น้องกันต์จัดให้ครั้งที่ 11คินผมกดกริ่งหน้าห้องของพัทธ์ในตอนเช้าของวันอาทิตย์ วันนี้เป็นวันหยุดทั้งของผมและของพัทธ์ เมื่อวานผมเลยชวนคุณมัมให้ตื่นมาออกกำลังกายด้วยกัน ตอนนี้... เวลาหกโมงเช้าผมเลยมาอยู่หน้าห้องของเขาแล้วเรียบร้อย
"พี่คิน... ขอโทษทีนะครับ น้องกันต์พึ่งจะตื่นเอง" พัทธ์ที่เดินมาเปิดประตูให้พูด ก่อนจะขยับให้ผมเข้าไปในห้อง น้องกันต์เดินกอดตุ๊กตาหมีออกมาจากห้องนอน
"มัม... พ่อคิน..."
เด็กขี้เซา ผมยิ้มก่อนจะเดินไปอุ้มน้องขึ้นแล้วหอมแก้มสองข้าง "พัทธ์เตรียมตัวต่อเถอะ เดี๋ยวพี่พาเจ้าตัวเล็กไปล้างหน้าเอง แล้วขึ้นไปวิ่งข้างบนกัน"
"ผมต้องแย่แน่เลย... ไม่เคยได้ออกกำลังกายเลยครับ" คุณมัมทำหน้ายู่นิดๆ จนผมยิ้มขำ
"ก็นี่ไง... พี่เลยจะพาไปออกกำลังกายไงครับ" ผมยิ้ม วันนี้คุณมัมจะกลายเป็นเด็กรึไงนะ น่ารักดี...
"ผมวิ่งไม่ไหวแน่เลย..."
"หึหึหึ กำลังจะงอแงหรอครับ น้องกันต์ดูสิ คุณมัมกำลังงอแงล่ะ เหมือนเด็กเลย" ผมหยอกล้อคนที่ทำหน้าบึ้งอยู่ เห็นแล้วน่ารักน่าแกล้ง
"คุณมัมงอแง งอแงเหมือนเด็ก อิอิ" น้องกันต์ที่โดนผมอุ้มอยู่ร้องแซวแล้วก็หัวเราะคิกคักให้คนเป็นแม่หน้างอกว่าเดิม
ผมพึ่งจะเคยเห็นท่าทางงอนๆ ของเขานะ ปกติเขาไม่เคยแสดงออกแบบนี้เลย นี่คงเป็นเรื่องดีๆ สินะที่เขาแสดงตัวตนออกมาบ้างอย่างนี้
ผมหัวเราะ ขยับเข้าไปใกล้ยกมือขึ้นลูบผมนุ่มนั้นเบาๆ ยื่นหน้าไปร้องแซวเขา "เห็นไหม น้องกันต์ยังบอกเลย ไม่เอา ไม่ทำหน้าแบบนั้นสิครับ"
ผมละอยากเอานิ้วบีบปากที่ยื่นออกมาซะจริงๆ แต่มือผมไม่ว่างเพราะอุ้มน้องอยู่ ใช้ปากบีบ... แทนได้ไหมนะ
"พ่อคินจุ๊บๆ มัม อิอิ จุ๊บๆ จุ๊บๆ แหละ"ผมชะงัก
ส่วนพัทธ์สะดุ้ง ขยับก้าวถอยหลังออกห่างจากผม ส่วนผมก็ขยับมายืนตัวตรงเหมือนเดิม เจ้าตัวเล็ก! ขัดจังหวะจริงนะ มันน่าฟัดจริงๆ เลย
"ป... เปล่าสักหน่อยนะน้องกันต์" คุณมัมปฏิเสธไปหน้าแดงไป
"จุ๊บๆ จุ๊บๆ มัมจุ๊บพ่อคินบ้างสิ เหมือนที่จุ๊บน้องกันต์ไง จุ๊บกัน อิอิ น้องกันต์จะไม่ดู" พูดแล้วเจ้าตัวก็เอามือเล็กๆ มาปิดหน้าโดยแยกนิ้วตรงช่วงตาเอาไว้ หึหึ เจ้าเล่ห์จริงนะ
พัทธ์หน้าตาเหลือหลาแก้มแดงก่ำ ดูแล้วก็น่าเอ็นดูไม่แพ้น้องกันต์เลย "เจ้าตัวเล็กเอ้ย" ผมพูดแล้วฟัดแก้มน้องกันต์ไปอีกหลายที "พัทธ์ไปเตรียมตัวต่อเถอะ เดี๋ยวพี่พาน้องกันต์ไปล้างหน้าก่อน"
ผมพาเจ้าตัวเล็กไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนจะพาออกจากห้องน้ำ ส่วนชุดก็ใส่ชุดนอนเนี่ยแหละไม่เป็นไรหรอก ตอนที่ออกจากห้องมาแล้วก็เป็นเวลาเดียวกับที่คุณมัมเตรียมตัวเสร็จพอดี ผมเลยพาทั้งสองคนขึ้นไปบนชั้นดาดฟ้า ส่วนมากในวันอาทิตย์แบบนี้จะมีคนขึ้นมาวิ่งหลายคนแต่วันนี้กลับไม่มี คงเพราะบรรยากาศกำลังน่านอนละมั้ง...
ปล่อยน้องกันต์ให้วิ่งเล่นไม่ต้องห่วงว่าน้องจะซนจนตกหรืออะไรเพราะทางคอนโดทำทางวิ่งไว้ห่างจากขอบดาดฟ้า อีกทั้งยังมีทั้งระแนงไม้ ต้นไม้ กันเอาไว้อีกชั้นจนไม่สามารถเข้าไปใกล้ขอบดาดฟ้าได้เลย
"เราค่อยๆ เดินกันก่อนแล้วกัน พัทธ์ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายถ้าเริ่มวิ่งเลยเดี๋ยวจะไม่ไหว" ผมหันไปมองคนที่เดินตามหลัง ก่อนจะหันไปเรียกน้องกันต์ให้มาเดินด้วยกัน
เราสามคนเดินไปเร็วจนครบสองรอบก่อนที่ผมจะบอกให้พัทธ์เริ่มวิ่ง แต่ดูเหมือนคนที่ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายท่าจะหมดแรงตั้งแต่เดินเร็วรอบสองพอเริ่มให้วิ่งก็เลยวิ่งได้แค่ครึ่งรอบเท่านั้นเอง
"ไหวไหมพัทธ์? ถ้าไม่ไหวเดินเอาก็ได้นะ" ผมหันไปบอกคนที่ยืนเอาแขนยันเข่าหายใจหอบ ผิวขาวๆ ขึ้นสีระเรื่ออย่างคนเหนื่อยจัด
"ม ไม่เป็นไรครับ ผ ผมไหว แฮ่ก..."
"ไม่ไหวก็อย่าฝืนเลยพัทธ์ เดี๋ยวจะแย่เอานะ" ผมยกมือขึ้นเสยผมของเขาขึ้นก่อนจะเอาผ้าขนหนูผืนเล็กซับเหงื่อให้ "ไปนั่งพักก่อนดีกว่านะ น้องกันต์ไปพักก่อนครับมัมเหนื่อยแล้ว" จูงมือพัทธ์ไปนั่งที่ซุ้มไม้ใกล้ๆ
น้องกันต์วิ่งดุ๊กๆ เข้ามาหา ยืนเกาะขาคุณมัมแน่น "มัมเหนื่อยแล้วหรอครับ"
"ครับผม มัมขอพักก่อนนะ น้องกันต์ไปวิ่งกับพ่อคินก่อนนะครับ" พัทธ์พูดกับน้องกันต์ก่อนจะหันมาหาผม "พี่คินไปวิ่งต่อเถอะครับ ผมขอนั่งพักก่อน"
"โอเค เดี๋ยวพี่วิ่งกลับมาหา ไปครับน้องกันต์ วิ่งต่อไหวไหม?"
"ไหวคร้าบบบบ" เจ้าตัวเล็กพูดเสียงดังฟังชัดพร้อมกับชูแขนขึ้นก่อนจะออกวิ่งนำผมไป
หลังจากที่วิ่งเล่นกับน้องกันต์จนเจ้าตัวเล็กเหนื่อยแล้วผมก็จัดการอุ้มน้องกันต์ให้นั่งขี่คอแล้วพากลับไปหาคุณมัมที่นั่งรออยู่ที่ซุ้มเหมือนเดิม ตอนนี้ทั้งผมแล้วก็น้องกันต์ต่างก็เหงื่อท่วมไปทั้งตัว
"เหนื่อยมากไหมครับพี่คิน น้องกันต์" พัทธ์ลุกมาอุ้มน้องกันต์ไปแล้วส่งผ้าขนหนูมาให้ผม ก่อนจะใช้อีกผืนเช็ดหน้าเช็ดตาให้น้อง
"ไม่เหนื่อย~!" ไม่ใช่เสียงผมตอบหรอกครับ แต่เป็นเจ้าตัวเล็กที่นั่งแก้มแดงเพราะเหนื่อย
"ไม่เหนื่อยแล้วเมื่อกี้ใครอ้อนขอให้พ่อคินอุ้มกลับมาหามัมกันนะ"
"น้องกันต์เองครับ แหะๆๆๆ" แล้วเจ้าตัวก็หันไปยิ้มหวานอ้อนคุณแม่ของเขา
หลังจากที่นั่งพักจนหายเหนื่อยเราสามคนก็กลับไปที่ห้อง ผมเดินไปส่งคุณมัมและน้องกันต์ที่ห้องก่อนจะลงไปยังห้องของตัวเองซึ่งก่อนจะไปก็บอกให้ทั้งสองคนลงไปที่ห้องของผมหลังจากที่อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย
ผมเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวที่แขวนไว้มุมห้องก่อนจะหันไปมองบนเตียง ไอ้หมอชลมันยังคงมายึดครองห้องของผมไม่ไปไหน เรื่องทะเลาะของมันกับออมก็ไม่ยอมกลับไปเคลียร์ให้รู้เรื่องไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร มันจะอาศัยช่วงนี้แยกห่างกับออมเหมือนเป็นการขอเลิกรึเปล่าก็ไม่รู้ ถ้าวันไหนที่มันไม่ต้องเข้าเวรตอนกลางคืนมันก็จะมาคลุกอยู่ที่ห้องผมเสมอ ไล่ยังไงก็ไม่ไป แถมยังมีการบอกให้ผมไปนอนห้องพัทธ์อีกตั้งหาก ตกลงใครเป็นเจ้าของห้อง แล้วใครมาขออาศัยอยู่ด้วยกันแน่?
เห็นมันนอนหลับสบายแล้วอยากจะถีบมันสักทีสองที แต่ไม่เอาดีกว่า เห็นเมื่อคืนตอนมันกลับมาบอกว่าสองวันมานี้มันได้งีบไปไม่ถึงห้าชั่วโมงเลย ปล่อยมันนอนต่อไปแล้วกัน ถือซะว่าทำบุญทำทาน...
หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยผมก็เดินเข้าไปในครัว เช้านี้ผมตั้งใจจะทำต้มเลือดหมู ตอนก่อนไปออกกำลังกายผมเลยต้มน้ำกระดูกหมูไว้เรียบร้อย แม้จะใช้เวลานานแล้วดูไม่คุ้มกับการทำเพียงแค่หม้อเล็กๆ แต่ผมก็ชอบแบบนี้มากกว่าใช้ตัวช่วยแม้มันจะประหยัดเวลากว่าก็ตามที
เพราะว่าผมทำต้มน้ำไว้แล้วจึงใช้เวลาในการทำส่วนที่เหลือไม่นาน เสร็จก็พอดีกับตอนที่กริ่งห้องของผมดังขึ้น
"พ่อคิน~ พ่อคินทำอะไร ห้อมหอมมมม"
"ต้มเลือดหมูครับ พ่อคินทำให้น้องกันต์เยอะเลย"
"น้องกันต์จะหม่ำให้หมดเลย~" พูดไปก็เข้ามากอดแขนกอดขาของผมไปด้วย ผมเดินกลับเข้าไปในครัวทั้งๆ ที่ยังมีเจ้าตัวเล็กที่ตอนนี้กำลังจะกลายเป็นลิงเกาะขาผมตามเข้าไปด้วย
"วันนี้พัทธ์วางแผนจะไปไหนกัน" ผมหันไปถามคนที่เดินตามเข้ามา
ส่วนใหญ่วันหยุดสุดสัปดาห์แบบนี้พัทธ์มักจะพาน้องกันต์ไปเที่ยวห้าง คงเพราะเวลามีน้อยเลยได้ไปไหนมาไหนแค่ใกล้ๆ บางทีก็ขับรถไปชลบุรีพาน้องกันต์ไปหาคุณตาคุณยาย
"น้องกันต์อยากได้สมุดวาดภาพระบายสีนะครับ ก็คงพาไปเที่ยวที่ห้างนั่นแหละครับ พี่คินไปด้วยกันไหม"
"ก็ดีนะ พี่ว่าจะไปซื้อของใช้อยู่พอดี ช่วงนี้ไอ้หมอชลมาสิงอยู่ห้องพี่ ทั้งของกิน ของใช้เลยหมดเร็ว" ผมพูดก่อนจะตักต้มเลือดหมูใส่ถ้วยแบ่งให้แต่ละคนแล้วก็หันไปตักข้าวสวยใส่จาน
เดี๋ยวนี้ตอนเช้ากับตอนเย็นผมกับพัทธ์จะสลับกันทำครับ อย่างวันนี้ผมทำมื้อเช้า-เย็น พรุ่งนี้พัทธ์ก็จะเป็นคนทำครับ สลับๆ กันไป เพราะแรกๆ น้องกันต์ร้องอยากกินฝีมือผมที ฝีมือพัทธ์ที เราก็เลยสลับกัน
ยังไม่ทันจะเริ่มมื้อเช้าไอ้หมอที่นอนยาวอยู่ในห้องก็ตื่นมาพอดีอย่างกับรู้เวลา บนโต๊ะอาหารเลยมีหมอชลมาร่วมวงเพิ่มอีกคน
"น้องกันต์ๆ น้องกันต์เอาพ่อคินไปนอนด้วยสิ อาหมอจะได้นอนสบายๆ" ไอ้หมอ... ตื่นมาก็อยากจะปากแตกเลยนะ
"ทำไมอาหมอนอนไม่สบายละฮะ" น้องกันต์เอียงคอมองแล้วถามอย่างน่ารัก
"ก็อาหมอกับพ่อคินตัวโตนี่ครับ นอนด้วยกันต์แล้วมันแน่นเตียง น้องกันต์เอาพ่อคินไปนอนด้วยสิ"
"ไอ้หมอ..." ผมเรียกมันเสียงต่ำ
"เอ่อน่า" ดูมัน... "พ่อคินจะได้นอนอ่านนิทานให้น้องกันต์ฟังทุกคืนเลยไง ตื่นมาก็เจอพ่อคินนะน้องกันต์"
"อย่างนั้นพ่อคินไปนอนกับน้องกันต์น๊าาาา"
ไอ้หมอนี่หลอกเด็กจนได้!"น้องกันต์หม่ำๆ ก่อนครับ" ผมหันไปพูดกับน้องกันต์ ก่อนจะหันไปด่าไอ้หมอแบบไม่ออกเสียง ส่วนพัทธ์ก็ได้แต่มองไปมองมาแล้วก็ยิ้มขำที่เห็นผมกับไอ้หมอชลเถียงกัน
.
.
.
.
(มีต่อค่ะ)