Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก END สั่งนิยายได้ที่ สนพ Rev. มาแจ้งจ้าา
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก END สั่งนิยายได้ที่ สนพ Rev. มาแจ้งจ้าา  (อ่าน 63732 ครั้ง)

ออฟไลน์ Take

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 80
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0
 :jul1:ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 23-10-2016 14:08:51 โดย Take »

ออฟไลน์ Take

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 80
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0
Re: นาง(นาย)ร้าย ที่รัก Drama Intro 14/5/15
«ตอบ #1 เมื่อ14-05-2015 09:46:44 »

นิยายเรื่องนี้...ดราม่า นางร้ายถูกรังแก

 :m15: :m15: :m15:

ออฟไลน์ Take

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 80
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0
Re: นาง(นาย)ร้าย ที่รัก Drama Intro 14/5/15
«ตอบ #2 เมื่อ14-05-2015 09:48:06 »


Intro

ผมถูกมองว่าเป็นแค่ตัวอิจฉา.....
ผมถูกมองว่าเป็นเหมือนนางร้ายในละคร.......
ไม่มีใครมาเข้าข้างผม......
ทุกคน.... 
ไม่รักผม.....

ผมเกิดมาทำไม?  แม้แต่ตอนนี้ผมเองก็ยังไม่รู้....  ผมเป็นคนอารมณ์ร้อน  ขี้วีนและเอาแต่ใจ  ทุกอย่างที่ผมอยากได้ก็ต้องได้  จนคนรอบข้างต่างมองว่าผมเป็น  ‘ตัวร้าย’

‘เลิกทำนิสัยแบบนี้สักที!’

ผมผิดเหรอ? ที่เรียกร้องความสนใจ....

‘คนอย่างมึง  มันก็แค่คนขี้อิจฉาเท่านั้นแหละ’

ผมผิดเหรอ? ที่อยากให้ใครสักคนมาเข้าใจผม....

‘ถามจริงเหอะ  มึงสะใจใชไหมที่ทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อน’

ผมผิดเหรอ? ที่อยากให้รักผมบ้าง....

‘คนอย่างมึงคงร้องไห้ไม่เป็น  ได้แต่ก่อความวุ่นวายไปวันๆ’

ผมผิดเหรอ? ที่ผมไม่มีน้ำตา....

ผมไม่ใช่ไม่ร้องไห้....  แต่ร้องจนน้ำตาแทบไม่เหลือให้ไหลต่างหาก  ผมไม่ใช่คนเข้มแข็งที่แสร้งทำเป็นไม่กลัวทั้งๆ ที่กลัวใจจะขาด   ไม่อยากให้ทุกคนมองว่าผมอ่อนแอ.....  แต่กลับถูกมองว่าเป็น ‘นางร้าย’


ออฟไลน์ เข็มวินาที

  • Those who make the worst use of their time are the first to complain of its shortness
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 190
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
Re: นาง(นาย)ร้าย ที่รัก Drama Intro 14/5/15
«ตอบ #3 เมื่อ14-05-2015 09:51:19 »

เจิมมมม เข้ามาเพราะคำว่า Drama เจอแต่นายเอกถูกรังแก ไม่เคยเจอนายร้ายถูกรังแก  :katai1: เป็นกำลังให้น้า

ออฟไลน์ Take

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 80
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0
Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน1 14/5/15
«ตอบ #4 เมื่อ14-05-2015 16:57:03 »

 

 

The  villain
นาง (นาย) ร้าย  ที่รัก
 
ตอนที่  1
แฮปปี้........เบิร์ด...เดย์.....ทู......ยู............
แฮปปี้........เบิร์ด...เดย์.....ทู.......ยู..............
แฮปปี้เบิร์ด...เดย์..... ........แฮปปี้เบิร์ด...เดย์...............แฮปปี้เบิร์ด...เดย์................ทู........ยู............
แปะ แปะ แปะ
ฟู่........
สุขสันต์วันเกิด.....ตัวผมเอง.......
.
.
.
.
 
 “เย้.....สุขสันต์วันเกิด....นี่ของขวัญจากแม่กับพ่อ”

“มีความสุขมากๆ นะ....ลูกพ่อ”

“ขอบคุณครับคุณพ่อ คุณแม่”

มีความสุขกันมากนักใช่ไหม.....

“มีความสุขมากๆ นะไอ้แมวน้อย เอาของขวัญวันเกิด”

“โหย ฉันไม่ใช่แมวสักหน่อย....ขอบคุณนะ...ตะวัน”

สนุกกันมากหรือเปล่าละ.......

“ถ้าไงก็รบกวนทำนิสัยให้เหมือนกับอายุที่มากขึ้นด้วยละ ไอ้เด็กน้อย”

“ไค! ฉันไม่ใช่เด็กนะ ขอบคุณสำหรับของขวัญนะ”

เกลียด!!! มันเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจของผมอย่างห้ามไม่อยู่ ผมค่อยๆ สาวเท้าเดินไปจนเข้าใกล้พวกเขาพร้อมกับสายตาของผมทอดมองไปยังเบื้องหน้าที่มีผู้คนกำลังลายล้อมอยู่กับคนๆ นึง คนที่แย่งทุกอย่างไปจากผมจนหมด ผมคว้าแก้วน้ำส้มที่อยู่ข้างโต๊ะอย่างเร็วก่อนที่จะลงมือเขวี้ยงมันลงพื้นอย่างแรง

เพล้ง!!!

 “เรย์!!!”

หึ คิดไว้ไม่ผิด....ทุกคนต้องหันมามองผมพร้อมกับเสียงที่ประกาศกร้าวเรียกชื่อผมจากคนที่ได้ชื่อว่า ‘พ่อ’ ผมได้แต่เค้นหัวเราะในลำคอและยกยิ้มอย่างเหยียดๆ มองคนทั้งหมดด้วยสายตาที่แสดงออกถึงคำว่า ‘สะใจ’ อย่างเห็นได้
ชัด

พวกเขามองผมแต่ก็ทำเหมือนผมเป็นแค่อากาศ มีแต่เพียงสีหน้าเรียบเฉยที่ถูกส่งมาให้อย่างเอือมระอากับพฤษติกรรมที่ผมแสดงออก ผมมองไปยังเจ้าของวันเกิดที่ทำหน้ายิ้มกว้างให้กับผมก่อนที่จะค่อยๆ เดินมาหาผมแล้วก็จับแขนขวาของผมอย่างสั่นๆ เล็กๆ ทั้งๆ ที่กลัวแต่ก็ทำใจกล้าเดินเข้าหาผมแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติ

“เรย์มาแล้วเหรอ? มาฉลองวันเกิดกับหนึ่งนะ”

“อืม ขอบใจนะ......”ผมบอกพร้อมกับยิ้มให้นิดๆ เจ้าของวันเกิดยิ้มกว้างให้กับผมอย่างดีใจแต่ก็ต้องหุบยิ้มทันทีเมื่อผมพูดอีกประโยคต่อมา

“แต่.....ฉัน-ไม่-ต้อง-การ”

โครม!!!

“หนึ่ง!”

ผมไม่พูดเปล่าแต่กลับพลัก ‘หนึ่ง’ ผู้ที่ได้ชื่อว่า ‘ลูกคนละแม่’ ออกไปห่างๆ จนตัวเขาเซไปชนกับโต๊ะที่มีเค้กก้อนใหญ่วางเอาไว้อยู่ล้มระเนระนาดกองอยู่กับพื้นอย่างไม่เป็นท่า ผมยิ้มเยาะมองร่างกายของอีกคนที่มีแต่คนมาช่วยประคองผิดกับผมที่ยืนอยู่แค่คนเดียว สายตาที่มองมายังผมมองด้วยความผิดหวังโดยเฉพาะคนเป็น ‘พ่อ’ ที่จะเดินเข้ามาหาผมแต่กลับถูกแขนเล็กๆ ของลูกรักรั้งห้ามไว้...

แน่นอน....ไม่มีใครว่าผมเพราะในสายตาพวกเขาต่างมองว่าผมเป็น ‘ตัวร้าย’ อยู่แล้วไม่มีใครคิดว่าผมดีอยู่แล้ว แล้วผมจะแคร์ทำไม? ในเมื่อมองผมว่าร้ายผมก็จะร้ายให้ถึงที่สุด ผมไม่คิดเฉยๆ ซะด้วยสิแต่ลงมือทำด้วย ของทุกอย่างที่จัดงานวันเกิดผมกวาดซะเรียบให้ไปกองอยู่กับพื้นทั้งหมดทั้งน้ำและอาหาร สายตาของผมเหลือบมองไปทางเจ้าของงานวันเกิดที่มองผลงานที่ผมทำด้วยน้ำตาคลอเบ้า

เพี๊ยะ!

จากนั้นก็ตามด้วยฝ่ามือหยาบๆ ที่กระทบลงที่แก้มผมอย่างแรงจนทำให้ผมต้องหันหน้าไปอีกทางด้วยความรู้สึกเจ็บนิดๆ ที่มุมปาก

“แกมาป่วนงานทำไม!! มาทางไหนไปทางนั้นเลย!”

“ทำไมละ? ไม่สนุกเหรอที่มีผมมาร่วมงานด้วย”

“.....”

“ถ้าพวกมันยังอยู่ อย่าหวังว่าจะมีความสุขกัน”

“แต่นี่มันบ้านของฉัน!!! แกจะทำตามใจของแกไม่ได้”

“แต่มันก็เป็นบ้านแม่ผมเหมือนกัน! เพราะพวกมันแม่ถึงได้หนีไป...รวมทั้งคุณด้วยที่เป็นต้นเหตุ!!!”

“เรย์!!!”

“หรือว่ามันไม่จริง! ถ้าคุณไม่เอาเมียน้อยเข้ามาในบ้านแม่ก็คงไม่หนีไปแบบนี้หรอก”

“ออกไปเลยนะ อย่ามาให้ฉันเห็นหน้า!”

“คุณไม่ต้องบอกผมหรอกผมไปแน่! ไอ้งานแบบนี้ผมไม่อยากมาเหยียบนักหรอก เชิญมีความสุขกันให้สบายไปเลย!!”

ผมพูดโดยที่มือซ้ายของผมยังคงจับแก้มด้านซ้ายที่โดนตบอย่างแรง พูดจบผมก็เดินออกมาทันที เป็นอย่างนี้ทุกครั้งหาเรื่องเอง เจ็บเองแล้วก็ต้องถอยกลับเอง ได้ยินแต่เสียงห่วงใยมาจากทางด้านหลังเท่านั้น เสียงที่มันไม่ได้ส่งมาถึงผม....

“หนึ่งไม่เป็นไรนะลูก...มาให้พ่อดูหน่อย”

โอ๋กันเข้าไป.....

ดูแลกันเข้าไป.....

รักมันเข้าไป.....

แล้วผมจะเกลียดมันเอง.....

ปัง!

ผมพาตัวเองเดินเข้าห้องกว้างแล้วล้มตัวลงกับที่นอนทันทีที่เดินมาถึงเตียงใหญ่ เตียงที่หนานุ่มมีความอบอุ่นมากระทบผิวหนังของผมจนรู้สึกได้ แต่ทำไม? ใจของผมมันกลับหนาว.....หนาวจนเกินที่จะรับไหวจนต้องปล่อยน้ำตาที่กลั้นไว้ให้ใหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ที่ผมหนีออกมาดื้อๆ เพราะไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาที่มันกำลังจะใหล ผมไม่อยากอ่อนแอให้ใครๆ สมเพช....

งานวันเกิดที่ถูกจัดขึ้นเฉพาะคนภายในครอบครัวและคนสนิดที่ไม่ใช่งานของผม แต่กลับเป็นของลูกอีกคนที่เกิดจากผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่แม่ผม ทั้งๆ ที่เกิดห่างกันแค่วันเดียวแต่เขากลับจำวันเกิดผมไม่ได้ ทั้งๆ ที่วันเกิดของผมคือเมื่อวานแต่เขากลับไม่สนใจหรือไม่ใส่ใจจนทำให้จำวันเกิดลูกอีกคนอย่างผม จะบอกว่าให้จัดงานวันเดียวกันก็ไม่ต้องพูดถึงเพราะมันไม่มี ไม่มีแม้แต่ของขวัญหรือคำอวยพรจากคนที่ได้ชื่อว่าพ่อ เพราะอะไรนะเหรอ? ผมสามารถพูดได้เต็มปากว่าเขา ‘ลืม’

“ฮือ ฮึก ฮือ”

ผมส่งเสียงร้องอย่างไม่อายใคร ไม่ต้องห่วงว่าจะมีใครได้ยินเพราะมันไม่มีแน่นอน ไม่มีคนที่คิดจะสนใจผมอย่างจริงจังนานเท่าไร่แล้วที่ผมไม่ได้จัดงานวันเกิดของตัวเองผมก็จำไม่ได้ ครั้งล่าสุดที่จำได้คือเมื่อสิบปีก่อน ภาพของผมที่นั่งรอเป่าเทียนกับพ่อในห้องโถงในวันเกิดของตัวเอง รอแล้วรอเล่าแต่พ่อก็ไม่มาจนเวลาล่วงเลยไปจนถึงห้าทุ่ม ผมเลยตัดสินใจโทรไปหาเพื่อถามว่าเมื่อไร่จะกลับบ้าน ถามว่าติดไหม? บอกได้เลยว่าโทรติดแถมมีคนรับด้วยแต่สิ่งที่ได้ยินจากปลายสายคือเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของพ่อกับเด็กอีกคนที่ผมไม่รู้จัก

‘หนึ่งพรุ่งนี้วันเกิดลูก อยากได้อะไรเป็นพิเศษไหม’

‘ไม่ฮะ แค่พ่อมาหาหนึ่ง หนึ่งก็ดีใจแล้ว’

‘จะไม่มาได้ไงก็พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของหนึ่งนี่ หนึ่งสำคัญที่สุด’

หึ มันน่าหัวเราะไหมละ? ผมวางสายโดยที่ไม่พูดอะไรออกไปสักคำ วันนั้นผมนั่งเป่าเค้กวันเกิดของตัวเองด้วยน้ำตา ร้องเพลงเอง เป่าเค้กเอง อวยพรตัวเองแล้วผมก็ไม่เคยชอบกินเค้กอีกเลย ขอแค่วันนี้ที่ผมจะอ่อนแอแล้ววันพรุ่งนี้ผมจะไม่ร้องไห้ เมื่อถึงวันพรุ่งนี้ผมจะร้ายให้มากกว่านี้อีก.....
.
.
 
เช้า

ผมพาตัวเองเดินลงมาจากห้องด้วยตาที่บวมช้ำ มันปวดจนแทบจะลืมตาไม่ขึ้นแต่ผมก็ต้องทนฝืนเพื่อไม่ให้ใครเห็นความอ่อนแอของผมได้อีก ผมเดินลงบันไดด้วยสีหน้านิ่งๆ อย่าคนถือดีและหยิ่งยโส ไม่ทุกข์ไม่ร้อนและไม่รู้สึกสำนึกผิดในสิ่งที่ทำ ผมเดินลงไปที่ห้องอาหารก็เจอกับพ่อนั่งรออยู่ก่อนกำลังหัวเราะอย่างมีความสุขกับครอบครัวของเขาก่อนจะเปลี่ยนเรียบเฉยเมื่อมองมายังผมแต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา

 “มาทานด้วยกันสิเรย์ มานี่สิ”คนที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่เลี้ยงผม เรียกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแล้วถามผมอีกครั้งเมื่อเธอสังเกตุเห็นสิ่งผิดปกติบนใบหน้าผม....

“ทำไมตาแดงๆ ละเรย์”

“พอดีเล่นไลน์ดึกไปหน่อย อีกอย่างผมจะบอกว่าผมไม่กินข้าว”

ไม่ใช่.....ผมร้องไห้ต่างหากแต่ผมก็ไม่พูดอะไรต่อเดินออกมาทั้งๆ อย่างนั้น ไม่อยากเห็นครอบครัวที่มีความสุข ไม่อยากเห็นว่าพวกเขากำลังมีความสุขในขณะที่ผมกำลังจะเริ่มร้องไห้อีกครั้ง ไม่ใช่ผมไม่เคยนั่งร่วมโต๊ะกับพวกเขา ผมเคยที่จะคิดปรับตัวให้เข้ากับพวกเขาเลือกที่จะยอมรับในตัวครอบครัวใหม่แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือ ‘ส่วนเกิน’  ผมรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นส่วนเกินสำหรับพวกเขาทั้งๆที่มีผมอยู่ใกล้ๆ แต่ดูเหมือนเป็นคนไร้ตัวตนจนผมต้องจำยอมถอยออกมาเพียงลำพัง ผมเลือกที่จะเดินไม่ขึ้นรถไม่อยากอายใครไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาของผม

เจ็บจัง......

“อ่ะ!!! ขอโทษครับ”

ผมที่มัวแต่น้ำตานองหน้าทำให้ไม่ได้มองทางทำให้เดินชนใครอีกคนโดยไม่รู้ตัว สองมือของผมเช็ดน้ำตาลวกๆ ให้เร็วที่สุด อย่างน้อยผมก็ไม่ได้อยากให้ใครเห็นน้ำตาของผมสักเท่าไร่ แต่พอเงยหน้าแค่นั้นแหละผมถึงกับตกใจนิดๆ ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นสีหน้าอวดดีเหมือนเดิม

ตะวัน.....

เพื่อนบ้านที่ไม่เคยเห็นหน้า ตะวันเพิ่งย้ายกลับมาจากต่างประเทศได้เมื่อปีที่แล้ว ตั้งแต่เล็กๆ เขาก็อยู่ที่อเมริกามาตลอดกับครอบครัวจนกระทั่งคิดยังไงก็ไม่รู้ย้ายมาอยู่ที่ประเทศไทยเมื่อตอนขึ้น  ม.4

“หึ นึกว่าใคร รู้อย่างนี้ไม่น่าขอโทษเลย ถอย!!!!”

“เดี๋ยว”

“ปล่อย!”ผมบอกเสียงกร้าวเมื่ออีกฝ่ายจับแขนผมไม่ยอมปล่อยสักที ยังไงผมก็ไม่ชอบ ไม่อยากให้เขามาแตะต้องเพราะยังไงคนๆ นี้ก็เป็นพวกเดียวกันกับพวกเขา

“จะเอาอะไรอีก!!!”

“จะไปไหน?”

“ก็ไปโรงเรียนนะเซ่!! ถามอะไรโง่ๆ”ผมเชิดหน้าพูดต่อแม้จะเจ็บที่ท่อนแขนเมื่อตะวันไม่ได้แค่จับเปล่าแต่กลับบีบแขนผมจนแน่นทำให้รู้สึกเจ็บ ผมหรี่ตาเล็กๆ กัดฟันแน่นไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางที่จะร้องขอให้อีกฝ่ายเห็นใจเด็ดขาด
“เมื่อคืนทำอะไรไว้ ห่ะ!”

“ทำอะไร?”

“ยังมีหน้ามาถามอีก ไปพังงานวันเกิดของคนอื่นเขาแบบนั้นได้ยังไง”

“อ้อ นึกว่าเรื่องอะไร ที่แท้ก็โกรธแทนกันนี่เอง”

“ถามจริงเถอะ สนุกมากนักเหรอที่ทำตัวร้ายๆ ให้คนอื่นเขาเดือนร้อนนะ ไม่มีใครเขาสั่งสอนหรือไง”

“มี.....แต่ไม่จำ! ฉันก็เป็นแบบนี้ใครจะทำไม!”ผมยังคงแข็งกร้าวไม่อ่อนข้อให้ง่ายๆ ทำไม? ต้องมีแต่คนนึกถึงต้องมีแต่คนที่รักหนึ่ง แล้วผมละ? ผมที่อยู่ตรงนี้มีใครรักผมบ้าง คำต่อว่าด่าทอสารพัดที่ถูกส่งมายังผม ไม่มีใครสักคนที่คิดจะปลอบโยนมีแต่คอยซ้ำเติมในสิ่งที่ทำ

“เรย์!”

“หึ ถอยไป!”

ผมเดินกระแทกไหล่ร่างสูงอย่างหยิ่งผยองพยายามสะกัดกลั้นน้ำตาที่จะไหลมาให้ได้อีกครั้ง แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ยอมง่ายๆ จับข้อมือของผมให้หันกระชากกลับพร้อมกับน้ำตาที่ร่วงหล่นมาจากดวงตาของผมพอดี ผมเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ ด้วยข้อมือด้านซ้ายที่ว่างอยู่ ส่วนข้อมือขวาถูกจับไว้อยู่จากร่างสูงที่อยู่ตรงหน้า สีหน้าของตะวันดูตกใจเล็กน้อยก่อนที่จะถูกถามอะไรไปมากกว่านี้ผมจึงต้องรีบตัดบทพูดซะก่อน....  ที่จะถูกดูถูก....

“ปล่อย!”

“ร้องไห้ทำไม? คนอย่างนายร้องไห้เป็นด้วยเหรอ?”

นั่นไงละ....ดูเหมือนคำขอของผมจะไม่เป็นความจริงแม้แต่พระเจ้าก็ไม่เข้าข้างผม ตะวันกำลังดูถูกผม  ต่อว่าผมทำเหมือนกับผมไม่มีความรู้สึกทั้งๆ ที่ผมเองก็เจ็บเจียนขาดใจ......

“อะไร? นี่เชื่อซะสนิทเลยเหรอ......โง่จริง”ผมยิ้มเยาะให้สบตากลับทำให้ดูว่าเขากลายเป็นคนไง่ที่ถูกผมต้มซะจนเปื่อย

“โธ่เว้ย!”

ตัวผมถูกเหวี่ยงไปอีกทางทันทีถึงจะแรงแต่ก็ไม่ได้ทำให้ล้ม ความรู้สึกเสียหน้าผมรู้ดีว่ามันเป็นแบบไหนเขารู้สึกได้ไม่ถึงครึ่งของผมด้วยซ้ำ ก็ผมมันเป็นแค่นางร้ายในสายตาของคนอื่นไม่มีหรอกไม่มีใครที่จะรักผม.....ไม่มีจริงๆ
วันนั้นผมโดดเรียนไม่คิดอยากจะไปเรียนด้วยซ้ำ ถึงจะไปผมก็คงจะเรียนไม่รู้เรื่องสมองมันเบลอไปหมด แม้ว่าครอบครัวของผมจะไม่ได้เป็นอย่างที่ผมฝันแต่ผมก็ไม่ได้ทำตัวเหลวไหล ถึงผมจะไม่มีความสุขแต่คนที่ไม่มีความสุขยิ่งกว่าผมมันมีเยอะมากกว่า ผมโชคดีที่เกิดมามีเงินแต่สำหรับพวกเขาที่ด้อยกว่าผมไม่มีทั้งเงินและที่อยู่
สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ผมมาเป็นประจำเวลาที่เหงา ผมมาที่นี่เป็นเพื่อนเล่นของเด็กๆ ที่ไม่มีพ่อมีแม่ ที่นี่มันทำให้ผมมีความสุขจนลืมความทุกข์ไปจนหมดสิ้น เงินส่วนหนึ่งที่อยู่ในบัญชีผมก็บริจากทุกเดือนเพื่อเป็นค่าอาหารและค่าเล่าเรียนรวมทั้งของจำเป็นที่ต้องใช้

“อ้าว เรย์วันนี้มาหาเด็กๆ เหรอ”

“ครับครูน้อย”

ครูน้อยเป็นคนดูแลของที่นี่เป็นคนเดียวที่ผมรักและเคราพ ผมรู้จักครูน้อยก็ตอนที่ครูน้อยเข้ามาช่วยผมตอนที่เป็นลมอยู่แล้วพามานอนพักที่นี่ ตั้งแต่วันนั้นผมก็มักจะคลุกอยู่ที่นี่เป็นประจำ

“วันนี้ไม่มีเรียนไง”

“เอ่อ มีครับแต่.....ผมไม่อยากไป”

“มีเรื่องอะไรทุกข์ใจหรือเปล่า”

“ไม่มีครับ”

มี.....แต่ผมพูดไม่ได้ ผมไม่อยากทำให้ครูน้อยต้องทุกข์เพราะผมเพราะแค่เรื่องสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ใกล้ร่อแร่เต็มทีแค่นี้ครูน้อยก็ทุกข์จะแย่อยู่แล้ว

“เรย์มานี่สิ เด็กๆ เขาอยากเจอเรย์มากเลยนะ”

“อ่า ครับ”

ผมเดินตามครูน้อยไปที่ลานกว้างซึ่งมีเด็กเกือบสิบคนกำลังนั่งเล่นอยู่ ที่นี่เป็นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ไม่ใหญ่แต่ถึงอย่างนั้นก็มีเด็กหลากหลายอายุอยู่รวมกันทั้งชายและหญิง พอพวกเขาเห็นหน้าผมแค่นั้นแหละต่างก็รีบวิ่งเข้าหาผมจนตั้งตัวไม่ทัน

“พี่เรย์นึกว่าจะไม่มีซะอีก”

“พี่เรย์ไปไหนมาเหรอ? คิดถึงจัง”

เสียงเจี้ยวจ้าวของเด็กๆ มันทำให้ผมอดที่จะฉีกยิ้มกว้างไม่ได้ ดีจริงๆ ที่ได้มาที่นี่ อย่างน้อยผมก็ยังมีพวกเขาที่คอยต้อนรับผม

“พี่เรย์ พวกเรามีของขวัญจะให้ นี่จ๊ะ.....หนูนาให้พี่เรย์ สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะพี่เรย์”

หนูนาเป็นหนึ่งในเด็กกำพร้าของที่นี่ เธอยื่นมือมาตรงหน้าพร้อมกับดอกไม้ช่อดอกไม้เล็กๆ  ผูกโบว์สีแดงอย่างสวยส่งมาให้ผมพร้อมกับรอยยิ้มบริสุทธ์ ดอกไม้ที่ไม่มีการตกแต่งอย่างสวยหรูแต่มันทำให้ผมตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก

“หนูนา”

“พวกเราขอโทษนะพี่เรย์ที่ไม่มีเงินซื้อของขวัญให้ แถมดอกไม้ก็ยังเหี่ยวอีกพี่เรย์อย่าโกรธพวกเรานะ”

“ไม่หรอกแค่นี้พี่ก็ดีใจแล้ว พี่ดีใจจริงๆ ดอกไม้มันสวยมากเลย”

ให้ตายสิ! ผมร้องไห้อีกแล้ว ทำไมใช้ไม่ได้เลยต้องยิ้มสิ พวกเด็กๆ พวกนี้เขาทำเพื่อผมขนาดไหนถ้าผมร้องไห้พวกเขาต้องใจไม่ดีแน่ๆ

“พวกเด็กๆ นะเขารอเรย์ตั้งแต่สองวันก่อนคิดว่าเรย์จะมา”ครูน้อยบอกผมด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุน ดีใจจริงๆ ดีใจที่ได้มาเจอกับครูน้อยและพวกเด็กๆ ที่นี่

“ขอโทษนะ ที่มาช้าพอดีพี่ติดธุระนิดหน่อย”

“ไม่เป็นไรคะ แค่พี่เรย์มาก็ดีแล้ว”หนูนาเอ่ยบอกผมด้วยรอยยิ้มกว้าง ทำให้ผมอดที่จะลูบหัวเพราะความเอ็นดูไม่ได้ เด็กอะไรน่ารักจริงๆ

“สบายใจแล้วใช่ไหม”

“ครับครู”

“ดีแล้ว.....คนที่นี่เขายินดีต้อนรับเรย์ทุกเวลานะ ถ้าเมื่อไร่ที่ต้องการที่พักมาที่นี่อีกนะ”

“ขอบคุณครับครูน้อย”

ใช่จริงๆ อย่างที่ครูน้อยบอกกับผม สถานที่ที่ผมจะพึ่งได้ก็มีแต่ที่นี่เท่านั้น ถ้าผมเลือกเกิดได้ผมยอมเกิดมาจนแต่มีครอบครัวที่อบอุ่น ดีกว่าเกิดมารวยแต่กลับไม่มีใครเหลียวแล

ตกเย็นผมก็กลับบ้านตามปกติด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มที่ไม่ได้เกิดขึ้นมานาน ในมือของผมยังคงถือช่อดอกไม้ที่ได้มาเป็นของขวัญวันเกิดไว้แน่นแนบอก แม้ว่ามันจะเหี่ยวและดูไม่สวยสำหรับคนอื่นแต่มันก็มีค่ามากมายสำหรับผมอยู่ดี ผมเดินผ่านห้องโถงเพื่อที่จะขึ้นไปบนห้องแต่ก็ต้องสะดุดกับสายตาที่มองผมอย่างเกรี้ยวโกรธพร้อมที่จะฆ่าแกงได้ทุกเมื่อ ทันทีที่เห็นผมเดินเข้ามาพ่อก็ลุกขึ้นเดินมาใกล้ผมแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้มที่แสดงอารมณ์อย่างไม่คิดที่จะปิดบัง

“แกไปไหนมา!”

“ไปเรียน”

เพี๊ยะ!

ใบหน้าซีกซ้ายหันไปตาแรงปะทะหลังจากที่พูดได้แค่สองคำ ผมหันมองหน้าพ่ออย่างอึ้งๆ ไม่เข้าใจว่าตบผมทำไม? ผมทำอะไรผิดงั้นเหรอ?

“แกยังทีหน้ามาพูดอีกว่าไปเรียน อาจารย์ที่โรงเรียนโทรมาบอกฉันว่าแกโดดเรียน มีอะไรจะแก้ตัวไหม ห่ะ!!!”

“ไม่มี”ผมตอบเสียงนิ่งๆ ไม่คิดจะแก้ตัวในเมื่อเขามองว่าผมเป็นคนผิดถึงจะแก้ตัวยังไงก็คงแก้ตัวไม่ขึ้นอยู่ดี

“หึ ฉันเลี้ยงแกมาอย่างสุขสบายแล้วแกไม่ชอบใช่ไหม! ทำไมถึงทำตัวแบบนี้หัดเป็นเด็กดีเหมือนหนึ่งเขาบ้างสิ เขาไม่เคยทำอะไรให้ฉันต้องปวดหัวสักครั้ง”

“เผอิญว่าผมไม่ใช่ลูกรักของคุณซะด้วย ผมคงทำไม่ได้”

“ก็เพราะว่าแกไม่รู้จักคิดไง สมองของแกนะมีไว้คิดไม่ได้มีเอาไว้ใช้คั่นหูแล้วใช้แต่เงินไปวันๆ”

เจ็บ.....บอกได้คำเดียวเลยว่าเจ็บมาก ผมไม่เคยมีค่าในสายตาของพ่ออยู่แล้ว ต่อให้ผมทำตัวเป็นเด็กดีพ่อก็ไม่สนใจผมสักนิดแล้วจะให้ผมเป็นไปทำไม

“แล้วไอ้ดอกไม้นี่อีก แกเอาไปทิ้งซะ! สกปรก!”

“นั้นของผมนะ!!!”

พ่อไม่ได้พูดเปล่าเขาแย่งดอกไม้ไปจากมือผมอย่างไม่ทันที่จะตั้งตัว ผมพยายามรั้งไว้อย่างสุดกำลัง ของขวัญวันเกิดเพียงสิ่งเดียวที่ผมได้ ของที่พวกเด็กๆ ตั้งใจทำให้ผมแต่มันกลับไม่มีค่าในสายตาของเขาเลยสักนิด ทำเหมือนเป็นขยะที่ต้องกำจัดทิ้งให้สิ้นซาก
พรึ๊บ!

ด้วยแรงที่ยื้อแย่งกันไปมาทำให้ดอกไม้ที่เริ่มแห้งกลับขาดออกจากกันอย่างง่ายดาย ใจของผมหล่นวูบไปตามกลีบดอกที่ร่วงโรยสู่พื้นเบื้องล่าง ไม่มีแล้วของขวัญของผม.....

“ฮือ ฮือ ฮึก”

ผมทรุดตัวนั่งลงแล้วค่อยๆ เก็บเศษซากใบและกลีบอย่างเบามือพร้อมกับน้ำตาที่ใหลอาบหน้าทันที มันพังแล้ว ไม่เหลืออะไรเลย เขาใจร้ายมากจริงๆ ที่ทำกับผมได้ลงคอ การที่เขาจะตีผมหรือตบผมมันยังดีกว่านี้ซะอีกที่มาเห็นของขวัญวันเกิดของตัวเองพังทลายต่อหน้าโดยที่ผมทำอะไรไม่ได้เลย

“เรย์”น้ำเสียงของพ่อดูอ่อนลงเมื่อเห็นน้ำตาของผม ผมไม่เคยร้องไห้ให้เขาเห็นแต่ครั้งนี้มันห้ามไม่ได้จริงๆ

“สะใจคุณแล้วใช่ไหม ถ้าไม่มีอะไรจะพูดอีกผมขอตัว”

ผมพูดโดยที่ไม่ได้มองหน้าพ่อผมสักนิด ทั้งๆ ที่วันนี้ผมคิดว่าผมจะไม่อ่อนแอแต่ผมกลับทำมันไม่ได้ ผมร้องไห้อีกแล้ว.....
 
 
 
 
 
=================================
เอามาแถม......
ตอนที่ 1 เป็นไงบ้างอ่ะ แต่ทีรู้ๆ เทคเขียนไปร้องไห้ไป.......
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 14-05-2015 17:18:48 โดย Take »

ออฟไลน์ kyungploy

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 335
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-1
Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน1 14/5/15
«ตอบ #5 เมื่อ14-05-2015 17:17:31 »

สงสารน้องเรย์นะ แต่น้องไม่น่าทำพฤติกรรมแบบนั้นเลยอะ ฮืออออ มันยิ่งดูแย่เข้าไปใหญ่เลย

ออฟไลน์ เข็มวินาที

  • Those who make the worst use of their time are the first to complain of its shortness
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 190
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน1 14/5/15
«ตอบ #6 เมื่อ14-05-2015 17:22:09 »

ชอบมากเลย เกือบร้องไห้ตามคนแต่ง :hao5: ยิ่งช่วงท้ายๆยิ่งหนักหน่วง นายเอกโผล่แล้ว พระเอกโผล่รึยังหว่า?  เป็นกำลังใจให้น้าตัวเอง :katai3:

ออฟไลน์ oilzaza001

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 619
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-1
Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน1 14/5/15
«ตอบ #7 เมื่อ14-05-2015 17:47:09 »

อ่านจบละเป็นแบบนี้  :sad4:  :o12:  :hao5:  :katai1:

ถึงพ่อๆและญาติๆและบรรดาตัวละครอื่นๆในเรื่องนะคะ  :z6:  :beat:  :m31:  :angry2:

สงสารเรย์มากกก นี่คุณพ่อไม่สำนึกเลยใช่ไหมเนี่ยที่มีเมียน้อยเนี่ยยย ทำไมเห็นเหมือนเป็นเรื่องปกติ ? คือไม่เข้าใจงะสาเหตุที่ลูกเป็นแบบนี้มาจากความเห็นแก่ตัวของตัวเองแท้ๆยังไปโทษลูกอีก แล้วคนรอบข้างคุณเมียน้อย เด็กหนึ่ง กับคนอื่นๆนี่ไม่ได้สำเนียกเลยว่าตัวเองทำไรผิด ??? คือเหมือนเห็นเป็นเรื่องปกติกันเลยอ่ะ โอ้ยปวดตับบบบบ  :z3:

ออฟไลน์ ♥lvl♀‘O’Deal2♥

  • หานิยายถูกใจยากจัง!
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2665
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +176/-4
Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน1 14/5/15
«ตอบ #8 เมื่อ14-05-2015 17:51:21 »

รองับ

ออฟไลน์ osehun

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 55
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน1 14/5/15
«ตอบ #9 เมื่อ14-05-2015 17:59:33 »

ดีจังที่พี่เทคเอามาลงที่นี่ รออ่านอยู่นะคะ :katai4: :mew1: :katai2-1:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน1 14/5/15
« ตอบ #9 เมื่อ: 14-05-2015 17:59:33 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ ทิวลิปสีส้ม

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 867
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-0
Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน1 14/5/15
«ตอบ #10 เมื่อ14-05-2015 18:01:06 »

 :monkeysad: มันเศร้ามากเลยอ่า  :hao5:
พ่อประสาไรวะ  :z6: แม่งงงงงงงงงเอ้ย
สงสารเรย์ อยากให้มีใครซักคนรักเรย์
พระเอกอยู่ไหน รึจะเป็นนายตะวัน  :hao4:

ติดตามค่า !!  :katai2-1: เป็นกำลังใจให้คนแต่งน้า

ออฟไลน์ Take

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 80
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-0
Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน2 17/5/15
«ตอบ #11 เมื่อ17-05-2015 20:21:17 »




“ฮือ ฮึก ฮือ ฮือ”

“โธ่คุณเรย์ อย่าร้องเลยนะคะ เงียบเถอะนะ เย็นเห็นแล้วเย็นใจไม่ดีเลย”

“เย็น ฮือ เขาใจร้ายมาเลย ฮือ”

คำปลอบโยนของแม่บ้านที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็กๆ ถึงแม้ว่ามันจะช่วยให้ความรู้สึกผมดีขึ้นแต่มันก็ไม่ได้บรรเทาความเจ็บปวดของผมลงเลยสักนิด ผมมองดอกไม้ในมือแล้วยิ่งทำให้คิดถึงเด็กๆ ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า พวกเขาจำวันเกิดผมได้แล้วพวกเขาก็ตั้งใจทำให้ผมแต่ตอนนี้มันไม่มีแล้ว

“เย็น.....ผมจะทำยังไงดี ฮือ มันพังหมดแล้ว ฮือ”

“ไม่เป็นไรคะ เดี๋ยวเอาหนังสือทับให้มันแห้งแล้วก็เก็บใส่ขวดโหลนะคะ เดี๋ยวเย็นจะช่วยนะ”

“ฮึก ฮือ ฮือ”

ผมทำไปร้องไห้ไป หยุดน้ำตาไว้ไม่ได้จริงๆ โชคดีที่ยังมีเย็นคอยอยู่เป็นเพื่อนไม่อย่างนั้นผมคงไม่รู้ว่าจะอยู่ที่บ้านนี้ไปทำไม บ้านที่ไม่มีใครต้องการผม

เมื่อคืนผมร้องไห้จนหลับไม่มีการมาร้องเรียกหรือคำปลอบโยน ไม่มีการเป็นห่วงของพ่อแม้สักนิด ดวงตาของผมแดงก่ำอย่างน่ากลัวเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก น่าแปลกนะปกติจะมีแต่คนมีความสุขหลังวันเกิดตัวเองแต่ทำไมผมถึงได้ทุกข์ขนาดนี้นะ
ผมเดินลงบันได้มาอย่างเชื่องช้าที่สุดไม่ได้อยากมาเลยสักนิดแต่จะทำยังไงได้ ความรักลูกไม่เท่ากันมันเจ็บปวดเจียนขาดใจแล้วคนที่พ่อรักก็ไม่ใช่ผม ผมมันเป็นลูกที่พ่อไม่ต้องการให้เกิดมันก็สมควรแล้วที่พ่อจะไม่ต้องการ

“คุณพ่อน่ารักที่สุดเลย ขอบคุณนะครับ”

เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นจากทางห้องโถงเบื้องหน้ามันทำให้ผมหยุดชะงักลง ภาพเบื้องหน้าของผมคือสิ่งที่ผมไฝ่หาแต่กลับไม่มีวันที่จะได้มัน ลูกรักของเขาโอบกอดรอบเอวคนเป็นพ่อด้วยรอยยิ้มร่า มือหนาที่ผมต้องการให้ปลอบประโลมผมเวลาผมร้องไห้ตอนนี้ได้ลูบหัวลูกอีกคนอย่างเบามือและถนุดถนอม รอยยิ้มที่แสดงถึงความสุขถูกส่งไปทางสายตามันทำให้ผมอิจฉาจนห้ามไม่อยู่

“เฮ้อ ลูกคนนี้นี่นะ”

“ฮ่าๆ ฮ่าๆ”

ผมไม่เข้าใจสักนิดว่าจะหยุดดูเพื่ออะไร? เพื่อดูว่าเขารักลูกรักเขามากขนาดไหนงั้นเหรอ? ทั้งๆ ที่มีผมอยู่ตรงนี้แต่กลับมองไม่เห็น พ่อใจร้าย.....ใจร้ายมากจริงๆ

“เรย์! มาตั้งแต่เมื่อไร่”น้ำเสียงเล็กๆ เอ่ยเรียกผมขึ้นเมื่อเจ้าตัวกำลังเดินมาทางผมที่ผมยืนแอบอยู่ ผมไม่คิดที่จะตอบกลับได้แต่ปรายตามองเล็กน้อยเท่านั้น

ผมมาเรียนตามปกติโชคดีที่ไม่ได้โดนกักบริเวณเอาไว้ ผมเรียนห้องเดียวกันกับหนึ่งชั้นเดียวกัน ปีเดียวกัน เราเจอหน้ากันตลอดเกือบ 24 ชั่วโมง ยิ่งเห็นหน้ามันก็ยิ่งทำให้ผมนึกโมโหจนห้ามร่างกายไม่อยู่ทำให้ปากมันคิดก่อนที่จะพูดทุกที

“นี่! ไอ้ลูกเมียน้อย”

น้ำเสียงผมประกาศกร้าวอย่างหาเรื่อง หน้าตาของคนที่ถูกเรียกซีดเซียวมองมายังผมแล้วค่อยๆ เดินเข้าหาผมอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“มีอะไรเหรอเรย์”

“เปล่า.....ฉันก็แค่อยากเรียกจะทำไม!”

“ไม่มีอะไร”

“หึ ดี.....หลีกไป! ไอ้ลูกเมียน้อย”

ปึ๊ก!

ผมเดินชนกระทบไหล่ออกมาทันที ไม่อยากเสวนาให้มากความเพราะมันจะพาลทำให้ผมคิดถึงเรื่องเมื่อเช้า ทุกครั้งที่ผมเห็นหน้าหนึ่งผมมักจะมีคำถามเสมอ ทำไม? คนที่พ่อรักไม่ใช่ผมเหมือนกับที่พ่อรักหนึ่ง คำถามซ้ำๆ ที่วนเวียนอยู่ในห้องความรู้สึกของความเหงา มันเหงามากจริงๆ ที่เป็นคนที่ไม่มีใครต้องการ

“หนึ่งทำไมไม่ตอบโต้เรย์เขาบ้างละ เขาทำให้นายขายหน้านะ”

“ช่างมันเถอะ เรย์เขาไม่ได้ตั้งใจ”

“เฮ้อ คนอะไรนิสัยเสียจริงๆ ถ้าเป็นฉันนะฉันจะสู้หยิบตาเลย”

“ไม่เอาน่ากัณฑ์ หยุดพูดได้แล้ว”

“เฮ้อ นายนี่นะ”

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าที่เดินจากไปมันทำให้ผมที่หลบอยู่เดินออกมา หนึ่งเขามักจะเป็นอย่างนี้เสมอแสนดีไปซะทุกอย่าง เพราะลูกรักของพ่อเป็นอย่างนี้ใช่ไหม? พ่อและทุกคนถึงได้รักเขาแล้วลืมลูกอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง

“แกมาก็ดีแล้ว เย็นนี้มีงานเลี้ยงแกต้องไปกับฉันด้วย”

พ่อเอ่ยขึ้นเมื่อผมกลับมาถึงบ้านหลังจากเลิกเรียน มันไม่ใช่คำชวนแต่เป็นคำสั่งที่ต้องไปถึงผมจะไม่อยากไปแต่ก็คงเลี่ยงไม่ได้อยู่ดี

งานเลี้ยงที่จัดอย่างหรูมีทั้งคุณหญิงคุณนายและข้าราชการชั้นสูงมาร่วมสังสรรค์ ทั้งๆ ที่น่าจะสนุกแต่ทำไมผมกลับไม่รู้สึกสนุกสักนิดเพราะอะไรนะเหรอ? หึ คำตอบง่ายมากก็คนที่ยืนอยู่ข้างๆ พ่อไม่ใช่ผมแต่กลับเป็นลูกที่เขารักนะสิ แล้วเขาเอาผมมาทำไมถ้าเขาไม่คิดที่จะอยู่กับผมหรือเอาไว้เป็นแค่เพียงฉากบังหน้าเท่านั้น

“ลูกคุณพจน์นี่ท่าทางจะฉลาดนะครับ”

“ครับหนึ่งเขาเรียนเก่งแล้วเป็นเด็กดีด้วย ผมภูมิใจในตัวเขามาก”

เขาภูมิใจในตัวลูกอีกคนแต่เขาไม่เคยภูมิใจในตัวผม เกรดเฉลี่ยหรือผลสอบเขายังไม่คิดที่จะดูของผมเลยด้วยซ้ำ อ้อ ไม่สิ! เขาเคยดูอยู่ครั้งนึงเมื่อตอนเรียน ม.1 แต่ตอนนั้นผมประชดพ่อเลยตั้งใจทำข้อสอบแบบผิดๆ ทำให้เกรดเฉลี่ยที่ได้มันไม่ได้ดีอย่างที่คิด แล้วไม่รู้อะไรดลใจให้พ่อขอดูเกรดของผมแค่เห็นแค่นั้นแหละสิ่งที่ตามมาคือคำต่อว่า
ทำไมเกรดของแกถึงได้ตกต่ำขนาดนี้!!!.....

คุณพ่อ.....

แกทำให้ฉันผิดหวัง ฉันผิดหวังในตัวแกจริงๆ.....

แย่แล้วสิ.....แค่คิดมันก็ทำให้ผมอยากร้องไห้ขึ้นมาซะดื้อๆ มันก็เลยทำให้ผมต้องถอยออกมาจากงานเลี้ยงอย่างช่วยไม่ได้ จะกลับก็กลับไม่ได้ไม่รู้จะให้อยู่ทำไม

ผมพาตัวเองมาที่สระน้ำด้านนอกที่อยู่อีกทาง ตรงนี้มันเงียบสงบจนทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายไปมากเลยทีเดียว ผมชอบบรรยากาศที่นี่มากกว่าด้านในอีกเพราะในนั้นมีแต่พวกเสแสร้งมันน่าอึดอัดสิ้นดี ผมนั่งกอดเข่าแล้วเอามือกวักน้ำเล่นจนได้ยินเสียงคลื่นน้ำกระทบกันดังจ๋อมมันก็เพลินไปอีกแบบ

“เรย์.....คุณพ่อให้มาตาม”

มาแล้วตัวขัดความสุขของผม ผมรู้ว่าหนึ่งไม่ผิดเด็กที่เกิดมาโดยที่ไม่ได้รับรู้เรื่องราวที่ผู้ใหญ่ทำมักจะบริสุทธิ์เสมอ ถึงผมจะรู้ข้อนั้นดีแต่มันก็ทำให้ผมอดที่จะอิจฉาไม่ได้ เขาแย่งทุกอย่างไปจากผมโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ ผมแค่อิจฉาเขา.....อิจฉาจริงๆ

“เรย์”

“เออ! รู้แล้ว”ผมพูดกระแทกเสียงแล้วลุกขึ้นยืนมองหน้าลูกรักของพ่ออย่างเอาเรื่อง หนึ่งเขาไม่กล้าสบตากับผมหลุบตาลงพื้นด้วยแววตาสั่นระริกก่อนที่จะพยายามฝืนพูดออกมาด้วยความยากลำบาก

“เรย์ เราทำเรื่องอะไรให้เรย์ไม่พอใจเหรอ?”

“หึ ยังมีหน้ามาถามอีกนะ หน้าด้านจริงๆ”

“เรย์”

“ถ้าแกกับแม่แกไม่มาอยู่บ้าน แม่ฉันก็ไม่ต้องหนี! พวกแกทำให้ครอบครัวฉันแตกแยก!!! ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอว่าทำอะไรให้”
ผมพูดในสิ่งที่คิดแล้วเป็นยังไงนะเหรอ? ก็ทำให้อีกคนร้องไห้นะสิ เพียงผมพูดแค่นี้เขาก็อยากร้องไห้แล้วผมไม่เจ็บไปกว่าเขาหรือไง ผมเจ็บกว่าเป็นร้อยเท่าแต่ไม่มีใครอยู่กับผมมีแต่คนรักหนึ่งแต่ไม่มีใครรักผมเลย ผมน้อยใจพ่อก็ไม่คอยง้อ ผมร้องไห้พ่อก็ไม่เคยปลอบสักนิด

“ฉันเกลียดแก! ได้ยินไหม ฉันเกลียดแก.....หนึ่ง!!!”

ด้วยความที่อารมณ์กำลังเดือดพล่าน ผมแค่อยากหาคนผิดสักคนเพื่อเป็นที่ระบายทำให้ผมเผลอที่จะผลักหนึ่งอย่างแรงโดยที่ผมลืมไปว่าข้างหลังเป็นสระว่ายน้ำขนาดลึกสำหรับผู้ใหญ่ หนึ่งที่ถูกผลักเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะตกน้ำทำให้เขาหาสิ่งที่ยึดเหนี่ยวตามอัตโนมัติของร่างกายของมนุษย์ที่ต้องการเอาชีวิตรอดทำให้หนึ่งตกน้ำอย่างจังโดยที่หนึ่งดึงผมตกลงไปด้วย

“เฮ้ย!”

ตูม!

เราตกน้ำมาด้วยกันทั้งคู่ไม่มีใครได้เปรียบหรือเสียเปรียบ น้ำในสระลึกมากจนทำให้เราสองคนยืนไม่ถึง ผมว่ายน้ำไม่แข็งทำให้ไม่สามารถลอยน้ำได้นานจนเริ่มที่จะจมลงไปแต่ผมยังไม่อยากตายจึงได้แต่ตะเกียดตะกายขึ้นมาเพื่อช่วยให้ตัวเองรอด

“หนึ่ง!!!”

ตูม!

เสียงที่ได้ยินมันทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะมองไปด้วยความหวังว่าจะมีใครสักคนมาช่วยผมแต่กลับไม่ใช่ ทั้งๆ พวกเขากลับเลือกที่จะช่วยหนึ่งมากกว่าผมทั้งๆ ที่ผมอยู่ไกลกว่า ผมลืมตามาด้วยความยากลำบากมองภาพตรงหน้าแทบทำเอาผมน้ำตาร่วงทันที

“หนึ่ง!!!”

พ่อวิ่งมาด้วยสีหน้ากระหืดกระหอบ ดึงลูกรักให้ขึ้นมาจากสระแล้วโผเข้ากอดทันที หนึ่งถูกช่วยขึ้นไปแล้วเหลือแต่ผมที่ยังลอยแอ้งแม้งอยู่ในสระ สีหน้าพ่อที่แสดงว่าเป็นห่วงหนึ่งขนาดไหนมันมาให้ผมได้เห็นอีกแล้ว ถ้าเขามองมาอีกสักนิดจะเห็นได้ทันทีว่าผมยังอยู่ที่เดิมแล้วทำไมเขาไม่หันมามองผมบ้าง ผมหมดแรงแล้วหมดแรงแล้วจริงๆ จนต้องปล่อยให้ตัวเองค่อยๆ จมลงใต้น้ำด้วยความอ่อนล้าแต่ก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีใครหันมามองผมเลยสักนิด

อา.....ใต้น้ำมันช่างอุ่นจริงๆ แรงดันของน้ำทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกโอบกอด ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นก่อนที่จะผมค่อยๆ หลับตาลงคือเสียงร้องโวยวายของคนรอบข้างก่อนที่จะมีใครสักคนกระโดดน้ำลงมา แต่มันสายไปแล้วละ มาช่วยผมตอนนี้มันก็ไม่มีทางที่จะทำให้ความรู้สึกของผมดีขึ้นเลยสักนิด ยังไงซะผมก็โดนทิ้งเหมือนเดิม
.
.
.

เฮือก!

ผมลืมตาโผลงขึ้นมาทันทีแล้วมองไปรอบห้องที่ไม่คุ้นชิน จากกลิ่นยาและน้ำยาฆ่าเชื้อที่มาปะทะจมูกก็คงไม่ต้องเดาให้มากว่าคือที่ไหนถ้าไม่ใช่โรงพยาบาล นี่ผมยังไม่ตายอีกเหรอ? ทำไมผมถึงยังรอดอีก ความทรงจำสุดท้ายที่ผมเห็นก่อนที่จะสลบผมยังจำได้ดีจนไม่อยากจะจำ หลังจากที่ผมถูกช่วยขึ้นมาจากน้ำพ่อได้แต่มองผมด้วยความคาดโทษ เขากำลังต่อว่าผมอยู่ในใจที่ผมทำให้ลูกรักของเขาต้องเจ็บตัว

แอ๊ดดด

“คุณเรย์! คุณเรย์ของเย็นฟื้นแล้ว”

เสียงประตูที่ถูกเปิดออกจากด้านนอกพร้อมกับสาวใช้คนสนิทที่เดินเข้ามาหาด้วยความตื่นเต้นแล้วก็ดีใจที่ผมยังไม่ตาย เห็นทีว่าคงจะมีแค่คนนี้คนเดียวเท่านั้นที่ดีใจกับการกลับมาของผม

“เย็น”

“คะคุณเรย์”

“ผมหลับไปกี่วัน”

“สองวันคะ คุณเรย์ทำให้เย็นเป็นห่วงมากเลยรู้ไหม”

“ขอโทษนะ”

“ไม่เป็นไรคะ แค่คุณเรย์ปลอดภัยก็ดีแล้ว”

“เย็น”

“คะคุณเรย์”

“เขาไปไหน”

“คุณท่าน.....ไปทำงานคะ”

พอเย็นพูดแค่นั้นผมก็รู้ทันที ไม่ต้องถามอะไรให้มากความไปมากกว่านี้ให้เจ็บช้ำเล่นๆ ถ้าเดาไม่ผิดพ่อคงไม่ได้มาเฝ้าผมถ้าจะพูดให้ถูกคือไม่มาเยี่ยมมากกว่า

“คุณเรย์.....คุณท่านเป็นห่วงคุณเรย์นะคะ”

“ครับ.....ผมจะพยายามเชื่อ”

ไม่หรอก.....ถ้าเขาเป็นห่วงผม ทันทีที่ผมลืมตาขึ้นมาผมก็ควรเห็นหน้าเขาเป็นคนแรก ผมควรที่จะได้เห็นสีหน้าที่บอกว่าดีใจที่ผมตื่นขึ้นมาหลังจากหลับไปสองวันเต็มๆ ไม่ใช่หายไปแบบนี้ แล้วถ้าเขารักผมเขาก็คงจะไม่ทิ้งผมตั้งแต่แรกไม่ปล่อยให้ผมเหงาหรอก

“โธ่.....คุณเรย์”

เย็นเขามองผมด้วยแววตาสั่นระริกเหมือนจะร้องไห้ไปตามผม ใช้ผ้าเช็ดหน้าที่พกติดตัวค่อยๆ เช็ดน้ำตาให้กับผมอย่างช้าๆ

“เย็น ผมไม่เป็นไร ไม่เป็นไรจริงๆ”

ผมเจ็บแค่นี้ไม่เป็นไรหรอกแค่หลับตาแล้วกลั้นใจหลับอีกครั้ง เพราะยามเมื่อผมหลับผมจะไม่รู้สึกเจ็บ ไม่รู้สึกหดหู่แล้วพอตื่นมาเดี๋ยวมันก็หาย

หลังจากนั้นเพียงแค่สองวันผมก็ออกจากโรงพยาบาล สุขภาพผมแข็งแรงดีอย่างไม่น่าเป็นห่วงแต่ถ้าเป็นหัวใจผมไม่รู้ว่ามันรักษาหายหรือเปล่า พ่อไม่มาหาผมอย่างที่ผมคิดไว้ไม่เจอหน้าด้วยซ้ำนอกจากเย็นที่เป็นคนรับใช้คนสนิท เขาคอยอยู่กับผมตลอดเวลาจนกระทั่งถึงวันที่ออกจากโรงพยาบาล

ทันทีที่ผมก้าวเท้ามาเหยียบสถานที่ที่ได้ชื่อว่าบ้านตัวเองแต่ผมกลับรู้สึกว่ามันไม่ใช่ สามคนพ่อแม่ลูกกำลังหัวเราะต่อกระซิกกันอย่างสนุกสนาน พ่อกำลังโอบกอดลูกที่เขารักด้วยความเอ็นดู เนี่ยเหรอ? คนที่บอกว่างานยุ่งจนไม่มีเวลาไปเยี่ยมผม หึ น่าหัวเราะชะมัด น่าสมเพชตัวเองจริงๆ พอผมเดินไปแค่นั้นแหละเสียงหัวเราะทั้งหมดก็หยุดลงทันที พวกเขามองมาทางผมแล้วแม่เลี้ยงของผมก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนเหมือนจะเป็นห่วง

“คุณเรย์เป็นยังไงบ้าง น้าขอโทษนะคะที่ไม่ได้ไปเยี่ยมเลย”

“ยังไม่ตาย”

“เรย์! พูดกับเขาให้มันดีๆ หน่อย อย่างน้อยนันเขาก็เป็นเมียฉัน ถ้าแกไม่ไห้เกียรติเขาก็เห็นแก่หน้าฉันบ้าง”

“เหรอครับ? ถ้าอย่างนั้นผมก็คงจะเป็นคนอื่นสำหรับคุณ”

“เรย์!!!”

“ทำไม! ผมพูดอะไรผิดเหรอครับ”

ผมมองหน้าพ่ออย่างไม่ลดละ จะให้ผมยอมรับเหรอ? ทำไมผมจะไม่เคยทำแต่สิ่งที่เขาตอบแทนผมคือส่วนเกินแล้วจะให้ผมทนได้ยังไง! ผมไม่พูดอะไรอีกแล้วเดินกลับขึ้นห้องด้วยหัวใจปวดร้าว ถ้าหากว่าผมยังอยู่ตรงนั้นผมกลัวว่าน้ำตาของผมจะไหลให้เขาเห็นอีก เพียงแค่ครั้งเดียวที่เขาเห็นผมร้องไห้ก็เกินพอแล้ว

ปัง!

“ฮึก ฮือ ฮือ”

บานประตูที่ถูกปิดลงพร้อมกับหัวใจของผมที่ถูกปิดเหมือนกัน พ่อไม่รักผม ทำไมเขาต้องว่าผมด้วย! การที่ผมเกิดมามันทำให้พ่อลำบากใจขนาดนั้นเลยเหรอ? ยิ่งคิดก็ยิ่งร้อง ร้องไห้เพราะความอ่อนแอของตัวเอง

เวลาผ่านล่วงเลยมาเท่าไร่ไม่รู้ตั้งแต่ผมกลับมาถึงบ้านผมก็คลุกอยู่แต่ในห้อง ด้วยความที่ยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลทำให้ผมรู้สึกหิวเล็กๆ เลยว่าจะไปหาอะไรกินที่ห้องครัวซะหน่อยแต่ผมไม่รู้เลยว่าการที่ผมลงมาข้างล่างครั้งนี้มันทำให้ผมรู้ว่าคนรับใช้ในบ้านมองผมเป็นยังไง

“แก.....ฉันว่านะคุณเรย์ต้องเป็นคนทำคุณหนึ่งตกน้ำแน่ๆ”

“ใช่เลย แกคิดเหมือนฉันเลย ฉันเองก็ไม่เชื่อหรอกที่คุณหนึ่งบอกว่าเขาตกน้ำเอง”

“อืมๆ คุณหนึ่งไม่น่าปกป้องคุณเรย์เลยนะ คนอะไรร้ายซะไม่มี”

“คุณหนึ่งนี่ก็ดีเกินไปจริงๆ”

คำต่อว่ามองผมว่าเป็นนางร้ายได้ถูกพ่นออกมาอย่างสนุกสนานและคำพูดแสดงความเห็นใจกลับส่งไปให้อีกคน ผมทำอะไรผิด? ผมแค่อยากเรียกร้องผมผิดด้วยเหรอ ทำไมไม่มีใครเข้าใจผมสักคนว่าผมเองก็มีความรู้สึกเจ็บเหมือนกัน

“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ ยัยพวกปากพล่อย อย่ามาว่าคุณเรย์ของฉันนะ”

“โหย เย็น! ฉันก็ไม่อยากว่าคุณเรย์ของแกหรอกถ้าหากว่าเขาไม่ทำร้ายคนอื่นก่อน”

“กลับตัวกลับใจยังทันนะเย็น คุณหนึ่งกับคุณนันเขาก็ออกจะดีไม่เห็นเหมือนคุณเรย์สักนิด”

“พวกแกไม่รู้อะไรก็อย่ามาพูดดีกว่า”

ผมไม่รู้ว่าตัวเองเดินออกมาจากห้องครัวได้ยังไง จากที่หิวกลับไม่หิวเลยสักนิด ผมไม่อยากอยู่บ้านเพราะบ้านมันกว้างเกินไปสำหรับคนที่เหมือนอยู่ตัวคนเดียวอย่างผม สองขาของผมเดินออกจากบ้านหลังใหญ่ช้าๆ แล้วไม่คิดหันกลับไปมองมันอีกเลย ผมไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ผมทนไม่ไหวจริงๆ อ่อนแอเกินที่จะสู้แล้ว ในเมื่อเขาไม่คิดที่จะยอมรับผมก็ไม่อยากอยู่ให้เขาเห็นหน้า พอกันทีกับความช้ำที่ต้องทนซ้ำแล้วซ้ำอีก

“ฮือ ฮือ ฮึก ฮือ”

แม่ครับ.....

แม่อยู่ไหน.....

ผมอยากอยู่กับแม่.....

ผมร้องไห้นั่งกอดเข่าบนฟุตบาต ถนนที่มีรถแล่นผ่านอย่างไม่ขาดสายแม้ว่ามันจะดึกดื่นแค่ไหน แต่ใจของผมกลับหยุดนิ่งไม่คิดที่จะเดินต่อ ผมเหนื่อยเหลือเกิน

“มาทำอะไรที่นี่ เดี๋ยวก็ตายหรอก”

“อ่ะ!”

แขนของผมถูกกระชากจากใครอีกคนทำให้ผมต้องลุกขึ้นตามแรงจนทำให้ตัวของผมเซเล็กน้อย ผมมองใบหน้าของเขาด้วยน้ำตานองหน้าที่แทบจะมองไม่เห็นแต่ผมก็รู้ว่าเขาคือใคร

“ไค!”

ไคเพื่อนสนิทของตะวัน.....เป็นอีกคนที่ผมไม่อยากเจอหน้าและไม่อยากเสวนาด้วยเท่าไร่ เพราะสายตาของเขาที่มองผมมีแต่การต่อว่าด่าทอหรือไม่ก็ขยะแขยงเต็มทนเมื่อเวลาเจอผม

“ปล่อย!”ผมรั้นตัวออกพร้อมกับเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ ทำเป็นไม่สนใจเขาแล้วเดินหนีไปอีกทางแต่ก็ถูกแขนใหญ่ตามมาจับไว้แน่น

“จะไปไหน”

“มันเรื่องของฉัน”

“เหอะ ทำอย่างกับฉันอยากถามตายละ”

“ถ้าไม่อยากถามก็ปล่อยฉัน!”

“จะปล่อยได้ไง ห่ะ! ในเมื่อคนผิดยังลอยนวลอยู่”

“คนผิด? คนผิดอะไร”

“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ นายใช่ไหมที่เป็นคนผลักหนึ่งตกน้ำ”

อีกแล้ว.....เรื่องนี้อีกแล้วเหรอ? แค่ผมไม่ได้ตั้งใจ ทำไมพวกเขาต้องมาซ้ำเติมด้วยนะ ถึงผมจะเป็นคนผลักหนึ่งจริงๆ แต่ผมก็ไม่ได้อยากทำให้มันเกิดขึ้นสักนิด นี่พวกเขาคิดแต่จะโทษผมอย่างเดียวเหรอ? ไม่มีใครถามผมบ้างเหรอ? ว่าผมเป็นยังไง หายเจ็บหรือยัง ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไร่ ทำไมไม่มีใครถามผมบ้าง!!! มีแต่จะคอยโทษว่าผมผิดอย่างโน้นอย่างนี้อยู่อย่างเดียว

“ใช่! ฉันเป็นคนผลักมันเองแล้วนายมาเกี่ยวอะไรด้วย!”

“หึ ในที่สุดก็ยอมรับว่าผิดแล้วงั้นสิ”

“เออ! รู้แล้วก็ปล่อย!!!”

“นายนี่มันใจร้ายจริงๆ ทำร้ายได้แม้กระทั้งพี่น้องตัวเอง”

“มันไม่ใช่น้องฉัน! มันเป็นแค่ลูกเมียน้อย ฉันไม่ยอมรับว่ามันเป็นน้องฉันหรอก!!!”

“เพราะนายมันแย่อย่างนี้ไง ถึงไม่มีใครต้องการ!”

ผมเป็นคนที่ไม่มีใครต้องการ.....ไคพูดถูกทุกอย่าง คำพูดของเขามันสะกิดใจของผมอย่างจังจนทำให้น้ำตาที่เริ่มแห้งกลับมาไหลอีกครั้ง ผมอาศัยช่วงที่ไคกำลังมองผมอย่างอึ้งๆ รั้นตัวเองออกมาให้หลุดพ้นจากมือของคนที่พูดจาทำร้ายผม ผมรู้สึกเหมือนเดจาวูเพราะเมื่อวันก่อนตะวันเขาก็ต่อว่าผมเหมือนกับไคที่กำลังว่าผมเหมือนกัน ทุกคนบอกว่าผมเป็นคนผิดเพื่อปกป้องคนเพียงคนเดียวแล้วคนๆ นั้นก็ไม่ใช่ผม

“เรย์!”

“ปล่อย! อย่ามายุ่งกับฉัน! ฮือ ฮือ ฮึก”

แค่ผมอยากได้ยินใครสักคนปลอบใจผมมันผิดมากนักเหรอ? หรือว่าความจริงแล้วผมผิดตั้งแต่เกิดกันแน่นะ มันคงจะใช่จริงๆ นั่นแหละ.....คนอย่างผมไม่น่าเกิดมาเลย

ออฟไลน์ ormn

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3925
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +324/-8
    • http:///uc.exteenblog.com/riko-tomo/images/23213506_1208714389_3598161_Okane_ga_Nai_v01_ch01_pg002__Cover.jpg
Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน2 17/5/15
«ตอบ #12 เมื่อ17-05-2015 20:47:40 »

 :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:เศร้าไปไหนอะ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:

ออฟไลน์ เข็มวินาที

  • Those who make the worst use of their time are the first to complain of its shortness
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 190
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0
Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน2 17/5/15
«ตอบ #13 เมื่อ17-05-2015 20:49:23 »

มีอีกไหม มีอีกไหม มีอีกตอนไหมเธอ... มันค้างงง อยากอ่านอีก จะเอาอีกๆๆๆๆ หน่วงมากชอบมาก พอจะเข้าใจหัวอกคนที่ถูกลดความสำคัญลง รอการเปลี่ยนแปลง และการพัฒนาของตัวละครอยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอ มาอัพบ่อยๆได้ยิ่งดี อัพไม่ถี่แต่ยาวๆก็ได้  :hao5:

ออฟไลน์ ♥lvl♀‘O’Deal2♥

  • หานิยายถูกใจยากจัง!
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2665
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +176/-4
Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน2 17/5/15
«ตอบ #14 เมื่อ17-05-2015 21:12:03 »

มาน้อยละยังทิ้งนาน งอนนน

ออฟไลน์ sarawatta

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 714
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +300/-10
Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน2 17/5/15
«ตอบ #15 เมื่อ17-05-2015 21:17:17 »

สงสัยว่าทำไมพ่อถึงใจร้ายจัง ลูกตัวเองแท้ๆ วันเกิดยังจำไม่ได้เลย
อยากรู้ว่าใครคือพระเอกจัง คิดว่าเรย์น่าจะเป็นนายเอกนะ
ให้กำลังใจคนเขียนครับ  :L2: :3123: :L1:

ออฟไลน์ Loste

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 430
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-1
Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน2 17/5/15
«ตอบ #16 เมื่อ17-05-2015 21:21:30 »

 :monkeysad: :monkeysad:
น่าสงสารเรย์จัง

ออฟไลน์ p_phai

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2302
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +154/-6
Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน2 17/5/15
«ตอบ #17 เมื่อ17-05-2015 21:33:15 »

 :ling1:

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3592
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน2 17/5/15
«ตอบ #18 เมื่อ17-05-2015 21:33:44 »

ขออีกตอนได้ไหม
รอนายร้ายเป็นที่รักพระเอก

ออฟไลน์ me12inzy

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 458
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-2
Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน2 17/5/15
«ตอบ #19 เมื่อ17-05-2015 22:28:01 »

อินมากกก อยากร้องตามน้องเรย์ ฉากดอกไม้คือจุกใจมาก
ขอพระเอกแสนดีให้เรย์ด้วยค่ะ  :katai1:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน2 17/5/15
« ตอบ #19 เมื่อ: 17-05-2015 22:28:01 »





ออฟไลน์ Satang_P

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 856
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +58/-2
Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน2 17/5/15
«ตอบ #20 เมื่อ17-05-2015 22:53:31 »

 :m15: :m15: :m15:

ออฟไลน์ milkshake✰

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 817
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-3
Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน2 17/5/15
«ตอบ #21 เมื่อ17-05-2015 23:29:44 »

ทั้งสงสารทั้งโกรธอ่ะ แต่ก็เข้าใจ
งานนี้เราว่าผู้ใหญ่ผิดนะ
ทำมาขนาดนี้ ต่อให้สุดท้ายมาขอโทษ มันก็ไม่มีอะไรขึ้นเลยนะ
พ่อแม่ที่อคติกับลูกตัวเอง อืม.......

ออฟไลน์ mynamejnkf

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 88
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน2 17/5/15
«ตอบ #22 เมื่อ18-05-2015 02:02:42 »

สงสารน้องเรย์ :o12: :o12:

ขออีกค่ะคนเขียน อยากกินมาม่ามากกว่านี้

ออฟไลน์ Freja

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2394
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +145/-4
Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน2 17/5/15
«ตอบ #23 เมื่อ18-05-2015 03:06:23 »

พ่อของเรย์เป็นคนที่ผิดที่สุด  ความมักมากของตัวเองสร้างปัญหาขึ้นมาในครอบครัว เข้าใจอยู่ว่าลูกสองคนที่ดีไม่เท่ากันก็ทำให้พ่อแม่รักไม่เท่ากันอยู่แล้ว  ความเจ็บปวดในใจของเรย์นี่พ่อไม่ได้ช่วยเยียวยาหรือทำให้ดีขึ้นเลย ตรงกันข้าม   เรย์เองก็ได้แต่ทำตัวประชดชีวิตไปวันๆ   จริงๆแล้วถ้าหากว่าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าทำให้เรย์รู้สึกดี เติมเต็มความรู้สึกว่าได้รับความรักได้เรย์ก็น่าจะไปอยู่ที่นั่นบ่อยๆ ไม่ต้องไปใส่ใจใครอื่นหรือทำตัวประชดอะไร  นางร้ายที่น่าเห็นใจแต่ถ้าหากว่าทำตัวร้ายๆไปตลอดก็สุดที่คนอื่นจะเห็นใจได้นะ   ยิ่งโดยเฉพาะตัวเองได้ไปเจอเด็กที่ด้อยโอกาสกว่าก็น่าจะเข้าใจ  แรกๆก็เห็นใจน้ำตาซึมไปด้วย  แต่หลังๆก็ไม่ค่อยจะน่ารักแล้ว  โดยเฉพาะเมื่อหนึ่งท่าทางเป็นคนดีจริงๆซึ่งเราก็ขอภาวนาให้เป็นเช่นนั้นเพราะว่าเราเกลียดที่สุดคนที่แอ๊บดี เรื่องพ่อของเรย์นั้น  เรย์ได้แต่ประชดเรย์น่าจะบอกความรู้สึกของตัวเองไป  ไม่งั้นก็บอกไปเลยว่าขอออกไปอยุ่ข้างนอกจะได้ไม่ต้องเจอครอบครัวสุขสันต์  เพราะว่าเรย์เองก็ไม่สามารถที่จะเปลี่ยนอะไรได้  ต่อให้ฆ่าตัวตายประชดพ่อๆก็ไม่เลิกรักหนึ่งลูกรักได้  พ่อก็ไม่ทิ้งเมียน้อยไปแน่   ตัวแม่เรย์เองก็ที่ผิดด้วยเพราะว่าทิ้งลูกไปเลย  เหลือเรย์คนเดียวที่ต้องรักตัวเอง ไม่จำเป็นต้องทนดู บอกพ่อตรงๆว่าอยากไปอยุ่คนเดียวขี้คร้านจะรีบให้ออกไป   กลัวว่าต่อจากนี้ไปคนอื่นๆจะเข้ามาทำร้ายเรย์เพื่อแก้แค้นให้หนึ่ง

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11
Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน2 17/5/15
«ตอบ #24 เมื่อ18-05-2015 05:12:55 »

เรย์จะทนได้แค่ไหนนะ. ออกไปอยู่คนเดียวเลยดีกว่า จะได้ไม่ต้องทนเห็นภาพบาดตา

ออฟไลน์ keepout

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 66
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน2 17/5/15
«ตอบ #25 เมื่อ18-05-2015 06:40:04 »

จะบอกว่า
อีกซักตอนได้ไหม
ฮืออออออออ สงสารเรย์อ่ะ คือ พ่อก็ทำตัวเห้ เกินไปนะ
คือมีลูกอยู่สองคนป่ะเป็นคนทำให้เขาเกิดมาป่ะ
คืออยากให้แม่มารับเรย์ไปอยู่ด้วยเลย หรือไม่ก็ไปอยู่ที่อื่นเถอะ
อยู่ที่บ้านไปก็มีแต่ทำร้ายตัวเองป่าวๆ
ปล.ใครเป็นพระเอก?

ออฟไลน์ ทิวลิปสีส้ม

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 867
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-0
Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน2 17/5/15
«ตอบ #26 เมื่อ18-05-2015 08:10:15 »

เรื่องนี้กระชากน้ำตาเรามากจริงๆ  :z3:
อ่านอีกก็เจ็บอีก
คุณ Take เป็นคนที่แต่งดราม่าได้เข้าถึงอารมณ์มาก
เราซูฮกเลยจริงๆ คืออ่านละร้องไห้อ่ะ ทำเราหน่วงไปเลย
:hao5: :hao5:

คอยติดตามอยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้

ออฟไลน์ saradino1

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 323
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-1
Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน2 17/5/15
«ตอบ #27 เมื่อ18-05-2015 12:49:57 »

สุดๆๆเลยเรื่องนี้

ออฟไลน์ rogerr

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 834
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-0
Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน2 17/5/15
«ตอบ #28 เมื่อ18-05-2015 20:00:16 »

เศร้าจิต เอ้อ หนีออกมาจากสิ่งแวดล้อมเน่าๆเหอะเรย์  ถีบยอดหน้าแล้วบอกลาเป็นการถาวรซะ

ออฟไลน์ maii

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 222
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-2
Re: Drama นาง(นาย)ร้าย ที่รัก ตอน2 17/5/15
«ตอบ #29 เมื่อ18-05-2015 22:16:17 »

ขอพระเอกมาปกป้องนางร้ายของเราด่วนๆเลยค่ะ  :call: :call: :call:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด