✿✿ธุรกิจนี้มีรัก✿✿
CHAPTER 09 ❋ ดาวน์ไลน์พร้อมเมีย!!!
"คุณเจ เมื่อคืนคุณเจทำอะไรผม อย่าบอกนะครับว่า..." เล็กทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ก้มมองดูท่อนล่างของตัวเอง ก่อนหันไปมองเจด้วยใจประหวั่นพรั่นพรึง ได้แต่หวังว่าอะไรๆ คงไม่ใช่อย่างที่คิด
เจยิ้มมีเลศนัย ยิ่งทำให้เล็กใจเสียเข้าไปใหญ่
"ผมล้อเล่นครับ" เจลุกขึ้นนั่ง หัวเราะชอบใจ ยิ่งเห็นเล็กทำหน้าเสียรู้ก็ยิ่งหัวเราะไม่หยุด กว่าจะหยุดหัวเราะได้ก็แทบแย่
"โธ่...ผมยังไม่ชอบไม้ป่าเดียวกันหรอกครับคุณเล็ก ไม่ต้องกลัวหรอก แฟนผมก็มีทั้งคน" เจบอก แต่ก็ยังไม่วายขำ
เล็กทำหน้าโล่งใจ แต่ยังอดสงสัยไม่ได้อยู่ดีว่าทำไมถึงได้อยู่ในสภาพนี้
"คุณเล็กเมามากเลยนะครับเมื่อคืน อ้วกใส่เสื้อตัวเองด้วยครับ ผมเลยต้องถอดเสื้อผ้าของคุณเล็กออก แล้วก็เช็ดตัวให้ จะได้นอนสบายๆ ไงครับ" เจรีบอธิบาย
เล็กกำลังจะโล่งใจก็ต้องหน้าเหวออีกรอบ ถ้าเจพูดจริง แสดงว่าเมื่อคืนเจก็ต้องเห็น...
"ไม่ต้องอายหรอก ผู้ชายเหมือนกัน" เจรีบบอกอย่างรู้ทัน
เล็กยิ้มเขินๆ จะไม่ให้เล็กอายได้ยังไง คนเพิ่งรู้จักกัน เล็กยังไม่อยากให้เห็นไปถึงขนาดนั้น พอหายเขินก็พลันจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองบ้าง
"ผมนี่แย่จัง มีเรื่องไม่หยุดหย่อนแล้วยังทำตัวเหลวไหลอีก" เล็กหน้าเศร้า คอตกเมื่อต้องตื่นมารับรู้โลกแห่งความเป็นจริง เล่นเอาอีกฝ่ายปรับอารมณ์แทบไม่ทัน
"เข้มแข็งนะครับคุณเล็ก ผมยังอยู่นะ ไม่ต้องกลัวหรอก เราจับมือสัญญากันแล้ว ผมจะช่วยจับมือคุณเล็กผ่านเรื่องราวร้ายๆ ไปให้ได้ จนกว่าวันหนึ่งคุณเล็กจะปล่อยมือผมไปเอง"
"คุณเจ..." เล็กพูดเสียงแหบพร่า รู้สึกซาบซึ้งใจไม่น้อย เพิ่งรู้จักกันไม่นานแท้ๆ แต่กลับเป็นคนแรกที่มาอยู่เคียงข้างกันยามเจอปัญหา
"ผมก็มีส่วนทำให้คุณเล็กต้องเจอปัญหาแบบนี้ ผมเสียใจนะครับคุณเล็ก ผมไม่รู้จะขอโทษคุณเล็กยังไง แต่แค่คำพูดมันคงไม่มีประโยชน์ เอาเป็นว่า...ผมยินดีช่วยคุณเล็กทุกอย่าง ถ้าผมช่วยไม่ได้ ผมก็ยังมีพี่ประสิทธิ์และผู้ใหญ่ที่ผมเคารพรักหลายคน ถ้าคุณเล็กต้องการคำปรึกษา ต้องการกำลังใจ ต้องการเพื่อน หรืออะไรก็แล้วแต่ ขอให้คุณเล็กบอกผม"
เล็กได้แต่นิ่งอึ้ง ที่จริงจะโทษเจก็ไม่ถูก ตบมือข้างเดียวคงไม่ดัง เล็กเป็นคนเซ็นใบสมัครเอง ไม่มีใครเอาปืนมาจ่อให้เขียน
"ชีวิตของคนเราเริ่มต้นใหม่ได้เสมอนะครับ" เจเน้นย้ำ "ไม่สำคัญว่าเราคิดได้ตอนไหน แต่สำคัญว่าคิดได้แล้วหรือยัง ถ้าคิดได้แล้วก็เริ่มต้นใหม่ คุณเล็กดูดวงอาทิตย์สิครับ ดวงอาทิตย์เริ่มต้นใหม่ทุกวันเลย ชีวิตของเราก็เริ่มต้นใหม่ทุกวันได้เหมือนกันครับ"
เล็กมองออกไปนอกหน้าต่างตามที่เจชี้ แสงนวลขาวและอบอุ่นลอดผ่านม่านหน้าต่างที่ปิดไม่สนิทเข้ามาในห้อง เงาพาดตามตู้ เตียงและเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ แสงสดใสพาให้ใจสดชื่นขึ้นมาบ้าง
เล็กเสียใจกับวงการนี้มามากแล้ว คงถึงเวลาที่ต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่เสียที ต่อไปนี้เล็กจะสร้างธุรกิจของตัวเองให้เติบโต จะได้ไม่ต้องกลัวไม่มีงานหรือเหตุการณ์ไม่คาดฝันอีก ไม่ต้องคอยง้อความเมตตาของใครด้วย
เจเป็นใครเล็กไม่รู้ แต่ในเวลานี้ เจคือคนเดียวที่อยู่ข้างๆ ช่วยให้วันที่เลวร้ายไม่เลวร้ายจนเกินไป ก่อนหน้านี้เล็กเศร้าคนเดียว เจ็บคนเดียว แต่วันนี้...ยังมีอีกคนเป็นเพื่อนในยามท้อแท้และสิ้นหวัง
"ครับคุณเจ ผมจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ คุณเจ...ช่วยผมหน่อยนะครับ" เล็กมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าคล้ายขอความเห็นใจ
เจพยักหน้าและยิ้มบางๆ ให้ พลันก็เผลอพิศดูหน้าอีกฝ่าย เล็กมีแววตาโศกเชื่อม โครงหน้าดี ริมฝีปากหยักสวย ผมหยักศกเป็นลอนสอดรับกับโครงหน้าและแววตาเป็นอย่างดี ทุกอย่างดูมีเสน่ห์ดึงดูดสำหรับเจอย่างน่าแปลกใจ
"อ้อ" เจทำท่าเหมือนตื่นจากภวังค์ "เมื่อคืนผู้หญิงคนนั้นเอากระเป๋าสตางค์คุณเล็กไป คุณเล็กน่าจะจำเขาไม่ได้หรอก รีบจัดการโทรไปอายัดบัญชีกับบัตรเครดิตก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวจะไม่ทันกาล" เจเตือนเมื่อนึกขึ้นมาได้
"จริงเหรอครับคุณเจ" เล็กถามหน้าตาตื่น แม้ยังไม่รู้เรื่องดีแต่รู้ว่าคงรอช้าไม่ได้
เจพยักหน้ายืนยัน เล็กจึงรีบหยิบโทรศัพท์ข้างเตียงมา กดเบอร์ที่แสนจำง่ายของธนาคารแห่งหนึ่งลงไปบนหน้าจอ ยังไม่ทันกดโทรออก เสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น เล็กจึงวางโทรศัพท์แล้วถลาลงจากเตียง แต่แล้วต้องตกใจแทบสิ้นสติเมื่อเจขำก๊าก
"เฮ้ย!" เล็กหน้าเหวอสุดขีด รีบดึงผ้าห่มมาปิดลวกๆ ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียว แม้มีเรื่องเครียดก็อายจนหน้าแดง
"ผมเห็นหมดแล้ว ไม่ต้องอายผมหรอก เดี๋ยวผมลงไปดูให้ละกัน คุณเล็กโทรศัพท์เหอะ" เจบอกขณะลุกออกจากเตียง ไม่วายกลั้นหัวเราะไปด้วย
เจพาร่างที่มีแต่เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงบ็อกเซอร์ลงไปข้างล่าง ส่วนเล็กก็จัดการโทรศัพท์ไปธนาคาร เตรียมอายัดบัญชีของตัวเอง กำลังจะแจ้งหมายเลขบัญชีอยู่แล้ว เจก็ส่งเสียงเอะอะโวยวายจนเล็กเสียสมาธิ
"คุณเล็กๆๆๆ กระเป๋าสตางค์คุณเล็กยังอยู่ รปภ. เขาเก็บไว้ให้ สงสัยผู้หญิงคนนั้นคงจะเมามาก ก็เลยทำตกไว้" เจร้องบอกอีกรอบเมื่อวิ่งเข้ามาในห้อง
เล็กรีบวางโทรศัพท์แทบไม่ทัน "ขอโทษนะครับ ผมขอยกเลิกนะครับ"
เล็กรีบรับกระเป๋าสตางค์จากเจมาตรวจสอบดู รู้สึกโล่งใจไม่น้อยเมื่อทุกอย่างอยู่ครบ นึกว่าจะมีเรื่องซวยอีกแล้ว
"ทุกอย่างอยู่ครบไหมครับ" เจถามด้วยความเป็นห่วง
"ครบครับคุณเจ ต่อไปผมจะระวังตัวให้มากกว่านี้ โชคดีนะครับเนี่ยที่ไม่มีอะไรหาย"
"โล่งอกไปที อ้อ...วันนี้คุณเล็กมีงานที่ไหนไหมครับ" เจถามพลางนั่งลงข้างๆ เห็นเล็กเอาผ้าห่มมาพันตัวไว้ก็ยังอดขำไม่ได้
"ไม่มีครับ ถึงมี...ผมก็ไม่อยากไปไหนอยู่ดี ไม่อยากให้ใครมาถามเรื่องบ้าๆ พวกนี้อีก ผมขี้เกียจออกไปปั้นหน้า"
เจพยักหน้าเข้าใจ "งั้น...ไปบ้านผมไหม"
เล็กเลิกคิ้ว รอฟังว่าเจจะพูดอะไร
"เวลาเศร้าๆ แบบนี้ อย่าอยู่คนเดียวเลยครับ ไม่ดีหรอก"
เล็กทำท่าครุ่นคิด ไม่นานก็พยักหน้าตกลง "ก็ดีเหมือนกันครับ"
"เดี๋ยวผมหยิบผ้าขนหนูมาให้นะครับ จะได้ไม่ต้องพัน" เจแซวอย่างอารมณ์ดี ก่อนลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่พับไว้ในตู้เสื้อผ้า ปล่อยให้อีกฝ่ายหน้าเหวอระคนเขินต่อไป แต่เจก็เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่า...
เล็กเขินได้น่ารักน่าเอ็นดูไม่น้อยเลย!
"ฝนโทรมาครับคุณเจ" เล็กหันไปบอกขณะที่เจกำลังขับรถ
สายๆ วันจันทร์แบบนี้รถยังไม่ติดมากนัก จึงพอไปได้เรื่อยๆ ชีวิตเจดูเป็นอิสระดี ในขณะที่ใครหลายคนต้องไปให้เจ้านายโขกสับในที่ทำงาน แต่เจกลับมีเวลาเป็นของตัวเอง อยากตื่นตอนไหน นอนตอนไหน หรือจะไปไหนเวลาไหนก็ได้
เจหันมามอง ขมวดคิ้วแวบหนึ่ง เล็กกังวลเล็กน้อยเพราะกลัวเจเข้าใจผิดว่าเล็กไปยุ่งกับแฟนของเจ แต่เจกลับยิ้ม ก่อนพยักเพยิดเป็นสัญญาณให้เล็กคุยกับน้ำฝนได้
"ครับน้องฝน" เล็กกรอกเสียงลงไป
"พี่เล็ก พี่เล็กอยู่ไหนคะ น้ำฝนกับเพื่อนๆ อยากเจอพี่เล็กมากเลย ให้พวกเราไปหาพี่เล็กได้ไหมคะ" น้ำฝนถามกลับมาอย่างเป็นห่วง
เล็กรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยๆ แฟนคลับกลุ่มนี้ก็ไม่ทิ้งกันไปไหน แต่ก็รู้สึกยุ่งยากใจเพราะน้ำฝนเป็นแฟนของเจ ตามมาเชียร์เล็กบ่อยๆ ก็ชักกลัวเจหึงเหมือนกัน อ้อ หึงไปแล้วด้วย เล็กกลายเป็นดาวน์ไลน์ของเจก็เพราะความหึงนั่นเอง
"นะคะพี่เล็ก พวกเราเป็นห่วงพี่เล็กมากนะคะ" น้้ำฝนทวงถามเมื่อเล็กยังเงียบอยู่ "พี่เล็กสบายใจได้นะคะ พวกเราเข้าใจ ใครจะไม่เข้าใจพี่เล็กก็ช่าง แต่พวกเราเข้าใจ นะคะพี่เล็ก ให้พวกเราไปเจอพี่เล็กเถอะค่ะ พวกเราอยากเจอพี่เล็กจริงๆ พวกเรานอนไม่หลับเลยตั้งแต่เกิดเรื่อง"
"คือ...วันนี้พี่ไม่สะดวกน่ะครับน้องฝน" เล็กตอบเสียงเบา จะพูดอะไรก็ต้องคอยระวัง
"ทำไมล่ะคะพี่เล็ก หรือว่าพี่เล็กยังไม่อยากเจอคนเยอะๆ ให้ฝนไปเจอพี่เล็กคนเดียวก็ได้นะคะ ฝนเป็นห่วงพี่เล็กจริงๆ ฝนมีบางอย่างที่สำคัญที่ฝนอยากจะบอกพี่เล็ก พี่เล็กให้ฝนไปเจอพี่เล็กได้ไหม" น้ำฝนรบเร้า
เล็กทำหน้าลำบากใจ แม้เจไม่จับตามองแต่ก็อดระแวงไม่ได้ ถ้าให้ไปเจอกับน้ำฝนสองคนคงไม่ดีแน่ เจรู้เข้าคงโกรธ แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเรื่องสำคัญของน้ำฝนคืออะไร
"เอ่อ...เอาไว้วันหลังละกันนะครับน้องฝน วันนี้พี่ไม่สะดวกจริงๆ พี่ยังไม่อยากเจอใครตอนนี้เลย น้องฝนเข้าใจพี่นะครับ" เล็กตัดสินใจปฏิเสธอีกครั้ง
คราวนี้เจหันมามอง ไม่รู้ว่าสงสัยอะไร ก็แน่ล่ะ แฟนตัวเองกำลังคุยโทรศัพท์กับผู้ชายอีกคนข้างๆ กัน เป็นใครก็คงอดระแวงไม่ได้
"อย่างงั้นเหรอคะพี่เล็ก ก็...ก็ได้ค่ะ" น้ำฝนบอกอย่างไม่เต็มใจ
"พี่ขอโทษด้วยนะครับน้ำฝน พี่ไม่สะดวกจริงๆ แค่นี้ก่อนนะครับ" เล็กร่ำลาแล้วก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง
"มีอะไรเหรอครับ" เจหันมาถาม
"อ๋อ..." เล็กพยายามนึกว่ามีอะไรบ้างที่พอบอกเจได้ "คือ...น้ำฝนกับเพื่อนๆ เขาอยากนัดเจอผมน่ะครับ แต่ว่า...ตอนนี้ผมไม่อยากเจอใครเลย ก็เลยปฏิเสธไป อ้อ...คุณเจไม่ต้องคิดมากนะครับ ผมกับน้องฝน...ไม่มีอะไรจริงๆ ครับ" เล็กถือโอกาสอธิบายไปด้วย
"ผมรู้" เจบอก ก่อนถอนหายใจสั้นๆ ท่าทางดูเครียดขึ้นเล็กน้อย เจไม่ได้เจอน้ำฝนมาเป็นอาทิตย์ คราวนี้ดูเหมือนจะงอนนานเป็นพิเศษ
"อ้อ...คุณเจ ผมมีไอเดียเรื่องธุรกิจยัวร์เวย์ของผมแล้วครับ" เล็กรีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นเจดูเศร้าไป
"เหรอครับ คุณเล็กจะทำอะไรเหรอครับ"
"ผมกำลังคิดอย่างนี้ครับ ถ้าเกิดคราวต่อไปผมจัดมีตติ้งกับแฟนคลับ ผมว่าผมจะถือโอกาสเล่าธุรกิจนี้ให้พวกเขาฟังดีไหมครับ ผมว่า...น่าจะยังพอมีคนมาอยู่นะครับ คงไม่หายไปหมดหรอก จะได้พูดทีเดียวเลย ได้คนตั้งเยอะแน่ะ"
เจสะอึกไปเล็กน้อย รู้ดีว่าวิธีแบบนี้ส่งผลเสียมากกว่าผลดี แถมจะพาธุรกิจไปผิดทาง
"อ้อ...แล้ว...คุณเล็กจะพาคนตั้งเยอะแยะเข้ามาในธุรกิจทำไมเหรอครับ"
เล็กขมวดคิ้วสงสัย "อ้าว...ไม่ดีเหรอครับ มีคนเยอะๆ เราก็จะได้มีลูกค้าเยอะๆ มีดาวน์ไลน์เยอะๆ ไงครับ"
"อ๋อ" เจพยักหน้ารับรู้ แต่ไม่ได้แปลว่าเห็นด้วย "ที่บ้านผมมีหมาอยู่ตัวหนึ่ง มันชื่อมิชก้า ตอนที่ผมเอามิชก้ามาเลี้ยง คุณเล็กรู้ไหมครับ แค่หมาตัวเดียว ก็เปลี่ยนชีวิตเราได้ ผมต้องจัดการเวลามาอยู่ดูแลมันบ้าง ที่บ้านก็ต้องคอยผลัดเวรกันว่าใครจะหาข้าวให้มันกิน ถ้ามันไม่สบายจะทำยังไง ปล่อยให้มันเหงาอยู่บ้านคนเดียวก็ไม่ดี หมาก็ต้องการความรักความเอาใจใส่จากเรา ต้องมีคนดูแล ถ้าเกิดผมเอามาเลี้ยงแต่ไม่ได้รัก เลี้ยงทิ้งๆ ขว้างๆ มิชก้าก็อาจจะตายได้ ใช่ไหมครับคุณเล็ก"
เล็กพยักหน้ารับรู้อย่างงงๆ นึกไม่ออกว่าอยู่ดีๆ ทำไมเจพูดเรื่องหมา
"แค่หมาตัวเดียว เรายังต้องจัดการตัวเองตั้งเยอะเลย แล้วถ้าเป็นคนล่ะครับคุณเล็ก การที่เราจะรับใครสักคนหนึ่งเข้ามาอยู่ในวงจรชีวิตของเรา มันยุ่งยากยิ่งกว่าเลี้ยงหมาอีกนะครับ คุณเล็กคิดว่าทุกคนบนโลกนี้ขยัน คิดบวก อดทน ไม่ท้อง่าย ไม่โลภ ไม่อิจฉาริษยา ไม่ชอบรวยทางลัด เป็นคนดี หรือคิดดีหมดทุกคนหรือเปล่าครับ"
เล็กรีบส่ายหน้า แต่ยังสงสัยว่าเจพยายามสื่ออะไร
"เห็นไหมครับ แล้วคุณเล็กจะรับมือไหวหรือเปล่า ถ้ามีคนมาเป็นดาวน์ไลน์คุณเล็กเยอะๆ แบบนั้น คุณเล็กพร้อมที่จะรับภาระ แบกรับความหวังความฝันของพวกเขาหรือยัง พร้อมที่จะอดทน พร้อมที่จะช่วยเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขาหรือยังครับ" เจหยุดเว้นจังหวะ เล็กถึงกับอึ้งไปเลย
"ที่สำคัญ...คุณเล็กรู้หรือยังครับว่าเขาต้องการอะไร เขามีเป้าหมายชีวิตยังไง แล้วยัวร์เวย์จะไปตอบโจทย์ชีวิตเขาได้ยังไง ถ้าเราไม่รู้...เขาก็จะได้แค่เข้ามา สักพักก็จะไป"
เล็กพยักหน้าเข้าใจ เริ่มจับใจความสำคัญได้แล้วว่าเจต้องการสื่ออะไร
"ถ้าผมเอามิชก้ามาเลี้ยงแต่ไม่รู้ว่าจะดูแลยังไง ถ้าผมไม่พร้อม มิชก้าก็อาจจะเป็นหมาที่ไม่มีความสุข อาจจะตายไปก็ได้ อาชีพยัวร์เวย์ เราทำงานกับคนครับคุณเล็ก ความรับผิดชอบต่อชีวิตคนๆ หนึ่งมันสูงมาก คุณเล็กต้องพร้อมที่ดูแลรับผิดชอบคนที่เราพามา เราต้องรู้ว่าเขาเป็นใคร ทำไมเขาต้องทำยัวร์เวย์ ยัวร์เวย์จะช่วยอะไรเขาได้ ถ้าวันนี้...ผมชวนคุณเล็กมาเพราะจะใช้คุณเล็กเป็นฐานให้ผมก้าวไปสู่ความสำเร็จ เอาคุณเล็กมาเป็นเครื่องมือสร้างความสำเร็จให้ตัวผมเอง คุณเล็กโอเคไหมครับ"
เล็กส่ายหน้าอีกครั้ง คราวนี้เข้าใจลึกซึ้งแล้ว ปกติคนทั่วไปก็คิดแบบนี้ ทำอะไรก็ได้ที่มันง่ายๆ และได้เยอะๆ แต่กลับลืมคิดถึงชีวิตของคนอื่น แถมยังใช้คนอื่นเป็นเครื่องมือ
"ในอาชีพนี้ ถ้าเราเห็นคนเป็นโอกาสของเรา เราจะไปผิดทางทันที แต่ถ้าเราเห็นยัวร์เวย์เป็นโอกาสของทุกคน รู้ว่าคนที่เข้ามาต้องการอะไร เราสอนเขาได้ ทีมช่วยเขาได้ คนสำเร็จช่วยเขาได้ มันถึงจะไปได้ถูกทางครับ เพราะเราไม่ได้จะไปเอาอะไรจากใคร"
"อ้อ...ผมขอโทษด้วยครับคุณเจ" เล็กหน้าเสีย หัวเราะแหะๆ "ที่จริงผมเพิ่งนึกได้ว่ามีดาราคนหนึ่งเคยทำแล้ว โดนด่าเละเลย"
เจหันไปยิ้มกับคนข้างๆ เป็นธรรมดาของคนใหม่ที่มักคิดจะเอาอะไรจากคนอื่นโดยไม่รู้ตัว แต่ลืมคิดว่าไปว่าคนอื่นต้องการอะไร เพราะถ้าไม่ได้สิ่งที่ต้องการ สิ่งที่พยายามสร้างก็จะพัง ทิศทางผิด ความพยายามก็สูญเปล่า
{-- + --- + -- + --- + --}
พอเล็กมาถึงบ้านของเจ คนในบ้านพากันตื่นเต้นใหญ่ โดยเฉพาะพี่สาวของเจที่ชื่อเจน
"ขนมไปเจอคุณเล็กได้ไง มีดาวไลน์เป็นดาราก็ไม่บอก รู้ไหมว่าเจ๊น่ะชอบคุณเล็กมาก ติดตามดูทุกเรื่องเลย สายตาเวลามองนางเอกนะ เฉียบขาดมาก เห็นแล้วเขินแทนนางเอกเลย" เจนคุยไปหัวเราะไป สายตาเธอดูชื่นชมเล็กไม่น้อย
"ขอบคุณครับ" เล็กส่งยิ้มกว้างให้
บรรยากาศดูเป็นกันเองมากทีเดียว เหมือนเล็กกำลังนั่งกินข้าวกับครอบครัวเลย คิดแล้วก็นึกถึงแม่กับน้องชายที่ไม่ค่อยได้เจอกัน นานๆ ที่ถึงจะได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้
"อ๋อ...พอดีฝนเขาพาผมไปงานแฟนคลับมีตติ้งของคุณเล็กครับ ก็เลยได้เจอกัน" เจตอบพลางหันมายิ้มกับเล็ก เหมือนมีบางอย่างที่รู้กันสองคน
"อืม พอพูดถึงน้ำฝน ม๊าก็เพิ่งสังเกต ช่วงนี้ม๊าไม่เห็นฝนมาเลย ทำไมฝนไม่มาบ้านเราเลยล่ะอาขนม" ม๊าของเจถาม
เจดูสะอึกเล็กน้อย ก่อนปฏิเสธเป็นพัลวัน "เปล่าครับม๊า ไม่มีอะไรครับ ช่วงนี้ฝนเขาเรียนหนักครับม๊า ก็เลยไม่ค่อยได้เจอกัน"
ม๊าทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ แต่สักพักก็พยักหน้าและหันมาทางเล็ก "คุณเล็กมีแฟนหรือยังคะ"
เล็กทำหน้างงๆ สักพักจึงตอบไป "อ๋อ...ตอนนี้ยังไม่มีครับ"
"ดีแล้ว" ม๊าของเจพูดต่อ "ผู้ชายบางคนน่ะชอบบ้างาน อยากก้าวหน้า แต่ก็ไม่มีเวลาดูแลแฟน ผู้หญิงเขาจะน้อยใจได้ ถ้าคุณเล็กมีแฟนด้วย ทำยัวร์เวย์ด้วย อย่าลืมเรื่องนี้นา"
ไม่รู้ว่าม๊าของเจพูดถึงใครกันแน่ แต่คนเป็นลูกชายก็ร้อนๆ หนาวๆ ที่บ้านเจรู้ดีว่าหลังๆ มานี้เจไม่ค่อยมีเวลาให้น้ำฝน ที่จริงถ้าน้ำฝนยอมมาทำธุรกิจยัวร์เวย์ด้วยก็คงไม่เป็นแบบนี้ พอผิดแผน น้ำฝนตอบปฏิเสธ ชีวิตรักของเจกับน้ำฝนจึงกลายเป็นอย่างนี้ไป ม๊ายังเคยเปรยบ่อยๆ ว่าจะให้เจหมั้นกับน้ำฝน ขืนปล่อยนานไป น้ำฝนจะเบื่อเจเสียก่อน แต่เจตอบว่ายังไม่พร้อม งานหมั้นจึงยังไม่เกิดขึ้น
"เป็นไงคะคุณเล็ก ใช้เครื่องครัวของยัวร์เวย์ทำอาหาร ง่ายไหมคะ" พี่เจนชวนเปลี่ยนเรื่อง ทำให้บรรยากาศคลายความตึงเครียดลงไป
เล็กพยักหน้า "ครับ ง่ายมากเลยครับ อร่อยด้วย อย่างไข่ทอด ไม่ต้องใส่อะไรก็ยังอร่อยเลยครับ มหัศจรรย์มาก สงสัยผมคงต้องมีไว้สักชุดแล้ว"
"ถ้าคุณเล็กมีคนรู้จักที่ชอบทำอาหาร ก็แนะนำเครื่องครัวนี้ได้นะคะ ขนมเขาแนะนำไปได้หลายชุดแล้ว เบร๊กไปหลายรอบเพราะเครื่องครัวนี่แหละ ใช่ไหมขนม" เจนหันไปทางน้องชาย เจพยักหน้าตอบรับพลางยิ้ม
เจเพิ่งเล่าให้เล็กฟังในรถว่าเมื่อก่อนพี่เจนไม่เห็นด้วยที่เจทำยัวร์เวย์ สามคนม๊า ป๊าและเจ๊ต่างรวมพลังแอนตี้ยัวร์เวย์กันสุดๆ แต่ตอนหลังๆ พอเห็นเจเริ่มทำได้ก็ค่อยๆ ยอมรับไปโดยปริยาย
"อืม...น่าจะมีนะครับ" เล็กทำท่านึก "ผมรู้จักพี่อยู่คนหนึ่ง เขาชอบทำอาหารมาก ผมว่าเขาต้องชอบเครื่องครัวของยัวร์เวย์แน่ๆ เลยครับ เดี๋ยวผมจะลองโทรไปคุยกับพี่เขาดู แต่ว่าคงต้องให้คุณเจเทรนผมอีกสักหน่อย จะได้สาธิตได้คล่องกว่านี้"
"เดี๋ยวกินข้าวเสร็จผมเทรนให้อีกรอบครับคุณเล็ก" เจหันมาบอก
"ขอบคุณครับคุณเจ" เล็กส่งยิ้มให้ ถ้าอัปไลน์เต็มที่แบบนี้ จะไม่สำเร็จก็ให้มันรู้ไป
หลังจากที่ฝึกสาธิตเครื่องครัวจนคล่อง เล็กจึงนัดกับพี่ที่รู้จักคนหนึ่งเพื่อเข้าไปนำเสนอสินค้า แกชื่อพี่ชอง เป็นพี่ที่เล็กรู้จักในกองถ่ายละคร เล็กเห็นแกชอบทำอาหารมาให้กินที่กองถ่ายบ่อยๆ ก็เลยเดาว่าน่าจะชอบทำอาหาร ถ้าได้เครื่องครัวดีๆ ไปคงช่วยให้แกทำอาหารได้สะดวกและอร่อยขึ้น ขนาดเล็กทำอาหารไม่ค่อยเป็นยังทำอร่อยได้เลย
โชคดีที่พี่ชองรับนัด แม้ว่าน้ำเสียงดูแปลกใจเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเล็กทำยัวร์เวย์ แต่เนื่องจากแกสนใจอยู่แล้วจึงนัดได้ไม่ยาก อ้อ พี่ชองเป็นหม้ายด้วย ตอนนี้อยู่กับลูกสาวคนหนึ่ง คนในกองถ่ายมักเล่าให้ฟังบ่อยๆ ว่าแกชอบกินเด็ก
เล็กลากกระเป๋าเดินทางที่ใส่เครื่องครัวลงมาจากแท็กซี่ ก่อนเดินมากดกริ่งบ้านพี่ชอง ไม่นานนักพี่ชองก็รีบวิ่งมาเปิดประตูให้อย่างกุลีกุจอ
"เชิญเลยค่ะเล็ก เป็นไงบ้าง ไม่ได้เจอซะนานเลย สบายดีนะ" พี่ชองร้องทักพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
"ครับพี่ วันนี้พี่อยู่คนเดียวเหรอครับ"
"จ้ะ น้องมายด์ไปเรียนพิเศษ เดี๋ยวตอนเย็นพี่จะไปรับ เข้ามาก่อนดีกว่า ร้อนแย่เลย" พี่ชองพลางเดินนำเข้ามาในบ้าน เห็นชุดอยู่บ้านของแกแล้วเล็กชักใจคอไม่ดี แกใส่กระโปรงยีนส์สั้นจู๋เลย แถมเสื้อยังเป็นสีขาวบางๆ อีก ถ้าตั้งใจมองคงเห็นอะไรบางอย่างที่ไม่ควรเห็น
"นึกยังไงถึงมาทำยัวร์เวย์ล่ะเล็ก พี่แปลกใจมากเลย แล้ว...ไม่เล่นละครแล้วเหรอ" พี่ชองถามอย่างแปลกใจเมื่อพาเล็กเข้ามาถึงในครัวแล้ว
"พี่ก็คงเห็นข่าวของผมแล้วมั้งครับ" เล็กหัวเราะเบาๆ "ช่างมันเถอะพี่ ผมปลงแล้ว วงการนี้อะไรก็ไม่แน่นอน วันหนึ่งผมก็ต้องหยุดทำอยู่ดี ผมก็เลยอยากหาอะไรทำสำรองไว้บ้าง"
พี่ชองพยักหน้าเข้าใจ คุยกันสักพักจึงเริ่มลงมือสาธิตผลิตภัณฑ์เครื่องครัว
เล็กจัดแจงจัดวางอุปกรณ์สาธิตต่างๆ ให้เข้าที่ เครื่องครัวชุดนี้เล็กลงทุนซื้อมาใช้เอง ด้วยความที่มันใช้งานง่าย ล้างทำความสะอาดง่าย เล็กจึงทำอาหารง่ายๆ กินเองได้บ่อยมากขึ้น
เสียดายที่วันนี้เจไม่ว่าง แต่รายนั้นก็ให้กำลังใจตลอด พอรู้ว่าเล็กมาถึงบ้านลูกค้าก็ส่งไลน์มาให้กำลังใจอีกรอบ เมื่อคืนก่อนมาโทรมาแนะนำหลายอย่าง
พี่ชองดูตื่นเต้นไม่น้อยเมื่อได้เห็นคุณสมบัติ ยิ่งได้ลองใช้เองยิ่งชอบใหญ่ ชมไม่ขาดปากว่าทำอาหารได้อร่อยมาก เล็กยิ้มแก้มแทบปริ ลูกค้าคนแรกปลื้มขนาดนี้ คงขายสินค้าชิ้นแรกได้แน่ๆ แค่คิดก็ภูมิใจแล้ว มีคนมาจ้างไปถ่ายโฆษณายังไม่ดีใจเท่านี้เลย
สาธิตสินค้าเสร็จ พี่ชองก็เซ็นใบสมัครเป็นนักธุรกิจเพราะอยากซื้อของในราคาทุน แถมยังได้รับส่วนลดรายเดือนเพิ่มอีก เล็กดีใจจนอยากจะกระโดด หรือไม่ก็ตะโกนร้องดังๆ ไม่ลืมส่งไลน์ไปเล่าความตื่นเต้นให้เจฟังด้วย เจตอบกลับมาด้วยความตื่นเต้นเช่นเดียวกัน
"เยี่ยมมากครับคุณเล็ก สุดยอด!!!"
เจส่งมาทั้งข้อความและสติ๊กเกอร์ ดาวน์ไลน์ใหม่ปลื้มปริ่มไม่ใช่เล่น ไม่น่าเชื่อว่าแค่ขายสินค้าชิ้นแรกได้ก็ภูมิใจถึงขนาดนี้ คงเป็นเพราะว่านี่เป็นธุรกิจของเล็กเอง ไม่ได้ทำเพราะใครจ้างให้ทำ แต่ทำเพื่ออนาคตของตัวเองอย่างแท้จริง ได้เงินค่าตัวตัวเป็นแสนเป็นล้านยังไม่รู้สึกตื่นเต้นเท่านี้เลย
"เอ...ยัวเวร์มีผลิตภัณฑ์ทำความสะอาดผ้าม่านไหมเล็ก เนี่ย...ผ้าม่านในห้องนอนพี่มันเปื้อนคราบดำๆ อะไรไม่รู้ พี่ซักเท่าไรก็ไม่ออก เอางี้ เล็กขึ้นมาดูกับพี่ดีกว่า"
"อ๋อ...ครับ น่าจะมีนะครับ" เล็กตอบ
พี่ชองพาเล็กขึ้นมาบนห้องนอน ก่อนพาเล็กมาดูผ้าม่านที่ว่า
"เนี่ยค่ะเล็ก ไม่รู้มันไปเปื้อนอะไร ซักเท่าไหร่ก็ไม่ออก พี่ซักหลายรอบแล้ว" พี่ชองจับดูผ้าม่านแล้วก็บ่นตามประสา
เล็กเอื้อมมือไปจับผ้าม่าน พยายามเพ่งดูว่ามันเปื้อนอะไร จังหวะนั้นเอง พี่ชองจับมือของเล็กไว้ เล็กตกใจจึงพยายามจะดึงมือออก แต่พี่ชองกลับจับไว้แน่น
"ขอโทษครับพี่" เล็กหน้าตื่น เริ่มกลัวความไม่ปลอดภัยของตัวเองเสียแล้ว
"ขอโทษทำไม ไม่ชอบเหรอแบบเนี้ย"
พี่ชองว่าพลางดึงมือเล็กไปวางบนหน้าอกตัวเอง เล็กจะดึงมือออกแกก็จับไว้แน่นอีก ถ้าดึงแรงกว่านี้คงกลายเป็นกระชาก
"พี่ชองจะทำอะไรครับ" เล็กใจเต้นไม่เป็นส่ำ หันซ้ายแลขวาหาทางหนี
แต่ไม่ทันซะแล้ว พี่ชองผลักเล็กลงไปนอนบนเตียง เนื่องจากที่ที่สองคนยืนอยู่ใกล้เตียงพอดี ไม่นานพี่ชองก็ทิ้งตัวลงมาบนตัวของเล็ก
"แหม...เล็กก็น่าจะเคยทำบ่อยๆ นะ ไม่น่าถามเลยของแบบเนี้ย"
น้ำเสียงและสีหน้าของพี่ชองดูยั่วยวน แค่นี้เล็กก็รู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น ไม่รู้ว่าเล็กจะรอดพ้นหรือเปล่า ผู้ชายเจอแบบนี้มักไม่ค่อยรอดเสียด้วย
เอาแล้ว เล็กจะได้ดาวน์ไลน์พร้อมเมียก็คราวนี้!!!TBC
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
