หอพักชายในห้อง 509 ตอนสองทุ่ม สี่หนุ่มสมาชิกของห้องกำลังจับจองพื้นที่คนละมุมอยู่ในโลกส่วนตัว เตียงของจอมอยู่ฝั่งขวาติดระเบียง เด็กหนุ่มผิวสีแทนเสียบหูฟังนั่งพิมพ์งาน ใบหน้าขึ้นสีฟ้าจากแสงหน้าจอโน้ตบุ๊ก
“อะไรนะ!”
จอมหันไปมองเตียงข้างๆ เมทตัวเล็กของเขากำลังนั่งคุยโทรศัพท์ด้วยใบหน้ายับย่น
“ทำไมเป็นกูวะ ไอ้เหี้ยมึงเอาคนอื่นไม่ได้เหรอ” เหมาเบ้ปาก บ่นว่า “ยุ่งยากจะตายห่า กูไม่เอาด้วยหรอก...อะไร...เออนิสัย สันดาน...พวกมึงจำไว้เลยนะ” พูดจบก็กดตัดสาย
เหมาหันมาสบตาจอมที่มองอยู่ก่อนแล้ว บอกว่า “แม่งพวกเหี้ยทำไรไม่ปรึกษากูเลย”
“เกิดอะไรขึ้น” จอมลดเสียงเพลงในโน้ตบุ๊ก
“มึงรู้เรื่องประเพณีชิงธงกษัตริย์ของมหาลัยที่จะจัดส่งท้ายให้เด็กปีหนึ่งตอนสิ้นเดือนนี้ปะ?” เหมาถาม
“ที่ว่าต้องไปชิงธงกับคิงทั้งสิบสองคณะนั่นน่ะเหรอ” เสียงทุ้มดังมาจากเตียงตรงข้ามจอม เจ้าของประโยคเป็นเด็กหนุ่มผมสีทองใบหน้าหล่อเหลา นอนเอาหัวหนุนตุ๊กตาสิงโตตัวใหญ่ด้วยท่วงท่าราวกับเจ้าชาย
“เออนั่นแหละ แม่งเสือกส่งชื่อกูไปเป็นคิงของคณะ ไอ้ห่าคนดีๆ กว่ากูมีถมไม่เอาไง กวนส้นตีน” เหมาด่าด้วยแรงอารมณ์ ถามหนุ่มผมทองกลับว่า “แล้วของวิศวะอะ? มึงโดนปะเหนี่ยเป๊บ”
“โดน” เปปเปอร์ตอบด้วยท่าทีง่วงงุน “แต่เราขี้เกียจ เลยโยนขี้ให้ไอ้แชงไป” เขาหมายถึงเพื่อนในกลุ่มที่สนิทกัน หมอนั่นหน้าตาดีเข้ากับคนง่ายจึงผ่านการคัดเลือกได้ไม่ยาก
“เขร้ คิงคณะวิทยาศาสตร์อยู่ในห้องของเราเหรอเนี่ย” จอมแซวเมทตัวเล็กตาเป็นประกาย จริงๆ เขาก็โดนคณะบริหารธุรกิจของตัวเองทาบทามมาเหมือนกัน แต่เพราะตั้งใจจะโดดงานประเพณี หน้าที่นี้จึงตกเป็นของเพื่อนร่วมคณะหน้าสวยอีกคนที่รับไปอย่างไม่เต็มใจ
“พูดถึงเรื่องอะไรกัน” เสียงสุดท้ายดังขึ้น เหมาหันไปมองคนเตียงตรงข้ามกัน บอกว่า “ประเพณีชิงธงกษัตริย์อะ เพลิงอยู่คณะเศรษฐศาสตร์นี่ โดนเรียกตัวไหม”
“โดน” หนุ่มมาดเนี้ยบสวมแว่นไร้กรอบที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตอบ จอมถามต่อว่า “แล้วเอาไหม”
“มันช่วยไม่ได้นี่” เพลิงตอบด้วยใบหน้าสุขุม สามคนที่เหลือตาเป็นประกาย
“ขุ่นพระ! ให้มันรู้ไปสิว่าห้องเรามีคิงตั้งสองคน!” จอมส่งเสียง เปปเปอร์เลิกคิ้วยิ้มๆ “จริงๆ คงสี่ไปแล้วถ้าเรากับแกตอบตกลงอะนะ”
จอมหัวเราะ แต่เขาไม่ชอบเรื่องยุ่งยากนี่นา
“พวกมึงอะ” เหมาพูดตาละห้อย ยกตุ๊กตาแมวน้ำสีเหลืองตัวเขื่องขึ้นมากอดด้วยใบหน้าจะร้องไห้ “ดูสิราพิลต้า ทุกคนทำร้ายเรา”
“ไอ้เมือก” เปปเปอร์เรียกฉายาตุ๊กตาในมือเพื่อนยิ้มๆ
“เมือกพ่ง แมวน้ำกูชื่อราพิลต้า” เหมาจิกตา ก่อนจะหันมาพูดเสียงอ่อนกับตุ๊กตาแมวน้ำในอ้อมกอด “ไม่เป็นไรนะ เราจะปกป้องนายเอง”
เปปเปอร์ลุกขึ้น เดินมาแย่งตุ๊กตาไปจากมือเพื่อน “ไหนไอ้เมือกมานี่ดิ๊!”
“ไอ้เป๊บเอาตุ๊กตากูคืนมานะ!”
“สูงๆ~ กรู๊ววว” หนุ่มผมทองแกล้งเพื่อน เขาโยนตุ๊กตาแมวน้ำในมือลอยจนแทบชนเพดานห้อง
“เป๊บอย่าทำน้องงง ฮือออ อย่าทำราพิลต้าาา” เหมาร้องออกมาปิ้มจะขาดใจ เพื่อนตัวสูงยกตุ๊กตาของเขาข้ามไหล่ไปข้างหลังด้วยมือข้างเดียวพร้อมพูดว่า
“สู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้นนนน”
“แงงงงงงง” เหมาร้องไห้แบบไม่มีน้ำตา จอมมองรูมเมทสองคนเล่นกันด้วยสายตากึ่งขำกึ่งเวทนา สบตากับเพลิงที่จ้องมาด้วยความรู้สึกไม่ต่างกัน
จอมเห็นเพลิงหยิบตุ๊กตาหมูสีชมพูไม่เข้ากับหน้ามาใช้รองข้อศอก พลันก็นึกออกขึ้นมา
“เฮ้ย แล้วน้องหมีกูอะ!” เด็กหนุ่มผิวสีแทนส่งเสียง เรียกทุกคนในห้องให้หันมาจ้องเป็นตาเดียว
“แอ๊ หมีหาย น้องหมีหายไปไหน” จอมมองซ้ายมองขวา พลิกหมอนกับผ้าห่มบนเตียงค้นหาอย่างบ้าคลั่ง
“แกดูดีๆ” เปปเปอร์ก็ช่วยมอง พร้อมเหมากับเพลิงที่จ้องมาอย่างเป็นกำลังใจ
ตอนนั้นเองที่จอมชะงัก
“อ้อ...” เขายิ้มเผล่ ล้วงมือไปข้างใต้แล้วพูดว่า “เจอแล้ว ตูดกูทับอยู่ ฮ่าๆๆ”
“อีเหี้ย” เหมาด่า จอมมองน้องหมีสภาพหัวแบะในมือ พูดเสียงเล็กเสียงน้อย “แอ๊...น้องหมีบี้หมดเบย ด่าด้า ด่าด๊าดา...ปี้ๆๆ เด้าๆๆ” ก่อนจะเอาความนุ่มนิ่มมาแนบท้องแล้วซอยเข้าออกยิกๆ
“ถามจริง ทำแบบนี้แฟนคลับแกไม่เครียดตายเหรอวะ” เปปเปอร์มองด้วยท่าทีกึ่งชินกึ่งระอา เหมาตอบให้ว่า “ไม่มีใครรู้เรื่องนี้นอกจากพวกเราเว้ย”
หนุ่มผมทองตาเป็นประกาย “จริงดิ แหม่มันน่าเปิดโปงสักที”
“จอมติดตุ๊กตามานานแล้วเหรอ” เพลิงที่นั่งมองอยู่ถามขึ้น จอมพยักหน้า “อื้อ!”
“อย่าบอกนะว่าตอนเข้าค่ายแกก็เอามันไปด้วย?” เปปเปอร์เหลือกตา จอมเหยียดยิ้มกว้าง “จะเหลือเรอะ ผัวเมียกันก็ต้องอยู่ด้วยกันสิวะ!”
“ไอ้เหี้ยนี่ดอลลิซซึ่ม” เหมาพูด จอมกดจมูกดมหมี หรี่ตามอง “แหม ไอ้เมือกมึงอะ?”
“ราพิลต้าโว้ย!”
“ไอ้เมือก!”
“กู-บอก-ว่า-แมวน้ำกูชื่อ-ราพิลต้า!” เหมาร้องออกมา “ทำไมไม่เรียกราพิลต้า!” เขาทุ่มตุ๊กตาแมวน้ำในมือใส่ที่นอนอย่างบ้าคลั่ง
“ย่าห์! โมโหๆๆๆ!”
“อีเหี้ย” จอมอุทานอย่างตกใจ เปปเปอร์ชี้หน้าเมทตัวเล็ก “ปล่อยน้องเมือกเดี๋ยวนี้นะไอ้โจรถ่อย!”
“แงงงง ทำไมไม่เรียกราพิลต้าๆๆ” ว่าพลางทุ่มตุ๊กตาในมือรัวๆ
“โอ๊ยเรียกแล้ว พอได้แล้ว ราพิลต้ามึงสมองไหลหมดแล้ว ควายเอ๊ย” จอมร้องออกมาอย่างสะเทือนใจ จนเหมาได้สติ เด็กหนุ่มคณะวิทยาศาสตร์ยกแมวน้ำขึ้นกอดด้วยท่าทางออดอ้อน “แอ๊...ทุกคนเรียกชื่อนายแล้วนะราพิลต้า”
“ไอ้ห่า เกือบตาย” เปปเปอร์พูดหน้าเซ็งๆ ก่อนทั้งหมดจะแยกย้ายกันไปคนละมุมตามเดิม
เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ จอมที่กำลังนั่งพิมพ์งานโดยหนีบน้องหมีไว้ใต้รักแร้ถอนหายใจออกมา เด็กหนุ่มผิวสีแทนบิดขี้เกียจ งานของเขาคืบหน้าไปได้ค่อนทางแล้ว
ก๊อกๆๆ!
ตอนนั้นเองที่เสียงเคาะประตูดังขึ้น จอมมองหน้ากับเหมา ฝ่ายหลังเป็นคนลุกไปเปิดประตู
“หืม?” ครู่หนึ่งเมทตัวเล็กก็ร้องออกมา จอมเลิกคิ้ว ตัดสินใจลุกเดินผ่านเพลิงที่อ่านหนังสืออยู่ไปดูเหตุการณ์ หนุ่มมาดเนี้ยบสวมแว่นมองตาม เงี่ยหูฟังด้วยความใคร่รู้
“มีอะไรกันเหรอ”
เสียงของจอมเรียกเปปเปอร์ที่กำลังนอนดูหนังอยู่บนเตียงให้เหลือบตาขึ้นมามองอย่างสนใจ
“ขอโทษนะครับ คือห้องนี้มีใครได้ยินเสียงร้องช่วยด้วยไหม?” หนึ่งในเด็กหนุ่มสามคนด้านนอกประตูถามพวกเขาด้วยใบหน้าเลิกลัก เหมาเลิกคิ้ว หันมาทางจอมแล้วพูดว่า “เขาว่างั้นแน่ะ”
“ไม่ได้ยินนะ เป็นเสียงแบบไหนเหรอ” จอมถามกลับ คนฟังตอบว่า “ร้องช่วยด้วยแบบขอความช่วยเหลือน่ะครับ ดูเจ็บปวดมากเลย พวกเราทั้งสามคนได้ยินมาจากข้างบนเหมือนกันจึงขึ้นมาดู ถ้ารบกวนก็ขอโทษด้วยครับ”
“เสียงจากทีวีรึเปล่า” เหมาสันนิษฐาน มีคนตอบว่า “เป็นไปได้ครับ แต่หอเราไม่มีทีวีติดตั้ง แล้วก็มีไม่มีกี่คนที่เอาทีวีมาใช้ แถมเสียงที่ได้ยินก็ไม่เหมือนมาจากทีวีด้วย”
ตรงทางเดินชั้นห้าเริ่มมีคนเปิดประตูออกมาสวนกันขวักไขว่ ดูท่าทุกคนจะรู้เรื่องนี้กันหมดแล้ว จอมพูดตัดเรื่องยุ่งยากไปว่า “พวกฉันไม่ได้ยินหรอก ขอโทษด้วยนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ขอโทษที่รบกวน”
แล้วประตูห้อง 509 ก็ถูกปิดลง
จอมกับเหมาเดินกลับมาที่เตียงตัวเองด้วยสายตาอยากรู้จากเพลิงกับเปปเปอร์
“เกิดอะไรขึ้น” หนุ่มสวมแว่นถาม เขาได้ยินที่คุยกันไม่ค่อยชัด
“มีคนได้ยินเสียงร้องช่วยด้วย” จอมสรุปความ เปปเปอร์ตาโตอย่างสนใจ “เห คดีฆาตกรรรมเหรอ”
“เออ ไม่แน่นะ ในบรรดาห้องที่ถูกถามอาจจะมีใครบางคนพยายามซ่อนอะไรบางอย่างไว้ก็ได้นะเว้ย แบบศพไรงี้” เหมาต่อให้อย่างนึกสนุก ไม่วายเสริมว่า “จริงปะล่ะ? กูเห็นตอนห้องอื่นโดนถาม ทุกคนก็เปิดประตูให้แค่ครึ่งบานเท่านั้น”
“...นั่นเพราะห้องเขารกรึเปล่า” เพลิงพูดนิ่งๆ เปปเปอร์แทรกว่า “ก็จริงของไอ้เหมามันนะเว้ย กูว่าต้องมีเหยื่อที่กำลังโดนทรมานแล้วพยายามร้องขอความช่วยเหลือแน่ๆ”
“ตามโคนันเลยมั้ยล่ะ ขนาดนี้แล้ว” จอมพูดเอือมๆ
“ล้อเล่นน่า กูว่าเสียงทีวีนั่นแหละ” เหมาสั่นหัวพูดขำๆ เพลิงบอกว่า “เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าก็คงรู้กัน”
“ตราบใดที่น้องหมียังอยู่กับกูก็ช่างมันเถอะ” จอมจูบหน้าผากที่ทำจากผ้าฝ้ายนั่นอย่างหนักหน่วง “แหม่มันชื่นใจ”
“หมีห่าอะไรตาไม่เหมือนกัน” เหมาที่นอนกอดตุ๊กตาแมวน้ำพูดขึ้น จอมคิ้วกระตุก พูดว่า “เออ ตอนนั้นไปบ้านยาย น้องแม่งทำตาหลุดไปข้างนึงไง หมีกูเป็นโจรสลัดเลยอีเหี้ย”
“แต่สีตาสวยดีนะ” เปปเปอร์ว่า ตุ๊กตาหมีของจอมเป็นขาวหม่นปนเทาบ่งบอกถึงความเก่าและเขรอะ สวมเสื้อสีฟ้าครึ่งตัว ดวงตาข้างหนึ่งเป็นสีดำ อีกข้างเย็บด้วยเพชรเทียมสีชมพูอมม่วงเหลือบเขียวพาสเทล
“อืม แม่กูซ่อมให้อะ” จอมบอก จ้องตาน้องหมีที่กอดมาตั้งแต่ม.สอง พูดว่า “กูไปเจอมันโดนทิ้งอยู่ข้างถังขยะเลยเก็บมา รู้สึกถูกชะตาว่ะ มันน่ารักนะ กูทำอะไรก็ยอม”
“นั่นเพราะมันพูดไม่ได้มั้ย” เหมามองด้วยท่าทีเกือบซึ้ง จอมขมวดคิ้ว “ทำไมล่ะ มันต้องเป็นพรหมลิขิตแน่ๆ เลย”
“ครับๆ” เหมายอมแพ้ ก่อนพวกเขาจะแยกย้ายกันไปทำงานของตัวเองต่อ
เมื่อเวลาห้าทุ่มกว่า งานของจอมก็เสร็จลงในที่สุด เขาถอนหายใจเมื่อส่งไฟล์ให้เพื่อนเรียบร้อย รูมเมททั้งสามหลับไปตั้งแต่เกือบสี่ทุ่มแล้ว พลันท้องของจอมก็ร้องขึ้นมา
หิวว่ะ...ไปเซเว่นดีกว่า
เด็กหนุ่มมองออกไปนอกหน้าต่าง พระจันทร์เต็มดวงสีเหลืองนวลตัดกับผืนฟ้าสีเข้มในยามค่ำคืน เขาพูดกับตุ๊กตาหมีในมือว่า
“น้องหมีกินไรไหม?”
“...”
“โอเค งั้นฉันไปล่ะนะ” ถามเองตอบเอง ก่อนจะถือกุญแจห้องกับกระเป๋าตังค์เดินออกไป
เพราะเป็นหอในนอกของมหาลัยจึงมีเวลาจำกัด หอพักของจอมปิดเที่ยงคืนเปิดอีกทีตีห้า เด็กหนุ่มเดินเข้าเซเว่นตรงข้ามหอ เขาซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสโปรด ไข่ต้มสองฟอง และไส้กรอกหนึ่งแพ็ค
จอมยืนฉีกเครื่องปรุงใส่ถ้วยตามด้วยเทน้ำร้อน ปอกเปลือกไข่ต้มพร้อมยัดไส้กรอกลงไป บะหมี่ถ้วยส่งกลิ่นหอมชวนน้ำลายสอ จนทุกอย่างเรียบร้อยเขาก็หิ้วถุงออกมาเตรียมขึ้นไปกินบนห้อง
เด็กหนุ่มเงยหน้ามองฟ้า พระจันทร์กำลังโดนบดบังด้วยม่านเมฆ...
สิ่งนั้นราวกับสัญญาณเตือน เขาเดินข้ามถนนกลับมา แปลกใจที่ยามประจำด้านล่างหอหายไปจนหมด
“ช่วยด้วย...”
จอมชะงักฝีเท้า หันไปมองตามเสียง
“อ๊ากกกก!”
เด็กหนุ่มผิวแทนสะดุ้ง ยกแขนขึ้นกันหน้าโดยอัตโนมัติเมื่อลมใหญ่หอบมาดังวูบ ชายเสื้อของจอมพลิ้วไสว เมื่อลดมือลงเขาก็แทบช็อค
กรรรรรร์
ราวกับความฝัน เบื้องหน้าจอมคือสิ่งมีชีวิตรูปร่างประหลาดสีดำมะเมื่อมตัวใหญ่ กรงเล็บแหลมคมนั้นเกี่ยวร่างของใครบางคนเอาไว้ก่อนจะทิ้งลงพื้นจนเกิดเสียง
ตุบ!
จอมยกมือปิดปาก ร่างไร้วิญญาณนั้นคือยามประจำหอของเขาเอง เด็กหนุ่มผงะถอยเมื่อร่างใหญ่หันมาคำรามใส่เขา
“โฮกกกกก!”
ความกลัวเข้าเกาะกุมจิตใจจนเย็นไปทั่วไขสันหลัง เหงื่อเม็ดเป้งไหลลงข้างขมับ ลำคอของเขาแห้งผาก หายใจลำบากกว่าปกติ
“กลิ่นของดอลล์...”
มันย่างสามขุมเข้ามา จอมจ้องสิ่งมีชีวิตตรงหน้าจนกระบอกตาล้าไปหมด
“ดอลล์อยู่ไหน!” “ดะ...ดอลล์อะไรฉันไม่รู้เรื่อง” เมื่อหาเสียงตัวเองเจอเขาก็ตอบออกไป
“ไขสือ! ข้าได้กลิ่นดอลล์จากตัวแก!” สิ้นคำมันก็คำรามลั่นแล้วพุ่งเข้ามา จอมเบิกตากว้าง ปาถุงในมือใส่ร่างสีดำด้วยอารามตกใจแล้วออกตัววิ่ง
ฟู่...
“โฮกกกก!” มันร้องร้องเจ็บปวด จอมลอบหันไปมอง น้ำร้อนจากบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปของเขาทำให้ส่วนหัวของมันละลาย ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อร่างนั้นวิ่งตามเขามาด้วยความโกรธ
“ฉิบหายล่ะ” จอมสับขาไปทางเขตก่อสร้างใกล้ๆ ทั่วบริเวณไร้คนเสียจนน่าใจหาย
เด็กหนุ่มกวาดตามองหาอาวุธปนหอบ ต้องขอบคุณร่างกายอันยืดหยุ่นจากการเล่นกีฬาของเขา จอมตัดสินใจหยิบท่อนเหล็กขึ้นมากำไว้ทั้งสองข้าง มองสิ่งมีชีวิตประหลาดที่เขาไม่รู้จักเดินย่างสามขุมเข้ามา
“ดอลล์อยู่ที่ไหน!”
“พูดอะไรไม่รู้เรื่อง” จอมขมวดคิ้ว สัตว์ประหลาดแสยะยิ้ม หัวเราะเสียงแหลม “ดี งั้นข้าจะทำให้เจ้ารู้เรื่องเอง!”
พูดจบก็กระโจนเข้ามา จอมกัดฟันก่อนจะเหวี่ยงท่อนเหล็กในมือฟาดเสยคางอีกฝ่ายสุดแรง ผละออกมา ตามด้วยสปริงตัวตวัดขาอัดกลางลำตัวนั่นเข้าเต็มรักจนมันล้มกลิ้ง
ไม่รอให้ทันตั้งตัวจอมก็รีบเข้าไปซ้ำ กรงเล็บแหลมยักษ์หวดกลับมา เด็กหนุ่มผิวแทนยกท่อเหล็กในมือไขว้เป็นกากบาทกันไว้ได้ทันท่วงที
“อึก...” จอมค่อยๆ ถอยไปตามแรงดัน เขาต้านเจ้านี่ได้ไม่นานนักก็โดนมันตบกลางลำตัวเข้าให้จนกระเด็นไปอีกฟาก
“อัก!” เด็กหนุ่มร้องออกมาด้วยความจุกบนกองทราย มันเดินเข้ามา ยกขาแล้วกระทืบใส่ใบหน้าเขา
ตึง!
ทว่าจอมพลิกตัวหลบทัน เขากุมท้องวิ่งออกมา มือกำท่อนเหล็กเอาไว้ ก่อนกรงเล็บใหญ่จะตะปบใส่เข้ากลางหลัง
ฉัวะ!
