-- ตอนที่ 5 ---
“ แล้วจะเอายังไงต่อดีวะ ” พี่กานต์บ่นพึมพำกับตัวเอง “ เออ งั้นมึงก็อยู่อย่างนี้ไปก่อนแล้วกัน พี่จะไปหาอะไรกินก่อน โครตหิวเลย ” พี่กานต์พูดจบก็โคจรร่างของตัวเองผลุบออกไปนอกห้องทันทีเหลือผมที่งงกับชีวิตไว้
ยังดีนะครับที่วันนี้ผมไม่หิวเท่าไหร่
ไม่งั้นต้องกินไอ้ซากุระบ้าบอคอแตกนั่นอีกแน่ๆ
ถึงมันจะอร่อยก็เหอะ
ไม่ๆ ไอ้ปลาทองบ้า มึงอย่ามาทำให้กูไขว้เขวกับการดำรงชีวิตแบบมนุษย์สิ
ปลาทองตัวอ้วนดิ้นพลักๆ เหมือนกำลังตบตีกับตัวเองก็ไม่ปาน
“ ทอย มึงเป็นอะไรอีกแล้วเนี่ย ”
พี่กานต์ไปเอาของกินไวมากครับ ผมหยุดดิ้นพลักๆ เจอพี่กานต์ทำหน้าเอือมระอาใส่ผมในมือถือแซนด์วิชแฮมชีสที่กำลังเคี้ยวอยู่ในปาก
พี่กานต์กำลังกินแซนด์วิชแฮม
หวังว่ามันจะไม่ใช่ลางบอกเหตุนะครับ ว่ามื้อต่อไปอาจเป็นผม
เอาเหอะ ผมเลิกกังวลแล้วว่าพี่กานต์จะกินผมไหม
พี่กานต์ลากเก้าอี้คอมมานั่งข้างหน้าโหลแก้ว แล้วยิ้มแสยะแนบแซนด์วิชแฮมไว้ข้างโหล
ร่างปลาทองที่ว่ายลั้ลลารอบโหลถลาไปแปะและแนบหน้าดูใกล้ๆ
อยากกิน อยากกิน อยากกิน
คำงี่เง่าฟุ้งอยู่ในหัวผมทั้งๆ ที่ท้องยังไม่หิว
“ อยากกินล่ะสิ ” พี่กานต์หัวเราะออกมา “ แต่พี่ไม่ให้หรอก น้ำเน่ากันพอดี ” ไม่ว่าเปล่ากัดแซนด์วิชคำโตอีกคำ
นี่คือดูแลดีใช่ไหมครับ พี่ฟลุ๊ค
ถามจริงๆ
ผมที่ไม่รู้ว่าจะประท้วงในร่างปลาทองยังไงดีตัดสินใจไปมุดอยู่ในกระต็อบสุดที่รักที่หมายมั่นมันเป็นบ้านหลังที่สองของตัวเองในช่วงนี้
“ งอนอีก แต่ยังไงพี่ก็ไม่ให้อยู่ดี ”
อืม ผมหันด้านหางให้พี่กานต์ครับ อารม์เหมือนไม่อยากมองหน้า เอาจริงๆ ผมแค่ไม่อยากเห็นแซนด์วิชเฉยๆ ดูแล้วมันหิวพอหิวแล้วก็เกิดกิเลส ไม่ดีๆ
“ พี่ว่า เราต้องไปทำอะไรให้แซนด์วิชแฮมก่อนแน่ๆ เลย เราถึงได้โดนกลายเป็นปลาทอง ”
แหม ใครจะไปแกล้งปลาทองล่ะครับ
ไร้สาระ
ปลาทองตัวอ้วนผลุบหน้าออกจากกระต็อบทันที
พี่กานต์ขมวดคิ้วทำหน้าโหดใส่ผม “ กล้าแกล้งปลาพี่เหรอ ”
ผมพยายามใส่หน้าซาลาเปาบวมน้ำไปมาเพื่อความบริสุทธิ์ใจที่ตัวเองมี
ใครจะไปแกล้ง ปลาทอง ไม่มี้ ไร้สาระน่า พี่หมี
“ ทอย.. ”
แล้วทำไมถึงยังเรียกชื่อผมเสียงเย็นอีกละ
ผมเลยปล่อยเลยตามเลย
อะ ยอมรับก็ได้ ว่าแกล้ง
คิ้วของพี่กานต์ยังคงขมวดเป็นปม “ ไว้พี่จะคิดบัญชีกับเรา ”
อย่าเลยพี่หมี อย่าฆ่าผมเลย
พี่กานต์งับแซนด์วิชแฮมที่เหลือหมดในคำเดียวและเคี้ยวตุ่ยๆ เหมือนกำลังระบายอารมณ์ด้วยการกิน
“ งั้น เอางี้ไหม จุดธูปขอขมา เดี๋ยวพี่จุดธูปให้ ส่วนเราก็สวดมนต์ในใจไปแล้วกัน ”
เมื่อวานทั้งสวดทั้งแผ่เมตตาแล้วครับพี่
แต่ให้ตัวเองนะ ไม่ใช่ไอ้ปลาทองบ้านั่น
ผมไม่ตีน้ำเชิงรับรู้เพราะเพิ่งโดนพี่หมีบ่นเรื่องนี้ไป
อยู่ๆ พี่กานต์หลุดยิ้มออกมา
“ เออ กูขอโทษก็ได้วะ มึงตีน้ำต่อไปเหอะ ”
บางทีผมก็ไม่ค่อยเข้าใจอารมณ์พี่กานต์แกนะครับ
เป็นหมีที่เข้าใจยากจริงๆ
ผมคงต้องร้องโฮกฮากเวลาคุยด้วยเผื่อจะเข้าใจพี่กานต์มากยิ่งขึ้น
ผมลอยแบบแถวผิวน้ำจัดการตีน้ำเล่นดังเปาะแปะเกิดฟองอย่างเมามัน
จนกระเด็นไปโดนหน้าพี่กานต์
อุย เผลอตีน้ำแรงไปหน่อย
ผมหัวเราะในใจ
พี่กานต์แยกเขี้ยวเหมือนกำลังขู่ผม “ เดี๋ยวมึงจะโดนไม่ใช่น้อยนะ ทอย ติดกูสองคดีแล้ว ”
ใครกลัวครับ ตอนนี้หมีกานต์ไม่สามารถทำให้ผมกลัวได้แล้ว
พี่กานต์โยนซองใส่แซนด์วิชลงถังขยะข้างๆ และเดินไปคุ้ยอะไรสักอย่างในตู้หนังสือ
อย่าบอกว่ายัดธูปไว้ในนั้น
พี่กานต์ยกกองหนังสือออกมาตั้งข้างนอกกองใหญ่แล้วหยิบอะไรบางอย่างที่ใส่ถุงร้านสะดวกซื้อออกมาจากส่วนในตู้หนังสือ พี่กานต์ส่งเสียงพึมพำเหมือนกำลังบ่นอะไรสักอย่างในลำคอระหว่างที่หยิบของออกมาถุง ซึ่งส่วนใหญ่เห็นจะเป็นพวกซองลูกอม ขนม กล่องนมอะไรทำนองนั้น หาได้สักพักพี่กานต์ก็เลิกหาปาถุงลงถังขยะอย่างแม่นยำ
“ ไม่ต้องใช้หรอก สวดในใจเอาแล้วกัน ”
อ้าว
แต่ก็ได้ครับ ผมขอขมาท่านแซนด์วิชแฮมอย่างสุดซึ้ง ณ ที่นี้ด้วยครับ
“ ขอขมาก็ขอให้มันจริงจังนะทอย ไม่ใช่ขอส่งๆ ” พี่กานต์พูดด้วยน้ำเสียงข่มขู่
โหดจริงๆ พี่หมี
ผมตีครีบอยู่นิ่งๆ สักพัก ตั้งสติพยายามจริงจังกับการขอโทษแซนด์วิชแฮม
แซนด์วิชแฮม
ขอโทษนะที่แกล้ง ถึงจะตั้งใจก็เหอะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอยากให้ตาย
ผมขอโทษจริงๆ นะ
ให้อภัยผมเหอะ
ผมดราม่าอยู่สักพักก็รู้สึกเหมือนเงาปลาทองรางๆ อยู่ตรงหน้าซึ่งมีหน้าพิมพ์เหมือนกับผมไม่ผิดเพี้ยน
เฮ้ย !!
แซนด์วิชแฮม
ผมถึงกับตาเหลือกจะว่ายถลาไปหาแต่พบว่าทำอะไรไม่ได้ แซนด์วิชแฮมว่ายน้ำมาหาผมช้าๆ ปากอ้าหุบเป็นคำด่าที่ดูเหมือนเก็บกดมานาน แซนด์วิชแฮมใช้ตาเหลือกๆ มองผมเหมือนกำลังเขม่นก่อนจะพุ่งเข้ามาใข้ครีบหางตบตีผมเหมือนผมเป็นกระสอบทราย
ฮือออ
มึงตบกูทำมาย
กูไปทำอะไรให้มึ้งงง
ดูเหมือนแค่ตบตีผมจะยังไม่สาแก่ใจแซนด์วิชแฮมครับ แซนด์วิชแฮมว่ายลงไปก้นโหลเอาหินมาโปรยใส่ผมอีกเป็นกระบุง
นี่มันนิยายอาจชญากรรมครับ
ฮือออ
มันไม่เจ็บนะ แต่มันเจ็บที่ใจ
ทำไมผมต้องมาโดนปลาทองทำอะไรแบบนี้ด้วย
ทีพี่กานต์แกล้งไม่เห็นจะโดนบ้าง
ฮือๆ
ผมร่ำไห้อยู่นานเพราะความสมเพชชีวิตอันบัดซบของตัวเองพลางนับจำนวนหินที่แซนด์วิชแฮมโปรยใส่ผมแก้แค้น
ก้อนที่ร้อยแล้วนะมึง พอเถอะ
ผมนับหินจนเมาตาพร่าไปเลยครับ
“ ทอย ”
เรียกผมทำไมพี่หมี ตอนนี้ผมกำลังเศร้ากับชีวิตอยู่นะ
“ ทอย ”
ฮือ ทำไมผมต้องมาโดนปลาทองแก้แค้นด้วยวะเนี่ย
“ ทอย !! ” เสียงตะคอกดังลั่นเรียกให้สติผมฟื้นคืนทันควัน
“ ครับ ! พี่หมี ” ผมเผลอรับคำออกไปอย่างเผลอตัว
---------------
TBC .
# หมายเหตุเล็กๆ เมาเลขตอนนิดหน่อยค่ะ 55555
หัวข้อ: [ เรื่องสั้น ] คู่มือรักฉบับปลาทอง ตอนพิเศษ : เมื่อพี่หมีป่วย 4 ต.ค 61 (อ่าน 25697 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก