ไม่สนุกซินะ
<<<<<<<<<<<<<<<<<<
ตอนที่7
ทางด้านรัชทายาท
หลังจากที่เกิดเรื่องวุ้นวายขึ้น ข้าไม่รู้ว่าคนพวกนั้นเป็นใครและต้องการอะไรพวกเขามาที่นี้ทำไม แล้วทำไมต้องเป็นตำหนักข้า พวกนั้นแปลกมาก แปลกทั้งการแต่งกายแล้วภาษาทุกอย่างดูผิดเพียนจากพวกข้าไปหมด แต่ถ้าให้คิดว่าสองคนนั้นเป็นพวกอสูญก็ไม่น่าใช่ เพราะแม้แต่กลิ่นอายเวทย์ยังไม่มี แต่ข้าก็สนใจคนพวกนั้นไม่น้อยโดยเฉพาะคนที่ชื่อเลออน ทั้งๆที่กลัวจนสั่นไปหมดแต่ก็ไม่ยอมที่ให้ความกลัวเอาชนะความกล้า ไม่เคยเห็นคนแบบนี้เลย อีกคนก็คลายๆกันแต่กับแสดงออกมากกว่า แต่ก็มีเหตุผลดี ทั้งคู่สวยไม่แพ้กัน แต่คนที่ชื่อเลออนดูเหมือนจะสวยกว่าอยู่ แต่ไม่เข้าใจเท่าไหร่ทำไมกันนะ ถึงเรียกคนที่ชื่อหนึ่งว่าอาจารย์
“อังเครย์”
“อะไรรึคัสเตอร์”
“เจ้าว่าคนพวกนั้นมาดีรึไม” เฮ้อออ
“ไม่รู้ซิ” ข้าไม่สามารถตอบอะไรเกี่ยวกับคนพวกนั้นได้เลย
“ใครกันน่า ที่จะขัยปริศนานี้ได้กัน” นั้นซินะใครกัน “เอะ!! ข้าคิดออกแล้วท่านธิดาเทพไง” หือ? ธิดาเทพอย่างงั้นหรืออ
“ก็ลองดูซิ ปะ” ลองดูซักตั้ง
ณ ตำหนักธิดาเทพ
“ท่านธิดาเทพอยู่รึไม”
“อยู่เพค่ะ เชิญด้านในเพค่ะ” ข้าไม่ได้มาตำหนักเทพนานแล้วซินะ “ท่านธิดาเทพเจ้าค่ะ เจ้าชายขอพบเจ้าค่ะ”
“เชิญ”
“เชิญเพค่ะเจ้าชาย” ว่าแล้วหล่อนก็เปิดประตูให้
“ท่านธิดาเทพ” สิ้นเสียงคัสเตอร์นางก็หันมายิ้มให้พวกข้า
“ข้ากำลังรอพวกท่านอยู่เลยเพค่ะ” รอ รู้ว่าพวกข้าจะมารึ?
“ท่านรู้วาพวกข้าจะมารึ” ข้าถามอย่างสงสัย
“แน่นอนเพค่ะ องค์รัชทายาทแห่งเมียร์ล่า” นางว่าแล้วรินชาให้พวกข้า
“แล้วท่านทราบเรื่องที่พวกข้ามารึไม่” นางยิ้มให้คัสเตอร์ก่อนจะตอบว่า
“รู้ซิข้ารู้แต่ข้าบอกอะไรพวกท่านไม่ได้มา” นางยกชาขึ้นจิบ “ข้าบอกได้เพียงแค่ว่าพวกเขามาเพื่อพวกท่าน” หือ? เพื่อพวกข้ารึ
“เพื่อพวกข้า?”
“ใช่แล้วเจ้าชายคัสเตอร์”
“พวกข้าควรจะปกป้องเขารึไม”หือ? ต้องปกป้องด้วยรึ
“ไม่ต้องห่วงพวกท่านได้ทำแน่ อีกไม่นานหรอก” ว่าแล้วนางก็ว่างชาลง “ข้าขอตัวก่อนนะ” แล้วนางก็ลุกออกไป
“ข้าไม่ค่อยเข้าใจเลยอังเครย์” เหมือนกัน
“อ๋อ!! ข้าลืมบอกไปว่า พวกเขามาพร้อมสิ่งที่จะใช่ฆ่าอสูญ มาเพื่อนช่วยพวกท่าน และ......” แล้วนางก็หันมายิ้มให้พวกข้าอีกครั้งก่อนพูดว่า “มาเพื่อเป็นดวงใจของพวกท่าน” ดวงใจ?
“ห้ะ!! ดวงใจนี้หมายถึงอะไร” ข้าเองก็ไม่แน่ใจ
“คนรักมั้งไม่แน่ใจเหมือนกัน หรือสิ่งสำคัญ” งง
“เจ้าชายเพค่ะ ท่านธิดาเทพให้มาทลูเจ้าชายว่า อสูญ จะมาพรุ่งนี้แล้วเพค่ะ”อสูญมารึ?
“มาพรุ่งนี้ แย้แล้ว!!” หืออะไร
“อะไรรึ”
“พรุ่งนี้เป็นวันที่พระอาทิตย์ตรงหัวที่สุดขึ้นละลงเป็นเส้นตรง พลังจะแข็งแกรงถ้ามันไม่ตรงกับคืนเดือนดับ” ห้ะ!! “นั้นจึงหมายความว่าพลังของพวกเราที่เป็นด้านสว่างจะลดลงอย่างมากก ซึ่งตรงข้ามกับพลังด้านมืดที่จะเพิ่มมพูดเป็นอย่างมาก”
“งั้นก็แย่นะซิ”
“รีบกลับเถอะ อพยบคนออกไปอีกมิติให้เร็วที่สุด”สิ้นเสียงพวกข้าไม่เดินกลับเหมือนคราวที่มาละ เหาะกลับเลยคราวนี้
“มีคำสั่งออกไป อพยบทุกคนไปที่มิติเอฟ” สิ้นคำสั่งทุกคนก็กระจายข้าวเตรียมของกันเดินทางไป
ผ่านซํกพัก
บึม!!! ตู้ม!!!
“มาแล้วซินะ” คัสเตอร์พูดขึ้นพร้อมกับเอาดาบในมืออย่างใจเย็น
“นั้นซินะ” ข้ามองงไอ้อสูญนิ่งๆ
“เฮ้ยยยยยยย” หือ? เสียงนี้มัน พอหันไปมองก็ใช่จริง ทำไมยังอยู่กันอีก?
“ตัวห่า อะไรวะเนี้ยยย” ตามมาด้วยอีกเสียง
“พวกท่านเจ้าค่ะ รีบไปกันเถอะเจ้าค่ะ” โนอาก็ยังไม่ไปอีกหรอ ซ่าร่าด้วย ทำไมไม่พาพวกนั้นหนีไป
“พวกเจ้าอย่ามัวแต่ยืนดู รีบตามพวกผู้หญิงไปซิ” คัสเตอร์มันคงทนไม่ไหว
“ห้ะ!! หะ หนี หนีทำไม แล้วนั้นตัวไรวะ” กลัวกันหรือเปล่านะพวกนั้น แปลกคนจริง
“รีบไปซิ อย่าถามมากความ เวลานี้ไม่ใช่เวลามาตอบคำถามหรือจะถามอสูญกำลังอารวาทมากขึ้นเรื่อยๆ รีบๆไปซะ” หึ คนน่ารักของข้าทำหน้าอย่างงั้นทำไมนะ คิดอะไรอยู่กันแน่นะ
“อะ อสูญ!!!” เฮ้ออออ อีกคนพึ่งตกใจรึไง
“ไปๆ พวกเจ้า มาเรีย เอา2คนนี้ไป ซ่าร่า โนอา เจ้าค่อยดูแลพวกเขาด้วย” เหอะๆ ใช่มาเรียเลยหรอ ฮ่าๆ
“เพค่ะ” แล้วหล่อนก็ลากพวกนั้นไป ดูท่าจะตกใจกันน่าดูที่ไม่สามารถต้านทานมาเรียได้
“โอ้ยยย กว่าจะยอมไป” หึหึ “ข้าละไม่เข้าใจดูเหมือนจะกลัว แต่ก็ยังอยากรู้ คนแปลกๆ” หึ ถึงจะบ่นจ้าก็ยิ้มนิ
“ปากเจ้าบ่นและยิ้มไปพร้อมๆกันนะคัสเตอร์” ฮ่าๆๆ
“ชิ เจ้าก็เหมือนกันนั้นหละ ยิ้มเป็นด้วย ฮ่าๆๆๆ” ยังจะมาว่าข้าอีก “อืมมม ข้าอยากจะบอกเจ้าว่า ข้าจองคนที่ชื่อหนึ่งนะ อย่ามาแย้ง” หึหึ มีจองไว้อีก
“ข้าไม่แย้งเจ้าหรอก เพราะข้าเองก็สนใจเลออนเหมือนกัน” แล้วเราก็ยิ้มร้ายๆให้กัน
ตูม!!!
“ขัดจังหวะจริงไอ้อสูณนี้” เห็นด้วยเลยวะ
“ปะ ไปกันเถอะ” ว่าแล้วก็เหาะไปยืนตรงหน้ามัน
“ฮ่าๆๆๆ มาแล้วรึเจ้าชาย เอ้! รัชทายาทแห่งเมียร์ล่าก็มา” ไอ้อสูญนี้นาเบื่อชะมัด เอะ ไอ้บ้านี้คนของข้าจะถูกหินที่เจ้าทำลายทับหลายรอบแล้วนะ
“ข้าลุ่นแทบตายว่าพวกนั้นจะรอดไหม”คิดเหมือนกันเลย โล่งอก หือ? ทำไมข้าต้องโล่งอกด้วยเนี้ยย ไม่เข้าใจ
“ฮ่าๆๆ พวกเจ้า พวกเจ้าสนใจอันใด!!” เฮ้ออ ไอ้อสูญนี้ ขี้เสือกจริงๆ
“พญางูสหายข้าไปจัดการมันซิ พวกมันคงไม่คณามือเจ้า” ไอ้งูหางกระดึงนั้นอะนะ
“ไอ้งูน่ารำคาญนั้นอะนะ” คัสเตอร์ถาม
“เจ้า!! ว่าข้ารึ” แล้วมันก็ชี้หน้าคัสเตอร์ “อสรพิษทั้งหลายจัดการมัน”ว่าแล้วก็มีอสรพิษมากมายลอมพวกข้าไว้
“วารีแห่งข้าจงสำแดงริสทา” สิ้นเสียงคัสเตอร์มวลน้ำมหาสารก็คลอบอรสพิษเอาไว้เกือบทั้งหมด แล้วพวกมันก็ค่อยๆ สลายไป
“พระเพลิงจงพัง จงระเบิดพวกมันให้สิ้นซาก”สิ้นเสียงข้าอรสพิษที่เหลือก็ระเบิดสลายไป
“หึหึ รู้สึกไหมว่าพลังลดลงเร็วมากๆ ฮ่าๆๆๆ” นี้มันอะไรกันเหมือนโดนดูดพลังไป
“อังเครย์เป็นไงบ้าง” คัสเตอร์หรอ “พวกเราโดนพวกมันดึงพลังไป พลังนี้จะไม่มีผลถ้าไม่ใช่วันนี้ ข้าลืมไปได้ยังไง” วันนี้ชั่งเป็นวันที่ไม่ดีเอาซะเลยให้ตายเถอะ
“ฮ่าๆ พวกเจ้าสู้ข่าไม่ได้หรอกก” โถ่เว้ยย ทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วยน่า
“จะไปอสรพิษทั้งหลายของเรา” สิ้นเสียงมันอสรพิษอีกจำนวนมากก็มาทางเข้า
“ชิ ทำไมมันเถอะขึ้นเรื่อยๆ” นั้นซินะ ดูเหมือนจะจัดกานยังไงก็ไม่มีทางหมด
“เลิกเล่นเถอะ จัดการมันซะ” ไอ้อสูญบ้านั้น
“ขอรับ อสรพิษแห่งเราจะมาเป็นพิษให้เรา” ว่าแล้วอสรพิษทั้งหลายก็เหมือนโดนดูดพลังไป “ฮ่าๆๆ พิษเอ่ยยย จงไปซะไปสู้ตัวรัชทายาทแห่งเมียร์ล่า
“อังเครย์!!!” โถ่เว้ย พังน้อยเกินไป ไม่สามารถต้านได้
“เจ้าพี่!!!” เสียงดาเมียนหรอ
“เจ้าพี่ๆ/อังเครย์ๆ” ง่วงจัง หลับดีกว่า
(ฉากต่อสู้นี้ไม่ไหวจริงๆคิดไม่ออกเลยTT^TT แต่ก็พยายามทำให้เป็นไปตามที่วางไว้ละนะ ขอตัดเป็นใครเล่านี้วะ เอิมม ดาเมียนละกันเนอะ)
“เจ้าพี่!!” อย่าพึ่งเป็นอะๆไรไปนะ
“ฮ่าๆๆ หวัดดีเจ้าชายดาเมียน มาช้านะ”
“เจ้า!!”
“ฆ่ามันเถอะ พญางู” ไอ้อสูญชั่วนี้
“เจ้านี้............” ก่อนที่เจ้าชายคัสเตอร์จะได้พูดอะไร อยู่ๆ แหวนที่ท่านพอให้มาก็ส่องแสงสบตามากกก
“จงกลับไปเสียเถิดที่นี้เราดูแลอยู่” ใครกันนะ มีเขาตรงหน้าผากด้วย
“เจ้าเป็นใครมายุ้งอะไรกับเรื่องของข้า”
“ข้าไม่อยากยุ้งหรอกแต่เจ้าไม่สามารถยึดที่นี้ได้ พระเจ้าทรงประทานขอบให้ตาขายกางรอบเมืองนี้ ทุกสิ่งที่ชั่วช้า มิอาจย่างกายเข้ามา” สิ้นเสียงผู้ชายคนนั้น อสูญพวกนั้นก็หายไป
“ส่วนรัชทายาทจงพาเขาไปหาคนที่จะช่วยเขาได้ซึ่งปรากฏตัวเมืองวันวาน” แล้วก็หายไป
“ใครกันที่จะช่วยเจ้าพี่ได้” ใครๆ ใครกัน
“พาอังเครย์ไปมิติเอฟก่อนเถอะ”
“เดียวเราจะไปรับใครบ้างคนมา เจ้าชายคัสเตอร์พาเจ้าพี่ไปก่อน”
จบ
..............................................................
ตอนต่อไป
“ชีวิตนี้ชังสุขสบายเนอะ อาจารย์ ฮ่าๆๆๆ” สวัสดีค้าฟฟฟ ผมนายเลออนสุดหล่อกลับมาแล้ววว
“สุขสบายเข้าไปเถอะ ระวังระเบิดจะลงอีกไม่กี่น่าที” ดูท่าอาจารย์จะหมั่นไส้ผมอะ
ปัง!!!
อาจารย์ปากอาจารย์ชัง TT^TT
“ท่านเลออน ท่านหนึ่ง เจ้าค่ะ แฮๆ”ซ่าร่า ทำซะตกใจ
“มีอะไรหรอซ่าร่า” อาจารย์ถามไป
“เจ้าชายรัชทายาท แฮๆ ทรงถูก แฮๆ พิษ” หือ อะไรถูกพิษนะ
“แล้วเป็นอะไรไหม” รัชทายาทหรอ โดนพิษ(นู้เลย์สติลูกสติ//คนแต่ง)
“ไม่เป็นไรแล้ว แฮๆ” แล้วเทอก็รับน้ำจากโนอามาดื่มจนหมด “และท่านผู้นำให้ตามพวกท่านไปพบเจ้าค่ะ” ห้ะ!! =[]=
“พวกฉัน” แล้วอาจารย์ก็ชี้มาที่ตัวเอง
“เจ้าค่ะ” ตอบเต็มเสียงจริง ชักกลัวละน่า “ไปกันเถอะเจ้าค่ะ” เอาไปก็ไป มีเรื่องอะไรก็ชั้งมันเถอะ
“ท่านเลออนมาแล้วรึ” ท่านผู้เฒ่าครับ ท่านเป็นคนดูแลที่นี้
“มีอะไรหรอท่านผู้เฒ่า” ผมก็สงสัยคร้าฟอาจารย์
“ข้าอยากให้ท่านเลออนช่วยรัชทายาท” ห้ะ!! =[]= ผมนี้นะ
“ห้ะ!! ผมจะไปช่วยอะไรได้” โอ้ย ช่วยยหรอช่วยอารายย
“ข้าอยากให้ท่านร่วมรักกับเจ้าชาย” หา!! ร่วมรักO_o
“ห้ะ!! เอิมมม ไอ้ที่ผู้ชายและผู้หญิงทำกันแล้วจะมีลูกอะนะ” จริงอะ อาจารย์ จะให้ผมเสียบมันเนี้ยนะไม่เอาหรอกไม่ใช่เกย์โว้ยยยยยย (คนแต่งจะให้หนูโดนเสียบคร้า ไม่ใช่เสียบ//คนแต่ง) ยัยคนแต่งหยุบปากไป
“ขอรับ ท่านหนึ่งเข้าถูกแล้วว” หม้ายยยยย ไม่เอาเด็ดขาดดด
“ไม่ๆ ไม่เอาไม่ยอมเด็ดขาดดด”อาจารย์อย่าพึ่งเหวอ ช่วยกันก่อน
“ท่านเลออนขอรับ ช่วยหน่อยเถอะขอรับ” ทำไมต้องเป็นโผมมมมมม
“ทำไมต้องเลออนละ” อาจารย์ถามได้ตรงใจเลยครับ
“คู่นะขอรับ ทั้งสองเป็นคู่กัน หรือถ้าพูดให้เข้าใจง่าย ทั้งสองดวงชะตาสามารถเข้ากันได้”ห้ะ!! แค่เนี้ยยย
“ทำไมต้องชะตาเข้ากันได้ละ” นั้นซิ
“ข้าอธิบายเอง ท่านผู้เฒ่า อังเครย์ถูกพิษจากอสรพิษหลายชนิด จึงไม่สามารถรักษาด้วยวิธีปกติได้ เราจึงต้องรักษาด้วยการขับพิษทางการร่วมรัก ถ้าไม่ใช่คู่กันหรือชะตาเข้ากันจะทำให้ไม่เป็นผมและพิษจะทำร้ายอังเครย์มากขึ้น”โอ้ยยยย มีแบบนี้ด้วยหรอออ
“แล้วรู้ได้ไงว่าเลออนเป็นคู่หรือชะตาเข้ากัน” เออจริง
“เลือดนะ ถ้าเอาเลือดของคนสองคนมาหยดบนน้ำที่เอามาจากเขาเทวัน จะสามารถบอกเราได้ว่าคนคนนี้ใช่คู่หรือชะตาร่วมกันได้นะ แล้วก็คนที่ช่วยพวกข้าบอกว่าคนที่ปรากฏตัวเมืองวานจะช่วยได้ ข้าเลยเอาลือดพวกท่านสองคนมาลองดู ซิปรากฏว่าเลือดของท่านเลออน เข้ากันได้กับเลือดของอังเครย์” โอ้ยยย ทำไมต้องเป็นกู
“แล้วถ้าผมไม่ช่วยละ” ถ้าไม่ช่วยซะอย่างจะทำไม
“พวกเราทุกคนที่อยู่บนโลกใบนี้ต้องตาย”ห้ะ!! ถึงกับตาย มันเป็นพระเจ้าหรอ
“เขาเป็นพระเจ้า?”อาจารย์คิดเหมือนผมเลย
“เขาไม่ใช่พระเจ้าแต่เขาคือคนที่จะปราบอสูญได้” ปราบอสูญ
“ถ้าอสูญไม่ถูกปราบ พวกเราทุกคนที่นี้ก็จะต้องตายเพราะมัน”ท่านผู้เฒ่าร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรอTT^TT
“ช่วยพวกเราด้วยเถิดท่านเลออน ข้าของร้อง” ท่านผู้เฒ่าT^T อย่ากดดัน
“เรื่องนี้ ตัดสินใจเองนะ”อาจารย์ทิ้งผมอ่า โอ้ยเอาไงดี มันไม่มีแรงนี้หว่าก็เสียบมันก็แล้วเรื่อง
“ท่านต้องให้อังเครย์เข้าไปในร่างกายท่านนะ” ห้ะ!! หม้ายยยยย ตูไม่อยากโดนเสียบบบบบ
“ท่านเลออน”อย่ากดดันดิ แงๆ
“เออ เอาก็เอา ช่วยก็ได้T^T” คนหล่อปลงตก
“ขอบคุณนะท่านเลออน^^”ไม่ต้องมายิ้มเลยไอ้เจ้าชายคัสเตอร์
“สู้ๆนะ เป็นกำลังใจ” อาจารย์อะ
“ขอบคุณท่านมากจริงๆ” คร้าฟฟฟท่านผู้เฒ่า อยากร้องไห้
“ขอบคุณที่ช้วยพวกเรานะเจ้าค่ะ” ซ่าร่า แงๆ
“เลออนนี้เอาให้อังเครย์สวมไว้นะ” แหวนอะไรวะ สวยดี
“ห้องนี้เจ้าค่ะ” ซ่าร่า เปลี่ยนใจทันไหม “อย่าทำหน้าอย่างนั้นเจ้าค่ะ” แงๆ ก็ผมอยากร้องไห้
“ไปนะซ่าร่า”
“เจ้าค่ะ ท่านเลย์”
แอ๊ดดด
โอ้ยยยย ไม่อยากทำเลย ซ่าร่ายิ้มให้ผมแล้วก็ปิดประตู
“เจ้า!!” เฮ่ย!! จะพูดได้อีกหรออ
“นะ นายเจ้าชาย”เสียงผมโครตสั่น
“ทำไมพวกนั้นถึงได้ให้เจ้าเข้ามา” ยังจะมาสงสัยอีก
“พวกนั้นให้ผมช่วยคนนะ” ยังจะมาทำหน้าสงสัยอีก
“ทำไมถึงเป็นเจ้า” โอ้ยยย ถามมากจริง เหมื่อยนั่งไหนได้วะ แม่งนั่งบนเตียงกับมันนี้ละ ไหนๆก็จะโดนมันเสียบแล้ว ชีวิต
“ชะตา คู่เค้อ ห่าเห่ออะไรไม่รู้ ไม่อยากจำ” กุมขมับแปป
“หือ? ทำไมต้องยุ้งยากด้วยเนี้ย” สงสัยมากจริง ไม่บอกอะไรกันเลยรึไงวะ
“มันบอกว่านายถูกพิษอะไรไม่รู้ ที่ไม่สามารถรักษาด้วยวิธีปกติได้” โอ้ยยยย หยุดสงสัยได้แล้วก่อนที่ความกล้ากูจะหมดสัต
“แล้ว..........” โอ้ย รำคาญจูบแม้งเลย เออ แหวนนิหว่า “จะ เจ้า” ผมเอาแหวนออกมาแล้วลังเลว่าควรใส่นิ้วไหน นิวไหนก็ชังมันเถอะวะ ใส่ๆไปเถอะ
“หยุดถามเถอะ เดียวเปลี่ยนใจ”
“หึ งั้นก็ได้” ว่าแล้วมันก็ดึงผมไปจูบต่อ
“อะ อือ”มันบีบปากผมเบาๆเหมือนบอกกลางๆว่าให้เปิดปาก พอเปิดเท่านั้นลิ้นมันก็แทรกเข้ามาในปากผม
“อะ...เดีย....ว”มันเอามือมาจับน้องชายผมอะ กูเสียวมึงเข้าใจไหม ดูมันแข็งสู้มือมึงแล้ว ผมพยายามจะบอกให้มันหยุดก่อน แต่มันไม่ฟังผมเลยจะหันหน้าหนีก็ไม่ได้ จะเอาลิ้นหลบลิ้นมันก็กลายเป็นว่าพัดกันดูดดื่มแทน และก่อนที่ผมจะขาดอากาศตายมันก็พะออกก่อน
“หึ ขัดขืนทำไมละ” โอ้ย มันปล่อยให้ผมพักแค่แปปเดียวเองอะ แม่ง ได้กูเอามั้ง แล้วผมก็จูบตอบมันกลับอย่างไม่ยอมแพ้ จูบกันไปซักพักอย่างไม่มีใครยอมใครลมหายใจผมใกล้หมด โอ้ย ผมต้องแพ้มันหรอ เหมือนมันจะลับรู้เลยถอดปากออก
“จูบเก่งนี้ หึ”ก่อนที่ผมจะได้ตอบโตกลับ มันก็จูบผมต่อ เฮี้ย จูบเก่งกว่ากูอีกแม้ง เราจูบกันต่อสักพักมันก็ถอดปากออกแล้วไปคลอเคลียบริเวณแก้มแล้วไล้ไปหูผม
“อ้ะ อ่า”พอผมหลบปากและลิ้นมันที่เล่นกับหูผมอยู่ออก มันก็เปลี่ยนมาไซ้มันทั้งดูดทั้งเม้น โอ้ยยย
“อือ อ่า” จากจักจี้ ในตอนแรกกลายเป็นเสียวแทนแล้วครับแล้ว มันละมีจากเลย์น้อยมาเล่นหัวนมผมต่อ
“อะ....ย...หยุด นะ เจ็บ” โอ้ย มันกัดหัวนมผมอะ ทั้งดูดทั้งกัด จะว่าเจ็บก็เจ็บแต่ก็มีความรู้สึกเสียวด้วยโอ้ย ไม่คิดว่าผมจะไว้สัมผัสขนาดนี้ แข็งสู้มันไปหมดเลย
“หึ บอกให้หยุดแต่เจ้าก็เป็นถึงขนาดนี้”มันเอาต้นขามันมาถูน้องชายผมผม
“อ้ะ อย่า... ท...ทำ หยุด นะเว้ย”ผมไม่ไหวแล้วโครตเสียว โดนกระตุ้นทั้งหัวนมทั้งส่วนไวสัมผัส
“แน่ใจหรอว่าจะหยุด”มันพูดแล้วถอดกางเกงผมออก
“อ...อย่า นะ” ผมดึงไม่ทันอะ มันดึงทั้งกางเกงนอกละในออกพร้อมกันเลย T^T กลายเป็นว่าตอนนี้ผมอยู่ในชุดวันเกิด
“หยุดรึ”มันว่าแล้วก็เอามีมาจับเลย์น้อยของผมพร้อมรูดขึ้นรูดลงสลับกับบี้บริเวณส่วนปลาย ปากมันก็กัดหัวนมผมสลับเลียต่อ มือที่ว่างมันก็เล่นกับหัวนมอีกข้างของผม
“อือ อ้ะ อ้า”ไม่ไหวแล้วครับเสียวจะชะมัด จะทำอะไรก็ไม่ได้ ผมทำได้แค่จิกเล็บสั้นๆของตัวเองงบนหลังของอีกฝ่ายเท่านั้น
“อ..อะ ไม่ ห....ไหวแล้ว”และแล้วผมก็ทนไม่ไหวปลดปล่อยออกมาเต็มมือมันเลย ผมได้แต่นอนหอบมองมัน มันละจากการเล่นกับหัวนมผมแล้วเงยหน้ามามองผม
“หึ ต่อกันเลยละกันนะ เลย์น้อยของข้า” ใครเป็นของแกไม่ทราบ ยังไม่ทันได้ตอบโต้อะไรมือมันก็มาจับรูดน้องชายผมต่อ
“อ้า อ่า” เสียวอะ แล้วมันก็แข็งสู้มือไอ้เจ้าชายบ้านี้ต่อ
“อืมม ข้าเริ่มละนะ” หือ เริ่มอะไร มันละมีจากเลย์น้อยแล้วลากไปช่องทางด้านหลังT^T
“โอ้ยย! จะ เจ็บ” ไอ้เชี่ยนิ คิดว่าจะสอดก็สอดเข้ามารึไง กูยังไม่เคยนะแม่ง
“อ่า ข้าขอโทษ ไม่คิดว่าจะยังไม่เคยผ่านมีชาย” ไอ้เวร มึงคิดกับกูแบบนี้หรอ
“ไอ้เชี่ยยนี้ มึง อะ” โอ้ยจะให้กูพูดให้จบก็ไม่ได้ มันเอากระไรไม่รู้ทาตรงทางเข้าเย็นๆอะ แล้วมันก็ลอกนิ้วมันเข้ามาเลยไม่คิดจะถามความพร้อมกูเลย เจ็บเหี้ยอะ ถึงจะน้อยกว่าครั้งแรกก็เถอะ
“อย่าเกร็งซิ” มันง่ายซะที่ไหนละ มันเลยละมือจากหัวนมผมไปซักน้องชายผมให้ “หายใจเข้าลึก แฮๆ ลึก” โอ้ย ดูมันทำหน้าอ้อนผมดิ หน้านี้โคลดหน้าเห็นใจถ้าไม่ติดว่าแววตามันหื่นนะ
“อะ อ้า อ้า” พอผมเริ่มไม่เกร็งมันก็ลงนิ้วเข้ามาอีกหนึ่งนิ้ว แล้วซักเข้าซักออก อีกข้างก็เล่นกับน้องชายผม ปากก็เลียหัวนมผม
“เก่งมากเด็กดี” ไม่ต้องชม แล้วมันก็สอดนิ้วที่สามเข้ามา อ้า ทำไปซักพักเห็นว่าช่องทางข้างหลังเริ่มคลายตัวมาขึ้น มันก็ผละไปถอดเสื้อมันออก เหี้ย แม้ง ตรงนั้นมัน โอ้ยย เปิดตาแม่งง
“อ่า จะอายทำไมเดียว แฮกๆ มันก็จะเข้าไปในตัวเธอแล้วนะ” ชิ ไม่ต้องมาลูบหัวเลยนะ “พร้อมนะ” หลังทางที่มันจัดท่าทางได้ มันก็เอาน้องชายมันมาทักทายปากทางเข้า จับขาผมผาดบ่ามันทั้งสองข้าง แล้ว..........
“เหี้ยย เจ็บบ ยะ หยุด อ้ะ เอามันออกไป” ฮือๆ โคลดเจ็บอะคร้าฟ เจ็บมากๆอะ
“ซี้ดด เด็กดี อย่าเกร็งซิ พี่ อ้า เข้าไม่ได้” โอ้ยยมันไม่ง่ายอย่างที่พูดนะ มาลองโดนดูไหม แงๆ “แฮกๆ เด็กดีอย่าร้องนะ จุๆ ค่อยๆผ่อนคลาย” โอ้ยย อืมม
“เชี้ย!!” แค่ผมเลิกเกร็งเท่านั้นละ แทงที่เดียวมิดเลย แงๆ เจ็บ ฉีกแน่เลย แงๆ
“ขอโทษๆ อดไม่ไหวแล้ว ซื้ดด พร้อมนะจะขยับแล้ว” ถ้าหาพ่องหรอมึงไม่รอคำตอบจากกูมึงก็ขยับแล้ว
“อะ อ้า อ่า”ไม่ไหวละเริ่มเสียวแล้วอะ
“เลออน อ้า อย่าลัดแน่นซิ พี่ขยับไม่ได้” กูก็สั่งมันไม่ได้เป็นเป็นไปเองง
“อะ อืม ระ เร้วว อ้า” ไม่ไหวแล้วอ่าผมอยากได้เร็วกว่านี้อ่า
“อ้า ไม่ ซื้ด ปฎิเศษ อะ จัดไป” ว่าแล้วมันก็ขยับรั่วเลยครับทั้งเร็วทั้งแรง กระแทกเข้ามาแต่ละทีเสียวไปหมด
“อะ ยะ อย่า ตะ ตรง ซี้ด นั้น” มันถูกจุดที่ทำให้ผมเสียวมากๆอะ ไม่ไหว อ่า
“ซี้ดดด ตรงนี้ซินะ” ว่าแล้วมันก็เล่นกระแทกจุดนั้นซ้ำๆ โอ้ยยกูอยากตาย เสียวก็เสียวจุกก็จุก
“อ้ะ อ้า บะ เบา จุก ซี้ด” โอ้ย พูดไม่เป็นคำแล้วผมอะ ไอ้นี้ก็ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง บอกให้เบาดันแรงกว่าเดิม
“ซี้ดด ไม่ไหวแล้ว เปลี่ยนท่าหน่อย” โอ้ย ยังจะเปลี่ยนท่าอะไรอีก แล้วมันก็จับผมคลั้มในท่าคลานสี่ขาทั้งทีมันไม่ถอดน้องชายมันออก โอ้ย
“อ้ะ อ้า ซี้ด” ครางอย่างเดียวละตอนนี้ พอได้ที่มันก็ใส่ต่อไม่หยุดเลย
“อะ ใกล้ อ้า แล้ว เร็วๆ”จะถึงแล้วครับ มันก็คงใกล้แล้วเหมือนกันมันกระแทกใส่ผมไม่มียั้งเลยอะ
“อ้า...........” ครางยาวแล้วครับ ผมไปแล้ว ส่วนไอ้เจ้าชายกระแทกอีก สองสามที่กระกระตุกปล่อยในตัวผม โอ้ย ไม่ไหวเหนื่อย วิ่ง500เมตร ยังไม่เหนื่อยเท่านี้ บายบาย ราตรีสวัสดิ์
เจ้าชายรัชทายาทก็ล้มลงไปนอนทับร่างเล็ก แล้วหลับไปทั้งที่ไม่ได้ทอดกายออก ระหว่าที่ทั้งคู่หลับไปแล้ว ไอ้สีดำก็ค่อยระเหยออกมาทางจมูกของรัชทายาท
.........................................................................
จบเถอะ
แต่งNC ครั้งแรกก โอ้ยย โครตเหนื่อยอะ สลปละ บายบาย
เจอคำผิดก็บอกกันมั้งนะ คำผิดเยอะมากกกก
...........................................................................
มะกี่ลงผิดตอน = =
ไม่มีใครเห็นเนอะ
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ไม่น่าเลยกู สุดท้ายกูก็หลงยุค (ลบๆให้หน่อยคร้า จะรีไรค์เรื่องใหม่) (อ่าน 3454 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก