หัวข้อ: { _____ นิราศโชซอน ______ } {จบ}

[neno.jann]

ย้าาา อ่านรวดเดียวเลยยย ตาหมีซองโจชอบ จูเนียร์แล้วละซรี้ๆๆๆๆ นางเอกเรื่องนี้เป็นคนตลกค่ะ ฮาาาา ติดงอมแงมมากอ่ะคุนชิฟฟ่อนนน

[finn~luv]

คิดถึงนังจูแล้ววว แงงงง
แวะมารอดูทุกวันเยยยย 

[Perry_Pie]

เมื่อไหร่จะมาาาา
คิดถึงนุ้งจูแว้ววว
 

[ToeyTato]

อยากอ่านอีกจังเลย

[Fujoshi]

พี่คะ ฉันเข้ามารอพี่ทุกวันเลยนะคะ
มาต่อเถอะค่ะ
อยากอ่านต่อแล้ว
คิดถึงน้องจูกับองค์ชายฮืออออ

[nutty]

ขนาดไม่เคยอ่านนิยายเกาย้อนยุค
ยังหมั่นไส้พ่อพระเอกสุดหล่อเลย
นอกจากเท่เฟอร เฟคป่านนั้น
ยังเป็นเจ้าชายอีก เมพไปแล้ว
อดีตคู่หมั้นคงเหล่กันมานาน

[_2385yeah]

กรี๊ดดดดดดดดด 


 

[yesong]

รอ ร๊อ รอ 

[badbadsumaru]

ที่แท้ซองโจคือองค์ชายรองนี่เอง
แต่งไหมจูเนียร์ 55555555
เจ๊ยุนนาราอะไรนี่ดูมั่นไปอีก

[วัวพันปี]

 
สนุก ชอบ หลงรักน้องจูแล้ว
โดนเจ้าชายถีบ

[ทั่วหล้า]

ชอบเรื่องนี้
น่ารักมาก ขำๆดีด้วย



งั้นซองโจก็เป็นรัชทายาทอ่ะดิ่?

[Perry_Pie]

เมื่อไหร่จะมาาาา คิดถึงงงง

[~ณิมมานรฎี~]

อิชั้นนั่งรอท่านพี่ซองโจที่ท่าน้ำทุกวันเลยยยยยยย

[Apitchaya]

อยากอ่านต่อแล้ววววววว
ชอบมากๆๆๆๆเลย

[MunashiiSora]

รออยู่นะคะ

 

[tempo_oil]

คิดถึงงงงงงงง

[Mouse2U]

ข้าเข้ามารอเจ้าทุกวันเลยนะลียองวอน

[akashita]

คิดถึง(นัง)น้องจู จังเลยยย 

[Poseidon]

อิอิ

[meeyeon]

รออยู่นะ 

[คุณพระ]

 

[บูมเบส]

มาต่อเถอะได้โปรด....คิดถึงจังเลย

[jbook]

  อยากอ่านต่อสุดๆ><

[Isunn]

หายไป 10 วันละนะ   

[grupang23]

เห็นในเฟสคุณชิฟฟ่อนเค้กค่อนข้างยุ่งหน่ะครับ
เห็นอยุ่ในช่วงส่งนิยายทั้งหลายแหล่
เราก็มารอและให้กำลังใจคุณ ชฟค ดีกว่าอย่าเร่งเลย

[Chiffon_cake]

ตอนที่ 7




   แม่ง...โคตรหนาวเลย

   ผมเคยสัมผัสอากาศที่โซลมาแล้วครับว่าตอนกลางคืนหนาวเพียงใด แต่เมื่อเปรียบเทียบกันระหว่างยุคปัจจุบันกับยุคอดีตของเขา ผมบอกเลยว่ายุคอดีตนั้นหนาวกว่ามาก มากกก มากกกกก ฮีทเตอร์ก็ไม่มี และยิ่งอยู่ในถ้ำที่ข้างนอกคือป่าเขาแบบนี้ ผมยิ่งหนาวสั่นจับใจ
   ซองโจบอกให้ผมนอนหลับได้เลย ถามจริง กูจะนอนยังไงวะในเมื่อตัวกูกำลังสั่นขนาดนี้

   “หน้าเจ้าซีดมาก” ซองโจที่อยู่ปากถ้ำส่งเสียงบอกผม “เจ้าไหวรึเปล่า ขยับเข้าใกล้กองไฟสิ”
   ขยับอีกนิดตัวกูคงโดนเผา...
        “ข้าไหว” ด้วยความแมนที่จบมาจากเขาชนไก่ผมจึงตอบเขาไปว่าอย่างนี้

   “ซองชิลยิงพลุแล้วอีกไม่นานหากเหตุการณ์สงบ อาจจะมีคนมารับเจ้ากับข้า”

   ผมคิดว่าในไม่ช้าผมต้องป่วยแน่ ๆ ยิ่งอยู่ในร่างของคุณชายสุดหน่อมแน้มที่หยูกยายังไม่ถูกคิดค้นพัฒนาไปไกลในยุคนี้ผมยิ่งป่วยง่ายกว่าเดิมไปอีกสิบยี่สิบเท่า ผมถอนหายใจดังพรืด เอามือกอดเข่าที่ชันขึ้นของตัวเอง พลางนึกถึงบ้านในกรุงเทพที่ร้อนจับจิต นึกถึงฮีทเตอร์ที่หอพักที่มอโซล นึกถึงทุกอย่างที่มันอุ่นกว่านี้...

   ซองโจหันไปที่ข้างนอกปากถ้ำหลาย ๆ รอบ เหมือนมันจะดูจนแน่ใจว่าไม่มีใครจะมาทำอันตราย จึงย้ายมานั่งลงข้าง ๆ ผม มันก็คงจะหนาวเหมือนกันไม่น้อยเพราะเห็นตัวสั่นปากสั่นแต่อาจจะไม่หนักเท่าผม
   
   “พระญาติอย่างเจ้าคงไม่เคยความลำบากแบบนี้สินะ” ผมแอบแซะ จริง ๆ หาเรื่องชวนคุยครับไม่ใช่อะไร    

        “เจ้าคิดอย่างนั้นรึ”

   “ใช่ หน้าตาผิวพรรณลักษณะของเจ้า” ผมมองมันอย่างพินิจพิจารณา “คงไม่เคยโดนแม้กระทั่งแสงแดดร้อนแรงในตอนกลางวัน”

   “เข้าใจผิดแล้ว ความลำบากใช่ว่าข้าจะไม่เคยเผชิญกับมัน”

   “…”

   “ตอนเด็ก ๆ ข้าเคยหนีออกจากขบวนเสด็จพระราชา ไปหลบซ่อนตัวที่กระท่อมตีนหน้าผาอยู่นานตั้งหลายวัน”

   มันโง่หรือมันโง่ฟะ มันจะทำไปทำไม... “อะไรทำให้เจ้าต้องทำแบบนั้น”

   “ข้าคิดว่าข้าอยู่อย่างสุขสบายเกินไป”

   มึงมันอินดี้มากนั่นเอง...

   “เจ้าต่างหากล่ะที่ผิวพรรณลักษณะของเจ้าเหมือนคนที่ไม่เคยโดนแม้กระทั่งแสงแดด” ซองโจแซะผมคืน แซะไม่พอครับ ยังมองแบบสำรวจเหมือนดูถูกนิด ๆ แต่มันแกล้งมากกว่า

   “ไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิด” จะบอกมันยังไงดีว่าขี้โคลนกูก็คลุกมาแล้ว ประสาอะไรกับแดด ?

   “ก็เจ้าดูเป็นอย่างนั้นจริง ๆ” มันพูด “มองเผิน ๆ เหมือนสตรีที่ปลอมตัวเข้ามาเรียนที่ซองกยุนกวาน”

   มึงเคยดูซีรี่ส์ที่ปาร์คยูชอนเล่นเหรอ! อยากจะชวนมันคุยว่านางเอกสวยมากกกกกแต่ชวนคุยไปก็เท่านั้น ในเมื่อนั่นคือซีรี่ส์ แต่สิ่งที่ผมเจอตอนนี้คือของจริง

   “เพราะเป็นอย่างนั้น เมื่อใครมองเจ้า...เขาก็พลอยเป็นห่วงเจ้าเป็นหมด ท่าทางของเจ้าดูเหมือนจะเดินไปล้มไปยังไงยังงั้น”

   สรุปคือมันด่าผมใช่ไหม...

   “ขงเบ้งบ่นว่าเป็นห่วงเจ้าทุกวัน กลัวเจ้าจะเป็นลมเข้าสักวัน”

   มันพูดไปเรื่อย...พูดไปเอาด้ามดาบเขี่ยฟืนไป...สรุปก็คือมันต้องฟังจีซูหรือขงเบ้งเพื่อนมันพูดถึงผมว่างั้น เอาเข้าจริง ๆ ผมก็ไม่ได้สัมผัสว่าขงเบ้งมันจะชื่นชอบอะไรผมอย่างที่มันพูดเลย แม้ตอนที่เจอเขาจะมอง ๆ ยิ้ม ๆ ให้ผมก็ตาม

   ท่าทางที่ซองโจเคยบอกน่าจะจริง ยองวอนนั้นฮอตมากฮอตมายเหลือเกิน...ในหมู่ผู้ชายด้วยกัน

   “นั่นไง...เจอตัวแล้ว!”
   “หลีกทางข้า ข้าจะไปหานายน้อย!”

   ผมได้ยินเสียงเอะอะโวยวายทางด้านนอก พร้อมกับทหารและคนที่ถือคบเพลิงเดินมาเป็นจำนวนมาก เหมือนพวกเขาจะตามหาตัวผมกับซองโจเจอแล้ว และโจรที่มาปองร้ายพวกนั้นอาจจะโดนจัดการและก็กำจัดออกไปหมดแล้วเช่นเดียวกัน
   โชคดีที่ผมมากับซองโจ ถ้ามากับคนอื่น ความช่วยเหลืออาจจะมาอีกทีเมื่อตอนที่ผมกลายเป็นโครงกระดูกน้อยน่าสงสารริมกองไฟที่ดับมอด...
   คนที่ห่วงซองโจที่สุดเห็นจะเป็นซองชิล ส่วนคนที่ห่วงผมที่สุดเห็นจะเป็นพยองอัน เพื่อนนักเรียนซองกยุนกวานที่โดนกองไฟแยกจากกันสภาพเหมือนคลุกดินกันมา มีฝุ่นเต็มตัวและหน้าตามอมแมม
   พยองอันเดินเข้ามาหาผม สำรวจเนื้อตัวผมใหญ่ แต่ที่หนักกว่าเห็นจะเป็นซองโจที่ไม่ได้โดนแค่คน ๆ เดียวอย่างซองชิลรุม บอกเลยทหารแทบจะทั้งกรม

   “ข้าไม่เป็นไร” ซองโจรีบพูด “พวกเจ้าควรไปดูสหายจอมอ่อนแอของข้าดีกว่า ท่าทางจะยืนไม่ค่อยไหว”

   …ไม่รู้ว่าความหมายโดยนัยที่ซองโจต้องการสื่อคืออะไร...แต่ที่แน่ ๆ ผมมองว่ามันแม่งกวนตีนชิบหาย กูแค่หนาวและไข้ขึ้น(แน่ ๆ)เฉย ๆ หรอกเฟ้ย ไม่งั้นกูไฝว้กับมึงแน่
   เอ่อ แต่พอมองดูทหารมากมายที่มารุมล้อมซองโจ ผมคิดว่าผมรอให้มันอยู่คนเดียวดีกว่า ค่อยไฝว้กับมันอีกที
   ตอนนี้ผมอยากกลับไปนอนมากมายเหลือเกิน...

   “ยองวอน!!!” เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนล้มตึงลงไปคือเสียงของพยองอัน ผมคิดว่าหัวผมจะกระแทกพื้นซะแล้ว แต่กลับไม่ได้เป็นอย่างนั้น เหมือนมีใครมารับตัวผมเอาไว้...

   หวังว่าต่อไปจะไม่เจอเรื่องบู๊แบบนี้ ยองวอนมึงต้องเข้าใจด้วยว่ากูเรียนรักษาดินแดนมาก็จริง แต่สภาพร่างกายกูกับมึงนั้นอ่อนแอแตกต่างกันมาก...ตอนนี้กูรู้สึกเหมือนกูจะตายยังไงยังงั้นเลย...










   ผมลืมตาขึ้นมา...
   เพดานหรูหราเตะตาผมอย่างจังจนผมต้องลืมตาให้โตมากขึ้น ที่นี่ที่ไหนวะ ผมมองซ้ายมองขวา เห็นบุรุษในชุดแดงและก็หมออีกสองสามคนเป็นอย่างแรก
   บุรุษในชุดแดงที่ว่านั้น...คือพ่อของผมเอง
   พ่อ...แมนยูเมื่อคืนชนะป่าว???

   “เฮ้อ” พ่อผมในชาตินี้(และหน้าตาเหมือนกับชาติปัจจุบันกับผมอย่างกับพิมพ์เดียวกัน)ถอนหายใจดังเฮือก  “ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะไปสนิทกับ...คุณชายซองโจ”

   ผมต้องพูดยังไงดีฟะ...โคตรไม่ชินเลย ปกติเรียกป๊า เรียกพ่อ อันนี้ต้องเรียกอะไรนะ

   “ทะ ท่านพ่อ” เอาให้เนียนไปละกัน “ข้าไม่ได้สนิทกับเจ้านั่น”
   “อย่าเรียกเขาแบบนั้น!” พ่อตวาดเสียงเบา “ไม่อย่างนั้นจะเป็นชิบหายกันทั้งตระกูล”

   ด้วยความที่เขาเป็นพระญาติสินะ...แตะอะไรไม่ได้เลย ประเสริฐที่สุด

   “แล้วเขา...บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่าขอรับ”
   “คุณชายซองโจมีรอยฟกช้ำและรอยขีดข่วนเล็กน้อย” พ่อตอบ “เจ้าควรห่วงตัวเจ้าเองดีกว่า หากพวกทหารไม่ตามไปเจอเจ้า บางทีก่อนเช้าเจ้าอาจจะแข็งตาย”

   แปลกแต่จริงที่เห็นพ่อตัวเองที่ปกติจะห่วงแค่ว่าแมนยูกับบัวขาวจะชนะรึเปล่ามาห่วงลูกชายขนาดนี้ ผมอดยิ้มไม่ได้เลยครับ

   “ยังจะมาทำเป็นยิ้มอีก” พ่อว่าผม “ต่อไปหากเจ้าจะออกมาเที่ยวเล่นด้านนอกโรงเรียน เจ้าอย่าลืมส่งข่าวให้พ่อบ้านเพื่อที่เขาจะส่งคนมาปกป้องคุ้มครองอารักขา เข้าใจหรือไม่”
   “ขอรับ...” ผมรับไปงั้น ยุ่งยากจะตายห่า ไปไหนก็มีแต่คนเดินตาม โคตรไม่ใช่สไตล์ “แล้วที่นี่มันที่ไหนหรือขอรับ”
   “ที่นี่น่ะเหรอ...วังหลวงยังไงล่ะ”

   ผมอ้าปากค้าง

   “วังหลวง!! เรามาทำอะไรกันที่นี่!!”
   “เจ้าลืมไปแล้วหรืออย่างไรว่าคนที่อยู่กับเจ้าเมื่อคืนเป็นใคร ตอนนี้กำลังปั่นป่วนไปทั้งวังหลวง โชคยังดีที่เบื้องบนเมตตาเจ้า ส่งหมอหลวงมาคอยตรวจรักษาอย่างทันท่วงที ไม่อย่างนั้นโรคที่เจ้าเป็นอาจจะกำเริบหนักมากกว่าเดิม”
   “ข้าหลับไปนานหรือไม่ขอรับท่านพ่อ”
   “ก็ไม่นานหรอก นี่ก็ย่างเข้าสู่วันที่สองเท่านั้นเอง...”

   กูอึ้ง...หลับทำเชี่ยอะไรวะนานขนาดนั้น...ผมโดนแค่อากาศหนาวกับวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนเท่านั้นยังหลับไปนานขนาดนี้ ถ้าโดนหนักขนาดนี้ล่ะก็...เจอผมอีกทีตอนเดือนหน้าเลยละกันครับ

   “เจ้าไหวหรือไม่ กลับซองกยุนกวานไหวหรือเปล่า...”

   “ไหวขอรับ”

   ผมบอกพ่อ และก็มีใครหลายคนช่วยพยุงตัวผมยืนขึ้นเพื่อที่จะกลับไปยังซองกยุนกวาน...





   

   ข้าชื่อซองโจ...แต่จริง ๆ แล้ว ข้าชื่อคังยูต่างหาก

   ข้าไม่อยากจะให้เรื่องราวมันวุ่นวายเช่นนี้ การโดนลอบทำร้ายเป็นสิ่งที่ข้าเคยชินมาตั้งแต่เด็ก ๆ เพราะอย่างนั้นข้าจึงชอบที่จะฝึกให้ตัวเองแข็งแกร่งอยู่เสมอเพื่อเอาชนะอริหรือราชศัตรู แม้ว่าคนในวังหลวง เสด็จพ่อ พระมารดาของข้าจะไม่เห็นด้วยก็ตามเรื่องที่ข้าต้องปิดบังตัวตนไปคลุกคลีกับขุนนางคนอื่น ๆ แต่ข้าก็ขอร้องได้จนสำเร็จ

   “องค์ชายเสี่ยงอันตรายเกินไปรู้หรือไม่” ขงเบ้งเอ่ยขึ้น นาน ๆ ทีข้าจะเห็นเขาแต่งตัวในชุดเข้าวัง เช่นเดียวกันกับซองชิล แต่ซองชิลจะเป็นแบบที่ทะมัดทะแมงมากกว่าหน่อย เพราะเขานั้นมีหน้าที่ปกป้องอารักขาข้า “ข้านึกว่าพระองค์จะอยู่ในหอที่โรงเรียนทั้งคืน นึกอย่างไรถึงอยากออกไปข้างนอกในเวลาที่สถานการณ์บ้านเมืองวุ่นวายเช่นนี้”

   ข้ามองไปด้านหน้า พยายามไม่ให้เจ้าขงเบ้งเพื่อนข้าสังเกตสีหน้า

   “ข้าก็แค่อยากไปสำรวจอะไรที่อยู่นอกวังเสียหน่อย”
   “ไม่ใช่พระองค์อยากเที่ยวกับลียองวอนหรอกเหรอ” ขงเบ้งทำสีหน้าล้อเลียนผม “เจ้าได้ยินใช่หรือไม่ซองชิล ดูเหมือนยองวอนจะไม่อยากเป็นพระคู่หมั้นขององค์ชายนะ”

   ข้าชักสีหน้าส่งให้สหายทั้งสอง ซองชิลยังดีที่ไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา แต่สำหรับขงเบ้งข้ารู้สึกอยากจะสั่งให้เจ้านั้นโดนโบยสักไม้สองไม้

   ได้ยินกับหูตัวเองมาเต็ม ๆ แล้ว ไม่อยากจะได้ยินอีกรอบ

   ข้าก็พอจะรู้ว่าผู้ชายด้วยกันจะเป็นคู่หมั้นคู่หมายกันได้อย่างไร แต่เมื่อได้ยินดังนั้นรู้สึกเหมือนโดนสบประมาทยังไงชอบกล
   
   “โอ๊ะนั่น ลียองวอนพะยะค่ะ!”

   ขงเบ้งส่งเสียง ข้าหันไปดูตามเสียงเรียกของเขา เจอเข้ากับลียองวอนจริง ๆ เขาเดินมากับบริวารสองสามคนและบิดาของเขาผู้เป็นเสนาบดีซ้าย

   ตอนแรกข้านึกว่าเขาจะมองไม่เห็นพวกข้า แต่จู่ ๆ เจ้ากระต่ายนั่นก็หันมา ทำเอาข้าต้องรีบวิ่งไปหลบที่หลังศาลาไม่ทัน พวกที่ตามข้ามาก็ต้องวิ่งหลบกันใหญ่เพราะทุกคนไปทุกที่ที่ข้าไป

   ข้ารู้สึกใจเต้นเสียงดังตึก ๆ ไม่อยากให้ยองวอนรู้ตัวจริงของข้าเป็นใคร...

   ในความรู้สึกของข้า...เขาเป็นคนสุดท้ายที่ข้าอยากให้รู้

   “หายดีแล้วอย่างนั้นหรือ”

   รู้สึกสมเพชตัวเองอยู่เหมือนกันที่เป็นคนใหญ่คนโตที่ต้องมาหลบคนที่มีอำนาจน้อยกว่า แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็อยากที่จะหลบเขาอยู่แบบนี้

   “สีหน้าท่าทางดีขึ้นนะพะย่ะค่ะ”

   จริงอย่างที่ขงเบ้งว่า ยองวอนดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ผมก็เลยพลอยได้ถอนหายใจโล่งอง

   “องค์ชายดูเป็นห่วงเขามาก”

   “ขงเบ้ง เจ้าทำเป็นไม่รู้สักเรื่องได้หรือไม่ ข้าไม่ได้ห่วงหมอนั่น”

   “เขาน่าเป็นห่วงออกนะ”

   “หากข้าจะห่วงข้าก็คงห่วงเพราะเขาเป็นคนที่ติดอยู่กับข้าเมื่อคืนต่างหาก ข้าไม่อยากรู้สึกผิดไปทั้งชีวิต หากหมอนั่นเป็นอะไรไป”

   ขงเบ้งพยักหน้าเบา ๆ ให้ข้า แต่ก็ไม่วายทำหน้าตาล้อเลียนใส่ เป็นอีกครั้งที่ข้ารู้สึกอยากจะสั่งทหารโบยเจ้าคนฉลาดนี่บ้าง จะได้หลาบจำเรื่องการล้อเลียนข้าบ้าง

   ก่อนที่ข้าจะไปพบพระพันปีผู้เป็นย่าของข้า ข้าหันไปมองยองวอนอีกครั้ง ยองวอนดูตัวเล็กนิดเดียวเมื่อมองจากตรงนี้ เขาคงดีขึ้นมากจริง ๆ หลังจากที่ได้พักไปประมาณสองวัน

   ค่อยโล่งใจหน่อย...อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้เจ็บตัวหนักเพราะข้า

   





   ตำหนักพระพันปี

   ถึงแม้ข้าจะร่ำเรียนอยู่ที่ซองกยุนกวาน แต่บ่อยครั้งที่ข้ามักจะมาที่วังหลวงแห่งนี้ มิใช่ว่าข้ารักใคร่ในความเป็นอยู่ที่หรูหราฟู่ฟ่าสุขสบาย แต่ข้าชอบมาเพราะมาอยู่เป็นเพื่อนเสด็จย่าของข้าต่างหาก ช่วงนี้ท่านค่อนข้างที่จะประชวรบ่อย ข้านึกเป็นห่วงท่านยิ่งนัก

   “คังยูหรือ” เสด็จย่าเอ่ยกับบรรดาบริวารผู้รับใช้ “ไม่ต้องมากพิธีการ รีบเรียกตัวหลานข้าเข้ามา”

   เสด็จย่าของข้ามักจะเป็นเช่นนี้เสมอ ชอบให้ความสำคัญกับข้า แม้ว่าข้าเป็นราชบุตรที่เกิดจากพระสนมก็ตาม

   “ถวายบังคม...”

   “ไม่ต้องมากพิธีหรอก ย่าบอกแล้วไง นั่งสิ”

   ข้าง ๆ พระพันปีคือเสนาบดีลีพ่อของลียองวอน ข้าตกใจนิดหน่อยเมื่อพบเห็นว่าเขาอยู่ที่นี่ ทั้ง ๆ ที่เมื่อสักครู่ข้ายังเห็นเขาอยู่กับบุตรชายของเขา

   แต่ถึงอย่างนั้น...ก็ยังดีกว่าลียองวอนมานั่งอยู่กับเสด็จย่าของข้าเสียเอง มิเช่นนั้นล่ะก็ เจ้านั่นคงโวยวายเสียงดังจนวังหลวงต้องเกิดโกลาหล...

   “ย่าคิดว่าจะตบรางวัลให้กับสกุลลีที่มีบุตรชายมากความสามารถ ดูแลหลานของย่าให้กลับมาหาย่าได้อย่างไร้ซึ่งภยันอันตราย”

   อันที่จริงแล้ว...กระหม่อมต่างหากที่เป็นคนดูแลเจ้ากระต่ายลียองวอน

   “กระหม่อมเห็นด้วยพะย่ะค่ะ”

   “ทรงพระกรุณาเหลือเกิน” เสนาบดีลีกล่าวอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว “หากยองวอนทราบ คงจะรู้สึกดีใจมาก”

   “เขาต้องดีใจอยู่แล้ว สิ่งท่ี่ข้าประทานให้ เป็นปากกาขนนกนำโชคที่นักเรียนซองกยุนกวานหลายคนยังซื้อไม่ได้เลยนะ” เสด็จย่าขยับกล่องไหมสีน้ำเงินสดมาทางข้า “เจ้าช่วยนำไปส่งให้สหายของเจ้าทีสิคังยู”

   “พะย่ะค่ะ”

   “ว่าแล้วก็นึกเสียดายอยู่ในใจ เจ้ากับตระกูลของเสนาบดีลีจะได้เกี่ยวดองเป็นทองแผ่นเดียวกันอยู่แล้ว ไฉนกลับกลายเป็นอย่างนี้ไปเสียได้”

   “กระหม่อมมิบังอาจเอื้อมพะย่ะค่ะ”

   “หน้าตาของบุตรชายเจ้า ข้าได้ข่าวว่ามาโฉมสะคราญตระการตายิ่งกว่าสตรีใด ๆ เสียอีก” เสด็จย่าหันมาทางข้าที่กำลังฟังอยู่ “เจ้ามิเสียดายบ้างหรือคังยู”

   “เสด็จย่าทรงมีอารมณ์ขัน”    

   “เฮ้อ...ถ้าไม่ติดอยู่ที่ที่ว่ายองวอนเป็นบุรุษ ข้าคงจะได้ทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้กับมารดาของเจ้าเรื่องการแต่งงานของเด็กสองคนนี้”
   
   พูดถึงเรื่องนี้ทีไร ข้ารู้สึกกระอักกระอ่วนในใจทุกที เสด็จย่าของข้าเคยให้คำมั่นสัญญาต่อย่าของยองวอนว่าจะให้ข้ากับเขาแต่งงานกัน แต่ทว่าเมื่อยองวอนเกิดมาเป็นบุรุษ คำสัญญานั้นเป็นอันต้องยกเลิกอย่างไม่มีเงื่อนไขใด ๆ

   บางครั้งข้าก็นึกสงสัย...ว่าจะมีหญิงใดในโชซอนที่สดใสได้มากเท่ากับลียองวอนหรือไม่

   หรือมีเพียงแค่ลียองวอน...

   แม้เขาจะสร้างเรื่องปวดหัวให้กับข้า หรือแม้กระทั่งเวลามองข้าก็สามารถปวดหัวเพราะเขาได้ แต่ทว่า...ข้าไม่เคยพบเจอผู้ใดที่สดใสและสามารถทำให้ข้าเผลอมองไปบ่อย ๆ อย่างไม่รู้เบื่อแบบลียองวอนได้เลย

   หากเพียงแต่...เขานั้นเป็นสตรี

   บางทีเรื่องการแต่งงานข้าอาจจะตัดสินใจง่ายกว่าการแต่งกับยุนนารา

   
   “พระราชาทรงเร่งรัดแล้ว...เจ้าคิดว่าเจ้าพร้อมจะแต่งงานกับแม่นางสกุลยุนเมื่อไหร่หรือคังยู”
   

   ข้ามิสามารถให้คำตอบเสด็จย่าของข้าได้เลยด้วยซ้ำ...







   กระหม่อมไม่อยากแต่งงานกับคนที่กระหม่อมไม่ได้รัก











TBC *




Talk : เรื่องภาษา อาจจะไม่เป๊ะมากตามแบบที่ถูกต้องนะคะ
อ่านเพื่อความบันเทิง อย่าเอาไปใช้จริงนะคะ

[❣☾月亮☽❣]

 .  ดีมากๆ.
อย่างนั้นแหละคังยูของจูเนียร์
น้องเค้กฟิตมาก. ขอบคุณนะคะ

[Mouse2U]

ได้อ่านต่อแล้ว.. นักศึกษาวิชาทหารเขาเป็นลมง่ายกันแบบนี้ทุกคนเลยหรือเปล่าคะจูเนียร์ นี่ขนาดบอกว่าตัวเองไหวยังหลับไปตั้งสองวัน แล้วถ้าไม่ไหวขึ้นมาจะเป็นยังไงกันล่ะค้าา ^^ น่าเอ็นดูจริงๆ เลยค่ะ ..

เอาใจช่วยให้ซองโจกล้าข้ามผ่านกฎเกณฑ์ต่างๆ ได้โดยง่ายเลยนะคะ เรื่องของความรักยังไงก็ต้องใช้ 'หัวใจ' ตัดสินเท่านั้นล่ะเน้อ~

[tempo_oil]

คังยูยอดรักของข้าาาา แต่งกับข้าเถิด 55555 โดนถีบ

[My_yunho]

คังยู ยองวอนๆๆๆๆ