Chapter 54 : ความสุขกลับคืน
ฝ่ายเด็กหนุ่มที่นั่งรถออกไปมหาวิทยาลัยกับเจ้าของรถคนหรูอีกคัน เขาชำเลืองมองคนขับที่ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษแล้วยิ้มกว้าง “ดีจังนะครับที่เฮีย เอ๊ย พี่ไม้ไม่ว่าอะไร”
“อืม” น้ำเอื้อมมือไปตบลงบนตักคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน นัยน์ตาเรียวที่ฉายแววสดใสในคราวแรกค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นดุดัน เขาพูดเสียงเข้ม “แต่เรื่องนี้เรายังต้องเคลียร์กันอีกนะ พี่มีอะไรจะถามเมฆอีกหลายอย่าง”
เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว “อ้าว ทำไมจู่ๆ งานเข้าผมซะงั้นน่ะ”
“แอบไปสนิทกับคนอื่นโดยไม่ให้พี่รู้ คิดว่าจะรอดเหรอ”
“เฮ้ย ไม่ได้แอบแล้วก็ไม่ได้สนิทนะครับ แค่เจอกันไม่กี่ครั้ง...”
“ไม่กี่ครั้ง? แต่ถึงขนาดไปร้องไห้กับพี่ไม้ได้เนี่ยนะ”
“เรื่องนั้น... เอ้อ...” เมฆยกมือขึ้นเกาศีรษะ
“เย็นนี้เลิกซ้อมกี่โมง”
“อ่า คงสักสองทุ่มครับ”
“เดี๋ยวพี่จะไปรับ”
“รับไปไหนครับ”
“รับมาคุยด้วยไง”
“คุยที่ไหนครับ”
“คุยที่คอนโดฯ พี่สิ เก็บเสื้อผ้ามาด้วยเลยนะ เอามาทิ้งไว้หลายๆ ชุดเลยก็ได้”
กูว่าแล้ว! พี่น้ำแม่งหาเรื่องบังคับให้ไปนอนด้วยชัดๆ ซ้อมบาสเสร็จยิ่งหมดแรงด้วย แย่แน่กู! เมฆนิ่งคิดประเมินสถานการณ์ ก่อนจะพูดต่อ “โหยพี่ อีกวันผมต้องลงแข่งนะครับ ต้องตื่นเช้ามากด้วยอะ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่มาส่ง”
จบเห่แน่กู!
น้ำชำเลืองมองคนที่นั่งขมวดคิ้วอยู่ข้างกันแล้วเอื้อมมือไปเขกศีรษะ “คิดอะไรทะลึ่งอยู่น่ะสิ พี่แค่จะคุยด้วยเฉยๆ กลัวอะไรเหรอ”
คำพูดแทงใจส่งผลให้ใบหน้าของเด็กหนุ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง “กลัวอะไร ผมเนี่ยนะ!”
“ไม่กลัวก็ดี” ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก พลางหยิบโทรศัพท์ส่งให้อีกฝ่าย “เอ้า จะโทรหาเพื่อนไม่ใช่เหรอ”
“เออ จริงด้วย ขอบคุณครับ”
เมื่อไปถึงมหาวิทยาลัยแล้ว ทั้งสองก็แยกย้ายกันไป เมฆรีบไปเข้าเรียน ส่วนน้ำก็ไปหาที่นั่งรอเวลา เช้านี้เขาไม่ได้มีนัดกับองค์การนักศึกษา จึงไปนั่งที่ประจำในโรงอาหารคณะวิศวะ
ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหาอะไรอ่านไปเรื่อยเปื่อย แต่สักพักก็มีคนส่งข้อความเข้ามา
“ส่งน้องเข้าเรียนรึยัง”
น้ำอ่านแล้วเบ้ปาก เขารีบพิมพ์ตอบ “ว่างอยู่เหรอครับ”
“ทำไมตอบไม่ตรงคำถามเลย ตอนนี้อยู่ระหว่างทางไปสนามบินไง”
“พี่ไม้มีอะไร”
“แค่จะบอกว่า ตอนที่เมฆร้องไห้น่ะ น้องซบอกพี่ด้วย สะอื้นฮักๆ เลย น่ารักดีนะ”
อ่านข้อความไปคิ้วก็กระตุกเป็นระยะๆ “ผมจะฟ้องพี่ริซาโกะ”
“ฮ่าๆ แค่เอ็นดูแฟนน้องไม่ได้เหรอ”
พออ่านประโยคนี้ชายหนุ่มก็หลุดขำออกมาเบาๆ “ขอบคุณครับ ต่อไปจะดูแลให้ดีกว่านี้”
“พี่ก็จะดูแลริซาโกะ รินรัน และน้ำกับเมฆให้ดีที่สุดเหมือนกัน พี่สัญญา”
น้ำอมยิ้ม เขากดแคปหน้าจอแล้วส่งรูปกลับไปพร้อมข้อความ “ผมแคปไว้แล้วนะ”
“ฮ่าๆ โอเค”
ชายหนุ่มลดโทรศัพท์ในมือลง หัวใจอบอุ่นขึ้นอย่างประหลาด เขาอมยิ้ม เงยหน้าขึ้นพร้อมกับเท้าแขนลงกับโต๊ะ หากยังคงถือโทรศัพท์ค้างอยู่ในมือ นัยน์ตาเรียวมองผู้คนเดินผ่านไปผ่านมา ใครทักมาเขาก็ทักตอบ ใครยิ้มมาเขาก็ยิ้มตอบ ทั้งที่ปกติแล้วเขาไม่ค่อยใส่ใจกับสิ่งรอบตัวมากนัก หากวันนี้เขาสามารถเปิดใจ เปลี่ยนมุมมองเสียใหม่ หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไปตั้งแต่เมฆก้าวเข้ามาในชีวิต
“นั่งยิ้มเหมือนคนบ้าเลยนะมึง แชตกับใครวะ” เสียงทักทายแว่วมาจากกลุ่มคนที่เดินเข้ามาร่วมนั่งโต๊ะด้วย
“ไอ้เมฆอะดิ๊ จะมีใคร”
“เปล่าโว้ย คุยกับพี่ไม้ เมฆเรียนอยู่”
“เหอ!” ทุกคนร้องอย่างตกใจแทบจะพร้อมกัน ก็ร้อยวันพันปี พวกเขาเคยเห็นเพื่อนรักแชตกับพี่ชายซะที่ไหน ขนาดคุยกันยังนับครั้งได้
“พวกมึงไม่มีเรียนเหรอเนี่ย”
“มีสิบครึ่ง” เลยว่าจะมาหาอะไรกินก่อน “แล้วเป็นไงบ้างวะ เรื่องไอ้เมฆ คืนดีกันเรียบร้อย?”
“ก็...” พอเริ่มเปิดปากจะพูด ทั้งโต๊ะก็สุมหัวกันเข้ามาด้วยความอยากรู้อยากเห็นทันที ทำให้น้ำต้องพูดกลั้วหัวเราะ “ก็โอเคแล้ว” จากนั้นก็ยักคิ้วให้กับทุกคน “พี่ไม้ก็รู้จักเมฆแล้ว”
“โอ้โห!” ห้าหนุ่มอุทานเสียงดัง “มิน่าล่ะ หน้าบานเชียว ดีใจด้วยนะมึง”
“เออ ขอบใจ” น้ำยิ้มกว้าง “ขอบใจพวกมึงมากนะ”
“หมดคู่แข่งหน้าตาดีๆ ไปสอง พวกกูจะได้มีโอกาสมีเมียกับเขาบ้าง”
“พาพวกกูไปเลี้ยงด้วย”
เสียงพูดคุยสลับเสียงหัวเราะดังลั่นไปทั่ว น้ำปล่อยให้เพื่อนรักหยิกแก้มและลูบศีรษะได้ตามชอบใจ ก็วันนี้เขาอารมณ์ดีจัด ต่อให้ใครปาอึสุนัขใส่ก็ยังไม่โกรธ
เมื่อถึงเวลาบ่ายๆ ที่เมฆต้องไปฝึกซ้อมบาสเกตบอลกับเพื่อนในทีม เขากับแหนมและตำลึงมาถึงห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วกว่าเวลาที่นัดไว้ พอมาถึงเด็กหนุ่มก็จัดการถอดเสื้อให้เพื่อนพ้องช่วยกันเอาพลาสเตอร์ปิดทับร่องรอย
“โอ้โห! พลาสเตอร์ซองนึงจะพอมั้ยวะเนี่ย!”
“ไอ้เมฆ! พี่น้ำของมึงโหดมาก!” แหนมและตำลึงขำกลิ้ง
“พวกมึงไม่ต้องหัวเราะกูเลย ไอ้เพื่อนเหี้ย” เมฆต่อว่า “แปะๆ ไปเร็วๆ เอาแค่ที่โผล่พ้นเสื้อเวลาก้มหรือเวลายกแขนก็พอ”
“มึงต้องใส่เสื้อยืดข้างในด้วยแล้วเนี่ย รอยเห็นชัดขนาดนี้ ทั้งมหาลัยคงคิดว่ามึงเป็นอีสุกอีใส”
“เออ พี่น้ำก็บอกให้กูใส่เสื้อยืดข้างใน แต่มันก็ยังมีโผล่ป่าววะ” เด็กหนุ่มพูดพลางยกท้องแขนให้เพื่อนดู “รอยตรงนี้มันมาได้ไงวะเนี่ย”
สองหนุ่มได้ฟังก็หัวเราะกันอีกครั้ง “พี่น้ำหวงมึงสินะ ไม่อยากให้แต่งโป๊วับๆ แวมๆ”
“ไอ้พวกห่านี่ กูไม่ใช่ผู้หญิงนะมึง”
“แล้วเป็นไงวะ คืนแรก คืนดีกันแล้วก็ทำสงครามกันเลยสินะ”
เมฆส่ายหน้าไปมา “ไม่เป็นไง... ไม่ได้ทำอะไรอย่างที่พวกมึงคิดหรอกน่ะ”
“อย่ามาตอแหลน่ะไอ้เมฆ รอยจูบเยอะขนาดนี้ มึงจะบอกว่าพี่เขาเลียมึงเล่นเหรอวะ”
ใบหน้าของเมฆเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ “ก็แค่นิดๆ หน่อยๆ ไม่ถึงขั้นนั้น” เขาเงยหน้าขึ้นพรวด “แต่ว่าพวกมึง! พี่น้ำแม่ง... แข็งแรงเว่อ ถ้าลงสนามจริงๆ กูไม่สามารถจับพี่เขากดได้แน่ๆ”
“มึงจะซีเรียสอะไรว้า...” ตำลึงพึมพำ “คนรักกัน ใครจะกดใครก็ได้เหมือนกันนั่นแหละ”
“แต่กูเป็นผู้ชาย กูก็อยากเป็นคนกอดคนที่กูรักป่ะวะ”
“พี่เขาก็เป็นผู้ชาย เขาก็อยากกอดคนที่เขารักเหมือนกันมั้ยมึง”
“นี่พวกมึงอยู่ข้างใครกันแน่วะ” เมฆเริ่มหัวเสีย
แหนมตบไหล่เพื่อนรักเบาๆ “เอาน่ะๆ ถ้ามึงคิดว่าจะต้องเป็นฝ่ายรุกพี่เขาให้ได้ แบบนี้ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องด้วยกลล่ะวะ คนเรามันต้องมีจุดอ่อน” เด็กหนุ่มยกมือขึ้นลูบปลายคาง ทำท่าทางประหนึ่งว่ามีองค์โจโฉเข้าประทับ “จะให้พี่เขาเสียที ไม่มีแรงสู้ ที่กูคิดได้มึงก็ต้องมอมพี่เขาซะ”
“หือ...”
“มอมเหล้าพี่น้ำไง เอาแค่เมาพอกึ่มๆ แค่นี้ก็ไม่มีแรงสู้มึงแล้ว ดีไม่ดีอาจจะคล้อยตามมึง ยอมให้มึงรุกก็ได้นะ”
ดวงตาของเด็กหนุ่มเป็นประกายขึ้นมาทันควัน “นั่นสินะ”
“แต่ถ้าจู่ๆ ไอ้เมฆไปเสนอชวนแดกเหล้า พี่น้ำแม่งรู้ทันแน่” ตำลึงช่วยคิด “...ชวนพวกไอ้คะน้าดีมั้ย บอกว่าจะทำอาหารเลี้ยงขอบคุณ...”
“ขอบคุณเรื่องอะไรวะ”
“หลังจากกีฬามหาลัยก็จะเป็นสอบมิดเทอม ถ้าขอให้พี่น้ำมาช่วยติวภาษาอังกฤษให้สักวัน หลังจากนั้นก็ทำอาหารเลี้ยงขอบคุณ แล้วพวกเราก็ใช้โอกาสนั้นมอมเหล้าพี่น้ำซะ เท่านี้ไอ้เมฆก็จะได้เป็นผู้พิชิต”
“แบบนั้นพี่น้ำจะไม่สงสัยเหรอวะ ถ้าอยู่คณะเดียวกันก็ว่าไปอย่าง” แหนมหันไปถาม
“ปีหนึ่งเรียนภาษาอังกฤษเหมือนกันทุกคณะ พี่เขาก็เคยเรียนผ่านมาแล้ว มันก็ไม่แปลกป่ะวะ แต่ตรงจะขอให้ติวให้ต้องเป็นหน้าที่ของมึง ไอ้เมฆ มึงต้องใช้มารยาไปขอแบบเนียนๆ”
“ทำไมต้องใช้มารยาด้วยวะ ขอให้ติวโต้งๆ เลยไม่ได้เรอะ”
“โธ่ เรื่องอื่นงี้ฉลาดนัก หลังๆ มานี่มึงแดกหญ้าเป็นอาหารเหรอวะ” ตำลึงสบถ “ขอโต้งๆ มันดูน่าสงสัย มึงต้องทำเป็นบ่นๆ กับพี่เขาว่ามึงโง่ภาษาอังกฤษ ผลสอบไฟนอลครั้งที่แล้วเกือบติดเอฟ เทอมนี้เรียนยากกว่าอีก กลุ้มใจฉิบหายเลย สอบจะออกอะไรนะ พี่น้ำพอจะรู้มั้ย อะไรแบบนี้ไง”
“พี่น้ำเขาจะไม่รู้ใช่มั้ยวะว่าคะแนนไฟนอลของไอ้เมฆน่ะ เป็นที่หนึ่งของคณะ แล้วมันก็เป็นเด็กทุนด้วย”
“โหย ไม่รู้หรอก อยู่คนละคณะแถมคนละปีด้วย”
เมฆพยักหน้าหงึกหงัก รู้สึกชื่นชมเพื่อนทั้งสองอย่างจริงใจ “โอ้โห! เรื่องแบบนี้พวกมึงเก่งจริง”
ทั้งสองปรายตามองเพื่อนรักอย่างเหยียดๆ “แล้วตัวมึงอะ ก็เอาตัวรอดให้ได้ถึงหลังสอบก็แล้วกัน”
ในตอนค่ำ หลังจากฝึกซ้อมบาสเกตบอลเสร็จแล้วสองหนุ่มก็เดินทางกลับมาที่คอนโดมิเนียมอย่างที่ได้ตกลงกันไว้ พวกเขาแวะซื้อมื้อเย็นจากร้านอาหารแถวๆ หน้ามหาวิทยาลัยติดมือมารับประทานที่ห้องด้วย ในขณะที่เก็บล้างหลังเสร็จจากมื้ออาหาร เมฆหันไปบอกกับเจ้าของห้อง
“พี่น้ำไปอาบน้ำเหอะ เดี๋ยวผมจัดการเอง”
“โอเค เสร็จแล้วก็ไปรอในห้องละกัน” น้ำยกมือขึ้นลูบศีรษะเด็กหนุ่มพลางยิ้มมุมปาก แล้วเดินออกจากห้องครัวไป
เมฆมองตามชายหนุ่มออกไป ก่อนจะส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ คืนนี้เขายังไม่รู้จะเอาตัวรอดอย่างไรดีเลย พอล้างจานเสร็จก็เดินเข้าไปในห้องนอนอย่างกล้าๆ กลัวๆ เขาเงี่ยหูฟังเสียงน้ำจากในห้องน้ำ ก่อนจะลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนที่เตรียมไว้ เนื่องจากเขาอาบน้ำหลังจากฝึกซ้อมมาแล้ว เด็กหนุ่มเปลี่ยนใส่เสื้อแขนยาวกับกางเกงวอร์มตัวหนาที่เตรียมมาด้วย ส่วนข้างในใส่ทั้งกางเกงในแบบธรรมดาแล้วก็ใส่บ๊อกเซอร์ทับอีกชั้น เขากำมือแน่นแล้วท่องว่า “ต้องรอด” จากนั้นจึงรีบกระโดดลงเตียงซุกเข้าในผ้าห่มเสียก่อนที่อีกฝ่ายจะอาบน้ำเสร็จ
สักพักชายหนุ่มที่อยู่ในชุดนอนเรียบร้อยก็ก้าวออกมาจากห้องอาบน้ำ พอเขาเห็นเด็กหนุ่มนอนคลุมโปงก็หัวเราะเบาๆ เดินไปปิดไฟดวงใหญ่กลางห้อง เปิดโคมไฟหัวเตียงแล้วจึงค่อยๆ นั่งลงบนเตียง
เมื่อเตียงยวบลงตามน้ำหนักคนนั่ง เมฆก็สะดุ้งเฮือก อากาศเย็นๆ จากเครื่องปรับอากาศภายในห้องทำให้เขาเผลอหลับไป ดวงตาสีนิลเบิกโพลง ลังเลว่าจะผงกศีรษะขึ้นมาพูดคุยกับรุ่นพี่สักหน่อย หรือจะแกล้งทำเป็นหลับแบบเลยตามเลยไปดี
ในขณะที่ครุ่นคิดอยู่นั้นผ้าห่มของเขาก็ถูกรุ่นพี่จับยกขึ้นเล็กน้อย ก่อนอีกฝ่ายจะสอดมือเข้ามาลูบท่อนแขนอย่างแผ่วเบา เมฆมองตามฝ่ามือนั้นเคลื่อนขึ้นมาจนถึงหัวไหล่อย่างเชื่องช้า แต่แล้วก็ย้ายไปบีบจมูกตนเองอย่างรวดเร็ว
“โอ๊ย! พี่น้ำอะ”
“อ้าว ยังไม่หลับนี่” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอนตัวลงนอนแล้วเท้าแขนข้างหนึ่งไว้บนหมอน “ง่วงนอนแล้วเหรอ ตาบวมเชียว”
“เมื่อกี้เผลอหลับไปแป๊บนึงครับ”
น้ำยิ้มบาง จากนั้นจึงโน้มใบหน้าเข้าไปจูบหน้าผากเด็กหนุ่ม “คงเหนื่อยมากสินะ”
ลมหายใจอุ่นๆ ที่ตกกระทบผิวหน้าส่งผลให้หัวใจเต้นตึกตัก ยิ่งพอรุ่นพี่วางมือลงบนลำตัวแล้วโอบกอดเขาไว้หลวมๆ กลิ่นของสบู่ที่ติดตัวมายิ่งทำให้เขารู้สึกรุ่มร้อนชอบกล เด็กหนุ่มตอบไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก “กะ... ก็เหนื่อย... ครับ”
น้ำเคลื่อนริมฝีปากลงมาตามแนวสันจมูก พอเห็นว่าอีกฝ่ายหลับตาปี๋และกลั้นหายใจจนตัวเกร็งก็นึกขำ เขาจึงกัดลงไปตรงปลายจมูก “ไอ้ตัวร้าย”
“โอ๊ย! ผมร้ายยังไงเนี่ยครับ!”
“ไหนเล่ามาซิ ไปรู้จักกับพี่ไม้ได้ยังไงน่ะ” ชายหนุ่มถามพลางผละออก แล้วเอนตัวเท้าแขนลงบนหมอนอีกครั้ง
เมฆยกมือขึ้นจับปลายจมูกพร้อมกับส่งสายตาขุ่นๆ ใส่รุ่นพี่ “ก็เฮียมาป้วนเปี้ยนแถวหอผม แต่ว่ามาถามหาพี่ตั้งใจแล้วบอกว่าเป็นพ่อพี่เขา ผมน่ะจับโกหกเฮียได้ตั้งกะพูดประโยคแรกเลย แต่ก็คิดว่าเฮียน่าจะเป็นคนที่รู้จักกับกลุ่มของพี่น้ำดี แล้วหลังจากนั้นเฮียก็ยังมาอีกหลายครั้ง มาถามผมเรื่องเกียร์วิศวะอะไรแบบนี้อะครับ”
“แล้วที่ไปร้องไห้ซบพี่ไม้นี่มันอะไรกัน”
“ก็... วันที่ผมมาเจอพี่น้ำกับพี่ริซาโกะ” เด็กหนุ่มหลุบตาลงต่ำ
น้ำยกมือขึ้นไล้แก้มของรุ่นน้อง “พี่ทำให้เมฆต้องเจ็บมากสินะ พี่ขอโทษ”
“......” เด็กหนุ่มจับมือที่วนเวียนอยู่บนแก้มมาแนบจูบ เขาเม้มริมฝีปากอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจพูดต่อ “จากที่คุยกัน ผมว่าเฮียรักพี่น้ำมากเลยนะ พี่น้ำรู้มั้ย เฮียเล่าให้ผมฟังด้วยว่าเคยคิดนอกใจพี่ริซาโกะน่ะ”
“ฮะ!?” นัยน์ตาเรียวเบิกกว้าง
“เฮียบอกว่าเพราะความผิดของเฮียครั้งนั้น พี่น้ำก็เลยโกรธเฮียมาก แล้วผมก็ด่าเฮียไปซะแรงเลย แต่เฮียก็ไม่ได้ว่าอะไรนะครับ ฟังผมด่าแล้วครางหงุงหงิง บ่นแต่ว่าไม่รู้จะทำยังไงให้พี่น้ำยกโทษให้”
น้ำหัวเราะเสียงดัง เรื่องที่ค้างคาในใจมาเนิ่นนาน เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าพี่ไม้จะไปเปิดใจปรับทุกข์กับเมฆ “งั้นเหรอ” แต่จะว่าไปก็ไม่แปลกใจสักเท่าไหร่ ก็เพราะเมฆเป็นคนที่เปิดใจเขาเช่นกัน ความอบอุ่นของเด็กหนุ่มเผื่อแผ่มาถึงครอบครัวของเขาเลยทีเดียว
“พี่น้ำหายโกรธเฮียแล้วใช่มั้ย”
“อือ เรื่องมันนานมาแล้ว” นัยน์ตาเรียวอ่อนแสงลง เขายิ้มบาง “ความจริงคนที่ผิดคือพี่เอง... ตอนที่ชอบพี่ริซาโกะ พี่เคยแอบจุ๊บแก้มพี่เขาตอนหลับ แล้วพี่ไม้มาเห็นเข้าพอดี พี่เขาไม่ได้พูดอะไร แต่หลังจากนั้นมาสักพัก พี่ก็ไปเจอพี่ไม้กับผู้หญิงคนอื่น”
“ที่เฮียไม่พูดอะไร ผมว่าเพราะเฮียรักและก็ไว้ใจพี่น้ำมากต่างหาก แล้วอีกอย่างเฮียบอกว่าตอนนั้นแค่คิดจะนอกใจ แต่ยังไม่ทันได้นอกใจ เรื่องนี้ผมคิดว่าไม่มีใครผิดหรอก แต่แค่เพราะไม่เข้าใจกันมากกว่า”
“นั่นสินะ”
“แต่ตอนนี้เข้าใจกันแล้ว ดีจังเลยนะครับ” เมฆยิ้มกว้าง
“อืม” ชายหนุ่มดึงตัวรุ่นน้องเข้ามากอดแน่น เขาซบใบหน้าลงบนหัวไหล่แล้วผ่อนลมหายใจออกยาว “พี่รักเมฆนะ พี่ดีใจที่พี่ไม้ยอมรับเรื่องของเรา”
เมฆโอบตอบรุ่นพี่พลางลูบหลังให้อย่างอ่อนโยน “ผมก็รักพี่น้ำ” ทว่าสักพักก็รู้สึกถึงริมฝีปากร้อนๆ ที่กำลังขบจูบอยู่ตรงซอกคอ สองมือผลักอีกฝ่ายออกทันควัน “ฮึ้ยยย~ เดี๋ยวสิครับ รอยเก่ายังไม่ทันจางเลยนะพี่น้ำ!” เป็นคนหรือปลาดูดกันวะเนี่ย! เผลอปุ๊บดูดปั๊บ!
น้ำยิ้มกริ่ม หยิกแก้มเด็กหนุ่มเบาๆ หันไปปิดไฟแล้วเอนตัวลงนอน “เห็นว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าหรอกนะ เดี๋ยวไม่มีแรงแข่ง”
“พรุ่งนี้พี่น้ำจะมาดูผมแข่งรึเปล่า”
“ไปสิ แต่คงอยู่ได้ไม่จบเกมนะ”
“แค่พี่น้ำมาดูผมก็ดีใจแล้ว” เมื่อเห็นว่ารุ่นพี่ไม่ทำอะไรแน่ เขาก็เขยิบเข้าไปอ้อน ยกแขนขึ้นโอบแล้วซบลงบนแผ่นอก
เมฆนิ่งเงียบไปพักใหญ่ เขานึกย้อนไปถึงแผนการที่เพื่อนรักทั้งสองช่วยคิดให้ ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง “พี่น้ำครับ ภาษาอังกฤษเทอมสองนี่ ข้อสอบมันจะยากกว่าเทอมแรกมั้ยเนี่ยครับ”
“หืม ยังไม่หลับหรอกเหรอ”
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้น “ยังครับ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้อ่านหนังสือเลยกังวลนิดหน่อย”
“อืม... ก็ยากกว่านิดนึงนะ ไม่เป็นไร ถ้ามีปัญหาก็ถามพี่ได้ เอาไว้พี่จะไปขอตัวอย่างข้อสอบเก่าไว้ให้นะ”
“พี่น้ำใจดี๊ดี” ...เข้าทางแล้ว เด็กหนุ่มยิ้มกริ่มอยู่ในใจ เขาใช้ปลายจมูกซุกไซ้ตรงซอกคอรุ่นพี่เพื่อแอบสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ แล้วกระซิบบอก “ราตรีสวัสดิ์นะครับ” จากนั้นจึงซบลงบนแผ่นอกอีกครั้ง
ชายหนุ่มหลุบตาลงต่ำ มองศีรษะของคนที่ก้มงุดอยู่บนแผ่นอกตน เขาลูบเส้นผมเด็กหนุ่มแล้วก้มลงจูบบนศีรษะ “อืม ราตรีสวัสดิ์”
หนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้น กีฬาภายในของมหาวิทยาลัยก็สิ้นสุดลง คณะวิศวกรรมศาสตร์ได้เหรียญทองจากการแข่งบาสเกตบอลมาครองเฉกเช่นทุกปี และปีนี้ก็ได้เหรียญทองมากเป็นลำดับที่สองของมหาวิทยาลัย แพ้คณะวิทยาศาสตร์การกีฬาไปไม่กี่เหรียญเท่านั้น ทว่าก็ไม่ใช่เวลาที่จะมาฉลองกัน เพราะฤดูของการสอบมิดเทอมกำลังจะเริ่มต้นขึ้นในสองสัปดาห์ข้างหน้า
เมฆพยายามทำตัวให้เป็นปกติ เขาไปไหนมาไหนกับน้ำเหมือนเคย เพียงแต่หลีกเลี่ยงที่จะไปค้างคืนด้วย โดยให้เหตุผลว่าจำเป็นต้องอ่านหนังสือสอบ
ส่วนน้ำเองก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะตัวเขาเองก็ควรจะใช้เวลาว่างในการอ่านหนังสือสอบเช่นกัน
ในตอนเย็นของวันหนึ่ง เสียงกดออดดังขึ้นขณะที่น้ำกำลังอ่านหนังสืออยู่ เมื่อเขาเดินไปเปิดประตูก็พบกับเด็กหนุ่มซึ่งยืนถือถุงใส่อาหาร มีเป้อีกใบสะพายอยู่ข้างหลัง
“มาส่งมื้อเย็นให้พี่น้ำครับ”
น้ำยิ้มรับ “ขอบใจ เข้ามาสิ”
“ช่วงนี้ยุ่งๆ เรื่องสอบ เอาไว้ผมสอบเสร็จ ผมจะมาทำอาหารให้พี่น้ำกินทุกวันเลยนะ” เมฆพูดพลางถือถุงใส่อาหารเดินตรงไปยังห้องครัว “พี่น้ำจะกินเลยมั้ยครับ”
“อือ กำลังหิวพอดี” ชายหนุ่มเดินตามเข้าไปในครัวด้วย
“งั้นพี่น้ำนั่งเลย ผมซื้อราดหน้าทะเลกับบะหมี่หมูแดงมาล่ะ กินราดหน้าก่อนแล้วกัน กำลังร้อนๆ” เมฆจัดแจงเสิร์ฟอาหารให้ แล้วนั่งลงรับประทานไปพร้อมกัน จนกระทั่งจัดการกับมื้อเย็นเสร็จ เขาจึงเอ่ยถามขณะยกจานชามไปเก็บล้าง “ผมขอเวลาพี่น้ำสักครึ่งชั่วโมงได้มั้ยครับ คือผมมีปัญหาเรื่องภาษาอังกฤษนิดหน่อย”
“ได้สิ พี่มีเวลาให้เมฆเสมอแหละ”
...ปากหวานจริงจริ๊ง! แฟนใครวะ! เมฆชำเลืองมองชายหนุ่มที่กำลังนั่งยิ้มกรุ้มกริ่ม แล้วหัวใจเจ้ากรรมก็พาลเต้นรัวแรง
หลังเสร็จจากมื้ออาหาร สองหนุ่มย้ายไปนั่งด้วยกันอยู่ในห้องนั่งเล่น เด็กหนุ่มหยิบกองหนังสือกับแฟ้มเอกสารที่ใช้เรียนภาษาอังกฤษจากในกระเป๋าเป้มาเปิดให้อีกฝ่ายดู “ผมไม่เข้าใจตรงนี้นิดหน่อย ไอ้พวกเพื่อนผมมันก็ตอบไม่ได้กันเลย”
น้ำเขยิบเข้าไปจนชิดเด็กหนุ่ม ก้มหน้าลงอ่านเอกสารในมือแล้วเริ่มอธิบาย ขณะที่เมฆพยักหน้าหงึกหงัก เขาก็ยกแขนขึ้นโอบไหล่พร้อมกับขยับเข้าไปกระซิบชิดใบหู “แบบนี้เข้าใจรึยัง”
“คะ... ครับ” เมฆแทบจะลืมบทพูดที่เตรียมไว้ เพราะลมหายใจอุ่นๆ ที่อีกฝ่ายพ่นกระทบลำคอ “เอ่อ... เอ่อ...”
“หืม” ชายหนุ่มจรดปลายจมูกลงบนแก้มสีแดงระเรื่ออย่างมันเขี้ยว
“พี่น้ำอ่า... เดี๋ยวสิ ผมยังมีคำถามอยู่เลย”
“ก็รีบถามสิ”
...ก็พี่มานัวเนียอยู่แบบนี้ ผมลืมหมดแล้วว่าจะพูดอะไร... เมฆครวญครางอยู่ในใจ มือก็รีบพลิกๆ เปิดแฟ้มเอกสารไป พอตั้งหลักได้ก็ถามต่อ “แล้วตรงนี้อะครับ ทำไมถึงใช้แบบนี้...”
“เอาดิกฯ มารึเปล่า”
“เอามาครับ” เด็กหนุ่มหันไปคว้าดิกชันนารีเล่มหนาออกมาจากกระเป๋าเป้ ทว่ามีบางสิ่งบางอย่างร่วงหล่นลงมาตรงหน้าพวกเขาทั้งสองพอดิบพอดี
น้ำเอื้อมมือไปหยิบรูปถ่ายสี่ห้ารูปที่อยู่บนพื้นขึ้นมาดู... ทั้งหมดเป็นรูปของเขาเมื่อตอนเปิดเทอมหนึ่งใหม่ๆ “หือ”
ดวงตาสีดำขลับเบิกโพลง “เย้ย!” เขารีบแย่งรูปกลับมาจากชายหนุ่ม หากอีกฝ่ายก็ไม่ยอมคืนให้ง่ายๆ
“เดี๋ยวสิ นี่มันรูปพี่นี่ ขอดูหน่อยไม่ได้เหรอ เมฆเอามาจากไหนน่ะ”
“ไม่ได้ครับ! ขอผมคืนด้วย!”
น้ำเอามือยันเด็กหนุ่มไว้พร้อมกับหันไปดูรูปในมืออีกมือ “รูปตั้งแต่เปิดเทอมใหม่ๆ เลย” เขาหันมาทางรุ่นน้อง “ทำไมเมฆมีรูปพวกนี้ล่ะ”
เด็กหนุ่มไม่ยอมตอบ หากใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ
“ทำไมต้องหน้าแดง หรือว่า... เมฆเอารูปพี่ไปใช้ทำอะไรแปลกๆ”
คำพูดแทงใจดำจนต้องรีบปฏิเสธ “เปล่านะครับ!” เขารีบดึงรูปคืนมาจากมือชายหนุ่ม แผนการที่วางไว้ล่องลอยหายไปหมดก็คราวนี้ เขาเองก็ลืมนึกไปว่าใส่รูปพี่น้ำเอาไว้ในหนังสือนี่!
น้ำอมยิ้ม “เอาล่ะๆ ไม่แกล้งแล้ว เอาดิกฯ มา แล้วมานั่งใกล้ๆ พี่นี่ เดี๋ยวจะอธิบายต่อให้”
“.....” เมฆทำตามคำสั่งรุ่นพี่อย่างช่วยไม่ได้ เขาพยายามสงบจิตสงบใจ พาตัวเองเข้าสู่โหมดการแสดงอีกครั้ง
รุ่นพี่อธิบายต่อไปอีกหน่อย เขาชำเลืองมองใบหน้าครุ่นคิดของเด็กหนุ่มอยู่สักพัก แล้วหันไปหยิบแฟ้มเอกสารมาพลิกดู “...พี่ก็พอจะจำได้อยู่นะว่าอาจารย์ออกตรงไหนบ้าง”
“จริงเหรอครับ!” ...เข้าทางแล้วโว้ย! เมฆเงยหน้าขึ้นพรวด พลางกระดี๊กระด๊าอยู่ในใจ “น่าเสียดายแทนเพื่อนผม น่าจะอยู่ฟังพร้อมกัน... จริงสิ พรุ่งนี้หลังเลิกเรียน พี่น้ำพอจะให้เวลาผมกับเพื่อนสักครึ่งชั่วโมงได้มั้ย”
น้ำหัวเราะ “ได้สิ สักสี่โมงแล้วกันนะ เดี๋ยวจะไปหาที่หอ”
“เย้! พี่น้ำน่ารักที่สุดในโลก” เมฆโถมตัวเข้าไปกอดพร้อมกับหอมแก้มรุ่นพี่ดังฟอดใหญ่ จากนั้นก็รีบลุกขึ้นพรวด “งั้นผมกลับก่อนนะครับ ต้องรีบกลับไปทำแบบฝึกหัดแคลฯ ให้จบ” เขาต้องรีบไปก่อนที่พี่น้ำจะลงมือบ้าง!
“อ้าว จะไปแล้วเหรอ”
“เจอกันพรุ่งนี้นะครับ” เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง เก็บรวบหนังสือและแฟ้มกลับใส่กระเป๋าเป้ แล้วแจ้นออกจากห้องของรุ่นพี่ไปอย่างรวดเร็ว
TBC~*
ยังๆ ยังไม่เข็ดนะน้องเมฆ วางแผนบุกถ้ำเสือซะแว้ว ไม่รู้ว่าเสือจะถลกหนังแก้ผ้ารออยู่รึเปล่าน่ะสิ 55555
ฮัสกี้เร่งสปีดลงเต็มที่แล้วค่า~ แต่ไม่ทันหนังสือออกง่ะ จะลงรวดเดียวก็นะ ยังไม่ได้เขียนเรื่องใหม่เบย (ยังไม่ได้พล็อตด้วยซ้ำ กรีซซซ ขอเม้มไว้อีกสองสามวันแล้วกัน 555555555555 <- - ยังกะสองสามวันหร่อนจะเขียนเรื่องใหม่ทันงั้นล่ะ)
เรื่องใหม่ทุกคนจะอยากอ่านแนวไหนกันบ้างหน้อ~ #เงยหน้ามองฟ้าเปรยเบาๆ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันมาจนห้าสิบกว่าตอนนะคะ 55555555 ตอนหน้าคงเป็นตอนที่ทุกคนรอคอยแว้วววว~
ปล. โฆษณาแบบฮาร์ดคอร์ ตอนนี้สามารถซื้อหาจับจองเป็นเจ้าของ “เหนือเมฆ” ได้แล้วที่ร้านหนังสือหรือในเว็บของแจ่มใสค่า ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: เหนือเมฆ [บทที่ 55 : เหนือเมฆ (จบ)][p.80][260716] (อ่าน 881766 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก