ตอนที่ 3
ก่อนไปที่ลานหินอ่อนตอนตะวันใกล้ตกดินต้องเปลี่ยนเป็นชุดนักเรียนซองกยุนกวานก่อน
ไอ้ซองโจมันเปลี่ยนตั้งแต่มันเข้าหอมาได้ห้านาทีแรกแล้วล่ะครับ ผ่านมาสองชั่วโมง(ผมกะเอา) แม่งยังนั่งอ่านหนังสือท่าเดิมเด๊ะ ๆ ที่เปลี่ยนคือหน้าหนังสือที่มันอ่านนั่นแหละ
รู้ไหมผมทำอะไรตลอดเวลาสองชั่วโมงที่ผ่านมา หึหึ...
…ผมหาวิธีใส่เครื่องแบบอยู่น่ะสิ
แม่งเอ๊ยยย...ไม่เค้ยไม่เคยแต่ง ตอนเข้ามาสอบก็มีพ่อบ้านแต่งให้(พร้อมหวีผมและก็เกล้าให้อีกต่างหาก) แต่นี่ผมต้องใส่แล้วใส่ใหม่ พยายามมองไอ้ซองโจ(แบบไม่เปิดเผยว่ามอง)ว่ามันใส่ยังไง แต่ทำยังไงก็ไม่เป๊ะเหมือนมันสักที แบบนี้เขาก็รู้น่ะสิว่าไส้ในของไอ้ยองวอนคือใครไม่รู้ที่มิใช่โคเรียน
“จากที่ข้าเฝ้ามองดู...สติปัญญาของเจ้าดูมีน้อยนิดนะ”
มันเป็นคำด่าว่าผมโง่ ตามสไตล์ชาวโชซอน
มึงไม่ด่ากูว่าโง่เลยล่ะครับ จะเสียเวลาพูดจายาว ๆ กันทำไม
ฟัคยูแมน... T^T
“ข้ามิเข้าใจ เจ้าสอบได้ที่หนึ่งมาได้อย่างไร”
ซองโจแม่งก็พูดไปเรื่อย อ่านหนังสือของมันไปเรื่อย และไม่ช่วยเชี่ยอะไรเลย แล้งน้ำใจจริง ๆ
“เจ้าไม่พอใจที่ข้าเสมอกับเจ้าหรือ”
“เรื่องอันดับเหล่านั้นข้าไม่สนใจ” ซองโจตวัดสายตามามองผมที่ยืนใส่เสื้อผ้าเกาหลีโบราณแบบแหว่ง ๆ อยู่ “แต่ข้าแค่สงสัย ว่าเจ้าได้มันยังไง แม้แต่ใส่เสื้อผ้า เจ้าก็ยังทำไม่ได้”
งั้นกูขอท้าให้มึงไปใส่โจงกระเบนกับราชปะแตน! ไปสิไป! ไปสิโว้ย!
“การขยับแบบไร้สติปัญญาของเจ้ามันกวนสมาธิข้า”
ซองโจลุกขึ้นยืน...ห้องดูเล็กลงไปในบัดดล(เนื่องจากตัวของมันใหญ่มาก) มันมายืนท่วมหัวผม และก็จับผมหันหลังจนตัวผมจะปลิวไปตามแรงนั้น
“อยู่นิ่ง ๆ”
ผมรู้สึกเหมือนผมเด็กสองขวบ ซองโจจับผมแต่งตัวและก็บังคับให้ผมขยับตามตามคำสั่ง ผมหลับตาลงพร้อมกับทำหน้าอับอายขายขี้หน้าแต่ไม่ให้มันเห็น จนกระทั่งมันสั่งให้ผมหันไปเพื่อที่จะจัดเสื้อนอกให้มันนั่นแหละ
นัยน์ตาของมันมองแต่เสื้อ แต่นัยน์ตาของผมมองแต่หน้ามัน(เงยด้วย...) ใบหน้าแบบโคลสอัพของมันทำเอาผมอ้าปากค้างเติ่งด้วยความอึ้ง ไอ้เชี่ย! บอกมาว่าปี 2015 มึงจะได้เดบิวต์เป็นวงอะไร หน้าแม่งเหมือนสวรรค์ส่งบรรจงสร้างชิบหายเลยครับ ผมไม่รู้จะบรรยายความหล่อของมันยังไงดีให้มันดูสมจริง เพราะมันหล่อมากจริง ๆ และนี่คือสิ่งที่ผมรู้สึกในตอนนี้ครับ
ความตื่นเต้นบวกความเขินอาย = ของยองวอน
ความอิจฉาแกมหมั่นไส้ปนอยากถีบเล็ก ๆ = ของผมเอง
“นายน้อย”
เสียงเคร่งขรึมดังขึ้นที่ประตูห้อง ซองโจผละออกไปจากผม อย่าครับ อย่าเพิ่งคิดนะครับว่ามันจะสบตาผมปิ๊ง ๆ แล้วก็แยกออกไปด้วยความเคอะเขิน เปล่าเลย มันทำเหมือนผมเป็นแมลงสาบที่น่าเกลียดที่สุดในโลก
ถ้าไม่ติดว่ามันเพิ่งใส่เสื้อให้ผม ผมคงถามมันไปแล้วว่ามันมีปัญหาอะไรกับผมหรือเปล่า
“นายน้อย หลับอยู่รึเปล่าขอรับ”
ไอ้นายน้อยนี่ไม่น่าใช่ผมแน่ ๆ ผมหันไปมองซองโจที่มองไปที่ประตู
“ข้าไม่ได้หลับ”
“ใกล้ถึงเวลาแล้ว จะไปเลยหรือไม่ขอรับ”
ซองโจทำท่าคิดนิดหน่อย ก่อนที่จะเปิดประตูและก็เดินออกไปเลย คนที่เรียกมันว่านายน้อยคือเจ้ายักษ์ดุ รูมเมทของพยองอันนี่เอง พยองอันยิ้มและก็โบกมือให้ผม ท่าทางจะมาเรียกผมเหมือนกัน
ผมใส่รองเท้าข้าง ๆ พยองอัน เห็นนักเรียนปีหนึ่งก็ทะยอยกันออกมาจากหอเหมือนกัน ทุกคนอยู่ในชุดเครื่องแบบใหม่เอี่ยม ดูเป็นทรงปัญญาอย่างยิ่ง ส่วนผมน่ะเหรอ ผมว่าผมเหมือนคนไทยอยู่ผิดที่ผิดทางมากกว่า
“เครื่องแบบนี้ดูเหมาะกับเจ้าดีนะ” พยองอันยิ้มแฉ่ง
“เจ้าก็พูดเกินไป” ผมไม่ใช่คนบ้ายอนะครับ “รูมเมทเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”
“รูมเม๊ททึ?”
กูจะบ้าตาย...ทำไมถึงลืมตัวทุกที “เป็นภาษาของฝรั่งมังค่าน่ะ แปลว่าเพื่อนร่วมห้อง”
“นี่เจ้ารู้ภาษาของพวกหัวทองด้วยอย่างนั้นหรือ!”
หนัก...หนักเลยกู... “เอ่อ ข้าก็พอรู้มานิดหน่อย” มันเป็นศัพท์ที่ใช้กันทั่วไปเลยนะ T^T
“เจ้านี่สมกับได้ที่หนึ่งมาจริง ๆ” พยองอันดูจะชื่นชมผมมากขึ้นไปอีก “รูมเม๊ททึของข้าก็ไม่มีอะไรไม่ดีหรอก แต่เขาเงียบเกินไปน่ะ ข้าถามอะไรก็ไม่ตอบข้าเลย คนเดียวที่เขาพูดด้วยคงจะเป็นรูมเม๊ททึของเจ้านั่นแหละ”
พวกเรานินทาได้อย่างโคตรจะเผาขน เพราะไอ้ยักษ์ทั้งสองเดินตามหลังมาแบบติด ๆ และพลพรรคของบรรดายักษ์ก็ไม่ได้มีแค่สอง อย่าลืมยักษ์ใจดีที่อยู่อีกห้องหนึ่งนะครับ เหมือนจะตามมาสมทบทีหลัง
“เจ้าหมอนั่น...ข้าไม่อยากอยู่ร่วมชายคาห้องเดียวกับเขา”
“เจ้าพูดเสียงดังเกินไปแล้ว” พยองอันเขย่าแขนเสื้อของผม
“ก็ข้าจะเสียงดัง” ผมตั้งใจให้ซองโจมันได้ยิน “กฎบ้ากฎบอก็ตั้งขึ้นเองโดยไม่ถามความเห็นข้าสักคำ เผด็จการแบบนี้จะเป็นขุนนางที่ดีได้อย่างไร!”
ผมพูดดังขนาดนี้แม่งคงดังไกลไปถึงบางปลาม้าที่อยู่แผ่นดินไทยนู่นเลยมั้ง...ไม่มีทางที่ไอ้ซองโจจะไม่ได้ยิน ผมรู้สึกเหมือนโดนหิ้วคอเสื้อ ซึ่งใช่จริง ๆ ด้วย ไอ้ยักษ์ดุ มันหิ้วผมให้เท้าลอยจากพื้น
“ไอ้เหี้ย!!!(อุทานภาษาไทย)”
“ชิล เจ้าอย่าไปใส่ใจเด็กอย่างเจ้านี่เลย”
เด็กงั้นเหรอ...เชี่ยซองโจ มึง!
“แต่มันพูดจาหยามเกียรตินายน้อย”
“คำพูดของเขา...ข้ามิเคยคิดจะใส่ใจ”
ปุ...ยักษ์ดุนามว่าชิล(มึงไม่เห็นจะชิวตามชื่อมึงเลยวะ จริงจังชิบหาย)ปล่อยผมลงตามคำสั่งของนายน้อยยยยยยย(ประชด) ก่อนที่สามคนนั้นเดินผ่านผมกับพยองอันไป ไอ้คนหน้าสุดหยิ่งยโสอย่างแรง คนที่สองก็ตามแต่คนหน้า ส่วนคนหน้าหันมาส่งยิ้มเล็ก ๆ ให้ผม ยักษ์ใจดี...
“เจ้ากล้ามากเลยนะยองวอน นั่นเขาเป็นพระญาติของพระราชานะ แต่เขาเกิดถือสาเจ้าขึ้นมาล่ะก็ ชีวิตของเจ้าในซองกยุนกวานจะไม่สงบสุข”
“เขาไม่ถือสาข้านี่ เจ้าก็ได้ยิน”
“ถ้าเกิดเขาเปลี่ยนใจขึ้นมาล่ะ”
“นี่พยองอัน เจ้าไม่เห็นต้องหวาดกลัวคนพวกนั้นเลย พวกนั้นก็มีสองมือสองเท้าเหมือนเรานะ”
“แต่ว่า...”
เพิ่งสังเกตว่าพยองอันหน้าซีดไปหมด...กลัวชนิดที่ว่าขี้หดตดหาย...ผมเริ่มเอะใจ...ผมจำสภาพตัวเองตอนอยู่ในท้องพระโรงได้ว่าตัวเล็กเท่าจิ๋มมดปานใด(คิดว่าทุกท่านก็คงจะจำได้เช่นเดียวกัน) เรื่องลำดับศักดิ์ในสมัยนี้คงจะซีีเรียสกันมากชนิดที่ว่ากลัวจนขึ้นสมอง ผมอาจจะลืมไปนิดหน่อย
อืม...แต่หมอนั่นก็ไม่ได้ถือสาอะไรผมนี่นา...(ในใจปาดเหงื่อแล้วปาดเหงื่ออีกอย่างโล่งอกที่มันไม่เอาความ)
โรงอาหาร
นี่เป็นการทานมื้อเย็นและทานอาหารมื้อแรกที่ซองกยุนกวาน บัณฑิตหน้าใหม่และเครื่องแบบสีสะอาดสุดแจ่มแมวกำลังนั่งเรียงกันหลายแถวและหันหน้าเข้าหากัน ผมน้ำลายไหลกับกับข้าวกับปลาที่อยู่ตรงหน้า ที่นี่เขาเลี้ยงดีกันจริง ๆ อาจเป็นเพราะว่ามีแต่ลูกท่านหลานเธอมาเรียน
ว่าแต่เมื่อไหร่มึงจะแดก ๆ กันสักที...กูหิวเว้ย
ที่แท้ก็รอเหล่าคณาจารย์นี่เอง พวกท่านพากันเดินมาเป็นแถวหลายสิบคน บางคนนี่แทบจะเรียกว่าเป็นผู้เฒ่าเพราะสีผมและเคราขาวยาวเฟื้อย ว่าแต่...แดกได้แล้วหรือยัง
ในที่สุดก็ถึงเวลานั้น จะอาหารสมัยเก่าใหม่อะไรผมไม่สนทั้งนั้นแหละ ผมหิวชิบหาย ทุกคนดูทานกันแบบผู้ดี๊ผู้ดี ในขณะที่ผมคว้าอะไรได้ก็ยัดเข้าปากหมดโดยไม่แคร์สายตาประชาชีชาวโคเรียนในยุคเก่า
“เจ้าอดอยากมาจากไหนน่ะ” คนที่นั่งข้าง ๆ ผมส่งเสียงถาม ผมมองไปดูแว้บแรกนึกว่าคิมซูฮยอน(ที่มีหน้าปรากฎอยู่บนป้ายโฆษณาเยอะ ๆ อยู่ที่เกาหลีใต้ในตอนนี้น่ะครับ) ต้องหันไปดูอีกทีกลับผมว่าไม่ใช่ แค่หน้าคล้ายเฉย ๆ
“ข้าหิว” ผมพูดไปเคี้ยวไป
“หึ เจ้าอยากได้เนื้อหมูของข้าหรือเปล่าล่ะ”
“ได้เหรอ” ผมมองอย่างหิวกระหาย
“เอาไปสิ”
“ขอบใจนะ” ไม่รู้ว่าให้เพราะสงสารหรือสมเพช ไม่รู้ล่ะครับ ไอ้หมูนี่ประหลาด แม่งโคตรอร่อย ผมไม่ยอมปล่อยไปง่าย ๆ หรอก “ข้าชื่อจู...จูหนะ...”
“จู๋?”
จู๋เหี้ยไรล่ะ...กามได้อีกไอ้สัด “ยอง...ยองวอน” รู้สึกแปลก ๆ ที่ต้องพูด แต่ก็ต้องพูดครับ...
“คนที่สอบได้ที่หนึ่ง” มันทำหน้าอ๋อทันที “ยินดีที่ได้้รู้จัก ข้าชื่อมินจุน”
…มินจุน
หน้าเหมือนคิมซูฮยอนแล้วยังชื่อมินจุนอีก นามสกุลโทด้วยหรือเปล่าเนี่ย จะขำให้!
(*โทมินจุน บทบาทของคิมซูฮยอนจากเรื่อง You who came from the stars แสดงคู่กับจอนจีฮยอน นับว่าเป็นหนึ่งบทบาทที่สร้างชื่อเสียงให้คิมซูฮยอน)
“มินจุน! ข้าคิดว่าข้าคงจะจำชื่อและหน้าของเจ้าได้อย่างขึ้นใจ” ผมพูดกับเพื่อนใหม่พร้อมรอยยิ้ม หมอนั่นเอาแต่หัวเราะผมและก็ส่งเนื้อหมูมาให้ผมเพิ่มอย่างใจดี...
ในที่สุดก็ทานอาหารเย็นเสร็จ หลังจากนั้นก็พากันแยกย้ายกลับหอใครหอมัน ผมจำใจต้องเดินตามหลังสูง ๆ ของไอ้ซองโจไปอย่างไม่มีทางเลือก ถอดรองเท้าก็ต้องถอดรองเท้าวางไว้ข้าง ๆ มัน แม่งเป็นการกระทำที่โคตรจะฝืนใจทำ แต่โชคดีที่อาหารที่นี่อร่อย ผมรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมากับการเป็นลียองวอนแล้วล่ะ
“พุงเจ้าโผล่” ซองโจหันมาและก็บอกอย่างรำคาญ
เชี่ย...พุงก็พุงกู เรื่องของกูมึงรำคาญห่าไรเนี่ย
“ข้าเห็นเจ้ากินอย่างตะกละตะกลาม”
นั่นก็เรื่องของกูอีกเรื่องครับบักนายน้อย...
“เด็กนี่มันเด็กจริง ๆ”
นี่คือจุดพีคที่มึงพยายามจะสื่อสินะ...ผมจะไม่ตอบโต้อะไรทั้งนั้น(สงสัยผมอิ่มและก็เหนื่อยที่จะด่ามันเหลือเกิน ด่าไปก็เหมือนจะไม่สู้มัน...) ผมจึงรีบถอดชุดออกเปลี่ยนเป็นชุดนอนสีขาวและก็ปูที่นอน
“ข้าจะออกไปข้างนอก” ซองโจบอกผม “ไม่ต้องบอกใครว่าข้าไปไหน”
แต่มึงต้องบอกกูก่อนเว้ยว่ามึงจะไปไหน... “กฎที่นี่เขาไม่ให้นักเรียนออกนอกหอยามวิกาลเว้นเสียแต่ได้รับอนุญาตเป็นกรณีพิเศษ”
“กฎที่ข้าตั้งเจ้ายังไม่ยึดมั่นในกฎนั้นเลย นับประสาอะไรกับที่ข้าจะแหกกฎของโรงเรียน”
มันทำท่าจะออกไปข้างนอกจริง ๆ เห้ย นี่มึงไม่เกรงกลัวในกฎอะไรนี่เลยหรือยังไง ผมที่พร้อมจะนอนมองดูร่างสูงในชุดนักเรียนเต็มยศเดินออกไปข้างนอก เห็นได้ชัดว่าข้างนอกเขาเริ่มเงียบกันแล้ว แต่มันกลับเดินต๊อกแต๊กไม่แคร์สื่อเชี่ยไรเลย...
ผมมองตามอย่างเจ้าเล่ห์ ถึงเวลาแก้แค้นมันแล้วสินะ...ฟ้องอาจารย์แม่ง!
ผมล้อเล่น มันไม่ใช่นิสัยผมครับ ฟ้องไรเนี่ย... ค่อย ๆ กระดึ๊บไปยังหน้าประตูและก็เลื่อนประตูออกมองตามว่าซองโจจะไปไหน ผมเห็นหลังมันไหว ๆ อยู่ในที่สว่างก่อนที่จะหายวับไปในความมืด
ด้วยความอยากเสือก...(อีกแล้วสินะ) ผมค่อย ๆ เลื่อนมือไปหยิบบันทึกของยอนวอนมาอ่านเผื่อจะมีข้อมูลสถานที่ที่ทำให้คนอย่างซองโจมันแหกกฎ ไอ้บันทึกบ้านี่แทบจะกลายเป็นคู่มือทำความรู้จักเจ้าซองโจไปซะแล้ว...ผมอ่านผ่าน ๆ ไปเรื่อย ๆจนกระทั่งเจอหน้าหนึ่งที่เขียนเอาไว้ นึกถึงปากกาไฮไลท์และก็โพสต์อิทชิบเป๋ง อยากจะเอามาเน้นข้อความสำคัญเอาไว้เสียเหลือเกิน
วันนี้ข้าเจอเขา! ข้าแอบไปหยิบอาหารจากในครัวเพราะข้าอ่านหนังสือจนดึกดื่น...
อ้วนตั้งแต่หลายร้อยปีที่แล้วยันหลายร้อยปีต่อมา...เจริญจริง ๆ
…ข้ากำลังเดินกลับเข้าห้อง และข้าก็เจอเขา! เขากำลังเดินจะกลับเข้าหอในท่าทีที่สงบราบเรียบเช่นเคย แต่วันนี้เหมือนกับมีเรื่องให้เขากังวลอยู่ในใจ ข้าสังเกตได้เพราะว่าข้าเห็นคิ้วเข้ม ๆ ของเขาขมวดเข้าหากัน ข้าอยากจะรู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเขา...
ขี้เสือกเหมือนกันอีก...
…แต่ข้าจะถามได้อย่างไรในเมื่อข้าไม่เคยคุยกับเขาเลย ข้ามองเขาจนเขากลับเข้าห้องหอไป หอที่เขาอยู่กับซองชิล...
ไอ้ชิวนั่นอ่ะนะ ซองชิล...ชื่อเก๋กู๊ดอยู่นะครับ แปลว่าความซื่อสัตย์ มิน่าล่ะ แม่งตามนายน้อยของมันชนิดที่ว่าติด ๆ เป็นปลิง
...ข้าได้ยินพวกเขาพูดคุยสองสามประโยคเกี่ยวกับพระราชา ตอนนั้นมีคนมาขัดจังหวะข้า ข้าก็เลยมิได้ฟังต่อ ได้แต่นำอาหารที่ข้าหยิบมาวางไว้ตรงหน้าห้องก่อนที่ข้าจะกลับเข้าหอของข้าไป...ไม่รู้ว่าเขาจะได้ทานอาหารจากข้าหรือไม่...
มันคงไม่กินหรอกยองวอนเอ๊ย หุ่นแม่งเป๊ะซะขนาดนั้นถ้าจะแดกก็คงแดกแต่คลีน...อืม...ใจความในหน้านี้ก็ยังบอกผมได้ไม่มากเท่าไหร่ แต่ถึงอย่างนั้นท้ายที่สุดแล้วแม่งก็ไม่ใช่เรื่องของผมอยู่ดี
มึงจะไปไหนก็เรื่องของมึงละ ถ้าเขามาตรวจแล้วไม่เจอมึงกูบอกความจริงไปกูไม่รู้ด้วยนะ ตัวใครตัวมันนะ
ว่าแต่...ทำไมมันรู้สึกโหวงเหวงว่างเปล่าแบบนี้ล่ะครับ...ผมอยากตั้งสเตตัสเฟสบุ๊คจังวะครับ อยากเลื่อนทวิตเตอร์ดู อยากอ่านกระทู้เด็ดพันทิพ(18+) เน็ตก็ไม่มี โทรศัพท์ก็ไม่มี...เฮ้อ...แม่งโคตรคิดถึง 2015
ผมเผลอหลับไปจนฝันว่าผมกำลังตอบไลน์ไอ้กล้วย...
และแม่งมีเสียงฉาบห่าเหวไรไม่รู้มาปลุกผม!
“ไฟไหม้เหรอวะ!!!!!!!”
เหตุการณ์มันเหมือนอย่างนั้นผมก็เลยร้องถาม พยองอันเคาะประตูห้องผมอย่างบ้าคลั่ง ผมก็เลยออกมาจากห้องด้วยหัวที่ชี้ฟู(กูไม่เคยชินเลยสักนิดกับผมยาวเฟื้อย) พร้อมกับสงสัยว่าพวกคนในชุดนอนเขาวิ่งห่าไรกันอยู่ มึงเล่นไล่จับกันตอนนี้เนี่ยนะ
“เจ้าปีหนึ่ง เจ้ายังนอนหลับสบายใจอยู่ได้” ผ่าง! ผ่าง! ผ่าง! ไอ้รุ่นพี่พูดไม่พอมันยังตีฉาบไล่ผมให้ยืนขึ้นด้วย “พวกเจ้ามีเวลาก่อนฟ้าสาง ถ้าหาชุดนักเรียนของตัวเองไม่เจอ ก็เตรียมตัวอับอายในวันนี้ทั้งวันได้เลย”
ว็อทเดอะฟัX...เชี่ยไรเนี่ย
“เพื่อนร่วมห้องของเจ้าไปไหน...”
“เอ่อ มันวิ่งออกไปตามหาของก่อนที่ข้าจะตื่นเสียอีกขอรับรุ่นพี่” ไหวพริบผมไวโคตร แต่ทำไมผมต้องช่วยซองโจด้วย
“งั้นเหรอ เจ้าควรรีบออกมาหาได้แล้ว คนอื่นเขาหาได้เขาก็กลับไปนอนกันหมด เหลือแต่จอมขี้เกียจอย่างเจ้า!”
มึงก็ไม่ควรมากวนกูตอนนอนไง ไอ้รุ่นพี่ห่าเหว พยองอันพยุงผมให้ลุกขึ้นยืน เครื่องแบบที่ว่าเป็นเพียงเสื้อนอกและมันพิเศษตรงที่มีป้ายชื่อที่ปักเอาไว้(ไม่รู้ไปปักกันตอนไหนและจิ๊กออกไปจากห้องตอนไหนด้วย) ของพยองอันหาได้ไม่ยากครับ บริเวณหอพักนี่เอง ของบางคนอยู่บนหลังคา ของบางคนลอยอยู่กลางน้ำถูกวางอยู่ตรงใบบัวใหญ่ และของบางคนแม่งก็ถูกขุดดินฝังเอาไว้
วิธีรับน้องแบบซองกยุนกวาน
ผมไม่เห็นจะสนุกด้วย...มันหนาวมาก...หนาวจนขาผมสั่นและไม่สามารถเดินต่อได้
“ไหวหรือเปล่ายองวอน” พยองอันพยุงผม ก่อนที่จะสังเกตเห็นไอ้ยักษ์ชิว “เมื่อกี้ข้าเห็นชุดของซองชิล ข้าไปบอกเขาก่อนนะ”
ช่างเป็นรูมเมทที่ดี ผมพยักหน้าก่อนที่จะแยกย้ายไป ความวุ่นวายเริ่มเบาลงเพราะส่วนใหญ่เริ่มหาเจอกันหมดแล้ว ในขณะที่ผมเดินอย่างอ่อนแอและก็มองหาไปเรื่อย ๆ หนาวก็หนาว ง่วงก็ง่วง รู้สึกอยากจะล้มลงไปนอนเสียตั้งแต่เดี๋ยวนั้น
กูนี่คิดถึงอากาศร้อน ๆ ที่เมืองไทยเลย...
ในที่สุดผมก็เห็นชุดผม...แม่งวางอยู่บนรั้ว ผมค่อย ๆ เดินช้า ๆ เพื่อที่จะไปหยิบมัน แต่ใช่ว่าจะเขย่งแล้วหยิบได้เลยนะครับ(คือผมเตี้ย...) ผมต้องปีนขึ้นไปเอา เป็นกิจกรรมตอนรุ่งสางที่ทำกูสร่างง่วงเลยเจ้าข้าเอ๊ย ผมกระโดดเหยง ๆ สองสามหนกว่าจะเกาะขอบรั้วสำเร็จ และก็กระดึ๊บขึ้นไปนั่งบนรั้ว
ตายโหงงงงงงงงงงง...อย่าลืมนะครับว่าซองกยุนกวานใกล้วังขนาดไหน อีกฝั่งของรั้วนี่มันคือวังหลวงเห็น ๆ !
กูลงก่อนดีกว่า ก่อนที่ใครจะมาเห็น...ผมกำลังจะลงเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ผมเห็นภาพ ๆ หนึ่งปรากฎสู่สายตา
ซองโจ...กำลังคุยกับหญิงงาม
ดูปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นผู้หญิงสูงศักดิ์ ไม่ได้แอบคุยอะไรกันมากครับ เพราะบ่าวไพร่บริวารยาวเฟื้อยเป็นหางว่าว ผู้หญิงคนนี้คงจะเป็นองค์หญิงอะไรสักอย่าง แต่ถึงอย่างนั้นสองคนนี้ดูมีอะไรเกินกว่าคำว่า ญาติ มากมายเลยทีเดียว
“ใครอยู่ตรงนั้นน่ะ!”
ทหารอารักขาหญิงงามมองเห็นผม ผมที่เกาะอยู่บนรั้วเสียหลัก ล้มลงไม่เป็นท่าก้นจ้ำเบ้า ดีนะที่พื้นไม่แข็งเท่าไหร่เพราะยังพอมีหญ้า แต่เจ็บปวดชิบหายเลย นี่ผมต้องหนีหรือเปล่านะ
ผมทำท่าจะลุกขึ้นแต่ก็ลุกไม่ไหว ได้ยินเสียงฝีเท้าใครหลายคนกำลังเดินมา หนึ่งในนั้นคือซองโจ
“จับมันไว้!”
ทหารอารักขากำลังจะมาจับผม ผมหลับตาปี๋...(ถึงเวลาที่ผมจะคอขาดแล้วสินะ)
“ไม่ต้อง”
ซองโจพูดน้ำเสียงเด็ดขาด
“คนนี้ข้ารู้จัก”
“จะไม่เป็นไรหรือ...”
“ไม่เป็นไร เขาก็แค่กำลังเล่นเกมรับน้องของรุ่นพี่ที่ซองกยุนกวาน”
มันไม่อยู่มันยังรู้เลยว่าผมกำลังทำอะไร...ไม่นานนักทหารอารักขาก็จากไป ซองโจยื่นมือมาให้ผมจับ ตอนแรกผมก็อิดออดจะไม่จับ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ได้จับเพื่อที่จะลุกขึ้นอยู่ดี...
“เจ้าเห็นอะไรบ้าง” ซองโจถาม ขณะที่เดินนำผมกลับไปยังหอพัก
“ข้าไม่เห็นอะไรเลย” ตอแหลเพื่อความปลอดภัยไว้ก่อน แม้จะไม่ชอบขี้หน้ามัน แต่ไอ้นี่ก็เป็นญาติของผู้เป็นใหญ่ที่สุดในแผ่นดินนี้...
“บอกข้ามา ไม่มีใครทำอะไรเจ้าหรอก”
“เจ้าแน่ใจหรือ” ผมทำเสียงเซ้าซี้ ซองโจมองมาที่ผมอย่างรำคาญ “ก็ไม่เห็นอะไรมากหรอก ข้าเห็นเจ้ายืนคุยกับหญิงสูงศักดิ์ ผู้ที่ข้าไม่รู้จักว่านางคือใคร...”
“…”
“สวยดีนะ เจ้าน่าจะแนะนำให้ข้ารู้จักบ้าง”
ซองโจชะงักกึก ส่งเสียงหึในลำคอ “นางไม่ชอบเด็กอย่างเจ้า”
“ข้าไม่ใช่เด็ก”
“เจ้าใส่เสื้อผ้าเป็นหรือยังล่ะ”
“ข้าใส่เป็น!” มึงไปเดินบางกอกแฟชั่นวีคกับกูไหมล่ะ! “ที่เจ้าออกมายามวิกาล ที่แท้ก็มาเสวนากับสตรีนี่เอง”
ซองโจหยุดและก็หันมามองหน้าผม...
“มันไม่ใช่ธุระของเจ้า”
“รุ่นพี่ถามหาเจ้า ข้าต้องช่วยโกหกให้เจ้า”
“วันหลังไม่ต้องช่วยข้าโกหกก็ได้”
โว้ย ทำไมผมถึงรู้สึกหงุดหงิดล่ะ ไม่สิ ยองวอนใช่ไหมที่เป็นคนหงุดหงิด ไม่ใช่ผม...
“ข้าต้องไปหานาง”
“…”
“นางเป็นคู่หมั้นของข้า”
TBC*
Talk : ขอบคุณที่เปิดใจอ่านนะคะ ขอบคุณที่ร่วมย้อนอดีตไปยุคโชซอนกับนังจูเนียร์
พระเอกซึนนิดนึงนะคะ เขาเป็นชายในสมัยก่อน... >///<
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
