(ต่อ)
จอมเงยหน้ามองผืนนภาสีควันบุหรี่ ลอบภาวนาอย่าให้ตนเองต้องขี่มอเตอร์ไซค์ตัวเปียกกลับหอเลย ถึงตรงนี้รุ่นพี่คนหนึ่งก็เดินเข้ามา “น้องๆ วันนี้แยกย้ายกันก่อนไหม ที่เหลือค่อยมาทำต่อพรุ่งนี้ก็ได้ ฝนจะตกแล้ว”
หลายคนส่งเสียงเห็นพ้องต้องกันแล้วเริ่มเก็บของ ด้วยใกล้จะหกโมงเย็นเหล่านิสิตชายจึงพร้อมใจช่วยกันยกคัทเอาท์ขึ้นลิฟต์ไปเก็บบนชั้นห้าของตึกคณะเลี่ยงการโดนขโมยซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้เห็นอยู่ทุกปี
หลังเก็บคัทเอาท์เรียบร้อยจอมก็ล็อคห้อง เขาได้รับมอบหมายให้เป็นคนรักษากุญแจดอกนี้ ขณะที่เพื่อนๆ ทยอยกันลงลิฟต์ไอ้หล่อก็แวะเข้าห้องน้ำใกล้ๆ จัดการธุระส่วนตัวเพียงครู่เดียวออกมาทางเดินก็ปราศจากผู้คนเสียแล้ว
จอมยืนรับลมเย็นตรงระเบียงท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบสงัด ตึกคณะยามค่ำคืนชวนให้สงบใจได้ดีต่างจากเวลากลางวันที่คึกครื้นเสียจนน่าปวดหัว
ตุบ!
พลันหูของเด็กหนุ่มได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง จอมที่กำลังจะลงลิฟต์หันไปมองเห็นเงาไหวๆ
ยังมีคนอยู่ในตึกอีกเหรอ? ความสงสัยท่วมท้นเสียจนต้องก้าวเท้าเข้าไปหา พบเงาที่ว่าเคลื่อนไปหลบตรงบริเวณมุมตึก ทว่าเมื่อเดินไปถึงกลับไร้วี่แววสิ่งใด ตามด้วยลมใหญ่หอบวูบทำจอมขนลุกซู่
ความรู้สึกแบบนี้มัน... กรรรร์เสียงคำรามทุ้มต่ำดังขึ้นเบื้องหลัง เมื่อหันไปมองต้นเสียงช้าๆ ก็พบสิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายแมงมุมยักษ์ยืนตระหง่านอยู่ตรงนั้น ลูกตาแปดดวงบนหน้าของมันกลิ้งกลอกไปมาชวนขนหัวลุก
“กลิ่นของดอลล์...”
เสียงนั้นแหบพร่าคล้ายลำโพงแตก เด็กหนุ่มลอบกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ ฝ่ามือเย็นเฉียบ ราวกับถูกย้ำเตือนว่าเรื่องเมื่อคืนหาใช่เพียงฝันไป
จอมตัดสินใจยกนิ้วชี้ด้านหลังอีกฝ่ายพร้อมตะโกนลั่น “เฮ้ยนั่นอะไรอะ!”
แมงมุมยักษ์หันขวับพอดีกับไอ้หล่อที่ออกตัววิ่งสุดแรง เลือกพุ่งไปทางลิฟต์ทว่ากลับโดนกระโจนมาขวางหน้าไว้เสียก่อน เบรกเท้าแทบไม่ทันแล้วหันหลังกลับไปทางบันไดอย่างเอาเป็นเอาตาย
“แกต้องตายไอ้ผู้ใช้ดอลล์!”
มันตวาดก่อนจะฟาดหนวดต่างแส้มาดักทางลงไว้ เด็กหนุ่มผงะถอยแล้วกัดฟันกรอดด้วยการโจมตีนั้นเฉียดหน้าเขาไปเพียงนิดเดียว สบถว่า “บ้าเอ๊ย!”
จอมวิ่งกึ่งล้มลุกคลุกคลานขึ้นไปถึงชั้นแปด ด้วยถูกไล่ตามมาติดๆ จึงเลือกผลักประตูดาดฟ้าออกไป เส้นผมตัดสั้นชื้นเหงื่อพร้อมเจ้าของที่หายใจหอบ ไม่ทันตั้งตัวก็ถูกหนวดประหลาดฟาดเข้าจากด้านหลังจนล้มกลิ้ง
เด็กหนุ่มผิวแทนนิ่วหน้าด้วยความจุก พยายามกัดฟันลุกขึ้นยืน
“ดอลล์อยู่ที่ไหน!”
ถ้าจำไม่ผิดเหมือนจะได้ยิน ‘หมอนั่น’ แนะนำตัวเองด้วยคำๆ นี้อยู่เมื่อเช้า ทว่าจิตใต้สำนึกของเขากลับบอกว่าจะพูดออกไปไม่ได้เด็ดขาด
“อยากรู้เหรอ...” ไอ้หล่อเผยยิ้มยียวน “เต้นให้ดูก่อน”
“ก๊าซ!!!” สัตว์ประหลาดโมโหจนเหวี่ยงหนวดใส่ มือสีแทนคว้าไว้พร้อมกระชากเข้าหาแล้วต่อยลูกตาของมันไปเต็มแรง ฝ่ายหลังร้องลั่นพลางพ่นใยใส่เขาเป็นพัลวัน จอมตีลังกาหลบจนกลิ้งไปหยุดใกล้ขอบดาดฟ้า
ไม่รอให้ตั้งตัวได้แมงมุมยักษ์ก็โจมตีอย่างโกรธแค้น เด็กหนุ่มโยกหลบตามสัญชาตญาณ รู้ตัวอีกทีร่างกายก็ลอยหวือก่อนจะหงายหลังร่วงสู่ห้วงนภาเบื้องล่าง
ตายแน่...จอมหลับตาปี๋ ตอนนั้นเองที่อะไรบางอย่างแหวกอากาศมาจากทางซ้าย พลันแผ่นหลังก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นแทนพื้นคอนกรีตอันเย็นเฉียบ
ดวงตาสีเข้มหรี่มองแบบกล้าๆ กลัวๆ ก่อนใบหน้าหล่อเหลาเจ้าของเส้นผมสีเงินสะท้อนแสงจันทร์จะปรากฏแก่สายตา ริมฝีปากรูปกระจับนั่นยื่นมากระซิบข้างหู
“เกือบไปแล้วนะ” แก้มสีแทนร้อนฉ่า ไม่กล้าขืนตัวออกทำได้เพียงกำอกเสื้ออีกฝ่ายไว้แน่น ลมกลางคืนหอบวูบจนเสื้อคลุมปลดซิปที่ร่างใหญ่สวมสะบัดพลิ้วเผยกล้ามท้องสีซีดน่าสัมผัส จอมทำหน้าไม่ถูกเมื่อลงถึงพื้นอย่างปลอดภัย
“บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า?” ดวงตาสีเงินเพียงข้างเดียวสำรวจร่างกายของเขาอย่างกังวล เด็กหนุ่มรีบเรียกสติตัวเองกลับมา ปัดว่า “ยุ่งน่า! อย่างฉันน่ะไม่ตายง่ายๆ หรอก!”
น้องหมียิ้มให้เขา แววตาเจือความเอ็นดูเล็กๆ นั่นทำเอาจอมต้องเบือนหน้าหนี เป็นจังหวะที่แมงมุมยักษ์คำรามมาจากบนดาดฟ้า จอมแสดงสีหน้ากังวล “เล่นใหญ่ขนาดนี้ชาวบ้านเขาจะไม่แตกตื่นกันเหรอ”
“เหมือนจะกางเขตอาคมไว้ก่อนลงมือนะ” ร่างใหญ่กวาดมองไปรอบๆ ก่อนจะหันมาพูดหน้าตาเฉย
“จอม ขอจูบหน่อย”
“หา!?” เจ้าของชื่อถอยกรูด ดวงตาสีเข้มเบิกกว้างพร้อมข้างแก้มสีแทนอันร้อนผ่าว “บ้าไปแล้ว! ใครเขาจะไปยอมให้แกจูบง่ายๆ กัน!”
“แต่นั่นเป็นวิธีสู้กับมันนี่นา” น้องหมีชี้ไปบนดาดฟ้า จอมมอง ‘มัน’ ที่ว่า แม้จะหวาดกลัวแต่ก็ส่ายหน้าดิก “ไม่มีทาง! น่าขนลุกจะตาย เราเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่นะ!”
“ดื้อจัง” เส้นผมสีเงินพลิ้วไสวรับลมขณะหันไปเผชิญหน้ากับแมงมุมยักษ์ “แต่เอาเถอะ ศัตรูระดับนี้แค่มือเปล่าข้าก็น่าจะเอาอยู่” ร่างใหญ่หักนิ้วกรอบแกรบ เอื้อนเอ่ยด้วยเสียงทุ้มเปี่ยมเสน่ห์
“หาที่หลบให้ดีล่ะ”
สิ้นคำก็ถีบตัวพุ่งขึ้นไปถึงดาดฟ้า จอมเบิกตามองการต่อสู้อันดุเดือดด้านบนนั่นอย่างนึกอึ้ง การเคลื่อนไหวนั้นรวดเร็วเสียจนเห็นเป็นเงาสีดำขยับวูบ เมื่อตั้งสติได้จึงรีบสับเท้าหนี
เพล้ง!
ทว่าเสียงกระจกแตกที่ได้ยินทำให้เผลอหันกลับไปมอง รู้ตัวอีกทีก็โดนหนวดประหลาดตวัดเข้ารัดร่างพร้อมกระชากขึ้นไปหาเสียแล้ว
“ว้ากกกก!” ไอ้หล่อแหกปากร้องอย่างตกใจ น้องหมีกัดฟันกรอดขณะกระโจนพรวดตามมา
“จอม!”
“ปล่อยนะ!” เด็กหนุ่มผิวแทนพยายามแกะหนวดเหนียวออกจากตัว นิ่วหน้ายามมันออกแรงบีบรัดจนเขารู้สึกเจ็บ “รัดแน่นเป็นถุงแกงป้าต้อยเลยโว้ย หายใจไม่อ๊อก!”
ใครคือป้าต้อยก็ไม่รู้ ช่างเป็นเหยื่อที่ส่งเสียงหนวกหูเสียเหลือเกิน แมงมุมยักษ์ไต่ขึ้นมาบนดาดฟ้าของตึกตรงข้าม มันพ่นใยกางวงตาข่ายแล้วเหวี่ยงจอมเข้าไปในใจกลางนั้น
เด็กหนุ่มทะลึ่งลุกพรวดทว่าใยเบื้องหลังกลับเหนียวแน่นเกินกว่าจะสลัดออกไปได้
“บ้าเอ๊ย!” จอมสบถอย่างเจ็บใจ ตอนนั้นเองที่สัตว์ประหลาดคืบคลานเข้ามาใกล้ มันพูดเสียงพร่า “เขาว่าหากปีศาจตนใดได้ลิ้มรสเลือดผู้ใช้ดอลล์พลังวิญญาณจะเพิ่มพูนอย่างยิ่งยวด”
“โอ๊ย เดี๋ยวบริจาคใส่ถุงแบ่งให้กินก็ได้ นี่ต้องฆ่าต้องแกงกันเลยเรอะ” ไอ้หล่อต่อปากต่อคำขณะพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ แมงมุมยักษ์ตวาดใส่ “แค่นั้นจะไปพออะไร! ข้าต้องการเลือดเนื้อของเจ้าทั้งหมด!”
“ไอ้เห็นแก่ตั๊ว!” จอมจะร้องไห้อยู่แล้ว พลันอีกฝ่ายก็เงื้อหนวดต่างแส้ขึ้นเหนือหัว
“ตายซะเถอะไอ้ผู้ใช้ดอลล์!”
สิ้นคำก็ฟาดใส่เต็มเหนี่ยว เด็กหนุ่มหลับตาปี๋ ร่างกายหดเกร็งเตรียมรับการโจมตีอันรุนแรงที่พุ่งเข้ามา
ฉึก!
ทว่ามีเพียงหยดของเหลวบางอย่างกระเซ็นแปะข้างแก้มเด็กหนุ่ม จอมลืมตามองช้าๆ เบื้องหน้าปรากฏแผ่นหลังกว้างขวางไว้ ที่น่าตกใจคงไม่พ้นของเหลวสีชาดซึ่งไหลอาบย้อมเส้นผมสีเงินยาวสลวยนั่นจนดูน่ากลัว
“นาย!”
จอมใจเสียยามร่างใหญ่กระอักเลือด หยาดโลหิตไหลทะลักออกมาจากช่องท้อง ก่อนเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาจะกระชากหนวดนั่นขาดเป็นสองท่อน
“โฮกกกกก!” แมงมุมยักษ์โหยหวนอย่างคุ้มคลั่ง ด้วยพลังวิญญาณปีศาจซึ่งอ่อนแอลงส่งให้ใยที่ตรึงร่างจอมไว้เสื่อมสภาพจนเด็กหนุ่มสามารถสลัดตัวออกมาได้
ไอ้หล่อกระโจนพรวดไปดูอาการคนรับการโจมตีแทนทันที เขาประคองอีกฝ่ายไว้ ใบหน้าสีซีดนั้นดูอ่อนแรงเสียจนคนมองนึกใจหาย “นี่นาย ห้ามตายนะ!”
“พรวด! แค่ก!”
น้องหมีไอเอาเลือดออกมาคำโต ยกมือหนาปิดปากไว้พลางพยายามควบคุมพลังวิญญาณด้านในให้ไหลเวียนเพื่อรักษาบาดแผล จอมแทบจะร้องไห้ออกมา “ฉันต้องทำยังไง บอกฉัน...บอกฉันมา...”
“เราต้องเชื่อมพันธสัญญา”
คนฟังตอบเสียงกระท่อนกระแท่นก่อนจะกัดฟันอย่างเจ็บใจ ศัตรูครั้งนี้แม้เป็นระดับล่างทว่ากลับรวดเร็วผิดปกติ ดูท่ามันคงแสวงหาเลือดเนื้อผู้ใช้ดอลล์เพื่อเพิ่มพลังให้ตนอยู่เสมอเป็นแน่
ดวงตาสีเงินจับจ้องคนข้างกาย คิดจับอีกฝ่ายบังคับเชื่อมพันธสัญญา ทว่าพอเห็นใบหน้าหวาดกลัวกับเนื้อตัวอันสั่นเทานั่นแล้วก็ใจอ่อนจนบังคับขืนใจไม่ลง
มาได้แค่นี้เองเหรอไม่ทันตั้งตัวเจ้าปีศาจก็คุ้มคลั่งพ่นใยพุ่งมา มือหนารีบผลักคนตัวเล็กกว่าให้พ้นจากรัศมีการโจมตีทว่าตนเองกลับเป็นฝ่ายผงะถอยแล้วร่วงลงสู่ห้วงนภาเบื้องล่างแทน
แย่แล้ว...พรึบ!
คงมีแต่สวรรค์ที่รู้ว่าทำไมจอมถึงกระโดดตามลงมา ดวงตาสีเข้มคู่งามทอประกายเด็ดเดี่ยว ก่อนมือสีแทนจะคว้าคอเสื้อร่างใหญ่เข้าไปหาแล้วก้มหน้าประกบริมฝีปากรูปกระจับนั่นอย่างแนบแน่น
จูบเชื่อมพันธสัญญาดวงตาสีเงินเบิกตากว้าง พลันเกิดแสงสว่างวาบโอบล้อมสองร่างจนมองไม่เห็นทั้งคู่ซึ่งอยู่ด้านในตามด้วยปรากฏการณ์แสงระเบิดจนรอบข้างพร่ามัวไปชั่วขณะ ครู่หนึ่งจึงเหลือเพียงแสงจันทร์นำสายตา
ร่างใหญ่สวมเสื้อแขนยาวคอปกตั้งสีขาวขลิบดำชายหน้าสั้นหลังยาวกับกางเกงยาวขาบานสีขาวพลิ้วไหวพร้อมรองเท้าหนังสีเข้าชุดขับผิวสีซีดให้ส่องสว่างราวกับอัศวินหนุ่มรูปงาม เส้นผมสีเงินยาวสลวยถูกรวบมัดไปด้านหลังเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาและดวงตาสองสี มือหนาปรากฏดาบเล่มใหญ่โดยมีเปลวไฟสีเหลืองสดอันลุกโชนเป็นคมดาบ
ในอ้อมแขนอีกข้างปรากฏร่างเด็กหนุ่มผิวสีแทนในเสื้อหนังแขนกุดสีขาวกับกางเกงและรองเท้าบูทยาวสีเดียวกัน ไหล่ทั้งสองแขวนสายสะพายซองปืนคู่สีเงินอยู่ข้างอก ท่าทางเย่อหยิ่งนั่นเสมือนรัชทายาทผู้สูงศักดิ์
“เผยร่างจริงออกมาสักทีนะ! ดอลล์กับผู้ใช้ดอลล์!”
แมงมุมยักษ์ตะโกนก้อง ลูกตาทั้งแปดกลอกกลิ้งไปมาอย่างลิงโลดชวนขนหัวลุก
“ไม่คิดเลยว่าจอมจะใจกล้าขนาดนี้ จูบกันแล้วต้องรับผิดชอบข้านะ” เสียงทุ้มเปี่ยมเสน่ห์นั้นเจืออบอุ่น เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่จอมก็คล้ายหัวใจสูบฉีดเลือดไปรวมกันที่ใบหน้า ยกปืนกระบอกหนึ่งจ่ออกซ้ายคนที่อุ้มตัวเองอยู่
“หนวกหูน่า! เดี๋ยวพ่อก็ฆ่าทิ้งซะหรอก!”
ดวงตาสีเงินจับจ้องแก้มสีแทนอันสุกปลั่งนั่นอย่างนึกเอ็นดู อดยื่นริมฝีปากรูปกระจับเข้าไปประทับหน้าผากอีกฝ่ายเบาๆ เรียกเสียงโวยวายอีกรอบไม่ได้
ถึงตรงนี้น้องหมีก็วางเด็กหนุ่มลงบนพื้นอย่างปลอดภัย เขาหันไปทางสิ่งมีชีวิตรูปร่างประหลาดเบื้องหน้า
“ดูท่าคนทำความสะอาดตึกนี้จะอู้งานนะ” ร่างใหญ่เพ่งสมาธิไปที่มือจนเปลวไฟสีเหลืองสดอันลุกโชนค่อยๆ เข้ารูปเป็นคมดาบอันคมกริบ “ดาดฟ้าหยากไย่เยอะเชียว”
“นั่นสินะ” คนฟังควงปืนคู่สีเงิน ทั้งที่ไม่เคยยิงปืนแท้ๆ ทว่ากลับรู้สึกคุ้นมืออย่างนึกประหลาด “ช่วยเขาตีแมงมุมสักหน่อยน่าจะดี”
“ไม้กวาดเสี้ยนตาลพร้อม”
น้องหมียกดาบขึ้นมาในท่าเตรียม จิตสังหารท่วมท้นพอดีกับจอมที่หยุดมือพร้อมยกยิ้มกริ่ม
“งั้นก็ลุยกันเลย”****************************************************** *
สวัสดีค่าาา า
ไม่คิดว่าจะมีวันนี้ ..
วันที่กลับมาเขียนอีน้องจอมต่อ 55555555555 5
เป็นการรอคอยที่ริบหรี่เหลือเกิน แต่สุดท้ายมันก็มาค่ะ !
ขอบคุณทุกแรงใจแรงทวงที่ส่งมาให้กันนะคะ จูนซาบซึ้งมาก ๆ เลยค่ะ
ตอนนี้อีน้องจอมก็ยังหวิดดวงกุดเหมือนเดิม
แต่คงพักการปี้ ๆ เด้า ๆ ไปอีกพักใหญ่เลยค่ะ
นังคงตกใจนังอะเนอะ แถมยังโดนลวนลามอีก ซงซานจอม 55555555555 5
เรื่องนี้ฉีกแนวจากเรื่องแรกพอสมควรเลย แต่จะสู้ค่ะ
ตอนนี้ก็กลับมาเขียนเรื่องนี้เต็มตัวแล้ว มาทวงกับพูดคุยกันได้น้า
ขอบคุณทุกคนที่ยังรอและติดตามเรื่องนี้อยู่ค่ะ
ขอบคุณที่เวียนกันมาช่วยดันอยู่ปีกว่าไม่ให้นิยายเรื่องนี้ปลิว
ซาบซึ้งจนต้องกลับไปนั่งเขียนมาให้อ่านเลยจริง ๆ ค่ะ
ใครเหงา ๆ มาพูดคุยกันในทวิตหรือเพจก็ได้นะคะ
แล้วเจอกันตอนหน้าค่าาา า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
