Chapter 53 : วันพบญาติ (2)“ยอมให้ครั้งนี้เท่านั้นนะ ครั้งหน้า เมฆต้องเป็นของพี่”
“ยอมให้ครั้งนี้เท่านั้นนะ ครั้งหน้า เมฆต้องเป็นของพี่”
“ยอมให้ครั้งนี้เท่านั้นนะ ครั้งหน้า เมฆต้องเป็นของพี่”คำพูดของน้ำยังคงดังก้องอยู่ภายในศีรษะของเด็กหนุ่ม เขาได้แต่กะพริบตาปริบๆ มึนตึ้บยิ่งกว่าตอนโดนลูกบาสเกตบอลกระแทกเอาเสียอีก
มืออุ่นๆ ของรุ่นพี่ลูบผ่านแผ่นหลัง เคลื่อนลงไปบีบก้อนเนื้อสะโพกเบาๆ ส่งผลให้เมฆสะดุ้ง รีบตะปบมือชายหนุ่มไว้ทันควัน “พี่น้ำ!”
“หืม” น้ำโอบรุ่นน้องเข้ามาประชิด เขาใช้ปลายจมูกเสียดสีกับปลายจมูกของเมฆอย่างแผ่วเบา “ว่าไงครับ”
“ผม... ผม... ว่า... เรานอนกันดีกว่ามั้ย”
“เมฆก็นอนไปสิ”
“พี่น้ำจะ เอ่อ... กอดผมไว้อย่างนี้เหรอ”
“กอดไม่ได้เหรอ ก็คิดถึงเมฆ”
“.....” ...ปฏิเสธได้ก็บ้าแล้ว พอชายหนุ่มอ้อน ใจเขาก็อ่อนปวกเปียก เมฆผ่อนลมหายใจออกยาว แล้วซบหน้าลงบนหัวไหล่ “คิดถึงผม... แต่พี่น้ำก็เอาแต่ทำงานขององค์การนักศึกษา ผมมองหาพี่น้ำทุกครั้งที่ลงแข่งเลย”
“ไม่จริงสักหน่อย พี่ไปดูเมฆทุกครั้งที่แข่งเลยนะ ถึงจะไม่ได้ดูทั้งเกมก็เถอะ”
เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้น “จริงเหรอ”
น้ำเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่หัวเตียงซึ่งเขาโหลดรูปเมฆจากการแข่งขันแต่ละครั้งใส่ไว้ แล้วเปิดให้อีกฝ่ายดู “เชื่อยัง ถ้าอยากดูแบบ HD เอาไว้พี่จะเปิดในคอมฯ ให้ดูทีหลัง”
เมฆรับโทรศัพท์มือถือมากดไล่ดูรูปทีละรูป เขาอมยิ้มอย่างพอใจ สีหน้าในตอนแข่งขันของเขานี่ก็เท่ดีเหมือนกันนะเนี่ย เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบสายตากับเจ้าของโทรศัพท์มือถือในมือ ยังไม่ทันอ้าปากชมก็ต้องชะงัก ก็พี่น้ำเล่นจ้องมองเขาด้วยสายตาที่หวานฉ่ำเยิ้มสุดๆ
นี่ใครมาสิงร่างพี่น้ำของเขาวะ?
“พี่...” ยังไม่ทันพูดอะไร รุ่นพี่ก็ยกศีรษะขึ้นมาใกล้จนริมฝีปากสัมผัสกัน แต่ด้วยความที่เขาไม่เคยเห็นพี่น้ำแสดงท่าทีเช่นนี้มาก่อน อยากจะดีใจ แต่ก็ชักจะระแวง เด็กหนุ่มจึงขยับตัวออกไปนอนเคียงข้างกันแทน ทว่าอีกฝ่ายก็ขยับตามมาโอบกอดไว้หลวมๆ
“เมฆครับ” ชายหนุ่มพูดเสียงขรึม
“คะ... ครับ” เมฆกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ
“เมฆจะถอยหนีพี่ไปทำไมครับ เราสัญญากันแล้วไม่ใช่เหรอ หรือคำพูดของประธานรุ่นเชื่อถือไม่ได้ครับ”
“ผะ... ผมไม่ได้หนีนะ...”
น้ำค่อยๆ ขยับขึ้นมาทาบทับตัวเด็กหนุ่ม พร้อมกับจรดหน้าผากตนไว้กับหน้าผากอีกฝ่าย เขาแนบจูบริมฝีปากตรงหน้าอย่างแผ่วเบา “งั้นก็ดี... เพราะถ้าเมฆผิดสัญญากับพี่...” ชายหนุ่มพูดพลางไล้ปลายจมูกไปบนแก้มที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อๆ แล้วเคลื่อนลงไปยังลำคอ ก่อนจะกัดลงไปอย่างไม่เบาแรงนัก
“โอ๊ย! พี่น้ำ!” เมฆสะดุ้งเฮือก
รุ่นพี่ขยับขึ้นมากระซิบที่ตรงใบหู “พี่จะจับเมฆมัดไว้กับเตียงแล้วลงโทษให้หนัก”
...ทำไมกูเชื่อสุดใจเลยวะ! เมฆเบิกตาโพลง “ผมไม่หนีคร้าบ ไม่หนีเด็ดขาด!”
น้ำขยับศีรษะออกเล็กน้อย นัยน์ตากับรอยยิ้มของเขาหวานเสียจนเด็กหนุ่มแทบจะละลาย “ดีมาก แล้วพี่จะบอกรักเมฆให้มากเท่าที่เมฆต้องการเลยนะครับ”
คนอะไรวะ วินาทีหนึ่งก็น่ากลัว เจ้าเล่ห์ร้ายกาจอย่างกับปิศาจ อีกวินาทีก็เปลี่ยนเป็นน่ารัก ใจดีราวกับเทวดา เขาเดาใจรุ่นพี่ไม่เคยถูกเลย แต่บ่นไปแล้วอย่างกับว่าจะทำอย่างไรได้ ก็รักไปจนหมดใจแล้วนี่หว่า เด็กหนุ่มครวญครางอยู่ในใจ
“ผมก็รักพี่น้ำ... รักมาก” ...แต่วันนี้ปล่อยผมไปตั้งหลักก่อนเถอะนะครับ ฮือ...
ราวกับคำขอร้องของเมฆส่งตรงไปถึงรุ่นพี่ได้ น้ำขยับตัวออกให้อีกฝ่ายได้พักหายใจหายคอ จากนั้นจึงลุกขึ้นจากเตียง เดินไปหยิบบางสิ่งบางอย่างในกระเป๋าใส่กล้องแล้วนำมาส่งให้เด็กหนุ่ม “ของขวัญวันวาเลนไทน์ ช้าไปสักหน่อยเพราะติดขัดหลายๆ อย่าง แต่พี่ก็อยากจะให้เมฆ”
เจ้าของชื่อยิ้มกว้าง พลางเอื้อมมือออกไปรับกล่องโลหะขนาดเล็กจากชายหนุ่ม “ขอบคุณครับ”
“เปิดดูสิ”
เมฆเปิดฝากล่องออกอย่างระมัดระวัง ที่ในกล่องโลหะนั้นมีสร้อยสีเงินของแร่แพลตตินัมห้อยจี้เล็กๆ เป็นรูปทรงของหยดน้ำ เขาเลิกคิ้วขึ้น ขณะอ่านเอกสารโฆษณาแผ่นบางๆ ที่แนบมาในกล่องซึ่งกล่าวถึงความพิเศษของแร่แพลตตินัม และในส่วนของจี้นั้น ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยได้เห็นเพชรของจริงสักเท่าไหร่ แต่ก็คิดว่าน่าจะใช่ “โอ้โห! แต่เดี๋ยว... นี่ไม่ใช่...”
“ใช่เลยล่ะ” น้ำหยิบสร้อยเส้นนั้นออกมาจากใส่กล่อง แล้วโน้มตัวเข้าไปสวมให้เด็กหนุ่ม
“พี่น้ำ...” รุ่นน้องคราง “ทำไมให้ของแพงแบบนี้”
“ก็อยากให้ เพราะรักมาก” ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก “แล้วก็รวยมากด้วย”
เมฆเบ้ปาก เขาไม่รู้จะซึ้งหรือจะหมั่นไส้ดี “แล้วผมจะกล้าใส่เหรอเนี่ย”
“ก็ใส่อยู่แล้วไง”
เด็กหนุ่มจับสร้อยขึ้นมาพิจารณาดู “ผมคงต้องใส่ๆ ถอดๆ อย่างน้อยก็ตอนเล่นบาส พี่น้ำไม่ว่ากันนะครับ”
“ก็เสียใจนิดหน่อยที่ไม่ใส่ให้ตลอด”
“โธ่ พี่น้ำอะ” เมฆคร่ำครวญ “ผมก็อยากใส่ตลอดนะ แต่ถ้าหายไปหรือขาดไปผมคงเสียใจตายแน่ๆ”
น้ำหัวเราะ “โอเค พี่เข้าใจ งั้นพี่ไปอาบน้ำแป๊บละกัน เมฆนอนพักเถอะนะ” จากนั้นจึงลุกขึ้นบิดขี้เกียจตรงหน้ารุ่นน้องอย่างจงใจอวดร่างกายที่สมบูรณ์ไปเสียทุกส่วนให้อีกฝ่ายได้เห็นจะจะ
เมฆเพิ่งจะได้สังเกตพี่น้ำของเขาแบบที่ท่อนบนเปล่าเปลือยอย่างชัดเจน กล้ามแขนกับซิกแพ็กชัดๆ ตรงหน้านั่น บ่งบอกถึงความแข็งแรงของอีกฝ่าย เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ งานนี้ถ้าเขาไม่รีบฟิตกล้ามบ้าง คงจะต้องปราชัย สูญเสียดินแดนให้พี่น้ำได้ครอบครองเป็นแน่
“มองอะไร” น้ำยิ้มมุมปาก
“พี่... พี่น้ำเล่นยูโดมากี่ปีแล้วครับ”
“อืม... สิบกว่าปีแล้วล่ะ”
...ฉิบหายชัดๆ หายนะแน่กู... ในสภาวะปกติกูไม่มีทางสู้พี่น้ำได้แน่
เมฆนั่งเหงื่อตก ขณะที่สายตามองตามชายหนุ่มก้าวเข้าห้องอาบน้ำไป เขาหันมองซ้ายขวาเพื่อหาเสื้อผ้ามาสวมใส่ แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่ามีเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันร่างกายท่อนล่างไว้ แล้วรีบซุกตัวเข้าไปในผ้าห่ม จากนั้นจึงคลำไปคลำมาที่สะโพกของตน พลางนึกถึงเมื่อตอนที่พี่น้ำใส่นิ้วเข้ามา
“ขนาดแค่นิ้วยังเจ็บฉิบหายเลย เหมือนที่ไอ้ตำลึงเคยบอกไว้ไม่มีผิด แล้วถ้าเจอของพี่น้ำเข้าไปนี่ กูไม่ต้องนอนโรงพยาบาลเลยเหรอวะ” เขาบ่นพึมพำ บทเรียนในวันนี้สอนตัวเองได้ว่า... ถ้ามึงไม่รีบวางแผนรุกพี่น้ำก่อน มึงแย่แน่ไอ้เมฆ!
เด็กหนุ่มเงี่ยหูฟังเสียงจากในห้องน้ำ พอคิดว่าอีกฝ่ายกำลังจะกลับมาในไม่ช้าก็รีบแกล้งทำเป็นหลับ
น้ำก้าวออกมาจากห้องอาบน้ำ มองคนที่นอนขดอยู่ใต้ผ้าห่มบนเตียงแล้วก็กระตุกยิ้มมุมปาก จากนั้นก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบชุดนอนมาสวมใส่ เขาเดินไปนั่งลงบนเตียง เอนตัวลงนอนพร้อมกับขยับเข้าไปกอดเด็กหนุ่มไว้
นัยน์ตารูปเมล็ดอัลมอนด์จับจ้องร่องรอยสีแดงมากมายที่เขาจงใจทิ้งไว้บนร่างกายเด็กหนุ่ม ก่อนจะโน้มใบหน้าไปกระซิบเบาๆ “ราตรีสวัสดิ์”
เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในตอนเช้าของวันใหม่ เมฆเป็นฝ่ายตื่นขึ้นก่อนแล้วมองหาโทรศัพท์มือถือที่กำลังส่งเสียงร้องดังไม่หยุด “พี่น้ำครับ นาฬิกาดังแล้ว”
“ฮื่อ” แขนข้างหนึ่งของน้ำวางพาดเอวของเมฆไว้ ส่วนใบหน้าซุกลงกับหมอน
เด็กหนุ่มหยิบเอาโทรศัพท์มือถือไปจ่อข้างหูคนที่ยังไม่ยอมตื่น “เช้าแล้วคร้าบ”
น้ำเงยหน้าขึ้น เขากดปิดระบบปลุกด้วยสีหน้าหงุดหงิด “ขออีกสิบห้านาทีนะ”
“งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะ... แต่พี่น้ำ ผมไม่มีเสื้อผ้าใส่อะ”
“หยิบเอาในตู้” ชายหนุ่มตอบแล้วก็หลับต่อไปโดยง่าย
เมฆขยับออกจากเตียง หันกลับไปมองคนที่ใส่ชุดนอนพร้อมนอนอยู่บนเตียงแล้วก็นึกหมั่นไส้ ทีกับเขาปล่อยให้นอนโป๊ มีผ้าเช็ดตัวห่อไว้ผืนเดียว
เด็กหนุ่มเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ออก เขาเลือกหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสแล็กออกมา เพราะคิดว่าคงจะกลับไปเปลี่ยนที่หอพักไม่ทันแน่ จากนั้นจึงเดินเข้าห้องอาบน้ำไป
พอเห็นกระจกก็หยุดส่องดูเงาสะท้อนของตนเองกับสร้อยคอที่รุ่นพี่ให้ แต่เพราะมีบางสิ่งบางอย่างโดดเด่นกว่า เห็นแล้วทำให้เขาอยากจะร้องไห้... รอยฟันที่คอนี่ เขาจะปิดยังไงให้มิด แล้วยังรอยจูบมากมายนี่อีก! พี่น้ำจงใจแกล้งกันชัดๆ เลย สงสัยจะต้องใส่เสื้อข้างในอีกตัว เขาจึงต้องเดินกลับไปหยิบเสื้อจากในตู้เสื้อผ้าอีกครั้ง
เมื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เจ้าของห้องก็ยังคงนอนไม่ยอมตื่น เมฆจึงก้าวออกจากห้องไปอย่างเงียบเชียบ ตรงไปยังห้องครัว เพื่อเตรียมทำอาหารมื้อเช้า หลังจากเปิดตู้เย็นสำรวจดูแล้ว เขาจึงตกลงใจว่าจะทำข้าวต้มใส่หมูสับ
ขณะที่เด็กหนุ่มกำลังวุ่นวายอยู่ในครัว เขาไม่ได้ทันสังเกตว่ามีใครบางคนเดินเข้ามาในห้อง จนกระทั่งอีกฝ่ายเข้ามาประชิดทางด้านหลังแล้วโอบกอดตัวเขาไว้พร้อมกับหอมแก้มฟอดใหญ่นั่นล่ะ เมฆเบิกตาโพลง ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครมาทักทายเขาเช่นนี้ “เย้ย!”
“อื้อ... ตกใจอะไร” ชายหนุ่มยังคงอยู่ในชุดนอน เส้นผมบนศีรษะยุ่งเหยิงไปหมด
“พี่น้ำ! เข้ามาซะเงียบเชียบเลย!”
“ตื่นมาเมฆก็หาย พี่เลยเดินออกมาดู”
“ผมกำลังทำข้าวต้ม พี่น้ำไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนสิ”
“จุ๊บทีนึงก่อนสิแล้วจะไป” น้ำพูดพลางยื่นหน้าเข้าไปหา
บรรยากาศแบบนี้ คงจะเรียกว่าข้าวใหม่ปลามันก็ได้งั้นสินะ เมฆรู้สึกไม่ชินกับพี่น้ำในรูปแบบใหม่ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ชอบ เขาแนบจูบเรียวปากบางเบาๆ “ไปอาบน้ำนะครับ”
น้ำยิ้มมุมปาก “ครับ” จากนั้นจึงยอมเดินกลับไปอย่างง่ายดาย
...ขนลุกกับตัวเองจังเลยกู... เมฆยกมือขึ้นกุมขมับ เขาไม่นึกไม่ฝันมาก่อนเล้ย... ว่าพี่น้ำจะเปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้ หากพอนึกแล้วก็อดยิ้มตามไปไม่ได้ จะว่าไปพี่น้ำแบบนี้ก็น่ารักดี
สักพักน้ำก็มานั่งรอเด็กหนุ่มที่โต๊ะอาหาร เขาเท้าแขนลงกับโต๊ะแล้วยิ้มรอให้อีกฝ่ายมาเสิร์ฟมื้อเช้าให้ “ขอบใจ”
เมฆนั่งลงตรงข้ามกัน “พี่น้ำ มีพลาสเตอร์ยาบ้างมั้ย”
“คิดว่ามีสองสามแผ่น” เจ้าของห้องลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดลิ้นชักจากตู้ใกล้ๆ จากนั้นก็หยิบซองใส่พลาสเตอร์มาส่งให้ “ทั้งตู้มีแค่นี้แหละ เมฆโดนมีดบาดเหรอ ไหนเอาแผลมาดู”
“เปล่าครับ ผมจะเอามาปิดรอยฟันพี่น่ะสิ ดูสิเนี่ย คอผม...” เด็กหนุ่มเอียงคอ พร้อมกับดึงคอเสื้อออกให้รุ่นพี่ดู “ไม่รู้ข้างหลังมีรอยอะไรอีกรึเปล่า”
น้ำยิ้มมุมปาก ขณะเลื่อนเก้าอี้ไปช่วยติดพลาสเตอร์ยาบนลำคอเด็กหนุ่มให้ เขาชะโงกไปดูที่ด้านหลังคอพร้อมกับดึงคอเสื้อของอีกฝ่ายออก จากนั้นจึงใช้ปลายนิ้วไล้ไปตามร่องรอยสีแดงที่ตนเองสร้างทิ้งไว้ช้าๆ “อืม มีตรงนี้ ตรงนี้ ตรงนี้ แล้วก็ตรงนี้... อะ ตรงนี้ด้วย”
เมฆเลิกคิ้วขึ้น “เหย! แล้วผมจะใส่เสื้อบาสได้ยังไงเนี่ย”
“ก็ใส่เสื้อยืดข้างในไว้แบบนี้ไง”
“หา!”
น้ำหัวเราะเบาๆ เขาขยับกลับไปนั่งที่แล้วก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารเช้าต่อโดยไม่พูดอะไรอีก
“คอยดูเถอะ ผมจะทำรอยให้พี่น้ำบ้าง”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบสายตากับคนพูด ยิ้มมุมปากพลางเอ่ยท้าทาย “รออะไรอยู่ล่ะ”
“ฮื้ย!” ...ฝากไว้ก่อนเถอะ! ตอนนี้น่ะ เขาไม่หลงกลพาตัวเองเข้าไปให้พี่น้ำจับกดหรอก รอให้เขามีโอกาสบ้างก็แล้วกัน จะเอาคืนให้ลายพร้อยทั้งตัวเลยเชียว
“พี่น้ำ เดี๋ยวผมยืมมือถือพี่โทรหาเพื่อนหน่อยได้มั้ย จะให้มันหยิบหนังสือเรียนกับไปหาพลาสเตอร์มาให้”
“เอาสิ เดี๋ยวไปโทรในรถละกัน... เมฆมีเรียนกี่โมง”
“เก้าครึ่งครับ แล้วพี่น้ำ...”
“สิบโมง... แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่จะไปเช้าหน่อย” น้ำวางช้อนในมือลง จากนั้นก็ยื่นมือออกไปจัดเส้นผมให้กับคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกัน “ข้าวต้มอร่อยดี ขอบใจนะ... พี่อยากกินมื้อเช้าฝีมือเมฆทุกวันเลย”
...พี่น้ำหยอดกูอีกแล้วโว้ย! สายตาของเด็กหนุ่มจ้องมองอีกฝ่ายอย่างหวาดๆ
“มื้อเย็นก็อยากกินฝีมือเมฆ” มือของรุ่นพี่ค่อยๆ เคลื่อนผ่านลำคอลงมาจับคอเสื้อให้อีกฝ่าย แล้วก็ค่อยๆ เคลื่อนต่ำลงมาอีก
...โอ้โห กู... ถ้าใจอ่อนมีหวังต้องเสียเอกราชแน่
น้ำโน้มใบหน้าเข้าไปหาพร้อมด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม “ทำไมเงียบไป”
เมฆเริ่มเหงื่อตก เขาก้มลงมองตามมือของรุ่นพี่ซึ่งตอนนี้ย้ายไปลูบไปลูบมาอยู่บนตัก “เอ่อ...”
เสียงกริ่งจากทางประตูทางเข้าดังขึ้น เป็นเสมือนระฆังช่วยเด็กหนุ่มไว้พอดี เขาลุกขึ้นพรวด “อะ มีคนมาอะครับพี่น้ำ”
น้ำหันหน้าออกไปทางประตูแล้วลุกขึ้นตาม “ใครมาแต่เช้าขนาดนี้”
“เดี๋ยวผมไปเปิดให้เอง พี่น้ำกินต่อเถอะ”
เจ้าของห้องพยักหน้า “อือ ขอบใจ”
เมฆก้าวขายาวๆ จากภายในห้องครัว ตรงลิ่วไปที่ประตู เขาเปิดออกกว้างโดยที่ไม่ได้สนใจจะมองผ่านจอกล้องวงจรปิดก่อน ลืมนึกไปเสียสนิทว่าคนที่มาเยือนอาจจะไม่ใช่พวกรุ่นพี่ของเขาเหมือนอย่างทุกครั้ง
ที่หน้าบานประตูมีชายหญิงคู่หนึ่งและเด็กอีกสองคนยืนอยู่ ซึ่งใบหน้าของชายหญิงคู่นั้น เด็กหนุ่มก็รู้จักดี เขาเบิกตาโพลง “เฮีย!”
“เฮ้ย! เมฆ!”
“อ้าว รู้จักกันด้วยเหรอคะ” ริซาโกะหันขวับไปทางสามีของเธอ
“เฮียมาทำไรที่นี่”
“เฮียต้องถามเมฆป่ะวะเนี่ย”
สองหนุ่มยืนประจันหน้ากันอย่างงงๆ จนกระทั่งมีใครเข้ามาตัดบท
“มีอะไรเหรอเมฆ”
น้ำเดินยิ้มเข้ามายืนเคียงข้างเด็กหนุ่ม ก่อนจะหันไปเห็นผู้มาเยือนทั้งสี่ “พี่ไม้”
“พี่ไม้?” เมฆขมวดคิ้ว
น้ำพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ “เมฆ นี่พี่ไม้ พี่ชายของพี่เอง” แล้วหันไปบอกกับพี่ชาย “เข้ามาก่อนสิครับ” เขาคว้ามือรุ่นน้องเดินนำเข้าไปในห้องนั่งเล่น ซึ่งเด็กหนุ่มก็ได้แต่เดินตามไปอย่างงงๆ
เมฆขยับไปกระซิบ “พี่น้ำ ปล่อยมือผมก่อนเถอะ”
หากชายหนุ่มไม่ใส่ใจ เขากดไหล่เป็นเชิงบอกให้เมฆนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวตัวหนึ่ง ให้พี่ชายกับพี่สะใภ้และหลานๆ นั่งรวมกันบนโซฟาตัวยาว ส่วนตัวเขานั่งลงบนที่เท้าแขนโซฟาที่เด็กหนุ่มนั่งอยู่
บรรยากาศภายในห้องนั่งเล่นเงียบจนน่าอึดอัด ไม่มีใครพูดอะไร ริซาโกะเห็นท่าไม่ค่อยจะดี เธอจึงลุกขึ้นพาลูกๆ เข้าไปหาของรับประทานเล่นจากในครัว สักพักก็กลับมาพร้อมกับถ้วยชาสี่ถ้วยกับขนม แต่ก็ยังไม่มีใครยอมเป็นฝ่ายเปิดปากก่อน เธอตบลงบนตักของสามีเบาๆ ก่อนจะกลับเข้าไปอยู่ในครัวกับลูกๆ
สีหน้าของน้ำเย็นชาราวกับเป็นตุ๊กตา เขาเอื้อมมือไปยกถ้วยชาขึ้นจิบ
เมฆหันรีหันขวาง “เอ่อ... คือเดี๋ยวผมมีเรียน...”
น้ำเอื้อมมือไปโอบไหล่ของเด็กหนุ่มไว้ “เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง” จากนั้นก็หันไปสบสายตากับพี่ชาย “พี่ไม้มีอะไรรึเปล่า ถ้าไม่มีผมจะไปส่งเมฆก่อน”
ไม้กำลังเอื้อมมือไปหยิบถ้วยชา เขาหยุดชะงัก “มี พี่มีเรื่องจะคุยกับเมฆน่ะ”
“มีเรื่องอะไร” ผู้เป็นน้องชายถามเสียงเข้ม
พี่ชายไม่ใส่ใจกับคำถามและสีหน้าดุดันที่น้องชายพยายามจะขู่ให้เกรงกลัว เขาหันไปทางเด็กหนุ่มซึ่งในตอนนี้ทำสีหน้าบอกไม่ถูก “เมฆ เฮียขอโทษนะที่โกหก”
เมฆยิ้มแหยๆ “ที่จริงผมก็คิดไว้อยู่แล้ว แต่ไม่นึกว่าเฮียจะเป็น...”
น้ำขมวดคิ้ว “เมฆรู้จักกับพี่ไม้เหรอ”
“.....” ไม่รู้ทำไมรู้สึกถึงความซวยมหาศาลที่กำลังจะถาโถมเข้าใส่ เมฆยกมือขึ้นปาดเหงื่อพร้อมพยักหน้าหงึกหงักแทนคำตอบ
“ไปรู้จักกันมาตอนไหน รู้จักได้ยังไงน่ะ”
“คือ...” เด็กหนุ่มยกมือขึ้นเกาคางตัวเอง หากยังไม่ทันตอบ อีกคนก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน
“พี่ว่าน้ำมีอะไรที่สำคัญกว่านั้นจะบอกกับพี่ไม่ใช่เหรอ”
เมฆนึกอยากจะร้องไห้แล้วตอนนี้ เขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเลยจริงๆ พอเงยหน้าขึ้นมองพี่น้ำ รุ่นพี่ก็ทำหน้าบึ้งตึงใส่ แล้วพอชำเลืองมองพี่ไม้ อีกฝ่ายก็ทำหน้าเครียด
“ผมกับเมฆกำลังคบกันอยู่” น้ำพูดเสียงเรียบ
“เฮ้ย! พี่น้ำ!” เด็กหนุ่มจะห้ามก็ไม่ทันแล้วตอนนี้ เขาลุกขึ้นพรวด ดวงตาเบิกกว้าง “พี่น้ำพูดเล่นน่ะเฮีย เย้ย!” ก่อนจะถูกเจ้าของชื่อที่เอ่ยถึงดึงกลับให้ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอีกครั้ง
ไม้เคลื่อนสายตาไปจ้องเด็กหนุ่มเขม็ง “เมฆ”
เมฆยิ้มเจื่อนๆ “....”
“ไอ้หมอนี่คือคนที่ทำให้เมฆต้องมานั่งร้องไห้อยู่กับเฮียเมื่อวันวาเลนไทน์นั่นรึเปล่า” คนพูดพยักพเยิดไปทางคนที่นั่งอยู่บนที่วางแขนโซฟา
“เฮ้ย! เฮีย!”
“เมฆร้องไห้?” น้ำหันขวับ
“ก็ใช่น่ะสิ เพราะงั้นจะทำจะพูดอะไรก็คิดให้ดีเสียก่อน” ไม้ตอบแทนเด็กหนุ่ม
“.....” คราวนี้เป็นน้ำที่ทำหน้างงบ้าง อะไรกันวะเนี่ย เขานึกย้อนกลับไปถึงเมื่อวันวาเลนไทน์ วันที่เขากับเมฆทะเลาะกัน ชายหนุ่มขมวดคิ้วจนแทบเป็นปม
“เมฆคือคนที่ทำให้น้ำตัดสินใจจะทำงานที่นี่หลังเรียนจบสินะ”
“ก็... ใช่ครับ”
“อืม” ไม้ตอบเสียงเรียบ พลางเอื้อมมือไปหยิบถ้วยชามาจิบ “น้ำ... พี่ขอโทษนะที่แอบมาติดตามดูเรื่องส่วนตัวของน้ำ แต่ถ้าไม่ทำแบบนั้น พี่ก็คงไม่ได้รู้จักกับเมฆ” จากนั้นก็หันไปยิ้มให้เด็กหนุ่ม “เมฆมานี่ซิ”
เมฆเหลือบมองรุ่นพี่ ก่อนจะขยับไปนั่งลงข้างๆ คนเรียก “ครับ”
ไม้โอบไหล่เด็กหนุ่ม “เฮียฝากน้องเฮียด้วยนะเมฆ อาจจะรับมือยากสักหน่อย เพราะมันทั้งดื้อทั้งรั้น แต่เฮียเชื่อว่าเมฆทำได้”
“เฮีย...”
“เฮียดีใจที่คนที่น้ำเลือกคือเมฆ มาเป็นน้องชายเฮียอีกคนนะ”
เมฆยิ้มบาง แล้วยกมือขึ้นไหว้ “ขอบคุณครับเฮีย ผมสัญญาว่าจะดูแลพี่น้ำให้ดีที่สุดเลย”
น้ำอ้าปากค้างอย่างนึกไม่ถึง นอกจากพี่ชายตัวเองจะรู้จักกับแฟนตัวเองมาก่อนแล้ว ยังเข้ากันได้ดีซะอีกด้วย “เอ่อ...”
“น้ำมานั่งนี่สิ” ไม้ตบมือลงที่บนเบาะโซฟาข้างๆ
ผู้เป็นน้องชายลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งลงตามที่อีกฝ่ายบอก จากนั้นพี่ชายจึงยกแขนอีกข้างขึ้นโอบไหล่ “พี่ดีใจนะที่น้ำบอกความจริงกับพี่ตรงๆ”
“พี่ไม้...”
“คือพี่ก็ตกใจแหละ แต่ที่ตกใจเพราะคนที่น้ำรักเป็นคนที่พี่ถูกชะตาพอดี” ไม้หันไปทางเมฆ “ไม่น่าเชื่อเลยเนอะ พรหมลิขิตจริงๆ เลย”
เมฆหัวเราะแหะแหะ “ถ้าผมรู้ว่าเฮียเป็นพี่ของพี่น้ำ ผมคงไม่พูดแบบนั้นกับเฮียแต่แรกหรอก”
“เอ้า ก็ดีแล้ว เฮียชอบเมฆก็เพราะเมฆเป็นอย่างที่เป็นเนี่ยแหละ” ไม้ขยี้เส้นผมของเด็กหนุ่มอย่างเอ็นดู จากนั้นจึงกระชับอ้อมแขนให้ทั้งสองคนเข้ามาแนบชิดตัวเขา “ต่อไปมีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกกันได้ เราเป็นครอบครัวเดียวกันนะ”
“ขอบคุณครับพี่ไม้”
ไม้ลูบศีรษะของน้องชายอย่างอ่อนโยน “หลังเรียนจบแล้ว พี่ให้น้ำทำงานที่นี่ต่อไปได้ แต่ต้องสัญญาว่าจะพาน้องมาเยี่ยมบ้านบ่อยๆ เข้าใจมั้ย”
น้ำหัวเราะ “ครับ”
ริซาโกะแอบมองผ่านช่องว่างของประตูอยู่ที่ด้านนอก เธอยิ้มอย่างมีความสุขที่ได้เห็นพี่น้องเข้าใจกันและทุกอย่างจบลงได้ด้วยดี เมื่อเห็นว่าทุกคนคุยกันเสร็จแล้วจึงเดินเข้ามาสมทบพร้อมกับกล่องใส่อาหารสองกล่องในมือ “มื้อกลางวันของน้องเมฆกับน้ำนะจ๊ะ”
เมฆรีบยกมือไหว้ “ขอบคุณครับ”
“แล้วพี่ไม้จะกลับเมื่อไหร่”
“กลับวันนี้แหละ ที่จริงก็แค่จะแวะมาดูน้ำสักหน่อย แล้วก็ว่าจะแวะเอาขนมไปให้เมฆที่ในมหาลัย เดี๋ยวไปเอาขนมในรถนะ”
น้ำยิ้มบาง “น่าเสียดาย น่าจะอยู่อีกสักวันสองวัน”
“พูดจริงอะ” ไม้หัวเราะเสียงดัง “เอาไว้คราวหน้า พรุ่งนี้พี่มีประชุมที่บริษัทน่ะ”
“ครับ พี่ไม้บอกล่วงหน้านะ เราจะได้ไปเที่ยวกันทั้งครอบครัว”
ผู้เป็นพี่ชายยิ้มกว้าง หัวใจพองโต... นานเหลือเกินแล้วที่เขาไม่ได้ยินน้องชายเอ่ยปากยอมรับว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่ว่าเขาจะพยายามทุ่มเททำให้ทุกสิ่งอย่างแค่ไหน แต่วันนี้น้ำเปลี่ยนไป อีกฝ่ายยอมเปิดใจให้กับเขาแล้ว
“ริซาโกะ พารินรันมารู้จักเมฆสิ” ไม้บอกกับภรรยาของเขา ซึ่งเธอก็พยักหน้ารับแล้วเดินออกจากห้องไป
ริซาโกะกลับเข้ามาในห้องพร้อมกับลูกชายและลูกสาว เธอพาไปนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวที่เมฆเคยนั่งอยู่ก่อน แล้วนั่งลงบนที่วางแขนแทนน้ำ “รินรัน สวัสดีพี่เมฆสิคะ พี่เมฆเป็นแฟนของอาน้ำ”
เด็กทั้งสองยกมือไหว้ “สวัสดีครับ/ค่ะ พี่เมฆ” ดวงตาทั้งสองคู่จับจ้องเด็กหนุ่มเขม็ง
“เอ้อ สวัสดีครับ รินรัน พูดไทยได้ด้วยนะ เก่งจัง” เมฆยิ้มกว้าง เขานึกถึงน้องสาวฝาแฝดของตนเองขึ้นมาทันควัน
“เวลาอยู่ที่บ้านต้องพูดภาษาไทยกับพ่อเขาน่ะค่ะ แต่เพราะข้างนอกต้องใช้ภาษาญี่ปุ่นตลอด ก็เลยสำเนียงเพี้ยนไปบ้าง”
“ไม่หรอกครับ เก่งมากเลย”
รอยยิ้มกับคำชมของเด็กหนุ่มส่งผลให้เด็กทั้งสองคนคลายความเกร็งลงและเริ่มจะยิ้มออกมาบ้าง พวกเขาจ้องมองเมฆ แล้วลุกไปนั่งขนาบข้าง
เมฆยกมือขึ้นลูบศีรษะเด็กๆ อย่างเอ็นดู “น่ารักจังเลยน้า เหมือนตุ๊กตาเลย”
“พี่เมฆก็น่ารัก” จากที่นั่งอยู่ข้างๆ เด็กน้อยเริ่มคืบคลานขึ้นมาบนตักแล้วยืดตัวขึ้นจุ๊บแก้มเจ้าของตักเบาๆ
โอ้โห... เชื้ออาท่าจะแรง เด็กหนุ่มนึกอยู่ในใจ พลางชำเลืองมองรุ่นพี่
น้ำส่งสายตาดุๆ กลับคืน “เมฆมีเรียนเก้าโมงไม่ใช่รึไง”
“เย้ย!” เด็กหนุ่มหันขวับไปดูนาฬิกาแล้วร้องลั่น “แย่แล้ว! ผมต้องรีบไปแล้วครับ” พออุ้มเด็กทั้งสองคนลงจากตักแล้วก็ลุกขึ้นพรวด เขารีบยกมือไหว้พี่ชายและพี่สะใภ้ของรุ่นพี่ “วันนี้มีสอบย่อยท้ายชั่วโมง ผมขอโทษนะครับ ผมต้องไปก่อนแล้วล่ะครับ”
“อ้าว! โชคเอนะไอ้น้อง เอ้า ถ้างั้นเราก็ไปพร้อมกันเลยละกัน” ไม้ลุกขึ้นแล้วจูงมือลูกทั้งสองคนไว้ “เดี๋ยวจะได้เอาขนมให้เมฆด้วยน่ะ”
“ทำไมต้องมีขนมให้เมฆด้วยครับเนี่ย” น้ำส่งสายตาขุ่นๆ ให้พี่ชาย
ไม้ยิ้มมุมปาก “สินบนไง เอาไว้ให้เมฆรายงานว่าน้ำทำตัวยังไงบ้างเวลาพี่ๆ ไม่อยู่”
เมื่อเห็นรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของพี่ใหญ่ของบ้านแล้ว เมฆก็มั่นใจได้เต็มที่เลยว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกันจริงๆ ท่าทางเจ้าเล่ห์ไม่แพ้กันเลย
รินกับรันเดินมาจูงมือเด็กหนุ่มขณะที่พวกเขาเดินตรงไปยังลิฟต์โดยสาร ในตอนที่เข้าไปยืนกันอยู่ในลิฟต์นั้น ทั้งสองคนเงยหน้าขึ้นมองเมฆสลับกับน้ำ แล้วเอ่ยถามเสียงใส ดังชัดเจนจนได้ยินกันทุกคนในลิฟต์ “พี่เมฆ”
“ครับ” เด็กหนุ่มยิ้มรับ
“พี่เมฆกับอาน้ำ ใครเป็นโอคาซัง”
“เหอ? โอคาซัง?”
“ใครจะมีเบบี้ให้รินกับรันไง”
“ฮะ” เมฆเบิกตาโพลง เขาหันขวับไปสบสายตากับน้ำ แล้วชำเลืองมองริซาโกะกับไม้ซึ่งก็อมยิ้มอยู่น้อยๆ ทำท่าเหมือนไม่รู้ไม่ชี้
“อาน้ำ/พี่เมฆไง” สองหนุ่มชี้สลับไปที่อีกฝ่ายทันควัน
ไม้หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ พอเห็นสีหน้าของสองหนุ่มแล้วก็เก็บอาการไม่อยู่ ต้องหันหน้าหลบไปขำอยู่อีกมุม
“พี่ไม้อย่าเอาแต่หัวเราะสิครับ!”
“โอเคๆ แฮ่ม...” ไม้กระแอม จากนั้นจึงก้มลงบอกกับเด็กๆ “แปลว่ายังไม่รู้ว่าใครจะเป็นโอคาซัง รินกับรันต้องรอไปก่อนนะ”
“พี่ไม้! / เฮีย!” สองหนุ่มร้องลั่น
โชคดีที่ลิฟต์โดยสารลงมาถึงชั้นหนึ่งเสียก่อนที่พวกเขาจะเถียงกันต่อ เมื่อเดินออกจากลิฟต์ลูกน้องของไม้ก็รีบเดินเข้ามาหา
“ไปเอาขนมมาให้เมฆที” ไม้สั่ง
ลูกน้องทั้งสองวิ่งกลับไปที่รถ คนหนึ่งขึ้นไปติดเครื่องเปิดเครื่องปรับอากาศไว้รอ อีกคนเปิดกระโปรงหลังรถหยิบถุงใส่ขนมถุงใหญ่ออกมาแล้ววิ่งนำไปส่งให้กับเจ้านาย
ไม้ส่งถุงขนมต่อให้เด็กหนุ่ม จากนั้นจึงตบไหล่เบาๆ “ไว้เจอกันนะ”
“ครับเฮีย เดินทางกลับดีๆ นะครับ” เมฆยกมือไหว้แล้วโบกมือลา
ไม้กับริซาโกะและลูกๆ ยืนรอส่งสองหนุ่มให้ขับรถออกจากคอนโดมิเนียมไปก่อน จากนั้นพวกเขาจึงก้าวขึ้นไปนั่งบนรถที่รออยู่ด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข แล้วมุ่งตรงไปยังสนามบินสุวรรณภูมิเพื่อเดินทางกลับประเทศญี่ปุ่น
TBC~*โอ้โห แฮปปี้เนอะ 55555 ใกล้จบแล้วค่ะ อีกนิดเดียวววว~
ใครเอาหนังแกะของพี่น้ำไปซ่อนคะเนี้ยะ พ่อหมาป่าเลยเปิดเผยตัวซะงั้น งานนี้น้องเมฆคงต้องพยายามมากๆ หน่อยนะ 
#งานโฆษณาต้องมา เรื่องนี้ตีพิมพ์กับ EverY นะคะ หนังสือจะวางขายเร็วๆ นี้ค่า
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ จุ๊พพพ 
หัวข้อ: เหนือเมฆ [บทที่ 55 : เหนือเมฆ (จบ)][p.80][260716] (อ่าน 881664 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก