หัวข้อ: Queen^2 ตามล่าหารุกแท้

[ฮารุ]

พี่คีคร้าบ  เมื่อไหร่ ผมโดนนายร้อยข่มขืน  ผมจะได้อ่านสักทีอ่ะ
เอามาฝากเร็วๆก็ดีนะค้าบ ผมจะรออย่างใจจดใจจ่อ กร๊าก


รุ้สึกว่าเดี๋ยวฉากในเรื่องจะมีแต่ซีนอารมณ์ทั้งนั้นเลย  ไม่อยากให้แทนเศร้าอ่ะ
มันใจหายไปเลย หายไปในอากาศ  ลอยไปกับสายไปสู่ความเหงา เหอๆๆ
อย่าลืมนะคับ ตอนหน้า ขอเปงฉากตบจูบระหว่าง ไอ้แบด แทน กาย แล้วก็พี่ไฮด์สุดหล่อออออออออ

                              ร๊ากกกกกกกนะ จุ๊บ จุ๊บ

[jojoe]

เฮ้ย! เกิดอาไรขึ้น สับสนไปหมดแล้ว
ไฮด์ แบด กาย และเจซซี่คนสวย
ทำไมกลายเป็นแบบนี้
 

รอต่อไปแล้วกัน แต่ขอชมว่ิ้าืิ้ทิ้ั้งปมให้ติดตามเก่งมาก สำนวนที่ใช้ก็สุดยอด
 
ป.ล. ตอนเล่าเรื่องหมอ(ดู)ลิลิต กับ อดัม นึกภาพออกทันที สถานที่เราเคยไปเหยีบมาแล้ว เสียดายที่พี่(เราแก่กว่าใช่ป่ะ)ไม่ได้อยู่องค์รักษ์เหมือนน้อง แบบว่าเกือบจะได้ไปแล้ว แต่มันยังสร้างไม่เสร็จ เลยเรียนที่ กทมทั้ง4ปีเลย เพราะถ้าอยู่หอ คงมีประสบกาม เอ้ย ประสบการณ์เหมือนเรื่องนี้แน่ๆ

[Kirimanjaro]

สวัสดีครับ

วันนี้ผมเพิ่งโดนอาจารย์เรียกตัวไปเรื่องรายงานพาวเวอร์พ้อยท์
แกว่ามันยังไม่สมบูรณ์  ขาดข้อมูลไปหลายอย่าง

เรื่องของเรื่องก็ไม่มีอะไรมากครับ  ผมเป็นหัวหน้ากลุ่มและมีลูกทีมอีกห้าคน
ตอนทำงานก็ให้งานไปทุกคน  แบ่งกันเสร็จสรรพ  ให้งานโคตรง่ายที่สุดกับตัวปัญหาสามคนในกลุ่ม  คือการค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับหัวข้อนั้นจากอินเตอร์เน็ตหรือหนังสือก็ได้  แล้วรวบรวมมาส่งให้กับผม  ซึ่งใช้ทักษะ Copy & Paste ยังเสือกทำกันไม่ได้  จนสุดท้ายเหลือเวลาอีกอาทิตย์เดียว  ผมเห็นว่าไม่ไหวล่ะ  เลยต้องลงมือทำเอง  และโยนเศษงานบางส่วนไปให้คนที่ทำงานอีกสองคน

และผมทำตั้งแต่สากกระเบือยันเรือรบ  ออกแบบอนิเมชั่นข้างใน  ทำมูฟวี่อินโทร  และค้นหา+ทำแผ่นงานนำเสนอข้อมูลครึ่งหนึ่งของทั้งหมด  กระทั่งงานตรวจทานต้นฉบับที่แต่ละคนส่งมาและรวมเป็นไฟล์เดียว  โดยที่ไอ้เห้-สองสามตัวนั่งกระดิกส้นตีนอยู่เฉย ๆ

คืนสุดท้ายผมทำจนถึงตีสี่ที่ร้านเน็ตแถวราม  แล้วก็จับรถกลับมานอนหอด้วยอาการปางตาย  ก่อนจะตื่นมาเรียนตอนเก้าโมงเช้า  แล้วก็เอางานไปส่งบ่ายวันนั้น  สนุกมาก ๆ ครับ



แล้ววันนี้  อาจารย์ก็ถามผมว่า  ผมทำคนเดียวหรือเปล่า  ผมก็ยังช่วยปิดบังบอกให้ว่าเพื่อน ๆ ช่วยกันทำทุกคน  อาจารย์ก็สาธยายส่วนที่ต้องแก้ไขว่ามีข้อมูลขาดหายไปตรงไหนบ้าง  ส่วนใดที่ต้องเพิ่มเติม  ผมก็นั่งจดไป  กะว่าจะไปประชุมกันต่อ  แต่พอออกมานอกห้องได้เท่านั้นแหละครับ  ไอ้เห้-ตัวหนึ่งแม่งเดินตัวปลิวลงตึกไปเฉยเลย  ไม่รอฟังว่าควรจะทำอะไรต่อไป  ผมโทรไปเรียกไม่รับสาย  เอาเข้


แต่ก็ภูมิใจอยู่ที่อาจารย์แกบอกว่าทำได้ดีแล้วในหลาย ๆ ส่วน  โดยเฉพาะส่วนที่เป็นเอฟเฟคท์อลังการงานสร้างทั้งหลาย (ฝีมือผม ๆ  ฮ่าๆๆ)  แต่พอฟังว่าว่าง ๆ แกจะเรียกใช้ตัวให้ทำพาวเวอร์พ้อยท์ให้บ้างผมก็หนาว ๆ ร้อน ๆ - -*  แค่นี้ตูยังยุ่งหัวหมุนไม่พอหรือไงฟะ



โอเค  จบไปเรื่องหนึ่ง




เรื่องต่อมาก็คือเรื่องสอบ  อาทิตย์หน้าผมสอบวิชาแรกครับและจะสอบยาวไปจนถึงต้นเดือนหน้า  ผมค่อนข้างซีเรียสกับครั้งนี้เพราะมีวิชาที่ผมจำเป็นต้องอ่านหนังสือถึงสองวิชา  และหนึ่งในวิชานั้น  ผมมีปัญหากับอาจารย์เล็กน้อย  (อาจารย์แกทำโครงการเน่า ๆ ดูดเงินคณะ  และลากนส.เข้าไปพัวพันเพื่อเหตุผลทางการเมือง  และเอาโครงการนี้มาเป็นคะแนนในวิชาทั้ง ๆ ที่ไม่เกี่ยว  ผมเป็นคนจำนวนน้อยที่ไม่เข้าร่วมโครงการและจะไม่ได้คะแนนไปสิบคะแนนเต็ม ๆ)  ก็เลยจะต้องอ่านหนังสือเข้ม ๆ เอาให้อาจารย์แกไม่มีทางกดคะแนนผมในสอบปลายภาคได้  ถึงจะเป็นอัตนัยล้วนก็เถอะ -*-



เรื่องสุดท้ายก็เรื่องโปรเจคท์

ความจริงไม่ใช่โปรเจคท์ของผม  แต่ผมเป็น co-worker ให้กับเด็กปีสี่ในโปรเจคท์จบต่างคณะ  ตอนแรกก็เข้ามาเพราะมีค่าตอบแทนเนื่องจากงานนี้ถูกเสนอเข้าของบวิจัย วช.  แต่ปรากฏว่าว่าว  แต่ผมก็ทำต่อ  เพราะคงดูน่าเกลียดมากถ้าจะถอนตัวเพราะไม่มีเงินให้  กลายเป็นทำงานฟรี ๆ ไป  แต่ก็ไม่เป็นไรได้ประสบการณ์  เพียงแต่งานค่อนข้างหนักถึงหนักมาก  และต้องแข่งกับเวลา  เพราะงานทั้งหมดต้องเสร็จก่อนสิ้นเทอมสอง  ซึ่งเป็นเวลาจบของพวกพี่ ๆ เขา  ผมก็เลยต้องแบ่งเวลาค่อนข้างมากในการทำอันนี้ด้วย


จากเรื่องดปรเจคท์  ผมก็เลยขัดแย้งกับทางบ้าน  เพราะว่าที่บ้านอยากให้ผมกลับไปอยู่บ้านในช่วงปิดเทอม  แต่ผมคิดว่าผมกลับไปไม่ได้  งานไม่เดินแน่ ๆ  และมันต้องคุยกันประชุมกันอยู่ตลอดเวลา  พอดีหอที่ผมอยู่ทมำสัญญาเช่าทั้งปีรวมปิดเทอม  ผมก็อ้างได้ว่าเสียค่าใช้จ่ายเพิ่มแค่เงินประจำเดือนของผม  แต่ในใจลึก ๆ ผมอยากกลับบ้านนะ   เพราะไม่งั้นจะกลายเป็นว่าตั้งแต่ต้นเทอมนี้จนถึงปีหน้า  ผมอาจจะไม่ได้กลับบ้านเลย  แต่ก็นั่นแหละ  หน้าที่ก็คือหน้าที่




จากเรื่องเหล่านี้ก็ทำให้เรื่องที่แฟนผมมาสารภาพว่ากำลังคบเด็กอีกคนอยู่จืดไปเลย  ผมว่าจะช่างหัวแม่งมันแล้วอยู่คนเดียวสักพัก

ช่วงนี้นี่ดวงรักรุ่งริ่ง  ดวงงานกับการเรียนก็เน่า  รสชาติของชีวิตจริง ๆ  ^ ^"





ส่วนใครที่รอนิยายอยู่  ผมสัญญาว่าจะพยายามเจียดเวลาเขียนให้ได้ครับ  เพราะผมเองก็อยากอ่านบทสรุปของเรื่องนี้เหมือนกัน  (คนเขียนก็ตื่นเต้นเป็นนะเฟ้ย)

[three]

กรรมพี่ชายผมมีเพื่อนสุดประเสริฐดั่งสัตว์นรกเลยนะเนี้ยพอกันแหละครับเจอเหมือนกันน่าลบชื่ออกแล้ว

โดดขาคู่ใส่นะเนี้ย :เตะ1:
งานเยอะปานฉะนี้ก็ไม่เป็นไรครับพักก่อนก็ได้ครับเรื่องเรียนสำคัญกว่าอ่ะ(นิยายก็สำคัญนะครับผม )
เป็นกำลังใจสู้ๆไปนะครับผม

[juuuno99]

ถึงยังไงก็หาเวลาพักผ่อนบ้างนะคับเดี๋ยวจะไม่สบาย ป๋มเป็นห่วง

[CMYK]

ขอให้อุปสรรคผ่านพ้น ไปได้ด้วยดี
อุปสรรคนี้อาจจะหนักหนา หากแต่พอเราผ่านมาได้ แล้วมองย้อนกลับไป
ก็จะรู้สึกภูมิใจที่เราผ่านมาได้ 

[panang]

โอ้ย  มันมึนมันมึน

[IZE]

งานเยอะดีแท้   ยังไงก็สู้ๆๆๆนะคับ

[pongsj]

งานเยอะขนาดนี้.................เอาใจช่วยน่ะคับ สู้ๆ

[tawada_j]

เอาน่า น้องชายพี่เก่งอยู่แล้ว แต่โต้รุ่งทุกวันเลย 

สู้ ๆๆๆๆๆนะ

[maabbdo]

ยังไงก็สู้ๆๆน้า 

รออ่านเรื่องต่อไป  เอาใจช่วยเสมอ

 

[TONG]

ไม่อยากให้รีบเขียนเรื่อง หรือว่าตัดจบนะค่ะ

ไม่ว่าจะหายไปทำงาน เที่ยวซาวน่า หรือติดหนุ่มที่ไหนก้ไม่ว่าค่ะ

แต่อยากให้มีอารมณ์จริงถึงเขียน

อยากให้นิยายเรื่องนี้ออกมาดี และสนุก

ไม่ว่าอย่างไรก็จะอดใจรอและเป็นกำลังใจให้ต่อไปค่ะ

[LIZZ]

ดูยุ่งจิงๆ งานเยอะมากๆเลยค่ะ

ยังไงก็สู้ๆนะคะ จิงๆมันก็สนุกดีนะ(รึเปล่า?)^_^

แต่พอทำแล้วเห็นผล มันภูมิใจดีค่ะ (ความรู้สึกที่มองงานตัวเองแล้วอมยิ้ม-ไม่รู้เป็นเป่า ฮิๆ)

ยังไงก็พยายามเข้าน้า....ส่งแรงใจไปช่วยด้วย ฮาๆ(จะช่วยมั๊ยเนี่ย!=_=")

ส่วนเรื่องนี้ก็รออ่านเหมือนเดิมค้า...ถ้าว่างๆก็มาต่อนะค้า...รอๆ

ไม่ต้องรีบค่ะ ทำงานให้เสร็จก่อนก็ได้จะได้แต่งแบบโล้ดแล้น ปรู้ดๆ(รึไง?)

สู้ๆค้า..........

[wan]

 :a2:อ่านดูแล้ว งานที่ทำ และรับผิดชอบทำไมมันมากมายอย่างงี้  เวียนหัวแทนเลยครับ

เป็นกำลังใจให้นะครับ เคลียงานให้เบา ๆ ลงก่อนแล้วค่อยมาต่อก็ได้ครับ

 

[christiyaturnm]

เพราะชีวิตคือชีวิตน้อง


ใจเย็นๆๆ แก้ปัญหาไปทีละเปราะครับ

[mist]

เอาใจช่วยอยู่จ้า  ทำใจดี ๆ ไว้ ปัญหามีไว้ให้แก้ ไม่ได้มีไว้ให้กลุ้ม 

[moonlight]

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

 

[crosa]

มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ สู้ๆ

[astral]

อ่านแล้วเหนื่อยใจแทน ยังไงเรื่องเรียนก้ต้องมาก่อน แต่นิยายก็ห้ามทิ้งนะ อิอิ

ยังไงช่วงนี้พักผ่อนมากๆ อย่านอนดึก กินข้าว ตรงเวลา เพื่ออนาคตที่สดใส ปิ๊งๆๆๆ 

[Tifa]

เพราะชีวิตคือชีวิตน้อง


ใจเย็นๆๆ แก้ปัญหาไปทีละเปราะครับ

เห็นด้วยจ้า ใจเย็นๆ ค่อยแก้ผ้าไปทีละชิ้น แอร๊ยยยยย

[kit]

Apres la pluie,c est le beau temps!

หลังฝนซา ฟ้าก็จะใส

ทนอีกนิดนะคะ

เจ็บแป๊บเดียว 55

แล้วอะไรๆก็จะดีขึ้นค่ะ

[nOn†ღ]

ทำงานยังไม่ได้นอนเหมือนกานนน   

ยังไงก็เป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้นะคะ   

ถ้างานมันหนักหนาเครียดมากก็หาเวลามาแต่งนิยายแก้เครียดละกัน 

ไม่รู้จะคลายเครียด รึให้น้องเครียดหนักกว่าเดิม 

[Millet]

 

[13th Devil]

เฮ้อ...น่าเหนื่อยแทนนะครับ

เอาเป็นว่า เอาใจช่วยละกันนะครับ 

[BEta-K]

  ให้กำลังใจ

[Kirimanjaro]

ผมเดินผ่านพี่ยามหน้าหอที่เห็นผมจนชินตาไปทางด้านคลองข้าง ๆ  เวลานี้ดึกพอสมควรแล้ว  และรอบข้างก็เงียบมาก  เสียงหริ่งหรีดระงมอยู่ในพงหญ้าข้างแม่น้ำด้วยทำนองเหงาหงอย

ผมกดโทรศัพท์มือถือไล่หาเบอร์ที่ต้องการ  หน้าปัดส่องแสงจ้าท่ามกลางความมืด  ผมยกมันแนบกับหู  และกรอกเสียงสั่นพร่าลงไป

   “กาย  ลงมาหากูหน่อยได้ไหม”






ผู้ถูกเรียกตัวทำหน้ายุ่งเมื่อมาถึงริมน้ำที่ผมรออยู่

   “มันดึกแล้วนะครับพี่แทน  เรียกผมมาทำไม”

   “กูไปที่งานมา”

   “ไอ้นั่นผมรู้แล้ว”  น้องกายขัดจังหวะ  “พี่ก็สมหวังไปแล้วนี่  มันเรื่องอะไรที่จะต้องปลุกผมมาสนองความพอใจของพี่ด้วย”

   “หึหึ”  ผมหัวเราะด้วยเสียงขมปร่า  “พอใจรึ  แค่นี้ยังไม่พอใจหรอก  ถ้ามึงอยากให้กูพอใจนะกาย  ต่อยกูสักหมัด  ขอแรง ๆ  มึงอยากให้กูเจ็บนี่  กูยังเจ็บแค่ใจอยู่เลย”

อีกฝ่ายมีสีหน้าตกตะลึง

   “มันเกิดอะไรขึ้นพี่  พี่แทนเจออะไรมากันแน่  พี่แบดไม่ได้อยู่ที่นั่นเหรอ  หรือว่า..”

ผมห่อไหล่ด้วยความหนาวและความรวดร้าวไปพร้อม ๆ กัน  “กาย..กูถามมึงสักคำสิ  มึงรู้ได้ไงว่าไอ้แบดจะอยู่ที่นั่น”

   “ก็..พี่เจสซี่บอก”

   “แล้วใครที่เป็นคนให้บัตรเชิญนั้นกับกายมา”

   “เอ่อ..เจสซี่ครับ”

   “ดีจริง”  ผมยิ้ม  “ดูเหมือนว่ายังไงพี่ก็หนีไม่พ้นเลยสินะ”

   “มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับพี่  พี่ดูแย่มาก ๆ เลย”

ผมลูบใบหน้าของตัวเองโดยไม่รู้ตัว  “อย่างนั้นหรือ”  ผมทิ้งระยะนิดหนึ่งก่อนจะหันไปมองเขา  “ขึ้นหอกันเถอะ”

ผมเพียงหันกายจะเดินนำจากไปจากตรงนั้น  เสียงกระแทกเข่าอย่างหนักหน่วงก็ดังมาจากข้างหลัง

   “ศิษย์พี่  หากท่านมิยอมเล่าเรื่องที่อัดอั้นตันใจ  ผู้น้องจะคุกเข่าอยู่อย่างนี้จนกว่ารุ่งสาง”

ผมยิ้มแล้วบอกกับเขา  “ลุกขึ้นเถิด  พี่ไม่คู่ควรถึงเพียงนั้น”

แล้วผมก็เดินจากไป












รุ่งเช้า  ผมเรียนคาบแรกกับอาจารย์วิทย์  อากาศเริ่มหนาวจนผมต้องใส่เสื้อกันหนาวไปด้วย (ชาวบ้านเขาไม่ใส่กันเพราะไม่ขี้หนาวแบบผม)  ผมเข้าไปในห้องก็เห้นไอ้ทีมกับไอ้กายนั่งกันอยู่ก่อนแล้ว  น้องกายสั่งน้ำมูกปื้ด ๆ ลงในกระดาษทิชชู่จนไอ้ทีมถามด้วยความเป็นห่วง

   “นี่มึงไปทำอะไรมาเนี่ย  ทำไมถึงไม่สบาย”

   “เปล่า  กูนอนดึกนิดหน่อย”  กายตอบสั้น ๆ แล้วหันมาทักทายผม  “พี่แทนสบายดีขึ้นบ้างหรือยังครับ”

ผมเข้าใจที่เขาถามก็ยิ้มนิดหนึ่งแล้วตอบ  “ก็สบายดีขึ้นนิดหน่อย  แล้วไม่สบายเหรอ”

   “เปล่าครับ”

   “เดี๋ยวกูไปหายาให้มึงนะกาย”  ไอ้ทีมขัดจังหวะก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง  ผมนั่งลงข้างน้องกายที่ดูเหมือนมีเรื่องอยากจะคุยด้วย

   “พี่..ผมอึดอัด”

   “เรื่อง?”

กายมองไปรอบ ๆ อย่างระแวง  เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครฟังอยู่ก็ลดเสียงลงคุยกับผมเบา ๆ  “ก็ไอ้ทีมน่ะสิครับ  ทำไมมันต้องคอยมาอะไร ๆ กับผมตลอดเวลาด้วย”

   “ยังไงนะ”

   “คือแบบว่าคอยมองผมอยู่ตลอดเวลา  ผมทำอะไรไอ้ทีมมันก็คอยดูตลอด  อย่างวันไหนผมทำหน้าเฉยหน่อยมันก็เข้ามาถาม  วันนี้มึงเป็นอะไร  เหมือนกับว่าผมจะทำอะไรก็ตกอยู่ในสายตาไอ้ทีมตลอด  พี่เข้าใจความรู้สึกผมมั้ย”

   “กายก็น่าจะเข้าใจนี่ว่าไอ้ทีมมันเป็นคนที่แคร์เพื่อนมาก ๆ  มันก็แคร์เพื่อนทุกคนแบบนี้แหละ”

   “ไม่หรอกพี่  แบบนี้มันเกินเพื่อนแล้ว  พี่รู้มั้ย  วันก่อนเลิกเรียนไอ้ทีมก็ถามผมว่าจะกลับบ้านหรือยัง  มันจะรอกลับพร้อมกัน  ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องรอผมด้วย  แล้วพอผมกลับก่อน  มันก็ว่าผมทิ้งเพื่อนไม่แคร์ใคร  แล้วทีนี้มันก็ลากผมไปถามต่อหน้าไอ้ป๊อดกับไอ้ฟ้าว่ามันทำผิดอะไร  มึงเกลียดกูมากนักใช่มั้ย  แล้วจะให้ผมตอบว่าอะไรล่ะ  ผมจะพูดอะไรได้  พวกนั้นมันไม่เข้าใจผมหรอก”

ผมยิ้มบาง ๆ  “แล้วกายคิดว่าพี่เข้าใจกายหรือ”

อีกฝ่ายไม่ตอบ  กลับมองผมด้วยความเชื่อมั่น  แววตาของเขาโดดเดี่ยวอ้างว้าง  แต่ก็ยังมีความหวัง 

ผมจ้องมองดวงตาที่เหมือนกระจกสะท้อนอีกตัวตนของผมกลับมา  ผมเข้าใจแล้วว่าไอ้ความดีสองสามอย่างที่กายพูดถึงมันคืออะไร  เพราะ steppen wolf ไม่ได้มีเพียงหนึ่งในที่นี้

ประตูห้องเปิดเข้ามาพร้อมกับไอ้ทีมและเพื่อนกลุ่มใหญ่  มันวางซองยาพาราเซตามอลกับขวดน้ำลงบนโต๊ะของไอ้กาย 

   “แดกเข้าไปเลยมึง  กูเพิ่งวิ่งไปซื้อให้ที่เซเว่นข้างสโมวิดวะ”

   “ขอบใจ”  กายตอบเบา ๆ แต่ไม่มีท่าทีที่จะรับมา  ผมถอนหายใจแล้วหยิบซองยามาเปิดฉีกออกสองเม็ดพร้อมกับหมุนเกลียวฝาขวดให้  น้องกายรับยาจากมือผมแล้วกลืนลงคอไปก่อนจะดื่มน้ำตาม  (น้องกายหนักหกสิบกว่าโลครับ -.- ผอมเพรียวสุดฤทธิ์)

   “ฝากดูไอ้กายด้วยนะพี่  มันคงไม่อยากเห็นหน้าผมเท่าไหร่”  ไอ้ทีมพูดทีเล่นทีจริง  ผมจับไม่ออกว่ามันน้อยใจหรือเปล่าที่ไอ้กายมีท่าทีเย็นชากับมันแบบนั้น  ผมจะทำอะไรได้  ผมพยักหน้า  ไอ้ทีมก็เดินเลยไปนั่งข้างหลังกับกลุ่มไอ้ป๊อด  ไอ้แสบ  พวกนั้นแหละ

กายหยิบหนังสือเรื่องซูสีไทเฮาที่เขาอ่านค้างมาสองสามวันแล้วขึ้นมาอ่านต่อสลับกับสั่งน้ำมูกปื้ด ๆ   ผมไม่รบกวนเขา  เอนหลังกับพนักเก้าอี้เงียบ ๆ จนกระทั่งอาจารย์วิทย์เข้ามาสอน









สิ้นคาบเรียน  ผมอ้อยอิ่งอยู่ในห้องจนเพื่อนออกไปกันเกือบหมด  ไอ้ทีมมาชวนผมกับกายไปด้วยกัน  แต่น้องกายเฉยเสียและดูเหมือนจะดำเนินนโยบายเดียวกับผมคือนั่งเล่นต่อสักพัก

   “อ้าวพวกคุณไม่ไปพักหรือ”  วิทย์ เดอะสตาร์ทักพวกผมเมื่อเก็บเอกสารของแกเรียบร้อยแล้ว

   “ผมมีเรื่องจะขอคำปรึกษาอาจารย์หน่อยน่ะครับ”  ผมพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพมากที่สุด  แล้วหันไปกระซิบกับกาย  “รอพี่นอกห้องก่อนได้มั้ยครับ  พี่คุยกับอาจารย์แป๊บเดียว”   เขาพยักหน้าแล้วก็คว้ากระเป๋าเดินออกไปนอกห้อง  ผมลุกขึ้นยืนจ้องหน้าเขา  และเค้นเสียง

   “ผมคิดว่าอาจารย์รู้เรื่องของแบ่ดดี  แต่ไม่บอกผมสักคำ  เพื่ออะไรครับ?”

ผู้สูงวัยกว่าถอนใจเฮือก  “ผมคงทำผิดพลาดไปที่ไปขอร้องคุณในวันนั้น”

   “ผิดพลาด”  ผมยิ้ม  “อาจารย์คิดว่านี่คือความผิดพลาดของอาจารย์หรือครับ  มันไม่ใช่สำหรับผมหรือยังที่ต้องถูกปั่นหัวไปมาโดยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย  พวกอาจารย์หลอกใช้ผมเหมือนกับผมเป็นแค่วัตถุหรืออาวุธชิ้นหนึ่งที่ใช้ประหัตประหารอีกฝ่าย  อาจารย์มีความละอายบ้างไหมครับ  อย่างน้อยก็ในฐานะพ่อพิมพ์ของชาติ  ที่ทำกับนิสิตของตนเองแบบนี้”

อาจารย์วิทย์หน้าแดงก่ำลงทุกทีที่ถ้อยคำเสียดแทงของผมทิ่มแทงไปเรื่อย ๆ  เสียงของแกดังขึ้นและสั่นอย่างควบคุมอารมณ์ไม่อยู่  “คุณไม่มีสิทธิ์พูดกับผมอย่างนี้นะ!”  เขาใช้เสียงที่นิ่งขึ้นในประโยคต่อไป  ”อีกอย่าง  คุณพิสูจน์แล้วนี่ว่าคุณเป็นอาวุธที่ดีที่สุดของฝ่ายนั้น  ดูความเสียหายที่คุณก่อ  หึ  พี่สาวของผมแทบบ้าเพราะรู้ว่าลูกชายคนเดียวของเธอกำลังจะกลายเป็นเกย์ก็เพราะคุณนั่นแหละ”

ผมฉีกยิ้ม  “ถ้าบ้าจริง ๆ เลยก็ดีนะครับ  จะได้เลิกยุ่งกับผมสักที  ว่าแต่อาจารย์คิดจริง ๆ หรือครับว่าคนเราจะเป็นเกย์ก็เพราะมีอีกคนชักชวนให้เป็น  อาจารย์ก็สอนวิชาปรัชญาเพศสภาวะอยู่นี่ครับ  อย่าบอกนะว่าเรื่องแค่นี้ก็ไม่ทราบ”

   “เลิกพูดสักที  นายแบ่ดไม่ได้เป็นเกย์  เขาแค่หลงผิดไปชั่วคราว  และจะไม่มีวันกลับไปทำแบบนั้นอีก  คุณก็เหมือนกันเลิกความพยายามที่เปล่าประโยชน์ได้แล้ว”

   “ถ้าอาจารย์คิดว่าเปล่าประโยชน์  ก็อย่ามาขวางผม  เพราะยังไงก็ไม่มีทางสำเร็จนี่  จริงไหมครับ”

   “คุณอ้างเหตุผลผิด”  อาจารย์วิทย์แย้งทันควัน  “เพราะถึงจะไม่มีทางสำเร็จผมก็ต้องขัดขวางคุณให้ถึงที่สุด”

น้องกายเปิดประตูชะโงกหน้าเข้ามา  คงเพราะสงสัยว่าทำไมผมถึงหายไปนาน  หรือไม่ก็ได้ยินเสียงพวกเราขึ้นเสียงใส่กัน

   “We’ll see. But do not involve personal business to your teaching, because I’m entitled to get A from your subject.”

อาจารย์วิทย์ไม่แสดงท่าทีใดๆ  แต่ผมรู้ว่าเขาเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าผมพูดอะไร  เขาอาจจะชังน้ำหน้ากับความยโสโอหังของผม  แต่ตอนนี้ต่อให้ต้องเป็นศัตรูกับคนทั้งโลก  ผมก็ไม่สนแล้ว

ผมออกมากับน้องกาย  เขาถามผมอย่างประหลาดใจ

   “เมื่อกี้พี่แทนพูดว่าอะไรกับอาจารย์เหรอครับ”

ผมส่ายหน้าน้อย ๆ  “ไม่มีอะไรหรอก  ไม่ต้องสนใจ”

แต่ผมรู้ว่าเขายังคงสนใจอยู่  ซึ่งลึก ๆ ผมก็รู้สึกดีใจ









เที่ยงนั้นผมได้รับจดหมาย  นำส่งโดยใครสักคนที่ผมไม่รู้จัก  เพื่อน ๆ ของผมแซวว่าเป็นจดหมายรักหรือเปล่า  แต่ผมพบเพียงข้อความสั้น ๆ ว่า

   ‘กลับหอเมื่อไหร่  โทรหาเราด้วย
ต้าร์’

ผมไล่สายตาไปที่มุมซ้ายล่างของกระดาษและพบว่ามีเลขสิบหลักเขียนกำกับไว้อยู่

   “เฮ้ย  มีผู้ชายให้เบอร์พี่แกว่ะ”

ไอ้แสบที่ชะโงกดูข้ามไหล่ผมตั้งแต่เมื่อไหร่พ่นออกมาทันที  ผมยกศอกขึ้นเหวี่ยงจะฟาดหน้าหน่อย  แต่ไอ้เหี้ยนี่ไวชิบหาย  แผล่บเดียวเผ่นไปที่โต๊ะอื่นและซุบซิบกับพวกสาว ๆ ก่อนชี้มาทางผม  น้องฟ้ารองประธานเอกคนสวยหัวเราะ  ยิ้มหวานแล้วทำนิ้วส่งเครื่องหมายโอเคมาให้

ผมชี้หน้าไอ้แสบเป็นทำนองว่าเดี๋ยวโดนดี  ก่อนจะพับจดหมายนั้นใส่ในกระเป๋าเสื้อนิสิต








ผมโทรหาไอ้ต้าร์  มันรับสายและบอกใผมมาคุยกันที่ห้องซึ่งก็ไม่ยากเพราะอยู่ห้องติดกัน  ข้างในห้องไม่มีใครอยู่นอกจากเพื่อนสนิทของไอ้แบดที่อยู่ในชุดไปรเวทเพียงคนเดียว

   “ขอบใจที่มาตามนัดนะแทน  นั่งก่อนสิ”

   “อืม”  ผมรับคำเบา ๆ แล้วนั่งลงที่ชอบเตียงอีกเตียงหนึ่ง  หันหน้าไปทางไอ้ต้าร์ซึ่งลากเก้าอี้ใกล้ ๆ มานั่งข้างหน้าผม  “มีธุระอะไรหรือเปล่า”

   “พรุ่งนี้ไอ้แบ่ดจะกลับมาเรียน”

   “แล้วไง”  ผมอยากจะทำสีหน้าเฉยเมยกว่านี้  แต่แม่งควบคุมตัวเองไม่ได้  ผมรู้ว่าบางครั้งความรู้สึกหลุดไปกับแววตามากแค่ไหน  ไอ้ต้าร์ยิ้มนิดหนึ่ง

   “ถึงจะเป็นลูกท่านหลานเธอแต่ก็ขาดนาน ๆ ไม่ได้หรอก  คุณแม่ของไอ้แบ่ดก็คงไม่อยากให้มันซิ่ว  ก็เลยจำใจต้องปล่อยมันกลับมา”

ผมรู้ว่าเพราะอะไร  ก็เพราะหน้าสวย ๆ ของคุณหญิงที่ต้องมีลูกเรียนจบวิศวะ  และไม่รีไทร์ให้อับอายขายขี้หน้าน่ะสิ  ผมแค่นหัวเราะในคอก่อนจะถามกลับ 

   “แต่ไอ้แบ่ดคงไม่มาพักที่หอแล้วสินะ”

   “ไม่มีทาง  ที่บ้านมันจะจัดคนขับรถรับส่งมันเช้าเย็นตลอดตามเวลาในตารางเรียน  เรียกได้ว่าไม่มีทางปลีกตัวไปไหนแน่ ๆ”

   “แล้วทำไมถึงต้องบอกกูด้วยล่ะ”

อีกฝ่ายมองผมอย่างครุ่นคิด  ผมเห็นมันก็คิดถึงพี่หมอตั้ม  น่ารักน่ากินกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยวุ้ย  ไม่เอา ๆ กำลังซีเรียส  เลิกหื่นกามได้แล้วกู

   “ถามไรได้ป่ะแทน”

   “อืม”  ผมอนุญาต

   “นายชอบแบ่ดมันจริง ๆ หรือเปล่า”

ผมเงียบ  ผมควรจะพูดว่าไงดีล่ะ  บอกว่าติดใจวิตามินเคของมันหรือยังไง  หรือจะบอกว่าชอบตอนที่มันเอาแส้เฆี่ยนผมแรง ๆ  ไม่ ๆ นั่นมันโรคจิตเกินไปแล้ว

   “กูไม่รู้น่ะ  ว่ากูชอบมันหรือเปล่า  แต่กูทนเห็นตอนที่มันแสร้งยิ้ม  แสร้งวางอำนาจ  แสร้งทำอะไรหลาย ๆ อย่างที่ไม่ใช่ตัวมันไม่ได้  กูไม่รู้ว่านั่นเรียกว่าชอบได้หรือเปล่า  หรือมึงคิดว่าไงล่ะ”

   “แต่ตอนแรกเหมือนนายดูท่าจะถอดใจนะ”

ผมเกาท้ายทอย  จะพูดยังไงดีล่ะ  ถ้าเป็นตอนแรกน่ะจริงอยู่  แต่ไม่ใช่หลังจากที่ผมทราบเรื่องราวทั้งหมดแล้ว

   “ไม่มีวันเสียล่ะ  ต่อให้กูต้องแหลกเป็นผุยผงกูก็ต้องทำให้ได้  กูจะเอาแบดที่เป็นแบดกลับมา  มึงคอยดูไว้”

   “เก็บความมุ่งมั่นนั้นไว้นะแทน”  ไอ้ต้าร์พูดในที่สุด  “ไอ้แบ่ดฝากเราบอกนายว่า  ขอให้เชื่อใจมันให้ถึงที่สุดด้วยเหมือนกัน”

ผมปวดตุบ ๆ ตรงหัวตา  ไอ้แบดมันพูดกับผมจริง ๆ หรือ   มันไม่ได้ลืมผมไปจริง ๆ ใช่มั้ย  เมื่อครู่ผมก็ทำขึงขังไปอย่างนั้น  ที่แท้แล้วเต็มไปด้วยความลังเลไม่แน่ใจ  แต่ประโยคนี้..คำพูดที่เขาพูดกับผมผ่านปากไอ้ต้าร์  เหมือนไอ้แบดตัวจริงยืนอยู่ใกล้ ๆ และกำลังลูบหัวปลอบผมอยู่  ถ้อยความต่อมาของเขาทำให้ผมทำเรื่องที่น่าอายที่สุด..

   “มันชอบนายมากนะแทน  มันบอกเราว่ามันไม่มีทางชอบใครไปได้มากกว่านี้แล้ว”

..คือร้องไห้ต่อหน้าคนอื่น







ผมออกจากห้องไอ้ต้าร์หลังจากนั้นไม่นาน  ก็เห็นเงาหลังที่คุ้นเคยแว้บ ๆ กำลังลงบันไดมา  ผมไม่อยากพบกับเขาในสภาพนี้ก็เลยหลบจะเข้าห้องแต่คงช้าไป  เพราะน้องกายร้องเรียกผมไว้

   “พี่แทน  ทานข้าวหรือยังครับ”  เขาเดินเข้ามาใกล้  ผมสังเกตเห็นขาขาว ๆ ที่เลยกางเกงบอลขาสั้นออกมา 

   “ทำไมตาพี่แดง” / “ทำไมเข่ากายแดง”

ผมอยากจะขำที่พูดพร้อมกันแต่ก็ขำไม่ออก  น้องกายอ้าปากจะพูดอีกแต่ชะงัก  ผมจึงพยักหน้าบอก

   “ก่อนถามก่อนก็ได้”

   “ตาพี่เป็นอะไรครับ  มันแดง ๆ”

   “ฝุ่นเข้าตาน่ะ”

   “งั้นของผมก็สะดุดฝุ่นหกล้มก็แล้วกัน” 

น้องกายตอบทันควัน  ผมคิดในใจ..ร้ายว่ะ

   “เข้ามาในห้องก่อนสิ”  ผมไขกุญแจเปิดประตู  แล้วเดินนำเข้าไป  เขาตามเข้ามาอย่างว่าง่าย  ผมหันกลับไปแล้วสารภาพความจริง

   “พี่ร้องไห้”

   “เรื่องพี่แบดหรือครับ”

ผมตอบด้วยการพยักหน้า  ผมมองเขาอีกปราดหนึ่งแล้วถามกลับ  “กายคุกเข่าอยู่นานแค่ไหน  แล้วพี่มีค่าอะไรทำไมกายต้องทำแบบนี้ด้วย”

เขาก้มหน้าลงด้วยความอาย  “พี่แทนรู้ได้ไงครับ”

   “เมื่อคืนหนาว  น้ำค้างลง  คนที่อยู่ข้างนอกนาน ๆ คงไม่แคล้วจะเป็นหวัด”

น่าน..พูดปั๊บไอ้กายสูดน้ำมูกปุ๊บ

   “ผมขอโทษที่ทำให้พี่เป็นห่วง”

   “ตอบไม่ตรงคำถาม”

   “พี่แทนถามว่าอะไรล่ะครับ”

   “ถามว่าพี่มีคุณค่าอะไรทำไมกายต้องทำแบบนี้”

   “ถ้าให้ผมพูดคุณค่าของพี่  แล้วพี่จะรู้สึกว่านั่นเป็นสิ่งที่พี่เป็นจริง ๆ หรือครับ”  กายย้อนถามอย่างที่ทำให้ผมรู้สึกไม่กล้าแย้ง

   “พี่ต้องสำนึกถึงคุณค่าของตนเองด้วยตนเอง  ผมพูดไปมันก็เป็นเพียงแค่คำพูด  ถึงผมจะรู้ว่าคำพูดเป็นสุดยอดโอสถหรือยาพิษร้ายกาจก็ได้  แต่ผมอยากตอบพี่ด้วยการกระทำมากกว่า”

เขาพูดคำว่ายาพิษด้วยเสียงสูงและขมขื่น  จากนั้นก็ตาแดง ๆ เหมือนจะร้องไห้

   “กาย..เป็นอะไร  มึงอย่าร้องนะ  เดี๋ยวกูร้องเป็นเพื่อนจะไม่มีคนปลอบนะเว้ย”

   “ผมได้ยินที่ไอ้ทีมพูดกับพี่”

ผมหายใจเฮือก  นั่นอธิบายได้หลายอย่าง  รวมทั้งอาการหมางเมินที่ไอ้กายมีให้ไอ้ทีมด้วย

   “พี่คิดว่าผมคบคนก็เพียงแต่ผลประโยชน์ใช่มั้ย  ใช่อาจจะเป็นเพราะว่าพี่ดีกับผม  ติวหนังสือให้ผม  และช่วยผมหลาย ๆ อย่าง  แต่พี่ไม่คิดเหรอว่านั่นจะทำให้ผมรู้สึกดีกับพี่ด้วยเหมือนกัน  และสิ่งอื่น ๆ ที่ผมทำให้น่ะ  ผมทำเพื่อสิ่งตอบแทนก็จริง  แต่เพื่อตอบแทนน้ำใจของพี่  พี่เชื่อผมมั้ย”

ผมครางอย่างเจ็บปวด  ความทรงจำที่ไหล่บ่าท่วมท้นกลับมา  น้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่กายมีให้ผมตลอด  การเอาใจใส่  รินน้ำให้  ซื้อขนมมาฝาก  คอยถามไถ่  ไม่มีใครหรอกที่จะใส่หน้ากากทนทำสิ่งเหล่านั้นได้โดยฝืนใจอยู่ตลอดเวลา

ผมยื่นมือออกไป  แตะเบา ๆ ที่บ่าของกาย  มือของผมสั่น  ไหล่ของเขาก็สั่นพอ ๆ กัน

   “กาย...พี่ขอโทษ  พี่ไม่โกหกหรอกว่าพี่ไม่เคยคิดอย่างนั้น  แต่ด้วยความสัตย์จริง  พี่ไม่เคยเกลียดกายเลยนะครับ”

   “แต่ไอ้ทีม..ไอ้ทีม”

   “กายต้องเข้าใจนะครับ  คนเราไม่เหมือนกัน  และแทบทุกคนก็ล้วนมีบาดแผล  ลึกตื้นหนาบางยังไงต้องใช้เวลาศึกษาและยอมรับ  แทนที่จะโกรธหรือจะเกลียด  ลองทำความเข้าใจกับเขาดูสิ  บางทีถ้ากายเข้าใจเขาแล้วอาจจะรู้สึกเสียใจแทนก็เป็นได้นะ”

หรืออาจจะหลงรัก..ผมต่อในใจ  มุมอัปลักษณ์ของมนุษย์คือสิ่งที่ทำให้มนุษย์งดงาม  คนเรามักจะคาดหวังถึงสิ่งที่สมบูรณ์พร้อม  แต่ความสมบูรณ์พร้อมก็หมายถึงความแปลกแยกที่ไม่อาจดำรงอยู่ได้ในโลกใบนี้

ผมยิ้มให้เขาแล้วพูดต่อ  “กายจำได้ไหมครับ  ประโยคที่โด่งดังของฟอยบาซที่ว่า  ‘God is man self-alienated.’  มันหมายความว่ายังไง”

หนุ่มน้อยส่ายหน้า

   “มันหมายความว่า  พระเจ้าก็คือมนุษย์  แต่เป็นมนุษย์ที่แปลกแยกในตนเอง  เพราะพระเจ้าเป็นสิ่งที่สมบูรณ์พร้อม  เต็มไปด้วยความดี  ความเมตตา  อำนาจ  และคุณลักษณะอื่น ๆ เท่าที่มนุษย์จะจินตนาการออก  ซึ่งมนุษย์คิดถึงสิ่งสมบูรณ์เหล่านี้ในฐานะเครื่องปลอบใจจากความเจ็บปวด  ทุกข์ทน  ขัดสน  ขาดแคลนที่ดำเนินอยู่ในโลกและตัวของเขา  ความคิดถึงสิ่งสมบูรณ์ช่วยบรรเทาความทุกข์ทรมานของมนุษย์ลงได้บ้าง  และนำมาซึ่งคำกล่าวของคาร์ล  มาร์กซว่า  ศาสนาคือยาฝิ่น”

น้องกายหัวเราะ  “แหม  ขอบคุณนะพี่ที่ช่วยติวให้อีกแล้ว  มิน่าล่ะเขาถึงลือกันว่าพี่แทนเป็นอาจารย์แฝงปลอมตัวมาเรียนกับพวกเรา”

   “เอ้าพี่พูดจริง ๆ นะ  จริง ๆ พี่ตั้งใจจะบอกว่าอย่าพยายามมองหาความสมบูรณ์พร้อมของใครเลยเพราะมันไม่มีจริง  อยู่กับความบกพร่องของคนอื่นให้ได้  แล้วกายจะมีความสุข  เคยได้ยินกลอนของท่านพุทธทาสไหมล่ะ  พี่ก็จำได้เลา ๆ นะว่า
เขามีส่วน เลวบ้าง ช่างหัวเขา
จงเลือกเอา ส่วนที่ดี เขามีอยู่
เป็นประโยชน์ โลกบ้าง ยังน่าดู
ส่วนที่ชั่ว อย่าไปรู้ ของเขาเลย”

   “ขอบคุณครับพี่”  น้องกายยกมือไหว้  ผมรับไหว้แทบไม่ทัน  “ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย”

   “พี่ก็รู้สึกดีครับที่ทำให้กายรู้สึกดี  เราไปทานข้าวกันดีกว่านะ  เดี๋ยวร้านมันปิดหมด”

น้องกายยิ้มน่ารักแล้วตอบรับคำ  ผมเขย่งเท้าขยี้หัวเขาอย่างเอ็นดู (จุ๊ ๆ อย่าไปบอกใครล่ะว่าน้องกายสูงกว่าผม)  ตอนนี้ไม่รู้สิ  ไม่ยักกะเหลือความรู้สึกหื่น ๆ อยากปล้ำเขาแล้ว  สงสัยหมอนี่จะกลายเป็นน้องชายผมเข้าจริง ๆ เสียแล้วสิเนี่ย









--------------


ลืมเล่าเก้าสิบจากตั้งแต่บทก่อน ๆ
เผื่อหลาย ๆ ท่านอาจจะไม่เคยอ่าน

Tristram : หลานชายของกษัตริย์มาร์กแห่งคอร์นวอลในยุคกลาง ตามตำนานเขาตกหลุมรักเจ้าสาวของลุงเพราะดื่มน้ำยารักนิรันดร์เข้าไปด้วยความเข้าใจผิด  ปัจจุบันเรื่องนี้กลายเป็นละครโอเปร่าที่เป็นที่นิยมเรื่องหนึ่งในประเทศอังกฤษ

Steppen Wolf : นวนิยายบอกเล่ามุมมองทางปรัชญาของเฮอร์มาน เฮสเส  กล่าวถึงชายที่แปลกแยกและโดดเดี่ยวคนหนึ่ง  ในสังคมที่เป็นระเบียบเรียบร้อยและน่าเคารพของชนชั้นกลาง

ศาสนาคือยาฝิ่น : เราอาจจะคุ้นเคยกับคำว่า 'ศาสนาคือยาเสพติด' ที่กองทัพแดงเคยใช้เมื่อสมัยคอมมิวนิสต์เฟื่องฟู (นายแกว่น  แก่นกำจร แห่ง 'ไผ่แดง' ก็เคยใช้ประโยคนี้) ซึ่งมีนัยทางลบค่อนข้างมากเพราะเหมือนเป็นสิ่งที่ทำให้หลงมัวเมา  แต่ต้นฉบับของคำพูดมาร์กซ์ใช้คำว่า 'ยาฝิ่น'  ในความหมายที่เป็นเครื่องระงับความเจ็บปวดชั่วคราว  และหากใช้มากไปย่อมหลงมัวเมาได้  ผมคิดว่าความหมายเดิมน่าจะลุ่มลึกกว่า




***ขอบคุณครับคุณกิต  เช็คคำผิดให้ผมอีกแล้ว ซาบซึ้ง T^T

[juuuno99]

เอาใจช่วยนะคับ

อ่านเรื่องนี้รู้สึกจะได้อะไรดีๆกับไปคิดเยอะเลย

ขอบคุณคร๊าบบบบบบบ

[three]

ปรัชญาในการดำรงชีวิตดีจังเลยครับ
แต่ว่าอาจารย์ทำแบบนี้ไม่เหมาะมั้ง

[muhan]

เอิ๊กๆ คิดถูกแล้วค่ะ
ต้องเชื่อใจกันเนอะ

[Kirimanjaro]

หน้าที่ 70

nobunta_t  : เดี๋ยวรอหน้า 96  ฉลองอีกรอบครับ  (จะถึงไหมล่ะนั่น)

นางคุ้ม : จำได้สิครับ  *0*  แหมคุณพี่ออกจะสวยเด้งขนาดนี้

marchmenlo : จุดประทัดตั้งสี่ตับแน่ะ

tawada_j : น่าเหยียบไอ้แทนเนาะพี่จิ  มันรู้คนเดียวไม่ยอมบอกคนอื่นเลยอ่ะ (พี่จิบอกว่าเหยียบคนเขียนแทนดีกว่า >,<)

muhan : หวัดดีฮะหมุหัน  อยากกิน ๆ

mist : งงนิด ๆ ชีวิตมีรสชาติครับ

Tifa : อ๊าย  ลึกแค่ไหนเนี่ย คิคิ

happy_icekung69 : ต้องใจเย๊นเย็นครับ

kit : กร๊ากกก

Yakuza : พระเจ้า - -*  นี่ท่านกำลังสมน้ำหน้าไอ้แทนอยุ่เรอะเนี่ย  งอน..จะไม่เขียนถึงแบดไปอีกสิบตอน  (ล้อเล่นนะจ๊ะ)

ltahset  :  ^ ^"

iGiG : O_o    =[]="    +_+

crosa : เรื่องกำลังเฉลยอยู่ครับ  ตอนนี้เฉลยไปเยอะแล้วนะ

moonlight : สู้ ๆ อยู่ครับ

LIZZ : โฮ่ๆๆ  แล้วจะรีบคลี่คลายนะคร้าบ

Millet : เดี๋ยวสรุปให้ฟังนะครับว่าใครหลอกใครบ้าง
1. แทนหลอกฟันน้องทีม
2. แทนหลอกฟันน้องอดัม
3. แทนหลอกบ๊วบน้องกาย
4. แทนหลอกฟันไอ้แบด  แต่โดนฟันซะเอง
5. เจสซี่กำลังจะหลอกฟันแทน  เย๊ย!

oaw_eang : แต่ต้องถามอีกทีว่าเจสซี่ทำตามแผนการของใคร  อิอิ
และกายอยู่ข้างไหน  เฉลยแล้วครับ 
ที่เหลือเดาได้น่ากลัวมาก
ยกนิ้วให้เจ๊สองครับ  (แอ่นเอวยกนิ้วขนาดหกนิ้วครึ่งให้  อิอิ)
ปล. ผมนึกว่าทีมมานหลุดโผไปนานแล้วนะเนี่ย *-*
ปล.2  ผมว่าเจ๊เอา The Empress ไปด้วยดีกว่าครับ 
จะได้กลายเป็น  จักรพรรดินีนั่งราชรถ  สุดยอด!

~๑DUkDIk๑~  :  อ่ะหันหลังให้  ทำสบู่ตกดิ  ผมจะก้มเก็บยั่ว  ฮ่าๆๆๆ
ปล. ผมเกลียดจับฉ่าย  เพราะมันนิ่ม  ผมชอบอะไรแข็ง ๆ กรุบกรอบ  มันส์ลิ้นมันส์ฟันดี  555+

panang : นั่นสิครับ  ผมก็โคตรชอบเลยกลั่นแกล้งตัวละครเนี่ย  โดยเฉพาะนังแทนแสนวิไลเนี่ย

สวย~ถึก~บึก~บึน : ลองเอาตำรานี้ไปทำนายเพื่อน ๆ ดูนะครับ  (ไม่รับรองว่าทายแล้วจะโดนตบหรือเปล่า อิอิ)

kurugmin : ผมชอบภาพอวาตาร์ของคุณคุรุมินมากเลย  ซี๊ด..แส้ 

* Kirimanjaro น้ำลายไหล

ใช่ครับ  มาจากคำว่า Hide
แต่เอ่อ....เล็กหรือใหญ่  ต้องดูที่ไอ้แบดสิครับ!  ไปดูอะไรกะป๋าแก

kdds : มาต่อแล้วครับ  น่าจะหายงงไปเยอะเลยนะ *0*

OHmeza019 : พระเอกก็นายแทนนี่ครับ  ยังไม่หายไปไหน  ไอ้แบดมันเป็นตัวร้าย  ลืมกันไปได้ไงเนี่ย =_="

avogadro : ง่ะ  มีทศนิยมตั้งสี่ตำแหน่ง -.--  ถ้าผลแลปไม่ออก  เดี๋ยวผมจะตามไปรับผิดชอบถึงห้องครับ ^ ^

dracula_fon : เจสซี่แรงเสมอครับ  แรงดีไม่มีตก  ฮ่าๆๆๆ

wan : ขอบคุณสำหรับกำลังใจคร้าบ  ก็จริงเรื่องที่บางทีก็งงกับตัวเอง ><,

benxine : ช่วงนี้ผมไม่ค่อยมีเวลาเข้าทางโน้นเท่าไหร่เลยครับ  นิยายที่เคยอ่านในเล้านี่ก็เหลือที่ติดตามนับเรื่องได้ T^T 
อย่าสงสารผมเลยครับ  เรื่องนี้อาจจะเป็นแค่จินตนาการก็ได้นะ

jobisuka : อ๊ายย จ้างวานกันต่อเป็นทอด ๆ *-*

three : สังคมเดี๋ยวนี้น่ากลัวครับ  วันก่อนเพื่อนผมมาระบายเรื่องที่ทำงานให้ฟัง  แบบว่าผมฟังแล้วไม่นึกว่าจะมีคนแบบนี้อยู่ในโลกด้วย  พอไปคุยกับพี่อีกคน  ก็ฟังเรื่องที่เน่าเฟะไม่แพ้กัน  ในนิยายผมชิดซ้ายไปเลยครับ ^ ^

finn~luv : อย่าเพิ่งเศร้าครับคุณฟิน  ยังมีหน้า 96 รอเราอยู่ (แต่คงจะไปไม่ถึง -.--)
ก็จะจบแล้วเลยดราม่าแบบเนี้ยแหละครับ

TONG : ครับผม  ความรู้สึกนี้ยากจะทนรับได้จริง ๆ ครับ

maabbdo  : สงสัยต้องเหนือ่ยหน่อยครับ  บึ้มกันเกือบทั้งเรื่อง  ฮ่าๆๆๆ
เจสซี่จ๋า  มีผู้ชายเขาสนใจเธอแน่ะ  มาเร้วๆๆ

oaw_eang : ผมไม่แซวครับ  *-*  จะบอกว่าจะทวงก็ยังไม่ได้อ่านตอนล่าสุด  แง้วววว

avogadro : บัดนนี้ไงครับ โหะโหะ

kit :  สองคนยลตามซ่อง
คนหนึ่งมองเห็นโนตม
อีกหนึ่งท่อนแหลมคม
เสียบรูจมพ่นน้ำพราย  ว้าย!
ขอบคุณนะครับคุณกิต

LEO : โฮ่ๆๆ ขอบคุณคร้าบ

kit : บุกรับก็ได้ครับ =_="   โนรุก  อิอิ

Saku : เดาแม่นครับ   แต่กลัวพลิกไปพลิกมาจนคอหักตายคาที่เองอ่ะดิ เสียวอยู่
เรื่องขำ ๆ นี่ต้องยกให้คุณพี่เขาครับ  ผมมิอาจทัดเทียม *-*

a_tapha : ต้องใจเย็น ๆ ครับ  เดี๋ยวก็คลายออกมา  แล้วเราจะได้ลิ้มรสชาติของดินแดนต้องห้ามของไอ้แบ่ดสักที  ฮ่าๆๆๆ

19NT : ผมงงด้วยดิ - -*



หน้าที่ 71

ฮารุ : เอ่อ  ยังไม่มีเวลาไปค้นต้นฉบับเลยคับ   เดี๋ยวได้แล้วจะรีบเอามาฝาก  อิอิ
ฉากตบจูบ  เดี๋ยวจัดให้ครับ  ไม่นาน ๆๆ
รักเหมือนกันครับ  บ๊วบ บ๊วบ  (เสียงจูบเหรอฟะนั่น!)

jojoe : ปมไหม  อิอิ   ขอบคุณสำหรับคำชมคร้าบ  พี่โจโจ้มะต้องเสียดายหรอกครับ  ในหอมันมะเสียวขนาดนั้น  แค่มีมาให้กินบ้างตามอัตภาพ  ฮ่าๆๆ

three : แต่วันนี้หมอนี่ก็รับปากทำงานให้แล้วครับ  ผมก็ไม่ได้ถามหรอกว่าเมื่อวานทำไมทำอย่างนั้น  แต่ก็ดูเหมือนเขาไม่ค่อยกล้าเข้าหน้าผมอยู่เหมือนกัน  ก็คงสำนึกผิดบ้างแหละ

<Ju!_Ju!> : ไม่สบายไปแล้วครับ  และไม่หายสักทีด้วย  แต่ก็น่าเบื่อน่ะครับ  ไม่เข้าว่าเรื่องทางกายต้องมากระทบกับอารมณ์ด้วย 

เอ็ดเวิร์ด เฉิน : ก็ภูมิใจพอสมควรครับ  แต่อันที่จริงชีวิตของผมส่วนใหญ่ค่อนข้างราบรื่นนะ  ผมไม่ค่อยพบกับความผิดหวังหรือความลำบากเท่าไหร่หรอก

panang : นี่ยาดมครับป้านาง

happy_icekung69 : ครับผม

pongsj : เอาตัวช่วยด้วยได้มะครับ  ผมจะได้มีกำลังใจ  (หื่นอีกแล้วไอ้แทนเอ๊ย)

tawada_j : ง่า  ผมเจอแฉซะงั้น
แหะแหะ  โต้รุ่งหาข้อมูลมาเขียนนิยายคร้าบ >,<

maabbdo : เรื่องต่อไปเหรอครับ  ก็เรื่อง Queer PM ที่กำลังจะจบอ่ะดิ  อิอิ

TONG : ผมไม่เผางานและตัดจบแน่นอนครับ  เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมรักมากเรื่องหนึ่ง  เพราะมีคนที่ผมรักหลายคนอยู่ในนี้  ถ้าจบไม่สวยก็เท่ากับผมดูหมิ่นพวกเขา  ซึ่งผมคงทำไม่ได้หรอกครับ
ตอนนี้ฉากจบอยู่ในหัวแล้วครับตอง  เหลือแค่จะพาเรื่องไปถึงจุดนั้นยังไงเท่านั้นเอง *0*

LIZZ : ถ้ามองอีกมุมมันก็สนุกดีครับ  ผมก็ใช้หลักอย่างที่ไอ้แทนพูดนั่นแหละ  พยายามมองหาข้อดี  เพราะความเร่าร้อนของเราเกิดที่ไหนก็ต้องดับตรงนั้น  *-*  เรื่องทำงานจบก่อนค่อยแต่งนิยายต่อคงทำไม่ได้น่ะครับ  เพราะว่าผมต้องการบางสิ่งที่มาหล่อเลี้ยงชีวิต  หนึ่งในนั้นก็คือการได้ปฏิสัมพันธ์กับผู้อ่านทุกท่าน  เหมือนผมได้พบปะมิตรสหายจำนวนมากพร้อม ๆ กัน  ทุกท่านเป็นหนึ่งในกำลังใจที่จะทำให้ผมฟันฝ่าอุปสรรคไปได้ครับ

wan : ขอบคุณครับ  ยังเคลียร์งานไม่เบาหรอก  แต่่แจกจ่ายงานไปเยอะแล้ว  เหลือแต่เรือ่งอ่านหนังสือที่เครียด ๆ อยู่

christiyaturnm : ครับ *-*  พี่อาร์ก็เจออะไรที่หนัก ๆ กว่าผมมาแล้วนี่นา

mist : แหม  กลุ้มแผล่บเดียว  เดี๋ยวเจอหน้าน้องกายก็หายแล้วครับ
เมื่อเช้านี้ผมเล่นบทอาร์คบิชอป  มอบมงกุฏซาร์แห่งรัสเซียให้น้องกายครับ  มงกุฎทำจากชีทที่ใช้เรียนมาแม็คเป็นวง  ฮ่าๆๆ  ขำดีครับ   ผมแกล้งแต๊ะอั๋งจับหน้าจับบ่าไอ้น้องกายจนไอ้ทีมหมั่นไส้ผมเลยล่ะ  (เล่นอะไรเป็นเด็ก ๆ ไปได้ฟะไอ้พวกนี้)

moonlight : ขอบคุณคร้าบ

crosa : ขอบคุณเช่นกันครับ

astral : มันนอนไม่หลับน่ะสิครับ นาฬิกาชีวภาพของผมปั่นป่วนไปหมดแล้ว

Tifa : อ๊ายยย  ว่าง ๆ เรามาเต้นระบำเปลื้องผ้าแข่งกันนะคะ

kit : ขอบคุณครับ *-*    แต่เจ็บนิดเดียวอย่างที่เจอไอ้ดำกับไอ้แบดพร้อม ๆ กันนี่ไม่ไหวนะครับ  ขาถ่างพอดี  อ่าๆๆๆ

nOn†ღ : สู้ ๆ เช่นกันครับ  งานคือเงิน  เงินคืองาน บันดาลสุข

Millet : *กอดตอบ

Saku : ขอบคุณคร้าบ

BEta-K : ขอกามลังใจ  อิอิ

<Ju!_Ju!> (new reply): แต่บางทีคนเขียนเองก็ไม่ค่อยได้ใช้หรอกครับ  ไอ้ความคิดดี ๆ แบบนั้นน่ะ   *0*

three (new reply): อาจารย์วิทย์อาจจะไม่ได้ทำในฐานะอาจารย์ครับ

muhan (new reply): แต่ไม่รู้จะมีอะไรมาซัดถล่มแทนอีกนี่สิครับ







ปล.  ถึงคุณ Millet  'ฟัน' แปลว่า  'ถูกรุกโดย'  นะคร้าบ  5555+