Chapter 34 : หรือว่าจะหึง?รุ่นพี่ที่จบไปแล้วหนึ่งคนกับเด็กปีหนึ่งอีกสามพากันเดินเข้าไปในตลาดสดที่อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยนัก เพื่อไปหาซื้ออาหารสดไว้สำหรับการเรียนทำอาหารของรุ่นพี่
ภายในตลาดยามบ่ายไม่คึกคักเหมือนช่วงเช้า แต่ก็ยังมีอาหารสดให้เลือกซื้อได้มากมาย บนพื้นปูนเฉอะแฉะไปด้วยน้ำจากการรดผักและน้ำแข็งจากถาดใส่อาหารทะเล
ตฤณอยู่ในชุดทำงาน เขาถอดสูทเก็บไว้ที่หลังรถ แค่พับแขนเสื้อขึ้นไว้เท่านั้น ส่วนเมฆ แหนมและตำลึงยังอยู่ในชุดนักศึกษา พวกเขารีบออกมาจากมหาวิทยาลัยทันทีที่พอมีเวลาว่าง กะว่าจะรีบเข้าตลาดมาแล้วรีบไปทำอาหารกัน จากนั้นจะได้ไปช่วยทำบ้านผีสิงตามที่นัดไว้กับเพื่อนในคณะคนอื่นๆ เนื่องจากมีเวลาไม่มากนักจึงไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้ากันก่อน แล้วรุ่นพี่ก็จะได้ไปทำงานต่อ
“โอ้โห ตลาดใหญ่ขึ้นเยอะเลยนะ สมัยพี่น่ะ ถ้ามาเวลานี้คงต้องช่วยพ่อค้าแม่ค้าเก็บตลาดว่ะ”
“สมัยพี่เรียนเคยมาตลาดด้วยเหรอ”
“เออ มาซื้อปลากระป๋องกับไข่ หมูหยองอะไรแบบนี้อะ เอาไว้ใส่มาม่า ไม่แอดวานส์เหมือนพวกเอ็งหรอก”
แหนมโบกมือไปมา “พวกผมก็มาไม่บ่อยหรอก ของสดส่วนใหญ่เอามาจากบ้าน ที่เหลือก็หาเอาในสวนสมุนไพรนู่น”
ตฤณเลิกคิ้วขึ้น “โอ้โห... สวนสมุนไพรเลยเรอะ”
“ไอ้พวกเหี้ยนี่มันสอยไข่มดแดงจนหมดสวนแล้วล่ะพี่” เมฆชี้มือไปทางเพื่อนรักสองคนของตน
ตำลึงหันไปมองรุ่นพี่แล้วหันกลับมามองตัวเขากับเพื่อนๆ “ว่าแต่พี่ตฤณใส่เสื้อขาวกางเกงดำแบบนี้ ดูเผินๆ ก็กลมกลืนกับพวกเราเลยนะเนี่ย เหมือนรุ่นเดียวกันเลยอะพี่”
“เออ จริงๆ พี่ตฤณยังดูละอ่อนน้อยหอยสังข์อยู่เลย”
ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก “พวกเอ็งไม่ต้องมาทำปากดี จะเอาอะไรวะ”
“อยากกินข้าวเหนียวสังขยาอะพี่” พูดจบก็ชี้ไปที่ร้านขายขนมหวานซึ่งอยู่เลยปากทางเข้าตลาดไปเล็กน้อย มีข้าวเหนียวอยู่ในกะละมังขนาดใหญ่ กับห่อข้าวเหนียวในใบตองห่อเล็กๆ วางเรียงรายไว้มากมาย
“เออ กินรองท้องก่อนทำกับข้าวก็ดี พี่ก็หิวๆ เหมือนกันว่ะ” ตฤณเดินนำหน้ารุ่นน้องเข้าไป
แม่ค้าซึ่งนั่งอยู่ด้านหลังแผงยิ้มรับ “สวัสดีจ้า เอาอะไรดี”
สี่หนุ่มชี้เลือกขนมกันคนละสองห่อ จากนั้นตฤณจึงจัดการยื่นเงินสดให้ ซึ่งแม่ค้าก็ยิ้มรับพร้อมกับทอนเงินให้เยอะเป็นพิเศษ “ลดราคาให้อาจารย์ค่ะ พาเด็กๆ มาเดินตลาดบ่อยๆ นะจ๊ะ”
ชายหนุ่มซึ่งในตอนแรกยิ้มกว้างรีบหุบยิ้มทันควัน พอชำเลืองมอง ไอ้พวกตัวแสบทั้งสามก็กำลังกลั้นหัวเราะกันยกใหญ่ พวกเขารีบรับถุงขนมแล้วจ้ำอ้าวออกจากร้าน
“เปลี่ยนใจแล้ว เอาขนมนี่ไปให้ลูกน้องพี่กินดีกว่า”
“โอ๋ๆ พี่ตฤณอ่า แม่ค้าแม่งตาไม่ถึงเลย” แหนมพูดกลั้วหัวเราะ “เดี๋ยวพวกผมเลี้ยงเฉาก๊วยปลอบใจนะ”
เวลาผ่านไปสิบห้านาทีแล้วสี่หนุ่มก็ยังเดินไปไม่พ้นบริเวณทางเข้าตลาด พวกเขาเดินดูดน้ำเฉาก๊วย วนไปวนมาสลับมองอาหารสำเร็จในถาดกับผลไม้ในบริเวณนั้น
“เออ พวกเราไม่ได้กำลังรีบอยู่เหรอวะพี่” เมฆขมวดคิ้วพลางยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา “ฉิบหายแล้ว รีบๆ ไปซื้อของกันเหอะ” เขาคว้าแขนรุ่นพี่แล้วกึ่งลากกึ่งจูงเข้าไปในตลาด
“วันนี้จะทำอะไร ต้องซื้ออะไรบ้างวะเนี่ย”
“ว่าจะทำอะไรง่ายๆ อาหารหลักยอดฮิตก่อนเลยพี่ตฤณ กะเพรา ไข่เจียวไรงี้อะพี่ แล้วพรุ่งนี้ทำหมูทอดดีป่ะ เพราะงั้นก็ต้องซื้อหมู หมูสับ ไข่ ใบกะเพรา พริก กระเทียม พวกเครื่องปรุงที่พักพี่มีมั้ยอะ”
ตฤณส่ายหน้าไปมา “มีแต่ครัวเปล่าๆ กับพวกมาม่า ปลากระป๋อง น้ำปลาไรงี้ว่ะ”
“เตาแก๊สใช้งานได้มั้ยเนี่ยพี่”
“ได้ๆ พี่เห็นเขาใช้ต้มมาม่ากันนี่แหละ แต่ไม่มีข้าวนะ”
พวกรุ่นน้องพยักหน้าอย่างเข้าใจ “งั้นก็ต้องซื้อข้าวกับพวกซีอิ้วขาว น้ำมันหอยไรงี้”
สี่หนุ่มตรงไปร้านขายอาหารสดอย่างรีบเร่ง จากนั้นจึงเคลื่อนย้ายไปทำกับข้าวกันที่ห้องพักของตฤณกับลูกน้อง และเพราะเวลาเหลือไม่มากนักพวกเขาจึงต้องแพ็กอาหารใส่กล่องแล้วนำไปรับประทานกันต่อที่มหาวิทยาลัย
“ตอนนี้ผมนั่งกินมื้อเย็นอยู่ที่หน้าโรงยิม พี่น้ำกินอะไรรึยัง งานยุ่งรึเปล่า คิดถึงนะครับ”น้ำเก็บโทรศัพท์มือถือลงในกระเป๋ากางเกงหลังจากอ่านข้อความแล้ว สองขาพาเจ้าของก้าวฉับๆ จากตึกเรียนตรงไปที่โรงยิมทันที
“เฮ้ย น้ำ ไปไหนวะ เดี๋ยวต้องไปถ่ายรูปนางนพมาศไม่ใช่เหรอ” เพื่อนในองค์การนักศึกษาที่ทำหน้าที่เป็นตากล้องเหมือนกันเดินสวนทางมาพอดี เขาจึงเรียกน้ำไว้
“เออ เดี๋ยวจะรีบมา”
รุ่นพี่ต่างคณะคนดังซึ่งไม่ได้พบหน้าพบตากับเมฆมาสองวันแล้วกำลังรู้สึกหงุดหงิดไม่ใช่น้อย เขาจึงบุกไปหาเด็กหนุ่มถึงที่หน้าโรงยิมด้วยตนเอง เมื่อไปถึงก็กวาดสายตามองไปรอบๆ ที่ตรงนั้นมีนักศึกษานั่งทำงานอยู่มากมาย หากยังไม่ทันเจอตัวคนที่ตามหาก็มีเสียงคุ้นหูของใครบางคนร้องเรียกชื่อเขาเสียก่อน
“เฮ้ย ไอ้น้ำ!”
“อ้าว! พี่ตฤณ มาทำอะไรแถวนี้” น้ำรู้จักกับเจ้าของชื่อเพราะชายหนุ่มเป็นรุ่นพี่ของเพื่อนสนิทในกลุ่ม แม้จะเป็นรุ่นพี่ที่จบไปแล้วแต่ก็ยังแวะเวียนมาทำกิจกรรมร่วมกับน้องๆ อยู่หลายครั้งหลายหน เขาจึงพลอยรู้จักมักจี่อีกฝ่ายไปด้วย และยังเคยไปดื่มเหล้าด้วยกันบ่อยๆ
แต่คนที่นั่งอยู่ข้างๆ กันนั่น...
น้ำย่นคิ้วเข้าหากัน ไม่ใช่เพราะแปลกใจที่ได้พบกับตฤณ แต่เพราะสงสัยว่าทำไมคนที่เขาตามหาถึงมานั่งใกล้ชิดสนิทสนมกับรุ่นพี่ที่จบไปแล้วได้ ไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมเขาไม่เคยได้ยินอีกฝ่ายพูดถึงมาก่อน จากนั้นก็หันกลับไปใช้สายตาสแกนกรรมรุ่นพี่ อีกฝ่ายดูดีขึ้นมากเมื่อเทียบกับครั้งล่าสุดที่เคยได้พบกัน สงสัยจะอยู่ดีมีสุข มีแฟนคอยดูแลล่ะมั้ง “แต่พี่ตฤณดูดีขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย ผมจำแทบไม่ได้” ทว่าพอหันไปเห็นว่าเมฆนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่เคียงข้างรุ่นพี่แล้วก็ชักไม่พอใจ “รู้จักกับพี่ตฤณด้วยเหรอ”
“พวกพี่ตั้งใจแนะนำให้รู้จักน่ะพี่”
รุ่นพี่ผู้ไม่ได้ใส่ใจอะไรรอบตัวเลยยกกล่องใส่อาหารขึ้นพลางเชิญชวนให้คนที่เพิ่งมาถึงลิ้มลองอย่างเป็นมิตร “กินผัดกะเพรามั้ยไอ้น้ำ ฝีมือพี่เองนะเนี่ย”
น้ำหันไปสบสายตากับคนชวน ยังไม่ทันได้พูดอะไร เด็กหนุ่มก็พูดแทรก
“ผมเป็นคนสอนให้ด้วยนะ”
ฮะ!? ช่วงสองวันมานี่ เมฆส่งข้อความมาหาเขาเพียงสั้นๆ เขาก็นึกว่าเด็กหนุ่มคงจะยุ่งอยู่กับการทำกิจกรรม แล้วนี่อะไร เอาเวลาที่ไหนไปสอนรุ่นพี่ทำผัดกะเพรากันวะ
“เมฆสอนพี่ตฤณทำผัดกะเพราเหรอ”
“ครับ พี่น้ำจะลองชิมมั้ย” เด็กหนุ่มตอบกลับมาอย่างอารมณ์ดี ไม่ได้สัมผัสถึงอารมณ์ที่เริ่มจะกรุ่นๆ ของรุ่นพี่เลยแม้แต่น้อย
น้ำชำเลืองมองรุ่นพี่ที่นั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อไม่ได้รู้เรื่องอะไร เขาไม่ได้คิดว่ารุ่นพี่จะมารุ่มร่ามอะไรกับเมฆหรอก แต่เพราะอยากแสดงความเป็นเจ้าของ อยากให้รุ่นพี่รู้ว่าตัวเขาเป็นคนพิเศษของเมฆ ชายหนุ่มจึงโน้มใบหน้าเข้าไปหาพร้อมกับอ้าปากให้เด็กหนุ่มป้อนอาหารให้
เมฆทำหน้างงๆ แต่พี่น้ำของเขาอ้าปากค้างไว้แบบนั้น จะปล่อยให้อ้าเก้อได้อย่างไรกัน เขาจึงรีบตักอาหารป้อนให้ “นี่ครับ”
“อือ... ยังอร่อยสู้เมฆทำไม่ได้เลย” น้ำเปรยอย่างตั้งใจให้รุ่นพี่รู้ว่าเขาน่ะ เคยชิมฝีมือเมฆมาก่อนนะ แล้วข่มอีกฝ่ายอีกหน่อย “พี่ตฤณต้องฝึกอีกนะครับ”
“พี่ก็ว่าอร่อยออกน้า... เอาไว้ให้เมฆช่วยติวเข้มให้หน่อยก็แล้วกัน” ตฤณผู้ไม่ได้สนใจจะเข้าใจอะไรเลยตอบกลับมาตามตรง แต่คงเป็นคำตอบที่ไม่ถูกใจคนฟังเท่าไรนัก
น้ำคิ้วกระตุกแปล๊บๆ ด้วยความหงุดหงิด “.....”
“พี่น้ำมาที่นี่ทำไมเหรอ” เด็กหนุ่มถามซื่อๆ เพราะเขาคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะงานยุ่ง
...ก็มาหาเมฆน่ะสิ
คนถูกถามคิดอยู่แต่เพียงในใจ ตอนที่เขาได้รับข้อความจากรุ่นน้องก็ปราดมาที่นี่ทันที โดยที่ไม่ได้ทันฉุกใจคิดว่า... เขาคิดถึงเมฆ นี่เป็นครั้งแรกที่คบหากับใครแล้วรู้สึกโหยหามากถึงขนาดนี้ แค่ไม่ได้พบกันสองวันเท่านั้น
แล้วพอมาถึงก็เห็นว่าอีกฝ่ายสนิทสนมกับคนอื่น ในขณะที่ไม่มีเวลาให้กับเขา เพราะงั้นเขาถึงได้รู้สึกอึดอัดแบบแปลกๆ อย่างนั้นสินะ
เด็กหนุ่มมีอิทธิพลกับตัวเขามากถึงขนาดนี้
พอได้เข้าใจความรู้สึกของตัวเองชายหนุ่มก็อ้ำอึ้ง “เอ่อ...”
“กินอีกป่าวไอ้น้ำ ทำไมทำหน้าหิวๆ” ตฤณสังเกตเห็นน้ำทำสีหน้าแปลกๆ เขาจึงถามขึ้น
“พี่น้ำแบ่งกับผมก็ได้นะ” เมฆยิ้มกว้างพร้อมกับส่งกล่องใส่อาหารให้อีกฝ่าย “พี่น้ำ”
“ไม่เป็นไร กินเถอะ” น้ำพ่นลมหายใจออกหนักๆ คิดแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรเหมือนเด็กๆ ไม่พอใจอะไรไม่เข้าเรื่องเอาเสียเลย เขาอาจจะทำให้เมฆคิดมากได้ พอได้เห็นสายตาที่บอกถึงความเป็นห่วงเป็นใยของเด็กหนุ่มรุ่นน้อง ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเขาไม่ควรทำตัวไร้เหตุผลเช่นนี้ จึงตัดสินใจบอกขอตัว พร้อมกับลูบศีรษะของรุ่นน้องเบาๆ
“งั้นผมไม่กวนละ มีธุระกับไอ้พวกตั้งใจนิดหน่อย” น้ำยิ้มบาง แล้วรีบรุดเดินออกไป
นัยน์ตาสีดำขลับมองตามรุ่นพี่ต่างคณะคนดังไปอย่างลืมตัว เพราะว่าห่างเหินกันไปหลายวัน ที่จริงก็อยากจะใช้เวลาด้วยกันให้มากกว่านี้ แต่เขาเห็นว่าช่วงนี้ชายหนุ่มงานยุ่งมาก ก็เลยไม่อยากจะรบกวนนัก
ยิ่งเมื่อได้พบหน้าก็ยิ่งรู้สึกคิดถึง อยากใกล้ชิด
เมฆยกมือขึ้นสัมผัสศีรษะตรงที่รุ่นพี่ลูบไปเมื่อครู่ เขาคิดถึงฝ่ามืออุ่นๆ ของพี่น้ำชะมัด เวลาที่พี่น้ำลูบศีรษะ เขารู้สึกว่าตัวเองพิเศษกว่าใครๆ ความรู้สึกแตกต่างกับตอนที่พี่ตฤณลูบโดยสิ้นเชิง
“แน่ะ”
ฉิบหายแล้ว!
เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือก หันขวับไปทางคนทักทันควัน “อะไรพี่”
พี่ตฤณเห็นหรือ เขาแสดงออกชัดเจนไปหรือเปล่าเนี่ย เมื่อกี้ลืมตัวไปหน่อย!
“เห็นนะ”
“เห็นอะไรพี่!” ถามไปพลางทำตาหลุกหลิก เขาปิดความลุกลี้ลุกลนไว้ไม่อยู่แล้ว “ไม่มีอะไรสักหน่อยนะพี่” ปฏิเสธไว้ก่อนเถอะ ท่าทางพี่ตฤณซื่อบื้อๆ บางทีอาจจะหมายถึงเรื่องอื่นก็ได้
“ชอบเหรอ”
ชัดเลย! ปิดไม่มิดแล้วกู!
เมฆนั่งเหงื่อตก เขารีบเบือนหน้าหนี “ไม่คุยด้วยแล้ว รีบๆ กินเถอะพี่จะได้รีบไปทำงาน”
“อืม...”
จะอืมทำไมวะ ไอ้พี่ตฤณนี่ “หยุดเลยพี่” เด็กหนุ่มออกปากห้ามไว้ก่อน ไม่ว่ารุ่นพี่จะหมายถึงเรื่องไหนก็ตาม เวลานี้ไม่อยากได้ยินแล้วโว้ย
“ไม่ถามก็ได้วะ”
เมฆผ่อนลมหายใจออกยาว หากยังไม่ได้ทันหายใจเข้า ตฤณก็เปิดปากพูดอีกรอบ
“ไม่ลองจีบดูวะ”
ไอ้พี่ตฤณ! ไหนว่าจะไม่ถามไงวะ!
เด็กหนุ่มรู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าวราวกับมีใครมาลนน้ำมันพราย เขาหลุบตาลงต่ำ ไม่อยากจะเถียงกับไอ้พี่ตฤณให้คนทั้งลานได้ยินหรอก
“คนหน้าตาดีก็จีบยากอะนะ สู้หน่อยแล้วกันไอ้เมฆเอ๊ย... ของแบบนี้ต้องกล้าหน่อย ด้านได้อายอดว่ะ”
เมฆส่งสายตาขุ่นๆ ใส่ “.....”
พูดน่ะมันง่าย เขาก็พยายามจีบอยู่นี่ไง จะรุกมากก็กลัวว่าพี่น้ำจะรำคาญ แต่ใจก็เอาแต่นึกถึง ถ้าหากเขาหน้าด้านได้สักครึ่งหนึ่งของรุ่นพี่ก็ดีน่ะสิ
ห่างออกไปจากบริเวณที่ตฤณและเมฆนั่งอยู่ น้ำนั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนของเขา หากไม่ได้สนใจฟังหรือมองหน้าใครๆ ในวง ดวงตาจ้องมองแต่เด็กหนุ่ม อยากรู้ว่าพวกเขาพูดคุยอะไรกันเมฆถึงได้มีท่าทีแปลกๆ เช่นนั้น
น้ำบอกตัวเองว่าไม่มีอะไรต้องเป็นกังวล แต่แล้วก็สงสัยตัวเองอีกว่า ทำไมเขาต้องเป็นกังวลด้วยล่ะ ในเมื่อเมฆคบกับเขาอยู่ ส่วนพี่ตฤณก็ดูเหมือนจะมีแฟนอยู่แล้ว
หากลึกลงไปในใจ... เขาก็ไม่อยากให้ใครๆ ใกล้ชิดกับเด็กหนุ่มมากกว่าเขาอยู่ดี
..
.....
..
ในตอนบ่ายของวันใหม่ เมฆส่งข้อความไปตามรุ่นพี่ต่างคณะคนดังให้นำรถมาจอดในลานจอดรถใกล้หอสิบหลังจากที่หมดชั่วโมงเรียนแล้ว เนื่องจากวันนี้พวกเขามีเวลาว่างเล็กน้อยก่อนจะไปทำบ้านผี จึงตั้งใจจะขัดล้อรถให้รุ่นพี่ตามสัญญา
น้ำเคลื่อนรถเข้าไปในลานจอดรถอย่างอารมณ์ดี ทว่าพอไปถึง ที่นั่นกลับมีเพียงแหนมกับตำลึงยืนถือถังใส่อุปกรณ์และฟองน้ำรออยู่ที่ใต้ร่มต้นไม้ เมื่อเขาจอดรถแล้วทั้งสองหนุ่มก็วิ่งเข้ามาหา
“สวัสดีคร้าบพี่น้ำ”
“อือ” รุ่นพี่พยักหน้า ยังไม่ทันจะถามถึงอีกคนพวกเขาก็พูดขึ้นมาเสียก่อน
“ไอ้เมฆยังประชุมไม่เสร็จเลยอะพี่ พวกผมเลยมาก่อน”
“อืม”
“พี่ไปนั่งรอตรงนั้นก่อนก็ได้ พวกผมจัดการแป๊บเดียว” สองหนุ่มชี้ไปที่ม้าหินใต้ต้นไม้พร้อมกับกระชับถังในมือ แล้วเดินตรงไปยังล้อหลังทั้งสองข้างที่เหลือ ก่อนจะนั่งลงใช้ฟองน้ำจุ่มน้ำยาขึ้นมาขัดล้างตัวล้อ
น้ำขมวดคิ้วเล็กน้อย ยืนมองรุ่นน้องทั้งสองอยู่ชั่วครู่ จากนั้นจึงเดินเข้าไปถาม “พวกคุณกินอะไรมารึยังน่ะ”
“ยังครับพี่ เดี๋ยวรอไปพร้อมไอ้เมฆ”
“โอเค... งั้นเดี๋ยวผมมา” รุ่นพี่ถอนหายใจยาว นึกเคืองเมฆอยู่เล็กน้อย แต่ก็ช่วยไม่ได้ ในเมื่ออีกฝ่ายติดงาน เดี๋ยวอีกชั่วโมงเขาก็ต้องไปตามนัดขององค์การนักศึกษาเช่นกัน ชายหนุ่มเดินไปซื้อน้ำกับขนมเล็กน้อยในโรงอาหารที่อยู่ใกล้ๆ เมื่อเดินกลับมาที่รถอีกครั้ง สองหนุ่มก็เริ่มขัดล้อกันแล้ว
น้ำยื่นแก้วน้ำให้กับพวกเขา “อากาศร้อนๆ แบบนี้ ดื่มอะไรสักหน่อยสิ”
แหนมกับตำลึงยิ้มกว้างรับ “โอ้โห พี่น้ำ! ใจดีเวอร์!” สมแล้วที่ไอ้เมฆมันรักหลงนักหนา!
ชายหนุ่มยิ้มบาง ก่อนจะนั่งยองๆ ลงใกล้ๆ ทั้งสองคน “พวกคุณก็ใจดีเหมือนกัน อุตส่าห์มาขัดล้อให้ผม”
“เอ้อ พี่ไม่ไปนั่งรอเหรอครับ”
รุ่นพี่ส่ายหน้าไปมา “ไม่ล่ะ จะให้ไปนั่งดูพวกคุณทำงานเฉยๆ คงไม่ดีมั้ง”
หลังจากจัดการกับล้อแรกเสร็จไปแล้วกำลังจะเคลื่อนย้ายไปยังล้อที่สอง เมฆก็ตามเข้ามาสมทบพอดี เขาเห็นรุ่นพี่กับเพื่อนรักนั่งยองๆ กันอยู่ที่ล้อด้านหลังรถจึงรีบรุดเข้าไปหา
“ขอโทษที่มาช้าครับ” เมฆยิ้มกว้าง พลางหันไปบอกกับเพื่อนทั้งสอง “เดี๋ยวกูจัดการต่อเอง”
แหนมกับตำลึงส่งอุปกรณ์ต่อให้ “ล้างเสร็จแล้ว ขัดไปเกือบเสร็จแล้วด้วย เหลืออีกนิดหน่อยกับลงแว็กซ์”
เมฆพยักหน้ารับ “โอเค”
“พวกผมไปนั่งรอตรงนู้นนะพี่” สองหนุ่มบอกกับรุ่นพี่อย่างรู้ใจ ช่วงนี้พวกเขาต่างก็งานยุ่งกันเป็นพัลวัน และนานๆ พี่น้ำกับไอ้เมฆจะได้เจอกันสักทีจึงอยากเปิดโอกาสให้สักหน่อย
เด็กหนุ่มเริ่มงานทันทีที่มาถึง หากเพราะอากาศร้อนอบอ้าวในตอนบ่าย ทำให้เม็ดเหงื่อผุดขึ้นประปราย
น้ำลุกไปเปิดรถ หยิบกระดาษทิชชูออกมาช่วยซับเหงื่อให้ “ขอบใจมากนะ ที่จริงพี่ก็พูดเล่นไปงั้น”
“ผมเต็มใจ ถ้าว่างนานกว่านี้จะล้างรถให้พี่น้ำด้วย”
“พี่ไม่ใจร้ายขนาดใช้แฟนล้างรถหรอกน่ะ”
เมฆยักคิ้วใส่รุ่นพี่รัวๆ “แล้วใช้แฟนทำอะไรถึงจะเรียกว่าใจดีอะครับ”
“แค่ทำความสะอาดห้อง ล้างห้องน้ำ ทำกับข้าวก็พอแล้ว”
“โธ่ พี่น้ำอะ จ้างแม่บ้านเหอะครับเนี่ย”
ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก “อ้าว มีแฟนแล้วไม่ให้แฟนทำ แล้วใครจะทำ”
“แฟนเขามีเอาไว้ทำอย่างอื่นนะพี่”
“ทำอะไรเหรอ”
มือที่กำลังลงแว็กซ์บนตัวยางล้อหยุดกึก เขาหันกลับมาสบสายตากับคนถาม “พี่น้ำอะ เดี๋ยวรอให้จบงานลอยกระทงก่อนเถอะ”
“จบงานแล้วจะทำไมเหรอ” รุ่นพี่ยื่นหน้าเข้าไปหาอย่างกวนๆ
เมฆนึกอยากจะกระโดดใส่อีกฝ่ายแล้วกอดฟัดให้สมกับที่ไม่ได้ใช้เวลาร่วมกันมาหลายวัน ทว่าเมื่อชำเลืองมองไปยังเพื่อนรักทั้งสองที่นั่งรออยู่ห่างๆ เขาก็ทำได้เพียงแค่ส่งสายตาขุ่นๆ ใส่รุ่นพี่เท่านั้น เขาหันไปหาล้อแล้วบ่นพึมพำ “รู้ว่าผมคิดถึงแล้วยังแกล้งผมอีก”
“คิดถึงจริงเหรอ”
เด็กหนุ่มอ้าปากจะตอบ ทว่าเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเสียก่อน เขาจึงรีบเช็ดมือกับกางเกงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย “อ้าว พี่ตฤณ”
เพียงแค่ได้ยินชื่อ น้ำก็ย่นคิ้วเข้าหากันทันที “....”
“อือๆ อยู่ที่ลานจอดรถหอสิบพี่ โอเคๆ” เมฆพูดคุยสั้นๆ แล้วก็เก็บโทรศัพท์กลับใส่ในกระเป๋าเช่นเดิม
“พี่ตฤณโทรมาเหรอ”
“ครับ” เด็กหนุ่มตอบขณะที่จัดการลงแว็กซ์ยางรถในขั้นสุดท้าย “เย้ เสร็จแล้ว ใหม่เอี่ยมมั้ยพี่น้ำ”
สีหน้าของรุ่นพี่เรียบเฉย “อืม”
“พี่น้ำ?”
“พี่ตฤณโทรมาทำไม”
“อ้อ เดี๋ยวพี่เขาจะแวะมาหาน่ะครับ”
“มาหาทำไม”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” เมฆยืนตัวขึ้น ยืดแขนพร้อมกับบิดตัวไปมา จากนั้นจึงหันไปหารุ่นพี่ “เออ จะว่าไปยังไม่ได้ใส่ชอปมาอวดพี่น้ำเลย อาทิตย์นี้จะได้ใส่เป็นครั้งแรกแล้วล่ะครับ” หากรุ่นพี่ยังคงยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับ เขาจึงยื่นหน้าเข้าไปถาม “พี่น้ำ... มีอะไรรึเปล่าครับ”
“ทำไมเมฆถึงมีเบอร์พี่ตฤณ”
เด็กหนุ่มหัวเราะ “พี่น้ำอะ หึงผมเหรอ”
“......”
พอเห็นสีหน้านิ่งจนผิดปกติของรุ่นพี่เข้า เมฆจึงรีบตอบ “พี่ตฤณให้ไว้นานแล้วล่ะครับ ผมก็เลยให้เบอร์ผมไว้ด้วย เผื่อพี่เขามีอะไรใช้ช่วยตอนมาทำงานที่นี่”
ท่าทางที่ชวนให้รู้สึกหมั่นไส้เสียเต็มประดา ทำให้น้ำต้องยื่นมือออกไปจับแก้มของเด็กหนุ่มยืดออกแรงๆ “ใจดีกับเขาไปทั่วเลยนะ เราน่ะ”
“โธ่ ก็พี่ตฤณเป็นรุ่นพี่คณะ วิดวะเหมือนกันก็ต้องช่วยกันสิครับ” เมฆขยับเข้าไปกระซิบ “แต่กับพี่น้ำน่ะ ผมใจดีกว่าเยอะๆ เลยนะ ผมให้พี่น้ำได้ทุกอย่างเลย มากกว่าเบอร์โทรไม่รู้เท่าไหร่”
ชายหนุ่มหลุดยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะกระซิบตอบกลับ “จำเอาไว้ให้ดีล่ะที่พูดน่ะ”
รุ่นน้องตัวดียังไม่ทันตอบ รถยนต์คันหนึ่งก็เคลื่อนเข้ามาจอดในลานจอดรถไม่ไกลจากที่เด็กหนุ่มยืนอยู่นัก จากนั้นบานหน้าต่างทางฝั่งคนขับก็เคลื่อนลงช้าๆ
ตฤณยื่นหน้าออกมาจากในรถ โบกไม้โบกมือเรียกพลางเดาะลิ้นทำเสียงคล้ายเวลาเรียกลูกสุนัข “ไอ้เมฆเอ๊ย โมะๆๆ”
เจ้าของชื่อเรียกหันขวับ “ไอ้พี่ตฤณ! เรียกให้ดีๆ หน่อยสิวะ!” เขาหันไปบอกกับน้ำ “พี่น้ำรอแป๊บนะครับ ผมไปดูไอ้พี่ตฤณหน่อย มาถึงก็เห่าใส่เลยเนี่ย” แล้ววิ่งปรู๊ดเข้าไปยังรถที่จอดอยู่ทันที โดยไม่ทันสังเกตสายตาดุๆ ของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย
ตฤณหยิบถุงพลาสติกใบใหญ่สองถุงส่งให้กับเด็กหนุ่ม “เอ้า เบียร์กับมื้อเย็น”
“เหย ไหนบอกจะพาพวกผมไปเลี้ยงเหล้าไง”
“เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าแก่แดด พี่ไม่ซื้อนมผงมาให้พวกเอ็งก็ดีเท่าไหร่แล้ววะ รีบๆ เอาไปกินกันซะ อาหารยังอุ่นๆ เบียร์ยังเย็นๆ แล้วอย่าลืมนัดพรุ่งนี้โอเค้”
เมฆพยักหน้ารัว “โอเคคร้าบ ขอบคุณครับพี่ตฤณสุดหล่อ”
ตฤณโบกมือทักทายเพื่อนของเมฆอีกสองคนที่นั่งอยู่ไกลๆ แล้วหันไปโบกมือให้กับน้ำด้วย เสร็จแล้วจึงเคลื่อนรถออกไปช้าๆ
เด็กหนุ่มเดินกลับมาที่รถของน้ำด้วยสีหน้าระรื่น เขายกถุงในมือให้รุ่นพี่ที่ยืนรออยู่ดู “พี่น้ำ กินมื้อเย็นกับพวกผมมั้ย มีเบียร์ด้วยน้า”
“ไม่ล่ะ” น้ำตอบเสียงขรึม สายตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของรุ่นน้อง
สีหน้าระริกระรี้แบบเป็นธรรมชาติของเมฆ เขาก็เพิ่งจะเคยเห็นว่าเด็กหนุ่มก็มีมุมกวนๆ แบบนี้ด้วย แต่เขาไม่พอใจสักเท่าไหร่ที่อีกฝ่ายไปแสดงสีหน้าเช่นนั้นกับรุ่นพี่คณะที่จบไปแล้ว
และนี่ก็เป็นครั้งแรกสำหรับเขา หลังจากที่ตกลงคบกับใครแล้วมีคนอื่นเข้ามาวุ่นวายให้รู้สึกว่าความสัมพันธ์ของตนเองสั่นคลอน เขาควรจะเป็นคนที่เมฆสนใจและให้ความสนิทสนมมากที่สุดไม่ใช่หรือ
ในขณะเดียวกัน แหนมกับตำลึงก็เดินเข้ามาสมทบ เนื่องจากใกล้เวลาที่พวกเขานัดกับรุ่นพี่และเพื่อนๆ ไว้ที่โรงยิมแล้ว “เฮ้ย เมฆ ใกล้เวลาแล้ว”
เมฆพยักหน้า ก่อนจะหันไปทางรุ่นพี่ “พี่น้ำครับ เดี๋ยว...” เขาตั้งใจจะชวนให้ชายหนุ่มอยู่ด้วยกันต่ออีกสักนิด ทว่า...
“พี่ก็มีนัดเหมือนกัน” น้ำชิงพูดก่อน พร้อมกับหันไปบอกกับสองหนุ่มที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงด้วยสีหน้านิ่งเฉย “ล้อนี่ ขอบใจมากนะ” เขาเดินวนไปตรงที่นั่งคนขับ เปิดประตูออกแล้วรีบก้าวเข้าไปนั่ง จากนั้นจึงเคลื่อนรถออกไปช้าๆ
“อ้าว พี่น้ำ...” ใบหน้าของเด็กหนุ่มสลดลง
“อ้าว พี่น้ำไปแล้วเหรอวะ”
“อือ พี่เขามีนัด”
“ได้เจอกันแล้วยังทำไมทำหน้าเป็นตูดหมาแบบนี้วะ”
“ดูพี่น้ำไม่ค่อยดีใจที่เจอกูเลย จะชวนอยู่ต่อก็ชิ่งไปซะแล้ว”
“หรือว่าพี่น้ำจะหึงพี่ตฤณว้า~” ตำลึงเอ่ยขึ้น ซึ่งอีกสองคนก็หันขวับไปสบสายตากัน ก่อนจะส่ายหน้าไปมาพลางถอนหายใจ “ฝันกลางวันเหอะมึง”
“ไปกินข้าวแล้วไปทำงานเหอะไอ้เมฆ”
...ที่จริงสีหน้าเฉยเมยของพี่น้ำก็ไม่ได้แปลกอะไรหรอก เพียงแต่เขาไม่ได้เห็นมาสักพักแล้วก็เท่านั้น
เด็กหนุ่มพยักหน้า เขาจะทำไงได้ล่ะ มีทางเลือกอื่นซะที่ไหน “อือ”
TBC~*ทำให้พี่น้ำหึงซะแล้ว เดี่ยวจะโดนมิใช่น้อย 
สำหรับความก้าวหน้าของความสัมพันธ์ของคู่นี้ ฮัสกี้บอกเลยว่าคงช้ากว่าหอยทากนะคะ 55555555555 ก็แบบว่าฮัสกี้อยากให้มันค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป ที่เขียนมาหลายเรื่องมีแต่หื่นๆ อะ กร๊าก เพราะงั้นพี่น้ำน้องเมฆทนได้ ก็ขอให้ทุกคนอดทนไปกับพี่น้ำน้องเมฆหน่อยน้า อิอิอิ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ 
หัวข้อ: เหนือเมฆ [บทที่ 55 : เหนือเมฆ (จบ)][p.80][260716] (อ่าน 817570 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก