หัวข้อ: +++ สมาคม....คนแปลก +++

[mist]

พอกายตื่นขึ้นมา ก็พบคีน่านั่งสะอึกสะอื้นอยู่ข้าง ๆ พร้อมตัวเปล่าเปลือย 

[nOn†ღ]

เหมือนจะกอดผิดคนเลยอ่ะกาย   

[alien]

  งานนี้ผิดแน่ๆ... เผลอๆมี สวิงกิ้งกันไปแล้ววววววว


ดีจังเอกขยันลงชอบๆ ^^
จะแวะมาอ่านเรื่อยๆน๊า.........

[Tifa]

TF ตัวเองเอาเพลงของป้ามัมมาเรียกน้ำตาเค้า 


ฮือๆๆๆๆ แต่เอ๊ะ! แล้วอ๊ะ! ทำไมมันจบด้วย ทรี สั้น แบบนั้นล่ะจ๊ะ วะฮะฮ่า กูมาววว

อย่าพึ่งตัดสินใจไปสิจ๊ะ......อาจจะเป็นผู้หมวดก็ได้นะ แอบมากอดกาย แอร๊ยยย

พอกายตื่นขึ้นมา ก็พบคีน่านั่งสะอึกสะอื้นอยู่ข้าง ๆ พร้อมตัวเปล่าเปลือย 

เปล่าค่ะ....กายสะอึกสะอื้น....ส่วนคีน่านั่งสูบบุหรี่อยู่ข้างเตียง คริๆ

เหมือนจะกอดผิดคนเลยอ่ะกาย  

ผิดคนไม่เป็นไร....แต่อย่าผิดตำแหน่งละกันครับ อิอิ

งานนี้ผิดแน่ๆ... เผลอๆมี สวิงกิ้งกันไปแล้ววววววว


ดีจังเอกขยันลงชอบๆ ^^
จะแวะมาอ่านเรื่อยๆน๊า.........

ช่วงนี้ว่างไง เลยรีบลงให้จบก่อนเปิดเทอมอีกรอบ

[Tifa]

แค่คนอีกคน






“หมดแก้ว”

นี่ล่ะน้า…..เป็นยังไงล่ะ หมดแก้ว….หมดแก้ว….เฮ้อรู้ว่ากินไม่ได้เยอะก็ยังทนกินเข้าไปอีก

แขนของกายข้างหนึ่งอยู่ที่ฉัน…..ส่วนอีกข้างอยู่กับโอ

แต่ก็เอาเหอะ……น่าเห็นใจกายมันเหมือนกัน…..ดูสิยังบ่นงึมงำมาตลอดทาง……

“โอฝากกายหน่อยเดี๋ยวเราเปิดประตูให้” แขนข้างนั้นถูกปลดออกเอาไปพาดไว้รอบคอของโอเสีย
ฉันรีบเปิดประตูทั้งหน้าห้องและส่วนของห้องกาย

“อืม…..” กายมันยังอือ ออ ไปตามประสา
“พี่โก้ครับ….พี่กลับมาแล้ว”

ไอ่โอทำหน้าตื่น อยู่ๆกายมันก็กอดซะแน่นแถมยังเรียกมันว่าพี่โก้อีก

“พี่โก้….ผมขอโทษครับ”

ไอ่กายมันพูดซ้ำวนอยู่อย่างนั้น…..น้ำตาไหลพราก….โหยวันนี้ก็ร้องทั้งวันละนะ

โอมันก็ไม่รู้จะทำไง…ยืนบื้ออยู่อย่างเดียวเป็นขอนไม้…..แถมยังงัดมือของกายออกอีก
“ไม่เอา….กายไม่ปล่อยพี่โก้ไปไหน…..พี่โก้ยกโทษให้กายนะครับ” เจ้าตัวยังร้องไห้ลั่น


ขอโทษ……..คำๆนี้ถ้าพี่เขาได้ยินจริงๆก็คงดี


“โอ ปลอบกายมันหน่อยสิ” ฉันสั่ง…..อดเห็นกายมันเป็นแบบนี้ไม่ได้
“….” เจ้าตัวทำเงอะๆงั่นๆ ไม่รู้จะเอามือไปวางที่ไหนดี
“นี่ เร็วๆสิ”

กายมันสงบขึ้น…..อาจเป็นเพราะร้องไห้จนเหนื่อยก็เป็นได้…..แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากโอ….แม้ว่าจะหลับไปแล้วก็ตาม…..ใบหน้านั้นดูมีความสุข….ในอ้อมกอด…..ที่เจ้าตัวหารู้ไม่ว่าไม่ใช่คนที่ต้องการ

โอโน้มตัวลง จัดแจงให้กายมันได้พักผ่อน….แต่จนแล้วจนรอดกายก็ไม่ยอมปล่อย….(มันคงผนึกมือมันไว้แน่เลย) เป็นอันตกลงว่าคืนนี้โอมันคงต้องนอนกับกาย




“คิน” เสียงทุ้มทักก่อนที่ฉันจะกลับห้องตน

“นายไม่เป็นไรนะเรื่อง………..” มันทิ้งไว้ในฐานที่เข้าใจกัน
“อืม” ฉันตอบปัดๆไป….ยังไม่อยากคิดถึงมันมากนัก

เขาเงียบไปอีก….คงไม่มีอะไรแล้ว ฉันกลับตัวอีกครั้ง
“คิน”
“อะไรอีก” ฉันหันกลับมาเป็นรอบที่ 2 นี่ฉันไม่ใช่นางแบบนะจะได้มาหมุนตัวโชว์


“เรา…….”

“เราไม่ได้คิดอะไรกับกายแล้วนะ” เสียงสุดท้ายทำไมมันเบาๆหว่า



“อืม”


โอมันจะบอกฉันทำไม


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++




“ว่าน…..เดี๋ยวก่อน” ฉันที่ออกวิ่งตามเขาไล่มาติดๆ….ทว่าคนที่ถูกเรียกไม่ยักจะตอบรับ
“ว่าน….จะไปไหน” ฉันไล่จนทัน มีเสียงหอบเล็กน้อย

เขาไม่ว่าอะไรเดินเหม่อไรเรื่อยๆตามทาง…..คราบน้ำตายังมีให้เห็น

ตั้งแต่รู้จักกันมา….ว่านมันไม่เคยเสียน้ำตาให้ใคร



ฉันเดินเคียงเขาไปเรื่อยๆ



อยากปลอบใจเธอเหลือเกิน…….เป็นฉันได้ไหมคนนั้น…..นี่ฉันหวังอะไรกันแน่…….รอให้เขาหันมามองเราไง…….หึ เห็นชักอยู่แล้ว…..ว่ามันไม่มีวัน…..แม้ว่าเขาจะไม่เหลือใครก็ตาม

ความคิดบ้าๆพวกนี้กรีดเข้าที่กลางอกของฉันอยู่ร่ำไป…..อยากร้องไห้……แต่ต้องทนไว้….นี่ไม่ใช่เวลามาร้องไห้

เขาทรุดตัวนั่งที่ริมอ่านเก็บน้ำใกล้ๆสมาคม….มันมืดแล้วก็ไม่ค่อยมีใครจะมาแถวนี้นัก
ฉันนั่งลงข้างๆเขาโดยเว้นระยะเอาไว้…….กลัวใจตัวเอง….กลัวจะอดใจไม่ได้

ใบหน้าเขาหมองเศร้า….เหม่อมองไปด้านหน้าอย่างไร้จุดหมาย…..แววตาที่เคยมีประกายกลับหมองหม่น

ฉันตัดสินใจเอื้อมมือข้างที่ติดกับเขานั้นจับมือเขาไว้……และบีบมันไว้แน่น





“แกเป็นนางเอกเจ้าน้ำตาตั้งแต่เมื่อไร” น้ำเสียงกวนๆ ดังมาจากข้างหลัง

ฉันรีบเช็ดน้ำตาทันที……ความคิดถูกดึงกลับมายังปัจจุบัน

ธัสจังยิ้มร่า…..เข้ามานั่งด้วยข้างๆ……ที่ตรงนี้….ที่นั่งกลางสวน

“ไม่เจอกันนาน…..คิดถึงมั้ยจ้ะ” เจ้าธัสยังไม่วายก่อล้อต่อ
“แหวะ”
“ดูไม่ค่อยดีนะ….” เขามองมา….ฉันหลบหน้าเขาก้มดูพื้นอีกแล้ว
“อืม”
“แกไม่เป็นไรนะ”
“อืม”
“อย่าอืมอย่างเดียวสิ”
“งืม”
“อ๊ะ แกนี่”


เรื่องราวต่างๆถูกถ่ายทอดออกไป…..ธัสมันก็ยอมรับฟังแต่โดยดี…..เขาเป็นผู้ฟังที่ดีไม่ได้ขัดเสียแม้แต่น้อย….ถึงแม้บางทีเขาจะส่ายหน้าไปกับการตัดสินใจของฉันที่เดินตามว่านมา…..ที่กล้าเข้าไปกุมมือที่อ่อนล้าคู่นั้น
แต่เขาก็ไม่ได้ว่ากล่าว……เขาบอกว่ามันเป็นการตัดสินใจของฉัน….เขาไม่มีสิทธยุ่งเกี่ยว

“แล้วมันจะลงเอยยังไงกัน” ธัสเองก็ได้แต่ถอนหายใจ
“ไม่รู้”…….


มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับฉัยเสียหน่อย


“แล้วแกล่ะ…..ไม่เป็นไรแน่นะ”
“อืม”……นี่ต้องโกหกอีกกี่คนกันนะ
“ปากแข็ง” มันสวนกลับทันควัน
“ดีกว่าหัวแข็ง”
“หัวอะไรจ๊ะ…” นี่…มาทำตาเจ้าชู้ใส่อีกเดี๋ยวจับทำผัวซะเลย
“หัว……เข่า”

เราหัวเราะกันอย่าสนุกปากและเถียงกันอย่างเมามัน เรื่องราวในวัยเด็กถูกยกมาพูดกันอย่างคะนองปาก….
นี่ล่ะน้าเขาว่าคนแก่ชอบพูดเรื่องอดีต…..สงสัยจะเป็นเรื่องจริง…..อ๊ะหมายถึงธัสจังคนเดียวนะ ชั้นไม่เกี่ยว


ติ๊ดๆ


ใครมาส่งข้อความให้ตอนนี้กัน นี่มันตี 1 กว่าแล้วนะ

อยู่ไหน…..ทำไมไม่อยู่ห้อง…..กลับห้องด่วน

               ...........................................โอ

โถๆ โอจ๋าขนาดมือถือนี่ยังไม่คิดจะพูด…..ใช้ส่งข้อความแทน….เออเอากะมันสิ

แต่พอกำลังจะหันไปบอกลาธัส….มันก็ชิงบอกเสียก่อน

“เดี๋ยวนี้นอกใจกูหรอ” มันแกล้งทำขึ้นเสียง….แต่กลับยิ้มกรุ้มกริ่ม
“เสียมารยาท…แอบอ่านของคนอื่น”
“แล้วไอ่ชู้ที่ชื่อโอนี่มันใคร” เขาไล่ต้อน
“เพื่อน” ฉันแก้ให้ใหม่
“คนที่ตัวใหญ่ๆนั่นเปล่า”
“อืม นั่นล่ะ”


มันยิ้มไม่หุบ…..ชิเห็นแล้วมันน่าจับจูบชะมัด ยิ่มมึนๆอยู่


“ไป๊….กลับได้แล้วเดี๋ยวกิ๊กจะว่าเอา” แนะมีการไล่
“หึงล่ะสิ แก….”
“เปล๊า” เสียงสูงเลยนะแก
“ปากแข็ง” คริๆ เอาคืนบ้าง
“หัวก็แข็งนะจ๊ะ” อร๊าย….อย่าทำท่าแอ่นแบบน้าน
“ไหนดูหน่อยซิ” ฉันก้มหน้าลงไปใกล้ๆเป้ามัน
“ได้สิ…..”


“กรี๊ด อีนี่แกล้งกัน” ก็มันเล่นยกหัวแม่เท้ามาซะเกือบโดนหน้าเลยนี่นา



"แต่เราหัวใจอ่อนนะ"มันว่าอย่างนั้น



กว่าจะถึงห้องก็เล่นเอาเหนื่อยเพราะเถียงกันมาตลอดทาง


ประตูเปิดออก…..ห้องมืดสนิท…..โอคงกลับไปแล้ว
“ขอบใจนะ….วันนี้” คำขอบใจเหมือนเช่นเคยทุกครั้งที่เราต้องลากัน……เขายิ้มตอบ โบกมือไปมา




ประตูปิดลง







“ไปกับใครมา” เสียงทุ้มต่ำเป็นเอกลักษณ์ดังมาจากความมืดนั้น





      

แค่คนอีกคน…..คนหนึ่งคน….คนที่รักเธอไกลๆ….คนที่ไร้ตัวตนในสายตา

[chocolate_ness]

โอต้องเริ่มชอบคีน่าแน่เลย อ้ายยย

[mist]

รักแท้แพ้ใกล้ชิด ในที่สุดก็เริ่มมีคนเห็นความแปลก เอ้ย ความดีของคีน่า 

[nOn†ღ]

โอ กะ คีน่า 

ท่าทางจะลุ้นขึ้นนะเนี่ย 

[kurugmin]

กร๊าซซซซซซซซซซซซ..โอเข้ม
คีน่าจ๋า..อย่าไปเอาเลยคนชื่อว่านอ่ะ
เอาโอดีกว่า
คนพูดน้อยๆนี่
จะทำเยอะ
..นะ
(ใครเคยพูดไว้หว่า..??คุ้นๆ)

[Kirimanjaro]

ผมพูดเองครับ  แหะแหะ   

เพราะเคยเจอกับตัว   


ลุ้นโอ-คี ต่อ (หมายถึง 'คี'รีมันจาโร นะจ๊ะ  ฮ่าๆๆๆๆ)

[The Living River Ping]

โอ โอ โอ  อย่าปล่อยให้ยัยคีน่าลอยนวล 

ว่านน่ะของกายเค้า ส่วนอีตาพี่โก้ ลอยแพไป เชอะ

[น้ำค้าง]

ใช่ ๆ เห็นด้วยกะรีบนเลย

[Tifa]

โอต้องเริ่มชอบคีน่าแน่เลย อ้ายยย

กว่าจะชอบได้นะ....ปาไปเกือบจบละ หึหึ

รักแท้แพ้ใกล้ชิด ในที่สุดก็เริ่มมีคนเห็นความแปลก เอ้ย ความดีของคีน่า 

ต๊าย.....ถ้าแปลกล่ะโอชอบก็ยอมแปลกล่ะค้าาาาาา

โอ กะ คีน่า 

ท่าทางจะลุ้นขึ้นนะเนี่ย 

ขึ้นอะไรคะ......ขึ้นครูคีน่าไม่ไปนะคะ....แอร๊ยยยย

กร๊าซซซซซซซซซซซซ..โอเข้ม
คีน่าจ๋า..อย่าไปเอาเลยคนชื่อว่านอ่ะ
เอาโอดีกว่า
คนพูดน้อยๆนี่
จะทำเยอะ
..นะ
(ใครเคยพูดไว้หว่า..??คุ้นๆ)

ผมพูดเองครับ  แหะแหะ  

เพราะเคยเจอกับตัว  


ลุ้นโอ-คี ต่อ (หมายถึง 'คี'รีมันจาโร นะจ๊ะ  ฮ่าๆๆๆๆ)

กรี๊ด.....ยอมรับเองเลย.......อย่ามาแย่งของเค้านะ...กว่าจะหลุดมาสักคน

โอ โอ โอ  อย่าปล่อยให้ยัยคีน่าลอยนวล 

ว่านน่ะของกายเค้า ส่วนอีตาพี่โก้ ลอยแพไป เชอะ

ใช่ ๆ เห็นด้วยกะรีบนเลย

โอ๋ๆ....น่าสงสารพี่โก้จังเลยนิ ไหงเป็นแบบนี้ไปได้

[Tifa]

ยอมรับ……






“พี่โก้ครับ”

ตัวกระตุกขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ ดวงตาเปิดกว้าง…….มือควานหาเขาคนนั้นข้างกาย……แต่ไม่มีเลย
เมื่อคืนล่ะ…..พี่โก้ใช่ไหม……เขาต้องมาสิ

ผมรีบลุกออกไปยังนอกห้อง……ไม่มี

“คินๆ” ร้องเรียกพร้อมรัวกำปั้นไปที่ประตูห้อง

ยัยคินทำหน้าพึ่งตื่น…..ผมรีบถามทันที

“พี่เขาไม่ได้มาหรอก……” คินบอกเสียงเศร้า

พี่เขาไม่ได้มา…..พี่เขาไม่สนใจเราแล้วจริงๆ

คินมันตกใจที่อยู่ๆผมก็เงียบไป…..มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมาจากตาบวมๆ…..ไม่มีเสียงสะอึก….มันไม่มีแรงจะทำอะไรแล้ว….ได้แต่ปล่อยให้ตัวเองอยู่เฉยๆอย่างนี้

“กายไม่เอานะ….ไหนว่าเมื่อวานจะร้องไห้เป็นวันสุดท้ายไง”….เห่ยกูบอกตอนไหน
“นะกายนะ….ใจเย็นก่อนเดี๋ยวพี่เขาก็หายโกรธ….คีน่าช่วยเองรับรอง”
“โถ่กาย………..เดี๋ยวเราเอาของกินมาให้นะ”

แต่ทั้งหมดทั้งมวลที่คินพูดหรือทำอะไรลงไปมันไม่ได้เข้าไปในหัวเลย……มันว่างเปล่า

“โอ….ช่วยหน่อยสิ” คินมันลากโอเข้ามาช่วยเมื่อเห็นว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้
“…..”

นั่นล่ะที่มันทำได้แค่นั่งจ้องหน้า……….

เมื่อเห็นว่าไม่เป็นผล ทั้ง 2 ทิ้งให้ผมอยู่ในห้อง……พวกเขาจากไปเพื่อไปหาพี่โก้…..เขาบอกให้รออยู่ตรงนี้


แต่ผมไม่อยากรออีก


เท้ามันพาเดินออกไปที่ไหนไม่รู้…..มันเดินไปเรื่อยๆ……ตาคอยสอดส่อง…..ไม่มี

ถ้าเจอแล้วจะทำอย่างไรล่ะ

คำถามนี้ทำให้ผมหยุดไปชั่วขณะ……

เคยขอโทษไปแล้ว…..พี่เขาไม่ยอมรับฟัง…..แล้วคิดหรอว่าครั้งนี้จะยอม
กลัว……กลัวต้องผิดหวังอีก



“พี่โก้ช่วยฟังหน่อยสิคะ”
“พี่ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”

“เดี๋ยวค่ะ…..พี่ไม่สงสารกายมันหรอคะ”

พวกเขาอยู่ตรวนั้น……อีกมุมหนึ่งของฟากเสา…..พี่เขาอยู่ตรงนั้น

อยากเจอ……แต่ก้าวขาไม่ออก
อยากพบ……แต่กลัวต้องผิดหวัง

“กายมันร้องไห้ตลอดเลย….นะคะพี่โก้” คินที่พยายามหว่านล้อม
“ไม่ครับ” แต่คำตอบที่ได้ก็คือ……ไม่

“พี่โก้…..ทำไมพี่เป็นคนแบบนี้…..พี่คิดถึงกายมันหน่อยสิ”
นังคินคงจะสุดทนแล้ว เธอกรี๊ดออกมา…..บรรดาพนักงานต่างพากันแอบดูแล้วส่งเสียงกระซิบกระซาบ

“กายมันเสียใจมากเลยนะคะที่พี่ทำแบบนี้”
“คำขอโทษก็ให้ไปแล้ว….พี่จะเอาอะไรอีก”
“พี่ไม่คิดถึงกายมันหรอคะ”

คำต่อว่าต่างๆ…..ถ่ายทอดออกมายาวเหยียด……เขาไม่ตอบโต้…..ไม่ได้ยินเสียงเขาเลย

“จบยังน้องคิน”

“พวกน้องห่วงแต่ความรู้สึกกายมัน…..แต่ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกพี่บ้างมั้ย”

“ทำไมพี่จะไม่สงสารกาย”
“ทำไมพี่จะไม่อยากเจอน้องเขา”
“ทำไมพี่จะไม่อยากคืนดีกับน้องเขา”
“ทำไมพี่จะไม่คิดถึง”



“แค่มองตาก็รู้แล้ว…..กายน่ะชอบไอ้ว่าน”

“แล้วพวกน้องๆจะให้พี่ทำยังไง……พี่พยายามดึงไว้แล้ว…..รั้งไว้จนเหนื่อย”

“มาถึงจุดนี้…..พี่เห็นว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะดึงน้องเขาไว้”

“สู้จบๆกันไปแบบนี้ดีกว่า”




ให้มันจบไปแบบนี้ดีกว่า








“ถ้าพี่โก้ว่าอย่างนี้…..ผมคงไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”

เท้าที่ก้าวผ่านมุมเสานั้นไป……ปากที่พร่ำน้ำคำ……สายตาที่จดจ้อง……โสตที่รอรับฟัง

“กาย”….ทั้งคินและพี่เขาต่างตกใจที่อยู่ผมก็โผล่มาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา

พี่เขาเดินเข้ามาแล้ว

บอกสิครับว่าที่พูดเมื่อกี้มันไม่จริง…..ที่บอกว่ามันจบแล้วน่ะไม่จริง…….บอกสิครับ

“กาย”

มือที่พยายามจะวางลงบนหัวของผม…..มันได้แค่เกือบ…….ได้โปรดยกโทษให้ผมเถอะ

เขาชักมือกลับไป

“กายเข้าใจก็ดีแล้ว…..พี่ไปก่อนนะ”

“ครับ….โชคดีครับ”




เราต่างเดินไปข้างหน้าของตนเอง…….พี่เขาปวดร้าวไม่ต่างจากผม…..ผมรู้สึกได้…….เมื่อก่อนอาจไม่รู้
ผมไม่นึกถึงความรู้สึกของพี่เขามากนัก…….ไม่รู้ว่าพี่เขาเจ็บขนาดไหน…….ที่ผม……ทำลงไป




ผมจะไม่ทำให้พี่ต้องเจ็บอีกแล้ว




น้ำตาที่ไหลหลั่ง……เพื่อนอีก 2 คนที่คอยปลอบประโลม……เหนื่อยเหลือเกิน




………………..

…………..

……….

…..

..

.




ใครน่ะ……ใครจับมือผมไว้…….มันอุ่นเหลือเกิน



พี่โก้……..




หึ….คงไม่ใช่หรอก





ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในที่แปลกตา……..ที่พักฟื้นนี่…..แล้วคนที่จับมือผม


ว่าน



“กายฟื้นแล้ว….กายฟื้นแล้ว”น้ำเสียงดีใจดังลั่นห้อง

ครู่เดียว คินกับโอก็วิ่งมาจากหน้าห้อง……ดูนังคินสิร้องไห้ทำไม
“คินแกจะร้องไห้ทำไมฉันไม่ได้ตายเสียหน่อย”


เอาเป็นว่าทุกคนต่างดีใจที่ผมฟื้นขึ้นมา…..คินบอกว่าเมื่อตอนเช้าอยู่ๆผมก็ล้มลงไปชักอยู่กับพื้น…..เล่นเอาทุกคนเป็นห่วงกัน…………แล้วคนนี้ล่ะมันเกี่ยวอะไรด้วย


ผมดึงมือออกจากการเกาะกุมของว่าน……มันชุ่มไปด้วยเหงื่อ


“นายกลับไปได้แล้ว”
“กาย”….เขาทำเสียงเศร้า


“บอกว่ากลับไปได้แล้ว”
“ไม่กลับ” เขานั่งลงข้างเตียง….ไม่ยอมลุกไปไหน


“ไม่ว่านายทำอะไร…..เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้….ว่าน”






“เราไม่ใช่คนที่ยอมอะไรง่ายๆด้วยสิ”

แต่ไม่ยอมรุกนะ

[mist]

เปิดเรื่องมาเป็นโอ ต่อมาเป็นพี่โก้ สุดท้ายไหงกลายเป็นว่านไปได้หว่า 

[The Living River Ping]

กายไม่ยอมรุก งั้นก็พาดขามาที่ไหล่ว่านซะดีดี ยี้ฮ้าาาาา 

[alien]

 

เย้.... มองเห็นทางรำไรๆ อิอิ...

แต่ฉากพี่โก้นี่ก็สะเทือนอารมณ์จังT^T

ว่าแต่จะเกิดศึกชิงนัง(คิน) ระหว่าง ธัส กับ โอ มั้ยน๊า อิอิ

รออ่านต่อน๊า..... ช่วงปิดเทอมนี่ดีจังได้อ่านหลายตอนติด คริคริ

[Tifa]

เปิดเรื่องมาเป็นโอ ต่อมาเป็นพี่โก้ สุดท้ายไหงกลายเป็นว่านไปได้หว่า 

เอาน่าๆ.....ทีน้ำปิงตอนแรกยังเป็น พชร....ภัทร.....แต่ไหงกลายเป็นน้องบ่าวเฉยเลย

กายไม่ยอมรุก งั้นก็พาดขามาที่ไหล่ว่านซะดีดี ยี้ฮ้าาาาา 

พาดแล้ว พลาด ด้วยมั้ยจ๊ะ

เย้.... มองเห็นทางรำไรๆ อิอิ...

แต่ฉากพี่โก้นี่ก็สะเทือนอารมณ์จังT^T

ว่าแต่จะเกิดศึกชิงนัง(คิน) ระหว่าง ธัส กับ โอ มั้ยน๊า อิอิ

รออ่านต่อน๊า..... ช่วงปิดเทอมนี่ดีจังได้อ่านหลายตอนติด คริคริ

แง......ว่าจะให้จบก่อนเปิดเทอม.....แต่คงไม่ทันซะละ

[Tifa]

รุก




“เราไม่ใช่คนที่ยอมอะไรง่ายๆด้วยสิ”

น้ำเสียงของเขาฟังดูหนักแน่น……เขาไม่เคยจริงจังในเรื่องของความรักมาก่อน…..กับคนที่คบมาก่อนหน้านี้….ก็เพียงคบไปเรื่อยๆ…..เบื่อก็เลิก…..เป็นแบบนี้เรื่อยมา

และแน่นอน…..ทุกครั้งก็จะมีคนที่เจ็บอยู่เสมอ……อย่างน้อยก็ฉันนี่ล่ะคนหนึ่ง……ที่ต้องทนไม่ได้ที่เห็นเขาทำดีกับคนอื่น…..ทนไม่ได้ที่เห็นเขายิ้มให้ใคร……ที่ไม่ใช่เรา


เคยได้ยินคำที่ว่า “ความรักคือการปล่อยให้คนที่เรารัก…….มีความสุข……ไม่ใช่การเป็นเจ้าของ”

เคยคิด…..เคยเห็นด้วย…….จากตอนนั้น……ตอนที่ยังไม่รู้จัก…….ความรัก

พอรู้แล้วล่ะ……..ยังเหมือนเดิม……….ไม่เลย





มันทนไม่ได้…….แค่ได้รับรู้มันก็ทนไม่ไหว……..ฉันมีความรักแบบนั้นไม่ได้





ครั้งนี้มันยิ่งแย่กว่าครั้งไหนๆ

ความรู้สึกเดิมๆเข้ามาจู่โจมอีกครั้ง




“ไปซื้อของกินกัน” เสียงเรียบพูดขึ้นมา



ทุกคนมองมา…….กายมันส่ายหน้าบอกเป็นนัยว่าอย่าทิ้งมันไป

“แต่เราจะอยู่เป็นเพื่อนกาย” ไม่สิ……ฉันอยากจะหนีไปให้ไกลๆต่างหาก


โอขมวดคิ้ว……


“คินไปซื้อ….เราอยู่” ใบหน้าที่เรียบเฉยเริ่มออกอาการไม่พอใจ



เอาอีกแล้ว



“ย่ะ….ไปก็ได้ เอาไรบ้างล่ะ”




+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++




“ไปกับใครมา”


“โอ ตกใจหมดเลย”……ไฟนีออนค่อยๆกระพริบจนสว่าง…..เขานั่งอยู่ตรงโซฟาทำหน้ามุ่ย
“ไปคุยกับเพื่อนมา…..มีไร” ฉันตอบห้วนๆกลับไปบ้าง

ไม่ชอบเลย….อยู่ๆก็มาทำเสียงแบบนั้นใส่….อย่างกับเราทำอะไรผิด


“เปล่า…..แค่อยากถาม….คินไม่เป็นไรนะ”เขาปรับโหมดอีกครั้ง…..กลับมาเฉยเหมือนเดิม
“ก็…..ไม่เป็นไรนี่”
“โกหก” เขาเดินมาใกล้

“ตาแดงขนาดนี้” นิ้วมือที่สัมผัสขอบตาช่างนุ่มนวล….ไม่เหมาะกับตัวใหญ่ๆแบบโอสักนิด

“บอกแล้วไง….อย่าทำแบบนี้อีก”

แล้วคืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่ฉันร้องไห้ให้เขาเห็น




+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++




ฉันเดินวนในร้านขายของเสียนาน……..ยังไม่อยากกลับไป

“อ๊ะ…..สวัสดีค่ะพี่คีน่า” เสียงเล็กๆทั้ง 3 ประสานกันอย่างพร้อมเพรียง…..พวก 3 น้ำนี่เอง

“วันนี้พี่โอไม่มีหรือคะ” นี่นังน้ำหยาด…..ไม่ไต้องทำท่าเสียใจขนาดนั้นก็ได้ที่เจอหน้าฉันแทนโอมันน่ะ
“ว้า….แย่จัง” ย่ะนังน้ำหยด…..ขอโทษที่ฉันมันแย่
“เซ็งอะ” เอออีน้ำย้อย…..ฉันมันน่าเบื่อ

“แต่ก็ยังดีนะคะ…..แบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย อิอิ” ทั้ง 3 กระซิบกันเบาๆ…..แต่ฉันได้ยินนะยะ


“โถ่….ที่แท้ก็ไม่มีอะไร”
“คงแค่เพื่อนล่ะ”
“ก็งี้ล่ะ…ใครจะสู้พวกเราพี่โอ FC ได้”

เอออีพวกนี้ยังไม่เข็ดใช่มั้ย…..เดี๋ยวจัดให้

ฉันคว้าโทรศัพท์ออกมาแกล้งทำเป็นกดแล้วโทรออก
“โอจ๊ะ…..คีน่าเลือกไม่ถูกน่ะ….โอมาช่วยเลือกหน่อยสิ”

ได้ผลๆ ทั้ง 3 หน่อหันมามองเป็นตาเดียวกัน…..คริๆจะต่อล่ะนะ

“แหมๆ ก็มื้อเย็นนี้พิเศษนี่คะ…..คีน่าก็อยากให้เป็นความทรงจำที่ดีระหว่างเราสองคน”
“จ้า…..คีน่าจะรอนะจ๊ะ”

หึ…..ไงล่ะชะนีน้อย ตกกิ่งไม้ตายกันเป็นแถบ

“จริงหรอแก”
“ไม่น่าจะนะ”
“สตอเบอร์รี่”

นี่พวกหล่อนเข้าใจความหมายของคำว่ากระซิบมั้ยนี่

ฉันไม่สนใจทำอารมณ์ดีเดินเลือกของรอการมาของโอต่อ……อีกพวกเด็กน้อยก็ไม่มีทีท่าจะกลับไป

“เห็นมั้ยแก….แกล้งโทรแน่”
“ใช่….นานแล้วยังไม่มาเลย”
“สตอเบอร์รี่ คอนเฟิร์ม”

แย่ล่ะสิไม่นึกว่าพวกนี้มันจะอดทนได้ขนาดนี้ ของก็ได้ครบหมดแล้วด้วย

“พี่คีน่าคะ ไหนว่าพี่โอจะมาไงคะ” อึก….น้องจ๋าพี่พลาดไปแล้ว
“นานแล้วนะคะ” แบบว่ารถติดน่ะ
“พี่มั่วเปล่านี่…….อ๊ะ” เออรู้ก็ดี…….แต่ไอ่ “อ๊ะ” นี่มันอะไร

“พี่โอ” 3 ประสานเรียกชื่อเขาออกมาจนผมต้องหันไปมองข้างหลัง



เขาขมวดคิ้ว….อีกแล้ว



“ดีเลยโอมาแล้ว…..มาเลือกของกันต่อเร็ว” ฉันลากเขาไปอีกทางให้พ้นเหล่าชะนีดงเหล่านั้น

“นายทิ้งกายมาได้ไง” เมื่อเห็นว่าลับตาแล้วฉันจึงถามเขา
“นายหายไปนาน”
“แค่เนี๊ยะ…..โถ่…..ไปเร็วรีบกลับกัน……”

“ไปก่อนนะจ๊ะน้องๆ” ฉันกับโอโบกมือลาให้น้องๆ ซึ่งยิ้มกลับมาให้ฉันแบบกินเลือดกินเนื้อ




ซึ่งไอ่โอก็ได้แต่สงสัย……เกิดอะไรกับพวกนี้กัน





+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++





“ไปซะนานเลย” พอเข้าห้องมากายมันก็บ่นทันที…..ผิดกับอีกคน
“อ้าวมาเร็วจัง”

เฮ้อ….ปล่อยไว้ 2 คนสักเดี๋ยวก็ไม่ได้



ตกลงว่ากายมันไม่ต้องนอนที่อาคารพักฟื้น…..ทุกคนจึงได้กลับไปที่ห้องอย่างสบายใจ….แน่นอนว่านมันบ่นใหญ่ที่ไม่ได้เฝ้ากายมัน……

ฉันอยู่เป็นเพื่อนกายมันจนกายหลับไป……กายเงียบลงอย่างเห็นได้ชัด…..ถึงแม้จะยังพูดบ้างแต่มันก็ดูไร้ชีวิตชีวา……คงต้องใช้เวลาสักพัก

เมื่อเดินออกจากห้องก็เจอเจ้าเงียบนั่งดูทีวีอยู่……



“นี่เราจะนอนแล้วโอ…..กลับห้องได้แล้ว”


เราเดินมาจนถึงหน้าห้อง



เขาหันมาใช้มือขวางประตูที่กำลังจะปิด













“ฝันดีนะ”

คีน่ายอมรุกเองค้า

[nOn†ღ]

นึกว่าจะชวนไปนอนด้วยกันซะอีก 

[kurugmin]

ไหนฟระ..บทน่ารัก????

มีแต่โอน่ารัก 

ได้โอกาสแล้วคีน่า  ให้โอลองของแปลกคืนนี้

(คีน่าฝันดี  แต่โอ...ผีหลอกวิญญาณหลอน...กร๊ากกก)

[The Living River Ping]

บทน่ารักยังไม่พอ เอาบทโอตบ คีน่าจุ๊บ บ้างเซ้ค้าาาาาา 

[mist]

โอน่ารักจัง  น่าเสียดาย ไม่น่าตกบ่วงสวาทคีน่าเลย 

[The Living River Ping]

เปิดเรื่องมาเป็นโอ ต่อมาเป็นพี่โก้ สุดท้ายไหงกลายเป็นว่านไปได้หว่า 

เอาน่าๆ.....ทีน้ำปิงตอนแรกยังเป็น พชร....ภัทร.....แต่ไหงกลายเป็นน้องบ่าวเฉยเลย

นั่น เพิ่งเห็น พาดพิง อย่างแรงงงงงนิ 

[alien]

  ที่แท้โอก็ชอบของแปลกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อิอิ

[The Living River Ping]

มาให้หายคิดถึงกายกับว่าน โอกับคีน่า ซักตอนสิจ๊ะคนจ๋วยยยยย 

[Tifa]

นึกว่าจะชวนไปนอนด้วยกันซะอีก 

นั่นสิโอนี่ไม่ไหวเลย

ไหนฟระ..บทน่ารัก????

มีแต่โอน่ารัก 

ได้โอกาสแล้วคีน่า  ให้โอลองของแปลกคืนนี้

(คีน่าฝันดี  แต่โอ...ผีหลอกวิญญาณหลอน...กร๊ากกก)

คีน่าไม่ทำเรื่องบัดสีค่ะ.....คีน่าเป็นกุลสตรีศีสยาม คริๆ

มาให้หายคิดถึงกายกับว่าน โอกับคีน่า ซักตอนสิจ๊ะคนจ๋วยยยยย 

บทน่ารักยังไม่พอ เอาบทโอตบ คีน่าจุ๊บ บ้างเซ้ค้าาาาาา 

มาละจ้า.....อู้ไปนานเลยมีเรื่องนิดหน่อยน่ะ

โอน่ารักจัง  น่าเสียดาย ไม่น่าตกบ่วงสวาทคีน่าเลย 

นี่ตกลงไม่มีใครเชียร์คีน่าชิมิคะ......ชิ

[Tifa]

อีกนานไหม





นานเท่าไรแล้ว………ที่ผมอยู่เงียบๆแบบนี้……กลางคืนที่เคยอบอุ่นกลับกลายเป็นหนาวเหน็บ
กี่คืนแล้วที่ผ่านพ้น…..กี่ราตรีแห่งความเสียใจ……ความเหงามันเป็นอย่างไร…….รู้ซึ้งแล้ว




หลายครั้งที่เราพบกัน…..ทุกครั้งที่ทั้งผมและเขาต่างหลบหน้า
หลายครั้งที่คิดถึง……..ทุกครั้งที่ต้องกลั้นใจ
หลายครั้งที่ฝันไป……..ทุกครั้งที่ตื่น
หลายครั้งที่หัวใจคิดไปไกล……..ทุกครั้งที่มันต้องเจ็บ



“กาย…..กินข้าวกัน”

เขานั่นเอง……ว่านตกลงย้ายมาทำงานที่สมาคมเดียวกับผม (แน่ล่ะมันย้ายมาโดยไม่ได้บอกใคร)…..เขาตามดูแลผมตลอด….บอกปัดไปกี่รอบก็เหมือนไม่มีผล

“คิน….โอ กินข้าวกัน”

และผมมักจะทำเป็นไม่ใส่ใจเสมอ………………….

แต่เขาก็ยังตามอยู่เรื่อยมา…….ตามมาด้วยรอยยิ้มเสมอ


“นี่กายดูคนนู้นดิ…..แอร๊ยยยย….หล่อมาก” นังคินชี้มือไม้ไปอีกฟากของโรงอาหาร….ตาดีจริงๆนังนี่
“อืม….ก็ดีนะ”
“แกนี่…มีอารมณ์ร่วมหน่อยสิยะ” นังดินแหววให้
“มัวแต่ดูคนโน้นคนนี้…..ระวังคนใกล้ตัวโกรธล่ะ”



หึหึ……พูดไม่ออกไปเลยนังคิน

เห็นมันเงียบแบบนี้ค่อยน่าลุ้นหน่อย…..เสียดายที่โอมันไม่ค่อยรุกเหมือนไอ่คนข้างๆนี่

“แล้วมันแต่พูดถึงคนอื่น…..ไม่กลัวคนใกล้ๆคนนี้น้อยใจหรือครับ”

ว่าแล้วมันต้องมาแบบนี้……ไม่สนใจกินข้าวดีกว่า


เสียงคุยเสียงหัวเราะยังคงดังอยู่รอบตัว…..ทั้งคิน…..ว่าน…..โอ พยายามที่จะดึงผมให้ยิ้มได้อีกครั้ง…..
ผมก็พยายามเหมือนกัน……แต่มันฝืนเหลือทน……การทำอะไรตรองข้ามใจมันยากนัก




“พี่โก้”…..เขาอยู่ตรงนั้นตรงข้ามกับผม…….นั่งทานข้าวกับกลุ่มเพื่อนกลุ่มเดิม




อะไร ๆ เดิม ๆ ที่มีอยู่
……..อะไร ๆ เดิม ๆ ที่คุ้นตา
อะไร ๆ ที่เราเคยเสาะหา
……..อะไร ๆ ที่ทำให้เราต้องเปลี่ยนไป
อะไร ๆ เดิม ๆ ที่เคยมี
………..อะไร ๆ เดิม ๆ ที่เข้าใจ
อะไร ๆ เดิม ๆ จากไปไหน
…….อะไร ที่ทำให้เราไม่รักกัน


เมื่อไรผมจะตัดใจจากเขาได้เสียที…….มันนานเท่าไรแล้ว


อย่าบอกฉันว่ามันหายไป
.....อย่าบอกว่าใจ เปลี่ยนไปไม่รักกัน
ไม่อยากรู้เรื่องเธอและฉันที่เคยมีกัน .........วันนั้นแค่ฝันไป. . .


คิดถึงเหลือเกิน……..คนที่เคยอยู่เคียงข้าง…….คนที่เคยดูแล
…….แต่ตอนนี้ได้แค่มองจากตรงนี้


และฉันจะทำอย่างไรต่อจากนี้
.......วันเวลาดีดี ที่มีหมดความหมาย


จะให้ผมทำอย่างไรล่ะ……ในเมื่อเราไม่เหมือนเดิมกันอีกแล้ว……ทั้งผมและเขา


และฉันจะทนได้นานสักแค่ไหน
.......กับช่วงเวลาที่มันเดียวดายไม่มีเธอ


พี่รู้ไหมมันยากเหลือเกินที่ต้องทนอยู่กับความรู้สึกเหล่านี้…….กับความเหงาเพียงลำพัง


และฉันต้องรออีกนานสักเพียงไหน
.........ใจที่มันละลายจนเริ่มชินกับความเหงา


ได้แต่รอวัน…..วันที่ใจผมจะแข็งแรงพอ…..พอที่จะกล้ายอมรับ


และฉันต้องทน ต้องทรมานกับความปวดร้าว
.............กับเรื่องของเราอีกนานเท่าไร. . .


แต่มันอีกกี่วันล่ะ……….หรืออีกกี่เดือน……..อีกนานเท่าไร







ว่านคงสังเกตเห็น…..ฉับพลันเขาฉุดมือผมออกไป…..เจ้าคินกำลังตามมาด้วย



“ขอเราอยู่สองคนนะคิน” ว่านบอกไว้แค่นั้น




+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++




เขากุมมือไว้ตลอด……ผมเองก็ไม่ได้ขัดขืนเพราะรู้…เขาไม่มีทางปล่อย


เขาเคยบอกไว้…….นานเท่าไร……เขาไม่มีทางปล่อยมือ




ผมจะเชื่อได้ไหม





คำเหล่านี้เคยผ่านหูมาไม่รู้กี่ครั้ง…..ตั้งแต่รักแรก…….แล้วก็พี่โก้


“พี่รักกายนะ……เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”


ไม่อยากเชื่ออีกแล้ว



“นายไม่น่ามาเสียเวลากับเราแบบนี้” เรานั่งอยู่ริมอ่างเก็บน้ำ…..แสงแดงอ่อนๆยามเย็นไม่แรงไปนัก
“ใครว่าเราเสียเวลา” เขาเถียงทันที
“ยังไง…..”
“เรารอได้เสมอ…….อย่าพูดว่ากายไม่รักเรา” เขาดักคอผมไว้เสียก่อน
“ว่านรู้…..กายยังไม่ยอมเปิดใจ”



เราต่างเงียบ……เขากุมมือไว้อย่างเดิม



เมื่อไรถึงจะลืม
……..เมื่อไรถึงจะเปิดใจ






อีกนานไหม

ไม่นานเกินตอนหน้า อิอิ

http://www.ijigg.com/jiggplayer.swf?songID=V2CCDGC4P0&Autoplay=1

[The Living River Ping]

แง่มๆๆ ว่านจะจับแต่มือทำไมเนี่ย ขัดใจจริงๆเลย

ว่าแต่ที่ว่าไม่เกินตอนหน้าเนี่ย ไม่มีอีตาพี่โก้มาแทรกกลางใช่ไม๊เจ้าคะ 

[alien]

 

ชอบเพลงนี้อะเอก เพราะดีๆ...
เวอร์ชั่นที่เป็น ออริจินัล ก็ชอบ

  ตอนนี้มี มิวสิคประกอบด้วยวุ้ย อิอิ พัฒนานะเนี่ย คิคิ

 :c5:เอกสบายดีนะ?...