หัวข้อ: END*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด★❥ [14/06/18]P53

[meepooh2499]

เบาหวานขึ้นตา

[Star_ss]

★.:***♡มหาลัยวุ่นรัก♡...เดอะ ซีรี่ย์❥***:.★
เรื่อง
♡.:*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด*:.★❥
❤❤❤❤❤❤❤❤❤

ตอนที่ 51 (ทิวVSมิน) ห่วง

เหมือนตอนนี้ผมกำลังนอนหลับฝันหวานอยู่เลยครับ ผมก็รู้สึกมีอะไรนุ่มๆ สัมผัสที่บนหน้าผากของผม ผมอย่างอ่อนโยน อือออ... สบายจัง ผมนอนหลับสบายเลยครับ ตื่นมาอีกทีก็สิบโมงกว่าแน่ะ ป๊าดด... นอนยาวนานได้อีก ก็เมื่อคืนดันเล่นกับไอ้ป๋าสนุกสนานไปหน่อย กว่าจะได้นอนก็เกือบตีสองนู้นแน่ะ ว่าแต่... ไอ้ป๋าของผมมันหายหัวไปไหนวะเนี้ยะ คลำๆ ดูบนที่นอนก็ไม่มี ปกติตื่นนอนมามันต้องนอนอยู่ข้างผมซิ แต่ตอนนี้มันหายไปไหนวะ




ผมลืมตาขึ้นมามองหาไอ้ป๋า กวาดสายตาไปจนทั่วทั้งห้องก็ไม่เห็นครับ มันไปไหนวะ!! ผมลุกขึ้นนั่งขยี้หัวตัวเองอย่างขัดใจ ตื่นแล้วก็ไม่ยอมปลุก ปล่อยให้ผมนอนคนเดียวอยู่ได้ เดี๊ยะๆ ถ้าหาตัวเจอมึงโดนแน่ไอ้ป๋า กล้าปล่อยกูนอนคนเดียวได้ไง หึ่ม!! อย่างนี้ต้องสั่งสอน ผมลุกขึ้นจากที่นอนแล้วยืนบิดขี้เกียจอยู่ข้างเตียง เกาหัวยิกๆ ด้วยอารมณ์หงุดหงิดเล็กน้อยถึงปานกลาง ขยี้ตาตบแปะๆ ที่หน้าเบาๆ ให้ตัวเองตื่น เดินออกไปข้างนอกห้องด้วยอาการเมาขี้ตาแล้วตะโกนเรียกไอ้ป๋าทันที




"ทิว.... ทิวมึงอยู่ไหน?" เงียบครับ ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ กลับมา


"ทิว.... อยู่ไหน? กูหิวข้าว...." เงียบว่ะครับ ไอ้ป๋ามันไม่ตอบผม มันเงียบอีกแล้วครับ เดี๊ยะๆ ถ้าเจอนะจะกระโดดงับคอให้ขาดเลย


"ทิวโว๊ยยย!!! มึงอยู่ไหน? กูหิวววว..... ข้าวคร๊าบ..... ไอ้ป๋าคร๊าบบบบ..." ผมลากเสียงยาวเรียกไอ้ป๋าด้วยความหิวโหย ท้องแม่งก็ร้องเหลือเกินว่ะ


"มันไปไหนของมันวะ!!"





ผมเดินเข้าไปดูในห้องทำงานก็ไม่มี ห้องน้ำข้างนอกก็ไม่มี โซฟาหน้าทีวีก็ไม่มี ที่สุดท้ายคือห้องครัวครับ ผมเดินเข้าไปดูในห้องครัวเป็นที่สุดท้าย ทิวมันไม่ได้อยู่ในนี้ครับ ผมหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม ไปไหนไม่เคยบอก หิวก็หิว ตื่นมาก็หงุดหงิดที่มันไม่อยู่ห้อง ผมเดินไปที่ตู้เย็น กำลังจะเปิดตู้เย็นดูว่ามีอะไรพอจะกินรองท้องได้บ้าง สายตาผมก็เหลือบไปเห็นกระดาษโน๊ตแปะไว้ที่ตู้เย็นครับ ในนั้นเขียนไว้ว่า... "ข้าวต้มกุ้งอยู่ในหม้อบนเตานะไอ้แห้ง อุ่นกินได้เลย อ่อ.. อย่าเปิดไฟแรงมากนะเดี๋ยวไหม้ซะก่อนจะได้กิน หึหึ กูออกไปทำธุระแป๊ป เดี๋ยวกลับเย็นๆ นะ ดูแลตัวเองดีๆ อย่าออกไปซ่าส์ที่ไหนล่ะ รักมึงนะไอ้แห้งของป๋า" ดูมันดิครับ กระดาษโน๊ตของมันแม่งครึ่งกระดาษเอสี่แน่ะครับ ไอ้ป๋าของผม





ผมเดินไปเปิดฝาหม้อข้าวต้มที่วางอยู่บนเตา กลิ่นหอมฉุยเลยครับ กุ้งเพียบ ไอ้ป๋ามันรู้ใจผมจริงๆ ครับ ผมเปิดเตาอุ่นข้าวต้มโดยใช้ไฟอ่อนๆ ตามที่ไอ้ป๋าสั่ง ระหว่างรอข้าวต้มร้อนผมก็เดินไปหยิบชามกับช้อนมาเตรียมกินข้าวต้มกุ้งฝีมือไอ้ป๋าครับ อื้อหืออ... หอมมากเลยครับ ถ้าไอ้ป๋าอยู่กินข้าวต้มด้วยกันคงจะดีกว่านี้ เฮ้ออ... ทิ้งกูนะมึง!! เดี๋ยวกูมีชู้แม่งเลย กร๊ากกก... ผมไม่กล้าทำหรอกครับ เดี๋ยวไอ้ป๋ามันฆ่าผมทิ้งทำไงล่ะ หึหึ แต่ผมไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอนครับ ก็ผมรักมันจะตายนิครับ อร๊ากก... เขินว่ะ นี่กูคิดอะไรออกไป....





ผมตักข้าวต้มใส่ชามแล้วรีบกินอย่างกับคนอดอยากมาเป็นสิบๆ ชาติ หืออ... ก็ข้าวต้มฝีมือไอ้ป๋าของผมแม่งโคตรอร่อยเลยนิครับ หึหึ ผมนั่งกินข้าวต้มตักแล้วตักอีกจนอิ่ม หันไปมองดูในหม้ออีกที ฉิบหาย!!! เกลี้ยงเลยครับ แม่งเหลือแค่ก้นหม้อจริงๆ ให้ตายเหอะ!!




"ป๊าดด... ไอ้มินผู้หิวโซ มึงแดกคนเดียวหมดได้ไงวะ!!" ผมพูดพรึมพรำกับตัวเองเพื่อทำลายความเงียบและแก้เขินไปด้วยในตัว




หลังจากยืนอึ่งกับความสามารถในการกินของตัวเองอยู่ห้าวิ ผมก็ถือชามข้าวต้มมาที่ซิ้งค์ล้างจาน ยืนหล่อๆ มึนๆ อยู่สักพักก็ตัดสินใจเทน้ำยาล้างจานลงบนฟองน้ำขนาดเหมาะมือ ก่อนจะค่อยๆ ล้างชามที่ถืออยู่ในมือ โดยจับชามพลิกไปพลิกมาอยู่สักพักก็....




เพล้ง!!!!




นั่นไงครับ เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ ไอ้ป๋าได้เสียชามอันเป็นที่รักไปอีกหนึ่ง เฮ้อ... ไม่น่าเลยกู ไอ้มินงานนี้ไอ้ป๋าบ่นมึงยาวแน่.... ผมคิดขึ้นได้ทันที เพราะไอ้ป๋าเคยบอกผมไว้ว่า...




"มิน!!! ต่อไปนี้ห้ามล้างจานเองตลอดชีวิต นี่คือคำสั่ง!!!" ผ่าง!!! คือผมล้างจานทีไรก็ทำแตกจนต้องทิ้งลงถังขยะทุกครั้งเลยครับ ผมเลยได้รับคำสั่งจากไอ้ป๋าอย่างเด็ดขาดว่า "ห้ามล้าง" แต่ผมก็อยากทำตัวมีประโยชน์บ้างนี่หว่า... มีแต่คนชอบพูดว่าผมทำอะไรเองไม่เป็นนอกจากหาเรื่องใส่ตัว ที่เหลือไอ้ป๋ามันทำให้ผมหมด แม่ง!!! น้อยใจวะ!! ชิส์!! เพราะมึงมัวแต่ทำแทนกูไงล่ะทิว กูถึงทำห่าอะไรเองก็ไม่เป็น กูนอยด์มึงแม่ง!!!




หลังจากคิดถึงคำบ่นของมัน ผมล้างมือให้สะอาดก่อนจะก้มลงเก็บซากปรักหังพังที่กองอยู่ที่พื้น ผมค่อยๆ ใช้มือหยิบมันขึ้นมาทีล่ะชิ้นแล้ววางซ้อนกันไว้ในมือผม คิดถึงมันว่ะ เมื่อไหร่มันจะกลับวะ ถ้ามึงอยู่กูคงไม่ต้องทำจานแตกหรอกทิว...



"โอ๊ยยย!!!!....." ผมกำลังใจลอยคิดถึงมันอยู่ไงครับ ชามเลยบาดที่มือผมซะเลือดสาดเลย


"แม่ง!!! เจ็บสัส!!" แผลลึกพอสมควรครับ ผมเอาเศษกระเบื้องที่ผมวางไว้บนมือทิ้งลงถังขยะอย่างไม่ใยดี ที่เหลือไม่เก็บแม่งล่ะ เจ็บ!!!




ผมลุกขึ้นเปิดน้ำที่ที่ซิ้งค์เพื่อล้างเลือดออกบางส่วน แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้างส่วนที่เหลือให้สะอาดเพื่อที่จะทำแผลครับ ซี๊ดดด.... แสบฉิบหาย แผลแม่งลึกวะ!! ผมยืนกลั้นใจล้างมือที่มีเลือดไหลออกมาไม่หยุดให้สะอาด หลังจากล้างมือเสร็จแล้วผมก็เดินไปเอากล่องยาที่อยู่ในตู้โชว์ข้างทีวี ถือกล่องยาเดินมานั่งลงที่โซฟาแล้วเปิดออก ก่อนจะหยิบน้ำยาล้างแผลขึ้นมา แล้วเทใส่แผลแม่งเลย




"อร๊ากกกกก..... แสบเหี้ยๆ เลยวะ!!" ฟู่ๆ ฟู่ๆ ผมนั่งเป่าลมที่แผลให้หายแสบ แม่งช่วยได้รึป่าวก็ไม่รู้ แต่รู้อย่างเดียวว่า... กูแสบสาดดด.... น้ำตาผมแม่งจะเล็ดออกมาให้ได้ คิดถึงไอ้ป๋าฉิบหาย ถึงมันจะบ่นจะว่าให้ผม แต่อย่างน้อยมันก็จะทำแผลให้ผมครับ แล้วถ้าไอ้ป๋ามันทำให้ ผมคงไม่ต้องทนแสบขนาดนี้ ซี๊ดดด.....




พอมือผมหายแสบจากยาล้างแผลที่เทลงไป ผมก็ใช้สำลีจุ่มๆ ทิงเจอร์แล้วค่อยๆ แต้มลงที่แผลเบาๆ แม่งเจ็บจนชาเลยครับ พอใส่ทิงเจอร์เสร็จผมก็ติดพาสเตอร์ที่แผลแม่งเลย จะให้มานั่งเอาผ้าพันแผลเหมือนที่ไอ้ป๋ามันทำให้ผมคงไม่ถนัดหรอกครับ พอทำแผลเสร็จก็กองกล่องยาแม่งไว้อย่างนั้นแหละครับ กูเจ็บอยู่ กูไม่เก็บเว้ย!! ผมล้มตัวลงนอนที่โซฟาแม่งเลย ผมนอนก่ายหน้าผากนอนรอให้ความเจ็บลดลงซะก่อนครับ ไม่งั้นผมไม่ทำอะไรต่อจริงๆ ด้วย




ครืดดด..... ครืดดดด.....



ผมลุกขึ้นเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง ผมเปิดประตูห้องนอนไว้นะครับ เลยได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่กำลังสั่นไม่หยุด



"เออ!! ว่าไง?"


"มึงอยู่ไหนว่ะไอ้มิน?" ไอ้ทีนมันถามผมครับ


"อยู่คอนโดเฮียมึงไงไอ้ควาย!! โทรมาทำเหี้ยอะไรตอนนี้สัส!!" คือกูเจ็บอยู่ไงครับ


"อ้าวไอ้เหี้ย!!! กูถามดีๆ มึงด่ากูทำไมเนี้ยะ!!" ไอ้ทีนมันบ่นอุบ ก็จริงของมันครับ กูด่าเพื่อนตัวเองทำไมวะ!!


"เออๆ มีอะไรก็รีบว่ามาสัส!!"


"กูแค่จะบอกว่าพวกกูจะออกไปหาอะไรแดกกัน มึงจะไปด้วยไหม?"


"ไม่วะ!! กูจะนอน...." ผมตอบมันไปครับ ที่จริงตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์ทำอย่างอื่นล่ะ


"เออๆ ตามใจมึงแล้วกัน แล้วนี่เฮียไปไหนวะ ไม่เห็นได้ยินเสียงเลย"


"ไม่อยู่ มันออกไปทำธุระข้างนอก" ผมตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย


"ธุระอะไรวะ? ทำไมพวกเฮียฟิวไม่ไปด้วยวะ!!"


"มึงรู้ได้ไงว่าพี่ฟิวเขาไม่ได้ไปกับมัน มึงมีตาทิพย์รึไงสัส!!"


"อ้าว!! จะไม่ให้กูรู้ได้ไง ก็วันนี้พวกกูนัดกินข้าวกับพวกเฮียฟิวครบแก๊งค์" ผมขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยิน


"พี่มันคงไม่ทำธุระให้ป๊ามันมั้ง" ผมตอบมันไป


"เออๆ ก็คงงั้นแหละ งั้นกูไม่กวนมึงล่ะ แต่ถ้ามึงเปลี่ยนใจก็โทรมาแล้วกัน"


"เออๆ ขอบใจที่ชวนวะ!"


"อืม... งั้นแค่นี้ก่อนนะเว้ย พวกเฮียเขามากันแล้ว บายวะเพื่อน"


"เออ... บาย"


"แล้วไอ้ป๋ามันไปทำธุระกับใครวะ?" ผมพูดพรึมพรำกับตัวเอง




ผมวางโทรศัพท์ไว้ข้างตัวก่อนจะทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาอีกครั้ง กำลังคิดว่าไอ้ป๋ามันไปทำธุระอะไรกันแน่ ทำไมถึงอยู่รอบอกผมไม่ได้ ปกติมันจะไปไหนมันต้องบอกผมเองตลอด แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ แล้วมันจะไปไหนของมันวะ ผมกำลังนอนคิดไปเพลินๆ ก็ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหามันครับ




ท่านกำลังเข้าสู่บริการรับฝากข้อความของหมายเลย 081-556xxxx




ไอ้ป๋ามันปิดเครื่องครับ ติดต่อไม่ได้ มันทำธุระอะไรของมันวะ ถึงขั้นต้องปิดเครื่องเลยเหรอวะ!! หรือมันจะอยู่ในพื้นที่อัพสัญญาณเลยโทรไม่ติดวะ ผมได้แต่คิดใจในครับ ผมลองโทรกลับไปหามันอีกครั้งก็ได้ยินระบบตอบรับอัตโนมัติเหมือนเดิมเป็นครั้งที่สอง ผมวางโทรศัพท์ลงที่เดิมแล้วนอนคิดว่า... ตอนนี้ไอ้ป๋ามันอาจกำลังคุยธุระสำคัญมากอยู่ก็ได้ เลยต้องปิดเครื่องตามมารยาท




"คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง!! เดี๋ยวค่อยโทรหามันอีกทีแล้วกัน"




ผมนอนมองนาฬิกาที่กำลังเดินไปเรื่อยๆ ผ่านไปครึ่งชั่วโมงผมก็ลองโทรไปหามันอีกครั้ง เหมือนเดิมครับ มันยังคงติดต่อไม่ได้เหมือนเดิม อ่ะ! มันคงติดธุระอยู่จริงๆ แหละ งั้นนอนรอมันโทรกลับมาแล้วกัน ที่เบอร์ของมันคงจะขึ้นชื่อผมอยู่เพราะผมโทรหามันไม่ติด มันทำธุระเสร็จคงจะรีบโทรกลับมาหาผมเองแหละ ผมรอมันครับ... รอจนผมเผลอหลับไป




ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็บ่ายโมงกว่าแล้วครับ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูเบอร์ก็ไม่เห็นมีเบอร์ไอ้ป๋าโทรมาหาผมเลยครับ ผมเลยกดโทรออกไปหามันอีกครั้ง




/ท่านกำลังเข้าสู่บริการรับฝากข้อความของหมายเลข 081-556xxxx/




ผู้หญิงคนเดิมพูดครับ คิ้วผมเริ่มขมวดด้วยความสงสัย ไอ้ป๋ามันเงียบจนเกินไปครับ เงียบจนผมไม่ชิน มันไม่เคยเงียบกับผมนานอย่างนี้มาก่อน ยกเว้นตอนที่เราทะเลาะกันครั้งนู้นนะครับ ผมรู้สึกเป็นห่วงมันขึ้นมาซะงั้น แถมไม่รู้อีกว่าตอนนี้มันอยู่ส่วนไหนของกรุงเทพฯ ครับ




"เอาไงดีวะ?" ผมนั่งถามตัวเองไปก็คิดไป


"งั้นโทรถามพี่ฟิวแล้วกัน" ว่าแล้วผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาพี่ฟิวครับ



Tru.... Tru....




"ฮัลโหล ว่าไงน้องมิน?" พี่ฟิวรับสายผมแล้วครับ


"พี่ฟิวพอจะรู้ไหมว่าพี่ทิวมันไปไหน? ผมโทรหาพี่มันก็ไม่ติด ผมติดต่อมันไม่ได้เลยครับ"


"เอ่อ... มินมันลองโทรดูใหม่รึยัง? พี่ว่ามันน่าจะอยู่พื้นที่อัพสัญญาณก็ได้นะ เพราะพี่ก็โทรหามันไม่ติดเหมือนกัน"


"อ้าว!! พี่ก็โทรไม่ติดเหรอครับ งั้นพี่พอจะรู้ไหมครับว่าวันนี้พี่ทิวมันไปทำธุระที่ไหน?"


"เอ่อ... พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน วันนี้พี่ยังไม่ได้คุยกับมันเลย เอางี้!! เดี๋ยวพี่โทรหามันติด พี่จะบอกมันให้รีบโทรหาน้องมินเลยดีไหม?"


"ดีครับพี่ งั้นผมรบกวนพี่ด้วยนะครับ"


"เฮ้ย!! ไม่เป็นไร กันเองไอ้น้อง เดี๋ยวพี่ลองโทรหามันก่อนนะ มินก็หาข้าวกินด้วยล่ะ นี่ก็บ่ายโมงแล้ว เดี๋ยวมันรู้มันจะโวยวาย"


"ครับๆ งั้นผมฝากด้วยนะพี่ เดี๋ยววางสายแล้วผมจะโทรสั่งข้าวมากินบนห้องครับ"


"โอเคๆ ดีมากไอ้น้อง ดูแลตัวเองด้วย อย่ามัวแต่ห่วงไอ้ทิวมัน เพื่อนพี่มันถึก ไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอก"


"ครับพี่ ถ้าพี่โทรหามันติดแล้วอย่างลืมให้พี่มันโทรหาผมด้วยนะครับ"


"อืมๆ ได้ซิ เดี๋ยวพี่บอกมันให้"


"ครับๆ ขอบคุณมากครับพี่"


"อืม... งั้นแค่นี้ก่อนนะ พอดีพี่ติดธุระนะ ต้องไปดูงานให้ที่บ้านนะมิน"


"ครับๆ สวัสดีครับ"


"อืม... หวัดดี"




ผมวางสายจากพี่ฟิวไปก็กดโทรศัพท์โทรสั่งข้าวมากิน เพราะเดี๋ยวไอ้ป๋ามันรู้ว่าผมกินข้าวไม่ตรงเวลามันจะดุผมครับ ระหว่างรออาหารมาส่ง ผมก็มองโทรศัพท์ไปกดโทรศัพท์ไป ก็ยังติดต่อมันไม่ได้เหมือนเดิมครับ เฮ้อออ.... เดี๋ยวกินข้าวเสร็จค่อยโทรหามันอีกทีแล้วกัน ผมนั่งกินข้าวผัดปูกันแกงจืดที่สั่งจากร้านอาหารข้างล่างขึ้นมากินครับ รสชาติก็พอใช้ได้ แต่อร่อยไม่เท่าอาหารที่ไอ้ป๋าทำให้ผมกินหรอกครับ ของไอ้ป๋าอร่อยกว่าเยอะ ผมนั่งกินข้าวไปเรื่อยๆ จนอิ่ม พอกินอิ่มแล้วผมก็เอาถุงพาสติกครอบจานเอาไว้บนถาดที่เขาถือมาส่งนั้นแหละครับ แล้วกดโทรศัพท์ลงไปบอกให้เขาขึ้นมาเก็บจานได้ ตอนนี้ผมมองดูนาฬิกาก็เกือบจะบ่ายสามโมงแล้วครับ ผมนั่งรอว่าเมื่อไหร่ไอ้ป๋าจะโทรหาผมสักที ไม่รู้ว่าพี่ฟิวโทรหามันติดรึยัง ผมนั่งคิดไปเรื่อยๆ เอนตัวลงนอนแล้วก็เผลอหลับไปครับ





ผมตื่นมาอีกทีแม่งก็เกือบทุ่มล่ะ ไอ้ทิวก็ยังไม่มาเลยครับ ไอ้ปงไอ้ป๋าไม่เรียกแม่งล่ะ!! อารมณ์เสียว่ะ ปล่อยให้ผมรอแม่งทั้งวัน ติดต่อก็ไม่ได้ เนี้ยะ!! ผมแม่บกดโทรศัพท์ยิกๆๆ เลย โทรไปก็ไม่ติดอีกแหละ!! โมโหจนแทบจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งอยู่ล่ะ ผมนั่งคิดอยู่นานก็นึกขึ้นได้ แม่ง!! ทำไมถึงเพิ่งคิดออกวะ!! ผมน่าจะโทรถามไอ้เก่งตั้งนานล่ะ อย่างน้อยมันก็ต้องโทรไปสั่งงานไอ้เก่งให้ดูร้านให้มันแน่ๆ ครับ พอคิดขึ้นได้อย่างนั้น ผมก็รีบกดโทรศัพท์โทรหาไอ้เก่งทันที




Tru.... Tru.....



"สวัสดีครับคุณมิน..." ผมรอสายอยู่สักพักไอ้เก่งมันก็รับสายผมครับ


"ทำไมมึงรับโทรศัพท์ช้านักวะ?!!!!" ผมขึ้นเสียงใส่มันอย่างลืมตัว


"เอ่อ... พอดีผมกำลังคุมเด็กที่ร้านทำงานอยู่นะครับคุณมิน คุณมินมีอะไรรึป่าวครับ?"


"เออ!! กูจะถามว่านายมึงเข้าไปที่ร้านบ้างไหมวะ?!!!"


"เอ่อ... ผมยังไม่เห็นนายเข้ามาเลยนะครับ คุณมินมีอะไรรึป่าวครับ?"


"แล้วนายมึงมันโทรหามึงบ้างไหมวะ?!!!" ผมถามต่อ


"ไม่ครับ วันนี้นายยังไม่ได้โทรหาผมเลยครับคุณมิน" ไอ้เก่งมันตอบครับ เป็นไปได้ไงว่ะที่มันจะไม่โทรสั่งงานไอ้เก่ง ผมแม่งโคตรสงสัยเลยครับ


"มึงแน่ใจนะ ว่าที่มึงตอบกูคือเรื่องจริง?"


"จริงครับคุณมิน นายยังไม่ได้โทรหาผมเลยจริงๆ นะครับ"


"เออ!! ก็แล้วไป!! ถ้านายมึงเข้ามาที่ร้านมึงโทรรายงานกูด้วย รู้ไหมวะ?!!"


