หัวข้อ: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก END สั่งนิยายได้ที่ สนพ Rev. มาแจ้งจ้าา

[Lovetree]

เรื่องนี้อ่านทุกตอนต้องทำให้เราได้ร้องไห้เสมอ

เรย์น่าสงสาร  ที่ทำเป็นร้ายกาจเพื่อปกปิดความอ่อนแอแท้ๆ  เป็นแบบนี้ก็เพราะพ่อใจร้ายจริงๆ

ตะวันคงจะเข้าใจเรย์มากขึ้น  แต่ก็มาเห็นว่าเรย์ผลักหนึ่งจริงๆ  ประมาณรักแต่ไม่สนับสนุนสิ่งที่ไม่ดี

เรย์ก็เหมือนจะมีตะวันอยู่ในสายตาแล้ว เย้   คงเพราะตอนนั้นที่ตะวันทำแผลที่ขาให้ คงประทับใจในความใจดี
เรย์คงเจ็บที่หัวใจด้วยแหละ เพราะตอนนี้ไม่มีตะวันมาอยู่เคียงข้างทำแผลที่ขาให้อีก
เรย์ทำตัวเองอีกแล้ว ไม่ขอโทษหนึ่งให้ตะวันเห็นอีก  อยากเป็นนางร้ายไปตลอดเลยเหรอ  น่าสงสาร

แต่หวังว่าตะวันจะเป็นพระเอกที่ทำให้นายร้ายเป็นนายเอกสักวันนะคะ
เมื่อไรพระเอกจะเปิดเผยตัวให้เรย์ตื่นจากความฝันสักที  ที่ผ่านมามีตัวตนไม่ใช่ชายในฝันซะหน่อย555

ขอบคุณนักเขียนมากๆค่ะ สนุกมากๆ  ติดตามตอนต่อไปค่ะ  ยังเชียร์ตะวันเป็นพระเอกค่ะ

[Take]

เรื่องคุ้นๆนะ เคยลงมาก่อนป่าวเอ่ยย เหมือนต่อไปเย็นตาย เรย์ไปต่างประเทศ ใช่ม้ะ

เรื่องนี้เคยลงที่ธัญวลัยและเด็กดีมาก่อน ตอนนั้นงานนิยายเยอะมากเลยดอง แล้วตอนนี้ก็กำลังเริ่มกลับมาแต่งใหม่แล้วก็เอามาลงที่ไทยบอยครับ^^

[kun]

ตอนนี้ก็ยังสงสารเรยอยู่ดี คนเป็นพ่อแย่มากกกกกกกก

[fahsida]

อยากอ่านต่อแล้วซิ ยิ่งอ่านทำไมยิ่งรู้สึกเกลียดครอบครัวเรย์ก็ไม่รู้

[ploysure]

น้ำตาไหล สงสารเรย์
อยากให้เรย์มีความสุขนะ รักเรย์นะ

แอบเห็นว่ามีลงไว้ที่อื่นด้วย ขอไปแอบอ่านละกัน ทนไม่ไหวแล้ววว

[Take]

ตอนที่ 8

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่ผมไม่ได้เรียกเขาว่า ‘พ่อ’ มันนานมากจนผมเองก็เกือบลืมไปเหมือนกัน ถ้าเป็นไปได้ไม่อยากจำด้วยซ้ำ ทั้งๆ ที่พยายามหลอกตัวเองให้ลืมมาตลอดแต่ส่วนลึกในจิตใจกลับไม่เคยลืมเลือน ผมแอบร้องไห้คนเดียวไม่รู้กี่ครั้ง คอยแอบมองพวกเขามีความสุขห่างๆ อย่างนึกอิจฉา ถ้าเด็กคนนั้นที่พ่อกอดด้วยความรักเป็นผมมันก็คงดี

‘คุณพ่อ ดูนี่สิฮะ’

‘เรย์! ไม่เห็นหรือไงว่าพ่อกำลังทำงานอยู่!’

‘ตะ แต่.....’

‘ออกไปซะ อย่ามากวนตอนพ่อกำลังทำงาน’

‘ฮะ’

ครั้งนึงผมเคยจะเอารูปที่อาจารย์สั่งให้วาดรูปครอบครัวไปให้พ่อดู รูปที่มีผมกับพ่อเพียงสองคน แต่สิ่งที่ได้มีแต่ความเฉยชา ผมกำกระดาษในมือไว้แน่นพร้อมกับหยดน้ำตา ขอแค่เวลาเพียงนิดเดียวพ่อกลับสละมันให้ผมไม่ได้ ผมอยากเห็นรอยยิ้มของพ่อ อยากให้พ่อชมว่าวาดรูปสวยมากแล้วก็กอดผมด้วยความรัก แต่มันคงเป็นได้แค่ฝัน ฝันที่ไม่มีทางเป็นจริง

คุณพ่อ.....

ผมลืมตาตื่นขึ้นในตอนเช้า รับรู้ถึงน้ำสีใสที่ไหลลงจากหางตาโดยไร้เสียงสะอื้นในลำคอเบาๆ นี่ผมฝันอีกแล้วเหรอ? ความฝันที่ไม่ค่อยอยากจะนึกถึงเท่าไหร่เลย เลยทำให้พาลไปอยากไปโรงเรียนซะงั้นแต่คงทำไม่ได้เพราะผมเองก็ขาดเรียนหลายวันอยู่เหมือนกัน

เฮ้อ ต้องไปโรงเรียนแล้วสินะ.....

ผมอยากเรียนให้จบเร็วๆ จะได้ไปจากที่นี่เสียที ไม่ว่าจะเป็นที่บ้านหรือที่โรงเรียนความรู้สึกของผมมันก็เหมือนเดิม ทุกคนรอบข้างมองว่าผมร้าย ผมรังแกหนึ่ง แต่ไม่มีใครเคยถามความรู้สึกของผมเลยว่าที่แท้จริงแล้วมันเป็นยังไง

“อัลฟา ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

“อืม รีบๆ มาละ ใกล้เข้าเรียนช่วงบ่ายแล้ว”

“ได้ๆ”

ผมที่เพิ่งทานข้าวเสร็จก็พูดขึ้นรู้สึกอยากปลดเบาขึ้นมาซะงั้น ในทุกๆ วันของผมมันผ่านไปอย่างเชื่องช้า กว่าจะหมดคาบเรียนก็เหมือนแทบขาดใจ สิ่งที่ค้ำจุนผมอยู่ได้คือความหวังและความฝันที่จะได้เป็นอิสระเร็วๆ อิสระที่จะพ้นจากคนๆ นั้น ที่จะพ้นจากความทรมาน ในเมื่อเค้าไม่ต้องการผม ผมเองก็ไม่รู้จะอยู่ทำไมเหมือนกัน ถ้าหากว่าผมหายไปสักคนเขาอาจจะดีใจด้วยซ้ำที่ไม่ต้องทนเห็นหน้าลูกที่ไม่ได้รัก

หนูนาเองตอนนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลแล้วมาพักรักษาตัวอยู่ที่บ้าน แม้ว่าหนูนาจะยังช็อกไม่หายจนมีผลข้างเคียงทำให้เซื่องซึมลงไปบ้างและตกใจอยู่บ่อยๆ เพราะยังเด็กก็เลยปรับสภาพจิตใจได้ยากแต่คุณหมอก็ยืนยันว่าอีกไม่นานก็หาย ทำให้ผมกับครูน้อยหายห่วงไปเยอะ

ตุบ

“อ่ะ! ขอโทษครับ”

ผมที่กำลังจะออกจากห้องน้ำก็ชนคนๆ นึงเข้าอย่างจังแต่ดีที่ชนไม่แรงทำให้ไม่ล้ม พอเงยหน้ามองเท่านั้นแหละทำให้ผมตกใจเล็กๆ จนเผลอที่จะเดินถอยหลังหนีอย่างไม่รู้ตัว

“ชนแล้วขอโทษคิดว่ามันจะหายเจ็บเหรอ”น้ำเสียงที่ถูกเปล่งออกมาดูอารมณ์เสียนิดๆ แววตาแข็งกร้าวมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างน่าขยะแขยง ให้ตายเถอะ! ชนใครไม่ชนดันชนกับคนพวกนี้ซะได้!!!

เอเดน.....ผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นหัวโจกของโรงเรียน ถึงจะอยู่ ม.6 เหมือนกันแต่เขาก็เป็นเหมือนอันธพาลที่ระรานชาวบ้านชาวช่องไปทั่ว ถึงเราจะอยู่กันคนละห้องแล้วผมก็ไม่เคยได้พบเขามาก่อนแต่เพราะข่าวลือของเอเดนมันดังมากพอดู และที่ยังอยู่ได้เพราะอำนาจบารมีของเงินล้วนๆ

“จะไปไหน!”

“โอ๊ย!”ผมที่จะเดินหนีแต่กลับถูกแขนแกร่งกระชากไว้แน่น แรงที่มีมากกว่าของเอเดนมันทำให้ผมเซจนเกือบชนกับอกแกร่ง

“ปล่อย!”ผมพยายามรั้งแขนตัวเองออกแต่ก็ไม่เป็นผลสักนิด คนอะไรแรงเยอะชะมัด!

“ชนแล้วคิดหนีเหรอ”

“จะเอาอะไรอีก ฉันก็ขอโทษไปแล้วนี่”

“คำขอโทษ ฉันไม่ต้องการ!”

เอเดนพูดเชิงเป็นนัย รอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่ดูสมส่วน เพื่อนๆ ของเอเดนอีกสองคนข้างหลังก็ทำท่าเหมือนกับไม่รู้สึกทุกข์ร้อนในสิ่งที่เพื่อนกำลังทำ ผมรู้สึกถึงรางร้าง

“เฮ้ย พวกมึง เฝ้าต้นทางให้กูหน่อย”

“จะทำอะไร?”

“ก็.....ทำให้มีความสุขไง”

“ไม่นะ!!! ปล่อย!!!”

สิ้นคำเอเดนก็ลากผมเข้าไปในห้องน้ำที่ผมเพิ่งออกมาอย่างเร็ว โดยที่มีเพื่อนๆ ของเขาคอยมองส่ง ผมทั้งร้องทั้งดิ้นแต่กลับสู้แรงของเขาไม่ได้สักนิด ได้แต่มองดูประตูห้องน้ำที่ถูกปิดลงอย่างช้าๆ พร้อมกับรอยยิ้มเยาะที่ไม่ประสงค์ดี

ตุบ!

“อั๊ก!”

ร่างกายของผมถูกเหวี่ยงจนไปชนเค้าท์เตอร์อ่างล้างหน้าอย่างแรง ผมกุมที่ท้องตัวเองก่อนที่จะค่อยๆ ไถลลงนั่งกับพื้นเพราะความเจ็บ พยายามกระเถิบตัวหนีแต่ก็ไปไหนได้ไม่ไกลนักเมื่อเอเดนจับข้อเท้าด้านขวาของผมแล้วกระชากอย่างแรงจนเข้าไปใกล้ตัว

“ปล่อยนะ!!! ช่วยด้วย!!!”

“ร้องเข้าไปเถอะ ไม่มีใครช่วยมึงได้หรอก”

“ไม่!!!”

ผมทั้งดิ้นทั้งถีบหวังเพื่อจะเอาตัวหนีให้รอด การร้องขอความช่วยเหลือยิ่งเป็นไปไม่ได้เลยเพราะตอนที่ผมเข้าห้องน้ำก็เป็นช่วงใกล้เข้าเรียนแถมห้องน้ำที่ผมเข้าก็อยู่ไกลพอสมควร อีกอย่างพวกของเอเดนอยู่ด้านนอกถึงจะมีคนได้ยินเสียงร้องก็เถอะแต่คงไม่มีใครกล้าเข้าใกล้แน่ๆ

ตุบ!

เอเดนที่เห็นผมดิ้นก็จัดการชกไปที่หน้าท้องจนทำให้ผมร้องไม่ออก จากที่เจ็บอยู่แล้วก็ยิ่งเจ็บมากขึ้นไปอีก เอเดนก็ใช้จังหวะนี้ขึ้นคร่อมผมใช้สนองขาของเขาหนีบไม่ให้ผมได้ดิ้นหนีพร้อมกับจับแขนของผมรวบเข้าด้วยกันแล้วก็ใช้เข็มขัดที่ถูกดึงออกจากกางเกงมามัดแขนผมเอาไว้ ตัวของผมก็ถูกดันชิดกับพื้นเย็นๆ ของห้องน้ำ แล้วเอเดนก็ใช้ฝ่ามือหนาอุดปากไม่ได้ผมได้ร้องขอความช่วยเหลือได้อีก

“เรามามีความสุขกันดีกว่า”

“ฮึก ฮือ ฮือ ช่วยด้วย”

ใครก็ได้! ช่วยด้วย! ผมกลัว.....กลัวเอเดนจริงๆ ถึงจะทำเป็นเข้มแข็งแต่ด้วยแรงที่มีมันก็ต่างกันเกินไป ถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกันก็ตาม เป็นครั้งแรกที่ผมอยากนึกโทษตัวเองที่เกิดมาอ่อนแอ ทำไมผมไม่เกิดมาให้ตัวโตกว่านี้นะจะได้ปกป้องตัวเองได้ คนอย่างผมมันน่าสมเพช.....น่าสมเพชจริงๆ

ริมฝีปากหนาถูไถไปกับซอกคอขาวๆ ของผม สัมผัสที่ได้มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีสักนิดมีแต่รังเกียจและน่าขยะแขยง มือหนาอีกข้างที่ยังว่างเริ่มล้วงเข้าไปใต้เสื้อจับต้องหน้าอกเล็กๆ แล้วบีบอย่างมันมือ ผมได้แต่เปล่งเสียงอู้อี้ในลำคอจะหนีก็หนีไม่ได้ ไม่มีใครรู้ว่าผมอยู่ตรงนี้ ไม่มีใครเข้ามาช่วยผม

ปัง ปัง ปัง

เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้เอเดนชะงักเล็กน้อย ดูเขาหัวเสียมากที่มีคนมาขัดอารมณ์ ในตอนแรกเขาเป็นไม่สนใจหันมากระทำชำเรากับผมต่อ แต่เสียงเคาะประตูก็ยังดังต่อเนื่องไม่หยุดพร้อมกับเสียงตะโกนที่ดังมาจากด้านนอก เอเดนถึงยอมแต่ก็ยังไม่ปล่อยผมอยู่ดี

ปัง ปัง ปัง

“เอเดน!”

“มีอะไร”

“อาจารย์มา!”

ตอนนี้ดูท่าเขาจะหัวเสียกว่าเก่าที่ยังไม่ได้ทันทำอะไรผมก็มีคนมาขัดขวางซะก่อน แต่ผมเหมือนกับพระเจ้ามาโปรดมากกว่า นึกขอบคุณจริงๆ ที่อาจารย์มาได้ทันเวลา ผมถูกแก้มัดอย่างลวกๆ รอยเข็มขัดทำให้เห็นเป็นรอยแดงพอสมควร

“ถ้ามึงปากโป้งคงรู้นะว่าจะเจออะไร กูจะเอาคนมารุมโทรมึงจนตายคาเตียงแน่ๆ”

คำขู่ของเอเดนกระซิบบอกผมเบาๆ แม้จะไม่ได้เป็นการขู่กรรโชกแต่มันก็ทำให้ผมกลัวจนสั่นเป็นเจ้าเข้า ใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของผมถูกมือหนาเช็ดให้แห้งอย่างลวกๆ เพื่อกลบเกลื่อนหลักฐาน ยิ่งแววตาของเขาที่มองมายังผมมันก็ยิ่งทำให้กลัวหนักขึ้นไปอีก

ปัง!

พอเอเดนเดินไปเปิดประตู ไม่นานนักก็มีอาจารย์ฝ่ายปกครองเดินเข้ามาด้วยสีหน้าดุๆ พร้อมกับอัลฟาที่เดินมาตามหลัง

“พวกเธอทำอะไรกัน”

“ไม่มีอะไรนี่ครับ พวกผมแค่มาเข้าห้องน้ำ ไม่เชื่ออาจารย์ก็ถามเขาดูสิครับ”เอเดนตอบเสียงนิ่งเรียบแต่สายตาปรายมองผมเล็กๆ จนทำเอาผมสะดุ้ง

“ว่ายังไง จริงอย่างที่เขาพูดหรือเปล่า”

“คะ ครับ”

ผมก้มหน้าตอบพยายามกลั้นเสียงสั่นๆ เพื่อไม่ให้มีพิรุษ ถ้าจะมองว่าผมขี้ขลาดผมยอมรับเพราะว่าผมกลัวมากจริงๆ มือทั้งสองข้างผมกำกันแน่นอย่างชื้นเหงื่อโดยที่มีอัลฟาอยู่ข้างๆ

“ถ้าไม่มีอะไรก็ไปเข้าเรียนได้แล้ว”

“ครับอาจารย์”

เอเดนพูดอย่างสบายๆ แต่ก็ยังมองผมก่อนที่จะกระซิบบางอย่างให้เห็นเพียงแค่สองคน คำพูดของเขาทำเอาผมขนลุกซู่จนต้องก้มหน้าหนี สำหรับผมเขาน่ากลัวเกินไปจริงๆ

หลังจากที่ทุกอย่างจบลง ผมนึกขอบคุณอัลฟาที่มาตามผมไปเข้าเรียนแต่ก็พบกับพวกของเอเดนวนเวียนอยู่หน้าห้องน้ำและคิดว่าผมคงยังอยู่ในนั้นก็เลยไปตามอาจารย์มาแล้วมันก็เป็นอย่างที่อัลฟาคิดจึงทำให้ผมรอดมาได้อย่างหวุดหวิด แต่เพราะคำขู่ของเอเดนมันทำให้ผมไม่กล้าที่จะบอกใครๆ ว่าผมถูกทำร้าย ผมจึงได้แค่บอกกับอัลฟาว่าเอเดนแค่มาเข้าห้องน้ำเฉยๆ มันไม่มีอะไรมากกว่านั้น ดูเหมือนว่าอัลฟาจะไม่เชื่อเท่าไหร่แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก ผมไม่ได้อยากโกหกแต่ผมกลัว กลัวมากจริงๆ

“ฉันกลับก่อนนะเรย์”

“อืม”

อัลฟาพูดขึ้นก่อนที่จะเดินไปอีกทาง ผมเองก็เหมือนกันต้องกลับบ้านรู้สึกไม่ค่อยอยากจะทำอะไร มันหดหู่ไปหมดเหมือนกับว่าจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ระหว่างทางผมก็มองซ้ายมองขวาอย่างนึกหวาดระแวงแม้ว่าจะมีคนอยู่มากแต่มันก็ทำให้ผมกลัวอยู่ดี

“เรย์!”

เฮือก!

ผมสะดุ้งตัวเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อ ความรู้สึกที่โดนกระทำเมื่อตอนกลางวันมันยังฝังใจจนทำเอาร่างกายของผมสั่นไม่หยุด ยกมือขึ้นมาป้องตัวอัตโนมัติ ขาทั้งสองข้างก็ถอยหลังหนีแล้วค่อยๆ ทรุดนั่งลงกับพื้นเหมือนกับคนกำลังจนตรอก

“อย่านะ!!! ไม่ๆ ไม่เอา อย่าเข้ามา”

“เรย์!”

“ไม่ๆ อย่านะ ฮือ ฮือ”

ผมรู้สึกถึงแรงสัมผัสที่จับหัวไหล่ทั้งสองข้างพร้อมกับเรียกชื่อผมเพื่อเตือนสติไม่ให้กระเจิงไปมากกว่านี้ ผมร้องไห้พยายามผลักให้ลำแขนแกร่งออกจากตัวแต่ดูเหมือนว่ามันไม่ได้ผลสักนิด พอยิ่งคิดถึงคำที่เอเดนบอกมันก็ทำให้ผมยิ่งดิ้นมากขึ้นไปอีก
ครั้งหน้าไม่รอดแน่!!!.....

“ฮือ ฮือ ไม่เอา ฮือ ฮึก”

“ไม่เป็นไรแล้วเรย์ ไม่เป็นไรแล้วนะ”

“ฮือ ฮือ อย่าทำผมนะ”

ลำแขนแกร่งโอบกอดผมเหมือนกับเป็นการปลอบประโลม ฝ่ามือที่อบอุ่นของเขาลูบผมเบาๆ เพื่อให้ผมคลายอาการเกร็งที่เป็นอยู่ ผมที่หนีในคราวแรกเริ่มหยุดลงแล้วเปลี่ยนเป็นโอบกอดที่เอวหนาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้ผมต้องการที่พักพิงเหลือเกิน ผมร้องไห้แล้วก็ร้องไห้อีกแบบไม่กลัวจะเป็นที่นินทา พอตั้งสติได้ก็รีบผละออกจากอ้อมกอดของอีกคนแล้วมองอย่างเต็มๆ ตา พอรู้ว่าเป็นใครแค่นั้นแหละผมก็ผละตัวออกแบบไม่ต้องคิดพร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

“เป็นอะไร”

“ไม่ได้เป็นอะไร”ผมแทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ตายๆ ไปซะเหลือเกิน ไม่น่าสติแตกต่อหน้าไคเลย เขาคงสมเพชผมน่าดู

“แล้วทำไม.....”

“หยุด! ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ก็บอกว่าฉันไม่เป็นอะไรก็ไม่เป็นอะไร ไม่เข้าใจหรือยังไง!”

“เออ ไม่เป็นก็ไม่เป็น ฉันไม่น่า.....”ไคมองหน้าผมอย่างคนกำลังโมโห เหมือนต้องการจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็เงียบเอาไว้ก่อนที่จะเดินจากไปโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ

ผมก้มหน้ามองพื้นแล้วกอดกระเป๋าตัวเองไว้แน่น ต้องรีบกลับบ้านให้เร็วที่สุด ไม่กล้าอยู่ตรงนี้นานๆ มันโหวงๆ ในอกยามที่ต้องอยู่คนเดียว

ตุบ ตุบ ตุบ

แต่ยังที่ผมยังไม่ได้ก้าวไปไหนเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจากทางด้านหน้าพร้อมกับอีกบุคคลก้าวเข้ามาแทนที่ตรงที่ไคเพิ่งเดินไป ผมไม่เข้าใจสองคนนี้จริงๆ ทำไมผมเจอพวกเขาแต่ละครั้งจะต้องเป็นคนละเที่ยว คนละรอบตลอด ทำไมไม่มาพร้อมๆ กันนะ

“จะทำอะไร ปล่อย! โอ๊ย!!!”

ตะวันจับข้อมือผมแน่นอย่างไม่ทันตั้งตัว เพราะแรงบาดของเข็มขัดที่ทำให้ผมเป็นแผลพอตะวันจับแม้มันจะไม่แรงมากแต่ก็ทำให้แสบไม่น้อย ตะวันปรายตามองที่ผมกับที่ข้อมือสลับกันก่อนที่จะพูดขึ้นเบาๆ

“เป็นอะไร”

“ปล่อย! ฉันเจ็บ!!!”

“ทำไมถึงเป็นแผล”

“อย่ามายุ่งกับฉัน! ปล่อย!!!”

“เจ็บมากไหม”

ตะวันไม่ฟังผมสักนิด เขายังจับมือผมอยู่แม้ว่าผมจะพูดอะไรออกไปเขาก็ดูเหมือนไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ แต่คำพูดที่เอ่ยออกมามันทำให้ผมใจกระตุกแปลกๆ จนทำให้ผมอยากร้องไห้

“ปล่อยฉัน”

“กลับบ้านได้แล้ว”

“ฉัน.....ไม่ไปกับนาย”

“กลัวไม่ใช่เหรอ”

ผมเม้มปากแน่นก้มหน้าต่ำไม่สบตา เมื่อกี้ตอนที่ผมสติแตกตะวันเองก็คงจะเห็นสินะ ผมไม่เข้าใจว่าตะวันเขาจะมาทำแบบนี้กับผมทำไม? ถ้าหากไม่ห่วงกันตั้งแต่แรกก็อย่ามาทำดีตบหัวแล้วลูบหลังกันอย่างนี้

“ไปได้แล้ว”

แรงฉุดกระชากของตะวันทำให้ผมเดินตามเขาต้อยๆ เหมือนกับเด็กที่เดินตามหลังผู้ใหญ่ ถึงตอนนี้ตะวันก็ยังไม่ปล่อยมือจากผม ผมที่กำลังก้มหน้าจึงไม่ทันเห็นว่าตะวันเหลือบมองมายังผมพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากก่อนที่จะหันกลับไปทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
.
.
.

เรื่องที่เกิดขึ้นผมไม่ได้บอกใครแม้แต่กับเย็นหรือแม้กระทั่งกับพ่อแต่ถึงจะบอกไปเขาก็คงไม่สนใจอยู่ดี ที่ผมไม่บอกเย็นเพราะไม่อยากจะทำให้เป็นห่วง อีกอย่างนับตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่ได้ถูกระรานอีกเลย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน? ช่วงอาทิตย์แรกผมก็มีหวาดกลัวอยู่บ้างแต่หลังๆ มานี้ก็เริ่มรู้สึกเฉยๆ คงเพราะไม่เห็นพวกเอเดนอีกมั้ง แต่ก็ดีแล้วละขออย่าได้เห็นอีกเลยเป็นพอ

“อารมณ์ดีจังนะคะคุณเรย์”

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมนอนยิ้มแล้วยิ้มอีกจนหน้าบานแฉ่ง เย็นที่เห็นก็เลยอดที่จะเอ่ยทักไม่ได้ ก็แหม คนมันอารมณ์ดีนี่นา จะไม่ได้ยิ้มได้ยังไง

“ก็ผมใกล้จะสอบแล้ว อีกแค่เดือนเดียวเองผมก็จะจบแล้วนะ”ผมลุกขึ้นนั่งแล้วกอดหมอนแน่น สบตามองกับเย็นอย่างสื่อความหมายก่อนที่จะเริ่มพูดอีกครั้ง

“เอ่อ ถ้าหากถึงวันจบการศึกษา ผมอยากให้เย็นไปเป็นผู้ปกครองให้”

“คุณเรย์”ดวงตาของเย็นมองผมอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ก็ส่อประกายแวววาบพยายามกลั้นอาการดีใจอย่างเต็มที่

“เย็นเป็นแค่คนใช้ คิดว่า.....”

“ไม่ใช่! สำหรับผม เย็นไม่ใช่คนใช้”

“.....”

“แต่เย็นเป็นมากกว่านั้น”

สำหรับผม.....เย็นเป็นมากกว่าพ่อกับแม่ เป็นมากกว่าคนในครอบครัว และเป็นคนสำคัญสำหรับผม

“นะ”

“แล้วคุณท่าน”

“ช่างเขาเถอะ เขาคงไม่ไปหรอก อ้อ ไม่สิ ถึงจะไปแต่เขาก็คงไปแสดงความยินดีกับลูกรักของเขามากกว่า”

ผมพูดอย่างน้อยใจ ก็มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ นี่ สำหรับผมยังไงซะก็ไม่มีความหมายกับเขาตั้งแต่แรก ถ้าจะตั้งความหวังว่าเขาจะไปวันจบการศึกษาเพื่อผมมันก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดี ถึงจะเสียใจก็เถอะแต่ความจริงมันก็เป็นความจริงเปลี่ยนไม่ได้อยู่ดี

“ช่างเถอะ อย่าไปพูดเลยมีแต่เจ็บเปล่าๆ”

“คุณเรย์”เย็นเรียกชื่อผมเหมือนกับว่าเขากำลังรู้สึกเจ็บไปกับผมด้วย ถ้าผมอ่อนแอเย็นก็จะเป็นห่วง ผมไม่อยากให้เย็นเป็นห่วงจึงได้เปลี่ยนจากทำหน้าเศร้าเป็นยิ้มกว้างให้แล้วเร่งรัดคำตอบแบบมัดมือชก

“นะเย็น ผมอยากให้เย็นไป”

“คะ เย็นสัญญา”

เย็นยิ้มตอบผมพร้อมพยักหน้าเบาๆ ให้ จนทำเอาผมอดที่จะดีใจไม่ได้ ความสุขของผมคือการที่ได้มีเย็นอยู่ใกล้ๆ แต่ผมก็มักจะลืมไปเสมอว่าความสุขของผมมักจะอยู่ได้ไม่นาน

ตลอดเดือนผมตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือสอบกว่าทุกครั้ง ผมไม่ใช่คนโง่ที่เรียนไม่เก่ง ผลการเรียนของผมออกมาดีเสมอแต่พ่อไม่เคยรู้ต่างหาก ถึงผมจะเคยประชดพ่อด้วยการทำข้อสอบแบบผิดๆ จนเกรดออกมาไม่ดีก็เถอะ แต่ผมก็เลิกทำไปตั้งนานแล้วเพราะว่ามีคนสำคัญที่มักจะมาแอบดูเกรดเฉลี่ยผมประจำเวลาที่ผมได้ใบเกรดออกมา จนเป็นความเคยชินที่ผมมักจะเอาเกรดที่ได้วางไว้บนโต๊ะเสมอแล้ว แต่ว่าครั้งนี้ผมอยากให้เป็นวันที่พิเศษกว่าวันอื่นๆ ถึงได้อยากให้เย็นมาด้วย ผมอยากให้เย็นเห็นผมเรียนจบด้วยตาของตัวเอง อยากเห็นรอยยิ้มที่บอกว่าดีใจไม่ใช่แอบมองอยู่ห่างๆ

วันจบการศึกษา เป็นวันที่ผมจะบอกเย็นว่าผมอยากออกไปอยู่ข้างนอก อยากไปใช้ชีวิตอิสระตามที่ผมฝัน แม้ว่าผมจะได้ไปแต่ตัวแต่ก็ไม่เคยคิดกลัวสักนิดเพราะผมรู้เย็นต้องดูแลผมอย่างดีแน่ๆ แล้วผมก็อยากให้เย็นไปอยู่ด้วยตามที่สัญญากันเอาไว้

“เมื่อไหร่จะมานะ”

ผมยืนรอเย็นที่หน้าโรงเรียนในวันที่เรียนจบ วันนี้ผมจะได้อยู่ที่นี่เป็นวันสุดท้าย ที่ผมต้องมารอเย็นเพราะว่าเย็นให้ผมมาก่อนเขาขอทำงานบ้านในส่วนของตัวเองให้เสร็จแล้วจะตามมาทีหลัง มันเลยทำให้ผมต้องมารอแบบนี้ แล้วเป็นอย่างที่ผมคิดไม่มีผิดพ่อมาที่โรงเรียนในวันที่ผมเรียนจบก็จริงแต่เขาก็มาเพื่อลูกรักของเขาไม่ได้มาเพื่อผม ภาพถ่ายครอบครัวที่สุขสันต์ของพวกเขาไม่ได้มีผมอยู่ด้วย ถึงจะเสียใจแต่มันก็ต้องทำใจ

ผมมองมงกุฎดอกไม้กับประกาศนียบัตรในมือที่ผมถือไว้อย่างใจจดใจจ่อเพื่อรอคนสำคัญเพียงคนเดียว ตลอดเวลาที่ผมรอเย็นผมก็คิดไปเรื่อยเปื่อย เย็นจะร้องไห้ไหมนะที่ผมเรียนจบ แล้วถ้าหากว่าร้องไห้จริงๆ ผมจะต้องหาคำไหนมาปลอบดีนะ คิดแล้วก็นึกภาพของเย็นตอนร้องไห้ออกเลยจนผมอดที่จะอมยิ้มไม่ได้ มันต้องเป็นอย่างที่ผมคิดแน่ๆ

“คุณเรย์! คุณเรย์คะ”

“เย็น”

เสียงเรียกของเย็นดังมาจากอีกฝากของถนนแล้วโบกมือปอยๆ มาให้พร้อมกับในมือที่ถือช่อดอกไม้ช่อโตเอาไว้แนบอก เย็นในวันนี้แต่งตัวสวยกว่าทุกวันเสื้อผ้าที่ใส่เป็นสีเหลืองทั้งชุดทำให้มองเห็นมาแต่ไกล ทรงผมก็มัดเรียบร้อยกว่าทุกวันแถมยังแต่งหน้าอีกต่างหาก เย็นมองมาทางผมแล้วยิ้มให้ก่อนที่จะมองซ้ายมองขวาเพื่อที่จะข้ามถนน ผมเห็นเย็นกำลังยิ้มให้กับผมพร้อมกับน้ำตาแห่งความดีใจที่ผมเรียนจบ มันเป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ

เย็นสัญญาคะคุณเรย์…..

เย็นมีความสุข ผมก็มีความสุขแต่ความสุขของผมมักจะอยู่ได้ไม่นานมันเหมือนกับเป็นคำสาป เป็นสัญญาที่ไม่มีวันเป็นจริง

เอี๊ยด!!!

โครม!!!

ภาพตรงหน้าของผมคือคนที่ผมกำลังรอคอยลอยละลิ่วร่วงลงสู่พื้นเบื่องล่างเมื่อถูกแรงชนที่มาปะทะจากอีกทาง รอยยิ้มของผมที่มีในคราวแรกหุบลพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ผู้คนที่เสียงดังรอบด้านมันไม่ได้ทำให้ผมสนใจสักนิด ขาที่สั่นๆ ก็ค่อยๆ เริ่มเดินไปยังร่างที่นอนจมกองเลือด ไม่กล้าที่จะจับหรือแม้แต่แตะต้องได้แต่ก้มลงไปจับที่มือเย็นๆ ที่กำลังสั่นเพราะความเจ็บ เย็นกำลังแกล้งผมใช่ไหม? หรือไม่ก็คงเป็นความฝัน ทั้งที่เป็นความฝันแต่ทำไมผมถึงได้เจ็บแบบนี้นะ

“ยะ เย็น.....เย็น”

“คะ คุณ.....เรย์ ดะ ดีใจด้วย ฮึก นะ.....คะ”

“เย็น ฮือ ฮือ เย็น ไม่นะ เดี๋ยวผมจะพาไปหาหมอ ฮือ”

“คุณ.....เรย์”

“ฮือ ฮือ อดทนนะเย็น อดทนไว้ อย่าทิ้งผมไป”

น้ำตาที่ไหลออกมามันทำให้ผมมองเห็นหน้าของเย็นไม่ชัด สิ่งที่เห็นคือรอยยิ้มที่เย็นยิ้มมาให้ผมก็เท่านั้น ก่อนที่ทุกอย่างจะแน่นิ่งไปพร้อมกับลมหายใจของคนที่ผมรัก ผมกอดร่างเย็นไว้แล้วเขย่าตัวหวังจะให้ลืมตาอีกครั้ง ใบหน้าเล็กๆ ของผมซุกไปที่หน้าอกที่เปื้อนเลือดแล้วร้องเรียกชื่ออย่างไม่ขาดปาก ทั้งๆ ที่หูของผมก็อยู่ใกล้กับหัวใจของเย็นแต่ทำไมผมกลับไม่ได้ยินเสียงหัวใจเต้นเลยนะ

“ฮือ ไม่!!!!!!!!”



TAKE
อ่า ถ้าไม่สมจริงต้องขอโทษด้วย พอดีตอนนี้เป็นตอนที่แต่งเสร็จตั้งนานแล้วแต่ยังไม่ได้แก้ กลัวจะรอนานเลยรีบเอามาลง ขอโทษทีนะที่หายไปนาน ช่วงนี้งานเทคเยอะมากๆ เลย

แล้วก็ขอบคุณมากครับ^^

[B52]

มาอีกเถอะ อย่าให้รอด้วยความทรมารใจ

[kosmos]

เสียใจ ทำไมคนที่ดีกับเรย์ต้องเป็นแบบนี้ด้วย กระซิก กระซิก
สู้ๆๆๆนะเรย์ ฟ้าหลังฝนต้องสดใส ฮึบๆ

[naoai]

เข้าใจว่างานเยอะและนิยายแค่งานอดิเรกที่อาจจะไม่ได้เงิน แต่นิยายแบบนี้ทิ้งไว้นานเกินมันจะไม่อินนะครับ
ปล.คิดไว้ในใจตั้งแต่เย็นจะมางานวันจบการศึกษาละ และเริ่มแน่ใจมากๆ เมื่อเย็นมองซ้าย มองขวา แล้วข้ามถนน และมันก็จริงอย่างที่คิด สลัดมาก
ปล.2 ไม่มีเย็นแล้วหวังว่าไรท์เตอจะให้เรย์เข้มแข็งอย่างไม่ก้าวร้าว
ปล.3 ขอบคุณ ไรท์เตอ นิยายคุณดีงามจริงๆ
ปล.4 มาต่อไวๆ นะ

[som]

จะมีใครเหลืออยู่กับเรย์มั่งนะ  หน่วงสุดๆแต่ชอบ

[iceman555]

เฮ้อออ. เรย์สูญเสียอีกแล้ว. สงสารเรย์อะ เมื่อไหร่จะมีความสุขซะที

[jamelovelove]

 
สงสารน้องเรย์อ่า
สูญเสียอีกแล้ววววววว

[smmikie]

โอ้ยยยยยยยย ทำไมชีวิตเรย์ถึงดราม่าเเบบนีั
มีแต่เรื่องเสียๆๆๆ ไม่มีเรื่องดีดีกับเขาบ้างเลย
น่าสงสารอ่า จะไม่มีใครที่รักและจะอยู่กับเรย์บ้างเลยหรอ?!

แม้จะมาสั้นๆแต่ก้ทำให้เราน้ำตาคลอดได้ รีบๆๆมาต่อน้าาา
อย่าปล่อยนานเกินไปนะ!

[•♀NoM!_KunG♀•]

อะไรมันจะแย่ไปหมดขนาดนั้น แร้วจะหนีไปยังไง TT

[black sakura]

โอ๊ยยยจะดราม่าไปหนายยยยย
ชีวิตของเรย์เนี่ยชีวิตนางช่างโหดร้าย

[non23]

ชอบมากเลยติดตามตั้งแต่ครั้งแรกที่มาลง ยังตกใจอยู่เลยว่าหายไปไหน ที่แท้เอามาเขียนใหม่ ยังไงก็ขอให้อัปด้วยนะ ตอนนั้นอ่านถึงตอนที่ นางเอกออกไปอยู่ข้างนอกแล้วแม่นางเอกกลับมาบ้านมาตามหาลูกหรืออะไรนี้แหละ แล้วแม่นางเอกเอารูปที่เป็นครอบให้ไห้พ่อนางเอกดูว่าเลี้ยงแบบนีร้หรอที่เขาเรียกว่าลูกมีความสูข หรืออะไรประมาณนี้แหละคราบ สัญญานะต้องมาลงทุกวันหรือทุกอาทิตย์นะ อยากอ่านมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[rogerr]

โอยยย น้ำตาท่วมเล้าเป็ด

[SOMCHAREE]

ร้องไห้หนักมากจริงๆ สงสารเรย์มาก เกลียดพ่อของเรย์ ไม่ว่าพ่อของเรย์ทำไปเพราะเหตุผลใดก็เกินกว่าการให้อภัย เราอยากให้เรย์ไปเริ่มชีวิตใหม่ที่ไกลจากคนพวกนี้แล้วรอวันที่เรย์เข้มแข็ง วันที่เรย์เก่ง แล้วค่อยกลับมา สงสารชีวิตของเรย์มากจริงๆ น้ำตาท่วมมากพูดเลย

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

มาต่อแล้ว ขอบคุณคะ

[kun]

เรย์ยังน่าสงสารเหมือนเดิมเลย เมื่อไรหนอจะคนมาดูแลเรย์สักที

[Take]

 
ตอนที่ 9

หัวใจของผมเหมือนตายด้านแทบจะไม่รู้สึกด้วยซ้ำ เจ็บจนชินชาก็นับครั้งไม่ถ้วนแต่ทำไมครั้งนี้ผมกลับรู้สึกเจ็บจนแทบอยากจะตายให้ได้ ทั้งๆ ที่น่าจะร้องไห้แต่ทำไมน้ำตาผมกลับไม่มีสักหยด ทั้งๆ ที่ผมน่าจะแสดงออกมากกว่านี้แต่ทำไมผมกลับได้แต่นั่งอยู่ที่เดิมเป็นชั่วโมงๆ โดยที่ไม่ขยับ

“เรย์”

น้ำเสียงสั่นๆ กลั้นสะอื้นเรียกผมจากอีกทาง แค่ได้ยินเสียงผมก็รู้แล้วว่าใครเรียกถ้าไม่ใช่ลูกรักของพ่อ ผมน่าจะทำท่ารังเกียจสิ แต่ร่างกายกลับไม่ฟังคำสั่งสักนิดเลย

“อย่าเงียบสิเรย์ หันมาคุยกับหนึ่งหน่อย จะดุ จะด่าหนึ่งก็ได้นะ”

หืม? นี่เขารู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมาแต่ถึงจะไม่พูดผมก็อยากทำอยู่หรอก แต่ทำไม่ได้ปากมันไม่ยอมขยับ

“ฮึก ไค ตะวัน เรย์เขา.....”

“อย่าเพิ่งเลยหนึ่ง”

“ไม่ได้หรอกไค เรย์เขานั่งอยู่แบบนี้ทั้งวันแล้วนะ ไม่ยอมกันอะไรอีก หนึ่งเป็นห่วงกลัวว่าเรย์จะป่วย”
ป่วยอะไร? ทำไมผมต้องป่วยด้วย ร่างกายผมก็แข็งแรงดีนี่นา หนึ่งนี่ท่าจะบ้า! แช่งให้ผมป่วยซะงั้น.....

“เรย์.....ได้โปรดเถอะนะ ถ้าไม่ลุกขึ้นก็ทานอะไรก็ยังดี”

“.....”

“เรย์ ฮึก ฮือ”

หนึ่งร้องไห้เหรอ? ร้องไห้ทำไม? วันนี้ผมยังไม่ได้ทำอะไรเขาเลยนะ.....

“เรย์”

ใครเรียก? แล้วใครกำลังจับมือผมกันนะ เสียงแบบนี้.....ตะวันเหรอ?.....

“ถ้าอยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะ”

ร้องไห้ทำไม? ผมไม่ได้อยากร้องสักหน่อย.....

“ถ้าอยากระบายก็อย่าเก็บไว้เลยนะ”

“.....”

“เรย์”

ผมแทบไม่รับรู้ว่าตะวันพูดอะไรกับผมบ้าง มันไม่เข้าสมองผมเลยแม้แต่นิดเดียวแต่ถึงจะพูดอะไรผมก็ไม่ตอบโต้ ไม่รู้สิ? มันรู้สึกเหนื่อยๆ ผมในตอนนี้เหมือนกับว่าตัวเองกำลังเป็นตุ๊กตาหรือหุ่นเชิดที่มีหน้าที่ทำตามคำพูดของคนอื่นๆ พอรู้ตัวอีกทีผมก็มายืนอยู่ที่หน้าเมรุ ในมือของผมก็ถือรูปภาพของเย็น ดวงตาทั้งสองข้างของผมจดจ้องไปที่เตาเผา

เย็น ทำไมไปอยู่ในนั้น.....

ข้างในมันร้อนนะ ไม่ร้อนเหรอ?.....

กลับมาเถอะ มาอยู่ข้างๆ ผมเหมือนเดิม.....

ได้โปรด! กลับมาหาผมเถอะนะ.....

“ฮือ ฮือ ฮือ”

ผมร้องไห้.....ร้องไห้อย่างไม่อาย ร่างการที่อ่อนล้าทรุดลงไปกับพื้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลทะลัก ภาพข้างหน้าพร่ามัวไปหมดผมมองอะไรไม่เห็นเลย ต่อให้อยากทำเป็นไม่สนใจเท่าไหร่ก็ทำไม่ได้ ยังไงความจริงก็คือความจริงวันยังค่ำ

เย็นจากผมไปแล้ว.....

เขาทิ้งผมไปอย่างไม่มีวันกลับ ต่อไปนี้จะไม่มีอีกแล้วคนที่อยู่เคียงข้างผม จะไม่มีอีกแล้วคนที่จะคอยปลอบผมเวลาผมร้องไห้ แล้วต่อจากนี้ไปผมจะอยู่ยังไง

“ฮือ ฮือ ฮือ ไม่!!!”

ทิ้งผมไปทำไม? เย็นไม่รักผมแล้วเหรอ ไหนบอกว่าเราจะอยู่ด้วยกัน ไหนบอกว่าจะมาแสดงความยินดีกับผมในวันที่ผมเรียนจบ สัญญากับผมแล้วไม่ใช่เหรอ

ทำไมถึงผิดสัญญา.....

 
โรงพยาบาล

ห้องสีขาว เตียงนุ่มๆ กับกลิ่นของยา.....

ไม่ต้องเดาผมก็รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน? ผมจำไม่ได้ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้กี่วันก็ยังจำไม่ได้ ในทุกๆ วันผมจะนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอยู่เสมอ หัวสมองของผมมันว่างเปล่าคิดอะไรแทบไม่ออก ได้ยินแต่เสียงของคนสองคนคุยกันอยู่ข้างๆ นี่พวกเขากำลังพูดถึงเรื่องของผมหรือเปล่านะ.....

“ดูเหมือนว่าคนไข้จะได้รับการกระทบกระทั่งจิตใจอย่างรุนแรงจนทำให้สมองปฏิเสธสิ่งรอบด้าน ร่างกายภายนอกไม่ได้มีอะไรน่าเป็นห่วงแต่ภายในผมคิดว่าน่าจะต้องใช้เวลา”

“แล้วลูกผมจะเป็นแบบนี้อีกนานไหมครับหมอ”

“มันก็แล้วแต่คนไข้นะครับ ถ้าคนในครอบครัวช่วยกันบางทีคนไข้อาจกลับมาเหมือนเดิมเร็วก็ได้ ช่วงนี้ผมอยากให้คุณพ่อดูแลอย่างใกล้ชิด เพราะคนไข้ไม่ยอมกิน ไม่ยอมนอน จนหมอต้องให้ยานอนหลับเพื่อให้ร่างกายได้พักผ่อน”

“ครับคุณหมอ ขอบคุณมากนะครับ”

เสียงพูดคุยหยุดลงไม่นานนักความเงียบก็เข้ามาแทนที่ ผมก็ยังนั่งมองไปด้านนอกโดยที่ไม่ได้หันไปมองอีกทาง รู้สึกอยากจะโบยบินเหมือนนกจังเลย

“เรย์”

น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียกชื่อผมขึ้นพร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่มาบดบังทรรศณียภาพเบื้องหน้า แต่ผมก็ยังมองอยู่โดยที่ไม่สนใจ ทำเหมือนกับว่าผมกำลังผ่านเขาไป

“หยุดได้แล้วเรย์ หยุดสร้างปัญหาให้ฉันปวดหัวสักที”

“.....”

“ถึงแกจะทำแบบนี้เย็นก็ไม่ฟื้นขึ้นมาหรอก”

“.....”

“อย่าทำแบบนี้เลย ถือว่าพ่อขอร้อง”

ผู้ชายคนนั้นจับที่หัวไหล่ของผมทั้งสองข้าง ทำให้ผมเงยหน้าสบตามองกับเขาด้วยแววตาว่างเปล่า คำพูดต่างๆ นาๆ พรั่งพรูออกมาจากปากสีซีด เสียงของเขาเองก็เหมือนจะสั่นเล็กๆ ผมเอียงคอเล็กน้อยก่อนที่จะขยับปากอีกครั้งแล้วเปล่งเสียงออกมาอย่างแผ่วเบา

“คุณ.....เป็นใครเหรอครับ”

“เรย์!!!”

เขามองผมเหมือนไม่น่าเชื่อ ผมพูดอะไรผิดไปเหรอ? ก็ไม่นี่.....

“ผมรู้จักคุณด้วยเหรอ?”

“.....”

“ทำไมผมถึงจำคุณไม่ได้สักนิด”

ผมยังคงพูดต่อด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบแล้วจับมือหนาทั้งสองข้างของเขาให้ออกไปห่างๆ ดูเหมือนว่าเขาจะกำลังงงๆ กับผมอยู่ก็เลยไม่ขัดขืน

“เพราะคนที่เลี้ยงดูผมมาไม่ใช่คุณ!”

“เรย์!”

ทันทีที่ผมน้ำเสียงของเขาก็แปรเปลี่ยนดูท่าจะโมโหนิดหน่อย นี่เขาโมโหอะไรกันนะ ผมก็แค่พูดความจริง ผมจำผู้ชายตรงหน้าไม่ได้เลยจริงๆ เพราะคนที่เลี้ยงดูผมไม่ใช่เขาสักหน่อย

“ตลอดเวลา.....คุณหายไปไหนมาเหรอ ฮึก”

น้ำตาผมเรื้อออกมาจากเบ้าตาทั้งสองข้าง ทั้งๆ ที่ผมไม่ได้อยากร้องไห้แต่ทำไมน้ำตาของผมถึงได้ไหลออกมาก็ไม่รู้

“วันเกิดของผม คุณก็จำไม่ได้”

“.....”

“ตอนผมไม่สบายคุณไปอยู่ที่ไหน”

“.....”

“ตอนผมกำลังร้องไห้ ฮึก คุณไม่เคยปลอบ”

“.....”

“แม้กระทั่งตอนที่ผมจมน้ำ คุณเคยเป็นห่วงผมบ้างไหม ยังจำได้หรือเปล่าว่านอกจากหนึ่ง ฮึก ฮือ ก็มีผมอีกคนที่จมน้ำเหมือนกัน”
ผมระบายความอัดอั้นที่มีในใจจนหมดสิ้น ความในใจที่ผมไม่เคยคิดจะพูด แต่ครั้งนี้ผมทนไม่ได้จริงๆ อย่างน้อยผมก็อยากให้เขาได้รู้ว่าผมเจ็บขนาดไหน

“ฮึก ตอนที่ผม ฮึก ไม่มีใคร คุณก็ทิ้งผม ฮือ ฮือ”

ผมเจ็บ.....เจ็บไปทั้งหัวใจ น้ำตาของผมมันจะลบล้างความเจ็บทั้งหมดได้ไหมนะ…..

“แล้วอย่างนี้ ฮือ ฮึก จะให้ผมจำคุณได้ยังไง ฮือ ฮือ”

“เรย์.....พ่อ.....”

“อย่ามาพูดเหมือนกับว่าเย็นเป็นคนอื่น ถึงเขาจะไม่สำคัญสำหรับคุณแต่สำหรับผม.....ฮึก”

“.....”

“เย็นเป็นมากกว่าพ่อ มากกว่าแม่ เขาเป็นคนสำคัญมากกว่าคุณ ฮึก”

นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ผมพูดออกมา ผมไม่รู้ว่าเขารู้สึกยังไง เขาจะเจ็บกับคำพูดของผมหรือเปล่าแต่มันก็ไม่สำคัญสำหรับผมอีกต่อไปแล้ว ไม่สำคัญแล้วจริงๆ สิ่งที่ผมจำได้คือเสียงของเย็นคนที่คอยอยู่ข้างๆ คนที่ยิ้มไปพร้อมกับผม คนที่ร้องไห้ไปกับผม คนที่พยายามทำเพื่อผมมาโดยตลอดและเป็นคนที่รักผมมากกว่าใคร

‘คุณเรย์.....’

‘โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคะคุณเรย์ เด็กดีของเย็น.....’

‘ไม่เจ็บนะคะคุณเรย์ โอมเพี้ยง.....’

‘คุณเรย์ต้องเข้มแข็งนะคะ.....
 
“ฮือ ฮือ ฮือ”

ถ้าผมจะอ่อนแอเย็นจะดุผมหรือเปล่า ผมขอโทษที่บอกว่าเย็นไม่รักษาสัญญา ขอโทษที่เคยเป็นเด็กไม่ดี อย่าทิ้งผมไปเลยนะ.....
บ้านที่ไม่มีใครต้องการผม ในเมื่อไม่มีเย็นอยู่แล้วผมก็ไม่อยากจะอยู่ เงินทองที่มีมากมายแต่มันไม่สามารถซื้อชีวิตของเย็นกลับมาได้มันก็ไม่มีค่า สองขาเล็กและสั่นของผมค่อยๆ ก้าวลงไปจากเตียงอย่างช้าๆ แล้วเดินออกไปยังบานประตู
ผมกำลังจะไปไหนก็ไม่รู รู้แต่ว่าอยากไปให้ไกลที่สุดแล้วก็ไปให้ไกลจากที่นี่ พอแล้วสำหรับผม สิ่งที่เจอมันหนักหนาสาหัสเกินไปจริงๆ

ลาก่อน.....

 
อีกด้านหนึ่ง

‘เขาสำคัญมากกว่าคุณ.....’

คำพูดของคนที่ได้ชื่อว่าลูกชายยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทของพจน์ น้ำเสียงนิ่งๆ ที่ไม่มีความโกรธเจือปนหรือการโวยวายใส่มันเจ็บยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด เหมือนกับว่าเขาไม่มีตัวตนในสายตาอีกต่อไปแม้ว่าจะอยู่ใกล้ๆ ก็ตาม

“เอ่อ คุณท่านคะ มีโทรศัพท์มาหาคุณเรย์คะ”สาวใช้เอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นโทรศัพท์มาให้แก่เจ้านายตน

“ใคร?”

“ไม่ทราบคะ เห็นบอกว่าโทรมาจากบ้านเด็กกำพร้า”

“อืม”

พจน์ขมวดคิ้วอย่างสงสัยหลังจากที่บอกว่ามาจากบ้านเด็กกำพร้า มือหนารับโทรศัพท์ไว้ข้างหูก่อนที่จะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพ ไม่นานนักก็วางสายแล้วตรงไปยังสถานที่ที่เจ้าตัวเพิ่งโทรเข้ามา
บ้านเด็กกำพร้า.....

“สวัสดีครับ ผมชื่อพจน์เป็นพ่อของเรย์”

“สวัสดีคะ ฉันชื่อน้อยคะ เป็นคนดูแลที่นี่”

ภาพตรงหน้าของพจน์คือสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ถูกล้อมไปด้วยรั้วไม้เก่าๆ มีเด็กๆ กำลังวิ่งซนอย่างสนุกสนานอยู่กลางแจ้งโดยมีพี่เลี้ยงอีกคนคอยดูแล พจน์ไม่เข้าใจสักนิดว่าเรย์รู้จักที่นี่ได้ยังไง? เพราะที่นี่มีสภาพเก่ามากพอสมควร

“เรย์เขามาที่นี่บ่อยเหรอครับ”ด้วยความสงสัยพจน์จึงเอ่ยถามขึ้นแต่สายตายังคงมองไปรอบๆ ตัวบ้านเด็กกำพร้าอย่างไม่วางตา

“คะ เรย์มาที่นี่แทบจะทุกอาทิตย์ ส่วนมากก็มักจะมาเล่นกับเด็กๆ แล้วก็สอนหนังสือ”

“สอนหนังสือ?”

“คะ เรย์นะ เป็นเด็กดีมาก เด็กๆ ที่นี่ก็รักแกทุกคน ปกติเรย์จะเป็นคนมาหาเองแต่ว่าวันนี้หนูนาแกงอแงอยากเจอเรย์ฉันก็เลยโทรไป แต่โทรไม่ติดก็เลยโทรเข้าที่บ้านแทน ขอโทษด้วยนะคะ”ครูน้อยพูดด้วยแววตายิ้มแย้ม คำทุกคำที่ถูกเอ่ยออกมานั้นสามารถบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าทุกอย่างที่พูดเป็นความจริง

“ครับ ไม่เป็นไร อ้อ แล้วหนูนา.....”

“อ๋อ หนูนาตอนนี้หลับไปแล้วคะ แกเจอรถชนเมื่อเดือนก่อน เรย์เองก็มานะคะตอนที่หนูนาผ่าตัด ตอนนั้นพวกเราคิดว่าหนูนาจะต้องจากไปซะแล้ว แต่ที่ไหนได้ปาฏิหารมีจริง”

คำบอกเล่าของครูน้อยทำให้พจน์นึกถึงวันที่เรย์กลับมาพร้อมกับคราบเลือด ไม่ใช่ว่าเขาไม่สังเกตุเห็นเพียงแต่ว่าไม่สนใจมากกว่าเพราะตอนนั้นความโกรธกำลังเข้าครอบงำที่รู้ว่าลูกชายโดดเรียนทำให้มองข้ามส่วนนั้นไปแล้วก็หลงลืมในที่สุด แต่ตอนนี้มันกลับถูกกระตุ้นขึ้นอีกครั้งจากคำบอกเล่าของผู้หญิงอีกคนที่พจน์ไม่รู้จัก

“อีกไม่นานที่นี่คงใกล้จะไปไม่รอด แต่ที่ยังอยู่ได้เพราะว่าได้เงินบริจาคทุกเดือนๆ จากคนๆ นึงอยู่เสมอ แม้จะไม่มากแต่มันก็ทำให้พวกเด็กๆ มีกิน ถ้าลำพังตัวฉันเองคงไปไม่รอด”

“.....”พจน์นิ่งเงียบรอฟังที่ครูน้อยจะพูดต่อ

“แต่น่าแปลกนะคะ ทั้งๆ ที่เป็นคนบริจาคแต่กลับปิดบังไม่ให้ใครรู้แต่ฉันก็ดันรู้จนได้”

“เขาเป็นใครเหรอครับ”

“จะเป็นใครไปได้อีกละคะ ถ้าไม่ใช่เรย์”

สิ่งที่ได้ยินทำให้พจน์ถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าลูกชายของเขาจะเป็นแบบนี้ เช็คเงินสดที่พจน์เซ็นในทุกๆ เดือนเพื่อเป็นการเบิกค่าใช้จ่ายให้กับเรย์ เขาคิดว่าจะเอาไปพลานเล่นซะอีก มันเป็นความเป็นจริงที่คาดคิดไม่ถึง

“เอ่อ ฉันขอถามอะไรคุณหน่อยได้ไหม”

“อ้อ ได้ครับ”

“ไม่ทราบว่าเรย์มีปัญหาอะไรกับทางบ้านหรือเปล่า”

“เอ่อ ก็.....ไม่มีนี่ครับ”พจน์ตอบเสียงเบาเสตามองไปทางอื่นเล็กน้อย ถ้าจะบอกว่าไม่มีก็คงไม่ใช่

“เหรอคะ”

“ทำไมเหรอครับ”

“ก็ไม่มีอะไรหรอกคะ เพราะบางครั้งแกจะโดดเรียนแล้วก็มักจะมาแอบร้องไห้ที่นี่เสมอ”

“.....”พจน์ได้แต่ยิ้มเจื้อนให้เขารู้สึกพูดอะไรไม่ออกจริงๆ

“เรย์นะ เขาเป็นเด็กดีมากนะคะ”

รอยยิ้มของครูน้อยที่เอ่ยถึงอีกบุคคลเต็มไปด้วยความรักใคร่และความเอ็นดูจนทำให้พจน์คิดถึงตัวเอง เขาแทบจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เรย์ไม่ได้เรียกเขาว่า ‘พ่อ’ จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาเคยใส่ใจลูกชายตัวเองตั้งแต่อายุเท่าไหร่ พอยิ่งนานวันก็ยิ่งห่างจนกลายเป็นความละเลย

แกร็ก

บานประตูถูกเปิดออกจากด้านนอกพร้อมกับร่างสูงที่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องนอนของลูกชายอีกคน ทุกอย่างถูกทำความสะอาดและดูแลเป็นอย่างดีเพื่อรอให้เจ้าของห้องกลับมาอีกครั้ง พจน์มองดูรอบๆ ห้องก่อนที่จะเดินไปที่โต๊ะหนังสือซึ่งอยู่ตรงหัวเตียง สิ่งแรกที่สะดุดตาคือขวดแก้วใสที่ข้างในเต็มไปด้วยกลีบดอกไม้ที่แห้งกรัง ฝาขวดผูกโบว์ไว้อย่างอย่างสวยงามเหมือนกับเป็นสมบัติล้ำค่า พจน์จ้องมองภายในแก้มค่อยๆ อ่านข้อความที่ถูกเขียนด้วยลายมือเด็กๆ

สุขสันต์วันเกิดคะพี่เรย์.....

ใจของพจน์กระตุกวูบอย่างบอกไม่ถูก เริ่มรู้สึกตัวว่าเขากำลังทำผิดพลาดอย่างมหันต์ สายตาคมหลับตานิ่งเพียงนิดก่อนที่เปิดลิ้นชักโต๊ะที่อยู่ข้างๆ ข้างในมีแฟ้มหนึ่งแฟ้ม ภายในแฟ้มไม่มีอะไรมากนอกจากเกรดเฉลี่ยของแต่ละเทอม พจน์มองแต่ละใบด้วยแววตาสั่นคลอนเพราะเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าลูกชายของเขาจะเรียนดีขนาดนี้ แผ่นกระดาษถูกเปิดขึ้นจนถึงด้านหลังสุดที่มีอยู่แผ่นเดียวเท่านั้นที่เกรดเฉลี่ยตกต่ำ แล้วนั่นมันก็ทำให้เขาคิดถึงเรื่องที่เคยเกิดขึ้น

ทำไมแกถึงเรียนแย่อย่างนี้!!!.....

แกทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ.....

“เรย์”

พจน์กำลังคิดว่าตัวเองทำผิดอย่างไม่น่าให้อภัย นี่เขาทอดทิ้งลูกชายอีกคนได้ยาวนานขนาดนี้เลยเหรอ? ถ้าเป็นเขาละที่เป็นฝ่ายที่ถูกทอดทิ้งจะรู้สึกยังไง จะทำตัวแบบไหน แม้แต่เขาเองแค่คิดก็ยังเจ็บแทนขนาดนี้แล้วกับเจ้าตัวละ? คงเจ็บแทบขาดใจ.....

“คุณคะ”

คุณผู้หญิงของบ้านเอ่ยเรียกสามีเธอด้วยความเป็นห่วงเพราะหลังจากที่กลับมาจากข้างนอกก็เข้ามาหมกตัวอยู่แต่ในห้องทำงานด้วยสีหน้าเคร่งเครียดจนใครๆ เข้าหน้าไม่ติด

“ฉันไม่เป็นไร”

พจน์พูดด้วยน้ำเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน มือหนาจับไปที่มือภรรยาตนที่วางอยู่บนบ่าพร้อมกับยิ้มบางๆ ให้ ตอนนี้ความรู้สึกของพจน์จะเรียกได้ว่ารู้สึกผิดมันก็คงจะใช้

“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจเหรอคะ”

“.....”พจน์เงียบอยู่ชั่วครู่ก่อนที่จะเริ่มขยับริมฝีปากสีซีดเล่าถึงเหตุผลที่ทำให้เขาต้องมานั่งเครียดแบบนี้ให้ภรรยาฟัง

“ผมจะทำยังไงดี”

“ไปหาเรย์สิคะ ไปบอกกับเขาว่าคุณรู้สึกยังไง เรย์จะต้องเข้าใจแน่ๆ คะ”

“ขอบใจนะ”

“คะ”

พจน์ซบลงบนมือนุ่มเพื่อผ่อนคลายความตรึงเครียดที่เจอมาทั้งวัน พรุ่งนี้เขาตัดสินใจแล้วว่าจะต้องไปหาลูกชายอีกคนที่ยังนอนอยู่โรงพยาบาล อยากจะพูดในสิ่งที่ควรพูดมาตลอด

พ่อขอโทษ.....
.
.
.
เพล้ง!

แก้วที่หล่นข้างตัวชายหนุ่มทำให้เขารู้สึกตกใจไม่น้อย คำโบราณได้กล่าวเอาไว้ว่า ถ้าของหล่นมักจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นเสมอ ทั้งๆ ที่มันเป็นแค่คำโบราณแต่ทำไมใจของเขากลับสั่นแบบนี้นะ รู้สึกเหมือนกับว่ากำลังจะมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้น

“อ่ะ!”

ชายหนุ่มก้มลงเก็บเศษแก้วที่แตกกระจาย เพราะความกังวลใจทำให้เขามองไม่เห็นว่ากำลังก้มลงหยิบเศษแก้วที่ปลายแหลมจนโดนบาด แม้จะไม่เจ็บมากแต่ก็ทำให้มีเลือดไหลนิดหน่อยตามปากแผลที่ถูกบาด

“ตะวัน! เป็นอะไรหรือเปล่า”

หนึ่งที่มาเห็นพอดีพูดด้วยน้ำเสียงตกใจกับสีหน้าที่ตื่นตะลึงเมื่อเห็นชายหนุ่มเพื่อนบ้านกำลังได้รับบาดเจ็บจากเศษแก้ว

“ไม่เป็นไร แค่แก้วบาดนิดหน่อย”

ถึงจะเป็นแค่แก้วบาดมันไม่ได้เจ็บอะไรมากนักแต่ภายในจิตใจกลับร้อนรุ่มดังไฟที่สุมแน่นออก ความหวาดระแวงทำให้เขาเริ่มใจไม่ดี
 
ขออย่าให้เกิดอะไรขึ้นเลย.....

[black sakura]

ใครจะมาช่วยเรย์ไว้ละเนี่ย

[mimasopu]

น้ำตาไหลพรากกกกกสงสารเรย์(ร้องจริง)
จะมีใครๆไหมที่จะมาอยู่ข้างเรย์บ้างเย็นก็ไปทัวร์ซะละ
มารู้ตอนนี้จะทำอะไรได้ ลูกมี2คนแต่รักแค่คนเดียว
มาตอนนี้จะทำอะไรแค่รู้สึกผิด?
ขนาดหมอบอกว่าเรย์เป็นอะไรแต่ประโยคแรกทีพูดกับเรย์คือ“หยุดได้แล้วเรย์ หยุดสร้างปัญหาให้ฉันปวดหัวสักที”
ถามจริงๆเถอะว่าใครมันจะให้อภัยแล้วลั้นลากลับมาสร้างภาพครอบครัวที่สวยงาม
แต่ๆๆๆๆๆๆคอนนี้เรย์เดินไปไหนแล้ว เก๊าค้างงง

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

น้ำตาเรานี้คลอเป้า

[coupdetat]

เป็นอีกเรื่องที่ทำเอาน้ำตาไหลพรากๆ

เรยยยยยยยยย์ 

[monaligo]

อ่านแล้วไม่อินจริงๆนะ ไม่อินเล๊ยยยย น้ำตาหยดแหมะแล้วเนี่ยฮืออออออออ
ชีวิตหนูเรย์ช่างรันทดนัก พ่อก็พร่ำไปเถอะ คิดได้เอาตอนสายไป

[rogerr]

 มันช้าไปไหม กับคำขอโทษ ความเจ็บปวดคืนสนอง (สะใจเล็กๆ) เรย์ต้องยืนให้ได้ด้วยตัวเอง อย่าจมอยู่กับความเศร้า หาความสุขใส่ตัวบ้าง ตกลงตะวันพระเอกชิมิ อิอิ ว่าแต่ว่า อยากได้คู่แข่งตะวัน กับไค ลงสนามเพิ่มอีกคนนะ เอาให้กระอัก สะบักสะบอมไปเลย

[B52]

 คิดได้เมื่อสาย  เรย์หายไปเลยหายลับน่ะ ไปมีชีวิตใหม่ซะ ให้พวกนี้อยู่กับความเจ็บปวดต่อไปเถอะ

[beedy]

อ่านเสร็จ น้ำตาจะเป็นลิตรแล้ว #ร้องให้หนักมากกก   

[iceman555]