~~เออกูผิด...ตอนที่ 23~~" กลับมาแล้วเหรอ "
" อืม "
" เป็นไงบ้างคุยกันรู้เรื่องไหม "
" บึก "
" อะไร "
" มึงมานั่งนี่มา " ผมดึงมือไอ้ปลาบึกให้มานั่งข้างๆ ผมบนเตียง
" มีไร "
" แปปนะ (ผมล้วงมือไปที่....หมอนแล้วหยิบเอาถุงผ้าสีแดงสดขึ้นมา) กูไม่มีอะไรจะให้มึง มีแต่มึงที่ให้กูมาตลอด (ผมหยิบสร้อยพร้อมพระเลี่ยมทองอีกเส้นออกมาใส่ให้ไอ้ปลาบึก) ใส่ไว้นะกูให้มึง "
" มึงเอามาให้กูทำไม "
" เพราะมึงคืออีกคนที่กูรัก และกูก้อยากให้คนที่กูรักก็เท่านั้น "
" งั้นถ้ากูบอกว่าที่กูทำทุกอย่างให้มึงเพราะกูอยากทำให้ล่ะ โจ๊ก...กูไม่เคยหวังว่าจะทำโน่นนี่ให้มึงเพื่อต้องการของมีค่าจากมึงหรอกนะ "
" กูรู้ "
" รู้แล้วนี่คืออะไร " มันชี้ไปที่สร้อยคอที่ผมพึ่งใส่ให้มันไป
" สร้อยเส้นนี้แม่กูให้มา ( ผมเอามือลูบสร้อยที่คอมันเล่น) แม่ยกให้กูเป็นของขวัญตอนที่กูสอบเข้ามหาลัยได้ แม่กูรักสร้อยเส้นนี้มากเพราะสมัยที่พ่อกูจีบแม่กูพ่อกูก็ให้สร้อยกับพระองค์นี้ให้แม่กูมา แม่บอกกูว่านี่เป็นเหมือนของแทนความรักที่แม่จะจดจำไปตลอดชีวิต แม่กูเลยอยากให้กูเก็บไว้เพื่อให้กูยกให้กับคนที่กูรัก แล้ววันนี้...ไม่สิจริงๆ กูเจอมึงมานานแล้วนี่เนอะ บึก (ผมเชยคางมันมามองสบตาผม) กูเจอคนที่กูรักแล้ว กูอาจจะเป็นคนรักที่เห็นแก่ตัวอาจไม่ดีเหมือนคนทั่วๆ ไป มึงจะรับได้ไหม "
" อืม ได้สิ ขอบใจนะ "
" รับได้แล้วร้องไห้ทำไมวะ " ผมดึงมันมากอด
" กูดีใจนะที่คนที่กูรักเป็นมึง ขอบใจนะที่รักกู ขอบใจจริงๆ " ผมกอดมันแน่นขึ้นกว่าเดิมมันเองก็เช่นกัน
" แม้ว่ากูเคยนอกใจมึงอย่างนั้นเหรอ "
" แต่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะความเข้าใจผิดนี่ มันไม่ได้เกิดจากความต้องการของตัวมึงเองซักหน่อย "
" แต่กูก็ผิดอยู่ดี "
" ลืมมันไปเถอะโจ๊ก มึงอย่าเก็บเรื่องนี้มาเป็นอารมณ์เลย (มันเอามือจับหน้าผมให้มองตามัน) กูขอแค่ให้มึงเข้าใจกูเหมือนอย่างที่กูเข้าใจมึงก็พอ มึงจะมีเมียเยอะแค่ไหนนั่นไม่ใช่ปัญหาแต่ปัญหามันอยู่ที่มึงจะดูแลรักษาหัวใจพวกเค้าเหล่านั้นไหวไหม...แค่นั้นเอง กูภูมิใจนะที่ใครๆ ก็รักมึงนั่นก็แสดงว่ากูเลือกคนไม่ผิด ถ้ามึงเลวจริงๆ โมก็คงไม่เลือกมึงหรอก "
" กูรักมึงนะปลาบึก "
" กูรู้ มึงไม่ต้องห่วงเรื่องนี้หรอกยังๆ กูก็ไม่ทิ้งมึงไปไหนแน่นอนยกเว้น "
" ยกเว้นอะไร "
" ยกเว้นมึงจะงี่เง่าพูดไม่รู้เรื่อง ถ้าถึงวันนั้นนะคงไม่แน่ " ผมซบหัวตัวเองลงบนบ่ามันอีกครั้ง
" ค๊าบๆ ผมจะทำตัวให้ดีขึ้นมากกว่านี้ผมจะได้ไม่โดนทิ้ง "
" อ้าวแล้วสร้อยมึงไปไหนแล้วล่ะ " มันคงสดุดตาตอนที่ลูบหัวผม
" กูให้โมไป "
" อืม "
" มึงโกรธกูไหม "
" ไม่อ่ะ ทำไมต้องโกรธล่ะ "
" สร้อยเส้นนั้นกูซื้อด้วยเงินเดือนงวดแรกของกูเลยนะ "
" 555+ เหรอ "
" กูทำผิดกับโมไว้มาก ของแค่นั้นคงไม่ทำให้อะไรดีขึ้นแต่กูก็อยากให้น้องเค้าเก็บเอาไว้ "
" ใครบอกมึงทำผิดมึงทำถูกแล้วต่างหากโจ๊ก ของสำคัญก็ควรอยู่กับคนสำคัญ "
" บึกกูไม่ได้หมายความว่าสร้อยเส้นนั้นสำคัญกว่า..." ไอ้ปลาบึกเอามือขึ้นมาปิดปากผม
" สร้อยที่แม่มึงให้มากับสร้อยที่มึงซื้อด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง มันไม่มีเส้นไหนสำคัญไปกว่าเส้นไหนหรอกนะทั้งสองเส้นต่างมีความสำคัญเท่าๆ กัน "
" ปลาบึก " ผมเอามือปิดหน้าร้องไห้กับความโชคดีของตัวเองอีกครั้ง
เช้าวันรุ่งขึ้น
" โจ๊ก ตกลงมึงกับน้องเค้าเลิกกันจริงๆ เหรอ " ผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ปลาบึกฟังครับ
" เค้าเลือกให้ตัวเองแล้ว "
" โจ๊กบางทีมันอาจจะไม่เป็นอย่างที่มึงคิดก็ได้นะ ลองคิดดูให้ดีๆ สิ ถ้าน้องเค้าชอบไอ้หมอนั่นจริงทำไมไม่คบกันให้เป็นเรื่องเป็นราวกันไปตั้งนานแล้วเค้าจะรออะไรอยู่จริงไหม อีกอย่างถ้าเค้ารักกันจริงแล้วทำไมเค้าถึงยอมยกครั้งแรกให้มึง โจ๊ก โจ๊ก นี่มึงคิดตามกูพูดปะเนี้ย "
" ช่างเถอะมันจบไปแล้ว "
" ถ้ากูเป็นโมนะแล้วกูมารู้ว่าคนที่กูรักไม่คิดจะทำเชี้ยไรเลยเพื่อกู...กูคงรู้สึกผิดหวังในตัวคนที่กูรักมากๆ " มันเดินเอาตบบ่าผมเบาๆ แล้วก็เก็บเสื้อผ้าออกไปซักนอกระเบียง
" ทำอะไรละ กูยังจะทำอะไรได้อีก "
ครบหนึ่งเดือนที่ไม่มีการติดต่อกันเลยกับโม
" พี่โจ๊ก ว่างปะ "
" ถามไมวะไก่ "
" ไปห้างเป็นเพื่อนผมเลือกซื้อของขวัญวันแต่งงานหน่อยดิ "
" ใครแต่งวะ "
" เพื่อนผมพี่ไม่รู้จักหรอก อ้อมียกเว้นไว้คน "
" แล้วมึงมาชวนกูไปเลือกของขวัญเนี้ยนะ มึงไว้ใจกูขนาดนั้นเชียว "
" เอาน่านานๆ ได้ออกไปเปิดหุเปิดตาบ้างซักแปปก็ยังดี น่าเอาน่านะๆ ไปหน่อย "
" มึงไปชวนปลาบึกพี่มึงโน้นไป " ครับเดี๋ยวนี้มันกลายเป็นพี่น้องสุดซี้กันไปแล้ว
" พี่เค้าไม่ว่างนะเค้าต้องกลับไปเตรียมตัวหุงหาอาหารค่ำให้สามี น่าพี่โจ๊กแหละไปแปปปปปปปปเดียวเองพี่ผมสัญญาแต่ถ้าเกิดพี่ติดใจจะอยู่ต่อนั่นก้อีกเรื่องหนึ่ง "
" ติดใจอะไรของมึง ไอ้นี่นิ "
19.00 น. กลางห้างดัง
" เฮ้ยเลือกได้ยังวะไก่ "
" เดี๋ยวพี่เดี๋ยว ใจเย็นๆ ดิเลือกของขวัญนะไม่ใช่ซื้อข้าวแกง "
" อันนั้นเป็นไง น่ารักดี เหรออันนี้ดี "
" อันโน้นดีกว่าไหมไก่ " เสียงนี้
" โม " โมจริงๆ ด้วย
" อ้าวโมแหมบังเอิญจังมึงมาทำไรแถวนี้วะ เหอะๆ " เหอะๆ บังเอิญมากเลยมึงไอ้ไก่
" ไหนมึงบอกว่าจะให้กูมาช่วยเลือกของขวัญไง ตกลงของขวัญอะไรล่ะจะได้เลือกได้ถูกๆ งาน " โมจริงๆ ด้วย (ยังไม่หายอึ้ง)
" อะอ๋อๆๆๆ งานวันเกิดไอ้เอไง "
" อ้าวไอ้ไก่ไหงมึงบอกเพื่อนมึงจะแต่งงานไงไอ้สัด " นี่มึงตั๋วกูใช่ไหมนี่ (ตั๋วแปลว่าหลอกครับไอ้บึกสอนมา)
" อ้อๆ ใช่ๆ แต่งปุ๊ปก็จัดงานวันเกิดต่อเลยไง เหอะๆ " ดูมันครับดูมัน
" งั้นกูว่าให้เพื่อนมึงเลือกให้ดีกว่าไหมกูไม่ถนัดเลือกของวะ "
" เอางี้ช่วยๆ กันเลือกไง งั้นไอ้โมมึงเอาพี่โจ๊กไปยืนเลือกของตรงโน้นนนนนเลยนะ ส่วนโซนนี้เดี๋ยวกูเดินดูเอง "
" ไม่ดีมั้งมึง " ผมออกตัวล้อฟรี
" เอาน่าอย่าเรื่องมากได้ปะ ไปดิ ชิ้วๆๆๆ "
แล้วผมจะทำอะไรได้ล่ะครับ เอาวะไปก็ไป
" พี่ไปดูทางโน้นแล้วกันนะครับ เดี๋ยวผมจะดูทางนี้เอง " ทิ้งกูแล้วยังจะมาออก คำสั่งกับกูอีก
" ครับ " ไม่อยากอยู่ใกล้งั้นกูไปก็ได้วะ
ผมเดินกูของไปเรื่อยๆ โซนที่ผมเดินดูเป็นพวกตุ๊กตาครับเห็นแล้วคิดถึงไอ้หมีควายตัวโตที่นั่งแบะอยู่ที่บ้าน (จำกันได้ไหมครับ^0^) ซักพักผมก็ไปสดุดตาเข้ากับตุ๊กตาหน้าบึ้งตัวหนึ่งเข้าครับ
" 555+ หน้าเหมือนโมตอนนี้เลยวะ 555+ "
" เหมือนขนาดนั้นเชียว "
" ครับ เฮ้ยย " มาเมื่อไหร่วะ
" เค้าให้มาเลือกของขวัญวันแต่งงานไม่ใช่เลือกของให้ตัวเอง " แล้วมันก็เดินจากไป...อะไรวะ
30 นาทีผ่านไปผมไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันซักอย่าง
" พี่โจ๊ก อยู่ไหนอ่ะ " ไอ้ไก่โทรตามครับ
" ที่เดิมวะยังไม่ได้อะไรเลย "
" ไม่ต้องเลือกแล้วพี่ผมได้แล้วพี่อ่ะมาเจอผมที่ MK เลยเร็วๆ "
" อ้าวเห้ยไหงงั้นวะมึง "
" เอาน่ามาให้ไวเร็วก่อนที่หมาจะคาบไปแดก "
" หมา หมาอะไรวะ " มันวางสายผมไปแล้วครับ
5 นาที หน้าร้าน MK
" ไมช้าจังวะพี่กู "
" นี่ก็เร็วที่สุดแล้วนะ ไมมึงมีไรวะไก่ "
" นี่นะเร็ว โน้นดูโน้นดิแม่งเร็วกว่าอีก "
ไอ้ไก่ชี้ให้ผมดูผู้ชายคู่หนึ่งครับดูๆ ไปแล้วน่ารักน่าเอ็นดูสมกันจริงๆ มันเหมือนเป็นวัยของเค้าจริงๆ เค้าทั้งคู่กำลังยืนหัวเราะต่อกระซิบกันอย่างไม่อายสายตาสาวๆ หนุ่มๆ กันเลย ที่สำคัญผู้ชายหนึ่งในนั้นที่ผมมองอยู่คือไอ้น้องโมครับ...อีกคนคงเป็นชู้สินะ
" เห็นไหมพี่ว่านั่นอะไร "
" ก็ไม่เห็นจะมีอะไร แค่คนยืนคุยกันทำไมอิจฉาเคาเหรอไงมึง "
" โหพูดอะไรไม่ได้ดูหัวใจตัวเองเลย "
" ตกลงมึงได้ของแล้วใช่ไหมกูจะได้กลับ " เสียงผมจะดังไปถึงคนคู่นั้นไหมนะ
" เอ้า กลับได้ไงพี่อยู่กิน MK ด้วยกันก่อนดิ จริงปะวะโม " นั่น..ไอ้ไก่ส่งมุขกลับมาครับ
" อย่าเลยเดี๋ยวใครบางคนจะกินไม่ลง อ้อจริงๆ ก็น่าจะกินไม่ลงล่ะนะป่านนี้คงอิ่มกำลังใจจากคนข้างๆ แล้วมั้ง "
" ไก่ถ้าใครเค้าอยากกลับก็ปล่อยๆ เค้ากลับไปเถอะป่านนี้คนข้างๆ ที่บ้านเค้าคงรอแล้วมั้ง " พูดจาน่าจูบจริงๆ
" จริงสิไก่ป่านนี้เค้าคงรอแล้ว แต่ก็ไม่เหมือนบางคนที่แม้แต่รอยังทำไมไม่ถึงขนาดวิ่งแจ้นมาหากันถึงนี่ " เอาดิกูก็งอนเป็นนะมึง
" เหอะๆ พวกขี้แพ้ชวนตี "
" พอแล้วๆ เค้าเรียกแล้วพี่ผมหิวแล้วด้วยไปพี่โจ๊ก "
" ห้ามกูทำไมวะกำลังสนุกเลย "
" เอาน่าไปสนุกต่อหน้าเตา ว่าแต่ชิงนั่งข้างเมียตัวเองให้ได้แล้วกันนะพี่ "
" จัดให้ " ผมเดินตรงดิ่งตามกลุ่มไปติดๆ
โชคเป็นของผมครับเพราะช่วงที่กำลังจะเดินเข้าโต๊ะไอ้น้องโมมันไม่ได้หันหน้ามาดูข้างหลังเลยว่าใครที่เดินตามมันไปติดๆ พอถึงโต๊ะปุปไอ้น้องโมก็ขยับไปนั่งติดด้านในครับและแน่นอนคนที่นั่งข้างมันจะเป็นใครไปซะไม่ได้
" อ้าว " แต่พอมันหันมาเจอหน้าผมเข้าก็
" ........... " ผมทำไม่รู้ไม่ชี้
" ไก่มึงมาเอาพี่มึงไปดิ "
" เรื่องมากกะอีกแค่ที่นั่ง "
" งั้นขอโทษนะครับขอผมออกหน่อย ผมจะไปนั่งฝั่งโน้นกับ "
" กับใครก็นั่งๆ ไปเถอะทำไมเหรอว่าไม่ได้นั่งใกล้กันแล้วมันจะตาย " ไม่มองหน้าแต่วาจายังตอบโต้อย่างต่อเนื่อง
" เอาน่าๆ งั้นไอ้น้องมานั่งข้างๆ พี่ไก่มาพี่ไม่ทำอะไรหรอกนะมามะ " ไอ้เด็กนั่นยอมไปนั่งข้างไอ้ไก่ครับ
" เอาสั่งๆ อยากกินไรสั่งเลยเดี๋ยวมื้อนี้พี่ไก่เป็นเจ้าภาพเอง "
" น้องครับมียำคนหลายใจไหม " ไอ้น้องโมเล่นผมก่อนเลย
" ต้มยำเครื่องในชู้ละครับน้องมีไหม " ผมสั่งตามไปติดๆ เอาให้น้องพนักงานงงกันไปเลย
" เฮ้ยพี่ นี่ไม่ใช่ร้านอาหารตามสั่งนะค๊าบบบ " ไอ้ไก่แอบแซว
" งั้นเอาหัวใจแต่ไม่เอาของคนหลายใจนะครับ " ไอ้น้องโมยังไม่เลิกครับ
" น้องครับร้านนี้มีน้ำแตงโมปั่นไหมครับ "
" มีครับพี่รับเป็นน้ำแตงโมนะครับ "
" น้องครับน้ำแตงโมพี่ไม่ต้องใส่น้ำแดงนะครับ พี่อยากรู้ว่าของที่เป็นธรรมชาตินะจะสีอะไรกินของผิดธรรมชาติมาเยอะแล้ว " ผมแอบส่งสายตาไปมองหน้าไอ้น้องโม
" มีปลาบึกไหมครับน้อง ถ้ามีขอสองงงงงงงงงงง " ไอ้น้องโมส่งสายตากลับมาท้าทายผม
" น้องครับพี่เปลี่ยนใจแระอยากได้แตงโมแบบเป็นลูกๆ นะครับแบบว่าอยากกินคนเดียวไม่ชอบแบ่งใคร " ผมจ้องหน้าไอ้น้องโมแล้วเหลือบไปมองชู้มัน
" งั้นน้องครับพี่ขอ "
" พอแล้วๆ โอ๊ยแล้วนี่จะได้กินกันซักทีไหมเนี้ย มาน้องพี่สั่งเอง "
ผมหันไปมองไอ้น้องโมที่ตอนนี้นั่งกอดอกทำหน้าเป็นตูดอยู่ข้างๆ วันนี้ไอ้น้องโมใส่เสื้อโปโลสีฟ้าตัวขนาดพอดีกับรูปร่างตัวเอง กางเกงยีนส์สีขาวขาเดรปกับร้องเท้าผ้าใบสีขาวคาดแทบสีฟ้าเล็กๆ ที่สำคัญมันไปดัดฟันมาตอนไหนหว่า ตกลงนี่มึงจะหล่อไปอ่อยใครวะ ผมจ้องมองไปที่กระเป๋าเป้ใบเล็กๆ ที่รูปซิบไม่เรียบร้อยอีกแล้ว...แล้วนั่นอะไรหูซาวเบาท์ มือถือโหเปลี่ยนเครื่องใหม่ด้วยแม่งจี๊ดดดจริงๆ
" ไก่พี่ไปเข้าน้องน้ำก่อนนะ "
" อ้าวเหรอ " สายตาไอ้ไก่ส่งซิกมาให้เหมือนกลัวว่าถ้าผมลุกไปแล้วจะเสียม้า
" ไม่เป็นไร "
" รีบมานะพี่ "
" อืม "
ผมเดินออกมาถึงหน้าร้านก็ลองกดเบอร์ไอ้น้องโมดูผมอยากรู้ว่าน้องเค้าเปลี่ยนเบอร์ใหม่เหมือนอย่างที่ผมคิดจริงๆ เหรอไม่ หมายเลขนี้ไม่สามารถติดต่อได้ในขนาดนี้ค่ะ... ผมเดินกลับเข้าไปที่โต๊ะก้ต้องเจอกับการเสียม้าอย่างที่ไอ้ไก่กลัว
" ไมไวจังพี่ "
" คนมันเยอะคนเลยเปลี่ยนใจ "
" แค่คนเยอะก็ท้อซะแล้ว ความอดทนไม่มีเอาซะจริงๆ นะ " เสียงถากถางจากเมียเก่า
" ใครบอกครับน้อง การที่พี่ไม่เข้าตอนนี้สิถือว่าเป็นการอดทนที่น่ายกย่อง จะมีใครกันซักกี่คนครับที่เห็นในสิ่งที่ตัวเองต้องการอยู่ตรงหน้าแล้วไม่ยื่นมือไปไขว่คว้าขนาดปวดฉี่อยู่แท้ๆ ห้องน้ำก็อยู่ตรงหน้ากับไม่เข้า เพียงเพราะหันไปเห็นคนอื่นที่เค้าต้องการเข้ามากกว่าตัว แค่อดทนเรื่องเข้าห้องน้ำมันไปเจ็บปวดเท่ากับอดทนมองคนที่เรารักสนิทสนมกับผู้ชายอื่นต่อหน้าต่อตาหรอกครับน้อง "
" หึ เหรอพึ่งรู้นะเนี้ย "
" ไก่พี่กลับก่อนนะ รู้สึกปวดหัวเหมือนเมื่อวันนั้นอีกแล้ว คงต้องแวะไปหาหมอแล้วมั้งไปก่อนนะ "
" อ้าวไม่กินก่อนอ่ะพี่เดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อน "
" ไม่เป็นไรพี่ไปเองได้ ขอบใจนะไก่ที่วันนี้อุส่าห์ชวนพี่มาพบกับความเป็นจริง " ผมเก็บกระเป๋าเดินตัวปลิ้วออกมาทันที
ผมก้มมองเบอร์เก่าของไอ้น้องโมอีกครั้ง คงถึงเวลาที่จะลบออกซักทีในเมื่อเค้าเองก็เปลี่ยนเครื่องเปลี่ยนเบอร์หนีผมไปแล้วนี่
" ทำไมครับจะโทรไปบอกคนที่บ้านให้รอกินข้าวเหรอไง "
" ก็อยากจะทำอย่างนั้นแต่คนๆ นั้นเค้าเปลี่ยนเบอร์ไปแล้ว " ผมยื่นมือถือให้ไอ้น้องโมดูเบอร์ที่โทรออก
" หายปวดหัวแล้วเหรอครับ "
" น้องตามพี่ออกมาเพื่อถามเรื่องแค่นี้เหรอครับ "
" ก็แค่ตามมาดูว่าโอเคเหรอเปล่าอย่างน้อยเราก็คนเคยๆ "
" งั้นก็กลับไปเถอะครับผมไม่ได้เป็นอะไรมาก "
" .......งั้นก็ดี " ไอ้น้องโมหันหลังให้ผมก่อนจะทำท่าเดินกลับไป
" ผมจะลบเบอร์คุณทิ้ง ลบทุกอย่างที่มีคุณออกจากหัวของผมซะให้หมด...ที่ใจก็ด้วย "
" ที่ตรงนั้นเดิมทีมันก็ไม่เคยมีผมอยู่แล้วนี่ครับ " มันตอบผมทั้งๆ ที่ยังหันหลังให้
" ผมเองก็คงไม่ต่างอะไรกับคุณ ในสายตาหรือในหัวใจคุณก็คงไม่มีผมอยู่ในนั้น "
" พี่คิดว่าผมเป็นอย่างนั้นเหรอ "
" ในเมื่อคุณเลือกทางเดินของคุณแล้วผมก็หมดห่วงแล้ว ลาก่อนนะครับดูแลตัวเองดีๆ " ผมเดินตรงไปหารถตัวเองทันที จบแล้วมันจบลงแล้วจริงๆ ผมไม่รู้ว่าจะมามัวดึงดันหรือเหนี่ยวรั้งมันไว้เพื่ออะไร
ผมเดินตรงมาตามทางเรื่อยๆ หัวใจมันโหวงๆ อย่างบอกไม่ถูก ภาพทุกภาพที่เราเคยทำร่วมกันมันค่อยๆ ผุดขึ้นมาในหัวของผมอีกครั้ง ความน่ารักความขี้เล่นความใสซื่อความเป็นกันเองทุกอย่างของไอ้น้องโมมันย้อนตามมาย้ำเตือนให้ผมรู้สึก แต่แล้วเสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งก็ทำให้ผมตื่นจากภวังค์ได้ ผมหันหลังกลับไปดูก็พอดีที่เค้าวิ่งเข้ามาถึงตัวผมแล้ว จึก...ผมโดนแทง
ทวงกันซะจริงพิมพ์ไม่ทันเดะสู ห่วย!!!!
แล้วก้กลับไปนั่งพิมพ์ต่อ
หัวข้อ: ~~เออกูผิด 3 ...ตอนที่ 57~~ รวมตัวแก๊งรั่วไหล2 13.12.13 (อ่าน 1508163 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก