เออกูผิด 2...ตอนพิเศษ ว้าวุ่น...วุ่นวาย...ว๊ายกรี๊ดดดดดดดดด 1“ วันนี้เวรใครเอาไอ้เชี้ยนี่ไปนอนด้วยเนี้ย ” เสียงไอ้จ๊ากสุดหล่อครับ
จำได้ว่าวันนั้นเป็นวันที่แม่กับไอ้จ๊ากขึ้นมาเยี่ยมลูกชายสุดที่รักอย่างผมครับ และแน่นอนว่าเมื่อไอ้จ๊ากตามมาด้วยความวุ่นวายก็ย่อมบังเกิดตามมาแบบไม่จบไม่สิ้นครับ
“ แม่ค๊าบบบบ ” ไอ้โมวิ่งถลามากอดแม่ผมแต่ไกล
“ แม่ค๊าบบบบ ” ไอ้บึกก็วิ่งหน้าบานตามมากอดแม่ผมติดๆ
“ แม่ค๊าบบบบ ” ผมวิ่งไปถึงตัวแม่ได้แต่...ไม่มีที่เหลือไว้สำหรับคนมาช้าอย่างผมซะแระ
“ มามึง มากอดกูก่อนก็ได้มาไอ้โจ๊ก ” ไอ้จ๊ากอ้าแขนกว้างรอผมวิ่งเข้าไปสวมกอด
“ หึ กูรอแม่ว่างก่อนก็ได้ ”
“ งั้นโมมาให้พี่กอดให้หายคิดถึงก่อนเร็ว ” ไอ้จ๊ากอ้าแขนกว้างกว่าเดิม
“ ยี้ ไม่เอาอ่ะ ใครจะอยากกอดคนแบบพี่จ๊าก จ้างให้โมก็ไม่กอด ”
“ โธ่โมพี่อุส่าห์คิดถึงนะ ”
“ ไม่ต้องมาคิดถึงเลยไปๆ ชิ้วๆ ”
“ -*- ดูไอ้โจ๊ก มึงดูเมียมึงนะ ”
“ 555+ เอาล่ะพอๆ แม่ว่าเราไปดูขอฝากกันดีกว่านะ ”
“ เย้ๆ ของฝาก ^^ ” ไอ้โมยิ้มหน้าบานกว่าพี่ชายมันอีกครับทีนี้
“ แม่ครับแล้วผมอ่ะ ผมยังไม่ได้กอดแม่เลยนะ ” แบบว่าพึ่งคิดได้ครับว่าผมยังรออ้อมกอดของแม่อยู่
“ อืมๆ มากอดมา ” แม่กวักมือเรียกผมให้เข้าไปหา
“ เย้ คิดถึงแม่จัง ”
“ จ้าแม่ก็คิดถึงข้าวโจ๊ก แต่จะให้ดีขอแม่ไปฉี่ก่อนได้ไหมลูก ^^ ”
“ ครับ ห้องน้ำอยู่ตรงโน้นครับแม่ ”
“ อืมเดี๋ยวแม่ไปเองเรานะไปดูของฝากซิ นี่พ่อเค้าปิ้งของโปรดฝากมาให้เราตั้งหลายโล ”
“ ครับแม่ ไอ้จ๊ากชั้นสองก็มีห้องน้ำนะใช้ได้ตามสบายเลย ”
“ อืม งั้นกูไปเข้าห้องน้ำแป๊ปเดี๋ยวจะตามไปสมทบ ”
“ เออ ตามสบายกูขอไปดูเมียกูก่อนป่านนี้แม่งค้นของฝากกันเพลินไปแระมั้ง ”
ว่าแล้วก็ตามออกไปดูสองเมียรักที่เงียบเสียงไป....
“ กรี๊ดดดดดดดดด ”
เกิดอะไรขึ้น...ผมวิ่งไปดูที่หน้าบ้านทันที ภาพที่เห็นเหมือนเดจาวูเลยครับแต่ว่ามันแตกต่างกันแค่สถานที่และเวลาเท่านั้น
“ กรี๊ดดดดดดดดดด ยี้ๆ ”
“ 555+ ”
ภาพไอ้ปลาบึกลงไปนอนขำกลิ้งน้องชายตัวเองกับพื้นหน้าบ้านเพราะอะไรผมว่าเพื่อนๆ คงจะเดาได้นะครับ (สำหรับคนที่ตามอ่านตอนผมกลับบ้าน)
“ กรี๊ดดดดดดดด พี่โจ๊กช่วยโมด้วย พี่ปลาบึกแกล้งโมอ่ะ ”
“ แกล้งตรงไหน 555+ ” ไอ้ปลาบึกเหวี่ยงบางอย่างผ่านหน้าไอ้โม
“ กรี๊ดดดดดดด ไอ้พี่ปลาบึกบ้่า ไอ้พี่บ้า โมโกรธพี่จริงๆ ด้วย ”
“ ด่าเหรอ นี่แหนะ ”
“ กรี๊ดดดดดดดดดดด ”
“ 555+ ” ไอ้บึกครับ...สนุกซะ
“ พี่โจ๊กช่วยโมด้วย ”
“ มึงทำเชี้ยไรไอ้บึก ” ผมเดินเข้าไปดูไอ้โมที่กำลังกระโดนขึ้นไปยืนเกาะประตูเป็นตุ๊กแก
“ เปล๊า ”
“ เปล่าเชี้ยไรของกลางยังอยู่คามือ ”
“ แต่กูไม่ได้เริ่มนะโว๊ย ไอ้โมมันเริ่มต่างหากแต่พอมันเห็นว่าข้างในเป็นอะไรแม่งก็กระโดดเหินเวหาหนีตายอย่างที่เห็นนี่แหละ555+ ”
“ ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าแม่จะเอามิกกี้เม้าส์เข้ากรุงเทพฯ มาด้วยอ่ะ อาพี่โจ๊กช่วยโมด้วยน๊าาา ”
“ แฮะ ” ไอ้บึกหยิบตรงหางหนูแล้วออกแรงเหวี่ยงไปเฉี่ยวตัวไอ้โมอีกครั้ง
“ กรี๊ดดดดดดดดด โอ๊ยยย ” ไอ้โมถึงกับมือไม้อ่อนล่วงตุ๊บลงไปนอนกองตรงข้างไอ้ปลาบึกทันทีแต่ดีนะที่ผมยังรับไว้ได้ทันไม่งั้นคงเจ็บตัวมากกว่านี้
“ 555+ ” มันยังคงไม่สำนึกครับว่าทำน้องเจ็บ
“ ฮึก ฮึก ” เสียงคนในอ้อมกอดผมร้องไห้เอาหน้าซบกับอกผม
“ โม / โม ” ไอ้บึกกับไอ้จ๊ากวิ่งตรงมาดูคนในอ้อมแขนผม
“ โมพี่ปลาบึกขอโทษนะ โอ๋ๆ เจ็บตรงไหน ” ไอ้ปลาบึกเอื้อมมือมาจับแขนน้อง แต่เพราะไอ้โมมันกำลังผวาครับพอไอ้บึกโดนตัวมันคงคิดว่าเป็นมิกกี้เม้าส์น้อยมันเลยออกแรงสะบัดอย่างเต็มแรง
“ โอ๊ยย ” ปลายนิ้วน้องชายฝาดพลั๊วเข้าหน้าไอ้ปลาบึกที่กำลังตั้งใจจะมาโอ๋น้อง
“ เอ้าเข้าไป ” ไอ้จ๊ากตรงเข้าไปดูไอ้ปลาบึกที่ก้มหน้านิ่งเพราะอาการเจ็บที่ตา
“ ............. ” ไอ้ปลาบึกเอามือปิดตาตัวเองนั่งนิ่งแต่ผมรู้ว่ามันเจ็บครับ
“ บึกไหนเป็นไรโดนตาเหรอมึง ” ผมดึงมือไอ้ปลาบึกออกน้ำตาลูกผู้ชายไหลหยดแหมะๆ เลยครับ แต่วันไหลแค่ข้างเดียวนะครับ
“ เจ็บตาอ่ะ ” มันเริ่มบอกอาการเบื้องต้น
“ โมเห็นไหมโดนตาไอ้บึกอ่ะ ” ผมบอกคนในอ้อมแขนที่ค่อยๆ หยุดสะอื้นแล้วหันไปดูพี่ชายมัน
“ เจ็บอ่ะ ” ไอ้ปลาบึกเริ่มงอแงใส่ไอ้โม
“ โมไม่ได้ตั้งใจนะพี่แกล้งโมก่อนนะ ” ไอ้โมหันไปงอแงใส่พี่ชายคืนบ้าง
“ โดนตาพี่เลย ”
“ ............. พี่ปลาบึกใจร้าย ” ไอ้โมเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
“ เรื่องแค่นี้เองไม่เอาน่าพวกมึง เห้ยบึกไปกูพาไปล้างหน้าล้างตาไป ส่วนมึงไอ้โจ๊กเอาไอ้โมไปล้างหน้าล้างตัวไป ”
“ ไม่ต้องหรอกมึงเดี๋ยวกูดูแลทั้งสองคนเองมึงมาเหนื่อยๆ ไปพักผ่อนก่อนเถอะ ”
“ เอางั้นเหรอ ”
“ เออมึงไปพักเถอะไอ้จ๊ากเดี๋ยวตรงนี้กูจัดการเอง ”
“ เจ็บ ”
“ เจ็บมึงก็อย่าไปขยี้มันดิวะไอ้บึก โมเราก็เหมือนกันเลิกร้องไห้ได้แล้วบึกมันไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งซักหน่อย ”
“ นี่ขนาดไม่ตั้งใจนะพี่ปลาบึกยังทำผมหล่นตุ๊บลงมานั่งอยู่หน้าประตูเลย ”
“ โมพี่ขอโทษ เจ็บไหม ” ไอ้บึกเอื้อมมือมาแตะน้องชายด้วยมือเยวข้างเดียวส่วนอีกข้างมันยังคงปิดตาเอาไว้
“ ไหนขอโมดูหน่อยครับเจ็บมากไหมโมก็ไม่ได้ตั้งใจเหมือนกัน ”
“ เจ็บ โดนเล็บโมอ่ะ ” ไอ้บึกยอมเปิดตาให้ไอ้โมดู ตามันแดงมากเลยครับผมว่าทางที่ดีต้อง..
“ ไปบึกกูว่าไปหาหมอดีกว่าเพื่อนิ้วไอ้โมมันติดเชื้ออะไรมาตามึงจะแย่เอานะ ไปล้างตาก่อนก็ยังดีไป ”
“ ไม่เป็นไรเดี๋ยวก็หาย ”
“ เดี๋ยวไม่ได้มึงต้องไปกับกูเดี๋ยวนี้ ”
“ มึงเป็นห่วงกูด้วยเหรอ ”
“ -*- พูดงี้หมายความว่าไงวะไอ้บึก ”
“ เปล่าถามดูเฉยๆ ”
“ มึงอย่ามาบ้านะ ถึงกูไม่ได้กอดมึงไว้แต่กูก็ห่วงมึงนะไอ้บึก ”
“ โมก็ห่วงพี่ปลาบึกเหมือนกันแหละ มาโอ๋ๆ ไม่งอนไม่น้อยใจนะ ”
“ ก็ไม่เห็นมีใครคิดจะกอดกูบ้างเลยอ่ะ ” มันทำท่างอแงอีกแล้วครับ
“ โอ๋ๆ มาๆ กูกอดทั้งคู่แหละ ห่วงแม่งทั้งคู่แหละ แต่มึงก็นะเล่นเป็นเด็กๆ ไปได้เห็นไหมไอ้โมมันกลัวมึงก็ยังไปแหย่มันอยู่ได้ โมก็เหมือนกันขอโทษพี่เค้าวะที่ไปทำเค้าเจ้บอ่ะเกิดตาบอดขึ้นมาใครจะหาเลี้ยงมัน ”
“ พูดอย่างนี้หมายความว่าไง นี่ถ้ากูตาบอดขึ้นมาจริงๆ มึงก็จะไม่สนใจกูอีกแล้วใช่ไหมไอ้โจ๊ก ”
“ คิดได้แค่นี้เหรอไงมึง ”
“ ก็เหรอไม่จริงวะ ”
“ พอแล้วเลิกทะเลาะกันได้แล้ว พี่ปลาบึกโมขอโทษครับที่ทำให้พี่เจ็บตา พี่โจ๊กพอเถอะครับโมว่าเราพี่ปลาบึกไปหาหมอก่อนดีกว่านะ ”
“ พี่ไม่ไป ”
“ พี่ปลาบึกอ่ะ เกิดตาอักเสบขึ้นมาจะทำไง ”
“ ช่างแม่งมันให้มันบอดไป ” มันหันมาค้อนวงใหญ่ใส่ผมหนึ่งที
“ โอ๋ๆ ไม่เอาไม่ทำอย่างนี้นะพี่โจ๊กเค้าล้อเล่นไปงั้นเองแหละ ใช่ไหมพี่โจ๊ก ”
“ ......... ”
“ พี่โจ๊ก ” ไอ้โมเอาศอกกระแทกผมเบาๆ
“ ถ้ากูตาบอดขึ้นมามึงจะเลี้ยงกูไหมไอ้ปลาบึก ”
“ เลี้ยง ”
“ แล้วมึงคิดว่าคนอย่างกูจะเลี้ยงมึงไหม ”
“ กูไม่รู้ คนอย่างมึงอากาศเปลี่ยนใจมึงก็เปลี่ยนแระ ”
“ บึกมึงมานี่ดิ ” ผมดึงไอ้ปลาบึกเข้ามากอดไว้อีกข้างเป็นไอ้โมที่ก็เอื้อมมือไปกอดไอ้ปลาบึก
“ พี่ปลาบึกไม่งอนดิครับ ”
“ บึก ”
“ ........... ” มันเงียบครับ
“ ปลาบึก ”
“ เรียกทำไม ”
“ ถ้ากูไม่บอกว่ารักมึงมากแค่ไหน ถ้ากูแค่กอดมึงไว้แน่นๆ อย่างนี้ (ผมกอดมันแรงขึ้นกว่าเดิม) มึงจะรู้ไหมว่ากูรักมึงมากแค่ไหน ”
“ .....มึง........ ” ไอ้ปลาบึกเงยหน้ามองจ้องในตาผมก่อนจะหลับตาซบไหล่ยอมให้ผมกอด
แล้วท้ายสุดมันก็ยอมให้ผมพามันไปให้หมอดูตาครับ...อ่านถึงตรงนี้แล้วเรามาเติมความหวานให้ชีวิตกันหน่อยไหมครับ^^ แต่ว่าไว้เติมกันช่วงหน้านะ โอเค๊ๆ