(ต่อค่ะ)พัทธ์พี่คิน! คนนิสัยไม่ดี!ผมได้แต่งนั่งบ่นอยู่ในใจ สองมือกุมแก้มของตัวเองแน่น รู้สึกว่ามันร้อนวูบวาบไปทั้งหน้า มันต้องแดงมากแน่ๆ เลย ผมไม่เคยรู้สึกเขินได้มากขนาดนี้มาก่อนเลย พี่คินมีอิทธิพลหลายๆ อย่างกับผมมากจริงๆ โดยเฉพาะในเรื่องของความรู้สึก
ยิ่งคิดก็ยิ่งเขิน ผมจะจัดการกับความรู้สึกตอนนี้ยังไงดี ผมกำลังรู้สึกควบคุมตัวเองไม่ได้ รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเลยสักนิดเดียว
"พัทธ์... กินข้าวกันครับ" เสียงของพี่คินเรียกผม ทำเอาสะดุ้งนิดๆ พอหันไปเห็นหน้าและรอยยิ้มของเขาผมก็รู้สึกหน้าร้อนวูบขึ้นมาอีกรอบ
"มัม~ หม่ำๆ กัน น้องกันต์หิวแล้ว" น้องกันต์เดินมาดึงมือ ผมจึงลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามน้องกันต์ที่เดินตามพี่คินอีกทีไปที่โต๊ะอาหาร
"นั่งรอก่อนครับเดี๋ยวพี่ไปตักข้าวมาให้" พี่คินพูดก่อนจะเดินไปตักข้าวในครัว ผมจัดการอุ้มน้องกันต์ให้นั่งบนเก้าอี้ที่เอาเบาะรองมาวางซ้อนกันหลายชั้นเพื่อให้น้องกันต์นั่งก่อนจะลุกไปรินน้ำใส่แก้วสำหรับทุกคน
ผมยังไม่กล้ามองหน้าพี่คินตรงๆ มองทีไรก็นึกไปถึงสิ่งที่ผมไม่ควรจะเห็น คราวก่อนก็ทีนึงแล้ว แต่คราวนี้นี่สิ... เต็มสองตาอย่างไม่มีอะไรปิดกายเลยสักนิด ให้ตายสิ... มันกำลังจะเป็นภาพติดตาผมไปแล้วนะ
"ผ... ผมพาน้องกันต์กลับก่อนนะครับ" แม้จะพูดกับเขาแต่สายตาผมกับจดจ้องอยู่ที่น้องกันต์
"ครับผม เดี๋ยวพี่ไปส่งที่หน้าห้อง"
ผมจูงมือน้องกันต์เดิน โดยมีเจ้าของห้องเดินตามผมมา
"พ่อคิน~ คืนนี้ไปอ่านนิทานให้น้องกันต์ฟังอีกนะ น้องกันต์จะรอ" น้องกันต์เขย่าแขนพี่คินแล้วอ้อน
"ครับผม เดี๋ยวพ่อคินขึ้นไปหานะครับ"
ผมยืนมองสองพ่อลูกคุยกันแล้วยิ้ม ดูแล้วมันน่ารักมากเลยครับ พี่คินผละจากน้องกันต์แล้วหันมาคุยกับผม "เดี๋ยวพี่ขึ้นไปหานะครับ"
"บอกน้องกันต์ไปแล้วนิครับ"
"หึหึ ก็ต้องบอกพัทธ์ด้วยสิ เพราะพี่จะขึ้นไปหาพัทธ์ด้วยไง"
ผมอยากจะย่นจมูกใส่จริงๆ แต่ก็ได้แค่คิดแล้วเม้มปากตัวเองไว้ ไม่รู้ว่ากำลังพยายามกลั้นยิ้มหรือกลั้นไม่ให้เบ้ปากตัวเองกันแน่ ผมพาน้องกันต์กลับขึ้นไปบนห้อง ปล่อยให้น้องดูการ์ตูนส่วนตัวผมก็เดินเอาเอกสารไปเก็บ
"แฟ้มที่ไปคุยกับลูกค้าวันนี้อยู่ไหนนะ... เอาของลงจากรถมาหมดแล้วนินา" ผมบ่นพร้อมกับหาแฟ้มงานที่วันนี้เอาไปเสนอกับลูกค้ามา ก่อนจะหันไปคว้าโทรศัพท์มากดรับเมื่อได้ยินเสียงเรียกเข้าดังขึ้น
"สวัสดีครับคุณพฤกษ์"
(พัทธ์... พัทธ์ลืมแฟ้มไว้ ตอนนี้อยู่กับพี่นะ)
"อ่า... อยู่กับคุณพฤกษ์เองหรอครับ ผมกำลังหาอยู่เลยว่าอยู่ไหน รบกวนพรุ่งนี้เอาไปให้ผมด้วยนะครับ" ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าแฟ้มนั้นไม่ได้หายไปไหน
(พรุ่งนี้พี่ไม่ได้เข้าบริษัท พัทธ์จะนอนรึยังเดี๋ยวพี่เอาเข้าไปให้ที่คอนโด พรุ่งนี้พัทธ์ต้องใช้ใช่ไหม)
"ใช่ครับ ไม่รบกวนคุณพฤกษ์ใช่ไหมครับ"
(ไม่ครับ เดี๋ยวพี่เอาไปให้ แล้วเจอกันครับ)
ผมวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม เดินเข้าไปล้างหน้าเสียหน่อยไว้ตอนจะนอนค่อยอาบน้ำแล้วกันเพราะยังไงอีกเดี๋ยวคุณพฤกษ์ก็จะมาหา ผมรู้สึกไม่สะดวกใจแปลกๆ ที่จะใส่ชุดนอนออกไปต้อนรับจะว่าไปก็ผิดกันกับพี่คิน ที่ผมทั้งยอมและปล่อยให้เขาเข้ามาในชีวิตของผมได้อย่างง่ายดายและอิสระ ผมเคยคิดหาเหตุผลว่าเพราะอะไร ทำไมคุณพฤกษ์ถึงไม่ได้ แล้วทำไมพี่คินถึงได้... ทั้งๆ ที่ผมสามารถเรียก 'พี่'คินได้อย่างสนิทใจ แต่ผมกลับไม่สามารถเรียกคุณพฤกษ์ว่าพี่ได้อย่างสนิทใจเลย
ผมไม่รู้ว่าผมนั่งคิดอยู่นานแค่ไหน แต่เหมือนจะได้ยินเสียงน้องกันต์ร้องเรียกพ่อคิน รู้สึกถึงน้ำหนักของโซฟาที่ยุบลง รู้ว่าน้องกันต์ชวนผมคุย ได้ยินน้องกันต์คุยกับพี่คิน
"พัทธ์ พัทธ์ครับ" เสียงเรียกที่มาพร้อมแรงสะกิดทำให้ผมหลุดออกจากความคิด
"ค ครับ"
"นั่งคิดอะไรอยู่นานสองนาน มีคนมาหาน่ะครับ ถ้าพี่จำไม่ผิดน่าจะเป็นคุณพฤกษ์"
"อ๋อครับ" ผมรับคำแล้วลุกเดินไปที่ประตูห้อง คุณพฤกษ์ยืนกอดอกพิงผนังห้องอยู่ด้านนอก สีหน้าเขาดูหงุดหงิดเล็กน้อย "คุณพฤกษ์"
"พัทธ์... นี่แฟ้ม ลองเช็คดูก่อนว่าครบไหมพี่ว่าหยิบมาครบแต่ก็ไม่รู้ว่าตกหล่นไปรึเปล่า" คุณพฤกษ์ส่งแฟ้มที่ถืออยู่ในมือให้กับผม
"ขอบคุณครับ แต่มาดึกเลยผมคิดว่าจะมาถึงเร็วกว่านี้เสียอีก" ผมเอื้อมมือไปรับแฟ้ม สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย
"ก็ถึงหน้าคอนโดเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว แต่มีปัญหานิดหน่อยเลยเสียเวลา"
"มีอะไรครับ ผมจะได้ไปแจ้งกับผู้จัดการ"
"ไม่ได้เกี่ยวกับพนักงานหรอก แต่เป็นใครสักคน พี่ตั้งใจจะเอาแจกันที่พัทธ์เคยบอกว่าอยากได้มาให้ แต่มัน... เฮ้อ โดนชนตกแตกไปแล้ว พี่ละหงุดหงิด"
ผมไม่เคยเห็นคุณพฤกษ์มีท่าทีหงุดหงิดแบบนี้มาก่อน คนที่ทำให้คุณพฤกษ์หงุดหงิดได้นี่ไม่ธรรมดาเลยนะ ตั้งแต่รู้จักกันมานอกจากเขาจะหงุดหงิดที่ไม่สามารถเข้าใกล้ผมได้ผมก็ไม่เห็นเขาจะหงุดหงิดเรื่องอะไร ว่ากันตามจริงเขาค่อนข้างเป็นคนใจดี และเป็นผู้ใหญ่ใครทำอะไรของเขาเสียหายเขายังไม่เคยต่อว่าเลยแถมยังยกโทษให้ง่ายๆ อีกด้วย
"ว่าแต่... ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงมาอยู่ห้องพัทธ์ได้ พัทธ์คบกับเขาหรอ" ผู้ชายคนนั้นคงหมายถึงพี่คินสินะ
ผมนิ่งไปเล็กน้อยกับคำถามของคุณพฤกษ์ก่อนจะหันมองตามสายตาของเขาที่มองเข้าไปข้างในห้อง เพราะผมไม่ได้ปิดประตูเขาจึงสามารถมองเข้าไปได้ น้องกันต์ที่กำลังวิ่งเล่นอยู่กับพี่คิน ก่อนจะโดนพี่คินจับอุ้มขึ้นมากอดฟัด ผมเผลอยิ้มกับภาพตรงนั้น
"เขา... สนิทกับพัทธ์แล้วก็น้องกันต์ดีนะ"
"คุณพฤกษ์..."
"คบกันรึเปล่า""เปล่าครับ... ย ยัง... ม ไม่สิ ไม่ได้คบกันครับ""อย่างนั้นพี่ก็ยังมีสิทธิอยู่สินะ ตราบใดที่พัทธ์ยังไม่มีใคร พี่ก็ยังมีสิทธิที่จะได้เป็นคนๆ นั้นใช่ไหม" ผมเดาไม่ถูกว่าอารมณ์ตอนที่พูดคุณพฤกษ์รู้สึกยังไง สายตาของเขานิ่งไม่ได้บอกอะไร น้ำเสียงก็ไม่มีตัดพ้อหรือประชดประชัด เขาพูดเหมือนกำลังคุยเรื่องทั่วๆ ไป
"คุณพฤกษ์ครับ คือว่า..."
"เอาไว้วันไหนที่พัทธ์คบกับใครสักคนในฐานะคนรัก พัทธ์ค่อยมาบอกพี่แล้วกัน แล้ววันนั้นพี่จะยอมถอย พี่ไม่ใช่คนที่จะแย่งใครหรือจะต้องทำให้เขาเป็นของพี่โดยไม่สนวิธี พี่เป็นผู้ชายพอที่จะรับความพ่ายแพ้" เขาหันมามองผมแล้วพูด "ถึงแม้ว่าทุกวันนี้โอกาสของพี่มีน้อยแต่มันก็ยังมี พี่ยังมีสิทธิที่จะหวัง ไว้วันไหนที่พี่หมดสิทธิ พี่ก็จะเป็นคนพูดอวยพรให้พัทธ์เอง"
"คุณพฤกษ์ครับ"
"พี่ขอตัวก่อนนะ แล้วเจอกันที่บริษัท" คุณพฤกษ์ยิ้มให้ผมก่อนจะมองเลยเข้าไปในห้องอีกครั้งก่อนจะยิ้มและพยักหน้าเป็นเชิงลาให้กับพี่คิน
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นละ" พี่คินที่อุ้มน้องกันต์อยู่เดินเข้ามาถามผม
"เปล่าครับ ไม่มีอะไร"
"พัทธ์ไปอาบน้ำเถอะ พี่พาน้องกันต์เข้านอนเอง เล่นเยอะไปจนหมดแรงแล้วเนี่ย เดี๋ยวพี่ต้องรีบกลับห้องไม่อย่างนั้นไอ้หมอชลคงยึดห้องพี่สบายเลย"
"หมอชลมาหรอครับ"
"อื้อ เมื่อกี้มันโทรมาบอกว่าถึงแล้ว บ่นไรของมันนักก็ไม่รู้ เห็นว่าทะเลาะกับแฟนมาอีกแล้ว แล้วก็เผลอไปกวนประสาทใครเขาเข้าอีกก็ไม่รู้" พี่คินบ่นก่อนจะส่ายหัวอย่างนึกระอาใจกับเพื่อนคนนี้ แต่ผมว่าเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกันแล้วน่ารักดีนะครับ
"พี่คินกับหมอชลนี่น่ารักดีนะครับ เหมาะกันดี" ผมพูดพร้อมกับยิ้ม
"เหมาะกันตรงไหน" พี่คินส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย
"พี่กับพัทธ์ดูเหมาะกว่ากันอีก"กึก!ชะงักครับ ชะงักทันทีเลยด้วย แก้มผมก็วูบวาบๆ อีกแล้ว เดี๋ยวนี้พี่คินชอบพูดเล่นแบบนี้อยู่เรื่อยเลย ผมชักจะสงสารหัวใจของตัวเองแล้วสิ
"ผมไปอาบน้ำดีกว่า ฝากพาน้องกันต์เข้านอนด้วยแล้วกันครับ" ผมพูดก่อนจะรีบเดินเข้าห้องน้ำไปทันที
หลังจากที่อาบน้ำเสร็จผมก็เดินเข้าไปในห้องของน้องกันต์ พี่คินเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะเอานิ้วแตะปากเป็นเชิงบอกให้เบาๆ
"น้องพึ่งหลับไป" พี่คินพูดเสียงเบาก่อนจะขยับตัวลุกจากเตียงห่มผ้าให้น้องเรียบร้อยก่อนจะเดินจับมือผมออกจากห้องของน้อง
"ช่วงนี้พัทธ์งานเยอะหรอ กลับค่ำมาหลายวันแล้ว"
"ครับ มีออกไปพบลูกค้าด้วยงานเลยค่อนข้างเยอะ"
"พัทธ์ต้องกินอาหารที่มีประโยชน์เยอะๆ นะ ทำงานหนักใช้สมองเยอะต้องบำรุงรู้ไหม" พี่คินพูด ข้อมือของผมยังคงถูกมืออุ่นจับเอาไว้อยู่
"ครับผม"
"พรุ่งนี้พี่จะทำน้ำผลไม้มาให้พวกผลไม้ตระกูลเบอร์รี่ องุ่นแดง พัทธ์เอาไว้กินนะมันช่วยเรื่องการทำงานของสมองด้วย กินพวกปลาเยอะๆ ปลาทูน่า ปลาแซลมอน พวกผักก็กินแครอท บล็อคโคลี่ มะเขือเทศนะมันช่วยได้" ผมนั่งฟังแลคเชอร์เรื่องสุขภาพจากคุณหมอยา
"ขอบคุณนะครับ"
"ไม่เป็นไรครับ พัทธ์ต้องดูแลตัวเองดีๆ นะครับ พี่เป็นห่วงนะรู้ไหม"
ผม... กำลังเขิน
เขินทั้งสายตาของพี่คิน
เขินทั้งคำพูดของพี่คิน
เขินไปหมดทุกๆ อย่างเลย"แก้มแดง" พี่คินพูดพร้อมกับเอานิ้วมาจิ้มที่แก้มของผมเบาๆ
"พี่คิน!" ยกมือปิดแก้มตัวเองทันที ทำไมชอบแกล้งจังนะ "พี่คินขี้แกล้ง..."
"หึหึหึ พี่ไปดีกว่า พัทธ์ก็ไปนอนได้แล้วนะดึกแล้ว" พี่คินพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน มือหนาวางลงบนผมของผมแล้วยีเบาๆ "พัทธ์เคยได้ยินไหม... เขาว่ากันว่า
'ผู้ชายชอบแกล้งคนที่ตัวเองแอบชอบ' น่ะ"
พี่คินกลับห้องไปแล้ว แต่ผมยังนั่งอยู่ที่เดิมด้วยใบหน้าแดงก่ำและหัวใจที่เต้นระรัว ทำไมหัวใจผมถึงได้สั่นขนาดนี้นะ แค่คำพูดไม่กี่คำก็ทำเอาผมเสียการควบคุมตัวเองขนาดนี้เลยหรอ ผมไม่ใช่เด็กมัธยมหรือมหาวิทยาลัย ผมโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ แต่ทำไมตอนนี้ผมถึงทำตัวเหมือนเด็กๆ ที่พึ่งหัดมีรักได้นะ หรือเพราะจริงๆ แล้วผมยังไม่เคยรู้จัก'รัก'จริงๆ ว่ามันเป็นยังไง...
ผมไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองจนกลายเป็นคิดไปเอง แต่คำพูดของพี่คิน...
'เพราะผู้ชายชอบแกล้งคนที่ตัวเองแอบชอบ พี่เลยเป็นคนขี้แกล้งอย่างที่พัทธ์บอกไงครับ'ผมเม้มปากตัวเองแน่นเพื่อบังคับไม่ให้ริมฝีปากของผมยกขึ้นจนเป็นรอยยิ้ม อย่าแสดงออกเกินไปนักสิ... พี่คินอาจจะแกล้งเล่นเฉยๆ ก็ได้ ผมกับพี่คินต่างกัน ผมรู้ตัวเองมาเสมอว่าผมไม่ได้ชอบผู้หญิง และแฟนเก่าที่ผ่านมาของผมก็คือผู้ชาย แต่พี่คินไม่ใช่... ผมรู้มาว่าเขาชอบ เขาคบกับผู้หญิงมาตลอด เพราะฉะนั้น...
อย่าพึ่งได้ใจไปนะพัทธ์
ทั้งๆ ที่บอกตัวเองแบบนั้น แต่ผมที่ตอนนี้นอนอยู่บนเตียงแล้วกลับยังคงยิ้ม หัวใจก็ยังเต้นแรง คืนนี้ผมจะบังคับตัวเองให้หลับลงได้ไหมนะ...
.
.
.
.
อาการของพัทธ์ไม่ได้ต่างจากคนที่พูดประโยคนั้นออกไปเลยสักนิด หลังจากที่เดินมาจนถึงห้องของตัวเองแล้ว นคินทร์ก็ได้แต่ยืนหลังพิงผนังห้อง หลับตาลงเพื่อเรียกสติของตัวเอง พยายามปรับลมหายใจและอัตราการเต้นของหัวใจให้กลับมาเป็นปกติไม่ใช่เต้นเร็วจนหัวใจเหมือนจะหลุดออกจากอกแบบนี้
ไม่ใช่เด็ก 18 19 นี่จะต้องมาตื่นเต้นกับความรักเสียหน่อยนคินทร์ ทำตัวให้เหมือนผู้ใหญ่หน่อยสิ...
ร่างสูงเดินยิ้มมานั่งที่โซฟา ก้มมองกุญแจห้องของคนที่ทำให้หัวใจเต้นแรงอยู่แบบนั้น
"กุญแจห้องใครวะ" แต่นคินทร์คงลืมไปอย่างหนึ่งว่าในห้องของเขามีมารมาผจญอยู่ด้วย "แล้วนี่ไปไหนมาวะ กูมาตั้งนานไม่ยอมมาต้อนรับกูหรอกนะ"
"จำเป็นไหม?"
"แล้วตกลงไปไหนมา"
"ห้องพัทธ์"
"ฮัดช่า~! มีขึ้นห้องกันด้วยอะเดี๋ยวนี้" หมอชล หรือ ชลธีขยับมานั่งกระแซะอยู่ข้างๆ "ยังไงมึงยังไง"
"ยังไงห่าไร ไม่ต้องมากระแซะกู!" คินพูดพร้อมกับขยับหนี "กูแค่ไปอ่านหนังสือนิทานให้น้องกันต์ฟัง"
"แล้วกล่อมน้องพัทธ์นอนด้วยปะมึง" พูดไปก็ทำหน้าตาหื่นเจ้าเล่ห์ไปด้วย เลยได้ของหนักๆ เคาะเข้าที่หัวจนต้องร้องลั่น
"สัส! หน้าตามึงนี่หื่นชิบ แล้วนี้มึงทะเลาะอะไรกับเมียมาอีกล่ะ"
"วู้~~! อย่าถามเรื่องที่มึงรู้อยู่แล้วได้ปะวะ" หมอชลทำหน้าเซ็งก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าอย่างรวดเร็ว "เอ่อมึงๆๆๆ ก่อนขึ้นมาโว้ยกูเจอผู้ชายคนนึง กูเผลอไปกวนตีนเขาว่ะ"
"สักวันถ้ามึงถูกกระทืบตายกูจะไม่แปลกใจเลย"
"ไม่หรอกมึง คนนี้ท่าทางผู้ดี คงไม่มากระทืบกูหรอก"
"แต่เขาจ้างคนมากระทืบมึงไง! แล้วไง ไปกวนตีนอะไรเขาเข้าล่ะ" คินถาม สักวันถ้ามีข่าวว่าหมอจากโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง ดับอนาถ โดนรุมประชาทัณฑ์ ขึ้นมาเขาคงไม่แปลกใจเลย อยู่ดีๆ ไม่ว่าก็เที่ยวไปกวนตีนคนนู้นคนนี้ มันเป็นหมอมาจนถึงทุกวันนี้ได้ยังไงกันนะ...
"ก็เปล่านะ" ตอนแรกบอกว่าไปกวนเขา ตอนนี้กลับบอกเปล่า นคินทร์ละหน่าย... "จริงๆ แล้วกูไปทำของเขาพังเองแหละ กูทะเลาะกับออมอยู่ไง เลยพาลไปหน่อยเดินไม่มองไปชนเขาของตกแตกเลย"
"แล้วมึงก็ไปกวนเขาเนี่ยนะ?"
"ก็พอกูจะชดใช้ให้ เขาบอกกูว่าไงรู้ปะ เขาบอกว่า ของที่กูทำพังอะ นำเข้ามาจากอิตาลี แล้วที่ร้านเอาเข้ามาใบเดียว คนอย่างกูไม่มีทางหาคืนมาได้หรอก พอกูบอกจะจ่ายเงินให้ เขาบอกว่าช่างมันเถอะ มึงงงงง กูจะจ่ายเงินคืนให้แล้วนะโว้ย แต่เขาไม่เอา กูยังหงุดหงิดเรื่องออมอยู่ไง ก็เลยสวนกลับไปว่าเขาเรื่องมาก ทำเป็นอวดรวยจะให้เงินก็ไม่เอา กูผิดตรงไหนวะมึง??"
คินฟังเพื่อนเล่าแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า ร่างสูงลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้อง
"ผิดตรงที่มึงไปทำของเขาพัง แล้วก็ไปกวนตีนเขาไงไอ้หมอ"
************************************************
ยาวมากกกก บอกเลยค่ะว่าตอนนี้ยาวมากจริงๆ ธรรมดาตอนอื่นๆ จะอยู่ในช่วง 3,000 – 4,000 คำค่ะ แต่ตอนนี้ปาเข้าไป 5,900 กว่าคำ เยอะมากจริงๆ ค่ะ ไม่ใช่ 100per แล้วค่ะ น่าจะสัก 120per เลยทีเดียวตอนนี้ หวังว่าจะจุใจคนอ่านกันนะคะ ตอนนี้นี่ยกความฟินให้กับพี่คินแล้วก็คุณมัมกันไปเต็มๆ เลยค่ะ พี่คินก็เหลือเกิน... เริ่มเปิดเผยนิสัยที่แอบซ่อนมาตลอดซะแล้ว ‘ผู้ชายชอบแกล้งคนที่แอบชอบ’ อือหือ... บอกกันแบบนี้เลยเน๊อะ ฟินค่า คุณมัมเขาก็พยายามที่จะไม่คิดเข้าข้างตัวเอง แต่นิสัยของคนเราอะเนอะมันก็แอบที่จะคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ ก็รอให้พี่คินเขาทำอะไรให้เป็นจริงเป็นจังสักที บอกตรงๆ ว่าชอบ ลุยหน้าจีบไปเลยเนอะ
ตอนนี้เอาความฟินไปเท่านี้ก่อน แล้วตอนหน้าเจอกันใหม่ค่า แล้วก็... ขอบคุณทุกคำอวยพรนะคะสำหรับคำอวยพรวันเกิดแล้วก็ความยินดีที่เรียนจบ ขอบคุณมากค่ะ
แวะไปคุยกันในเพจเฟสบุ๊คของฟางกันเยอะๆ นะ ฟางแวะเข้าไปคุยบ่อยๆ ไปคุยกันได้นะคะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับคนที่เล่นทวิตเตอร์และอยากพูดคุยถึงนิยายเรื่องนี้ช่วยกันติดแฮชแท็ก #น้องกันต์จัดให้ ด้วยนะคะ มาเล่นกันเยอะๆ เลยนะ
หัวข้อ: My Mom ; รักของมัมน้องกันต์จัดให้ } [END] [เปิดรีปริ้น ถึง 20 มี.ค. 62] P.132 (อ่าน 816707 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก