Chapter 32 : ว่าด้วยเรื่องของแกงส้มเด็กหนุ่มยืดแขนขาออกบิดขี้เกียจก่อนจะลืมตาขึ้น เขายกมือขึ้นขยี้ตา อ้าปากหาวกว้างๆ พลางหันมองซ้ายขวา แล้วลุกขึ้นนั่ง “อ้าว พี่น้ำหายไปไหนแล้ววะ” เมฆรีบก้าวลงจากเตียง หันไปพับผ้าห่มแล้วจึงปราดออกจากห้องนอนไปตามหาเจ้าของห้องที่หายไป
เมื่อเดินไปดูที่ห้องนั่งเล่นก็พบกับชายหนุ่มคนที่ตามหากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา “พี่น้ำ ปล่อยผมนอนเพลินเลย...”
น้ำเงยหน้าขึ้น “หลับสบายดีมั้ย”
เมฆพยักหน้า พลางนั่งลงเคียงข้างอีกฝ่าย “ดีครับ แล้วพี่น้ำล่ะ ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่”
“สักพักแล้ว” พอตอบแล้วก็หันกลับไปสนใจหน้าหนังสือต่อ “เดี๋ยวอ่านบทนี้จบจะพาไปหาอะไรกิน”
“อือ... ผมยังไม่หิวหรอก” เด็กหนุ่มจ้องมองใบหน้าด้านข้างของน้ำ อดคิดไม่ได้ว่าทั้งตา จมูกและปากช่างเข้ากับโครงหน้าได้ดีอย่างไม่มีที่ติ ยิ่งมองดูพี่น้ำของเขาก็ยิ่งน่ารัก จะว่าเขาหลงแฟนตัวเองขั้นหนักก็ว่าได้ โดยเฉพาะริมฝีปากบางๆ ที่ชายหนุ่มเม้มเข้าหากันในบางครั้งขณะที่อ่านหนังสือ เขาอยากจะลิ้มลองความนุ่มนิ่มของมันมากเหลือเกิน
หากจู่ๆ จะรุกเข้าไปขอจูบเลยเขาอาจจะโดนเตะตกโซฟาได้
เมฆนั่งนิ่งๆ รอชั่วครู่ ก่อนจะค่อยๆ เอียงศีรษะไปซบไหล่ “พี่น้ำใจร้ายจัง ปล่อยผมนอนคนเดียว ผมก็อยากตื่นมาเจอพี่น้ำนอนอยู่ข้างๆ เหมือนกันน้า”
“เอาไว้คราวหน้าก็แล้วกัน” น้ำตอบกลั้วหัวเราะ
รุ่นน้องเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าที่อยู่ใกล้แค่คืบทำให้เขาก็นึกถึงฉากนัวเนียในโรงยิมขึ้นมาได้ เขาจึงพูดกับชายหนุ่มเสียงอ้อน “พี่น้ำ... ต้องไปฝึกยูโดอีกหลายครั้งมั้ยอะ”
“อืม... ช่วงนี้ก็บ่อยหน่อย เพราะอีกสักพักเขาจะปิดโรงยิมสำหรับวันลอยกระทง”
“ไม่ไปแล้วไม่ได้เหรอ”
“หือ?” น้ำหันไปสบสายตากับคนถาม “ทำไมเหรอ”
“ผมหึงน่ะสิ” เมฆเบ้ปาก “พี่น้ำใส่เสื้อโป๊แล้วยังไปนัวเนียกับคนอื่นแบบนั้นอะ”
“ฮะ!” ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะหลุดหัวเราะเสียงดัง เขายกมือขึ้นโอบศีรษะรุ่นน้อง “ไร้สาระน่า”
เด็กหนุ่มโวยวาย “ผมไม่ชอบจริงๆ นะพี่... ทีกับผมน่ะ ยังไม่เคยเลย” ประโยคหลังนี่เขาลดระดับน้ำเสียงลงจนเกือบจะเป็นกระซิบ
“ก็เคยโดนแล้วนี่ อยากให้พี่จับทุ่มอีกรึไง”
“ไม่ใช่ซะหน่อย! พี่น้ำอะ!” เมฆยื่นหน้าเข้าไปหาอีกฝ่าย “ผมหมายถึงตรงโป๊กับนัวเนียต่างหาก”
“.....” น้ำนิ่งอึ้ง นึกชั่งใจว่าเด็กหนุ่มกำลังเชิญชวนเขาอยู่หรือเปล่า ถ้าใช่แล้วจะเอาอย่างไรต่อดี ลากเข้าห้องเลยดีไหมวะ? หากขณะที่เขาเอาแต่ครุ่นคิด ริมฝีปากก็ถูกประกบปิด
เมฆพุ่งเข้าไปแต้มจูบเรียวปากบางอย่างแผ่วเบา จากนั้นจึงกระซิบชิดเรียวปากนั้น “ผมหวงพี่น้ำนะ” เขากดไหล่รุ่นพี่ให้เอนตัวนอนลงไปบนโซฟา ซึ่งชายหนุ่มก็ปล่อยตัวตามอีกฝ่ายไปอย่างว่าง่าย
เด็กหนุ่มยิ้มระรื่น เขาโน้มใบหน้าตามลงไปจูบริมฝีปากของคนใต้ร่าง พยายามสอดลิ้นเข้าไประหว่างช่องว่างของเรียวปากบาง แล้วตวัดไปมาอย่างสะเปะสะปะ ความเงอะงะของเขาทำให้หยาดน้ำเหนียวใสล้นออกมาจากตรงมุมปาก ไหลลงไปตามสันกรามของคนใต้ร่าง
น้ำสะกิดไหล่รุ่นน้องเบาๆ “ใจเย็นๆ ก็ได้เมฆ หน้าพี่เปียกหมดแล้ว”
“หวา!” เจ้าของชื่อเรียกผละออก พร้อมกับใช้มือเช็ดออกให้ “ขอโทษครับพี่ ผมตื่นเต้นไปหน่อย”
คราวนี้รุ่นพี่หลุดหัวเราะเสียงดัง ตั้งแต่เกิดมาก็เพิ่งจะเคยจูบแล้วหน้าเปียกขนาดนี้นี่ล่ะ อดคิดไม่ได้ว่าอีกฝ่ายช่างไร้เดียงสาและน่าเอ็นดูเสียเหลือเกิน เขายกมือขึ้นโอบลำคอแล้วดึงเข้าหาตัว พร้อมกับยกศีรษะขึ้นแนบจูบ ค่อยๆ กระชับริมฝีปากเข้าหาพลางสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นอุ่นในโพรงปากนั้น
“อือ” เมฆคล้อยตามอย่างง่ายดาย ปลายลิ้นขยับตอบรับการชักนำของคนใต้ร่าง ขณะที่เจ้าตัวค่อยๆ ปิดตาลง
อา... รู้สึกดีชะมัดเลย
ลิ้นของพี่น้ำทั้งนุ่มแล้วก็ร้อน ทำให้เขารู้สึกเหมือนกับว่าริมฝีปากกำลังจะหลอมละลาย
ไม่ว่าจะกี่ครั้งหรือยาวนานแค่ไหนเขาก็ไม่รู้จักคำว่าพอ อยากจะจูบพี่น้ำอยู่แบบนี้
เมฆถอนริมฝีปากออกช้าๆ พร้อมกับปรือตาขึ้น “ผมจูบเก่งขึ้นบ้างแล้วรึยัง”
รุ่นพี่อ้ำอึ้งแล้วเสตาหลบ “เทียบกับครั้งแรกก็ถือว่าดีขึ้นนิดหน่อย” ...ทั้งที่ในใจในตอนแรกเขาแอบคิดถึงลูกสุนัขตอนมันเลียปากเสียมากกว่า
เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว เพราะสีหน้าของน้ำดูจะไม่ได้หมายความอย่างที่พูดนัก “ผมอุตส่าห์ทำตามในหนังแล้วนะ”
“หืม? หนังอะไรน้อ” น้ำยิ้มมุมปาก “นอกจากจูบแล้วจำอะไรมาอีกรึเปล่า”
รอยยิ้มกรุ้มกริ่มแบบนี้... พี่น้ำจะทำให้เขาหัวใจวายตายคาอกเลยหรือไงกันนะ เมฆบ่นอยู่ในใจ จากนั้นก็โน้มใบหน้าลงไปกดจูบตรงซอกคออีกฝ่าย “จำได้ว่าจูบตรงนี้... แล้วก็ตรงนี้”
“ฮ่าๆ จั๊กจี้” น้ำหัวเราะเสียงดัง
เมื่อปฏิกิริยาตอบรับไม่เป็นไปดังคาด เด็กหนุ่มจึงผงกศีรษะขึ้นพลางขมวดคิ้ว “โธ่ พี่น้ำอะ อย่าเอาแต่หัวเราะสิ” ...ทำไมไม่เหมือนกับในหนังเอวีเลยวะ!
น้ำยกมือขึ้นเชยคางเด็กหนุ่ม “เมฆ... ให้พี่สอน...” ยังพูดไม่ทันจบประโยค เสียงโทรศัพท์มือถือของเด็กหนุ่มก็ดังขึ้นแทรกเสียก่อน
ทั้งสองหยุดกึก หันมองไปทางต้นเสียงพร้อมกัน “โทรศัพท์”
“อ๋า ของผมเอง” เมฆหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วกดวางสาย
“อ้าว ไม่รับเหรอ”
“ไอ้ตำลึงโทรมา คงไม่ใช่เรื่องด่วนอะไร...” ไม่ทันขาดคำ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง
น้ำยิ้มบาง “รับเถอะ” เขาผลักไหล่ของเด็กหนุ่มออกแล้วยันตัวลุกนั่ง
เมฆขยับไปนั่งข้างๆ กัน สายตายังคงจ้องมองชายหนุ่มอย่างนึกเสียดาย แต่ก็กดรับสาย “มีอะไรวะ!”
เสียงดังโวยวายมาจากปลายสาย “ไอ้เมฆ! อีแกงส้มแย่แล้ว! มึงมาพามันไปหาหมอหน่อยเร็ว!”
“หา! มันเป็นอะไร!”
“ไอ้เหี้ย! ท้องแม่งโตมากเลย! สงสัยแม่งกินอะไรผิดไป นอนร้องโอดโอยใหญ่เลยมึง! แล้วตอนนี้ก็ไม่ใครอยู่เลย พวกกูจะพามันไปหาหมอก็ไม่มีรถ ตอนนี้กูจับมันใส่กล่องไว้เรียบร้อยแล้ว”
“เอามอไซค์กูไป... อ้าว... กุญแจอยู่ที่กูอีก” เมฆตบๆ ดูที่กางเกงแล้วล้วงกุญแจออกมาดู “งั้นกูจะรีบกลับไปเดี๋ยวนี้ บอกอีแกงส้มรอกูก่อน!” เขาลุกขึ้นพรวด “พี่น้ำครับ ผมต้องรีบกลับ...”
“แกงส้มเป็นอะไร” ชายหนุ่มคว้าแขนอีกฝ่ายไว้ เขาจำไม่ได้หรอกว่าแกงส้มเป็นใคร แต่จากที่ฟังดูก็คงจะสำคัญกับพวกรุ่นน้องมาก
“สงสัยจะไม่สบายครับ ต้องรีบพาไปหาหมอก่อน”
“เดี๋ยวพี่พาไปเอง” น้ำเอื้อมมือไปคว้ากุญแจรถ แล้วปราดออกไปพร้อมกับเด็กหนุ่ม
เมื่อรถเคลื่อนเข้าไปจอดในที่จอดรถตามที่นัดหมาย ตำลึงและแหนมก็อุ้มกล่องขนาดใหญ่วิ่งเข้ามาหา สีหน้าของพวกเขาซีดเผือด “อีแกงส้มร้องใหญ่เลย”
“......” น้ำก้มลงมองสุนัขพันธุ์ไทยขนเกรียนสีเหลืองส้มซึ่งสวมปลอกคอห้อยป้ายชื่อเขียนว่าแกงส้มในกล่อง ใบหน้าของมันถูกวาดเขียนด้วยสีเมจิกเป็นขนตางามงอน แก้มสีชมพู ปากสีแดง แต่ท้องของมันมีขนาดใหญ่มาก มันเงยหน้าขึ้นสบสายตากับน้ำแล้วครางหงิงๆ
“พี่น้ำครับ เย็นแบบนี้แล้วจะมีร้านหมอเปิดมั้ยเนี่ย” เมฆเอื้อมมือลงไปลูบหัวของเจ้าแกงส้ม ซึ่งมันก็เลียมือตอบ
ชายหนุ่มนิ่งคิด จะว่าไป ในองค์การนักศึกษาก็มีสมาชิกที่มาจากคณะสัตวแพทย์อยู่คน “...เดี๋ยวพี่โทรถามคนรู้จักดีกว่า” เขารีบจัดการโทรไปหารุ่นพี่คนที่ว่าทันที
ในขณะที่รอรุ่นพี่คุยโทรศัพท์กันอยู่ แหนมกับตำลึงวางกล่องลงกับพื้น แล้วเด็กหนุ่มทั้งสามคนก็นั่งลงล้อมกล่องใบนั้น
“อดทนก่อนนะอีแกงส้ม”
“วันก่อนเห็นใครเพิ่งเอามึงไปอาบน้ำกำจัดเห็บ แล้วใครแม่งแต่งหน้าให้มึงอีกวะเนี่ย”
“แต่ก็เห็นมันท้องบวมๆ มาตั้งหลายวันแล้วนะ”
“เนื้องอกรึเปล่าวะ ต้องผ่าท้องมั้ยเนี่ย”
สามหนุ่มพูดคุยปรึกษากันเสียงเบา เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนรุ่นพี่ที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่นัก ทว่าแกงส้มส่งเสียงครางหงิงๆ เมฆจึงเอื้อมมือลงไปเกาๆ ลูบๆ ให้เพื่อปลอบโยน
ตำลึงเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นรอยช้ำสีแดงซึ่งโผล่พ้นคอเสื้อด้านหลังของเมฆออกมาเล็กน้อย เขาใช้ข้อศอกสะกิดแหนม เรียกให้อีกฝ่ายช่วยกันส่องว่ารอยนั้นมันเป็นร่องรอยของอะไร
“เหี้ย เขี่ยกูทำไม ญาติมึงเป็นไก่เหรอ!” แหนมหันไปต่อว่า นอกจากจะไม่ใส่ใจกับการสะกิดของตำลึงแล้วก็ยังไม่หันไปมองตามที่เพื่อนรักพยักเพยิดหน้าให้ดูเสียอีก
“ไอ้ห่าแหนม” ตำลึงทำปากขมุบขมิบพร้อมกับเอื้อมมือออกไปเพื่อจะดึงคอเสื้อของเพื่อนรักดู หากถูกหยุดไว้ด้วยเสียงกระแอมเบาๆ จากรุ่นพี่ที่ก้าวเข้ามายืนข้างๆ เขาเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับรุ่นพี่ “เอ่อ...”
น้ำยิ้มกริ่ม แต่ในสายตาของรุ่นน้องแล้วเรียกว่ายิ้มปิศาจแบบที่แฝงไว้ด้วยความร้ายกาจ เขายกมือขึ้นใช้นิ้วชี้วางบนริมฝีปากตนเป็นเชิงบอกให้อีกฝ่ายอยู่เงียบๆ ไว้
นัยน์ตาที่ฉายแววดุดันราวกับตาเสือส่งผลให้ตำลึงขนลุกซู่ เด็กหนุ่มพยักหน้างึกหงัก แล้วหันกลับไปสนใจสุนัขในกล่องแทนเพื่อนรักของตนโดยอัตโนมัติ
รุ่นพี่ค้อมตัวลงพลางบอกกับเด็กหนุ่มทั้งสามคน “ไปกันเถอะ เดี๋ยวพาแกงส้มไปหาคนรู้จักของผมที่คลินิกข้างตลาด พี่เขาทำงานพิเศษอยู่ที่นั่น”
รถคันหรูพาเจ้าของหอบรุ่นน้องปีหนึ่งสามคนกับสุนัขอีกหนึ่งตัวตรงไปยังที่หมาย เมื่อไปถึงที่คลินิครุ่นน้องทั้งสามก็ช่วยกันประคองกล่องใส่สุนัขลงจากรถไป
“พี่แพร ขอรบกวนหน่อยนะครับ”
หญิงสาวยิ้มรับ “ไม่เป็นไร ดีนะเนี่ยวันนี้พี่มาช่วยงานที่ร้านพอดี” จากนั้นจึงชะโงกหน้ามองลงไปในกล่อง “ไหนดูซิ เป็นอะไรน่ะ” เธอเอื้อมมือลงไปลูบหัวเจ้าหมา แล้วคลำตรงท้องเบาๆ “โอ้ย ท้องใหญ่ขนาดนี้ท่าจะได้หลายตัวแฮะ”
“หา!” ทั้งสี่หนุ่มเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน
“มันไม่ได้ป่วยอะไรหรอกจ้า มันท้องแก่ ดูท่าใกล้คลอดแล้ว”
“หา! อีแกงส้ม! อีหมาแรด! ไปเสียซิงมาเมื่อไหร่วะ!” สามหนุ่มปีหนึ่งก้มลงตวาดใส่สุนัขตัวดี
หญิงสาวหัวเราะ “จริงๆ หมามันคลอดเองตามธรรมชาติก็ได้จ้ะ แต่ไหนๆ หอบเอามาถึงนี่แล้ว พี่จะช่วยดูอีกทีนะ”
เวลาผ่านไปกว่าสองชั่วโมงที่ทุกคนตั้งตารอ พวกเขาพูดคุยกันเล็กน้อย สลับเดินวนไปวนมาด้วยความกังวล “เมฆกับเพื่อนจะไปกินข้าวก่อนมั้ย เดี๋ยวพี่อยู่กับพี่แพรเอง”
เด็กหนุ่มหันขวับ จะให้เขาปล่อยให้แฟนอยู่กับผู้หญิงสองต่อสองเนี่ยนะ ไม่มีทางซะล่ะ “ผมจะอยู่กับพี่น้ำด้วย ให้ไอ้สองคนนี้ไปกินก่อนแล้วกัน”
แหนมและตำลึงรับรู้ความรู้สึกของเพื่อนรักได้ทางสายตา “มึงไม่ไปพวกกูไม่ไปหรอก”
น้ำหันไปถามหญิงสาว “แล้วพี่แพรกินอะไรรึยัง”
“มื้อเย็นน่ะกินแล้ว ก่อนน้ำจะโทรมานี่แหละ”
“พี่น้ำกับพี่แพรรู้จักกันได้ยังไงน่ะครับ” ตำลึงถามแทรกขึ้น เพราะรุ่นพี่ดูสนิทสนมกับพี่น้ำของไอ้เมฆเสียเหลือเกิน แถมอยู่ต่างคณะกันแบบนี้มันช่างน่าสงสัย ดูไอ้เมฆสิ มองตาขวางเชียว
“พี่กับน้ำเป็นสมาชิกองค์การนักศึกษาน่ะจ้ะ เจอกันบ่อยๆ แต่ที่จริงพี่ก็รู้จักน้ำมาตั้งแต่ตอนน้ำอยู่ปีหนึ่งแล้วนะ เจ้านี่มันคนดัง” เธอหันไปทุบไหล่ชายหนุ่มเบาๆ
“พี่แพร” น้ำพูดเสียงกึ่งดุ ให้หญิงสาวเพลาๆ ลงหน่อย
“ดังยังไงเหรอครับ” เมฆถามบ้าง เขาก็พอจะรู้มาบ้างนะว่าพี่น้ำเป็นคนดัง แต่ก็อยากจะได้ยินจากปากของคนอื่นอีก
“ก็เขาเป็นเดือนมหาลัยตอนปีหนึ่ง ใครๆ ก็รู้จักหน้าตาทั้งนั้นล่ะ นี่พวกน้องไม่เคยเปิดเว็บไซต์ของมหาลัยดูเลยรึไง หน้าเจ้าน้ำยังหราอยู่เลย เขาไม่ได้เปลี่ยนนายแบบมาหลายปีแล้ว”
“เห!” รุ่นน้องทั้งสามหันไปมองน้ำกันเป็นตาเดียว เพราะปกติถ้าไม่จำเป็นก็ไม่เคยกดเข้าหน้าแรกของเว็บมหาวิทยาลัยกันหรอก
“ผมว่ารูปนั้นไม่ค่อยเหมือนผมเท่าไหร่ โดนจับแต่งหน้าด้วย” น้ำบ่นพึมพำ
เจ้าแกงส้มส่งเสียงร้องงี้ดๆ มันเริ่มออกแรงเบ่ง จนน้ำคร่ำสีน้ำตาลหลั่งไหลออกมาเปื้อนกล่อง ทั้งสี่หนุ่มชะโงกหน้าไปมองแล้วเบิกตาโพลง พวกเขาไม่เคยเห็นสุนัขคลอดลูกกันมาก่อน กระทั่งหัวลูกสุนัขตัวแรกโผล่ออกมา พวกเขาก็อ้าปากค้าง
“เหยะ... เหยด...”
“แกงส้ม เบ่งเข้า...เบ่ง...” หากเสียงคนเชียร์แผ่วเบาเหมือนจะเป็นลมอยู่รอมร่อ
“ไปๆ ไปรอข้างนอกไป เดี๋ยวมาเป็นลมเป็นแล้งลำบากพี่อีก” หญิงสาวว่าที่สัตวแพทย์หญิงโบกมือไล่
“นะ... แน่ใจนะพี่...” เมฆสบสายตากับเธอ
“ไม่ต้องห่วงจ้ะ เดี๋ยวเสร็จแล้วจะเรียก”
ทั้งสี่หนุ่มเดินออกไปนั่งรอตรงเก้าอี้สำหรับคนที่พาสัตว์เลี้ยงมาพบแพทย์ ภาพที่เพิ่งเห็นมาหมาดๆ ยังคงตราตรึง แหนมนั่งคอตกพลางพูดเสียงเบา “กูแดกข้าวขาหมูไม่ลงไปอีกหลายวันแน่ๆ”
“ขาหมูเกี่ยวไรวะ”
“สีมันคล้ายๆ กันมึง”
“อีแกงส้มนะอีแกงส้ม แม่งแอบไปเสียตัวตอนไหนวะ ต้องไปแรดคณะอื่นมาแน่ๆ”
“แล้วลูกมันจะทำไงวะ ต้องหาคนเลี้ยงอีก”
“ก็คงต้องเลี้ยงที่ใต้ตึกคณะไปก่อนจนกว่าจะมีใครเอา”
น้ำนั่งฟังรุ่นน้องทั้งสามปรึกษากัน ก่อนจะออกความเห็นบ้าง “เดี๋ยวพี่ถ่ายรูปเอาไปลงเพจของมหาลัยให้ บางทีอาจจะมีใครอยากรับเลี้ยง”
“ขอบคุณครับพี่”
ประตูห้องตรวจเปิดออกกว้าง ว่าที่สัตวแพทย์หญิงชะโงกหน้าออกมาเรียกหนุ่มๆ กลับเข้าไป “เอ้า คลอดหมดแล้วจ้า ได้หกตัวนะ”
สี่หนุ่มก้าวฉับๆ เข้าไปดูผลงานของเจ้าสุนัขประจำคณะ ซึ่งมันกำลังเลียทำความสะอาดให้ลูกๆ ของมันอยู่ “อื้อหือ นี่หมาหรือหนูกันเนี่ย” ตำลึงอุทาน
“เดี๋ยวพามันกลับไปแล้วก็เลือกที่คนไม่พลุกพล่านหน่อยแล้วกัน เอาผ้าปูให้มันสักหน่อย แล้วช่วงที่มันให้นมลูกนี่ก็คอยเอาข้าวเอาน้ำมาเสิร์ฟให้สักหน่อยก็ดีนะ” หญิงสาวบอกกับรุ่นน้อง จากนั้นจึงหันไปหาน้ำ “แล้วเอาไปไว้ตรงไหนก็โทรบอกพี่หน่อยแล้วกัน จะได้แวะไปดู”
“ได้ครับ ขอบคุณพี่แพรมากนะครับ”
เธอยิ้มหวานให้ “จะกลับกันเลยมั้ยจ้ะเนี่ย เดี๋ยวพี่หาหนังสือพิมพ์ไว้รองก้นกล่องให้นะ”
“กลับเลยดีกว่าครับ นี่ก็ดึกแล้ว... แล้วพี่แพรล่ะ”
“พี่ขับรถมา ไม่ต้องห่วง”
“โอเค ขอบคุณนะครับ” น้ำพยักหน้าหงึกหงัก ในขณะเดียวกันรุ่นพี่ก็จับแขนแล้วโน้มเข้ามากระซิบ
“น้ำต้องพาพี่ไปเลี้ยงข้าวด้วยล่ะ”
ชายหนุ่มหัวเราะ “ครับๆ ไว้เจอกันที่มหาลัย”
เมฆยืนนิ่ง รู้สึกเส้นเลือดบนหน้าผากกระตุกอย่างแรง เขาก็นึกขอบคุณเธออยู่หรอกนะที่อุตส่าห์สละเวลามาดูแลสุนัขของคณะให้ แต่ทำไมสนิทสนมกับพี่น้ำของเขาจังวะ
“เอาล่ะ ช่วยกันยกกล่องไปใส่รถนะ” น้ำหันไปบอกกับรุ่นน้องทั้งสาม เขาสังเกตเห็นว่าเด็กหนุ่มมีสีหน้าไม่ค่อยสดชื่นนัก “เมฆ? หิวแล้วเหรอ”
“เปล่า... ขอบคุณครับพี่แพร” เมฆยกมือไหว้พร้อมกับเพื่อน แล้วหันไปช่วยกันประคองกล่อง ตรงไปยังรถที่จอดไว้
ชายหนุ่มขับรถพาทุกคนกลับไปที่คณะวิศวกรรมศาสตร์ พวกเขาจัดการเคลื่อนย้ายแกงส้มกับลูกๆ ของมันออกจากรถอย่างระมัดระวัง
“จะเอามันไปไว้ที่ไหนดี” น้ำถามรุ่นน้องทั้งสาม
“แกงส้มมีบ้านอยู่แล้ว เดี๋ยวเอาไปไว้บ้านมันแหละครับ อยู่ข้างตึก” เมฆตอบ
“อ้าว แล้วเมื่อกี้ไม่บอกพี่แพรไปล่ะ”
เด็กหนุ่มส่งสายตาขุ่นๆ ใส่ “ก็เห็นพี่เขาคุยกับพี่น้ำอยู่ ผมเลยไม่อยากยุ่ง”
แหนมกับตำลึงมองหน้ากัน วินาทีนี้อยากมุดเข้าไปในบ้านของแกงส้มด้วยแล้ว พวกเขาก้มหน้าก้มตาประคองกล่องเดินไปยังบ้านสุนัขที่พวกนักศึกษาสร้างไว้ให้สัตว์เลี้ยงประจำคณะโดยเฉพาะ ค่อยๆ วางกล่องลงแล้วเอ่ยกับสุนัขในกล่อง
“อีแกงส้ม ลุกไหวมั้ย ต้องอุ้มมึงเข้าบ้านรึเปล่า”
“เอาลูกมันวางในบ้านก่อนสิ เดี๋ยวมันคงตามเข้าไปเอง”
สองหนุ่มจัดการอุ้มลูกสุนัขใส่เข้ากรงไปทีละตัว โดยที่แกงส้มลุกตามเข้าไปโดยง่าย แล้วการผจญภัยประจำวันก็เสร็จสิ้นลงในที่สุด พวกเขาเดินไปล้างมือกันที่อ่างล้างมือในห้องน้ำคณะ
“หิวกันมั้ย จะออกไปหาอะไรกินรึเปล่า”
แหนมกับตำลึงรีบตอบ “เดี๋ยวพวกผมกลับไปกินมาม่าที่ห้อง ขอบคุณพี่น้ำมากเลยนะครับ พวกผมกลับก่อนดีกว่า” แล้วก็จ้ำอ้าวออกไปทันที
น้ำรอจนที่ตรงนั้นเหลือเพียงเขากับเด็กหนุ่มตามลำพัง เขาถอนหายใจเบาๆ พลางหันไปทางเด็กหนุ่มที่ยังคงยืนนิ่ง “เมฆ”
“ครับ” เด็กหนุ่มตอบรับหากไม่ยอมสบสายตากับคนถาม
ชายหนุ่มลูบศีรษะรุ่นน้องอย่างใจเย็น เขายิ้มมุมปาก ก็พอจะเดาได้ไม่ยากว่าอีกฝ่ายน่าจะไม่พอใจที่เขาสนิทสนมกับรุ่นพี่ผู้หญิง “พี่แพรน่ะ เขามีแฟนอยู่บัญชี ที่สนิทกันก็เพราะอยู่องค์การนักศึกษาด้วยกันก็เท่านั้น”
เมฆเงยหน้าขึ้น “จริงเหรอ”
“ไอ้เด็กขี้หึง” น้ำหยิกแก้มรุ่นน้องอย่างมันเขี้ยว
“โหย จะไม่หึงได้ไงอ่า ถ้าพี่เห็นผมสนิทกับผู้หญิงต่างคณะบ้าง...” เด็กหนุ่มหยุดกึก... เพราะมาคิดดูอีกที พี่น้ำก็อาจจะไม่หึงเขาก็ได้นะ เพราะพี่น้ำรู้ว่าเขารักพี่น้ำมาก คงไม่ทำอย่างนั้นแน่ๆ พอคิดเช่นแล้วสีหน้าก็สลดลงอีก
น้ำยิ้มบาง “พี่ก็คงไม่ชอบ เพราะงั้นพี่ถึงบอกเมฆเรื่องของพี่แพรไง เมฆจะได้สบายใจ... ถ้าเป็นเมฆเป็นพี่ เมฆก็จะบอกพี่เหมือนกันใช่มั้ย”
เมฆพยักหน้ารับ “ครับ ผมมีอะไรก็บอกพี่น้ำหมดแหละ”
“ดีมาก งั้นเดี๋ยวพี่พาไปซื้อข้าว น่าจะกลับมาทันก่อนหอปิด หรือเมฆจะไปค้างกับพี่”
เด็กหนุ่มหยุดคิด ที่จริงก็อยากจะไปค้าง แต่เห็นว่าวันนี้สมบุกสมบันกันมามากแล้ว เขาสงสารพี่น้ำ อีกอย่างเขาต้องตื่นเช้ามากด้วย “ผมนอนหอดีกว่า พรุ่งนี้ผมนัดติวหนังสือกับไอ้แหนมไอ้ตำลึงแต่เช้า พี่น้ำกลับไปเถอะครับ ผมกินมาม่าที่ห้องก็ได้”
“เอางั้นเหรอ”
“ใกล้สอบมิดเทอมแล้วน่ะพี่ ต้องเร่งอ่านหนังสือกันหน่อย”
“โอเค” น้ำคว้ามือเมฆเดินตรงไปที่รถ “งั้นพี่ไปส่งที่หน้าหอนะ”
“คร้าบ” เด็กหนุ่มตอบรับ
รถคันหรูเคลื่อนออกไปช้าๆ ไม่นานก็ถึงที่หมาย พวกเขาร่ำลากันสั้นๆ แล้วจึงแยกย้ายกันไป
TBC~*/หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำลายน้องเมฆให้พี่น้ำกันค่ะ
น้องเมฆ หนูต้องฝึกอีกนิดนะลูกนะ จะได้ตามพี่เขาทัน /โปะแป้งแล้วใส่ผ้าอ้อมให้น้องเมฆ
ฝากข้อคิดประจำตอนไว้นิดนึงค่ะ : เหนือเมฆตอนนี้สอนให้รู้ว่า เวลาหมาจะเกิด มันห้ามมั่ยดั้ยยยย นะจ๊ะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่า อยากลงบ่อยๆ นะ แต่เขียนไม่ทันเจงๆ 
หัวข้อ: เหนือเมฆ [บทที่ 55 : เหนือเมฆ (จบ)][p.80][260716] (อ่าน 818154 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก