<< Heart หัวใจนี้มีเพียงเธอ >>
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: << Heart หัวใจนี้มีเพียงเธอ >>  (อ่าน 63776 ครั้ง)

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
ปากไม่ดีเลยเนอะ

ออฟไลน์ boboman

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1189
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-2
อิพี่เอกแม่งปากเสีย -*-
ทำธนัทร้องไห้เลย
แต่ที่ใจร้ายกว่าคือคนเขียน ตัดจริงตัดจังงง T^T

ออฟไลน์ Freja

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2394
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-4
หมั่นไส้ค่ะ จะซึนไปไหนคะพี่เอก  เดี๋ยวอกจะแตกตายนะคะ

ออฟไลน์ Belove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +703/-2
    • ฺBelove



                                 Heart

                           หัวใจนี้มีเพียงเธอ

                                บทที่ 13


น้ำตาของธนัทยังคงไหลลงมาเป็นทางทั้งจากความตกใจและเสียใจเนื่องด้วยการกระทำ

ของศรุต การกระทำที่จาบจ้วงหยาบคายอย่างที่เขานึกไม่ถึงว่าจะมาจากคนที่ธนัทรักจนหมดใจ


การกระทำที่เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาไปทำอะไรให้ศรุตบรรลุโทสะได้มากขนาดนี้

แต่ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอันใดก็ตาม ศรุตไม่มีสิทธิ์ที่จะพิพากษาและลงทัณฑ์ด้วยความรุนแรง


ความทะนงตัวบังเกิดขึ้นในความคิดของธนัท ถึงแม้ว่าเขาจะรักศรุตมากแค่ไหนแต่เขาจะไม่ยอม

ให้ศรุตมาทำแบบนี้เพราะเขาไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์ของใคร


ธนัทรวบรวมแรงเท่าที่มีอยู่ยกเท้าข้างหนึ่งขึ้นมาแล้วกระทืบไปที่เท้าข้างที่อยู่ฝั่งเดียวกันของศรุตเต็ม

กำลังจนศรุตสะดุ้งและร้องอุทานดังลั่น และทันทีที่ธนัทเป็นอิสระเขาฟาดฝ่ามือมากระทบใบหน้า

ของศรุตสุดแรงที่เขาจะมี  ใบหน้าคมหันไปตามแรงตบยังไม่หนำใจหนุ่มน้อยยังผลักร่างของศรุต

จนเซไปชนแผ่นผ้าใบล้มระเนระนาด


เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างสิ้นสุดลง ธนัทจึงได้มีเวลายืนหอบเอาอากาศเข้าไปจนแทบสำลักและเมื่อตั้งตัวได้

แววตาตัดพ้อนั้นก็ฉายชัดซ้ำมาอีกครั้งเมื่อมองไปยังศรุตที่ยกมือขึ้นกุมซีกใบหน้าที่มีรอยแดงเห่อขึ้นมา

อย่างชัดเจน


“ไม่จำเป็นต้องขออนุญาตถ้าผมจะหันหลังให้ใครสักคน ชีวิตผมก็ยังเป็นของผม ไม่ต้องให้ใครมาสั่ง”


เสียงแข็งๆที่ธนัทไม่เคยใช้กับใครถูกนำมาใช้กับศรุต ยิ่งรักมากความน้อยใจก็ยิ่งเพิ่มพูนเป็นหลายเท่ากับ

สิ่งที่ศรุตกระทำไว้กับตน

ศรุตนิ่งงัน ความเจ็บปวดที่ถูกธนัทตบหน้าเรียกสติกลับคืนมาสู่เขา นี่เขาทำบ้าอะไรลงไป หัวใจยิ่งหล่นวูบ

เมื่อเห็นร่างบางส่งสายตาแห่งความน้อยใจ ตัดพ้อ ก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวก่อนหันหลังให้เขาแล้ววิ่งไป

ที่มอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าคันเก่งแล้วบังคับมันให้ขับเคลื่อนหนีไปโดยที่คำห้ามปรามยังไม่ทันหลุดจากปาก


ศรุตได้แต่นิ่งมองจนธนัทหายไปลับตา ร่างสูงจึงได้เดินมาใช้แขนกวาดจานสีที่วางอยู่บนโต๊ะตัวเล็ก

หล่นกระจายลงพื้นอย่างหงุดหงิด


“โว้ยยย”


“อะไรคะ เกิดอะไรขึ้น”


เสียงศุภัคชญาดังขึ้นมาก่อนที่ตัวจะตามมาบนรถเข็นไฟฟ้า หญิงสาวได้ยินเสียงตะโกนลั่นของคนเป็นพี่

จึงวางมือจากงานให้ครัวออกมาภายนอก เพื่อที่จะเห็นพี่ชายทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเล็กแล้วยกสองมือขึ้น

กุมศีรษะท่ามกลางข้าวของที่กระจัดกระจายเต็มพื้น


“พี่เอกเป็นอะไร”


ศุภัคชญาวางมือบนบ่าของพี่ชาย แม้จะยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เธอเชื่อว่าเป็นเรื่องรุนแรงเพราะเธอไม่

เคยเห็นอาการสติแตกของคนเป็นพี่ขนาดนี้


“แอม พี่ไม่รู้ว่าเป็นอะไร”


เขาเงยหน้าคุยกับน้องสาวเสียงแห้ง


“แอมเคยคิดถึงใครสักคนวนเวียนอยู่อย่างนั้นโดยหาสาเหตุไม่ได้ไหม อยากเห็นหน้า อยากคุยด้วย แล้ว

ก็ไม่ชอบเวลาที่คนๆนั้นไปแสดงท่าทีสนิทสนมกับคนอื่น”


ศุภัคชญาพิจารณาหน้าหมองของพี่ชายอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดช้าๆ


“อย่าบอกนะว่าพี่เอกกำลังมีความรัก”


ศรุตชะงักเมื่อคำพูดของคนเป็นน้องเหมือนไม้แหลมที่แทงเข้าไปตรงจุดบอดของหัวใจพอดิบพอดี

ความรู้สึกที่เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไรแล่นปลาบตั้งแต่สมองลงสู่เท้ากับอะไรบางอย่างที่เค้าไม่อยากจะ

ยอมรับกับตัวเอง


นี่คือสิ่งที่เรียกว่าความรัก


กับเด็กคนนั้น หนุ่มน้อยหน้าหวานที่เขาเพิ่งทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ


ศุภัคชญาเลิกคิ้วมองคนเป็นพี่อย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้ซักถามอะไรมากเพราะรู้ดีว่าถ้าคนเป็นพี่

ไม่ยอมบอกเองก็ไม่มีทางได้รู้ หญิงสาวจึงหันรีหันขวางมองไปทางประตูรั้ว


“แล้วนัทล่ะคะ แอมนัดกับนัทไว้ นี่กำลังทำของกินไว้รอรับอยู่เลย เมื่อกี้ก็ได้ยินเสียงรถแว่วๆ แล้วหายไปไหน

เสียล่ะ”


“มาแล้ว แล้วก็ไปแล้ว”


“คะ”


ศุภัคชญาทำหน้างงๆ เมื่อได้ยิน


“อ้าว ทำไมนัทรีบกลับ”


หญิงสาวยิ่งงงหนักเมื่ออยู่ๆคนเป็นพี่ชายก็ลุกพรวดจากเก้าอี้แล้วก้าวยาวๆไปที่รถ


ศุภัคชญาได้แต่ตะโกนตามหลัง


“พี่เอกจะรีบไปไหน”


คำตอบที่ได้จากพี่ชายก่อนที่ศรุตจะบังคับให้ยานยนต์ไฟฟ้าลอยขึ้นไปในอากาศก็คือ


“จะไปตามนัทกลับมาไง”


หญิงสาวมองยานยนต์ไฟฟ้าที่เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วจนหายไปลับตา สมองของเธอหมุนติ้วทำงาน

อย่างรวดเร็ว


ความรัก พี่เอกหงุดหงิด นัท...


เป็นไปไม่ได้


ศุภัคชญาเบิ่งตากว้างอย่างตกใจ ถึงแม้เธอจะอยากให้พี่ชายมีความรักแต่มันต้องไม่ใช่กับธนัท

ที่เป็นผู้ชายด้วยกัน แม้ว่าเธอกับธนัทจะคบหากันเป็นเพื่อนก็ยากที่ศุภัคชญาจะยอมรับได้

หญิงสาวนิ่งคิดก่อนที่จะตัดสินใจบังคับให้รถเข็นไฟฟ้ากลับเข้าไปในตัวบ้าน ตรงเข้าไปหา

คอมพิวเตอร์เมนบอร์ดแล้วกดฟังค์ชั่นโทรศัพท์


“พี่มีนหรือคะ นี่แอมเองค่ะ”





ธนัทกลับมาถึงร้านต้นไม้ด้วยเปลือกตาที่บวมเป่งและดวงตาที่ยังแดงก่ำ น้ำตาภายนอกเหือดแห้งไปแล้ว

แต่ภายในมันยังไหลรินต่อเนื่อง หนุ่มน้อยจอดรถไว้หน้าร้านแล้วเปิดประตูเข้าไปด้านหลังก่อนที่เขา

จะก้าวไปสู่เรือนกระจก โลกแห่งต้นไม้ที่ไม่มีวันทำร้ายเขา เหมือนใครบางคน


เดินไปที่ต้นไม้ต้นเล็กที่เพิ่งหอบหิ้วมาจากสวนของภามที่เขาเพิ่งจัดการปลูกลงดิน

ดอกสีชมพูสวยยังคงเกาะติดอยู่บนกิ่ง เขาทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเล็กที่เขาใช้เวลานั่งขุดดินแล้วเอื้อมมือ

ไปลูบกลีบดอกแผ่วเบา


Bleeding Heart ชื่อมันช่างเศร้าเหมือนเขาตอนนี้ น้ำตาที่ว่าเหือดแห้งไปไหลย้อนกลับมาอีกครั้ง

หนุ่มน้อยชันเข่าขึ้นมาแล้วซุกหน้าลงสะอึกสะอื้นอย่างไม่อายใครเมื่อได้อยู่คนเดียว


ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับศรุตในเมื่อตอนขาไปที่สวนของภาม เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นยังดูไปได้ดี ริมฝีปาก

ที่บรรจงจูบมากับความหวานที่มียังคงฝังแน่นอยู่ในความรู้สึก แล้วเกิดอะไรขึ้นตอนกลับมาจากสวน

จนกระทั่งถึงวันนี้ กับเรื่องที่เกิดขึ้นสดๆร้อนๆ ศรุตเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ธนัทเอื้อมมือมาแตะที่

ริมฝีปากตัวเองแผ่วเบา เขายังรู้สึกเจ็บจากรอยกัดขบเม้มจากจุมพิตที่รุนแรงนั่น แต่ก็ไม่เท่ากับที่เจ็บตรงหัวใจ


เสียงประตูทางเข้าเรือนกระจกดังขึ้น ธนัทเงยหน้าขึ้นมองคนที่เข้ามาโดยไม่ได้รับเชิญ สบตากันอยู่ครู่

หนึ่งก่อนที่เขาจะเบือนหน้ากลับหันไปให้ความสนใจกับต้นไม้ต้นน้อยที่อยู่ตรงหน้า

ศรุตยืนมองร่างบางที่นั่งกอดเข่าอยู่หน้าตันไม้ด้วยดวงตาที่สำนึกผิดกับอารมณ์รุนแรงที่ทำลงไป


สมควรแล้วที่ธนัทจะเบือนหน้าหนี เขาถอนหายใจยาวแล้วเดินเข้าไปใกล้ธนัท จิตกรหนุ่มทรุดตัวลงนั่ง

กับพื้นดินเคียงข้างกับธนัทและนิ่งอยู่อย่างนั้นครู่ใหญ่ กลายเป็นธนัทที่อดรนทนไม่ได้กับความเงียบหนุ่มน้อย

เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา


“มาทำไม ใครใช้ให้มา”


ศรุตกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเมื่อได้ยินเสียงแข็งจากร่างที่นั่งอยู่ข้างๆเขาได้แต่ตอบกลับเบาๆ


“มาเอง เป็นห่วงว่าเจ็บมากหรือเปล่า”


ธนัทแค่นยิ้ม ดวงตายังคงจับจ้องที่ต้น Bleeding heart ราวกับจะมองให้ทะลุกลีบบอบบางสีชมพูนั่น


“ยังไม่ตายหรอกครับ ไม่ต้องเป็นกังวล”


ศรุตกระพริบตาปริบๆเมื่อได้ยิน เขาหันไปมองเสี้ยวหน้าเรียวที่ยังมีคราบน้ำตาเปื้อนเป็นทางอยู่บน

แก้มเนียนด้วยหัวใจที่หดเล็กลง ร่างสูงใช้แขนรั้งให้ร่างนั้นหล่นจากเก้าอี้ตัวน้อยก่อนที่จะดึงให้ธนัท

เอนกายมาพาดอยู่บนตัก แม้หนุ่มน้อยจะดิ้นรนศรุตก็รั้งต้นแขนให้ธนัทหยุดนิ่ง เขาใช้ปลายนิ้วค่อยๆ

ลูบไล้เช็ดคราบน้ำตาออกจนหมดจากใบหน้าของธนัทก่อนที่จะเลื่อนมาแตะตรงริมฝีปากที่มีร่องรอย

บอบช้ำจากฝีมือของเขา


“เจ็บมากไหม”


เขาถามอย่างเสียใจ


“ฉัน...ขอโทษ”


ธนัทเมินหน้าไปทางอื่น เขาบอกตัวเองว่าอย่าได้ใจอ่อนให้กับคนที่มีสีหน้าสลดอยู่ตอนนี้ง่ายๆเจ็บแล้วต้องจำ


“ถ้านายจะให้โอกาสฉันได้อธิบายเหตุผลบ้าง”


คนหน้าขรึมคิ้วขมวดเป็นปมกล่าวเสียงอ่อยๆ ดวงตาใสราวกับกระจกเป็นฝ่ายจ้องตากับศรุตด้วยโทสะบ้าง

เขาไม่เข้าใจการเปลี่ยนแปลงไปมาของคนที่กำลังประคองให้เขานิ่งอยู่บนตัก เดี๋ยวก็ดี เดี๋ยวก็ร้าย


“ผมไม่เห็นว่าพี่เอกจะมีเหตุผลตรงไหน”


ธนัทเสียงดังใส่หน้าศรุต


“ผมเห็นแต่อารมณ์เกรี้ยวกราดที่แสดงใส่ผม ผมไม่ใช่ถังขยะที่ต้องคอยมารองรับอารมณ์ อุ๊บ...”

เสียงขาดหายไปเพราะมันถูกปิดด้วยปากของศรุต



TBC



 :n1: :n1:






เกมพิศวาสซาตานร้าย ลงบทพิเศษแล้วนะคะ


อ่าน เกมพิศวาสซาตานร้าย


และกำลังจะเริ่มให้โอนเงินสั่งซื้อพรุ่งนี้นะคะ

 :pig2: :pig2: :pig2:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 08-08-2015 21:56:20 โดย Belove »

ออฟไลน์ boboman

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1189
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-2
ตัดอีกแล้ววว
โคตรค้างเลยยย
อิพี่เอกน่าจะรู้ตัวละว่าชอบนัท
แต่ดูท่าน้องสาวจะเริ่มป่วง -_-* ไปดึงมีนเข้ามาทำม้าย :hao7:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 09-08-2015 08:19:56 โดย boboman »

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6283
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
เอะอะจูบๆๆ นะพี่เอก ฮ่าๆๆ
แต่ว่าน้องแอมจะโทรหามีนทำไมหว่า

ออฟไลน์ Mouse2U

  • บังเอิญ'โลกกลม'..
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3531
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +223/-10
แอมรับไม่ได้ตรงไหนคะ? ในเมื่อพี่เอกเขาเลือกแล้วว่าจะรักนัท แทนที่จะแสดงความยินดีกับพี่ชาย แต่นี่ไม่~ ดันเลือกที่จะเข้าไปยุ่มย่ามกับความรักของเขาทั้งสองคนเสียอย่างนั้นล่ะ หรือทั้งชีวิตนี้แอมคิดเพียงแค่ว่าความสุขของตัวเองเท่านั้นที่ต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง เฮ้อ~ เราว่านะ..ความหวังดีที่เห็นแก่ตัวแบบนี้แอมเก็บเข้ากรุไปเถอะนะคะ o18

ออฟไลน์ twinmonkey0311

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5480
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +110/-9
อินังน้องแอม หล่อนกำลังจะทำอะไร จะขัดขวางความรักของนัทกับพี่เอกหรือไง ถึงได้โทรหาชะนีมีนเนี่ย :m16:

ออฟไลน์ Belove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +703/-2
    • ฺBelove



                                 Heart

                            หัวใจนี้มีเพียงเธอ

                                บทที่ 14



ธนัทรู้สึกเหมือนตัวเขาเบาหวิวจนแทบจะลอยได้

อารมณ์ที่ประดังเข้ามาทั้งความโกรธ น้อยใจ เสียใจ พลันแตกกระจายหายไปทั้งหมด

ที่มีอยู่ตอนนี้คือความหวิวไหวที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน เมื่อศรุตบรรจงจุมพิตอย่างนุ่มนวล


มันช่างแตกต่างจากจูบแรกท่ามกลางทุ่งหญ้าสีทอง จูบที่บอกถึงความวู่วาม สันสน งงงัน

และยิ่งต่างจากจูบที่เต็มไปด้วยโทสะ กราดเกรี้ยว รุนแรง ที่เกิดขึ้น ณ บ้านของศรุต


แต่ตอนนี้ เวลานี้  ศรุตทาบริมฝีปากลงไปปิดเสียงต่อว่าของเขา จนเสียงนั้นมีเพียงแค่อึกอัก

พึมพำอยู่ในลำคอเมื่อแนบริมฝีปากจนสนิท คนชำนาญการจูบอย่างศรุตก็ค่อยๆบังคับให้เขา

เปิดปากขึ้นรับจูบที่บดเบียด ในตอนแรกธนัทพยายามที่จะกัดฟันไว้ไม่ให้ปลายลิ้นอุ่นของศรุต

ล่วงล้ำเข้ามาภายในได้แต่ก็ไม่สำเร็จเมื่อศรุตใช้ปลายนิ้วบีบเบาๆเป็นการบังคับอยู่ตรงปลายคาง

และในที่สุดด้วยสติที่กำลังเตลิดธนัทก็ต้องยอมให้ศรุตล่วงล้ำเข้ามาในโพรงปากหวานจนได้


มือหนาอีกข้างวางแนบอยู่ที่ต้นคอแล้วบังคับให้หนุ่มน้อยเงยหน้าขึ้นรับกับใบหน้าของเขาเท่านี้

จุมพิตของศรุตก็สมบูรณ์แบบ ลิ้นอุ่นตรงเข้าคลุกเคล้าเบียดร้อนจนหนุ่มน้อยแทบละลาย

ศรุตไล่ชิมความหวานไปทุกที่ จนเขารู้สึกได้ว่าไม่มีฟันซี่ไหนของธนัทที่ศรุตจะไม่แตะต้องไปถึง

ธนัทรู้สึกได้ถึงความอ่อนหวาน คำขอโทษ คำปลอบประโลม จากจุมพิตของคนที่เขารักจนหมดใจ

ราวกับศรุตจะแสดงให้เขาได้รับรู้จากจุมพิตที่เนิ่นนานนี้


หนุ่มน้อยแทบจะเตลิดไปมากกว่านี้เมื่อมือที่จับอยู่ปลายคาง ค่อยๆ เลื่อนลงมาวางทาบอยู่

ที่สีข้างแนบไปกับเสื้อตัวบางอย่างจงใจ ธนัทต้องกลั้นใจเรียกสติกลับคืนมาก่อนที่เขาจะวางมือ

ทาบไปกับมือแกร่งอีกชั้นหนึ่งเป็นการปราม แล้วใช้อีกมือผลักที่แผ่นอกกว้างเบาๆ

ศรุตถอนริมฝีปากอย่างอ้อยอิ่ง เขาถอนหายใจยาวลึกเมื่อสบตากับธนัทด้วยดวงตาแวววับ

หนุ่มน้อยร้อนซู่ใบทั่วใบหน้าเมื่อรู้สึกถึงเลือดที่สูบฉีด หน้าเนียนแดงไปด้วยเลือดฝาดไปถึงใบหู

จนเขาต้องหลบตาไปมองทางอื่น


“คราวนี้อารมณ์ไหนอีกล่ะ ผมตามไม่ทันแล้ว”


ธนัทอุบอิบต่อว่าเบาๆ ก่อนที่เขาจะถูกศรุตดันร่างให้นั่งกับพื้นแล้วหันหน้ามาเผชิญซึ่งกัน


“ฉันคิดว่า ฉันชอบนาย”


“ฮะ อะไรนะครับ”


ธนัทอุทานอย่างแปลกใจพร้อมเบิกตากว้างเมื่อได้ยินน้ำเสียงจริงจังจากศรุต หนุ่มน้อยใช้นิ้วแคะหูตัวเอง

ก่อนถามออกไปอีกครั้ง


“ขออีกทีได้ไหมครับ ช้าๆ ชัดๆ”


ศรุตพรายยิ้มเมื่อได้ยิน


“ขออีกทีนี่ขออะไร ขอให้พูดใหม่ หรือขอให้จูบใหม่อีกรอบแบบช้าๆ ชัดๆ”


ใบหน้าที่เกือบเป็นปกติของหนุ่มน้อย กลับมาแดงเรื่ออีกครั้งจากคำพูดหน้าตายของศรุต


“พี่เอกครับ”


“โอเค ฉันคิดว่า ฉันชอบนาย ช้าและชัดพอไหม”


ศรุตรีบชิงพูดเมื่อได้ยินเสียงที่ดังขึ้นของธนัท


“แล้วที่หงุดหงิดอารมณ์เสียก็เพราะเห็นนายไปกอดแถมคุยกับไอ้แห้งภามอะไรนั่นซะสนิทสนม

ตอนนั้นนึกอยากจะเข้าไปจับแยกแล้วโยนมันไปดาวอังคารมากเลย รู้ไหม”


ธนัทอ้าปากหวอก่อนที่จะค่อยๆ คลี่ยิ้มแล้วเปลี่ยนเป็นหัวเราะคิกคักเมื่อได้ยินความในใจจากศรุต

แถมเมื่อเห็นคนตรงหน้าเก๊กขรึมทั้งที่โหนกแก้มแดงเรื่อ เสียงหัวเราะก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ

คราวนี้เป็นคราวของศรุตบ้างที่ต้องปั้นหน้าตายทั้งที่รู้สึกเก้อเขินอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ชายหนุ่มยกมือขึ้นบีบปลายคางธนัทเบาๆ เมื่อเห็นยังหัวเราะไม่หยุด


“ถ้ายังไม่หยุดหัวเราะ ระวังจะโดนปิดปากอีกรอบนะ”


ธนัทพยายามกลั้นหัวเราะจนสำเร็จ ดวงตาคู่หวานกลับมาสดใสอีกครั้งหนุ่มน้อยเอื้อมมือมาลูบไล้


ใบหน้าของศรุตข้างที่ยังมีรอยมือของเขาปรากฏอยู่


“เจ็บมากไหมครับ ผมขอโทษที่ตบหน้าพี่เอก”


ศรุตส่ายหน้าพลางยกมือขึ้นมาเกาะกุมมือนุ่มอีกชั้นหนึ่ง


“ถ้าเทียบกับที่ฉันทำให้นายเจ็บและร้องไห้ นี่ก็สมควรแล้ว”


ดวงตาใสราวกระจกคลอไปด้วยน้ำตาอีกครั้งแต่ครั้งนี้เป็นน้ำตาแห่งความสุขสมหวัง

ธนัทยิ้มให้ศรุตอีกครั้ง


“ขอบคุณมากสำหรับความรู้สึกดีๆที่พี่มีให้ผม ผมมีความสุขมากที่ความรักของผมที่มีต่อพี่ไม่สูญเปล่า”

ศรุตยิ้มตอบอย่างอ่อนโยน


“นายเป็นคนแรกที่ทำให้ฉันไม่อยากจะเก็บหัวใจไว้กับตัว ถ้าคนเราอยากจะให้หัวใจที่มีดวงเดียว

กับใครสักคนเพื่อบอกถึงความรู้สึกที่เขามี”


ศรุตจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของธนัท


“สำหรับหัวใจของฉัน ขอให้นายเป็นคนเก็บรักษาไว้ได้ไหม”


น้ำตาแห่งความปีติหยดลงมาผ่านร่องแก้ม เมื่อธนัทได้ยินประโยคนี้หนุ่มน้อยพยักหน้ารับด้วยความตื้นตัน


“ด้วยความเต็มใจครับ และสำหรับหัวใจของผมพี่เอกคงรู้แล้วว่ามันอยู่กับพี่ตั้งแต่วันแรกที่เรารู้จักกัน”


...ตั้งแต่เด็ก...


ธนัทต่อคำพูดในใจ ก่อนที่เขาจะถูกดึงตัวให้เข้าไปซุกอยู่ในอ้อมกอดอุ่นที่เขาฝันถึงมาตลอด


“ผมขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหม”


หนุ่มน้อยส่งเสียงอู้อี้อยู่กับแผ่นอกกว้าง


“พี่เอกเลิกเรียกตัวเองว่าฉัน แล้วเรียกผมว่านายเถอะนะ”


ศรุตดันตัวธนัทออกจากอก แล้วใช้มือบีบที่จมูกเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว


“ได้สิ งั้นพี่จะเรียกตัวเองว่าพี่ แล้วเรียกนายว่านัท โอเคไหม”


หนุ่มน้อยรีบพยักหน้าอย่างถูกใจ


“งั้นพี่เป็นฝ่ายขอบ้าง”


จิตกรหนุ่มทำตาดุใส่ พร้อมส่งเสียงเข้ม


“ห้ามนายไปทำตัวสนิทสนมเป็นพิเศษกับใคร ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงก็ไม่ได้ พี่ไม่ชอบ”


ธนัททำตาโตเมื่อได้ยิน แต่ในใจหนุ่มน้อยก็อดพองโตไม่ได้เมื่อรู้ว่านั่นคือสิ่งที่ศรุตแสดงออกว่า

หึงและหวงเขาแค่ไหน


“โห พี่เอกครับ ถ้าขนาดนั้นผมคงต้องย้ายไปอยู่นอกกาแล็คซี่แล้วมั้ง จะได้คุยกับเอเลี่ยน

ไม่ต้องคุยกับคน”


“นัท”


ศรุคเรียกชื่อเสียงเข้มแล้วจึงโถมตัวเข้าใส่จนธนัทหงายหลังลงไปนอนกับพื้นดิน

ศรุตเอนกายไปทับร่างบางพร้อมกับก้มหน้าไปใกล้


“เอเลี่ยนก็ไม่ได้”


ศรุตพูดเป็นคำสุดท้ายก่อนก้มลงไปดื่มด่ำความหวานจากกลีบปากแดงเรื่ออีกครั้ง





ยานยนต์ไฟฟ้าค่อยๆ แล่นลงจอด แล้วศรุตกับธนัทก็เดินออกมาด้วยใบหน้าที่บ่งบอกถึงความสุข

ก่อนที่ทั้งสองจะเดินเข้าไปในบ้าน

ศรุตเกาะเกี่ยววงแขนของธนัทไว้ขณะเดินไปที่โต๊ะอาหารและเมื่อเห็นศุภัคชญากับจิรวิชญ์

ที่กำลังจัดวางอาหารมองตรงมาศรุตจึงได้ยอมคลายมือออกจากการเกาะกุม


“อ้าวเจมส์ วันนี้หยุดหรือไงถึงมาได้”


จิรวิชญ์ยิ้มให้กับพี่ชายข้างบ้าน


“คร้าบ ทำงานหนักก็ต้องมีเวลาพักผ่อนบ้างดิเดี๋ยวสมองแตกตายกันพอดี แล้วนี่พี่เอกไปรับนัทมาเหรอ

ถึงมาด้วยกันได้”


ศรุตได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ เมื่อฟังคำถาม ธนัทเหลียวไปมองอย่างเข้าใจก่อนเป็นฝ่ายตอบ


“ใช่ครับ พอดีมีธุระด่วน ไปได้ต้นไม้ต้นใหม่มาปลูกแล้วมันยังไม่แข็งแรงเลยรีบกลับไปดูก่อน

พี่เอกเค้ากลัวเสียเวลาที่แอมนัดไว้เลยขับรถไปรับมา”


จิรวิชญ์พยักหน้ารับรู้ จะมีก็แต่ศุภัคชญาที่ทำหน้าแปลกๆเมื่อมองไปที่เพื่อนใหม่กับพี่ชาย


“แล้วปากของนัทไปโดนอะไรมา ทำไมมันช้ำอย่างนั้นล่ะ”


หญิงสาวคนเดียวเอ่ยถามอย่างแคลงใจ ธนัทจึงเป็นฝ่ายหน้าเจื่อนบ้างเมื่อคิดหาข้อแก้ตัว


“คือ...เรานอนดิ้นตกเตียงเมื่อคืนน่ะ ปากกระแทกพื้นเลยเป็นอย่างนี้แหละ”


ศุภัคชญามองอย่างไม่เชื่อถือ แต่ก็พยักหน้าเออออ


“กับข้าวเรียบร้อยแล้วนั่งกันได้เลยค่ะ แต่อย่าเพิ่งทานกันนะรอแขกของแอมอีกคนนึงก่อน”


ศรุตขยับตัวให้ธนัทนั่งคู่กับเขาพลางมองน้องสาวอย่างแปลกใจ


“อะไรกัน แอมมีแขกด้วยเหรอ พี่ไม่เห็นรู้เลย”


ศุภัคชญาที่บังคับรถเข็นไฟฟ้าให้ไปอยู่คู่กับจิรวิชญ์พูดตอบพี่ชาย


“ไม่ใช่คนแปลกหน้าหรอกค่ะ พี่เอกก็รู้จักดี อ้าว...มาพอดี”


ศุภัคชญาทำท่าตื่นเต้นเมื่อได้ยินเสียงเซ็นเซอร์ดังจากประตูรั้ว หญิงสาวรีบบังคับรถเข็นไฟฟ้าหายไป

ทางหน้าบ้านก่อนที่จะกลับมาพร้อมร่างโปร่งบาง ผมดำขลับปล่อยยาวสยายไปถึงกลางหลังกับ

ชุดเดรสสีน้ำทะเลเรียบหรูที่ขับผิวให้ผ่องขึ้น อาคันตุกะคนใหม่คลี่ยิ้มกว้าง เมื่อเดินตรงมาจนถึง

โต๊ะอาหารพร้อมรถเข็นของศุภัคชญา


ศุภัคชญายิ้มแย้มเมื่อเอ่ยแนะนำ


“พี่เจมส์ นัท สาวสวยคืนนี้ชื่อ มีน จ้ะ”



TBC

 :n1: :n1:









ออฟไลน์ boboman

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1189
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-2
จิ้มมม
เขาคบกันแล้ววว
แต่ขัดใจแอม ทำงี้ได้ไง -*- โวะ!
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 12-08-2015 17:42:47 โดย boboman »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ Mouse2U

  • บังเอิญ'โลกกลม'..
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3531
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +223/-10
หวังว่าพี่เอกจะไม่ตามใจน้องสาวมากเสียจนลืมแคร์ความรู้สึกของน้องนัทนะคะ -*-

ออฟไลน์ twinmonkey0311

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5480
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +110/-9
พี่เอกกับนัทปรับความเข้าใจกันแล้ว  :katai2-1:  แต่ก็กลัวคุณน้องแอมจะจับคู่ให้พี่เอกกับมีนนี่สิ

ออฟไลน์ ขนมโก๋

  • เป็ดหัวเน่า
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 698
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +73/-0
พี่ชายที่แสนดี ดีจนเกินไป :z3:

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6283
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
แอมชวนมีนมาทำมายยยยย

ออฟไลน์ Belove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +703/-2
    • ฺBelove



                                   Heart

                              หัวใจนี้มีเพียงเธอ

                                  บทที่ 15



ยานยนต์ไฟฟ้าลอยขึ้นกลางอากาศแล้วแล่นออกจากเขตบ้านไกลจนลับสายตา

ของสองสาวที่ยืนมองด้วยความรู้สึกที่ใกล้เคียงกัน

ศุภัคชญาบังคับให้รถเข็นเลื่อนเข้ามาใกล้แล้วหยุดอยู่เคียงข้างร่างบางที่ทอดสายตา

ติดตามศรุตซึ่งอยู่ในยานยนต์คันนั้นจากไปพร้อมธนัท


“เป็นยังไงบ้างคะพี่มีน เมื่อได้เห็นด้วยตาและได้ยินด้วยหูแล้วพี่มีนคิดเหมือนที่แอม

คิดหรือเปล่า”


มีนถอนหายใจแผ่วเบาด้วยความหนักใจเมื่อนึกถึงเหตุการณ์บนโต๊ะอาหาร ตั้งแต่เธอเหยียบย่าง

เข้าไปและศุภัคชญาจัดให้เธอนั่งเคียงข้างอีกด้านหนึ่งของศรุต ถึงแม้รอยยิ้มเพียงเล็กน้อยอย่างอ่อนโยน

จะเผื่อแผ่มาถึง แต่เมื่อเห็นแววตาที่แสดงออกถึงความแปลกใจที่ได้เห็นการปรากฏตัวของเธอ

เมื่อนำไปเทียบกับยิ้มกว้างอย่างอบอุ่นที่หันไปมอบให้หนุ่มน้อยที่เธอเพิ่งรู้จัก มีนก็รู้สึกปวดหนึบในใจ

อย่างบอกไม่ถูก


ยิ่งเมื่อเห็นการดูแลเทคแคร์ตลอดมื้ออาหาร ในขณะที่เขาหันกลับมาพูดคุยกับเธอนับครั้งได้

หัวคิ้วสวยก็ขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างใช้ความคิด

เป็นไปได้หรือที่คนอย่างเฮอคิวลิสของเธอจะมีรสนิยมไปชอบเพศเดียวกัน หญิงสาวตระหนก

ในความคิดของตัวเอง ก่อนที่จะหันไปสบตากับศุภัคชญาด้วยความไม่แน่ใจ


“น้องแอมให้พี่มาเห็นมารับรู้เพื่ออะไรคะ”


สาวน้อยในรถเข็นสบตาตอบมีนด้วยความอัดอั้น


“แอมเพิ่งสังเกตเห็นวันนี้เองว่าท่าทีที่พี่เอกมีต่อนัทเปลี่ยนไป จริงๆ แล้วแอมชอบนัทในความเป็นเพื่อนนะคะ

แต่แอมรับไม่ได้ถ้านัทจะเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่นกับพี่เอกพี่ชายคนเดียวของแอม”


ศุภัคชญามองมีนอย่างตัดสินใจ


“แอมจะบอกความลับพี่มีนเรื่องนึง เป็นเรื่องที่ลับที่สุดของพี่เอกก็คือเรื่องเดียวกับที่พี่มีนสงสัย

พี่เอกคือเฮอคิวลิสจริงๆ”


มีนอ้าปากค้าง เบิกตากว้าง ในที่สุดข้อสงสัยที่เธอมีก็เปิดเผย ศรุตคือเฮอคิวลิส


“แอมดูออกว่าพี่มีนชอบพี่เอกเพราะพี่เอกช่วยชีวิตพี่มีนไว้ ใช่ไหมคะ”


“ใช่ แอมเข้าใจถูกต้องแล้ว พี่รักเฮอคิวลิส ดังนั้นถ้าพี่เอกของแอมคือเฮอคิวลิส พี่ก็รักพี่เอก”


มีนตอบรับอย่างมั่นใจในความรู้สึกของตัวเอง ทำให้ศุภัคชญายิ้มอย่างพึงพอใจ


“แล้วทำไม พี่มีนจะไม่ลองเอาชนะใจพี่เอกดูหน่อยล่ะคะ พี่มีนสวยและน่ารักออกอย่างนี้ใครๆ

ก็รักพี่มีนได้ไม่ยาก แล้วแอมจะช่วยพี่มีนด้วย พี่มีนคิดว่าจะทำให้พี่แอมหันกลับมาในทางที่ถูกต้องได้ไหม”


มีนชะงักกับคำถามและข้อเสนอของศุภัคชญา


ชีวิตที่เฉียดตายมาแล้วครั้งหนึ่งทำให้มีนรู้ถึงคุณค่าของทุกวินาทีที่ผ่านไป จะเป็นไรไปถ้าเธอจะทำทุกอย่าง

เพื่อให้ได้คนที่เธอรักมาครอบครองเพื่อความสุขของเธอ


“ตกลงตามนั้นจ้ะแอม”


มีนตอบรับข้อเสนอ

อิริยาบททั้งหมดของศุภัคชญาและมีนอยู่ในสายตาของจิรวิชญ์ ที่มองอยู่ไกลออกไปด้วยความสงสัย





แสงสว่างลับขอบฟ้าไปแล้วเมื่อศรุตขับยานยนต์ไฟฟ้ามาส่งธนัทที่โอลทาวน์ ความมืดที่ปกคลุมโดยรอบ

ทำให้ศรุตหันมองไปมาอย่างแปลกใจ

เมืองท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ที่เงียบสงบ ยิ่งเมื่อค่ำลงแสงจากไฟฟ้าที่ส่องสว่างจากที่พักอาศัยมีเพียงเล็กน้อย

พอใช้สอย เมื่อเทียบกับในตัวเมืองที่ไม่มีวันหลับใหลอย่างในนิวซิตี้ที่เขาใช้ชีวิตอยู่ ชายหนุ่มกลับเริ่มนึกชอบ

กับบรรยากาศแบบนี้และยิ่งเมื่อเดินตามธนัทเข้าไปในเรือนกระจกที่เต็มไปด้วยต้นไม้นานาพรรณ 


ศรุตเงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าผ่านเพดานกระจก เขาถึงกับอึ้งในความงามของดวงจันทร์ที่ส่องแสงสุกสกาว

ข่มดวงดาวระยิบระยับที่ลอยเกลื่อนผืนฟ้าสีดำ ราวกับเป็นฉากส่งให้ทุกอย่างยิ่งงดงามเป็นทวีคูณ

ชายหนุ่มรีบเอ่ยห้ามเมื่อได้ยินธนัทกำลังจะออกคำสั่งเปิดไฟด้วยเสียง ก่อนที่จะเดินมาหยุดต่อหน้าธนัท

ในความมืด


“ทำไมไม่ให้เปิดไฟล่ะครับ แล้วจะมองอะไรเห็น”


ธนัทเอ่ยถามด้วยความสงสัยกับการกระทำของศรุต ที่เงยหน้ามองขึ้นไปมองท้องฟ้า


“พี่ไม่เคยเห็นท้องฟ้า ดวงจันทร์ ดวงดาว อย่างนี้มานานมากแล้ว ขอดูชัดๆ หน่อยเถอะมันสวยมากเลย”


ธนัทอมยิ้ม เมื่อเห็นท่าทีเหมือนเด็กน้อยที่ได้ของเล่นชิ้นใหม่ ก็ความสดใสอย่างนี้มิใช่หรือที่เขาอยากจะเห็น

จากศรุต


“ดีใจนะที่พี่เอกชอบ นึกว่าจะเบื่อกับความเงียบของบรรยากาศแถวนี้เสียอีก”


ศรุตละสายตาจากดวงดาวบนท้องฟ้ามามองความระยิบระยับจากดวงตาของธนัทราวกับจะอวดแสงแข่งกับ

ดวงดาวเบื้องบน


“ไม่เบื่อเลย แถมชอบอีกต่างหาก ยิ่งถ้ามีนัทอยู่ด้วยยิ่งชอบมาก”


ธนัทหัวเราะคิกกับคำหวานที่เพิ่งเคยได้ยินจากศรุตเป็นครั้งแรก หนุ่มน้อยนึกไม่ถึงว่าจะได้ยินจากหน้าขรึมๆ

ของคนตรงหน้า ส่วนศรุตเมื่อเห็นใบหน้าหวานๆ ที่กำลังกลั้นหัวเราะ เขาก็อดใจไว้ไม่อยู่ที่จะเอื้อมไปรั้ง

เอวคอดให้ขยับเข้ามาใกล้ แล้วใช้มือบีบจมูกโด่งอย่างมันเขี้ยว


“หัวเราะอะไรนักหนา เจ้าเด็กทะเล้น”


ธนัทพยายามกลั้นหัวเราะจนสำเร็จแล้วส่งยิ้มหวานให้คนที่อยู่ใกล้จนแทบได้ยินเสียงลมหายใจ


“ไม่นึกว่าพี่เอกจะพูดหวานๆ เป็นกับเขาด้วย”


ธนัทได้ยินศรุตทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอเหมือนเด็กถูกขัดใจ ก่อนที่ร่างจะยิ่งถูกดึงเข้าไปชิดใกล้จนแทบไม่เหลือ

ช่องว่าง


“ก็พูดกับนัทคนเดียวเท่านั้น นี่...รู้อะไรไหม”


ศรุตตั้งคำถามเมื่อยกมือขึ้นมาสัมผัสที่แก้มเนียนอย่างอ่อนโยน


“ที่พี่ต้องยอมแพ้ก็เพราะยิ้มหวานๆ อย่างนี้แหละ ขอร้องเลยนะว่าอย่าไปยิ้มให้ใครอย่างนี้อีกมีให้พี่

คนเดียวพอ”



“คร้าบผม”


หนุ่มน้อยส่งเสียงล้อเลียนด้วยดวงหน้าซุกซน จดศรุตต้องหอมไปที่หน้าผากมนอย่างเอ็นดูแล้วดึง

ร่างบางเข้าสู่อ้อมกอด


ธนัทหัวใจเต้นแรงเมื่ออยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่น มันช่างคุ้นเคยกับสัมผัส ผนวกกับบรรยากาศชุ่มชื้นของ

พรรณไม้และดวงดาวที่ดารดาษบนท้องฟ้า จนต้องน้ำตาซึมกับความรู้สึกที่ราวกับหลุดออกมาจาก

ความฝันที่เกิดขึ้นกับเขาบ่อยครั้ง


ศรุตลูบแผ่นหลังของหนุ่มน้อยเบาๆ เมื่อธนัทซุกหน้ากับบ่ากว้างอย่างโหยหา เขาเอ่ยถามอย่างใส่ใจ


“เป็นอะไรไปอีกล่ะ อยู่ๆก็เงียบไป”


ธนัทดันตัวเองให้พ้นบ่าอันอบอุ่น แล้วพูดเสียงนุ่ม


“มันเหมือนในความฝันเลยครับ พี่เอกรู้ไหม ผมฝันถึงบรรยากาศแบบนี้บ่อยมาก แต่ก็ไม่เคยคิดเลยว่า

มันจะมีวันเป็นไปได้จนกระทั่งวันนี้”


ศรุตมองสบตาที่ใสราวกระจก


“ลืมมันไปซะว่าเป็นความฝัน ในเมื่อตอนนี้มันคือความจริงที่จับต้องได้”


เขาดึงมือนุ่มของธนัทมาวางไว้แนบแก้มของเขา


“ความจริงคือพี่อยู่ตรงนี้กับนัท ความจริงที่ว่าพี่รักนัท และเรารักกัน”


ทันทีที่คำพูดจบลงศรุตก็โน้มใบหน้าไปแนบชิดประกบริมฝีปากจนแนบสนิท มือแกร่งดึงร่างบาง

เข้ามาใกล้ จนต้นขาต่างบดเบียดแนบแน่น

ศรุตใช้ฝ่ามือวางที่กึ่งกลางระหว่างท้ายทอยกับต้นคอแล้วดันศีรษะหนุ่มน้อยเข้ามา ริมฝีปากของธนัท

ก็ยิ่งตอบรับเมื่อเขาส่งปลายลิ้นร้อนๆ เข้าไป


“อื้มม…”


ธนัททนไม่ไหวจนต้องส่งเสียงครางกับความหวานที่ศรุตปรนเปรอให้ และเมื่อยิ่งศรุตปล่อยให้

ริมฝีปากของธนัทเป็นอิสระแต่กลับเลื่อนเป้าหมายเมื่อใบหน้าคมวางแนบที่ต้นคอขาวเนียน

แล้วเม้มไปเบาๆ เสียงครางยิ่งดังลึกมาจากลำคอของหนุ่มน้อย


หัวใจของธนัทเต้นรัวเร็วจนรู้สึกได้เมื่อมือหนาค่อยๆ สอดลึกเข้าไปในเสื้อยืดสแปนเด็กซ์เนื้อดี ก่อนจะไป

หยุดนิ่งกับเนื้อเนียนที่แผ่นหลัง เขาค่อยๆ สูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ก่อนที่ธนัทจะค่อยๆดันตัวศรุต

ออกอย่างยากเย็น ศรุตมองธนัทด้วยความเสียดายแกมสงสัย ธนัทยกมือขึ้นลูบไปที่ใบหน้า

ของศรุตอย่างขอลุแก่โทษ


“ผมยังไม่พร้อมครับพี่เอก ขอโทษนะ”


ศรุตเองก็พยายามควบคุมตัวเองอย่างยากลำบากที่รู้สึกปรารถนาในตัวหนุ่มน้อยมากขึ้นทุกที

เขายิ้มอย่างเข้าใจ


“ไม่เป็นไร พี่ก็ขอโทษเหมือนกัน มันคงเร็วไป”


ศรุตถอนหายใจอย่างหนักหน่วง เมื่อเห็นแววตาหมองลงของธนัท


“พี่จะรอนะ รอวันที่นัทพร้อม แต่ตอนนี้ดึกแล้วพี่คงต้องกลับเสียทีเดี๋ยวยายแอมเป็นห่วงแย่”


เขามองหน้าหวานที่เริ่มดีขึ้นมาบ้าง


“ก่อนกลับขอจูบลาอีกสักรอบได้ไหม นัทครับ”


น้ำเสียงที่เรียกชื่อธนัทแผ่วเบาอ่อนโยนและหวานละมุนจนหนุ่มน้อยต้องเป็นฝ่ายเอียงหน้าไปประกบ

ริมฝีปากนั้นอย่างห้ามใจไม่อยู่ก่อนที่ศรุตจะลาจากไปอย่างอ้อยอิ่ง ท่ามกลางดวงดาวและดวงจันทร์

ที่ลอยอยู่กลางฟ้า






TBC

 :n1: :n1:





« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 17-08-2015 18:01:41 โดย Belove »

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6283
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
แอมรับไม่ได้ซะงั้น ไม่เห็นหรอว่าพี่เอกกับนัทเวลาอยู่ด้วยกันเค้าน่ารักขนาดไหน

ออฟไลน์ twinmonkey0311

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5480
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +110/-9
เจ้ากี้เจ้าการนะคะคุณน้องแอม  :m16:

ออฟไลน์ boboman

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1189
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-2
หมั่นไส้แอมกะมีนอ่ะ -_-^
ไปยุ่งเรื่องของเขาจริงวุ้ย

พี่เอกกะนัทนี่หวานกันจริงๆ :-[
รอวันที่นัทพร้อม คิกๆ

ออฟไลน์ Mouse2U

  • บังเอิญ'โลกกลม'..
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3531
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +223/-10
ความรักที่พี่เอกกับนัทมีมันจะถูกหรือว่าจะผิดก็ไม่ใช่หน้าที่ที่แอมจะมาตัดสินแทนใครได้หรอกนะคะ :m16:

ออฟไลน์ ka[ze]na

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3767
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +192/-6
เฮ้อ...

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ Belove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +703/-2
    • ฺBelove



                                     Heart

                              หัวใจนี้มีเพียงเธอ

                                   บทที่ 16




“เฮ้ย อะไรนะ พูดใหม่อีกที มึงอะนะชอบผู้ชายด้วยกัน”


แล้วนายแพทย์ชินวุฒิก็หัวเราะลั่นเมื่อคำพูดของเขาจบลง

ศรุตหรือเฮอคิวลิสขณะที่อยู่ในคลินิกลับนั่งหน้ามุ่ยเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของคนเป็นเพื่อน

เขาคว้าปากกาเขียนจอLCD ขึ้นมาแล้วขว้างใส่ชินวุฒิ ดีว่าชินวุฒิมือไวรับไว้ทันก่อนที่จะค่อยๆ

เบรกเสียงหัวเราะของตนเพราะรู้ว่าคนเป็นเพื่อนเริ่มเคือง


“เอาจริงเหรอวะไอ้เอก แล้วจะเอาไอ้เสือเงียบกินผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าเพื่อนกูไปไว้ไหน”


ชินวุฒิหยอกเอินศรุตได้แต่ถอนใจ


“ทำไงได้ล่ะไม่ทันตั้งตัว รู้สึกตัวอีกทีก็รักไปแล้ว”


คราวนี้ชินวุฒิหยุดหัวเราะ แล้วหันมาจริงจัง


“แล้วมึงไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจบ้างเหรอ ที่ไปหลงรักผู้ชายด้วยกัน”


ศรุตนิ่งอึ้ง เขานึกเรียบเรียงความรู้สึกทั้งหมดตั้งแต่รู้จักธนัทจนถึงวันนี้เพื่อตอบคำถามคนเป็นเพื่อน


“ตอนแรกก็ไม่อยากจะยอมรับความจริงหรอก รู้สึกแปลกๆเหมือนกัน แต่พอเข้าใจความรู้สึกตัวเอง

มันก็ยอมรับได้ แล้วยิ่งพอได้ เอ่อ...ก็ยิ่งชอบ”


“เดี๋ยวๆๆ เดี๋ยวนะ”


ชินวุฒิยกมือห้ามไว้


“มึงเคลียร์ก่อนเลย ไอ้ เอ่อ ของมึงแล้วละไว้ให้กูเข้าใจเองเนี่ย ช่วยบอกกูหน่อยว่ามันคือ

เอ่อ อะไรของมึง หรือว่า อย่าบอกนะว่ามึง…”


ชินวุฒิทำตาเหลือกเมื่อเห็นโหนกแก้มของคนเป็นเพื่อนเริ่มมีสีชมพูอย่างที่เขาไม่เคยเห็น


“กูแค่จูบ มึงอย่าเพิ่งคิดไปไกลกว่านั้น”


ศรุตอ้อมแอ้มตอบเสียงแผ่วเบา ชินวุฒิได้ยินแล้วก็ยกปลายนิ้วนวดขมับ


“โอยเอก มึง...แค่ได้จูบมึงยังเป็นเอามาก นี่ถ้ามึงได้อะไรๆ มากกว่านั้น กูว่ามึงหนักกว่านี้แน่

แล้วนี่น้องสาวสุดที่รักของมึงรู้หรือยัง”


ศรุตส่ายหน้าอย่างกลุ้มใจ ชินวุฒิเห็นแล้วก็อดมองด้วยความเห็นใจไม่ได้


“ไม่ใช่แค่น้องมึงนะ ผู้หญิงที่อยู่ล้อมรอบตัวมึงอีกล่ะ มึงจะบอกเค้ายังไง”


คราวนี้ศรุตเงยหน้ามองชินวุฒิบ้าง


“ตอนนี้กูไม่ได้คบกับใคร”


“แล้วมีนล่ะ”


สายตาของชินวุฒิมีร่องรอยหวั่นไหวเมื่อกล่าวถึงชื่อนี้ ยิ่งทำให้ศรุตงงงันหนักกว่าเดิม


“มีนมาเกี่ยวอะไรด้วย”


“อย่าบอกนะว่าพอมึงหันไปชอบผู้ชายด้วยกันแล้วมึงดูไม่ออก เมื่อคราวที่เจอที่โรงพยาบาล


คราวก่อนโน้นกูดูแวบเดียวก็รู้ว่าเค้าสนใจมึงอยู่”


ปลายเสียงที่เปลี่ยนไป ทำให้ศรุตมองเพื่อนอย่างสงสัย


“ชิน มึง...ไอ้ที่มาคลินิกบ่อยๆ ตอนที่เค้ามารักษาตัวนี่เป็นเพราะมึงชอบมีนเหรอ”


“แล้วแปลกตรงไหน”


ชินวุฒิย้อนถาม


“มีนทั้งสวย น่ารัก แถมยังน่าสงสารอีกกูไม่ชอบสิแปลก แต่ถึงชอบก็คงทำอะไรไม่ได้ในเมื่อในสมอง

ของมีนมีแต่เฮอคิวลิสเต็มไปหมด กูก็คงเป็นได้แค่ผู้ช่วยพระเอก”


ศรุตเลิกคิ้วที่ได้ฟังคำตอบจากคนเป็นเพื่อน


ชินวุฒิชอบมีน
















ศรุตวางพู่กันลงบนจานสีแล้วก้าวถอยหลังมามองภาพวาดที่เสร็จสิ้นลงอย่างพึงพอใจ

นานเท่าใดแล้วที่เขาเปลี่ยนมาวาดภาพแอ็ปสแต็กโดยว่างเว้นจากการวาดภาพทิวทัศน์

อย่างที่เคยชอบมากในอดีตจนกระทั่งเมื่อได้มาพบธนัทที่ทำให้โลกของเขาขยายขนาดขึ้น

หลุดพ้นจากกรอบที่มีแค่นิวซิตี้ที่กว้างใหญ่ออกสู่โลกที่กว้างกว่า เขาจึงได้หันกลับมาวาดภาพ

ทิวทัศน์อีกครั้ง และภาพเซ็ทนี้ก็เป็นที่ต้องการของลูกค้าเป็นอย่างมาก จิตกรหนุ่มยอมรับว่า

ตั้งแต่เขาและธนัทเข้าใจความรู้สึกของกันและกันจนเวลาล่วงเลยมาเกือบสองเดือน

ชีวิตของเขาเปลี่ยนแปลงไปมากมาย


ธนัทพาเขาไปในที่ที่เขาไม่เคยคิดจะย่างกรายไป ศรุตได้เรียนรู้เรื่องต่างๆจากธนัทจนเขาคิดขนาดว่า

หนุ่มน้อยที่เขาตกหลุมรักช่างรู้จักโลกกว้างมากกว่าเขาที่มีอายุมากกว่าและยิ่งเมื่อได้ใกล้ชิด

ศรุตบอกกับตัวเองได้เลยว่า ความรักที่มีให้หนุ่มน้อยช่างมากขึ้นทุกวัน รวมทั้งความปรารถนา

ที่จะได้เป็นเจ้าของร่างกายที่เนียนนุ่มนั้นก็ยิ่งโหมกระพืออยู่ในจิตใจ


“ผมขอเวลาอีกนิด”


น้ำเสียงเว้าวอนอ้อนออดรวมทั้งดวงตาเศร้าสร้อยนั่นก็ช่างทำให้เขาใจอ่อนได้เสมอ

เมื่อร่างกายเกิดความต้องการตามธรรมชาติและจำเป็นต้องหักห้ามมันไว้เมื่อธนัทยังไม่ยินยอม


“ผมไม่ได้รังเกียจที่จะเป็นของพี่เอกแต่ผมมีความจำเป็นจริงๆ ที่ยังเป็นไม่ได้ตอนนี้

ขอเวลาอีกสักนิด แล้วผมจะเป็นของพี่ทั้งตัวและหัวใจ”


เมื่อได้ยินคำพูดนั้นศรุตก็ได้แต่ถอนหายใจ และรอคอย


เสียงก้าวเดินตรงเข้ามาในการรับรู้ ศรุตยิ้มอย่างยินดี


“นัท อ้าว มีนหรือ”


ยิ้มกว้างนั้นค่อยๆคลายลงจนเหลือเพียงบางเบาเมื่อเหลือให้หญิงสาว นี่ก็เป็นอีกหนึ่งความหนักใจ

พักหลังมามีนและแอมสนิทกันอย่างเห็นได้ชัด ชายหนุ่มมองว่าอาจจะเป็นเพราะทั้งสองผ่านชะตากรรม

อันเลวร้ายจากการผ่าตัดเปลี่ยนอวัยวะจึงทำให้คบหากันได้ นี่คือเหตุผลที่ศรุตพยายามนำมาหักล้าง

เหตุผลที่ว่า มีนกำลังพยายามยัดเยียดตัวเองมาให้เขา


หญิงสาวหน้าตาคมเข้มฝืนยิ้มมาให้เขาเมื่อเห็นปฏิกิริยาดังกล่าว เธอเดินก้าวมาใกล้แล้วมองทาง

ชายหนุ่มด้วยดวงตาที่ไม่มีความรื่นเริงหลงเหลืออยู่


“ทำไมคะ คิดว่าเป็นนัทหรือ พี่เอกคงเสียใจที่เป็นมีน”


น้ำเสียงตัดพ้อนั้น ทำให้ศรุตลอบถอนใจ


“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกมีน พี่ไม่ได้รู้สึกไม่ดี แขกมาบ้านพี่ก็ยินดีต้อนรับเสมอ”


“แขก นี่พี่เอกยังคงมองมีนว่าเป็นแขก แล้วนัทล่ะคะเป็นแขกของพี่เอกด้วยหรือเปล่า ถ้าใช่

ทำไมพี่ปฏิบัติต่อแขกสองคนของพี่ไม่เท่าเทียมกันเลย”


ศรุตอึ้งเมื่อได้ยินประโยคดังกล่าว เขามองมีนอย่างแปลกใจที่หญิงสาวเริ่มหลุดจากการควบคุมตนเอง


“มีน ใจเย็นสิ”


มีนสบตากับชายหนุ่มด้วยดวงตาแดงก่ำเมื่อนึกน้อยใจชายตรงหน้ากับการกระทำที่เหมือนไม่มีเธอ

อยู่ในสายตาตลอดเวลาที่ผ่านมา ทั้งที่เธอเป็นฝ่ายรักและแสดงออกให้รู้ หญิงสาวไม่เชื่อว่าศรุต

จะโง่จนดูไม่ออก เหลือเพียงอย่างเดียวคือเขาไม่มีใจให้เธอ


กลับกันกับเด็กหนุ่มที่ชื่อธนัท มีนเห็นศรุตยิ้มแย้มแจ่มใส ดูแลเทคแคร์ทุกเวลาที่ผู้ชายคนนี้มาที่บ้าน

เวลาเดียวกับที่เธอมา ศรุตจะเห็นเธอเป็นแค่ “เพื่อนของแอม” เท่านั้น แล้วยิ่งถ้าเป็นเวลาที่พวกเขา

อยู่กันตามลำพัง การแสดงออกจะชัดเจนแค่ไหน หญิงสาวคิดอย่างปวดใจ


มีอะไรที่ผู้หญิงอย่างเธอจะสู้ไม่ได้ มีนดึงความมั่นใจในตัวเองออกมา เธอเชิดหน้าขึ้นแล้วก้าวไปหา

ร่างสูงนั้นจนใกล้ชิด มือเรียววางทาบไว้ที่แผ่นอกกว้างผ่านเสื้อเชิ้ตเนื้อนุ่มแล้วหญิงสาวจึงเงยหน้า

ไปมองหน้าคมที่อยู่ใกล้แค่คืบ


“มีนรู้ ว่าพี่เอกก็รู้ว่ามีนคิดยังไงกับพี่เอก”


“มีน อย่าทำอย่างนี้”


ศรุตกล่าวห้ามเสียงเข้มพร้อมด้วยสีหน้ายุ่งยากใจ ถ้าเป็นสมัยก่อนเพียงแค่มีนรุกแค่นี้เขาก็กระโจนรับ

อย่างง่ายดาย แต่ว่าตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้วเมื่อเขาได้เจอกับธนัท

ศรุตพยายามใช้มือดันไหล่หญิงสาวให้ออกจากตัวอย่างสุภาพ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ

เมื่อมีนยิ่งเบียดตัวแนบชิดและคว้ามือข้างหนึ่งของศรุตมาวางแนบที่แก้มของเธอ


“พี่เอก ดูมีนให้เต็มตา มีนสวยไม่พอสำหรับพี่เอกหรือคะ หรือว่า...”


มีนคว้ามืออีกข้างของศรุตบังคับให้มาวางที่เอวบาง


“มีนรูปร่างไม่ดีในสายตาของพี่เอก พี่ช่วยบอกมีนมาหน่อย”


“มีน หยุดได้แล้ว”


ศรุตส่งเสียงดุออกไปและพยายามจะชักมือกลับ แต่ดูเหมือนจะยากเย็นเหลือเกินเมื่อในตอนนี้มีนฟิวส์ขาด

เสียแล้ว หญิงสาวเปลี่ยนเป้าหมายเอื้อมมือทั้งสองไปโน้มคอของศรุตอย่างแน่นหนาก่อนพูดอย่างท้าทาย


“ธรรมชาติสร้างให้ผู้ชายเกิดมาคู่กับผู้หญิง พี่เอกคงไม่ปฏิเสธ มีนไม่รู้ว่านัทไปทำยังไงพี่เอกถึงได้หลงหัวปักหัวปำ

แต่มีนไม่ยอม”


มีนมองศรุตอย่างหลงใหล


“มีนรักพี่เอก เฮอคิวลิสต้องเป็นของมีน มีนจะทำให้พี่เอกลืมความสัมพันธ์จอมปลอมกับผู้ชายด้วยกัน

แล้วหันมารักมีน”


จบประโยค มีนก็ทำในสิ่งที่ศรุตคาดไม่ถึง


หญิงสาวโน้มคอศรุตลงมาแล้วส่งริมฝีปากของเธอไปบดเบียดแนบแน่นกับริมฝีปากของชายหนุ่มโดยที่

ศรุตไม่ทันตั้งตัว


รวมทั้งคนที่เพิ่งมาถึงและจอดมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าอยู่หน้าประตูรั้วที่มองเข้ามาเห็นอย่างไม่ทันตั้งตัวเช่นกัน


ดวงตาคู่หวานปวดร้าวเมื่อเห็นภาพนั้น

ชายหนุ่มร่างสูงสง่ากับหญิงสาวที่สวยและอ่อนหวานยืนจูบกันที่ลานกว้างหน้าบ้าน

ไม่ได้ดูแปลกตาสำหรับผู้พบเห็น และดูเหมาะสมกันด้วยซ้ำกับภาพลักษณ์ภายนอก

ธนัทกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ก่อนที่จะกลับหลังเดินไปที่ยานพาหนะคู่ใจ

สตาร์ทเครื่องและขับมันลอยขึ้นไปกลางอากาศด้วยดวงตาที่คลอไปด้วยหยาดน้ำ








TBC





 :mew6: :mew6:







ออฟไลน์ Belove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +703/-2
    • ฺBelove



                                     Heart

                               หัวใจนี้มีเพียงเธอ

                                    บทที่ 17



“หยุดเดี๋ยวนี้นะมีน นี่คุณคิดอะไรของคุณ”


ชายหนุ่มกระชากเสียงห้วนหลังจากที่เบี่ยงตัวออกจากการกอดรัดและผลักไหล่

หญิงสาวจนเซพ้นตัว เกิดมาในชีวิตนี้ศรุตไม่เคยโมโหและรู้สึกรังเกียจผู้หญิงคนไหน

จนกระทั่งวินาทีนี้กับมีน


ใบหน้ากลับมาเครียดขรึมกรุ่นด้วยโทสะกับสิ่งที่มีนทำ แต่สิ่งที่ทำได้คือต้องยืนกัดฟันระงับอารมณ์

เนื่องจากไม่อยากที่จะต่อว่าคนที่เป็นผู้หญิง


“พี่เอก เกิดอะไรขึ้นคะ”


ศุภัคชญาโผล่หน้าออกมาจากในบ้านพร้อมจิรวิชญ์ และเมื่อเห็นมีนยืนนิ่งมือทั้งสองกำแน่นน้ำตาไหลพราก

ศุภัคชญาถึงกับอุทานด้วยความตกใจก่อนที่จะบังคับรถเข็นไฟฟ้าเข้ามาหยุดเคียงข้างมีนอย่างรวดเร็ว


“พี่เอกทำอะไรพี่มีน”


ศุภัคชญากล่าวเสียงเข้มกับพี่ชายอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ส่งผลให้คนเป็นพี่หันมามองแล้วสบถในลำคอ

อย่างฉุนเฉียว


“เธอถามพี่หรือแอม ถามว่าพี่ทำอะไรเพื่อนเธอ เธอลองถามเพื่อนเธอดีกว่าว่าทำอะไรลงไป”


ศุภัคชญามองหน้าพี่ชายแล้วหันไปสบตากับมีน หญิงสาวพอจะเดาเรื่องได้จึงเอ่ยเสียงดัง


“พอกันที แอมจะไม่ทนกับพี่เอกอีกแล้ว เรื่องทั้งหมดนี่มันเกิดขึ้นเพราะพี่เอกนั่นแหละ ที่ดันไปชอบนัท

ทั้งๆที่มีผู้หญิงที่เหมาะสมอย่างพี่มีนอยู่แล้ว แอมรับไม่ได้ที่พี่เอกจะไปชอบผู้ชายด้วยกัน”


เมื่อได้ยินที่ศุภัคชญาพูด ทั้งศรุตและจิรวิชญ์ต่างก็ยืนอึ้ง ด้วยเหตุผลที่ต่างกันไป

จิรวิชญ์มองหน้าศรุตสลับกับศุภัคชญาอย่างคาดไม่ถึง เขาอุทานเสียงแผ่ว


“พี่เอกชอบนัทเหรอ ชอบแบบแฟนเนี่ยนะ”


ส่วนศรุตอึ้งเพราะนึกไม่ถึงว่าศุภัคชญาจะรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว ทั้งที่เขายังไม่ได้บอกให้รู้


“แอมอย่าบอกนะว่ารู้อยู่แล้ว แล้วก็ทำตัวเป็นแม่สื่อพามีนมาเพราะเหตุผลนี้”


ชายหนุ่มครางเสียงเบาด้วยความผิดหวังในตัวน้องสาว ศุภัคชญาเชิดหน้าขึ้นด้วยทิฐิ


“แล้วถ้าใช่ พี่เอกจะทำไม อย่ามองแอมด้วยสายตาแบบนี้นะ”


ศุภัคชญาตะโกนเสียงด้งเมื่อเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง และคาดไม่ถึงจากพี่ชาย

เธอผิดอะไรที่อยากให้พี่ชายที่เธอรักพบเจอแต่สิ่งที่ดีและถูกต้อง แล้วทำไมเธอต้องมาถูกลงโทษ

ด้วยสายตาที่เธอไม่เคยเห็นจากศรุต


“พี่เสียใจที่เธอไม่เข้าใจพี่ ทั้งที่เธอเป็นคนเดียวที่น่าจะเข้าใจ”


ศรุตพูดเสียงเย็นชาใส่น้องสาว


“พี่บังคับใจให้เลิกรักนัทไม่ได้ พอๆกับที่ทำใจให้รักมีนอย่างที่เธอต้องการไม่ได้เพราะความรัก

มันถูกสั่งการด้วยหัวใจ ไม่ใช่ด้วยสมอง”


เขาหยุดนิ่งไปชั่วครู่เพื่อให้น้องสาวได้คิดตาม


“ความรักมันไม่เกี่ยวกับเพศ แต่มันเป็นเรื่องของความรู้สึกที่คนสองคนจะมีให้กันส่วนคุณนะ มีน...”


เขาหันไปมองด้วยดวงตาที่แข็งกร้าว จนมีนสะดุ้งวาบ


“เลิกเพ้อฝันกับไอ้เรื่องวีรบุรุษเฮอคิวลิสอะไรนี่ได้แล้ว ใช่ผมคือเฮอคิวลิส...แล้วไง พ่อคุณจ่ายให้ผม

มาสิบล้านเอเชียดอลล่าร์เพื่อแลกกับชีวิตคุณ ผมก็ทำไปเพื่อเงิน ผมไม่ได้วิเศษอะไรอย่างที่คุณคิดสักนิด

แต่ถ้าคุณอยากจะเพ้อหาคนที่ช่วยคุณจริงๆน่ะ  โน่น ไปเพ้อหาไอ้หมอชินวุฒิเพื่อนผม มันเป็นคนช่วยคุณไว้

ไม่ใช่ผม”


จบประโยคที่ยาวที่สุดในชีวิตที่ศรุตเคยพูดมา ทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ

ศรุตมองหน้าทั้งศุภัคชญาและมีนสลับกันก่อนที่จะสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อระงับโทสะ

แล้วจึงหันหลังเดินกลับเข้าบ้าน ก้าวเท้ายาวๆ ขึ้นชั้นสองเข้าไปในห้องส่วนตัว อีกสามคนที่ยังยืนอยู่ที่เดิม

สะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงกระแทกประตูอย่างดังของศรุต


มีนเป็นคนแรกที่ได้สติ หญิงสาวยกปลายนิ้วขึ้นเช็ดน้ำตาแล้วจึงเชิดหน้าขึ้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงถือดี


“พี่ยังไม่ยอมแพ้หรอกนะคะแอม ถ้าทำให้พี่เอกเลิกรักนัทไม่ได้ พี่ก็จะทำให้นัทไปให้พ้นจากพี่เอก”


มีนเงยหน้าขึ้นไปมองห้องของศรุตบนชั้นสองอีกครั้งด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่จะหันหลังเดินกลับไป

ที่ยานยนต์ไฟฟ้าของเธอ คงเหลือทิ้งไว้แต่ศุภัคชญากับจิรวิชญ์ หญิงสาวหน้าหมองลงเมื่อเห็นท่าทีที่ระอุ

ด้วยโทสะของคนเป็นพี่

ศุภัคชญาบังคับรถเข็นให้มาเคียงข้างจิรวิชญ์แล้วกล่าวทั้งน้ำตา


“พี่เจมส์ ทำไมพี่เอกไม่เข้าใจแอมเลย”


จิรวิชญ์ถอนหายใจเมื่อเรื่องที่สงสัยทั้งหมดกระจ่างแล้ว เขาคุกเข่าลงจนใบหน้าอยู่ระดับเดียวกับศุภัคชญา

แล้วกล่าวอย่างใจเย็น


“แต่คราวนี้พี่คิดว่าแอมเป็นฝ่ายไม่เข้าใจพี่เอกต่างหาก”


“พี่เจมส์ นี่พี่เข้าข้างพี่เอกกับนัทหรือคะ”


หญิงสาวถามอย่างขัดใจ จิรวิชญ์ส่ายหน้าปฏิเสธ


“พี่ไม่ได้เข้าข้างใครทั้งนั้นแหละ พี่พูดตามความเป็นจริง พี่เอกเป็นพี่ชายคนเดียวที่เหลืออยู่ของแอม

เขาทำทุกอย่างเพื่อแอมมาตลอด ทั้งเรื่องเรียนหมอเพื่อมารักษาแอมและยังเรื่องอื่นๆอีกตั้งมากมาย

แอมคิดดูว่าพี่เอกเสียสละเพื่อแอมขนาดไหน”


ศุภัคชญานิ่งอึ้งเมื่อได้ยินคำพูดเตือนสติจากจิรวิชญ์


“นี่คือสิ่งเดียวที่พี่เอกจะมีความสุขได้แม้มันจะดูไม่เหมือนคนอื่น แต่ก็เป็นสิ่งที่พี่เอกเลือกแล้ว ถ้าแอมขัดขวาง

คิดดูสิว่าพี่เอกจะเสียใจแค่ไหน ยกตัวอย่างๆง่ายอย่างเรื่องเราสองคน ถ้าเราถูกขัดขวางบ้างแอมจะรู้สึกยังไง”


เสียงนุ่มที่พูดอย่างใจเย็นเรียกสติคืนมาจากหญิงสาว ศุภัคชญาคิดตามคำพูดของจิรวิชญ์ก่อนที่ร้องไห้ออกมา

ด้วยความเสียใจ




ธนัทจอดมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าอย่างไม่ใส่ใจ แล้วเดินตรงมาที่หน้าร้านต้นไม้ของตนด้วยดวงตาที่ยังแดงเรื่อ

ก่อนที่จะต้องปรับสีหน้าให้เป็นปกติเมื่อเห็นคนที่นั่งคอยอยู่ที่หน้าร้าน

เป็นภามนั่นเองที่มาคอยอยู่ เมื่อเห็นเจ้าของร้านเดินกลับมาจึงลุกขึ้นยืนและเมื่อมองเห็นสีหน้าของธนัท

ภามเลยขมวดคิ้วแน่น


ดูไม่ยากเลยสำหรับคนที่อ่อนไหวอย่างธนัทที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี ถึงแม้หนุ่มน้อยจะพยายามปรับสีหน้า

เพียงใดเขาก็ดูออกว่าต้องเกิดอะไรขึ้นสักอย่าง


“พี่ภามมานานแล้วเหรอ ทำไมไม่บอกก่อนว่าจะมาจะได้ไม่ต้องออกไปข้างนอก”


ออกไปให้เห็นภาพบาดใจ หนุ่มน้อยพูดต่อในใจ พลางเปิดประตูร้านและเดินนำภามเข้าไปด้านใน

เรือนกระจก


“ก็ไม่ได้นึกว่าจะมาเหมือนกัน มีธุระทางฝั่งตะวันออกขากลับเลยแวะมาหา เอาปุ๋ยสูตรใหม่มาให้

ก็แกเล่นไม่ไปที่ฟาร์มเลยนี่หว่า”


ภามต่อว่าพลางยื่นขวดแก้วขวดเล็กให้ก่อนที่จะอธิบายวิธีผสมปุ๋ยสูตรใหม่ วิศวกรหุ่นยนต์ที่หันมาเอาดี

ด้านปลูกพืชมองดวงตาที่เหม่อลอยโดยที่ไม่ได้ฟังคำพูดของเขาเลยแม้แต่น้อย จนเขาต้องหยุดแล้ว

เรียกดังๆ


“นัท เฮ้ย เป็นอะไรวะ สติไม่อยู่กับตัวเลย มีเรื่องอะไรกันแน่เล่าให้ฟังหน่อย”


ธนัทถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วหันมาสบตากับภาม


“พี่ภาม ก่อนพี่กับแฟนจะลงเอยกันได้มีปัญหาเยอะไหม”


ธนัทถามอย่างคนที่รู้จักภามเป็นอย่างดี ฝ่ายถูกถามก็ได้แต่เลิกคิ้วด้วยความสงสัย


“ปัญหาน่ะมันเยอะอยู่แล้ว อุปสรรคมันเป็นตัวพิสูจน์รักแท้นะโว้ย ว่าแต่ถามทำไม หรือว่าแก

เกิดมีความรักขึ้นมาแล้ว กับใครวะ”


ธนัทถอนหายใจอีกครั้งก่อนที่จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ภามฟัง เมื่อฟังจบแล้วฝ่ายที่ถอนหายใจ

กลับเป็นภามบ้าง


“เฮ้อ ไอ้นัท ในที่สุดแกก็ดันมามีความรักที่มีปัญหา แต่ก็ทำไงได้ มันห้ามกันไม่ได้นี่หว่า

แต่ทางแก้ปัญหามันก็มีนะ”


ภามตบบ่าธนัทเพื่อปลอบใจ


“อันดับแรกแกจะต้องเชื่อมั่นในความรักที่มีต่อกัน ว่าแกรักเค้าแล้วเค้าก็รักแก อย่าหวั่นไหว

ไปกับอุปสรรคง่ายๆ ส่วนข้อต่อไป นอกจากไม่หวั่นไหวกับอุปสรรคแล้วแกจะต้องสู้กับมันด้วย

อย่างผู้หญิงที่มาเกาะแกะน่ะ แกต้องรู้ว่าเพราะคนของแกเค้าไม่เล่นด้วย ถึงต้องใช้วิธีนี้

ไอ้นัท...แกไม่ใช่ตัวละครในนิยายประโลมโลกเมื่อเกือบร้อยปีก่อนนะที่ต้องเล่นตามเกมคนอื่น

แกต้องอยู่เหนือเกมส์ให้ได้”



จบคำสั่งสอนอันยืดยาวภามก็ถอนหายใจเฮือก ส่วนธนัทได้แต่นิ่งคิดตามที่ภามแนะนำ


จริงสินะ ถ้าความรักไม่มีความเชื่อมั่นให้แก่กัน มันก็คงจะไปไม่รอด

เขาต้องเชื่อมั่นในตัวศรุตไม่ใช่มัวแต่กังวลกับภาพที่เห็นเพียงไม่กี่วินาที


ธนัทคลี่ยิ้มออกมาได้ในที่สุด เขาหันไปดึงตัวภามมากอดเร็วๆอย่างซาบซึ้ง


“ขอบคุณมากพี่ภามที่เตือนสติ ผมสบายใจขึ้นมากเลย”


“เฮ้ย ไม่เป็นไร พี่น้องกัน ยิ้มได้แล้วสิ ถ้างั้นไปเตรียมผสมปุ๋ยสูตรใหม่ได้แล้ว จะได้อยู่ช่วยดูให้”


ธนัทลุกขึ้นไปหยิบถังใบใหญ่และอุปกรณ์ใส่น้ำมาเตรียมไว้ ก่อนที่เขาจะถอดนาฬิกาข้อมือวางไว้

บนโต๊ะตัวเล็กแล้วหยิบถุงมือกันสารเคมีมาเตรียมสวม แต่ยังไม่ทันจะเริ่มต้น ธนัทและภามก็ต้องชะงัก

เมื่อได้ยินเสียงเซ็นเซอร์เตือนเป็นเสียงนกร้องภายนอก


หนุ่มน้อยเจ้าของดวงตาคู่หวานเจ้าของร้านรีบวางถุงมือลงแล้วส่งเสียงทักทายก่อนที่จะสืบเท้า

ตามเสียง


“คร้าบ มาแล้วครับ สนใจต้นไม้ต้นไหน เชิญเลือกชมก่อนได้ครับ อะ..อ้าว คุณมีน”


เสียงนุ่มขาดหายไปในลำคอ เมื่อโผล่พ้นจากประตูกั้นไปสู่ส่วนร้านค้า เขาก็ต้องเผชิญหน้า

กับคนที่ไม่อยากเจอที่สุด


ร่างผอมบางยืนเด่นเป็นสง่าหันหลังให้กับเขาอยู่กลางร้าน ผมดำขลับถูกปล่อยให้ยาวสยายอ

ยู่กลางหลังและเมื่อหญิงสาวหันกลับมาเผชิญหน้า มือทั้งสองกอดอกอย่างไว้ตัว พอๆกับใบหน้าหวาน

ที่เชิดขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง ที่สำคัญมิใช่มีแค่หญิงสาวเพียงคนเดียวที่มาเยี่ยมเยือนถึงร้าน

ธนัทเห็นชายรูปร่างล่ำสันยืนทำหน้าถมึงทึงคุมเชิงไว้ที่ประตู


ภามที่โผล่หน้าออกมาดูทำตาเหลือกหน้าซีดเผือด ก่อนที่เขาจะผลุบกลับไปยืนหันรีหันขวาง

อยู่ในเรือนกระจก


“ตายห่ะ ไอ้นัท ข้าศึกบุกถึงถิ่น จะช่วยน้องยังไงดีว้า คิดสิโว้ยไอ้ภาม”


สมองของภามทำงานอย่างรวดเร็วก่อนที่เขาจะก้าวยาวๆไปที่โต๊ะตัวเล็ก แล้วหยิบนาฬิกาของธนัท

ขึ้นมากดหาฟังค์ชั่นโทรศัพท์ทันที




TBC

 :ling3: :ling3:





ฝากนิยายแนวพีเรียดของเราด้วยจ้า ตั้งใจแต่งเต็มที่เลย

บัลลังก์รักใต้เงาแค้น



« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 22-08-2015 21:04:03 โดย Belove »

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6283
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
โหยยย มีน
ถ้ารอดชีวิตมาแล้วเป็นแบบนี้ ไม่น่ารอดเลย ชิส์

ออฟไลน์ boboman

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1189
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-2
อิมีนนี่ชักเอาใหญ่ -_-^^ เยอะไปละๆ
พี่เอกรีบตามมาช่วยน้องหน่อยเร้ววว

ออฟไลน์ Mouse2U

  • บังเอิญ'โลกกลม'..
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3531
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +223/-10
ผู้ชายเขาปฏิเสธว่า 'ไม่ได้ชอบเธอ' ชัดเจนขนาดนั้นแล้วก็ยังไม่หยุดอีกนะคะมีน เป็นอะไรมากไหมเนี่ย? o12

ออฟไลน์ twinmonkey0311

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5480
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +110/-9
พี่ภามโทรหาพี่เอกรึเปล่า :hao4:

ออฟไลน์ Belove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +703/-2
    • ฺBelove




                                      Heart

                                 หัวใจนี้มีเพียงเธอ

                                       บทที่18




ศรุตนอนแผ่หราอยู่บนเตียงอย่างหนักใจ ทุกอย่างดูจะไม่เป็นไปตามคาดหวัง

ยิ่งศุภัคชญาที่เป็นน้องสาวยอมรับเรื่องความรักระหว่างเขากับธนัทไม่ได้

ยิ่งทำให้ศรุตกลัดกลุ้มจนต้องใช้มือกุมขมับ


เขาผงกหัวขึ้นมองประตูเมื่อได้ยินเสียงเคาะอยู่ด้านนอก ศรุตถอนหายใจออกมา

ก่อนส่งเสียงอนุญาตแล้วดันตัวเองขึ้นมานั่ง เมื่อประตูเปิดกว้างเขาจึงเห็นศุภัคชญา

ที่มีใบหน้าเศร้าสร้อยกับจิรวิชญ์ที่ยืนอยู่เบื้องหลัง


“พี่เอก แอมเค้ามีอะไรจะคุยกับพี่แน่ะ”



จิรวิชญ์พูดเปิดทางก่อนที่จะช่วยเข็นรถจนหญิงสาวมาหยุดต่อหน้าผู้เป็นพี่ชาย

ศรุตเลิกคิ้วแทนคำถามเมื่อมองหน้าศุภัคชญาที่ผ่านการร้องไห้จนจมูกแดงก่ำ

หญิงสาวอ้ำอึ้งอยู่พักใหญ่แล้วจึงร้องไห้โฮออกมา


“พี่เอก แอมขอโทษ แอมผิดเองที่มัวนึกถึงแต่ตัวเองจนลืมนึกถึงความสุขของพี่”


ศุภัคชญาโผเข้ากอดศรุตจนเกือบจะหล่นจากรถเข็น คนเป็นพี่ต้องรีบรับร่างนั้น

เข้ามาในอ้อมกอด


“ต่อไปนี้พี่เอกจะทำอะไรแอมจะไม่ขัดขวางอีกแล้ว แอมจะเป็นน้องที่ดี

พี่เอกยกโทษให้แอมนะอย่าโกรธอย่าเกลียดแอมเลย”


ศรุตกอดศุภัคชญาพลางยกมือลูบที่ผมนุ่มอย่างอ่อนโยน


“พี่ไม่เคยโกรธหรือเกลียดแอมเลย พี่จะเกลียดได้ยังไงแอมเป็นน้องสาวคนเดียวของพี่

แค่ไม่สบายใจที่แอมไม่เข้าใจพี่เท่านั้นเอง”


คำพูดอันอ่อนโยนเสมอกับน้องสาวทำให้ศุภัคชญาร้องไห้หนักกว่าเดิมด้วยความรู้สึกผิด

จนจิรวิชญ์ต้องดึงตัวของหญิงสาวออกมาจากอ้อมกอดของศรุตแล้วส่งผ้าเช็ดหน้าให้


“แอมหยุดร้องเถอะตาบวมหมดแล้ว พี่เอกยกโทษให้แล้วก็สบายใจได้”


ศุภัคชญาพยักหน้ากลั้นสะอื้นก่อนที่ทุกคนจะชะงักเมื่อเสียงเตือนจากนาฬิกาข้อมือของศรุต

ดังขึ้นเมื่อเห็นว่าเป็นสัญญาณโทรศัพท์ของธนัทชายหนุ่มก็ยิ้มอย่างยินดีแล้วรีบกดรับอย่างรวดเร็ว

แต่แล้วคิ้วเข้มก็ต้องขมวดแน่นเมื่อภาพจากจอเรืองแสงกลับเป็นภามไม่ใช่ธนัท


“ฮัลโหล ฮัลโหล คุณเอก วู้ๆๆๆๆ”


ภามรีบพูดด้วยหน้าตาตื่นตกใจ ศรุตรีบถามกลับอย่างขุ่นใจ


“คุณภาม ทำไมถึงมาใช้นาฬิกาของนัทได้”


“โอ๊ยคุณเอกอย่าเพิ่งมาหึงตอนนี้เลย รีบมาที่ร้านไอ้นัทด่วนเลยนะ รู้ไหมมันกำลังจะแย่”


ภามรีบชิงพูดก่อน ศรุตยิ่งขมวดคิ้วหนักขึ้นอย่างสงสัย


“นัทเป็นอะไร”


ภามยกมือเกาศีรษะก่อนจะรีบวิ่งไปทีประตูแล้วแอบโผล่หน้าไปใช้นาฬิกาส่องให้ศรุต

เห็นภาพคนบุกรุก แล้วรีบหลบกลับมาในเรือนกระจก พลางพูดอย่างตื่นเต้น


“ทีนี้รู้หรือยัง ว่าไอ้นัทจะแย่จากอะไร”


“มีน!”


ศรุตอุทานอย่างตกใจ พร้อมๆกับจิรวิชญ์และศุภัคชญาที่เห็นภาพไปด้วยก็ต่างนึกไม่ถึงว่า

มีนจะสืบหาและบุกไปที่ร้านของธนัทอย่างรวดเร็วได้ขนาดนี้ ร่างสูงผุดลุกอย่างรวดเร็วและผลุนผลัน

วิ่งออกไปจากห้องโดยมีเสียงศุภัคชญาตะโกนตามหลัง


“พี่เอก ระวังตัวนะ”










ท่องไว้ ว่าต้องเชื่อใจพี่เอก


ธนัทพูดกับตัวเองในใจราวกับจะช่วยปลุกปลอบให้ความกล้ากลับคืนมาสู่จิตใจที่เปราะบาง

เขาสบตากับดวงตาที่ผ่านการร้องไห้ของมีนอย่างตรงไปตรงมา พลางเหลือบมองร่างหนา

ของคนที่มีนพามาเป็นระยะ ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศก่อนที่เขาจะเอ่ยคำพูดทำลายมันลง


“คุณมีนมาที่ร้านผม อยากได้ต้นไม้อะไรเป็นพิเศษไหมครับ ผมจะได้หาให้”


ดวงตาที่มองตรงมามีร่องรอยของความเจ็บช้ำ ร่างบางของมีนตรงเข้ามาหาธนัทแล้วหยุด


อยู่ตรงหน้า หญิงสาวเอ่ยคำพูดที่ธนัทเดาไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้


“พี่ไม่ได้อยากได้ต้นไม้ ที่มานี่เพื่อมาบอกนัทว่าพี่รักพี่เอก”


ดวงตาหวานของธนัทวูบไหว แม้จะพอเดาได้แต่เมื่อได้ยินอย่างชัดเจนถึงเจตนาของหญิงสาว

หัวใจของเขาก็อดไม่ได้ที่จะบีบเต้นด้วยความเจ็บปวด


“ชีวิตของพี่ผ่านการเฉียดตายมาแล้วครั้งหนึ่งพี่เอกเป็นคนช่วยชีวิตพี่ไว้ ผู้ชายคนนี้จึงเป็นทั้งหมด

ของชีวิตพี่ นัทเข้าใจพี่ใช่ไหม”


ธนัทลอบสูดลมหายใจเข้าปอดช้าๆ เพื่อระงับความรู้สึกที่ประดังเข้ามาแล้วตอบมีนออกไป

ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ


“ผมเข้าใจ แต่ผมไม่รู้ว่าคุณมีนมาบอกผมเพื่ออะไร”


ดวงตาคู่ช้ำของมีนสั่นไหวจนสังเกตได้ น้ำเสียงที่พูดต่อสั่นเครืออย่างยากที่จะห้าม


“เพื่อให้นัทถอยออกไปจากชีวิตพี่เอก อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้ว่านัทคิดอย่างไรกับพี่เอก”


หนุ่มน้อยรู้สึกปวดหนึบตั้งแต่หัวใจไปถึงสมอง เมื่อในที่สุดมีนก็พูดอย่างตรงประเด็นถึงจุดประสงค์

ที่มาเยือนถึงถิ่น เขากระพริบตาถี่ๆ ขับไล่ความรู้สึกนี้ แล้วพยายามกดเสียงพูดให้ราบเรียบที่สุด


เท่าที่จะทำได้



“ถ้าผมถอยออกไปจากชีวิตพี่เอกอย่างที่คุณมีนต้องการ แล้วคุณมีนรู้ได้ยังไงว่าคุณมีนจะได้ในสิ่งที่คาดหวัง”


คำพูดของธนัททำให้ดวงตาของมีนลุกวาบด้วยความขุ่นเคือง


ทำไมจะแปลความหมายของผู้ชายที่หน้าหวานราวกับผู้หญิงตรงหน้าไม่ได้ว่าต่อให้เขาหลบทางให้


ก็ไม่มีทางที่ศรุตจะหันมามองเธอ


มีนเชิดหน้าขึ้นอย่างอย่างคนที่มั่นใจในตัวเอง ร่างบางสืบเท้าเข้ามาใกล้แล้วเดินเฉียดจนไหล่กระทบ

กับต้นแขนของธนัทผ่านไปยังชั้นวางต้นไม้ที่อยู่ด้านข้าง หญิงสาวเหลือบสายตามองไปรอบร้าน

ก่อนที่จะแค่นยิ้มที่มุมปาก


“ร้านต้นไม้ของนัทสวยดีนะคะพี่ไม่เคยเห็นต้นไม้เยอะขนาดนี้มาก่อน ดูสิ ต้นนี้ดอกสีชมพูสวยจัง”


มีนเอื้อมมือไปลูบไล้กลีบดอกสีชมพูบอบบางของต้น Bleeding heart ที่ธนัทเพาะมันขึ้นมาจาก


ต้นแรกแล้วแยกมาใส่กระถางไว้ หญิงสาวปลิดมันลงจากกิ่งมาอยู่ในอุ้งมืออย่างรวดเร็ว


“มันคงน่าเสียดายถ้าต้นไม้จะเฉาตายก่อนเวลาของมัน”


หญิงสาวกำมือแน่นและเมื่อแบมือมาอีกครั้ง ธนัทเห็นกลีบสีชมพูสวยของต้นไม้ที่เขารักช้ำคามือของมีน

และแขกที่มาเยือนยังไม่หยุดแค่นั้นเมื่อเธอเอื้อมมือไปเด็ดกลีบดอกสีชมพูสวยมาอีกหนึ่งดอกมาอยู่ใน


มืออีกครั้ง


“ที่พี่กลัวก็คือ ต้นไม้ของนัทมันจะไม่ตายเพียงแค่ต้นเดียว แต่มันจะเฉาตายไปทั้งร้านนี่สิ”


มีนท้าทายด้วยวิธีที่ธนัทคาดไม่ถึง

หญิงสาวปล่อยให้ดอกไม้สีชมพูร่วงลงจากฝ่ามือสู่พื้นดิน ก่อนที่เธอจะใช้ปลายรองเท้าส้นสูงที่สวมใส่


กดขยี้จนกลีบบางแหลกเละสนิทอยู่กับพื้น




“อั้ยยะ...”


เสียงอุทานแผ่วเบาดังขึ้นจากภามที่หลบอยู่ด้านในแล้วแอบมองมาอย่างระทึก


“ตายๆๆ ไอ้นัท โดนเค้าท้าขนาดนี้จะทนไหวไหมวะ น้องกู โอ้ย...เสียวโว้ย แล้วไอ้คุณเอกนี่เมื่อไหร่

จะมาถึงวะ อ้าวเฮ้ย...ไอ้นัทใจเย็น”


ภามอุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นธนัทเม้มปากจนกลายเป็นเส้นตรง ดวงตาคู่หวานวาววับด้วยอารมณ์

ที่เริ่มปะทุเมื่อเห็นการกระทำท้าทายของมีน แขกที่มาเยือนหันมามองหน้าเจ้าของร้าน แล้วพูดเข้าประเด็น




“ความรักมันต้องขึ้นอยู่กับคำว่าเหมาะสมด้วย นายลองคิดดูว่านายมีอะไรที่เหมาะสมกับพี่เอกบ้าง”



สรรพนามที่ใช้เริ่มเปลี่ยนไปเมื่อมีนเห็นแววตาที่เริ่มขุ่นมัวของหนุ่มน้อย


“แค่เจ้าของร้านขายต้นไม้เล็กๆ ที่สำคัญเป็นผู้ชายด้วยกัน คิดดูสิว่าสังคมจะมองยังไงบ้าง

แต่กับฉันที่พร้อมทุกอย่าง ทั้งหน้าตา ฐานะทางสังคม ลองบอกมาซิว่ามันมีตรงไหนที่ไม่เหมาะกับพี่เอก”


ท่องไว้ว่าต้องไว้ใจพี่เอก

และท่องไว้ว่าเขาไม่ใช่คนอ่อนแอที่จะยอมให้ใครมาหยามเกียรติเหมือนตัวละครในนิยายกว่าร้อยปี

ที่เขาเคยเข้าไปอ่านในหอสมุดกลางนานาชาติ


ดวงตาของธนัทวาวโรจน์ มือสองข้างกำแน่นเมื่อเอ่ยปากตอบโต้


“สรุปว่านี่คือประเด็นที่ทำให้คุณต้องแบกเกียรติยศศักดิ์ศรีของคุณมาหาผมถึงที่นี่สินะ

ประเด็นที่คุณต้องการผู้ชายที่คุณคิดว่าเหมาะสมกับคุณทุกประการและพยายามดิ้นรนทุกทางให้ได้มา

แต่ผู้ชายคนนั้นของคุณเขากลับมาเลือกคนที่ไม่มีอะไรเลยอย่างผม ทั้งๆที่ผมก็อยู่ของผมเฉยๆ

ผมว่านี่ต่างหากล่ะคือประเด็นสุดท้าย”


ธนัทเป็นฝ่ายแค่นยิ้มออกมาบ้างเมื่อเห็นมีนกำลังเดือด ดวงตากรุ่นไปด้วยโทสะ


“ผมเสียเวลาฟังคุณมานานพอละ ถ้าคุณอยากได้ต้นไม้ต้นไหนก็เชิญเลือก แต่ถ้าไม่ก็กลับไปเถอะ

เอาเวลาว่างของคุณไปทำอย่างอื่นดีกว่า อย่างเช่น...ไปหาอาหารที่มีโอเมกาสามมากินบ้าง”


หนุ่มน้อยยิ้มหยันใส่หญิงสาว ก่อนที่จะพูดประโยคสุดท้ายแล้วหันหลังเตรียมเดินกลับเข้าไปในเรือนกระจก


“คุณรู้ไหม ว่าโอเมกาสามมันช่วยพัฒนาเซลล์สมองนะ”




มีนจุกแน่นในอกเมื่อโดนคนที่เธอคิดว่าไม่มีพิษสงเชือดนิ่มๆด้วยคำพูด เธอทนไม่ไหวและไม่คิดจะทน

ดวงตาที่ลุกโชนด้วยความโมโหมองไปที่ชายร่างกำยำสองคนที่มาด้วยเป็นเชิงออกคำสั่ง





“เฮ้ย...แย่แล้ว”



ภามที่หลบมุมลอบมองอุทานอย่างตกใจสุดขีดที่ร่างกำยำทั้งสองใช้ท่อนแขนกวาดต้นไม้จากชั้นวาง

ร่วงกราวลงพื้น รวมทั้งธนัทที่หันกลับมามองด้วยแววตาตระหนกเช่นกัน วิศวกรหุ่นผอมแห้งวิ่งออกมา

จากเรือนกระจก แล้วมาฉุดแขนธนัทที่ยืนอึ้งให้วิ่งตามเขากลับเข้าไปหลบในเรือนกระจกแต่ดูเหมือน

จะช้ากว่าลูกน้องของมีน


หนึ่งในสองตามเข้ามาดึงคอเสื้อภามไว้แล้วผลักไปอีกทางจนร่างผอมกระเด็นไปชนกับกระถางต้นไม้

ส่วนอีกคนคว้าไหล่ธนัทไว้ได้ ร่างสูงใหญ่เงื้อมือขึ้นเตรียมทำร้าย ธนัทได้แต่หลับตาและเกร็งกล้ามเนื้อ

บนใบหน้ารอรับ


ตุ้บๆ !!


เสียงกำปั้นปะทะเนื้อดังขึ้นใกล้ๆ ธนัทกลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด เมื่อเสียงนั้นเงียบลงหนุ่มน้อย

จึงค่อยๆ ลืมตามองเหตุการณ์ตรงหน้าและเมื่อเห็นทั้งหมดแล้วธนัทก็ใจเต้นด้วยความยินดีเมื่อเห็นศรุตยืนเด่น

ส่วนคนที่ล้มไปนอนกองกับพื้นกลายเป็นลูกน้องของมีน


เขาได้ยินเสียงอุทานอย่างตกใจจากมีน และเมื่อเขาหันไปมองก็เห็นใบหน้าที่ซีดเผือดแทบไม่มีสีเลือด


ของหญิงสาว



TBC

 :katai4: :katai4: 




« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 26-08-2015 19:19:10 โดย Belove »

ออฟไลน์ Freja

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2394
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-4
อ้างถึง
“ชีวิตของพี่ผ่านการเฉียดตายมาแล้วครั้งหนึ่งพี่เอกเป็นคนช่วยชีวิตพี่ไว้ ผู้ชายคนนี้จึงเป็นทั้งหมดของชีวิตพี่ นัทเข้าใจพี่ใช่ไหม”

อ่านตรงนี้แล้วโคตรปรี๊ดเลย   ถ้าเราเป็นพี่เอกนะ เราจะโคตรเสียดายเลยที่ช่วยชีวิตอินี่ไว้    นี่หรือคือการกระทำที่คนที่เพิ่งรอดอย่างฉิวเฉียดจากความตายพึงกระทำ    เห็นได้ชัดมากว่ามันไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย  สาธุ ขอให้เซลล์มันบางตัวเกิด mutant ขึ้นมาเถอะ   ยอมรับว่าเราร้ายแต่ผู้หญิงคนนี้ไม่สมควรได้โอกาสครั้ง 2 เพราะว่าได้มาแล้วแต่ไม่รู้คุณค่าอะไรเลย     เดาเอานะว่าอินี่ต้องจองเวรพี่เอกแน่ เพราะว่าพี่เอกเป็นเฮอร์คิวลิสที่ถูกตามล่าไม่ใช่เหรอ?

แอมก็เองกระไรอยู่ พี่ชายเสียสละเพื่อนางมากขนาดไหน  ความสุขของพี่ชายแค่นี้ก็ยังให้ไม่ได้  เห็นแก่ตัวคิดถึงแต่ตัวเอง   แค่ตัวเองรับไม่ได้ก็ทำให้มีสิทธิ์ไปยุ่งกับเรื่องของพี่ชาย   แถมทำในสิ่งที่ไม่น่าให้อภัยเลยนะ  ไปบอกคนอื่นได้ว่าพี่ตัวเองทำอะไร  เสี่ยงขนาดไหน   น่าจะจับให้ไปใช้ชีวิตอยุ่คนเดียวดีกว่าจะได้รู้ว่าการที่ไม่มีใครมันสาหัสขนาดไหน   

โอ๊ย  อ่านชะนีเรื่องนี้แล้วปรี๊ดเลย  ท่าว่าจะดีแต่กลับมีแต่เปลือก  ไม่ใช่แค่ไม่เคารพคนอื่น  ขนาดตัวเองก็ยังไม่เคารพเลย   ไร้สติ ไร้สำนึกเป็นที่สุด

ป.ล  ขอโทษค่ะ  อินมากเกิน   ไม่ได้ว่าคนเขียนน้า   รักคนเขียน ม๊วบๆ

ออฟไลน์ Mouse2U

  • บังเอิญ'โลกกลม'..
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3531
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +223/-10
มีนแรมเสียป่ะคะเนี่ย? ก่อนจะมาถล่มร้านนัท พี่เอกเพิ่งบอกไปไม่ใช่เหรอว่าหมอชินวุฒินู่นต่างหากที่เป็นคนช่วยชีวิตเธอไม่ใช่พี่เอกก็ยังจะฝังใจเชื่ออย่างเดิมอยู่นั่นล่ะ ช่างมั่นใจเสียจริงเลยนะ ทั้งๆ ที่ตอนนั้นตัวเองรับรู้ทุกอย่างได้ชัดเจนที่สุดก็แค่ทางประสาทหูเท่านั้น แล้วก็ไม่ต้องมาทำหน้าซีดชิงเป็นลมหนีความผิดไปก่อนเลยนะคะ ช่วยอยู่รับผลของการกระทำจากพี่เอกเสียโดยดี o18

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6283
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
ไปที่ชอบๆ นะมีน บรัยยยย

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด