หัวข้อ: [เรื่องสั้น]★เรื่องนี้ไม่มีมาม่า♡มีแต่ไอ้บ้ากับไอ้ต๊อง★ตอนพิเศษความในใจของนายพีม

[Malila]

พวกซึนนนนนนนนนน  คนอื่นเขาดูออกกันหมดละ

[aom2529]

อ่านไปยิ้มไปเหมือนคนบ้าเลยเรา..

ว่าแต่คินบอกเมื่อไรพีมจะฉลาด..แล้วเมื่อไรน้องคินจะคิดได้บ้างละลูกเอ๊ย

[Mouse2U]

แล้วเมื่อไรคินจะรู้สึกตัวบ้างเหมือนกันล่ะค้าา? แหมๆ ทำซึนตลอดเลยน้าา~

[❣☾月亮☽❣]

   อย่าให้พีมมันมีแฟนไปก่อนละกันจะสมน้ำหน้าให้นะคิน

[Star_ss]

★เรื่องนี้ไม่มีมาม่า♡...♡มีแต่ไอ้บ้ากับไอ้ต๊อง★

ตอนที่ 5 ปรึกษา





     มันจะยากอะไรกะอีแค่บล็อคไอ้พี่พอลออกจากไอ้พีม ฮ่าๆๆ ตอนนี้มันเริ่มหายไปจากชีวิตไอ้พีมแล้วครับ มันซวยเองที่โทรมาตอนไอ้พีมจอมขี้เซานอนหลับอยู่ข้างผม ผมเปลี่ยนโทรศัพท์มันเป็นระบบสั่นและรอให้สายมันหลุดไปเองก่อนจะกดลบเบอร์ทิ้ง ฮ่าๆๆ กูชนะบอกเลย พอไอ้พีมมันบ่นอยากอ่านหนังสือเรื่องไหนผมก็จะพามันไปที่ร้านหนังสือร้านนั้นด้วยกัน มันก็แฮปปี้ ผมก็แฮปปี้ พี่เจ้าของร้านก็มองผมกับมันแปลกๆ พอไอ้พีมมันวุ่นกับการหาหนังสืออยู่ในร้านพี่เขาก็จะเข้ามาคุยกับผมกระซิบถามผม "เฮ้ย...ไอ้น้อง คนนี้เหรอว่ะแฟนคนนั้นที่ซื้อหนังสือไปง้ออ่ะ?" อะไรพี่!! ไม่ใช่!! นั่นมันเพื่อนผม "เพื่อนกูรักมึงว่ะป่ะว่ะ!! น่าตาน่ารักดีว่ะ!! ไม่น่าล่ะหวงจังเพิ่งพามาเปิดตัว ทั้งๆ ที่มาซื้อหนังสือร้านพี่หลายครั้งล่ะ" เฮ้ยย!!! ไม่ใช่จริงๆ พี่ผมกับมันเป็นเพื่อนกันครับ.... "งั้นพี่จีบนะ..." พี่เขาทำตาเจ้าเล่ห์มองไอ้พีมสลับกับผม เฮ้ยย!!! พี่จะจีบได้ไงเพื่อนผมเป็นผู้ชายนะพี่.... "น่าน!!! ว่าล่ะ...ไอ้นี่นิโง่จริงอะไรจริง พี่ล้อเล่นนะ.... แต่เอ็งระวังจะโดนหมาคาบไปแดกก่อนนะเว้ยย!!! โง่ขนาดนี้ระวังน้ำตาจะเช็ดหัวเข่านะ... เดี๋ยวจะมานั่งร้องไห้ซื้อหนังสือมือสองพี่ไปเช็ดน้ำตา หึหึ" นั่นแหละครับ ทำให้ผมงงกับสิ่งที่พี่เขาพูด ไหนจะไอ้อาร์ตกับไอ้ดินอีก ไอ้สองตัวนี้ก็ชองพูดแปลกๆ เหมือนกัน และที่สำคัญช่วงนี้ชอบร้องเพลงพี่ดาเอ็นโดรฟินเป็นพิเศษ "ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิจะบอกปายย...." ไอ้คำว่าไปเนี๊ยะร้องลากยาวได้อีกครับ วันนี้ผมต้องคุยกับพวกมันอย่างจริงจังซะทีว่าพวกมันเป็นอะไรกันแน่.....




"ไอ้คิน.... มันจะไปซื้อขนมกับกูไหม? ที่โรงอาหาร..." ไอ้พีมหันมาถามผม ตอนนี้พวกผมรอเวลาเข้าเรียนช่วงบ่ายครับ เรานั่งอยู่ที่โต๊ะประจำกันเหมือนทุกวัน



"มึงซื้อมาเผื่อกูด้วยแล้วกัน.... กูขี้เกียจเดินว่ะ!!" ผมตอบ ที่จริงผมจะหาเวลาคุยกับไอ้สองตัวที่นั่งมองผมสลับกับไอ้พีมครับ



"ไอ้เชี่ย!!! เอาเปรียบกูตลอด... ไปคนเดียวก็ได้ว่ะ!!" ไอ้พีมสะบัดตูดเดินงอนผมไปซื้อขนมแล้วครับ ไอ้นี่ขี้งอนจริงๆ เล๊ยย.... หลังจากไอ้พีมเดินลับสายตาผมไปก็ถึงเวลาที่ผมต้องถามไอ้สองตัวที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมแล้วครับ



"ไอ้อาร์ต ไอ้ดิน กูถามมึงจริงๆ เถอะว่ะ ช่วงนี้ทำไมพวกมึงทำตัวแปลกๆ ว่ะ ห่านน!! ชอบมองกูกับไอ้พีมแปลกๆ แล้วทำท่าทางแปลกๆ พูดก็ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่ แทบยิ้มส้นตีนกันอีก พวกมึงมีอะไรที่ยังไม่บอกกูรึเปล่าว่ะ?!" ผมถามรัวเลยครับ อัดอั้น อยากรู้มานานล่ะ




"เออ.... ถามมาพวกกูก็จัดให้ ว่าไปพวกกูต้องถามมึงมากกว่า... ตรงๆ เลยนะไอ้คิน มึงชอบไอ้พีมป่ะว่ะ?" พวกมันเอามือกอดอกยืดตัวตรงถามผม





"เชี่ย!!!..... มึงเอาอะไรมาพูด?"




"ก็เอาอาการมึงนั่นแหละมาพูด มึงนี่โง่ได้ตรงข้ามหน้าตากับการกระทำมากเลยนะไอ้คิน!!" ไอ้อาร์ตพูดขึ้น



"ยังไงว่ะ? แล้วทำไมพวกมึงถึงคิดว่ากูชอบไอ้พีมว่ะ? กูกับมันเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กๆ พวกมึงก็รู้ไม่ใช่เหรอว่ะ!!" ผมถามกลับไป



"พวกกูเข้าใจ.... ว่ามึงเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก.... แต่การกระทำมึงมันเกินคำว่าเพื่อนธรรมดาว่ะ!! มึงเคยดูหนังเรื่องเพื่อนสนิทป่ะ เครื่องฟังเพลงพี่ดาเอ็นโดรฟินป่ะ เพื่อนสนิทนะ แล้วหนังเรื่องเพื่อนกูรักมึงว่ะ มึงเคยดูป่ะว่ะ?" ไอ้ดินถามพร้อมยกตัวอย่าง




"เคย.... แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องกูกับไอ้พีมว่ะ?"



"ไอ้เชี่ย!!!....." พวกมันสองคนร่วมใจกันด่าผม



"แมร่งพูดขนาดนี้แล้วยังไม่เข้าใจ.... ไอ้ดิน มึงขยายความให้มันฟังดิ กูเพลีย.... ขอพักแป๊ป!!!" ไอ้อาร์ตทำท่าเหนื่อยใจใส่ผมครับ




"คืออย่างนี้นะไอ้คิน.... ไอ้ชอบไอ้พีม แต่มึงเสือกไม่รู้ตัวเองว่ามึงชอบ หนังเรื่องเพื่อนสนิทมึงสวมบทเป็นพี่ไข่ย้อยซันนี่ ยูโฟร์ เฮ้ยย!!! ไม่ใช่ พี่ซันนี่สุดหล่อพี่ชายกูเอง ส่วนไอ้พีมมันเป็นดากานดา นางเอกของเรื่อง พระเอกแอบชอบเพื่อนตัวเองแต่ไม่กล้าบอกจนต้องเสียนางเองไปให้กับคนอื่นหรือที่เขาเรียกว่า "หมาคาบไปแดก" นั่นเอง ส่วนเพลงเพื่อนสนิทก็ตามเนื้อเพลงเลย มึงไปเปิดฟังซะ เนื้อหาสรุปง่ายๆ ที่แอบรักเพื่อนตัวเอง ส่วนทีเด็ดเรื่องสุดท้ายเพื่อนกูรักมึงว่ะ คือเริ่มจากความรู้สึกที่คาดเดาไม่ถูกว่าเกิดขึ้นได้ยังไงแต่ก็กลายมาเป็นเพื่อนกันโดยพระเอกช่วยนายเอก เพื่อนรักเพื่อนและได้แดกเพื่อน มึงเข้าใจนะ.... แต่มึงกับไอ้พีมไม่ต้องตามฆ่าไอ้พีมเหมือนในเรื่องและรักมึงก็สมหวังได้แค่มึงรู้ใจตัวเอง" ไอ้ดินอธิบาย



"ใช่.... เพราะถึงพวกมึงสองคนจะเป็นอะไรกันแต่ยังไงพวกมึงสองคนก็ยังเป็นเพื่อนของพวกกูเสมอ... ใช่ไหมว่ะไอ้ดิน?" ไอ้อาร์ตหันไปถามความเห็นไอ้ดิน แต่ผมยังประมวลสิ่งที่พวกมันกำลังพูดอยู่ครับ



"ใช่ที่สุด....เพราะยังไงพวกเราก็เป็นเพื่อนรักกันตลอดปายย.... ฮ่าๆๆ" ไอ้ดินพูดเสริมแต่ดูมันบ้าๆ ยังไงไม่รู้ครับ



"เฮ้ยย!!!! ซึ้งสาดดด.... ไอ้ดินมาให้กูกอดทีดิ๊ว่ะ" ไอ้อาร์ตพยายามจะกอดไอ้ดิน



"กอดบ้าอะไรของมึง!!! เดี๋ยวผีผลัก... ให้ผลักไอ้คินกับไอ้พีมก็พอล่ะสัส!!! กูชอบผู้หญิง..." ไอ้ดินตอบ ผมไม่ปล่อยให้มันกัดกันนานถามข้อสงสัยที่ค้างคาต่อทันที



"แล้วกูจะรู้ได้ไงว่ะ...ว่าสิ่งที่พวกมึงพูดมาเป็นเรื่องจริง?" ผมถามต่อ



"สาดด.... ต้องพิสูจน์" ไอ้อาร์ตพูดขึ้น



"ไม่ยาก.... มึงจะหวงเวลามีคนมาเข้าใกล้ไอ้พีม ยกเว้นพวกกู มึงจะรู้สึกไม่พอใจและกีดกันไม่ให้เข้าใกล้ เวลาไอ้พีมมันทำอะไรมึงจะอยากให้มันคิดถึงมึงเป็นคนแรก มึงจะรู้สึกขาดอะไรไปซักอย่างเวลามันไม่ได้อยู่ใกล้ๆ มึง มึงจะหงุดหงิดเวลาที่มีคนมาจีบไอ้พีมไม่เว้นแม้กระทั่งผู้หญิงแต่จะต่างตรงที่ว่าผู้หญิงมึงจะอารมณ์หงุดหงิดน้อยเพราะไม่ใช่เพศเดียวกับมึง แต่ถ้าเป็นผู้ชายมึงจะไม่ปล่อยผ่านมึงเชื่อกู!! มึงจะคิดว่ามึงต้องเป็นผู้ชายคนเดียวที่ไอ้พีมต้องให้ความสำคัญที่สุด ซึ่งจริงๆ แล้วมันไม่ใช่โว๊ย!! เพราะเพื่อนกับแฟนมันคนล่ะสถานะกัน ฉะนั้นความสำคัญมันย่อมแตกต่างกัน แล้วมึงคิดดูนะตั้งแต่มึงโตมาเนี๊ยะมึงยังไม่เคยมีแฟนจริงๆ จังๆ สักคนแค่จีบผ่านๆ เบื่อแล้วก็เลิกคุย เพราะอะไร เพราะมึงมัวแต่หมกตัวอยู่กับไอ้พีม มึงอาจจะเกิดความรู้สึกดีๆ โดยที่มึงไม่รู้ตัวเว้ย!! กูแนะนำให้กลับไปสังเกตุอาการตัวมึงดูตามที่กูบอก แล้วถ้ามีอะไรมึงโทรมาปรึกษาพวกกูสองคนได้ตลอดเวลา...." ไอ้เพื่อนรักผมมันจับมือผมมากุมมือไว้แล้วทำหน้าจริงจังกับสิ่งที่มันพูด....




"เฮ้ย!!! ไอ้พีมเดินมาแล้วเว้ย!!!...." พวกผมหยุดคุยกันอัตโนมัติ



"พวกมึงสุมหัวคุยอะไรกันอยู่ว่ะ? เล่าให้กูฟังบ้างดิ" ไอ้พีมวางขนมที่ซื้อมาแล้วนั่งลงข้างๆ ผมแล้วพูดขึ้น



"ป่าว.... พวกกูก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อยไม่มีอะไร" ผมตอบ




"เอานี่.... ป๊อกกี้ของโปรดมึง" มันยื่นป๊อกกี้มาให้ผม ผมยิ้มแล้วรับกล่องป๊อกกี้มาแกะกิน ไอ้อาร์ตกับไอ้ดินยักคิ้วให้ผมครับ ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อสังเกตุได้ว่าตัวเองดีใจจนยิ้มหน้าบานได้แค่ไอ้พีมมันยื่นป๊อกกี้ให้แค่กล่องเดียว ทั้งที่ก่อนหน้านี้มีรุ่นน้องหลายคนที่ซื้อขนมมาให้ผมแต่ผมกลับไม่สนใจขนมพวกนั้นแม้แต่น้อย ทั้งๆ ที่เป็นขนมที่ผมชอบทั้งนั้น แล้วยังเอาขนมที่ได้ไปแจกเพื่อนๆ กินอีกต่างหาก แต่ถ้าเป็นอะไรที่ไอ้พีมซื้อให้ผมจะหวงเป็นพิเศษคนอื่นห้ามแตะ....



"เป็นไรว่ะ? มึงถึงทำหน้าเครียดขนาดนั้นะไอ้คิน...." ไอ้พีมถามผม



"ป่าวๆ กูแค่คิดอะไรนิดหน่อยว่ะ กินๆ รีบกินเหลือเวลาพักแค่สิบนาทีเอง" ผมตั้งหน้าตั้งตากินขนมที่มันซื้อมาให้ พวกผมก็คุยกันไปเรื่อยจนได้เลยเข้าห้องเรียน คาบบ่ายเป็นอะไรที่ผมเกลียดที่สุดในโลก เพราะหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อนตาม เรียนไปตาก็จะปิด ไอ้พีมก็ทำหน้าที่เตือนสติผมได้ดีครับ ดีดหูผมบ้าง บิดหูผมบ้าง... ห่านนน... พีม!!! กูจะไม่ได้ยินที่คุณครูสุดสวยสอนก็เพราะมึงเนี๊ยะแหละ!! บิดซะหูแดงหมดแล้วเนี๊ยะ!!....








กรี๊งง....





"เฮ้ย! ไอ้พีมไอ้คิน.... กูกับไอ้อาร์ตกลับก่อนนะเว้ย! เจอกันวันจันทร์นะเพื่อน..." ดินตะโกนบอกเพื่อนหลังจากคว้ากระเป๋าได้กำลังจะวิ่งออกจากห้องพร้อมจากอาร์ต อาร์ตหันมามองพีมกับคินก่อนจะพูดขึ้นว่า "ของขวัญวันเกิดนะ....พวกมึงจะใช้สิทธิเมื่อไหร่อย่าลืมบอกกูนะ กูจะได้จัดให้" อาร์ตยักคิ้วให้คินก่อนจะหันไปหาดิน "ป่ะไอ้ดินเดี๋ยวไม่ทัน...." แล้วทั้งสองคนก็วิ่งหายออกไปจากห้องเรียน




"มันรีบไปไหนของมันว่ะคิน.... มึงรู้ไหม?" พีมหันมาถามคิน ซึ่งคินก็ทำหน้างงไม่แพ้กัน




"ไม่รู้ว่ะ! อย่าไปสนใจมันเลย... มึงจะกลับบ้านเลยไหมหรือจะไปหาแม่ที่ร้าน?" คินเลิกสนใจเรื่องของดินกับอาร์ตแล้วหันมาสนใจพีมแทน




"กลับบ้าน! เพราะมึงเบี้ยวไม่ยอมอ่านหนังสือมาสองวันแล้วไอ้คิน เดี๋ยวสอบไม่ได้กันพอดี" พีมกอดอกยืนบ่นคิน คินทำหน้าอยากจะเถียงแต่เถียงไม่ออกเพราะที่พีมพูดเป็นเรื่องจริงทั้งหมด เขายังไม่มีอะไรในสมองเลยตอนนี้ ทั้งที่อาทิตย์หน้าเขาเริ่มมีสอบย่อยเก็บคะแนนก่อนสอบปิดภาคเรียนในสัปดาห์ถัดไป




"ก็ได้ว่ะ! กลับก็กลับ.... แต่แวะซื้อของกินก่อนเข้าบ้านนะ กูหิวว่ะ!" คินลูบท้องพร้อมแสดงท่าทางให้พีมเห็นว่าหิวจริงๆ



"ตลอดแหละมึง!! งั้นแวะซื้อร้านแถวหน้าโรงเรียนนะ กูขี้เกียจไปซื้อไกลๆ ว่ะ!" พีมตอบ




"โอเค.... Let's go...." คินกับพีมเดินซื้อของกินร้านค้าแถวหน้าโรงเรียนจดได้ของกินเล่นมาสามสี่อย่าง เพราะตกลงกันหลังจากเดินซื้อของกินว่าจะรอกินข้าวพร้อมแม่ๆ คือรอให้แม่ๆ เลิกงานกลับบ้านมาก่อนค่อยกินข้าวพร้อมกัน



"คิน..... กูง่วงถึงแล้วปลุกกูด้วยนะ" พีมพูดบอกคินก่อนหันหัวตัวเองไปพิงไหล่คิน คินลูบหัวพีมสองครั้งแล้วก็ปล่อยให้พีมหลับ วันนี้เขาสองคนเลือกที่จะนั่งรถเมล์ปรับอากาศ เพราะรถที่ผ่านมาช่วงที่เขายืนรอรถแท็กซี่ไม่ค่อยมีคนมากและมีที่นั่งว่าง เขาสองคนจึงอยากเปลี่ยนมานั่งรถเมย์กลับบ้านเนื่องจากวันนี้ไม่ได้รีบร้อนอะไร จนรถเมย์จอดเทียบที่ป้ายรถเมย์หน้าหมู่บ้าน.....



"พีม!....ถึงแล้ว พี่ครับๆ เดี๋ยวก่อนครับผมขอลงป้ายนี้ครับ" เสียงคินตะโกนบอกคนขับรถ คินจับมือพีมแล้วลากลงรถอย่างเร็ว



"โอ๊ยยย!!! ไอ้คิน.... เลิกลากกูได้แล้ว" พีมวิ่งตามแรงลากของคิน



"หึหึ กูกลัวมึงไม่ตื่นไง!" คินหันหน้าไปยักคิ้วให้พีม



"เชี่ย!! กูตื่นแล้วเหอะ!" พีมค้อนสายตามองคินอย่างเอาเรื่อง



"ป่ะๆ เข้าบ้านเหอะ!!" คินพูดบอกแล้วทั้งสองคนก็เดินเข้าหมู่บ้าน หลังจากคินกับพีมกินของว่างกันเสร็จแล้วพีมก็จัดหนักติวหนังสือสอบให้คินอย่างจัดหนัก ถึงขั้นคินอยากจะอ้วกออกมาเป็นตัวหนังสือ



"พีม....วันนี้พอแค่นี้ได้ป่ะว่ะ กูเริ่มมึนหัวแล้วว่ะ พรุ่งนี้วันเสาร์ค่อยติวต่อได้ป่าว?" คินหน้าตาละห้อยให้ดูน่าสงสารที่สุดเท่าที่จะทำได้



"เพิ่งได้แค่วิชาเดียวเองนะมึง และนี้ก็วิชาภาษาอังกฤษง่ายๆ มึงทำไมขี้เกียจขนาดนี้ง่ะ?!" พีมบ่นคินอย่างเอาจริงเอาจังเพราะคินทำคะแนนสอบครั้งที่แล้วไม่ดีเท่าไหร่



"พีมอ่าา.....น่าาา พอก่อนน้าาา... กูเหนื่อยแล้วอ่ะ" คินลงไปนอนดิ้นกับพื้นเพื่อให้พีมเห็นใจ



"เออๆ มึงนี่จริงๆ เลยนะไอ้คิน โง่แล้วเสือกขี้เกียจอีก กูล่ะเบื่อมึงจริงๆ เล๊ยย....." พีมยังคงไม่หยุดบ่นให้คิน คินได้แต่นั่งก้มหน้าทำท่าเศร้าตามคำบ่นของพีม แต่ทำได้แค่แป๊ปเดียวคินก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้าง







โป๊ก!!!






"โอ๊ยยย!!! มึงเขกหัวกูทำไมว่ะ?!" คินถามพร้อมกับลูบที่หัวปอยๆ ด้วยความเจ็บ



"กูอยากทำมีอะไรไหม? เสือกยิ้มกวนตีนกู!" คินกับพีมเถียงกันอยู่สักพักก็ลงจากบ้านต้นไม้แล้วมารอกินข้าวกับแม่ๆ ของเขาทั้งสองคน หลังจากกินข้าวเสร็จก็ขึ้นไปอาบน้ำเพื่อเตรียมเข้านอน คินอาบน้ำเสร็จก็ขึ้นไปกอดแล้วหอมแม่ที่ห้องนอนก่อนที่จะไปนอนที่บ้านต้นไม้เหมือนทุกคืน การที่ไปนอนที่บ้านต้นไม้มันสามารถทำให้คินหายคิดถึงพ่อของเขาได้บ้างเรื่องนี้แม่ของคินรู้ดีว่าลูกชายยังคงคิดถึงพ่อของเขาตลอดเวลาถึงแม้ผู้เป็นพ่อจะเสียชีวิตไปหลายปีแล้วก็ตาม คินนอนเล่นโทรศัพท์รอพีมอยู่จนถึงเที่ยงคืนพีมก็ยังไม่มา เขารู้สึกว่านอนไม่ค่อยหลับเพราะปกติพีมจะมานอนกับเขาที่บ้านต้นไม้เป็นประจำ คินนอนพลิกไปพลิกมาจนทนไม่ไหวต้องหยิบโทรศัพท์มากดโทรหาพีม....




"พีมมึงทำอะไรอยู่ว่ะ! ทำไมมึงยังไม่มาอีก? กูรออยู่นะเว้ย!!"



"วันนี้กูจะนอนกับแม่...." คินคิ้วขมวดติดกันเป็นปมเนื่องจากไม่พอใจในคำตอบ



"อ้าว!! มึงจะปล่อยให้กูนอนคนเดียวเหรอว่ะ?!" คินถามด้วยอารมณ์หงุดหงิดเล็กน้อย



"มึงก็นอนไปดิ! ทำไมกูต้องไปนอนกับมึงทุกวันด้วยว่ะ? วันนี้กูจะนอนกับแม่เว้ยย!!!" พีมตอบมาด้วยน้ำเสียงสดใสพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอแต่ไม่ดังมาก






"เออ!! กูนอนคนเดียวก็ได้!!!"










ตู๊ดๆๆๆ





คินวางสายใส่พีมด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดเพราะพีมไม่ยอมมานอนด้วยเหมือนทุกวัน






"แมร่ง!!! ทำไมกูนอนไม่หลับว่ะ!!"






คินบ่นอุบ นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอนและเกิดคำถามในใจขึ้นว่า "กูขาดมึงไม่ได้จริงๆ เหรอว่ะไอ้พีม กูชอบมึงอย่างที่ไอ้อาร์ต ไอ้ดินกับพี่ร้านหนังสือบอกจริงๆ เหรอว่ะ? เฮ้ยย!!! กูเป็นเกย์เหรอว่ะ? จนคินเผลอนอนหลับไปอย่างไม่รู้ตัว........




******************* TBC. *******************

ขอบคุณที่ติดตามและเม้นให้กำลังใจนะค่ะ
 

[Mouse2U]

คินคะ..รู้สึกตัวเสียทีเถิดดด!!!

[aom2529]

ไม่ต้องคิดแล้วม๊างงงงงงงงงงงงง..

[❣☾月亮☽❣]

บ้ากะต๊องนี่ไม่พอนะ. มึนด้วย
นอนไม่หลับก็เพราะใครล่ะ แหม อยู่คนเดียวทั้งทีไม่เปิดหนังเรื่องนั้นดูล่ะเผื่อจะปิ๊งขึ้นมา

        

[Star_ss]

★เรื่องนี้ไม่มีมาม่า♡...♡มีแต่ไอ้บ้ากับไอ้ต๊อง★

ตอนที่ 6 รู้ตัวช้า






เห้ย!! หงุดหงิดตัวเองครับ.... ผมมันโง่อย่างที่เพื่อนผมบอกจริงๆ ผ่านไปเดือนกว่าเพิ่งจะรู้ว่าผมหวงไอ้คนข้างกายผมมากแค่ไหน ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิดครับ ผมชอบมันจริงๆ เห็นใครเข้ามาใกล้ไม่ได้ "หวง" ห้ามยุ่ง..... แง่ง!!! แยกเขี้ยวกระโดดกัด เรื่องทั้งหมดมันชัดเจนเมื่อวันเสาร์ที่แล้ว....





"พีม.....ไปว่ายน้ำกันป่ะ?"




"แดดโคตรแรงเลยว่ะ....." ไอ้พีมบ่นเพราะกลัวดำ หึหึ




"กูมีกันแดด...." ผมยักคิ้วบอกมัน




"มึงซื้อครีมกันแดดมาใหม่แล้วเหรอว่ะ?" หึหึ.... ยิ้มชั่ว




"ป่าว.....กูมีร่ม"




"ไอ้เชี่ย!!!....คิน"





"กูล้อเล่น....ไปว่ายน้ำกัน นะพีมนะ.... " ไอ้พีมมองผมด้วยสายตาเวทนาที่ผมพยายามทำหน้าตาอ้อนๆ ให้ดูน่าสงสารมันจะได้ทำตามที่ผมขอ




"อืม...งั้นกูไม่เอาชุดที่บ้านก่อน เจอกันหน้าบ้านแล้วกัน"




"โอเค...จัดไป" ผมรีบหยิบเป้มายัดกางเกงว่ายน้ำ แว่นกันน้ำ ครีมกันแดด ผ้าเช็ดตัว ก่อนจะเข้าไปหยิบยาสระผมกับสบู่เหลวเอาไว้อาบน้ำที่ห้องน้ำที่สระน้ำของหมู่บ้าน หลังจากเตรียมของทุกอย่างเสร็จก็หยิบโทรศัพท์พร้อมกันกระเป๋าเงินเดินผิวปากออกจากบ้าน ล็อคบ้านเรียบร้อยแล้วเดินไปรอไอ้พีมที่รถคันโปรด





"รอนานไหมว่ะ?" ไอ้พีมถาม




"ไม่นาน...เดี๋ยวกูขับลูกชายกูไปนะ ขี้เกียจปั่นจักรยานว่ะ"





"อืม...ก็ดีเหมือนกันเร็วดี"





"งั้นไปกันเถอะกูอยากว่ายน้ำล่ะ" ผมขึ้นคล่อมเวสป้าสีขาวคู่ใจ ลูกชายผมเองครับ ผมดูแลรักษาอย่างดี อาบน้ำให้ทุกวันไม่ค่อยให้ออกแดดเดี๋ยวผิวเสีย กร๊ากกก....




"ไอ้คิน ทำไมมึงไม่ขับลูกชายมึงไปโรงเรียนว่ะ?" ไอ้พีมถามขึ้น




"ทำไม? มึงอยากให้กูขับไปโรงเรียนเหรอ?"





"ถ้ามึงขับไปโรงเรียนกูก็จะได้สบาย ไม่ต้องนั่งรถเมย์ ไม่เสียดายเงินค่าแท็กซี่ด้วย... ไม่ดีเหรอว่ะ? กลับบ้านก็สะดวก รถไม่ติด ถ้าเราอยากแวะไปหาแม่ที่ร้านเราก็ไปได้ แต่เออว่ะ!!แต่กูลืมเรื่องใบขับขี่ไปสนิทเลย" ก็จริงตามที่ไอ้พีมพูดครับ ผมยังไม่มีใบขับขี่เลยได้แต่ขับในหมู่บ้านและไปที่ใกล้ๆ ไม่ไกลจากหมู่บ้าน อีกอย่างไม่อยากให้แม่เป็นห่วงด้วยครับ ผมเลยกะว่าจะทำทีเดียวตอนไปสอบใบขับขี่รถยนต์เลยดีกว่า เพราะผมคิดว่ายังไม่มีความจำเป็นต้องใช้มันเท่าไหร่ นั่งรถเมย์ รถแท็กซี่ก็สบายดีแถมมีคนขับให้นั่งอีกต่างหาก





"มันอันตราย มึงอดทนหน่อยแล้วกันเดี๋ยวอายุครบ 18 แม่ก็จะซื้อรถยนต์ให้กู เราคงได้ขับตอนไปเรียนมหาลัยพอดี กุไม่อยากทำให้แม่เป็นห่วงมาก... มึงเข้าใจกูนะ"




"เออว่ะ!! กูลืมคิดไปเลย เอางั้นก็ได้แม่เราจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเราสองคน" ผมสองคนเลือกจะทำตัวให้แม่ๆ ของเราเป็นห่วงน้อยที่สุดครับ อะไรที่คิดว่าทำแล้วจะทำให้แม่ไม่สบายใจเราสองคนเลือกที่จะไม่ทำ แม่เลี้ยงเรามาโดยลำพัง แค่นี้แม่ก็เหนื่อยมากแล้ว เราสองคนจึงตกลงกันว่า...เราจะตั้งใจเรียนและทำตัวดีๆ ให้แม่ภูมิใจครับ ผมขับรถมาจอดที่สำหรับจอดรถของสระว่ายน้ำก่อนจะเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดเพื่อออกมาว่ายน้ำกันครับ




"พีม...เปลี่ยนแล้วอย่าเพิ่งออกไปนะ รอกูก่อน...เดี๋ยวกูทาครีมกันแดดให้"





"อืม....รู้แล้ว มึงก็รีบๆ เปลี่ยนได้แล้ว" ผมผิวปากอารมณ์ดีที่จะได้ว่ายน้ำเพื่อออกกำลังกาย จากอ่านหนังสือสอบอย่างหนัก ไอ้พีมก็ติวจนผมเบลอเพราะกลัวผมทำข้อสอบไม่ได้และแล้วเราก็สอบผ่านไปได้ด้วยดี ผมว่าครั้งนี้คะแนนผมต้องดีแน่ๆ หึหึ เพราะที่ไอ้พีมติวให้ตรงเกือบ 70%ทำให้ผมเดินยิ้มออกจากห้องสอบทุกวิชา




"คิน มึงเสร็จรึยังว่ะ? เร็วๆ หน่อยดิ กูยืนรอจนขาแข็งแล้วเนี๊ยะ" ไอ้พีมยืนบ่น




"เออๆ เสร็จแล้วๆ กำลังเก็บเสื้อผ้าอยู่....แป๊ป" ผมจับเสื้อผ้าที่ใส่มายัดใส่ในกระเป๋าก่อนที่จะเปิดไปตูออกไปเจอไอ้พีมยืนกอดอกรอผมอยู่ที่อ่างล้างหน้าในห้องน้ำ ผมขมวดคิ้วจนติดกัน.....




"พีม.....มึงไปเปลี่อนกางเกงว่ายน้ำเลยนะ!!" ผมตะโกนจนไอ้พีมสะดุ้ง





"ทำไมว่ะ!!....."




"กูบอกให้ไปเปลี่ยนไง!!" แมร่ง!!กางเกงว่ายน้ำมาตั้งเยอะดันเอาแบบขาเว้าสูงมาใส่ มันน่าไหมล่ะ!!




"ก็กูเอามาแค่ตัวนี้ตัวเดียว..."





"งั้นกลับบ้าน...ไม่ว่ายแล้ว!!" ผมเดินไปลางตัวมันแล้วพยายามดันตัวมันเข้าไปห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า




"เห้ย!!!.... ไอ้คิน อะไรของมึงว่ะ? ปล่อย!!!" ไอ้นี่ก็ดันดื้อไม่ยอมทำตามที่ผมบอก ผมชุดกระชากลาดตัวมันเข้าห้องน้ำอย่างทะลักทุเลจนเริ่มเหนื่อย






"พีมมมม..... กลับบ้าน" ผมเริ่มเหนื่อยแล้วครับ เพราะไอ้พีมมันก็ดิ้นเพราะผมไม่ยอมตอบมันว่าทำไมจะกลับบ้าน ใครจะกล้าบอกว่าไม่อยากให้ใครมองหุ่นมัน มันยิ่งขาวๆ ยิ่งเป็นจุดศูนย์รวมของสายตาได้ดี เรายังคงเถียงกันอยู่ในห้องน้ำจนมีคนเดินเข้ามาในห้องน้ำ แล้วที่สำคัญมันคือได้บาส เพื่อนรุ่นเดียวกับผมที่ผมไม่อยากนับมันเป็นเพื่อน




"อ้าวพีม มาว่ายน้ำด้วยเหรอ? ดีใจจังที่เจอ..." สาดดด..... ชัดไหมครับว่าทำไมผมถึงไม่ชอบมัน สายตาไอ้เหี้ยบาสมองไอ้พีมจนจะทุทั้งตัวอยู่แล้ว ผมเดินไปยินบังไอ้พีมไว้ให้ไอ้พีมยืนอยู่ข้างหลังของผมครับ





"อ้าวไอ้บาส.... มาด้วยเหรอว่ะ?"




"พีม!!! เข้าไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้เลยนะ" ตัดบทครับ ไม่อยากให้มันคุยกันนาน




"ไอ้คิน กูยืนอยู่แค่นี้ทำไมต้องตะโกนด้วยว่ะ แมร่ง!!...."





"กูจะกลับบ้าน...มึงจะกลับไหม?" ผมเริ่มอารมณ์เสีย แต่ไอ้เหี้ยบาสเสือกยืนยิ้ม สัส!!




"พีม มึงว่ายน้ำเล่นกับกูก็ได้นะ ปล่อยให้ไอ้คินมันหลับบ้านคนเดียวก็ได้นิ.... กูหาเพื่อนว่ายน้ำอยู่พอดีเลย" ไอ้บาสพูดขึ้น




"ไม่ได้!! ไอ้พีมต้องกลับบ้านกับกู พีม...กลับบ้านกัน" ผมหันไปทำหน้าอ้อนวอนให้ไอ้พีมกลับบ้านกับผม มึงอย่าหวังว่าจะได้ใกล้ไอ้พีมของกู ไอ้สัสบาส...



"เออๆ แมร่ง มึงนี่เรื่องเยอะนะไอ้คิน กลับก็กลับว่ะ!โทษทีว่ะบาสไว้คราวหน้าแล้วกัน วันนี้กูกลับบ้านดีกว่าว่ะ รำคาญไอ้คินไม่รู้มันเป็นบ้าอะไรของมัน" ไอ้พีมอารมณ์เสีย แต่ผมกำลังยิ้มแก้มปริที่ไอ้พีมมันยอมทำตามที่ผมบอก หึหึ ไอ้บาสมึงจะเทียบชั้นกับคนสำคัญอย่างกูยากนิดนึงว่ะ ว่ะ ฮ่ะ ฮ่า.... กร๊ากกก... ยิ้มเยาะไอ้เชี่ยบาสก่อนจะเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อนกลับบ้าน ไม่ว่ายแมร่งล่ะ...... มีตัวมารอยู่ยิ่งทำให้ผมอยากกลับบ้านเข้าไปใหญ่เลยครับ ผมกับไอ้พีมเดินกลับมาที่รถแล้วขับรถกลับบ้าน





"ไอ้คิน มึงเป้นอะไรของมึงกันแน่ว่ะ? ผีเข้าผีออก"




"ก็กูไม่ชอบขี้หน้าไอ้เหี้ยบาส... มันชอบมองมึง ชอบทำตัวสนิทกับมึงแล้วยังชอบมาชวนมึงคุยอีก เกลียดแมร่งว่ะ!!" ผมพูดด้วยความหมันใส้




"มึงไปเกลียดมันทำไม? แล้วทำไมไม่อยากให้กูคุยกับมัน มันก็อยู่หมู่บ้านเดียวกับเราเป็นเพื่อนกันไว้ก้ไม่เสียหายอะไรนิ" ผมขับรถเข้ามาจอดที่บ้าน ไอ้พีมลงจากรถแล้วยืนกอดอกมองผมด้วยหน้าตาไม่ค่อยพอใจกับการกระทำที่ไม่มีเหตุผลของผม




"ก็กูหวงมึง ไม่อยากให้มึงไปคุยกับมัน ไปสนิทกับมัน" ผมตอบอย่างเหลืออด ไม่ชอบสายตาที่ไอ้พีมมองผมด้วยสายตาที่ไม่พอใจ มันกำลังด่าผมทางสายตา ผมรู้.....





"ไร้สาระ ทำไมต้องหวงกู มึงเป็นอะไรมากป่ะ?"




"เออ!! กูมันงี่เง่าเองแหละ!! ก็หวงมึงไม่อยากให้มึงคุยกับมัน...."




"มันไม่ใช่เหตุผลคิน มึงเป็นอะไรกันแน่? ช่วงนี้มึงแปลกๆ นะ ใครเข้ามาคุยกับกูมึงก็ด่าเขาไปหมด... มึงเป็นบ้าอะไรคิน"




"เออ!! กูมันบ้า บ้าที่หวงมึง บ้าที่ไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้มึง บ้าที่กูดันชอบมึง......."




.....



.....






"ไอ้คิน.... มึง!!"





"กูขอโทษพีม.... กู........."





"กู.... กูว่ากูกลับเข้าบ้านก่อนดีกว่าว่ะ!! กูไปก่อนนะ......"





"พีม!! พีมเดี๋ยวก่อน.............. พีม!!"





นั่นแหละครับเรื่องที่เกิดกับผมเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว มันทำให้ผมกับไอ้พีมไม่ได้เจอหน้ากันหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ มันพยายามหลบหน้าผม โทรไปก็ไม่ยอมรับสาย มันหนีผมไปช่วยแม่ทำงานที่ร้าน พอผมไปที่ร้านมันก็ไปไหนซักที่เพื่อที่จะหลบหน้าผม มันไม่มาหาผมที่บ้านต้นไม้ ผมต้องนอนคนเดียว นอนหลับบ้างไม่หลับบ้าง วันนี้แม่ผมกับแม่ไอ้พีมไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนๆ ของแม่นะครับ ไอ้พีมก็เก็บตัวอยู่ในบ้านเงียบไม่ยอมออกมาหาผม ผมเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมออกมา ตอนนี้มันหายไปจากชีวิตผมจนผมไม่ชินกับการไม่มีมันอยู่ข้างๆ ไม่มีมันคอยทะเลาะ ผมโทรไปปรึกษาไอ้อาร์ตกับไอ้ดินมันสองคนบอกผมว่า ผมต้องให้เวลาไอ้พีมมันคิดครับ มันคงจะช็อคที่จู่ๆ ผมก็บอกว่าผมชอบมัน หึหึ ผมเข้าใจครับถ้ามันจะตกใจกับเรื่องนี้เพราะถ้าเป็นผมก็คงรับไม่ทันทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน ผมเก็บตัวอยู่บนบ้านต้นไม้ไม่ยอมออกไปไหน นอนมองรูปที่ผมกับมันถ่ายด้วยกันกอดคอกันแล้วหัวเราะ ผมคิดถึงไอ้พีม..... ผมเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ครับตื่นมาอีกทีก็เย็นมากแล้ว ผมลงจากบ้านต้นไม้แล้วเดินไปบ้านใหญ่แต่มันทำให้ผมต้องชะงัก เพราะบ้านเปิดอยู่ครับ สงสัยแม่จะกลับมาแล้วรึเปล่า? เพราะแม่บอกว่าจะกลับมาไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้ครับ





"แม่ครับ............. แม่กลับมาแล้วเหรอครับ?" ผมเดินตามกลิ่นอาหารเข้าไปในครัว ได้ยินเสียงกุกกักๆ อยู่ในครัว แต่คนที่ผมเห็นเห็นกลับไม่ใช่แม่ของผมหรือแม่พิม........ เป็นไอ้พีมที่กำลังแกะอะไรสักอย่างใส่ชามแล้วเอาเข้าไปอุ่นในไมโครเวฟ




"แม่โทรมาบอกว่าอีกสองวันถึงจะกลับ มึงกินข้าวรึยัง?" ผมรู้สึกว่าใจผมเต้นแรงไม่หยุด ผมดีใจ ดีใจจนพูดอะไรไม่ออก




"พีม..............." มันหันมองตามเสียงเรียกของผม




"กูถามว่ากินข้าวรึยัง? ถ้ายังไม่ได้กินก็นั่งลงแล้วรอกูแป๊ปนึงกำลังอุ่นก๋วยเตี๋ยวให้อยู่" ผมเดินไปนั่งลงตามที่มันบอกโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ มันอุ่นก๋วยเตี๋ยวเสร็จก็ยกมาตั้งตรงหน้าผมก่อนจะเดินไปเทน้ำใส่แก้วแล้วเอามาวางไว้คู่กับชามก๋วยเตี๋ยว





"กินซะซิ เดี๋ยวหายร้อนกันพอดี"




"พีม......." ผมเรียกชื่อมันแต่พูดไม่ออก ไม่รู้จะพูดอะไรก่อนดี





"กินก่อน..... กินเสร็จแล้วค่อยคุย" ผมนั่งกินก๋วยเตี๋ยวไปมองมันไป มันนิ่งจนผมรู้สึกกลัว กลัวความเป็นเพื่อนของเราจะไม่เหมือนเดิมเพราะความเห็นแก่ตัวของผม ผมน่าจะเก็บเรื่องนี้เอาไว้แล้วให้เราอยู่ในฐานะเพื่อนจะดีกว่าไหม? ต้องดีกว่าแน่ๆ เพราะอย่างน้อยผมก็ยังมีมันอยู่ข้างๆ ผม




"กินเสร็จแล้วเก็บจานล้างให้เรียบร้อยแล้วตามกูไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วกัน......." ไอ้พีมพูดขึ้น





"อืม...... เดี๋ยวกูตามไป" มันเดินออกไปแล้วครับ ผมอยากได้ไอ้พีมคนเดิมกลับมาไม่ใช่ไอ้พีมที่ทำตัวห่างเหินกับผมแบบนี้ ผมกินเสร็จก็เก็บจานไปล้างเรียบร้อยก่อนจะเดินตามมันไปที่ห้องนั่งเล่น มันกำลังนั่งดูหนังรอผมอยู่ ผมเดินเข้าไปหามันแล้วนั่งลงข้างๆ มันครับ เรานั่งเงียบกันอยู่เกือบห้านาทีได้ ผมทนความอึดอัดไม่ไหวเลยเป็นคนที่เริ่มพูดขึ้นก่อน....







"พีม..... กูขอโทษ"




....




....




"รู้ตัวช้า....."






"ห๊ะ!! ว่าอะไรนะพีม?"




"รู้ตัวช้า......" ผมงงกับไอ้คำว่า "รู้ตัวช้า" ที่ไอ้พีมมันพูดออกมา




"มึงนะ.....รู้ตัวช้า"




"กูนะเหรอ?" ผมชี้นิ้วที่ตัวเอง




"เออ....มึงนั่นแหละ!!" ไอ้พีมพูดขึ้นเสียงดัง หันมามองที่ผมพร้อมกับกอดอกจ้องผมอย่างไม่ล่ะสายตา




"มึงหมายความว่ายังไง? กูงงไปหมดแล้ว...."




"อ้าว!! ไอ้คิน.... ไอ้นี่นิ มึงบอกว่ากูยังไงเมื่ออาทิตย์ที่แล้วล่ะ มึงความจำเสื่อมรึไง?" ผมคิดตามที่ไอ้พีมมันพูด เออ....เมื่ออาทิตย์ผม.....






"กูขอโทษพีม มึงเลิกโกรธกูเถอะนะ เราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมก็ได้ กูไม่ชอบเลยเวลาที่ไม่มีมึงอยู่ด้วย กูไม่ชิน... เลิกโกรธกูเถอะนะพีม กูขอโทษ....." ผมพูดสิ่งที่เก็บไว้ในใจตลอดหนึ่งอาทิตย์ ถ้าผมเลิกได้ผมขอเป็นเพื่อนกับมันต่อไปดีกว่าที่จะไม่มีมันอยู่ข้างๆ ผมเหมือนเดิม ถึงแม้ว่าความรู้สึกที่ผมมีต่อมันจะมากกว่าคำว่าเพื่อนไปแล้วก็ตาม





"มึงเลิกชอบกูแล้ว?....." คำถามสั้นๆ ที่ทำให้ผมไม่ค่อยเข้าใจว่าไอ้พีมมันหมายความว่ายังไง




"ก็เปล่า.... กูชอบมึงจริงๆ แต่ถ้าเรื่องที่กูชอบมึงทำให้มึงไม่สบายใจจนมึงไม่อยากคุยกับกู เจอหน้ากู กูก็......" ผมนิ่งเงียบไปเพราะพูดอะไรไม่ออก อยากบอกว่าชอบมัน อยากคบกับมันมากกว่าเพื่อน แต่ผมก็ไม่กล้าพูดออกไป ผมโคตรป๊อดเลยครับตอนนี้




"ก็อะไร..... กูเคยบอกมึงเหรอว่ากูไม่สบายใจ?"




"อ้าว!! แล้วที่มึงหลบหน้ากูล่ะ ที่มึงไม่ยอมมาหากู ไม่มานอนกับกูที่บ้านต้นไม้เหมือนเดิม มึงไม่ได้โกรธกูหรอกเหรอพีม?....."




"กูแค่ตกใจที่.... ที่มึงชอบกูนะ!" (พูดด้วยความเร็วกระชับประโยคให้ดูสั้นที่สุด)




"ตกใจ?! ตกใจอย่างเดียวเหรอ? มึงไม่เกลียดกูหรอกเหรอ"




"เออ....กูไม่ได้เกลียดมึงซะหน่อย มึงอ่ะคิดเองเออเองคนเดียว"




"ไอ้พีมมม......กูรักมึงงงงง" ผมตะคุบกอดมันด้วยความดีใจ ไอ้ที่เครียดมาทั้งอาทิตย์ก็หายไปทันที อย่างน้อยมันก็ไม่โกรธไม่เกลียดอะไรผมครับ




"เฮ้ยๆๆ ไอ้คิน ไอ้บ้า!! ปล่อยกู.... มึงจะกอดกูทำไมเนี๊ยะ ปล่อย....." ไอ้พีมพยายามแกะมือและดันตัวผมออก ผมดีใจจนลืมตัวไปหน่อย หึหึ




"พีม....งั้นกูขอชอบมึงได้ไหม?" ผมถามมันทั้งที่ยังคงกอดมันอยู่....




"ชอบ.... ชอบในฐานะอะไร?"




"ฐานะ.....ฐานะ..... ถ้ากูชอบมึงมากกว่าเพื่อนได้ป่าวว่ะ?" ผมถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดังมาก






"มากกว่าเพื่อน... เฮ่อ! แล้วมากกว่าที่มึงว่านะมันคืออะไรคิน? ถ้ามึงยังไม่ชัดเจนกับความรู้สึกตัวเองแล้วมึงจะให้กูตอบมึงได้ยังไงว่ะ มึงลองกลับไปคิดทบทวนให้ดีก่อนแล้วกันว่าที่มึงเป็นอยู่ตอนนี้มาจากความรูสึกของมึงจริงๆ หรือแค่มึงสับสนกันแน่....." ไอ้พีมกำลังลุกขึ้นเดินหนีผม ผมลุกขึ้นตาม....







"พีม.... แล้วถ้ากูจะขอคบมึงมากกว่าเพื่อนในฐานะแฟนล่ะ มึงจะว่าไง?" ไอ้พีมหันมามองผม








"แล้วถ้ากูบอกว่าได้ล่ะ....."



******************** TBC. ********************






เฮ้อ.... ถอนหายใจหนักๆ 

เผื่อคินจะรู้ใจตัวเอง.... คนเขียนก็เหนื่อย คนอ่านก็เหนื่อยใจตามคนเขียน ฮ่าๆๆ

ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะ.....
 

[❣☾月亮☽❣]

ตบเข่าฉาด. ให้มันได้อย่างนี้สิพีม. ดึงสติมันหน่อยอย่ามัวแต่ซึน

ในที่สุด.     
ขอบคุณค่ะ. รอเขาสารภาพรักกันเนาะ

[aom2529]

น่าร๊ากกกกก

[Mouse2U]

พีมต้องรู้ตัวมานานแล้วแน่เลยนะคะน่ะ ถึงได้ตอบรับคำขอของคินได้ง่าย .. ดีใจด้วยจริงๆ ค่ะคิมคนซึน (<<< อย่างกับชื่อเกาหลีเลยนิ )

[Star_ss]

★เรื่องนี้ไม่มีมาม่า♡...♡มีแต่ไอ้บ้ากับไอ้ต๊อง★

ตอนที่ 7 สัญญา.....End







    แฟนกูโว๊ย!! แฟนกู.... สาดดด ห้ามมอง ห้ามเข้าใกล้ แสดงตัวสุดๆ ฉี่รดไอ้พีมซะเลย หึหึ แสดงความเป็นเจ้าของ กร๊ากกก..... นั่นมันแมวต่างหาก เอ๊ะ!! หรือว่าหมาฟร่ะ!! หึหึ...... วันนี้ผมพาแฟนมาดูหนังจะเรียกว่าเดทแรกสำหรับเราก็ได้นะครับ แต่แทนที่หนังเรื่องแรกควรจะเป็นหนังรักโรแมนติก หึหึ ไม่ใช่เลย... มันคือหนังที่เกี่ยวกับเอเลี่ยนบุกโลกมาเพื่อแพร่สายพันธุ์ให้มนุษย์ไม่มีที่อยู่ กร๊ากกกก.... โรแมนติกโคตรป่ะล่ะ ดูหนังไปกินป๊อบคอนไป แม่ม!! ไม่เห็นต่างจากเมื่อก่อนเลยฟร่ะ!! หลังจากที่ผมบอกมันว่าอยากคบกับมันในฐานะแฟน มันดันหันมายักคิ้วแล้วตอบผมว่า.... "แล้วถ้ากูบอกว่าได้ล่ะ" อร๊ากกก กูจะไม่ทำอะไรมึงเลยคร๊าบบ...แฟน หลังจากนั้นผมกับมันก็คบกันฐานะแฟน แต่ว่ามันก็ไม่เห็นจะต่างจากเมื่อก่อนเท่าไหร่นอกจากเรื่องที่ผมแสดงตัวบ้าๆ บอๆ หวงๆ ห่วงๆ จนมันบ่นอุบว่า... มึงอย่าเยอะคิน!! บร่ะ!! ผมหวงในฐานะแฟน ห้ามคนอื่นมาดอมดม ห้ามเข้าใกล้มันผิดตรงไหนฟร่ะ!! มันกลับมานอนที่บ้านต้นไม้กับผมเหมือนเดิม บางคืนก็นอนบ้านใครบ้านมันแต่เราก็คุยโทรศัพท์กันจนหลับ มันบ่นว่าเปลืองครับ... ผมเลยบอกมันว่า ถ้ากลัวเปลืองก็ต้องมานอนที่บ้านต้นไม้กับผมทุกวัน.... เข้าทางครับ แต่อย่าคิดว่ามันจะทำตามครับ ทุกวันนี้ผมต้องไปลากมันมานอนด้วยทุกวัน....ชีวิตในฐานะแฟนของผมก็เป็นอย่างนี้แหละครับ เฮ้อ!! ถอนหายใจหนักๆ หนังเล่นไปได้ครึ่งเรื่องล่ะครับ กำลังมันเลย เอเลี่ยนแม่ม!! ดูแล้วเลี่ยนสมชื่อจริงๆ จะอ้วก... ยางเยิ้มๆ จากตัวมันนี่ ยึ๋ยยย....







"คิน.....ปวดฉี่ว่ะ!!"




"ให้กูพาไปไหม?"




"ไม่ต้อง.... เดี๋ยวกูไปเอง มึงกดสต๊อปให้กูหน่อยดิ" สาดดด....แฟนกวนตีน




"เดี๋ยวกูจูบสั่งสอนเลย....โรงหนัง! ไม่ใช่เครื่องเล่นซีดีที่บ้าน" แม่ม!! จูบให้หายต๊องซะทีดีไหม หื้ออ....




"ฮ่าๆๆ กูล้อเล่น เดี๋ยวกูมานะ...." ไอ้พีมกำลังจะลุกขึ้นเดินออกจากที่นั่ง ผมคว้ามือแล้วดึงมันกลับมานั่งลงที่เดิม



"เฮ้ยย!! ไรว่ะ?" ไอ้พีมมันร้องตกใจแต่ไม่ดังมากครับ เพราะหนังกำลังรัวกระสุนสาดใส่เอเลี่ยนอย่าเมามันส์ ผมดึงไอ้พีมเข้ามาใกล้แล้วกระซิบที่หูไม่ดังมาก




"ฉี่ในห้องน้ำนะมึง ห้ามฉี่โถข้างนอก เข้าใจ๋..... จุ๊บ!" จุ๊บลงที่แก้มหนึ่งครึ่ง ตอดครับตอด กร๊ากก.... นิดๆ หน่อยๆ ก็เอาครับงานนี้





"ไอ้บ้าคิน!!! เออๆ รู้แล้วๆ แม่ม!! ตลอดเลยนะมึง..." มันเอามือถูแก้มไปมาก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากโรงหนังไปครับ ไอ้ผมก็ยิ้มกริ่มพออกพอใจกับการกระทำตัวเอง หึหึ เธอเป็นแฟนฉันแล้ว....ไอ้พีม กร๊ากก... อารมณ์ดีฟุดๆ ผมนั่งดูหนังไปเรื่อยๆ เวลาผ่านไปสักพักไอ้พีมมันก็ยังไม่กลับมา สงสัยห้องน้ำคนจะเยอะครับ ผมนั่งดูจนผ่านไปเกือบสิบห้านาที เฮ้ย!! ทำไมยังไม่กลับมาอีก... ผมทนรอไม่ไหวครับ เลยเดินออกไปตามมันซะหน่อย ผมเดินไปที่ห้องน้ำในโรงหนังนั่นแหละครับไม่ได้ออกไปนอนบริเวณ เข้าไปดันไม่เจอไอ้พีม "ไปฉี่ที่ไหนว่ะ?" ผมเดินบ่นกำลังจะออกจากห้องน้ำก็ได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังทะเลาะกัน ผมเดินไปตามเสียงที่ได้ยินเสียงนั้นน่าจะอยู่ตรงมุมที่เป็นทางเชื่อมไปทะลุไปอีกส่วนของห้าง






"ไอ้สัส!!! ถอยไปนะโว๊ย!!" เสียงไอ้พีม ผมจำได้




"พูดจาไม่เพราะเลยว่ะ หน้าตาออกจะน่ารัก ทำไมพูดไม่เพราะเลยล่ะครับน้อง...."




"เฮ้ย! เพื่อนพี่สนใจน้องนะ น้องจะว่าไงครับ?"




"ถอยไปไอ้สัส!!..... ช่วยด้วย!!!" เสียงตะโกนดังขึ้นผมเลยวิ่งเร็วขึ้นกว่าเดิม






พลั่ก!!





"เฮ้ย!!! มึงเป็นใครว่ะ? สัส!! ไอ้หน่องมึงจับมันไว้ดิ" ไอ้คนที่ผมถีบเข้าที่หลังตะโกนบอกเพื่อนอีกคนของมัน ไอ้ผู้ชายคนนั้นวิ่งเข้าใส่ผมทันที





ผั๊วะ!!!




ตุ้บ!!




ผลั๊ก!!





ผมต่อยสวนเข้าที่หน้ามันเต็มๆ ก่อนจะต่อยเข้าที่ท้องของมันแล้วถีบสุดแรงเข้าที่ท้องจุดเดิมจนมันตัวงอแล้วล้มลงไปนอนที่พื้น





"คิน.....ช่วยกูด้วย" ไอ้นั่นตรงไปจับตัวไอ้พีมไว้ทันที




"ปล่อยแฟนกู!!! ไอ้เหี้ย!!" ผมพุ่งเข้าใส่มันด้วยเท้าข้างขวาที่ถนัดอย่างจังจนมันเซทำท่าจะล้ม เอามือกุมท้องไว้ทั้งสองข้าง







ผั่ว!! ตุ้บ!!





ผลั่ก!!!






"พีม....มานี่" ผมจับที่ข้อมือไอ้พีมแล้วดึงมันมาอยู่ข้างหลังผม ก่อนที่ผมจะประทานบาทาและหมัดเข้าที่หน้าและท้องมันหลายทีจนมันล้มลงไปกองกับพื้น พวกมันตัวสูงกว่าไอ้พีมครับ แต่ความสูงกับความหนาของมันสองคนเทียบผมไม่ได้เลยแม้แต่น้อย





"โอ๊ยๆๆ มึง!!!...." มันชี้หน้าผมพร้อมกับร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด






พลั่ก!!





"คินๆ พอแล้วๆ ไปกันเถอะ กูอยากกลับบ้าน...." พีมมันจับแขนผม ตัวมันสั่นอย่างเห็นได้ชัดเลยครับ




"ไม่เป็นไรนะพีม.... เจ็บตรงไหนรึเปล่า?"




"ไม่เจ็บ ไม่เป็นไร เรากลับบ้านกันเถอะคิน นะๆ กลับบ้านกัน" พีมมันเขย่าแขนผม อยากให้ผมพากลับบ้าน ดูท่าทางมันจะกลัวมากครับ




"อืม.... ป่ะกลับบ้านกัน เดินไหวไหม?"




"ไหว...."





"อย่าให้กูเจอหน้าพวกมึงที่ไหนอีกนะสัส!! รับลองกูเล่นงานมึงจมกอนเลือดแน่!!" ผมชี้หน้าคาดโทษมันที่มีบังอาจมาทำไอ้พีมของผมเสียขวัญ ผมจะเดินไปถีบมันอีกสักครั้งก่อนกลับแต่โดนพีมดึงแขนเอาไว้ ผมมองพีมที่กำลังตัวสั่นอย่างน่าสงสาร ผมว่าผมพาพีมกลับบ้านก่อนจะดีกว่า.....





"ป่ะพีม.....กลับบ้านกัน" พีมมันเดินเกาะแขนผมแน่น ตัวสั่นนิดๆ ผมเอาแขนไปโอบที่เอวของมันไว้หลวมๆ แล้วพากันเดินออกจากโรงหนัง เราเดินออกมาจากห้างแล้วผมก็พามันขึ้นรถแท็กซี่กลับบ้านครับ อารมณ์นี้คงไม่พาชิวนั่งรถเมย์หรอก พีมมันเกาะแขนผมไว้ไม่ปล่อย มันไม่พูดอะไรออกมาเลยจนผมรู้สึกห่วงมัน





"พีม.....กลัวใช่ไหม?" มันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม น้ำตามันคลอเบ้าหน่อยๆ




"อืม....." ผมตอบพร้อมกับพยักหน้า




"มันทำอะไรรึเปล่า?" ผมถามพร้อมกับลูบที่หัวมันเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบ





"มันเอามือปิดปากแล้วกระชากกูออกมาจากห้องน้ำ.....กูตั้งตัวไม่ทันคิน กูตกใจมาก...ตอนนั้นกูคิดถึงมึง กูอยากให้มึงมาออกมาตามกู พวกมันกระชากตัวกูมาหยุดอยู่ตรงมุมนั้น... อึ่ก! ไม่มีใครผ่านมาเลย กูดิ้นแล้วนะ...แต่มันมีกันสองคน กูสู้ไม่ได้ แถมกูยังตัวเล็กกว่าพวกมันอีก...อึ่ก! กูกลัวมาก" จากที่น้ำตาคลอเบ้าก็เริ่มไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง ผมดึงตัวมันเข้ามากอดไว้แน่น ทั้งสงสาร ทั้งโกรธตัวเองที่ยอมให้มันออกไปคนเดียว





"กูขอโทษที่ออกไปตามมึงช้า.... อย่าร้องนะพีม มึงไม่เป็นอะไรแล้ว" กอดทั้งกอดทั้งลูบหลังมัน มันร้องไห้สะอื้นจนตัวโยก




"กูกลัวคิน.... ถ้ามึงมาไม่ทันไม่รู้กูจะเป็นยังไง ฮืออ...."





"ไม่เป็นไรแล้วนะ.... กูอยู่ตรงนี้แล้ว ต่อไปกูจะไม่ปล่อยมึงไว้คนเดียวอีก กูสัญญา.... อย่าร้องไห้นะพีม" ผมทั้งพูดทั้งปลอมมัน น้ำตาก็จะไหลตามแต่ผมต้องกลั้นเอาไว้ ผมอยากเข้มแข็งต่อหน้าคนที่ผมรัก ผมจะดูแลมันให้ดีกว่านี้.... ต่อไปมันจะไม่เกิดเรื่องอย่างนี้กับแฟนผมอีก ผมจะดูแลมันด้วยชีวิตผมเอง





"ฮืออ...อึ่ก! คิน.....ฮืออ...." พีมมันร้องไห้จนถึงบ้านเลยครับ พี่คนขับแท็กซี่ก็ถามด้วยความเป็นห่วงพวกผมสองคน พี่เขาใจดีมากครับแต่ผมบอกพี่เขาไปว่าพวกผมไม่เป็นไร ผมพาพีมไปที่บ้านต้นไม้ วันนี้แม่เราสองคนก็ยังไม่กลับมาจากร้านครับ ดีเหมือนกันถ้าให้แม่ๆ เห็นพีมมันร้องไห้หนักขนาดนี้คงจะเป็นห่วงแย่ ผมโทรไปบอกแม่พิมว่าวันนี้พีมจะนอนเป็นเพื่อนผม แม่พีมก็รับทราบแล้วฝากดูแลพีมตามปกติ ผมให้พีมเข้าไปอาบน้ำก่อนผม พอมันออกมาผมก็เข้าไปอาบน้ำต่อ ออกมาจากห้องน้ำก็เห็นพีมมันนั่งกอดเข่ามองออกไปนอกหน้าต่าง คือบ้านต้นไม้ผมหน้าต่างจะอยู่ไม่สูงมากครับ พ่อทำไว้ให้สำหรับเวลาอยากดูดาว ผมเดินเข้าไปนั่งซ้อนข้างหลังมัน กอดมันจากข้างหลัง






"ยังไม่เลิกคิดอีกเหรอ? ไม่ต้องกลัวแล้ว....กูจะอยู่ใกล้ๆ มึงตลอดไม่ให้มึงไปไหนคนเดียวอีก จะได้ไม่เกิดเรื่องบ้าบอแบบนี้อีกไง...." พีมมันพิงหลังมาที่อกของผมแล้วหันหน้ามามองผม




"ขอบคุณมากนะ....ที่มึงออกมาตามกู ไม่งั้นกูคง...." ตาของพีมยังคงแดงจนบวมเพราะร้องไห้อย่างหนัก




"แฟนกูหายไปทั้งคน กูจะไม่ออกไปตามได้ไงว่ะ?" ผมขยี้หัวมันอย่างหยอกล้อ





"อืม....จริงด้วย!!" พีมยังคงสะอื้นนิดๆ ระหว่างพูดตอบผม






"มึงจะไม่เป็นอะไรพีม กูสัญญา.... มึงเชื่อใจกูนะ กูจะดูแลมึงเอง...." ผมกอดมันแน่น หน้าของพีมซุกอยู่ที่ซอกคอของผม เรากอดกันอยู่อย่างนั้นไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ครับ รู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาอย่าบอกไม่ถูก พีมมันก็จับมือที่ผมกอดมันไว้แน่น ผมรู้สึกถึงความเปียกชื้นที่ซอกคอของตัวเอง ตัวพีมมันก็สั่นๆ เล็กน้อย ผมผละออกจากตัวพีมมันเล็กน้อยจนมองเห็นว่าพีมมันกำลังร้องไห้อีก





"ร้องอีกแล้ว.... ร้องทำไม หื้อ...." ผมปาดน้ำตาออกจากแก้มทั้งสองข้าง




"กูคิดไม่ผิด..... ที่กูเลือกมึง" นั่นคือสิ่งที่พีมตอบผมทำให้ผมอึ้งเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน





"แน่นอน.... มึงเลือกกูคือสิ่งที่ถูกต้องที่สุดตอนนี้ เพราะกูทั้งหล่อ ทั้งเล่นกีฬาเก่ง แถมฮอตอีกต่างหาก...." ผมยักคิ้วกวนๆ ส่งไปให้มัน มันยิ้มตาม...




"เออ.... ไอ้คนหลงตัวเอง กูหมายถึงมึงดีกับกูมาก... มึงดูแลกูมาตลอดต่างหากล่ะ ชิส์"




"หึหึ แน่นอน.... เพราะฉะนั้นมึงก็ห้ามดื้อกับกู ถ้ากูพูดอะไรมึงต้องฟังแล้วทำตามที่กูบอกเข้าใจ๋?" ผมพูดให้ดูติดตลก ผมอยากเห็นพีมมันหัวเราะมากกว่าร้องไห้ครับ




"อืม....บางเรื่องเหอะ!! เออ....คิน อย่าบอกแม่ๆ เรื่องนี้นะ กูไม่อยากให้แม่เป็นห่วงนะ"




"อืม....รู้แล้ว ถ้าแม่กูรู้ว่ากูไม่ดูแลมึง ปล่อยให้มึงตกอยู่ในอันตราย กูต้องโดยไล่ออกจากบ้านแน่ๆ เลยพีม.... แล้วก็จะไปอยู่ที่ไหนว่ะ?!"





"ฮ่าๆๆ ไอ้บ้า แม่ครีมไม่ทำแบบนั้นหรอก มึงก็พูดไป...."




"นั่น!! ยิ้มล่ะ หัวเราะด้วย จุ๊บ!! กูเห็นมึงยิ้มกูค่อยชื่นใจหน่อย.... อย่าร้องไห้อีกนะพีม กูไม่ชอบเห็นน้ำตาของมึงเลย...." ผมกดจูบลงที่เรือนผมของมัน




"อืม..... รู้แล้ว" เรายังคงนั่งกอดกันต่อเงียบๆ ครับ




"คิน....แล้วเรื่องของเราจะบอกแม่ๆ ไหม?" พีมถามขึ้น




"บอกซิ....แต่กูรอให้ถึงเวลาที่เหมาะสมก่อน มึงรอก่อนนะพีม...กูต้องบอกแม่ๆ เราแน่เพราะเราจะไม่โกหกแม่ๆ เรา มึงจำได้ไหม? ว่าเราจะไม่ทำให้แม่เราเสียใจ"




"อืม....จำได้ แล้วแม่จะไม่เสียใจเรื่องของเราเหรอว่ะ?"





"กูเชื่อว่าแม่เราต้องเข้าใจเราที่สุด.... เราไม่ได้ทำอะไรที่ผิดจนทำให้คนอื่นเดือดร้อน แม่เราต้องเข้าใจเรื่องนี้... กูเชื่ออย่างนั้นว่ะ!"




"อืม....อย่างมากแม่ก็อาจจะตีมึงคนเดียว"




"อ้าว!! ไหงงั้นอ่ะ ทำไมต้องกูคนเดียวด้วยว่ะ?"





"ก็มึงดื้อกว่ากู....."





"เหร๋ออออ......."





"ฮ่าๆๆๆ ไอ้คิน ปล่อยเว่ย!! กูจั๊กจี้ ฮ่าๆๆ" ผมแกล้งใช้จมูกถูไถแถวๆ ปลายคางลงไปถึงซอกคอมันครับ มันรู้สึกไวกับส่วนนี้มาก จะจับแถวหน้าหรือคอมันนี้ไม่ได้เลยครับ มันตบทันทีถ้าใครไปยุ่งกับส่วนนี้ของมัน




"คิน...เบาๆ ดิ บ้านสั่นแล้ว...เดี๋ยวมีคนมาเห็น"





"ช่างดิ!!....ดึกขนาดนี้ใครจะมาเห็นล่ะพีม"





"เฮ้ย!!! เดี๋ยวเขาก็เข้าใจผิดว่าเราทำอย่างอื่นดิ?" ผมมองหน้ามันก่อนจะยิ้มที่มุมปาก





"หึหึ.... มึงคิดอะไรอยู่พีม?" ผมจ้องมองมันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์





"บ้าเหรอ?! มึงคิดอะไรของมึงเนี๊ยะ!! เรายังเด็กอยู่นะเว้ย!!! อย่าคิดบ้าๆ นะไอ้คิน!!" พีมทั้งพูดทั้งหน้าแดง มึงเขินเหรอพีม น่ารักจริงๆ เลยมึงเนี๊ยะ





"หึหึ กูไม่ทำอะไรมึงหรอก....จนกว่ามึงจะพร้อม กูสัญญา....."





"ลองมึงทำดิ๊!! กูจะโบกให้หัวทิ่มเลย.... เอาดิ๊ๆๆ มึงโดนแน่" พีมมันทำท่ายกมือจะตบผมครับ กร๊ากกก.... เก่งจริงๆ ไอ้เปี๊ยกเอ้ย!!!





"กล้าลองดีเหรอพีม.... หื้มม!!" ผมยังคงแกล้วต่อ พีมมันทั้งดิ้นทั้งหัวเราะ จนปากเราแตะโดนกัน ทำให้ผมกันมันหยุดทุกสิ่งอย่างแล้วมองหน้ากันนิ่ง ผมกลืนน้ำลายลงคอเฮื้อกใหญ่






"พีม.....กูขอจูบมึงได้ไหม?"





.....





.....






"กูต้องหลับตาก่อนป่ะ?" ไอ้พีมมมม..... ไอ้ต๊องงง





"อืม.... หลับตาก็ได้" ป๊าดดดด.... ดูผมตอบมันซิคร๊าบบ จูบแรกตื่นเต้นมร๊ากกก....






ตุ๊บๆๆๆ





ตึกตักๆๆ






หัวใจเต็นแรงโคตร..... "พีม...ให้จูบเลยไหม?"





เพี๊ยะ!!





"ใครเขาถามกันก่อนจูบล่ะ...."





"เออ....งั้นกูจูบเลยนะ"





"เออ!! ซะทีเถอะ!! กูตื่นเต้นฉี่จะแตกอยู่แล้ว...."





"จะจูบล่ะนะ....."





"เออ.... อึ๊!!" พีมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมอีกนิด ตอนนี้อยากร้องเพลงคุณอา D2B มาก ซ่า...แบบสั่นๆ ก็ยังไม่ค่อยมั่นใจ จูบแรกของผ๊มมม.....





ผมจุมพิตที่ปากพีมเบาๆ บดเบียดบนปากนุ่มเบาๆ อย่างทะนุถนอม ขบลงที่ปากอย่างบรรจง ค่อยๆ เลื่อนจากปากล่างขึ้นไปที่ริมฝีปากบนอย่างไม่ล่วงล้ำ พีมก็ทำตามแบบเดียวกันกับผม พยายามจูบตอบผมอย่างที่ผมจูบพีม ผมจูบอย่างนี้อยู่สักพักก็ล่ะปากออกมาจากปากของพีม พีมยังคงหลับตาปี๋ด้วยความตื่นเต้น ผมเองกตื่นเต้นเช่นเดียวกัน





จุ๊บ!!!!





ผมจุ๊บลงที่ปากอีกทีเน้นๆ พีมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองก่อนจะยิ้มเขินๆ ส่งมาให้ผม ไอ้ผมก็เกาหัวแกร๊กๆ อายตามมันไปครับ แหม!! คนเพิ่งเคยมีแฟน ถึงผมจะคุยกับสาวๆ ไปทั่วแต่ผมก็ไม่ได้มั่วนะคร๊าบบ....





"คิน....กูอายว่ะ?" ไอ้พีมพูดขึ้น





"กูไม่เห็นอายเลย...." ผมตอบกลับ





"หน้าด้าน!!" ถือซะว่าเป็นคำชม





"หึหึ.... ขอบใจ" หน้าด้านตอบครับ





"นอนกันเถอะ....กูง่วงแล้ว" ไอ้พีมเนียนทำเป็นง่วง...ผมรู้หรอก!!





"งั้นกูไปปิดไฟก่อน...." ผมลุกขึ้นเดินไปปิดไฟ ไอ้พีมก็ล้มตัวลงนอนก่อนจะดึงผ้าห่มมาคุมไว้ทั้งตัว พอผมปิดไฟเสร็จก็เดินมาล้มตัวนอนลงซ้อนหลังไอ้พีมแล้วมุดเข้าไปในผ้าห่มด้วยอีกคน





"เฮ้ย!!! คิน มึงเข้ามาทำไมเนี๊ยะ!!"







"อ้าว!! ก็นอนไง"







"ไม่ต้องกอดก็ได้....."





"อะไรว่ะ!! ปกติกูก็นอนกอดมึงทุกคืนอยู่แล้ว... นอนๆๆ อย่าดื้อมันดึกแล้ว" ผมกระชับตัวมันเข้ามาชิดตัวผมแล้วกอดไว้แน่น







"คิน!! กูหายใจไม่ออก...."






"งั้นเอาผ้าห่มออกดิ...."






"ไม่เอา!! กูหนาว...."






"อ้าว!! กูกอดมึงอยู่นี่ไง ไม่หนาวหรอก...."









"ไอ้คิน......."






จุ๊บ!!!







"นอนซะ......" ผมจูบลงที่ขมับขมับของมัน







"อืม.....ฝันดีนะ"







"อืม.....ฝันดี ฝันเห็นกูด้วยนะ"







"ไอ้บ้า!!!....."







"อืม.....ไอ้ต๊อง"






ผมสัญญาว่าผมจะดูแลมันให้ดีที่สุด ผมจะรักมันให้มากๆ จะไม่ทำให้ไอ้พีมคนรักของผมต้องเสียใจและเสียน้ำตา ขอแค่มันอยู่เคียงข้างผม ผมก็จะอยู่เคียงข้างมันตลอดไป ผมสัญญา






"คินรักพีมนะ....."





คินกระซิบบอกคนรัก แฟนคนแรก รักแรกที่เขาพร้อมจะทุ่มเททั้งกายและใจเพื่อดูแลพีมตลอดไป



******************* END. **********************

ขอบคุณที่ติดตามเรื่องสั้นเรื่องนี้นะค่ะ

คินกับพีมยังคงดำเนินรักของเขาทั้งสองคนต่อไปเรื่อยๆ พร้อมเติบโตไปพร้อมๆ กัน

รักที่คอยดูแลเอาใจใส่กัน หวังให้คนที่รักมีแต่รอยยิ้ม.... เพียงเท่านี้ก็มีความสุขเกินพอ

โปรดติดตามนิยายเรื่องต่อๆ ไปนะค่ะ จะพยายามเขียนออกมาให้ดีที่สุดเท่าที่จะสามารถเขียนได้ค่ะ

ถ้าไม่มีกำลังใจดีๆ จากคนอ่าน คนเขียนก็ไม่มีกำลังใจดีๆ ที่จะเขียนเรื่องดีๆ มาแบ่งปันให้อ่านกันนะค่ะ

ฉะนั้นกำลังใจจากคนอ่านถือว่าสำคัญมากค่ะ

ขอบคุณอีกครั้งสำหรับทุกกำลังใจค่ะ.....


 
 

[/size]

[aom2529]

  ส่งยิ้มเขินๆให้พีมคิน..

[Mouse2U]

เป็นการจุ๊บกันที่น่ารักมากๆ เลยค่าา~ ความจริงพีมไม่น่าห้ามให้คินหยุดกระทืบเจ้าพวกตัวร้ายนั่นเลยนะคะ เพราะอย่างพวกนั้นต้องให้อาการสาหัสกว่านี้อีกค่ะถึงจะสาสมกับความร้ายกาจที่ทำเอาไว้กับพีม!!!

[twinmonkey0311]

น่ารักใสใส เหมาะกับวัยมัธยม 

[❣☾月亮☽❣]

   คู่นี้น่ารักจังเลยค่ะ ใสๆเนาะ

ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ

[whitelavenders]

 
น้องๆน่ารักกันจัง
ดีนะมีเพื่อนแบบอาร์ตกับดิน อธิบายทุกอย่างเลย 555555
ไม่งั้นมคปดแน่ๆ เพราะน้องคินแกก็สายซึนมากๆ

[koikoi]

น่ารักอ่ะ

[Timber]

  ชอบมากกกกกกกก รออ่านๆๆ เขียนต่อนะคร้าาบๆๆ 

[KKKwanGGG]

น่ารักมากครับ

[lazyishappy]

น่ารักทากค่ะ

[Gatjang_naka]

อร๊ายยยย แบบน่ารักมาก  ใสๆอะพูดตรงว่าน้อยมากที่อ่านนิยายใสๆ คึคึ

[packy]

อยากอ่าน part พีมบ้างไรบ้าง
รู้ตัวช้า แสดงว่าพีมแอบรักก่อนชิมิ

[Star_ss]

★เรื่องนี้ไม่มีมาม่า♡...♡มีแต่ไอ้บ้ากับไอ้ต๊อง★

ตอนพิเศษ ความในใจของนายพีม

พาร์ทพีม (ไอ้ต๊อง)

ก่อนหน้านี้ผมเคยคิดว่าถ้าผมรักเพื่อนตัวเองจะผิดไหม? ตอนนี้ผมคงไม่ต้องหาคำตอบนั้นอีกแล้วครับ คึคึ ใช่ครับ... ผมแอบรักเพื่อนตัวเอง เพื่อนรักคนที่เป็นเหมือนคนในครอบครัวเดียวกันกับผม เราโตมาด้วยกัน เรียนด้วยกัน ขนาดวันเกิดเรายังเกิดวันเดียวกันเลย แถมแม่ของเราสองคนก็ยังเป็นเพื่อนรักกันอีกด้วย ผมไม่รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับผมมันคือเรื่องบังเอิญหรือพรหมลิขิต ความรู้สึกรักนี้มันเริ่มตั้งแต่ตอนไหนผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมรู้แค่ว่าผมหลงรักมันเข้าแล้ว ไอ้คินครับ คิน ธนาคินที่สาวๆ ทุกคนในโรงเรียนต่างรู้จักมันดี ไอ้หนุ่มนักกีฬาขวัญใจสาวๆ ที่เดินไปไหนใครๆ ก็กรี๊ดเรียกพี่คินๆ แหวะ!! ผมขออ้วกแป๊ป!! ก่อนหน้านี้ไอ้พี่คินของน้องๆ จะเป็นยังไงพี่จะไม่สนใจแต่บอกเลยว่าตอนนี้มันเป็นแฟนของพี่แล้วครับ ถึงจะไม่มีใครรู้เรื่องที่มันกับผมคบกันเป็นแฟนนอกจากไอ้ดินกับไอ้อาร์ตเพื่อนซี้ของผมสองคนที่รู้เรื่องของเราดี บางทีมันก็รู้มากไปครับ ตอนแรกผมนึกว่าความลับผมจะแตกซะแล้วแต่เผอิญไอ้คินมันดันทำความลับแต่ก่อนผม มันเป็นคนบอกว่ามันชอบผมก่อนผมเลยเป็นต่อในเรื่องนี้เห็นๆ แต่คินเอ้ยยยย.... มึงจะรู้ตัวรึเปล่าวะว่ากูอ่ะแอบรักมึงมาตั้งนานแล้ว โถๆ ไอ้คินของไอ้พีม ฮ่าๆๆๆ





"พีม...."


"หืออ...."


"พีมมมม....."


"อารายยยย....."


"พีมมมมมม......."


"อะไรของมึงคิน!!! จะพูดก็พูดดิ่เรียกอยู่ได้!!"


"กูอ่านแค่นี้ได้ป่าว? เนี้ยะๆๆ มันเยอะไปอ่ะที่มึงจดให้นะ กูเห็นตัวหนังสือแล้วกูง่วงว่ะ" ไอ้คินมันทำหน้าอ้อนมากๆ เลยครับ แม่งคิดว่าตัวเองน่ารักตาย!!



"อืม... งั้นก็ว่างเล่มนี้ลงแล้วหยิบเลขขึ้นมาทำต่อ"


"โหหห.... เลขเห็นแล้วยิ่งง่วงใหญ่เลย... วันนี้อ่านหนังสือมาครึ่งวันแล้วนะ พีมคร๊าบบบ... ให้คินพักสายตาสักแป๊ปนะคร๊าบบ... คินเหนื่อยมากกกก...." ผมเหล่ตามองไอ้คินแฟนตัวโตของผมกำลังพยายามทำต้วน่ารักเหมือนลูกแมวตัวเล็กๆ ที่กำลังอ้อนเจ้านาย แต่สำหรับไอ้คินมันไม่ใช่ครับ มันคือสิงโตตัวใหญ่ๆ ที่กำลังทำตัวเชื่องๆ ให้ดูน่ารักต่างหาก กร๊ากกก....




"แค่ชั่วโมงเดียวพอนะ เดี๋ยวจะอ่านหนังสือไม่ทัน"


"แฮ่ะๆ คร๊าบบบ....."



ฟอดดดดด......



"รักพีมที่สุดเลย....."


"ไอ้บ้า!! จะนอนก็นอนไปเลย! ให้เวลาแค่หนึ่งชั่วโมงนะ!!" แม่ง!! หอมมาได้นะไอ้คิน กูเขินบ้างเหอะ!!


"พีม...."


"อืม... ว่า?"


"กูนอนตักมึงนะ"


"เพื่อ?!!"


"ก็อยากนอนอ่ะ นะๆๆ นะพีมผู้น่ารักของไอ้คิน" หึ!! ดูมันดิครับ นั่งฉีกยิ้มกว้างเลย งานนี้ผมจะรอดได้ไง มันขอผมก็ต้องยอมมันดิครับ เฮ้ออ...


"อืม... นอนดิ" ผมขยับตัวจัดท่านั่งแล้วหันหลังพิงผนังแล้วปล่อยให้ไอ้ตัวโตของผมนอนตัก


"อ่าาา.... สบายจัง"


"มึงสบายแต่กูเมื่อย"


"เอาน่า... ทนๆ หน่อย เพื่อแฟนอ่ะทำได้ไหม?"


"ทุกวันนี้กูก็ทำเพื่อมึงนั่นแหละคิน" ปากผมพูดแต่ตาผมมองที่หนังสือครับ อายไอ้คินมันอ่ะ


"ง้อออ.... พูดจาน่ารักว่ะ ไหนๆ ขอดูหน้าเวลาพูดหน่อยดิ"


"เฮ้ยย... นอนดีๆ ดิ๊ ไอ้คิน!! กูจะอ่านหนังสืออย่ากวน!!"


"พีมมานอนด้วยกันเถอะ นะๆ กูอยากนอนกอดมึงอ่ะ"


"อะไรของมึงคิน กูจะอ่านหนังสือเตรียมสอบแล้วเดี๋ยวพอกูอ่านเสร็จต้องติวให้มึงด้วยอย่าลืม!!"


"อืม... รู้แล้วๆ ไม่ลืมน่า... แต่ตอนนี้มานอนเป็นเพื่อนกูก่อนนะพีมนะ นะคร๊าบบบ..."


"เฮ้อออ.... มึงเนี้ยะน้า... เหมือนมึงจะโตแค่ตัวจริงๆ นะไอ้คิน"


"ใครบอกว่ากูโตแต่ตัว" มันนอนยิ้มน่าระรื่น


"อะไรของมึง!!"


"กูไม่ได้โตแต่ตัวนะเว้ย!! อย่าอื่นกูก็โตด้วย!!"


"โอ๊ยยย... ไอ้คิน!! ไอ้บ้า!! ไอ้ทะลึ่ง!!"




ตุบ ตุบ ตุบ!!!




"โอ๊ยๆๆ พีมอย่าตีกูๆ เจ็บ!!"



ตุบ ตุบ ตุบ!!




"ไอ้ลามกเอ้ย!! สงสัยมึงจะโตแต่ตัวจริงๆ มึงถึงคิดแต่เรื่องพวกนี้!!"




ตุบ ตุบ ตุบ!!




"โอ๊ยๆๆ พีมมม... กูเจ็ยนะเว้ยย... ที่กูหมายถึงอ่ะ หัวใจก็ต่างหาก หัวใจกูก็โตตามตัวไง! โอ๊ยๆ พีมหยุดก่อนนน...."


"อะไรของมึงอีก หัวใจบ้าบออะไร?!"


"อู้ยยย... เจ็บนะเนี้ยะ! หัวใจกูไงที่โต"


"มันจะโตได้ไงไอ้คิน มึงเป็นโรคหัวใจรึไงหัวใจมึงถึงจะได้โตผิดปกตินะ!!" ผมนั่งจ้องหน้าจับผิดมันเลยครับ ไอ้คินมันเสือกนอนยิ้มหน้าบานทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ใส่ผมอีก หึ!



"ก็หัวใจกูมีมึงอยู่ข้างในไง มันเลยขยายใหญ่ตามตัวมึงไงคร๊าบบบ...."



เพี๊ยะ!!!



"ไอ้บ้าคิน!! มึงพูดอะไรของมึงเนี้ยะ!!"


"อ๊ะๆ อายเลย... อายกูเหรอพีม ฮ่าๆๆ พีมอายคินเหรอครับ ฮ่าๆๆ น่ารักว่ะ!"


"พอเลยๆ มึงอย่ามาล้อกูคิน! จะนอนก็นอนไปเลย!!"


"ฮ่าๆๆ น่ารักว่ะพีม ขอหอมแก้มหน่อยดิ"


"ไม่!! พอเลยมึง! เลอะเทอะ!!"


"น่านะ... ขอหอมแก้มหน่อย ตอนมึงอายโคตรน่ารักเลย จริงๆ นะพีม"


"ไอ้บ้า!! มึงจะพูดทำไมเนี้ยะ!!"


"ฮ่าๆๆ หน้าตอนมึงอายโคตรน่ารักเลย กูชอบอ่ะพีม" ดูมันดิครับ ไอ้คินมันยังไม่เลิกล้อผมอีก ไอ้บ้า!!


"มึงจะนอนไหมคิน ถ้าไม่นอนก็ลุกขึ้นมาอ่านหนังสือ"


"นอนๆๆ แต่มึงต้องนอนเป็นเพื่อนกู"


"ไม่เอากูจะอ่านหนังสือ!"


"ถ้ามึงไม่นอนกูก็จะกวนมึงอย่างนี้เอาดิ๊!!" มันยักคิ้วกวนตีนใส่ผม เฮ้อออ... กูปวดตับกับมันจริงๆ เล๊ยยย....


"เออๆ นอนก็นอนวะ!! แต่ต้องสัญญาก่อนว่าตื่นมาจะตั้งใจอ่านหนังสือสอบ"


"โอเค สัญญา... ม่ะๆ มานอนกัน" ไอ้คินขยับตัวไปนอนแล้วเว้นที่ให้ผมนอนลงข้างๆ มัน เฮ้ออ... โคตรเอาแต่ใจอ่ะครับ




หมับ!!!

พอผมนอนลงข้างมันๆ ก็กอดผมทันที ไอ้บ้าคิน!! มึงจะทำให้กูอายไปถึงไหนเนี้ยะ!!




"พีมกอดกูด้วยดิ"


"อืมๆ นอนซะ" ผมกอดมันแล้วก็ลูบหลังมันเหมือนทุกๆ ครั้งที่เรานอนด้วยกัน


"พีม....."


"อืม....."


"ถ้ากูสอบไม่ติดอ่ะมึงจะทำไง?"


"ต้องติดดิ เราต้องสอบติดที่เดียวกัน"


"แล้วถ้ากูเกิดสอบไม่ติดจริงๆ อ่ะพีม"


"เฮ้ออ... ถ้ามึงสอบไม่ติดงั้นเราก็ไปหาที่เรียนใหม่ด้วยกัน"


"จริงนะ!!"


"อืม... จริงดิ"




ฟอดดดด.....



"ขอบคุณนะพีม"


"อืม... นอนซะอย่าคิดมาก ถ้าสอบไม่ติดก็แค่หาที่เรียนใหม่"


"แต่มันเป็นมหาลัยที่มึงอยากเรียนนิพีม มึงจะไม่เสียใจเหรอที่ไม่ได้เรียนที่นั่นตามที่ตั้งใจอ่ะ"


"แล้วจะให้ทำไงล่ะ มึงจะยอมให้กูเรียนที่นั่นคนเดียวแล้วมึงไปเรียนที่มหาลัยอื่นป่ะล่ะ?"


"ไม่ยอม!!"


"นั่นไง... กูถึงบอกไงว่าถ้าสอบไม่นิดก็แค่หาที่เรียนใหม่"


"เฮ้อออ... งั้นกูจะพยายามสอบให้ได้นะพีม กูอยากให้มึงได้เรียนมหาลัยที่มึงอยากเรียน"


"อืม... ก็ลองดูกูเชื่อว่ามึงต้องทำได้"


"โหหห... อย่าเพิ่งกดดันดิ"


"โอเคๆ ไม่กดดันๆ ถ้ามึงรักกูจริงมึงต้องสอบได้อยู่แล้ว"


"โหหห.... พีมมม....."


"อ๊ะๆๆ โอเคไม่กดดันล่ะ นอนซะคิน พักผ่อนสมองจะได้ไม่เครียดนะ สมองยิ่งมีพื้นที่น้อยๆ อยู่ คึคึ"


"พีมมมม...."


"อารายยยย....."


"มึงด่ากูเหรอห๊ะ!!"


"ป่าวเล๊ยยย....."


"งั้นมึงต้องโดนทำโทษ!! มานี่เล๊ยยย...."


"ฮ่าๆๆๆ ไอ้คินอย่าจี้ดิว้าาา.... ฮ่าๆๆๆ คินกูหายใจไม่ทัน"


"หึหึ อยากว่ากูดีนัก!! อย่างนี้ต้องจัดหนัก"


"ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้คินอย่า!!!"


"คินพอแล้วกูเหนื่อยแล้ว!! แฮ่กๆๆ แค่กๆๆ คินนนน...."


"หึหึ เลิกแกล้งก็ได้ นอนเถอะกูง่วงล่ะ"


"กอดหน่อย!!" คราวนี้ตาผมอ้อนมันบ้างครับ คึคึ


"โอเคคร๊าบบบ...." แล้วไอ้คินก็กอดผมทันที



.....



"พีมจุ๊บหน่อยดิ"


"หืออ... ไม่เอา! จะนอนก็นอนดิ"


"น่านะ.... แค่จุ๊บเองไม่ได้จูบซะหน่อย" ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้ามันครับ ไอ้คินทำหน้าเจ้าเล่ห์สุดๆ ไอ้นี่มันร้ายนะครับ


"แค่จุ๊บนะ...."


"อืมๆ แค่จุ๊บปากก็พอ"


"จริงนะ...."


"อืม... จริงๆ จุ๊บก่อนนอนจะได้ฝันดี"


"นอนกลางวันเนี้ยะนะ!!"


"เออน่าาา.... นอนตอนไหนก็ต้องจุ๊บเหมือนกันนั่นแหละ"


"เออๆ ก้มหน้ามา" ไอ้คินมันก็ทำอย่างว่าง่าย ไอ้คินมันสูงขึ้นเยอะเลยแต่ผมนี่ดิตัวเท่าเดิม เซ็งว่ะ!!




จุ๊บๆๆๆ




"พอยัง?"


"หึหึ พอแล้วคืนนี้ค่อยต่อ"


"ไอ้บ้า!! นอนไปเลย"



ฟอดดด....



"กูรักมึงนะพีม"



ฟอดดด....



"กูก็รักมึงเหมือนกัน"






15.30 น.



"คินตื่น....."


"อือออ....."


"คินตื่นได้แล้ว....."


"อือออ..." ไอ้คินมันไม่ตื่นครับ แถมมันยังกอดผมแน่นกว่าเดิมอีก ผมหายใจแทบไม่ออก ไอ้บ้าคิน!!


"ธนาคินตื่น!!!"


"อือออ.... อีกสิบนาที"


"คินนนน.... กูหิวข้าว!!"


"หือออ... หิวข้าวเหรอ?" ไอ้คินมาถามทั้งๆ ที่มันยังหลับตาอยู่เลยครับ


"อืม... กูหิวข้าว"


"ห้าววว.... โอเคๆ รอแป๊ปเดี๋ยวกูไม่ล้างหน้าก่อน"



ฟอดดดด.....





นี่แหละครับไอ้คินแฟนผม ถึงมันจะงี่เง่าเอาแต่ใจไปบ้างแต่มันเป็นห่วงผมที่สุด ผมเป็นโรคกระเพาะครับ เวลาที่ผมหิวข้าวแล้วไม่มีข้าวตกถึงท้องผมจะปวดท้องทันที ไอ้คินมันไม่ยอมให้ผมอดข้าวเด็ดขาดเพราะมันเคยเห็นตอนผมปวดท้องจนอ้วกแล้วต้องหามส่งโรงพยาบาล หลังจากนั้นมาถ้าผมบอกว่าหิวข้าวปุ๊บมันจะหาข้าวให้ผมกินทันที อยากกินอะไรก็ได้กินครับ ไอ้คินมันตามใจผมตลอด





"พีมลุกขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟันก่อน" ผมลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินเข้าไปหาไอ้คินในห้องน้ำครับ


"แปรงฟันก่อนค่อยล้างหน้า" ไอ้คินยื่นแปรงสีฟันให้ผม


"อืม...." เราสองคนยืนแปรงฟันกันไปตาก็จะปิดลงอีกรอบด้วยความง่วง


"เสร็จยัง?"


"อืม... เสร็จแล้ว"


"ก้มหน้าลง"


"อืม...." ผมก็ก้มหน้าลงใกล้ๆ อ่างล้างหน้าแล้วหลังจากนั้นไอ้คินมันก็ล้างหน้าให้ผมครับ คึคึ


"คินพอแล้ว"


"อืม... ยืนดีๆ ดิ" ผมก็ยืนดีๆ ตามที่ไอ้คินมันสั่ง สักพักผ้าเช็ดหน้าผืนนุ่มๆ ก็สัมผัสที่หน้าของผมโดยมีไอ้คินเป็นคนเช็ดหน้าให้ผมครับ


"พอแล้วคิน สะอาดแล้ว"


"อืม... อยากกินอะไร?"


"อยากกินก๋วยเตี๋ยวเป็ด เดี๋ยวเราปั่นจักรยานไปซื้อมากินกัน"


"รอที่นี่แหละเดี๋ยวกูไปซื้อมาให้"


"ไม่เอา!! กูจะไปด้วย"


"แดดมันร้อน! รออยู่ที่บ้านนี่แหละ"


"กูไม่อยากอยู่คนเดียวนิ แม่พิมกับแม่ครีมก็ไม่อยู่บ้าน"


"อืมๆ งั้นไปหาเสื้อแขนยาวมาใส่ อ่อ... หมวกด้วยนะ"


"โอเค! งั้นรอแป๊ปนะ"


"พีมใส่เสื้อแขนยาวตัวที่เพิ่งซื้อให้นะ"


"โอเค..."





คือไอ้คินของผมมันเพิ่มซื้อเสื้อตัวใหม่ให้ผมเมื่ออาทิตย์ที่แล้วครับ มันไปแข่งเตะบอลกับเพื่อนแล้วได้รางวัลที่หนึ่งมา ถ้าผมจำไม่ผิดน่าจะเป็นงานของจังหวัดที่เขาจัดให้มีการแข่งขันฟุตบอลเชื่อมความสัมพันธ์ระดับมัธยมปลายแล้วมีตัวแทนหลายๆ โรงเรียนลงแข่งและทีมไอ้คินก็เป็นหนึ่งในนั้น ผมไม่ได้ไปดูมันแข่งหรอกครับ เพราะผมติดเรียนพิเศษที่ผมขอแม่เรียนเพราะใกล้ถึงเวลาที่จะต้องสอบเข้ามหาลัยแล้ว แต่พอผมเลิกเรียนผมก็นั่งรถไปหาไอ้คินที่สนามแข่งทันที ไปถึงงานก็จบแล้วครับ ผมรู้จากปากไอ้คินว่าทีมมันชนะการแข่งขันแล้วได้รางวัลที่หนึ่ง ไอ้คินของผมมันอวดผมใหญ่เลย ผมล่ะขำความขี้อวดของมัน อันที่จริงมันแค่อยากให้ผมรู้สึกภูมิใจในตัวมันนั่นแหละครับ ไอ้ธนาคินของผม






"เป็นไงใส่หนาขนาดนี้ปลอดภัยจากแดดพอไหม?"


"หึหึ โอเคมาก กูไม่อยากให้มึงโดนแดดมากๆ เดี๋ยวมึงจะไม่สบายอีก"


"คร๊าบผม... ลูกพี่คินพาพีมแว้นจักรยานไปซื้อเตี๋ยวเป็ดหน่อยนะคร๊าบ..."


"ฮ่าๆๆ ได้ครับ ป่ะไปกัน" แล้วไอ้คินก็กอดคอผมพาผมเดินออกไปหน้าบ้าน จูงจักรยานออกมาจากใต้ต้นไม้แล้วพาผมแว้นไปหน้าปากซอยครับ


"คินมึงเหนื่อยไหม?"


"ไม่เหนื่อย ดูด้วยว่าใคร"


"ใครวะ?"


"เดี๋ยวจะโดนไอ้เตี้ย!"


"ฮ่าๆๆ ล้อเล่น"


"ร้อนไหมพีม?"


"ไม่อ่ะ มึงล่ะร้อนไหม?"


"ไม่เป็นไร กูสบายมาก"


"อืม... ปั่นดีๆ คิน"


"รับทราบครับผม"



"ฮ่าๆๆ ไอ้บ้า!!"






ผมอยู่กับมันแบบนี้ทุกวัน รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเรายังคงเกิดขึ้นจากความสุขเสมอ ไอ้บ้าคินมันคอยดูแลผมเป็นอย่างดีเลยทำให้ผมก็รักมันมากขึ้นทุกวันๆ เราไปเรียนด้วยกัน อ่านหนังสือด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน เล่นเกมส์ด้วยกัน อ้อนแม่แข่งกัน ผมมีความสุขมากครับที่มีมันอยู่ข้างๆ ผม ขอบคุณที่เราได้มีโอกาสมอบความรักที่บริสุทธ์ให้แก่กัน ขอบคุณโชคชะตาที่ทำให้เราสองคนได้เจอกัน ได้รู้จักกันและได้รักกัน เรื่องราวของผมกับมันคงไม่ได้จบเพียงแค่วันนี้ วันพรุ่งนี้เรายังต้องพบเจอสิ่งต่างๆ มากมายที่เข้ามาในชีวิต ในอนาคตของเราจะเป็นยังไงต่อไป ผมจะขออยู่เคียงข้างไอ้ธนาคินที่รักของผมตลอดไปครับ





วันประกาศผลสอบ....




"พีมมมมม......"


"อะไร?"


"กูตื่นเต้น..."


"นิ่งๆ ไว้คิน หายใจเข้าลึกๆ ออกยาวๆ ทำได้ไหม?"


"ได้ๆ อย่างนี้ใช่ไหมพีม?"


"อืม... อย่างนั้นแหละ"


"พีมมมมม...."


"อืม... จะเรียกทำไมนักหนา"


"จับมือกูหน่อย"


"อ๊ะ... ยื่นมือมา หายตื่นเต้นรึยัง?"


"อืม... โอเคขึ้นเยอะ"


"เอาล่ะนะ เดี๋ยวกูจัดการให้มึงอยู่เฉยๆ รู้ไหม?"



"อืม..."



.....



.....




"เป็นไงบ้างพีม?"




"คิน....."




"เป็นไงพีม กูสอบติดไหม?"




"คิน.... คือ...."




"กูสอบไม่ติดใช่ไหมพีม?"




"คิน......"




"กูขอโทษที่ทำให้มึงเสียเวลา มึงเรียนที่นี่เถอะนะ เดี๋ยวกูจะหาที่เรียนใหม่เอง"




"คิน....."




"ไม่เป็นไรพีมกูไม่อยากเป็นตัวถ่วงของมึง"




"คิน....."




หมับ!!!!


ไอ้คินรวบตัวผมเข้าไปกอดไว้แน่น ตัวมันสั่นไปทั้งตัวเลยครับ โถๆ ธนาคินของไอ้พีม คึคึ




"คิน...."



"มึงอย่าเพิ่งบอกแม่พิมกับแม่ครีมนะ กูขอทำใจก่อน"


"ไม่ได้หรอก กูต้องบอกแม่ของเรา"


"อย่าเพิ่งนะพีม กูขอเวลาทำใจอีกแป๊ปนะ"


"ไม่ได้จริงๆ คิน เพราะถ้าแม่รู้แม่คงจะดีใจมาก"


"อืม... แม่คงดีใจมากที่มึงสอบติดที่นี่ ส่วนกู....."


"ใช่ แม่เราต้องดีใจมากแน่ๆ ที่เราสอบติดทั้งสองคน คึคึ"




พรึ่บ!!!




"ห๊ะ!! มึงว่าอะไรนะ?" ไอ้คินทำตาโตทันที


"คึคึ ดีใจด้วยนะ มึงสอบติดว่ะ"


"พีมมมม...."


"เก่งนะเนี้ยะ กูบอกแล้วว่ามึงต้องทำได้"


"พีมมมมม....."



"เบาๆ คิน คนอื่นเขามองกันหมดแล้วกูอาย"



"พีมมมมม....."



"เออ!! กูชื่อพีม กูรู้แล้ว!!"



จุ๊บๆๆๆๆ




"อร๊ากกกก.... ไอ้บ้าคิน!! มึงทำอะไรของเมิงงงง...."




"พีมกูรักมึงงงงงง...."





แล้วเสียงแหกปากบอกรักผมก็ดังไปทั่วทั้งมหาลัย เสียงหัวเราะพร้อมเสียงปรบมือดังสนั่นไปทั่วทั้งพื้นที่รอบๆ ที่เรายืนอยู่ ไอ้คินอุ้มผมขึ้นจนตัวลอยท่ามกลางสายตาเกือบร้อยคู่ที่มองเราสองคนอยู่ในขณะนี้ ต่อไปนี้กูจะใช้ชีวิตอยู่ในมหาลัยนี้ยังไง ไอ้คินเฮ้ยยยย....

**END**
 

❀ผลงานเขียน❀by Star_ss

✧✦The Return of Love❤➽แฟนเก่า✦✧[on air]

◆❖Bad Guy รับจ้างร้าย✘รับจ้างรัก❤[on air]

*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด*:★❥[The End]

★:.*ซ่าดีนัก..กูรักมึงก็ได้ว่ะ!*:.★[The End]

[เรื่องสั้น]★เรื่องนี้ไม่มีมาม่า...มีแต่ไอ้บ้ากับไอ้ต๊อง★[The End]

[เรื่องสั้น]☏☺❤ⓛⓞⓥⓔ ⓞnline❤☺☏[จบในตอน]

[เรื่องสั้น]❄️Travel กรุงโซล..กูจะตามติดมึง!![FIC: เม่น,เจ๋ง/Stay ซากะ]❄️[on air]

[meepooh2499]

นึกว่าจิสอบมะติดซะแว้ววว

[twinmonkey0311]

ดีใจกับพีมและคินด้วย

[Timber]

โอ๊ยตายแล้วววว น่ารัก ต่อนะๆๆๆๆ ขอร้องละ นี่รออ่านอยู่นานเลยนะ น่ารักมากกกเรยยย ทำเรื่องใหม่ตอน พีม กับ คิน อยู่มหาลัยก็ได้ๆๆๆๆๆ Please