★.:***♡มหาลัยวุ่นรัก♡...เดอะ ซีรี่ย์❥***:.★
เรื่อง
♡.:*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด*:.★❥
♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡
ตอนที่ 15 (ปูกะโจ) สุขเล็กๆ ของไอ้ปู 50%
คือยิ้มอ่ะครับ หน้าบานยิ่งกว่าจานแดงอีกกู เฮ้ออ!! ถ้าไม่ติดว่าต้องกลับไปแก้ปัญหาที่ร้านนะมึง!! หึ่ม!! หึหึ.... ดูดิครับ ผมท่าทางจะเป็นเอามากจริงๆ แค่มันถามสั้นๆ แค่คำถามเดียว แมร่งโดนใจสัสๆ เลยครับ ชอบให้จีบก่อนก็ไม่บอก กร๊ากกก.... นี่กูไม่เคยจีบใครเลยนะเนี๊ยะ มึงเป็นคนแรกที่กูโคตรตั้งใจจีบเลยนะ รู้ไว้ด้วย แมร่งยิ่งคิดก็ยิ่งเสียดาย มาคิดขึ้นได้น่าจะจูบปากแมร่งซะหน่อยว่ะ คือมัวแต่อึ้ง มันแต่ตื่นเต้นไง อย่างน้อยมันก็ยังถามคำถามที่แมร่งโคตรโดนใจผมออกมาให้ผมได้ชื่นใจบ้าง เหี้ยเอ้ย!! คิดได้ก็เสียดายอีกรอบ มันทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นได้ขนาดนี้น่าจะให้รางวัลมันซะหน่อย แต่เออช่างมันเถอะอย่างน้อยกูก็ได้กอดว่ะ!! แต่กอดมันแล้วต้องเจ็บตัวนี่ดิ๊ หึหึ แมร่งฟาดเข้าที่หน้าผากผมซะดังสะนั่นลั่นห้องทำงานมันเลยครับ มือไวฉิบหาย เสียงนี่ดังเพี๊ยะ!!! ถามว่าเจ็บไหม? เจ็บดิ๊ครับ แต่เป็นเจ็บที่ทำให้ผมนั่งยิ้มบ้าอยู่นี่ไงครับ
ผมขับรถกลับมาถึงบ้านตั้งแต่บ่ายแล้วครับ พอมาถึงก็กดโทรศัพท์โทรไปบอกมันว่ามาถึงแล้ว คือกูรายงานตัวว่างั้น ฮ่าๆๆ พอฟังมันพูดบ่นว่าทำไมต้องโทรบอก ถึงแล้วก็ถึงดิ๊ หึหึ... เหมือนมันไม่ค่อยพอใจนะที่ผมโทรไปบอกมันแต่ทำไมผมถึงนั่งยิ้มว่ะ ผมถามมันว่ามันทำอะไรอยู่ มันก็บอกผมว่ามันกำลังจะเข้าประชุม วันนี้มีพรีเซ็นงานกับลูกค้า ผมก็ถามมันอีกว่าแล้วมันกินข้าวรึยัง? มันก็ตอบว่ากินแล้ว ผมคุยกับมันอีกสองสามประโยคก็ต้องวางครับ เพราะมันต้องเข้าประชุม หลังจากวางสายจากมันผมก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปหาอะไรในครัวกินครับ พอกินเสร็จก็ขึ้นมานอนพักบนห้องนอนซักหน่อย เพราะคืนนี้คงต้องใช้เวลาเคลียร์เรื่องงานอีกพักใหญ่ รีบๆ จัดการให้มันเรียบร้อย ผมจะได้ไปเจอมันเร็วๆ นี่ยังไม่ทันข้ามวันกูเป็นได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอว่ะ
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็เกือบทุ่มแล้วครับ ไม่ได้ชาร์ตแบตตัวเองมาหลายวันล่ะ ได้นอนครั้งนี้ตื่นขึ้นมาเลยสดชื่นเป็นพิเศษ เอ๊ะ!! หรือจะเป็นเพราะมันว่ะ หึหึ ผมลุกขึ้นจากเตียง เดินอารมณ์ดีผิวปากอย่างสบายใจเข้าไปอาบน้ำแต่งหล่อแล้วขับรถไปที่ร้านทันที มาถึงร้านพวกเด็กๆ ที่ร้านก็วิ่งเสนอหน้ามารอบาทาจากผมเลยครับ ข้อหาทำงานไม่ได้เรื่องต้องให้ผมขับรถกลับมาเคลียร์
"สวัสดีครับนาย" ไอ้ต้นวิ่งหางจุกตูดมารายงานตัวทันที
"มึงเข้าไปคุยกับกูที่ห้อง ส่วนพวกมึงเตรียมตัวโดนตีนกูได้เลย เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ ทำงานไม่ได้เรื่อง ปัญหาเล็กๆ แค่นี้ยังไม่มีปัญญาแก้ ต้องให้กูกลับมาจัดการด้วยตัวเอง เดี๋ยวกูจะตบเรียงตัวเลยไอ้พวกเวร ไอ้จุก!! มึงทำไมไม่เคลียร์ที่จอดรถให้ดีๆ ห๊ะ!! ลูกค้าเข้าร้านมามึงจะให้เขาขับไปจอดบนหลังคาร้านรึไง?!! ไปเคลียร์ซะให้เรียบร้อย อย่าให้กูเห็นอยู่ในสภาพนี้อีก ส่วนมึงไอ้ป๋อง มึงทำไมไม่เคลียร์ลังเบียร์ลังเหล้าให้เข้าไปอยู่ในที่ของมันห๊ะ!! มึงจะรอให้กูมาแบกเข้าไปเก็บเองรึไงไอ้ควาย!! ไปทำให้มันเรียบร้อย ไม่งั้นกูจะเก็บมึงใส่ลังแล้วเอาไปทิ้งน้ำซะ!! ไปทำให้เรียบร้อยตามที่กูสั่ง!! แล้วอย่าให้กูเห็นอีกนะมึง!!" ผมยืนตะคอกเสียงดังด่าเด็กที่ร้านผมครับ พวกมันก็ยืนก้มหน้านิ่งรอรับกรรม
"ครับนาย" พวกมันตอบผมอย่างพร้อมเพรียง
"นายครับ ส่วนเรื่องนั้นคือพวกผมพยายามแล้วครับ แต่คุณโมเขาไม่ยอมง่ายๆ เหมือนนายพูดนิครับ แถมยังยั่วผู้ชายให้ทะเลาะกันในร้านอีก ข้าวของเสียหายไปเยอะด้วยครับนาย" ไอ้ต้นพูดอธิบาย
"พอๆ มึงไปคุยกับกูในห้องทำงาน ส่วนพวกมึงแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเองได้แล้วไป!!"
"ครับนาย...." พวกมันประสานเสียงกันตอบก่อนจะวิ่งชนกันด้วยความกลัวแล้วไปทำหน้าที่ของตัวเอง
"นายจะรับน้ำอะไรดีครับ เดี๋ยวผมจะเอาเข้าไปให้ที่ห้องทำงาน" ไอ้ต้นพูดขึ้นในขณะที่ผมกำลังเดินเข้ามาในร้านแล้วเดินตรงไปยังห้องทำงานของผม
"มึงเอาเหล้ามาให้กูแก้วนึงแล้วกัน วันนี้กูอารมณ์ดีว่ะ"
"โหหห.... นาย นี่นายอารมณ์ดีแล้วเหรอครับ ด่าพวกผมซะขนาดนั้น ไอ้จุกหน้าซีดยิ่งกว่าเห็นผีอีกนะนาย"
"ไอ้ห่านี่!! ถ้ากูไม่โหดพวกมึงจะเชื่อฟังกูไหม? ไปเอาเหล้ามาให้กู แล้วเอาขนมหลังรถไปแบ่งให้พวกมันกินด้วย"
"ครับนาย...." ไอ้ต้นวิ่งออกไปทำหน้าที่ๆ ได้รับมอบหมายจากผมครับ ดีนะที่วันนี้ผมอารมณ์ดี เลยด่าแบบชิวๆ ไม่งั้นคงโดนเตะเรียงตัวไปแล้ว
ผมนั่งเคลียร์บิลต่างๆ เกี่ยวกับค่าใช้จ่ายภายในร้าน ยอดขายเดือนนี้ก็พอใช้ได้ครับ กำไรยังอยู่ในระดับที่น่าพึงพอใจ งานก็ดีจีบหนุ่มก็พอมีหวัง แม่ม!! ชีวิตดี้ดีใช่ไหมครับ ผมนี่โคตรอยากรีบเคลียร์งานแล้วรีบกลับไปหามันจริงๆ ห่างกันนานๆ เดี๋ยวมันลืมผมล่ะแย่เลย ระหว่างผมนั่งทำงานไอ้ต้นก็วิ่งเข้าวิ่งออกเพราะผมเรียกใช้งานมันครับ คือช่วยไม่ได้ว่ะไอ้ต้น กูรีบจริงๆ เดี๋ยวค่อยตบรางวัลมันดีกว่าครับ หึหึ ผมนั่งทำงานไปเพลินๆ มองนาฬิกาก็สามทุ่มกว่าๆ ไม่รู้ว่ามันนอนรึยัง? นึกขึ้นได้โทรไปหามันซะหน่อยก็ดี ถ้าได้ยินเสียงมันคงพอช่วยให้ผมหายคิดถึงมันได้บ้าง มั้งครับ....
Tru Tru Tru......
"ฮัลโหล....."
"รีบรับจังว่ะ คิดถึงกูอยู่ว่างั้น?"
"ผมไม่เคยพูดอย่างนั้น..."
"ไม่เป็นไร แค่รู้ว่ากูคิดถึงมึงอยู่ก็พอ" ผมแมร่ง!! โคตรพูดออกมาจากใจเลยครับ
"....." แต่มันเงียบครับ ไม่มีเสียงตอบใดๆ
"เห้ยย!! อยู่ป่าวว่ะ?" ผมถามขึ้น
"ถ้าคุณไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ผมขออนุญาตวางสายนะ"
"เอาอีกแล้วนะ มึงนี่ใจร้ายกับกูตลอด นี่กูอุตส่าห์นั่งปั่นงานหลังขดหลังแข็ง เพราะจะรีบกลับไปหามึงเลยนะ พูดให้กูชื่นใจหน่อยไม่ได้เหรอว่ะ?"
"ก็... ก็ผมไม่มีอะไรจะพูด" มันตอบเสียงตะกุกตะกักครับ
"งั้นไม่เป็นไร มึงตอบคำถามกูก็พอ โอเค๊?"
"อืม...." มันตอบสั้นๆ อย่างน้อยมันก็ยอมทำตามที่ผมขอล่ะว้า...
"ตอนนี้มึงกำลังทำอะไรอยู่ว่ะ?" ผมยิงคำถามแรกทันที
"ผมกำลังทำงาน" ผมขมวดคิ้วทันทีที่ได้ฟังคำตอบ
"นี่มันสามทุ่มกว่าแล้วนะ ทำไมมึงยังไม่กลับบ้านอีกว่ะ?"
"ผมเอางานกลับมานั่งทำที่บ้าน"
"อ่อ!! งั้นก็แล้วไป แต่อย่างมัวทำแต่งาน เอาเวลาไปนอนพักผ่อนซะบ้าง รู้ไหมว่ะ?!!"
"....." มันเงียบไม่ตอบอีกแล้วครับ
"แล้วนี่กินข้าวรึยัง?" ผมถามต่อ
"กินแล้ว...."
"อืม... ดีแล้ว งานยุ่งยังไงก็อย่าลืมกินข้าว มันสำคัญ เดี๋ยวร่างกายจะแย่ซะก่อน หัดดูแลตัวเองบ้าง กูอยู่ไกลกูดูแลมึงไม่ได้ตลอดเวลาหรอกนะ ถึงมึงจะไม่ห่วงตัวเอง แต่กูเป็นห่วงมึง เข้าใจ๋"
"....." มันก็เงียบเหมือนเดิมอีกแล้วครับ
"เห้ย!! โจ มึงได้ยินที่กูบอกมึงป่าวว่ะ งานอ่ะทำได้แต่อย่าหักโหมให้มาก พักผ่อนซะบ้าง ข้าวอ่ะก็หัดกินให้ตรงเวลา อย่ามัวแต่ก้มหน้าทำงานอย่างเดียว หัดเป็นห่วงตัวเองบ้างนะ ได้ยินที่กูพูดไหม? ตอบ!!"
"อืม..... แค่นี้ใช่ไหม? ผมต้องทำงานต่อ" แมร่ง!! สรุปมึงเข้าใจที่กูพูดป่าวว่ะ
"เออๆ แค่นี้ก็ได้ เดี๋ยวกูโทรหาใหม่ อย่านอนดึกล่ะ"
"สวัสดีครับ...." มันตอบผมโคตรสุภาพ แต่ผมนี่พูดกับมันโคตรเถื่อนเลยครับ สงสัยกูต้องปรับทั้งตัวทั้งนิสัยกูซินะ ถึงจะเข้าถึงจิตใจมึงได้นะโจเอ้ย!!
"อืม ฝันดี แล้วอย่าลืมคิดถึงกูล่ะ หึหึ" ผมพูดบอกมัน
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด.....
แมร่ง!! วางสายไปเลยครับ ไม่ตอบผมซักคำ หึหึ แต่มึงอย่าคิดว่าเรื่องแค่นี้กูจะยอมแพ้มึงง่ายๆ นะ เพราะถ้ากูได้เดินหน้าแล้วกูไม่เคยถอยหลังว่ะ มึงเตรียมตัวได้เลยไอ้โจ ผมนั่งทำงานต่อสักพักก็ได้ยินเสียงเคาะประตูจากด้านนอกครับ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก....
"เออ... เข้ามาได้"
"นายครับนาย..." ไอ้ต้นวิ่งหูตั้งเข้ามาในห้องทำงานผมครับ
"มึงมีอะไรว่ะ วิ่งเป็นหมาโดยน้ำร้อนลวกเข้ามาในห้องทำงานกูเนี๊ยะ?"
"โห้ววว... นายพูดซะเสียเลย"
"อ้าว!! กูเห็นมึงคล้ายๆ นะ เอ้าๆ มีอะไรว่ามา อย่าช้ากูจะรีบทำงานให้เสร็จ"
"คืองี้ครับนาย คุณโมครับ คุณโมก่อนเรื่องอีกแล้วครับ"
เฮ้ออ!! ผมนี่ถอนหายใจเฮื้อกใหญ่เลยครับ เพราะนี่คือเหตุผลที่ทำให้ผมต้องกลับมาไงครับ ส่วนงานนี้เหตุผลรองเลย เพราะถึงผมไม่อยู่ร้านไอ้ป่านพี่ชายผมก็ทำแทนได้ ส่วนไอ้ต้นก็ทำหน้าที่คุมเด็กๆ ในร้านแทนผมได้ดีอยู่แล้ว แต่เรื่องโมนี่คงจะเกินความสามารถของมันแหละครับ
"เออ!! มึงไปควบคุมสถานการณ์ก่อน เดี๋ยวกูตามไปจัดการเอง" ผมบอกไอ้ต้น
"ครับนาย...."
ผมวางเอกสารที่กำลังอ่านอยู่ไว้บนโต๊ะ ลูบหน้าตัวเองด้วยอารมณ์ที่น่าเบื่อหน่าย นานแล้วที่คู่ขาผมไม่ได้ทำตัววุ่นวายมากมายขนาดนี้ เพราะถ้ามีสัญญาณว่าจะเกิดเรื่องเมื่อไหร่ ผมจะชิงจบเรื่องนั้นก่อนทันที ผมลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้หุ้มเบาะหนังที่ผมนั่งอยู่ บิดตัวคลายกล้ามเนื้อเล็กน้อย แล้วเดินออกจากห้องทำงานไปยังสถานที่เกิดเหตุ ผมเดินลงบันไดไปชั้นล่างของร้าน เดินไปโซนวีไอพีที่โมคู่ขาคนล่าสุดของผมชอบมานั่งรอผมทุกครั้งที่มาร้าน ผมได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังลั่น ลูกค้าที่นั่งดื่มอยู่ละแวกนั้นต่างพากันตั้งใจดูเหตุการณ์ที่มีผู้ชายสองคนกำลังปล่อยหมัดใส่กันไม่ยั้ง ส่วนตัวต้นเรื่องนั่งจิบไวน์ดูอย่างสบายใจ ลูกค้าผมบางคนก็เขาไปห้าม บางคนก็ได้แต่ส่ายหัวยืนดูเหตุการณ์ เหมือนภาพที่กำลังดูมันเกิดขึ้นซ้ำๆ เหมือนเดินทุกๆ วัน พวกมันคงจะชินแล้วมั้งครับ
"เห้ย!! ถ้าจะกัดกันไปกัดกันที่อื่น ถ้ามึงไม่อยากโดนตีนกู!!"
ผมตะโกนด่ากลางร้านเลยครับ คือลูกค้าประจำจะรู้จักนิสัยผมดี ผมเป็นคนไม่ชอบพูดเพราะเพื่อดึงลูกค้า แต่ผมใช้ความจริงใจพูดซะมากกว่าไม่ต้องมานั่งปั้นหน้าเป็นคนดีให้เหมื่อยหน้า ผมเลยมีลูกค้าประจำค่อนข้างเยอะพอสมควรครับ
"ปูครับ..." โมรีบลุกขึ้นวิ่งมาคว้าแขนผมทันที ยิ้มนี่ปากแทบถีบเลยมั้งครับ
"โม ปล่อยแขนผมก่อน" ผมพูดบอกพร้อมกับแกะมือโมคู่ขาผม
"ปูหายไปไหนมา โมไม่เจอปูนานมากเลยนะครับ"
"ผมไปทำธุระนะ โมคุณปล่อยแขนผมก่อนได้ไหม ผมจะจัดการกับไอ้หมาบ้าสองตัวนี้ก่อน"
"ไม่ต้องครับปู เดี๋ยวโมจัดการเองครับ" ผมขมวดคิ้วด้วยความสงสัยว่าที่บอกว่าจะจัดการเองเนี๊ยะคือยังไง
"พล นุเลิกทะเลาะกันได้แล้ว แล้วก็เลิกยุ่งกับโมด้วย เพราะตัวจริงของโมอยู่ตรงนี้แล้ว!!" ผมอึ้งแดก งงหนักเข้าไปใหญ่เลยครับ
"โม!! โมจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะ" ไอ้ตัวผู้คนแรกพูดขึ้น
"ใช่ นุจีบโมมานานแล้วนะ โมจะทำอย่างนี้ไม่ได้!!" ไอ้เหี้ย!! กูเพิ่งเคยเห็นตัวผู้แย่งตัวผู้ด้วยกัน
"พวกมึงไม่ต้องมาแหกปากใส่กันในร้านกู จะไปตีกันก็ออกไปตีกันที่อื่น ส่วนโม ผมไม่เคยเป็นอะไรกับคุณ คุณคงจะเข้าใจผิดนะผมว่า ตอนนี้ผมก็มีคนที่ผมชอบอยู่แล้ว ผมพูดแค่นี้ชัดนะ"
"แต่โมชอบปูนะ โมรักปู ปูได้ยินไหม?" โมเขย่าแขนผมแทบหักอ่ะครับ
"เฮ้ออ!!! โม ผมบอกคุณกี่ครั้งแล้วว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน คุณกับผมที่เราทำกันมันก็แค่เซ็กส์ มันไม่ใช่ความรัก ถ้าคุณหวังจะให้ผมรักคุณตอบ ผมบอกคุณตรงนี้เลยว่าคงเป็นไปไม่ได้ ตอนนี้ผมมีคนที่ผมชอบและก็คิดว่าผมคงจะรักเขาเข้าแล้ว ผมอยากจะทำทุกอย่างเพื่อเขา คุณกลับไปได้แล้ว ค่าเหล้าเดี๋ยวผมจัดการให้เอง"
ผมพูดบอก ส่วนโมก็เม้มปากแน่น เหมือนกำลังเก็บกลั้นความรู้สึกเสียใจไว้ข้างใน แต่จะทำยังไงได้ล่ะครับ ผมต้องชัดเจนไม่งั้นเรื่องวุ่นวายนี้ก็จะไม่จบไม่สิ้นซะที
"ปูครับ แต่โมรัก....."
"โม... ผมขอให้พอแค่นี้ ถ้าคุณอยากจะเจอผมอีกในฐานะเพื่อน"
"ปู คุณใจร้ายมาก...."
แล้วโมคู่ขาเก่าผมก็เดินเซออกจากร้านไปเลยครับ เฮ้อออ!!! จบๆ กันไปซะที ผมได้แต่ส่ายหัวด้วยความสงสาร คือผมไม่ใช่คนดีอะไร ผมคิดว่าถ้าโมได้เจอคนที่ดีกว่าผมโมคงจะลืมผมไปเองแหละครับ หลังจากจบเรื่องโมคู่ขาเก่าผม คราวนี้ก็ต้องมาจัดการไอ้ลูกหมาสองตัวที่ฟัดกัดกันจนร้านผมแทบพังดีกว่าครับ ผมหันหน้ากลับมาจ้องเขม็งไปที่พวกมันสองตัวทันที
"ส่วนพวกมึงสองตัว ออกไปจากร้านกูซะ!! ตอนนี้กูยังอารมณ์ดีอยู่ แต่ถ้าก็อารมณ์ไม่ดีเมื่อไหร่ กูจะสั่งให้เด็กในร้านกูกระทืบมึงให้ตายคาตีนในร้านกูนี่แหละ!! อ่อ!! อีกอย่าง พวกมึงไม่ต้องกลัวว่าจะตายเปล่านะ เพราะกูจะจัดงานศพให้ แล้วจับพวกมึงสองตัวมัดรวมกันและจะจัดการฝังรวมให้!! หึหึ พวกมึงสบายใจได้"
พวกมันสองตัวอ้าปากค้างก่อนที่จะก้าวขาถอยหลังออกไปอย่างช้าๆ
"ไอ้ต้น!!"
"ครับนาย...." ไอ้ต้นขานรับทันที
"ส่งแขก!! ใครมีปัญหาจัดการได้เลย ค่าเสียหายเดี๋ยวกูเคลียร์เอง!!"
"ได้ครับนาย...."
ไอ้ต้นก็เดินเข้าหาไอ้สองคนนั้นทันที มันก็ถอยซิครับงานนี้ ผมพูดจริง ทำจริง ตีนเต็มๆ หมัดหนักๆ จัดให้ไม่อั้นอยู่แล้ว งานนี้ผมปล่อยให้ไอ้ต้นจัดการไปครับ ส่วนเรื่องของผมก็คงจะไม่มีปัญหาอะไรแล้วเพราะผมว่าผมพูดชัดเจนที่สุดแล้วนะ
ผมเดินกลับขึ้นมาที่ห้องทำงานของผม มองนาฬิกามันน่าจะนอนแล้วมั้งครับเวลานี้ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหามัน หนึ่งประโยค สามพยางค์สั้นๆ ว่า... "ฝันดีนะ" มันเป็นอะไรที่ผมไม่เคยทำมาก่อน แต่พอคิดถึงมันทีไรผมก็ชอบทำอะไรที่ไม่เคยทำและมักจะเป็นมันคนแรกที่ได้รับสิ่งนั้นจากผม
ผมอยู่เคลียร์งานต่ออีกสามวันก็เสร็จเรียบร้อย เรื่องทุกอย่างก็ลงตัวไม่มีปัญหา ไม่มีใครมาก่อนความวุ่นวายในร้านผมอีก ระหว่างอยู่ที่ร้านผมก็โทรหามันทุกวันครับ รับบ้างไม่รับบ้าง ทำเสียงไม่พอใจบ้างตามสไตล์ของมันแหละครับ พอผมเคลียร์ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ฝากร้านให้ไอ้ป่านดูให้มันก็บ่นตามประสามันแหละครับ แต่มันก็ทำให้ผมอยู่ดี แถมมันยังบอกผมว่า "ไปคราวนี้อย่าทำตัวโง่ๆ กลับมาล่ะ" ไอ้ห่า!! มันด่าผมเฉยเลยไอ้พี่เลว
ผมขับรถออกจากบ้านมาตั้งแต่เช้ามืด กะว่าให้ไปถึงที่ทำงานมันให้ทันพักเที่ยงจะได้ไปกินข้าวกับมันครับ ไม่เจอหน้ามันหลายวันล่ะ ผมใช้เวลาขับรถไม่กี่ชั่วโมงก็มาถึงที่ทำงานมัน ผมจอดรถไว้ใต้ตึกที่ทำงานมันนี่แหละ เพราะช่วงที่ผมไปรับไปส่งมันก็ขับมาจอดข้างๆ รถมันนะครับ ผมเนียนว่างั้นไป แต่มันก็ไม่ได้พูดว่าอะไรนี่ครับ หึหึ ผมจอดรถเสร็จก็จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทางดูดีนิดนึงก่อนจะหยิบของฝากที่วางไว้เบาะข้างคนขับแล้วก็เดินตรงไปขึ้นลิฟท์ พอลิฟท์เปิดผมก็ตรงดิ่งไปหามันทันทีเลยครับ
"สวัสดีค่ะ คุณปู" คุณจูนเลขาสาวสวยของมันยกมือไหว้ผมครับ
"สวัสดีครับคุณจูน เจ้านายคุณอยู่ในห้องรึป่าวครับ?" ผมถามตามมารยาทซึ่งปกติไม่ค่อยทำหรอกครับ
"อ้าว!! บอสไม่ได้บอกคุณปูเหรอค่ะ ว่าวันนี้บอสไม่ได้เข้าบริษัทนะค่ะ"
"อ่อ!! วันนี้ผมยังไม่ได้โทรหานะครับ"
"อ๋อ!! วันนี้บอสมีนัดคุยกับลูกค้าข้างนอกนะค่ะ"
"อ้าวเหรอครับ แล้วอย่างนี้เขาจะเข้ามาบริษัทรึป่าวครับ?"
"ไม่เข้าค่ะ บอสบอกว่าจะเลยกลับบ้านเลยนะค่ะคุณปู"
"โอเคครับ ขอบคุณมากครับ อ่อ!! นี่ของฝากครับ" ผมยื่นถุงขนมที่จากบ้านผมที่หัวหินไปให้เธอ
"อุ๊ย!! ขอบคุณมากค่ะ คุณปูนี่หล่อแล้วยังใจดีอีกนะค่ะ" เธอพูดด้วยรอยยิ้มแล้วรับของจากมือผมไป
"ครับผม ผมอยากให้บอสคุณจูนคิดอย่างนี้บ้างจังครับ"
"จุ๊ๆ อย่าว่าไปนะค่ะ จูนว่าบอสจูนช่วงนี้ดูแปลกๆ ค่ะ ทำงานก็นั่งมองแต่โทรศัพท์ ก่อนเข้าประชุมกับลูกค้าก็สั่งจูนว่าให้ดูโทรศัพท์ให้ด้วยว่ามีใครโทรเข้ามารึป่าว จูนว่านะค่ะ บอสจูนต้องรอโทรศัพท์จากคุณปูแน่ๆ เลยค่ะ คริคริ"
"เหรอครับ หึหึ ว้า... อย่างนี้ผมคงต้องให้รางวัลพิเศษคุณจูนซะล่ะ" ผมพูด
"โหห... คุณปูค่ะ ไม่ต้องให้อะไรจูนหรอกค่ะ จูนเห็นบอสจูนยิ้มได้จูนก็ดีใจแล้วค่ะ พักหลังๆ จูนรู้สึกว่าบอสทำตัวน่ารักขึ้นเยอะเลยค่ะ ยังไงจูนฝากคุณปูดูแลบอสจูนด้วยนะค่ะ" เธอพูดบอกพร้อมกับฉีกยิ้มหวาน
"ได้ครับ ผมยินดีอยู่แล้ว งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"
"ค่ะ ไว้มาใหม่นะค่ะ ขอบคุณสำหรับของฝากค่ะคุณปู"
"ครับผม" ผมพูดตอบ
หลังจากที่ผมคุยกับคุณจูนเสร็จก็เดินยิ้มหน้าบานออกมาเลยครับ ได้ยินว่ามันรอโทรศัพท์จากผม ผมนี่โคตรดีใจเลย อย่างน้อยผมก็ไม่ได้คิดถึงมันฝ่ายเดียวล่ะหว้า....
เอา 50% แรกไปก่อนนะ ครึ่งหลังจะรีบเขียนต่อให้ค่ะ สู้ๆ
ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะ
หัวข้อ: END*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด★❥ [14/06/18]P53 (อ่าน 557286 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก