หัวข้อ: {เรื่องสั้น} จีบหนัก จัดเต็ม (จบ)

[Toon_TK]

ค้างงงงงงงงงง  ยังไงๆมาต่อเร้วววววววววววววว

[-west-]

เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ น่ารักมาก
อยากอ่านต่อ ตอนนี้ค้างมากเลยยย

[นอนกินแรง]

ทำไมตรองทำแบบนี้~~~

อยากอ่านต่อเลย

[snowboxs]

อ่านตอนแรกๆ อ่านไปยิ้มไป
พอมาถึงตอนล่าสุด เจ็บแปล็บแทนพีทเลย
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ตรองไม่ควรทำแบบนี้
เรื่องจีบทีล่ะหลายๆคนยังไม่เท่าไร
แต่เรื่องนัดแล้วไม่มา ไม่โทรบอก
แม้แต่ฐานะเพื่อน ยังไม่ควรทำ

[Tatangth]

 

[Pittabird]

โอ๊ย. ค้างอะ.  สงสารพีท.  ตรองเอาไง. อุตส่าห์เชียร์. เซ็งเบย.  พีทเล่นตัวเยอะๆ เลย. มาต่อเร็วๆ นะ. อยากอ่านมากกก

[♠DekDoy♠]

ค้างเลยยยย สงสารพีท

[ReiSei]

รอจ้าาา แหม พีททท นิสัยยยนะ จะเบี้ยวนัดด้วยสาเหตุอะไรก็เถอะ ไม่บอกไม่อะไรเลยจนข้ามเป็นวันๆ ต่อให้ไม่ได้จีบกันอยู่นี่ก็โคดเสียมารยาท นี่คะแนนติดลบเลย ไม่นับว่าเหมือนจะเล่นๆ จีบหลายคน แต่ตรองดันชอบไปซะแล้ว โธ่เอ๊ย

[Flower]

รออ่านอยู่นะจ๊ะ เข้ามาอ่านทุกวันเลย สู้สู้นะ

[Pittabird]

ยังไม่มาต่อเหรอคะ.  คนเขียนอยู่ไหน. รอนานแล้ว. คิดถึงเรื่องนี้

[Wtftt]

  ตรองเบี้ยวนัดพีทไปกับผู้หญิงอีก ทำไมทำแบบนี้
ตอนบอกว่าจีบพีทนี่ น่ารักฟินมาก
แต่ตอนนี้คือไรคะ ตรองอธิบายด่วน
พีทไม่สบายเลยเห็นไหม

[Phak]

………………..
6

………………..

   ….ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้น ภาพตรงหน้าเป็นภาพเบลอขาวขุ่นไม่ชัดเจน ก่อนค่อยๆ ปรับเป็นภาพเพดานขาวกับหลอดไฟ ร่างกายผมรู้สึกไร้เรี่ยวแรง ปวดหัวตุบๆ แต่ความหนักอึ้งของอาการหวัดเหมือนจะทุเลาลง ผมค่อยมองไปรอบๆ แล้วพบว่าผมน่าจะอยู่ในโรงพยายาบาล สายตาผมกวาดหาใครบางคนโดยอัตโนมัติ แต่ผมกลับพบเพียงไอ่บีมที่นั่งหลับอยู่ โดยมีไอ่พลนอนหลับอยู่บนตักมันในชุดลำลองทั้งคู่

   “ไอ่บีม ไอ่พล” เสียงผมแหบพร่าอย่างน่าใจหาย ไม่รู้ว่ามันสองคนจะได้ยินรึเปล่า แต่ผมก็ยังคงพยายามเรียก
   “ไอ่เชี่ยบีม” ได้ผล ไอ่บีมเริ่มขยับตัว เผยอเปลือกตาขึ้น พอมันเห็นว่าผมลืมตาแล้วมันรีบลุก จนเกือบจะทำไอ่พลตกจากโซฟา

   “โอ๊ย ไอ่เชี่ยบีมจะลุกก็เรียกกูก่อนสิวะ”

   “ขอโทษๆ ไอ่พีทฟื้นแล้ว”

   “ห๊ะ!” พลหันหน้ามาหาผม ใบหน้ามันยิ้มอย่างดีใจ ทั้งสองคนพุ่งตัวมาข้างเตียง

   “เชี่ยพีทททททททท” พลมันเขย่าเตียง ....เพื่ออะไรวะ “มึงรู้มั้ย มึงหลับไปเกือบสองวันเต็ม พวกกูต้องผลัดกันมาเฝ้าเนี่ย”

   “โทษทีว่ะ ทำให้พวกมึงต้องเดือดร้อนเลย”

   “รู้ตัวก็ดี แต่มึงไปขอโทษ และขอบคุณไอ่ตรองเหอะ มันมาเฝ้ามึงทั้งทั้งคืนอย่างกับเป็นผัวมึง พวกกูกับไอ่เฟย์ ไอ่แพรวมาก็ไม่เคยเห็นมันหลับ เอาแต่นั่งเกาะขอบเตียงจ้องหน้ามึงอยู่นั่นแหละ เนี่ยพวกกูพึ่งไล่มันกลับไปได้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี่เอง”

   “หรอวะ”

   “เออดิ กูเป็นคนแงะมันออกมาจากขอบเตียงมึงเนี่ย” บีมพูด

   สิ่งที่ไอ่พลมันเล่าให้ฟังทำให้ความรู้สึกดี แต่พอนึกถึงเหตุการณ์ที่ทำให้ผลต้องมานอนอยู่แบบนี้ก็ทำให้ผมสับสน จนไม่รู้แล้วว่ามันจะเอายังไงกันแน่

   “ไอ่พีท กูถามมึงตรงนะ” ไอ่บีมถามสีหน้าจริงจัง “ไอ่ตรองมันจีบมึงใช่มะ”

   “เฮ้ย! จะใช้หรอ”

   “ก็ดูแต่ละอย่างที่มันทำสิ บอกว่ามาจีบคนในคณะเรา แต่กลับขลุกอยู่กับพวกเราตลอด แถมยังต้องไปนั่งใกล้ๆ ไอ่พีทประจำ แล้วยังมาเฝ้าไอ่พีททั้งวันทั้งคืนอีก”

   “ก็จริงของมึงแต่....”

   “ไม่แต่ล่ะ กูว่าชัวร์” มันหันกลับมามองผมอย่างจริงจัง “กูว่านะ ถ้ามึงผิดใจกับมันเรื่องที่มันไปกินข้าวกับคนอื่นล่ะก็ รีบเคลียร์กับมันเหอะ มันอาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ได้ เพราะไม่งั้นมันคงไม่มานั่งเฝ้ามึงอย่างนั้นหรอก”

   “มันจะไปกินข้าว หรือไปจู๋จี๋กับใครก็เรื่องของมันดิ ไม่เกี่ยวกับกูสักหน่อย!”

   น้ำเสียงผมแดกดันอย่างเห็นได้ชัด ไอ่บีมกับไอ่พลมองหน้ากันก่อนถอนหายใจออกมาอย่างระอาๆ ผมหันหน้าหนีออกไปทางหน้าต่างห้องที่เปิดผ้าม่านทิ้งไว้ ทบกับทุกเรื่องราวระหว่างผมกับตรอง กับทั้งความรู้สึกของผมเองด้วย

   “เออ แล้วแต่มึงแล้วกัน แล้วเดียวเย็นๆ ไอ่เฟย์กับแพรวมันจะเปลี่ยนกับพวกกูนะ” บีมว่า

   “อืม”

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

   “ยาหลังอาหารค่ะ ตอนนี้เป็นยังไงบ้างคะ”

   “ดีขึ้นแล้วครับ แต่ก็ยังปวดหัวอยู่หน่อยๆ”

   “จัดยาแก้ปวดไว้ให้แล้วนะคะ ยังไงก็อย่างลืมทานยา แล้วพักผ่อนให้เยอะๆ นะคะ ถ้าพรุ่งนี้ดีขึ้น คุณหมอก็น่าจะอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วล่ะค่ะ”

   “ขอบคุณครับ”

   พยาบาลยิ้มให้ก่อนเดินออกไป ตอนนี้พระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว บีมกับพลก็พึ่งกลับไปก่อนหน้าพยาบาลจะเข้ามาไม่นาน แต่เฟย์แพรวก็ยังไม่มา
   ผมเอื้อมมือไปหยิบยาในแก้วขนาดเล็กที่มียาต่างขนาดกันอยู่สามเม็ด ผมมองมัน ....เอาจริงๆ ผมเป็นคนไม่ค่อยชอบกินยา แน่นอนล่ะใครจะชอบบ้าง หลายๆ ครั้งผมมักจะดื้อด้านด้วยการแอบเอายาทิ้งเสมอๆ แต่ครั้งนี้เหมือนร่างกายจะไม่ยอมให้ผมทำแบบนั้น และผมเองก็ไม่อยากอยู่โรงพยาบาลนานกว่านี้ด้วย
   จังหวะที่ผมกำลังจะเอื้อมไปหยิบขวดน้ำ ซึ่งปริมาณน้ำไม่น่าจะเพียงพอต่อยาสามเม็ดนั้น ประตูห้องก็เปิดออกพอดี
   “มาแล้วหรอ ใครก็ได้เอาน้ำขวดใหม่ให้กูที” ผมบอกก่อนมองไปยังคนที่เดินเข้ามา ใครคนนั้นสร้างความรู้สึกหลากหลายให้กับผม รอยยิ้มแป้นหน้าเป็นสร้างความดีใจและอบอุ่น ใบหน้าปนเศร้านิดๆ สร้างความขมขื่นบางอย่าง
   ผมหลบตาเสมองไปทางอื่น มือหนานั่นยื่นขวดน้ำเปล่าขวดใหม่ ที่เปิดฝาเรียบร้อยแล้วมาให้

   “….ขอบใจ” ผมตอบเสียงเบา เขาเพียงแค่ยืนมองผมกระดกน้ำเข้าปาก ตามด้วยยา กลืนยาสามเม็ดนั้นลงไปพร้อมๆ กัน แล้วดื่มน้ำอีกครั้ง มือหนายื่นมารับน้ำอีกครั้ง เพื่อนำไปวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง
   เขาลงนั่งตรงเก้าอี้ข้างเตียง จ้องมองมายังผม ดวงตาบ่งบอกความรู้สึกทั้งสุข เศร้า และรู้สึกผิดอย่างไม่ปิดบัง........

   “ตรองซื้อขนมมาให้ด้วยนะ ไม่รู้จะกินได้รึเปล่า มีคิทแคท เวเฟอร์ล็อกเกอร์ เลย์ ตรองว่าอันนี้ไม่น่าจะกินได้ว่ะ คงต้องรอให้หายก่อน งั้นเดี๋ยวตรองกินให้ก่อนเลยเน๊ะา”

   “มาทำไม”

   “…..” สีหน้านั้นแสดงความรู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัด มันพยายามยิ้ม

   “ตรองขอโทษครับ” ดวงตานั้นสั่นไหว “ตรองรู้ว่าตรองผิดที่ไม่ได้บอกพีทก่อนว่าตรองไปไม่ได้ แต่ตรองไม่ได้ลืมนะ”

   “…..” ผมเบือนหน้าหนี ไม่ตอบอะไร อยู่ดวงตาก็ร้อนผ่าวขึ้นมา

   “วันเสาร์อยู่ๆ พี่มันก็มีงานด่วนเข้ามา เป็นพี่รหัสตรองน่ะ บอกว่าขอคนไปช่วยถ่ายแบบอะไร เขาก็เลยมารบเร้าตรอง ตรองก็ตกลงไป เพราะเห็นว่าเป็นงานเช้าไม่น่าจะนาน แต่เอาเข้าจริง ก็กินเวลาไปทั้งวัน มารู้อีกทีก็เย็นไปแล้ว โทรศัพท์ตรองก็วางไว้ในกระเป๋า”

   ผมยังคงนึ่งฟังต่อไป.....

   “ตรองพยายามจะบอกพีทแล้วนะครับ ตรองโทรไปตอนค่ำๆ ...โทรไปขอโทษ แต่โทรไม่ติดเหมือนพีทจะปิดเครื่อง” ผมเริ่มหันหน้ากลับมา “ตรองเลยส่งข้อความไป ทั้งแชทเฟส ไลน์ แล้วก็ sms แต่ก็ไม่เห็นพีทตอบกลับเลย”

   “แล้ววันอาทิตย์ล่ะ ตรองไปไหน กับใครทำไม่โทรมา”

   “งานต่อเนื่องเลย งานเดียวกัน กับพวกพี่ๆ นั่นแหละ ตอนเย็นก็มีเลี้ยงอีก แต่ตรองก็โทรหานะ แต่ไม่ติด คิดว่าพีทคงโกรธตรองแล้วแน่ๆ จะหาจังหวะแอบออกมาก็ไม่ได้ ก็เลยส่งข้อความไปอีก”

   “กับใคร” ตรองขมวดคิ้วอย่างสงสัย ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนพูดออกไป

   “แพรวบอกว่าเห็นตรองไปกินข้าวกับ .....ดาวคณะตอนวันอาทิตย์ วันเสาร์ก็ไปเดินระริกระรี้กับผู้หญิงอีก สรุปแล้วเป็นใคร!” ผมรู้สึกได้ถึงความมีน้ำโหในเสียงของผม ทำให้ตรองสะดุ้งไปนิดๆ ก่อนจะยิ้มแป้นออกมา นั้นกลับทำให้ผมหงุดหงิด

   “ยิ้มอะไรเล่า บอกมาสิ” ผมไม่ใช่คนงี่เง่าที่จะไม่ฟังอะไรเลย แต่บางทีมันก็มีบ้างที่อยากจะงี่เง่า เพียงแต่ตอนนี้ผมนอนเป็นผักค้างคืนอยู่อย่างนี้ เลยออกอาการอะไรมากไม่ได้ก็เท่านั้น สุดท้ายก็ต้องเค้นเอาความจริงออกมาให้ได้

   “หึงหรอ?” รอยยิ้มกว้างกับแววตาเป็นประกายที่ส่งมา ทำให้ผมหน้าร้อนผ่าวอย่างรู้สึกได้ ผมเบือนหน้านี่ก่อนตอบออกไปเสียงดัง

   “หึงบ้าอะไร แค่อยากรู้โว้ย ตามจีบกูอยู่แท้ๆ แต่กลับไปจู๋จี๋กับผู้หญิงอื่น!” อดไม่ได้ที่จะหันหน้ามาว่าตรงๆ แต่กลับเจอกับใบหน้าเปื้อนยิ้มของมัน

   “ยิ้มอะไรอยู่ได้เล่า!!!”

   “คนนั้นเป็นดาวคณะตรอง” ได้ยินแล้วเจ็บ ผมหันหน้าหนีอย่างเร็ว “ชื่อพลอย .....แล้วเขาก็เป็น .......” มันจะเว้นวรรคทำไมวะ

   “…..”

   ผมหันหน้ากลับมามองมันอย่างคาดคั้น ก็เจอกับสายตาและสีหน้าที่เปี่ยมสุขกว่าเดิม

   “เป็นแค่เพื่อนตรอง เพื่อนสนิทไม่มีอะไรเกินเลย” ผมรู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด จริงๆ ก็ไม่ประหลาด เพราะผมรู้อยู่แล้วว่าทำไม “พี่เขาอยากได้ผู้หญิงด้วย ตรองเลยชวนพลอยมาด้วย ขอโทษนะ ที่ทำให้ ....หึงอะ”
   “เอ๊ะ! ก็บอกว่าไม่ได้หึงไงเล่า!” ผมว่าก่อนพลิกตัวไปอีกข้าง

   เสียงเก้าอี้มีการเคลื่อนไหว สักพักผมก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสหยุ่นๆ เย็นๆ ที่แก้ม ผมจึงหันกลับไปอย่างเร็ว ทำให้ปลายจมูกผมกับมันแตะกันพอดี เกิดเป็นฉากสโลโมชั่นคลาสสิคในหัว ผมค้างอยู่อย่างนั้น หัวใจเต้นรัว รู้สึกตัวอีกทีไอ่ตรองก็ประกบริมฝีปากมันกับริมฝีปากผมแล้ว ไม่มีมีการสอดลิ้น เข้ามา เพียงประกบปากอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน ผมหลับมารับความรู้สึกทั้งหมดจากมัน ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ราวกับเวลาหยุดนิ่ง ก่อนมันค่อยๆ ถอนริมฝีปากออก ผมขยับหัวตามอย่างนึกเสียดาย มันยิ้มให้กับปฏิกิริยานั้น แล้วค่อยๆ โน้มหน้ามาใกล้หูผม พูดอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมแน่ใจในความรู้สึก

   “ตรองมีพีทคนเดียวนะครับ” มันจูบแก้มผมหนึ่งที ก่อนกลับไปนั่งจ้องหน้าผมด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเหมือนเดิม

   “จ้องอะไรนักหนาเล่า”

   “จ้องคนน่ารักไง รู้เปล่าพีทเวลาเขินน่ารักขึ้นกว่าเดิมสิบเท่าเลย อ้อ แก้มยังหอมเหมือนเดิมเลยนะ แถมริมฝีปาก็ ....หวานดีด้วย”

   “ไอ้บ้า!” หน้าผมเห่อร้อนไปหมด ตอนนี้ถ้าพยาบาลเข้ามาวัดไข้ หรือวัดความดัน ผมคงทำปรอทแตกได้ไม่ยาก เครื่องวัดความดันคงแสดงค่าที่ทำให้พยาบาลตกใจจนแทบช็อค ก็เพราะไอ้คนหน้าเป็นข้างๆ ผมนี่แหละ
   และแล้วคืนนั้นก็ผ่านไปด้วยการที่ผมหลับอย่างมีความสุข โดยที่ยัยสองชะนีนั่นไม่ได้มาเฝ้าผม โทรมาบอกว่า ไปไม่ได้แล้วติดงานด่วน ซึ่งผมไม่ได้สนใจอะไรนัก ก็มีคนเฝ้าส่วนตัวแล้วนิ

   ว่าแต่ เมื่อกี้ผมเรียกเฟย์กับแพรวว่าอะไรนะ? ชะนีหรอ? เอ๊ะ! ช่างเถอะ

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

   กลายเป็นว่าผมต้องนอนต่ออีกหนึ่งวัน โดยมีคุณเพ่ือนๆ สลับกันมาเฝ้า เมาท์มอย และแดกของเฝ้า ......ส่วนคุณตรอง ก็อยู่ป่วนใจผมทั้งวันนั่นแหละ แล้วปรากฏว่าโทรศัพท์ผมดันเจ๊งกับการโดนฝนเพียงไม่กี่นาที ซึ่งคุณตรองเป็นคนเอาไม่ซ่อมให้ พร้อมจ่ายค่าเสียหายให้เรียบร้อย

   “ขอบใจนะที่จัดให้”

   “เต็มใจครับ” มันยิ้มแป้นมาให้ ตั้งแต่วันนั้นที่โรงพยาบาล คุณตรองก็พูดจาเพราะขึ้นเยอะ เรียกแทนตัวเองด้วยชื่อ เช่นเดียวกับเรียกผมด้วยชื่อ แถมครับมาให้อีก

   “สุภาพไปแล้ววว”

   “กับคนน่ารักๆ ก็ต้องสุภาพสิ”

   “ฮู้ว! ช่างเถ๊อะ โห ข้อความพรึบเลย”

   พอเปิดเครื่องมาก็พบว่า สามช่องทางที่ส่งข้อความได้ มีข้อความจากคุณตรองรวมกันเกือบร้อย ทั้งขอโทษทั้งอธิบายเหตุผล

   “แหะๆ โทษที โทรศัพท์ไม่ได้”

   “ไม่เป็นไร ตรองเข้าใจ”

   เช็คข้อความอยู่สักพักโทรศัพท์ผมก็เข้า โชว์เป็นชื่อ “มารดาสุดที่รัก” ผมจำได้ว่าไอ่พลบอกว่ามันเผลอโทรไปบอกแม่ผมว่าแอดมิดเข้าโรงพยาบาล ตอนนี้แม่คงโทรมาถามอาการ

   “สวัสดีครับ”

   “พีทททท เป็นไงบ้าง? ทำไมโทรไปไม่ติดเลย? แล้วเข้าโรงบาลก็ไม่บอกแม่ ประกันใช่ได้มั้ย? หรือต้องจ่ายเพิ่ม? จ่ายเท่าไหร่? ตังค์พอมั้ยลูก?”

   “แม่ครับ แม่ๆ ใจเย็นๆ ตอนนี้พีทออกจากโรงพยาบาลแล้วครับ กำลังกินข้าวอยู่ .... ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายประกันจ่ายหมดเลยครับ ไม่ต้องเสียเองสักบาท”

   “ดีแล้ว แล้วเป็นอะไรทำไมไม่บอกแม่ห๊ะ รู้มั้ยว่าแม่เป็นห่วย ตาพลโทรมาบอกว่าพีทเข้าโรงบาลแม่ตกใจแทบแย่”

   “ขอโทษครับ จริงๆ พีทบอกพวกมันแล้วนะว่าอย่าบอก รอออกจากโรงบาลก่อน ไม่อยากให้แม่เป็นห่วง”

   “ได้ไง! วันหลังเป็นอะไรก็บอกแม่นะลูก ทำแบบนี้แม่ยิ่งเป็นห่วงนะ”

   “ครับ”

   “แล้วนี่กินข้าวอยู่หรอ แล้วจะเข้าหอเมื่อไหร่ พึ่งออกจากโรงบาลอย่าพึ่งซ่านะ”

   “คร้าบบ แม่ไม่ต้องห่วงหรอก ดีขึ้นเยอะแล้ว เดี๋ยวกินเสร็จก็เข้าหอแล้วแม่ อีกอย่างตอนนี้มีคนคอยดูแลอยู่” ผมเหลือบตาไปมองไอ่ตรอง มันส่งยิ้มแป้นมาให้

   “แหนะๆ ใครกัน แนะนำให้แม่รู้จักด้วยนะ สวยรึเปล่า”

   “เอ่อ ...ไม่สวยหรอก ไว้เดี๋ยวพร้อมแล้วแนะให้รู้จักนะแม่ กลัวแม่จะตกใจ ยังไงตอนนี้แม่เตรียมใจไว้หน่อยก็ดีนะ”

   “หืมมม หน้าตาไม่ดีขนาดนั้นเลยหรอ แต่ถ้ารักกันจริงแม่ก็ไม่ว่านะ”

   “ครับ แต่พูดแล้วนะ ว่า ถ้า ... แม่จะไม่ว่า”

   “จ้า ไม่ว่าจ้ะ เอาเถอะตอนนี้รีบกินข้าว แล้วกลับหอไปพักผ่อนได้แล้วไป จะได้หายเร็วๆ แล้วกินยาด้วยนะ อย่าแอบเอายาทิ้งล่ะ”

   “ครับแม่ แค่นี้นะแม่ รักแม่ครับ” ผมกดวางสาย ใบหน้าผมเปื้อนยิ้ม ยังไงแม่ก็ยังห่วงเราอยู่เสมอ ถ้าโลกนี้ไม่เหลือใคร คงเหลือแต่แม่นี่แหละมั้งที่รักผม ว่าแต่ ถ้าแม่รู้ว่าคนนั้นคือตรองแม่จะว่าอะไรมั้ยนะ......

   “นี่ สรุปเราเป็นแฟนกันแล้วใช่มั้ย?”

   “ใคร? อะไร? อย่ามั่ว” ผมบอกปัดเสียงสูง ทำเอาตรองหัวเราะร่าอย่าอารมณ์ดี

   “คร้าบๆ ตอนนี้ยังก็ได้ แต่อีกไม่นานคงใช้ จริงมั้ย”

   “ไม่รู้” เล่นตัวสักหน่อย แต่ไม่ปล่อยให้หมาคาบไปแดกนะบอกให้

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

.
.
.
.
.
.

: : TALK : :

มาต่อแล้วนะคร๊าบบบบ

ขอโทษที่ทำให้รอนานมากกกกกกกก

ยอมรับผิดแต่โดยดี 

ขอบคุณ คุณ wtftt ที่อุตสาห์ส่งข้อความมาทวงนะครับ ....

รีบปั่นให้อย่างด่วนเลย

หายไปนานแล้ว ตอนนี้เลยอาจจะแกว่งๆ ไปบ้าง ก็ขออภัยด้วยนะครับ

ตอนนี้ตอนจบแล้ว แต่เดี๋ยวดึกๆ ไม่ก็พรุ่งนี้จะมีตอนแถมมาให้โน๊ะ

รอกันโน๊ะ

ส่วนอีกเรื่อง "เมษาน่า ร้อน รัก"

รอก่อนนะ ขอระลึกชาติแป๊บ (ขอโต๊ดกั๊บ)

แล้วจิรีบมาต่อให้นะ

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่าน และตามจินะครับ

ติชมกันได้เต็มที่เบยยยย

ถ้าจิแท็กใน twitter ก็ #จีบหนักจัดเต็ม เลยนะครับ

จุ๊บ

โชคดีในการสอบ สำหรับใครที่กำลังสอบอยู่ในช่วงสอบเช่นผม...... 

[stickyyrice]

รอตอนเเถมจ้าา นิอ่านจนลืมไปเเล้ว555 ดีใจที่มาต่อนะ ถ้าได้ทำเรื่องยาวบ้างคงน่ารักมากเเน่เลย รอๆ

[ที่เดิมในหัวใจสาววาย]

เพิ่งได้มาอ่านรวดเดียว เรื่องน่ารักดีค่ะ จีบมุ้งมิ้งดี
แต่ตอนนี้อารมณ์ยังค้างอยู่ เหมือนยังฟินไม่สุด ยังไงก็จะรอตอนพิเศษอยู่นะคะ 

[Phak]

ตอนพิเศษ!

   “อ๊ะ ยะ อย่าดิ ไอ่ตรอง อืม เฮ้ย! เลียตรงไหน อ๊ะ”

   ขาผมถูกแยกอ้าออกเผยช่องทางบริสุทธิ์ต่อหน้าไอ่คุณตรอง ผมรู้สึกได้เพียงแต่ความเสียวปนจักกะจี้จากปลายลิ้นหบาบเย็นที่โลมเลียช่องทางนั้นอยู่ ความรู้สึกใหม่ที่ผมพึ่งเคยได้รับ เสียวซ่านพึงใจจนเหมือนว่าจะเสร็จเสียเดียวนั้น

   “ชอบมั้ย”

   “มะ ไม่โว้ยยยยย” มันยิ้มกริ่มกับคำโกหกของผมก่อนก้มลงไปจัดการกับช่องทางนั้นอีกครั้ง ผมทำได้เพียงส่งเสียงซูดปากราวกับกินของเผ็ด ก่อนจะรู้สึกอะไรบางอย่างที่แข็งกว่าลิ้นค่อยๆ แทรกเข้ามา ขณะที่ลิ้นก็ยังคงทำน่าที่อยู่

   “นิ้วๆๆ”

   “ก็นิ้วไง”

   “แล้วแหย่ทำไม อู๊ยยย”

   “แล้วเสียวปะละ”

   เสียงครางอย่างยั่วยวนของผมคงเป็นคำตอบได้ดีว่าผมรู้สึกอย่างไร น่าแปลกทั้งๆ ที่มันเป็นครั้งแรกของผมที่มีสิ่งแปลกปลอมลุกล้ำช่องทางอันบริสุทธิ์ของผม แต่ผมกลับไม่รู้สึกเจ็บใน มีเพียงความเสียด คับแน่น กับความเสียว แม้นิ้วที่สองกำลังค่อยๆ ถูกสอดเข้ามา มันเพียงลดทอนความเสียวลงเท่านั้น หากแต่พอตรองค่อยๆ ขยับ วนนิ้วไปมา ความเสียวก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้น

   “อืมมมม อ๊าาาา ตรอง เสียวอะ อ๊ะ อย่าแกล้งดิ”

   “อีกนิ้วนะ”

   “จะได้หรอ”

   “ได้ดิ เตรียมตัวไว้ก่อน เพราะเดี๋ยวของใหญ่กว่านี้กำลังจะเข้าไปนะ”

   “ของอะ โอ๊ย! เบาๆ ดิเจ็บนะ”

   “ขอโทษ”

   นิ้วสามนิ้วถูกแทรกเข้ามาในช่องทางคับแคบ ผมรู้สึกได้ถึงความแน่นตึง มันยังคงไม่ขยับ หากแต่ลิ้นยังคงทำหน้าที่สอดแทรกมาได้อย่างดี นั่นช่วยคงความเสียวไว้ดังเดิม จนในจังหวะที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว ไอ่ตรองก็ค่อยๆ ขยับนิ้วเข้าออก แม้จะรู้สึกคับแน่น หากแต่กลับมีความเสียวเพิ่มเข้ามา

   “โอ๊ยๆ อ๊าๆ อืม อู้วว อ๊าวว”

   “…..”

   “ตรอง ตรอง มะ ไม่ไหวแล้วอะ แน่นไปหมด เสียวด้วย” ผมได้แต่ซูดปากไปมา

   ตรองละจากการลิ้มรสช่องทางนั้น เหลือเพียงนิ้วสามนิ้วที่ยังคงทำหน้าที่ ก่อนค่อยๆ โน้มหน้ามาประกบริมฝีปาก ปลายลิ้นสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากอย่างชำนาญ ผมก็ตอบกลับไปอย่างชำนาญเช่นกัน ความรู้สึกคับแน่นเบื้องล่างหายไปแล้ว แต่รู้สึกได้ถึงความอุ่น แฉะของอะไรบางอย่าง ผมรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป ผมพยายามดันร่างหนานั่นออก มันผละริมฝีออกจากผม ร่างกายสมส่วนราวกับนายแบบ ผิวขาวหน้ามองหากแต่ตอนนี้กับโทรมไปด้วยเหงื่อกลับเร้าอารมณ์อย่างน่าประหลาด ผมมองมันอย่างหวั่นๆ

   “ต้องเป็นกูจริงๆ หรอวะ”

   “จะทำเบานะครับ” มันพูด โน้มหน้าลงมาขบติ่งหูผม

   “ฮือ กูกลัวเจ็บ”

   “มดกัด”

   ผมก้มลงมองเบื้องล่าง มดนั้นตัวใหญ่เกิดไป ใหญ่กว่าของผมจนผมหวั่นกลัวว่าจะเข้าไปได้จริงๆ หรือ แต่ไม่ทันให้ผมได้ทัดทานใดๆ ตรองโน้มหน้าลงมาประกบจูบกับผมอีกครั้ง สะโพกค่อยๆ โยกไปมา แก่นกายนั้นไถกับช่องทางด้านหลัง สร้างความเสียววูบให้กับผม จนผมเผลอแยกขาออกโดยไม่รู้ตัว และความรู้สึกเจ็บแปลบจนน้ำตาเล็ดก็เล่นเข้ามาจากช่องทางเบื้อล่าง หากแต่ผมร้องออกมาไม่ได้ด้วยริมฝีปากที่ประกบแนบชิดอยู่

   “อื้ม”

   ส่วนหัวค่อยๆ ชำแรกเข้ามาในช่องทางที่คับแคบนั้น

   “อย่าเกร็งครับ ผ่อนคลายนะคนดี” ตรองพูดพลางพรมจูบลงค้างแก้มและใบหู

   “มันเจ็บอะ” น้ำตาผมไหลลงค้างแก้มความรู้สึกเจ็บนั้น ตอนนี้ส่วนหัวนั้นเข้ามาแล้ว ตรองหยุดนิ่ง จูบซับลงที่เปือกตา

   “ตรองจะค่อยๆ นะ อดทนนะครับ”

   ผมได้แต่จ้องหน้าตรอง แก่นกายของผมหดเหี่ยวลง ความรู้สึกเสียวซ่านหายไป นึกในใจว่าที่เคยเห็นในหนังนั่นเขาหลอกเราใช้มั้ย (ก่อนหน้านี้ไอ่คุณตรองเคยเปิดหนังโป๊ชาย-ชายให้ดู นั่งดูไปก็แข็ง เอ๊ย! เขินไป >//////< ) มันจะเสียวจริงๆ น่ะหรอ????
   ตรองพรมจูบทั่วใบหน้า ไล่ลงมาถึงซอกคอ ก่อนจะเรื่อยมาถึงหน้าอกทั้งสองข้าง แม้จะไม่ได้มีกล้ามอกแกร่งเหมือนตรอง แต่ก็ยังพอมีอยู่บ้างจากการเริ่มเข้าฟิตเนสพร้อมกับไอ่ตรองได้เดือนกว่าๆ มันเลียหัวนม สลับกับดูดไปมา สองข้าง จนผมเริ่มรู้สึกเสียวขึ้นมาบ้าง ก่อนมันค่อยๆ แทรกท่อนเอ็นของมันเข้ามาอีกครั้ง

   “อ๊ะ อ๊ะ ตรอง อ๊ะ มะ ไม่ไหว หรอก อืม” เสียงสุดท้ายผมหายไปกับริมฝีปากที่ถูกประกบจูบอย่างดูดดื่มเร่าร้อน บดขยี้แลกลิ้นกันพัลวัน จนผมแทบลืมการเคลื่อนไหวด้านล่าง ที่ค่อยๆ สอดแทรกเข้ามาอย่างช้าๆ จนท้ายที่สุด......

   “พีท ....เข้าไปหมดแล้วนะ”

   “รู้แล้ววววว” ไม่รู้ว่าทำไมตอนมันค่อยๆ เข้ามาถึงไม่ค่อยรู้สึก แต่พอมันบอก ความเจ็บ ความแน่นก็แล่นเข้ามาเล่นงาน “เจ็บอะ ฮือ”

   ตรองยืดตัวขึ้นในขณะที่ผมนอนแยกขาอยู่ มันจ้องมองลงตรงนั้น มือหนึ่งเอื้อมมาจับท่อนเอ็นของผม รูดขึ้นลงช้าๆ อย่างเรียกอารมณ์ ก่อนค่อยๆ โน้มตัวลงประกบปากกับผม

   “อย่าพึ่ง อืม ขยับ... อืม... นะ”

   “ซี๊ดด ครับ อย่าตอดตรองนักสิ”

   “อืมมมมมมม”

   เมื่อช่องทาง (ที่เคย) บริสุทธิ์เริ่มคุ้นกับสิ่งแปลกปลอบ ตรองก็เริ่มขยับ ตรองค่อยๆ ถอนแก่นกายออกช้าๆ แล้วก็ค่อยๆ ดันเข้ามาช้าๆ อีกเช่นกัน ทำให้ผมสัมผัสได้ถึงความโล่ง สลับกับครับแน่น และอาจรับรู้ได้ถึงความยาวของอวัยวะนั้นของตรอง
   การขยับเนิบช้าเริ่มสร้างความเสียวให้กับผม สังเกตได้จากอวัยวะส่วนนั้นของผมแข็งขึ้นมาอีกครั้ง

   “เสียวล่ะสิ ซี๊ด” ตรองสัมผัสมัน

   “ยะ อย่าพูดมากน่ะ โอ๊ย อู๊ย.....”

   ตรองค่อยๆ ขยับสะโพกเร็วขึ้น เสียงสะโพกกระทบกัน สอดประสานกับเสียงครวญครางของเราสอง บกบอกได้ถึงความสุขที่ได้รับจากกิจกามที่ดำเนินไป ไร้ซึ่งเสียงพูดไดๆ อีกนอกเสียงจากเสียงครวญครางน่าอาย หากแต่เร้าอารมณ์ในความรู้สึกของเราทั้งสอง
   ตรองขยับกายเร็วขึ้น เขายืดกายขึ้นซูดปากแล้วกับกินของเผ็ด เช่นเดียวกับผมที่แอ่นกายสอดรับกับจังหวะกระแทกกระทั้นหวาบหวามที่ตรองมอบให้ สองมือลูบไล้กล้ามท้อง และกล้ามอกสมส่วนที่ชุ่มไปด้วยเหงือของตรองอย่างหลงในแรงอารมณ์ แรงขยับเพิ่มมากขึ้น เช่นเดียวกับความต้องการของเรา เสียงครวญครางแทรกเสียงเรียกชื่อของอีกฝ่ายสลับไปมา สองสายตาจ้องมองกันอย่างรับรู้ในอารมณ์ที่ใกล้ถึงจุดเต็มที ตรองโน้มหน้าลงมาจูบผมอย่างเร้าร้อน ผมเองก็จูบตอบในแบบเดียวกัน สองมือลูบไล้แผ่นหลังนั้นไปทั่วอย่างระบายอารมณ์

   “ตรอง อ๊ะ ตรอง อืม”

   “พีท ครับ ซี๊ด โอ้ว พีท จะเสร็จ แล้ว”

   “เหมือน เหมือนกัน มะ ไม่ไหวแล้ว ตรอง เร็วอีกๆ อ๊ะ!”

   คำร้องขอได้รับการตอบสนอง ตรองสอบสะโพกเข้ามารัวเร็วยิ่งขึ้น เสียงซูดปากอย่างถึงอารมณ์ ของทั้งตรองและผมสอดรับกันอย่างรับรู้ว่าใกล้ถึงฝั่งเพียงใด มือไม้แปะปายไปทั่วอย่างระบายอารมณ์

   “พร้อมกันนะอ๊ะ ใกล้แล้ว”

   “อ๊าาาาาาาาาาาส์!”

   ตรองขยับสะโพกถี่รัวกระทบจุดเร้าภายใน ความรู้สึกเสียวซ่านอย่างที่ไม่เคยได้รับมาก่อน พุ่งพล่านไปทั่วร่าง โดยเฉพาะส่วนแก่นกายนั้นเสียวซ่านแม้ไม่ได้แตะจนปลายหัว จนน้ำแห่งกามารมณ์พุ่งออกมามากมาย เลยไกลจนเปื้อนคางทั้งของผมและตรองที่จูบกันอยู่ ส่งผลให้ช่องทางคับแคบยิ่งตอดรัดยิ่งขึ้น ผมรู้สึกได้ถึงแรกกระแทกสุดท้ายที่ส่งเข้ามาก ก่อนแก่นกายนั้นจะกระตุกรัวผ่านใน รู้สึกได้ถึงน้ำอุ่นๆ ที่ก็ดูจะเยอะไม่แพ้กัน
   แม้จะเสร็จสมอารมณ์หมายไป แล้วหากแต่ตรองยังคงไม่ละริบฝีปากออกจากปากผม เรายังคงจูบกันอยู่อย่างดูดดื่ม เช่นเดียวกับแก่นกายของตรองที่ยังคงอยู่ผ่านในร่างกายผม และดูท่าว่าจะไม่มีอ่อนตัวลง

   “อืมมม ตรอง พอได้แล้ว เอาออกเหอะ มันอึดอัดนะ”

   “ยังเสียวอยู่เลย ขอแช่ไว้สักพักนะ”

   “ไม่เอามันอึด อ๊ะ! อย่าขยับสิ อ๊ะ พะ พอแล้ว ตะ ตรอง”

   “งั้นอีกรอบนะครับ” มันพูดพลางก้มหน้ามาจูบ “นะครับนะ”

   “พอแล้ว ครั้งเดียวก็พอ ถุงอย่างก็ไม่ใส่ แล้วยังปล่อยข้างนะ ในอีก โอ๊ยะ พอ มะ มันเสียวนะ”

   “นั่นไง พีทก็เสียว นะๆ อีกรอบ นะๆ” มันพูดพร้อมขยับสะโพกเข้าออกรัวเร็ว

   “อ๊ะ ๆๆๆๆๆๆ ตะ ตรอง ถ้า ถ้าจะขยับ แล้วพูด ดะ ด้วย อ๊ะ กะ ก็ โอ๊ย เบา! ไม่ต้องขอแล้ว!!”

    “ถือว่าอนุญาตแล้วนะ” ดวงตานั้นมองมาอย่างเป็นประกาย ผมเพียงแค่ส่งสายตาไปอย่างตัดพ้อ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นส่งเสียงครางอย่างเสียวแทน
   มันขยับออกจนเกือบสุด ก่อนจะกระแทกเข้ามาอย่างเร็ว แม้จะจุกแต่ก็เสียวเกินไปจริงๆ ! สุดท้ายผมก็ต้องยอมมันจนได้
   เฮ้อ!! นอกจากจะจีบหนัก แล้วยัง “จัด” หนักอีกนะ! กูจะเดินไหวม้ายยยยยยย

- จบเต๊อะเน๊าะ -

.
.
.
.
.
.
.
::: TALK :::
ถือเป็นของแถมพิเศษที่ละทิ้งไปยาวนาน เลยเอาตอนพิเศษมาเสิร์ฟให้
แต่เป็น NC ครั้งแรก ไม่รู้จะฟินกันรึเปล่า อย่างไรก็แนะนำติชมกันได้นะครับ ><

ขอบคุณครับ   










































ไหนลองคุลมดำซิ๊????
ยังไม่จบมีตอนแถมของแถมอีนะ!

[twinmonkey0311]

 

[Pittabird]

กลับมาจนได้หลังจากรอมานาน. ขอบคุณนะคะที่มาต่อ. ขอเพิ่มตอนพิเศษอีกนะ

[snowboxs]

จัดเต็มจริงด้วย

[kun]

ครั้งแรกยังขนาดนี้ครั้งต่อไปจะขนาดไหน จมกองเลือดแปป
ขอของแถมด่วนนนนนนน ตั้งตารอสุดๆๆๆๆๆ

ตรองพีทน่ารักที่สุดดดดดดดดดดด

[treenature]

ฮิ้วววววว ฉากนี้บรรยายดีจัง ตอนก่อนๆก็ละมุนละไมมากเลย

[fernfabled]

เรื่องน่ารักจังค่ะ
nc โอเคเลยนะคะสำหรับครั้งแรก
เป็นกำลังใจให้นะคะ

[Phak]

ตอนแถม
อาจมากกว่านี้ และคงตลอดไป

[/b]

   วันนี้ทั้งผมและไอ่ตรองต่างก็ไม่มีเรียนครับ เลยชวนกันมาซื้อขอที่ห้างเพราะของผมก็ใกล้จะหมดแล้ว แต่วันที่ออกจากโรงพยาบาลจนถึงตอนนี้ก็เดือนกว่าๆ เข้าไปแล้ว ตรองมันไม่เคยเลิกจีบผม ในขณะเดียวกันเราก็รู้กันดีว่าเราเป็นมากกว่าเพื่อนกันไปแล้ว .....เอ่อ ...ไม่ใช่เพราะคืนนั้นนะครับ .......
   จะว่าไปช่วงเดือนกว่าที่ผ่านมา ผมแทบไม่ได้กลับหอตัวเองเลยด้วยซ้ำอยู่ที่หอมันแทบทุกวัน เฮ้ย! ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ากันนะ แค่อยู่ด้วยกันเป็นครั้งคราวเฉยๆ .......

   “ตรอง เข้าวัตสันแป๊บ”

   “ครับ” เอาตรงๆ ว่าถึงแม้มันจะพูดแทนชื่อ ลงท้ายด้วยครับมาตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล แต่ผมก็ยังไม่ชินสักที

   “สุภาพตลอดเลยมึงอะ” แหนะส่งยิ้มมาให้อีก

   ผมเดินไปชั้นวางแชมพูกับครีมนวดสารพัดยี่ห้อ เลือกหายี่ห้อที่ตัวเองใช้ จำได้ว่าไอ่ตรองก็ใช้ยี่ห้อเดียวกันสูตรเดียวกัน เลยเลือกหยิบแบบขวดปั้มมาขวดเดียว ต่อด้วยการไปหยิบเจลแต่งผม

   “เอาปะ” ผมถามไอ่ตรอง

   “พีทก็รู้ตรองไม่เคยแต่งผม เอาจริงๆ แต่งไม่เป็น”

   เออจริงครับ ถึงมันจะตัดผมสั้นแล้ว มันก็ไม่เคยแต่งผมเลยสัก ได้แต่ปัดไปมาอย่างเดียว จนตอนนี้เริ่มยาวอีกแล้ว ผมเลยเลือกหยิบอย่างที่ผมใช้ กับสเปรย์แต่งผมมาอย่างละหนึ่ง เผื่อไว้เซ็ทหัวมันด้วย

   “เดี๋ยวกูเซ็ทให้”

   “ครับ” พร้อมกับยิ้มหน้าเป็น

   ก่อนจะจ่ายตังค์ผมเดินดูของเรื่อยเปื่อยในนั้น จังหวะที่กำลังเดินมาหยุดอยู่หน้าเชลล์ที่ว่างถุงยางและเจลหล่อลื่นโทรศัพท์ผมก็เข้าพอดี หน้าจอแสดงเป็นชื่อ “MC_Pol”

   “ว่าไง”

   “กินเบียร์ปะคืนนี้”

   “นึกไงชวนวะ ไอ่บีมไม่ว่าหรอ”

   “ไอ่บีมแหละชวนไปเปล่า ไอ่เฟย์กับแพรวก็ไป จะหิ้วผัวมึงไปด้วยก็ได้นะ”

   “สัส! เออๆ ที่ไหน กี่โมง”

   “วิเศษ สองทุ่ม”

   “เค เจอกัน”

   ผมเก็บโทรศัพท์ พลางหยิบถุงยางกล่องนึงมาพินิจ พร้อมกับสอดส่ายสายตาไปทางเจลหล่อลื่น

   “อะไร”

   “ถุงยางกับเจลไง รู้จักใช้บ้าง” ผมว่าพลางโยนส่งๆ ลงตะกร้าไป ขณะกำลังหันหลัง ผมแอบเห็นไอ่ตรองหยิบของสองสิ่งนั้นขึ้นมาดู แล้วยิ้มแปลกๆ

   เชี่ย เหมือนจะทำอะไรบางอย่างพลาด

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

   สองทุ่มตามเวลานัดผมกับไอ่ตรองก็มาอยู่หน้าร้านวิเศษเป็นที่เรียบร้อย ด้วยความที่วันนี้ไม่ใช่วันศุกร์เลยทำช่วงเวลานี้คนยังไม่ค่อยเยอะ ยังพอที่จะหาโต๊ะได้ ผมกับตรองเดินเข้าไปในร้าน มองหาเพื่อนตัวเล็กของผม พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นไอ่พลยีนโบกมือหยอยๆ อยู่ชั้นสอง ผมกับตรองจึงตามขึ้น

   “แล้วเฟย์กับแพรวอะ” ผมถามขณะกำลังนั่งลง โดยมีตรองนั่งลงข้างๆ กัน

   “กำลังมาละ ไอ่แพรวพึ่งแต่งหน้าเสร็จ” บีม

   “โห แยะนะนางเนี่ย”

   “เอาหนาให้ชะนีได้สวยบ้าง เดี๋ยวผู้ชายกินกันเองเย๊อะ” พลพูดพยักเพยิดมาที่ผมกับไอ่ตรอง “ให้มันได้มีโอกาสหาบ้าง”

   “เออๆ แล้วสั่งกันไปยังวะ”

   “สังไปแล้ว อะมาพอดี” เบียร์สามขวดพร้อมถังน้ำแข็งถูกวางลงบนโต๊ะ ไอ่บีมจัดแจงแจกจ่ายแก้วพร้อมรินน้ำสีอัมพันนั้นให้ทุกคน

   “นึกไงมาวะ”

   “เมียอยากมา เลยตามใจเมีย” พลถองสีข้างไอ่บีมไปหนึ่ง
   “ขอเหอะ มึงก็อยากแดก อย่ามา”

   “จ้า” มันพูด “แล้วมึงสองคนเป็นไงบ้าง ไปถึงไหนกันแล้ววะ”

   “กูว่าได้กันแล้วชัวร์!”

   ประโยคนั้นของไอ่พลทำเอาหน้าแดงยันหู ส่วนไอ่ตรองก็หลุดหัวเราะออกมาอย่างไม่ปิดบัง

   “เชี่ย! แค่เดามั่วๆ แม่งได้กันจึงหรอวะ” พลว่าอึ้งๆ ปนหยอก

   “เชี่ยไร เรื่องของพวกกูหนา” ผมบอก

   เรื่องที่ไอ่ตรองจีบผมตอนนี้มีแค่ไอ่บีมกับพลเท่านั้นที่รู้ ที่จริงมันรู้ของมันเองแหละครับ ส่วนเฟย์กับแพรวผมไม่รู้ว่ามันรู้รึเปล่า แต่ไม่น่าจะรู้นะ......

   “ใครรุกใครรับวะ” บีมถาม แต่สายตากลับมองมาที่ผม

   “อะไรๆ กูรุกอยู่แล้ว โด่ววว”

   “นั่นไง พวกกูว่าแล้ว” บีมพูด

   “ว่ามึงต้องรับ!” พลต่อ พลางชี้มาที่ผม

   “เดาเก่งนะ ฮ่าๆ โอ๊ย!” ผมฟาดแขนไอ่ตรองอย่างแรงไปทีนึง โทษทานเปิดเผยเรื่องมิบังควร

   “เดาเก่งไร ฮู้ว หยุดเลยๆ”

   “อะๆ ชนแก้วให้กับเพื่อนพีทที่มีผัวหน่อยเร้ววว ฮิ้ววว”

   “ผัวพ่องงงสิ!” ผมว่าอย่างเขินๆ หากก็ยังชนแก้วกับพวกมัน

   จะปิดบังยังไงท้ายที่สุดพวกมันก็ต้องรู้อยู่ดีสินะ เฮ้อ
   “งั้นสรุปว่าพวกมึงคบกัน เป็นแฟนกันแล้วสินะ” สิ้นคำพูดของไอ่บีม ผมกับตรองมองหน้ากัน เรายิ้มออกมาอย่างเขินๆ เราไม่ได้นิยามความสัมพันธ์ของเรา เพียงแค่เรารู้ว่าเรารู้สึกอย่างไรต่อกันเท่านั้นมันเหมือนจะเพียงพอแล้ว

   “แล้วแต่พวกมึงจะเรียกเหอะ จะคบกัน แฟน หรือจะผัว ...เมียกันก็แล้วแต่ พวกกูรู้แค่ว่า พวกกูรู้สึกยังไงต่อกันก็พอ” ผมหันหน้าไปทางไอ่ตรองที่ตอนนี้ยิ้มแป้นรออยู่แล้ว มันเลยยื่นหน้ามาหอมแก้มผมอย่างเร็ว

   “ไอ่นี่”

   “หูยยยยย ข้าวใหม่ปลามัน ฮ่าๆ”

   เราคุยกันเรื่อยเปื่อยซึ่งส่วนมาก็แซวผมกับไอ่ตรอง สักพักเฟย์กับแพรวก็มา พร้อมกับหนุ่มผิวขาวผมบลอนด์อีกหนึ่งคน ทำให้บทสนทนาเราเปลื่อน

   “แหนะๆ ใครอะ” พลเอ่ยขึ้น

   “แฟน ยังเฟย์ค่ะ” แพรวจงใจเน้นคำว่า แฟน เป็นพิเศษ ส่งผลให้เฟย์ฟาดยัยแพรวแก้เขินไปหนึ่งที ...............

   “โอ๊ยเจ๊บนะ!”

   “แฟนเฟินอะไรล่ะ แค่คุยๆ กันเท่านั้นเอง” แต่แก้มนั้นแดงเรื่ออย่าเห็นได้ชัด

   “หราาาา ฮัลโหล วอทส ยัวร เนม?” พลถาม

   “อายม พอล แอนด อาย แคน สปีค ไทย ผมพูดไทยได้ครับ” พอลพูดพร้อมกับสำเนียงแปร่งๆ

   “หูยยย ดีอะ ผมชื่อพลครับ นี่บีมเพื่อน ....แล้วก็แฟน”

   “แฟน? บอยเฟรนด?” พอลถามกลับอึ้งๆ พลพยักหน้ารับเขินๆ เช่นเดียวกับบีม

   “ส่วนนี้พีท แล้วก็ตรองเพื่อนพีท” เฟย์แนะนำต่อ
   “สวัสดีครับ” ผมทักทาย ต่อด้วยตรองในประโยคเดียวกัน

   “จริงๆ ตรองเป็นแฟนพีทนะ”

   “ไอ่เชี่ยพล”

   “ฮี อีส พีทส บอยเฟรนด์” พลพูดอย่างรื่นเริ่ง พลางผายมือมาตรองกับผม สร้างความตระหนกตกใจใหักับพอล เฟย์ และแพรว แต่สร้างความเขินอายให้กับผม ส่วนไอ่ตรองยิ้มหน้าบานเป็นคนพี้กัญชาไปเรียบร้อย

   “เชี่ยพล เสือกละ”

   “กูกลัวเขาไม่รู้”

   “ไม่ต้องเลยเกรงใจ แดกไปเลยหมดแก้วเลยมึงน่ะ”

   “เห้ยๆ หมดแก้วไร เกรงใจแฟนกูด้วย” บีมรีบออกตัวปกป้องอย่างไม่จริงจังนัก ขณะที่พลกำลังกระดกหมดแก้ว

   “ปากโป้งอะ” ผมพูดงอนๆ

   “ไม่เป็นไรหรอกเน๊อะ” ตรองว่า หันมายิ้มให้ผม

   “อร๊ายยย นี่พวกแกเป็นแฟนกันจริงหรอยะ กรี๊ดค่าาาาาา เดือนบริหารล่อเด็กสื่อสารค่าาาา”

   “โอ๊ยย อีนี่เสียงดังไปไหนพอเลยๆ”

   แล้วบทสนทนาหลังจากนั้นก็วกกลับมาซักไซ้เรื่องราวของผมกับไอ่ตรอง แต่สุดท้ายผมก็พยายามโยนจนเข้าเรื่องขอไอ่เฟย์จนได้ และก็กลายเป็นเรื่องสัปเพเหระไปในที่สุด

   เวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยงคืนกว่า อันเป็นเวลาที่ร้านเริ่มปิดไฟไล่ ลูกค้าหลายคนต่างแยกย้าย บ้างไปต่ผับ บ้างก็กลับหอนอน ส่วนพวกเรา ก็คงต้องกลับ เพราะต้องให้เกียรติกับวิชาเรียนในวันพรุ่งนี้
   ผมอยู่ในสภาพที่กำลังกริ่มได้ที่ ไม่ได้เมาจนไม่ได้สติ เพราะก็ไม่ใช่คนคออ่อน แต่ก็ไม่ได้คอ ส่วนไอ่พลเมาไปแล้วครึ่งหนึ่งครับ คือมันเลยกริ่มไปแล้ว ไอ่พลเป็นพวกถ้าเมาแล้วจะพูดมาก แต่ไม่โวยวายนะ ส่วนบีมกับแพรวสองคนนี้สายแข็งครับ ผมไม่เคยเห็นพวกมันเมาเลย ในขณะที่เฟย์ปกติเป็นคนคออ่อน แต่คงเพราะมากับหนุ่มฝรั่งหน้าหล่อ เลยต้องสงวนท่าทีไว้ ถามถึงสามีผมหรอครับ (เขินจุงเรียกสามี >< ) รายนี้เป็นประเภทเดียวกับผมครับ แต่เหมือนจะอึดกว่าผมหน่อย อันที่จริง วันนี้มันกินไม่เยอะนะครับ อาจเป็นเพราะมีผมมาด้วย มีสามีดีก็ดีงี้แหละ

   “งั้นก็แยกย้ายสินะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้ละกันเน๊าะ” ผมพูดครับ

   “แยกย้ายไรวะ เชี่ยยังไม่เมาเลย ต่อดิๆ อีกสักโปร”

   “ค่าาาา สักโปรดูสังขารมึงก่อนมั้ยอีพล จะเมาอย่างหมาอยู่แล้ว ดูแลเมียมึงด้วยไอ่บีม”

   “เออๆ รู้แล้ว เฮ้ย พลกลับๆ มึงเมาแล้ว” บีมว่าพลางดึงหัวไอ่พลมาซบไหล่มัน

   “ไม่ม้าวว กูยังไง”

   “เออ งั้นเดี๋ยวกูไปเอามึงต่อที่ห้อง”

   “เชี่ยติดเรท เกรงใจชะนีบ้าง” ผมพูด ซึ่งสีหน้าชะนีก็มิได้นำพาใดๆ

   “เชิญเถอะค่ะ พวกมึงไม่เคยเกรงใจอะไรกูอยู่แล้ว” เฟย์พูดออกมา “กูกลับก่อนนะ ต้องไปส่งพอลอีก เร็วอีแพรว”

   “เออๆ ไปนะตรอง” แหนะมีส่งสายตาปิ้ง ผมเลยจ้องมันกลับตาเขม็งแบบลืมตัว

   “บาย” ฝรั่งโบกมือลา ก่อนเดินตามเฟย์ออกไป โดยมีแพรวปิดท้าย

   “งั้นก็แยกย้ายนะ เดี๋ยวกูต้องไปจัดการไอ่พลต่อ ไปละ ดูแลเพื่อนกูด้วยนะ อย่ารุนแรงล่ะ”

   “ดูแลอย่างดีอยู่แล้ว พรุ่งนี้จะส่งให้ถึงคณะเลย”
   “พอเลย ไปเลยไป๊” ไอ่บีมค่อยลากไอ่พลออกไปจากร้านพร้อมยักคิ้วกวนๆ มาให้ แต่พอพ้นจากหน้าร้านไปสักพัก ไอ่พลก็เด้งตัวขึ้นมา แล้วต้องโกนออกมาว่า

   “บายยยย เจอกันพรุ่งนี้ น้าาาาา ~~~ “

   ด้วยความเมาผมเลยเผลอตอบมันกลับไปด้วยเสียงระดับเดียวกัน “เอออออ เจอกานนนน” จนไอ่ตรองหลุดหัวเราะพรืดออกมา ในขณะที่ไอ่บีมลากคอไอ่พีทไปที่รถ

   “กับเหอะ” ตรองว่า มันโอบเอวผมไว้เบา พอให้รู้สึกถึงสัมผัสอันอบอุ่น พบเลยทิ้งน้ำหนักจากความมึนของหัวลงไปบนไหล่มัน

   “กูยังไม่อยากกลับอะ ไปหาที่นั่งเล่นรับลมสักพักได้ปะ”

   “ที่ไหนล่ะ”

   ผมเงยหน้าขึ้นมองมัน “ที่ไหนก็ได้ที่มีตรอง”

   มันยิ้มก่อนพาผมมาที่รถ แล้วขับออกไปยังที่ที่ไม่ได้ไกลจากกันมากนัก ห้างที่ตั้งอยู่บริเวณสีแยกใหญ่พอดี มันพาผมขึ้นมาบนดาดฟ้าของห้าง ที่ถูกจัดเป็นโซนร้านเหล้าหลายร้านด้านบน ตรองพาผมเดินมายังจุดชมวิว ที่เป็นทางบันไดคล้ายอัฒจันทร์ ด้านบนเป็นราวกั้น มองออกไปเห็นวิวถนนที่ทอดยาวไปยังที่ตั้งขอมหาวิทยาลัยที่พวกผมเรียนอยู่ และตลาดขายสินค้าแฟชั่น และอาหารอยู่เบื้องล่าง ดาดฟ้านี้ปิดประมาณตีสอง แต่ตอนนี้มันแค่เที่ยงคืนครึ่งยังมีเวลาอีกเยอะ
   ผมยืนเกาะราวนั้นมองออกไปยังภูเขาด้านหน้า โดยมีไอ่ตรองยืนอยู่ข้างๆ อันที่จริงแขนข้างซ้ายของมันอ้อมตัวผมคล้ายโอบไปจับราวไว้ เพราะฉะนั้นจึงเหมือนมันยืนซ้อนหลังผมเลือมๆ อยู่

   “บรรยากาศดีจังเน๊าะ”

   “อืม”

   “ลมเย็นดี อยู่แบบนี้สักพักคงส่าง”

   “…..”
   ไม่มีเสียงใดๆ อีกจากทั้งผมและมัน ตรองกระชับแขนสองข้างมาเป็นกอดเอวผมไว้หลวมๆ กดจมูกลงบนหัวผมเบาๆ ก่อนเงยหน้าเอาคางเกยหัวผมไว้ ผมไม่ได้ขัดขืนต่อการ กระทำนั้น ผมยังพึงออกกว้างของมันด้วยซ้ำไป แม้จะอยู่ในที่สาธารณะ และมั่นใจว่าต้องมีคนเห็นอย่างแน่นอน เพียงต่อไปไว้ อยากซึมซับกับบรรยากาศนี้ไปนานๆ

   “พีท”

   “หือ”

   “ตรองรักพีทนะครับ”

   “……”

   ตรองพูดในระดับเสียงปกติ หากแต่ชัดเจนในของผม มันกระชับอ้อมกอดนั้นแน่นขึ้นไปอีก ผมจับมือของมันที่โอบผมไว้ ช่วงเวลาที่เงียบสงบ ราวกับมีเพียงแค่เราสองคน ผมคิดทบทวนเรื่องราวเกือบสองเดือนที่ผ่านมาก หรือจริงๆ อาจจะมากกว่านั้น นับตั้งแต่ผมได้รู้จักกับตรอง ชายหนุ่มผมยาวเกือบกลางหลัง หากแต่ยังดูหล่อเหลา เดินอย่างมุ่งมั่นเข้ามาหาผม เพื่อให้ผมช่วยเขาจีบพล ตอนนั้นผมหัวเราะร่วน กับความแน่วแน่นั้น หากแต่ผมก็ยอมช่วยเขา จนผมกับตรองเริ่มสนิทกัน และในวันที่ตรองอกหัก ก็มีผมอยู่ข้างๆ แล้วจากนั้นเรื่อยมา ก็เหมือนเราจะยิ่งสนิทกันมากขึ้น ตรองเริ่มเข้ามามีบทบาทในชีวิตผมมากขึ้น ไม่เข้าใจทำไมมัมต้องมาวนเวียนอยู่ใกล้ผมตลอดเวลา ทั้งๆ ที่มันบอกว่าจะตัดใจจากพลแล้วแท้ๆ จนกระทั้ง มันบอกบางสิ่งกับผม ที่ทำให้ผมเกิดความรู้สึกประหลาดกับมัน

   ‘จีบนะ’

   แค่เท่านั้นแต่กลับมีอิทธิพลกับผมมากมาย และมันก็ไม่เคยลดละในการจีบผมเลย ทุกๆ วันมันต้องสรรหาสารพัดวิธี ตั้งแต่เสี่ยวๆ จนถึงจักกะจี้หัวใจมีจีบผมเสมอๆ จนเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ผมมีมันอยู่เต็มความรู้สึกไปหมด ถึงขั้นเสียใจจนเป็นหวัดเข้าโรงพยาบาลได้ มันคงเป็นเหตุผลนั้นจริงๆ เหตุผลที่มาจากความรู้สึก ที่ส่งตรงมากจาก หัวใจ
   ผมกระชับมือที่เกาะกุมมันไว้แน่นขึ้น ก่อนตัดสินหันหน้ามาหามัน เพื่อบอกบางสิ่งกับมัน ผมยืดตัวไปจูบปากมันอย่างเร็ว ก่อนเอ่ยบางอย่างออกไป....

   “พีทก็รักตรองครับ”

   สีหน้าของตรองไม่ได้ผิดคาดไปจากที่ผมคิดไว้ มันยิ้มหน้าบานเสียยิ่งกว่าทุกครั้ง ราวกับความสุขทุกอย่างหยุดอยู่ที่ตรงนี้ แหละเหมือนมันจะลืมไปว่าเราอยู่ในที่สาธารณะ มันดึงผมเข้ามาจูบแม้จะเพียงไม่กี่วิ หากก็นานพอจนกลัวใครจะเห็น

   “เดี๋ยวคนเห็น” ผมปรามมันเสียงอ่อย

   “ใครสนล่ะ” มันว่ายิ้มๆ พลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

   ตอนนี้ผมเองก็ไม่สนแล้วเช่นกัน ผมกอดตอบมันไป ไม่สนใจสิ่งใด นอกจากกันและกัน ผมไม่รู้ว่าต่อจากนี้ไปเรื่องราวของผมกับตรองจะเป็นอย่างไรต่อไป จะดีร้ายยังไง พ่อแม่ของเราจะยอมรับได้รึเปล่า แต่ที่ผมมั่นใจได้แน่ๆ ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตรองจะไม่มีวันปล่อยมือจากผมอย่างแน่นอน เช่นเดียวกับผมที่จะไม่มีวันละทิ้งอ้อมกอดอันอบอุ่นนี้แน่นอน

~ จบการจีบ เริ่มต้นเรื่องราวคู่รัก ~

จุดจบของหลายเรื่องราวในนิยาย และละคร มักจะเป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตคู่เสมอๆ

:::: TALK ::::
จบแล้วครับ จบจริงๆ แล้ว
ขอบคุณที่ติดตาม และรอคอยกันนานมากนะครับ
ขอโทษที่ปล่อยให้รอนานนะครับ

อย่างที่เคยบอกไปในตอนแรกๆ
เรื่องนี้เขียนโดยมีพล็อตในหัว ไม่ได้เขียนพล็อตไว้อย่างชัดเจน
จะเขียนแต่ละทีเลยต้องย้อนอ่านตอนเก่าๆ แล้วเรียบเรียงพล็อตให้ต่อเนื่อง
ดังนั้นทั้งคาแรกเตอร์ และเรื่องราวจึงอาจแขวๆ และดูแหว่งๆ ไปบ้างก็ขออภัยนะครับ

ยังไงก็แนะนำติชมได้เลยครับ

ขอบคุณครับ ><

[kun]

โรแมนติกเลยอ่ะ ดีสุดๆๆๆเลย
คอนแรกนึกว่าเมาแล้วตรองจะจับกิน
ที่ไหนได้พากันมาหวานซะจนจะละลายเลย
น่ารักสุดๆๆๆๆๆๆๆ

[taltal020441]

น่ารักอ่าาา เขินแทน

[ketekitty]

น่ารัก จีบ เขินแทน

[missyaoi]

เดี๋ยวอ่าน คริคริ
.....................edit...................
น่ารักกันจริงเชียว เขินอ่ะ มุ้งมิ้งงงงงงงงงง

[MayA@TK]

 

 

[lazyishappy]

ละมุนมากกกก

[Seilong2]

ชอบโมเม้นตอนจีบกัน เขินแทนนนน

[san]