Chaper 3 : How to get an ex back
หลังจากที่เมื่อคืนผมได้สร้างวีรกรรมสุดอัปรีย์ศรีกบาลเอาไว้ในไลน์กลุ่ม เพียงไม่ถึงครึ่งวันเรื่องของผมก็ลือเลื่องไปประมาณสามร้อยเจ็ดสิบหกคลุ้งน้ำ อย่างเมื่อตอนเที่ยงผมไปกินข้าวที่โรงอาหารกลาง พอกินเสร็จก็จะขึ้นไปเรียนเลคเชอร์ฟาร์มาโคฯต่อ แต่ในขณะที่โฉบผ่านหน้าคณะวิทยาฯ เพียงเสี้ยววินาทีนั้น อิเด็กวิทย์แพทย์ก็ล้อกูกันระงมจ้า
เมื่อเช้าเรียกแท็กซี่มารับที่บ้านมนุษย์แฟนเก่าตั้งแต่หกโมงครึ่ง ไม่ใช่ว่าเรียนเช้าอะไร วันนี้เรียนสิบโมงครึ่งด้วยซ้ำ แต่ว่าต้องรีบมาเขียนสคริปท์ขอโทษเจ้เพ็ญไง ส่วนเวลาที่เหลือก็กะเอาไปนั่งรอเจ้หน้าห้องพัก น้องซีนี่กะให้เดินขึ้นมาปุ๊บก็เห็นปั๊บเลยไง เผื่อเจ้จะเมตตาลดย่อนโทษแก่ผมมาบ้าง แต่เรื่องนี้ผมเข้าใจอาจารย์นะ ผมผิดเองแหละ ไม่ว่าอาจารย์คนไหนโดนว่าแบบนั้น ก็ต้องเรียกไอ้เด็กปากดีไปว่ากล่าวตักเตือนทั้งนั้นแหละครับ
...และเพ็ญประศรีก็เช่นกัน...
...ฮืออออ หยิกกูพรุนเลย...
ลืมความเจ็บที่เธอทำ แล้วทิ้งช้ำเอาไว้ตรงนั้น เพราะตอนนี้มันมีเรื่องที่ผมโคตรจะรู้สึกขากถุยชีวิตยิ่งกว่าเรื่องเจ้เพ็ญเสียอีก ทำไมนะหรอ... อาจารย์แม่งคึก ควิซกูตั้งแต่บทแรกไงคะ
...ขากกกกกก...
ซึ่งไอ้เรื่องนี้ผมก็เพิ่งจะรู้จากเฟซกลุ่มของคลาสผมเมื่อตอนสิบเอ็ดโมงเป๊ะๆนี่เอง และผมก็เชื่อว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นของอิพวกที่นั่งหน้าสลอนอยู่ในห้องนี้ก็เพิ่งรู้เหมือนกัน ผมเพ่งสายตาอาฆาตรพยาบาทราวนางร้ายช่องมากสีไปที่อิกลุ่มเด็กเรียนนรกที่เวลารู้เหี้ยอะไรมาก็กั๊กชิบหาย ลำพังแค่มึงไม่กั๊กกูก็หืดขึ้นคอแล้ว แล้วนี่ยังจะมากั๊กกูอีก... จิตใจมึงทำด้วยอะไร๊
ผมว่าอิแก็งค์เด็กเรียนสามตัวหน้านี้ถ้าแม่งไม่โรคจิตก็ต้องเองประสาทอ่อนๆ อย่างเมื่อเทอมก่อนคนได้เอวิชาจุลฯ เภสัชเยอะ มันก็มานะบากบั่นในการไปไล่ถามทุกคนที่ได้เอ ว่าได้เอด้วยกี่คะแนน...โถ เอดร็อก ตอนสมัครงานเขาไม่มานั่งถามมึงหรอก ว่าได้เอมากี่คะแนน
...ปัญญาอ่อนสัด...
...ที่ด่านี่ไม่ใช่อะไรหรอก...
...ผมริษยามันไง...
"ใครลอกกันขอให้ติดเอฟตอนไฟนอลค่ะ..."ยังไม่ทันควิซก็ทำลายกำลังใจด้วยการแช่งเบิกฤกษ์กูเสียแล้ว "ข้อแรก อธิบายความแตกต่างระหว่างยากึ่งสังเคราะห์ และผลิตภัณฑ์จากเทคโนโลยีชีวภาพ พร้อมยกตัวอย่างมา สองตัวอย่าง" มาข้อแรกกูก็เบลอเลยครับ ไอ้อธิบายน่ะยังพอแถๆไปได้ แต่ไอ้ยกตัวอย่างนี่ดิ... น้องซีจิครายอิ้ง
กรอกตาไปมาเพื่อส่องเพื่อนรอบข้าง แต่ทุกคนกลับก้มหน้าก้มตาเขียนกันยาวเป็นสี่ห้าบรรทัด เฮ้ย เดี๋ยวนะ คือพวกมึงอ่านพร้อมกูไม่ใช่หรอ ทำไมมีกูทำไม่ได้อยู่คนเดียว... เอ๊ะ หรือว่าจริงข้อสอบแม่งไม่ได้ยาก แต่กูแม่งโง่เกินไป
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะตัดพ้อในชีวิตตัวเองมากไปกว่านี้ ตาผมก็ดันเหลือบไปเห็นเมทแล็บสุดเลิฟที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมถึงได้กระจ่างใจถึงการกระทำของพวกมัน
...นี่มึงเอาโทรศัพท์ถ่ายรูปชีทเรียนมาเลยเร๊อะ...
แต่เหมือนอิฟอยด์มันจะยังไม่ลืมเพื่อนชายหน้าตาใสซื่อจิตใจอ่อนโยนและสุภาพเรียบร้อย? ที่นั่งอยู่ข้างๆ กระดาษควิซ ที่มีคำตอบที่เขียนด้วยฟอนท์ขยุกขยุยขนาดยี่สิบสี่พอยท์ถูกดันมาจนเกือบติดแขน ผมเลยได้แต่ก้มหน้าก้มตาลอกไปอย่างเนียนๆ
หลังจากโดนควิซไปห้าข้อ ผมก็ถึงกับตัวซีดหน่อยๆ ไอ้ควิซทำได้ไม่ได้มันก็เท่านั้นแหละครับ ทั้งเทอมเอามาหารเหลือแค่ห้าคะแนนเอง แต่อิมิดเทอมสี่สิบคะแนนนี่สิ... กูจะทำยังไงดี
พออาจารย์เริ่มสอน ทั้งผมและฟอยด์ก็ต่างเอาโทรศัพท์ขึ้นมาบันทึกเสียง แล้วก็จดตามจนรกชีท หนึ่งชั่วโมงผ่านไปอาจารย์ก็พักคลาสสิบห้านาที เพื่อนในกลุ่มผมถึงกับสลบไสลลงไปนอนฟุบกับโต๊ะ ในขณะที่อิฟอยด์กับอิแจนนั่งทำหน้าโรคจิตๆ ในขณะที่นั่งส่องหน้าจอโทรศัพท์กันสองคน หนำซ้ำยังงึมงำว่า โอปป้าๆ ซารางเง... คือไอ้ซารางเงอ่ะพอเข้าใจ แต่โอปป้านี่มันตัวเชี่ยอะไรวะ
"มึงเห็นโมเม้นชานแบคในไลฟ์เมื่อวานปะ อิห่า กูนี่โคตรฟิน อย่างเรียล"บอกเลย... กูไม่เข้าใจสักคำ
"กูเฉยๆว่ะ กูชอบให้แบคโอปป้ากูเมะ มึงไม่รู้หรอโอปป้าเกิดมาเมะน่ะ ป๋าแบคสายเมะมึงรู้จักไหม"อิฟอยด์เถียงอิแจนกลับ "เอาไว้คุยต่อที่หอคืนนี้นะมึง"ิแจนพยักหน้ารับ ก่อนที่มันสองตัวจะพุ่งสายตามาทางผมอย่างแรงกล้า "อิซี มึงมีอะไรจะเล่ามะ พวกกูแม่งรอเสือกมาตั้งแต่เช้าแล้ว"
"ไม่มี"ตอบทันควัน
"ไม่มีห่าอะไร ในไลน์กูยังหราอยู่เลย"ไม่ว่าเปล่า ชะนีตัวเตี้ยยื่นโทรศัพท์มาข้างหน้าเพื่อประกอบฉากอีกด้วย
"เฮ้อ"ผมถอนหายใจ "กูว่า เมื่อคืนแม่งแค่ความคิดชั่ววูบว่ะ"พูดแล้วก็กุมขมับอย่างปลงตก
"ทำไมวะ"ทำไมน่ะหรอ...
ย้อนไปเมื่อราวตีห้านิดๆ ซีกำลังนอนหลับด้วยความรู้สึกหวานอมขมกลืน แรงสั่นสะเทือนราว 7.8 ริกเตอร์ทำให้เด็กหนุ่มค่อยๆปรือตาขึ้นท่ามกลางความมืด ใบหน้าบวมๆเพราะเพิ่งตื่นนอนเบือนหันไปดูข้างกาย เงาตะคุ่มๆที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่บนเตียงทำให้เขาเบิกตาอย่างตกใจ
มือเรียวที่ไม่หยาบกร้านเพราะว่าไม่เคยได้ทำงานหนัก คว้าไปที่โคมไฟ ก่อนจะดึงโซ่โลหะสีทองเพื่อเปิดโคมไฟ
"อะ อ้า...ซี้ด"ทั้งเสียงทั้งภาพกำลังทำให้ตาที่เบิกกว้างอยู่แล้วเบิกกว้างไปอีกสเตป "แม่ง... อ้าาา"หลังจากรัวชุดสุดท้ายใส่หมอนข้างเสร็จ ก็ล้มตัวลงไปนอนคว่ำทับหมอนอยู่นิ่งๆ
ซียังเบิกตากว้างจ้องคนที่นอนนิ่งอยู่ที่เดิม ร่างกายเปลือยเปล่าที่อุดมไปด้วยมัดกล้ามกำลังดียันตัวลุกขึ้นนั่งคุกเข่า ก่อนจะดึงถุงยางอนามัยสีเหลืองออกมาจากไอ้สิ่งที่ตอนนี้มันเริ่มคอพับคออ่อนแล้ว
"มองเหี้ยไรเนี่ย"มนุษย์เปลือยที่ผมเพ้ายุ่งเหยิงพูดจบก็โยนเศษซากความใคร่ที่มีสภาพเหี่ยวๆไปที่ถังขยะที่อยู่ข้างเตียง
"อ้าวไอ้สัด... เสือกกระฉอกเลอะมือกูอีก"ไม่พูดเปล่า เอื้อมมือที่เปื้อนไปด้วยคาบคาวไปเช็ดที่เรียวขาที่โผล่พ้นผ้าห่มของอีกคนอีกด้วย
ชายหนุ่มที่มีความสูงราว 186 เซ็นติเมตรพลิกตัวลงจากเตียง หยิบทิชชู่ที่อยู่ไม่ไกลมาเช็ดที่น้องชายที่สงบจนสะอาด แล้วปาใส่หน้าคนที่ยังจ้องเขาตาไม่กระพริบ ก่อนจะแสยะยิ้มขำด้วยความจัญไร แล้วเดินออกจากห้องไปโดยทิ้งให้ใครอีกคนได้แต่นอนช็อคจนตาค้าง
... กูไม่สงสัยเลย ว่าทำไมหมอนข้างมึงถึงมีรู...
...ไอ้สาดดดด...
"กูว่านะ ไม่กัญชาก็ยาบ้า"เสียงชะนีถ่อยดึงสติผมให้กลับมาอีกครั้ง
"กูว่าสองอย่าง"สนับสนุนกันดีจริงนะมึงสองตัว "ไหนมึงเล่ามาดิ กูอยากเสือก"แจนยังคงไม่จบ
"เออ กูก็ไม่ค่อยอยากจะเล่าเท่าไหร่หรอก... คือกูเจอมันตอนเดินตากฝนจะไปบ้านแม่ แล้วมันมาช่วยกู มันบอกว่าจะให้กูอยู่จนกว่ากูจะมีที่ไป แต่คือมึงเข้าใจปะ ตอนแรกกูไม่ได้คิดอะไรนะเว่ย แต่มันดีกับกูอ่ะ มันจำเรื่องกูเป็นภูมิแพ้ผิวหนังได้ มันเอาคูลแพ็กมาประคบตาเพื่อไม่ให้ตากูบวม ถึงมันจะโคตรปากหมา โคตรถ่อย แต่เมื่อวานมันนั่งล้างตีนให้กูเลยอ่ะ "จริงๆก็อยากเล่านั่นแหละ แต่เล่นตัวไปก่อน เปิดมาเล่าเลยเดี๋ยวแม่งไม่ตื่นเต้น
"จ้ะ ไม่อยากเล่าเลยจ้า"ชะนีตัวสูงแซว
"ดูจากทรง กูว่าจริงๆแล้วแฟนเก่ามึงอ่ะยังรักมึงอยู่เว่ย ตลอดเวลาที่ไม่มีมึงตอนแรกๆถึงจะต้องทรมานจนต้องไปแดกเหล้าเพื่อให้ลืม แต่เขาก็รู้ว่าพอสร่างมันก็เจ็บเหมือนเดิม เขาเลยค่อยๆทำใจแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่ก็ยังไม่ลืมมึง พอมึงกลับมาเขาก็เลยทำดีกับมึง พยายามจะเริ่มต้นใหม่กับมึงอีกครั้ง"เพื่อนแจนว่ามาเป็นฉาก
"มะ มึงรู้ได้ไง"พี่นี่ถึงกับอัศจรรย์ใจในตัวเพื่อน
"กูฝันเมื่อคืน แหะๆ"มันยิ้มเขินๆ
"แหะพ่อง!"ผมกับอิฟอยด์ถึงกับต้องด่ามันพร้อมกัน
"มีรูปแฟนเก่ามึงมะ"ผมพยักหน้าแล้วเปิดรูปโปรไฟล์ไลน์ไอ้โปรให้พวกมันดู
พวกมันรับโทรศัพท์ผมไปก่อนจะสุมหัวคุยซุบซิบกันสองคน ตอนนี้อาจารย์กลับเข้ามาในห้องเรียนแล้ว แต่เพราะยังไม่ครบเวลาพักไอ้พวกที่สลบไสลหรือกำลังสิงโทรศัพท์อยู่เลยไม่ยอมเลยหน้าขึ้นมาเพื่อเรียน
"ผัวเก่ามึงชื่อโปรตอน เรียนอยู่ม.Zปะ"ดูจากตราบนเสื้อช๊อปมันก็ใช่นะ
"เออ"
"สัด... โลกโคตรกลม"พวกมันสองตัวมีสีหน้าตกใจจริงๆ
"พวกมึงรู้จักมันหรอ"
"พวกกูตามทวิตฯ แล้วก็เคยเจอที่งานมีตติ้งครั้งหนึ่ง"ผมพยักหน้าตาม "มึงรู้ปะผัวเก่ามึงเป็นติ่งเกิร์ลกรุ๊ป"ผมส่ายหัวรัว
"คือติ่งจริงจังมากอ่ะมึง บางวงนี่กูยังไม่รู้จักกันเลย แต่นางบอกเด็ด กูก็เลยเลยเชื่อ ตามไปดูเท่านั้นล่ะเด็ดจริงจ้า... "ผมยังคงรอฟังเพื่อนแจน "นมเป็นนม ตูดเป็นตูด เป้าเป็นกลีบ อิเหี้ย ผัวเก่ามึงแม่งโคตรกาม"เหตุการณ์ที่ไอ้โปรขย่มหมอนข้างด้วยความเร็วสูงนี่ไหลเข้ามาในหัวกูเลยครับ
"แต่เหี้ยยังไงคนแม่งก็ชอบเยอะอยู่ดี"ฟอยด์ว่า "กูเห็นแม่งมีคนติดแฮชแท็กยอมแล้วทูนหัวอยากมีผัวเป็นพี่โปรเต็มทวิตฯไปหมด"
"เดี๋ยวกูเปิดให้มึงดู"แจนรีบสไลด์โทรศัพท์แล้วยื่นหน้าจอมา
ผมเลื่อนดูไปเรื่อยๆ มีรูปแอบถ่ายไอ้โปรเป็นเป็นส่วนใหญ่ บางอันก็เป็นการพร่ำเพ้อถึงพฤติกรรมจัญไรของมนุษย์แฟนเก่าผมอย่างเวิ่นเว้อ ไม่ก็พูดถึงมุมน่ารักๆของมัน....
... ตึก... ตึก...
...ใจเต้นไม่เร็วหรอก แต่แม่งแรงสึด...
"ไหนบอกแค่ความคิดชั่ววูบง่ะ"ง่ะที่หน้ามึงสิอิเถื่อน
"มึง... ถ่านไฟเก่ามันติดไฟง่ายนะเว่ย"แจนที่อยู่ถัดจากฟอยด์ เอื้อมมือมาสุดตัวเพื่อตบบ่าผมสองที
"กูกลัวแม่งเป็นขี้เถ้าแทนถ่านไฟเก่าน่ะสิ"อินี่ก็ตัดกำลังใจกูจัง
"งั้นเราต้องพิสูจน์กัน"แจนเสนอขึ้นมา
"ยังไง..."ส่วนพี่นี่พร้อมสนองจ้ะ
-----
ตัดฉากมาที่บ้านมนุษย์แฟนเก่าตอนสิบแปดนาฬิกา เด็กหนุ่มตัวผอมแต่ลงพุงหน่อยๆกำลังยืนมองตัวเองในกำแพงกระจกเงาในห้องน้ำ เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ที่พยายามขโมยมาจากตู้เสื้อผ้าเจ้าของห้องถูกสวมลงบนตัวของซี
ที่จริงเด็กหนุ่มผิวขาวเหลืองค่อนข้างจะไม่เมกเซ้นที่ทำไมต้องเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวด้วย แต่พอเพื่อนชะนีทั้งสองอธิบายว่านิยายวายที่ทั้งคู่เสพมาตลอดชีวิตมันเป็นแบบนี้ ตอนแรกค่อนข้างไม่เข้าใจ แต่พอมาเห็นสภาพตัวเองในกระจกเขาก็ถึงกลับต้องร้องโอโห
....โอโห ไอ้สัด...
...ซีจิคราย...
ผมมองมนุษย์ตัวผู้หุ่นแกร็นๆที่ยืนอยู่ในกระจก พยายามโพสยั่วๆแบบที่เพื่อนชะนีสอน ไม่ว่าจะชูมือบิดขี้เกียจเพื่อให้ชายเสื้อรั้งขึ้นมา หรือทำหน้าแอ๊บแบ๊ว แต่คงเพราะขอบตาที่ดำคล้ำ ขาตันๆ ตูดใหญ่ๆ และผิวขาวเหลืองซูบซีดมันเลยดูเหมือนว่าผมป่วยเป็นโรคโลหิตจางมากกว่าที่จะดูเซ็กซี่... โอเค สภาพกูตอนนี้จังไรสัด
แต่ถึงจะมองว่าจังไรและไม่มั่นใจว่ามนุษย์แฟนเก่าจะรู้สึกกำหนัดหรือไม่ แต่อยากรักมันก็ต้องเสี่ยง ถ้าไม่อยากให้เธอเป็นเพียงภาพในความฝัน... ถุย
เสียงเครื่องยนต์ที่ดังแว่วๆทำเอาผมรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที ผมรีบสับขาตันๆของตัวเองวิ่งลงไปที่ประตูบ้าน แอบโผล่หัวออกไปมอง เห็นไอ้โปรกำลังจัดทรงผมอยู่อย่างไม่เร่งรีบ ผมตบแก้มตัวเองด้วยมือสองข้างเบาๆเพื่อเรียกความมั่นใจอีกครั้ง
เมื่อเห็นเหง้าหน้านิ่งๆของมนุษย์แฟนเก่าอย่างไอ้โปรโผล่พ้นประตูเข้ามา ผมก็รีบเสนอหน้าไปยืนทำตาฉ่ำบิดกระมิดกระเมี้ยนราวกับเป็นสาวน้อยสิบหกที่เขินอายต่อพี่ชายข้างบ้าน
"ปวดเยี่ยวก็ไปเยี่ยว"ประโยคแรกความมั่นใจกูก็ลดไปห้าสิบเปอร์เซ็นล่ะ "แล้วนี่แต่งตัวเหี้ยอะไร"ลดลงเหลือศูนย์อย่างว่องไว
"กลับมาแล้วหรอ"คำถามโคตรโง่ ไม่โดนด่านี่กูให้ถีบ... ก็เห็นแม่งยืนหัวโด่อยู่แท้ๆ ยังจะถามอีก
"..."ไม่ตอบอีกอินี่ หรือว่าชุดนี้แม่งจะได้ผล "มึงป่วยหรอวะ" สายตาสมเพชนั่นคืออะไร... ทำร้ายจิตใจข้าเหลือเกิน
"กินข้าวกันนะ เราซื้อกับข้าวมาเต็มเลย"รู้ว่าอัปรีย์ แต่อย่าคิดว่ากูจะหยุด "กินนะๆๆๆๆ"เห็นมันสตั้นผมนี่รีบเข้าไปดาเมจแม่งด้วยการเขย่าแขนพร้อมก้มมตัวน้อยเพื่อโชว์นมทันที
"นี่กูเมาหรือมึงเมาวะเนี่ย"ไอ้โปรเริ่มมีท่าทีสับสนในชีวิต
"ไปนั่งรอเลยๆ"
ผมดันหลังมนุษย์ตัวเปตรๆเข้าไปในห้องทานอาหาร ก่อนจะรีบไปยกกับข้าวในครัวมาตั้งบนโต๊ะ เมื่อกับข้าววางเรียงรายอยู่ครบ ผมก็ถือโถข้าวเซรามิกออกมาก่อนจะทำหน้าแบ๊วใส่ข้างคนที่กำลังนั่งกุมขมับด้วยความเครียดเสียเต็มประดา
"โปร..."เสียงอ่อนเสียงหวานทำให้เจ้าของชื่อเงยหน้ามองคนที่น่าจะได้รับการกระทบกระเทือนทางสมอง "โปรอยาก อาบน้ำ ทานข้าว หรือกินเราก่อนดี"ดูแล้วก็รู้ว่าคงอยากจะขากน้ำลายใส่หน้ากูเสียเต็มประดา
"ยกข้าวมาขนาดนี้ กูคงอาบน้ำมั้ง"โถไอ้สัด... กูเซ็ง
"..."แดกจุดแล้วตักข้าวไปเงียบๆ
ผมนั่งกินข้าวอย่างสงบเสงี่ยมอาจจะมีเผลอส่งตาหวานให้มันบ้าง แต่ไอ้โปรก็หามีปฏิกิริยาใดๆสักนิด กินข้าวกันเสร็จผมก็เอาจานมาแช่ในซิ้งค์ เพื่อรอให้พี่จอยแม่บ้านบ้านไอ้โปรมาล้างตอนเช้า
มนุษย์แฟนเก่ากำลังต่อเครื่องเกมส์เข้ากับทีวีจอยักษ์ในห้องนั่งเล่น จอยเกมส์อยู่ในมือของคนที่นั่งเหยียดขาหลังพิงโซฟาอยู่บนพื้น ไอ้โปรยังไม่ได้กดเข้าเกมส์เพราะมัวแต่สาระวนกับการกดโทรศัพท์ ผมเข้าไปนั่งพับเพียบประชิดตัวเป้าหมาย ก่อนจะส่งสายตาบ๊องแบ๊วไปให้คนที่มองผมอย่างเหยียดๆ
"โปรขอมือหน่อย"
"กูไม่ใช่หมา"แต่ปากมึงนี่หมาแน่นเอี๊ยดเลยจ้า
"งื้อ..."ทำดีดดิ้นขัดใจนิดหน่อยก็รีบคว้ามือมันมาแล้วเอาสีเมจิกวาดรูปหัวใจเล็กๆลงไปกลางผ่ามือใหญ่ทันที "ให้ใจไปแล้ว ดูแลให้ดีนะ"เอ ดร็อก กูแม่งโคตรแรด
"เอามือมึงมา"สั่งเสียงเถื่อน
ผมรีบส่งมือไปทันที ไอ้โปรคว้าสีเมจิกที่มือผมไปวาดๆสักพักก็คืนกลับมา ผมยิ้มหวานก่อนก้มมองที่มือตัวเอง แต่ทันทีที่มองร้อยยิ้มแม่งก็เหมือนสลายไปตามลม เพราะรูปที่ไอ้โปรวาดนั้นคือ... ส้นตีน
"ถ้าไม่อยากโดน ก็ไปไกลๆกู"
เมื่อเห็นเป้าหมายเหมือนใกล้จะประสาทแดกเต็มทน ผมจึงรับรู้ได้ว่า 'กูควรถอยก่อน' ขึ้นมาบนห้องนอน ผมก็รีบมาจัดการการบ้านที่คั่งค้างอยู่นิดหน่อย ทำเสร็จก็ไลน์หาเพื่อนหาพ่อไปเรื่อยเปื่อย จนเมื่อห้าทุ่มได้ยินเสียงก๊อกแก็กที่หน้าประตูนั่นแหละ จึงทำให้ผมต้องเข้าประจำที่
ขวดน้ำแร่เปิดออก ก่อนผมจะจรดปากแล้วแดกน้ำด้วยสไตล์เกร็งปากจนกักน้ำไม่ได้ ไอ้โปรเปิดประตูเข้ามา มันปรายตามามองผมที่ตอนนี้เปียกไปครึ่งตัว... พี่นี่หนาวหัวนมตั้งเลยครับ
"ปากมึงเป็นอัมพาตหรอ"โอเค กูยอมใจมึง
ผมปิดขวดน้ำ เดินเข้าไปแปรงฟัน แล้วพุ่งตัวขึ้นไปบนที่นอนทันที พลิกตัวขึ้นมานอนหงายมองคนที่นั่งแก้ผ้าทาครีมอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งด้วยความรู้สึกแปลกๆในท้อง ที่ไม่น่าใช่ปวดขี้
ผมปรือตาจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ ไฟในห้องดับลงจนเหลือเพียงความแสงสว่างจากโคมไฟเช่นเคย เสียงก๊อกแก๊กดังขึ้นที่ตู้เสื้อผ้า ก่อนที่เตียงจะไหวยวบและความอบอุ่นที่ปกคลุมทั้งทั่วตัว
ผมลืมตาหันมองไอ้โปรที่ล้มตัวนอนก่อนจะดับไฟ ผ้าห่มถูกห่มให้ผมอีกผืน มันคงจำได้ว่าผมขี้หนาว นั่นคือเหตุผลที่ผมมักใส่ชุดนอนแขนยาวขายาวนอนเสมอ แต่วันี้มันคงเห็นผมใส่แค่เสื้อบางๆกับกางเกงโคโยตี้โง่ๆ มันก็เลยเอาผ้าห่มมาเพิ่มให้
ผมทาบอกตัวเองที่เต้นระรัวด้วยความหวั่นไหวอีกครั้ง ตอนแรกว่าจะจบแผนแล้วล่าถอย แต่ถ้าเป็นแบบนี้ผมคงตัดใจแล้วนอนหลับไม่ลงแล้วจริงๆ... เอาวะ ตายเป็นตาย
ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอดแล้วกำมือสองข้างแน่นเพื่อสร้างความมั่นใจ ก่อนจะพลิกตัวขึ้นคร่อมไอ้ชีเปลือยที่นอนหงายยั่วอารมณ์อยู่ข้างๆ
"เฮ้ย!!!"ไอ้โปรร้องลั่น พยายามผลักผมออก แต่ผมกลับล็อคเอวมันไว้แน่นๆแล้วเริ่มขย่มบนหน้าท้องมันเบา "อึก..อั่ก...กู.. อึก...จุก..."ไม่ได้ฟังหรอกแม่งพูดอะไร
"นอนนิ่งๆนะ เดี๋ยวดีเอง"ได้แต่ปลอบมันเบาๆ "เหวอ"
รู้ตัวอีกทีผมก็โดนพลิกตัวเองมานอนที่เดิม เสียงหอบหายใจดังไปทั่วห้อง ไหล่ผมโดนกดไว้ด้วยมือของคนตัวโตที่กำลังคร่อมบนตัวผม... กูว่าแล้วววว
...แม่งต้องได้ผล...
----TBC.
ยอมใจน้องซีค่ะ
เอาที่นางสบายใจ
คือได้ข่าวว่ามึงเพิ่งเจอกันสองวัน
ปล.ขอบคุณทุกคนค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
