หัวข้อ: { _____ นิราศโชซอน ______ } {จบ}

[veerapont]

อยากได้ๆๆๆ อีกนานไหม

[veerapont]

รีบรวมเล่มน้าาาา รอออ มีช่องทางติดต่อทางอื่นไหม

[Piggie_Sea]

เพิ่งได้ตามอ่านเรื่องนี้ขอบมากกกกกก
รู้สึกว่าครบรสมาก ฟิน ฮา คนเขียนเก่งมากๆเลยค่ะ
เหมือนได้ดูซีรี่ย์เกาหลีภาควาย 555
จูเนียร์น่ารักมากและฮามากเช่นกัน ติดตามๆๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆค่า

[p9hmiew]

รอใจจะขาดแล่วเอยย
 

[ycrazy]

  คิดถึงงงงงๆๆๆ

[Honeyhoney]

  คิดถึงค่าาา

[Poseidon]

[KS.F]

รอนานแล้วนะ

[zamziz]

คิดถึงเรื่องนี้ เมื่อไหร่คุณเค้กจะมาต่ออาคะ

[ทั่วหล้า]

คนเขียนไปอยู่ที่ใดลืมเรื่องนี้ไปแล้วหรือนี่??????????????

[Mura_saki]

เมื่อไรจะมาสักทีอ่ะ

[Poseidon]

[Chiffon_cake]

นิราศโชซอน ตอนที่ 14








   ผม คังยู และก็ซองชิลกลับเข้ามาในโรงเรียน ต่างคนต่างก็มีมากมายหลายความรู้สึก ซองชิลอาจจะยังชิล ๆ คังยูอาจจะกำลังผิดหวังที่ผมรู้ความจริง และผมซึ่งหนักที่สุด...ผมกำลังจะเป็นประสาทตาย

   องค์ชาย สืบเชื้อสายโอรสสวรรค์ สายเลือดมังกร ยิ่งใหญ่ เวอร์วัง อลังการ ล้านกะโหลก...

   ที่ผ่านมาผมทำอะไรแย่ ๆ กับมันลงไปบ้าง

   แค่คิดผมก็...

   เสียวกลัวหัวหลุดจากบ่า

   “โอ้ยยยยยย” ผมเผลอร้องออกมาเป็นภาษาบ้านเกิด “กูตายแน่ กูตายแน่ กูตายแน่ ๆ”
   “เจ้า” คังยูค่อย ๆ เอ่ยกับผม “ไม่เป็นอันใดนะ”

   ยังจะมาถามว่าเป็นอะไรมั้ยอีก ผมจะบ้าตาย...ไม่ว่าจะเป็นผม ไอ้จูเนียร์ หรือว่าไอ้ลียองวอนเมื่ออดีตชาติก็ตาม ทุกอย่างก็เป็นเรื่องผิดพลาด คังยูคนนี้เป็นบุคคลต้องห้ามที่ไม่สมควรยุ่ง ไม่สมควรยุ่งด้วยอย่างเด็ดขาดไม่ว่ากรณีใด ๆ ผมเติบโตมาจากประเทศที่เทิดทูนเชื้อพระวงศ์ชั้นสูงยิ่งกว่าสิ่งอื่นสิ่งใด เพราะฉะนั้นผมย่อมเข้าใจดีว่าอะไรควรไม่ควร

   แม้ปากพูดออกไปเมื่อสักครู่ โวยวายอย่างยิ่งใหญ่ว่าทำไมมันต้องโกหกผม แต่คิดดูอีกทีไม่ว่าจะยังไงผมก็ไม่น่าจะอยู่ในฐานะที่สามารถทำสิ่งธรรมดากับคนอย่างมันได้

   ผมไหล่ตกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน รู้สึกว่าตัวเองเป็นแมลงสาบในยุคนี้ แถมยังเป็นแมลงสาบที่รอการประหาร ( ว่าแต่ยุคโชซอนมีแมลงสาบหรือยังวะ? )

   “ยองวอน”

   ...

   “ยองวอน”

   “หา เอ๊ย ว่าอย่างไร” ผมรู้สึกกระดากปากทำตัวไม่ถูก ซองชิลโค้งลาองค์ชายของเขาในขณะที่คังยูเปิดประตูเข้าไปในหอพัก

   เกือบลืมไปเลยว่าผมเป็นรูมเมทมัน

   โอ๊ย...ความอึดอัดขั้นแอดวานซ์คือสิ่งที่ผมต้องเจอในลำดับต่อไปใช่ไหมครับ

   “ข้ารู้สึกไม่สบายใจ” คังยูนั่งลงด้วยท่าทางที่สง่างาม ทำไมผมไม่สังเกตนะ ว่าเจ้านี่มีออร่าแห่งอำนาจอยู่ สายเลือดมังกรที่ไม่อาจมีผู้ใดเหมือนเขา ให้ตายเถอะ แค่มันหล่อนิดหล่อหน่อยก็มองแต่หน้ามันหรือยังไง

   จะว่าไป...กูต่างหากล่ะที่ควรจะไม่สบายใจ

   ผมไม่พูดอะไร เปลี่ยนเสื้อผ้าตัวเองอย่างเงียบเชียบ และก็ทำหน้าเหมือนตัวเองอยากจะบ้า ยิ่งคิดก็ยิ่งรักตัวกลัวตาย กลัวนะครับ กลัวชิบหายเลย

   มือใหญ่ของคังยูเอื้อมมาแตะไหล่ผม ผมสะดุ้ง ก่อนที่จะเบี่ยงตัวหลบอย่างรวดเร็ว

   คังยูมองมือตัวเอง ก่อนที่จะวางมือลงและก็มองหน้าผม ทำหน้าตกใจเล็กน้อย

   “อย่าแตะต้องข้าเลย” ผมแทบจะไหว้มันอยู่แล้ว เอ๊ะ...ทำไมรู้ว่ามันแหม่ง ๆ ผมสิที่ไม่ควรแตะต้องตัวมัน

   “เจ้าดูเกร็งมาก” คังยูพูดช้า ๆ “ข้าบอกแล้วไง ว่าเจ้าทำตัวปกติกับข้าได้”

   “ถึงแม้เจ้าจะพูดอย่างนั้น แต่ข้าก็...ไม่สบายใจที่จะทำเช่นนั้น”

   “ยองวอน” มือใหญ่ของมันมาแตะที่ไหล่ของผมอีกรอบ คราวนี้ทั้งสองข้าง พร้อมทั้งดึงใบหน้าของผมให้มองหน้ามัน มองเข้าไปลึก ๆ ที่ดวงตาของมัน “ข้าจับต้องเจ้าได้ เจ้าจับต้องข้าได้ ข้ามองเจ้า เจ้ามองข้า...เรามิเห็นมีอันใดที่แตกต่างกัน”

   มันก็พูดได้สิ... “ข้า...”

   “เจ้าอาจจะยังปรับตัวไม่ได้ ข้าจะให้เวลาเจ้าก็แล้วกัน” คังยูปล่อยผม ก่อนที่จะเดินไปปูที่นอน แม่เจ้า องค์ชายกำลังปูที่นอนเอง ผมค่อย ๆ เดินเข้าไปแย่ง

   “ข้าช่วยเจ้าเอง”

   “อะไรกัน ปกติเจ้าเกียจคร้านจะตายไป”

   “ข้ามิเห็นเป็นเช่นนั้น” ผมเถียง เมื่อรู้ว่ามันเป็นใครมาจากไหนก็ยิ่งไม่อยากให้มันจับต้องสิ่งใด ๆ โดยเฉพาะงานบ้าน

   “อืม...งั้นแบบนี้อยู่กับเจ้าข้าคงสบายขึ้น”

   เดี๋ยวนะ...ผมหันไปมองหน้าอีกฝ่ายพร้อมขมวดคิ้วจับผิด มันยิ้มไม่รู้ไม่ชี้ก่อนที่จะเดินไปหยิบหนังสือมานั่งอ่านรอผมปูที่นอนให้กับมัน

   “ว่าแต่...เจ้ากำลังจะแต่งงาน”

   สายตาของคังยูที่มองหนังสือเริ่มเปลี่ยนไป...

   “เหตุไฉนยังจะต้องมาโรงเรียนเช่นนี้อยู่อีก”

   “ถ้าเจ้าจำได้ ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่อยากแต่ง”

   “แต่มันเป็นสิ่งที่เจ้าต้องทำ”

   ปัง! เสียงหนังสือถูกโยนลงบนพื้นเสียงดังมาก จนผมกลัวว่าซองชิลจะชักดาบว่าปกป้ององค์ชายซองโจผู้นี้เสียเหลือเกิน

   “อย่าพูดเช่นนั้นกับข้า”

   “แต่ว่า...”

   “จะให้ข้าพูดอีกกี่ครั้ง ว่าข้าไม่อยากแต่ง ไม่ว่าใครก็สั่งข้าไม่ได้ทั้งนั้น”

   “...”

   “และถ้าคนอย่างเจ้าพูดแบบนั้นอีกล่ะก็ ข้าไม่รับประกันว่าเจ้าจะปลอดภัยจากเงื้อมมือของข้าหรือไม่”

   แม่ง...ขู่กันชัด ๆ
   น้ำตาผมจะไหล ตอนนี้คังยูถือไพ่เหนือกว่าผมประมาณสามร้อยสี่สิบแปดชั่วโคตร (?) จากที่เคยชนะมัน (มั้ง) ตอนนี้เห็นแต่ธงขาวของตัวเองเท่านั้น

   “ข้าไม่อยากแต่ง”

   ประโยคนี้เหมือนมันจะพูดกับตัวเองมากกว่าที่จะพูดกับผม ผมทิ้งตัวนั่งลงบนที่นอน ลังเลว่าจะนอนดีหรือไม่ ถึงนอนไปก็นอนไม่หลับอยู่ดี ได้แต่ลอบมององค์ชายที่ผมเพิ่งรู้อย่างหมาด ๆ ในวันนี้ นี่น่ะเหรอองค์ชายในยุคของโชซอน

   หล่อชิบหาย...

   ยิ่งผมมองมันมันก็ทำให้ผมยิ่งนึกไปถึงความรู้สึกของยองวอน ชาติที่แล้วผมไม่มีทางรู้เลยว่ามันจะรู้ไหมว่าคนที่มันรักคือองค์ชาย ถ้ามันรู้...มันจะรู้สึกเหมือนผมไหม รู้สึกอึ้ง ทึ่ง และอีกความรู้สึกหนึ่งที่ผมห้ามมันไม่ได้ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกของยองวอนหรือความรู้สึกของผมก็ตาม

   ...ผิดหวัง...

   เพราะไกลเหลือเกินที่จะสมหวัง มันไม่มีทางเป็นไปได้เลย

   ถ้าสมหวัง...แต่ถ้าราษฎรรู้ว่าองค์ชายผู้นี้เป็นเกย์...เป็นคนประเภทรักในไม้ป่าเดียวกัน...ไม่ใช่ว่าชาวบ้านจะรวมตัวกันทั้งสาปและก็ส่งเลยเหรอ

   ผมควรจะศึกษาประวัติศาสตร์เกาหลีมากกว่านี้

   โอ้ย...กูคิดถึงกูเกิ้ลเหลือเกิน อยากจะพิมพ์ลงไปในช่องเสิร์ชว่าองค์ชายซองโจมากมายเหลือเกิน...

   “เรื่องที่ข้าเป็นองค์ชาย เจ้าสัญญาได้ไหมว่าเจ้าจะไม่บอกใคร” คังยูพูดขึ้นมาช้า ๆ

   “ข้าสัญญา” ผมพูดอย่างไม่ต้องคิด “โรงเรียนจะต้องวุ่นวายมากแน่ ๆ ถ้ามีใครรู้ตัวตนที่แท้จริงของเจ้า”




   “การที่เจ้ารู้...ใจข้าก็วุ่นวายมากพอแล้ว”














   เช้าวันต่อมา...

   ผมเกาะแขนพยองอันทันทีที่ออกห่างจากรัศมีของคังยู รู้สึกได้เลยว่าผมจำเป็นต้องห่างเหินกับเขาไม่ว่ากรณีใด ๆ ก็ตาม มันบอกให้ผมทำตัวปกติ ให้ตาย ใครมันจะไปกล้าทำ ถึงแม้ว่ามันจะไม่สั่งทำโทษผม แต่ตัวผมเองนี่แหละที่คิดว่ามันไม่สมควรที่จะทำอย่างแรง

   ของสูงบางอย่างไม่ได้มีไว้ให้เล่นนะครับ...

   “เจ้าดูตื่นตกใจมาก เป็นอะไรไปหรือ” พยองอันมองหน้าผมอย่างพินิจพิจารณา
   “ไม่มีอันใดหรอก”
   “นึกว่าทะเลาะกันกับซองโจ”
   “ก็ไม่ใช่อย่างนั้นเสียทีเดียว” ผมตอบ “ทำไมเจ้าคิดเช่นนั้นล่ะ”
   “เจ้าก็ดูหน้าตาของเขาสิ น่ากลัวมากกว่าปกติอยู่มาก ซึ่งปกติก็น่ากลัวมากมายอยู่แล้ว”

   ผมกลืนน้ำลาย ค่อย ๆ หันไปมองยักษ์สามตัวที่เดินตามมาทางด้านหลัง คนตรงกลางหน้าบึ้งจริง ๆ ด้วย พอสบตากันผมก็หันหน้าหนีทันที...มันน่ากลัวอยู่แล้ว การรู้ฐานะมันยิ่งทำให้มันน่ากลัวกว่าเดิม

   “ยองวอน!” แขนของผมถูกมือขาว ๆ ของใครไม่รู้มาจับ มินจุนนั่นเอง
   “ว่าอย่างไร”
   “ข้านำหมั่นโถวมาฝากเจ้าแน่ะ” ห่อหมั่นโถวถูกส่งมาให้ผม มันทั้งร้อนและก็ดูน่ากินเป็นที่สุด “ที่บ้านข้าส่งมา พอดีมีเทศกาลงานบุญ”
   “โห ลาภปาก” ผมพูดออกมา “ไปกันเถอะพยองอัน มื้อนี้เรามีเจ้ามือเลี้ยงอาหารเช้าแล้ว”

   ผม พยองอัน และมินจุนเลี้ยวไปอีกทางแทนที่จะเลี้ยงไปยังโรงอาหาร กะจะไปนั่งที่สนามหญ้าริมน้ำ ทานหมั่นโถวอุ่น ๆ ในขณะที่มองกุ้งหอยปูปลาในน้ำก็น่าจะสนุกไปอีกแบบ

   “น่ากลัวแฮะ” มินจุนพึมพำ
   “อะไรเหรอ” ผมกับพยองอันถาม
   “สามคนนั้น” ไม่ต้องมองก็น่าจะรู้ว่ามินจุนหมายถึงใคร “การที่มาหาพวกเจ้า ข้าจำเป็นต้องทำเรื่องขออนุญาตสามคนนั้นก่อนหรือไม่ ข้าสงสัยจริง ๆ”
   “ตลกน่า ไม่จำเป็นหรอก”
   “ไม่รู้สิ...พวกเขาเหมือนเป็นกลุ่มเดียวกันกับพวกเจ้า”

   พยองอันมองมาที่ผม ราวกับต้องการให้ผมตอบคำถามนี้...

   “ตอนแรกอาจจะคล้ายอยู่กลุ่มเดียวกัน แต่ว่า...” ผมนึกไปถึงองค์ชายรองที่ผมเพิ่งรู้ตัวตนที่แท้จริง “...ข้ากับพวกเขานั้นอยู่กลุ่มเดียวกันไม่ได้ ต่างกันเกินไป”

   “ไม่หรอก เจ้าเหมือนคนพวกนั้นจะตายไป” มินจุนยิ้มแฉ่ง “นี่ถ้ามีใครมาบอกข้าว่าเจ้าเป็นชนชั้นสูงปลอมตัวมาเรียนล่ะก็...ข้าก็เชื่อนะ”

   ผมยิ้มแห้ง ๆ ส่งให้มินจุน นั่งแหมะลงบนพื้นหญ้า โดยมีอีกสองคนนั่งตาม   

   เราสามคนนั่งไปกินไปพลางคุยกันเรื่องต่าง ๆ ในโรงเรียน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอาจารย์ เรื่องข้อสอบ เรื่องเนื้อหาที่จะเรียน ล้อเลียนเรื่องกีฬาที่ผมห่วยสุดจะทน และก็เรื่องล่าสุด...ที่นักเรียนซองกยุนกวานทุกคนจะต้องตื่นเต้น

   งานสมรสขององค์ชายรอง...

   หมั่นโถวของผมหล่นลงบนตักอย่างควบคุมไม่อยู่ตอนที่มินจุนเปิดประเด็นนี้...

   “นักเรียนที่นี่จะต้องมีการแสดงในวันนั้นด้วย อาจจะวาดภาพ ร้องรำ ทำเพลง หรืออะไรก็แล้วแต่ เจ้าคิดว่าพวกเราควรจะทำอะไรกันดีล่ะ”

   “อืม...ข้าก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ เรื่องการแสดงข้าก็ไม่ถนัด”

   “เจ้าเคยเห็นโฉมพระพักตร์ขององค์ชายรองบ้างหรือเปล่า ข้าตามท่านพ่อไปเข้าวังบ่อยมากนักแต่ข้าก็ไม่เคยได้เห็นองค์ชายรองเสียที”

   “ข้าได้ข่าวมาว่าพระองค์เป็นคนเก็บเนื้อเก็บตัว แอบซุ่มทำภารกิจที่เหมาะแก่การรับใช้บ้านเมือง”

   “ภารกิจอันใดรึ”

   “ข้าก็ไม่รู้แน่ชัดนัก...”

   “จะว่าไปก็อิจฉาพระองค์เหลือเกิน คุณหนูยุนนาราสิริโฉมยิ่ง...” มินจุนตวัดสายตามามองผม “นี่ถ้ายังไม่เจอยองวอน ข้าก็คงจะคิดว่านางสิริโฉมที่สุดในโชซอน”

   ผมไม่ได้สังเกตอะไรในถ้อยคำนี้ ตามองต่ำคิดใจลอยไปเรื่อย การสมรสใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ในขณะที่คังยูยังยืนยันที่จะไม่แต่งงาน

   ใครเล่าจะขัดพระบัญชาขององค์กษัตริย์ได้

   ไม่แน่ท้ายที่สุดคังยูอาจจะต้องแต่ง...


   วูบ...


   จู่ ๆ หน้าอกผมก็เจ็บแปล๊บขึ้นมาจนต้องเอามือกุมอก หมั่นโถวกระเด็นกระดอนไปจนหล่นลงน้ำ ผมรู้สึกเจ็บจนต้องเอามือคลำ หน้าซีด ตัวงอเป็นกุ้ง

   อาการของลียองวอนเล่นผมแล้ว...

   “ยองวอน เจ้าเป็นอะไรไป” มินจุนแตะตัวผม พยายามช่วยผม
   “โรคประจำตัวน่ะ” พยองอันพูด “วันนี้เจ้าคงเรียนไม่ไหว ไปพักผ่อนที่หอพักก่อนไหม”
   “ข้า หมะ ข้าไม่เป็นไร” โอ้ย หมั่นไส้แท้...เจอเรื่องสะเทือนใจเข้าหน่อยถึงกับเจ็บออด ๆ แอด ๆ ตอนนี้ผมเริ่มแยกไม่ออกแล้วว่าผมหมั่นไส้ใคร ลียองวอนหรือว่าตัวของผมเอง...

   มันเจ็บจนสะเทือนใจขนาดนั้นเลยเหรอวะ...

   “เจ้าไหวแน่นะ” สองคนยังต้องการคำยืนยัน...
   “ข้าไหว”

   นี่ขนาดมันยังไม่แต่งนะเนี่ย ถ้ามันแต่งจะขนาดไหนกัน...

   ...ผมไม่อยากคิดสภาพเลย...











   ซองกยุนกวานมีวิชานี้ด้วยเหรอ...

   เต้นพื้นบ้าน

   กูอึ้งแป๊บ...รำไทยที่ประเทศตัวเองยังรำไม่ค่อยไหว แล้วนี่อะไร เต้นพื้นบ้านเนี่ยนะ? ผมเอามือกุมขยับตอนที่อาจารย์เรียกให้มาเรียนที่สนามหญ้าริมน้ำที่ผม พยองอัน และก็มินจุนเพิ่งมานั่งกินหมั่นโถวกัน จำได้จากในซีรี่ส์ว่ามันเป็นการเต้นที่ค่อนข้างประหลาดเหมือนกัน กระโดดไปกระโดดมา ทำไม้ทำมือโบกไปมา...อาจารย์บอกว่าไม่ได้จะไปทำการแสดงอะไร แต่ร่ำเรียนไว้ก็ดีเผื่อจะได้เต้นฉลองให้กับการแต่งงานขององค์ชาย

   ท้ายประโยคของอาจารย์ผมหันไปมองที่คังยู เจ้าของงานหน้าบึ้งตึงทำหน้าเหมือนจะโดดน้ำว่ายหนีให้พ้น ๆ ไปเสีย

   ก็เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้นี่เองว่าผมก็ทำหน้าแบบนั้นเช่นเดียวกัน...

   มีนักดนตรีที่โรงเรียนจ้างมากำลังบรรเลงบทเพลง หลังจากนั้นท่านอาจารย์ก็ให้พวกเราเต้นมั่วกันเองอย่างเพลิดเพลินเจริญใจ #แล้วจะเรียนทำไม...

   ผมยืนนิ่ง ( เพราะเต้นไม่เป็น ) คังยูก็ยืนนิ่งเช่นเดียวกัน ( ในงานแต่งมันไม่ได้เต้นอยู่แล้ว นั่งหล่ออยู่ข้าง ๆ พระราชากับเจ้าสาวของมันโน่น )

   พยองอันเต้นชนผมให้ผมเขยิบไปใกล้คังยู ส่วนคังยูก็โดนเพื่อนเขาเต้นชนให้ขยับมาใกล้ผมเช่นเดียวกัน

   นี่มันอย่างกับกลางฟลอร์เต้นรำในสมัยปัจจุบันเลยนะ...ตรงนี้ไม่มีใครสังเกตเพราะนักเรียนเยอะ อาจารย์จึงมองไม่เห็น ผมกับคังยูก็เลยยืนนิ่งได้อย่างไม่กลัวความผิด

   “เจ้าควรจะเต้นนะ” ผมเอ่ยกับอีกฝ่ายที่นิ่งยิ่งกว่าขอนไม้ “เฉลิมฉลอง...”
   “อย่าหาเรื่องข้า” คังยูตวาดกลับมา “แค่เจ้าเมินข้าวันนี้มันก็น่าหงุดหงิดมากพอแล้ว...”
   “ข้าไม่ได้...”
   “อย่าโกหกเชื้อพระวงศ์”

   ผมพูดไม่ออก...มองไปที่ทางฝั่งใกล้แม่น้ำแล้วก็เดินไปทางนั้นเสีย...รู้สึกทั้งหงุดหงิดใจทั้งผิดหวังในหัวใจ...การเต้นนี้ฉลองอะไรผมรู้ดีอยู่แก่ใจ

   เพราะงั้นผมถึงได้หงุดหงิด...ไม่ต่างอะไรจากคังยู



   วูบ



   อาการเจ็บจี๊ดที่หน้าอกมันมาอีกแล้ว คราวนี้หนักกว่าเดิมและเป็นอะไรที่ผมควบคุมไม่อยู่ ตัวผมเอียงและดำดิ่งลงสู่แม่น้ำอย่างเงียบเชียบและยังไม่มีใครสังเกต...

   ตอนนั้นในหัวของผมเต็มไปด้วยเสียงน้ำรอบ ๆ ตัว ลำตัวของผมจมลง จมลงเรื่อย ๆ อย่างช้า ๆ และไม่มีทีท่าว่าจะลอยขึ้น ผมเริ่มสำลักน้ำ เอามือกุมหน้าอก รู้สึกปวดไปหมดและก็ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

   หรือลียองวอนมันจะตายในวันนี้เมื่อชาติที่แล้ว...

   ผมนึกไม่ออกหรอก...ผมตะเกียกตะกายให้ตัวเองขึ้นไปบนน้ำให้ได้ แต่ทว่ามันกลับไม่เป็นเช่นนั้น ไม้น้ำที่ขึ้นอยู่ใต้น้ำตวัดเกี่ยวเท้าของผม ผมแก้ไขมันไม่ได้ ยิ่งดิ้นก็ยิ่งพันกัน    

   อาจจะเป็นวันนี้ก็ได้ ที่เป็นวันสุดท้ายของมัน

   และก็เป็นวันสุดท้ายของผมเช่นเดียวกัน

   ตาของผมใกล้ปิด ประสาทเริ่มที่จะดับวูบและไม่รู้สึกอะไรอีก...การที่ผมได้ย้อนอดีตกลับมาคงจะถึงข้อสรุปแต่เพียงเท่านี้ ผมทำในสิ่งที่ผมอยากทำเมื่อชาติก่อนไม่ได้ ผมยังไม่ได้บอกความรู้สึกที่แท้จริงของผมให้คังยูได้รับฟังเลย

   เมื่อกี้ผมเพิ่งบอกว่า...ความรู้สึกของผมเหรอ



   ผม...รักมัน...เหรอ




   ผมนะ...ผมแน่นะ...ไม่ใช่ลียองวอนนะ

   เพิ่งรู้ตัวเมื่อสายไปและใกล้จะตาย...

   หลังจากนั้นผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย...

   ถ้าผมยังอยู่...ผมอยากจะแสดงออก...ว่าผมรักมันเหลือเกิน...






   “เจ้าบอกว่าอะไรนะ! ตรวจใหม่เดี๋ยวนี้ เป็นหมอหลวงประสาอะไร!”
   “องค์ชาย ใจเย็นสักนิดเถิด”
   “ข้าไม่เย็นแล้วจีซู ข้าจะลงอาญาหมอหลวงที่ไร้ความสามารถผู้นี้!”
   “กระหม่อมไร้ความสามารถ กระหม่อมสมควรตาย ได้โปรดลงอาญากระหม่อมด้วยเถิดพะย่ะค่ะ”
   “ซองชิล ฆ่ามันซะ!!!!”
   “องค์ชาย! ให้ตายเถอะ! ถึงยองวอนจะยังไม่ฟื้น แต่ก็ใช่ว่าเขาจะตายสักหน่อย”
   “แต่เขานอนนิ่งไม่ขยับมาหลายชั่วโมงแล้วนะ!”
   “ตีโพยตีพายก็ไม่ได้ช่วยให้เขาฟื้นขึ้นมา ทางที่ดีองค์ชายควรพระทัยเย็นลงและก็เฝ้าดูอาการไปเรื่อย ๆ ดีกว่า”
   “ถ้า...ถ้าเขาไม่ฟื้นล่ะ...”
   “อย่าทรงตรัสแบบนั้น”
   “ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะจีซู...”
   “ไม่ใช่แบบนั้นหรอกพะย่ะค่ะ”
   “...ข้ายังเล่นกับเขาได้ไม่เท่าไหร่เลยนะ”
   “เล่น?”
   “ยองวอน ฟื้นขึ้นมาสิ...ยองวอน...”
   









   ปวดตัวชะมัด...

   เห้ย...นี่ผมยังไม่ตายเหรอ...

   เหยดเข้!!!! ผมยังอยู่นี่ เพดานหรูในยุคโชซอนปรากฎสู่สายตาของผมเป็นอย่างแรก แม้จะมืดแต่ก็มีแสงไฟจากด้านนอกส่องเข้ามาเล็กน้อย

   ที่นี่ผมคุ้นตาเป็นอย่างมาก...ที่ ๆ คังยูบอกว่าเป็นตำหนักขององค์ชายรองนั่นเอง

   นั่นหมายความว่าที่นี่เป็นตำหนักของเขาในวังหลวง

   ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ได้...ผมควรจะอยู่ในโรงหมอที่โรงเรียนไม่ใช่เหรอ

   ผมเอามือกุมอกที่ยังปวดแปลบ ขณะขยับร่างกายขึ้นมา สิ่งที่ผมเจอเป็นอย่างแรกคือคังยูที่นอนกอดอกพิงผนังอยู่ คิ้วของเขาขมวดกันราวกับคนนอนหลับไม่สนิทและมีเรื่องให้ต้องกังวลอยู่...

   ใจผมเต้นตึก ๆ ขึ้นมาทันที นึกจำได้ว่าตัวเองคิดอะไรไว้ก่อนที่จะหมดสติไป และก็ฟื้นขึ้นมามีชีวิตอีกหน

   จะแสดงออกให้มันรู้...ว่าเรารัก...

   เดินเข้าไปจูบแม่ม...

   ไม่ใช่ละ...พอเห็นหน้ามันแล้วเปลี่ยนใจทันมั้ยครับเนี่ย...เคยประกาศไว้แล้วว่ายังไงก็ไม่มีทางรัก ไม่มีทางชอบมันแน่ ๆ แต่เอาเข้าจริง ๆ ดันตกหลุมมันเต็ม ๆ ดีไม่ดีอาจตกไปตั้งนานก่อนที่จะมาเจอมันรู้จักมันเสียอีก...

   เหมือนใจผมเป็นของมันนานแล้ว...เกิดมาเพื่อเป็นของมัน...

   เฮ้อ...ถอนใจแป๊บ...ดีใจนะครับที่ได้เจอมันอีกรอบ แถมตื่นปุ๊บก็เจอมันเลย...

   ในเมื่อมันหลับอยู่ตอนนี้ เข้าไปจูจุ๊บก็คงจะไม่เสียหายอะไรมั้ง ตอนมันหลับนั่นแหละคือตอนที่มันอ่อนแอที่สุดแล้ว...

   ทั้ง ๆ ที่เพิ่งจะดีขึ้น แต่ผมก็ค่อย ๆ ขยับกายอันหนักอึ้งของตัวเองเข้าไปใกล้ชิดคังยู ใบหน้าหล่อเหลายามหลับนั้นยิ่งน่ามองเมื่อต้องกับแสงไฟจากด้านนอก พระเจ้าช่วย...ขนาดยุคนี้ยังไม่มีการศัลยกรรมนะเนี่ย

   นี่ถือว่าข้าจะแสดงออกถึงความรักที่มีต่อเจ้าละนะ นั่นแปลว่าข้าได้ทำตามสัญญาที่ข้ามีไว้ให้ตัวเองก่อนจะหมดสติเมื่อตะกี้ โอเคนะ!

   ผมลอบมองใบหน้าที่ขมวดคิ้วยามหลับนั้น ริมฝีปากสวยเผยอขึ้นเล็กน้อยทำเอาผมใจเต้นไม่เป็นส่ำ ( ...มึงซ่าส์ทันทีที่หายสินะ ) เอาล่ะ...จะจุ๊บละนะ!!!!

   ผมหลับตาปี๋ เตรียมเหยียบคันเร่งเข้าชนใบหน้าของมัน จังหวะเดียวกันนั้น....

   เอี๊ยดดดดดดด เหยียบเบรก หักหลบพลิกคว่ำ

   มันเสือกตื่น!!!!!! ผมสลบลงตรงหน้ามันทันเวลาที่มันตื่นพอดี...

   “ทำไมมาอยู่ตรงนี้ ละเมองั้นหรือ” คังยูรำพึงอย่างฉงน... ( องค์ชายโง่อยู่...ผมปลอดภัย ) “...แต่ข้าไม่เคยเห็นใครสลบแล้วจะละเมอนะ”

   กูโนคอมเม้นท์เฟ้ย...ผมโวยวายในใจขณะที่โดนคังยูอุ้มขึ้นมาในท่าเจ้าบ่าวอุ้มเจ้าสาว

   ไอ้เชี่ยยย เขินมาก หน้าต้องแดงมากแน่ ๆ!

   ขอให้มันคิดว่าเป็นพิษจากแม่น้ำข้างโรงเรียนมากัดที่แก้มผม!

   “ฮึบ” มันส่งเสียงเล็กน้อยตอนที่วางผมลงบนที่นอนของมัน “เจ้าหลับมาหลายชั่วยามแล้วนะ เจ้าควรจะฟื้นได้แล้ว”

   มือของมันเกลี่ยที่ผมด้านข้างของผม...

   ตัวผมเกร็งมาก มือที่อยู่ใต้ผ้าห่มของผมกำลังกำแน่น โชคดีที่มันไม่ได้สังเกต...


   ไม่นานนักผมก็สัมผัสได้ถึงริมฝีปากของอีกฝ่าย...ผมหรี่ตาขึ้นมาดูเล็กน้อยเห็นคังยูกำลังก้มหน้าลงจุมพิตผม...


   ใจผมเต้นแรงไปหมดจนผมคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะได้ยินด้วย...ริมฝีปากที่สัมผัสลงมานั้นนิ่มและก็อ่อนโยนจนผมอธิบายไม่ถูก ผมสั่นสะท้านไปทั้งตัว พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่สัมผัสอะไรตอบมัน...


   “หืม?”


   คังยูส่งเสียงเล็กน้อย ทิ้งริมฝีปากของมันแตะที่ริมฝีปากของผมอย่างอ้อยอิ่งก่อนที่จะผละออกไป


   ผมแอบกลืนน้ำลาย...ดีนะที่มันไม่เห็นอะไร...



   ...รึเปล่าวะ...




   “ไม่ต้องโกรธทีหลังนะ...”




   “...”





   “...เพราะครั้งนี้ข้าไม่ได้กัดเจ้า”







TBC*

[boboman]

จิ้ม
มาแล้ววว
คิดถึงมากๆ เลยย
เขินคังยูอีกแล้วว >///<
มาต่อไวๆ น้า อย่าเพิ่งพล็อตตัน T^T 5555

[❣☾月亮☽❣]

กรี้ด.    ฟินแทนจูเหี่ย. จุ้บแล้วเหลือแต่หนีตามใช่ปะ
ใช่เพคะองค์ชาย นี่ไม่ได้เรียกว่ากัดแต่เรียกลักหลับเพคะ. แหม
เกร็งแทนเจ้าหนูจูเหี่ย. ตอนที่แล้วเขาเรียกที่รัก ตอนนี้จับจูบเลยจ้า
เราแอบหวั่นใจกับปมที่ค้างเอาไว้เรื่องการขัดขืนงานแต่งและอาการเจ็บจี๊ดของยองวอน. ลุ้นมากๆ
กำลังจะพีคแล้วค่ะต่อมายาวๆเลยค่ะน้องเค้ก.  . สู้ๆสู้ตาย.      

[anntonies]

อมก. จูเนียร์ของเราจะเป็นไรมั้ยเนี่ย
กลัวน้องสลบไป ตื่นมาเป็นกรุงโซลเลยจริงๆ

[beach Anyawan]

กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!คังยู  ยองวอน  ในที่สุดก็มา

[icecreamii8_]

โอยยยยย ฆ่าชั้นเถอะ 

[ice.sp0211]

พระราชาคิดอะไรอยู่.............

ปล.แกถามหาพระราชาเพื่อ???

555555

[tuek]

จูเนีย์จับคังยูปล้ำเลย5555

[Mura_saki]

ยังไงๆๆๆๆ!!!!!!!!!!
โอ้ย....ฟินมากกกกยิ้มตามจนแก้มจะแตก
น่ารักเหลือเกินคังยูของพี่

จูจุ๊ปหวานซะเลย   

คิดถึงมากกกก

[haemin]

   จุ๊บ  กัน แว้วววววว

[บูมเบส]

ได้โปรดอย่าพึ่งหายไปไหนนะ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

ห่างหายไปนาน กลับมาครั้งนี้องค์ชายก็เล่นโจมตีดาเมจความฟินใส่ใหญ่เลยน่ะ

[Naeon]

เขาจูบกันแล้วววว หลังจากหายไปนานนนนนน555555

[Mi.07]

มาแล้วววววววว มาล้าววววววววววววว ฮือ. ดีใจ 

[NOoTuNE]

  แอร๊ยยยยยยมาแล้วดีใจฉันมารอพี่ที่นี่ทุกวันเลย

[painture]

โอยยยยน่ารัก โอยยยคิดถึง แงแงแง
กัดฉันสิ กัดฉันเลย 5555555555555555555555

 

[krit24]

เขินแทนอ่ะ ดีใจมากค่า...มาต่อแล้ว

[pimkihae]

  ดีใจจังมาต่อแล้ววว
อย่าหายไปอีกน้า คิดถึง