-
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
:L2: :L2: :L2: :L2:
❀ผลงานเขียน❀by Star_ss
✧✦The Return of Love❤➽แฟนเก่า✦✧[on air] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52044.msg3312593#msg3312593)
◆❖Bad Guy รับจ้างร้าย✘รับจ้างรัก❤[on air] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47306.msg3090269#msg3090269)
*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด*:★❥[The End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45692.msg2979835#msg2979835)
★:.*ซ่าดีนัก..กูรักมึงก็ได้ว่ะ!*:.★[The End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45502.msg2962285#msg2962285)
[เรื่องสั้น]★เรื่องนี้ไม่มีมาม่า...มีแต่ไอ้บ้ากับไอ้ต๊อง★[The End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46543.msg3039673#msg3039673)
[เรื่องสั้น]☏☺❤ⓛⓞⓥⓔ ⓞnline❤☺☏[จบในตอน] (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?PHPSESSID=c38vl8oui8i8gghpkbnmhrclo4&topic=45969.msg2999037#msg2999037)
[เรื่องสั้น]❄️Travel กรุงโซล..กูจะตามติดมึง!![FIC: เม่น,เจ๋ง/Stay ซากะ]❄️[on air] (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?PHPSESSID=c38vl8oui8i8gghpkbnmhrclo4&topic=45969.msg2999037#msg2999037)
-
★เรื่องนี้ไม่มีมาม่า...มีแต่ไอ้บ้ากับไอ้ต๊อง★
(https://pbs.twimg.com/media/CKHpeIjUAAA7Xj5.png)
(https://pbs.twimg.com/media/CKHpuHeUcAAbSNi.png:small)
(https://pbs.twimg.com/media/CKHpocuUcAAw1UU.png:small)
(https://pbs.twimg.com/media/CKHpkg7UwAEs1RO.png)
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
Intro.....★เรื่องนี้ไม่มีมาม่า♡...♡มีแต่ไอ้บ้ากับไอ้ต๊อง★
คิน ธนาคิน
หนุ่มหล่อหน้าตาดีผู้บ้าคลั่งการถนอมผิวหน้าเพราะกลัวหมดหล่อ...สาวตรึมครับ ไม่อยากจะคุย...หึหึ
เรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาชั้นปีที่ 5 โรงเรียนมัธยมชายล้วน...
สูง 179 ซม. น้ำหนัก 60 กก. กีฬาโปรด: ฟุตบอล เป็นนักฟุตบอลของโรงเรียนครับ
สิ่งที่ไม่ชอบ: ทำการบ้าน.....บางครั้งการทำการบ้าน มันไม่มีผลเวลาที่ผมต้องทำข้อสอบนะครับ
งานอดิเรก: เล่นเกมส์ ฟังเพลง ดูหนัง... อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่อ่านหนังสือ...คินไม่ชอบ
นิสัย: ดีครับ...ฮ่าๆๆ ผมเป็นคนอารมณ์ดี เข้ากันคนอื่นได้ง่าย... รักเพื่อน...จริงๆ นะ
พีม พีระพัฒน์
ผมก็หล่อครับ...สาวๆ ก็มาจีบบ้าง...แต่ทำไมผู้ชายชอบมาจีบผมจังว่ะ...เซ็ง!!
เรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาชั้นปีที่ 5 โรงเรียนมัธยมชายล้วน...
สูง 169 ซม. นำ้หนัก 49 กก. กีฬาโปรด: ไม่มีที่ชอบเป็นพิเศษครับ....
สิ่งที่ไม่ชอบ: สัตว์เลื้อยคลานทุกชนิด
งานอดิเรก: ดูการ์ตูน อ่านหนังสือและรักการนอนเป็นชีวิตจิตใจเพราะคิดว่าการพักผ่อนให้เพียงพอเป็นสิ่งที่สำคัญสำหรับการดำรงชีวิตทำให้ร่างกายสามารถนำสารอาหารไปซ่อมแซมส่วนที่สึกหรอ ขับของเสียออกจากอวัยวะต่างๆ เพื่อเพิ่มระบบภูมิคุ้มกันให้กับร่างกายบลาๆๆๆ....
นิสัย: ผมเป็นคนเรียบง่ายครับ...อะไรก็ได้ โกรธใครไม่เป็นยกเว้นแค่มัน....คนเดียว
......................................
ณ โรงเรียนชายล้วน
ไอ้ต๊อง: "คิน...การบ้านไม่ยอมทำอีกแล้วนะ เดี๋ยวกูจะฟ้องแม่มึง!!"
ไอ้บ้า: "ไอ้ขี้ฟ้อง...ทักแล้วก็ทำให้ด้วยแล้วกันกูไปเตะบอลกับเพื่อนก่อน...บาย"
ไอ้ต๊อง: "ไอ้เลว!!!...."
ไอ้บ้า: "เออ....ขอบใจว่ะเพื่อนรัก....."
.................................
หลังเลิกเรียน
ไอ้บ้า: "เห้ย!!....ไอ้พีม วันนี้ไปอ่อยสาวกันดีกว่า...."
ไอ้ต๊อง: "อีกแล้วนะมึง!!....ตลอดเลย....ที่ไหนดีว่ะ?"
ไอ้บ้า: "หึหึ...กูนึกว่าจะไม่ไป"
ไอ้ต๊อง: "ไม่ชวนกูโกรธนะ...สัส"
...........................................
ณ ห้างสรรพสินค้า....
ไอ้ต๊อง: "ไอ้คิน....กูอยากดูเรื่องนี้ว่ะ!! ดูกัน..."
ไอ้บ้า: "เออ....ดูดิ!! มึงจ่าย...."
.............................................
วันหยุด.....
ไอ้บ้า: "พีม.....ไปว่ายน้ำกันป่ะ?"
ไอ้ต๊อง: "แดดโคตรแรงเลยว่ะ....."
ไอ้บ้า: "กูมีกันแดด...."
ไอ้ต๊อง: "มึงซื้อครีมกันแดดมาใหม่แล้วเหรอว่ะ?"
ไอ้บ้า: "ป่าว.....กูมีร่ม"
ไอ้ต๊อง: "ไอ้เชี่ย!!!....คิน"
..................................................
ณ สระว่ายน้ำของหมู่บ้าน
ไอ้บ้า: "พีม.....มึงไปเปลี่อนกางเกงว่ายน้ำเลยนะ!!"
"ทำไมว่ะ!!....."
"กูบอกให้ไปเปลี่ยนไง!!"
"ก็กูเอามาแค่ตัวนี้ตัวเดียว..."
"งั้นกลับบ้าน...ไม่ว่ายแล้ว!!"
"เห้ย!!!...."
..............................................
ณ บ้าน....
"คิน...เบาๆ ดิ บ้านสั่นแล้ว...เดี๋ยวมีคนมาเห็น"
"ช่างดิ!!....ดึกขนาดนี้ใครจะมาเห็นล่ะพีม"
..............................................
ณ ข้างกำแพงแห่งหนึ่ง....
"เห้ยย!!! มึงจะทำอะไรไอ้คิน!!...."
"กูอยากลองดูว่าจะตื่นเต้นไหมว่ะ!!!......อุ๊บ!!!"
.................................... To be continued ..............................
:pig2: :pig2: :pig2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: น่าสนุกจ้า. น้องพีมน้ำหนักน้อยกว่าเจ้อีก. อิจฉานะคะ
มีคำผิดตรงประโยคสุดท้าย. น่าจะเป็น. ไหม ไม่ใช่ไหว
-
หลังๆ เขาทำอะไรกันอ่ะ อ่านไม่รู้เรื่องเลยยยย :hao6: :hao6:
ใสซื่ออออออออออออมากกกกกกกกกก
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
อย่าเดล่นตุกติก หลอกให้อยากแล้วหักมุมนะ >///<
-
ที่บอกว่าบ้านสั่นๆ เนี่ย คินกับพีมเขาซ่อมบ้านกันกลางดึกใช่ไหมคะ?? แอร๊ยย~ :hao7:
-
อินโทร น่าสนใจ รอตอนต่อไปค่ะ :katai4:
-
:hao7: :hao7: :hao7: เริ่มต้นก็เริ่มติดอีกละ..แหม๋..มาแต่ละเรื่องนี่ต้องติดตามทุกเรื่องเลย..
คนเขียนไม่เห็นใจคนอ่านบ้าง..เพราะต้องตั้งหน้าตั้งตารอทุกเรื่องเลย.. :katai1: :katai1: :katai1:
-
★เรื่องนี้ไม่มีมาม่า♡...♡มีแต่ไอ้บ้ากับไอ้ต๊อง★
★ตอนที่ 1 ไอ้บ้าชอบแกล้งไอ้ต๊อง★......กูจะฟ้องแม่มึง!!!
ณ บ้านต้นไม้ในสวนหลังบ้าน มีเด็กหนุ่มสองคนที่รู้จักและเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก เขาสองคนมักจะมาคลุกตัวอยู่ที่บ้านต้นไม้ที่พ่ออันเป็นที่รักสร้างไว้ให้เขาตั้งแต่ตอนที่พ่อของเขายังมีชีวิตอยู่ จนตอนนี้เขาอายุจะครบอายุ 17 ในอีกสองวันข้างหน้า มันเป็นเรื่องบังเอิญที่เพื่อนสนิทของเขาก็เกิดวันเดียวกัน เดือนเดียวกัน ปีเดียวกัน บ้านติดกันและพ่อแม่ก็ยังเป็นเพื่อนสนิทกันอีก..... พูดได้ว่าเขาโตมาด้วยกันทำทุกอย่างร่วมกัน กิน นอน เรียน เที่ยว เล่น แล้วก็..... เขาสองคนไม่เคยห่างกันเลยก็ว่าได้แล้วก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาสองคนจะสนิทกันมากแค่ไหน ก็แค่คนนึงอยู่ที่ไหน...อีกคนก็จะอยู่ที่นั่นด้วยเสมอ
"คิน.....ไอ้คิน!!!! ตื่นนน......"
"อืมมม......อะไรว่ะ!!....แมร่งโวยวายแต่เช้าเลยนะมึง"
"เช้าบ้าอะไรของมึง....มึงตื่นมาดูนาฬิกาดิว่ากี่โมงกี่ยามแล้ว....ตื่นนน...." ตัวผมสั่นไปมาเพราะกำลังโดนเขย่าตัวไปมาอย่างแรง
"โว๊ยยย....วันนี้วันหยุดพิเศษนะเว่ย!! โรงเรียนก็ไม่ต้องไปจะรีบตื่นไปทำไมว่ะ? ห๊ะ!!!" ผมหนวกหูมันจริงๆ เล๊ยย....ไอ้พีม ไอ้เพื่อนรัก ไอ้เพื่อนบ้าน ไอ้เพื่อนสนิท ไอ้เพื่อนเลิฟ......
"คิน......." เสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดแสดงว่ามันกำลังเริ่มน้อยใจผมแล้วครับ
"อืมๆๆ.....ว่าไง? อ๊ะ....พูดมาฟังอยู่" ผมลุกขึ้นนั่งบนที่นอน ขยี้ตา เกาหัวด้วยความหงุดหงิดเพราะโดนปลุกตั้งแต่เช้าขนาดนี้
"ต้มมาม่าให้กินหน่อย....อยากกิน...." :katai2-1:
....
....
"ห๊ะ!!!.....ต้มมาม่า!!!" o22 :z3:
"อืม...." มันตอบเบาๆ พร้อมกับพยักหน้าตอบผม :t2:
"พีมมมมม......มึงเรียกกูให้ตื่นมาเพื่อให้กูต้มมาม่าให้มึงกินเนี๊ยะนะ!!!" ผมลากเสียงยาวเพียงแค่เรียกชื่อสั้นๆ ของมันก่อนที่จะเอ่ยถามพร้อมกับทำตาโต อ้าปากค้าง วิญญาณหลุดออกจากร่างเรียบร้อยแล้วครับ
"อืม....ทำไมว่ะ แค่นี้ต้มมาม่าให้กินไม่ได้เหรอ ทีกูนะ!! มึงอยากให้กูทำอะไรให้กูก็ทำให้มึงตลอดเลยนะ ให้กูแสดงละคร ให้กูไปเป็นก้าง ให้กูปลอมตัวเป็นผู้หญิง ให้กูหลอกจีบแฟนมึง ให้กูมานอนเป็นเพื่อนมึง ให้กู....." มันบ่นทวงบุญคุณผมซะยาวเลยครับ
"พอๆๆๆๆ เออ!! รู้แล้วๆ แมร่ง!!! แค่นี้ก็ต้องทวงบุญคุณนะมึง!!" ผมพูดพร้อมกับผลักหัวมันจนมันเกือบหงายหลังครับ
"โอ๊ยยย....ไอ้เหี้ยคิน!! กูจะฟ้องแม่มึง...." มันทรงตัวไว้ได้ก็แหกปากด่าผมทันทีเลยครับ :angry2:
"เออ!! ขี่ม้าสามศอกไปบอกแม่กูเลยไป๊....ไอ้เด็กขี้ฟ้อง" :m14:
"พูดยังกะมึงโตกว่ากูงั้นแหละ!!! ไอ้บ้าคิน!!" เออว่ะ....ทุกอย่างผมเท่ามันเป๊ะ ยกเว้นรูปร่าง ความสูง ความหล่อ ฮ่าๆๆๆ ที่พูดมาผมชนะครับ
ผมตะโกนด่ามันทั้งที่เดินไปแกะซองมาม่าที่วางอยู่บนหลังตูเย็นเครื่องเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยเครื่องดื่ม วางเส้นมาม่ารสต้มยำน้ำข้นรสโปรดของมันใส่ถ้วยขนาดที่พอดี ฉีกซองเครื่องปรุงแล้วเทลงบนเส้นมาม่า เปิดตู้เย็นหยิบลูกชิ้นปลาหมึกที่มักจะซื้อจากเซเว่นมาใส่ลงไปในชามหกลูก ลูกชิ้นนี่ก็ของโปรดมันครับซื้อกินตั้งแต่ราคายี่สิบบาทจนพัฒนาราคามาจนตอนนี้ราคายี่สิบแปดบาทแล้วครับ ยิ่งกินก็ยิ่งแพง.... หลังจากใส่ลูกชิ้นก็กดน้ำร้อนจากกระติกน้ำร้อนก่อนเสียบปลั๊กแล้วใส่ถ้วยมาม่าเข้าไปในไมโครเวฟ ครอบด้วยฝาครอบที่ใช้สำหรับครอบเวฟอาหาร ปิดไมโครเวฟกดตั้งเวลาห้านาทีพอครับเพราะใส่น้ำร้อนไปแล้ว.... ผมนั่งครึ่งหลับครึ่งตื่นรอมาม่าอยู่หน้าไมโครเวฟ หัวจะทิ่มพื้นอยู่แล้วครับก็เมื่อคืนนอนดึกมากเพราะลั้นล้าคุย Line กับสาวอยู่อ่ะดิ
ติ๊ง.......
เสียงไมโครเวฟบ่งบอกว่ามาม่าสุกเรียบร้อยแล้วครับ ผมใส่ถุงมือสำหรับหยิบถ้วยมาม่า เปิดไมโครเวฟแล้วหยิบถ้วยมาม่าอันแสนหอมออกมา....แม่ม!! ได้กลิ่นแล้วหิวเลยกรู ผมปิดไมโครเวฟถอดปลั๊กหยิบช้อนกับตะเกียบเรียบร้อยก็เดินถือถ้วยมาม่ามาวางตรงหน้ามันครับ
"อ๊ะ.....กินซะ!!! แล้วเงียบๆ ด้วยนะกูนะนอน" มันยิ้มกว้างเพราะถูกใจที่ผมทำมาม่าให้กิน
"ขอบใจนะ....คินเพื่อนรัก"
"เออ!!! ไม่ต้องมาพูดดีเลย....กินเสร็จแล้วก็ช่วยอยู่เงียบๆ ด้วย ไม่งั้นก็เข้าไปอยู่ในบ้านนู้น....กูจะนอน" ผมพูดเสร็จก็ปีนขึ้นไปนอนบนที่นอนเอาผ้านวมคลุมตัวแล้วนอนต่อ
"อืม....อร่อยเหมือนเดิม" มันต๊องรึเปล่าว่ะ มาม่าแมร่งก็ต้องทำรสเดิมอยู่แล้ว...ก็แมร่งชอบกินแต่รสนี้ตลอดจะให้มันเปลี่ยนเป็นรสอื่นได้ไงว่ะ....ไอ้ติ๊งต๊องเอ๊ยยย....
ผมได้ยินเสียงซดน้ำมาม่าอยู่สักพักผมก็นอนหลับไปอีกครั้งครับ พรึ่บ!!! เสียงพลิกตัวของใครสักคนก่อนจะได้ยินเสียงต่อมา ตุ๊บ!!!
"โอ๊ยยยย.....นอนดิ้นอีกแล้วกู" เสียงร้องที่ไม่ได้ร้องขึ้นเสียงดัง...ตามด้วยประโยคที่บ่นให้กับตัวเองจนผมต้องลืมตาตื่นขึ้นมา
"ขึ้นมานอนดีๆ มานอนนี่" ผมพูดพร้อมกับตบลงที่นอนใกล้ๆ ตัวผม มันขยี้ตาก่อนที่จะคลานขึ้นมาบนที่นอนแล้วเขยิบมานอนซ้อนด้านหน้าของผม ก่อนที่ผมจะกอดแล้วกระชัยตัวมันให้เข้ามาใกล้ตัวผมมากยิ่งขึ้น
"นอนซะ....."
"อืม....ขอบใจ"
แสงแดดยามบ่ายสาดส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาทางหน้าต่างทำให้ผมรู้สึกตัว ไอ้พีมมันยังคงนอนอยู่ในอ้อมกอดของผมครับ ไอ้นี่มันนอนดิ้นมากถ้าไม่กอดมันไว้มันจะนอนดิ้นจนตกเตียงเสมอ ตามตัวก็จะมีรอยเขียวช้ำเพราะมันนอนดิ้นมากนี่แหละครับ.... ผมค่อยๆ ลุกขึ้นแขนของผมที่ให้มันนอนทับเหน็บกินไปทั้งแขนเลยครับ ผมลุกขึ้นนั่งบิดตัวอยู่สักพักไอ้พีมมันก็ตื่นตามผม
"ตื่นแล้วเหรอ?" เสียงมันที่งัวเงียกำลังรวบรวมสติแล้วถามผมว่าผมตื่นรึยัง...ทั้งๆ ที่มันก็เห็นอยู่ว่าผมตื่นแล้ว
"เออ.....จะลงไปหาแม่ จะไปด้วยกันไหม?" ผมถามมัน
"แม่มึงไม่อยู่ไปวัดกับแม่กูตั้งแต่เช้าแล้ว....แล้วยังบอกว่าจะไปเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาลเพื่อนไม่ค่อยสบาย แม่บอกว่าให้มึงไปหยิบเงินที่ข้างทีวีแล้วไปซื้อข้าวกินเพราะอาจจะกลับมาไม่ทันทำอาหารเย็นนะ"
"แล้วมึงรู้ได้ไง?" ผมถาม
"แม่มึงเดินมาบอกตอนมึงนอน....แม่เห็นมึงนอนเลยไม่อยากปลุกก็เลยให้กูบอกมึงแทน"
"เออ....เข้าใจแล้ว มึงหิวข้าวรึยังพีม?"
"หิว..." มันพูดพร้อมกับยิ้มกว้างเห็นฟันครบทั้งสามสิบสองซี่เลยครับ
"มึงนี่แดกเก่งจริงๆ ตัวแค่นี้แมร่งเอาไปเก็บไว้ที่ไหนว่ะ?!!"
"ท้องกูดิ....กูก็คนนะเว่ย!! งั้นไปซื้อก๋วยเตี๋ยวเป็ดหน้าปากซอยกันนะคินกูอยากกินว่ะ"
"เออๆ อยากกินก็ไปล้างหน้าไป๊...โตป่านนี้แล้วยังนอนน้ำลายไหลอีก"
"ไอ้คิน!!! ไอ้บ้า!!! ไอ้เพื่อนเลว!!! มึงว่ากูเหรอ....ห๊ะ!!!"
ตุ๊บ!! ตั๊บ!! ตุ๊บ!! ตั๊บ!!
"แฮ่กๆๆ แฮ่ก....ไอ้เหี้ยคินกูโกรธมึงแล้ว กูจะไม่มีนอนเป็นเพื่อนมึง!! กูจะเลิกคบมึงเป็นเพื่อน!! กูจะฟ้องแม่ว่ามึงว่ากู!! กูจะไม่ให้มึงลอกการบ้านอีก...เอ่อ!! ไม่ติวข้อสอบให้มึงด้วย!! ไอ้เพื่อนเลว!!!" ด่ารัวเลยครับ มันต่อยทุบผม ตีผม เหอะๆ ตีผมแต่ดันเหนื่อยเอง
"ไอ้อ่อน!! เหนื่อยแล้วก็ไปล้างหน้าออกซะ...มึงจะกินไหมก๋วยเตี๋ยวเป็ดนะ ถ้ากินก็ตามมาให้ทันนะไอ้เปี๊ยก" ผมพูดเสร็จก็ลุกขึ้นเดินไปล้างหน้าแปลงฟันแล้วลงจากบ้านต้นไม้เดินเข้ามาบ้านใหญ่แล้วเดินไปหยิบเงินที่แม่วางไว้ให้ที่ข้างทีวี ล็อคบ้านแล้วมายืนรอมันที่จักรยานที่จอดไว้ที่หน้าบ้านครับ
"ไอ้พีม!!....ไอ้พีมโว้ย!!! มึงจะไปไหมว่ะ? แมร่งช้าฉิบหายเลย" ผมยืนรอมันอยู่สักพักก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ กลับมา เงียบ.....
"ไอ้พีมมมม!!!!!....."
ปั้ง!!!
"ไอ้พีม!!! เอ่อ!!!....ไม่ไปก็ไม่ต้องแดก!! กูกินคนเดียวก็ได้โว๊ยย...." ผมหงุดหงิดหัวฟัดหัวเหวี่ยงขึ้นคร่อมจักรยานคู่ใจแล้วปั่นออกจากบ้านมุ่งหน้าไปร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ดหน้าปากซอยทันที แมร่งแค่นี้ก็ต้องโกรธ...แถมปิดประตูบ้านซะดังเลย ถ้าประตูบ้านมันพังผมจะขำให้ฟันหลุดเลยครับ ดี!! แม่มันจะได้ด่ามัน...ผมนี่จะไม่ช่วยเลยคอยดูดิ
"ป้าครับ....ก๋วยเตี๋ยวเป็ดเส้นเล็กพิเศษสองถุง ใส่เลือดเยอะๆ ไม่โรยต้นหอม ไม่ใส่กระเทียม ถั่วงอกเยอะๆ แยกน้ำแล้วขอถั่วงอกสดเพิ่มด้วยครับ" ผมจอดรถหน้าร้านก๋วยเตี๋ยวแล้วสั่งไปเล๊ยยย....สองถุง แมร่ง!!! สั่งเกิน แต่ไม่เป็นไรครับ ผมกินคนเดียวก็ได้แค่นี้สบายอยู่แล้ว....
"คิน....พีมสั่งให้มาซื้อเหรอลูก?" ป้าเจ้าของร้านถามผมครับ
"เปล่าครับป้า....ผมซื้อไปกินคนเดียวครับ" ผมตอบ
"อ้าว...ป้าก็นึงว่าพีมให้มาซื้อซะอีก สั่งเหมือนที่พีมกินทุกอย่างเลย รอแป๊ปนึงนะเดี๋ยวป้าเดินไปหยิบถั่วงอกมาเพิ่มให้ก่อน"
"ครับป้า....คินรอได้ครับ" เออ...ทำไมผมต้องสั่งไม่โรยต้นหอม ไม่ใสกระเทียมด้วยว่ะ ก็อย่างที่ป้าพูดนั่นแหละครับที่ผทสั่งไปคือของไอ้พีมมัน มันกินยากครับ เรื่องเยอะมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ถ้ามีต้นหอมโรยมานี่เบะปากใส่ทันที มันไม่กินครับ ผมต้องไปซื้อให้ใหม่ทุกที
"นี่ลูก....สองถุงพิเศษตามสั่ง...นี่ป้าฝากขนมไปให้พีมด้วยนะ ขนมถ้วยป้าทำเองเอาไปแบ่งกันกินนะ"
"ขอบคุณครับป้า....นี่ครับค่าก๋วยเตี๋ยวครับ" ผมรับขนมที่ป้ายื่นมาให้แล้วยื่นเงินแปดสิบบาทให้ป้า ป้าแกเห็นพวกผมสองคนมาตั้งแต่เด็กครับ เอ็นดูเหมือนลูกเหมือนหลานของแกนั่นแหละครับ แล้วผมสองคนก็เป็นลูกค้าประจำด้วยครับ
ผมปั่นจักรยานไปซื้อน้ำปั่นเป็นรายการต่อไปร้านอยู่ห่างจากร้านก๋วยเตี๋ยวไม่มากครับแต่แดดตอนบ่ายนี่ซิแผดเผาผมซะ มัวแต่โมโหไอ้พีมเลยลืมหยิบหมวกติดมือมาด้วยตอนแรกก็ว่าจะให้มันหยิบมาให้นั่นแหละครับแต่แมร่ง!!! เสือกกวนตรีนไม่รู้เวลา
"พี่พู่น้ำมะนาวปั่นสองแก้วครับ...." อ้าว!!....สั่งสองอีกแล้วกู....ปากไว้ไปครับด้วยความเคยชิน
"อ้าว....คิน วันนี้มาคนเดียวเหรอจ๊ะแล้วพีมล่ะไปไหน?"
"ไม่รู้ครับ...." ผมตอบไปอย่างไม่คิด
"อ้าว!!!...แล้วนี่ซื้อน้ำมะนาวปั่นไปสองแก้วไม่ได้ซื้อไปฝากพีมหรอกเหรอ?"
"เปล่าครับ...คินกินคนเดียว วันนี้อากาศมันร้อนนะครับพี่พู่คินเลยสั่งเพิ่มครับ"
"อ่อจ๊ะ...." พี่พู่ตอบเสร็จก็หันไปหันมะนาวคั้นเอาน้ำเทใส่ลงไปในเครื่องปั่นตามด้วยน้ำเชื่อมและเกลือนิดหน่อยจากนั้นก็ตักน้ำแข็งใส่ลงไปกดปุ่มสีแดงเล็กๆ หลังจากนั้นเครื่องปั่นก็ทำงานเสร็จแล้วก็เทใส่แก้วปิดด้วยฝาปิดก่อนที่จะใส่ถุงหิ้วแบบคู่ให้ผม
"นี่จ๊ะ...." พี่พู่ยื่นถุงน้ำมาให้ผม
"ขอบคุณครับ....นี่ครับ 40 บาทถ้วน ไม่ต้องทอนให้คินนะครับ"
"จ้า....แหม!! แก้วล่ะ 20 บาท สองแก้ว 40 น้องคินนี่ใจดีกับพี่จริงๆ เลยจ๊ะ นี่แนะ!!" พี่พู่พูดพร้อมกับหยิกที่แก้มทั้งสองข้างของผมไม่แรงมาก
"ฮ่าๆๆ คินล้อเล่นครับ....คินกลับก่อนนะครับ ไว้เดี๋ยวคินมาอุดหนุนใหม่นะครับ"
"จ้า....ปั่นจักรยานดีๆ นะคิน เดี๋ยวนี้รถเยอะจ๊ะ ขับไม่ค่อยจะดูทางกันเลย"
"ครับ....คินจะระวังครับ ไปแล้วนะครับพี่"
หลังจากซื้อของกินเสร็จผมก็ปั่นจักรยานด้วยความเร็วสูงปั่นร้อยยี่สิบแบบไม่คิดชีวิต แดดเลียผ๊มมมม..... ไม่ต้องห่วงครับถนนนี้ผมครองเพราะตอนนี้ทุกคนคงหลบแดดอยู่ในบ้านกันหมด แม่นะแม่ทิ้งให้ลูกชายให้อดอยากไม่มีอะไรกินเลี้ยงลูกได้บุฟเฟ่ที่สุด....หากินเอง กร๊ากกก...กูยังโตมาได้ หลังจากผมใส่สปีดตีนผีปั่นจักรยานไม่ถึงสิบนาทีก็มาถึงบ้านอันแสนอบอุ่น ประตูบ้านข้างๆ ยังคงปิดนิ่งสนิทไม่มีเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมาจากบ้านนั้นเลยครับ ผมยืนมองบ้านหลังนั้นอยู่สักพักก็เดินมาไขประตูเข้าบ้านตัวเองแล้วเดินตรงไปที่ครัว เปิดตู้แล้วหยิบชามออกมาสองชาม ช้อนและตะเกียบอย่างละสองชุด แกะก๋วยเตี๋ยวใส่ชามแล้วเอาแก้วน้ำที่ซื้อมาเข้าไปแช่ไว้ในตู้เย็นก่อนที่จะเดินออกจากบ้านผมไปยังบ้านหลังข้างๆ ไม่มีรั้วครับ....พ่อแม่ผมทุบออกต้ังแต่ซื้อบ้านใหม่ๆ แล้วครับ
"แมร่ง!!!....อย่างนี้ทุกทีเลย"
ปั้งๆๆๆ ปั้งๆๆๆ
"ไอ้พีม....เปิดประตูดิ"
.......
.......
ปั้งๆๆๆ ปั้งๆๆๆๆ
"ไอ้พีมโว๊ยยยย......เปิดประตูด่วนเลยอย่าให้กูต้องโมโหกว่านี้นะเว่ย!!"
....
....
"ไอ้เหี้ยพีมมมม......"
แกร๊ก.....
"มีอะไร?" มันเปิดประตูแล้วถามผมว่ามีอะไร.......น่าน!! ทำห่างเหินอย่างเห็นได้ชัด
"มึงเป็นอะไรของมึง....จะกินไหมก๋วยเตี๋ยวเป็ดนะ"
"กูไม่หิว.....ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม? กูจะอ่านการ์ตูน"
"อย่ามากวนตีนพีม....ไปกินเลยกูซื้อมาให้แล้ว"
"กูเปล่ากวนตีน....แต่กูไม่หิว กูไม่อยากกิน กูจะอ่านการ์ตูน" มันพูดได้ลอยหน้าลอยตาสุดๆ เลยครับ
"มากินซะ....กูซื้อมาแล้ว" เสียงผมเริ่มคีย์ต่ำลงเรื่อยๆ
"ไม่....มึงอยากกินก็กินไปคนเดียวดิว่ะ!!"
"พีม....มึงกำลังทำให้กูโกรธมึงนะ!!" ผมเริ่มอารมณ์ขุ่นมัวขึ้นเรื่อยๆ แล้วครับ
"กูอยู่ของกูเฉยๆ ถ้าไม่มีอะไรก็แค่นี้นะ...."
ปั้ง!!!!!
"โอ๊ยยย......"
"ไอ้เหี้ยคิน!!!...."
"เห้ยยย!!!!! ไอ้พีมกูขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจ" ผมผลักประตูแล้วประตูดันเด้งกลับมาโดนที่แขนมันเต็มๆ เลยครับ ผมไม่คิดว่าผมจะผลักแรงขนาดนี้
"ปล่อยกู!!!....." มันสะบัดมือผมออกจากแขนมันแล้วเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา
"พีม....กูขอโทษ มึงเจ็บมาไหม? เดี๋ยวกูหายามาทาให้นะ" ผมรู้สึกผิดมากเลยครับ ตอนนี้แขนมันเป็นรอยแดงมากอีกไม่นานคงจะช้ำคงเพราะมันเป็นคนขาวเลยเห็นรอยแดงได้ชัดเจน
"ไม่ต้อง!!! มึงกลับบ้านมึงไปเลยไอ้เหี้ยคิน...." มันน้ำตาไหลแต่ดันไม่มีเสียงร้องหรือเสียงสะอื่นออกมาสักนิดเลยครับ
"พีม....กูขอโทษจริงๆ กูไม่ได้ตั้งใจทำให้มึงเจ็บนะเว่ย!!"
ผลั่ก!!!!......
ปั้ง!!!!!.........
"ไอ้พีม....เดี๋ยวก่อน เปิดประตูก่อน....พีมมมม" มันผลักผมลงไปนั่งกับพื้นหน้าประตูบ้านแล้วก็ปิดประตูใส่ผมแถมยังล็อคไม่ให้ผมเข้าด้วยครับ
"แมร่งเอ้ยย!!!!....." ผมสถบกับตัวเองอย่างหัวเสียที่ทำให้แขนมันเจ็บ ผมไม่ได้ตั้งใจ....
ผมเดินกลับมาที่บ้าน....เก็บชามก๋วยเตี๋ยวที่แกะไว้เอาเข้าไปแช่ไว้ในตู้เย็นแล้วเดินไปที่บ้านต้นไม้ที่อยู่หลังบ้าน ผมขึ้นมานอนอยู่ที่บ้านต้นไม้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาวิ่งซะหน่อย....ช่วงนี้คะแนนน้อยได้แค่ห้าสิบเจ็บล้านกว่าๆ เอง ตัวไหนว่าเจ๋ง ตัวไหนว่าเด่นผมคว้านซื้อครบทุกตัว ควักสมบัติที่มีอยู่มาใช้จนครบทุกช่อง ไหนจะเพิ่มระดับเลือดจนเต็มช่องรอให้เกมส์มันอัพใหม่อยู่ ไอ้ด่านใหม่ผมว่าเล่นง่ายกว่าเดิมนะครับเพื่อนๆ ผมก็บอกว่าเล่นง่าย....ผมกดเกมส์วิ่งได้ไม่ถึงด่านสองด้วยซ้ำก็แทบจะโยนโทรศัพท์ทิ้ง.....
"แมร่งเอ๊ยยย!!!!......" ผมหงุดหงิดเรื่องไอ้พีมครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ....ผมแค่อยากให้มันมากินก๋วยเตี๋ยวที่ผมซื้อมาฝากมันก็แค่นั้น แล้วไอ้เรื่องนอนน้ำลายไหลแค่นี้!!! ทำไมมันต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนั้นด้วยก็ไม่รู้ ผมกดเลือนโทรศัพท์หาเบอร์โทรแล้วกดโทรออก
Tru..... Tru.....
"ว่าไงจ๊ะ....ลูกชาย"
"แม่ครับ....แม่จะกลับมาเมื่อไหร่?"
"กำลังจะกลับแล้วลูก....คินมีอะไรรึเปล่า? กินข้าวรึยังลูก? แล้วพีมล่ะ...กินข้าวรึยัง? อยู่ด้วยกันใช่ไหม?"
"เปล่าครับแม่....พีมไม่ได้อยู่กับคินครับ แม่...."
"เป็นไรรึเปล่าคิน....แล้วทำไมพีมไม่อยู่กับคินล่ะลูก?"
"แม่....คินผลักประตูโดนแขนพีมอ่ะครับ พีมไม่ยอมให้คินเข้าบ้านไปดูแขนเลย...ไม่รู้ว่าเจ็บมากรึเปล่าครับ"
"ต๊ายแล้ว....ทำไมไปผลักประตูใส่พีมล่ะลูก ทะเลาะกันเหรอ? เรานี่จริงๆ เลยนะตาคิน เดี๋ยวแม่รีบกลับนะ" ยัยพิม...กลับบ้านเร็ว...ด่วนเลยเธอ
"แม่ครับ....รีบๆ มานะครับ พีมมันอยู่คนเดียวในบ้านนะครับ"
"จ๊ะๆ เดี๋ยวแม่รีบกลับ เรานะ...เตรียมตัวอธิบายเรื่องนี้ด้วยนะตาคิน"
"ครับแม่....สวัสดีครับ"
ผมวางสายจากแม่ก็ลุกขึ้นไปยืนที่หน้าต่าง....มองไปยังห้องนอนของบ้านอีกหลังที่อยู่ข้างบ้านของผม ไอ้พีมมันจะเจ็บมากรึเปล่าก็ไม่รู้ครับ แต่ท่าทางจะโดนเต็มๆ เพราะแขนแดงอย่างเห็นได้ชัด ไม่รู้ผมยืนมองหน้าต่างบานนั้นอยู่นานแค่ไหน มองนานแค่ไหนก็ไม่เห็นเจ้าของห้องเลยสักนิดเดียว
"คิน....คินลูก"
"ครับแม่...."
"ลงมาได้แล้ว....แล้วตามแม่เข้ามาในบ้านด้วยเดี๋ยวนี้เลย"
"ครับแม่...." เสียงตอบสุดท้านของผมเบามากครับ
ผมลงจากบ้านต้นไม้แล้วเดินเข้าประตูหลังบ้านแล้วเดินผ่านห้องครัวไปที่ห้องนั่งเล่นครับ....เห็นไอ้พีมนั่งอยู่ที่โซฟา แม่พิมและแม่ของผมกำลังนั่งทายาที่แขนให้ไอ้พีมอยู่ครับ
"อ้าว....คินมาแล้วเหรอลูก มาๆ มานั่งนี่ลูก" แม่พิมเรียกผมไปนั่งที่ข้างแม่พิมครับ ไอ้พีมไม่เงยหน้ามามองผมเลยด้วยซ้ำ ผมเดินไปนั่งลงข้างแม่พิมครับ
"นี่เห็นไหมคิน...ว่าทำพีมเจ็บจนแขนบวมไปทั้งแขนเลย เรานี่ยังไงนะ!! เล่นกันมาตั้งแต่เด็กแถมยังเป็นเพื่อนกันทำไมทำเพื่อนรุนแรงอย่างนี้ล่ะตาคิน....แม่ไม่ชอบเลยนะ"
"ยังครีม....อย่าว่าลูกซิ!! ตาคินไม่ได้ตั้งใจหรอกใช่ไหมลูก? เด็กๆ ก็ทะเลาะกันอย่างนี้แหละ...เธออย่าบ่นนักเลย" แม่พิมพูดบอกแม่ผม
"ทะเลาะกันยังไงก็ไม่ควรลงไม้ลงมือกันนะตาคิน....เข้าใจที่แม่พูดไหม?" แม่ของผมถาม
"ครับแม่....คินขอโทษครับ"
"พีม...หายเจ็บมากไหมลูกเดี๋ยวทายาแล้วคงจะดีขึ้นนะจ๊ะ" แม่ผมพูดถามไอ้พีมครับ
"พีมไม่เจ็บเท่าไหร่ครับแม่ครีม....ขอบคุณมากครับ"
"ดีแล้วลูก....เดี๋ยวก็หายนะพีมแล้วทะเลาะอะไรกันก็ปรับความเข้าใจกันซะนะจ๊ะ เดี๋ยวแม่กับแม่พีมไปทำกับข้าวให้กินนะจ๊ะ....ป่ะยัยครีม ไปทำกับข้าวให้ลูกกินปล่อยให้เด็กๆ เขาปรับความเข้าใจกันเอง...เรื่องของเด็กๆ เขาเราไม่ต้องยุ่ง" แม่พิมพูดครับ
"อืม...ก็ได้ คุยกันดีๆ นะตาคิน...พีมด้วยนะลูก เดี๋ยวแม่ไปทำของโปรดให้กินนะจ๊ะ"
"ขอบคุณนะครับแม่....แม่ครีมด้วยครับ" ไอ้พีมมันพูดครับ หลังจากนั้นก็เหลือเพียงผมสองคนที่นั่งอยู่ มันยังคงไม่มองหน้าผม
.....
.....
"พีม....กูขอโทษนะ มึงเจ็บมากไหม?" มันหยิบรีโมทกดเปิดทีวีครับ
"พีม....มึงจะโกรธอะไรกูนักว่ะ!! กูก็แค่พูดหยอกมึงเล่นนิดเดียวเองนะ"
.....
.....
"พีม....กูขอโทษมึงแล้วนะเว่ย!! ทำไม่มึงไม่ฟังกูบ้างว่ะ"
"เออ!! พูดมากว่ะ กูรู้แล้วเรื่องมันผ่านไปแล้วกูไม่เก็บมาใส่ใจหรอก วันหลังมึงก็อย่าทำอีกแล้วกัน....กูไม่ชอบ!!"
"เออ!! กูขอโทษด้วยแล้วกัน ไหน....เอาแขนมาดูดิ" ผมพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปสัมผัสที่แขนของมัน
"อ๊ะ!! จับเบาๆ ดิว่ะ กูเจ็บนะเว่ย!!"
"เดี๋ยวทิ้งไว้สักชั่วโมงก่อน ถ้ายังไม่ดีขึ้นเดียวกูทายาให้อีกที" ผมพูดบอกไอ้พีม
"อืม...." ไอ้พีมมันตอบผมสั้นๆ แต่หน้ามันเริ่มบิดเบี้ยวเพราะความปวดนะครับ
"เด็กๆ มากินข้าวได้แล้วครับ" เสียงแม่ผมเรียกผมสองคนไปกินข้าวครับ
"เดินไหวไหมมึง?"
"ไอ้คินครับ....กูไม่ได้เจ็บขาแต่กูเจ็บแขนเว่ย!! ไอ้บ้า!!"
"เออว่ะ!!! กูลืมคิดไปนะ ป่ะๆ ไปกินข้าวกัน" แล้วผมสองคนก็เดินเข้าไปในครัวโดยแม่ผมกับแม่พิมจัดเตรียมอาหารไว้หลายอย่างมากครับ
"โห....แม่!! ทำไมทำเยอะขนาดนี้ล่ะครับ?!" ผมถามขึ้น
"ก็ฉลองที่ลูกสองคนคืนดีกันแล้วไงล่ะ....พีมมานั่งครับ" แม่พิมเรียกพีมให้มานั่งครับ โดยที่แม่พิมกับแม่ครีมนั่งด้วยกันส่วนผมกับไอ้พีมก็นั่งข้างกันครับ
"พีม....นี่จ๊ะของโปรดหนู" แม่ผมตักฉู่ฉี่ปลาทูให้ไอ้พีมครับ
"แม่ครับ....แล้วไอ้พีมมันจะกิดยังไงล่ะครับ มันปวดแขนอยู่นะครับแม่ มันคงแกะปลาไม่สะดวกนะครับผมว่า" ผมพูดเสร็จก็ตักปลาทูจากจานไอ้พีมมาแล้วนั่งเลาะก้างออกจนหมดแล้วค่อยตักไปใส่ที่จานของมันเหมือนเดิมครับ
"อ่ะ....กินได้แล้ว" ผมตักเนื้อปลาใส่จานมันครับ แม่ผมยิ้มแปลกๆ ไม่รู้ยิ้มทำไม
"คิน....อย่าเรียกพีมว่าไอ้ซิลูก....ไม่น่ารักเลย เรียกพีมเฉยๆ พอนะ อย่าให้แม่ได้ยินอีกว่าเราเรียกพีมอย่างนี้อีก...รู้ไหม?"
"คร๊าบบ....พีมครับ กินแกงจืดของโปรดหน่อยนะครับ" พูดเสร็จผมก็ตักแกงจืดวุ้นเส้นหมูสับใส่จานข้าวของไอ้พีมครับ...เห้ย!!! เพื่อนพีมครับต่างหาก
"คิน....พีมอยากกินก๋วยเตี๋ยวเป็ด" พอได้ฟังมันพูดจบผมก็ยิ้มมุมปากทันทีครับ โถ่ๆๆๆ ของโปรดที่สุดของมันเลยนะคร๊าบบบ....มีหรือมันจะพลาดได้
"เดี๋ยวคิดไปอุ่นให้นะ....รอแปป" ผมวิ่งไปที่ตู้เย็นแล้วหยิบชามก๋วยเตี๋ยวยัดใส่เข้าไปในไมโครเวฟเพื่ออุ่นให้ร้อนจนครบทั้งสองถ้วยเลยครับ
"มาแล้วว....เตี๋ยวเป็ดของโปรดพีมคร๊าบบบ...."
"อย่างนี้ซิคิน....ถึงจะเรียกว่าทำตัวน่ารักจ๊ะ" แม่ผมพูดขึ้นครับ
"คร๊าบบบ....คินทราบแล้วครับคุณหญิงแม่"
"อย่ามาล้อเรียนแม่นะคิน....เดี๋ยวจะอดค่าขนมไม่รู้ด้วยนะ"
"แม่คร๊าบบบ.....คินรักแม่จังเลยครับ" ผมอ้อนแม่ทันที
ผมกินข้าวเสร็จก็ขึ้นไปหยิบการ์ตูนบนห้องนอนแต่ผมไม่ค่อยนอนบนห้องครับ ผมชอบไปนอนที่บ้านต้นไม้มากกว่า ที่บ้านต้นไม้มีสิ่งอำนวยความสะดวกที่ผมเป็นคนขนขึ้นไปไว้เองครับ ทีวี เกมส์ คอมพิวเตอร์ ตูเย็นขนาดเล็กสำหรับแช่น้ำดื่ม ที่นอนขนาดสามฟุตครึ่งและมีห้องน้ำในตัวครับ ตอนเด็กๆ ผมร้องไห้ขอให้พ่อสร้างให้ครับ หึหึ....ไปเห็นในทีวีเลยอยากได้บ้านต้นไม้ตลกดีไหมครับ....พ่อผมเป็นสถาปนิกครับ เรื่องนี้จึงไม่ยากสำหรับพ่อผม....และมันคือสมบัติชิ้นที่มีค่าที่สุดที่พ่อทิ้งไว้ให้ผม ผมเลยผูกพันและรักบ้านต้นไม้หลังนี้มาก.... ผมเดินลงมาจากห้องก็เห็นไอ้พีมนั่งดูทีวีอยู่ครับ ผมเดินเข้าไปหาแล้วนั่งลงข้างๆ มัน....
"ดูอะไรอยู่ว่ะ?!" :katai5:
"หนัง...."
"หนังเรื่องไรว่ะ?" ผมถามต่อ :hao3:
"กูลืมอ่านชื่อเรื่อง...." แสรดดด.....ตอบมาได้ไอ้เชี่ยพีม
"ไปเช่ามาเหรอว่ะ?"
"เปล่า....แม่ซื้อมาให้"
"อ่อ....เท่าไหร่ว่ะ?"
"ไอ้เหี้ยคิน!!!.....มึงกวนตีนกูใช่ไหม?" :m16:
"เปล่านิ....กูก็แค่อยากรู้"
"มึงเดินไปถามแม่กูเลยไป....ว่าซื้อมาเท่าไหร่? แล้วเงียบปากด้วยกูจะดูหนัง"
....
....
"พีม....พรุ่งนี้เราไปเดินเล่นที่ห้าง...นะ กูอยากไปดูเสื้อยืดว่ะ" :hao3:
"อืม...ก็ดีกูก็อยากซื้อหนังสือเหมือนกัน" :hao4:
"เออ....ตามนั้น" ผมบอก :hao3:
.....
.....
"พีม....คืนนี้กูไปนอนที่บ้านต้นไม้ มึงจะไปนอนกับกูไหม?" :hao3:
"ไม่รู้....ดูก่อน" :ruready
"เยอะว่ะ!!...แค่นี้ก็ต้องดูเดี๋ยวนี้เล่นตัวนะมึง!!" ผมพูดพร้อมผลักที่หัวมัน
"เรื่องของกู....เงียบได้ยังว่ะ!! กูจะดูหนัง" :serius2:
"เออ...." :hao3:
....
....
"พีม....มึงกินขนมถ้วยที่ป้าเขาฝากมาให้รึยังว่ะ?" :hao3:
"อืมม....กินแล้ววว...." มันตอบครับแต่ตามองทีวีไม่ยอมมองผมด้วยซ้ำ
.....
.....
"พีม.....อร่อยป่าวว่ะ?" :hao3:
"อืมมมมม.....ก็ดีอร่อยดี" :katai1:
.....
....
"พีม....แล้วน้ำมะนาวปั่นล่ะ...กินรึยัง?"
"อืมมมมมมมมมมม........กินแล้ววววววว" :ruready
.....
.....
"พีม...."
"อะไรของมึงอีกไอ้คิน!!!!" ไอ้พีมแหกปากดังลั่นเลยครับ :angry2: :angry2: :katai1:
"กูนอนอ่านการ์ตูนก่อนนะ......."
:ruready :ruready
********************************************* TBC.
:mc4: :mc4:
เอิ่ม....ไหนบอกว่าไม่มีมาม่า?......ก็พีมอยากจะกินมาม่า....คินก็เลยต้องต้มให้อ่ะ :z1: :z1:
นิยายรักวัยมัธยม...วันรุ่นว้าวุ่น บ้าๆ บอๆ กวนๆ ตามประสา o18
จับมือคนเขียน...จูงมือคนอ่านมาติดตามนิยายเรื่องนี้กันนะค่ะ :L1:
เม้นให้กำลังใจคนเขียนด้วยน้าา.... :กอด1:
ฝากติดตามเพจนิยายด้วยคร๊าบบบบ......ตามลิ้งด้านล่างเบย
https://www.facebook.com/pages/Star_ss-room/1576903542582633?ref=tn_tnmn#!/pages/Star_ss-room/1576903542582633
-
:laugh:
-
รอตอนต่อไปจ้า
-
ตอนแรกกะจะเมนว่า ไหนบอกไม่มี มาม่า แต่คนเขียนเล่นแล้ว
ว้า แย่จัง :m19:
สนุกๆๆ
รอๆๆๆ ตอนต่อไปจ้า :mc2: :mc2: o15 o4 :impress:
-
ตอนแรกๆ เหมือนอำนาจอยู่ในมือคินนะคะ แต่ทำไมตอนหลังคินถึงหงอเป็นลูกหมาถูกทิ้งแบบนี้น้อ~ :laugh:
-
ขำกับวิธีชวนคุยของนาง :laugh: :m20:
10 10 10
-
น่ารักจัง...แต่ดูแล้วจะซึนทั้งคู่เลย Ps.เหมียวรู้นะว่าคุณแม่แอบจิ้นอยู่ใช่มั้ย^^
-
★เรื่องนี้ไม่มีมาม่า♡...♡มีแต่ไอ้บ้ากับไอ้ต๊อง★
★ตอนที่ 2 เสน่ห์(นาง)พีม★......ไอ้พีมมม.......
แสงแดดสาดส่องในยามเช้า ทำให้ผมพลิกตัวมาทับไอ้เพื่อนรักของผมที่กำลังนอนน้ำลายยืดอยู่ข้างๆ ผมตอนนี้ ใช่ครับ....สรุปเมื่อคืนมันก็มานอนบนบ้านต้นไม้กับผม เล่นตัวอยู่ได้ช่วงนี้ชอบทำตัวแปลกๆ อยู่เรื่อยเลยครับ เราสองคนโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็กครับ จำความได้ก็เห็นหน้ามันและมีมันเป็นเพื่อนคนแรกในชีวิต ผมกับมันทะเลาะกันบ้างครับแต่เราไม่เคยทำให้อีกฝ่ายเจ็บตัวเลยด้วยซ้ำ ก็มีเมื่อวานนั้นแหละครับที่ผมทำแขนมันเจ็บ....ผมจับที่แขนมันเบาๆ ลูบรอยที่ตัวเองเป็นคนทำจนแขนมันบวมช้ำ....."กูขอโทษนะพีม...ที่ทำให้มึงเจ็บ" มันเรื่อมขยับตัวเล็กน้อยผมคว้ามือถือที่อยู่ข้างหมอนมาดูเวลา 9.00 น. วันนี้เป็นวันเสาร์ครับ....เลยไม่ต้องรีบตื่นไปโรงเรียน
"พีม....พีมตื่น....พีม" ผมปลุกมันเพราะวันนี้เราจะไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้ากันครับ
"อืมมม....อะไรว่ะ?" มันตื่นงัวเงียขึ้นมาถาม
"ตื่นไปอาบน้ำได้แล้ว....ไปเดินเล่นที่ห้าง....กัน"
"อืมม....กี่โมงแล้วว่ะ?"
"เก้าโมงแล้ว....ตื่นได้แล้วไอ้ขี้เซา" ผมพูดพร้อมกับขยี้หัวมันครับ...ผมนี้ชี้ไปคนละทิศคนละทางเชียว
"อืมม...อย่าดิว่ะ!!! ไอ้คิน!!...."
"มึงก็ตื่นดิว่ะ!! จะตื่นกี่โมง?"
"อีกสิบนาทีนะ....เดี๋ยวค่อยตื่น" มันบอกครับ
"ไม่ต้องเลย....ตื่นขึ้นไปอาบน้ำได้แล้วจะได้ลงไปกินข้าว" ผมขยี้หัวมันอีกครั้งครับให้มันรำคาณเล่นๆ
"โว๊ยยย....มึงนิชอบแกล้งกูว่ะ!!! โอ๊ยยย........"
"เห้ยย!!! เป็นไรว่ะพีม?"
"กูดิ้นทับแทนตัวเอง...."
"ไหนดูดิ!!! เจ็บมากป่าวว่ะ!! ป่ะๆ ลงไปที่บ้านใหญ่กันจะได้ไปอาบน้ำแล้วทายา...ดูดิบวมขึ้นหน่อยๆ รึเปล่าว่ะ?" ผมจับแขนมันมาพลิกดู...ผมว่าบวมขึ้นนิดๆ นะ
"เพราะมึงนั่นแหละ!!! ชอบแกล้งกูอยู่เรื่อย....ไอ้บ้าคิน!!"
"เออๆ กูขอโทษ....เอางี้วันนี้กูเลี้ยงไอติมมึงแล้วกัน"
"จิงนะ....กูสั่งอะไรก็ได้นะ?"
"เออๆๆ พูดมากว่ะ!!! บอกว่าเลี้ยงก็เลี้ยงดิ!!"
"โอเคร...งั้นกูไปอาบน้ำที่บ้านก่อน...เจอกันหน้าบ้านนะมึง"
"เออ....เดี๋ยวกูแต่งตัวเสร็จแล้วจะเดินไปเรียกที่บ้าน"
"เออ....เจอกัน"
ตุบๆๆๆ แล้วมันก็วิ่งลงจากบ้านต้นไม้ของผม...เล่นซะบ้านต้นไม้ผมสั่นเลยครับ หึหึ ถ้าบ้านต้นไม้ผมพังนะ...ผมจะฆ่ามัน ว่าแล้วผมก็ขอไปอาบน้ำแต่งหล่อออกไปเปิดหูเปิดตาส่องสาวๆ น่ารักๆ กับเขาบ้างครับ ผมอาบน้ำแต่งตัวที่บ้านต้นไม้นี่แหละครับ...ส่วนอุปกรณ์แต่งหล่อบางส่วนต้องไปที่บ้านใหญ่ หลังจากผมแต่งหล่อได้ 70% แรกก็เดินมาแต่งให้ครบ 100% พร้อมสำหรับการเดินเที่ยวห้างแล้วครับ ผมเดินลงมาจากบ้านก็เห็นแม่กำลังทำอะไรสักอย่างอยู่ในครัว......
"แม่คร๊าบบบบ......"
"ชิส์....แต่งหล่ออย่างนี้จะหนีแม่ไปไหนอีกล่ะจ๊ะพ่อลูกชาย"
"คินจะไปเดินเล่นที่ห้าง....กับพีมครับแม่....แม่ครับ เอียงหูมาหาคินซิครับ....คินมีอะไรจะบอก" แล้วแม่ก็เอียงหูมาหาผมครับ
"อืมมม.....น่ารักจริงๆ เลยลูกชายของแม่...ดีมากจ๊ะ ไม่เสียแรงจริงๆ ที่เกิดมาหล่อ น่ารัก นิสัยดีเหมือนแม่....อิอิ"
ฟอดดดด.....
"แม่ก็น่าร๊ากกก....มากครับ คินรักแม่ที่สุดเลยครับ"
"จร้า....ปากหวานนะเรา แล้วพรุ่งนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษจ๊ะ"
"อะไรก็ได้ครับแม่....อะไรที่แม่ทำให้ก็พิเศษสำหรับคินหมดแหละครับ" ผมยิ้มกว้างให้แม่
"คิน.....ลูกคือสิ่งสำคัญที่สุดที่แม่เหลืออยู่แค่คินมีความสุข...แม่ก็มีความสุขมากแล้วจ๊ะ ขอบคุณนะจ๊ะที่เกิดมาเป็นลูกของแม่จ๊ะ" ฟอดดดด.....
"คินก็ขอบคุณแม่นะครับ....ที่ทำให้คินเกิดมาและได้เป็นลูกของแม่กับพ่อครับ คินรักแม่มากนะครับ" ผมกอดแม่ไว้แน่น...นำ้ตาก็จะไหลให้ได้ซินะ
"พอแล้วจ๊ะ...เลิกอ้อนแม่ได้แล้วโตเป็นหนุ่มแล้วนะเรายังจะอ้อนแม่อีก ไปดูพีมไป๊ว่าแต่งตัวเสร็จรึยัง....ป่านนี้คงเสร็จแล้วมั้งแม่ว่า" แม่กอดและลูบที่หลังผมเบาๆ อบอุ่นมากครับ
"ครับแม่....คินไปก่อนนะครับ"
"จ๊ะ....ดูแลกันดีๆ ล่ะ อย่าทะเลาะกันนะลูก"
"ครับผม...."
หลังจากผมบอกแม่เรียบร้อยก็เดินออกจากบ้านแล้วเดินตรงไปยังบ้านไอ้พีมครับ....ป่านนี้มันน่าจะเสร็จแล้วนี่ก็จะสิบโมงครึ่งแล้วครับ แต่ทำไมบ้านเงียบจัง...... ผมเปิดประตูแล้วเดินเข้ามาในบ้านเดินตรงขึ้นไปบนห้องมันเลยครับ
ก๊อกๆๆๆ
"พีม.....เสร็จยังว่ะ?"
ก๊อกๆๆๆ
"พีม....เปิดประตูหน่อย" เงียบครับ :hao4:
"อ้าว....คิน มาหาพีมเหรอจ๊ะ?"
"ครับแม่พิม....พีมทำอะไรอยู่อ่ะครับ?"
"พีม....เข้าห้องไปตั้งนานแล้วนะ บอกว่าจะอาบน้ำแล้วจะไปเดินเที่ยวกันคินไม่ใช่เหรอลูก?"
"ครับ....แต่พีมยังไม่เห็นออกมารอคินที่หน้าบ้านคินเลยเดินเข้ามาตามครับ"
"งั้นเดี๋ยวแม่ไปหยิบกุญแจสำรองให้นะจ๊ะ..." แม่พิมเดินเข้าห้องนอนไปสักพักก็เดินกลับออกมาพร้อมกุญแจห้องไอ้พีมครับ
"นี่จ๊ะ....งั้นแม่ไปหาแม่คินก่อนนะจ๊ะ ตามสบายนะจ๊ะลูก"
"ขอบคุณครับ...."
ผมรับกุญแจจากแม่พิมแล้วไขเปิดห้องมันทันทีครับ....แต่ภาพที่ผมเห็นนี่ซิ ไอ้พีมม....มึงจะนอนไปถึงไหนคร๊าบบบ..... ผมละเพลียกับมันจริงๆ ขี้เซาไม่เลิกเลย แล้วยังไงรู้ไหมครับ มันใส่แค่ผ้าเช็ดตัวคาดเอวแล้วนอนตีลังกาสามร้อยหกสิบองศาจนผ้าแทบจะหลุดออกจากเอวอยู่แล้วครับ แมร่ง!!! ยิ่งขาวๆ อยู่ ตึกตักๆ หัวใจเต้นแรงทำไมฟร่ะ....
"พีม....ตื่นๆ พีม...."
"อืมมม...." มันคือพลิกตัวแล้วผ้าที่พันไว้ที่เอวก็แทบจะหลุดอยู่แล้วครับ
"พีม....ตื่น!!!" ผมทำได้แค่เรียกแล้วตีเบาๆ ที่ตัว ให้ตายซิทำไมมึงไม่ใส่เสื้อผ้าให้เสร็จก่อนแล้วค่อยนอนต่อว่ะ
"ไอ้พีม!!!" ผมร้องขึ้นสุดเสียงเพราะผ้าที่มันพันตัวอยู่กองไปอยู่ที่ที่นอนเรียบร้อยแล้วครับ....แต่ดีนะที่มันใส่กางเกงในไว้แล้ว...ห่านน!! ตกใจหมด!! ผมกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่
"อืมม...ไรว่ะ? แหกปากทำไมไอ้คิน..." มันงัวเงียลุกขึ้นนั่งแล้วด่าผมครับ
"เอ่อๆ....มึงอ่ะ ให้กูรอตั้งนานเสือกมานอนต่อ...จะไปไหม?"
"เออๆ แป๊ปนึง กูแต่งตัวก่อน...." ว่าแล้วมันก็รวบผ้าเช็ดตัวมาพันที่เอวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นครับ แล้วเดินไปแต่งตัวหน้าตู้เสื้อผ้า....ใช้เวลาไม่นานนักก็ได้ออกจากบ้านมุ่งสู่ที่หมายสักที
ผมกับมันนั่งแท็กซี่มาครับ...เพราะที่จะไปอยู่ไม่ไกลมากจากบ้านของพวกผม...ที่จริงผมอยากขับรถแม่มาแต่แม่เข้มงวดมากครับเพราะผมยังไม่มีใบขับขี่ แม่บอกว่ารอให้ผมอายุครบก่อนทำใบขับขี่ได้แล้วจะซื้อรถให้เป็นของขวัญ....ผมนี่นั่งนับวันรอเลยครับ
"พีม...ไปไหนก่อนดีว่ะ?"
"ไปโรงหนังก่อนได้ป่ะว่ะ? เผื่อมีหนังที่กูอยากดู"
"เออๆ ไปดิ" แล้วผมสองคนก็ขึ้นไปชั้นบนสุดของห้างเผื่อดูโปรแกรมหนัง
"คิน....กูอยากดูเรื่องนี้ว่ะ!! ดูกัน...."
"เออ....ดูดิ!! มึงจ่าย...."
"โห....มึงนี่ตลอดเลยนะ!! ให้กูจ่ายตลอดเลย"
"แหะๆ กูล้อเล่นน่า.....เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง"
"จริงป่ะว่ะ? ทำไมวันนี้มึงใจดีผิดปกติ?!"
"พูดมากว่ะ!!! ตกลงจะดูไหม? ถ้าดูจะได้ไปซื้อตั๋ว"
"ดูๆๆๆ ป่ะๆ ไปซื้อตั๋วกันเดี๋ยวมึงเปลี่ยนใจ...ฮ่าๆๆ" มันยิ้มอารมณ์ดีแล้วลากตัวผมไปซื้อตั๋วทันทีครับ
"คิน....ได้รอบบ่ายโมงครึ่งจะทำอะไรก่อนดีว่ะ?"
"ไปดูเสื้อกูก่อนแล้วค่อยไปร้านหนังสือมึงเพราะมีเวลาแค่ชั่วโมงนิดๆ เองเดี๋ยวไม่ทัน" ผมบอก
"เออๆ งั้นรีบเหอะว่ะ!! กูอยากดูหนังตัวอย่างด้วยเดี๋ยวไม่ทัน" ว่าแล้วผมก็มุ่งหน้าไปร้านเสื้อผ้าแบรนด์ที่ขึ้นต้นด้วยตัว G ครับ
"ไอ้พีม....ตัวนี้สวยป่ะว่ะ?"
"เออๆ สวยดี...เหมาะกับมึงดี"
"เหรอว่ะ? แต่กูว่าตัวนี้สวยกว่าว่ะ!!"
"ก็เอาสองตัวดิ!!" มันบอก
"ตัวเดียวพอ....เพราะกูต้องซื้ออย่างอื่นอีก"
"ซื้ออะไรว่ะ?" มันทำหน้าสงสัยครับ
"เรื่องของกู...." นี่คือคำตอบของผม
"เออ....เรื่องของมึงกูไม่ยุ่งก็ได้ไอ้บ้าทิว!!" แมร่งง...แค่นี้ทำอารมณ์เสียใส่ผมครับ
"หึหึ...งั้นกูเอาตัวนี้แล้วกัน เดี๋ยวกูมานะกูไปจ่ายเงินก่อน" มันพยักหน้าเฉยๆ ครับ ไอ้นี่ขี้งอนจริงๆ พอผมจ่ายเงินเสร็จก็ไปต่อที่ร้านหนังสือของมันครับ ตอนนี้ไอ้พีมหลุดไปอยู่ในโลกส่วนตัวเรียบร้อยแล้วทิ้งผมให้นั่งง่าวอ่านการ์ตูนรอมันครับ
"พีม...เสร็จรึยังว่ะ?"
"ยัง....เหลือเวลาอีกตั้งครึ่งชั่วโมงอย่างเร่งดิว่ะ!!"
"แต่กูปวดฉี่แล้วนะโว๊ยย..."
"กูไปจับจอเจี๊ยวมึงไว้รึไง!! ก็ไปเข้าห้องน้ำดิว่ะ!!" ดูมันตอบครับ
"เออๆ แมร่ง!!! พอเจอหนังสือทิ้งกูเลยนะมึง....ไปคนเดียวก็ได้ว่ะ"
ผมเดินออกจากร้านหนังสือแล้วเดินไปห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด...พอได้ปลดปล่อยอะไรๆ ก็โล่งก็ดีขึ้นครับ ผมเดินออกมาล้างมือก็ได้ยินคนที่อยู่ในห้องน้ำคุยกัน..."กูสงสารน้องคนนั้นว่ะ!! แมร่งเป็นผู้ชายเสือกโดนผู้ชายรุมจีบซะเอง"....."เออ...ก็น้องเขาน่าตาน่ารักโดนใจไอ้พวกนั้นป่ะว่ะ พวกมันเลยมาจีบอ่ะ กูว่าน้องเขาก็น่าตาบ๊องแบ๊วดีนะเว่ย!! นี่ถ้าเป็นผู้หญิงกูจีบไปแล้ว" นั่นแหละครับที่ผมได้ยิน....แต่อย่าบอกนะว่าเป็นไอ้พีมเพื่อนผม...ไม่น่าน้าา....มันอยู่ในร้านหนังสือนิ ผมล้างมือเสร็จก็เช็ดมือแล้วเดินออกจากห้องน้ำ เดินไปได้ครึ่งทางก็เห็นผู้ชายกลุ่มนึงยืนล้อมกลุ่มกันทำอะไรอยู่หน้าร้านเสื้อผ้ายี่ห้อนึงอยู่ครับ ผมเดินไปใกล้ๆ ก็เห็นว่าคนที่ยืนอยู่ตรงกลางคือไอ้พีมนั่นเอง.....
"ถอยไป!!!....กูเป็นผู้ชายเหมือนพวกมึง...แต่เสือกมาจีบกูไม่มีปัญญาจีบผู้หญิงแล้วเหรอว่ะ?!"
"อ้าว....น้อง เพื่อนพี่แค่ถามชื่อกับขอเบอร์เองนะครับ น่าตาก็น่ารักพูดจาไม่น่ารักเลยน้าา..."
"กูไม่ให้!!....หลบ!!! กูจะไปหาเพื่อนกู!!"
"น้องแมร่ง!! หยิ่งว่ะ!!"
"เห้ยย!!! พีม...มีอะไรป่าวว่ะ?" ผมเดินกระแทกผู้ชายคนนึงแล้วไปยืนข้างหน้าไอ้พีมเลยครับ"
"โห....ที่แท้มีแฟนแล้วนี่เอง แล้วก็ไม่บอกพี่ล่ะครับ"
"ปากดีว่ะสัดด!!! สักทีดีไหม?" ผมกำลังจะพุงเข้าใส่ไอ้พีมก็ดึงแขนผมไว้ครับ
"ช่างมันเถอะคิน....ไปดูหนังกันเถอะว่ะ"
"อย่าให้กูเจอหน้าอีกนะพวกมึง!! กูไม่ปล่อยพวกมึงแน่" ผมบอกพวกมันครับ
"ไปเถอะคิน...กูไม่อยากมีเรื่องว่ะ!!"
"อืม...กูก็ว่างั้นแหละ...เสียเวลาดูหนังฉิบหาย" ผมก็เดินออกมาจากตรงนั้นพวกมันก็ตะโกนตามหลังมาว่า "เลิกกันแล้วมาหาพี่นะครับ พี่รอได้นะ" ดูซิครับ กวนตีนฉิบหาย...แมร่ง!!! ถ้าไอ้พีมไม่ห้ามไว้มีมวยแน่งานนี้
"พีม...มึงจะกินป๊อบคอนป่าวว่ะ?"
"อืม....เอาอันเล็กดีกว่ากูกลัวกินไม่หมด เดี๋ยวกูเดินไปซื้อแป๊ปนะ"
"ไม่ต้องๆ มึงนั่งรอกูอยู่นี่แหละ เดี๋ยวกูไปซื้อเอง...เดี๋ยวก็โดนผู้ชายมาจีบอีกหรอก....หึหึ"
"ไอ้บ้าคิน!! กวนตีนนะมึง!!"
"ฮ่าๆๆ กูล้อเล่น...เดี๋ยวกูมานะ" ผมบอกเสร็จก็เดินไปซื้อป๊อบคอนกับน้ำชุดเล็กมาให้มันครับ
ผมเดินกลับมาจากซื้อป๊อบคอนก็ได้เวลาดูหนังพอดีเลยครับ เราใช้เวลาดูหนังเกือบสองชั่วโมงเพราะเป็นหนังไตรภาคนะครับ สนุกดี....พวกผมมาดูด้วยกันทุกภาคเลยครับ กว่าเรื่องนี้จะมาอีกทีก็คงเป็นปลายปีหน้านู้นแหละครับ พอหนังจบเราก็เดินออกจากโรงอารมณ์แบบหนังจบอารมณ์ไม่จบครับ...เดินพูดมาจนถึงร้านอาหาร...เรากำลังเลือกอยู่ครับว่าจะกินอะไรกันดี
"คิน....เราจะกินอะไรดีว่ะ? แต่กูอยากกินอาหารญี่ปุ่นว่ะ" ดูมันซิครับ...ถามนะ แต่ไม่รอคำตอบผมเลย
"โห....พูดมาขนาดนี้ล่ะ ก็กินอาหารญี่ปุ่นแล้วกัน" แล้วผมกับมันก็เดินเข้าร้านอาหารญี่ปุ่นครับ สั่งอาหารคนละชุดมากินแต่ไอ้พีมมันอยากกินสองชุดนะครับแต่กลัวกินไม่หมดผมเลยต้องสั่งชุดที่มันอยากกินแล้วแบ่งกันกิน...แมร่งเอาแต่ใจฉิบหาย
"คิน....มึงลืมเลี้ยงไอติมกูรึเปล่าว่ะ?"
"แหมๆๆ ไอ้พีม...ไม่ค่อยทวงกูเลยนะมึง!! มึงเดินไปรอกูที่ร้านแล้วกันเดี๋ยวกูตามไป...กูไปเข้าห้องน้ำก่อน" ผมบอก
"เออๆ รีบๆ ตามมานะเว่ย....แมร่ง!! จะปวดอะไรบ่อยขนาดนี้ว่ะ ท่อปัสสาวะรั่วรึไงมึง?!" มันบ่นครับ
"กวนตีน...เดี๋ยวกูโบกเลย"
ผมไม่รอฟังเสียงบ่นของมันหรอกครับ ผมเดินตรงไปที่ช็อปนาฬิกาทันที ผมไปทำอะไรนะเหรอครับ...ก็ไปซื้อของขวัญให้มันนั่นแหละ....พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันเกิดของมันกับผม เราเกิดวันเดียวกัน....ปีนี้ผมเก็บเงินไว้ซื้อนาฬิกาให้มันเป็นของขวัญนะครับ...ไอ้ต๊อง เห้ยย!!! ไอ้พีมมันบ่นว่าอยากได้...รุ่นนี้สวย เพิ่งออกใหม่มันเห็นแล้วรักเลย.... ยี่ห้อขึ้นต้นด้วยตัว G ครับ ตัวเรือนสีดำ สายสีดำ หน้าปัดสีทอง ผมก็ว่าสวยดีนะ... ผมรีบซื้อแล้วจ่ายเงินครับ ไม่ต้องเลือกอะไรมากมายแค่เช็คตัวของนิดๆ หน่อยๆ ครับ...เดี๋ยวมันรอนาน....
"ทำไมไปนานจังว่ะ?" หน้านี่บูดเป็นตูดลิงเลยครับ
"กูไปขี้มา...." ผมบอก
"ไอ้บ้าคิน.....พูดบ้าอะไรว่ะ!! ขี้เข่อ...คนอื่นเขากำลังกินไอติมกันอยู่เดี๋ยวก็ได้อ้วกทิ้งกันพอดี...."
"พีม....แต่ตอนนี้กูว่า...มึงนั่นแหละ!! ที่เสียงดังคนหันมากันทั้งร้านเลยว่ะ" ไอ้พีมมันหันไปมองตามที่ผมบอกแล้วยิ้มแหยะๆ ให้คนในร้านครับ บางคนก็ขำ บางคนก็ส่ายหัว บางคนก็เฉยๆ
"เออว่ะ....กูว่าเราสั่งมากินแล้วกลับบ้านกันเถอะ"
"อ้าว!!....มึงยังไม่สั่งอีกเหรอว่ะ? นั่งทำซากฟรอสซิ่วอะไรอยู่ตั้งนานสองนาน..."
"ก็รอหมามาสั่งนั่นแหละ!!...หมามันไปขี้เพิ่งกลับมา..." มันพูดเสร็จแล้วรีบเอามือปิดปากตัวเองพร้อมกันหันไปมองรอบๆ ว่ามีใครได้ยินที่มันพูดรึเปล่าครับ
"ปากดีนะมึงไอ้พีม....เห็นกูใจดีหน่อยพูดไม่หยุดเลยนะไอ้แห้ง!!"
"หยุดเห่าแล้วสั่งได้แล้วไอ้คิน....กูอยากกินแล้ว!!" มันพูดจบก็หันไปสั่งไอติมกับพนักงานครับ เธอจดไปหัวเราะพวกผมเถียงกันไป...จนผมเริ่มอายๆ คนอื่นเขาล่ะ ไอ้พีมแมร่ง!!! พูดมาก....
"อ้าว!!!....มึงจะรอกูทำไมว่ะพีม....แมร่งเล่นสั่งแทนกูหมด ที่มึงสั่งมาให้กูเพราะมึงอยากกินด้วยใช่ไหม?" ผมถามมัน
"เออ...กูอยากกินสองอย่าง....คึคึ มึงก็กินๆ ไปเถอะน่า...อร่อยนะเว่ย!!!...."
"มึงนี่น้าา....ไอ้ต๊องเอ๊ยยย.... นอกจากจะติ๊งต๊องแล้วยังเอาแต่ใจสุดๆ ไม่เคยเปลี่ยนเลย" ผมส่ายหัวให้กับจอมเผด็จการอย่างมัน... ระหว่างนั่งรอไอศครีมผมกับมันก็กัดกันไปเรื่อยแหละครับ จน.....
"เอ่อ....ขอโทษนะค่ะ" ผมหันไปตามเสียงที่เอ่ยขึ้นข้างๆ ผม
"ครับ....."
"สวัสดีค่ะ....หนูชื่อแก้วนะค่ะ พี่ชื่ออะไรคะ? หนูขอถามได้ไหม?"
"คินครับ พี่ชื่อคิน....น้องมีอะไรกับพี่รึเปล่าครับ?" ผมถามเธอ
"คือพี่มีแฟนรึยังคะ.....ถ้าพี่ยังไม่มีแฟน แก้วขอเบอร์พี่ได้ไหมคะ?" เธอพูดไปอายไปครับ...แต่สำหรับผม ผมว่าเธอโคตรใจกล้าเลย....
"พี่ยังไม่มีแฟนครับ....กำลังรับสมัครอยู่พอดี"
อร๊วกกกก.........
"เป็นอะไรของมึงไอ้พีม....แพ้ท้องเหรอ?"
"แพ้ท้องบ้ามึงซิ....น้องครับ ไอ้นี่มันเจ้าชู้มากนะครับ น้องอย่าไปเชื่อมันนะครับ....พี่ขอเตือนน้องด้วยความหวังดีนะครับ" ไอ้สาดดด.....พีม!!!!
"ไม่เป็นไรค่ะ.....แก้วชอบผู้ชายเจ้าชู้" ป๊าดดด.....น่ารักแต่แรงมากครับ อย่างนี้ต้องสนองซะหน่อย....
"ขอบคุณมากครับ....น้องแก้ว" ผมพูดพร้อมกับโปรยยิ้มหวานกระชากใจ
"แก้วขอเบอร์พี่คินได้ไหมคะ?....."
"ได้ซิครับ เบอร์พี่ 089-9xx xxxx ครับ"
"น้องครับ....ไอ้คินมันเจ้าชู้จริงนะครับ มันพูดอย่างนี้กับทุกคนแหละ พี่ไม่อยากให้น้องเสียใจนะครับ" ไอ้พีมมม.....น้องแก้วมองมาที่ผมก่อนจะยิ้ม
"ไม่เป็นไรค่ะ....แก้วชอบคนเจ้าชู้ค่ะ ขอบคุณนะค่ะที่เป็นห่วงแก้ว" น้องแก้วหันไปพูดกับไอ้พีมครับ ไอ้พีมอ้าปากค้างเลยครับ ฮ่าๆๆๆ
"ขอบคุณมากนะค่ะพี่คิน.....งั้นแก้วขอตัวไปหาเพื่อนก่อนนะค่ะ"
"ครับ....อย่าลืมโทรมานะครับ พี่จะรอครับ..." หวานจัดหนักไปครับ พูดอย่างนี้หลงผมทุกราย...ไม่รอด
"แหวะ!!! กูจะอ้วกว่ะ!!"
"อย่าอิจฉาซิพีม....มึงต้องทำใจที่มีเพื่อนหน้าตาดีอย่างกูนะเว่ย!!!!"
"เออ....ไอ้หล่อ หล่อแบบบ้าๆ อย่างมึงกูไม่อิจฉาให้เสียเวลาหรอก..." แล้วไอศครีมก็มาเสริฟขัดมวยคู่เอกครับ เรานั่งก้มหน้าก้มตากินไอศครีมกันอยู่ก็มีเสียงน่ารำคาญมากวนเวลาพวกผมอีกครั้ง
-
"สวัสดีครับ....." ผู้ชายขาว สูง หน้าตาดียืนยิ้มมองไอ้คนที่ก้มหน้าก้มตากินไอติมอยู่ครับ
"มีอะไรรึเปล่าครับ..." ผมถาม ไอ้พีมก็เงยหน้าขึ้นมา ไอ้หนุ่มนั่นก็จ้องไปที่ไอ้พีมก่อนจะยิ้มตาหวานเยิ้ม
"ใครว่ะ?...." ไอ้พีมถาม
"มึงรู้จังไหมพีม?" ผมถามกลับ
"ไม่ว่ะ....เพื่อนมึงเหรอ?" อ้าว....ไอ้นี่มันต๊องจริง....เพราะเพื่อนผมก็เพื่อนมันทุกคนครับ เราเถียงกันว่าอยู่สักพักผู้ชายคนนั้นก็พูดขึ้นว่า....
"พี่ชื่อพอลครับ....น้องชื่อพีมใช่ไหมครับ? พี่ได้ยินเพื่อนน้องเรียกว่าพีม ไอ้ต๊องก็ดันพยักหน้ายอมรับว่าใช่....บ้าเอ๊ย!! มันบื้อจริงๆ เล๊ยย
"พี่มีอะไรกับเพื่อนผมรึเปล่าครับ?" ผมถามเพราะเริ่มสงสัยจนทันไม่ไหว ไอ้พีมก็กินไปมองหน้าผมสลับกับผู้ชายคนที่ชื่อพอลครับ
"พี่ขอเบอร์น้องพีมได้ไหมครับ?" ดู๊....มันไม่สนใจคำถามผม มันดันหันไปถามไอ้พีมเฉยเลยครับ....
"พี่จะเอาเบอร์ผมไปทำไมอ่ะ? เราไม่รู้จักกันนิ" เอ่อ!! ค่อยยังชั่ว...อย่างน้อยมันก็รู้ตัวว่าไม่ควรให้เบอร์คนอื่นมั่วซั่วครับ
"พี่แค่อยากทำความรู้จักพีมเอาไว้นะครับ เห็นพีมซื้อหนังสือเรื่อง....อยู่ที่ร้านหนังสือ พี่ก็ชอบเรื่องนี้มาก ติดตามคนแต่งคนนี้ทุกเรื่องเลยครับ" ป๊าดดด....คอเดียวกัน หึหึ เพื่อนผมไม่โง่นะคร๊าบบบ....มันไม่ให้หรอก
"อ้าว...จริงดิ พี่ก็ชอบเหรอ?"
"ครับ...พี่ชอบมากมีหนังสือทุกเรื่องที่เขาเขียนเลยนะครับ"
"งั้นพี่มีเรื่องนี้ไหม....?" มันบอกชื่อหนังสือครับ ผมไม่รู้เรื่องด้วยหรอก แต่มันสนิทไปไหม? เพิ่งเจอกันครั้งแรกนะเว่ย!!! ไอ้พีม....มีสติๆ
"มีครับ....สนุกมาเลย"
"เห้ย!!! พี่นั่งๆๆ" ชวนเขานั่งทำม้ายย.... ไอ้พีมมมม
"พีม!!! รีบๆ กินจะได้รีบกลับบ้าน" แทรกด่วนๆ
"เออ....รู้แล้ว" ดูมันตอบดิครับ
"คือ...ถ้าพีมอยากอ่านพี่ให้ยืนได้นะครับ เพราะตอนนี้เล่นนี้ไม่มีขายแล้วด้วย" มึงครับ....พูดเรื่องหนังสือแต่ตามึงนี่เยิ้มซะ!!!
"จริงป่าวพี่....งั้นพี่เอาเบอร์พี่มาดิ" พีมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากำลังจะกดเบอร์ครับ
"พีม...." ผมเผลอเรียกชื่อมันเสียงดังเลยครับ
"อะไร!! ไอ้คิน...เบาๆ ดิว่ะ พูดซะดังเกรงใจคนอื่นเข้าบ้าง!!"
"พี่กดให้ดีกว่าครับ...."
"เห้ยยย!!!!...."
ไม่ใช่เสียงไอ้พีมครับ แต่เป็นเสียงของผมที่แหกปากออกไปเพราะไอ้คนชื่อพอลมันหยิบโทรศัพท์จากมือไอ้พีมไปกดเบอร์แล้วโทรเข้าเครื่องของมัน ไอ้ต๊องนี่ก็บื้อมากไปแล้วครับ เขามาจีบมันยังไม่รู้ตัวอีก...ไอ้ต๊องพีม......
"นี่ครับ....เบอร์พี่ ถ้าพีมอยากยืมตอนไหนก็โทรมาได้เลยนะครับ หรือ line มาก็ได้ครับ" สาดดด....จีบเพื่อนกูหน้าด้านๆ ไอ้ต๊องนี่ก็นั่งเซฟเบอร์เฉยเลยครับ
"ครับพี่....ขอบคุณนะครับ" ยังจะไปขอบคุณเขาอี๊กกก.... กูอยากตาย
"งั้นพี่ไม่รบกวนพีมแล้วนะครับ...ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ" ยิ้ม ยิ้ม มึงบ้าป่าวว่ะไอ้พอล
"ครับพี่....ยินดีที่ได้รู้จักครับ" ใส ใสมากเพื่อนกู อ่อนต่อโลกสุดๆ เพลีย!!!
"บายครับ....เดี๋ยวพี่โทรไปคุยด้วยนะครับ" ยังจะโทรมาอีกนะมึง...กล้ามากสาดดด... แล้วมันก็เดินยิ้มหวานกลับโต๊ะไปครับ ผมนั่งกอดอกมองไอ้ต๊องที่กินไอติมต่ออย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
"เป็นอะไรว่ะ? ไม่กินอ่ะ ละลายหมดแล้ว!!" เพื่อนกูหรือนี่.......โตไปมึงต้องเป็นเด็กช่างแน่ๆ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย....
"มึงให้เบอร์เขาไปทำไม? มึงรู้จักเขาเหรอไอ้พีม..." ผมถาม
"ก็กูอยากอ่านหนังสือเล่มนั้น...กูหาซื้อไม่ทันว่ะ เสียดายฉิบ!!"
"เขามาจีบมึง...มึงไม่รู้ตัวเหรอพีม?" ผมกลั้นใจถามต่อ
"บ้าเหอะ!! พี่เขาแมนๆ กูก็แมนๆ จีบเจิบอะไรของมึง ไอ้บ้าคิน!!" มับตอบแล้วกินไอติมต่อ...แต่ของผมละลายไปเรียบร้อยแล้วครับ
"มึงโง่เหรอพีม? ถึงไม่รู้ว่าเขามาจีบนะ" ไม่ไหวแล้วครับ....ต้องทำให้มันตาสว่างขึ้นบ้าง
"เอ๊ะ!!! ไอ้คิน....มึงนี่ยังไงว่ะ? กูบอกว่ากูเป็นผู้ชาย ดูปากพี่พีมนะครับ....กู เป็น ผู้ ชาย.....กูก็มีจอเจี๊ยวเหมือนมึงนะโว๊ยยย.... พี่เขาจะมาจีบกูทำไมว่ะ" ป๊าดดดด....สมองมันทำด้วยอะไรว่ะ
"ไอ้พีมมม...." ผมลากเสียงยาวเรียกชื่อมันครับ
"กูอิ่มแล้วไปจ่ายเงินกัน กูอยากกลับบ้านแล้ว..." มันยังไม่สนใจสิ่งที่ผมพูดอยู่ดีครับ
ผมส่ายหัวให้มันก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจ่ายเงิน มันหยุดคุยกับไอ้คนชื่อพอลครับ ไอ้นั่นมันเรียกไอ้พีมไว้ คุยกันยิ้มหน้าบานเชียว....ไอ้ต๊องเอ๊ยยย ผมเพลียกับมันจริงๆ ครับ สักพักมันก็เดินออกมาหาผมที่ร้าน เรานั่งรถแท็กซี่กลับบ้านกันครับเพราะขี้เกียจต่อรถเมย์ ไอ้พีมอิ่มแล้วก็หลับซบลงที่ไหล่ผมก่อนคออ่อนหัวจะตกลงไปที่ตักของผมแทน... มันนอนจนถึงบ้านเลยครับ ผมปลุกมันให้ลงจากรถ มันเดินเซไปเซมาจนจะเดินชนต้นไม้หน้าบ้านอยู่แล้วครับ ผมต้องนั่งยองๆ ลงให้มันขึ้นหลัง
"พีม....หลับยังว่ะ?" ผมแบกมันขึ้นหลังแล้วถาม
"ยัง....แต่ง่วง" นี่คือคำตอบ
"มึงจะไปนอนกับกูป่าวว่ะคืนนี้?"
"อืม....ถ้ากูตื่นนะ!!"
"แสดงว่ามึงจะนอนก่อน...แล้วมืดๆ จะไปนอนที่บ้านต้นไม้กับกูใช่ไหม?"
"อืม....ถ้ากูตื่น"
"มึงต้องมานะโว๊ยยย...." ผมพูดต่อ
"อืม....ถ้าตื่น" ยิ่งพูดมันยิ่งตอบสั้นขึ้นๆ ครับ
"พีม.....?"
"อืม...ว่า?"
"กูจะรอมึงที่บ้านต้นไม้นะ..."
"อืม....ถ้าตื่นนนน....."
ไปแล้วครับ....มันไปเฝ้าพระอินทร์แล้วครับ ผมวางมันลงบนที่นอนก่อนที่จะไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ เอาของขวัญไปซ่อนไว้ก่อนครับ แล้วก็นั่งเล่นเกมส์ เล่นจนนิ้วล็อคอ่ะ ฮ่าๆๆๆ จริงจังมากครับ... บอกเลย เล่นจนง่วงนอนเลยของีบแล้วล้มตัวลงบนที่นอนนุ่มครับ..... คร่อก!!! ผมรู้สึกตัวอีกที่เพราะมีอะไรยุ๊กยิ๊กอยู่ใกล้ตัวผมครับ เลยลืมตาขึ้นมาเห็นว่าไอ้พีมกำลังนั่งกอดอกมองผมอยู่ ตอนนี้ข้างนอกมืดแล้วครับ หันไปดูนาฬิกาเป็นเวลาสองทุ่มสิบห้า
"ไอ้คิน!! ทำไมมึงไม่ไปส่งกูที่ห้องบนบ้านกูว่ะ? พากูขึ้นมานอนที่นี่ทำไม?" ใช่ครับ....ผมแบกมันขึ้นมาบนบ้านต้นไม้ของผมครับ
"ก็กูกลัวมึงไม่ตื่นอ่ะ....เดี๋ยวมึงไม่มานอนกับกูที่นี่" ผมตอบ
"แมร่ง!!! กูเหนียวตัวฉิบหาย ยังไม่ได้อาบน้ำเลย" มันบ่นครับ แหะๆ ผมลืมเปิดแอร์ให้มัน
"ไปอาบน้ำดิ.....แล้วมานอนที่นี่กับกูนะ หรือมึงจะอาบที่นี่เลยก็ได้แล้วใส่ชุดกู"
"ไม่....เดี๋ยวกูไปอาบที่บ้าน ไปหาแม่ด้วย....แล้วค่อยมา"
"เออๆๆ รีบไปรีบมานะมึง"
"เออๆ ไอ้บ้านิ แม่กูเป็นห่วงแล้วมั้งลูกยังไม่ถึงบ้านถึงช่อง" มันบ่นแล้วเดินลงจากบ้านต้นไปแล้วครับ....ไม่ได้ล่ะ....ผมต้องดูแลมันซะหน่อย!! คือมันบ่นคนเดียว ฟังคนเดียว มันติ๊งต๊องจะเข้าขั้นบ้าแล้วครับ ฮ่าๆๆๆ
ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำใหม่ครับ เปลี่ยนชุดนอนเรียบร้อย มานอนดูทีวีรอมัน....ผมรอมันเกือบสี่ทุ่มก็ยังไม่เห็นมันมาเลยครับ แมร่งง!!!!.....แอบไปหลับอีกแน่ๆ เลยครับ โทรหามันดีกว่า....
Tru...... Tru.......
"โหล...." เสียงรับสายยานคางมากครับ
"ไอ้พีม!!! เมื่อไหร่มึงจะมาว่ะ?!"
"อืม.....รู้แล้ว" ยังไม่ตื่นครับ มันกลับไปหลับต่อชัวร์
"อืม...แล้วก็รีบมา!!! กูรออยู่!!" ผมตะโกนใส่สายเสียงดังมากครับ :m16:
"เออ!!!!! กู รู้ แล้ว!!!!" มันตอบดังกว่าอีกครับ :angry2:
"เออ....งั้นแค่นี้รีบมาล่ะ อย่าให้กูต้องไปลากมานะมึง!!"
ตู๊ดๆๆๆๆๆๆ
สายหลุดไปแล้วครับ มันตัดสายผม.... กวนตีนสุดๆ ผมนอนดูทีวีไม่เกินครึ่งชั่วโมงก็ได้ยินเสียงมันกำลังขึ้นมาครับ
"ไอ้บ้าคิน!!!! มันเป็นห่านนน...อะไรว่ะ จิ๊กกูจังเลย?!" บ่นมาแต่ไกลเลยครับ
"พูดมากว่ะ....มานอนนี่เร็ว หนังกำลังสนุกเลย" ผมตบลงบนที่นอนด้านหน้าของผมครับ มันเดินมานอนลงอย่างว่าง่าย
"ดูเรื่องอะไรว่ะ?" มันถาม
"ไม่รู้......"
......
"ไม่ได้อ่านชื่อเรื่องเหรอว่ะ?" ยังคงถามต่อ
"เออ......"
.....
"เช่าหรือซื้อมาว่ะ?"
"ซื้อมา....."
.....
"ใครซื้อมาว่ะ?"
.....
.....
"มึงนั้นแหละ....ซื้อมา" :katai1:
************************************* TBC.
เห็นไหม...เราบอกแล้วว่าเรื่องนี้ไม่มีมาม่าจริงๆ นะค่ะ
ขอบคุณสำหรับเม้นนะค่ะ...มีกำลังใจขึ้นเยอะเลยค่ะ
ฝากเพจนิยายกับนิยายเรื่องอื่นๆ ของเขาด้วยน้าา....
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนิยายค่ะ....
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่มีมาม่ามีแต่ไอติม ล้อเล่งๆๆจ้า
พีมนี้ซื่อจริงไรจริงเลยนะ คิมลูกไหนๆ หนูฉลาดกว่าช่วยจีบพีมเร็วได้ม้ายยยยย
แม่ยกรอจนตัวสั่นแล้วเนี่ย :a3: :a3: :a3: :a3:
-
:really2:
พี่พอลยังมีบทอีกไหมคะ??
เราจะได้ต้มน้ำรอ~
-
คินค่ะ!! เลิกซึนรู้ใจตัวเองได้แล้วนะเดี๋ยวก็ มคปด จะหาว่าเหมียวไม่เตือน!!!
-
:hao6: จะบ้าบอกันไปถึงไหนอยากรู้. ฮ่าๆๆ
-
:m20: :m20: :m20: ซื้อมาเองยังไม่รู้เรื่องอีก.. :pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
★เรื่องนี้ไม่มีมาม่า♡...♡มีแต่ไอ้บ้ากับไอ้ต๊อง★
★ตอนที่ 3 HBD ไอ้บ้ากับไอ้ต๊อง★ ไอ้ขี้งอน
11.59 นาที 55 วินาที
5
4
3
2
1
"Happy Birthday นะพีม....." :mc3: :mc2:
"Happy Birthday ไอ้บ้าคิน....คึคึ" :mc3: :laugh3:
"เห้ย!!! ไรหว้า....พูดให้มันดีๆ หน่อยดิ ไม่ซึ้งเลย..." ผมบ่นอุบเลยครับ อุตส่าห์จะทำซึ้งซะหน่อย :angry2: :m16:
"จะเอากี่อันซึ้งอ่ะ....แม่กูมีอันเดียวว่ะ ฮ่าๆๆๆ" :laugh:
"แมร่งเอ๊ย!!! เสียบรรยากาศหมด..." จริงๆ เสียบรรยายกาศหมดอุตส่าห์จะทำสไปรท์มันซะหน่อย
"บรรยากงบรรยากาศอะไรของมึงไอ้คิน...ก็แค่วันเกิด อ่ะนี่....สุขสันต์วันเกิดนะเว่ย!!!" มันยื่นสร้อยคอทอคำขาวมีจี้เป็นรูปวงกลมเล็กไม่ใหญ่มากมีรูปดาวอยู่ตรงกลางครับ
"โหห....ลงทุนว่ะ แพงป่ะว่ะเนี๊ยะ?!!" ผมแกล้งถามครับแต่หน้านี่ยิ้มแฉ่งไปแล้วเรียบร้อย
"ไม่แพงหรอก...กูซื้อตอนมันเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นนะ"
ป๊าบบ!!!!
"โอ๊ยยย....ตบหัวกูทำไมว่ะไอ้คิน กูเจ็บนะเว่ย!! แมร่ง!!! ชอบทำร้ายร่างกายกูตลอดเลยนะมึง!!"
"แล้วที่ไหนเขามีขายว่ะ ทองคำขาวลดเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นของมึงเนี๊ยะ ไม่แจกฟรีเลยล่ะถ้าจะลดขนาดนี้นะ!!"
"เออ....แมร่ง!!! กูไปวิ่งไทยมานะ ฟรี!!"
"วิ่งราวไหม? ไอ้เหี้ยพีม" ป๊าบบบ..... ขออีกทีเหอะ กวนตีนดีนัก :ruready :ruready
"โอ๊ยยย...มึงจะตบให้กูเยี่ยวใส่ที่นอนคืนนี้เลยรึไงว่ะ?!! ตบอยู่ได้...มึนหมดแล้วเนี๊ยะ!!"
"กูจะตบจนกว่าจะพอใจ....มึงมีอะไรไหม?"
"มี!! เพราะกูจะเอาของขวัญกูคืน...ไม่ให้แมร่งล่ะ ไอ้บ้าคิน...มึงๆๆ มึงจำไว้เลยนะมึง" มันพยายามจะแย่งของขวัญออกจากมือผมครับ กลัวขาดฉิบ!!
"ไอ้พีม....หยุด!!!" ผมตะโกนขึ้นเสียงดัง ได้ผลครับมันหยุดทันที :angry2:
"ทำไม?!!!!" ตะโกนกลับไม่น้อยหน้ากันเลยที่เดียว :angry2: :angry2:
"เดี๋ยวขาด....มึงนี่เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง...ไอ้ต๊องเอ๊ยยย!!!" มันนั่งหน้าบูดทันทีครับ ผมเอื้อมมือไปหยิบกล่องสี่เหลี่ยมสีดำผูกด้วยโบสีทองที่ซ่อนไว้ใต้หมอนแล้วยื่นไปให้มัน
"อ่ะ....สุขสันต์วันเกิด" มันยิ้มทันทีเลยครับ :mc2: :m18:
"ไอ้คินนน....ไอ้เพื่อนรัก กูนึกว่ามึงจะไม่มีของขวัญให้กูซะอีก" มันกระโดดกอดผมจนล้มไปนอนลงบนที่นอนเลยครับ
"ฮ่าๆๆๆ เปิดดูก่อนดิ ชอบรึเปล่า?" มันรีบลุกขึ้นนั่งแล้วแกะกล่องของขวัญออก แต่มันบรรจงแกะมากครับ ไม่รู้หกโมงเช้าจะแกะเสร็จไหม? ส่วนผมก็นอนตะแคงชันศอกกับที่นอนมองดูมันแกะของขวัญ
"เห้ยย!!! แชรดดด....มันใช่อ่ะ ไอ้คินนนน....กูรักมึงงง..." :กอด1: :impress2:
"ฮ่าๆๆๆ ไอ้พีมกูจั๊กจี้...." มันกระโดดทับตัวผมนอนหงายราบไปกับที่นอนแล้วเอาหน้าถูไปมาอยู่ตรงน่าอกผมครับ ไอ้ต๊องนี่มันชอบทำเหมือนเป็นหมาชอบอ้อน ชอบหยอกเจ้าของซะอย่างนั้น มันแกล้งเล่นกับผมอยู่ได้สักพักก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มแฉ่ง...
"ขอบใจนะไอ้คิน....กูโคตรอยากได้เลย มึงนี่รู้ใจกูจริงๆ เลย คึคึ" แล้วมันก็ลุกขึ้นนั่งหยิบนาฬิกาขึ้นมาใส่ พลิกไปพลิกมาดูทุกองศาก็ว่าได้ครับ แล้วก็นั่งยิ้มเป็นบ้ากับของขวัญที่ผมให้ ผมเห็นมันชอบผมก็อดมีความสุขตามมันไปไม่ได้ครับ
"ถ้าดูจนพอใจแล้วก็นอนได้แล้วพีม....พรุ่งนี้จะได้ตื่นไปใส่บาตรวันเกิดพร้อมแม่ๆ เรา"
"อืม....นอนๆ งั้นกูเดินไปปิดไฟให้" ว่าแล้วมันก็ลุกขึ้นเดินไปปิดไฟแล้วลงมานอนบนที่นอนข้างผมครับ ตอนนี้เราอยู่ในความมืดมีแค่แสงจันทร์ที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างของบ้านต้นไม้พอให้เห็นเงาพอรางๆ
"จะใส่นาฬิกานอนรึไง? ทำไมไม่ถอดออกก่อน" ผมถาม
"เรื่องของกู...กูจะใส่นอน คึคึ" :man1:
"ปากดีจริงนะมึงเนี๊ยะ!! หัดพูดเพราะๆ กับกูบ้างดิ"
"มึงก็พูดเพราะๆ กับกูก่อนดิ แหมๆๆ ทีกับสาวๆ มึงพูดทีนี่มดแทบจะกัดปากอยู่ล่ะ หวานสาดดด.... ที่กับกูนิไม่มี๊ไม่มีว่าจะพูดเพราะๆ บ้าง แถมแกล้งกูนิบ่อยเลย วันไหนไม่ได้แกล้งกูมึงคงจะนอนไม่หลับใช่ไหม?"
"หึหึ...เออว่ะ!! กูชอบแกล้งมึงคนเดียว...ไม่รู้ทำไมเหมือนกันแกล้งแล้วสนุกดีว่ะ"
เพี๊ยะ!!!
"โอ๊ยยยย.....มึงตีกูทำไมว่ะไอ้พีม?!!"
"กูหมันใส้มึง....มีอะไรไหม?!!"
"วันนี้กูให้อภัยมึงหนึ่งวันเพราะเป็นวันเกิดมึงหรอกนะ พรุ่งนี้เช้าอย่าลืมทำตามสัญญาด้วย"
"เออ....รู้แล้วน่า...นอนๆๆๆ ง่วงล่ะ"
....
....
"คิน....หลับยัง?"
"อืม....ว่าไง?" ผมกำลังเคลิ้มๆ จะหลับเลยครับ
"บอกแม่ซื้อที่นอนให้ใหม่ดีไหมว่ะ?"
"ทำไมต้องซื้อ?"
"ก็ที่นอนมึงแค่สามฟุตครึ่งอ่ะ...กูนอนดิ้นไม่ได้ ดิ้นนิดนึงก็ตกพื้นแล้วอ่ะ"
"พื้นเตี้ยๆ เอง" ผมบอก
"แต่กูตื่นมาปวดเมื่อยทุกทีเลยนะเว่ย!!!" ไอ้นี่มันชอบนอนดิ้นครับ
"ไม่ต้องซื้อหรอก...นอนที่นอนอันนี้แหละ กูชอบ..." ใช้มานานแล้วครับ ตั้งแต่เด็กๆ เรานอนด้วยกับเกือบทุกคืน นอนที่นอนอันนี้มาตั้งแต่เด็กๆ จะเปลี่ยนก็เสียดาย มันนุ่ม มันอบอุ่นแปลกๆ แล้วตัวพวกผมสองคนก็โตขึ้นเรื่อยๆ เห้ย!! ไม่ใช่ซิ แค่ผมคนเดียวมั้งที่โตขึ้นเรื่อยๆ ไอ้พีมนี่เหมือนจะเลิกโตแล้วครับ สองปีมานี่มันสูงขึ้นแค่สองเซนเอง มันบ่นประจำว่าผมสูงเป็นเปรตพระเจ้าชอบลงโทษมันคนเดียวเลยสาปให้มันเตี้ยไม่ยอมสูงเหมือนเช้าบ้านเขา....มันติ๊งต๊องใช่ไหมครับ
"แต่กูนอนดิ้นอ่ะมึง....กูนอนดิ้นๆๆๆ มึงได้ยินไหม?" ไอ้ต๊องเริ่มงี่เง้า งอแงแล้วครับ ไม่ได้ดังใจมันก็เป็นอย่างนี้ตลอด...
"เขยิบมานี่มะ...." ผมเอื้อมมือไปรวบตัวมันมาชิดกับตัวผมแล้วโอบกอดมันไว้หลวมๆ
"นอนอย่างนี้แหละ....จะได้ไม่ดิ้น"
"อืม...." มันตอบสั้นๆ
"นอนซะ....ฝันดีนะพีม" :กอด1:
"อืม....ฝันดีนะไอ้คินบ้า" :กอด1:
ผมฝันดีอย่างที่มันอวยให้จริงๆ ครับ ฝันว่าเราสี่คน แม่ผม แม่มัน ผมและก็ไอ้พีมนั่งหัวเราะกันอยู่หน้าบ้านอย่างมีความสุข ในฝันทุกคนมีแต่รอยยิ้มแล้วพ่อของผมกับพ่อของมันก็อยู่ด้วย ทั้งๆ ที่ในฝันผมรู้นะครับว่าพ่อผมกับพ่อมันเสียชีวิตไปแล้วทั้งคู่แต่ทำไมผมรู้สึกว่าพ่อของพวกผมยังอยู่กับพวกเราเสมอ ผมตื่นจากฝันดีของผมเพราะไอ้คนที่นอนข้างๆ มันดันละเมอครับ
"แม่ครับ....ไอ้คินมันแกล้งพีมครับแม่...แม่ตีมันให้หน่อยครับแม่....ตีไอ้คินให้พีมทีครับแม่...แจ๊บๆๆ" ตามด้วยเสียงเคี้ยวน้ำลาย...ไอ้นี่มันอาฆาตผมจริงๆ นะเนี๊ยะขนาดนอนยังบอกให้แม่ไล่ตีผมเลย หึหึ ผมรวบตัวมันเข้ามาใกล้อีกนิดแล้วก็นอนต่อครับ ตีห้าครึ่งนาฬิกาก็ปลุกผมตื่นตามเวลาเป๊ะครับ
"พีม....พีมตื่นเร็ว อาบน้ำไปใส่บาตรกัน"
"อืมม....อีกนิดนะคิน ห้านาทีนะ เดี๋ยวพีมตื่น" หึหึ...อัตโนมัติมากครับ เปลี่ยนโหมตเป็นพีมผู้น่ารักทันที
"พีม...ห้านาทีพอนะ" ผมกระซิบที่ข้างหู
"อืม....ห้านาที" แล้วมันก็พลิกตัวเอาขามาพาดที่เอวผมแล้วนอนกอดผมไว้ทั้งตัว ผมนอนมองมันหลับจนครบห้านาทีตามที่มันขอแล้วครับ
"หมดเวลาแล้วพีม....ตื่นเร็ว เดี๋ยวไปใส่บาตรไม่ทันนะ"
"อืม...." พีมมันค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งทั้งๆ ที่ตายังหลับอยู่ เกาหัวจนยุ่งเหยิง
"ไปอาบน้ำซะ....จะได้ลงไปใส่บาตรกับแม่เรา"
"อืม...." เสียงตอบกลับทั้งที่ยังหลับตาอยู่ครับ มันเดินเข้าไปห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ ห้องน้ำนี้พ่อทำให้เพื่ออาบน้ำอย่างเดียวครับ แต่ถ้าต้องการจัดหนักต้องลงไปที่บ้านใหญ่ สำหรับผมไม่มีปัญหาอยู่แล้วครับเพราะไม่ค่อยปวดหนักตอนกลางคืนซักเท่าไหร่ พีมมันหายเข้าไปในห้องน้ำไม่นานมากครับ มันก็เปิดประตูออกแล้วโพล่แค่หัวออกมา....
"คิน....ผ้าเช็ดตัวหน่อยคร๊าบบ"
"หึหึ....รอแป๊ป" ผมบอกแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวให้มันครับ มันหายกลับเข้าไปในห้องน้ำแล้วก็พันผ้าเช็ดตัวออกมา ผมก็หยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าไปอาบน้ำต่อจากมัน เราสองคนใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงก็เสร็จเรียบร้อยครับ แต่งตัวเสร็จก็เดินมาหาแม่ที่อยู่ในครัว กำลังเตรียมกับข้าวสำหรับใส่บาตรอยู่ครับ
"อ้าว....มาแล้วเหรอเด็กๆ ทันเวลาพอดีเลยลูก" แม่ผมครับ กำลังยกหม้อกับข้าวออกจากเตาพอดี
"พีม....มาช่วยแม่จัดดอกไม้เร็วลูก" แม่พิมเรียกพีมให้เข้าไปช่วยครับ
"แม่ทำอะไรบ้างครับ?" ผมเดินเข้าไปกอดแม่จากด้านหลังที่กำลังยืนตักแกงใส่ถุงอยู่
"แม่ทำแกงส้มผักรวม, หมูทอดกระเทียม, แกงจืดวุ้นเส้นใส่หมูสับกับเต้าหู้, ผัดเปรี้ยวหวานใส่กุ้งจ๊ะ เป็นไงชอบไหม?" แม่ผมน่ารักที่สุด เพราะอาหารสี่อย่างนี้เป็นของโปรดของผม พีมและพ่อของเราทั้งสองคนครับ
"ชอบมากครับ...คินชอบอาหารที่แม่ทำทุกอย่างเลยครับผม"
"จ๊ะ....แม่ดีใจที่ลูกชอบจ๊ะ พีม...มาชิมดูไหมลูกว่าถูกปากไหม?"
"ไม่ชิมครับแม่ครีม...พีมว่าอร่อยชัวร์ พีมไม่ต้องชิมแค่ได้กลิ่นก็รู้แล้วครับว่าอร่อย....คึคึ"
"ปากหวานจริงๆ พีมนิแม่เขินนะเนี๊ยะ"
"พีมเอาใจแต่แม่ครีมนะ...แม่ก็ช่วยทำนะลูก"
"โอ๋ๆๆๆ แม่พิมของพีมก็เก่งคร๊าบบ...มามะๆ มาให้พีมหอมหน่อยครับ" ฟอดด.... ฟอดด... "แก้มแม่พิมห๊อมม...หอม" ดูมันอ้อนแม่ๆ ซิครับ จะไม่ให้แม่ๆ หลงได้ไงเวลาอยู่กับมันๆ ชอบปากหวานใส่ขนาดนี้
"เอาล่ะจ๊ะ....เรียบร้อยแล้ว คินกับพีมมาช่วยแม่ยกของไปรอพระที่โต๊ะหน้าบ้านนะครับ เดี๋ยวแม่เก็บของตรงนี้ก่อนแล้วจะตามไปจ๊ะ"
"ครับแม่, ป่ะพีม..." ผมกับพีมยกกับข้าว ข้าวสำหรับใส่บาตร ดอกไม้ที่จัดเป็นช่ออย่างสวยงามสำหรับถวายพระ บัวลอยหลากหลายสีสันที่จัดใส่ถุงไว้เรียบร้อยและน้ำดื่มขวดเล็กๆ ขนาดพอเหมาะสำหรับใส่บาตรครับ ผมกับพีมช่วยกันจัดวางไว้บนโต๊ะอย่างสวยงาม ไม่นานนักแม่ของเราก็เดินออกมายืนรอพระด้วยกันที่หน้าบ้านครับ เราสี่คนยืนรอพระอยู่สักพักหลวงพ่อก็เดินมาบิณฑบาตเหมือนทุกๆ เช้าครับ เราทั้งสี่คนถอดรองเท้ายืนเท้าเปล่ากับพื้นแล้วนั่งยองๆ ลงกับพื้นพร้อมกับยกมือไหว้
"นิมนต์ค่ะหลวงพ่อ....วันนี้วันเกิดลูกชายค่ะ อยากให้หลวงพ่อช่วยให้พรลูกๆ ดิฉันหน่อยค่ะ จะได้เป็นศิริมงคลแก่ชีวิตค่ะ"
"ลูกคนไหนล่ะโยม?" หลวงพ่อถาม
"ทั้งสองคนเลยค่ะหลวงพ่อ....เด็กสองคนนี้เกิดพร้อมกันค่ะ"
"งั้นโยมก็ใส่บาตรก่อนแล้วค่อยรับพร"
"ค่ะ..." พวกเราสี่คนช่วยกันตักข้าวใส่บาตร ตามด้วยกับข้าว ขนมหวาน น้ำและดอกไม้วางบนฝาบาตรครับ หลังจากนั้นก็นั่งลงพร้อมกับยกมือไหว้เพื่อรับพรจากหลวงพ่อ หลวงพ่อให้พรเสร็จก็พูดขึ้นว่า...
"สุขกาย สุขใจ ความสุขใดๆ ก็ไม่เท่ากับความรักที่ผู้เป็นแม่มอบให้ทำให้เราได้ลืมตาดูโลก โตขึ้นมาเพื่อใช้ชีวิตอย่างมีคุณค่า ทำความดี มีเมตตาต่อผู้อื่น รู้จักการเป็นผู้ให้และพร้อมที่จะให้อภัยเมื่อผู้อื่นทำผิดต่อเรา เด็กสองคนนี้เป็นเด็กดีนะโยม รักพ่อรักแม่ เป็นเด็กที่มีความตั้งใจดี เชื่อในการตัดสินใจของเขานะโยมแล้วโยมจะพบความสุข เด็กสองคนนี้จะไม่ทำให้โยมสองคนผิดหวัง" แม่ผมน้ำตาไหลพรากเลยครับ
"ขอบพระคุณค่ะ...." แล้วหลวงพ่อก็เดินจากไป
"แม่ครับ...อย่าร้องไห้ซิครับแม่" ผมโผล่เข้ากอดแม่ แม่พิมก็พลอยเป็นไปด้วย พีมมันก็กอดแม่พิมแต่แทนที่จะช่วยปลอบดันพากันร้องไห้นี่ซิครับ มันน่าจริงๆ :monkeysad: :sad11:
"แม่มีความสุขนะคิน...." :monkeysad:
"คินก็มีความสุขมากครับ....ขอบคุณนะครับที่ทำให้คินได้เกิดมาเป็นลูกของแม่" :กอด1:
"ยัยครีม...เข้าบ้านเถอะ ฉันเริ่มอายลูกแล้วอ่ะ ร้องไห้ต่อหน้าลูกไม่ไหวเลยฉัน" แม่พิมครับ...เล่นเอาซึ้งๆ อยู่เปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะทันที
เรานั่งกินข้าวเช้าด้วยกันที่บ้านผมครับ ก่อนจะเตรียมของเพื่อไปทำสัฆทานที่วัดและไปไหว้พ่อของเราด้วยครับ พอได้เวลาเราก็ยกของขึ้นรถจนครบ แม่ผมเป็นคนขับรถครับ มีแม่พิมนั่งเป็นเพื่อนข้างหน้าและผมกับพีมนั่งข้างหลังด้วยกัน เราขึ้นไปถวายสังฆทานและรับพรเรียบร้อยก็เดินมาที่เก็บอัฐิของพ่อเราทั้งสองคน เราเอาดอกไม้มาไหว้และจุดธูปบอกขอให้พ่อช่วยคุ้มครองเราทั้งสี่คนเหมือนทุกๆ ปีที่เคยทำครับ หลังจากนั้นเราก็กลับมาที่บ้าน แม่เราสองคนก็ไล่เราออกมาจากบ้านใหญ่เพราะไม่อยากให้เราไปกวนพวกแม่ๆ ตอนกำลังทำเค้กวันเกิดให้ครับ ผมกับพีมเลยมาดูหนังเล่นเกมส์กันอยู่ที่บ้านต้นไม้ที่สิงสถิตเดียวที่เรามี
"พีม....เล่นอะไรอยู่นะ" ผมเห็นตั้งแต่มันขึ้นมาก็กดแต่โทรศัพท์ครับ
"คุยไลน์อยู่...."
"กับใคร?" ผมถาม :m16:
"เพื่อน...." :hao4:
"เพื่อนที่ไหน?" :m16:
"พี่พอลไง...ที่เราเจอวันที่เราไปกินไอติมนะ"
"คุยอะไรกัน?...." :o11:
"พี่เขาจะให้ยืมหนังสือเรื่อง...นะ"
"เลิกคุยได้แล้วพีม..."
"ทำไมอ่ะ?!" :onion_asleep:
"ก็วันนี้วันเกิดคินกับพีม...คนอื่นไม่เกี่ยว"
"แค่คุยไลน์เอง..."
"พีมมม....." :serius2:
"อืม....ก็ได้ๆ เลิกคุยแล้ว เนี๊ยะ!! เลิกคุยแล้ว...พอใจยัง? แล้วจะให้ทำอะไรล่ะทีนี่ ว่างนะเนี๊ยะ...ว่างเลย"
"ดูหนังกัน...." ผมบอก
"เรื่องอะไรอ่ะ?"
"ไรท์มากจากเพื่อนในห้องลืมอ่านชื่อเรื่อง ดูไปก่อนเดี๋ยวก็รู้เองแหละ!!"
"อืม....เปิดดิ"
"พีมลงไปเอาขนมขึ้นมาเพิ่มดิ...ซื้อไว้แล้วแต่ลืมเอาขึ้นมาอยู่ที่บ้านใหญ่นะ" ผมบอก
"โหห....ทุกทีเลย ใช้ตลอด" บ่นนะครับ แต่พีมมันก็ทำพอพีมลงไปผมก็จับโทรศัพท์มันมาลบไลน์ ลบเบอร์ไอ้พี่พอลมันออก...หึหึ จะได้เลิกคุยกันซะที พีมมันไปไม่นานก็หอบขนมขึ้นมาเต็มสองมือ กินขนมไปดูหนังไปก็หลับคาหมอนเหมือนเคยครับ ผมก็อุ้มมันขึ้นไปนอนบนที่นอนดีๆ ปิดทีวีแล้วก็หลับตามมันไป พอตื่นมาตอนเย็นแม่ก็เรียกผมสองคนลงไปเป่าเค้กวันเกิด แล้วรับของขวัญคนล่ะสองชิ้น ผมกับพีมก็กอดหอมแม่เป็นการขอบคุณ คืนนี้เราต่างคนต่างแยกกันไปนอนกอดแม่ใครแม่มันครับ หลับฝันดีทั้งคืนเลยทีเดียว เช้ามาก็ต้องตื่นไปเรียนแต่เช้า.....
ต่อด้านล่างค่ะ
-
"พีม....พีมตื่นยัง เร็วๆ เดี๋ยวไปโรงเรียนสาย..." ผมขึ้นมาปลุกไอ้พีมมันบนห้องนอนแม่มันเลยครับ ส่วนแม่พีมกับแม่ผมเตรียมข้าวเช้ารอเราสองคนอยู่ครับ
"อืม....เช้าแล้วเหรอว่ะ?"
"เออ...ตื่นเลยพีม เร็ว!!! เดี๋ยวไปเรียนสาย"
"อืม...ตื่นแล้วๆ คร๊าบบ...."
"แต่งตัวเสร็จแล้วลงมากินข้าวนะ แม่เตรียมไว้ให้แล้ว...เร็วๆ นะเว่ย!!"
"เออ....รู้แล้วคร๊าบบบ...." ผมกลับไปอาบน้ำแต่งตัวลงมานั่งรอไอ้พีมที่โต๊ะอาหาร มันเดินมาในชุดนักเรียนแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ ผม เรากินข้าวเช้าพร้อมกันครับ แม่จะขับรถไปส่งผมกับพีมที่โรงเรียนก่อนที่จะขับรถไปทำงาน แม่ผมเปิดร้านกาแฟ ส่วนแม่พิมเป็นร้านเบเกอรี่ ร้านทั้งสองร้านเชื่อมติดกันคือสามารถสั่งน้ำที่ร้านแม่ผม สั่งขนมที่ร้านแม่พิม ร้านทั้งสองร้านก็เหมือนเป็นร้านเดียวกันแหละครับ ตกแต่งด้วยไม้สีขาวทั้งหลัง กลางร้านเป็นโซนสวนต้นไม้เล็กๆ ไม่ใหญ่มาก ในร้านก็จะเป็นโซนโซฟาน่ารักๆ ข้างนอกร้านที่เป็นระเบียงก็จะตกแต่งด้วยโต๊ะไม้กับเก้าอี้สีขาวล้วน ในร้านตกแต่งด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ ลูกค้ามีทุกเพศทุกวัยครับ เด็กนักเรียนก็เยอะมาติวหนังสือบ้าง นั่งทำการบ้านรอผู้ปกครองบ้างเพราะร้านอยู่ใกล้โรงเรียนสองแห่งครับแต่โรงเรียนของผมอยู่ห่างจากร้านพอสมควรเหมือนกัน แม่ส่งผมกับพีมลงที่หน้าโรงเรียนครับ เราสองคนมุ่งหน้าไปที่โต๊ะม้าหินใต้ต้นหูกวางโต๊ะประจำของกลุ่มผมครับ
"เห้ย!!! ยังไม่มีใครมาอีกเหรอว่ะ?!!"
"นั่นดิ...." พีมมันนั่งลงพร้อมกับรื้อกระเป๋านักเรียนผมแล้วหยิบสมุดเล่มนึงออกมาครับ
]"คิน...การบ้านไม่ยอมทำอีกแล้วนะ เดี๋ยวกูจะฟ้องแม่มึง!!"
"ไอ้ขี้ฟ้อง...ทักแล้วก็ทำให้ด้วยแล้วกันกูไปเตะบอลกับเพื่อนก่อน...บาย"
"ไอ้เลว!!!....หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้คิน!!!" ขาผมก้าวไม่ออกเลยต้องเดินกลับไปตามเสียงที่ไอ้พีมมันตะโกนด่าผมครับ
"มานั่งลงตรงนี้....แล้วทำการบ้านซะ!! ไม่งั้นมันจะโดนดีแน่!!" ดูครับ...ดูมันขู่ผม ผมไม่ได้กลัวนะแค่ขี้เกียจทะเลาะกับมันครับเลยมานั่งลงข้างมันแล้วรีบทำการบ้านตามที่มันบอก
"ฮ่าๆๆๆ ไอ้คิน มึงโดนไอ้พีมด่าเรื่องไม่ทำการบ้านอีกแล้วเหรอว่ะ?!" :laugh:
"รู้ดี....สัส!!!" ไอ้อาร์ตครับ มาถึงก็ปากหมาเลยเชียว
"จริงป่าวว่ะไอ้พีม?" มันหันไปถามไอ้พีมครับ
"เสือก!!! รู้แล้วยังจะมาถามอีก" ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้าโดนไอ้พีมด่าเลย....
"เห้ย!!! พวกมึงๆ กูมีเรื่องจะมาแฉแต่เช้าเว่ย!!!.....แฮ่กๆๆ แค่กๆ"
"อะไรของมึงว่ะ!! มีเรื่องอะไรแต่เช้าไอ้ดิน"
"ไอ้คินๆๆ คืนน้องฟลุ๊คที่อยู่ ม.4 นะที่น่าตาน่ารักๆ อ่ะ กูได้ยินเขาคุยกับเพื่อนเขาในห้องน้ำเว่ย!! ว่าเขานะแอบชอบมึง ฮ่าๆๆๆ ขำว่ะ"
"ไอ้สัส!!! กูไม่ขำ กูไม่ได้เป็นเกย์" ผมบอกครับ :angry2:
"เออ...กูรู้แล้ว แต่น้องเขาก็น่ารักดีนะมึง ลองๆ คบดูไหมว่ะ? ฮ่าๆๆ" ไอ้ดินยังไม่เลิกขำครับ
"ไม่เว่ย!!! กูลูกผู้ชายทั้งแท่ง....ใช่ป่ะว่ะไอ้พีม?"
"ไม่รู้ว่ะ....เพราะก็ยังไม่เห็นแท่งของมึง ฮ่าๆๆๆๆ"
"ไอ้พีม....เดี๋ยวมึงจะโดนมิใช่น้อย มานี่เลยมึง!!!" ผมกอดคอไอ้พีมแล้วขยี้หัวมันเล่นอย่างสนุกสนาน
"ไอ้คิน....ปล่อยกู หัวกูยุ่งหมดหล่อแล้ว... ไอ้คิน!!! ปล่อยนะเว่ย!!!"
"เห้ย!!! หยุดๆ พวกมึงทั้งสองตัว....หยุดก่อน!!!" เสียงให้อาร์ตตะโกนใส่พวกผมสองคนครับ
"ทำไม? มึงมีปัญหาอะไรไอ้อาร์ต..." ผมทำหน้ากวนตีนใส่มันครับ
"ปากดีนะมึง...อ่ะนี่ของขวัญวันเกิดของมันทั้งสองตัว" มันยื่นกล่องเล็กๆ ให้ผมทั้งสองคนครับ กล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าแบนๆ ยาวเท่ากับขนาดของซองจนหมาย
"เห้ย!!! อะไรว่ะ? เบาๆ ว่ะ!!" ไอ้พีมจับขึ้นเขย่าทันทีครับ
"ไม่บอกเว่ย!! เลิกเรียนแล้วค่อยเปิดนะมึง" ไอ้อาร์ตมันบอกครับ
"ไอ้ดิน...แล้วไหนว่ะของขวัญมึงอ่ะ" ไอ้พีมจอมงกมันทวงครับ
"ของกูจะรู้หลังจากมึงเปิดของไอ้อาร์ตเว่ย!!"
"เชี่ยไรว่ะ...ตั้งหลังเลิกเรียนถึงจะเปิดได้...บอกก่อนไม่ได้เหรอว่ะ?" ไอ้พีมตื้อต่อครับ
"ไม่ได้เว่ย!!! ของอย่างนี้ต้องรอลุ้นว่ะ!!"
"คินๆ มึงว่าเป็นอะไรว่ะ?"
"ไม่รู้ว่ะ...เบาขนาดนี้กล่องเปล่ารึป่าวว่ะ?!"
"ไม่น่านะ...กูว่ากูได้ยินเสียงกุกกักๆ ว่ะ"
"เออ....จริงด้วยๆ กูก็ได้ยิน" ระหว่างที่ผมกับไอ้พีมกำลังวิเคราะห์กล่องของขวัญปริศนาอยู่ก็มีเสียงๆ นึงพูดขึ้น
"ขอโทษนะฮ่ะ...." ผมเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงๆ นั้น
"อ้าว....น้องฟลุ๊ก มาหาใครเหรอครับ?" ไอ้ดินครับ มันพูดชื่อขึ้นเลยทำให้รู้ว่าน้องเขาชื่ออะไร
"พี่คิน....พอจะมีเวลาไหมฮ่ะ ฟลุ๊กมีเรื่องอยากจะคุยด้วย?" ผมเอ๋อเลยครับ....
"ไอ้คิน....ไอ้คิน ว่าไงว่ะ? น้องเขาจะขอคุยด้วย" ไอ้อาร์ตเรียกผมครับ
"เออๆ ว่าไงครับ คุยกับพี่ตรงนี้เลยก็ได้ครับ" ผมบอก
"คือ....แต่ว่า...คือ" น้องเขาดูลังเลที่จะพูดครับ
"ถ้าน้องไม่มีอะไรจะพูดพี่ขอขึ้นห้องเรียนก่อนนะครับ" ผมกำลังจะลุกขึ้นครับ
"เออๆ พี่คินฮ่ะ....ฟลุ๊กชอบพี่คินฮ่ะ เป็นแฟนกับฟลุ๊กได้ไหมฮ่ะ"
o22 o22 (หน้าคินตอนนี้)
"พี่ๆ พี่คินไม่ต้องตอบฟลุ๊กตอนนี้ก็ได้นะฮ่ะ ฟลุ๊กรอได้ ฟลุ๊กขอตัวไปเรียนก่อนนะฮ่ะ" น้องกำลังกลับหลังหันจะเดินกลับไป
"ฟลุ๊ก......เดี๋ยวก่อน"
"ฮ่ะ......."
"พี่ขอโทษนะครับ......พอดีพี่มีแฟนแล้ว"
:m15: :m15: (หน้าฟลุ๊กตอนนี้)
:hao4: :hao4: (หน้าพีม)
:katai2-1: :laugh: (หน้าอาร์ตกับดิน)
"อย่าชอบพี่เลยนะครับ....เพราะพี่คงชอบน้องไม่ได้"
"ไอ้คิน!!!!........"
"แต่เราเป็นพี่น้องกันได้นะครับ...ถ้าฟลุ๊กไม่รังเกียจพี่"
"ขอบคุณมากฮ่ะ....ที่ยังให้ฟลุ๊กเป็นน้องพี่ได้ ฟลุ๊กไปก่อนนะฮ่ะ" แล้วน้องก็เดินจากไป
"ไอ้คินๆ ใครว่ะแฟนมึง? ไอ้พีมมึงรู้จักป่าวว่ะ?!"
"ไม่รู้ว่ะ....ไม่เคยเห็น"
"ใครว่ะไอ้สาดดด....กูอยากรู้ฉิบหาย" ไอ้ดินบ่นครับ
"ใครว่ะไอ้คิน....บอกกูหน่อยดิ?"
....
...
"ไอ้คินนนน.....ใครว่ะกูอยากรู้ๆๆ นะคินนะ" ไอ้พีมดิ้นแด่วๆ เพราะอยากรู้มากครับ
"อยากรู้จริงๆ อ่ะ?"
"อืม........"
"แน่ใจ๋?......"
"อืมมมมม....."
"เอียงหูมึงมาดิ......"
"ใครว่ะ?..." ไอ้พีมถามพร้อมกับเอียงหูเข้ามาหาผมด้วยความอยากรู้
"มึงมั้ง........" :hao3: :hao3:
"เชี่ย!!!!!........." :angry2: :angry2:
"ใครว่ะ? ไอ้พีม....มึงบอกกูกับไอ้อาร์ตบ้างดิ" ความอยากรู้ของไอ้ดินไม่มีที่สิ้นสุดครับ
"บอกเชี่ยอะไร....แมร่ง!!! กวนตีนกู..." ไอ้พีมหงุดหงิดมากครับ
"กวนตีนยังไงว่ะ?" ไอ้ดินถามต่อ
"มันบอกว่า....กูมั้งแฟนมัน ไอ้บ้าคิน!! แมร่ง!!!" หึหึ.....ผมได้แต่ขำกับท่าทางหงุดหงิดเล็กๆ ของมันครับ
"ฮ่าๆๆๆๆ เชี่ย!! กูนึกว่าอะไร...ไอ้คินมึงก็หาทางรอดแบบบ้าๆ นะมึง มึงไปโกหกน้องฟลุ๊กเขาทำไมว่ะ!!"
"กูว่าไอ้ดินพูดถูกนะเว่ย!! กูเห็นแล้วสงสารน้องเขาว่ะ!!"
"ไอ้คิน....มึงนี่จริงๆ เลยนะ แต่กูก็ว่าดีนะ...อย่างน้อยน้องเขาก็ไม่ต้องเสียเวลามาชอบคนบ้าๆ อย่างมึงนะ กูว่าปล่อยให้น้องเขาไปพบเจอสิ่งดีๆ เถอะ สาธุ ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิทั้งหลายจงคุ้มครองน้องฟลุ๊กให้อยู่รอดปลอดภัยจากไอ้บ้าคินด้วยเทอญ เพี๊ยง!!!!"
ป้าบ!!!!!!
"โอ๊ยยยย....ไอ้คินมึงตบหัวกูอีกแล้วนะ"
"ปากดีนะมึงไอ้พีม เดี๋ยวจะโดนมิใช่น้อย ดีแค่ไหนแล้วที่กูไม่ไปหลอกน้องเขาให้เขาเสียใจนะ กูไม่ได้เป็นเกย์นะมึง" ผมล่ะเบื่อจริงๆ มีคนมาจีบไอ้พีมไปเป็นแฟนก็มีคนมาขอให้ผมไปเป็นแฟนเหมือนกันครับ แต่ที่สำคัญคือผู้ชายด้วยกันนี่แหละ มันใช่ป่ะ!! ทำเอาผมขนลุกเลยอ่ะ
"แต่กูว่ากูได้รับรังสีอะไรบางอย่างจากพวกมึงสองคนว่ะ?"
"รังสีอะไรว่ะ?....ไอ้ดิน" ไอ้พีมถามด้วยความอยากรู้
"กูบอกไม่ถูกว่ะ!! เดี๋ยวให้กูแน่ใจก่อนแล้วกูจะบอก..."
"สัส!!! ป่ะๆ ขึ้นเรียนเหอะ...กูปวดประสาทกับพวกมึงจริงๆ เล๊ยย...." ไอ้พีมมันนอยด์ครับ เพราะมันอยากรู้มากเลยหงุดหงิด ฮ่าๆๆๆ
ผมกับเพื่อนๆ ขึ้นห้องเพื่อไปเรียน ผมเจอชั่วโมงแรกก็แทบหลับแล้วครับแต่โดนไอ้พีมตบหน้าให้ตื่นตลอดเวลาเรียนรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง พักเที่ยงก็พากันลงไปกินข้าวที่โรงอาหาร ขึ้นเรียนชั่วบ่ายนี่ตาสว่างเลยครับ คณิตคิดเลขไม่ทันลอกอย่างเดียว ฮ่าๆๆ ดีนะไอ้พีมมันเก่ง ผมทำบุญมาดีชีวิตก็ดีอย่างนี้แหละครับ และแล้วก็ถึงเวลาเลิกเรียน มันคือช่วงเวลาที่ผมมีความสุขที่สุดแล้วครับ
"ไอ้คิน....มึงตั้งใจเรียนบ้างดิว่ะ จะเรียนต่อไหมมหาลัยนะ ถ้ายังขี้เกียจอย่างนี้อย่าหวังว่าจะสอบติดเลยนะ..."
"บ่นจังเลยว่ะพีม กูมีมึงอยู่ทำไมต้องกลัวสอบไม่ติดด้วยว่ะ!!"
"เฮ่อ!! กูละเพลียกับมึงจริงๆ เลย เก็บของเร็วๆ จะได้กลับบ้าน"
"พีม....วันนี้แวะไปที่ร้านแม่เรากันป่ะ?"
"ไม่ต้องเลย....หยุดความคิดนั้นเดี๋ยวนี้นะมึง ไม่ได้ไปช่วยแม่แต่จะไปจีบสาว....กูรู้นะ!!"
"โหหห....นิดเดียวเอง ได้ช่วยแม่ด้วยนะ"
"กูบอกแม่แล้วว่าจะติวหนังสือให้มึง...เรื่องร้านมึงไม่ต้องไปแม่จะขายดีกว่ามึงไปอีกไอ้คิน!! มีพี่ๆ พนักงานก็หลายคนคอยช่วยแม่อยู่แล้ว ฉะนั้นมึงอยู่เฉยๆ เลย อย่าป่วน!!!"
"โหห...แรงว่ะ!!! เสียใจนะเนี๊ยะ!!" ผมทำหน้าเศร้าทันที
"เชิญ....." มันรวดร้าวสิ้นดี...หัวใจผมแตกสลายย่อยยับลงทันทีต่อหน้ามัน... แต่มันไม่สนใจผมเล๊ยย
"เห้ย!!! พวกมึงสองคนนะ จะไปร้านนมสดด้วยกันป่าว กูกับไอ้ดินจะไปนั่งชิวหนึ่งชั่วโมงเบาๆ ก่อนกลับบ้าน.... ว่าไงครับไอ้พีม ผู้ปกครองไอ้คิน...มึงจะพาลูกมึงไปแด๊กนมสดกับพวกกูก่อนกลับบ้านไหม?"
"เออ....ก็ดีเหมือนกันกูก็อยากกินอยู่พอดีแต่กูคงนั่งไม่ถึงชั่วโมงหรอกว่ะ!!! ว่าจะรีบกลับไปอ่านหนังสือเตรียมสอบ ว่าไง...มึงจะไปไหมไอ้คิน?"
"ไปดิ....ไปกินกันกูอยากไป ป่ะๆ กูพร้อมล่ะ" พวกผมเดินมาที่ร้านนมสดใกล้ๆ หน้าโรงเรียนนี่แหละครับ เด็กนักเรียนโรงเรียนผมก็เยอะ มีเด็กโรงเรียนหญิงล้วนอีกพวกเธอชอบมานั่งกินนมสดที่นี่เหมือนกันครับ อาหารตาดีๆ นี่เอง ผมได้นั่งโต๊ะที่อยู่ติดกับกระจกหน้าร้าน วิวดีเว่อๆ สาวๆ เพียบ
"โห....แจ่มๆ ทั้งนั้นเลยว่ะ!!" ไอ้อาร์ตผู้นำทีมหูดำ
"เออว่ะ!!...น่ารักเนอะ" ไอ้ดินก็ไม่อยากน้อยหน้าไอ้อาร์ต
"กูก็ว่าน่ารักว่ะ!!..." ผม ไอ้อาร์ต ไอ้ดินน้ำลายไหลหมดแล้วครับ
"กูเห็นด้วย....น่ารักๆ สวยๆ เพียบเลย" ไอ้พีมตามมาติดๆ
ครืดดดด..... ครืดดดด......
ผมมองตามเสียงโทรศัพท์ที่สั่นอยู่บนโต๊ะ....โทรศัพท์ไอ้พีมครับที่สั่น ไม่ใช่เบอร์แม่พิมหรือเบอร์แม่ผมแต่เป็นเบอร์ที่ไม่ขึ้นชื่อคนโทรเข้า "ใครว่ะ?"
"ฮัลโหล...สวัสดี, โย่ วอทซับ...แม๋น พีมพูดสายครับ"
"อ้าว!! พี่พอลเองเหรอ ครับคุยได้ครับพี่, ครับๆ เปล่าครับ นั่งชิวกับเพื่อนอยู่ครับ, จริงเหรอพี่, ครับๆ งั้นเดียวผมว่างแล้วจะบอกครับ, ครับ ขอบคุณมากครับพี่, สวัสดีครับ"
"มันโทรมาทำไมว่ะพีม?"
"พี่เขาจะเอาหนังสือมาให้ยืมนะ...."
"ทำไมต้องไปยืมเขาด้วยว่ะ? มึงสนิทกับเขาเหรอ?"
"อ้าว!!! ไม่ได้สนิท...พี่เขาก็แค่ให้กูยืมหนังสือมึงเป็นอะไรมากป่าวว่ะไอ้คิน?!"
"กูนะไม่ได้เป็นไรหรอก...แค่กูไม่เข้าใจว่าทำไมมึงต้องไปยืนหนังสือเขาด้วย ถ้ามึงอยากได้กูพาไปหาซื้อเอาไหม?" แมร่ง!!! อารมณ์เสีย
"ก็กูบอกมึงแล้วว่ามันหาซื้อไม่ได้...ทำไมมึงต้องอารมณ์เสียใส่กูด้วยว่ะ!!"
"เห้ย!! พวกมึงสองคนห้ามกัดกันโว๊ยยย.... ว่าแต่ไอ้พีม พี่พอลนิใครว่ะ?" ไอ้ดินจอมปลวกเสือกไม่รู้เวลาเลยนะมึง!!!
"ก็แค่คนรู้จักนะ...." ไอ้พีมตอบ
"รู้จักที่ร้านไอติม...หึหึ แค่นี้แมร่งก็ไปสนิทกับเขาล่ะ" ผมอดไม่ได้จริงๆ ครับ
"เออ!! ก็เสือกไปสนิทกับเขาเองนั่นแหละ!! ไอ้ดิน ไอ้อาร์ต กูกลับก่อนนะ จ่ายให้กูด้วย!! อารมณ์เสียโว๊ย!!" แล้วมันก็เดินออกจากร้านไปเลยครับ
"ไอ้คิน....มึงนี่ก็แปลกๆ นะ ไปอารมณ์เสียใส่มันทำไมว่ะ? เรื่องแค่นี้เอง" ไอ้อาร์ตพูดครับ
"ไม่รู้ว่ะ!! กูหงุดหงิดว่ะ!! ไอ้เชี่ยนั่นมันมาจีบไอ้พีมแต่ไอ้พีมเสือกไม่รู้ว่าเขามาจีบซะงั้น แค่เขาเอาหนังสือมาหรอกว่าจะให้ยืนก็จะไปเอาของเขามาอ่านซะงั้น แมร่ง!!! เซ็งว่ะ!!!"
"ไอ้คิน....มึงรู้สึกหงุดหงิดเวลาคนมาจีบไอ้พีมเหรอว่ะ?"
"เออ!!! มึงถามทำเชี่ยอะไรไอ้อาร์ต" ไอ้อาร์ตกับไอ้ดินมองหน้ากันแปลกๆ แล้วยิ้มมุมปากกันสองคนครับ
"ไอ้คิน ตั้งแต่พวกกูคบกับมึงสองคนมาตั้งแต่ ม.1 ยังไม่เคยเห็นมึงสองคนมีแฟนสักคนทั้งๆ ที่มึงสองคนหน้าตาหล่อขั้นเทพฯ สาวๆ มาให้จีบตรึมแต่เสือกโสดมาได้จนถึง ม.5 เพราะมึงกับไอ้พีมอยู่ด้วยกันมาตลอด มึงไม่รู้สึกแปลกๆ บ้างเหรอว่ะ?" แมร่ง!!! เป็นคำถามที่เข้าใจยากมากครับ มันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่ผมโมโหความซื่อบื้อของไอ้พีมก็ไม่รู้
"มึงหมายความว่าไงว่ะไอ้ดิน?"
"ห่านน....กูว่าล่ะ นอกจากมันจะเรียนไม่ได้เรื่องแล้วสมองยังตามไม่ทันอีก มึงว่าป่าวว่ะไอ้อาร์ต?"
"เออ....อันนี้กูเห็นด้วยล้านเปอร์เซ็น"
"เห็นด้วยอะไรของพวกมึงว่ะ?" ผมเริ่มหงุดหงิดพวกมันล่ะ พูดอะไรไม่เข้าใจเลย
"กูว่ามึงโง่กว่าไอ้พีมอีกว่ะไอ้คิน....ตอนนี้ตามไอ้พีมกลับบ้านไปก่อนดีกว่าแล้วก็ช่วยฉลาดๆ ขึ้นด้วย ไม่งั้นหมาคาบไปแดกก่อนแล้วจะหาว่าพวกกูไม่เตือน..." ไอ้ดินพูดพล่ามอะไรก็ไม่รู้ครับ... ว่าแต่ไอ้พีมนั่งรถอะไรกลับบ้านเนี๊ยะ
"แมร่ง!!! พูดอะไรไม่รู้เรื่องเลยพวกมึงเนี๊ยะ!! กูกลับบ้านล่ะ เซ็งวุ้ยย!!" ผมหยิบกระเป๋าได้ก็กำลังจะเดินออกจากร้านไอ้อาร์ตก็ตะโกนตามหลังผมมาติดๆ ครับ
"ไอ้โง่คิน!!! ชอบเขาแล้วยังไม่รู้ตัวอีก!! ไอ้ฟายยย.!!!! เพื่อนกูรักมึงว่ะ ยิ้วววว....."
"มันว่ากูชอบใครว่ะ? ไอ้สัสอาร์ต...เพื่อนกูรักมึงว่ะ นี่มันหนังเกย์ไม่ใช่เหรอว่ะ? เห้ย!! ช่างมันเถอะเดี๋ยวพรุ่งนี้กูกลับมาเคลีย์กับมึงแน่..." ผมล้วงมือไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงแล้วกดโทรออก....
Tru.... Tru.....
"ฮัลโหล...พีม มึงถึงไหนแล้วว่ะ?"
"เรื่องของกู!!!"
"พีม...อย่ากวนตีน อยู่ไหน?!!!!"
"ไอ้บ้าคิน!!!"
ตู๊ดๆๆๆๆๆ.....
"แมร่งเอ๊ย.....วางสายใส่กูอีกล่ะ"
"เดี๋ยวให้กูทำธุระเสร็จแล้วกลับถึงบ้านก่อนเถอะมึง....เจอดีแน่!!!!!"
.............................. TBC.
อย่าลืมมาเป็นกำลังใจให้คินกับพีมนะค่ะ ขอบคุณที่ติดตาม คู่หู คู่ฮา
ขอบคุณมากคร้า....
:katai2-1: :katai2-1:
-
พีมดื้อจังค่ะ คินปราบให้อยู่หมัดเลยนะคะ มีอย่างที่ไหนเจอกับพี่พอลแค่วันเดียวก็ยอมให้เขาล่อลวงด้วยหนังสือแบบนั้นน่ะ ถ้าเกิดอะไรไม่ดีขึ้นมาจะทำยังไง ตัวเองยิ่งไม่ค่อยทันคนอื่นเขาอยู่ด้วย ถ้าไม่เพราะรักเพราะห่วงคินก็คงจะไม่ยุ่งกับพีมหรอกน้าา.. :mew6:
-
:hao6: จัดหนักเลยลูก จะได้รู้ตัวกันสักทีเนาะ
ถ้ายังไม่คืบเพื่อนๆอาจจะช่วยจัดให้ก่อนจะมคปด. :กอด1:
-
เรื่องพี่พอลยังไม่จบยังมีน้องฟลุ๊คมาอีกคน...อยากจะบ้าาา รู้ใจตัวเองกันซะทีสิค่ะ อึน มึน ซึน กันอยู่นั่นละ!!!
-
รอการพัฒนาของความรู้สึกค่าา
-
★เรื่องนี้ไม่มีมาม่า♡...♡มีแต่ไอ้บ้ากับไอ้ต๊อง★
ตอนที่ 4 ง้อก็ได้ว่ะ....
ผมเดินมาตามที่แผนที่ที่ผมจดตามที่รุ่นพี่ที่ผมรู้จักบอกมากครับ จนมาหยุดอยู่หน้าร้านหนังสือที่ขายทั้งหลังสือมือหนึ่งและหนังสือมือสอง จะอะไรซะอีกล่ะ... ก็หนังสือที่มันอยากได้มากจนถึงขั้นจะไปยืมของคนอื่นที่ไม่รู้จักกันดีมาอ่าน ผมเลยต้องโทรถามรุ่นพี่ที่พอจะเชี่ยวเรื่องการอ่านหนังสือถามต่อๆ กันมาตั้งหกคนเผื่อจะได้ที่อยู่ร้านนี้มา พี่เขาบอกว่าร้านนี้มีหนังสือหายากเยอะให้ลองเข้ามาถามร้านเขาดูว่ามีไหม.... เพราะร้านนี้จะมีคนมาขายหนังสือมือสองเยอะ พวกหนังสือหายากพี่เขาก็จะมาถามร้านนี้เป็นร้านแรกแต่ต้องยอมจ่ายหน่อยเพราะราคาค่อนข้างสูงเพราะหนังสือบางเล่มหาซื้อไม่ได้แล้ว...... หน้าร้านก็ตกแต่งธรรมดาครับไม่ได้ดูเด่นอะไรมากแต่หนังสือในร้านเยอะมากขนาดมองจากด้านนอกนะครับ ผมเดินเปิดประตูเข้าไปในร้านก็เห็นพี่ผู้ชายอายุประมาณสามสิบต้นๆ ยืนจัดหนังสืออยู่ครับ พี่เขาหันมามองผมด้วย....
"สวัสดีครับ..... พี่เป็นเจ้าของร้านรึเปล่าครับ?"
"อืม....พี่นี่แหละเจ้าของร้านตัวจริงเสียงจริง หึหึ.... มาหาหนังสือเหรอเรานะ หน้าตาไม่น่าจะเป็นคนชอบอ่านหนังสือเลยนะ" อ้าว.... โดนเลยกู
"ผมมาหาหนังสือให้เพื่อนนะครับ.... ผมไม่ได้อ่านเองครับพี่ ผมอ่านไม่ได้ อ่านแล้วจะหลับ ผมอ่านได้แค่หนังสือการ์ตูนครับพี่ หึหึ"
"ไม่ต้องบอกพี่ก็ดูออก.... มาซื้อให้แฟนล่ะซิ"
:ruready :ruready (หน้าคินตอนนี้)
"เห้ยย!!!! ไม่ใช่ครับพี่ เพื่อนครับเพื่อน.... ผมมาซื้อให้เพื่อนผมครับไม่ใช่แฟนครับพี่ ผมโสดสนิท..." พี่เขาขมวดคิ้วแล้วมองมาที่ผมทำหน้าสงสัย....
"เออๆ เพื่อนก็เพื่อนว่ะ.... ว่าแต่อยากได้หนังสืออะไรล่ะ พี่จะได้ช่วยหาให้" พี่เขาเดินมาที่เค้าเตอร์ที่อยู่ในร้านแล้วคลิกๆ เม้าท์คอมพิเตอร์ครับ ผมเดินตามเข้ามายืนหยุดที่หน้าพี่เขา
"ผมอยากได้หนังสือชื่อ...... อะไรนี่แหละพี่ถ้าจะไม่ผิดอ่ะ" ผมบอกแบบ งงๆ นะครับ ฮ่าๆๆ ไม่รู้ถูกรึเปล่า
"เจริญ!!! ชื่อหนังสือยังพูดผิด ชื่อ..... ใช่ไหม?" พี่เขาพูดชื่อที่คล้ายๆ ที่ผมบอกกลับมาครับ
"เออๆ นั่นแหละพี่ ใช่เลย.... พี่มีไหมครับ" พี่เขายิ้มก่อนจะส่ายหัวแบบปลงๆ ครับ
"เดี๋ยวพี่เช็คแป๊ป.... เพิ่งได้มาอาทิตย์ที่แล้วแต่จำไม่ได้ว่าขายไปรึยัง" ลุ้นครับ.... ผมยืนลุ้น ขอให้มีทีเถอะ.... สาธุ พี่เขาเงยหน้าขึ้นมามองผมที่ยืนทำท่าลุ้นอยู่แล้วจู่ๆ พี่เขาก็ขำออกมา
"ฮ่าๆๆ ลุ้นยิ่งกว่าหวยอีกนะน้อง"
"โห่....พี่อย่าล้อผมดิ ผมอยากได้เล่มนี้จริงๆ นะพี่"
"ซื้อไปให้คนสำคัญซินะ?!... ขายให้ดีป่าวว่ะเนี๊ยะ!!" พี่เขาทำท่าคิดครับ
"เห้ย!!!! พี่ขายให้ผมเถอะครับ เท่าไหร่ผมก็จ่ายนะครับพี่ ผมอยากได้จริงๆ เพื่อนผมมันอยากอ่านครับ" พี่เขาทำหน้ายิ้มๆ
"งั้นรอพี่แป๊ป...." แล้วพี่เขาก็เดินขึ้นไปชั้นสองของร้านครับ ขึ้นไปไม่นานพี่เขาก็กลับลงมาพร้อมหนังสือเล่มนึง คงจะเป็นเล่มนี้ซินะ ผมยิ้มหน้าบานทันทีที่เห็นพี่เขาถือหนังสือลงมา
"ยิ้มหน้าบานเลยนะไอ้น้อง....หึหึ"
"เล่มนี้เหรอพี่? โคตรโชคดีเลยว่ะ!!" ผมถามพี่เขาแล้วบ่นกับตัวเอง
"เออ.... หายากด้วยนะ ไม่มีขายแล้วด้วย... แต่เพิ่มมีคนเอามาขายมือสองกับพี่เมื่ออาทิตย์ที่แล้วเอง โชคดีนะเนี๊ยะเรานะ"
"ใช่ๆ พี่ ผมนิโคตรโชคดีเลย"
"แล้วรู้ได้ไงว่าต้องมาหาที่ร้านพี่เนี๊ยะ...."
"รุ่นพี่ผมครับ รุ่นพี่ผมบอกครับ โห่.... กว่าผมจะถามแล้วได้ชื่อร้านพี่มาต้องโทรถามตั้งหกคนแนะพี่...."
"เออ.... มีความพยายามดีนี่หว่า ตกลงเอาใช่ไหม?"
"ครับๆ เอาครับพี่ เท่าไหร่ครับ?"
"ปกติพี่จะปล่อย 1500 แต่นี่เห็นว่ามีความพยายามมากแล้วยังเรียนอยู่พี่คิดเราแค่พันเดียวพอ"
"ขอบคุณมากครับพี่...."
"อืม.... ไม่เป็นไร"
"นี่ครับเงิน...." ผมยื่นเงินแบงค์พันไปให้พี่เจ้าของร้าน พี่เขาก็เอาหนังสือใส่ถุงให้ผมอย่างดีแถมใส่พาสติกใสห่อปกหนังสือให้ผมด้วยพี่เขาบอกว่าแถมให้
"ขอบคุณมากนะครับพี่...."
"อืม....ยินดีไอ้น้อง"
"งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ.... สวัสดีครับ" ผมยกมือไหว้พี่เจ้าของร้านกำลังจะเดินออกจากร้านพี่เขาไปแต่พี่เขาก็เรียกผมเอาไว้ก่อน....
"ไอ้น้อง....." ผมหันกลับไปมองพี่เจ้าของร้านที่ยังยืนอยู่ที่เค้าเตอร์ของร้านครับ
"ครับพี่....." :hao4:
"ง้อแฟนให้สำเร็จนะ แหม!! อิจฉาวุ้ย!! ฮ่าๆๆๆ" ผมยิ้มๆ ตอบไปให้พี่เขาแบบ งงๆ ง้อแฟนอะไรว่ะ ไอ้พีมเพื่อนผมต่างหากล่ะ ผมเดินมาที่ป้ายรถเมย์เพื่อนั่งรถกลับบ้าน ตอนนี้ทุ่มนิดๆ แล้วครับ มาถึงบ้านก็ยังเงียบอยู่แม่ผมกลับประมาณสองทุ่มกว่าๆ ครับ ถ้ารถติดก็อาจจะช้าขึ้นอีกนิดนึง ผมเปิดบ้านเดินขึ้นห้องนอนแล้วอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนจะหยิบหนังสือแล้วไปหาไอ้พีมครับ
ก๊อกๆๆๆ
"พีมโว๊ยยย..... ปิดประตูให้หน่อย"
.....
"พีมมม..... ไอ้พีมมมมม.... เปิดประตูเว้ยย!!!!"
แกร๊กก!!!!
"แหกปากทำไม? โดนกระเทยอัดตูดมาเหรอสัส!!!"
"อ้าว.... ปากดีนะมึงเดี๋ยวจะโดน เปิดประตูดิ!! ยืนขวางทำไม?"
"ไม่ให้เข้าเว่ย!!! กูโกรธมึงอยู่นะไอ้คิน"
"อ้าว!!! ก็กูมาง้อมึงแล้วนี่ไง เปิดประตูดิ... ไม่เปิดแล้วกูจะง้อมึงยังไง?"
"วันนี้หมดเวลาง้อโว๊ยยย..."
"มึงต๊องเหรอพีม.... ที่ไหนเขาหมดเวลาง้อกันบ้างล่ะ"
"ที่นี่แหละ....กูบอกมึงอยู่นี่ไง กลับไปได้แล้วไอ้คิน... กูจะอ่านหนังสือ"
"โถ่.... ไอ้คินผู้น่าสงสาร จะเอาหนังสือมาให้เป็นการง้อทั้งทีก็โดนไล่กลับบ้านซะงั้น เห่อ!!! น่าสงสารตัวเองว่ะ" ผมบ่นกับตัวเองให้มันได้ยินครับ
"หนังสืออะไรของมึง?!!"
"ก็หนังสือ..... แต่ไม่เป็นไร กูไม่กวนมึงล่ะ กูกลับก่อนนะ" ผมหันหลังทำท่าเดินกลับบ้าน
....
"เห้ยยย!!!! ไอ้คิน.... เดี๋ยวก่อน!!!" ผมแอบยิ้มมุมปากแล้วหันกลับไปหามันทำหน้าตื่น มันวิ่งมาหยุดอยู่ข้างหลังผมแล้วครับ
"มีอะไร.... กูก็จะกลับตามที่มึงบอกกูไง"
"แหม!! ทีอย่างนี้เชื่อฟังเลยนะ.... ทีกูแหกปากอธิบายตั้งนานเสือกไม่เชื่อกู"
"อะไร?!! เรื่องอะไรที่มึงบอกว่ากูไม่เชื่อมึง?!!"
"ก็เรื่องพี่พอลไง.... มึงเป็นอะไรของมึง ทำไมมึงต้องอารมณ์เสียขนาดนั้นด้วยว่ะ? กูก็บอกมึงแล้วว่ากูไม่ได้คิดอะไรกับพี่เขาคิน... กูเป็นผู้ชายเหมือนกับพี่เขา... กูไม่ชอบผู้ชายมึงเข้าใจกูไหมคิน? กูยังไม่รู้เลยว่าทำไมมึงกับกูต้องมาทะเลาะกันเรื่องนี้ด้วยว่ะ? กูไม่เข้าใจ!!!...."
"มึงไม่เข้าใจจริงๆ เหรอพีมว่าทำไม? ก็กูห่วงมึงไง.... เอานี่!! หนังสือที่มึงอยากได้หนักอยากได้หนาก็เอามาให้มึงแล้ว... ที่เหลือมึงก็ตัดสินใจเองแล้วกัน.... กูไปล่ะ!!" ผมยื่นหนังสือใส่มือไอ้พีมแล้วเดินมุ่งหน้าไปที่บ้านต้นไม้ของผมครับ พอไปพักแป๊ป... เพลียกับความโงเง่าของมันจริงๆ
ผมขึ้นมาที่บ้านต้นไม้ ทิ้งตัวนอนบนที่นอนเก่าๆ ที่ผมนอนมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก มือก็ควานหารีโมททีวีแล้วกดเปิดเพื่อกลบความเงียบ... ไม่รู้ตอนนี้ผมกำลังเปิดทีวีช่องอะไรด้วยซ้ำ.... มือก็ก่ายหน้าผากคิดถึงสิ่งที่ไอ้พีมมันพูด เออว่ะ!!! ทำไมผมต้องโกรธมันขนาดนี้ด้วยว่ะ? อ้าว.... จะไม่ให้โกรธได้ไง ไอ้พีมแมร่งซื่อบื้อจะตาย... หรอกก็ง่ายถ้ามันหลวมตัวไปกับไอ้พี่พอลนั่นแล้วมันคิดไม่ซื่อขึ้นมามันจะทำยังไงล่ะ!! จะว่าไปผมก็เป็นแค่เพื่อนมันนี่หว่า.... ผมจะไปทำอะไรได้ถ้ามันไม่ฟังที่ผมเตือน... แต่ไอ้พี่พอลมันต้องมาหลอกไอ้พีมแน่ๆ ผมมั่นใจนะ.... จริงจริ๊ง.... คิดแล้วก็น้อยใจไอ้เพื่อนตัวดี ผมอุตส่าห์เดินหาหนังสือให้มันขาแทบลาก... ยอมมาง้อมันก่อนแต่มันเสือกมาชวนผมทะเลาะอีก.... มันน่าไหม? ฮึ่ม!!! ว่าแต่!! วันนี้ไอ้เพื่อนๆ ผมก็พูดจาแปลกๆ ไอ้อาร์ตกับไอ้ดินเสือกพูดจาแปลกๆ ให้ผมรีบตามไอ้พีมกลับมาแล้วเสือกตะโกนบอกให้ผมว่าชอบเขาแล้วยังไม่รู้ตัวอีก อ้าว....สาดดด กูชอบใครว่ะ? แล้วไหนจะพี่ที่ร้านหนังสืออีกบอกว่าผมซื้อหนังสือไปให้แฟน บ้าเหอะ!!! ไอ้พีมมันเพื่อนผมชัดๆ งงวุ้ย!!! ผมกำลังคิดหลายๆ เรื่องปนๆ กันไปจนออกทะเลไปแล้วครับไม่รู้เรื่องอะไรบ้าง ก็ได้ยินเสียงกุกักๆ แล้วประตูก็เปิดออก เห็นหน้าขาวๆ โผล่มา....
"เห้ยยย!!!!!! สัส!!!....พีม กูตกใจหมด ห่านนน.... ทาหน้ามาซะขาวเลย" แมร่ง!!! ไม่ให้ตกใจได้ไงครับ ผมนึกว่าผีเกือบหนีลงตุ่มไปแล้ว.... ไอ้ต๊องเอ๊ยยย!!!
"ตกใจทำซากอะไร.... สัส!! คิน กูออกจะหล่อเทพ หลอกว่าพี่เคนอีก...."
"หึหึ.... หล่อตายแหละไอ้สองตอ....."
"อะไรของมึงว่ะ สองตอ?"
"ต.เตี้ย กับ ต.ต๊อง ไง!!!..... ฮ่าๆๆๆ" ผมหัวเราะมันทำไมว่ะ เห้ย!!! กูโกรธมึงอยู่นะเว้ย!!!
"มึงทำอะไรอยู่ว่ะ?..." ไอ้นี่ตีเนียน ไม่ขอโทษด้วย... ขอบใจก็ไม่มี
"กูว่ายน้ำอยู่.... ว่าจะไปเล่นเจ๊สต่อ...."
"สัส!!!....คิน บ้านมึงดิ!!" มึงด่ากูทำมายย....
"เออดิ!!! ก็นี่บ้านกู...." ผมลอยหน้าลอยตาตอบครับ
"กวนตีน!!! ตอบดีๆ ไม่เป็นเหรอมึง!!"
"ดีสุดล่ะ!!!....." ผมยังคงกวนตีนต่อแต่มันเงียบ
.....
.....
แมร่งเงียบครับ.... แถมยังมานั่งแทรงข้างหน้าผมแล้วดูทีวีเฉ๊ยย... มือนึงก็ถือหนังสือที่ผมซื้อมาให้อีกมือก็หยิบรีโมทขึ้นมากดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยจนผมลายตาครับ จนผมเริ่มทนไม่ไหว... คันปากช่องเจ็ดมาก
"มึงขึ้นมาทำอะไรว่ะ? แล้วนี่จะกดเปลี่ยนช่องอีกนานไหม? กูดูอยู่นะเว่ย!!!...."
"อ้าว..... กูนึกว่ามึงพูดไม่เป็นซะอีก..." น่าน!!! กวนตีนไม่เลิก
"กูตีนว่ะพีม.... มึงมีอะไรก็ว่ามาเลยดีกว่าเสียเวลาดูละครน้ำเน่ากู"
....
....
ผมรอลุ้นครับ.... ว่ามันจะพูดอะไร " กูขอโทษ...." เบามากแทบจะไม่ได้ยิน... แต่ขอโทษไอ้คินหูดีคร๊าบบ....
"มึงบ่นอะไรของมึงว่ะ?...." ผมแกล้งถามต่อทำเป็นไม่ได้ยินที่มันพูด
"กูขอโทษ...." เสียงดังขึ้นมาอีกนิด แต่ดังไม่เท่าเสียงของทีวีครับ ผมเลยแกล้งมันต่อไป
"อะไรของมึงว่ะ!!! ปากเคี้ยวอะไรอยู่ถึงพูดไม่รู้เรื่อง!!!"
"กู บอก ว่า กู ขอ โทษ..... ได้ยินไหม? ไอ้บ้าคิน!!!!"
"ขอโทษกู.... เรื่องอะไรว่ะ?" กูก็เนียนเป็นเว่ย!! ไอ้พีม.... หึหึ
"คิดไม่ได้ก็เรื่องของมึง..." แล้วมันก็นอนคว่ำลงบนที่นอนเปิดหนังสือที่ผมซื้อมาให้แล้วอ่านอย่างสบายใจ ผมก็ได้แต่ส่ายหัวให้กับความเนียนของมัน ผมก็หยิบโทรศัพท์มาเล่นเกมส์ ส่วนมันก็นอนอ่านหนังสือของมันต่อไป สรุปมันก็นอนกับผมที่นี่แหละครับ
เช้าเราก็ตื่นไปเรียนด้วยกัน ไอ้พีมกับผมก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม นี่แหละครับพวกผมสองคนโกรธกันไม่นานถ้าใครคนใดคนหนึ่งขอโทษเป็นอันว่าจบ ผมนั่งเรียนไปเรื่อยแอบคุยกับไอ้อาร์ตกับไอ้ดินมั่งไอ้พีมก็ดีดเข้าที่หูผมบอกให้ฟังครูสอน ไอ้อาร์ตกับไอ้ดินก็นั่งหัวเราะที่ผมโดนทำร้ายร่างกาย พอเที่ยงพวกผมก็ไปกินข้าวที่โรงอาหาร วันนี้ไอ้พีมมันกินก๋วยเตี๋ยวส่วนผมต้องกินลาดหน้าเส้นใหญ่ทั้งที่จริงๆ แล้วผมอยากกินข้าวลาดแกงนะ ไอ้พีมมันมัดมือชกไปซื้อมาให้ผมตอนที่ผมเดินไปเข้าห้องน้ำ พอกลับมาที่โต๊ะมันก็นั่งยักคิ้วแล้วบอกว่าจานนี้ของผม ผมส่ายหัวให้กับความเผด็จการของมัน หมูในจานของผมหายไปเกือบหมดผมได้กินแค่ชิ้นสองชิ้นเพราะไอ้พีมมันบอกว่าหมูในจานผมคือค่าจ้างที่มันเป็นคนเดินไปซื้อมาให้ ดีไหมล่ะ!! ผมไม่ต้องเหนื่อยเลยซัดนิด... หนังจากกินข้าวเสร็จพวกผมก็ไปนั่งที่โต๊ะประจำคุยเล่นกันจนถึงเวลาเข้าเรียน อ่อ... ผมกับไอ้พีมเปิดของขวัญที่ไอ้อาร์ตกับไอ้ดินให้ข้างในเป็นกระดาษเขียนว่าเที่ยวฟรีสองวันหนึ่งคืนที่พักคือรีสอร์ทที่ระยองเป็นรีสอร์ทบ้านไอ้อาร์ตมันครับ ผมกับไอ้พีมไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใดๆ ฟรีตลอดทริป พวกผมเลยตกลงจะไปกันหลังสอบเสร็จครับ
กริ๊งงง......
"เลิกเรียนแล้วเว่ย!!!!....."
"มึงดีใจเกินหน้าเกินตาไปแล้วไอ้คิน.... เดี๋ยวก็โดนไอ้พีมสั่งสอนหรอกมึง... ฮ่าๆๆๆๆ"
"เห้ย!!....ไอ้พีม วันนี้ไปอ่อยสาวกันดีกว่า...."
"อีกแล้วนะมึง!!....ตลอดเลย....ที่ไหนดีว่ะ?"
"หึหึ...กูนึกว่าจะไม่ไป"
"ไม่ชวนกูโกรธนะ...สัส"
"เห้ย!!! กูกับไอ้อาร์ตไปด้วย.... ที่ไหนดีว่ะ?"
"ไปหาไรกินกันที่ห้างดีกว่า... ดีป่ะว่ะ?" ผมเสนอขึ้น
"เออๆ ดีๆ งั้นเราก็นั่งแท็กซี่กันไปเลยดีกว่าว่ะ กูขี้เกียจเบียดคนอื่นบนรถไฟฟ้า" ไอ้ดินบอก
"เออๆ งั้นกูไปฉี่แป๊ปเดี๋ยวมา..." ผมรีบวิ่งไปห้องน้ำ.... หลังจากปลดปล่อยเสร็จกำลังจะเดินออกก็สวนทางกับน้องฟลุ๊กที่หน้าห้องน้ำพอดี
"สวัสดีฮ่ะ....พี่คิน"
"หวัดดีครับ...." ผมทำตัวไม่ถูกว่ะ!!
"เออ.... ฟลุ๊ก... ฟลุ๊ก..." น้องพูดตะกุกตะกัก
"เออ.... พอดีพี่นัดกับเพื่อนไว้พี่ต้องรีบไปก่อนนะครับ ไว้เจอกันคราวหน้านะครับ..." ผมเดินกึ่งวิ่งออกจากห้องน้ำกำลังจะกลับไปหาเพื่อนๆ ที่ห้องก็ได้ยินเสียงน้องฟลุ๊กตะโกนพูดกับผมว่า...
"แฟนพี่คินคือพี่พีมใช่ไหมฮ่ะ?........" ผมชะงักกึ่ก... หยุดเดินแล้วหันกลับไปมองน้องฟลุ๊กที่ตาแดงๆ กำลังมองมาที่ผม
"พีมเป็นเพื่อนที่พี่รักที่สุด....." ผมตอบน้อง
"แต่ฟลุ๊กว่าไม่ใช่....." แล้วน้องก็เดินไปอีกทางหลังจากพูดจบ ผมเดินมาหาเพื่อนๆ ที่ห้องเรียนแล้วเราก็พากันไปหาข้าวเย็นกินกันที่ห้าง เราสี่คนกำลังเลือกว่าจะกินอะไรกัน
"กูอยากกินไก่ทอด KFC ว่ะ!!"
"สิ้นคิดมากไอ้ดิน.... กูว่ากินไก่ทอดแม็คดีกว่า"
"โห....ไอ้อาร์ต ความคิดมึงไม่สิ้นคิดเลยว่างั้น?!!"
"พอเลยพวกมึงสองคนนะ.... พีมมึงอยากกินอะไร?" ผมหันมาถามไอ้พีม
"แหวะ!! สัส!! ตามใจแต่ไอ้พีมตลอกเลยนะมึง.... รู้งี้พวกกูสองคนไม่น่ามากับพวกมึงเลยว่ะ ใช่ไหมว่ะไอ้ดิน?"
"เออ....ช่ายยย!!"
"พูดมากว่ะ!!! พีมว่าไง.... มึงอยากกินอะไร?" ผมหันกลับมาถามไอ้พีมต่อ
"เรากินเอ็มเคกันดีป่าวว่ะ? กูอยากกินว่ะ"
"เออ....ดี ตกลง... ไปกินเอ็มเคกัน" แล้วผมก็เดินกอดคอไอ้พีมเข้าไปในร้านเอ็มเคโดยมีไอ้ดินกับไอ้อาร์ตเดินบ่นตามหลังพวกผมมาครับ
"พี่ครับ....ผมเอาเป็ดจานใหญ่ คะน้าน้ำมันหอย ปอเปี๊ยะสด ขนมจีบกุ้ง สาหร่ายวากาเมะ ปลาหมึกกรอบ กุ้งสด ผักขึ้นฉ่าย ผักกาดขาว หมูนุ่ม ปลาหมึกสด.... พีม เอาอะไรอีกไหม?" ผมเงยหน้าขึ้นจากเมนูแล้วหันไปถามไอ้พีม ส่วนไอ้ดินกับไอ้อาร์ตนั่นกอดอกมองหน้าผมกับไอ้พีมสลับกันไปมา
"ไม่เอาแล้ว... ที่มึงสั่งก็ของโปรดกูหมด ไอ้ดิน... ไอ้อาร์ต พวกมึงสั่งดิว่ะ ไม่แดกกันรึไง"
"สาดด... กูนึกว่าพวกมึงสองคนลืมว่าพวกกูมาด้วย.... ไอ้ดินเดี๋ยวกูจะสั่งเผื่อมึงเองนะ เอาของโปรดมึงทั้งหมดเลย..." ไอ้อาร์ตจีบปากจีบคอพูดแล้วสั่งอาหารเพิ่มสี่ห้าอย่างแล้วเราก็นั่งรอให้อาหารที่สั่งมาเสริฟ หลังจากอาหารมาเสริฟได้ไม่นานทุกอย่างก็เหลือเพียงจานที่ว่างเปล่า หลังจากเรากินเอ็มเคเสร็จก็เดินลูบท้องเดินออกจากร้าน
"เห้ย!!! ไปกินติมกัน?" ไอ้พีมครับ มันชอบมาก... ไอศครีมเนี๊ยะ
"กูอิ่ม.... ยัดไม่ลงแล้วว่ะ!!!" ไอ้อาร์ตบอก
"กูด้วย.... ยัดไม่ลงเหมือนกัน" ไอ้ดินทาท่างจะอิ่มจริงๆ ครับ
"มึงว่าไงไอ้คิน....กูอยากกินไอ้ติมอ่ะ" ไอ้พีมทำตาปริบๆ ใส่ผม
"ไปดิ.... พวกมึงเอาไงจะกลับบ้านหรือตามไปด้วย?" ผมตอบไอ้พีม... มันยิ้มร่า แล้วหันไปถามไอ้ดินกับไอ้อาร์ตไอ้สองตัวนั้นกลับยิ้มแปลกมองหน้ากันแล้วหันมาที่ผม
"ไป....." เป็นคำตอบของพวกมันสองคน เราเดินมาถึงก็เข้าไปนั่งจับจองโต๊ะแล้วสั่งไอติมคนล่ะถ้วย ตอนแรกไอ้สองตัวนั่นบอกไม่อยากกิน อิ่ม... แต่พอมาถึงร้านเสือกสั่งซะงั้น....
"ไอ้พีม.... มึงนี่นับวันยิ่งดูน่ารักไม่เห็นหล่อเหมือนพวกกูเลยว่ะ!!"
"สัส!!! ปากดีนะไอ้ดิน กูหล่อเว่ย!!! หล่อมากด้วย...."
"ไอ้คิน.... มึงว่าไอ้พีมมันหล่อหรือน่ารักว่ะ?" ไอ้อาร์ตมันหันมาถามผม ผมคาบช้อนไอติมคาไว้ที่ปากทำท่าคิด...
"ไม่หล่อว่ะ.... ออกแนวน่ารักมากกว่า กูหล่อกว่ามันตั้งเยอะ..."
"ไอ้เชี่ยคิน!!!....."
"ฮ่าๆๆๆๆ กูว่าแล้วใครๆ ก็ต้องมองว่าไอ้พีมมันน่ารักมากกว่าจะมองว่ามันหล่อว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ" :laugh: :laugh:
"เออๆ กูเห็นด้วยกับไอ้อาร์ตว่ะ ฮ่าๆๆๆ" :m20: :m20:
"พอเลยๆ พวกมึงทั้งสามตัว.... ปากดีกันทุกคนเลยนะ....สัส!!!" พวกผมกำลังหัวเราะกันอย่างบ้าคลั่งก็มีเสียงๆ นึงมาทำลายบรรยากาศ.....
"สวัสดีครับน้องพีม....." สาดดด.... ไอ้ตัวมารมาล่ะ
"อ้าวพี่.....สวัสดีครับ" ไอ้พีมทักทายตอบ
"พี่ได้ยินเสียงหัวเราะคุ้นๆ นึกแล้วว่าต้องใช่น้องพีม"
"ฮ่าๆๆ พวกผมเสียงดังเหรอพี่พอล โทษทีครับ"
"เปล่าหรอกครับ....พี่แซวเล่นนะ" ไอ้บ้านี่ยิ้มซะ
"แล้วพี่มาทำอะไรครับ... พาสาวมากินไอติมเหรอครับพี่?"
"เปล่าครับ.... พอดีพี่มาทำธุระให้ที่บ้านผ่านมาเจอน้องพีมพอดีพี่เลยแวะเข้ามาทักและที่สำคัญพี่โสดครับ...ยังไม่มีแฟน... หึหึ" เออ....จริง มันทักไอ้พีมคนเดียวที่เหลือนั่งเป็นหัวหลักหัวตอกันหมด แสดงสถานะโสดด้วย...
"ฮ่าๆๆ ผมแซวเล่นนะพี่ อ่อ!! นี่เพื่อนๆ ผมครับ ไอ้ดิน ไอ้อาร์ตและนี่ไอ้คินที่มากับผมคราวก่อน"
"สวัสดีครับพี่.... อย่าบอกนะครับว่าพี่มาจีบเพื่อนผม" ไอ้ดินผู้ปากไว
"ไอ้สัส!!! มึงอย่าไปกวนพี่เขา ไอ้เชี่ยดิน... พี่พอลผมขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยนะครับ มันปากไม่ดีนะพี่"
"หึหึ.... ไม่เป็นไรครับ เพื่อนน้องพีมฉลาดดีนะ อ่อ....จะมาเอาหนังสือที่พี่เมื่อไหร่บอกได้เลยนะ พี่พร้อมทุกเมื่อ..." ใสเจีย เสียใจ กูซื้อมาให้มันแล้วเว่ย.... ฮ่าๆๆ ผมแอบซะใจอยู่คนเดียว
"ผมลืมบอกไป.... ผมได้หนังสือแล้วพี่ไอ้คินเพื่อนผมมันซื้อมาให้ไม่ต้องยืมพี่อ่านแล้ว ขอบคุณพี่มากนะครับ" ไอ้พี่พอลหันมามองหน้าผมเล็กน้อย ผมกอดอกยืนตัวขึ้นสูงประมาณว่ากูแน่เว่ย.... ห้ามายุ่งกับเพื่อนกู เพื่อนกูกูดูแลเองได้เว่ย!!!
"อ่อ... เหรอครับ ถ้าน้องพีมอยากอ่านเรื่องอื่นบอกพี่ได้นะครับ พี่ให้ยืมได้ทุกเรื่องเลย...."
"ขอบคุณมากครับพี่...."
"งั้นพี่ขอตัวกลับก่อนนะครับ.... ไว้ว่างๆ พี่จะโทรไปหา"
"เออ.... ได้ครับพี่ สวัสดีครับ" แล้วไอ้พี่พอลก็เดินออกไปจากร้าน ไอ้ดินกับไอ้อาร์ตนั่งขำกันอยู่สองคน ส่วนผมนั่งอารมณ์เสียหมันใส้ไอ้พี่พอลอยู่ครับ
"หมาคาบไปแดกๆๆ แน่ๆ มึง.....ฮ่าๆๆๆ" ไอ้ดินพูดขึ้น :m20: :m20:
"อะไรของมึงว่ะไอ้ดิน หมาคาบไปแดก?" ไอ้พีมมันถามครับ
"แต่ไม่ต้องห่วงนะเว่ย!! พี่เขาหล่อคนละแบบกับไอ้คิน พี่เขาหล่อคุณชาย ส่วนไอ้คินหล่อ เท่ เลว ฮ่าๆๆ พอจะสู้ได้ว่ะ!!!"
"มึงพูดเหี้ยอะไรของมึงไอ้อาร์ต..." ผมถามขึ้นด้วยความหงุดหงิด
"ไอ้บัฟ... โง่!!!" ไอ้ดินจู่ๆ ก็ด่าขึ้นมาครับ :seng2ped:
"พีม.... มึงกินเสร็จยัง กลับบ้านเหอะ!! กูอยากกลับบ้านล่ะ อารมณ์ไม่ดีว่ะ!!"
"เออๆ กลับก็กลับ...." แล้วพวกผมก็จ่ายเงินค่าไอติมแล้วแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน ส่วนผมกับไอ้พีมก็กลับบ้านด้วยกัน ตอนนี้เรานั่งอยู่บนรถแท็กซี่ครับ
"ไอ้พีม....."
"อืม..... ว่าไง?"
"ถ้ามึงอยากอ่านหนังสือเรื่องไหนให้มึงมาบอกกูก่อนเป็นคนแรก"
"ทำไมว่ะ?"
"เออน่า.... ทำตามที่กูบอกเหอะ!!!"
"เออๆ รู้แล้ว...."
"รู้แล้วก็ทำตามอย่างเคร่งครัดด้วย!!...."
"เออ....รู้แล้ว ถึงบ้านแล้วปลุกกูด้วย..."
"อืม.... มึงนอนเถอะ ถึงบ้านแล้วเดียวกูจะปลุก" มันเองหัวมาซบที่ไหล่ผมแล้วนอนหลับไป
ไอ้พีมเอ๊ย.... เมื่อไหร่มึงจะฉลาดแล้วทันคนซักทีว่ะ แต่ไม่เป็นไร... เดี๋ยวกูจะเป็นคินเทพผู้พิทักษ์ประจำตัวของมึงเอง......
******************************* TBC.
-
พวกซึนนนนนนนนนน คนอื่นเขาดูออกกันหมดละ
-
อ่านไปยิ้มไปเหมือนคนบ้าเลยเรา..
ว่าแต่คินบอกเมื่อไรพีมจะฉลาด..แล้วเมื่อไรน้องคินจะคิดได้บ้างละลูกเอ๊ย :laugh:
-
แล้วเมื่อไรคินจะรู้สึกตัวบ้างเหมือนกันล่ะค้าา? แหมๆ ทำซึนตลอดเลยน้าา~
-
:z2: อย่าให้พีมมันมีแฟนไปก่อนละกันจะสมน้ำหน้าให้นะคิน
-
★เรื่องนี้ไม่มีมาม่า♡...♡มีแต่ไอ้บ้ากับไอ้ต๊อง★
ตอนที่ 5 ปรึกษา
มันจะยากอะไรกะอีแค่บล็อคไอ้พี่พอลออกจากไอ้พีม ฮ่าๆๆ ตอนนี้มันเริ่มหายไปจากชีวิตไอ้พีมแล้วครับ มันซวยเองที่โทรมาตอนไอ้พีมจอมขี้เซานอนหลับอยู่ข้างผม ผมเปลี่ยนโทรศัพท์มันเป็นระบบสั่นและรอให้สายมันหลุดไปเองก่อนจะกดลบเบอร์ทิ้ง ฮ่าๆๆ กูชนะบอกเลย พอไอ้พีมมันบ่นอยากอ่านหนังสือเรื่องไหนผมก็จะพามันไปที่ร้านหนังสือร้านนั้นด้วยกัน มันก็แฮปปี้ ผมก็แฮปปี้ พี่เจ้าของร้านก็มองผมกับมันแปลกๆ พอไอ้พีมมันวุ่นกับการหาหนังสืออยู่ในร้านพี่เขาก็จะเข้ามาคุยกับผมกระซิบถามผม "เฮ้ย...ไอ้น้อง คนนี้เหรอว่ะแฟนคนนั้นที่ซื้อหนังสือไปง้ออ่ะ?" อะไรพี่!! ไม่ใช่!! นั่นมันเพื่อนผม "เพื่อนกูรักมึงว่ะป่ะว่ะ!! น่าตาน่ารักดีว่ะ!! ไม่น่าล่ะหวงจังเพิ่งพามาเปิดตัว ทั้งๆ ที่มาซื้อหนังสือร้านพี่หลายครั้งล่ะ" เฮ้ยย!!! ไม่ใช่จริงๆ พี่ผมกับมันเป็นเพื่อนกันครับ.... "งั้นพี่จีบนะ..." พี่เขาทำตาเจ้าเล่ห์มองไอ้พีมสลับกับผม เฮ้ยย!!! พี่จะจีบได้ไงเพื่อนผมเป็นผู้ชายนะพี่.... "น่าน!!! ว่าล่ะ...ไอ้นี่นิโง่จริงอะไรจริง พี่ล้อเล่นนะ.... แต่เอ็งระวังจะโดนหมาคาบไปแดกก่อนนะเว้ยย!!! โง่ขนาดนี้ระวังน้ำตาจะเช็ดหัวเข่านะ... เดี๋ยวจะมานั่งร้องไห้ซื้อหนังสือมือสองพี่ไปเช็ดน้ำตา หึหึ" นั่นแหละครับ ทำให้ผมงงกับสิ่งที่พี่เขาพูด ไหนจะไอ้อาร์ตกับไอ้ดินอีก ไอ้สองตัวนี้ก็ชองพูดแปลกๆ เหมือนกัน และที่สำคัญช่วงนี้ชอบร้องเพลงพี่ดาเอ็นโดรฟินเป็นพิเศษ "ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธิจะบอกปายย...." ไอ้คำว่าไปเนี๊ยะร้องลากยาวได้อีกครับ วันนี้ผมต้องคุยกับพวกมันอย่างจริงจังซะทีว่าพวกมันเป็นอะไรกันแน่.....
"ไอ้คิน.... มันจะไปซื้อขนมกับกูไหม? ที่โรงอาหาร..." ไอ้พีมหันมาถามผม ตอนนี้พวกผมรอเวลาเข้าเรียนช่วงบ่ายครับ เรานั่งอยู่ที่โต๊ะประจำกันเหมือนทุกวัน
"มึงซื้อมาเผื่อกูด้วยแล้วกัน.... กูขี้เกียจเดินว่ะ!!" ผมตอบ ที่จริงผมจะหาเวลาคุยกับไอ้สองตัวที่นั่งมองผมสลับกับไอ้พีมครับ
"ไอ้เชี่ย!!! เอาเปรียบกูตลอด... ไปคนเดียวก็ได้ว่ะ!!" ไอ้พีมสะบัดตูดเดินงอนผมไปซื้อขนมแล้วครับ ไอ้นี่ขี้งอนจริงๆ เล๊ยย.... หลังจากไอ้พีมเดินลับสายตาผมไปก็ถึงเวลาที่ผมต้องถามไอ้สองตัวที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมแล้วครับ
"ไอ้อาร์ต ไอ้ดิน กูถามมึงจริงๆ เถอะว่ะ ช่วงนี้ทำไมพวกมึงทำตัวแปลกๆ ว่ะ ห่านน!! ชอบมองกูกับไอ้พีมแปลกๆ แล้วทำท่าทางแปลกๆ พูดก็ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่ แทบยิ้มส้นตีนกันอีก พวกมึงมีอะไรที่ยังไม่บอกกูรึเปล่าว่ะ?!" ผมถามรัวเลยครับ อัดอั้น อยากรู้มานานล่ะ
"เออ.... ถามมาพวกกูก็จัดให้ ว่าไปพวกกูต้องถามมึงมากกว่า... ตรงๆ เลยนะไอ้คิน มึงชอบไอ้พีมป่ะว่ะ?" พวกมันเอามือกอดอกยืดตัวตรงถามผม
"เชี่ย!!!..... มึงเอาอะไรมาพูด?"
"ก็เอาอาการมึงนั่นแหละมาพูด มึงนี่โง่ได้ตรงข้ามหน้าตากับการกระทำมากเลยนะไอ้คิน!!" ไอ้อาร์ตพูดขึ้น
"ยังไงว่ะ? แล้วทำไมพวกมึงถึงคิดว่ากูชอบไอ้พีมว่ะ? กูกับมันเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กๆ พวกมึงก็รู้ไม่ใช่เหรอว่ะ!!" ผมถามกลับไป
"พวกกูเข้าใจ.... ว่ามึงเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก.... แต่การกระทำมึงมันเกินคำว่าเพื่อนธรรมดาว่ะ!! มึงเคยดูหนังเรื่องเพื่อนสนิทป่ะ เครื่องฟังเพลงพี่ดาเอ็นโดรฟินป่ะ เพื่อนสนิทนะ แล้วหนังเรื่องเพื่อนกูรักมึงว่ะ มึงเคยดูป่ะว่ะ?" ไอ้ดินถามพร้อมยกตัวอย่าง
"เคย.... แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องกูกับไอ้พีมว่ะ?"
"ไอ้เชี่ย!!!....." พวกมันสองคนร่วมใจกันด่าผม
"แมร่งพูดขนาดนี้แล้วยังไม่เข้าใจ.... ไอ้ดิน มึงขยายความให้มันฟังดิ กูเพลีย.... ขอพักแป๊ป!!!" ไอ้อาร์ตทำท่าเหนื่อยใจใส่ผมครับ
"คืออย่างนี้นะไอ้คิน.... ไอ้ชอบไอ้พีม แต่มึงเสือกไม่รู้ตัวเองว่ามึงชอบ หนังเรื่องเพื่อนสนิทมึงสวมบทเป็นพี่ไข่ย้อยซันนี่ ยูโฟร์ เฮ้ยย!!! ไม่ใช่ พี่ซันนี่สุดหล่อพี่ชายกูเอง ส่วนไอ้พีมมันเป็นดากานดา นางเอกของเรื่อง พระเอกแอบชอบเพื่อนตัวเองแต่ไม่กล้าบอกจนต้องเสียนางเองไปให้กับคนอื่นหรือที่เขาเรียกว่า "หมาคาบไปแดก" นั่นเอง ส่วนเพลงเพื่อนสนิทก็ตามเนื้อเพลงเลย มึงไปเปิดฟังซะ เนื้อหาสรุปง่ายๆ ที่แอบรักเพื่อนตัวเอง ส่วนทีเด็ดเรื่องสุดท้ายเพื่อนกูรักมึงว่ะ คือเริ่มจากความรู้สึกที่คาดเดาไม่ถูกว่าเกิดขึ้นได้ยังไงแต่ก็กลายมาเป็นเพื่อนกันโดยพระเอกช่วยนายเอก เพื่อนรักเพื่อนและได้แดกเพื่อน มึงเข้าใจนะ.... แต่มึงกับไอ้พีมไม่ต้องตามฆ่าไอ้พีมเหมือนในเรื่องและรักมึงก็สมหวังได้แค่มึงรู้ใจตัวเอง" ไอ้ดินอธิบาย
"ใช่.... เพราะถึงพวกมึงสองคนจะเป็นอะไรกันแต่ยังไงพวกมึงสองคนก็ยังเป็นเพื่อนของพวกกูเสมอ... ใช่ไหมว่ะไอ้ดิน?" ไอ้อาร์ตหันไปถามความเห็นไอ้ดิน แต่ผมยังประมวลสิ่งที่พวกมันกำลังพูดอยู่ครับ
"ใช่ที่สุด....เพราะยังไงพวกเราก็เป็นเพื่อนรักกันตลอดปายย.... ฮ่าๆๆ" ไอ้ดินพูดเสริมแต่ดูมันบ้าๆ ยังไงไม่รู้ครับ
"เฮ้ยย!!!! ซึ้งสาดดด.... ไอ้ดินมาให้กูกอดทีดิ๊ว่ะ" ไอ้อาร์ตพยายามจะกอดไอ้ดิน
"กอดบ้าอะไรของมึง!!! เดี๋ยวผีผลัก... ให้ผลักไอ้คินกับไอ้พีมก็พอล่ะสัส!!! กูชอบผู้หญิง..." ไอ้ดินตอบ ผมไม่ปล่อยให้มันกัดกันนานถามข้อสงสัยที่ค้างคาต่อทันที
"แล้วกูจะรู้ได้ไงว่ะ...ว่าสิ่งที่พวกมึงพูดมาเป็นเรื่องจริง?" ผมถามต่อ
"สาดด.... ต้องพิสูจน์" ไอ้อาร์ตพูดขึ้น
"ไม่ยาก.... มึงจะหวงเวลามีคนมาเข้าใกล้ไอ้พีม ยกเว้นพวกกู มึงจะรู้สึกไม่พอใจและกีดกันไม่ให้เข้าใกล้ เวลาไอ้พีมมันทำอะไรมึงจะอยากให้มันคิดถึงมึงเป็นคนแรก มึงจะรู้สึกขาดอะไรไปซักอย่างเวลามันไม่ได้อยู่ใกล้ๆ มึง มึงจะหงุดหงิดเวลาที่มีคนมาจีบไอ้พีมไม่เว้นแม้กระทั่งผู้หญิงแต่จะต่างตรงที่ว่าผู้หญิงมึงจะอารมณ์หงุดหงิดน้อยเพราะไม่ใช่เพศเดียวกับมึง แต่ถ้าเป็นผู้ชายมึงจะไม่ปล่อยผ่านมึงเชื่อกู!! มึงจะคิดว่ามึงต้องเป็นผู้ชายคนเดียวที่ไอ้พีมต้องให้ความสำคัญที่สุด ซึ่งจริงๆ แล้วมันไม่ใช่โว๊ย!! เพราะเพื่อนกับแฟนมันคนล่ะสถานะกัน ฉะนั้นความสำคัญมันย่อมแตกต่างกัน แล้วมึงคิดดูนะตั้งแต่มึงโตมาเนี๊ยะมึงยังไม่เคยมีแฟนจริงๆ จังๆ สักคนแค่จีบผ่านๆ เบื่อแล้วก็เลิกคุย เพราะอะไร เพราะมึงมัวแต่หมกตัวอยู่กับไอ้พีม มึงอาจจะเกิดความรู้สึกดีๆ โดยที่มึงไม่รู้ตัวเว้ย!! กูแนะนำให้กลับไปสังเกตุอาการตัวมึงดูตามที่กูบอก แล้วถ้ามีอะไรมึงโทรมาปรึกษาพวกกูสองคนได้ตลอดเวลา...." ไอ้เพื่อนรักผมมันจับมือผมมากุมมือไว้แล้วทำหน้าจริงจังกับสิ่งที่มันพูด....
"เฮ้ย!!! ไอ้พีมเดินมาแล้วเว้ย!!!...." พวกผมหยุดคุยกันอัตโนมัติ
"พวกมึงสุมหัวคุยอะไรกันอยู่ว่ะ? เล่าให้กูฟังบ้างดิ" ไอ้พีมวางขนมที่ซื้อมาแล้วนั่งลงข้างๆ ผมแล้วพูดขึ้น
"ป่าว.... พวกกูก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อยไม่มีอะไร" ผมตอบ
"เอานี่.... ป๊อกกี้ของโปรดมึง" มันยื่นป๊อกกี้มาให้ผม ผมยิ้มแล้วรับกล่องป๊อกกี้มาแกะกิน ไอ้อาร์ตกับไอ้ดินยักคิ้วให้ผมครับ ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อสังเกตุได้ว่าตัวเองดีใจจนยิ้มหน้าบานได้แค่ไอ้พีมมันยื่นป๊อกกี้ให้แค่กล่องเดียว ทั้งที่ก่อนหน้านี้มีรุ่นน้องหลายคนที่ซื้อขนมมาให้ผมแต่ผมกลับไม่สนใจขนมพวกนั้นแม้แต่น้อย ทั้งๆ ที่เป็นขนมที่ผมชอบทั้งนั้น แล้วยังเอาขนมที่ได้ไปแจกเพื่อนๆ กินอีกต่างหาก แต่ถ้าเป็นอะไรที่ไอ้พีมซื้อให้ผมจะหวงเป็นพิเศษคนอื่นห้ามแตะ....
"เป็นไรว่ะ? มึงถึงทำหน้าเครียดขนาดนั้นะไอ้คิน...." ไอ้พีมถามผม
"ป่าวๆ กูแค่คิดอะไรนิดหน่อยว่ะ กินๆ รีบกินเหลือเวลาพักแค่สิบนาทีเอง" ผมตั้งหน้าตั้งตากินขนมที่มันซื้อมาให้ พวกผมก็คุยกันไปเรื่อยจนได้เลยเข้าห้องเรียน คาบบ่ายเป็นอะไรที่ผมเกลียดที่สุดในโลก เพราะหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อนตาม เรียนไปตาก็จะปิด ไอ้พีมก็ทำหน้าที่เตือนสติผมได้ดีครับ ดีดหูผมบ้าง บิดหูผมบ้าง... ห่านนน... พีม!!! กูจะไม่ได้ยินที่คุณครูสุดสวยสอนก็เพราะมึงเนี๊ยะแหละ!! บิดซะหูแดงหมดแล้วเนี๊ยะ!!....
กรี๊งง....
"เฮ้ย! ไอ้พีมไอ้คิน.... กูกับไอ้อาร์ตกลับก่อนนะเว้ย! เจอกันวันจันทร์นะเพื่อน..." ดินตะโกนบอกเพื่อนหลังจากคว้ากระเป๋าได้กำลังจะวิ่งออกจากห้องพร้อมจากอาร์ต อาร์ตหันมามองพีมกับคินก่อนจะพูดขึ้นว่า "ของขวัญวันเกิดนะ....พวกมึงจะใช้สิทธิเมื่อไหร่อย่าลืมบอกกูนะ กูจะได้จัดให้" อาร์ตยักคิ้วให้คินก่อนจะหันไปหาดิน "ป่ะไอ้ดินเดี๋ยวไม่ทัน...." แล้วทั้งสองคนก็วิ่งหายออกไปจากห้องเรียน
"มันรีบไปไหนของมันว่ะคิน.... มึงรู้ไหม?" พีมหันมาถามคิน ซึ่งคินก็ทำหน้างงไม่แพ้กัน
"ไม่รู้ว่ะ! อย่าไปสนใจมันเลย... มึงจะกลับบ้านเลยไหมหรือจะไปหาแม่ที่ร้าน?" คินเลิกสนใจเรื่องของดินกับอาร์ตแล้วหันมาสนใจพีมแทน
"กลับบ้าน! เพราะมึงเบี้ยวไม่ยอมอ่านหนังสือมาสองวันแล้วไอ้คิน เดี๋ยวสอบไม่ได้กันพอดี" พีมกอดอกยืนบ่นคิน คินทำหน้าอยากจะเถียงแต่เถียงไม่ออกเพราะที่พีมพูดเป็นเรื่องจริงทั้งหมด เขายังไม่มีอะไรในสมองเลยตอนนี้ ทั้งที่อาทิตย์หน้าเขาเริ่มมีสอบย่อยเก็บคะแนนก่อนสอบปิดภาคเรียนในสัปดาห์ถัดไป
"ก็ได้ว่ะ! กลับก็กลับ.... แต่แวะซื้อของกินก่อนเข้าบ้านนะ กูหิวว่ะ!" คินลูบท้องพร้อมแสดงท่าทางให้พีมเห็นว่าหิวจริงๆ
"ตลอดแหละมึง!! งั้นแวะซื้อร้านแถวหน้าโรงเรียนนะ กูขี้เกียจไปซื้อไกลๆ ว่ะ!" พีมตอบ
"โอเค.... Let's go...." คินกับพีมเดินซื้อของกินร้านค้าแถวหน้าโรงเรียนจดได้ของกินเล่นมาสามสี่อย่าง เพราะตกลงกันหลังจากเดินซื้อของกินว่าจะรอกินข้าวพร้อมแม่ๆ คือรอให้แม่ๆ เลิกงานกลับบ้านมาก่อนค่อยกินข้าวพร้อมกัน
"คิน..... กูง่วงถึงแล้วปลุกกูด้วยนะ" พีมพูดบอกคินก่อนหันหัวตัวเองไปพิงไหล่คิน คินลูบหัวพีมสองครั้งแล้วก็ปล่อยให้พีมหลับ วันนี้เขาสองคนเลือกที่จะนั่งรถเมล์ปรับอากาศ เพราะรถที่ผ่านมาช่วงที่เขายืนรอรถแท็กซี่ไม่ค่อยมีคนมากและมีที่นั่งว่าง เขาสองคนจึงอยากเปลี่ยนมานั่งรถเมย์กลับบ้านเนื่องจากวันนี้ไม่ได้รีบร้อนอะไร จนรถเมย์จอดเทียบที่ป้ายรถเมย์หน้าหมู่บ้าน.....
"พีม!....ถึงแล้ว พี่ครับๆ เดี๋ยวก่อนครับผมขอลงป้ายนี้ครับ" เสียงคินตะโกนบอกคนขับรถ คินจับมือพีมแล้วลากลงรถอย่างเร็ว
"โอ๊ยยย!!! ไอ้คิน.... เลิกลากกูได้แล้ว" พีมวิ่งตามแรงลากของคิน
"หึหึ กูกลัวมึงไม่ตื่นไง!" คินหันหน้าไปยักคิ้วให้พีม
"เชี่ย!! กูตื่นแล้วเหอะ!" พีมค้อนสายตามองคินอย่างเอาเรื่อง
"ป่ะๆ เข้าบ้านเหอะ!!" คินพูดบอกแล้วทั้งสองคนก็เดินเข้าหมู่บ้าน หลังจากคินกับพีมกินของว่างกันเสร็จแล้วพีมก็จัดหนักติวหนังสือสอบให้คินอย่างจัดหนัก ถึงขั้นคินอยากจะอ้วกออกมาเป็นตัวหนังสือ
"พีม....วันนี้พอแค่นี้ได้ป่ะว่ะ กูเริ่มมึนหัวแล้วว่ะ พรุ่งนี้วันเสาร์ค่อยติวต่อได้ป่าว?" คินหน้าตาละห้อยให้ดูน่าสงสารที่สุดเท่าที่จะทำได้
"เพิ่งได้แค่วิชาเดียวเองนะมึง และนี้ก็วิชาภาษาอังกฤษง่ายๆ มึงทำไมขี้เกียจขนาดนี้ง่ะ?!" พีมบ่นคินอย่างเอาจริงเอาจังเพราะคินทำคะแนนสอบครั้งที่แล้วไม่ดีเท่าไหร่
"พีมอ่าา.....น่าาา พอก่อนน้าาา... กูเหนื่อยแล้วอ่ะ" คินลงไปนอนดิ้นกับพื้นเพื่อให้พีมเห็นใจ
"เออๆ มึงนี่จริงๆ เลยนะไอ้คิน โง่แล้วเสือกขี้เกียจอีก กูล่ะเบื่อมึงจริงๆ เล๊ยย....." พีมยังคงไม่หยุดบ่นให้คิน คินได้แต่นั่งก้มหน้าทำท่าเศร้าตามคำบ่นของพีม แต่ทำได้แค่แป๊ปเดียวคินก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้าง
โป๊ก!!!
"โอ๊ยยย!!! มึงเขกหัวกูทำไมว่ะ?!" คินถามพร้อมกับลูบที่หัวปอยๆ ด้วยความเจ็บ
"กูอยากทำมีอะไรไหม? เสือกยิ้มกวนตีนกู!" คินกับพีมเถียงกันอยู่สักพักก็ลงจากบ้านต้นไม้แล้วมารอกินข้าวกับแม่ๆ ของเขาทั้งสองคน หลังจากกินข้าวเสร็จก็ขึ้นไปอาบน้ำเพื่อเตรียมเข้านอน คินอาบน้ำเสร็จก็ขึ้นไปกอดแล้วหอมแม่ที่ห้องนอนก่อนที่จะไปนอนที่บ้านต้นไม้เหมือนทุกคืน การที่ไปนอนที่บ้านต้นไม้มันสามารถทำให้คินหายคิดถึงพ่อของเขาได้บ้างเรื่องนี้แม่ของคินรู้ดีว่าลูกชายยังคงคิดถึงพ่อของเขาตลอดเวลาถึงแม้ผู้เป็นพ่อจะเสียชีวิตไปหลายปีแล้วก็ตาม คินนอนเล่นโทรศัพท์รอพีมอยู่จนถึงเที่ยงคืนพีมก็ยังไม่มา เขารู้สึกว่านอนไม่ค่อยหลับเพราะปกติพีมจะมานอนกับเขาที่บ้านต้นไม้เป็นประจำ คินนอนพลิกไปพลิกมาจนทนไม่ไหวต้องหยิบโทรศัพท์มากดโทรหาพีม....
"พีมมึงทำอะไรอยู่ว่ะ! ทำไมมึงยังไม่มาอีก? กูรออยู่นะเว้ย!!"
"วันนี้กูจะนอนกับแม่...." คินคิ้วขมวดติดกันเป็นปมเนื่องจากไม่พอใจในคำตอบ
"อ้าว!! มึงจะปล่อยให้กูนอนคนเดียวเหรอว่ะ?!" คินถามด้วยอารมณ์หงุดหงิดเล็กน้อย
"มึงก็นอนไปดิ! ทำไมกูต้องไปนอนกับมึงทุกวันด้วยว่ะ? วันนี้กูจะนอนกับแม่เว้ยย!!!" พีมตอบมาด้วยน้ำเสียงสดใสพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอแต่ไม่ดังมาก
"เออ!! กูนอนคนเดียวก็ได้!!!"
ตู๊ดๆๆๆ
คินวางสายใส่พีมด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดเพราะพีมไม่ยอมมานอนด้วยเหมือนทุกวัน
"แมร่ง!!! ทำไมกูนอนไม่หลับว่ะ!!"
คินบ่นอุบ นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนที่นอนและเกิดคำถามในใจขึ้นว่า "กูขาดมึงไม่ได้จริงๆ เหรอว่ะไอ้พีม กูชอบมึงอย่างที่ไอ้อาร์ต ไอ้ดินกับพี่ร้านหนังสือบอกจริงๆ เหรอว่ะ? เฮ้ยย!!! กูเป็นเกย์เหรอว่ะ? จนคินเผลอนอนหลับไปอย่างไม่รู้ตัว........
******************* TBC. *******************
ขอบคุณที่ติดตามและเม้นให้กำลังใจนะค่ะ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
คินคะ..รู้สึกตัวเสียทีเถิดดด!!! :call:
-
ไม่ต้องคิดแล้วม๊างงงงงงงงงงงงง.. :laugh: :laugh: :laugh:
-
บ้ากะต๊องนี่ไม่พอนะ. มึนด้วย
นอนไม่หลับก็เพราะใครล่ะ แหม อยู่คนเดียวทั้งทีไม่เปิดหนังเรื่องนั้นดูล่ะเผื่อจะปิ๊งขึ้นมา
:pig4: :mew1: :L1:
-
★เรื่องนี้ไม่มีมาม่า♡...♡มีแต่ไอ้บ้ากับไอ้ต๊อง★
ตอนที่ 6 รู้ตัวช้า
เห้ย!! หงุดหงิดตัวเองครับ.... ผมมันโง่อย่างที่เพื่อนผมบอกจริงๆ ผ่านไปเดือนกว่าเพิ่งจะรู้ว่าผมหวงไอ้คนข้างกายผมมากแค่ไหน ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิดครับ ผมชอบมันจริงๆ เห็นใครเข้ามาใกล้ไม่ได้ "หวง" ห้ามยุ่ง..... แง่ง!!! แยกเขี้ยวกระโดดกัด เรื่องทั้งหมดมันชัดเจนเมื่อวันเสาร์ที่แล้ว....
"พีม.....ไปว่ายน้ำกันป่ะ?"
"แดดโคตรแรงเลยว่ะ....." ไอ้พีมบ่นเพราะกลัวดำ หึหึ
"กูมีกันแดด...." ผมยักคิ้วบอกมัน
"มึงซื้อครีมกันแดดมาใหม่แล้วเหรอว่ะ?" หึหึ.... ยิ้มชั่ว
"ป่าว.....กูมีร่ม"
"ไอ้เชี่ย!!!....คิน"
"กูล้อเล่น....ไปว่ายน้ำกัน นะพีมนะ.... " ไอ้พีมมองผมด้วยสายตาเวทนาที่ผมพยายามทำหน้าตาอ้อนๆ ให้ดูน่าสงสารมันจะได้ทำตามที่ผมขอ
"อืม...งั้นกูไม่เอาชุดที่บ้านก่อน เจอกันหน้าบ้านแล้วกัน"
"โอเค...จัดไป" ผมรีบหยิบเป้มายัดกางเกงว่ายน้ำ แว่นกันน้ำ ครีมกันแดด ผ้าเช็ดตัว ก่อนจะเข้าไปหยิบยาสระผมกับสบู่เหลวเอาไว้อาบน้ำที่ห้องน้ำที่สระน้ำของหมู่บ้าน หลังจากเตรียมของทุกอย่างเสร็จก็หยิบโทรศัพท์พร้อมกันกระเป๋าเงินเดินผิวปากออกจากบ้าน ล็อคบ้านเรียบร้อยแล้วเดินไปรอไอ้พีมที่รถคันโปรด
"รอนานไหมว่ะ?" ไอ้พีมถาม
"ไม่นาน...เดี๋ยวกูขับลูกชายกูไปนะ ขี้เกียจปั่นจักรยานว่ะ"
"อืม...ก็ดีเหมือนกันเร็วดี"
"งั้นไปกันเถอะกูอยากว่ายน้ำล่ะ" ผมขึ้นคล่อมเวสป้าสีขาวคู่ใจ ลูกชายผมเองครับ ผมดูแลรักษาอย่างดี อาบน้ำให้ทุกวันไม่ค่อยให้ออกแดดเดี๋ยวผิวเสีย กร๊ากกก....
"ไอ้คิน ทำไมมึงไม่ขับลูกชายมึงไปโรงเรียนว่ะ?" ไอ้พีมถามขึ้น
"ทำไม? มึงอยากให้กูขับไปโรงเรียนเหรอ?"
"ถ้ามึงขับไปโรงเรียนกูก็จะได้สบาย ไม่ต้องนั่งรถเมย์ ไม่เสียดายเงินค่าแท็กซี่ด้วย... ไม่ดีเหรอว่ะ? กลับบ้านก็สะดวก รถไม่ติด ถ้าเราอยากแวะไปหาแม่ที่ร้านเราก็ไปได้ แต่เออว่ะ!!แต่กูลืมเรื่องใบขับขี่ไปสนิทเลย" ก็จริงตามที่ไอ้พีมพูดครับ ผมยังไม่มีใบขับขี่เลยได้แต่ขับในหมู่บ้านและไปที่ใกล้ๆ ไม่ไกลจากหมู่บ้าน อีกอย่างไม่อยากให้แม่เป็นห่วงด้วยครับ ผมเลยกะว่าจะทำทีเดียวตอนไปสอบใบขับขี่รถยนต์เลยดีกว่า เพราะผมคิดว่ายังไม่มีความจำเป็นต้องใช้มันเท่าไหร่ นั่งรถเมย์ รถแท็กซี่ก็สบายดีแถมมีคนขับให้นั่งอีกต่างหาก
"มันอันตราย มึงอดทนหน่อยแล้วกันเดี๋ยวอายุครบ 18 แม่ก็จะซื้อรถยนต์ให้กู เราคงได้ขับตอนไปเรียนมหาลัยพอดี กุไม่อยากทำให้แม่เป็นห่วงมาก... มึงเข้าใจกูนะ"
"เออว่ะ!! กูลืมคิดไปเลย เอางั้นก็ได้แม่เราจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงเราสองคน" ผมสองคนเลือกจะทำตัวให้แม่ๆ ของเราเป็นห่วงน้อยที่สุดครับ อะไรที่คิดว่าทำแล้วจะทำให้แม่ไม่สบายใจเราสองคนเลือกที่จะไม่ทำ แม่เลี้ยงเรามาโดยลำพัง แค่นี้แม่ก็เหนื่อยมากแล้ว เราสองคนจึงตกลงกันว่า...เราจะตั้งใจเรียนและทำตัวดีๆ ให้แม่ภูมิใจครับ ผมขับรถมาจอดที่สำหรับจอดรถของสระว่ายน้ำก่อนจะเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดเพื่อออกมาว่ายน้ำกันครับ
"พีม...เปลี่ยนแล้วอย่าเพิ่งออกไปนะ รอกูก่อน...เดี๋ยวกูทาครีมกันแดดให้"
"อืม....รู้แล้ว มึงก็รีบๆ เปลี่ยนได้แล้ว" ผมผิวปากอารมณ์ดีที่จะได้ว่ายน้ำเพื่อออกกำลังกาย จากอ่านหนังสือสอบอย่างหนัก ไอ้พีมก็ติวจนผมเบลอเพราะกลัวผมทำข้อสอบไม่ได้และแล้วเราก็สอบผ่านไปได้ด้วยดี ผมว่าครั้งนี้คะแนนผมต้องดีแน่ๆ หึหึ เพราะที่ไอ้พีมติวให้ตรงเกือบ 70%ทำให้ผมเดินยิ้มออกจากห้องสอบทุกวิชา
"คิน มึงเสร็จรึยังว่ะ? เร็วๆ หน่อยดิ กูยืนรอจนขาแข็งแล้วเนี๊ยะ" ไอ้พีมยืนบ่น
"เออๆ เสร็จแล้วๆ กำลังเก็บเสื้อผ้าอยู่....แป๊ป" ผมจับเสื้อผ้าที่ใส่มายัดใส่ในกระเป๋าก่อนที่จะเปิดไปตูออกไปเจอไอ้พีมยืนกอดอกรอผมอยู่ที่อ่างล้างหน้าในห้องน้ำ ผมขมวดคิ้วจนติดกัน.....
"พีม.....มึงไปเปลี่อนกางเกงว่ายน้ำเลยนะ!!" ผมตะโกนจนไอ้พีมสะดุ้ง
"ทำไมว่ะ!!....."
"กูบอกให้ไปเปลี่ยนไง!!" แมร่ง!!กางเกงว่ายน้ำมาตั้งเยอะดันเอาแบบขาเว้าสูงมาใส่ มันน่าไหมล่ะ!!
"ก็กูเอามาแค่ตัวนี้ตัวเดียว..."
"งั้นกลับบ้าน...ไม่ว่ายแล้ว!!" ผมเดินไปลางตัวมันแล้วพยายามดันตัวมันเข้าไปห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า
"เห้ย!!!.... ไอ้คิน อะไรของมึงว่ะ? ปล่อย!!!" ไอ้นี่ก็ดันดื้อไม่ยอมทำตามที่ผมบอก ผมชุดกระชากลาดตัวมันเข้าห้องน้ำอย่างทะลักทุเลจนเริ่มเหนื่อย
"พีมมมม..... กลับบ้าน" ผมเริ่มเหนื่อยแล้วครับ เพราะไอ้พีมมันก็ดิ้นเพราะผมไม่ยอมตอบมันว่าทำไมจะกลับบ้าน ใครจะกล้าบอกว่าไม่อยากให้ใครมองหุ่นมัน มันยิ่งขาวๆ ยิ่งเป็นจุดศูนย์รวมของสายตาได้ดี เรายังคงเถียงกันอยู่ในห้องน้ำจนมีคนเดินเข้ามาในห้องน้ำ แล้วที่สำคัญมันคือได้บาส เพื่อนรุ่นเดียวกับผมที่ผมไม่อยากนับมันเป็นเพื่อน
"อ้าวพีม มาว่ายน้ำด้วยเหรอ? ดีใจจังที่เจอ..." สาดดด..... ชัดไหมครับว่าทำไมผมถึงไม่ชอบมัน สายตาไอ้เหี้ยบาสมองไอ้พีมจนจะทุทั้งตัวอยู่แล้ว ผมเดินไปยินบังไอ้พีมไว้ให้ไอ้พีมยืนอยู่ข้างหลังของผมครับ
"อ้าวไอ้บาส.... มาด้วยเหรอว่ะ?"
"พีม!!! เข้าไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้เลยนะ" ตัดบทครับ ไม่อยากให้มันคุยกันนาน
"ไอ้คิน กูยืนอยู่แค่นี้ทำไมต้องตะโกนด้วยว่ะ แมร่ง!!...."
"กูจะกลับบ้าน...มึงจะกลับไหม?" ผมเริ่มอารมณ์เสีย แต่ไอ้เหี้ยบาสเสือกยืนยิ้ม สัส!!
"พีม มึงว่ายน้ำเล่นกับกูก็ได้นะ ปล่อยให้ไอ้คินมันหลับบ้านคนเดียวก็ได้นิ.... กูหาเพื่อนว่ายน้ำอยู่พอดีเลย" ไอ้บาสพูดขึ้น
"ไม่ได้!! ไอ้พีมต้องกลับบ้านกับกู พีม...กลับบ้านกัน" ผมหันไปทำหน้าอ้อนวอนให้ไอ้พีมกลับบ้านกับผม มึงอย่าหวังว่าจะได้ใกล้ไอ้พีมของกู ไอ้สัสบาส...
"เออๆ แมร่ง มึงนี่เรื่องเยอะนะไอ้คิน กลับก็กลับว่ะ!โทษทีว่ะบาสไว้คราวหน้าแล้วกัน วันนี้กูกลับบ้านดีกว่าว่ะ รำคาญไอ้คินไม่รู้มันเป็นบ้าอะไรของมัน" ไอ้พีมอารมณ์เสีย แต่ผมกำลังยิ้มแก้มปริที่ไอ้พีมมันยอมทำตามที่ผมบอก หึหึ ไอ้บาสมึงจะเทียบชั้นกับคนสำคัญอย่างกูยากนิดนึงว่ะ ว่ะ ฮ่ะ ฮ่า.... กร๊ากกก... ยิ้มเยาะไอ้เชี่ยบาสก่อนจะเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อนกลับบ้าน ไม่ว่ายแมร่งล่ะ...... มีตัวมารอยู่ยิ่งทำให้ผมอยากกลับบ้านเข้าไปใหญ่เลยครับ ผมกับไอ้พีมเดินกลับมาที่รถแล้วขับรถกลับบ้าน
"ไอ้คิน มึงเป้นอะไรของมึงกันแน่ว่ะ? ผีเข้าผีออก"
"ก็กูไม่ชอบขี้หน้าไอ้เหี้ยบาส... มันชอบมองมึง ชอบทำตัวสนิทกับมึงแล้วยังชอบมาชวนมึงคุยอีก เกลียดแมร่งว่ะ!!" ผมพูดด้วยความหมันใส้
"มึงไปเกลียดมันทำไม? แล้วทำไมไม่อยากให้กูคุยกับมัน มันก็อยู่หมู่บ้านเดียวกับเราเป็นเพื่อนกันไว้ก้ไม่เสียหายอะไรนิ" ผมขับรถเข้ามาจอดที่บ้าน ไอ้พีมลงจากรถแล้วยืนกอดอกมองผมด้วยหน้าตาไม่ค่อยพอใจกับการกระทำที่ไม่มีเหตุผลของผม
"ก็กูหวงมึง ไม่อยากให้มึงไปคุยกับมัน ไปสนิทกับมัน" ผมตอบอย่างเหลืออด ไม่ชอบสายตาที่ไอ้พีมมองผมด้วยสายตาที่ไม่พอใจ มันกำลังด่าผมทางสายตา ผมรู้.....
"ไร้สาระ ทำไมต้องหวงกู มึงเป็นอะไรมากป่ะ?"
"เออ!! กูมันงี่เง่าเองแหละ!! ก็หวงมึงไม่อยากให้มึงคุยกับมัน...."
"มันไม่ใช่เหตุผลคิน มึงเป็นอะไรกันแน่? ช่วงนี้มึงแปลกๆ นะ ใครเข้ามาคุยกับกูมึงก็ด่าเขาไปหมด... มึงเป็นบ้าอะไรคิน"
"เออ!! กูมันบ้า บ้าที่หวงมึง บ้าที่ไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้มึง บ้าที่กูดันชอบมึง......."
.....
.....
"ไอ้คิน.... มึง!!"
"กูขอโทษพีม.... กู........."
"กู.... กูว่ากูกลับเข้าบ้านก่อนดีกว่าว่ะ!! กูไปก่อนนะ......"
"พีม!! พีมเดี๋ยวก่อน.............. พีม!!"
นั่นแหละครับเรื่องที่เกิดกับผมเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว มันทำให้ผมกับไอ้พีมไม่ได้เจอหน้ากันหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ มันพยายามหลบหน้าผม โทรไปก็ไม่ยอมรับสาย มันหนีผมไปช่วยแม่ทำงานที่ร้าน พอผมไปที่ร้านมันก็ไปไหนซักที่เพื่อที่จะหลบหน้าผม มันไม่มาหาผมที่บ้านต้นไม้ ผมต้องนอนคนเดียว นอนหลับบ้างไม่หลับบ้าง วันนี้แม่ผมกับแม่ไอ้พีมไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนๆ ของแม่นะครับ ไอ้พีมก็เก็บตัวอยู่ในบ้านเงียบไม่ยอมออกมาหาผม ผมเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมออกมา ตอนนี้มันหายไปจากชีวิตผมจนผมไม่ชินกับการไม่มีมันอยู่ข้างๆ ไม่มีมันคอยทะเลาะ ผมโทรไปปรึกษาไอ้อาร์ตกับไอ้ดินมันสองคนบอกผมว่า ผมต้องให้เวลาไอ้พีมมันคิดครับ มันคงจะช็อคที่จู่ๆ ผมก็บอกว่าผมชอบมัน หึหึ ผมเข้าใจครับถ้ามันจะตกใจกับเรื่องนี้เพราะถ้าเป็นผมก็คงรับไม่ทันทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน ผมเก็บตัวอยู่บนบ้านต้นไม้ไม่ยอมออกไปไหน นอนมองรูปที่ผมกับมันถ่ายด้วยกันกอดคอกันแล้วหัวเราะ ผมคิดถึงไอ้พีม..... ผมเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ครับตื่นมาอีกทีก็เย็นมากแล้ว ผมลงจากบ้านต้นไม้แล้วเดินไปบ้านใหญ่แต่มันทำให้ผมต้องชะงัก เพราะบ้านเปิดอยู่ครับ สงสัยแม่จะกลับมาแล้วรึเปล่า? เพราะแม่บอกว่าจะกลับมาไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้ครับ
"แม่ครับ............. แม่กลับมาแล้วเหรอครับ?" ผมเดินตามกลิ่นอาหารเข้าไปในครัว ได้ยินเสียงกุกกักๆ อยู่ในครัว แต่คนที่ผมเห็นเห็นกลับไม่ใช่แม่ของผมหรือแม่พิม........ เป็นไอ้พีมที่กำลังแกะอะไรสักอย่างใส่ชามแล้วเอาเข้าไปอุ่นในไมโครเวฟ
"แม่โทรมาบอกว่าอีกสองวันถึงจะกลับ มึงกินข้าวรึยัง?" ผมรู้สึกว่าใจผมเต้นแรงไม่หยุด ผมดีใจ ดีใจจนพูดอะไรไม่ออก
"พีม..............." มันหันมองตามเสียงเรียกของผม
"กูถามว่ากินข้าวรึยัง? ถ้ายังไม่ได้กินก็นั่งลงแล้วรอกูแป๊ปนึงกำลังอุ่นก๋วยเตี๋ยวให้อยู่" ผมเดินไปนั่งลงตามที่มันบอกโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ มันอุ่นก๋วยเตี๋ยวเสร็จก็ยกมาตั้งตรงหน้าผมก่อนจะเดินไปเทน้ำใส่แก้วแล้วเอามาวางไว้คู่กับชามก๋วยเตี๋ยว
"กินซะซิ เดี๋ยวหายร้อนกันพอดี"
"พีม......." ผมเรียกชื่อมันแต่พูดไม่ออก ไม่รู้จะพูดอะไรก่อนดี
"กินก่อน..... กินเสร็จแล้วค่อยคุย" ผมนั่งกินก๋วยเตี๋ยวไปมองมันไป มันนิ่งจนผมรู้สึกกลัว กลัวความเป็นเพื่อนของเราจะไม่เหมือนเดิมเพราะความเห็นแก่ตัวของผม ผมน่าจะเก็บเรื่องนี้เอาไว้แล้วให้เราอยู่ในฐานะเพื่อนจะดีกว่าไหม? ต้องดีกว่าแน่ๆ เพราะอย่างน้อยผมก็ยังมีมันอยู่ข้างๆ ผม
"กินเสร็จแล้วเก็บจานล้างให้เรียบร้อยแล้วตามกูไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วกัน......." ไอ้พีมพูดขึ้น
"อืม...... เดี๋ยวกูตามไป" มันเดินออกไปแล้วครับ ผมอยากได้ไอ้พีมคนเดิมกลับมาไม่ใช่ไอ้พีมที่ทำตัวห่างเหินกับผมแบบนี้ ผมกินเสร็จก็เก็บจานไปล้างเรียบร้อยก่อนจะเดินตามมันไปที่ห้องนั่งเล่น มันกำลังนั่งดูหนังรอผมอยู่ ผมเดินเข้าไปหามันแล้วนั่งลงข้างๆ มันครับ เรานั่งเงียบกันอยู่เกือบห้านาทีได้ ผมทนความอึดอัดไม่ไหวเลยเป็นคนที่เริ่มพูดขึ้นก่อน....
"พีม..... กูขอโทษ"
....
....
"รู้ตัวช้า....."
"ห๊ะ!! ว่าอะไรนะพีม?"
"รู้ตัวช้า......" ผมงงกับไอ้คำว่า "รู้ตัวช้า" ที่ไอ้พีมมันพูดออกมา
"มึงนะ.....รู้ตัวช้า"
"กูนะเหรอ?" ผมชี้นิ้วที่ตัวเอง
"เออ....มึงนั่นแหละ!!" ไอ้พีมพูดขึ้นเสียงดัง หันมามองที่ผมพร้อมกับกอดอกจ้องผมอย่างไม่ล่ะสายตา
"มึงหมายความว่ายังไง? กูงงไปหมดแล้ว...."
"อ้าว!! ไอ้คิน.... ไอ้นี่นิ มึงบอกว่ากูยังไงเมื่ออาทิตย์ที่แล้วล่ะ มึงความจำเสื่อมรึไง?" ผมคิดตามที่ไอ้พีมมันพูด เออ....เมื่ออาทิตย์ผม.....
"กูขอโทษพีม มึงเลิกโกรธกูเถอะนะ เราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมก็ได้ กูไม่ชอบเลยเวลาที่ไม่มีมึงอยู่ด้วย กูไม่ชิน... เลิกโกรธกูเถอะนะพีม กูขอโทษ....." ผมพูดสิ่งที่เก็บไว้ในใจตลอดหนึ่งอาทิตย์ ถ้าผมเลิกได้ผมขอเป็นเพื่อนกับมันต่อไปดีกว่าที่จะไม่มีมันอยู่ข้างๆ ผมเหมือนเดิม ถึงแม้ว่าความรู้สึกที่ผมมีต่อมันจะมากกว่าคำว่าเพื่อนไปแล้วก็ตาม
"มึงเลิกชอบกูแล้ว?....." คำถามสั้นๆ ที่ทำให้ผมไม่ค่อยเข้าใจว่าไอ้พีมมันหมายความว่ายังไง
"ก็เปล่า.... กูชอบมึงจริงๆ แต่ถ้าเรื่องที่กูชอบมึงทำให้มึงไม่สบายใจจนมึงไม่อยากคุยกับกู เจอหน้ากู กูก็......" ผมนิ่งเงียบไปเพราะพูดอะไรไม่ออก อยากบอกว่าชอบมัน อยากคบกับมันมากกว่าเพื่อน แต่ผมก็ไม่กล้าพูดออกไป ผมโคตรป๊อดเลยครับตอนนี้
"ก็อะไร..... กูเคยบอกมึงเหรอว่ากูไม่สบายใจ?"
"อ้าว!! แล้วที่มึงหลบหน้ากูล่ะ ที่มึงไม่ยอมมาหากู ไม่มานอนกับกูที่บ้านต้นไม้เหมือนเดิม มึงไม่ได้โกรธกูหรอกเหรอพีม?....."
"กูแค่ตกใจที่.... ที่มึงชอบกูนะ!" (พูดด้วยความเร็วกระชับประโยคให้ดูสั้นที่สุด)
"ตกใจ?! ตกใจอย่างเดียวเหรอ? มึงไม่เกลียดกูหรอกเหรอ"
"เออ....กูไม่ได้เกลียดมึงซะหน่อย มึงอ่ะคิดเองเออเองคนเดียว"
"ไอ้พีมมม......กูรักมึงงงงง" ผมตะคุบกอดมันด้วยความดีใจ ไอ้ที่เครียดมาทั้งอาทิตย์ก็หายไปทันที อย่างน้อยมันก็ไม่โกรธไม่เกลียดอะไรผมครับ
"เฮ้ยๆๆ ไอ้คิน ไอ้บ้า!! ปล่อยกู.... มึงจะกอดกูทำไมเนี๊ยะ ปล่อย....." ไอ้พีมพยายามแกะมือและดันตัวผมออก ผมดีใจจนลืมตัวไปหน่อย หึหึ
"พีม....งั้นกูขอชอบมึงได้ไหม?" ผมถามมันทั้งที่ยังคงกอดมันอยู่....
"ชอบ.... ชอบในฐานะอะไร?"
"ฐานะ.....ฐานะ..... ถ้ากูชอบมึงมากกว่าเพื่อนได้ป่าวว่ะ?" ผมถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดังมาก
"มากกว่าเพื่อน... เฮ่อ! แล้วมากกว่าที่มึงว่านะมันคืออะไรคิน? ถ้ามึงยังไม่ชัดเจนกับความรู้สึกตัวเองแล้วมึงจะให้กูตอบมึงได้ยังไงว่ะ มึงลองกลับไปคิดทบทวนให้ดีก่อนแล้วกันว่าที่มึงเป็นอยู่ตอนนี้มาจากความรูสึกของมึงจริงๆ หรือแค่มึงสับสนกันแน่....." ไอ้พีมกำลังลุกขึ้นเดินหนีผม ผมลุกขึ้นตาม....
"พีม.... แล้วถ้ากูจะขอคบมึงมากกว่าเพื่อนในฐานะแฟนล่ะ มึงจะว่าไง?" ไอ้พีมหันมามองผม
"แล้วถ้ากูบอกว่าได้ล่ะ....."
******************** TBC. ********************
เฮ้อ.... ถอนหายใจหนักๆ :เฮ้อ:
เผื่อคินจะรู้ใจตัวเอง.... คนเขียนก็เหนื่อย คนอ่านก็เหนื่อยใจตามคนเขียน ฮ่าๆๆ
ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะ.....
:L2: :L2:
-
ตบเข่าฉาด. ให้มันได้อย่างนี้สิพีม. ดึงสติมันหน่อยอย่ามัวแต่ซึน
ในที่สุด. :mew4:
ขอบคุณค่ะ. รอเขาสารภาพรักกันเนาะ
-
น่าร๊ากกกกก
-
พีมต้องรู้ตัวมานานแล้วแน่เลยนะคะน่ะ ถึงได้ตอบรับคำขอของคินได้ง่าย :-[ .. ดีใจด้วยจริงๆ ค่ะคิมคนซึน (<<< อย่างกับชื่อเกาหลีเลยนิ :laugh: )
-
★เรื่องนี้ไม่มีมาม่า♡...♡มีแต่ไอ้บ้ากับไอ้ต๊อง★
ตอนที่ 7 สัญญา.....End
แฟนกูโว๊ย!! แฟนกู.... สาดดด ห้ามมอง ห้ามเข้าใกล้ แสดงตัวสุดๆ ฉี่รดไอ้พีมซะเลย หึหึ แสดงความเป็นเจ้าของ กร๊ากกก..... นั่นมันแมวต่างหาก เอ๊ะ!! หรือว่าหมาฟร่ะ!! หึหึ...... วันนี้ผมพาแฟนมาดูหนังจะเรียกว่าเดทแรกสำหรับเราก็ได้นะครับ แต่แทนที่หนังเรื่องแรกควรจะเป็นหนังรักโรแมนติก หึหึ ไม่ใช่เลย... มันคือหนังที่เกี่ยวกับเอเลี่ยนบุกโลกมาเพื่อแพร่สายพันธุ์ให้มนุษย์ไม่มีที่อยู่ กร๊ากกกก.... โรแมนติกโคตรป่ะล่ะ ดูหนังไปกินป๊อบคอนไป แม่ม!! ไม่เห็นต่างจากเมื่อก่อนเลยฟร่ะ!! หลังจากที่ผมบอกมันว่าอยากคบกับมันในฐานะแฟน มันดันหันมายักคิ้วแล้วตอบผมว่า.... "แล้วถ้ากูบอกว่าได้ล่ะ" อร๊ากกก กูจะไม่ทำอะไรมึงเลยคร๊าบบ...แฟน หลังจากนั้นผมกับมันก็คบกันฐานะแฟน แต่ว่ามันก็ไม่เห็นจะต่างจากเมื่อก่อนเท่าไหร่นอกจากเรื่องที่ผมแสดงตัวบ้าๆ บอๆ หวงๆ ห่วงๆ จนมันบ่นอุบว่า... มึงอย่าเยอะคิน!! บร่ะ!! ผมหวงในฐานะแฟน ห้ามคนอื่นมาดอมดม ห้ามเข้าใกล้มันผิดตรงไหนฟร่ะ!! มันกลับมานอนที่บ้านต้นไม้กับผมเหมือนเดิม บางคืนก็นอนบ้านใครบ้านมันแต่เราก็คุยโทรศัพท์กันจนหลับ มันบ่นว่าเปลืองครับ... ผมเลยบอกมันว่า ถ้ากลัวเปลืองก็ต้องมานอนที่บ้านต้นไม้กับผมทุกวัน.... เข้าทางครับ แต่อย่าคิดว่ามันจะทำตามครับ ทุกวันนี้ผมต้องไปลากมันมานอนด้วยทุกวัน....ชีวิตในฐานะแฟนของผมก็เป็นอย่างนี้แหละครับ เฮ้อ!! ถอนหายใจหนักๆ หนังเล่นไปได้ครึ่งเรื่องล่ะครับ กำลังมันเลย เอเลี่ยนแม่ม!! ดูแล้วเลี่ยนสมชื่อจริงๆ จะอ้วก... ยางเยิ้มๆ จากตัวมันนี่ ยึ๋ยยย....
"คิน.....ปวดฉี่ว่ะ!!"
"ให้กูพาไปไหม?"
"ไม่ต้อง.... เดี๋ยวกูไปเอง มึงกดสต๊อปให้กูหน่อยดิ" สาดดด....แฟนกวนตีน
"เดี๋ยวกูจูบสั่งสอนเลย....โรงหนัง! ไม่ใช่เครื่องเล่นซีดีที่บ้าน" แม่ม!! จูบให้หายต๊องซะทีดีไหม หื้ออ....
"ฮ่าๆๆ กูล้อเล่น เดี๋ยวกูมานะ...." ไอ้พีมกำลังจะลุกขึ้นเดินออกจากที่นั่ง ผมคว้ามือแล้วดึงมันกลับมานั่งลงที่เดิม
"เฮ้ยย!! ไรว่ะ?" ไอ้พีมมันร้องตกใจแต่ไม่ดังมากครับ เพราะหนังกำลังรัวกระสุนสาดใส่เอเลี่ยนอย่าเมามันส์ ผมดึงไอ้พีมเข้ามาใกล้แล้วกระซิบที่หูไม่ดังมาก
"ฉี่ในห้องน้ำนะมึง ห้ามฉี่โถข้างนอก เข้าใจ๋..... จุ๊บ!" จุ๊บลงที่แก้มหนึ่งครึ่ง ตอดครับตอด กร๊ากก.... นิดๆ หน่อยๆ ก็เอาครับงานนี้
"ไอ้บ้าคิน!!! เออๆ รู้แล้วๆ แม่ม!! ตลอดเลยนะมึง..." มันเอามือถูแก้มไปมาก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากโรงหนังไปครับ ไอ้ผมก็ยิ้มกริ่มพออกพอใจกับการกระทำตัวเอง หึหึ เธอเป็นแฟนฉันแล้ว....ไอ้พีม กร๊ากก... อารมณ์ดีฟุดๆ ผมนั่งดูหนังไปเรื่อยๆ เวลาผ่านไปสักพักไอ้พีมมันก็ยังไม่กลับมา สงสัยห้องน้ำคนจะเยอะครับ ผมนั่งดูจนผ่านไปเกือบสิบห้านาที เฮ้ย!! ทำไมยังไม่กลับมาอีก... ผมทนรอไม่ไหวครับ เลยเดินออกไปตามมันซะหน่อย ผมเดินไปที่ห้องน้ำในโรงหนังนั่นแหละครับไม่ได้ออกไปนอนบริเวณ เข้าไปดันไม่เจอไอ้พีม "ไปฉี่ที่ไหนว่ะ?" ผมเดินบ่นกำลังจะออกจากห้องน้ำก็ได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังทะเลาะกัน ผมเดินไปตามเสียงที่ได้ยินเสียงนั้นน่าจะอยู่ตรงมุมที่เป็นทางเชื่อมไปทะลุไปอีกส่วนของห้าง
"ไอ้สัส!!! ถอยไปนะโว๊ย!!" เสียงไอ้พีม ผมจำได้
"พูดจาไม่เพราะเลยว่ะ หน้าตาออกจะน่ารัก ทำไมพูดไม่เพราะเลยล่ะครับน้อง...."
"เฮ้ย! เพื่อนพี่สนใจน้องนะ น้องจะว่าไงครับ?"
"ถอยไปไอ้สัส!!..... ช่วยด้วย!!!" เสียงตะโกนดังขึ้นผมเลยวิ่งเร็วขึ้นกว่าเดิม
พลั่ก!!
"เฮ้ย!!! มึงเป็นใครว่ะ? สัส!! ไอ้หน่องมึงจับมันไว้ดิ" ไอ้คนที่ผมถีบเข้าที่หลังตะโกนบอกเพื่อนอีกคนของมัน ไอ้ผู้ชายคนนั้นวิ่งเข้าใส่ผมทันที
ผั๊วะ!!!
ตุ้บ!!
ผลั๊ก!!
ผมต่อยสวนเข้าที่หน้ามันเต็มๆ ก่อนจะต่อยเข้าที่ท้องของมันแล้วถีบสุดแรงเข้าที่ท้องจุดเดิมจนมันตัวงอแล้วล้มลงไปนอนที่พื้น
"คิน.....ช่วยกูด้วย" ไอ้นั่นตรงไปจับตัวไอ้พีมไว้ทันที
"ปล่อยแฟนกู!!! ไอ้เหี้ย!!" ผมพุ่งเข้าใส่มันด้วยเท้าข้างขวาที่ถนัดอย่างจังจนมันเซทำท่าจะล้ม เอามือกุมท้องไว้ทั้งสองข้าง
ผั่ว!! ตุ้บ!!
ผลั่ก!!!
"พีม....มานี่" ผมจับที่ข้อมือไอ้พีมแล้วดึงมันมาอยู่ข้างหลังผม ก่อนที่ผมจะประทานบาทาและหมัดเข้าที่หน้าและท้องมันหลายทีจนมันล้มลงไปกองกับพื้น พวกมันตัวสูงกว่าไอ้พีมครับ แต่ความสูงกับความหนาของมันสองคนเทียบผมไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
"โอ๊ยๆๆ มึง!!!...." มันชี้หน้าผมพร้อมกับร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด
พลั่ก!!
"คินๆ พอแล้วๆ ไปกันเถอะ กูอยากกลับบ้าน...." พีมมันจับแขนผม ตัวมันสั่นอย่างเห็นได้ชัดเลยครับ
"ไม่เป็นไรนะพีม.... เจ็บตรงไหนรึเปล่า?"
"ไม่เจ็บ ไม่เป็นไร เรากลับบ้านกันเถอะคิน นะๆ กลับบ้านกัน" พีมมันเขย่าแขนผม อยากให้ผมพากลับบ้าน ดูท่าทางมันจะกลัวมากครับ
"อืม.... ป่ะกลับบ้านกัน เดินไหวไหม?"
"ไหว...."
"อย่าให้กูเจอหน้าพวกมึงที่ไหนอีกนะสัส!! รับลองกูเล่นงานมึงจมกอนเลือดแน่!!" ผมชี้หน้าคาดโทษมันที่มีบังอาจมาทำไอ้พีมของผมเสียขวัญ ผมจะเดินไปถีบมันอีกสักครั้งก่อนกลับแต่โดนพีมดึงแขนเอาไว้ ผมมองพีมที่กำลังตัวสั่นอย่างน่าสงสาร ผมว่าผมพาพีมกลับบ้านก่อนจะดีกว่า.....
"ป่ะพีม.....กลับบ้านกัน" พีมมันเดินเกาะแขนผมแน่น ตัวสั่นนิดๆ ผมเอาแขนไปโอบที่เอวของมันไว้หลวมๆ แล้วพากันเดินออกจากโรงหนัง เราเดินออกมาจากห้างแล้วผมก็พามันขึ้นรถแท็กซี่กลับบ้านครับ อารมณ์นี้คงไม่พาชิวนั่งรถเมย์หรอก พีมมันเกาะแขนผมไว้ไม่ปล่อย มันไม่พูดอะไรออกมาเลยจนผมรู้สึกห่วงมัน
"พีม.....กลัวใช่ไหม?" มันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม น้ำตามันคลอเบ้าหน่อยๆ
"อืม....." ผมตอบพร้อมกับพยักหน้า
"มันทำอะไรรึเปล่า?" ผมถามพร้อมกับลูบที่หัวมันเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบ
"มันเอามือปิดปากแล้วกระชากกูออกมาจากห้องน้ำ.....กูตั้งตัวไม่ทันคิน กูตกใจมาก...ตอนนั้นกูคิดถึงมึง กูอยากให้มึงมาออกมาตามกู พวกมันกระชากตัวกูมาหยุดอยู่ตรงมุมนั้น... อึ่ก! ไม่มีใครผ่านมาเลย กูดิ้นแล้วนะ...แต่มันมีกันสองคน กูสู้ไม่ได้ แถมกูยังตัวเล็กกว่าพวกมันอีก...อึ่ก! กูกลัวมาก" จากที่น้ำตาคลอเบ้าก็เริ่มไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง ผมดึงตัวมันเข้ามากอดไว้แน่น ทั้งสงสาร ทั้งโกรธตัวเองที่ยอมให้มันออกไปคนเดียว
"กูขอโทษที่ออกไปตามมึงช้า.... อย่าร้องนะพีม มึงไม่เป็นอะไรแล้ว" กอดทั้งกอดทั้งลูบหลังมัน มันร้องไห้สะอื้นจนตัวโยก
"กูกลัวคิน.... ถ้ามึงมาไม่ทันไม่รู้กูจะเป็นยังไง ฮืออ...."
"ไม่เป็นไรแล้วนะ.... กูอยู่ตรงนี้แล้ว ต่อไปกูจะไม่ปล่อยมึงไว้คนเดียวอีก กูสัญญา.... อย่าร้องไห้นะพีม" ผมทั้งพูดทั้งปลอมมัน น้ำตาก็จะไหลตามแต่ผมต้องกลั้นเอาไว้ ผมอยากเข้มแข็งต่อหน้าคนที่ผมรัก ผมจะดูแลมันให้ดีกว่านี้.... ต่อไปมันจะไม่เกิดเรื่องอย่างนี้กับแฟนผมอีก ผมจะดูแลมันด้วยชีวิตผมเอง
"ฮืออ...อึ่ก! คิน.....ฮืออ...." พีมมันร้องไห้จนถึงบ้านเลยครับ พี่คนขับแท็กซี่ก็ถามด้วยความเป็นห่วงพวกผมสองคน พี่เขาใจดีมากครับแต่ผมบอกพี่เขาไปว่าพวกผมไม่เป็นไร ผมพาพีมไปที่บ้านต้นไม้ วันนี้แม่เราสองคนก็ยังไม่กลับมาจากร้านครับ ดีเหมือนกันถ้าให้แม่ๆ เห็นพีมมันร้องไห้หนักขนาดนี้คงจะเป็นห่วงแย่ ผมโทรไปบอกแม่พิมว่าวันนี้พีมจะนอนเป็นเพื่อนผม แม่พีมก็รับทราบแล้วฝากดูแลพีมตามปกติ ผมให้พีมเข้าไปอาบน้ำก่อนผม พอมันออกมาผมก็เข้าไปอาบน้ำต่อ ออกมาจากห้องน้ำก็เห็นพีมมันนั่งกอดเข่ามองออกไปนอกหน้าต่าง คือบ้านต้นไม้ผมหน้าต่างจะอยู่ไม่สูงมากครับ พ่อทำไว้ให้สำหรับเวลาอยากดูดาว ผมเดินเข้าไปนั่งซ้อนข้างหลังมัน กอดมันจากข้างหลัง
"ยังไม่เลิกคิดอีกเหรอ? ไม่ต้องกลัวแล้ว....กูจะอยู่ใกล้ๆ มึงตลอดไม่ให้มึงไปไหนคนเดียวอีก จะได้ไม่เกิดเรื่องบ้าบอแบบนี้อีกไง...." พีมมันพิงหลังมาที่อกของผมแล้วหันหน้ามามองผม
"ขอบคุณมากนะ....ที่มึงออกมาตามกู ไม่งั้นกูคง...." ตาของพีมยังคงแดงจนบวมเพราะร้องไห้อย่างหนัก
"แฟนกูหายไปทั้งคน กูจะไม่ออกไปตามได้ไงว่ะ?" ผมขยี้หัวมันอย่างหยอกล้อ
"อืม....จริงด้วย!!" พีมยังคงสะอื้นนิดๆ ระหว่างพูดตอบผม
"มึงจะไม่เป็นอะไรพีม กูสัญญา.... มึงเชื่อใจกูนะ กูจะดูแลมึงเอง...." ผมกอดมันแน่น หน้าของพีมซุกอยู่ที่ซอกคอของผม เรากอดกันอยู่อย่างนั้นไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ครับ รู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาอย่าบอกไม่ถูก พีมมันก็จับมือที่ผมกอดมันไว้แน่น ผมรู้สึกถึงความเปียกชื้นที่ซอกคอของตัวเอง ตัวพีมมันก็สั่นๆ เล็กน้อย ผมผละออกจากตัวพีมมันเล็กน้อยจนมองเห็นว่าพีมมันกำลังร้องไห้อีก
"ร้องอีกแล้ว.... ร้องทำไม หื้อ...." ผมปาดน้ำตาออกจากแก้มทั้งสองข้าง
"กูคิดไม่ผิด..... ที่กูเลือกมึง" นั่นคือสิ่งที่พีมตอบผมทำให้ผมอึ้งเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน
"แน่นอน.... มึงเลือกกูคือสิ่งที่ถูกต้องที่สุดตอนนี้ เพราะกูทั้งหล่อ ทั้งเล่นกีฬาเก่ง แถมฮอตอีกต่างหาก...." ผมยักคิ้วกวนๆ ส่งไปให้มัน มันยิ้มตาม...
"เออ.... ไอ้คนหลงตัวเอง กูหมายถึงมึงดีกับกูมาก... มึงดูแลกูมาตลอดต่างหากล่ะ ชิส์"
"หึหึ แน่นอน.... เพราะฉะนั้นมึงก็ห้ามดื้อกับกู ถ้ากูพูดอะไรมึงต้องฟังแล้วทำตามที่กูบอกเข้าใจ๋?" ผมพูดให้ดูติดตลก ผมอยากเห็นพีมมันหัวเราะมากกว่าร้องไห้ครับ
"อืม....บางเรื่องเหอะ!! เออ....คิน อย่าบอกแม่ๆ เรื่องนี้นะ กูไม่อยากให้แม่เป็นห่วงนะ"
"อืม....รู้แล้ว ถ้าแม่กูรู้ว่ากูไม่ดูแลมึง ปล่อยให้มึงตกอยู่ในอันตราย กูต้องโดยไล่ออกจากบ้านแน่ๆ เลยพีม.... แล้วก็จะไปอยู่ที่ไหนว่ะ?!"
"ฮ่าๆๆ ไอ้บ้า แม่ครีมไม่ทำแบบนั้นหรอก มึงก็พูดไป...."
"นั่น!! ยิ้มล่ะ หัวเราะด้วย จุ๊บ!! กูเห็นมึงยิ้มกูค่อยชื่นใจหน่อย.... อย่าร้องไห้อีกนะพีม กูไม่ชอบเห็นน้ำตาของมึงเลย...." ผมกดจูบลงที่เรือนผมของมัน
"อืม..... รู้แล้ว" เรายังคงนั่งกอดกันต่อเงียบๆ ครับ
"คิน....แล้วเรื่องของเราจะบอกแม่ๆ ไหม?" พีมถามขึ้น
"บอกซิ....แต่กูรอให้ถึงเวลาที่เหมาะสมก่อน มึงรอก่อนนะพีม...กูต้องบอกแม่ๆ เราแน่เพราะเราจะไม่โกหกแม่ๆ เรา มึงจำได้ไหม? ว่าเราจะไม่ทำให้แม่เราเสียใจ"
"อืม....จำได้ แล้วแม่จะไม่เสียใจเรื่องของเราเหรอว่ะ?"
"กูเชื่อว่าแม่เราต้องเข้าใจเราที่สุด.... เราไม่ได้ทำอะไรที่ผิดจนทำให้คนอื่นเดือดร้อน แม่เราต้องเข้าใจเรื่องนี้... กูเชื่ออย่างนั้นว่ะ!"
"อืม....อย่างมากแม่ก็อาจจะตีมึงคนเดียว"
"อ้าว!! ไหงงั้นอ่ะ ทำไมต้องกูคนเดียวด้วยว่ะ?"
"ก็มึงดื้อกว่ากู....."
"เหร๋ออออ......."
"ฮ่าๆๆๆ ไอ้คิน ปล่อยเว่ย!! กูจั๊กจี้ ฮ่าๆๆ" ผมแกล้งใช้จมูกถูไถแถวๆ ปลายคางลงไปถึงซอกคอมันครับ มันรู้สึกไวกับส่วนนี้มาก จะจับแถวหน้าหรือคอมันนี้ไม่ได้เลยครับ มันตบทันทีถ้าใครไปยุ่งกับส่วนนี้ของมัน
"คิน...เบาๆ ดิ บ้านสั่นแล้ว...เดี๋ยวมีคนมาเห็น"
"ช่างดิ!!....ดึกขนาดนี้ใครจะมาเห็นล่ะพีม"
"เฮ้ย!!! เดี๋ยวเขาก็เข้าใจผิดว่าเราทำอย่างอื่นดิ?" ผมมองหน้ามันก่อนจะยิ้มที่มุมปาก
"หึหึ.... มึงคิดอะไรอยู่พีม?" ผมจ้องมองมันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
"บ้าเหรอ?! มึงคิดอะไรของมึงเนี๊ยะ!! เรายังเด็กอยู่นะเว้ย!!! อย่าคิดบ้าๆ นะไอ้คิน!!" พีมทั้งพูดทั้งหน้าแดง มึงเขินเหรอพีม น่ารักจริงๆ เลยมึงเนี๊ยะ
"หึหึ กูไม่ทำอะไรมึงหรอก....จนกว่ามึงจะพร้อม กูสัญญา....."
"ลองมึงทำดิ๊!! กูจะโบกให้หัวทิ่มเลย.... เอาดิ๊ๆๆ มึงโดนแน่" พีมมันทำท่ายกมือจะตบผมครับ กร๊ากกก.... เก่งจริงๆ ไอ้เปี๊ยกเอ้ย!!!
"กล้าลองดีเหรอพีม.... หื้มม!!" ผมยังคงแกล้วต่อ พีมมันทั้งดิ้นทั้งหัวเราะ จนปากเราแตะโดนกัน ทำให้ผมกันมันหยุดทุกสิ่งอย่างแล้วมองหน้ากันนิ่ง ผมกลืนน้ำลายลงคอเฮื้อกใหญ่
"พีม.....กูขอจูบมึงได้ไหม?"
.....
.....
"กูต้องหลับตาก่อนป่ะ?" ไอ้พีมมมม..... ไอ้ต๊องงง
"อืม.... หลับตาก็ได้" ป๊าดดดด.... ดูผมตอบมันซิคร๊าบบ จูบแรกตื่นเต้นมร๊ากกก....
ตุ๊บๆๆๆ
ตึกตักๆๆ
หัวใจเต็นแรงโคตร..... "พีม...ให้จูบเลยไหม?"
เพี๊ยะ!!
"ใครเขาถามกันก่อนจูบล่ะ...."
"เออ....งั้นกูจูบเลยนะ"
"เออ!! ซะทีเถอะ!! กูตื่นเต้นฉี่จะแตกอยู่แล้ว...."
"จะจูบล่ะนะ....."
"เออ.... อึ๊!!" พีมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมอีกนิด ตอนนี้อยากร้องเพลงคุณอา D2B มาก ซ่า...แบบสั่นๆ ก็ยังไม่ค่อยมั่นใจ จูบแรกของผ๊มมม.....
ผมจุมพิตที่ปากพีมเบาๆ บดเบียดบนปากนุ่มเบาๆ อย่างทะนุถนอม ขบลงที่ปากอย่างบรรจง ค่อยๆ เลื่อนจากปากล่างขึ้นไปที่ริมฝีปากบนอย่างไม่ล่วงล้ำ พีมก็ทำตามแบบเดียวกันกับผม พยายามจูบตอบผมอย่างที่ผมจูบพีม ผมจูบอย่างนี้อยู่สักพักก็ล่ะปากออกมาจากปากของพีม พีมยังคงหลับตาปี๋ด้วยความตื่นเต้น ผมเองกตื่นเต้นเช่นเดียวกัน
จุ๊บ!!!!
ผมจุ๊บลงที่ปากอีกทีเน้นๆ พีมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองก่อนจะยิ้มเขินๆ ส่งมาให้ผม ไอ้ผมก็เกาหัวแกร๊กๆ อายตามมันไปครับ แหม!! คนเพิ่งเคยมีแฟน ถึงผมจะคุยกับสาวๆ ไปทั่วแต่ผมก็ไม่ได้มั่วนะคร๊าบบ....
"คิน....กูอายว่ะ?" ไอ้พีมพูดขึ้น
"กูไม่เห็นอายเลย...." ผมตอบกลับ
"หน้าด้าน!!" ถือซะว่าเป็นคำชม
"หึหึ.... ขอบใจ" หน้าด้านตอบครับ
"นอนกันเถอะ....กูง่วงแล้ว" ไอ้พีมเนียนทำเป็นง่วง...ผมรู้หรอก!!
"งั้นกูไปปิดไฟก่อน...." ผมลุกขึ้นเดินไปปิดไฟ ไอ้พีมก็ล้มตัวลงนอนก่อนจะดึงผ้าห่มมาคุมไว้ทั้งตัว พอผมปิดไฟเสร็จก็เดินมาล้มตัวนอนลงซ้อนหลังไอ้พีมแล้วมุดเข้าไปในผ้าห่มด้วยอีกคน
"เฮ้ย!!! คิน มึงเข้ามาทำไมเนี๊ยะ!!"
"อ้าว!! ก็นอนไง"
"ไม่ต้องกอดก็ได้....."
"อะไรว่ะ!! ปกติกูก็นอนกอดมึงทุกคืนอยู่แล้ว... นอนๆๆ อย่าดื้อมันดึกแล้ว" ผมกระชับตัวมันเข้ามาชิดตัวผมแล้วกอดไว้แน่น
"คิน!! กูหายใจไม่ออก...."
"งั้นเอาผ้าห่มออกดิ...."
"ไม่เอา!! กูหนาว...."
"อ้าว!! กูกอดมึงอยู่นี่ไง ไม่หนาวหรอก...."
"ไอ้คิน......."
จุ๊บ!!!
"นอนซะ......" ผมจูบลงที่ขมับขมับของมัน
"อืม.....ฝันดีนะ"
"อืม.....ฝันดี ฝันเห็นกูด้วยนะ"
"ไอ้บ้า!!!....."
"อืม.....ไอ้ต๊อง"
ผมสัญญาว่าผมจะดูแลมันให้ดีที่สุด ผมจะรักมันให้มากๆ จะไม่ทำให้ไอ้พีมคนรักของผมต้องเสียใจและเสียน้ำตา ขอแค่มันอยู่เคียงข้างผม ผมก็จะอยู่เคียงข้างมันตลอดไป ผมสัญญา
"คินรักพีมนะ....."
คินกระซิบบอกคนรัก แฟนคนแรก รักแรกที่เขาพร้อมจะทุ่มเททั้งกายและใจเพื่อดูแลพีมตลอดไป
******************* END. **********************
ขอบคุณที่ติดตามเรื่องสั้นเรื่องนี้นะค่ะ
คินกับพีมยังคงดำเนินรักของเขาทั้งสองคนต่อไปเรื่อยๆ พร้อมเติบโตไปพร้อมๆ กัน
รักที่คอยดูแลเอาใจใส่กัน หวังให้คนที่รักมีแต่รอยยิ้ม.... เพียงเท่านี้ก็มีความสุขเกินพอ
โปรดติดตามนิยายเรื่องต่อๆ ไปนะค่ะ จะพยายามเขียนออกมาให้ดีที่สุดเท่าที่จะสามารถเขียนได้ค่ะ
ถ้าไม่มีกำลังใจดีๆ จากคนอ่าน คนเขียนก็ไม่มีกำลังใจดีๆ ที่จะเขียนเรื่องดีๆ มาแบ่งปันให้อ่านกันนะค่ะ
ฉะนั้นกำลังใจจากคนอ่านถือว่าสำคัญมากค่ะ
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับทุกกำลังใจค่ะ.....
:pig4: :pig4: :pig4:
:กอด1: :กอด1:
[/size]
-
:-[ :-[ :-[ ส่งยิ้มเขินๆให้พีมคิน.. :-[ :-[ :-[
-
เป็นการจุ๊บกันที่น่ารักมากๆ เลยค่าา~ :heaven ความจริงพีมไม่น่าห้ามให้คินหยุดกระทืบเจ้าพวกตัวร้ายนั่นเลยนะคะ เพราะอย่างพวกนั้นต้องให้อาการสาหัสกว่านี้อีกค่ะถึงจะสาสมกับความร้ายกาจที่ทำเอาไว้กับพีม!!!
-
น่ารักใสใส เหมาะกับวัยมัธยม :katai2-1:
-
:mew1: คู่นี้น่ารักจังเลยค่ะ ใสๆเนาะ
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ
-
:-[
น้องๆน่ารักกันจัง
ดีนะมีเพื่อนแบบอาร์ตกับดิน อธิบายทุกอย่างเลย 555555
ไม่งั้นมคปดแน่ๆ เพราะน้องคินแกก็สายซึนมากๆ
-
น่ารักอ่ะ
-
:hao7: ชอบมากกกกกกกก รออ่านๆๆ เขียนต่อนะคร้าาบๆๆ :sad4:
-
น่ารักมากครับ
-
น่ารักทากค่ะ
-
อร๊ายยยย แบบน่ารักมาก :ling1: ใสๆอะพูดตรงว่าน้อยมากที่อ่านนิยายใสๆ คึคึ :o8:
-
อยากอ่าน part พีมบ้างไรบ้าง
รู้ตัวช้า แสดงว่าพีมแอบรักก่อนชิมิ
-
★เรื่องนี้ไม่มีมาม่า♡...♡มีแต่ไอ้บ้ากับไอ้ต๊อง★
ตอนพิเศษ ความในใจของนายพีม
พาร์ทพีม (ไอ้ต๊อง)
ก่อนหน้านี้ผมเคยคิดว่าถ้าผมรักเพื่อนตัวเองจะผิดไหม? ตอนนี้ผมคงไม่ต้องหาคำตอบนั้นอีกแล้วครับ คึคึ ใช่ครับ... ผมแอบรักเพื่อนตัวเอง เพื่อนรักคนที่เป็นเหมือนคนในครอบครัวเดียวกันกับผม เราโตมาด้วยกัน เรียนด้วยกัน ขนาดวันเกิดเรายังเกิดวันเดียวกันเลย แถมแม่ของเราสองคนก็ยังเป็นเพื่อนรักกันอีกด้วย ผมไม่รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับผมมันคือเรื่องบังเอิญหรือพรหมลิขิต ความรู้สึกรักนี้มันเริ่มตั้งแต่ตอนไหนผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมรู้แค่ว่าผมหลงรักมันเข้าแล้ว ไอ้คินครับ คิน ธนาคินที่สาวๆ ทุกคนในโรงเรียนต่างรู้จักมันดี ไอ้หนุ่มนักกีฬาขวัญใจสาวๆ ที่เดินไปไหนใครๆ ก็กรี๊ดเรียกพี่คินๆ แหวะ!! ผมขออ้วกแป๊ป!! ก่อนหน้านี้ไอ้พี่คินของน้องๆ จะเป็นยังไงพี่จะไม่สนใจแต่บอกเลยว่าตอนนี้มันเป็นแฟนของพี่แล้วครับ ถึงจะไม่มีใครรู้เรื่องที่มันกับผมคบกันเป็นแฟนนอกจากไอ้ดินกับไอ้อาร์ตเพื่อนซี้ของผมสองคนที่รู้เรื่องของเราดี บางทีมันก็รู้มากไปครับ ตอนแรกผมนึกว่าความลับผมจะแตกซะแล้วแต่เผอิญไอ้คินมันดันทำความลับแต่ก่อนผม มันเป็นคนบอกว่ามันชอบผมก่อนผมเลยเป็นต่อในเรื่องนี้เห็นๆ แต่คินเอ้ยยยย.... มึงจะรู้ตัวรึเปล่าวะว่ากูอ่ะแอบรักมึงมาตั้งนานแล้ว โถๆ ไอ้คินของไอ้พีม ฮ่าๆๆๆ
"พีม...."
"หืออ...."
"พีมมมม....."
"อารายยยย....."
"พีมมมมมม......."
"อะไรของมึงคิน!!! จะพูดก็พูดดิ่เรียกอยู่ได้!!"
"กูอ่านแค่นี้ได้ป่าว? เนี้ยะๆๆ มันเยอะไปอ่ะที่มึงจดให้นะ กูเห็นตัวหนังสือแล้วกูง่วงว่ะ" ไอ้คินมันทำหน้าอ้อนมากๆ เลยครับ แม่งคิดว่าตัวเองน่ารักตาย!!
"อืม... งั้นก็ว่างเล่มนี้ลงแล้วหยิบเลขขึ้นมาทำต่อ"
"โหหห.... เลขเห็นแล้วยิ่งง่วงใหญ่เลย... วันนี้อ่านหนังสือมาครึ่งวันแล้วนะ พีมคร๊าบบบ... ให้คินพักสายตาสักแป๊ปนะคร๊าบบ... คินเหนื่อยมากกกก...." ผมเหล่ตามองไอ้คินแฟนตัวโตของผมกำลังพยายามทำต้วน่ารักเหมือนลูกแมวตัวเล็กๆ ที่กำลังอ้อนเจ้านาย แต่สำหรับไอ้คินมันไม่ใช่ครับ มันคือสิงโตตัวใหญ่ๆ ที่กำลังทำตัวเชื่องๆ ให้ดูน่ารักต่างหาก กร๊ากกก....
"แค่ชั่วโมงเดียวพอนะ เดี๋ยวจะอ่านหนังสือไม่ทัน"
"แฮ่ะๆ คร๊าบบบ....."
ฟอดดดดด......
"รักพีมที่สุดเลย....."
"ไอ้บ้า!! จะนอนก็นอนไปเลย! ให้เวลาแค่หนึ่งชั่วโมงนะ!!" แม่ง!! หอมมาได้นะไอ้คิน กูเขินบ้างเหอะ!!
"พีม...."
"อืม... ว่า?"
"กูนอนตักมึงนะ"
"เพื่อ?!!"
"ก็อยากนอนอ่ะ นะๆๆ นะพีมผู้น่ารักของไอ้คิน" หึ!! ดูมันดิครับ นั่งฉีกยิ้มกว้างเลย งานนี้ผมจะรอดได้ไง มันขอผมก็ต้องยอมมันดิครับ เฮ้ออ...
"อืม... นอนดิ" ผมขยับตัวจัดท่านั่งแล้วหันหลังพิงผนังแล้วปล่อยให้ไอ้ตัวโตของผมนอนตัก
"อ่าาา.... สบายจัง"
"มึงสบายแต่กูเมื่อย"
"เอาน่า... ทนๆ หน่อย เพื่อแฟนอ่ะทำได้ไหม?"
"ทุกวันนี้กูก็ทำเพื่อมึงนั่นแหละคิน" ปากผมพูดแต่ตาผมมองที่หนังสือครับ อายไอ้คินมันอ่ะ
"ง้อออ.... พูดจาน่ารักว่ะ ไหนๆ ขอดูหน้าเวลาพูดหน่อยดิ"
"เฮ้ยย... นอนดีๆ ดิ๊ ไอ้คิน!! กูจะอ่านหนังสืออย่ากวน!!"
"พีมมานอนด้วยกันเถอะ นะๆ กูอยากนอนกอดมึงอ่ะ"
"อะไรของมึงคิน กูจะอ่านหนังสือเตรียมสอบแล้วเดี๋ยวพอกูอ่านเสร็จต้องติวให้มึงด้วยอย่าลืม!!"
"อืม... รู้แล้วๆ ไม่ลืมน่า... แต่ตอนนี้มานอนเป็นเพื่อนกูก่อนนะพีมนะ นะคร๊าบบบ..."
"เฮ้อออ.... มึงเนี้ยะน้า... เหมือนมึงจะโตแค่ตัวจริงๆ นะไอ้คิน"
"ใครบอกว่ากูโตแต่ตัว" มันนอนยิ้มน่าระรื่น
"อะไรของมึง!!"
"กูไม่ได้โตแต่ตัวนะเว้ย!! อย่าอื่นกูก็โตด้วย!!"
"โอ๊ยยย... ไอ้คิน!! ไอ้บ้า!! ไอ้ทะลึ่ง!!"
ตุบ ตุบ ตุบ!!!
"โอ๊ยๆๆ พีมอย่าตีกูๆ เจ็บ!!"
ตุบ ตุบ ตุบ!!
"ไอ้ลามกเอ้ย!! สงสัยมึงจะโตแต่ตัวจริงๆ มึงถึงคิดแต่เรื่องพวกนี้!!"
ตุบ ตุบ ตุบ!!
"โอ๊ยๆๆ พีมมม... กูเจ็ยนะเว้ยย... ที่กูหมายถึงอ่ะ หัวใจก็ต่างหาก หัวใจกูก็โตตามตัวไง! โอ๊ยๆ พีมหยุดก่อนนน...."
"อะไรของมึงอีก หัวใจบ้าบออะไร?!"
"อู้ยยย... เจ็บนะเนี้ยะ! หัวใจกูไงที่โต"
"มันจะโตได้ไงไอ้คิน มึงเป็นโรคหัวใจรึไงหัวใจมึงถึงจะได้โตผิดปกตินะ!!" ผมนั่งจ้องหน้าจับผิดมันเลยครับ ไอ้คินมันเสือกนอนยิ้มหน้าบานทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ใส่ผมอีก หึ!
"ก็หัวใจกูมีมึงอยู่ข้างในไง มันเลยขยายใหญ่ตามตัวมึงไงคร๊าบบบ...."
เพี๊ยะ!!!
"ไอ้บ้าคิน!! มึงพูดอะไรของมึงเนี้ยะ!!"
"อ๊ะๆ อายเลย... อายกูเหรอพีม ฮ่าๆๆ พีมอายคินเหรอครับ ฮ่าๆๆ น่ารักว่ะ!"
"พอเลยๆ มึงอย่ามาล้อกูคิน! จะนอนก็นอนไปเลย!!"
"ฮ่าๆๆ น่ารักว่ะพีม ขอหอมแก้มหน่อยดิ"
"ไม่!! พอเลยมึง! เลอะเทอะ!!"
"น่านะ... ขอหอมแก้มหน่อย ตอนมึงอายโคตรน่ารักเลย จริงๆ นะพีม"
"ไอ้บ้า!! มึงจะพูดทำไมเนี้ยะ!!"
"ฮ่าๆๆ หน้าตอนมึงอายโคตรน่ารักเลย กูชอบอ่ะพีม" ดูมันดิครับ ไอ้คินมันยังไม่เลิกล้อผมอีก ไอ้บ้า!!
"มึงจะนอนไหมคิน ถ้าไม่นอนก็ลุกขึ้นมาอ่านหนังสือ"
"นอนๆๆ แต่มึงต้องนอนเป็นเพื่อนกู"
"ไม่เอากูจะอ่านหนังสือ!"
"ถ้ามึงไม่นอนกูก็จะกวนมึงอย่างนี้เอาดิ๊!!" มันยักคิ้วกวนตีนใส่ผม เฮ้อออ... กูปวดตับกับมันจริงๆ เล๊ยยย....
"เออๆ นอนก็นอนวะ!! แต่ต้องสัญญาก่อนว่าตื่นมาจะตั้งใจอ่านหนังสือสอบ"
"โอเค สัญญา... ม่ะๆ มานอนกัน" ไอ้คินขยับตัวไปนอนแล้วเว้นที่ให้ผมนอนลงข้างๆ มัน เฮ้ออ... โคตรเอาแต่ใจอ่ะครับ
หมับ!!!
พอผมนอนลงข้างมันๆ ก็กอดผมทันที ไอ้บ้าคิน!! มึงจะทำให้กูอายไปถึงไหนเนี้ยะ!!
"พีมกอดกูด้วยดิ"
"อืมๆ นอนซะ" ผมกอดมันแล้วก็ลูบหลังมันเหมือนทุกๆ ครั้งที่เรานอนด้วยกัน
"พีม....."
"อืม....."
"ถ้ากูสอบไม่ติดอ่ะมึงจะทำไง?"
"ต้องติดดิ เราต้องสอบติดที่เดียวกัน"
"แล้วถ้ากูเกิดสอบไม่ติดจริงๆ อ่ะพีม"
"เฮ้ออ... ถ้ามึงสอบไม่ติดงั้นเราก็ไปหาที่เรียนใหม่ด้วยกัน"
"จริงนะ!!"
"อืม... จริงดิ"
ฟอดดดด.....
"ขอบคุณนะพีม"
"อืม... นอนซะอย่าคิดมาก ถ้าสอบไม่ติดก็แค่หาที่เรียนใหม่"
"แต่มันเป็นมหาลัยที่มึงอยากเรียนนิพีม มึงจะไม่เสียใจเหรอที่ไม่ได้เรียนที่นั่นตามที่ตั้งใจอ่ะ"
"แล้วจะให้ทำไงล่ะ มึงจะยอมให้กูเรียนที่นั่นคนเดียวแล้วมึงไปเรียนที่มหาลัยอื่นป่ะล่ะ?"
"ไม่ยอม!!"
"นั่นไง... กูถึงบอกไงว่าถ้าสอบไม่นิดก็แค่หาที่เรียนใหม่"
"เฮ้อออ... งั้นกูจะพยายามสอบให้ได้นะพีม กูอยากให้มึงได้เรียนมหาลัยที่มึงอยากเรียน"
"อืม... ก็ลองดูกูเชื่อว่ามึงต้องทำได้"
"โหหห... อย่าเพิ่งกดดันดิ"
"โอเคๆ ไม่กดดันๆ ถ้ามึงรักกูจริงมึงต้องสอบได้อยู่แล้ว"
"โหหห.... พีมมม....."
"อ๊ะๆๆ โอเคไม่กดดันล่ะ นอนซะคิน พักผ่อนสมองจะได้ไม่เครียดนะ สมองยิ่งมีพื้นที่น้อยๆ อยู่ คึคึ"
"พีมมมม...."
"อารายยยย....."
"มึงด่ากูเหรอห๊ะ!!"
"ป่าวเล๊ยยย....."
"งั้นมึงต้องโดนทำโทษ!! มานี่เล๊ยยย...."
"ฮ่าๆๆๆ ไอ้คินอย่าจี้ดิว้าาา.... ฮ่าๆๆๆ คินกูหายใจไม่ทัน"
"หึหึ อยากว่ากูดีนัก!! อย่างนี้ต้องจัดหนัก"
"ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้คินอย่า!!!"
"คินพอแล้วกูเหนื่อยแล้ว!! แฮ่กๆๆ แค่กๆๆ คินนนน...."
"หึหึ เลิกแกล้งก็ได้ นอนเถอะกูง่วงล่ะ"
"กอดหน่อย!!" คราวนี้ตาผมอ้อนมันบ้างครับ คึคึ
"โอเคคร๊าบบบ...." แล้วไอ้คินก็กอดผมทันที
.....
"พีมจุ๊บหน่อยดิ"
"หืออ... ไม่เอา! จะนอนก็นอนดิ"
"น่านะ.... แค่จุ๊บเองไม่ได้จูบซะหน่อย" ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้ามันครับ ไอ้คินทำหน้าเจ้าเล่ห์สุดๆ ไอ้นี่มันร้ายนะครับ
"แค่จุ๊บนะ...."
"อืมๆ แค่จุ๊บปากก็พอ"
"จริงนะ...."
"อืม... จริงๆ จุ๊บก่อนนอนจะได้ฝันดี"
"นอนกลางวันเนี้ยะนะ!!"
"เออน่าาา.... นอนตอนไหนก็ต้องจุ๊บเหมือนกันนั่นแหละ"
"เออๆ ก้มหน้ามา" ไอ้คินมันก็ทำอย่างว่าง่าย ไอ้คินมันสูงขึ้นเยอะเลยแต่ผมนี่ดิตัวเท่าเดิม เซ็งว่ะ!!
จุ๊บๆๆๆ
"พอยัง?"
"หึหึ พอแล้วคืนนี้ค่อยต่อ"
"ไอ้บ้า!! นอนไปเลย"
ฟอดดด....
"กูรักมึงนะพีม"
ฟอดดด....
"กูก็รักมึงเหมือนกัน"
15.30 น.
"คินตื่น....."
"อือออ....."
"คินตื่นได้แล้ว....."
"อือออ..." ไอ้คินมันไม่ตื่นครับ แถมมันยังกอดผมแน่นกว่าเดิมอีก ผมหายใจแทบไม่ออก ไอ้บ้าคิน!!
"ธนาคินตื่น!!!"
"อือออ.... อีกสิบนาที"
"คินนนน.... กูหิวข้าว!!"
"หือออ... หิวข้าวเหรอ?" ไอ้คินมาถามทั้งๆ ที่มันยังหลับตาอยู่เลยครับ
"อืม... กูหิวข้าว"
"ห้าววว.... โอเคๆ รอแป๊ปเดี๋ยวกูไม่ล้างหน้าก่อน"
ฟอดดดด.....
นี่แหละครับไอ้คินแฟนผม ถึงมันจะงี่เง่าเอาแต่ใจไปบ้างแต่มันเป็นห่วงผมที่สุด ผมเป็นโรคกระเพาะครับ เวลาที่ผมหิวข้าวแล้วไม่มีข้าวตกถึงท้องผมจะปวดท้องทันที ไอ้คินมันไม่ยอมให้ผมอดข้าวเด็ดขาดเพราะมันเคยเห็นตอนผมปวดท้องจนอ้วกแล้วต้องหามส่งโรงพยาบาล หลังจากนั้นมาถ้าผมบอกว่าหิวข้าวปุ๊บมันจะหาข้าวให้ผมกินทันที อยากกินอะไรก็ได้กินครับ ไอ้คินมันตามใจผมตลอด
"พีมลุกขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟันก่อน" ผมลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินเข้าไปหาไอ้คินในห้องน้ำครับ
"แปรงฟันก่อนค่อยล้างหน้า" ไอ้คินยื่นแปรงสีฟันให้ผม
"อืม...." เราสองคนยืนแปรงฟันกันไปตาก็จะปิดลงอีกรอบด้วยความง่วง
"เสร็จยัง?"
"อืม... เสร็จแล้ว"
"ก้มหน้าลง"
"อืม...." ผมก็ก้มหน้าลงใกล้ๆ อ่างล้างหน้าแล้วหลังจากนั้นไอ้คินมันก็ล้างหน้าให้ผมครับ คึคึ
"คินพอแล้ว"
"อืม... ยืนดีๆ ดิ" ผมก็ยืนดีๆ ตามที่ไอ้คินมันสั่ง สักพักผ้าเช็ดหน้าผืนนุ่มๆ ก็สัมผัสที่หน้าของผมโดยมีไอ้คินเป็นคนเช็ดหน้าให้ผมครับ
"พอแล้วคิน สะอาดแล้ว"
"อืม... อยากกินอะไร?"
"อยากกินก๋วยเตี๋ยวเป็ด เดี๋ยวเราปั่นจักรยานไปซื้อมากินกัน"
"รอที่นี่แหละเดี๋ยวกูไปซื้อมาให้"
"ไม่เอา!! กูจะไปด้วย"
"แดดมันร้อน! รออยู่ที่บ้านนี่แหละ"
"กูไม่อยากอยู่คนเดียวนิ แม่พิมกับแม่ครีมก็ไม่อยู่บ้าน"
"อืมๆ งั้นไปหาเสื้อแขนยาวมาใส่ อ่อ... หมวกด้วยนะ"
"โอเค! งั้นรอแป๊ปนะ"
"พีมใส่เสื้อแขนยาวตัวที่เพิ่งซื้อให้นะ"
"โอเค..."
คือไอ้คินของผมมันเพิ่มซื้อเสื้อตัวใหม่ให้ผมเมื่ออาทิตย์ที่แล้วครับ มันไปแข่งเตะบอลกับเพื่อนแล้วได้รางวัลที่หนึ่งมา ถ้าผมจำไม่ผิดน่าจะเป็นงานของจังหวัดที่เขาจัดให้มีการแข่งขันฟุตบอลเชื่อมความสัมพันธ์ระดับมัธยมปลายแล้วมีตัวแทนหลายๆ โรงเรียนลงแข่งและทีมไอ้คินก็เป็นหนึ่งในนั้น ผมไม่ได้ไปดูมันแข่งหรอกครับ เพราะผมติดเรียนพิเศษที่ผมขอแม่เรียนเพราะใกล้ถึงเวลาที่จะต้องสอบเข้ามหาลัยแล้ว แต่พอผมเลิกเรียนผมก็นั่งรถไปหาไอ้คินที่สนามแข่งทันที ไปถึงงานก็จบแล้วครับ ผมรู้จากปากไอ้คินว่าทีมมันชนะการแข่งขันแล้วได้รางวัลที่หนึ่ง ไอ้คินของผมมันอวดผมใหญ่เลย ผมล่ะขำความขี้อวดของมัน อันที่จริงมันแค่อยากให้ผมรู้สึกภูมิใจในตัวมันนั่นแหละครับ ไอ้ธนาคินของผม
"เป็นไงใส่หนาขนาดนี้ปลอดภัยจากแดดพอไหม?"
"หึหึ โอเคมาก กูไม่อยากให้มึงโดนแดดมากๆ เดี๋ยวมึงจะไม่สบายอีก"
"คร๊าบผม... ลูกพี่คินพาพีมแว้นจักรยานไปซื้อเตี๋ยวเป็ดหน่อยนะคร๊าบ..."
"ฮ่าๆๆ ได้ครับ ป่ะไปกัน" แล้วไอ้คินก็กอดคอผมพาผมเดินออกไปหน้าบ้าน จูงจักรยานออกมาจากใต้ต้นไม้แล้วพาผมแว้นไปหน้าปากซอยครับ
"คินมึงเหนื่อยไหม?"
"ไม่เหนื่อย ดูด้วยว่าใคร"
"ใครวะ?"
"เดี๋ยวจะโดนไอ้เตี้ย!"
"ฮ่าๆๆ ล้อเล่น"
"ร้อนไหมพีม?"
"ไม่อ่ะ มึงล่ะร้อนไหม?"
"ไม่เป็นไร กูสบายมาก"
"อืม... ปั่นดีๆ คิน"
"รับทราบครับผม"
"ฮ่าๆๆ ไอ้บ้า!!"
ผมอยู่กับมันแบบนี้ทุกวัน รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเรายังคงเกิดขึ้นจากความสุขเสมอ ไอ้บ้าคินมันคอยดูแลผมเป็นอย่างดีเลยทำให้ผมก็รักมันมากขึ้นทุกวันๆ เราไปเรียนด้วยกัน อ่านหนังสือด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน เล่นเกมส์ด้วยกัน อ้อนแม่แข่งกัน ผมมีความสุขมากครับที่มีมันอยู่ข้างๆ ผม ขอบคุณที่เราได้มีโอกาสมอบความรักที่บริสุทธ์ให้แก่กัน ขอบคุณโชคชะตาที่ทำให้เราสองคนได้เจอกัน ได้รู้จักกันและได้รักกัน เรื่องราวของผมกับมันคงไม่ได้จบเพียงแค่วันนี้ วันพรุ่งนี้เรายังต้องพบเจอสิ่งต่างๆ มากมายที่เข้ามาในชีวิต ในอนาคตของเราจะเป็นยังไงต่อไป ผมจะขออยู่เคียงข้างไอ้ธนาคินที่รักของผมตลอดไปครับ
วันประกาศผลสอบ....
"พีมมมมม......"
"อะไร?"
"กูตื่นเต้น..."
"นิ่งๆ ไว้คิน หายใจเข้าลึกๆ ออกยาวๆ ทำได้ไหม?"
"ได้ๆ อย่างนี้ใช่ไหมพีม?"
"อืม... อย่างนั้นแหละ"
"พีมมมมม...."
"อืม... จะเรียกทำไมนักหนา"
"จับมือกูหน่อย"
"อ๊ะ... ยื่นมือมา หายตื่นเต้นรึยัง?"
"อืม... โอเคขึ้นเยอะ"
"เอาล่ะนะ เดี๋ยวกูจัดการให้มึงอยู่เฉยๆ รู้ไหม?"
"อืม..."
.....
.....
"เป็นไงบ้างพีม?"
"คิน....."
"เป็นไงพีม กูสอบติดไหม?"
"คิน.... คือ...."
"กูสอบไม่ติดใช่ไหมพีม?"
"คิน......"
"กูขอโทษที่ทำให้มึงเสียเวลา มึงเรียนที่นี่เถอะนะ เดี๋ยวกูจะหาที่เรียนใหม่เอง"
"คิน....."
"ไม่เป็นไรพีมกูไม่อยากเป็นตัวถ่วงของมึง"
"คิน....."
หมับ!!!!
ไอ้คินรวบตัวผมเข้าไปกอดไว้แน่น ตัวมันสั่นไปทั้งตัวเลยครับ โถๆ ธนาคินของไอ้พีม คึคึ
"คิน...."
"มึงอย่าเพิ่งบอกแม่พิมกับแม่ครีมนะ กูขอทำใจก่อน"
"ไม่ได้หรอก กูต้องบอกแม่ของเรา"
"อย่าเพิ่งนะพีม กูขอเวลาทำใจอีกแป๊ปนะ"
"ไม่ได้จริงๆ คิน เพราะถ้าแม่รู้แม่คงจะดีใจมาก"
"อืม... แม่คงดีใจมากที่มึงสอบติดที่นี่ ส่วนกู....."
"ใช่ แม่เราต้องดีใจมากแน่ๆ ที่เราสอบติดทั้งสองคน คึคึ"
พรึ่บ!!!
"ห๊ะ!! มึงว่าอะไรนะ?" ไอ้คินทำตาโตทันที
"คึคึ ดีใจด้วยนะ มึงสอบติดว่ะ"
"พีมมมม...."
"เก่งนะเนี้ยะ กูบอกแล้วว่ามึงต้องทำได้"
"พีมมมมม....."
"เบาๆ คิน คนอื่นเขามองกันหมดแล้วกูอาย"
"พีมมมมม....."
"เออ!! กูชื่อพีม กูรู้แล้ว!!"
จุ๊บๆๆๆๆ
"อร๊ากกกก.... ไอ้บ้าคิน!! มึงทำอะไรของเมิงงงง...."
"พีมกูรักมึงงงงงง...."
แล้วเสียงแหกปากบอกรักผมก็ดังไปทั่วทั้งมหาลัย เสียงหัวเราะพร้อมเสียงปรบมือดังสนั่นไปทั่วทั้งพื้นที่รอบๆ ที่เรายืนอยู่ ไอ้คินอุ้มผมขึ้นจนตัวลอยท่ามกลางสายตาเกือบร้อยคู่ที่มองเราสองคนอยู่ในขณะนี้ ต่อไปนี้กูจะใช้ชีวิตอยู่ในมหาลัยนี้ยังไง ไอ้คินเฮ้ยยยย....
**END**
:n1:
❀ผลงานเขียน❀by Star_ss
✧✦The Return of Love❤➽แฟนเก่า✦✧[on air] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52044.msg3312593#msg3312593)
◆❖Bad Guy รับจ้างร้าย✘รับจ้างรัก❤[on air] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=47306.msg3090269#msg3090269)
*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด*:★❥[The End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45692.msg2979835#msg2979835)
★:.*ซ่าดีนัก..กูรักมึงก็ได้ว่ะ!*:.★[The End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45502.msg2962285#msg2962285)
[เรื่องสั้น]★เรื่องนี้ไม่มีมาม่า...มีแต่ไอ้บ้ากับไอ้ต๊อง★[The End] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46543.msg3039673#msg3039673)
[เรื่องสั้น]☏☺❤ⓛⓞⓥⓔ ⓞnline❤☺☏[จบในตอน] (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?PHPSESSID=c38vl8oui8i8gghpkbnmhrclo4&topic=45969.msg2999037#msg2999037)
[เรื่องสั้น]❄️Travel กรุงโซล..กูจะตามติดมึง!![FIC: เม่น,เจ๋ง/Stay ซากะ]❄️[on air] (http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?PHPSESSID=c38vl8oui8i8gghpkbnmhrclo4&topic=45969.msg2999037#msg2999037)
:pig4: :pig4:
-
นึกว่าจิสอบมะติดซะแว้ววว
-
ดีใจกับพีมและคินด้วย o13
-
โอ๊ยตายแล้วววว น่ารัก ต่อนะๆๆๆๆ ขอร้องละ นี่รออ่านอยู่นานเลยนะ น่ารักมากกกเรยยย ทำเรื่องใหม่ตอน พีม กับ คิน อยู่มหาลัยก็ได้ๆๆๆๆๆ Please :z3: :oo1: