หัวข้อ: เหนือเมฆ [บทที่ 55 : เหนือเมฆ (จบ)][p.80][260716]

[cchompoo]

แล้วทำไมน้ำไม้คิดจะบอกอะไรเมฆบ้าง
เซ็งแทนน้องแมฆแฟนทำแบบนี้ 

[konjingjai]

สงสารน้องเมฆจังพี่น้ำ  คงเหงาน่าดู

[ciaiwpot]

เมื่อไหรจะหวานๆกันซะทีนะ
สงสารเมฆ ดีนะที่เข้าใจและยอมทุกอย่าง
อยากให้ระเบิดออกมาจัง
คงสนุกดี
เก็บกดไว้มันสะสม

[TachibanaRain]

สงสารเมฆมากนะ พี่น้ำไม่เคลียร์ไม่อธิบายอะไรเลย แถมยังมาเย็นชาใส่อีกจะไม่ให้คิดมากได้ไงคนไม่รู้อะไรมันกลัวนะพี่น้ำและก็คงกดดันมากด้วย พี่น้ำน่าจะพูดตรงๆให้ชัดเจนกับพี่ไม้ไปเลยนะ เห็นใจเมฆบ้าง

[Acacha]

พี่ไม้เหมาะจะเป็นลุงมากกว่าเฮียนะ เชื่อเถอะ 555
 

[twinmonkey0311]

 

[Jibbubu]

โธ่ วาเลนไทน์นี้จะได้มีความสุขกับเขามั้ยเนี่ย พี่ไม้กับริซาโกะหวงและห่วงเกินไปมั้ยเนี่ย

[นางสาวกานาเลส]

บอกได้แค่ว่า สงสารเมฆ ถ้าเราเป็นเมฆคงน้อยใจมากๆ พอถึงจุดๆนึง ที่เมฆทนไม่ไหวแล้ว อยากจะให้เมฆถามพี่น้ำว่า นี่เรายังเป็นแฟนกันอยู่ใช่ไหม ให้พี่น้ำมันรู้ตัวซะบ้าง หลบๆซ่อนๆแบบบนี้ อยากให้เมฆงอนน้ำบ้าง จริงๆนะ เมฆใจดีเกินไปจริงๆ.ฮือออออ

ส่วนวาเลนไทน์ตอนหน้า ขอดราม่ามาเลยได้มั้ย 5555555555555 สะใจดี แล้วค่อยไปง้อกันทีหลัง พอตอนง้อค่อนจัดหนักๆ อุอิอุอิ ใครรุกใครรับก็ว่ากันไป

[MyLavenderLand]

มีพี่น้องแบบนี้ คงได้ตัดพี่ตัดน้องแน่ ล้ำพื้นที่ส่วนตัวเกิ๊นน ห่วงส่วนห่วงดิ ทุกคนต้องมีสิทธิเลือกทางชีวิตตัวเองป่ะวะ จะจบมหาลัยแล้วนะ ไม่ใช่เพิ่งจบประถม เกินไปว่ะ

[Supparang-k]

สงสารน้องเมฆอ่ะ  คือแบบจู่ๆต้องมาห่างแฟนโดยมิทราบสาเหตุ นางนอยหนักมาก  อิลุง เอ้ย! เฮียไม้ใจร้าย

[neverland]

พี่ไม้ก็พอเข้าใจอ่ะว่าหวงห่วงน้อง แต่กับริซาโกะคือ ?
พี่สะใภ้เป็นผู้หญิงที่มีสามี มีลูกแล้ว น่าจะเข้าใจความรู้สึกน้ำนะ ว่าทำแบบนี้มันอึดอัด มันล้ำเส้น มันพื้นที่ส่วนตัว ทำไมต้องคอยจับผิด น้ำไม่ใช้ลูก แค่น้องสามี อันนี้รำคาญมากๆ 
ตอนหน้าดราม่าเลยป้ะ อยากเห็นเมฆโกรธ ร้องไห้ เลิกกัน หนีไปเลย 5555555555555555

[rinny]

พี่น้ำนี่โคตรนี่โคตรโหดเลยจริงๆ ดูสิ ทำน้องเมฆผู้สดใสให้ซึมได้ขนาดนี้ ครอบครัวพี่น้ำนี่รับมือไม่ได้ง่ายๆเลย

[sirin_chadada]

พี่ชายกับพี่สะใภ้ทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ ไปนะ ทางที่ดีก็เปิดอกคุยกันไปเลยดีกว่า ไม่ขวางแล้วก็บอกน้ำไปสิ น้องจะได้กล้าเปิดตัวซะที

[กุหลาบเดียวดาย]

โถน้องเมฆ  กำลังจะมีทางออกดีๆแล้วละ พี่น้ำกำลังจะได้งานดีทำ อย่าเพิ่งคิดมากไปน๊า

[double9JH]

พี่ไม้เปิดทางแล้ววว พอเจอคนที่ทำให้พี่น้ำมีความรักนี่ คงจะอึ้งเนอะ5555

รอตอนต่อไปปป

[lemonpreaw]

สงสารน้องเมฆนะ

[cheyp]

อย่างน้อยบอกเมฆหน่อยก็ได้นี่นาพี่น้ำ
สงสารเมฆอ่ะ เป็นใครก็ต้องคิดมากแหละที่เห็นแฟนเปลี่ยนไป

[NuTonKaw]

โถ่หนูเมฆ ไม่เจอพี่น้ำหงอยไปเลย

[LadySaiKim]

สงสารน้องอ่ะ หงอยเลยยย

[เอมมี่]

โห....พี่น้ำมั่นใจตัวเองเถอะนะไม่ต้องปิดพี่ไม้หรอก ช้าหรือเร็วเค้าต้องรู้กันอยู่ดีแหละ

[PetitDragon]

 

[zzzzzz]

วันแห่งความรักจะเป็นยังไงหนาา

[huskyhund]

Chapter 50 : วาเลนไทน์แสนเศร้า


วันที่ 14 กุมภาพันธ์เป็นวันที่ทุกแห่งหนอบอวลไปด้วยความรัก ไม่เว้นแม้แต่ภายในมหาวิทยาลัย นักศึกษาหนุ่มสาวเดินจูงมือกันเป็นคู่ๆ แต่ละคู่จะมีดอกไม้ ตุ๊กตาหรือลูกโป่งเป็นพร็อพประดับ สร้างความหมั่นไส้และระคายเคืองลูกตาให้แก่หมู่ชาวโสด
หลังจากหมดชั่วโมงเรียน เมฆเดินตัวปลิวไปยังโรงยิมเพื่อฝึกซ้อมตามปกติ เขาทำให้หลายๆ คนต้องแปลกใจ เพราะคนอื่นๆ แทบจะโดดซ้อมไปกันหมดแล้ว เหลือแต่พวกที่ไร้คู่เท่านั้น

“ไอ้เมฆ มึง...” คนหนึ่งในทีมเอ่ยถาม

“ทำไมวะ”

“ไม่ไปไหนอ่อ”

“เห็นไปไหนมั้ยล่ะ” เด็กหนุ่มตอบพลางเริ่มต้นวอร์มอัป

“เออ ถ้ามึงยังโสดได้ กูก็ไม่เสียใจละ”

“หมายความว่าไงวะ” เมฆถามเสียงขรึม เขาก็ไม่ได้อยากจะมาซ้อมนักหรอก แต่คนที่คิดว่าเป็นแฟนไม่ยอมให้ไปหา แล้วก็ไม่ยอมไปเดตด้วยน่ะสิ

“อย่าไปซักแม่งมาก มันยิ่งหงุดหงิดอยู่” แหนมเดินเข้าไปช่วยตัดบท “ไปๆ วิ่งรอบสนามกันก่อนดีกว่า”

เสียงรองเท้าเสียดสีกับพื้นของโรงยิมดังเอี๊ยดอ๊าด สลับกับเสียงของลูกบาสเกตบอลที่ถูกตีกระแทกพื้นเป็นระยะๆ นักกีฬาในสนามฝึกซ้อมการวิ่งส่งลูกกันไปมานานกว่ายี่สิบนาทีแล้ว ร่างกายของพวกเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ

ในระหว่างนั้น ตั้งใจก็เป่านกหวีดเสียงดัง “เอ้า พักกันก่อน”

เมฆเดินก้มหน้าก้มตาไปหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาซับเหงื่อ พลางหันมองไปรอบๆ โรงยิมซึ่งมีคนอยู่มากมาย แต่ไม่มีวี่แววของคนที่เขารอคอย จากนั้นจึงพ่นลมหายใจออกมายืดยาว

“ไอ้เมฆ”

“ครับพี่”

ตั้งใจยิ้มกริ่ม แล้วชี้มือไปยังชายหนุ่มในชุดพนักงานส่งของที่เดินเข้ามาพร้อมกับช่อดอกกุหลาบสีแดง “มีคนส่งดอกไม้มาให้มึงว่ะ”

เพียงแค่นั้นเสียงผิวปากกับเสียงโห่ร้องก็ดังก้อง ทุกสายตามองมาที่เด็กหนุ่มกันเป็นตาเดียว

นัยน์ตาสีเข้มเบิกโพลง เขาทำสีหน้าไม่ถูกเลย แต่ก็เดินเข้าไปรับช่อดอกไม้ที่มีคนนำมาส่ง “ขะ... ของผมเหรอ”

“ดอกไม้ให้ส่งถึง คุณนภนต์ โชติพิจารณ์ครับ”

“โอ้โห ชื่อเต็มมาเลย ขอบคุณครับ” เมฆรับช่อดอกไม้มาอย่างงงๆ ที่จริงวันนี้ รวมถึงที่ผ่านมาเขาก็เคยมีคนเอาพวกขนมหรือตุ๊กตามาให้เป็นของขวัญนะ แต่เขาไม่เคยรับ ส่วนดอกไม้นี่... ก็เพิ่งเคยได้รับเป็นครั้งแรกนี่ล่ะ “ใครส่งมาอะครับ”

“ไม่มีชื่อคนส่งนะครับ มีแต่การ์ด” พนักงานชี้ไปยังการ์ดที่ติดอยู่กับช่อ “ผมไปนะครับ สุขสันต์วันแห่งความรัก”

แหนมกับตำลึงวิ่งเข้ามาประกบ “ใครส่งมาวะ”

“จะมีใครล่ะ กูว่าคนแถวๆ นี้แหละ”

เมฆอมยิ้ม แล้วเปิดการ์ดที่แนบมาออกดู ข้างในมีข้อความเขียนไว้สั้นๆ ว่า “ขอโทษที่ไม่ได้เอามาให้เอง เอาไว้จะพาไปเลี้ยงข้าวนะ Happy Valentine’s day”

ความหงุดหงิดที่สั่งสมมาตลอดวันหายเป็นปลิดทิ้ง อย่างน้อยถึงพี่น้ำจะไม่ว่าง แต่ก็ยังนึกถึงเขาล่ะ

“แหม หน้าบานได้แล้วสินะมึง” เพื่อนรักทั้งสองขยับเข้าไปกระซิบ “พี่น้ำนี่น่ารักเนอะ มีทำเซอร์ไพรส์แฟนด้วยอะ”

“พูดมากน่ะ”

“แล้วของที่เตรียมไว้อะ ได้ให้พี่เขายัง”

เด็กหนุ่มส่ายหน้าไปมา “ยังไม่รู้จะได้ให้ตอนไหนเลย พี่น้ำไม่ค่อยว่าง”

“ถ้าไม่ให้วันนี้ ดอกไม้ไม่เหี่ยวหมดเหรอวะ”

เมฆเม้มปากพลางขมวดคิ้ว “...เดี๋ยวค่อยคิดน่ะ รีบๆ ซ้อมให้เสร็จก่อนละกัน”


หลังกลับมาจากมหาวิทยาลัยในตอนบ่ายแก่ๆ น้ำก็มานั่งจุมปุ๊กอยู่กับหลานทั้งสองคนในห้องนั่งเล่น เขารู้ตัวดีว่าวันนี้ตนเองถูกจับตามองมากเป็นพิเศษ ถึงได้รีบกลับจากมหาวิทยาลัย แล้วทำเหมือนว่าไม่ได้นัดอะไรกับใครไว้

วันนี้ริซาโกะได้รับดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่เบ้อเริ่มขนาดที่เธอแทบจะถือสองมือไม่ไหว กับขนมเค้กชิ้นโตซึ่งสามีของเธอส่งมาให้ หญิงสาวจึงอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เธอเตรียมอาหารมื้อค่ำที่น้ำและรินรันชอบไว้มากมาย

ภายในห้องนั่งเล่นเงียบเชียบ น้ำแทบไม่เปิดปากพูดคุยกับใคร ริซาโกะจึงลุกไปเปิดเพลงบรรเลงคลอไว้แผ่วๆ เธอเดินวนไปวนมาอยู่หลายรอบ แอบชะโงกมองดูเวลาที่ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือหรือแท็บเล็ตขึ้นมาไว้ในมืออยู่หลายครั้ง ก่อนจะไปนั่งลงใกล้ๆ กัน

“วันนี้น้ำไม่ไปไหนจริงอะ”

“.....” ความจริงแล้วเขาก็หงุดหงิดอยู่เล็กน้อย แต่ก็ช่วยไม่ได้ เขาคงต้องชดเชยให้เมฆวันหลัง

“ที่จริงชวนเขามาดินเนอร์ที่บ้านก็ได้ พี่เตรียมอาหารไว้เยอะแยะ”

น้ำยังคงนิ่งเฉย มองหลานๆ เล่นของเล่นไปเรื่อยเปื่อย

“ไม่เห็นต้องปิดบังกันเลย น้ำรักใครชอบใคร พี่กับไม้ก็รักด้วย”

ชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป “ผมไปอาบน้ำดีกว่า”

“งั้นเดี๋ยวจัดโต๊ะเลยนะ” ริซาโกะบอกไล่หลัง จากนั้นจึงเดินเข้าไปในครัว เธอจัดเรียงจานชาม แจกันดอกไม้และเชิงเทียนไว้บนโต๊ะอย่างสวยงาม เสร็จแล้วก็หันไปบอกกับลูกๆ ให้ไปอาบน้ำกันบ้าง “รินรัน ไปอาบน้ำก่อนค่ะ เดี๋ยวจะได้กินมื้อเย็นกันนะ”

“ค่ะ/ครับ คุณแม่”

หากในขณะที่อุ่นอาหารอยู่ในครัว เสียงกดกริ่งเรียกก็ดังขึ้น เธอจึงวางอาหารในมือลงแล้วเดินตรงไปที่ประตูห้อง ภาพของคนที่มาเยือนซึ่งปรากฏขึ้นบนจอกล้องวงจรปิดที่หน้าห้องเป็นเด็กหนุ่มที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน เขาถือช่อดอกไม้กับตุ๊กตาลูกแกะตัวสีขาวไว้ในมือ

หญิงสาวเปิดประตูออก “สวัสดีค่ะ”

เด็กหนุ่มชะงัก เขาถึงกับต้องหันไปเช็กเบอร์ห้องอีกครั้ง “เอ่อ...”

“มาหาน้ำเหรอคะ” ริซาโกะยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

“เอ้อ... ครับ”

“น้ำอาบน้ำอยู่ เข้ามารอข้างในก่อนสิ” เธอคว้าข้อมือของเด็กหนุ่มแล้วเอ่ยปากเชื้อเชิญ

ในขณะที่ผู้มาเยือนกำลังลังเลก็มีเสียงดังแว่วมาจากภายในห้อง

“ริซาโกะ บอกว่าไม่ให้เปิดประตูให้ใครไง!” น้ำเพิ่งจะก้าวออกมาจากห้องอาบน้ำที่อยู่ภายในห้องนอนของตน พอได้ยินเสียงกริ่ง เขาก็คว้าเสื้อคลุมอาบน้ำมาใส่แล้วรีบวิ่งออกมาทางด้านนอก ไม่ทันนึกว่าคนที่มาหาจะเป็นคนที่เขากลัวจะผิดใจมากที่สุด

ชายหนุ่มเบิกตากว้าง “เมฆ!”

เมฆทำสีหน้าไม่ถูก ไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าจะมาเจอแฟนตัวเองในชุดคลุมอาบน้ำอยู่กับผู้หญิงในห้องตามลำพังในวันวาเลนไทน์เช่นนี้ “......”

“ทำไมจู่ๆ ก็มาล่ะ พี่บอกให้โทรมาก่อนไม่ใช่รึไง”

คำพูดจากปากคนรักช่างเชือดเฉือนหัวใจดีเหลือเกิน เขานึกไม่ถึงว่าพี่น้ำจะต้อนรับเขาด้วยคำพูดแบบนี้ “ผมโทรมาแล้วแต่พี่น้ำไม่รับสาย ผมแค่จะเอาของมาให้...” เด็กหนุ่มวางช่อดอกไม้กับตุ๊กตาลงกับพื้นตรงหน้าตัวเอง วินาทีนั้นใจนึกกลัวว่ารุ่นพี่จะบอกให้เก็บกลับไปเป็นที่สุด เขาก้มหน้าลงกัดกรามแน่น “ผมไม่รบกวนล่ะครับ”

“เมฆ เดี๋ยวก่อน!” น้ำรีบก้าวไปรั้งแขนของอีกฝ่ายไว้

“จะรีบไปไหนจ๊ะ กินอะไรมารึยังน่ะ มาๆ เข้ามาข้างในก่อนสิ” ริซาโกะเดินตามเข้าไปคว้าแขนเด็กหนุ่มไว้อีกข้าง เธอก้มลงหยิบช่อดอกไม้กับตุ๊กตาแล้วกึ่งลากกึ่งจูงเด็กหนุ่มไปที่ห้องนั่งเล่น โดยมีน้ำเดินตามไปติดๆ

เมฆนั่งลงบนโซฟาโดยมีริซาโกะนั่งลงข้างๆ ส่วนน้ำยืนอยู่ไม่ไกลออกไปนัก เขาไม่กล้าสบสายตากับใคร รู้แค่ว่าไม่น่ามาที่นี่เลย

ริซาโกะเอ่ยแนะนำตัวเองพร้อมกับวางมือลงบนแขนของเด็กหนุ่มเบาๆ “พี่ชื่อริซาโกะ เป็นภรรยาของพี่ไม้ เป็นพี่สะใภ้ของน้ำจ้ะ”

เด็กหนุ่มยกมือขึ้นไหว้ วินาทีนี้จะแนะนำตัวเองว่าอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน เขาเป็นรุ่นน้องที่อยู่ต่างคณะ โอกาสที่จะรู้จักสนิทสนมกับน้ำนั้นถือว่ามีน้อยมาก เขาจึงพูดทักทายเพียงแค่สั้นๆ “สวัสดีครับ”

...เดี๋ยวนะ ชื่อ ริซาโกะ หรือ? สำเนียงการพูดแม้จะชัดเจนเข้าใจง่ายแต่ก็ฟังดูแปร่งๆ ถ้าอย่างนั้นเธอก็เป็นคนต่างชาติน่ะสิ

“ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้จ้า” หญิงสาวยิ้มกว้าง “นี่ น้ำไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนสิ”

น้ำอึกอัก “แต่... ริซาโกะ...”

“รีบไปเถอะน่า”

ชายหนุ่มสบสายตากับรุ่นน้อง “งั้นเดี๋ยวจะรีบมานะ”

เมฆพยักหน้าหงึกหงัก “.....”

“จะดื่มอะไรดีจ๊ะ น้ำผลไม้ น้ำชา หรือกาแฟดี”

ในเวลานี้สมองเขาว่างเปล่าไปหมด “...เอ่อ... ผมขอน้ำเปล่าก็พอครับ”

“โอเค รอแป๊บน้า” เธอรีบรุดออกจากห้องไป

เด็กหนุ่มมองตามหญิงสาวออกไป เขาพอจะมองเห็นได้ว่าบนโต๊ะในห้องอาหารถูกจัดแต่งไว้อย่างสวยงาม จากนั้นจึงหันกลับมากวาดสายตามองไปภายในห้องนั่งเล่นที่ตนเองนั่งอยู่บ้าง

สายตาไปหยุดอยู่ที่ชุดเครื่องเสียงต้นกำเนิดของเสียงเพลงบรรเลงคลอแผ่วๆ ก่อนจะเคลื่อนมายังโซฟาเดี่ยวตัวที่อยู่ข้างกันซึ่งมีช่อดอกกุหลาบสีแดงขนาดใหญ่เบ้อเริ่มวางอยู่ กะดูคร่าวๆ แล้วก็น่าจะมีสักห้าสิบดอกได้

เมฆกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก หัวใจเต้นสั่นรัวจนเจ็บในอก

...พี่สะใภ้เป็นคนต่างชาติ ทำให้เขานึกย้อนไปถึงคำพูดของรุ่นพี่


“คนที่พี่น้ำชอบคนแรกยังอยู่ที่มหาลัยมั้ย”

“ไม่อยู่... คนแรกที่ชอบเป็นผู้หญิงต่างชาติ แล้วก็อายุมากกว่าพี่หลายปี แต่นั่นก็หลายปีมาแล้วล่ะ สมัยพี่ยังอยู่ม. ต้นมั้ง แล้วก็ไม่เคยคบกันด้วย”


หรือว่าที่พี่น้ำเลือกเรียนภาษาญี่ปุ่นก็เพราะเธอเหมือนกัน...

...ชอบ...

พี่น้ำบอกว่าชอบเธอได้อย่างหน้าตาเฉย ในขณะที่กับเขา... พี่น้ำไม่เคยพูดเลยสักคำว่ารู้สึกอย่างไร

สักพักน้ำก็ก้าวออกมาจากห้องนอน เขาเดินไปบอกกับเมฆสั้นๆ “รอเดี๋ยวนะ” แล้วสาวเท้าออกจากห้องนั่งเล่นไป เพียงครู่เดียวก็กลับเข้ามาพร้อมกับแก้วน้ำหนึ่งแก้ว เขาวางลงบนโต๊ะตัวเล็กหน้าโซฟา จากนั้นจึงนั่งลงข้างเด็กหนุ่ม

“พี่สะใภ้ของพี่น้ำไปไหนแล้วล่ะครับ”

“พี่บอกให้เขาจัดโต๊ะเผื่อเมฆด้วยน่ะ เดี๋ยวกินอะไรด้วยกันก่อนก็แล้วกัน”

“....” นัยน์ตาใสหลุบลงต่ำ

“เมฆ... คือพี่...”

“พี่ริซาโกะ... คือคนที่พี่น้ำเคยบอกว่าชอบคนแรกสินะครับ”

“...ก็ใช่ แต่ว่านั่นมันเรื่องสมัยเด็กๆ น่ะ” น้ำถอนหายใจหนักๆ “ริซาโกะเขามาเยี่ยมพี่ ก็เลยมาพักอยู่ที่นี่ด้วย ขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อนนะ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ก็เรื่องในครอบครัวของพี่น้ำนี่นา” เมฆยิ้มบาง เสียงที่พูดออกไปแหบพร่า “มาค้างด้วยกันตามลำพังแบบนี้... ผมก็พอเข้าใจว่าทำไมพี่น้ำถึงไม่อยากบอก”

“เฮ้ย! ไม่ได้ค้างตามลำพังนะ หลานพี่ก็อยู่ด้วย อย่าเข้าใจผิดสิ”

หากสำหรับเมฆแล้ว เวลานี้เขาหูอื้อ ดวงตาที่ร้อนผ่าวพร่ามัวไปหมด “เพราะงั้นถึงไม่มีเวลา ไม่ให้ผมมาหาที่นี่สินะ ผมขอโทษที่มารบกวนก็แล้วกัน”

“เมฆ” น้ำพูดเสียงกึ่งดุ “อย่าพูดอะไรไร้สาระน่ะ”

เด็กหนุ่มเถียงกลับไปทันควัน “ความรู้สึกของผมมันไร้สาระสำหรับพี่น้ำเหรอ”

“ไม่...”

“ถ้างั้นทำไมพี่ถึงไม่อยากให้ผมมาที่นี่”

“.....” คนถูกถามนิ่งอึ้ง เขาหันกลับไปมองบานประตูห้องเพราะกลัวว่าริซาโกะจะแอบฟังการสนทนาอยู่ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

เมื่อเห็นท่าทีของรุ่นพี่ เมฆจึงลุกขึ้นพรวดจากโซฟาที่นั่งอยู่ เขารู้สึกเจ็บที่ในอก ราวกับมีกรงเล็บที่มองไม่เห็นมาขย้ำหัวใจ ความน้อยอกน้อยใจหลั่งไหลเข้ามาในความคิด ตลอดเวลาตั้งแต่ตกลงคบกันมานี่ มีแต่เขาที่เป็นฝ่ายเข้าหา พร่ำบอกรัก ทั้งการกอดจูบก็มีแต่เขาที่เริ่มต้น ส่วนพี่น้ำน่ะหรือ... ไม่เคยเป็นฝ่ายแสดงออกก่อนเลยสักครั้งเดียว

มาถึงตอนนี้ เขาไม่มั่นใจในสถานะของตัวเองอีกต่อไปแล้ว

...ที่พี่น้ำตกลงเออออคบกับเขาในตอนนั้น ก็คงเป็นเพราะความใจดีของพี่น้ำนั่นล่ะ 

“พี่น้ำยังรักเขาอยู่มั้ย” เด็กหนุ่มกลืนก้อนแข็งที่จุกอยู่ในลำคอกลับลงไป เสียงที่เปล่งออกมาจากลำคอที่แห้งผากสั่นพร่า “ถ้าพี่ยอมคบกับผม... เพียงเพราะความใจดีของพี่ หรือเห็นว่าผมน่าสงสารละก็...”

“เมฆ!” ชายหนุ่มลุกตาม เขาจับให้อีกฝ่ายหันมาเผชิญหน้ากัน “ฟังที่พี่พูดบ้างรึเปล่า พี่บอกว่ามันเป็นเรื่องตอนเด็กไง!”

“แล้วทำไมพี่ต้องปิดบังผมด้วย ไม่ใช่เพราะอยากใช้เวลาอยู่ด้วยกันกับเขาเหรอ”

“ไม่ใช่”

“วันวาเลนไทน์ครั้งแรก คนที่เป็นแฟนกัน เขาก็มักจะอยากอยู่ด้วยกันไม่ใช่รึไงครับ แต่นี่ผมก็เห็นชัดเจนอยู่ ว่าพี่น้ำเลือกใคร”

“พี่ไม่ได้เลือกใคร” น้ำกระซิบเสียงแผ่ว เพราะเขากลัวว่าถ้าเสียงดังริซาโกะจะได้ยิน

“พี่หมายถึงพี่ไม่ได้เลือกผม”

“ไม่ใช่นะเมฆ พี่...” ชายหนุ่มยังพูดไม่ทันจบประโยค เมฆก็พูดแทรก

“พี่น้ำจะโกหกผมทำไมครับ หลอกผมให้ดีอกดีใจไปวันๆ มันสนุกนักเหรอครับ” ดวงตาสีนิลที่เคยดูสดใส ในเวลานี้ขุ่นมัว “พี่เห็นผมเป็นตัวตลกรึไง”

น้ำพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ เขายกมือขึ้นกุมศีรษะ ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี แล้วตอนนี้เมฆก็ดูจะอารมณ์พลุ่งพล่านมากเสียด้วย “เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอ เราคบกัน มีอะไรก็คุยกันด้วยเหตุผล อย่าเอาแต่อารมณ์สิ”

“เหตุผล? แล้วพี่คุยกับผมเหรอ? พี่ไม่ได้บอกอะไรผมเลย จู่ๆ ก็หายไปตั้งหลายวันแบบนี้! ผมจะมาหาก็ไม่ให้มาน่ะ!”

“เมฆอย่าเสียงดังสิ” รุ่นพี่พูดเสียงดุ แต่นั่นกลับกลายเป็นการราดน้ำมันลงไปในกองไฟ ส่งผลให้อีกฝ่ายเถียงกลับมาเสียงดังกว่าเดิมเสียอีก

“ทำไมเหรอครับ กลัวพี่เขาจะรู้ว่าผมเป็นใครงั้นเหรอ”

น้ำส่ายหน้าไปมาอย่างหัวเสีย “เมฆ! เราคบกันก็ต้องไว้ใจกัน เชื่อใจกันสิ ถ้าจะไม่ฟังเหตุผลอะไรเลยแบบนี้ ก็อย่าคบกันเลยดีกว่ามั้ย!”

คำพูดที่ได้ยินส่งผลให้เด็กหนุ่มชะงัก ริมฝีปากเผยอค้าง “.....”

“อะ...” ชายหนุ่มยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง เขาพลั้งปากพูดแรงไปโดยไม่ได้ตั้งใจ “ขอโทษนะ พี่ไม่ได้หมายความว่า...”

หัวใจเจ็บจนจุกไปหมด รู้สึกชาวาบไปทั้งร่างราวกับตัวเขากำลังจมดิ่งลงในน้ำลึกที่หนาวเหน็บ เมฆค่อยๆ ประสานมือที่เย็นเฉียบเข้าหากัน ก่อนจะพูดออกไปเสียงแผ่ว “แล้วที่พี่น้ำทำไปนี่ ผมจะเชื่อใจพี่ได้อย่างงั้นเหรอ พี่ไม่เคยพูดหรือทำอะไรให้ชัดเจนเลยสักครั้ง พี่คิดยังไงกับผม ผมยังไม่รู้เลย” แววตาที่ฉายแววเศร้าโศกสั่นไหว เขาพยายามอดกลั้นไม่ให้น้ำตาเอ่อล้นออกมาได้ “ไม่ใช่ว่าพี่ไม่ได้ตั้งใจจะคบกับผมแต่แรกอยู่แล้วเหรอครับ”

“ไม่ใช่นะ! เมฆ! อย่าเป็นแบบนี้สิ” ชายหนุ่มพูดเสียงดังอย่างลืมตัว เขาไม่รู้จะแก้สถานการณ์อย่างไรดีแล้ว พอเห็นสีหน้าท่าทางเจ็บปวดของเมฆก็ราวกับมีมีดแหลมกรีดลึกเข้ามาในหัวใจ

“ผมกลับดีกว่า เชิญพี่น้ำตามสบายเถอะ”

“เดี๋ยวพี่ไปส่ง” น้ำคว้าข้อมือของเด็กหนุ่มไว้ ทว่าอีกฝ่ายกลับรีบดึงออก

“ผมขี่มอไซค์มา ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ ผมมาเองได้ก็กลับเองได้”   

“พี่จะปล่อยเมฆกลับไปทั้งแบบนี้ได้ยังไง ทำไมเมฆไม่ฟังอะไรเลย”

เมฆส่ายหน้าไปมา “ขอเวลาให้ผมคิดอะไรสักหน่อย... ราตรีสวัสดิ์ครับ” จากนั้นก็ผลุนผลันออกจากห้องไป

น้ำวิ่งตามเด็กหนุ่มออกไป “เมฆ หยุดก่อน”

ทว่าอีกฝ่ายไม่หยุด เขากึ่งเดินกึ่งวิ่งไปจนถึงลิฟต์โดยสาร เมื่อก้าวเข้าไปในลิฟต์แล้วจึงหันกลับมาเผชิญหน้ากัน “ของที่ผมเอามาให้ ถ้ามันรกหูรกตาก็ทิ้งไปซะนะครับ”

“เมฆ เมฆเข้าใจผิดทุกอย่างเลยนะ ฟังพี่ก่อน”

เด็กหนุ่มหันไปกดปิดประตูลิฟต์โดยสาร โดยที่ไม่ยอมสบสายตากับคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามกัน

น้ำใช้มือยันประตูลิฟต์ไว้ไม่ให้ปิดได้ “เมฆ พี่กับริซาโกะเป็นแค่คนในครอบครัวเดียวกันเท่านั้น ไม่ได้มีอะไรมากกว่านี้เลยจริงๆ แล้วที่พี่ไม่ให้เมฆมาที่นี่ก็เพราะพี่ยังไม่ได้บอกใครเรื่องของเรา...” พูดไปแล้วก็นิ่งอึ้ง ดูเหมือนว่าคำแก้ตัวของเขาจะกลายเป็นการขุดหลุมฝังตัวเองเสียก็ไม่รู้ ยิ่งอธิบายก็ยิ่งจะทำให้อีกฝ่ายไม่สบายใจ “คือ...”

“ครับ ผมเข้าใจ” เสียงแหบพร่าแว่วออกมาจากริมฝีปากที่สั่นน้อยๆ พร้อมกับหยดน้ำตาที่ร่วงหล่นลงมาจากดวงตาสีเข้ม แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ฝืนยิ้มบางให้กับรุ่นพี่ “ผมรักพี่น้ำ ความรู้สึกของผมชัดเจนเสมอ ตอนนี้ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง แต่ขอเวลาให้ผมสักหน่อยเถอะนะ... พี่ปล่อยผมกลับก่อนเถอะนะครับ”

ชายหนุ่มอ้าปากค้าง เขาปล่อยมือลงอย่างอ่อนแรง ก่อนบานประตูลิฟต์จะค่อยๆ ปิดลง กั้นกลางระหว่างตัวเขากับเด็กหนุ่ม แม้ในใจจะรู้ว่าไม่ควรปล่อยให้เมฆเข้าใจเขาผิดแบบนี้ แต่จะย้อนเวลากลับไปแก้ไขก็ไม่ทันเสียแล้ว

ภายในอกเจ็บเสียดราวกับมีหนามแหลมมาทิ่มแทง “เมฆ... ทำไมเป็นแบบนี้กันนะ”


ยามค่ำคืนที่เงียบงัน มอเตอร์ไซค์คันเล็กแล่นไปบนถนนที่เปิดไฟไว้สว่างไสว ไม่นานก็กลับเข้าสู่เขตรั้วมหาวิทยาลัย เด็กหนุ่มขับเข้าไปจอดในที่จอดรถใกล้ๆ กับหอพักของตน จากนั้นจึงเดินกลับหอไปอย่างเลื่อนลอย

แสงไฟสว่างวาบจากรถยนต์บนถนนซึ่งเมื่อเห็นเงาของเด็กหนุ่มก็ชะลอความเร็ว ก่อนชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเบาะหลังจะกดเลื่อนบานกระจกไฟฟ้าลง “น้องเมฆ! โอ้โห ไม่น่าเชื่อ แวะมาเล่นๆ ก็เจอตัวด้วยเว้ย!”

เจ้าของชื่อเรียกหยุดกึก “เฮีย”

“วันวาเลนไทน์ทั้งที ไม่ไปเดตกับแฟนรึไงวะเนี่ย เอ้า! พอดีเฮียแวะมาแถวนี้ เลยเอาขนมมาให้ตามสัญญา” คนที่นั่งอยู่บนรถส่งถุงกระดาษที่แพ็กมาอย่างสวยงามให้ พลางเงยหน้าขึ้นสบสายตากับเด็กหนุ่ม หากพอสังเกตเห็นดวงตาแดงก่ำของอีกฝ่ายเขาก็หันไปสั่งให้คนขับรถหยุดรถทันที “เฮ้ย จอด!”

ชายหนุ่มก้าวลงมาจากรถแล้วตรงเข้าไปหาคนที่ยืนนิ่งเป็นเสาหิน “เป็นอะไร ร้องไห้เหรอวะเนี่ย”

เมฆก้มหน้าลงซ่อนความรู้สึกไว้ในเงามืด “เปล่าสักหน่อย เฮียล่ะ เมียทิ้งรึไง ทำไมไม่ไปฉลองกับเมียวะ”

“เมียไม่อยู่ไง เพิ่งทำงานเสร็จเนี่ย เฮียผ่านมาแถวนี้ ก็ว่าถ้าไม่เจอเมฆจะฝากคนเอาไปให้” ไม้ก้มลงมองใบหน้าของเด็กหนุ่มซึ่งวันนี้ไม่สดใสเหมือนอย่างเคย จากนั้นจึงหันไปสั่งคนขับรถ “เฮ้ย ไปซื้อเบียร์มาเยอะๆ เลย รีบไปรีบมานะ”

ลูกน้องสองคนที่อยู่ในรถยนต์รับคำ ก่อนจะขับรถออกไป ทิ้งให้ที่ตรงนั้นเหลือสองหนุ่มอยู่เพียงลำพัง

ไม้โอบไหล่เมฆแล้วชวนให้นั่งลงบนทางเท้า “มาๆ นั่งๆ เดี๋ยวเฮียเลี้ยงเบียร์ปลอบใจ”

เมฆนั่งลงอย่างว่าง่าย “......”

“ไม่กวนตีนเฮียแบบนี้ ไม่คุ้นเลยว่ะ อะ กินหนมกัน มาการองจากแพรีส แต่ซื้อที่กรุงเทพฯ เชียวนะ” ชายหนุ่มแกะถุงแล้วหยิบขนมส่งให้ 

เด็กหนุ่มรับขนมมา หากยังไม่ได้เอาเข้าปาก มือที่ถือขนมค้างอยู่สั่นน้อยๆ “สงสัยว่าผมจะอกหักแล้วว่ะเฮีย” คำพูดของตนเองสะท้อนอยู่ในอก เป็นผลให้บ่อน้ำตาพังทลาย “ฮือ”

คนสูงวัยกว่าดึงอีกฝ่ายเข้ามาโอบกอดไว้หลวมๆ “ใครมันกล้าคิดจะหักอกเมฆวะ บอกเฮียมา เดี๋ยวเฮียไปจัดการแม่ง!” จากนั้นจึงลูบหลังให้จนกระทั่งเด็กหนุ่มสงบลง “โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ กินหนมกันดีกว่า เดี๋ยวเฮียป้อนให้”

เมฆหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตา “ผมไม่ใช่เด็กนะเว้ยเฮีย”

ไม้ผละออก ก่อนจะยกมือขึ้นลูบศีรษะอีกฝ่าย เขานึกสงสารเด็กหนุ่มจับใจ เพราะที่จริงแล้วเขาก็รู้สึกเอ็นดูและชอบความคิด ความเป็นธรรมชาติของอีกฝ่ายเอามากๆ คิดว่าเป็นเด็กดีน่ารัก จะว่าไปหน้าตาก็ดี แทบไม่มีข้อเสียอะไรเลย แต่ทำไมถึงจะอกหักได้วะเนี่ย หรือมันไปเด็ดดอกฟ้ามาจากที่ไหน เขาชักอยากจะเห็นหน้าแฟนของไอ้เด็กนี่ซะแล้วสิ

“เฮียถามตรงๆ แฟนบอกเลิกเหรอวะ ในวันวาเลนไทน์เลยเนี่ยนะ”

เมฆส่ายหน้าไปมา “ก็ไม่เชิงหรอกเฮีย แต่เขาพูดทำนองนั้น”

“เฮียก็ว่า...” ชายหนุ่มตบเข่าฉาด เขาก็คิดอยู่แล้ว คนเราเมื่อมีของดีอยู่ในมือ ใครมันจะปล่อยไปง่ายๆ สงสัยคงจะแค่ทะเลาะกันมากกว่า “เขาอาจจะไม่ได้หมายความอย่างที่เมฆคิดก็ได้ อย่ามโนแรงนักสิวะ”

คนอ่อนวัยกว่าพยักหน้าช้าๆ พลางหลุบตาลงมองพื้นเบื้องหน้า “...ผมกลัว”

“ความรักมันก็แบบนี้แหละเมฆ บางครั้งทำให้หัวใจพองโต บางครั้งทำให้เจ็บปวด เก็บความรู้สึกไว้เป็นประสบการณ์ ต่อไปจะได้แกร่งขึ้นนะ”

เมฆเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับคนสูงวัยกว่า เขากะพริบตาปริบๆ “วันนี้เฮียค่อยเหมือนคนเป็นพ่อกับชาวบ้านเขาบ้างนะเนี่ย”

ไม้คิ้วกระตุก “อ้าว ไอ้เด็กเวร ปากเสียได้แบบนี้แปลว่ารู้สึกดีขึ้นแล้วสิ”

ไม่นานรถยนต์คันเดิมก็เคลื่อนเข้ามาจอด แล้วลูกน้องทั้งสองคนก็เดินเข้ามาหาเจ้านายพร้อมกับถุงใส่เบียร์จากร้านสะดวกซื้อ

“ขอบใจ ไปนั่งรอในรถกันก่อนนะ” ผู้เป็นนายสั่ง เขาหยิบเบียร์มาเปิดแล้วส่งให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน “เอ้า ดื่มๆ จะได้ใจเย็นๆ”

สองหนุ่มนั่งดื่มเบียร์ รับประทานมาการองกันไปโดยที่ไม่ได้มีใครพูดอะไรอยู่สักพักใหญ่ จนกระทั่งเบียร์หมดไปสามกระป๋อง และกระป๋องที่สี่ก็หมดไปแล้วกว่าครึ่ง

“ขนมนี่อร่อยดี ผมเพิ่งเคยกิน”

“เอาไว้ถ้าเฮียมาแถวนี้จะซื้อมาให้อีก”

“ไม่ต้องหรอกเฮีย ขอบคุณมาก” เมฆตอบพลางแกว่งกระป๋องเบียร์ในมือไปมา “วันนี้เฮียใจดีว่ะ ขนลุก”

“อ้าว เวร เฮียใจดีทุกวันแหละ ไม่เชื่อถามไอ้สองคนนั้นดู”

“ก็ตอนแรกที่เจอเฮีย เฮียแม่ง... เอะอะก็จะยัดเงินให้ เหมือนทุกอย่างในโลกซื้อได้ด้วยเงินยังไงยังงั้นอะ ผมก็เลยมองเฮียไม่ดีอะดิ”

“เออ ก็จริง แล้วเมฆก็สอนให้เฮียรู้ว่าเงินไม่ได้ซื้อได้ทุกอย่าง”

“นั่นแหละ ลูกเฮียก็เหมือนกัน เขาไม่ได้ต้องการเงินหรือสิ่งของ เขาต้องการให้เฮียรักและเข้าใจเขาต่างหาก” เมฆพูดเสียงอ้อแอ้ เพราะเริ่มจะกึ่มๆ แล้ว

“...นั่นดิ...” ชายหนุ่มทอดถอนใจ “บางทีเฮียก็ไม่รู้ว่าเมฆกับเฮีย ใครแก่กว่ากันว่ะ”

“เรามองไม่เหมือนกัน คงเพราะบ้านผมกับบ้านเฮียแตกต่างกันไง เฮียดูเหมือนพวกบ้างาน ร่อนเร่ไปทำธุรกิจบ่อยๆ จนไม่ค่อยมีเวลาให้ที่บ้าน ส่วนบ้านผมอะ เปิดร้านอาหารไง ร้านอาหารก็อยู่หน้าบ้าน ปู่ย่าตายายลุงป้าน้าอา ก็เปิดร้านนู่นนี่อยู่ติดๆ กัน ผมไม่เคยต้องเหงาเลยล่ะ เราคอยดูแลกันและกันตลอด”

 “อื้อหือ น่าอิจฉาจังว่ะ”

แล้วพวกเขาก็นิ่งเงียบ จิบเบียร์กันไปอีกพักหนึ่ง

“เมฆ เอาไว้เรียนจบแล้วไปทำงานกับเฮียมะ” ไม้เปรยขึ้น เพราะรู้สึกถูกชะตาเด็กหนุ่มมากเหลือเกิน

“ค่าตัวผมแพงนะเฮีย” เมฆหัวเราะ “ขอบคุณมากเฮีย แต่เฮียต้องรอนานหน่อยนะ เพราะผมได้ทุนยาวไปถึงป.เอกเลยว่ะ”

“โอ้โห จะเรียนไปให้เหนื่อยทำไมนักวะ แล้วคิดไว้ยังว่าอยากจะไปเรียนต่อที่ไหน”

เด็กหนุ่มเสตาหลบ พลางพูดเสียงแผ่ว “...อยากไปญี่ปุ่น แต่คนที่อยากไปด้วยเขา...”

ไม้พยักหน้าหงึกหงัก “ไม่ต้องสนใจเขาหรอก ถ้าจะไปต่อญี่ปุ่น ก็ไปอยู่บ้านเฮียได้เลย”

เมฆขมวดคิ้ว แล้วหันขวับ “บ้านเฮียอยู่ญี่ปุ่นเหรอ”

ชายหนุ่มสะดุ้ง เขาลืมตัวไปว่าตอนนี้รับบทเป็นบิดาของเพื่อนน้องชายอยู่ “เอ้อ... ก็เฮียรวยไง มีบ้านเยอะ”

“หมั่นไส้ว่ะ... แต่เฮีย... พูดเหมือน...” ...เหมือนที่พี่น้ำชอบพูดให้เขาหมั่นไส้อยู่บ่อยๆ

“เหมือน?”

“เปล่าๆ” เมฆพ่นลมหายใจออกหนักๆ “ผมต้องกลับหอแล้วเฮีย เริ่มเมาแล้วเนี่ย” ก่อนจะลุกขึ้นแล้วส่งมือให้อีกฝ่ายจับ

“เดินไหวมั้ย”

“ไหวครับ วันนี้ขอบคุณนะเฮีย ไม่ได้สบายใจขึ้นเลย แต่เบียร์กับขนมอร่อยดี”

ไม้หัวเราะ พลางเอื้อมมือไปเขกศีรษะเด็กหนุ่ม “ไอ้เด็กเวร ไปๆ นอนซะ แล้วอย่าคิดมาก” เขาหันไปล้วงหยิบกระเป๋าสตางค์ กะว่าจะส่งนามบัตรให้อีกฝ่ายสักหน่อย แต่ดันนึกขึ้นมาได้ว่านามสกุลจะไม่ตรงกันกับที่โม้ไว้ เขาจึงเปลี่ยนเป็นหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแทน “เมฆเอาโทรศัพท์มาเมมเบอร์กับเมลเฮียไว้หน่อย แล้วบอกของเมฆมาด้วย มีอะไรก็โทรมาหาเฮียได้ ถ้าไม่มีคนรับสายก็ส่งเมลไว้นะ”

เจ้าของชื่อเรียกไม่ขัดอะไร เพราะรู้สึกคุ้นเคยกับอีกฝ่ายมากขึ้นจนคิดว่าไว้ใจได้ หลังจากแลกเบอร์โทรศัพท์กันแล้วเขาก็โบกมือลาพร้อมด้วยรอยยิ้มบาง “บอกลูกน้องเฮียขับรถดีๆ ไว้เจอกันเฮีย”

“เออ” ชายหนุ่มโบกมือตอบ จากนั้นจึงเดินกลับไปยังรถที่จอดรออยู่ 


(มีต่อค่ะ)

[huskyhund]

..

....

..

“คนที่มาหาเมื่อคืนเป็นใครกันน่ะ” ริซาโกะถามในตอนเช้าของอีกวัน หลังจากที่เธอจัดโต๊ะอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ส่วนพวกเด็กๆ กำลังอาบน้ำแปรงฟันกันอยู่ เธอสังเกตเห็นว่าดวงตาของน้ำสีออกแดงๆ เหมือนว่าไม่ค่อยได้หลับได้นอน สีหน้าก็ดูเคร่งขรึมมากกว่าปกติ

เมื่อคืนนี้หลังจากที่เด็กหนุ่มกลับไป น้ำก็หยิบเอาช่อดอกไม้กับตุ๊กตา แล้วก็พุ่งเข้าห้องนอนไปโดยไม่ยอมออกมาอีกเลย ดูจากของที่เอามาให้แล้วก็... หรือว่าคนคนนี้จะเป็นคนที่เธอกับไม้ตามหา

“เขาชื่อเมฆ”

“อ่อ น้องเมฆ แล้ว... ทะเลาะกันรึเปล่า พี่ขอโทษนะ”

“...ก็นิดหน่อย” เขาตอบเสียงเรียบ

“เมฆเข้าใจผิดอะไร พี่ก็บอกแล้วว่าเป็นพี่สะใภ้ของน้ำไงล่ะ” ริซาโกะถอนหายใจยาว

น้ำเคลื่อนสายตาไปสบประสานกับหญิงสาว ซึ่งดูเหมือนว่าเธอจะรู้ความจริงเข้าเสียแล้ว “....”

“เขาเป็นเจ้าของเกียร์ที่น้ำใส่อยู่สินะ” เธอชี้ไปที่ลำคอของชายหนุ่ม ใบหน้ายังคงประดับไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “ได้เจอตัวสักที พี่กับไม้น่ะ อยากเจอเขามากๆ เลยล่ะ”

“.....”

“นี่... จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ”

“จะให้พูดอะไรล่ะครับ”

ริซาโกะอมยิ้ม จากนั้นจึงโน้มตัวลงใช้หัวไหล่กระแซะชายหนุ่มเบาๆ “น่ารักดีนะ อยากพากลับโตเกียวด้วยเลยอะ”

“เดี๋ยวพี่ไม้เอาตาย”

“ไม่หรอก ไม้ต้องชอบน้องเมฆมากแน่ๆ พี่มั่นใจเลย” เธอหัวเราะ พลางกระซิบบอก “รีบๆ ไปง้อซะนะ จะให้ช่วยอะไรก็บอกได้เลย”

น้ำหลุบตาลงต่ำ เขานิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ แต่เมื่อพินิจพิเคราะห์ดูแล้ว สถานการณ์ก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เขาคิดไว้ ดูเหมือนพี่สะใภ้จะอยู่ข้างเขา เมื่อมีคนเข้าใจก็ทำให้รู้สึกผ่อนคลายลงไปได้บ้าง “...ผมกับเมฆยังมีอะไรหลายๆ อย่างที่ต้องปรับตัวเข้าหากัน ผมคงต้องรอให้เขาใจเย็นลงอีกหน่อย แล้วค่อยหาโอกาสคุยกัน”

หญิงสาวขยี้เส้นผมน้องชายสามีอย่างเอ็นดู “สู้ๆ นะ เขาโกรธเขางอนน้ำก็คงเพราะรักมาก”

นัยน์ตาเรียวอ่อนแสงลง เขายิ้มบาง “ผมจะพยายาม... แต่ว่าริซาโกะ อย่าเพิ่งบอกพี่ไม้นะครับ ผมขอเป็นคนบอกพี่ไม้เอง”

ริซาโกะพยักหน้าอย่างเข้าใจ “โอเคจ้ะ”

“อาน้ำ~” เสียงใสจากรินและรันดังแว่วมาจากห้องข้างๆ ก่อนทั้งสองจะวิ่งออกมาเกาะแขนของน้ำไว้

“ว่าไง หิวข้าวรึยัง”

“หิวแล้ว อยากให้อาน้ำป้อน”

“ไม่เอาค่ะ กินกันเองนะ เดี๋ยวอาน้ำต้องรีบไปเรียนหนังสือแล้ว” พอถูกริซาโกะดุเอา พวกเขาก็ขยับขึ้นไปนั่งเก้าอี้แล้วเริ่มต้นรับประทานอาหารอย่างจ๋อยๆ

น้ำหัวเราะ แต่ยังไม่ทันพูดอะไรริซาโกะก็หันมาดุเขาบ้าง “น้ำมีเรียนแปดโมงครึ่งไม่ใช่เหรอ ยังโอ้เอ้อยู่อีก รีบกินข้าวเร็ว! ห่อข้าวกลางวันวางไว้ให้แล้วนะ”

“อ๋า ครับๆ” ชายหนุ่มรีบก้มหน้าจัดการกับอาหาร เหลือบมองหลานสองคนด้านซ้ายขวาบ้างแล้วต่างก็อมยิ้ม สักพักเขาก็หันหน้าไปทางพี่สะใภ้ “เอ่อ...”

“จะเอาอะไรเพิ่มเหรอ” หญิงสาวลุกขึ้นพลางยิ้มกว้าง

น้ำคว้าแขนเธอไว้แล้วเสตาหลบ “ผมอิ่มแล้ว ขอบคุณครับ... พี่ริซาโกะ”

“ฮะ” ริซาโกะเบิกตาโพลง เธอแทบจะทิ้งจานในมือลงด้วยความประหลาดใจ นั่นก็เพราะว่าน้ำ... ไม่เคยเรียกเธอว่าพี่เลยสักครั้ง

“ผมไปเรียนล่ะ ไปนะรินรัน” ชายหนุ่มหันไปหอมแก้มหลานทั้งสองคน จากนั้นจึงรีบรุดออกจากห้องพักไป


เมื่อจบชั่วโมงเรียนภาคเช้า น้ำยังไม่ทันก้าวออกจากห้องรุ่นน้องก็มาตามเขาไปร่วมประชุมองค์การนักศึกษา สำหรับงานกีฬาภายในของมหาวิทยาลัยที่จะเริ่มขึ้นในตอนเย็นของวันถัดไป

ชายหนุ่มต้องยกมือขึ้นกุมขมับกับตารางงานที่ทางองค์การนักศึกษาแบ่งมาให้ช่วยดูแลในแต่ละวัน นอกจากนั้นยังต้องแบ่งเวลาไปช่วยฝึกซ้อมยูโดให้รุ่นน้องในคณะ แล้วยังถูกอาจารย์ดึงให้ไปช่วยเรื่องกรรมการตรวจคะแนนในการแข่งขันยูโดอีก เขาหยิบตารางการแข่งขันบาสเกตบอลออกมาเทียบดูเพื่อหาเวลาที่เขาพอจะว่างตรงกัน ซึ่งก็แทบจะไม่มี

“ถ้าเวลาไม่สะดวกก็หาคนแลกก็แล้วกันน้ำ”

“อือ...”  ขณะที่กำลังหาแลกเวลากับสมาชิกองค์การคนอื่นๆ รุ่นน้องปีสามก็ก้าวเข้ามาสะกิดถาม

“พี่น้ำๆ มีนัดถ่ายรูปวงโยฯ กับดรัมฯ บ่ายนี้ไม่ใช่เหรอ เขาจะมีซ้อมใหญ่กันนี่”

น้ำเงยหน้าขึ้นพรวด “หา! นัดวันนี้เหรอ” เขารีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดูตาราง “ฉิบหายแล้ว กล้องอยู่ที่คอนโดฯ” ชายหนุ่มผุดลุกขึ้น พร้อมกับยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู เขาคงไม่ได้ไปรับประทานมื้อเที่ยงที่โรงอาหารแน่ แล้วถ้าเมฆไม่เห็นเขา... จะยิ่งโมโหหรือเปล่าเนี่ย

“งั้นผมไปก่อนนะ ต้องรีบไปเอากล้องที่คอนโดฯ” น้ำวิ่งออกจากห้องประชุมตรงไปยังลานจอดรถ เขาพยายามกดโทรศัพท์ไปหาเมฆ ทว่าอีกฝ่ายปิดเครื่องไว้

“โธ่โว้ย!” ชายหนุ่มสบถพลางโยนโทรศัพท์ไว้บนเบาะข้างตัว เขาพยายามสงบสติอารมณ์ แล้วขับรถออกไป


TBC~*


เห็นมีหลายคนขอดราม่ามา ฮัสกี้เลยจัดให้เบาๆ พอน่ารักกรุ๊บกริ๊บ อร๊างงง~ เห็นมีขอให้น้องเมฆปรี๊ดแตกบ้างด้วย จัดให้แล้วนะคะ ขอรางวัลล่วย กร๊ากกกก <-- ไม่โดนรองเท้าปากบาลก็บุญ 

นิดหน่อยๆ ตอนนี้อาจจะอึมครึมไปนิด แต่อีกไม่นานก็คงฟ้าโล่งแล้วค่ะ ครั้งนี้พี่น้ำต้องสู้ ตามง้อน้องเมฆให้ได้นะพี่!!!

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่า 

[harumi]

 

[❣☾月亮☽❣]

น้องเมฆอย่างอแงอย่ามโนแรงนักนะ รอพี่น้ำก่อนจ้า
ตอนนี้พี่น้ำก็วิ่งสู้ฟัดต่อไป โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าพี่ไม้ถูกชะตาน้องเมฆไปแล้ว
ต่อด้วยงานง้อ.        ขอบคุณค่ะ

[JustWait]

เราเข้าใจระบบครอบครัวน้ำ แต่เรารำคาญจริงๆนะ555

บ้านเราไม่มีครมายุ่งเรื่องส่วนตัวเลย พอเจอแบบนี้ละหงุดหงิดแทน

นี่เหมือนไม่ไว้ใจเลยว่าน้องโตแล้วถึงเวลาเขาก็พามาเจอเอง จุกจิกจุ้นจ้านไล่ต้อนจะเจอให้ได้ จับผิดอยู่นั่น เข้าใจนะว่าเป็นห่วง แต่เยอะอะ เยอะไป

[Jibbubu]

โธ่ น้องเมฆน้อยใจอย่างแรงงงงงง พี่น้ำตามง้อด่วนค่ะ

[mayomhwan]

ว่าแล้ว ต้องเป็นอีหรอบนี้   

อิ่มมาม่าแล้วค่ะ  ตอนเดียวก็พอแล้ววววว  ให้เขาได้หวานกันเถอะะ

[suikajang]

  น้องเมฆอย่าคิดไปไกลมากนะลูก พี่น้ำก็มาง้อเร็วเน้อ อย่าปล่อยไว้นานนะ