เราเข้าใจนะรูปแบบความสัมพันธ์ของน้ำฝนกับหมอ การที่ฝ่ายถูกกระทำจะเผลอใจอ่อนให้กับผู้กระทำมันก็ไม่แปลก จริงๆมันก็เป็นความสัมพันธ์รูปแบบหนึ่ง เราเชื่อว่าถ้าหมอมันลองไม่ทำท่าอ่อนโยนใส่ฝนแต่ทำแบบโหดๆอย่างที่เคยทำตั้งแต่แรกมาเรื่อยๆให้ตายฝนก็ไม่เผลอใจหรอก แต่เพราะฝนเองก็รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายซอฟลงไงมันเลยเผลอใจไปง่ายๆแบบนี้ ประเด็นคือเวลาอ่านมันมีหลายจุดที่ทำให้รู้สึกขัดแย้งน่ะค่ะ ไม่ใช่เรื่องที่ว่าทำไมน้ำฝนรักหมอแต่เป็นบุคลิกและการกระทำ ความคิดต่างๆของตัวละครมากกว่าที่อ่านแล้วทำให้ตะหงิดๆ อย่างหมอ ตัวเอกแสนจิตของเรา คือยอมรับว่าคนเป็นหมอทุกคนไม่ใช่จะดีหมด ตราบใดที่หมอเป็นมนุษย์มันก็มีดีมีเลวปะปนกันแหละ แต่ที่เราขัดคือทำไมเราไม่เห็นความฉลาดในตัวหมอบ้างเลย ไหวพริบ หรือ ความนึกคิดไรงี้ คนเรียนหมอเราว่ามันต้องผ่านหลักสูตรที่ขัดเกลากระบวนการคิดบ้างแหละ แต่ทำไมหมอไม่เคยสงสัยเลยว่าทุกครั้งที่มีอะไรกับน้ำฝน ร่างกายของฝนเหมือนคนที่มีอะไรกับใครบ่อยๆเหรอ หรือเวลาที่หมอทิ้งรอยไว้ถ้าฝนไปมีอะไรกับไผ่ ไผ่จะไม่รู้อะไรบ้างเลยเหรอ ถ้าไผ่กับฝนเป็นแฟนกัน ไผ่คงเอะใจอะไรไปแล้วรึเปล่า หรือปฏิกริยาจากร่างกายของน้ำฝนมันไม่มีอะไรที่บ่งบอกได้เลยเหรอว่าฝนมีอะไรกับใครนอกจากตัวเองรึเปล่าน่ะ ไม่นับเรื่องจรรยาบรรณความเป็นแพทย์อะไรด้วยนะคะ ส่วนไผ่คือถ้าเราเป็นไผ่แล้วรู้ว่าฝนไปมีอะไรกับใครแบบไม่เต็มใจเราคงเดาได้แล้วอ่ะว่าเป็นหมอเพราะคนรอบตัวฝนที่มีความน่าจะเป็นมันก็มีอยู่คนเดียว ตอนนั้นที่แม่บ้านบอกว่าหมอแวะมาหาฝนเรานึกว่าไผ่จะจับได้แล้วแต่ปรากฎว่ายังคงไม่รู้เรื่อง แถมตอนที่ตื่นมารู้ว่าฝนเสร็จหมอก็ด้วย ทำไมยังโยงเรื่องไม่ออก หรือรู้แล้วแต่แกล้งไม่รู้ก็ไม่น่าใช่ ประมาณนี้แหละค่ะ บางการกระทำของตัวละครมันไม่ค่อยสมเหตุสมผลเลยไม่ค่อยสมจริง แต่ถ้าจะเขียนแบบเอาเนียนๆให้สนุกพอก็โอเคแต่อ่านๆไปมันก็แอบขัดๆนิดหน่อยน่ะค่ะ ถ้าคนเขียนหาเหตุผลมารองรับด้วยจะโอเคมาก
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