“อึก!” จอมล้มลงไปพร้อมเลือดที่ไหลซึมออกมาจากแผ่นหลัง เด็กหนุ่มเงยหน้า ดวงตาพร่าเลือน
“เล็บของข้ามีพิษ อีกไม่นานเจ้าจะต้องตาย...ผู้ใช้ดอลล์”
“อะไรเล่า...” เด็กหนุ่มพูดเสียงกระท่อนกระแท่น ฝืนลุกขึ้นอย่างยากลำบาก “ใครจะไปยอมตายทั้งๆ ที่ยังไม่รู้เรื่องกัน”
ตอนนั้นเองที่มันพรวดเข้ามาฟาดแขนใส่ใบหน้าเขาเต็มแรง
ผัวะ!
จอมลอยไปล้มใส่กองท่อนเหล็ก แก้มซ้ายของเขาฉีกจนเลือดออก เด็กหนุ่มกัดฟันกรอด ดวงตาข้างหนึ่งปิดปรือ
“บอกที่อยู่ของดอลล์มา แล้วข้าจะให้ยาแก้พิษกับเจ้า!” มันตะโกนบอก ทั้งร่างของจอมเจ็บปวดจนชา เขาคว้าแท่งเหล็กที่กองอยู่แถวนั้นมากำแน่น พยายามลุกขึ้นด้วยกล้ามเนื้ออันเครียดเกร็ง
“ฉันไม่รู้จัก!” จอมพูดแค่นั้น ยกแขนขึ้นมา ดวงตาแปรเปลี่ยนเป็นความเคียดแค้น “เข้ามาสิ...ไอ้ปิศาจ”
มันพุ่งเข้ามาตามคำขอ จอมเหวี่ยงแขนฟาดท่อนเหล็กใส่มันอย่างบ้าคลั่ง แม้ร่างกายของเขาจะยังคล่องแคล่ว ทว่าด้วยอาการบาดเจ็บกับพิษบาดแผลก็ทำให้เขาช้ากว่ามันไปหลายจังหวะ
มันอาศัยจังหวะตอนจอมเผลอตะปบเข้าด้านหลังจนเขาล้มกลิ้ง
พรวด!
“แค่ก!” จอมกระอักเลือดออกมา พยายามลุกขึ้นด้วยท้ายทอยอันปวดตุบ
หูได้ยินเสียงมันพูดพร่ำอะไรสักอย่าง จอมหลับตาลงข้างหนึ่ง ตัดสินใจฉีกแขนเสื้อที่ขาดวิ่นของตัวเองออกมา กล้ามเนื้อมือขวาของเขาไม่รู้สึกแล้ว เด็กหนุ่มพยายามเอาเศษผ้าพันท่อนเหล็กเข้ากับมือตัวเองไว้ให้แน่น
ก่อนจะลุกขึ้นด้วยแรงเฮือกสุดท้าย เลือดเข้าตาจนอยากจะฆ่าปิศาจตรงหน้าให้ตาย
ร่างสีดำพุ่งเข้ามาหวดกรงเล็บใส่ จอมโยกหลบแล้วเตะเศษดินใส่ตาปิศาจจนมันร้องครวญคราง ก่อนจะใช้ปลายแหลมของแท่งเหล็กแทงลูกตาทั้งสองข้างของมันจนทะลุ
ฉึก!
“โฮกกกก!”
จอมแสยะยิ้ม ตอนนั้นเองที่เขาเบิกตาโพล่ง
ฉัวะ!
กรงเล็บยักษ์แทงเข้ากลางท้องเขา จอมกัดฟัน กระชากท่อนเหล็กในมือลงด้วยแรงเฮือกสุดท้าย
พรวด!
“อ๊ากกกก!” มันคำรามแล้วกระชากแขนออกไป จอมทรุดลง เลือดทะลักออกมาจากท้องและช่องปาก
“หนอย...ข้าจะฆ่าแก ไอ้ผู้ใช้ดอลล์!” เจ้าปิศาจกู่ร้อง มันพยายามตามกลิ่นมาเล่นงานจอมแม้ดวงตาจะบอดสนิททั้งสองข้าง เด็กหนุ่มมองภาพนั้นจากมุมพื้น ร่างกายของเขาใช้การไม่ได้แล้ว
ก่อนมันจะพุ่งเข้ามา จอมหลับตา กัดฟันอย่างเจ็บใจ
ฉัวะ!
ทว่าร่างหนึ่งโฉบลงขวางหน้าเขา คนๆ นั้นตวัดดาบในมือใส่เจ้าปิศาจจนตัวมันขาดสะพายแล่ง
พรึ่บ!
เปลวไฟสีเหลืองลุกขึ้น เผาร่างนั้นให้มอดไหม้กลายเป็นผงธุลี
“พรวด! แค่ก!” จอมกระอักเลือด ความทรมานแล่นริ้วไปทั่วร่างจนน้ำตาไหลออกมา
“โฮ่ย”
เสียงทุ้มดังขึ้นเหนือหัว ใครบางคนพยายามประคองจอมให้นั่งพลางตบแก้มเรียกสติเขาอย่างร้อนรน “ลืมตาเซ่ไอ้บ้า! อย่าหลับนะโว้ย!”
จอมพยายามเพ่งมองอีกฝ่าย เห็นลางๆ ว่าน่าจะเป็นผู้ชายคนหนึ่ง
ผู้ชายผมสีเงิน...
“ฉัน...ไม่อยากตาย” จอมพูดด้วยลำคอที่คลุ้งไปด้วยกลิ่นเลือด พูดเสียงกระท่อนกระแท่นว่า “ยังไม่ได้กิน...มาม่าเลย...”
“ยังจะมาห่วงกินอีก!” เสียงทุ้มด่าเขา เสริมว่า “เฮ้ แข็งใจไว้ ข้าจะพาเจ้าไปหาหมอ!”
แต่จอมไม่ไหวแล้ว เขาหลับตาลงช้าๆ
“ไม่เอานะ...” เสียงทุ้มนั้นสั่นพร่า ดวงตาสองสีมองร่างในอ้อมแขนอย่างใจเสีย “อุตส่าห์ได้ออกมาแล้ว ข้าไม่ยอมให้เจ้าหายไปหรอก!”
ชั่วความคิดนั้นเองที่เจ้าของเส้นผมสีเงินตัดสินใจได้
เขากัดนิ้วตัวเองจนเลือดออก ใช้ของเหลวสีชาดวาดลวดลายประหลาดลงบนอกซ้ายของอีกฝ่าย เสียงทุ้มพึมพำบริกรรมคาถา ก่อนรอบข้างทั้งคู่จะสว่างวาบ
ร่างสูงล็อคท้ายทอยคนเจ็บไว้แล้วก้มหน้าลงไปประกบปาก
“อื้อ...” หนุ่มผิวแทนร้องในลำคอเมื่อเขาสอดลิ้นเข้าไป
ครู่หนึ่งชายหนุ่มปริศนาจึงถอนริมฝีปาก มองตราสัญลักษณ์บนอกอีกฝ่ายเกิดประกายวาบแล้วพรูลมออกมา “เฮ้อ...ทันเวลาพอดี”
การทำพันธะสัญญาเสร็จสิ้นร่างสูงมองบาดแผลอีกฝ่ายที่ค่อยๆ สมานตัวช้าๆ ดวงตาสองสีสะท้อนใบหน้ายามหลับของเด็กหนุ่มผิวสีแทน เขาโน้มหน้าลงไปจูบหน้าผากอีกฝ่ายอย่างอดใจไม่ไหว
“เป็นของข้าจนได้นะ...ไอ้ตัวแสบ”
****************************************************** *
สวัสดีค่าาา า
ดูท่าแล้วน่าจะแฟนตาซีเอาเรื่องนะคะ 55555555 5
พระเอกเรื่องนี้มาถึงก็ตายเลยค่ะ
น่าสงสารเขานะคะ แต่ก็รอดมาได้เพราะมีคนช่วยแล้วอะโนะ
ฝากติดตามความวุ่นวายและความสัปดนของนายจอมกับน้องหมีด้วยนะคะ
เจอกันตอนที่สองค่าาา า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
