~~เออกูผิด 2...ตอนที่ 28~~ (กลับบ้านเรารักรออยู่ 4)“ ไอ้โจ๊ก ไอ้จ๊าก พวกมึงมานี่เลย ”
“ ค๊าบบบบ ” ไอ้จ๊ากวิ่งนำไปก่อนผมหลานช่วงตัว และเมื่อมันถึงตัวแม่
“ โอ๊ยยย ” ฝ่ามือพิฆาตก็รุมกระหน่ำตามตัวมันอย่างมิได้คาดคิด
“ ไอ้โจ๊กช่วยกูด้วย ” ผมวิ่งแอบเข้าหลบตรงเสากลางบ้านหวังให้ผีบ้านผีเรือนคุ้มครองแต่..ไม่รอด
“ มึงไม่ต้องมาแอมเลยไอ้โจ๊ก มึงมานี่เลยไอ้ตัวดี ” แม่หันไปหยิบพัดที่ใช้สำหรับคลายร้อนให้ตัวเองมากระหน่ำตีผมไม่ยั้งเช่นกัน
“ โอ๊ยยย แม่โจ๊กเจ็บนะ ” ผมยกมือขึ้นบังตัวแล้วตามด้วยเอี้ยวตัวหลบ แต่แม่ผมฝึกถึงขั้นเทพแล้วครับ...ไม่มีพลาดฝาดลงมาตรงไหนผมเป็นร้องเสียงหลงตรงนั้น
“ ดีเอาให้มันตายซะเลยดีไหม เฮือๆ ” แล้วแม่ก็ตั้งหน้าตั้งตายืนหอบ ผมแอบคิดนึกย้อนไปถึงตอนแม่จับได้ว่าพ่อไปเที่ยวหมอนวด ตอนนั้นพ่อกำลังนัวอยู่กับหมอนวดในห้องเลยครับ ส่วนแม่ผมมือขวาจูงไอ้จ๊ากมือซ้ายจูงไอ้โจ๊กแล้วก็ไม่ลืมที่จะเหน็บอีโต้ไว้ข้างหลัง พอรู้ว่าพ่ออยู่ห้องไหนเท่านั้นล่ะครับแม่กระหน่ำอีโต้เอาซะประตูซ่องเค้าพังเลยล่ะครับ ส่วนพ่อผมคาดว่าวันนั้นท่านอาจจะไม่ได้ดูดวงชะตาราศีเกิดในหนังสือพิมพ์ไทยรัฐมาก่อนล่วงหน้า ท่านเลยไม่รู้ล่วงหน้าว่าวันนี้อันที่จริงแล้วควรจะไปสะเดาะเคราห์ไม่ใช่ดอดไปเจาะกับหมอนวด แล้วฟ้าก็เป็นใจให้แม่เพราะพ่อไม่รู้จะหนีทางไหน ไอ้ครั้นจะกระโดนหน้าต่างหนีก็ไม่ได้เพราะติดเหล็กดัด ทางเดียวที่จะอยู่รอดก็คือการยอมรับในสิ่งที่ตัวเองทำ แม่ผมก็ช่างเป็นผู้หญิงที่ประเสริฐมากครับแม่พร้อมที่จะอภัยให้พ่อเสมอ วันนั้นพ่อรอดมาได้อาจจะด้วยบุญบารมีเก่าที่สะสมไว้เมื่อครั้งเยาว์วัย พ่อไม่เป็นอะไรมากอย่างที่คิดครับถ้าเป็นคนอื่นผมว่ามีตาย แต่นี่เป็นแม่ผมพ่อจึงสามารถเดินเอามือกุมแผลที่หัวไปหาหมอให้เย็บได้อย่างปลอดภัย แผลก็ไม่ได้ใหญ่มากมายอ่ะไรหรอกครับก็แค่...ตรงหัวเย็บไม่ต่ำกว่า 3 แผลก็น่าจะร่วมๆ 30 กว่าเข็มมั้ง นิ้วเกือบขาดเพราะยกมาบังตัวเอง ไหล่เกือบหลุดเพราะหันหลังหลบวิถีมีด...ก็เท่านั้น
“ แม่โจ๊กนะ ”
“ แล้วพวกมึงไปทำอะไรไว้ล่ะหา โตขนาดนี้แล้วยังต้องให้กูตามเช็ดตามล้างให้พวกมึงทุกเรื่อง มันใช่หน้าที่กูไหมมึงตอบมาซิไอ้จ๊าก ” แม่หันวิถีพัดไปโบกใส่หัวไอ้จ๊ากหนึ่งที
“ โอ๊ยแม่จ๊ากไปทำอะไรให้แม่มาตีอ่ะ ”
“ นี่มึงยังไม่รู้อีกเหรอไอ้จ๊าก ”
“ เรื่องโมเหรอแม่ ” ผมหันไปถามแต่ขาขยับหนีออกห่างแม่
“ ก็เออนะซิ นี่พวกมึงรุมกันแกล้งไอ้แตงโมมันใช่ไหม ”
“ โอ๊ยยย ใครจะไปแกล้งมันแม่ แม่เอาอะไรมาพูด ”
“ มึงล่ะตัวดีไอ้จ๊าก ” แล้วก็โดนไปอีกโบก
“ นี่ไอ้โมมันมาฟ้องแม่เหรอไง ไอ้โมมึงลงมาเคลียร์เลยนะ ” ไอ้จ๊ากเงยหน้าตะโกนเรียกไอ้โม...แล้วมันก็โดนอีกโบกจากมือมารดา
“ มึงก็เหมือนกันไอ้โจ๊ก โตขนาดมีเมียแล้วยังไม่รู้จักว่าต้องทำตัวอย่างไง ” ผมโดนอีกหนึ่งขนาดว่าขยับหนีออกมาห่างแล้วแต่แม่ผมไม่ถือท่านเดินตามได้
ผมจะลำดับเหตุการณ์ตอนที่ไอ้โมวิ่งเข้าบ้านมาให้ฟังครับ ช่วงที่ไอ้โมวิ่งเข้ามาบ้านโดยมีผมกับไอ้จ๊ากวิ่งตามมาดู
“ เอ้าอะไรกัน ” แม่ผมชะโงกหน้ามาดูท่านคงเห็นไอ้โมวิ่งร้องไห้ขึ้นบ้านไป
“ เปล๊า ” ไอ้จ๊ากเห็นแม่เดินมาก็เบรกตัวโก่งเลยครับ
“ แล้วไอ้แตงโมมันร้องไห้ทำไม ”
“ ใครจะไปรู้ แม่อยากรู้แม่ก็ไปถามมันเองดิ ”
“ ไอ้จ๊าก มึงอย่ามากวนติงกู ไอ้โจ๊กเมียมึงเป็นอะไร ”
“ มะ มะ ไม่รู้ครับ ” ผมจำต้องโกหกช่วยไอ้จ๊ากเพราะมันหันมาส่งสายตาวิงวอนผม
“ เออกูจะไปถามมันเอง ” แล้วแม่ผมก็เดินขึ้นบ้านไป
แล้วพวกผมจะอยู่ให้งานเข้าเหรอครับ ผมกับไอ้จ๊ากสบตาหวานให้กันก่อนจะพากันวิ่งแจ้นไปขึ้นมอไซร์คู่ใจของไอ้จ๊ากแล้วพากันขับหลบหนีไป
(ไอ้โมเล่า)
“ แตงโม นี่แม่เองเปิดประตูให้แม่หน่อบลูก ”
“ ครับ ” ไอ้โมเดินมาเปิดประตูให้แม่ทั้งน้ำตา
“ เป็นอะไรไปลูก ร้องไห้ทำไม ”
“ แม่ ” ไอ้โมร้องไห้โผเข้ากอดแม่ผม แม่ผมเป็นคนแพ้น้ำตาครับ โดยเฉพาะน้ำตาของคนอื่นยกเว้นก้แต่ลูกตัวเอง อย่าได้ร้องเชียวครับแม่ตีซ้ำแบบไม่ยั้ง
“ ใครทำอะไรลูกบอกแม่ซิ ”
“ เปล่าครับ ”
“ โกหกผู้ใหญ่มันบาปนะลูก ”
“ โมไม่เป็นอะไรจริงๆ ครับแม่ ”
“ ไม่สบายใจมากเหรอลูกถึงได้ต้องมานั่งเสียน้ำตา ”
“ ................... ” ไอ้โมไม่ตอบแต่ยังคงกอดแม่ผมไว้
“ ถ้าสิ่งที่ทำให้ลูกร้องไห้มันเป็นเรื่องไม่เป็นเรื่องลูกก็อย่าเก็บเอามาใส่ใจ คนเรานะลูกจะให้ใครมาทำในสิ่งที่เราต้องการเท่านั้นมันไม่ได้หรอกนะลูก หลายคนก็หลายความคิดร้อยพ่อพันแม่ยากที่เราจะเข้าใจ เราจะมานั่งร้องไห้กับอีกแค่การกระทำของคนที่ไม่มีหัวคิดไปทำไมล่ะลูก ”
“ โมไม่ชอบให้ใครมาดูถูกโมนี่ครับ โมเองยังไม่เคยคิดจะดูถูกใครก่อนเลย ”
“ แตงโมฟังแม่นะลูก ลิ้นคนเรามันไม่มีกระดูกมันจะพูดจะถากจะถางเราอย่างไงก็ได้ ทุกอย่างมันขึ้นอยู่ที่เราจะเก็บเอาคำพูดพวกนั้นมาเป็นเข็มทิ่มแทงใจเราไหมก็แค่นั้น ถ้าเราไม่คิดมันก็แค่ลมปากผ่านแล้วก็ผ่านเลยไป แต่ถ้าเราคิดตามที่มันพูดถึงแม้เรื่องที่มันพูดออกมาจะไม่จริงทั้งหมดแต่ถ้าเราคิดตามมันก็ทำให้เจ็บได้นะลูก ”
“ ………….. ”
“ แตงโมมาที่นี่ทำไมลูก ไหนตอบแม่ซิ ”
“ มาเยี่ยมพ่อกับแม่พี่โจ๊กครับ แล้วก็มาเที่ยวพักผ่อนด้วย ”
“ เราทำอย่างแรกได้แล้ว ทีนี้ก็เหลืออย่างหลังที่เราต้องทำให้สำเร็จ ”
“ โม ”
“ เอางี้นะ ลองคิดเล่นๆ นะลูก สมมุติว่ามีใครเค้าต้องการทำให้เรารู้สึกแย่แค่ไหนแต่ถ้ามันทำไม่สำเร็จลูกว่ามันจะรู้สึกอย่างไง ”
“ คงจะเสียใจมั้งครับ ”
“ 555+ แม่ก็ว่าอย่างนั้น เพราะงั้นไหนๆ ก็ได้มาพักผ่อนแล้วทั้งทีลูกก็ต้องทำทุกวิถีทางที่จะทำให้ตัวเองมีความสุขสิลูกจริงไหม ^^ ”
“ ครับแม่ ^^ ”
“ ดีมากลูก ทีนี้ลูกบอกแม่ได้เหรอยังว่าใครทำให้ลูกร้องไห้ไม่สบายใจอย่างนี้ ”
“ พี่........... ครับ ”
“ ซื้อหวยไม่ถูกอย่างนี้นะ งั้นปล่อยเป็นหน้าที่แม่เอง เหอะๆ ”
ผมกับไอ้จ๊ากขับรถร่อนไปเชิญชวนเพื่อนร่วมก๊วนให้มารวมตัวเมากันอย่างไม่ได้รู้สึกรุ้สาเลยซักนิดว่ากลับมาแม่จะมีรายการพิเศษเตรียมต้อนรับพวกเรา
“ มึงว่าพวกเรากลับไปจะเป็นไงวะ ” ผมลองถามความเห็นไอ้จ๊าก
“ กูจะรู้ไหม คงไม่เป็นไรมั้ง ”
“ กูสงสารเมียกูวะ มึงก็นะยอมให้เมียกูหน่อยก็ไม่ได้ ”
“ ช่วยไม่ได้แม่งเล่นแรงกับกูก่อนนี่หน่า ”
“ แต่มึงก็ผิดนะโว๊ยไอ้จ๊าก มึงไปพูดจี้ใจดำน้องเค้าอ่ะ ”
“ เออก็เมียมึงนี่ เข้าข้างกันเข้าไปไม่ถึงทีกูมั่งก็แล้วไป ”
“ เฮ้ยไอ้จ๊ากมึงพูดอย่างนี้หมายความว่าไงวะ กูบอกไว้ก่อนนะโว๊ยถ้าคิดจะทำอะไรเมียกูมึงโดนแน่ ถ้าจะคิดบัญชีกับเมียกูมึงมาคิดกับกูนี่ แค่นี้กูก็รู้ผิดมากแล้วที่เข้าข้างมึง ”
“ โอ้โห ปกป้องกันจังนะมึง ”
“ โมเป็นเด็กดีนะโว๊ย ”
“ ค๊าบบ โคตรดีเลย แม่งยืนด่ากูปาวๆ ไอ้สัดพูดมาได้ว่าเด็กดี ”
“ เชี้ยมึงว่าเมียกูเหรอไอ้จ๊าก ”
“ เปล๊า กูสรรเสริญเยินย่อเมียมึงอยู่ต่างหาก ”
“ ระวังเถอะ เมียกูแสบกว่าที่มึงคิด ”
“ กลัวตายอ่ะ 555+ ”
ผมแอบเคืองไอ้จ๊ากอยู่หน่อยๆ หนอยคิดว่าตัวเองแน่สินะ ถ้าจะไม่ได้การเห็นทีต้องหาทางกำหราบความแน่ของมันซะแล้ว
แล้วผมกับมันก็่ร่อนแมงกาไซร์จนทั่วทุกครัวเรือนที่ต้องการจะไปก่อนจะหันหัวรถวิ่งตรงเข้าบ้านแล้วก็อย่างที่ทราบโดนเต็มๆ ครับ
แล้วเมื่อพ่อผมกลับมาก็ไม่พ้นครับ โดนอีกรอบ...
“ ไอ้โจ๊ก ไอ้จ๊าก พวกมึงไปทำอะไรน้อง ”
ผมกับไอ้จ๊ากไม่ตอบแต่ใช้ท่าทางเป็นคำตอบ พวกเราทำหน้าสลดพร้อมๆ กับตั้งท่าโกยเถอะโยม
“ เกิดอะไรขึ้นอ่ะมึง ” ไอ้บึกเดินมาดึงผมไปคุยข้างนอก
“ เปล่า แค่เข้าใจผิดกันนิดหน่อย ”
“ นิดหน่อยแต่ไอ้โมร้องไห้เนี้ยนะ นี่มึงดูแลน้องประสาอะไรวะกูไปแปปเดียวน้องแม่งนยเลย ”
“ แปปมากเลยมึง กูนึกว่ามึงดำน้ำหนีลอบดักปลาพ่อกูไปแล้วซะอีก ”
“ เชี้ย ไปดูโมกัน ”
“ อืม ”
ตัดกลับไปที่ห้องนอนผม
“ โม เป็นไร ” ไอ้บึกเดินเข้าไปกอดน้องที่ตอนนี้นอนนิ่งๆ อยู่บนเตียง
“ โม พี่ขอโทษนะ ” ผมเดินเข้าไปจับแขนมัน
“ ไม่ ” ไอ้โมสบัดมือหนีแขนผม
“ พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่ขอโทษพี่ไม่ได้เข้าข้างไอ้จ๊ากมันเพียงแต่ ”
“ เพียงแต่พี่จ๊ากเป็นพี่น้องพี่แต่โมไม่ใช่ โมมันก็แค่คนนอกใช่ไหม ”
“ โมพูดเกินไปแล้วนะ ” ไอ้บึกหันไปดุน้อง
“ พี่บึกก็อีกคนดีแต่เข้าข้างพี่โจ๊ก ไม่มีใครเข้าใจโมซักคน ” ไอ้โมซุบหน้าลงกับหมอน
“ ก็ตามใจนะถ้าโมคิดอย่างนั้นพี่ก็คงไม่มีอะไรต้องพูดแล้ว เพราะพี่ไม่ชอบเด็กที่ไม่รู้จักโตเสียที ” ไอ้บึกออกอาการงอน
“ พี่ปลาบึก ” ไอ้โมเงยหน้ามาดึงแขนไอ้บึกไว้
“ อะไร เหรอว่ายังประชดพี่ไม่พอ งั้นก็เอาซิเอาให้จบแล้วเราก็ไม่ต้องมาพูดกันอีก ”
“ โมขอโทษครับ โมไม่ได้ตั้งใจ พี่อย่าโกรธโมเลยนะ ” ไอ้โมยกมือขั้นไหว้ปลาบึก
“ โม ถ้าพี่ยกโทษให้โม โมเองก็ต้องยกโทษให้โจ๊กด้วยเหมือนกัน โมเองทำร้ายจิตใจพี่แล้วก็บอกว่าไม่ได้ตั้งใจ โจ๊กเองก็คงจะเหมือนกันมันก็อาจจะมีบ้างที่ทำอะไรไปด้วยความไม่ตั้งใจ ความไม่ตั้งใจของคนขึ้นอยู่กับสถานการณ์จะพาไปโมน่าจะดูออกนะว่าอันไหนทำไปด้วยความตั้งใจเหรอไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ”
“ พี่ปลาบึกผม ”
“ พี่ไม่สนหรอกนะว่าโมจะรู้สึกนึกคิดอย่างไง เพราะโมเองก็ไม่ได้แคร์ความรู้สึกอะไรใครอยู่แล้วนี่ ”
“ โมแคร์นะพี่ พี่อย่าพูดอย่างนั้นสิ ”
“ ผู้ชายคนนี้เป็นใครโม ” ไอ้บึกชี้มาทางผม
“ เป็น ” ไอ้โมจนด้วยคำพูด
“ ถ้าโมคิดว่าโจีกเป็นแค่ผุ้ชายที่ช่วยระบายเรื่องความใคร่ให้โมได้แค่นั้นละก็ พี่ขอบอกให้โมเก็บของกลับบ้านไปซะแล้วก็ไม่ต้องกลับมาให้เห็นอีก ”
“ พี่ปลาบึก ”
“ พวกพี่ไม่ใช่เพื่อนเล่นเรานะโม ถ้าคิดจะอยู่ด้วยกันแต่ไม่ฟังกัน ไม่แคร์ไม่แม้แต่จะอภัยให้กันพี่ก็ไม่เห็นว่าเราจำเป็นต้องมาทนกันอยู่สามคนอย่างนี้ พี่ไม่ได้เข้าข้างใครแต่ถ้าเป็นพี่ต่อให้ไอ้โจ๊กทำผิดจริงแต่ถ้ามันสำนึกผิดและยอมขอโทษก็ถือว่ามันเป็นลูกผู้ชายคนหนึ่งเหมือนกัน โมลองคิดเอานะถ้าโมทำผิดเองบ้างละโมยังต้องการคำว่าอภัยจากปากพวกพี่ไหม คิดเอาเองนะ ”
เป็นครั้งแรกที่ผมอยากเอาหน้าไปซ่อนเพราะความอับอายในการกระทำของตัวเอง ไอ้บึกเป็นผู้ใหญ่กว่าที่ผมคิดจริงๆ ครับ
“ บึกมึงก็พูดเกินไปคนที่ผิดนะกูนะไม่ใช่โม ”
“ อันนั้นกูรู้แล้ว คนอย่างมึงมันผิดได้ตลอดแหละ เคยมีบ้างไหมที่มึงจะทำถูกซักเรื่องอ่ะไอ้โจ๊ก วันๆ สร้างแต่ปัญหาแม่งภาระกูจริงๆ เลยตามกูมานี่เลย ” แล้วมันก็สะบัดตูดหนีออกไปจากห้องครับ
“ โมพี่ขอโทษ ”
“ พี่โจ๊ก ” ไอ้โมยกมือขึ้นไหว้ผม
“ ไม่เป็นไร พี่เองก็ผิดด้วยแหละ ”
“ พวกมึงมันผิดด้วยกันหมดแหละ ” ผมกับโมหันหน้าไปตามเสียงดุๆ ที่ยืนหัวโด่อยู่หน้าประตูห้อง ไอ้บึกยังคงยืนรอผมอยู่หน้าห้องครับแต่เสียงที่พูดเมื่อกี้ไม่ใช่เสียงมันแน่ๆ ผมโบกมือให้ไอ้บึกช่วยขยับขวานิด และเมื่อไอ้บึกขยับก้ใช่เลยครับ
“ พ่อ ”
“ เออ กูเอง ”
จริงๆ ไอ้บึกมันคงเดินออกไปเจอพ่อผมที่หน้าประตูพอดีแต่มันคงไม่กล้าที่จะเดินกลับเข้ามาบอกพวกผม
“ ตกลงนี่พวกมึงเป็นอะไรกันแน่ เพื่อนหรือว่า อย่างอื่น ”
“ พ่อฟังผมก่อนนะ ” ปากผมสั่นใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมาจากข้างในอกให้ได้
“ กูจะฟังแค่คำตอบที่กูถามมึงไป ”
“ พ่อ ”
“ นี่แม่มึงรู้เหรอยัง ” พ่อผมเดินเข้ามาใกล้
“ รู้แล้วครับ ”
“ รู้ว่ามึงมีเมียเป็นผู้ชายเนี้ยนะ ”
“ ครับ ” ผมก้มหน้ามองต่ำด้วยความรู้สึกผิด
“ แล้วคนไหนที่เป็นเมียมึง ”
“ ………… ” ผมกลัวว่าถ้าบอกไปไม่ผมก้เมียที่เป็นฝ่ายต้องเจ็บตัว
“ ผมเองครับพ่อที่เป็นเมียมัน ” ไอ้บึกเดินมายืนข้างพ่อผม
“ ผมก็ด้วยครับ ” ไอ้โมยกมือขึ้นรายงานตัวด้วยอีกคน
“ จริงเหรอไอ้ลูกหมา ”
“ ครับ ” ผมยังคงไม่กล้าสบตาพ่อตัวเองอยู่ดี
“ พ่อครับฟังพวกเราก่อนนะครับ จริงๆ แล้วพวกเราไม่ได้คิดทีึ่จะปิดบังพ่อแต่เพราะว่าผม ”
“ เฮ้ยยยเก่งนี่หว่า ”
“ อะไรนะ ” ผมกับไอ้บึกไอ้โมมองตากันไปมา
“ 555+ ลูกกูมีเมียแล้วโว๊ย 5555+ อย่างงี้ต้องฉลอง ” แล้วพ่อผมก็วิ่งหายออกจากห้องไป
หัวข้อ: ~~เออกูผิด 3 ...ตอนที่ 57~~ รวมตัวแก๊งรั่วไหล2 13.12.13 (อ่าน 1508123 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก