"ฉันอาจจะขี้หึง... กว่าที่คิด"“อ้วก! แหวะ!” เสียงอาเจียนดังลั่นห้องน้ำในช่วงสายของวัน น้ำเหนือใช้สองมือจับขอบเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าเอาไว้แน่นขณะโก่งคออาเจียน อาเจียนออกมาทั้งๆ ที่แทบจะไม่มีอะไรให้ออกแล้ว
“คุณหนูใหญ่ไหวไหมคะ ให้สาลี่โทรหาคุณควอตซ์ไหมคะ” สาลี่ถามพร้อมกับลูบหลังให้กับคนอาเจียน
น้ำเหนือได้แต่สั่นหน้าไปมาก่อนจะอาเจียนออกมาอีกรอบ ใบหน้าขาวนั้นซีดเผือด มือก็สั่นเหมือนคนไม่มีแรง เหงื่อขึ้นผุดตามขมับเต็มไปหมด
กว่าสองสัปดาห์ได้แล้วที่อาการแพ้ท้องของน้ำเหนือทุเลาลงไปมาก เช้านี้ตื่นมาก็ไม่มีอาการอะไร แต่อยู่ๆ หลังจากที่ทานข้าวเช้าเสร็จและกำลังจะรับขนมไทยกับน้ำผลไม้ในตอนสายอยู่ๆ คนท้องก็ลุกพรวดพราดวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วอาเจียนออกมาจนหมดให้แม่บ้านได้แต่ร้องด้วยความตกใจก่อนจะตามเข้ามาดู
แล้ววันนี้ทุกคนก็ออกไปข้างนอกกันหมดทั้งควอตซ์ คุณโทมัสและคุณหญิงมรกตที่มีประชุม และลาพิสที่มีเรียนตั้งแต่เช้า
“ไหวไหมคะคุณหนูใหญ่ ค่อยๆ เดินนะคะ” สาลี่กับป้ายุพินประคองคนหมดแรงออกจากห้องน้ำหลังก่อนจะพามานั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น สาลี่รีบเดินไปหายาดมยาหม่องมาให้น้ำเหนือทันที
“ไม่ให้โทรบอกคุณควอตซ์จริงๆ เหรอคะ” ป้ายุพินถามพลางบีบนวดมือของน้ำเหนือให้
“ตอนนี้เขาคงประชุมอยู่… ไม่ต้องหรอกครับ” น้ำเหนือปฏิเสธเสียงอ่อน เอนหลังพิงกับพนักโซฟาแล้วหลับตาลงอย่างอ่อนแรง
ป้ายุพินได้แต่ถอนหายใจกับเด็กดื้อแต่ก็ยอมตามใจในที่สุด “แล้วจะไปโรงพยาบาลไหวไหมคะเนี่ย”
“ไหวครับ เดี๋ยวนอนพักสักหน่อยก็คงดีขึ้น ไม่แพ้ท้องมาหลายวันแล้วแท้ๆ เลย” น้ำเหนือได้แต่บ่นอุบก่อนจะถอนหายใจออกมา นึกไปถึงเจ้าตัวเล็กในท้องทั้งสองคนที่อยู่ๆ ก็แผลงฤทธิ์ให้คุณแม่อาการหนัก
“สงสัยคงจะเหม็นกลิ่นน้ำนมแมวในขนมนี้มั้งคะ” สาลี่ว่าพลางยกจานขนมไทยขึ้นดม “พอดีร้านประจำไม่ได้ขาย ก็เลยซื้อร้านอื่นมาแทน”
“อย่างนั้นเอาขนมไปเก็บเลย แล้วต่อไปก็ไม่ต้องซื้อร้านนี้แล้วนะคุณหนูใหญ่ทานไม่ได้” ป้ายุพินหันไปสั่งทันทีให้สาลี่รับคำก่อนจะยกจานขนมออกไป
ป้ายุพินหันกลับมาหาคนที่นั่งพิงพนักโซฟาอีกรอบ “คุณหนูขึ้นไปนอนพักบนห้องก่อนดีกว่าค่ะ ไว้ใกล้ได้เวลาออกไปโรงพยาบาลแล้วป้าจะขึ้นไปปลุก ดูซิ… หน้าซีดเซียวเลย”
น้ำเหนือพยักหน้ารับก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินกลับขึ้นไปบนห้องนอน พอปิดประตูห้องได้เจ้าตัวก็ตรงรี่ไปที่เตียงนอนหลังใหญ่ทันทีก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ใบหน้าขาวซีดซุกลงกับหมอนใบนุ่มแล้วหลับตาลง ก่อนจะหลับไปในเวลาต่อมา
ช่วงสิบเอ็ดโมงกว่าสาลี่เตรียมที่จะขึ้นไปปลุกคุณหนูใหญ่ของบ้านตามคำบอกของยุพิน แต่ยังไม่ทันที่จะได้เดินขึ้นไปเสียงรถก็ดังเข้ามาใกล้เสียก่อน เจ้าตัวจึงเปลี่ยนจากเดินขึ้นบันไดไปบนชั้นสองเป็นเดินออกมาหน้าบ้านแทน
“คุณควอตซ์” สาลี่เอ่ยทักกับควอตซ์ที่เดินลงมาจากรถที่จอดเทียบเอาไว้หน้าบ้าน
“น้ำเหนือละ เตรียมตัวพร้อมหรือยัง” ชายหนุ่มร้องถามถึงคนที่จะต้องออกไปโรงพยาบาล
“คุณหนูใหญ่หลับอยู่ค่ะ เมื่อตอนสายแพ้ท้องหนักเลยป้ายุพินเลยให้ไปนอนพักบนห้อง นี่สาลี่ก็กำลังจะขึ้นไปปลุกค่ะ” สาลี่ตอบ
ควอตซ์ขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินสาลี่พูด “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันขึ้นไปดูเอง”
ช่วงขายาวๆ ของควอตซ์ก้าวไปยังบันไดขึ้นชั้นสองของบ้านทันที ชายหนุ่มเปิด ปิดประตูห้องอย่างแผ่วเบาเพื่อที่จะได้ไม่รบกวนคนที่กำลังหลับก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเตียงพลางมองคนที่นอนกอดผ้าห่มหลับสบายอยู่บนเตียง ใบหน้าน่ารักนั้นไม่ได้ซีดอย่างที่นึกอาจจะเพราะว่าอาการดีขึ้นแล้วก็เป็นได้
มือของควอตซ์เอื้อมไปปัดปรอยผมที่ปรกลงมาปิดหน้าของน้ำเหนือขึ้น ใช้หลังมืออังหน้าผากเพื่อวัดดูว่ามีไข้หรือเปล่าแล้วก็โล่งใจที่ไม่ได้มีอาการไข้ขึ้นเหมือนอย่างทุกทีเวลาที่น้ำเหนือแพ้ท้องหนักๆ
และเพราะสัมผัสที่หน้าผากนั้นทำให้คนที่นอนหลับอยู่เริ่มรู้สึกตัว น้ำเหนือกระพริบตาถี่ๆ ก่อนจะหรี่ตามองเมื่อเห็นว่าเป็นควอตซ์ที่นั่งอยู่บนเตียงแล้วกำลังลูบหน้าผากเขาอยู่เจ้าตัวก็หลับตาลงไปอีกรอบ
“ไปหาน้าหมอไหวหรือเปล่า” ควอตซ์ถามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายตื่นแล้ว
“ไหวครับ…” น้ำเหนือตอบ ขยับตัวไปมาก่อนจะซุกหน้าตัวเองลงบนหมอนอีกรอบแต่เปลี่ยนจากหมอนใบที่ตัวเองหนุนอยู่ตอนหลับเป็นอีกใบแทน ใกล้ๆ ขาของควอตซ์ที่นั่งอยู่บนเตียง
นี่คือจะอ้อน…นั่นคือคำที่แวบเข้ามาในหัวของควอตซ์ตอนที่ก้มลงมองคนที่นอนซุกอยู่ข้างๆ จนต้องส่งมือไปวางบนกลุ่มผมนุ่นนั้นแล้วลูบเบาๆ “ถ้าไหวก็ลุกขึ้นสิ แล้วนี่หิวหรือเปล่าเห็นสาลี่บอกว่าเมื่อตอนสายๆ แพ้ท้อง ได้กินอะไรอีกหรือยัง”
“ยังไม่ได้กินครับ” น้ำเหนือตอบ น้ำเสียงยังคงงัวเงียเหมือนกับเด็กที่ตื่นไม่เต็มตา เจ้าตัวค่อยๆ ดันตัวลุกขึ้นนั่งพลางยกมือขึ้นขยี้ตาแต่ก็ถูกมือของควอตซ์จับเอาไว้เสียก่อน
“อยากกินอะไร เดี๋ยวออกไปหาอะไรกินแล้วไปโรงพยาบาลกันเลย”
“ไม่รู้… อะไรก็ได้”
“อย่างนั้นไปล้างตาก่อนแล้วจะได้ออกไปกัน” ควอตซ์ว่ายกมือขึ้นเสยผมหน้าม้าของน้ำเหนือขึ้น “ผมเริ่มยาวแล้วนะ เดี๋ยวไปตัดผมด้วยเลยแล้วกัน ยาวปรกหน้าปรกตาหมด”
“ฮื่อ… ทำไมคุณขี้บ่น” น้ำเหนือพูดพร้อมกับเบ้ปากนิดๆ พลางขยับตัวลงจากเตียง
“เพราะมีเด็กดื้ออยู่ข้างๆ เลยต้องขี้บ่นยังไงหล่ะ” พอควอตซ์ว่าแบบนั้นคนถูกหาว่าเป็นเด็กดื้อก็ค้อนขวับเข้าให้ก่อนจะเดินขยี้ตาเข้าห้องน้ำเพื่อไปล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินออกมาพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กในมือที่ใช้เช็ดหน้าตัวเอง
“เช็ดหน้าแบบนั้นเดี๋ยวหน้าก็แดงหมด ค่อยๆ ใช้ผ้าซับสิ” ควอตซ์ที่หันมาเห็นอีกคนใช้ผ้าถูไปทั่วหน้าก็ดุออกมาอีกรอบ เดินไปแย่งผ้าขนหนูมาถือเอาไว้เองแล้วค่อยๆ ใช้ผ้าผืนนั้นซับน้ำบนหน้าออกให้
“ขอบคุณครับ…” น้ำเหนือเลยได้แต่พึมพำขอบคุณเสียงเบา
อชิตพลที่เช็ดหน้าให้น้ำเหนือเสร็จแล้วก็เดินเอาผ้าผืนนั้นไปแขวนให้เรียบร้อยก่อนจะเดินกลับไปหาคนที่ยืนรออยู่กลางห้อง “ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะสาย”
น้ำเหนือจึงได้แต่เดินตามคนตัวสูงกว่าลงไปข้างล่าง ขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าบ้านก่อนที่รถคันสวยจะแล่นออกจากรั้วของบ้านบริสตันไป เสียงโทรศัพท์เครื่องสวยดังขึ้นให้เจ้าของเครื่องหันมอง “รับโทรศัพท์ให้ที”
“ครับ” น้ำเหนือหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางตรงช่องด้านหน้ารถมาดูเมื่อเห็นเป็นเบอร์ของหมอวิรัชก็รีบกดรับทันที “สวัสดีครับน้าหมอ”
[อ้าว… น้ำเหนือเหรอ] ปลายสายส่งเสียงถามกลับมาอย่างไม่แน่ใจนัก
“ครับ น้าหมอมีอะไรหรือเปล่าครับ ผมกำลังจะเข้าไปที่โรงพยาบาล”
[ก็นิดหน่อย น้าจะบอกว่าเปลี่ยนเวลาตรวจนะพอดีช่วงพักนี้ทางมหา’ลัยอยากให้น้าเข้าไปบรรยายเรื่องเฉพาะทางสูติฯ กว่าจะเสร็จก็คงเย็น น้ำเหนือเข้ามาตอนสี่โมงเย็นแล้วกันนะน้าไม่มีคนไข้]
“อ๋อ… อย่างนั้นเหรอครับ โอเคครับน้าหมอ ครับ… สวัสดีครับ” น้ำเหนือลดโทรศัพท์ลงเมื่อปลายสายวางไปแล้วก่อนจะหันไปมองคนข้างๆ ที่หันมามองเหมือนจะถาม “น้าหมอครับ โทรมาบอกว่ามีบรรยายให้เข้าไปสี่โมงแทน”
“เหรอ… แล้วเธออยากไปไหนหรือเปล่า แต่เดี๋ยวไปหาอะไรกินก่อนแล้วกันเดี๋ยวจะปวดท้องเอา”
“จริงๆ แล้วผมอยากไปดูหนังสือครับ เกี่ยวกับ… เลี้ยงลูก” น้ำเหนือตอบ หนังสือเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ที่มีอยู่หลายเล่มเขาก็อ่านไปจนจบแล้ว อีกอย่าง… อีกไม่กี่เดือนก็คลอดคุณแม่มือใหม่อย่างเขาก็อยากหาข้อมูลเกี่ยวกับการเลี้ยงลูกมาอ่านเพื่อเป็นการเตรียมพร้อม
“อย่างนั้นไปที่ห้างแล้วกัน ช่วงนี้เวลาเจอคนเยอะๆ ไม่มีอาการเวียนหัวแล้วใช่ไหม” ควอตซ์หันมาถาม เพราะน้ำเหนือนั้นไม่ค่อยได้ออกจากบ้านสักเท่าไหร่ ล่าสุดก็ตอนที่ไปดูการถ่ายโฆษณาแต่ก็เห็นว่าเจ้าตัวไม่ได้มีอาการเวียนหัวหรือคลื่นไส้อะไรแล้ว ไม่รู้ว่าหายแล้วหรือเป็นเพราะตื่นเต้นกันแน่
น้ำเหนือพยักหน้ารับกับคำถามนั้น “ไม่แล้วครับ ช่วงนี้ไม่ค่อยแพ้ท้องแล้ว นอกจากได้กลิ่นที่ไม่ชอบจริงๆ อย่างเมื่อตอนสายๆ”
ควอตซ์ส่งเสียงรับในลำคอก่อนจะเลี้ยวรถไปอีกทางซึ่งน้ำเหนือก็หันมามองอย่างงงๆ เพราะทางที่อีกฝ่ายขับมานั้นไม่ใช่ทางไปห้างสรรพสินค้าที่เคยไปประจำ แล้วก็ดูเหมือนว่าควอตซ์จะเข้าใจในความสงสัยของตุ๊กตาหน้ารถจึงได้เอ่ยบอก
“เดี๋ยวไปอีกห้างยังไงก็มีเวลาเยอะอยู่แล้ว ห้างนี้คนเยอะกว่า เดี๋ยวเจอคนเยอะนานๆ แล้วจะเวียนหัวเอา”
“อ๋อ... ครับ ยังไงก็ได้ครับ ผม... เปิดเพลงนะ” น้ำเหนือว่าก่อนจะยื่นมือไปที่ปุ่มกดเครื่องเสียงในรถแต่ก่อนที่จะกดมือของควอตซ์ก็ยื่นมาจับมือของน้ำเหนือเอาไว้เสียก่อน “ครับ?”
“เก๊ะหน้ารถมีแผ่นเพลงอยู่ น้าหมอบอกเป็นเพลงที่เหมาะกับคนท้อง”
“เอ๋... อ๋อครับ ขอบคุณนะครับ” น้ำเหนือส่งยิ้มกว้างไปให้คนที่กำลังขับรถก่อนจะเปิดเก๊ะหน้ารถเพื่อหยิบซองใส่แผ่นซีดีที่ว่าออกมา เจ้าตัวเลือกอยู่ไม่นานก็เสียบแผ่นเข้าไปก่อนที่เสียงเพลงเพราะๆ จะดังคลออยู่ในรถ “ผมก็อ่านเจอ... ว่าเพลงช่วยพัฒนาลูกในท้องได้ด้วย น้าหมอบอกคุณมาเหรอครับ”
“อือ...” ควอตซ์ว่าแค่นั้นแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก น้ำเหนือก็เลยไม่ได้ถามต่อ
ภายในรถไม่มีเสียงพูดคุยอะไรมีเพียงเสียงเพลงที่ยังดังต่อเนื่องแต่ในความเงียบของคนสองคนนั้นก็ไม่ได้มีความอึดอัดแต่อย่างใด กลับเป็นบรรยากาศที่ดูแล้วสบายๆ เสียมากกว่า...
“อยากกินอะไร” คนตัวสูงกว่าเอ่ยถาม ตอนนี้ทั้งควอตซ์และน้ำเหนือมาถึงห้างสรรพสินค้าแล้ว จริงอย่างที่อีกฝ่ายว่าห้างนี้ในเวลานี้ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ไม่เหมือนกับห้างในตัวเมืองที่คนเยอะทั้งวัน
“อะไรก็ได้ครับ” พอน้ำเหนือตอบแบบนั้นคนถามก็ถอนหายใจออกมาทันที ก่อนจะคว้ามือของอีกคนมาจับแล้วเป็นฝ่ายพาเดินไปแทน
หลังจากใช้เวลาอยู่ในร้านอาหารเกือบหนึ่งชั่วโมงควอตซ์ก็พาน้ำเหนือไปที่ร้านหนังสือต่อเพื่อดูหนังสือตามที่อีกคนอยากดู และดูเหมือนว่าการที่ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลามายืนเลือกหนังสือในแผนกคู่มือคุณแม่จะเป็นที่สนอกสนใจของหลายๆ คนในร้านหนังสือ
“อยู่กับคุณแล้วมีแต่คนมอง” น้ำเหนือได้แต่บ่นอุบอิบ เพราะการที่เขายืนอยู่ข้างๆ คนที่หน้าตาโดดเด่นขนาดนี้แน่นอนว่าย่อมมีคนสนใจอยู่แล้ว
แต่ดูเหมือนคนที่เป็นที่สนใจจะไม่สนใจสักเท่าไหร่เพราะท่านรองประธานกำลังสนใจกับคู่มือเลี้ยงลูกมากกว่า “หือ?... เธอว่าอะไรนะ” ควอตซ์หันมามองก้มลงไปถามเพราะได้ยินไม่ชัด
“ฮื่อ... เปล่า ไม่ต้องก้มลงมาก็ได้” น้ำเหนือว่ายกมือดันข้างแก้มคนที่ก้มลงมาให้ออกห่าง รู้สึกจะหน้าร้อนวูบวาบแปลกๆ “คุณจะไปดูหนังสืออะไรอย่างอื่นก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวผมอยู่ดูตรงนี้แหละ”
“ไม่ละ ฉันอยากดูตรงนี้” ควอตซ์ว่าอย่างไม่ใส่ใจนัก พร้อมกับหยิบหนังสือเล่มที่สนใจมาพลิกดูไปดูมาก่อนจะยื่นให้คนข้างๆ ดูอีกที “เล่มนี้ว่าเป็นไง”
น้ำเหนือเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะรับหนังสือมาเปิดดูเนื้อหาข้างใน ไล่ดูตั้งแต่หน้าแรกไปเรื่อย
“เลือกเอาแบบที่มีรายละเอียดเยอะๆ นะเดี๋ยวดูไปสักสองสามเล่มเอาไว้อ่าน เล่มนี้เป็นไง” ควอตซ์ส่งเสียงถามพร้อมกับชะโงกหน้ามาดูหนังสือในมือของน้ำเหนือด้วย ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้ว่าอะไรนอกจากขยับหนังสือออกมาด้านข้างเพื่อให้อีกคนได้มองอย่างชัดเจน
“คุณจะอ่านด้วยเหรอ” น้ำเหนือถามโดยที่ยังไม่ได้ละสายตาไปจากหนังสือที่ถืออยู่
“ถามแปลก ก็ต้องอ่านสิลูกฉันเหมือนกันฉันก็ต้องเลี้ยงด้วย ไหนดูหน้านี้ก่อนสิ” ควอตซ์พูดยกมือไปเปิดหน้าหนังสือที่น้ำเหนือเพิ่งเปิดผ่านก่อนจะเลื่อนมือมาวางพาดเอาไว้ที่ไหล่ของคนข้างๆ แทนแล้วก้มลงอ่านเนื้อหาในหนังสือหน้านั้น อ่านไปก็ขมวดคิ้วไปหันมาถามคนข้างๆ ให้น้ำเหนือหน้าแดงวาบอย่างห้ามไม่อยู่...
“เธอจะมีน้ำนมให้ลูกไหม”“คุณ! ถามบ้าอะไรของคุณกัน” น้ำเหนือร้องถามทั้งๆ ที่หน้าแดงก่ำ
“แล้วฉันถามอะไรผิดละ” อีกคนยังคงถามต่อ ไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เขาถามมันผิดตรงไหนก็ในเมื่อในหนังสือก็เขียนอยู่ว่าน้ำนมแม่เป็นสิ่งสำคัญในการเจริญเติบโตและพัฒนาการของลูกน้อย น้ำเหนือเองถึงจะเป็น... อือ... ผู้ชายแต่ก็เป็นแม่อยู่ดี เขาก็เลยอยากรู้ว่าน้ำเหนือจะมีน้ำนมหรือเปล่า
“ก็ไม่ได้ผิดอะไร... ผมก็ไม่รู้ไม่ได้นึกถึงเหมือนกัน เอาไว้จะลองไปถามน้าหมอดูแล้วกันครับว่ามีหรือเปล่า” น้ำเหนือว่าพลางปิดหนังสือเล่มที่ถืออยู่ในมือแล้วยัดใส่มืออีกคนแทนก่อนจะหันไปเลือกหนังสือเล่มอื่นต่อ
“ท้องแรกเหรอจ้ะ” เสียงทักจากด้านข้างเรียกให้น้ำเหนือกับควอตซ์หันไปมองก่อนจะเห็นผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งยืนอยู่ใกล้ๆ แล้วทักทายด้วยรอยยิ้ม
ควอตซ์หันมามองน้ำเหนือก่อนจะหันไปมองผู้หญิงคนนั้นอีกรอบแล้วพยักหน้ารับ “ครับ ใช่ครับ”
“น่ารักกันจังเลยนะคุณพ่อมาช่วยเลือกหนังสือด้วย ลองเอาเล่มนี้ไปอ่านด้วยสิจ้ะภาพเยอะดีจะช่วยทำให้เข้าใจมากขึ้นป้าเคยซื้อให้ลูกสาวอ่านเหมือนกัน” หญิงคนนั้นว่าก่อนจะหยิบหนังสือที่วางอยู่บนชั้นมาส่งให้ ซึ่งควอตซ์ก็รับมาแล้วเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะเป็นฝ่ายเข้าไปถามและขอให้ช่วยเลือกหนังสือเพิ่มให้อีก
“พอดีวันนี้คุณแม่ผมไม่ว่างมาผมก็เลยมากับแฟนสองคน ไม่รู้ว่าหนังสือแบบไหนดียังไงช่วยพวกผมเลือกหน่อยได้ไหมครับ”
“ได้สิจ้ะ เดี๋ยวป้าช่วยเลือกว่าแต่นี่กี่เดือนแล้วละลูก ท้องดูไม่โตเท่าไหร่แต่คนตัวเล็กๆ แบบนี้ก็ถือว่าปกตินะ เหมือนลูกสาวป้ากว่าจะท้องโตเห็นชัดก็นู้น... เดือนที่หกเข้าไปแล้ว”
“ครบห้าเดือนพอดีครับ” เป็นควอตซ์ที่ตอบเพราะรู้ดีว่าน้ำเหนือคงไม่อยากตอบให้คุณป้าคนนี้นึกสงสัยเพราะถึงแม้รูปร่างของน้ำเหนือจะคล้ายกับผู้หญิงแต่เสียงก็ห้าวและแหบกว่าผู้หญิงทั่วไป เจ้าตัวเลยเพียงแค่พยักหน้าแล้วส่งยิ้มให้เท่านั้น
ยืนเลือกหนังสือกันอีกเกือบครึ่งชั่วโมงโดยความช่วยเหลือของคุณป้าใจดีน้ำเหนือและควอตซ์ก็ได้หนังสือมาหลายเล่ม พออ่านไปอีกเป็นสัปดาห์เลยทีเดียวเมื่อได้หนังสือจนเป็นที่พอใจแล้วก็เดินไปจ่าเงินโดยที่ควอตซ์ก็เป็นฝ่ายถือหนังสือทั้งหมดให้
“ขอบคุณมากนะคะ” พนักงานเอ่ยขอบคุณพร้อมกับส่งถุงใส่หนังสือให้ควอตซ์ ชายหนุ่มรับมาก่อนจะหันมาหาน้ำเหนือแล้วพากันเดินออกจากร้านไป เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลายังมีเวลาอีกนานกว่าจะถึงเวลานัดของหมอวิรัช “อยากไปไหนอีกหรือเปล่า”
“ไม่ครับ ผมอยากดูแค่หนังสือแล้วคุณ... อยากไปดูอะไรหรือเปล่าครับ” น้ำเหนือตอบก่อนจะถามกลับ
“อย่างนั้นแวะไปดูร้านสาขาหน่อยแล้วกัน”
“แล้วร้านใหม่คุณจะเปิดเมื่อไหร่เหรอครับ แล้วเปิดที่ไหนบ้าง” น้ำเหนือถามด้วยความสนใจทันทีพร้อมกับเดินตามคนตัวสูงไปด้วยแต่ยังไม่ทันที่ควอตซ์จะได้ตอบคำอะไรเสียงทักก็ดังขึ้นขัดเสียก่อน
“คุณน้ำเหนือ คุณอชิตพล”
ทั้งสองคนต่างหันกลับมามองน้ำเหนือยิ้มทักทายผิดกับอีกคนที่ทำหน้านิ่งทันทีที่เห็นว่าเป็นใคร
“คุณหมอ มาเดินไกลจังนะครับ” น้ำเหนือทักเพราะห้างสรรพสินค้านี้อยู่ไกลจากโรงพยาบาลพอสมควร
“บ้านผมอยู่แถวนี้ครับ เลยมาเดินเล่นรอเวลาไปเข้าเวรที่โรงพยาบาลแต่วันนี้... คุณมีนัดกับอาจารย์หมอวิรัชไม่ใช่เหรอครับ”
“อ๋อ... พอดีน้าหมอมีติดบรรยายครับเลยเปลี่ยนให้เข้าไปตอนเย็นแทน” น้ำเหนือตอบพร้อมกับยิ้มให้
ใช่... คุณหมอที่เอ่ยทักทั้งสองคนก็คือคุณหมอที่น้ำเหนือบังเอิญเดินชนถึงสองครั้ง คุณหมอที่กำลังเรียนต่อเฉพาะทางอยู่ที่โรงพยาบาลที่หมอวิรัชประจำอยู่ คุณหมอที่เป็นลูกศิษย์ของหมอวิรัชและเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่รู้เรื่องของน้ำเหนือ
ทั้งคู่ยืนคุยกันผิดกับใครอีกคนที่เอาแต่เงียบ และไม่ใช่แค่เงียบแต่หน้านั้นตึงเสียจนน้ำเหนือที่เหลือบไปมองนึกในใจว่าถ้าเอานิ้วจิ้มไปหน้านั้นจะแตกบึ้มเหมือนลูกโป่งหรือเปล่า
“เอาไว้เจอกันที่โรงพยาบาลนะครับคุณหมอ” น้ำเหนือเอ่ยลาเมื่อเห็นว่าควรจะพาคนที่ไม่มีมนุษยสัมพันธ์ออกจากตรงนี้ก่อนที่หน้านั้นจะแตกเพราะตึงเกินไป
“ครับ แล้วเจอกันครับคุณน้ำเหนือคุณอชิตพล” คุณหมอเอ่ยลาทั้งสองคน แต่คนตัวสูงกลับทำเพียงพยักหน้าด้วยใบหน้านิ่งๆ แล้วคว้ามือของน้ำเหนือมาจับก่อนจะออกเดินทันทีแบบไม่ให้ใครได้พูดอะไรต่อ
************************************************
สวัสดีปีใหม่ไทยค่ะ ฟางนี่ไม่ได้ไปเที่ยวไหนอยู่บ้าน อากาศมันร้อนมากจนไม่อยากจะออกไปไหนเลยค่ะ ร้อนได้ร้อนดีจริงๆ อยู่บ้านนอนตากพัดลมตากแอร์สบายกว่ากันเยอะเลย ฮ่า ใครเที่ยวก็ขอให้สนุกนะคะ เที่ยวเผื่อฟางด้วยน้า ^^
กลับเข้าเนื้อเรื่อง โอ๊ยๆ ทำไมคู่นี้น่ารักน่าเอ็นดู อะไรคือการที่คนพี่ถามน้องแบบนั้นในร้านหนังสือคะ ถ้าอยากรู้ว่าน้องมีน้ำนมไหมก็ลองดูด เอ๊ย! รอดูเองสิคะ ไปถามแบบนั้นน้องก็เขินแย่สิ เนอะ อิอิ แลดูมุ้งมิ้งกันอะ คือคู่นี้ไม่ได้พูดหวานๆ ไม่ได้มองสบตาซึ้ง แต่ด้วยความที่ดูแลกันมันทำให้ฟินอ่าเพราะจะให้คนพี่มาพูดหวานๆ ก็คงจะไม่ใช่เท่าไหร่ แต่ถ้ามีโอกาส! คนพี่ได้พูดแน่ค่ะ
ความขี้หึงของคนพี่ยังไม่จบนะคะ ยังได้เห็นกันอีกแน่นอน คำพูดสปอยด้านบนแน่นอนว่าคนพี่พูดค่ะ แต่จะพูดกับตัวเองหรือพูดกับน้องอันนี้ก็ต้องรออ่านกันในครึ่งหลังนะคะ แล้วเจอกันค่ะ ^^
อ๋ออออ อีกนิดค่ะเรื่องการอัพ หลายๆ คนอาจจะรู้สึกว่านานกว่าฟางจะอัพ แต่คือตอนนี้ฟางพยายามที่จะอัพช่วง จันทร์ พุธ ศุกร์ แต่ฟางมีนิยายอัพ 3 เรื่อง แบ่งไปวันละเรื่องมันเลยดูช้า ถ้าตามอ่านทุกเรื่องก็ได้อ่านบ่อยนะ แต่ถ้ารอเรื่องเดียวมันเลยช้า หวังว่าจะเข้าใจกันนะคะ ^^ // ถ้าหลังจากเรื่อง My Mom จบก็อาจจะมาได้บ่อยขึ้นค่ะ
ถ้าชอบถูกใจก็คอมเมนต์กันเนอะ ขอเลยค่าขอคอมเมนต์เลย ขอกันแบบนี้นี่แหละ แฮ่...
อ่านกันแล้วก็คอมเมนต์ให้กำลังใจคนเขียนหน่อยนะคะ จะได้มีกำลังใจแต่งให้อ่านกันเรื่อยๆ นะ แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
ฝากอุ้มรักด้วยนะคะ อย่าลืม กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณทุกคะแนนบวกเป็ด คะแนนชื่นชมในตัวฟางนะคะ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ
หัวข้อ: ❤… อุ้มรัก ...❤ #Mpreg } ll อุ้มรัก'S 01 [100%] l P.160 [12-11-62] (อ่าน 1335958 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก