ยิ่งอ่านยิ่งหงุดหงิดรำคาญ
มิวนะ ไม่ใช่หมอ
เพราะอ่านแต่ฝั่งมิว
เลยรู้สึกถึงแต่ความอ่อนแอ
คืออีหมอมันจะไปแรดไปอ่อยใครอยู่ก็ไม่รู้ สนใจว่าตัวเองรู้สึกยังไงบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้ ไม่รู้จักถามๆให้มันจบๆไป ทำตัวให้รู้สึกว่ายังพอมีความเป็นผู้ชายสักนิดก็น่าจะดี ปกติมิวก็ไม่สาวไม่ใช่เหรอ?
อีเพื่อนก็มัวแต่มานั่งเกร็งไรไม่รู้ ทำไมไม่ชวนมิวคุยหรือทำอย่างอื่นให้สมองหลุดจากเรื่องหมอบ้าง
ไม่รู้ว่าคนเขียนตั้งใจแต่งให้มิวนิสัยน่ารำคาญขนาดนี้รึเปล่า แต่สำนวนชวนหงุดหงิดมิวมาก
แบบว่า
คิดเป็นประโยคสั้นๆ
แล้วขึ้นบรรทัดใหม่
นิสัยเรากับมิวคงไปกันไม่ได้
เหอๆ
ถ้าตอนหน้ามิวยังเป็นอย่างนี้อยู่คงทนอ่านต่อไม่ไหว แรกๆก็สงสารมิว ติดมาก อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆ แต่พอผ่านไปหลายตอนก็ยังย่ำอยู่ที่เดิม มีแต่ความคิดมโนพร่ำเพ้อ เสียใจน้ำตาไหลพรากของมิว ไม่ใครก็ใครควรทำให้เรื่องเดินต่อบ้างได้แล้วนะ กี่ตอนผ่านมายังทำรายงานไม่จบสิ้นซะที
ปล.ที่คนเขียนแทรกๆคำใบ้ไว้มันก็เห็นไง แต่บางทีเนื้อเรื่องก็ไม่สอดคล้องเอาซะเลย
เช่น บอกว่า อยากรู้จักมานานแล้วครับ แต่ก่อนหน้านั้นแอดเฟรนมาเอง พอมีคนลงรูป ก็มาเม้นว่า อ่อ คนเมื่อเช้านี่เอง อยากรู้จักมานานแล้วครับ => มันแสดงเหมือนว่า หมอไม่รู้ว่าแอดใครมามากกว่า หรือคนเขียนตั้งใจใช้คำกำกวม?
ตอนแรกเดาว่าหมอเป็นคนเอาหนังสือฟิสิกส์มาวางอ่อยไว้ชั้น2 แถวโต๊ะที่มิวมานั่งอ่านหนังสือบ่อยๆ แต่ท้ายตอนดันบอกว่า น้องรหัสช่วยไว้พอดีเลย...สงสัยจะเดาผิด
ที่หมอหายไป 3 วันไม่ติดต่อมา อาจลองใจ เหมือนตอนฝนตกที่หมอถามว่าทำไมไม่รั้งไว้
อยากรู้เหมือนกันว่าจะถ้ามองจากมุมของหมอ เรื่องมันจะเป็นยังไง
หวังว่าเราจะทนกับนิสัยมิวไหว
จนถึงตอนนั้น
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
