Only You EP.23 [100%]สติผมแทบสิ้นตอนเขาล้มลงไปกองกับพื้น แต่ก็ต้องเรียกมันไว้อยู่กับตัว ผมลนลานอยู่กับที่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะรีบหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาออสติน เร่งให้เขามารับที่แมนชั่นให้ไวที่สุด ออสตินรับรู้สถานการณ์ด้วยอาการตกใจไม่น้อยเหมือนกัน ระหว่างที่รอออสตินมารับ ผมก็จับวิคเตอร์หนุนตัก เอายาดมให้เขาดม คอยเรียกชื่อเขาไว้ แต่เขานอนนิ่งไม่ขยับ ตอนที่ผมเริ่มร้องไห้เพราะใจไม่ดี เริ่มคิดอะไรไปต่างๆ นาๆ กลัวว่าเขาจะน็อคจนไม่ได้สติ ออสตินก็วิ่งเข้ามาแบกวิคเตอร์ขึ้นหลังนำผมออกจากห้องไป ผมวิ่งตามออสตินออกจากห้อง วิ่งไปร้องไห้ไป ยิ่งเห็นคนตัวโตนอนคอตก แขนขาห้อยหมดแรงก็ยิ่งกลัว
เรารีบเร่งมาถึงโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งในเวลาอันรวดเร็วที่สุดเท่าที่การจราจรจะเอื้ออำนวยได้ หมอผู้ชายคนหนึ่งรับหน้าที่ตรวจวิคเตอร์อย่างละเอียด วิคเตอร์ไม่ได้อาการโคม่าเหมือนพวกโรคร้ายแรง เขายังคงหายใจ เพียงแต่ลมหายใจเขาอ่อนแรงมาก ใบหน้าเขาโทรมยังไม่พอ ตอนนี้ยังซีดเซียวอีกต่างหาก
“คนไข้พักผ่อนไม่เพียงพอ ร่างกายขาดอาหาร ขาดน้ำ เลยทำให้ทรุดครับ…” อย่างน้อยผมก็รู้สึกโล่งใจที่เขาไม่ได้เป็นอะไรขั้นรุนแรง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังวางใจไม่ได้ อาจเพราะผมเพิ่งเคยเห็นเขาป่วยหนักขนาดนี้ครั้งแรก
“…พอจะทราบมั้ยว่าก่อนหน้านี้เขาโหมงานหนักหรือเปล่า ร่างกายเขาอ่อนแอมากเลยนะครับ”
“เขาไม่ได้นอนมาสี่คืนติดกันครับ” ผมว่าเสียงอ่อย คุณหมอทำหน้าตกใจ
“แค่นั้นก็หนักมากพอแล้วครับ แล้วยิ่งร่างกายเขาขาดอาหาร ขาดน้ำซ้ำเติม เขาเลยยิ่งแย่ ต่อให้กล้ามใหญ่แค่ไหน ถ้าอดหลับอดนอนหลายชั่วโมงติดกันขนาดนี้ก็มีสิทธิ์ตายได้ครับ” ผมรู้สึกว่าใจตัวเองสั่น หน้าผมเสียเมื่อได้ยินคำว่าตาย แม้ว่าเขายังไม่ตาย แต่มันก็เป็นคำที่ทำให้อ่อนแอในสถานการณ์แบบนี้
“เขาล้มหัวฟาดพื้นด้วย จะเป็นอะไรมากรึเปล่าครับ” ถึงในห้องจะปูพรม แต่เสียงตอนที่ร่างเขากระแทกพื้นดังตุ้บก็ทำเอาน่าเป็นห่วงอยู่เหมือนกัน
“เท่าที่ตรวจตอนนี้ก็ดูไม่มีอะไรนะครับ”
“สแกนสมองเขาหน่อยได้มั้ยครับ ผมกลัวว่าอาจจะมีอาการเลือดคั่ง” คุณหมอแว่นรูปหล่อยิ้มอ่อนโยนให้กับท่าทีกังวลของผม
“ตอนเขาล้มลงไป หัวเขาฟาดกับขอบเตียงขอบโต๊ะหรือของแข็งอะไรมั้ย” ผมส่ายหัวอย่างเร็วแทนคำตอบ
“เขาหงายหลังไปเลยครับ พื้นห้องมีพรมนุ่มๆ ปูอยู่ แต่ผมว่ามันอาจจะไม่ได้หนามาก” หมอทำหน้าครุ่นคิดมือขวาจดอะไรบางอย่างลงบนสมุดประวัติของวิคเตอร์ที่เพิ่งทำ มือซ้ายของหมอกดแป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์
“เอาอย่างนี้มั้ยครับ รอเขาฟื้นขึ้นมาก่อน ถ้าเขามีอาการปวดหัวจัดๆ หมอจะสแกนให้ หมอไม่อยากให้เสียค่าใช้จ่ายโดยใช่เหตุ อีกอย่างกระบวนการสแกนสมองก็มีกระบวนการมากมายกว่าการนอนนิ่งๆ ผ่านอุโมงค์สแกนนะครับ” ผมชั่งใจเพราะยังรู้สึกเป็นห่วงเขาอยู่ แต่หมอยืนยันว่าดูอาการหลังจากเขาตื่นขึ้นมาจะชัวร์กว่า เพราะเคสของเขาไม่ใช่หัวแตกหรือหัวฟาดของแข็งรุนแรง
“หมอรบกวนถามอีกอย่างครับ คนไข้มีอาการเครียดอะไรหรือเปล่า” ผมพยักหน้านิดหนึ่ง ตอบคำถามหมอเสียงเบาหวิว
“ก็... มีครับ”
“เครียดสั่งสมรึเปล่าครับ” สี่คืนที่เขาไม่ได้นอน เอาแต่พยายามติดต่อผม คงเรียกว่าเครียดสั่งสมได้มั้ง
ผมอธิบายให้หมอรับทราบถึงช่วงวันเวลาสี่วันที่ผ่านมา ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาบ้าง แต่ไม่ได้บอกเหตุผลและรายละเอียดในเรื่องส่วนตัว ในเรื่องของสภาพร่างกายวิคเตอร์ อันนี้หมอเขาเห็นและทราบอยู่แล้ว ผมเลยเล่าเรื่องอาการของเขาก่อนจะหมดสติไปให้หมอฟังว่าเขามีอาการพูดจาไม่รู้เรื่อง เหมือนสั่งการสมองไม่ได้และยังพูดจาพร่ำเพ้อแปลกๆ อีกด้วย
“เขาอดนอน อดอาหาร อดน้ำ ครบเลย แถมยังมีความเครียด แม้ระยะเวลาการสั่งสมความเครียดจะไม่ได้นานมาค่อนชีวิต แต่มันบวกกับการที่เขานอนไม่พอ ขาดสารอาหารไปให้พลังงานในร่างกาย ขาดน้ำไปบำรุงสมอง มันเลยทำให้ประสิทธิภาพการทำงานของสมองและร่างกายลดลง คือแค่การอดนอนมันก็เป็นสาเหตุความเครียดได้แล้วครับ แต่นี่เขาเครียดจนทำให้อดนอน มันเลยทำให้แย่เข้าไปอีก…” ผมพยักหน้ารับตามคำที่คุณหมอบอก
“...ส่วนเรื่องอาการเพ้อ เหมือนคนจิตหลุดหรือสติหลุด มันก็มาจากสาเหตุพักผ่อนไม่เพียงพอจนสมองเบลอนั่นละครับ อาหารก็ไม่ได้รับ น้ำก็ไม่ได้รับ ทีนี้เขาจะเอาพลังที่ไหน ร่างกายคนเรามันก็คล้ายๆ กับโทรศัพท์ มันต้องมีการชาร์ตแบตบ้าง โหมใช้มากๆ มันจะเสื่อมไวขึ้น” ผมรับฟังที่คุณหมอพูดแต่กำลังนึกสงสัยอะไรบางอย่าง
“มันส่งผลถึงสภาวะจิตใจด้วยหรือเปล่าครับ” คุณหมอเลิกคิ้วทั้งสองข้างขึ้นสูง
“หมอว่าไม่น่าจะส่งผลเท่าระบบสมองหรือระบบร่างกายนะ แต่ถ้าทำให้จิตใจอ่อนแอก็อาจเป็นไปได้” ผมทำหน้าเครียดนิดหน่อย คุณหมอจ้องมองกลับมาอย่างสงสัย
“หรือคนไข้มีเรื่องอะไรกระทบกระเทือนใจรึเปล่าครับ” ผมนึกถึงตอนที่เขาพูดถึงแม่ ตอนนั้นคงเป็นช่วงที่จุดอารมณ์ของเขาหลุดไปแล้ว เหมือนอย่างที่คุณหมอว่า เครียดบวกกับอดนอนเลยทำให้การรับมือกับปัญหาที่เกิดขึ้นลดลง
“ผมก็ไม่แน่ใจว่าเรื่องอะไรที่ไปกระทบจิตใจเขา แต่เรื่องของผมไม่น่าจะส่งผล…” ผมชะงักปากเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไรออกไป คุณหมออมยิ้ม
“ขออนุญาตละลาบละล้วงนิดนึงได้มั้ย ไม่ทราบว่าคุณมีความสัมพันธ์ยังไงกับคนไข้ครับ” ผมยิ้มเฝื่อน คุณหมอส่งสายตาใจดีมาให้ ประมาณว่าพูดเถอะ ไม่เป็นอะไร
“เป็นแฟนเขาครับ” ผมตอบเสียงอ้อมแอ้ม คุณหมอพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม
“ที่ถามไม่ใช่อะไรครับ ถ้ามีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันขนาดนี้ หมออาจจะได้ข้อมูลคนไข้เพิ่มว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้เขายอมอดหลับอดนอนสาหัสขนาดนั้น แถมยังไม่ทานอาหาร ไม่ดื่มน้ำเลยสักนิด” ผมยิ้มแหยผสมกับยิ้มอายๆ
“ส่วนเรื่องสิ่งที่กระทบจิตใจเขา หมอก็ตอบไม่ได้ คุณเป็นแฟน เป็นคนใกล้ชิดกับเขาที่สุด น่าจะรู้มากกว่าหมอนะ” ผมยิ้มเครียดพลางส่ายหัวน้อยๆ เพราะผมไม่ได้รู้ลึกซึ้งมากนัก
“ผมก็ไม่รู้อะไรมากนักหรอกครับ รู้แต่ว่าเขาเสียแม่กับย่าไปในเวลาไล่เลี่ยกัน” คุณหมอพยักหน้าสองสามที
“ก็อาจจะเป็นไปได้ที่เรื่องนี้ส่งผลต่อจิตใจเขาในขณะที่เขากำลังจิตอ่อนกับเรื่องของคุณ…” ผมยิ้มแกนๆ ทำสีหน้าไม่ถูก
“…หรืออาจจะเพราะสาเหตุที่แม่กับย่าเขาเสียก็ได้นะ” ผมทำสีหน้าประหลาดใจ
“สาเหตุเหรอครับ”
“แค่สันนิษฐานน่ะครับ คือหมอแค่คิดว่าการตายของคุณแม่และคุณย่าก็คงกระทบจิตใจเขามากพอสมควรแล้ว แต่สาเหตุการตายอาจยิ่งทำให้แรงกระทบกระเทือนตรงนั้นมันสะเทือนหนักขึ้นรึเปล่า” เสียงคร่ำครวญของวิคเตอร์ดังก้องอยู่ในหัว
แม่ครับ... ผมขอโทษ... “หมอกำลังเดาว่าเขาอาจเป็นโรคจิตทางอารมณ์หรือเปล่า” ผมที่กำลังคิดอะไรเหม่อๆ หันไปมองคุณหมองุนงง แต่พอสมองประมวลคำพูดของคุณหมอเมื่อกี้ได้ ผมก็อ้าปากค้าง คิ้วขมวดฉับ
“คือเขาจิตไม่ปกติเหรอครับ”
“ไม่ได้หมายความว่าเขาบ้านะครับ มันเป็นอาการป่วยอย่างหนึ่งเท่านั้นเอง ไอ้โรคจิตทางอารมณ์หรือชื่อภาษาอังกฤษคือ affective psychoses มันแบ่งได้หลายชนิดครับ ในกรณีของแฟนคุณอาจจะเป็นแค่โรคจิตทั่วไปที่เกิดจากความเครียด หรืออาจมีสภาวะของโรคประสาทซึมเศร้าเพราะสูญเสียคนที่รักไปร่วมด้วย อันนี้เป็นการเดาจากสิ่งที่คุณเล่ามานะครับ”
“เขาจะไม่เป็นอะไรร้ายแรงใช่มั้ยครับหมอ” ผมถามด้วยอาการร้อนใจ สิ่งที่หมอว่ามานั้นวิคเตอร์มีสิทธิ์เสี่ยงอย่างมากที่จะเป็นหรืออาจจะเป็นอยู่แต่ผมเพิ่งจะมารู้ก็ได้
“ไม่หรอกครับ ชื่อโรคมันก็เป็นชื่อที่ทางการแพทย์คิดเรียกขึ้นมาเท่านั้น จริงๆ คนเราทุกคนมีความเครียดกันทุกคนแหละ มันก็ขึ้นอยู่กับจิตใจของแต่ละคนว่าจะรับมือได้ดีแค่ไหน”
“แล้วเขาจะไม่ถึงขั้นเป็นโรคซึมเศร้าใช่มั้ยครับ” เพราะถ้าเป็น ผมว่าโลกของเขาที่มืดอยู่แล้ว มันจะยิ่งมืดเข้าไปใหญ่
“หมอว่าไม่น่าจะเป็นถึงขั้นนั้นหรอก แต่ยังไงก็คงต้องขอคุยกับเขาตอนฟื้นสักครั้ง ถ้ามีอาการอย่างที่หมอเดา หมอจะลองแนะนำให้เขาพบจิตแพทย์แล้วกันนะครับ” โอ้ย ไอ้ยักษ์จะยอมไปมั้ย เดี๋ยวก็อาละวาดโรงพยาบาลแตก
คุณหมอให้วิคเตอร์พักรักษาตัวพร้อมกับให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลสักวันสองวัน หลังจากเขาฟื้นก็จะตรวจร่างกายอีกครั้ง ถ้าทุกอย่างปกติก็กลับบ้านได้ ผมขอตัวกลับไปดูวิคเตอร์ที่ห้องพักพิเศษของโรงพยาบาล ระหว่างนั้นก็หยิบมือถือขึ้นมาทักว้อทสแอพคุณเบน สอบถามว่าเขานอนหรือยัง เพราะตอนนี้ที่นั่นก็ดึกแล้ว คุณเบนยังไม่นอนแถมยังปาร์ตี้อยู่ร้านเหล้าอีกต่างหาก ตอนแรกผมกะว่าค่อยแจ้งข่าวเขาอีกที แต่คุณเบนเหมือนรู้ว่าผมทักมาเรื่องวิคเตอร์ เขาเลยโทรกลับมาหา
“วิคเตอร์ป่วย ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลครับ…” เบนเนดิคท์ตกใจแต่เขาไม่ได้โวยวายหรือแสดงอาการอะไรใหญ่โต เขาถามไถ่อาการว่าวิคเตอร์เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นตามสเต็ป ผมก็บอกแบบที่หมอบอกแต่อาจจะไม่ละเอียดเท่าที่หมอพูด
“แต่ตอนนี้เขาปลอดภัยแล้วครับ” ได้ยินเสียงคุณเบนถอนหายใจอย่างโล่งอก ตอนแรกเขาทำท่าจะบินตามมาที่ไทย คุณเบนเองก็เพิ่งรู้เรื่องว่าวิคเตอร์อยู่ไทยเพราะตั้งแต่คืนนั้นเขาก็ยังไม่ได้คุยกับวิคเตอร์
“ไม่ต้องลำบากมาก็ได้ครับ เดี๋ยวผมดูแลเขาเอง ยังไงผมรบกวนคุณเบนบอกคุณเอมิลี่ให้ช่วยเคลียร์เรื่องงานของวิคเตอร์ให้หน่อยได้มั้ยครับ”
“ได้สิ เดี๋ยวฉันบอกเอ็มให้ นายก็ดูแลมันไปนะ ท่าทางสภาพคงแย่น่าดู”
“ก็แย่มากอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนเลยครับ”
“นั่นสินะ นายยังไม่เคยเจอสภาพของมันตอนที่ย่ากับแม่มันตาย…” ท่าทางตอนนั้นวิคเตอร์คงมีสภาพเลวร้ายสุดๆ แน่นอน
“...เรียกได้ว่าเป็นจุดต่ำสุดของชีวิตมันเลยก็ว่าได้” พอพูดถึงเรื่องนี้ก็ทำให้ผมนึกขึ้นได้
“คุณเบนครับ พอจะทราบมั้ยครับว่าแม่กับย่าของวิคเตอร์เป็นอะไรตาย”
“ย่ามันก็โรคคนแก่แหละ ส่วนแม่มันฉันไม่รู้จริงๆ มันไม่ยอมปริปากพูดเรื่องที่แม่มันตายให้ใครคนไหนฟังเลย”
“งั้นเหรอครับ”
“ไม่ได้มีอะไรซับซ้อนนักหรอก คงเป็นอะไรที่มันไม่อยากพูดหรือนึกถึงมากกว่า” ผมพยักหน้า (พยักทำไม) ทั้งที่คุณเบนไม่ได้อยู่ตรงหน้า
“แล้วเรื่องอันเดรียนา เคลียร์กับมันจบแล้วใช่มั้ย”
“ตอนนี้ผมแค่สงสัยว่าวิคเตอร์กับอันเดรียนาไม่ได้มีอะไรกันอย่างที่เขาว่าหรือเปล่า” ถึงแม้เรื่องที่เขาจูบเธอ เผลอปล่อยใจไปกับเธอ ผมจะไม่ติดใจใดๆ แล้ว เพราะวิคเตอร์ก็สำนึกผิดแล้วจริงๆ แค่นั้นเขาก็ย่ำแย่มากพอ ถ้าผมยังซ้ำเติมเขาอีก ผมคงเป็นแฟนที่แย่มาก แต่ทีนี้ผมก็แค่แอบสงสัยในจุดที่บอกคุณเบนเฉยๆ เท่านั้นเอง
“อืม... ฉันก็ไม่รู้แฮะ แต่การที่มันรีบไปหานายขนาดนั้น แสดงว่ามันกลัวนายเข้าใจผิดมากจริงๆ มันไม่จำเป็นต้องจ้างเจ็ท นั่งเครื่องธรรมดาไปก็ได้ แต่มันคงร้อนใจหรือไม่ก็เคลียร์ทางโทรศัพท์แทน”
“ผมไม่ยอมรับสายเขา”
“มันก็สามารถรอให้นายใจเย็นและพร้อมที่จะพูดกับมันก่อนก็ได้ใช่มั้ยล่ะ อย่าลืมนะแมทว่ามันมีงานให้ทำล้นมือ มันทิ้งงานไปหานาย พยายามหาเจ็ทให้ไปส่งที่ไทย ทั้งที่มันอดทนรอเครื่องบินปกติก็ยังทัน เครื่องบินเจ็ทไม่ได้หากันได้ง่ายๆ นะ มีเงินมีชื่อเสียงอย่างเดียวไม่ได้หรอก นี่มันคงดิ้นรนจนหาได้เลยสิท่า” ผมยิ้มบาง พอจะนึกออกว่าเขาคงพยายามหาเจ็ทสักลำ นักบินสักคนบินมาส่งเขาที่นี่ภายในช่วงเวลาสามสี่วันนี้
“ถ้านายยังไม่สบายใจ ฉันจะลองถามๆ เพื่อนนางแบบด้วยกันดูว่าอันเดรียนาได้พูดอะไรบ้างมั้ย”
“ขอบคุณมากเลยนะครับ” ผมคุยกับคุณเบนต่ออีกสักพักก็ขอตัววางสายเพราะออสตินเดินออกมาตาม เขาบอกว่าเมื่อกี้วิคเตอร์ลืมตาขึ้นมาครู่หนึ่งแต่ตอนนี้หลับไปแล้ว สงสัยจะเพลียจัด ที่ลืมตาขึ้นมาคงเป็นอาการเบลอ ผมเดินเข้าไปในห้องพักของวิคเตอร์ที่ใหญ่โตกว่าห้องนอนที่บ้าน ยักษ์หน้าหนวดอยู่ในชุดคนป่วยสีน้ำตาล ใบหน้าหนวดเคราอิดโรย ขอบตาคล้ำอย่างเห็นได้ชัด หนวดเครารกไปหมด ริมฝีปากแห้งแตกเผยอขึ้นเล็กน้อย เขาหายใจแผ่วเบา
“มีใครรู้รึยังครับว่าเป็นเขา หมายถึงว่าเขาคือวิคเตอร์”
“ผมก็ไม่ทราบเหมือนกัน แต่เดี๋ยวผมจะลงไปกำชับพวกเขาอีกที” ผมพยักหน้าให้ออสติน แต่ถึงจะมีคนรู้ ผมคิดว่าทางโรงพยาบาลก็คงไม่ป่าวประกาศให้ใครทราบหรอก เพราะมันเป็นจรรยาบรรณทางการแพทย์ที่จะไม่เปิดเผยข้อมูลของคนไข้ อีกอย่างโรงพยาบาลระดับนี้เขาคงไม่เอาชื่อเสียงไปเสี่ยงให้เสื่อมเสียหรอกมั้ง
“คุณแมททานอะไรหน่อยมั้ยครับ” ผมส่ายหัวพลางขยับผ้าห่มขึ้นคลุมอกวิคเตอร์
“ผมอยากให้เขาตื่นก่อน ผมอยากรอทานอาหารพร้อมเขา” ออสตินโค้งหัวลงนิด ผมนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง นั่งมองใบหน้าหล่อเหลาแต่แสนโทรมนั่นหลับสนิท
“ถ้างั้นเดี๋ยวผมกลับไปเอาเสื้อผ้ามาให้คุณเปลี่ยนเพื่อเฝ้าเขาก็แล้วกันนะครับ” ผมพยักหน้ารับนิดหนึ่ง
“ขอบคุณครับ” ออสิตนเดินออกไปจากห้องพัก ผมเอื้อมมือไปลูบหน้าคนที่กำลังหลับสนิทอยู่บนเตียง นึกถึงอาการเบลอคล้ายคนสติเสียแล้วก็ใจแป้ว เขาคงเหนื่อยมากจนรับไม่ไหว เหนื่อยกายคงไม่เท่าไหร่ แต่เขาคงเหนื่อยใจและคงถึงขั้นล้า
ผมหยิบมือถือออกมากดโทรหาแม่ บอกว่ามีงานด่วนจากนิวยอร์กเข้ามาพอดี ถ้าเป็นเรื่องงานแม่จะไม่ค่อยเซ้าซี้ เพราะแม่กลัวผมตกงาน แค่ถามถึงเรื่องเรียน เรื่องเสื้อผ้า อาหารการกินและที่อยู่ เรื่องเรียนผมไม่มีเรียนแล้วสำหรับวันที่เหลือในอาทิตย์นี้ เรื่องเสื้อผ้าก็ไม่มีปัญหา เนียนบอกแม่ว่ายืมไอ้แชมป์หรือไอ้วอร์มใส่ได้ก่อน ส่วนเรื่องอาหารการกินและที่อยู่บอกแค่ว่าเจ้านายจัดเตรียมไว้ให้ที่ออฟฟิศเมืองไทยแล้ว (แมนชั่นนั่นเอง)
“แล้วจะกลับเมื่อไหร่”
“อาทิตย์หน้ามั้ง ช่วงนี้อาจจะวุ่นวายหน่อย ต้องแบ่งเวลาให้ทั้งเรียนแล้วก็งานดีๆ อะ” แล้วก็แบ่งเวลาให้สามีสุดที่รักด้วย
“อืม อย่าทำงานหนักมากนักล่ะ” ผมรับปากแม่ รู้สึกเลวทรามเหลือเกินที่เอางานมาอ้างทั้งที่จริงแอบมาดูแลผู้ชาย
ผมวางสายจากแม่ก็โทรไปบอกไอ้แชมป์เรื่องที่วิคเตอร์อยู่ไทย มันทึ่งไปหน่อยที่ได้ยินว่าเขาบินมาไทยแบบเร่งด่วน ผมฝากมันจัดการเรื่องงานกลุ่มว่าถ้ามีอะไรจะให้ผมทำก็ขอให้โทรมาบอก ไม่ต้องเกรงใจ
“เออ มึงจำฝรั่งเทรนเนอร์ที่มาสอนมึงเล่นฟิตเนสได้ป้ะ”
“แซ็คอะเหรอ ทำไม มีไรวะ”
“เจอหน้ากันก่อนค่อยเล่า ตอนนี้มึงเฝ้าผัวมึงไปเถอะ” ผมขมวดคิ้ว ยังจะมาทำท่ากั๊กเหมือนไอ้พวกชะนีเก้าแบมมันทำไมกัน พูดเลยมันจิเปลืองค่าโทรศัพท์กี่บาทกันเชียวหา
“เล่าตอนนี้เลยไม่ได้รึไง ทำไม เขาเป็นผู้ร้ายข้ามชาติเหรอ”
“เปล่าหรอก แต่เป็นอะไรที่มึงต้องชอบแน่...” แล้วมันก็หัวเราะอารมณ์ดีของมันคนเดียว เอ้อ ไอ้บ้านี่
“...อีกอย่าง คุยทางโทรศัพท์ เดี๋ยวพอเจอหน้ากันกูจะเอาทอปปิคไหนคุยกับมึงอะ” ดูเหตุผลมึงเถอะ ไอ้ประสาท ทอปปิคมีเป็นล้าน ก็เลือกสักอันสิโว้ย
“เออๆ งั้นแค่นี้นะ ถ้าแม่กูโทรหา รู้ใช่มั้ยต้องบอกว่าอะไร”
“บอกว่ามึงหนีไปเฝ้าผัว แล้วมึงก็โดนผัวเอาตูดเรียบร้อยแล้วด้วย” เสียงหัวเราะดังก๊ากดังมาตามสาย ผมนึกอยากจะยื่นมือเข้าไปในโทรศัพท์แล้วจับหัวมันโขกกับเสาเข็มสร้างคอนโดสักที่
“ไอ้แชมป์! ไอ้เชี่ยม!” มันล้อเลียนบร๋อแบร๋ๆ (ปัญญาอ่อน) ก่อนจะรีบวางสายไป ผมส่ายหัวอ่อนใจกับความสติไม่สมประกอบของมัน หันไปมองวิคเตอร์ที่ยังคงหลับสนิท ผมถอนหายใจ เดินกลับไปนั่งเก้าอี้ตัวเดิม นั่งมองหน้าเขาพักหนึ่งก็หยิบมือถือขึ้นมาเล่นเกม นั่งเล่นฆ่าเวลาไปเรื่อยจนกระทั่งออสตินกลับเข้ามาในช่วงบ่ายแก่ๆ พร้อมกับนำเสื้อผ้าและอาหารมาด้วย ตอนแรกผมกะไม่กิน กะจะรอกินเป็นเพื่อนวิคเตอร์ แต่บะหมี่หมูแดงแห้งพร้อมน้ำซุปที่เขาให้การ์ดคนไทยซื้อมาให้นั้นช่างยั่วยวน ผมเลยแพ้ภัยความหิวตัวเอง จัดไปหนึ่งถ้วย
“ผมก็นึกว่าจะมีรักแท้ที่มั่นคง ทำไมถึงแพ้ให้หมูไม่กี่ชิ้นล่ะครับ” ผมหันมองเขม่นใส่บอดี้ศพที่ยิ้มกวนๆ กลับมา
“เดี๋ยวผมกินกับวิคเตอร์อีกรอบก็ได้” ผมตอบเสียงอู้อี้ๆ เพราะบะหมี่คาอยู่เต็มปาก เขาหัวเราะหึๆ
“จะให้ผมอยู่เป็นเพื่อนมั้ยครับ” ผมเคี้ยวหมูแดงกับหมี่เหลืองจนแก้มป่อง
“คุณกลับไปก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวผมอยู่เฝ้าเขาเอง แต่ผมฝากเรื่องนักข่าวหน่อยนะ พยายามอย่าให้ข่าวรั่วไหลออกไป อ้อ ถ้าเซล่าโทรมา ผมฝากรับหน้าไปก่อน ผมไม่เคยคุยกับเธอ”
“ได้ครับ ถ้ามีอะไรโทรหาผมได้ตลอดเวลา...” ผมพยักหน้าหงึกๆ
“...แต่ถ้าตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว งั้นผมขอตัวก่อน” ผมพยักอีกสองสามครั้งทั้งที่ปากยังเคี้ยวหมูแดงไม่หยุด เขายิ้มมุมปากทิ้งท้ายแล้วหมุนตัวเดินออกจากห้องพักพิเศษของวิคเตอร์ไป
หลังจากนั่งกินบะหมี่แห้งหมูแดงจนหมด ผมก็เอาถ้วยไปล้าง เอาที่เหลือใส่ถ้วยไว้ พร้อมกับเอาจานปิดทับอีกที เพื่อกันมันบูด กะว่าถ้าวิคเตอร์ตื่นขึ้นมาจะอุ่นให้เขากิน แต่ไม่รู้จะกินได้มั้ย คาดว่าหมอน่าจะให้เริ่มกินอาหารอ่อนๆ ก่อน ถ้ากินไม่ได้ เดี๋ยวผมเสียสละกินเองละกัน ผมเดินมานั่งที่เดิมหลังจากอิ่มท้อง นั่งมองวิคเตอร์หลับไปเรื่อยจนกระทั่งตัวเองเผลอหลับไป
.
.
.
.
“แมท...” เสียงเรียกแหบแห้งดังขึ้น มาพร้อมกับแรงกดลงบนหัวผมหนักๆ ตอนแรกผมยกมือปัดออกเพราะนึกรำคาญ คนกำลังนอนก็มากวนกันอยู่ได้ แต่พอนึกได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหนเลยเด้งตัวขึ้นมาทั้งที่ตายังเปิดไม่สนิท
“วิคเตอร์” ผมเรียกเสียงงงๆ หน้าตาอึนๆ เจ้าของชื่อมองผมด้วยสีหน้าและสายตาอิดโรย เขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ผมมองริมฝีปากแดงหม่นแห้งแตกของเขาก็ลุกขึ้นไปหยิบน้ำเปล่าในตู้เย็นมาหนึ่งขวดเล็ก เปิดฝา เสียบหลอดลงไป เดินเอามาให้เขาดูดเพื่อดับกระหาย วิคเตอร์ดูดน้ำจนหมดขวด สงสัยจะคอแห้งจัด เขาพยักหน้าอ่อนแรงเป็นเชิงว่าพอแล้ว ผมวางขวดน้ำไว้บนโต๊ะข้างเตียงแล้วหันกลับไปมองเขาที่กำลังมองผมอยู่ด้วยสายตาแดงก่ำแต่ตอนนี้มันลดลงไปเยอะแล้ว คงเพราะเขาได้นอนหลับตาพักผ่อนบ้าง
“เป็นยังไงบ้างครับ” ผมถามพลางเอามือจับหน้าผากเขาไว้ ตัวเขาอุ่นๆ จนเกือบร้อน ไม่รู้ว่าจะมีไข้ขึ้นหรือเปล่า
“โกรธฉันอยู่หรือเปล่า” เสียงที่เขาถามนั้นดูดีขึ้น ไม่แหบแห้งแบบตอนแรก อาจเพราะได้ดื่มน้ำหลังจากอดมาสามสี่วัน ผมยิ้มอ่อนโยน ก้มลงจูบหน้าผากเขาแผ่วเบา
“ผมไม่ได้โกรธคุณ” เหมือนเขาพยายามจะยกมุมปากทั้งสองข้างขึ้น แต่ก็ยกขึ้นไม่ไหว
“แล้วหายเจ็บหรือยัง...” ผมทำหน้างง กำลังงงว่าตัวเองไปเจ็บป่วยหรือเกิดอุบัติเหตุอะไรที่ไหน แต่วิคเตอร์ก็คลายอาการงงให้ผมด้วยการเอามือขวาที่ไม่ได้เสียบสายน้ำเกลือขึ้นมาแตะตรงอกซ้ายของผมอย่างอ่อนแรง ผมถอนใจแผ่วเบา ยิ้มบางๆ
“...ถ้าเจ็บก็คงเพราะเห็นคุณนอนป่วยแบบนี้” สายตาอ่อนล้าของเขามีแววดีใจวูบไหวไปมา
“ฉันขอโทษ” ผมคลี่ยิ้มบางๆ รู้สึกกระบอกตาร้อนผ่าว แม้ผมจะยังเคลือบแคลงใจ ยังไม่หายสงสัยเรื่องเขากับอันเดรียนาร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่การที่เขาเป็นแบบนี้ ก็พอจะบอกได้ว่าเขาไม่ได้กระทำลงไปโดยที่ไม่รู้สึกผิดหรือรู้สึกว่าตัวเองเลวทรามแต่อย่างใด
“พอแล้วครับ คุณขอโทษผมพอแล้ว เราดีกันนะ” วิคเตอร์ยิ้มน้ำตาคลอ ผมยิ้มปากสั่น น้ำตาเอ่อขอบตาทั้งสองข้าง นึกถึงคำพูดของหมอที่บอกว่าเขามีเรื่องกระทบกระเทือนจิตใจก็นึกสงสารเขา เป็นความสงสารแบบคนรักกัน ไม่ใช่เวทนาสงสารเพราะเขาตกต่ำหรืออยู่ต่ำกว่าเรา แม้ว่าผมจะยังไม่รู้รายละเอียดมากมาย แต่แค่คนที่เขารักมากทั้งสองคนตายจากไป มันก็แย่มากพอแล้วสำหรับเขา
“ร้องไห้ทำไม...” ผมยิ้มทั้งน้ำตา รีบยกสองมือขึ้นมาเช็ดแก้ม วิคเตอร์มองด้วยอาการตื่นตระหนกเท่าที่สีหน้าอิดโรยของเขาจะแสดงออกมาได้
“...เก็บไว้ร้องตอนที่ฉันไม่ยอมให้นายถึงจุดสุดยอดดีกว่านะ” ผมหัวเราะน้ำตาคลอ วิคเตอร์ยิ้มขำอ่อนแรง ดูเอาเถอะ สภาพทรุดโทรมยิ่งกว่าคนโหมทำงานหนักแบบนี้ ยังจะมีหน้ามาพูดจาสองแง่สองง่าม แต่มันก็คือเอกลักษณ์เขาไปแล้วละ ดีเหมือนกัน อย่างน้อยก็บอกได้ว่าสภาวะจิตใจของเขาเริ่มดีขึ้นแล้ว
“นอนพักผ่อนอีกนิดนะครับ ตื่นมาจะได้ทานอาหาร” เขาพยักหน้าอ่อนล้า เปลือกตาขยับขึ้นลงเชื่องช้า คิดว่าเขายังคงมีอาการเพลียอยู่บ้าง แต่พอได้รับน้ำเกลือแล้วคงดีขึ้นตามลำดับ
“อยากกินข้าวไข่เจียวฝีมือนาย” เขาบอกทั้งที่ตาจะปิดอยู่แล้ว ผมระบายยิ้มไปทั่วใบหน้า
“ได้สิครับ ตื่นมาจะทำให้กินสักสิบฟองนะ” เขายิ้มดีใจแบบเหนื่อยๆ
“นอนเถอะ ผมจะอยู่เป็นเพื่อน...”
“...ขึ้นมานอนด้วยกันสิ นะ”
“ไม่ได้หรอกครับ คุณจะอึดอัดเปล่าๆ อีกอย่างเดี๋ยวหมอจะว่าเอาที่ผมไปรบกวนการพักผ่อนของคุณ”
“รบกวนตรงไหน นายนอนข้างๆ ฉันหลับสนิทกว่าเดิมสิไม่ว่า” ผมทำหน้าลำบากใจ ส่วนไอ้ยักษ์เริ่มทำหน้างอ แม้ว่าจะป่วยแต่ความเอาแต่ใจไม่ลดลงเลยจริงๆ
“ฉันอยากนอนกอดนาย...” เขาว่าเสียงงอนๆ มีการหันหน้าหนีไปอีกทางด้วยนะ
“...แต่นายคงไม่อยากกอดฉันแล้ว คงเกลียดฉันแล้วสินะ” โธ่ พ่อขมองอิ่มของบ่าว จะไปโกรธอะไรอีกเล่า ถ้าขุ่นเคืองใจพ่ออยู่ อิชั้นจะมานั่งเฝ้าอย่างนี้รึพ่อ
“ผมเปล่า ผมแค่ไม่อยากเบียดคุณ เตียงมันไม่ได้ใหญ่มากนะวิคเตอร์” เขาหันกลับมามองด้วยใบหน้าบึ้งๆ แล้วออกแรงขยับตัวไปทางซ้ายมือของตัวเองจนเกิดที่ว่างฝั่งขวาของเขา
“ถึงนายจะเนื้อหนา เนื้อแน่น แต่ที่แค่นี้คงพอให้นายนอนนะ” อันนี้คือการที่คนเป็นแฟนเขาพูดกันใช่มั้ย เนื้อหนา เนื้อแน่นนี่ไม่ด่าอ้วนไปเลยล่ะ เดี๋ยวๆ รอเข้าฟิตเนสครบเดือนก่อนแล้วจะต้องเปลี่ยนคำพูด
“ไม่สินะ...” เขาว่าหน้างอเมื่อเห็นว่าผมยังยืนทำสีหน้าอึดอัดใจ แน่ะ เมื่อกี้แค่หันหน้าหนี แต่นี่มีพัฒนาการขึ้นคือหันตัวหนี ผมถอนหายใจแผ่วเบากับยักษ์โข่งเอาแต่ใจ
“เอียงแบบนั้นจะกอดผมได้ไงล่ะครับ” วิคเตอร์หันตัวกลับมาทันทีพร้อมรอยยิ้มกว้างเท่าที่คนไม่มีแรงจะยิ้มกว้างได้ เขากางแขนขวารอเพื่อรองเป็นหมอนให้ผมหนุน ผมปีนขึ้นไปบนเตียงคนไข้ กระเถิบกระดึ๊บให้ตัวเองอยู่ในองศาที่ไม่รบกวนเขามากเกินไป
“ไม่ต้องเอาแขนมารองหัวผมหรอก เดี๋ยวเลือดที่แขนไม่เดิน ตอนนี้คุณยิ่งอ่อนแออยู่” เขาพยักหน้าไปเรื่อย เอาแขนขวาแนบกับลำตัว ผมล้มตัวลงนอนบนหมอนเดียวกับเขา ดึงผ้านวมสีน้ำตาลขึ้นมาคลุมร่างของเราสองคน ผมนอนตะแคงร่าง หันหน้าเข้าหาใบหน้าโทรมๆ ของอีกฝ่าย เอื้อมมือซ้ายไปสอดนิ้วเข้ากับมือขวาของเขา วิคเตอร์หันมายิ้มดีใจ สีหน้าเขาดีขึ้นกว่าเดิมเยอะมาก ผมยิ้มตอบกลับไป กระเถิบหน้าเอาหน้าผากไปชิดกับคางสากของเขา วิคเตอร์ก้มลงจูบกลางกระหม่อมผมหนึ่งที
“I love you. (ฉันรักนายนะ)” ผมแอบยิ้มใต้คางเขา ลมหายใจอุ่นร้อนของวิคเตอร์รดอยู่บนหัว มือขวาเขาออกแรงกระชับมือเราสองคนให้แนบชิดสนิทกันมากขึ้น
“You said this three word to me repeatedly for today. (วันนี้คุณบอกผมบ่อยแล้ว)”
“I want to tell you again and again. (อยากบอกอีกเรื่อยๆ)” ผมเงยหน้าขึ้นไปมองเขา วิคเตอร์จ้องมองกลับมาด้วยสายตาจริงจังและจริงใจ ไม่มีอาการหลุกหลิกให้เห็น เขาฝืนเปลือกตาที่กระพริบอ่อนแรง แต่ถึงอย่างนั้นมันก็คอยจะปิดอยู่เรื่อย
“I love you, too. But you need to sleep, now—because I care about you very much. (ผมก็รักคุณ ตอนนี้นอนเถอะนะครับ เพราะผมเป็นห่วงคุณมากนะ)” ผมยกมือขวาขึ้นไปลูบแก้มเขา วิคเตอร์ยิ้มดีใจอ่อนโยน เขาค่อยๆ หลับตาลงแล้วก็หลับตาพริ้มเหมือนเด็ก ผมเลื่อนมือบนแก้มเขาไปมาแผ่วเบาจนกระทั่งวิคเตอร์หลับไป เขาหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ผมมองใบหน้าหล่อเหลาที่เหนื่อยล้าแล้วยิ้มอ่อนๆ ยื่นหน้าไปจุ๊บคางเขาก่อนที่จะหลับตามเขาไปบ้าง
พักเบรกความหม่นหมองกันสักแปบ พี่ยักษ์เพิ่งฟื้น ขอความเฟรชให้พี่แกโหน่ยยย
ชื่ออาการที่หมอบอกมีจีๆ นะ แต่ไม่ใช่คนบ้า เป็นอาการทางจิตชนิดหนึ่ง ซึ่งที่พี่ยักษ์เป็นก็ยังไม่ใหญ่โตมาก แต่ก็สามารถไต่ระดับขึ้นไปได้ อาจถึงขั้นซึมเศร้าหรือไบโพลาร์ อะไรพวกนี้ ก็ต้องคอยประคับประคองกันดีๆ เนอะ ให้กำลังใจไอ้ยักษ์กันนน
อ่านคอมเม้นต์ของหลายๆ คน คือสงสารพี่ยักษ์นะ แต่ก็เข้าข้างแมทมากกว่า 55555 อินเนอร์ทุกคนดีมาก และหลายคนรักแซ็คมาก 55555 ลืมอดัมกันละเหรออออ กิ๊วๆ ในตอนนี้ก็มีประเด็นพี่แซ็คทิ้งไว้นะ คริๆ
ถ้าใครที่กดไลค์เพจหรือตามทวิตตอมอยู่ บางคนอ่านเรื่องตอมแล้วบอกว่าต้องกำพระไปด้วย ตอมฮามาก 555555 ยิ่งเนื้อหาตอนก่อนกับตอนนี้ หลายคนบอก กำพระย้ำแล้วย้ำอีก ประหนึ่งปัดเป่าไล่สิ่งไม่ดี 555555 กำไว้ๆ
เจอคำผิดบอกได้ค่าาา
หัวข้อ: :Love ♥ no boundaries: ตอนพิเศษส่งท้าย บ๊ายบาย [END] 22.09.18 (อ่าน 886939 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก