22
#Secretlove
โปรดเตรียมใจก่อนอ่าน... บางทีเขาอาจจะคิดไปเองก็ได้… ว่าหมอเปลี่ยนไป “ขอมากกว่าเติมพลังได้ป่ะ”
เปลี่ยนไปเป็นคนหื่นมากมาย = =
เขาที่พยายามใช้มือเล็กปัดป้องหน้ามันให้ออกห่าง กลับถูกมือหนาจับกดไว้ข้างกาย ดูจากขนาดตัวแล้วคิดว่าเขาจะสู้มันได้มั้ย แรงเยอะที่หนึ่ง เอาแต่ใจก็มากมาย นี่ล่ะตัวตนที่แท้จริงของหมอ คุณถูกความอ่อยลวงเข้าให้แล้ว เขาก็ด้วย
หลงคารมอ่อยมากมาย “ยังจะมาเล่นอีก มีซ้อมละครไม่ใช่?”
นี่เขาพยายามเบี่ยงประเด็นเพื่อให้ตัวเองรอดพ้นอยู่ใช่มั้ย
“ฮ่าๆ กลัวเหรอ” หมอหัวเราะ
“มากมาย เอาหน้าออกไปห่างๆดิ๊” เขาดันหน้ามันออกไป
“จริงๆนะ” หมอจ้องตอบเขาจริงจัง มือหยาบเลื่อนมาลูบไล้ตรงคางเขา แล้วจับมันเชยขึ้น สบตาคมอย่างมีความหมาย ใจเขาเต้นตึกตัก
“อะ อะไร?”
“ก็…อยากทำมากกว่าจูบ” “…”
“ได้มั้ยครับ” อย่ามาทำเสียงอ้อนแบบนี้
“…”
“ได้มั้ย ฮึ” โอ๊ย ใจจะละลาย
“ได้มั้ย ได้มั้ย ได้มั้ย”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
อย่าจั๊กจี้ อย่าเล่นแบบนี้ ไม่เอา โอ๊ย ขำน้ำตาเล็ด เขาปัดป้องมือใหญ่ออกห่างกาย
“คืนนี้กลับดึกจริงๆนะ ไม่ต้องรอ นอนก่อนเลย”
ยังไงก็จะรอ เขาคิดในใจแต่ไม่บอกหมอหรอกนะ
“อือๆ” เบื้องหน้าคือรับคำไปส่งๆ หมอมันขี้เป็นห่วง ห่วงโน่นห่วงนี่ แต่เขาก็แอบอมยิ้มทุกครั้ง เป็นคนที่ใส่ใจในรายละเอียดต่างๆ
“ห้ามรอ นอนไปก่อน”
เห็นมั้ย มีย้ำชัดถ้อยชัดคำอีก
“คร๊าบ ครับ” เขาลากเสียงยาว
หมอดึงเขามาหอมแก้มฟอดใหญ่ มองซ้ายมองขวากลัวใครมาเห็น
“หมอๆ”
“…”
“ห้ามดื่มเยอะ”
“…”
“ห้ามแตะวอดก้า”
“ครับ จะทำตามน้องมิวสั่งทุกอย่าง”
“มีคนคอยห่วงอยู่นะครับ…พี่หมอ”
เขาบีบจมูกมันไปด้วยความหมั่นไส้
แล้วเขาก็โดนเอาคืนด้วยการระดมจูบทั้งหน้า…จากหมอ
เขากลับมาที่คณะในตอนเย็นเพื่อปั่นรายงานที่ถูกยกยอดไปส่งเดือนหน้า ตอนนั้นจำได้ว่าหัวฟัดหัวเหวี่ยงมากเมื่อรับรู้ แต่ก็อย่างว่า แม้รายงานฉบับเดียวจะเป็นต้นเหตุให้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย(พยายามไม่คิดว่าเป็นความผิดตัวเองที่ลืมกดส่ง T^T) แต่เรื่องมันผ่านไปแล้ว เขาก็ทำใจยอมรับมัน
หมอยังยืนยันกับตัวเขาเองเลยว่าเนตรก็แค่น้องรหัส และตัวหมอเองก็รู้ว่าเนตรคิดกับตนเกินนั้น แต่อย่างว่า ความสัมพันธ์พี่น้องสายรหัสจะยังอยู่ดี ถ้าเนตรยังไม่ทำอะไรเกินเลยมากไปกว่านั้น เขาหวังใจว่ามันจะไม่เกิดอะไรขึ้นมากมาย
อย่างน้อยก็อดคิดไม่ได้ว่ามันจะมีเรื่อง
เป็นลางสังหรณ์ของเขาน่ะ
“เบื่อนางผู้ติดผัวมากมายค่ะ”
พอมาถึงนดก็แขวะขึ้นก่อนใครเพื่อน เขาอมยิ้มไม่ว่าอะไร แล้วทรุดนั่งลงตรงข้ามนี
“สรุปได้เขาแล้ว” นีถาม
“เปล่า” เขาตอบ
“ดูไม่เครียดเหมือนเมื่อสองอาทิตย์ก่อนเลยนะคะ แหม จะเป็นจะตาย ถามว่าความผิดใคร” นดยังแขวะไม่เลิก
“คนมันลืม จะมาโทษกันได้ไง” เขาเถียงกลับ
“บางทีมันก็ควรจะชงจะเช็ค นี่อะไร ลืมกดส่ง” นีเข้าสนับสนุนนด
“อย่าไปฟังมันมากมายค่ะมิว มันอิจฉาคนมีแฟนน่ะ” ขิมช่วยเขา
“กูว่าคืนนี้มันต้องมีเรื่อง” โบธพูดขึ้น
นดหันไปมอง
“เรื่องอะไร” ‘เลี้ยงลงเลี้ยงรุ่นอะไร นี่อยู่เชียงใหม่ ให้ทายไปทำไม’
เจ๊บอยโพสต์สเตตัสพร้อมรูปถ่ายกับชายหนุ่มกล้ามแน่นคนหนึ่ง
‘โอ๊ย หนุ่มแซ่บค่ะอี่บอย’
‘ไปทำไมคะ จิกหาผัวมาด้วยเลยนะ’
เจ๊บอยตอบ
‘เพื่อนค่ะเพื่อน ^_^’
‘วร๊ายยยยยย จะกินหัวกันอยู่แล้ว นี่หรือคือเพื่อน’
‘เจ๊เรียกผิดเรียกใหม่ได้นะ เดี๋ยวผู้ชายน้อยใจหมด’
สรุปได้ว่า คืนนี้…ไม่มีเจ๊บอยอยู่เลี้ยงรุ่น
“กูพอจะเดาได้” นีพยักหน้าเข้าใจ
ทุกคนหันมามองเขา
“อะไร?” เขาถาม
“ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยว่างั้น” โบธถาม
“ก็…เลี้ยงรุ่นธรรมดา” เขาตอบแผ่วเบา
“ว่าก็ว่าเถอะนะเว้ย บางทีมึงก็ควรกันไว้ก่อน ถึงไม่มีอะไรในกอไผ่ก็เหอะ” นดโน้มน้าวเขา
“จำไม่ได้เหรอ เพราะเรื่องรูปทำให้มึงกับหมอเข้าใจผิดกันใหญ่โต” นีเสริม
“กูเชื่อใจหมอ” เขาตอบชัดเจน
“คนของเรานี่กูไม่ห่วง ห่วงคนอื่นน่ะสิมึง” โบธพยายามพูดโน้มน้าวเขาอีกคน
“แล้ว?” คิ้วเขากระตุก
ความวุ่นวายกำลังจะเกิดใช่มั้ย กุมขมับรอบสอง
“ตามไปเฝ้าแม่งเลยค่ะ!!!” ว่าแล้ว… “มาเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะ”
หมอที่เปิดประตูห้องเข้ามาเอ่ยบอกเขา
“ไม่อาบน้ำเหรอ” เขาถาม
“อือ เดี๋ยวค่อยอาบทีเดียวตอนกลับมา” หมอพูด ขณะมือก็ถอดเสื้อถอดกางเกงออก ช่วยอายเขาด้วย ยังไม่ได้รู้ไส้รู้พุงกันขนาดนั้น
“อย่ากลับดึกนะ” เขาที่นอนคว่ำอยู่บนเตียงย้ำกับหมอ
“รู้แล้วครับ” ไม่พูดเปล่า มันขึ้นมานอนคร่อมเขาบนเตียง แผ่นหลังเขาแนบชิดกับอกกว้าง
“นอนก่อนเลยนะ” มันพูดแล้วหอมแก้มเขาหนึ่งที
“อื้อ” เขาตอบอู้อี้
“มึงแม่ง”
“…”
“น่ากด”
หื่นมากหื่นจริงจัง เขารีบดิ้น
“ฮ่าๆ ล้อเล่นน่ะ”
“…”
“แต่พร้อมเมื่อไหร่ก็บอกนะ”
“…”
“รอเสียบอยู่”
ไปตายเลยแม่ง
เขาปาหมอนใส่หมอที่หัวเราะออกจากห้องไป
หมออกไปแล้ว เขาลุกขึ้น ต้องไปแต่งตัว คืนนี้เขาจะไปเฝ้าเหยื่อของเขา
“นี่มันร้านดีร้านเด่น ร้านเดิมเพิ่มเติมคือคนเยอะมาก อี่ขิม บอกทีพี่มึงรวยแล้วหรือยัง” นดพูด
พอมาเหยียบที่นี่อีกครั้งแล้วหวนคิดถึงเมื่อเดือนก่อน เขามีเรื่องกับคณะเกษตร หมอเข้ามาช่วย
และเขากับหมอ…จับมือวิ่งหนีไปด้วยกัน
เขาได้เข้าไปเหยียบห้องหมอเป็นครั้งแรก
แล้วจากนั้นก็มีครั้งต่อๆมา จุกเริ่มต้นของเราอยู่ที่นี่ ร้าน’เหล้า’
“สายรหัสหมอนี่ก็เลี้ยงกันบ่อยจริงจัง สายกูนี่เงียบหายไปกับสายลม” นีพูดขึ้น
“เช็คกูด้วย” โบธบอกกล่าว
“อย่างมึงเขาไม่เรียกหนีหาย นั่นเรียกตัดเยื่อใยค่ะ เพราะมึงดันไปกินพี่รหัสแล้วทิ้ง อิเลวโบธ” นดสวนกลับ
“เหมือนๆกัน แหะๆ” โบธหัวเราะแห้ง
“จ้า” เพื่อนได้ทีนี่รุมกันจริงจัง
“เข้าไปเลยมั้ย” นดถามความเห็น
“อือ ก็ดีเหมือนกัน” นีตอบ
“สตาร์ทค่า”
ขออย่าให้มีเรื่องวุ่นวายใจอีกเลย คราวก่อนก็เข็ดขยาดไปอีกนาน “เป้าหมายที่สามนาฬิกา” นดกระซิบบอก
“โต๊ะที่เป้าหมายนั่ง ผู้ชายเลิศมาก” นีกระมิดกระเมี้ยนพูด
“หยุดความคัน” นดแขวะ
“ค่ะ”
เขาเดินตามแก๊งแองเจิลไปนั่งโต๊ะมุมร้านเงียบๆ
แล้วมองไปทางโต๊ะที่หมอนั่งอยู่ จากตรงนี้หมอหันหลังให้พวกเขาอยู่ แต่เนตรเห็นเขาแล้ว น้องยกยิ้มมุมปาก เขาไม่รู้ว่าเนตรจะทำอะไร แต่เขาเชื่อใจหมอ วันนี้ถือว่าเขาแค่มาสนุกสนานก็แล้วกัน
แต่สายตาเขาก็จ้องแผ่นหลังหมอไม่วางตา
จากระยะไกลๆ เนตรกำลังยื่นแก้วเหล้าให้หมอ พวกเขาดูครื้นเครงกันดีนะ
เพราะทั้งโต๊ะไม่ได้มีแค่สายรหัสหมอ แต่ยังมีเพื่อนหมอกับเนตรอีกมากมาย วิศวะเขายกโขยงกันมาจริงๆ
“มึง กูเกลียดอีเนตร ดูมัน” นดที่ทนไม่ไหวตบโต๊ะเบาๆ
“กรี๊ด มันจะสิงร่างหมอแล้ว มึงไม่รู้สึกอะไรเลย?”
เขาไม่ใช่คนด้านชา เนตรดูจะเบียดกับหมอมากขึ้น เมื่อมีอีกคนมาเพิ่มในโต๊ะ
หมอดูจะไม่รู้ตัว
เพราะ
‘กินข้าวยัง’
‘อืม มึงล่ะ อย่าเอาแต่กินเหล้า’
‘เวอร์ละ กูกินเพียวๆ’
‘เห็นซดอึกๆ’
‘มึงเห็น?’
‘เปล๊า แค่เดา’
‘โด่ ขี้มโนว่ะแฟนกู’
มันกำลังก้มกดไอโฟนของมัน เพื่อคุยแชทกับเขาอยู่ตอนนี้
“อย่าเบียดนักสิวะ หมออึดอัด” นียังกัดฟันพูดต่อไป
“โอ๊ย มีคนมาเพิ่มก็ควรลากเก้าอี้มาต่อมั้ย” นดฮึดฮัดเมื่อทุกอย่างไม่เป็นไปตามใจตน
“หมอทำอะไรอยู่ ลุกไปนั่งที่อื่นเลยค่ะ” ขิมเร่ง
‘เบื่อว่ะ’
‘งั้นกลับห้องดิ’
‘พี่กูเล่นถึงตายเลย’
‘โหดมาก’
หมอเงียบไป หางตาเขาแอบเห็นว่ามันรับแก้วเหล้ามาจากรุ่นพี่แล้วซดดื่มรวดเดียวหมด
‘ถ้ากูเมามึงจะมารับมั้ย’
‘ก็…ดูก่อน’
‘เหรอ’
‘อะไร?’
‘เปล๊า’
เป็นเขาที่อยากรู้เสียเอง แต่หมอก็เงียบไป ตอนนี้แก๊งแองเจิลคือสั่งเหล้าสั่งของมากินกันละ
“ชน”
แล้วไม่สนใจหมออีกเลย = = สรุปคือพวกนางหาเรื่องมาเที่ยว มาดื่มดีๆนี่เอง
พวกเขาก็ดื่มกันไปกินกันไป มีบ้างที่นานๆที่เขาจะยกขึ้นซัดสักแก้ว แต่ก็ไม่ดื่มมาก สติยังอยู่ครบและจะไม่ยอมให้โดนมอมด้วย หางตาเหลือบมองหมอเป็นระยะ ใจก็เป็นห่วงด้วยแหละเห็นเพื่อนพี่ยกเหล้าให้ดื่มมาสักพักแล้ว แต่บอกเลยไม่ใช่วอดก้าทำอะไรหมอไม่ได้หรอก
เขายกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา เป็นเวลาเที่ยงคืนครึ่งพอดี บ่งบอกว่าเขาและเหล่าแองเจิลเข้ามานั่งดื่มนานมากแล้ว
คิดว่าหมอก็ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงมากมาย ก็เห็นๆกันอยู่ว่ามาเลี้ยงสายธรรมดาจริงๆ เขาผิดตั้งแต่แรกที่หลงเชื่อแผนการบ้าๆบอๆของเหล่าแองเจิลอีกแล้ว สงสัยติดหนังมากไปเข้าขั้นเพ้อพกมโนว่ามันจะเกิดกับชีวิตจริง ยังไงละครก็คือละคร
“พวกมึง กูว่าจะกลับแล้วนะ” เขาลุกขึ้นยืน
“เดี๋ยว อยู่ดรื๊งกันก่อน จะรีบไปไหน” นดดึงมือเขาไว้ พยายามให้เขานั่งลงเหมือนเดิม
“นั่นสิ ไหนๆก็มาแล้ว” โบธที่ก้มหน้ากดมือถือจึ๊กๆเงยหน้ามาพูด
“นานๆที โน่น สามียังไม่กลับเลย มึงรอติดรถหมอกลับเลยดิ” นีชี้โบ้ชี้เบ้ไปทางโต๊ะหมอ
“เออหน่า รบกวนมัน” เขาพยายามพูดให้เหล่าแองเจิลเข้าใจ และปล่อยเขากลับได้แล้ว
“รบกวนอะไร มึงอย่าตอแหลว่าไม่ได้นอนด้วยกัน”
นดพูด เออ เขากับหมอนอนห้องเดียวกัน
“เผื่อมีคนจะติดรถมันกลับด้วยไง” เขาหาเหตุผลมาอ้าง
“มึงคิดว่ารถหมอมันแคบขนาดนั้นรึไง” ก็ไม่ใช่ไง แต่เขาไม่อยากกรบกวนหมอจริงๆ เขาไม่อยากให้มันคิดว่าเขาวุ่นวายอะไรมาก ถึงกับตามมาเฝ้าตามมาดูเลย กลัวหมอรำคาญ อีกอย่างถ้าหมอรู้ว่าเขาตามมาดูพฤติกรรมเท่ากับว่าเขาดูไม่เชื่อใจหมอเลย ที่จริงเขาไม่ควรตกลงปลงใจมาตั้งแต่แรกแล้ว
ทำหน้าหนักใจ
เขาเลยตัดปัญหาด้วยการทรุดนั่งลง เอาเถอะ เดี๋ยวรอพวกนางเมาแล้วค่อยกลับไปด้วยกันหมดนี่เลย เพราะถึงแม้จะอ้างเหตุผลมาต่างๆนาๆ พวกแองเจิลก็ดูเหมือนว่าจะไม่ปล่อยเขากลับไปง่ายๆ เขารู้ว่าพวกนางเป็นห่วงเขา เพราะมันก็ดึกมากแล้วในเวลานี้
หรือความจริงพวกนางกำลังยื้อเขาไว้…เพื่อจะได้ช่วยกันหารค่ากินกัน ก็เป็นได้นะ ฮา…
ไม่มีอะไรทำ ก็ก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยเปื่อย
เป็นการเข้าเฟสบุ๊คในรอบหนึ่งอาทิตย์ เป็นหนึ่งอาทิตย์ที่ยุ่งวุ่นวายกับการเตรียมงานที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่นาน
ก็ไล่ดูฟีดข่าวไปเรื่อยๆ ก็เจอกับโพสต์ของเจ๊บอยลี่ที่โบธเอาให้ดูเมื่อเช้า ก็กดไลค์ให้เจ๊แกไป แอบเห็นหมอมาเม้นด้วยว่าเจ๊หนีเที่ยวผู้ชาย สรุปคือเจอเม้นด่าเจ๊บอยลี่ไป น้องพี่รหัสคู่นี้ก็ต่อความยาวสาวความยืด ด่ากันไปแขวะกันมาร่วมห้าสิบกว่าเม้นไปซะงั้น
เลื่อนลงมาก็เป็นตัสของเป้ พร้อมภาพโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยกระดาษร่างมากมาย ช่วงนี้เป้ดูเหนื่อยมากเพราะต้องเตรียมร่างโครงสร้างออกแบบภายในธีมบ้านในฝันเพื่อส่งเข้าชิงรางวัลในงานนี้ด้วย เขาก็เม้นอวยพรเพื่อนไปตามระเบียบ
ตึ๊ง
‘ไง สบายดีมั้ย’ เป้ทักมา
‘อืม ช่วงนี้ไม่ได้เจอกันเลย’
‘ยุ่งน่ะ งานเต็มโต๊ะเลย’ ก็พอจะรู้
‘ออกแบบไปถึงไหนแล้ว’
‘รอไม้อ่ะ ต่อตัวบ้าน มันหมดกูสั่งไปตั้งนานแล้วยังไม่มาเลย’
‘อดทน สู้ๆ’
เป้เงียบหายไป เขาไม่นึกโกรธ เป้ก็เป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ที่หายไปนี่ก็คงทิ้งเพื่อนไปดูหนังแน่นอน
หลอกเอาคำอวยพรแล้วชิ่งหนีไปเลย กดเข้าไปดูไทม์ไลน์หมอ ก็ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไร เหตุเพราะมัวยุ่งวุ่นวายกับละครคณะ ไหนจะต้องซ้อม ไหนจะเรื่องใช้แรงงานอีก บอกเลย หมอนี่เต็มใจทำทุกงาน ทั้งเรื่องใช้แรงงานยันบทละคร ทุกคนจึงรักหมอมากมายขนาดนี้ ไม่ใช่เพราะความหล่อ(ซึ่งอาจกินขาด 99% 555) แต่เพราะพวกเขาเห็นความดีในตัวมันต่างหาก
โอ๊ย นี่เขาชมแฟนอยู่ชะ เขินเองได้มั้ย ง่อววววววววว
“มึง กูปวดฉี่ ไปส่งกูหน่อย” นดหันมาบอกเขาแล้วดึงให้ลุกไปด้วยกัน
โดยไม่ทันระวังว่าทางเดินมันผ่านโต๊ะที่หมอนั่งอยู่ ในระยะที่ใกล้กันจริงๆ
ไม่เห็นแม้สายตาคมที่จ้องมองแผ่นหลังเขาจนสุดทาง
สงสัยว่านดคงไม่ได้แค่ปวดฉี่ เพราะนางเข้านานมาก ตอนนี้ก็ยังไม่ออกมา เขาเลยถือโอกาสเข้ามาล้างหน้าล้างตาซะด้วยเลย
“พี่หมอ” มีเสียงคนคุยกัน เขาไม่ได้มีความคิดจะแอบฟังเลยนะ แต่คุยกันดังมากมาย
“เนตร…”
“…”
“อย่าทำอย่างนี้เลย”
เสียงหมอ
เขาค่อยๆยื่นหน้าออกไปดู แอบตรงมุมมืดของห้องน้ำชาย เสียงหมอกับเนตรคุยกันใกล้ๆนี่
แทบไม่เชื่อตาตัวเอง
หมอยืนหันหลังให้ห้องน้ำชาย โดยมีเนตรสวมกอดจากทางด้านหลัง
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันTo Be Continue
********************************************************************************************
23
◤แอบรัก◢
มามุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้ง งุงิ ที่นี่...
MewSN 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