"ครับๆ เดี๋ยวผมจะรีบโทรหาคุณมินเลยครับ ถ้านายเข้ามาที่ร้านครับ"


"เออๆ งั้นแค่นี้แหละ กูต้องทำอย่างอื่นต่อ" อย่างอื่นที่ว่าก็คือโทรตามตัวมันนี่แหละครับ มันหายหัวไปไหนวะ!!!


"ครับคุณมิน สวัสดีครับ"


"เออ!! แค่นี้แหละ!!!"



ตู๊ด.... ตู๊ด.... ตู๊ด.....





ผมวางสายจากไอ้เก่งแล้วก็นั่งคิดไปเรื่อยว่าจะถามใครต่อดี ผมจึงตัดสินใจโทรหาพี่เนย์ พี่มาร์ พี่ปู แต่ผมโทรเข้าเครื่องพี่โจนะครับ แล้วขอสายพี่ปูครับ ผมไล่โทรถามทุกคนก็ตอบคำตอบเดียวกันคือ... ไม่รู้อ่ะ ไม่เห็นนะ วันนี้ยังไม่ได้คุยกับมันเลย แม่ง!! ผมโคตรหงุดหงิดเลยครับ มันไปไหนก็น่าจะโทรกลับมาบอกผมสักคำ นี่มันเล่นหายไปทั้งวันเลยอ่ะ ผมโทรถามถึงมันกับคนอื่นจนเวลาล่วงเลไปสี่ทุ่มกว่า... ผมไม่รู้จะทำยังไงต่อดีครับ คิดไม่ออกจริงๆ จนในที่สุดผมก็ตัดสินใจโทรหาคนๆ นี้เป็นคนสุดท้ายครับ




Tru.... Tru....



ผมรอสายอยู่ไม่นานนักก็มีคนรับสาย....



"สวัสดีครับ..."


"เอ่อ... คุณพ่อเหรอครับ ผมมินเองนะครับ" ผมโทรไปหาพ่อไอ้ทิวมันครับ


"อ้าว!! มินเองเหรอ มีอะไรรึเปล่า?"


"ผมโทรมารบกวนคุณพ่อรึเปล่าครับ นี่ก็ดึกมากแล้ว...."


"ไม่รบกวนหรอก พ่อกำลังนั่งอ่านหนังสือเพลินๆ จนลืมเวลาไปเลย นี่ถ้ามินไม่โทรมาพ่อก็ไม่รู้หรอกว่ามันดึกมากแล้ว หึหึ"


"อ่อครับ... ผมขอโทษด้วยนะครับที่โทรมาดึกๆ อย่างนี้"


"ไม่เป็นไรๆ ว่าแต่เรามีอะไรล่ะ ไอ้ลูกตัวดีมันก่อเรื่องอะไรรึเปล่า?"


"ไม่ครับ ไม่มีครับ... ผมแค่อยากจะโทรมาถามพ่อว่าวันนี้พี่ทิวได้เข้าไปที่บ้านบ้างรึเปล่าครับ?"


"อ่อ! เจ้าทิวนะเหรอ? ไม่นิ วันนี้มันไม่ได้เข้ามาที่บ้านนะ ถ้ามันเข้ามาพ่อก็ต้องเห็น เพราะวันนี้พ่ออยู่บ้านทั้งวัน"


"อ่อ... งั้นเหรอครับ"


"อืม... ทำไม มีอะไรกันรึเปล่า?"



"เปล่าครับ ไม่มีอะไรครับพ่อ ผมแค่โทรมาถามเฉยๆ นะครับ พอดีวันนี้ผมกลับมาบ้านผมครับ โทรหาพี่ทิวไม่ติด เลยลองโทรมาถามพ่อดูนะครับ เผื่อพี่ทิวจะกลับไปที่บ้านครับ" ผมต้องโกหกออกไปครับว่าเราอยู่กันคนล่ะที่ครับ เพื่อไม่ให้พ่อมันผิดสังเกตุครับ ผมกลัวจะทำให้ท่านเป็นห่วงมันตามผมไปด้วย เพราะผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมคิดไว้มันเป็นเรื่องจริงรึเปล่า หรือผมเป็นคนคิดมากไปเอง



"อ๋อ... มันไม่ได้มาหรอก แต่ถ้าพ่อเห็นมันจะให้โทรหาเราแล้วกัน"


"ครับพ่อ ขอบคุณมากนะครับ"


"อืมๆ ไม่เป็นไร"


"เอ่อ... งั้นผมไม่รบกวนแล้วครับ พ่อจะได้พักผ่อนครับ"


"โอเคๆ พ่อก็เริ่มง่วงแล้วเหมือนกัน ไว้ว่างๆ ก็พากันเข้ามาที่บ้านบ้างนะ"


"ครับพ่อ สวัสดีครับ"


"เออๆ สวัสดีๆ...."




หลังจากผมว่าสายจากพ่อไอ้ทิวไปแล้ว ผมก็กดโทรหาพี่ฟิวอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นน้องฟี่รับครับ น้องบอกผมว่า... พี่ฟิวหลับไปแล้วครับ แล้วน้องยังถามผมด้วยว่ามีอะไรด่วนรึเปล่า เดี๋ยวน้องจะปลุกให้พี่ฟิวให้ ผมก็ตอบไปว่าไม่มีครับ ผมไม่อยากจะรบกวนพี่ฟิวเหมือนกันครับ เพราะนี่ก็ดึกมากแล้วด้วย ผมเลยลองกดโทรศัพท์หามันอีกครั้ง




/ท่านได้เข้าสู่ระบบฝากข้อความของหมายเลข 081-556 xxxx/ ตี๊ดดด....




"ทิว!! มึงอยู่ไหนวะ? ทำไมไม่เปิดโทรศัพท์วะ!! ได้ยินข้อความจากกูแล้วโทรหากูด้วย!!!" ผมพูดใส่ระบบอัดเสียงข้อความเสียงดังลั่น ถ้ามันได้ฟังมันจะรู้ทันทีเลยว่าผมกำลังโกรธมันมากแค่ไหนครับ




ผมนี่รออย่างกระวนกระวายใจอยู่เกือบชั่วโมง นั่งมองโทรศัพท์สลับกับนาฬิกาบนมือถือ ตอนนี้ก็เกือบเที่ยงคืนแล้วครับ ผมยังไม่เห็นวี่แววว่ามันจะกลับมาเลย ผมทนรออีกต่อไปไม่ไหวแล้วครับ ถ้าผมนั่งรอมันอีกเพียงแค่ห้านาทีผมต้องเป็นบ้าก่อนแน่ๆ ผมจะออกไปตามหามันครับ





ผมเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดในห้องนอน คว้ากุญแจรถกับกระเป๋าตังค์ได้ก็เดินออกมาหยิบโทรศัพท์ที่วางทิ้งไว้บนโซฟา ก่อนจะเดินออกไปจากห้องแล้วมุ่งตรงไปที่รถอีกคันที่จอดไว้ลานจอดรถชั้นสองของคอนโด ผมกดปลดล็อครถก่อนจะแทรกตัวเข้าไปนั่งประจำที่คนขับแล้วสตาร์ทรถแล้วขับออกไปทันที ที่แรกที่ผมจะไปคือที่ร้านครับ ถึงไอ้เก่งจะบอกว่ามันไม่ได้เข้าไปที่ร้านผมก็อยากไปดูให้เห็นกับตาของผมเอง ผมขับรถไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็มาถึงที่ร้าน ดึกแล้วครับ ถนนเลยค่อนข้างโล่ง ดีครับผมไม่อยากเสียเวลา ถ้ารถติดๆ ผมต้องเป็นบ้าตายอยู่ในรถแน่ๆ ผมจอดรถไว้ที่ประจำ มองหารถไอ้ทิวก็ไม่มีครับ ผมเลยเดินตรงดิ่งขึ้นไปบนห้องทำงานของมันทันที โดยไม่สนใจเสียงไอ้เก่งที่วิ่งเข้ามาทักทายผม ผมเดินดุ่มๆ โดยไม่มองใครสักคน ตอนนี้ผมไม่มีเวลามามองใครแล้วครับ ผมใช้เวลาไม่นานก็เดินมาจนถึงหน้าห้องทำงานครับ ผมเปิดเข้าไปก็พบแค่เพียงความว่างเปล่า เดินตรงเข้าไปเปิดดูในห้องก็ว่างเปล่า มันไม่อยู่ที่นี่จริงๆ ครับ




"คุณมินครับ..." ไอ้เก่งวิ่งตามผมเข้าแล้วเรียกผม


"นายมึงอยู่ไหนวะ?!! มึงเห็นมันไหม มันไม่รับโทรศัพท์กูเลยไอ้เหี้ย!!!" ผมสถบออกมาเสียงดัง ไอ้เก่งสะดุ้งเลยครับ


"นายไม่ได้มาที่ร้านจริงๆ ครับคุณมิน"


"แล้วมันไปไหนวะ!!! กูจะบ้าตายอยู่แล้วเนี้ยะ โธ่โว๊ย!!!!"


"คุณมินใจเย็นๆ ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมเอาน้ำมาให้นะครับ"



"ไม่ต้อง!!! กูไม่กิน!! กูจะกลับแล้ว" ผมเดินออกผ่านไอ้เก่งออกไปเลยครับ มันก็วิ่งตามมาส่งผมที่รถนะครับ แต่ผมหยุดชะงักแล้วมองไปที่โกดังหลังร้าน ผมเดินดิ่งไปเลยครับ ผมไม่รู้หรอกนะว่ามันอยู่ในนั้นรึเปล่า จะอยู่หรือไม่อยู่ก็ขอดูให้เห็นกับตาดีกว่าครับ แต่หน้าโกดังไม่มีใครอยู่นะครับ



"ไอ้เก่งมึงเปิดประตูให้กูดิ๊!!"


"ครับๆ ได้ครับคุณมิน" ไอ้เก่งรีบเร่งฝีเท้านำหน้าผมไปแล้วเปิดประตูโกดังตามคำสั่งของผมครับ ผมเดินผ่านประตูเข้าไป กวาดสายตามองหาไอ้ทิว





"แม่งเฮ้ย!! มันอยู่ไหนของมันวะ!!!"





หลังจากผมเดินหามันจนทั่วบริเวณร้าน ผมก็โทรหาพี่เนย์อีกครั้งว่าติดต่อมันได้รึเปล่า พี่เนย์ก็บอกว่าพี่เขายุ่งๆ นะครับ ผมเลยขอขับรถไปหาพี่เนย์ที่โรงพยาบาลครับ ไปถามด้วยตัวเองดีกว่า คืนนี้พี่เนย์ยังอยู่ที่โรงพยาบาลครับ มีผ่าตัดเคสด่วน ผมนั่งรอพี่เนย์จนออกมาจากห้องผ่าตัดครับ




"โทษทีมิน รอพี่นานไหม?"


"ไม่นานเท่าไหร่ครับ" ผมต่อพี่เนย์หลังจากนั่งรอเกือบชั่วโมงครึ่งครับ เพราะตอนที่ผมโทรมาพี่เนย์กำลังจะเข้าผ่าตัดคนไข้พอดี กว่าผมจะขับรถมาถึงโรงพยาบาลพี่เนย์ก็เข้าห้องผ่าตัดไปได้สิบห้านาทีแล้วครับ


"เออๆ โทษทีๆ พี่มีเคสด่วนจริงๆ ว่าแต่มินมีอะไรกับพี่รึเปล่าหรือจะถามพี่เรื่องเมื่อตอนบ่าย?"


"วันนี้พี่ทิวมันโทรหาพี่รึเปล่าครับ?" ผมถามคำถามเดิมกันพี่เนย์ครับ


"ไม่นิ วันนี้พี่ยุ่งทั้งวันยังไม่ได้คุยกับมันเลย อ้าว!! มินยังโทรหามันไม่ติดอีกเหรอ?"


"วันนี้มันบอกผมว่ามันจะไปทำธุระครับพี่ ตั้งแต่เช้ามันยังไม่กลับมาเลย มันเขียนบอกผมว่าจะกลับเย็นๆ แต่ผมยังไม่เห็นมันกลับมาเลยครับ ผมทนรอไม่ไหวเลยขับรถออกมาตามหามันอ่ะพี่"


"เฮ้ย!! ใจเย็นๆ มิน พี่ว่ามันไม่ได้เป็นอะไรหรอก แล้วนี่โทรถามไอ้ฟิวมันรึยัง?"



"โทรแล้วครับ พี่ฟิวบอกว่าจะลองโทรให้ ผมโทรไปหาพี่ฟิวอีกทีน้องฟี่รับ น้องบอกว่าพี่ฟิวหลับไปแล้วครับ ผมเลยไม่กล้ารบกวน ผมเลยโทรหาพี่อีกครั้ง เผื่อมันจะโทรมาหาพี่บ้าง ผมเลยขับรถมาหาพี่ที่โรงพยาบาลนี่แหละครับ"



"อ้าว!! ทำไมมันทำอย่างนั้นว่ะ เอาอย่างนี้ไหม มินกลับไปรอไอ้ทิวมันที่คอนโดก่อน ถ้ามันกลับมาจะได้รู้ไง เดี๋ยวพี่จะลองโทรตามมันอีกที แล้วให้พวกเพื่อนๆ ช่วยกันตามหามันให้"


"แต่ผมอยากไปตามหามันครับพี่ พักนี้มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นบ่อยๆ ผมเป็นห่วงมันครับ"


"เฮ้ย!! ใจเย็นๆ เชื่อพี่ เดี๋ยวพี่จะช่วยมินตามหามันเอง" พี่เนย์ตบไหล่ผมปุๆ เพื่อให้กำลังใจผมครับ


"ขอบคุณครับพี่ งั้นผมจะทำตามที่พี่บอกแล้วกันครับ ผมขอโทษด้วยนะครับที่มากวนเวลาทำงานของพี่นะครับ"


"เฮ้ย!! ไม่เป็นอะไร มีอะไรก็บอกพี่ได้ พี่ยินดีช่วยมินอยู่แล้ว"


"ครับพี่เนย์ ขอบคุณมากครับ"


"เออๆ งั้นกลับไปพักผ่อนก่อน เดี๋ยวพี่ได้เรื่องแล้วจะโทรหามินอีกที"


"ครับพี่ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ สวัสดีครับ"


"อืม ขับรถดีๆ ล่ะ อย่าขับเร็วมากล่ะ"


"ครับพี่... ขอบคุณมากครับที่เป็นห่วงผม"




หลังจากผมคุยกับพี่เนย์เสร็จก็ขับรถกลับคอนโดตามที่พี่เนย์บอก ผมโทรหาพวกไอ้ทีนว่าผมกำลังตามไอ้ทิวมันอยู่ครับ พวกมันก็เป็นห่วงเฮียมันไม่เหมือนกัน มันบอกว่ามันจะมาช่วยผมตามอีกแรง แต่ผมห้ามพวกมันไว้ เพราะผมจะกลับไปรอมันที่คอนโดครับ ถ้าผมรอถึงพรุ่งนี้เช้าแล้วมันยังไม่กลับ ผมจะออกไปตามหามันอีกที





"มึงอยู่ไหนวะทิว? เหี้ยเฮ้ย!!!"




TBC.

ขอโทษที่มาช้านะคะ แต่ยังไงก็มาเนอะ มาต่อจนจบแน่นอนค่ะ ตามสัญญา

ถ้าใครเจอคำผิดบอกด้วยน้าา... จะขอบคุณมากๆ เลยค่ะ 

เปิดจอง ไอ้ป๋าขาโหดแล้วจ้า..❤ คลิ๊กเลย❤

[iceman555]

 

[วายซ่า]

ป๋าหายแบบมีพิรุธ  รีบกลับมาก่อนน้องมินจะอกแตกตายซะก่อนนะป๋านะ   

[Nus@nT@R@]

ทิวหายไปไหน???

[Yara]

เอ้า ป๋าทิวหายไปไหนล่ะนี่ ถ้าเกิดหายไปเพราะเรื่องที่เป็นอันตราย จะโดนน้องโกรธเอาละ

[meepooh2499]

ถ้าป๋ายังไม่รีบกลับ มีถึงขั้นเลือดออกแน่

[boonpa]

  กลับมาเจอมินจัดชุดใหญ่แน่

[❣☾月亮☽❣]

   รอน้องมินจัดหนัก

[Star_ss]

★.:***♡มหาลัยวุ่นรัก♡...เดอะ ซีรี่ย์❥***:.★
เรื่อง
♡.:*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด*:.★❥
❤❤❤❤❤❤❤❤❤

ตอนที่ 52 (ทิวVSมิน) กูก็ห่วงมึง

พาร์ททิว




วันนี้ทั้งวันของผมใช้เวลาหมดไปกับการตามหาคนที่มันทำร้ายเมียผมครับ หลังจากได้รับข้อมูลจากไอ้ฟิวว่าคนๆ นั้นคือใครผมก็รีบออกจากคอนโดแล้วเริ่มตามหามันทันที ไอ้ฟิวมันจะจัดการให้ผมนะครับ แต่ผมอยากจัดการเองมากกว่าครับ ผมให้เพื่อนๆ ทุกคนของผมปิดปากเงียบเกี่ยวกับเรื่องนี้ แล้วให้ลูกน้องของผมตามผมมาด้วยสามคน แต่หนึ่งในนั้นไม่มีไอ้เก่งนะครับ ผมบอกไอ้เก่งมันคอยดูร้านแทนผม แล้วสั่งให้ไอ้เก่งส่งเด็กสองคนไปเฝ้ามินมันที่หน้าคอนโดโดยไม่ให้มินมันรู้ตัว ห่วงมันก็ห่วงครับ แต่เรื่องนี้ผมก็ต้องรีบจัดการให้จบ เพื่อความปลอดภัยของมันไงครับ เพราะผมคงทนไม่ได้แน่ๆ ถ้าต้องมีเรื่องเกิดขึ้นกับมันอีก




ผมตั้งใจว่าถ้าจัดการเรื่องนี้เสร็จแล้วจะรีบกลับไปหามินมันให้ทันตอนเย็นครับ แต่นี่ผมตามหาตัวคนทำเลวๆ กับเมียผมตั้งแต่เช้าจนตอนนี้เกือบตีสี่แล้วยังไม่เจอตัวเลยครับ ผมว่ามันคงไหวตัวทันครับ เพื่อนๆ ผมก็โทรมาหาผมกันใหญ่ ผมให้มันโทรเข้าเบอร์ลูกน้องผมนะครับ เพราะผมปิดเครื่องเอาไว้จะได้จัดการเรื่องนี้ให้สะดวกขึ้น พวกเพื่อนๆ ผมมันรุมด่าผมเละเลยครับ ว่าทำให้มินมันเป็นห่วงจนต้องออกตามหาผมไปทั่ว จนทำให้พวกมันลำบากใจไม่อยากโกหกมินครับ นี่ไอ้ฟิวก็เพิ่งโทรมาถามผมว่าอยู่ไหน ด่าๆ ผมเสร็จมันก็วางสายไป ถัดมาก็ไอ้มาร์ต่อมาก็ไอ้เนย์ ไอ้เนย์นี่สวดผมยาวสุดเลยครับ มันบอกว่าสงสารน้องมินของมัน เพราะมินมันเป็นห่วงผมมากจริงๆ ได้ฟังแล้วก็แอบยิ้มครับ คิดแล้วก็แอบเสียวสันหลังเหมือนกัน งานนี้คงต้องเคลียร์กันยาว ไม่รู้ว่ามันจะโกรธผมมากแค่ไหน แต่ตอนนี้ผมอยากเห็นหน้ามันแล้วครับ คิดถึงมันว่ะ ผมขับรถมาถึงคอนโดก็รีบสั่งงานลูกน้องผมครับ ผมสั่งให้มันไปเฝ้าที่นั่นไว้ มีอะไรให้รายงานผมทันที ผมกดเปิดเครื่องมือถือของผมได้ไม่นานสายแรกที่โทรมาก็เป็นสายของไอ้เนย์ครับ เพราะผมบอกพวกมันว่าจะเปิดเครื่องแล้ว มีอะไรให้โทรเข้าเครื่องผมได้เลย




ครืดดด.... ครืดดด....



"เออ... ว่าไง?"


"มึงอยู่ไหนแล้วไอ้สัส!! กูโทรหาน้องมินแล้วไม่มีคนรับเลยวะ!!"


"มึงโทรหามันเมื่อไหร่?" ผมรีบลงจากรถแล้วเดินตรงไปที่ลิฟท์ทันที


"เมื่อกี้นี้เอง กูเห็นน้องมินเงียบๆ ไปก็เลยลองโทรหาอีกที แต่น้องมันไม่รับสายกูวะ มึงอยู่ไหนแล้ววะ? รีบๆ กลับไอ้สัส!! กูสงสารน้องกู" ไอ้เนย์มันด่าผมรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ครับ ขนาดมันยุ่งมากอยู่แล้วมันยังมีเวลาโทรด่าผมเลยครับ


"เออๆ กูถึงคอนโดแล้วเนี้ยะ!!" ผมรีบก้าวขาให้ยาวที่สุดจนไปหยุดยืนอยู่หน้าห้องตัวเอง


"เออ!! วันหลังอย่าทำอย่างนี้อีก กูสงสารน้องกูไอ้เหี้ย!! แม่งมันโคตรร้อนใจเลยพอรู้ว่าติดต่อมึงไม่ได้ น้องมันก็ยิ่งหน้าเสียเลยแม่ง!!"


"เออๆ น้องที่มึงพูดถึงก็เมียกูไหมสัส!! แค่นี้!! เดี๋ยวกูเข้าไปดูมินมันก่อน"


"อืม... แค่นี้แหละ กูก็จะทำงานเหมือนกัน คนไข้เยอะฉิบหาย!!"


"เออ!! ขอบใจมึงมากว่ะที่เป็นห่วง"


"กูห่วงน้องสะใภ้กูไอ้ห่า!! แค่นี้นะ บาย!!"



ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด......





ไอ้เนย์แม่งด่าผมเสร็จก็ตัดสายผมไปเลยครับ แต่ตอนนี้ผมว่าผมต้องเข้าไปหามินมันก่อน ทำไมไอ้เนย์มันถึงบอกว่าโทรหามินมันแล้วไม่มีคนรับ ผมล้วงกุญแจห้องแล้วไขเปิดห้องด้วยความร้อนใจ ทั้งห้องตกอยู่ในความมืดไฟไม่ได้เปิดสักดวงเลยครับ ผมคลำหาสวิตช์ไฟแล้วกดเปิด แสงสว่างจากหลอดไฟก็สว่างจ้าขึ้นมาทันที ภาพที่ผมกำลังเห็นอยู่ตรงหน้าคือมินมันนอนฟุบหน้าหลับอยู่บนโซฟาครับ ในท่ากึ่งนั่นกึ่งนอนขดตัวอยู่บนโซฟา เอาหน้าซุกที่ไว้บนแขนตัวเองแล้ววางพาดบนพนักพิงอีกที ผมปิดประตูแล้วเดินเข้าไปใกล้ๆ มันครับ ก่อนที่ผมสอดแขนเข้าไปใต้ข้อพับขาแล้วใช้อีกข้างประคองไว้ที่ด้านหลัง จนทำให้มินมันสะดุ้งขึ้นด้วยความตกใจจนตื่นขึ้นมานั่งมองผมด้วยสายตาที่แดงก่ำ




"ไปนอนในห้องป่ะ เดี๋ยวกูอุ้มมึงเอง" ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง แต่ใจผมโคตรสั่นเลยครับ ผมเห็นสภาพมันแล้วผมรู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่ปล่อยมันไว้คนเดียวแบบนี้


"มึงไปไหนมา!!!!" มินมันตะคอกใส่ผมเสียงดัง


"ไปนอนก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเล่าให้ฟัง" ผมพูดบอกแล้วเดินเข้าไปหามัน


"กูถามว่าไปไหนมา!!!" ผมยืนนิ่งมองหน้ามันที่กำลังโกรธสุดๆ จนตัวมันสั่นทั้งตัวด้วยความโกรธเลยครับ


"มิน... ไปพักผ่อนก่อน แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้กูจะเล่าให้ฟัง" ผมเดินเข้าไปปหามันอีกครั้งแล้วจับที่แขนมัน


พลั่ก!!!



"มึงไม่ต้องเข้ามาใกล้กู!! มึงจะไปไหนก็ไปเลย!! ไม่ต้องมาสนใจกูอีก!!!" มินมันผลักผมออกจากมันจนผมเซไปข้างหลังเล็กน้อย ผมรู้ครับว่าครั้งนี้ผมผิดที่ทำให้มันเป็นห่วง แต่ตอนนี้ผมไม่อยากให้มันโกรธผมไปมากกว่านี้อีก ผมแม่งไม่น่าใจร้อนไปคนเดียวโดยที่ไม่บอกมันเลยครับ


"มิน... มึงใจเย็นๆ ก่อน เดี๋ยวกูจะเล่าให้มึงฟังอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เข้าห้องไปนอนก่อนป่ะ" ผมเดินเข้าไปหามันอีกครั้ง มินมันยืนนิ่งมองผมด้วยสายตาที่โกรธจัดเหมือนเดิม



พลั่ก!!!



"ปล่อยกู!!! ถ้ามึงไม่เห็นว่ากูสำคัญสำหรับมึงก็อย่ามายุ่งกับกู!! มึงจะไปไหน ไปทำอะไรก็เชิญเลย!! กูไม่สำคัญอะไรสำหรับมึงอยู่แล้วนิ!!"


"ไม่ใช่อย่างนั้นมิน มึงกำลังเข้าใจกูผิด กูแค่...."


"หึ!! ตลกฉิบหาย!! กูเป็นห่วงมึงแทบตาย แต่มึงกลับไม่คิดเลยว่ากูจะรู้สึกยังไง ที่มึงหายไปแล้วติดต่อไม่ได้เลยอย่างนี้!! มึงมันบ้าไอ้ทิว!! กลับมาก็ดีแล้ว กูจะได้ไปซะที" พูดจบมันก็เดินสวนผมแล้วเดินตรงไปที่ประตูเลยครับ


"เดี๋ยว!! มึงจะไปไหนมิน?!!!" ผมคว้ามือไปจับที่ต้นแขนมันไว้แน่นจนมันเซตามแรงดึงของผม


"ปล่อยกูทิว!! กูไม่อยากเห็นหน้ามึงตอนนี้!!" มันพูดจบก็หันหน้าหนีผมไปอีกทาง


"กูไม่ให้มึงไปไหนทั้งนั้น!" ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง พูดบอกมันทั้งๆ ที่มันยังคงยืนหันหลังให้ผม


"กูขอเวลาสักพักนะทิว ตอนนี้กูไม่พร้อมจะมองหน้ามึงจริงๆ ทิว ให้กูไปเถอะ!"


"ไม่ได้!! กูไม่ให้มึงไป มึงต้องอยู่กับกูมิน กูขอโทษที่กูออกไปโดยที่ไม่ได้บอกมึงบอก ขอโทษที่ทำให้มึงเป็นห่วง.. กูรู้ว่ากูผิดไงมิน มึงยกโทษให้กูนะ ต่อไปกูจะไม่ทำอย่างนี้อีก กูสัญญา"


"แล้วทำไมมึงไม่บอกกูก่อน!! มึงก็รู้ว่ากูเป็นห่วงมึง กูกลัวว่ามึงจะโดนไอ้เหี้ยนั่นลอบกัดเหมือนที่กูโดน กูกลัวว่ามึงจะเป็นอะไรไปโดยที่กูไม่รู้!! กูกลัวว่ามึงจะทิ้งให้กูอยู่คนเดียวไงไอ้บ้า!! กู.... กู...."



พรึ่บ!!!




ผมดึงตัวมันเข้ามากอดไว้แน่น ยิ่งมันเป็นอย่างนี้ผมยิ่งรู้สึกปวดใจฉิบหายเลยครับ ไม่คิดว่าผมจะทำให้มันเป็นห่วงและเป็นกังวลได้มากขนาดนี้ ผมน่าจะบอกมันก่อนว่าจะไปไหน ไปทำอะไร น่าจะเปิดเครื่องแล้วรับสายมันที่โทรเข้ามาหาผม อย่างน้อยมันก็ไม่ต้องกังวลแล้วขับรถออกไปตามหาผมอย่างนี้



"พอแล้วมิน... พอแล้ว กูเข้าใจแล้วว่ามึงเป็นห่วงกูมาก แต่กูก็เป็นห่วงมึงเหมือนกัน กูอยากจัดการไอ้คนที่มันทำร้ายมึงให้ได้เร็วๆ มึงจะได้ปลอดภัยไงมิน"



ปึ่ก ปึ่ก ปึ่ก......



"มึงมันบ้าไอ้ทิว!! มึงคิดว่ามึงทำอย่างนี้แล้วกูจะปลอดภัย แล้วตัวมึงล่ะ!! ถ้าพลาดขึ้นมามึงจะเป็นยังไง แล้วกูจะเสียใจแค่ไหน กูโกรธมึง!! มึงรู้ไหมว่ากูโกรธมึง!!!" มินมันทั้งทุบทั้งตีทั้งผลักผมไม่หยุด แต่ผมก็ยังกอดมันไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ผมจะไม่ยอมให้มันไปจากผมตอนนี้แน่ๆ ครับ ผมจะไม่ให้มันไปไหนทั้งนั้น


"อืม... รู้แล้วๆ กูถึงขอโทษมึงอยู่นี่ไง" ผมกอดแล้วลูบหลังมันเบาๆ เพื่อปลอบมันครับ จนมินมันยืนนิ่งไปเฉยๆ ผมเลยพูดบอกมันออกไปว่า....


"กูขอโทษที่ทำให้มึงเป็นห่วง ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วพอกูรู้ว่ามึงเป็นห่วงจนต้องขับรถออกตามหากู บอกตรงๆ นะมิน.... กูโคตรดีใจดีใจเลยว่ะ แต่กูก็โคตรปวดใจไม่แพ้กันที่ทำให้มึงกังวลขนาดนี้ ทิวขอโทษนะครับ" ผมยังคงกอดมันไว้ไม่ห่าง


"มึงกินอะไรรึยัง? หิวข้าวไหม? มีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นรึป่าว? กูเป็นห่วงมึงนะทิว ตั้งแต่ที่เราทะเลาะกันครั้งนั้นมึงก็ไม่เคยหายไปไหนโดยที่กูไม่รู้ อย่าทำอย่างนี้อีกได้ไหมทิว มีอะไรขอให้บอกกูได้ไหม? กูขอแค่นี้จริงๆ มึงทำให้กูได้ไหม?" มันผละตัวออกจากผมแล้วมองมาที่ผม


"อย่าบอกนะว่ามึงจะร้องไห้ หื้อออ...." ผมเอื้อมมือไปหยิกที่แก้มมันเบาๆ


"ทิว!!!....." ฮ่าๆๆ มันตะโกนใส่ผมเลยครับ


"อืม... รู้แล้วคร๊าบ... ต่อไปจะไม่ทำให้มึงเป็นห่วงอีกแล้วคร๊าบ..."



เพี๊ยะ!!!!



"ตลก!!! ถอยไปเลยยืนขวางทางอยู่ได้วุ้ย!!" ฮ่าๆๆ ก็ผมเห็นมันยืนตาแดงๆ ก็กลัวมันจะร้องไห้ไงครับ ผมเลยต้องพูดดักมันไว้ก่อน ผมไม่อยากเห็นมันร้องไห้ต่อหน้าผมครับ แค่เห็นมันในสภาพนี้มันก็บีบหัวใจผมพอแล้วครับ


"เดี๋ยวมิน!! ทิวอาบด้วยคร๊าบบบ....."




หลังจากผมง้อมันในห้องน้ำไปสองยกทุกอย่างก็กลับมาเป็นเหมือนปกติ มันก็บ่นๆ ผมจนผมหูชาเลยครับ ผมก็ฟังมันบ่นจนมันพอใจ ผมเห็นแผลที่มือของมันเลยได้บ่นมันกลับบ้าง แม่ง!! บอกอะไรไม่เคยฟัง บอกว่าอย่าล้างจานอีกก็ไม่เชื่อ มันดื้อไงครับ เลยได้แผลมาอย่างนี้ ผมเลยยื่นคำขาดไปอีกรอบว่าห้ามมันล้างจานอีก ถ้ามันไม่ทำตามที่ผมบอกมันเจอดีแน่!! มันก็ทำตาขวางใส่ผมนั่นแหละครับ แต่สุดท้ายก็ยอมทำตามที่ผมบอก พอเราสองคนตกลงกันเรียบร้อย เราก็มานอนกอดกันตอนพระอาทิตย์ขึ้นเนี้ยะแหละครับ หึหึ กอดใครก็ไม่อุ่นเท่าได้กอดมันจริงๆ




สรุปมินมันได้นอนแค่สามชั่วโมงก็ต้องรีบตื่นไปมหาลัย เพราะวันนี้มันนัดทำงานกลุ่มกับเพื่อนๆ มันที่มหาลัยครับ ผมเลยต้องขับรถมาส่งมันเหมือนทุกครั้ง



"ให้กูมารับกี่โมง?" ผมถามมันหลังจากจอดรถส่งมันที่หน้าคณะมันครับ


"เย็นๆ แล้วกัน รับโทรศัพท์ด้วย!!" มันทำหน้าดุใส่ผม


"หึหึ คร๊าบผม... เดี๋ยวมารับ อยากกินอะไรโทรมาแล้วกัน"


"ไม่ต้องอ่ะ นอนไปเถอะ เดี๋ยวหิวจะหาอะไรกินง่ายๆ ในมอนี่แหละ"


"อืม... ตามใจแล้วกัน"


"ขับรถดีๆ ล่ะ มึงง่วงนอนรึป่าวเนี้ยะ บอกว่าไม่ต้องมาส่งก็พูดไม่ฟัง"


"เออน่า... ไม่ง่วง ขับได้สบายมาก"


"อืม.... งั้นเดี๋ยวตอนเย็นเสร็จแล้วจะโทรหา เรื่องที่มึงพูดค้างไว้ต้องเล่าให้กูฟังให้หมด เข้าใจ๋?"


"คร๊าบ... ไปๆ ลงไปได้แล้ว รีบๆ ทำให้เสร็จล่ะไอ้แห้ง" ผมใช้มือขยี้หัวมันจนผมไม่เป็นทรง


"เฮ้ย!! อย่าเล่นดิวะ!! ไปแล้ว!! ขับรถดีๆ ล่ะ" มินมันหยิบหนังสือไว้ในมือกำลังเตรียมตัวจะลงจากรถ


"อืม.... คิดถึงมึงนะ" มินมันหันควับมามองผมทันที


"คิดถึงบ้าอะไรอีก ไป!! กลับไปได้แล้ว! อย่าให้รู้นะว่าแอบรับสาวขึ้นรถกลับไปด้วย!!"


"หึหึ.... ไอ้แห้งเอ้ย!!!"




หลังจากต่อล้อต่อเถียงร่ำลากันจนหนำใจผมก็ขับรถกลับคอนโดทันที ก่อนจะขึ้นห้องผมก็แวะซื้อของสดที่ซุปเปอร์ข้างล่างคอนโดมาเล็กน้อย ว่าจะทำของกินอร่อยๆ ให้มันกินซะหน่อยครับ มินมันจะได้อารมณ์ดี ถ้ามันรู้ว่าผมไปตามใครทั้งคืน ผมว่าผมไม่รอดแน่งานนี้ คิดแล้วเครียดดด.....



ครืดดด.... ครืดดด.....



"เออ.... ว่าไง?"


"เป็นไงบ้างวะ สรุปมึงไม่เจอตัวใช่ไหม?" ไอ้ฟิวครับ มันคงอยากรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่ผมยังไม่ได้เล่าให้มันฟัง


"ไม่เจอว่ะ กูตามหาทุกที่แล้วก็ไม่เจอ นี่กูนั่งเฝ้าหน้าคอนโดจนตีสี่ก็ยังไม่เห็นมีใครออกมา ไปเคาะห้องก็แล้ว โทรเข้ามือถือก็แล้ว หึ!! ตัดสายกูทิ้งซะงั้น ถ้ากูเจอตัวก็จะจัดให้หนักเลยสัส!!"


"เออๆ มึงใจเย็นๆ เว้ย!! ค่อยๆ คิดว่าจะเอายังไงต่อ แล้วนี่น้องมินมันเป็นยังไงบ้างวะ? เมื่อคืนก็แม่ง!! โคตรสงสารน้องมันเลยวะ เนี้ยะกูต้องให้ฟี่มันช่วยรับสายแทนกูเลยนะเว้ย!! แม่ง!! เซ็งฉิบหาย!!"


"เซ็งเหี้ยอะไรของมึง?!!" ผมถามมัน ตอนนี้ผมกำลังไขกุญแจเพื่อเข้าห้องอยู่ครับ


"เซ็งดิวะ!! กูต้องยอมทำตามใจมันสามวันเต็มๆ เพราะแม่งขู่กูว่าจะฟ้องเมียมึงว่ากูให้มันช่วยโกหกเรื่องติดต่อมึงไม่ได้ สาดดด...."


"ฮ่าๆๆ ไอ้อ่อนเอ้ย!! มึงก็ตามใจมันไปเหอะ นั่นมันก็ว่าที่เมียมึงในอนาคตนะสัส!!" ผมปิดประตูห้องเรียบร้อยก็เดินเอาของที่ซื้อมาวางไว้บนโต๊ะแล้วเก็บเข้าตู้เย็นครับ


"ไอ้เหี้ยทิว!! มึงอย่าพูดเป็นลาง แม่ง!! ยิ่งจ้องจะแดกกูทุกวันอยู่ล่ะ"


"เออๆ มึงก็ยอมๆ มันไปซะ ไอ้จูออนกูมันจะได้สมหวังซะที หึหึ" ผมขำไอ้เหี้ยฟิวฉิบหาย


"พอเลยไอ้เหี้ย!! เลิกๆ เลิกคุยเรื่องนี้ได้ล่ะ แล้วตอนนี้มึงจะเอายังไงต่อวะ?"


"เออ! มึงไม่ต้องห่วงกูให้เด็กเฝ้าที่หน้าคอนโด ถ้ามีอะไรเดี๋ยวพวกมันก็โทรมารายงานกูเอง"


"เออๆ มีอะไรให้ช่วยก็บอก พวกกูพร้อมเสมอ"


"เออ... ขอบใจมึงมากวะ โทรบอกพวกไอ้เนย์ ไอ้มาร์แล้วก็ไอ้ปูให้กูด้วยแล้วกัน ส่วนไอ้โยเดี๋ยวมันก็รู้เรื่องจากไอ้ปูเอง"


"เออๆ ได้ งั้นแค่นี้ก่อนนะเว้ย!! วันนี้กูต้องพาไอ้เด็กเปรตไปแดกข้าวอีก"


"หึหึ ระวังจูออนจะสิงมึงจนมึงต้องยอมเป็นผัวมันล่ะ"


"ไม่มีทาง แค่นี้สัส!!"



ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด.....




ไอ้เหี้ยฟิวไม่รอดไอ้เด็กจูออนน้องรักของพวกผมแน่ๆ งานนี้ ถ้าแม่งสองคนได้กันจริงๆ กูฮาตาย ฮ่าๆๆ หลังจากคุยกับไอ้ฟิวเสร็จผมก็เข้าไปอาบน้ำครับ เพราะตอนไปส่งมินมันที่มหาลัยผมล้างหน้าอย่างเดียว ฮ่าๆๆ เลยต้องอาบน้ำซะหน่อยจะได้นอนหลับสบายๆ พอผมอาบน้ำเสร็จก็ล้มตัวลงนอนทันที




ครืดดด..... ครืดดด.....



ผมตื่นมาอีกทีเพราะได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่นอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงครับ ผมมองนาฬิกาที่อยู่บนหน้าจอมือถือ ตอนนี้เกือบบ่ายสี่โมงแล้วครับ



"เออ.... ว่าไง?"


"นายครับ ผมเห็นแม่บ้านออกมาจากห้องนั้นผมเลยเข้าไปถามหาคนที่นายตามตัวอยู่นะครับ"


"เออ! แล้วได้เรื่องว่าไงบ้างวะ?" ผมลุกขึ้นนั่งทันที


"แม่บ้านบอกว่าไม่มีคนอยู่ตั้งแต่เมื่อวานตอนเช้าประมาณเจ็ดโมงเช้าครับ เจ้าของห้องบอกแม่บ้านให้เข้ามาทำความสะอาดตอนช่วงที่เขาไม่อยู่ครับนาย" ลูกน้องผมรายงาน แสดงผมไปช้าแค่นิดเดียวครับ เพราะผมไปถึงที่คอนโดนั้นตอนแปดโมงกว่าๆ


"แล้วเขารู้ไหมว่ามันไปไหน?" ผมกำหมัดแน่น


"เขาไม่ได้บอกไว้ครับนาย บอกแค่ว่าให้มาทำความสะอาดห้องให้อาทิตย์ล่ะครั้งครับนาย"


"เหี้ยเอ้ย!!!!"


"นายจะให้พวกผมทำยังไงต่อดีครับนาย?"


"พวกมึงกลับบ้านกันไปก่อน วันนี้ไม่ต้องเข้าไปทำงานที่ร้าน แล้วเดี๋ยวกูจะโทรบอกพวกมึงอีกทีว่าให้ทำอะไร"


"ได้ครับนาย...." แล้วผมก็วางสายจากลูกน้องของผมไปครับ


"แม่ง!!! อย่าให้กูเจอตัวนะมึง!!"



ผมนั่งคิดอยู่สักพักว่าจะทำยังไงต่อไปกับเรื่องนี้ แต่ที่รู้คือถ้าผมเจอตัวเมื่อไหร่ ผมจะสั่งสอนให้มันรู้ว่ามันไม่ควรมายุ่งกับคนของผมอีก!!!



ครืดดด.... ครืดดด.....



ผมกำลังนั่งคิดอยู่เพลินๆ มินมันก็โทรเข้ามาครับ ผมรีบกดรับสายทันทีเพราะเริ่มเป็นห่วงมันเหมือนกัน ตราบใดที่ผมยังไม่เจอตัวการของเรื่องนี้ ผมก็ยังไม่วางใจง่ายๆ หรอกครับ



"ว่าไงแห้ง?"


"หึ! ตื่นแล้วเหรอ?"


"อืม... เพิ่งตื่น จะให้ไปรับกี่โมง?"


"อีกสักพัก เดี๋ยวโทรไปบอกอีกที"


"อ้าว!! โทรมาก็นึกว่าจะให้ไปรับ ยังไม่เสร็จอีกเหรอวะ?"


"ลองโทรมาดูเฉยๆ ว่ามึงจะรับสายกูไหม?" ดูมันดิครับ เมียผมแม่งกวนตีนฉิบหายเลยครับ


"หึ! เดี๋ยวมึงจะโดนไม่ใช่น้อยนะแห้ง" ผมแกล้งขู่มันครับ


"เคยกลัว? แค่นี้แหละ เดี๋ยวงานไม่เสร็จ"


"อืม... ทำเสร็จแล้วโทรมาเดี๋ยวไปรับ"


"คร๊าบ... แค่นี้ก่อนนะทิว ไอ้ทีนมันเรียกแล้ว"


"เดี๋ยวดิ!! แล้วนี้มึงกินข้าวรึยัง?"


"กินแล้ว กินที่โรงอาหารกับพวกไอ้ทีนนี่แหละ"


"เออๆ งั้นมึงรีบไปทำงานให้เสร็จเหอะ"


"อืม... เดี๋ยวโทรหา รับด้วย!!!"


"อืมๆ คิดถึงมึงนะแห้ง หึหึ"


"เหอะ!! เออ! คิดถึงเหมือนกัน" แล้วมันก็วางสายไปเลยครับ ถึงมันจะวางสายไปแล้วแต่ผมแม่งโคตรฟินเลย... มันบอกคิดถึงผมว่ะ กร๊ากกก....




หลังจากวางสายจากที่รักของผมๆ ก็ผิวปากอารมณ์ดีแล้วเตรียมตัวทำอาหารเย็นรอมันครับ วันนี้ผมว่าจะทำสปาเก็ตตี้ผัดขี้เมาทะเลที่มันชอบให้มันกินครับ มินมันชอบมาก ถ้ามินมันอยากกินอะไรมันก็จะชวนผมมานั่งดูวิธีทำในยูทูปแล้วให้ผมทำให้มันกินครับ ถึงหน้าตาอาหารผมจะไม่ได้สวยเหมือนในคลิปก็เถอะ แต่รสชาติใช้ได้เลยนะคร๊าบ... พักหลังๆ มานี่ผมทำอาหารเก่งขึ้นเยอะ มินมันชอบผมเลยต้องทำไงครับ มันบอกว่าอยากใส่อะไรเพิ่มก็สั่งได้เต็มที่ครับ ผมเลยกลายเป็นเชฟประจำตัวมันไปแล้วครับ หึหึ ผมเตรียมของทำสปาเก็ตตี้ไปเรื่อย หั่นปลาหมึก แกะกุ้งเสร็จผมก็เก็บเข้าตู้เย็นไว้ก่อนครับ รอมินมันกลับมาก็ทำให้มันกินร้อนๆ ครับ พอเตรียมของครบทุกอย่างผมก็ล้างมือแล้วเข้าไปในห้องทำงาน โทรสั่งงานไอ้เก่งแล้วบอกมันว่าอาจจะเข้าร้านตอนดึกๆ ให้มันดูร้านแทนผมไปก่อนครับ พอสั่งงานมันเสร็จผมก็นั่งทำงานที่ค้างไว้ครับ นั่งทำไปเรื่อยๆ มองนาฬิกาอีกทีก็เกือบสามทุ่มแล้วครับ ฉิบหาย!!!




ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าวางโทรศัพท์ไว้ในห้องนอนครับ ผมเลยรีบเดินไปในห้องนอนแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่ามินมันโทรเข้ามาไหม แต่ไม่มีสายโทรเข้ามาครับ ผมเลยกดโทรหามันแทน



Tru.... Tru..... Tru.....



"ทำไมไม่รับสายวะ!!" ผมกดโทรออกหามันอีกครั้ง



ผมนั่งรอสายอยู่อย่างนั้นเลยจนสัญญาณมันตัดไปก็กดโทรใหม่ ผมโทรอยู่สองครั้งก็ยังพอเข้าใจนะ แต่พอครั้งที่สามที่สี่ก็เริ่มหงุดหงิดแล้วครับ แม่ง!! ป่านนี้แล้วยังไม่โทรหาผมอีก โทรไปก็ไม่รับสาย คือเป็นห่วงมันไงครับ ผมลุกขึ้นหยิบกุญแจรถแล้วเดินออกจากห้องนอนทันที



ติ๊งต่อง.....



"ใครวะ แม่งมากดกริ่งตอนกูกำลังรีบๆ เนี้ยะ!!" ผมเดินไปที่ประตูด้วยอารมณ์ค่อนข้างหงุดหงิดครับ




แกร๊ก......







"มิน!!!!!......."






⊙_⊙!!




TBC.

ไม่ได้หายไปไหนนะคะ แต่ไปสปีตเรื่องรวมเล่มอยู่จ้า
ตามได้ ถามได้เหมือนเดิมนะคะ เข้าไปส่องในเพจได้จ๊ะ ไม่ได้หายไปไหน ยังตอบข้อความทุกคนอยู่ค่ะ
กำลังเร่งตอนพิเศษสำหรับรวมเล่มอยู่ค่ะ อดใจรอนิดนึงนะคะ แล้วจะมาแจ้งให้ทราบทางหน้าเพจค่ะ

ถ้าใครเจอคำผิดบอกด้วยน้าา... จะขอบคุณมากๆ เลยค่ะ

เปิดจอง ไอ้ป๋าขาโหดแล้วจ้า..❤ คลิ๊กเลย❤

[harumi]

 

[❣☾月亮☽❣]

แง้ ใครบังอาจทำอะไรน้องมินอ่า

  

[iceman555]

หวายยยยยยยย สงสัยโดนเอาคืนแล้วนะทิว

[minneemint]

 

[Nus@nT@R@]

เกิดอะไร???
แล้วมินกลับมายังไง??

[Yara]

ทิวตาโตทำไม เกิดอะไรขึ้นนนนนนน

[nuttzier]

โดนมินเอาคืนแน่ๆ

[วายซ่า]

อ๊ะ อิป๋าตายแน่  ลืมไปรับเมียเนี่ย   

เป็นห่วงขนาดนั้น  ไม่น่าลืมเลยน้า 

[Mouse2U]

ไม่รับสายแบบนี้คงถูกมินโกรธเข้าเสียแล้วล่ะค่ะทิว

[sunipum]

อิป๋าตกใจอะไรหว๊าาา  รีบมาต่อน้าาา  ขอบคุณนะค่ะ ^^

[Star_ss]

★.:***♡มหาลัยวุ่นรัก♡...เดอะ ซีรี่ย์❥***:.★
เรื่อง
♡.:*ผัวขี้หึงVSเมียขาโหด*:.★❥
❤❤❤❤❤❤❤❤❤

ตอนที่ 53 (ทิวVSมิน) ข่มขู่

พาร์ทมิน




เมื่อคืนผมดีใจมากครับที่เห็นไอ้ป๋ากลับมาอย่างปลอดภัย แค่มันไม่เป็นอะไรผมก็โคตรโล่งใจเลยครับ แต่ยอมรับว่าโกรธมันมากจริงๆ นะครับ ที่มันหนีผมไปอย่างนี้ เมื่อคืนกว่าจะคุยกันรู้เรื่องผมก็บ่นมันไปยกใหญ่ แล้วไหนจะต้องเจ็บตัวเพราะมันอีก ขาผมแม่งล้าเลยครับ หมดแรงบอกเลย แต่พอได้มานอนบนที่นอนนุ่มๆ ก็ขุดเรื่องขึ้นมาบ่นมันอีก ก็ผมเป็นห่วงมันนิครับ แม่งเป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ เสือกหายไปเงียบๆ แบบนี้ โทรมาบอกผมสักคำก็ไม่ได้ โกรธๆๆ อารมณ์แม่งขึ้นสูงปรี๊ดเลยครับ ผมนี่ขึ้นเลย!! แต่มันก็ดันบ่นผมคืนเรื่องแผลที่มือ เออ!! อันนี้กูโง่เองแหละ หึ!! แต่มันคนละเรื่องกับมันนะครับ เรื่องของไอ้ป๋าน่าเป็นห่วงกว่ามือของผมร้อนเท่าพันเท่า แต่มันดันไม่เข้าใจผมอ่ะ เฮ้อออ... เพลียว่ะ!!




วันนี้ก็เสือกมีนัดทำงานกลุ่มกับพวกไอ้เหี้ยทีนอีกครับ ก็กลุ่มเพื่อนผมนี่แหละ เฮ้ออ... ผมเลยต้องลากสังขารตัวเองมาที่มหาลัยไงครับ แม่ง!! เสียดฉิบหาย!! นี่ขนาดไอ้ป๋ามันเพลาๆ กับผมแล้วนะ แต่แม่งไม่เคยออมแรงเลย จัดกูหนักตลอด เจ็บตัวเบาๆ ครับงานนี้ เอาวะ!! ไหนๆ ก็ยอมมันมาขนาดนี้ล่ะ ยอมแม่งต่อไปแล้วกัน เพราะกูรักมึงหรอกไอ้ป๋า ไม่งั้นกูไม่ยอมเสียตัวง่ายๆ อย่างนี้แน่ หึ่ม!! ฝากไว้ก่อนเถอะ!! ถ้ามีโอกาสกูเล่นมึงคืนแน่ไอ้ป๋า กร๊ากกก.....




"ไอ้มิน!!! เป็นเหี้ยอะไรของมึง นั่งยิ้มบ้าอยู่ได้สัส!! ทำงานๆ มัวแต่นั่งยิ้มงานจะเสร็จไหมไอ้ฟาย!!!" ไอ้ทีนมันด่าผมครับ เดี๊ยะเหอะ!! กูทำงานเสร็จจะเล่นแม่งคืน


"เออๆ บ่นฉิบหาย กูยิ้มที่ไหนสัส!!" ผมเริ่มทำงานกลุ่มต่อครับ


"ยิ้มไอ้เหี้ย!! กูก็เห็น" ไอ้นันมันพูดครับ


"กวนตีน!!" ผมด่ามันครับ แม่งเสือกไม่เข้าเรื่องว่ะ!! กูกำลังอารมณ์ดีๆ

 
"เฮ้ย!! อย่ากัดกันสาดด... เออ! กูว่าจะถามมึงอยู่เหมือนกัน ตกลงเมื่อคืนเฮียหายไปไหนมาวะ?" ไอ้บี้มันถามครับ


"มันไปตามตัวไอ้เหี้ยคนที่ลอบกัดกูไงสัส!! นี่กูยังไม่ทันจะถามมันเลยนะว่าไอ้เหี้ยนั่นเป็นใคร มาจากไหน? เดี๋ยวคืนนี้กูต้องถามมันอีกทีว่ะ"


"โหห... เฮียแม่งโคตรลงทุนเลยว่ะ" ไอ้นั้นมันพูดครับ


"ลงทุนห่าอะไร กูโมโหมันอยู่เนี้ยะ แม่งทำอะไรไม่ยอมบอกกู" ผมบ่นอุบ


"แต่กูว่าเฮียเขาเป็นห่วงมึงไง เขาเลยไม่ได้บอกเพราะกลัวมึงจะขอตามไปด้วย ฟาย!!! แค่นี้ก็คิดไม่ออกเหรอวะ โง่นะมึง!!"


"ใครบอกกูคิดไม่ออกไอ้เหี้ยทีน กูก็เป็นห่วงมันเหมือนกันเหอะ!! มึงคิดว่ามันเป็นห่วงกูคนเดียวรึไง!!"


"เฮ้ย!! ใจเย็นไอ้มิน ไอ้ทีนมันก็แค่ออกความคิดเห็น มึงจะทำหน้าโหดใส่มันทำไมวะ!!"


"กูป่าวเว้ย!! แต่พอพูดเรื่องนี้ทีไร ของกูขึ้นทุกทีเลยว่ะ โทษทีๆ กูไม่ได้ตั้งใจวะเพื่อน" ผมตบไหล่ไอ้ทีนปุๆ เพื่อขอโทษมันครับ สงสัยผมใส่อารมณ์มากไปหน่อยมั้งครับ หึหึ


"เออ!! กูไม่ได้คิดอะไรสัส!! แค่เป็นห่วงมึงกับเฮียว่ะ มีอะไรให้ช่วยบอกพวกกูได้ทุกเมื่อเลยนะเว้ย!!" นี่แหละครับ เพื่อนผมมันมีน้ำใจให้ผมเสมอ




ตอนนี้ถ้าเป็นไปได้ผมก็ไม่อยากมีเรื่องเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะครับ เพราะตอนนี้มันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วไงครับ ไอ้ป๋ามันคุมเข้มจะตาย เพราะถ้าผมมีเรื่องไอ้ป๋ามันจัดการผมแน่!! แต่ไอ้ที่คนผมไปมีเรื่องด้วยนี่ซิครับ ผมว่ามันจะเละกว่าผมนะ หึหึ



"กูขอบใจพวกมึงว่ะ แต่เดี๋ยวกูขอคุยกับเฮียของพวกมึงก่อนว่ามันจะเอายังไงต่อ เออๆ เรื่องนั้นช่างมันก่อน ทำงานให้เสร็จก่อน


เถอะว่ะ ไม่งั้นเทอมนี้อนาคตไม่สวยแน่สัส!!"


"เออๆ ทำต่อเว้ย!! เพื่ออนาคตของเรา สู้โว๊ย!!"




หลังจากไอ้บี้ปลุกใจพวกผมให้ลุกโชนก็ก้มหน้าก้มตากันทำงานต่อครับ ทำไปก็เล่นกันไปคุยกันไปตามประสาวัยรุ่น ฮ่าๆๆ พอเที่ยงพวกผมก็พากันไปกินข้าวที่โรงอาหารกันครับ กินแบบง่ายๆ แต่อาหารตาแม่งโคตรเยอะ มองแล้วอิ่มกว่ากินข้าวอีกครับ หึหึ พอกินข้าวเสร็จพวกผมก็กลับมาทำงานต่อครับ ทำไปได้สักพักก็โทรไปเช็คไอ้ป๋ามันสักหน่อยว่าตื่นรึยัง ไอ้ป๋ามันตื่นแล้วครับ เราคุยกันได้ไม่นานผมก็วางสายครับ โคตรอายเลยครับ ผมดันไปบอกไอ้ป๋าว่าผมคิดถึงมันเหมือนกัน สาดดด..... กูเขินแป๊ป พอเขินมันเสร็จผมก็กลับมานั่งทำงานต่อจนเสร็จ แม่งเหนื่อยฉิบหาย!!




"เยส!! เสร็จแล้ว!!!" ไอ้บี้แหกปากขึ้นเสียงดัง


"มึงจะตะโกนทำไมวะไอ้บี้ หนวกหูว่ะ" ไอ้ทีนด่าไอ้บี้ครับ ผมแม่งอยากขำนะ แต่เหนื่อยอยู่ครับ เลยขำนิ่งๆ ไม่แสดงอาการ หึหึ


"อ้าว!! ก็กูดีใจนี่หว่า...."


"อย่าไปว่ามันเลยไอ้ทีน ไอ้บี้มันไม่เต็มอย่างนี้มานานแล้วมึงก็รู้ อย่าถือคนบ้าดิ ฮ่าๆๆ ขำสัส!!"


"ไอ้เหี้ยนัน!! มึงหลอกด่ากู!! มึงตาย!!!" ไอ้บี้พุ่งเข้าใส่ไอ้นันทันที ผมกับไอ้ทีนหัวเราะกร๊ากเลยครับ แม่งวิ่งไล่เตะกันไปนู้นแล้วครับ


"แม่งปัญญอ่อน!!" ผมพูดขึ้นไม่ดังมาก ไอ้ทีนหันมาขำเลยครับ


"มึงจะกลับยังไงวะ?" ไอ้ทีนมันถามผมครับ


"เดี๋ยวโทรให้พี่มันมารับ พวกมึงเอาไงต่อ จะกลับหรือจะไปไหน?" ผมเก็บของไปก็ถามไอ้ทีนไป


"ยังว่ะ ยังไม่ได้คิด เดี๋ยวถามไอ้สองตัวนั่นอีกทีว่าจะเอาไง"


"เออ... เอาไงก็บอกกูด้วย เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำแป๊ปนะ"


"เออ... เดี๋ยวกูไปจัดการไอ้นันกับไอ้บี้ก่อน แม่งเล่นกันเป็นเด็กไปได้" ไอ้ทีนมันส่ายหัวแบบเหนื่อยแล้วมองไปที่ไอ้สองตัวนั้นที่เปลี่ยนจากวิ่งไล่เตะกันมาผิวปากจีบสาวๆ ที่กำลังเดินผ่านไปผ่านมา




ผมเดินไปที่ห้องน้ำที่อยู่ข้างล่างคณะผมนี่แหละครับ แม่ง!! เสือกจะปวดขี้อีกแล้วกู สงสัยการขี้คงจะเป็นเรื่องที่สำคัญกับผมมาก ฮ่าๆๆ ผมเดินไปถึงห้องน้ำปรากฏว่า.... สาดดด.... ป้ายติดว่าน้ำไม่ไหล ให้ไปใช้ห้องน้ำที่อาคารข้างๆ ชั่วคราว มันใช่ป่ะ!! กูเก็บไปปล่อยที่บ้านก็ได้วะ! ผมก็เลยเดินกลับมาหาไอ้ทีน แต่ยังเดินไม่ถึงนี่สิครับ มันจี๊ดๆๆ คือถ้ารอไอ้ป๋าให้มารับแล้วเก็บไปปล่อยที่บ้าน ผมว่าไม่ถึงบ้านแน่ๆ ครับ ว่าแล้วก็เดินไปที่ห้องน้ำหลังอาคารที่คนไม่ค่อยมาใช้สักเท่าไหร่ แล้วนี่ก็เริ่มมืดแล้วด้วยครับ คนยิ่งไม่มาแถวนี้ใหญ่เลย แม่งลือกันไปทั่วว่ามีผี ผมไม่กลัวหรอกครับ เออดี!! เงียบดี จะได้เต็มที่กับชีวิตไปเลย ฮ่าๆๆ พอผมเดินไปถึงก็จัดการเทสเปิดน้ำที่อ่างล้างมือ โอเค น้ำไหลปกติ เลยเข้าห้องน้ำแล้วจัดการปลดปล่อยทันที แม่ง!! สนุกสนานกับการขี้ทุกที่ซินะกู หึหึ




หลังจากผมจัดการธุระส่วนตัวเสร็จ กร๊ากกก... พูดซะดูดีเลยว่ะ ผมก็ออกมายืนล้างมือแล้วมองกระจกไปด้วย แม่ง!! อดนอนคืนเดียวหน้าโทรมเลยกู เดี๋ยวจะไปจัดการไอ้ป๋าที่มันทำให้ผมอดหลับอดนอนออกไปตามหามัน หึหึ พอผมล้างมือเสร็จก็เดินออกจากห้องน้ำ



ผมล้วงมือไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงแล้วเลื่อนใส่รหัสปลดล็อคเครื่อง กำลังจะกดโทรหาไอ้ป๋าให้มารับ



พรึ่บ!!



"เฮ้ย!! เหี้ยอะไรวะ!!" มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาล็อคแขนผมไว้ข้างหลัง โทรศัพท์ของผมหล่นลงพื้นทันที


"เดินไปกับกูเงียบๆ อย่างส่งเสียงดัง" เหมือนมีมีดจิ้มอยู่ที่เอวของผมเลยครับ ผมรู้สึกได้


"มึงคิดว่ากูจะกลัวมึงเหรอสัส!!!"



ปึ่ก!!!!




"โอ๊ย!! ฤทธิ์เยอะจริงๆ นะไอ้เด็กเหี้ย!!!" ผมใช้หัวโหม่งแม่งเลยครับ จนมันปล่อยมือจากแขนผมแล้วไปจับที่หัวมันแทน อย่าว่าแต่มันเจ็บเลยครับ ผมเองก็มึนๆ เหมือนกัน


"หึหึ อ่อนว่ะ!! คิดจะเล่นกับกูต้องใช้ฝีมือกันนิดนึง"




ผลั่ก!!! ผั๊วะ!!!




ผมถีบเข้าที่มือของมันอย่างแรง จนมีดพกเล็กๆ ของมันกระเด็นไปไกล ผมไม่รอให้เสียโอกาสดีๆ เลยจัดการปล่อยหมัดสวนเข้าที่หน้ามันทันที



"เฮ้ย!! พวกมึงออกมาช่วยกูดิ๊ แม่งไอ้เด็กเหี้ยนี่ฤทธิ์เยอะฉิบหาย!!" หลังจากมันแหกปากเรียกให้คนของมันออกมาช่วยก็มีผู้ชายอีกสองคนเดินออกมาจากหลังห้องน้ำ


"ฤทธิ์เยอะนักเหรอมึง! เฮ้ย!! จัดการมัน คุณเขารออยู่" มันสองคนเดินมุ่งหน้าเข้ามาหาผมทันที


"สัส!! เล่นพวกเหรอไอ้เหี้ย!! ได้!! กูจัดให้"




ผมถอยไปตั้งหลักเล็กน้อยหมัดของไอ้ผู้ชายคนที่สองก็เหวี่ยงเฉียดใบหน้าผมไปทันที ผมปล่อยหมัดสัดเข้าที่หน้ามันคืน แล้วหันมาหลบหมัดของอีกคน แต่ไอ้คนแรกมันดันถีบเข้าที่ท้องของผมจนผมรู้สึกจุกเลยครับ ผมเซไปข้างหลังเล็กน้อยก็ต้องรีบยืนให้ตรงแล้วถีบมันกลับไปบ้าง ผมกับพวกมันอีกสามคนสวนหมัดกันอย่างไม่หยุดพัก




พลั่ก!!!




ผมล้มลงไปกองกับพื้นทันที ผมรู้สึกเจ็บที่หัวมากๆ ครับ มันมึนไปหมด เลือดไหลจากหัวลงมาตามใบหน้า ตาเริ่มพล่ามัวไปทีละน้อย เหมือนรอบๆ ตัวผมมันกำลังหมุนได้ แล้วผมก็หมดสติไปในที่สุด



"มันตื่นรึยัง?" เสียงที่แว่วเข้ามาในสมองของผมตอนนี้


"ยังครับ ให้ผมเอาน้ำสาดให้มันตื่นดีไหมครับ?" เสียงของผู้ชายอีกคนดังขึ้น


"เออดี!! ไปเอาน้ำมาสาดให้มันตื่น ฉันไม่ได้ว่างมานั่งเฝ้ามันหลับหรอกนะย๊ะ!!" ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองเจ้าของเสียงๆ นั้น


"อ้าว!! นั่นไง ไอ้เด็กบ้ามันตื่นแล้ว เป็นไงย๊ะ หลับสบายดีไหม?" ผมรู้สึกคุ้นๆ หน้าครับ แต่จำไม่ได้ว่าเป็นใคร ผมมองไปรอบๆ ตัวผมเลยเห็นว่าที่นี่เป็นโกดังล้างที่ไหนสักแห่ง


"คุณเป็นใคร?" โอ๊ย!! ผมรู้สึกเจ็บที่หัวของผมมากๆ เลยครับตอนนี้


"อะไรย๊ะ แกจำฉันไม่ได้รึไง?" ผมพยามคิดว่าเธอคือใคร แล้วทำไมต้องทำกับผมอย่างนี้ ผมเคยไปทำอะไรให้เธองั้นเหรอ


"อุ้ยต๊าย!!! หน้าด้านที่สุดเลยนะย๊ะ ที่จำฉันไม่ได้" ผมมองหน้าเธอที่กำลังพูดขยับปากอยู่ไม่หยุด


"แย่งแฟนคนอื่นแล้วยังจะหน้าด้านจำความเลวตัวเองไม่ได้อีก กล้านะย๊ะ!!"


"คุณกำลังพูดอะไร?"


"แกแย่งแฟนฉัน!!!" เธอตะโกนใส่ผมเสียงดังลั่น ถ้าเป็นอย่างที่เธอว่ามา แฟนคนนั้นของเธอคงจะหมายถึงไอ้ทิว เพราะมันเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่ผมคบด้วยในตอนนี้ครับ


"คุณต้องการอะไร?" ผมถามเธออกไป


"เลิกกับทิวซะ!!"


"ผมเลิกกับเขาไม่ได้ คุณทำใจซะเถอะ"


"ต้องเลิก!! แกต้องเลิกกับทิว!!" เธอตะโกนขึ้นเสียงดังอีกครั้ง


"ผมไม่เลิก...." ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง


"ถ้าแกไม่เลิก ทิวจะตกอยู่ในอันตราย แกต้องเลิก!!"


"คุณดรีมครับ แล้วอย่างนี้นายจะว่ายังไงครับ?" ผู้ชายคนนึงพูดขึ้น


"เดี๋ยวฉันจัดการเอง เรื่องนั้นมันคนละเรื่องกัน"


"แต่นายคงจะไม่ยอมง่ายๆ นะครับ"


"ช่างเถอะน่า!!! ฉันจัดการได้!!" เธอตะหวาดเสียงใส่ผู้ชายคนนั้น น่าจะเป็นลูกน้องเธอ เป็นคนกลุ่มเดียวกันที่ทำร้ายผมที่ห้องน้ำครับ


"แกเลิกกับทิวซะ ฉันให้เวลาแกสามวัน แกต้องออกไปจากชีวิตทิวก่อนที่ฉันจะตัดสินใจทำบางอย่างออกไป แล้วจะหาว่าฉันไม่เตือน!!!"


"คุณต้องการอะไรกันแน่!! ทำไมผมต้องเลิกกับมัน แล้วถ้าผมไม่เลิกกับมัน ทำไมมันจะต้องตกอยู่ในอันตรายด้วย!!!" ผมจ้องมองเธออย่างไม่วางตา


"ฉันให้เวลาแกสามวัน ถ้าแกยังไม่ทำตามที่ฉันบอก แกเตรียมตัวดูความหายนะของคนที่แกรักได้เลย!!"


"ซ้อมมันให้หนักกว่านี้ โทษฐานที่กล้ามาแย่งของๆ ฉัน" เธอสั่งลูกน้องของเธอครับ


"แล้วจะเอายังไงกับมันต่อดีครับ?"


"ซ้อมมันจนมันลุกเดินไม่ได้ค่อยเอามันไปทิ้งไว้ข้างทางซะ!!" เธอพูดจบก็หันมามองผมอีกครั้งก่อนจะเดินออกไป


"ครับ คุณดรีม...."




หลังจากผมโดนพวกมันซ้อมตามที่นายมันสั่งมันก็ขับรถมาปล่อยผมไว้ข้างถนนครับ แม่ง!! เจ็บไปทั้งตัวเลยสัส!! ผมจะทำยังไงดีวะ ถ้าไอ้ป๋ามันเห็นผมในสภาพแบบนี้มันคงถามผมไม่หยุดแน่ๆ พวกไอ้ทีนเพื่อนๆ ผมก็ไม่รู้ว่าเป็นไงบ้าง ป่านนี้แม่งคงตามหาผมอยู่แน่ๆ ผมคิดไม่ออกเลยว่าจะเอาไงต่อดี เดินไปก็คิดไป ปัดเสื้อผ้าไป สภาพผมตอนนี้แม่งดูไม่ได้เลยครับ รอยตีนเพียบเลยครับ



"เอาว่ะ!! กลับไปไอ้ป๋ามันก่อนค่อยโทรไปหาพวกไอ้ทีนทีหลัง" ผมล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง มีเงินติดตัวแค่สองร้อยบาท กูจะถึงบ้านไหมวะเนี้ยะ!! ผมโบกมือเรียกรถแท็กซี่ทันที ตอนนี้กี่โมงแล้วผมยังไม่รู้เลยครับ ไม่มีอะไรติดตัวมาสักอย่าง


"พี่ครับ ไปคอนโด xxxx ครับ" ผมบอกชื่อคอนโดกับที่อยู่ไปแล้วขึ้นไปนั่งบนรถทันที


"ไปมีเรื่องกับใครมาอ่ะน้อง ถึงได้น่วมซะขนาดนี้" พี่คนขับแท็กซี่ถาม


"หมามันกัดนะครับพี่"


"ฮ่าๆๆ ตอนวัยรุ่นพี่ก็เป็นแบบน้องนี่แหละ มีเรื่องทุกวัน แต่ยังไงก็ระวังไว้บ้างก็ดีนะ วัยรุ่นสมัยนี้แม่งโหดกว่าสมัยพี่เป็นหนุ่มๆ เยอะ"


"ขอบคุณครับพี่ที่เป็นห่วง" แล้วพี่แท็กซี่ก็ชวนผมคุยไปเรื่อยจนมาถึงคอนโดไอ้ป๋าครับ ค่ารถเกินไปสามสิบเจ็ดบาทแต่พี่เขาก็ใจดีลดให้ผมเหลือแค่สองร้อย ผมก็ยกมือไหว้ของคุณพี่เขาไปครับ เฮ้ออ... นานๆ ทีจะเจอคนดีๆ ที่พอมีน้ำใจอยู่บ้าง อย่างน้อยมึงก็ไม่ได้โชคร้ายไปทุกเรื่องหรอกวะไอ้มินเอ้ย!!




ผมเดินผ่านรีเซฟชั่นของคอนโด พวกพนักงานก็มองผมกันใหญ่แต่ก็ไม่กล้าถามอะไรผมครับ ผมเดินตรงไปกดลิฟท์แล้วยืนรอลิฟท์แป๊ปเดียวก็ได้ขึ้นลิฟท์มายืนอยู่หน้าห้องที่ผมคุ้นเคย ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจกดกริ่งที่ประตู



แกร๊ก......



"มิน!!!!......" ไอ้ป๋ามันแหกปากเรียกชื่อผม เสียงแม่งโคตรดังเลยครับ


"กลับมาแล้ว..." ผมยิ้มแล้วพูดบอกมันครับ ในมือมันถือกุญแจรถกับโทรศัพท์


"มึงไปทำอะไรมา?!! แล้วทำไมถึงกลับมาในสภาพแบบนี้ ห๊ะ!!!"


"เฮ้ย!! ใจเย็นๆ ดิ เข้าไปในห้องก่อน" ผมผลักตัวมันเข้าไปในห้องแล้วล็อคประตูทันทีเลยครับ


"ตอบกูมิน!! มึงไปทำอะไรมา?!!" ผมจับแขนไอ้ป๋ามันแล้วลากไปนั่งลงที่โซฟาครับ


"กูโดนปล้น" ผมแม่งคิดอะไรไม่ออกเลยพูดออกไปอย่างนั้นครับ


"ห๊ะ!! โดนปล้นเนี้ยะนะ?!!"


"เออดิ!! ตอนกูจะกลับก็กำลังจะโทรหามึง แม่ง!! เสือกมีพวกวัยรุ่นเดินเข้ามาขอเงินกู แต่กูไม่ให้พวกมัน พวกมันเลยรุมซ้อมกูที่หน้าร้านขายของหน้ามหาลัยแล้วเอากระเป๋าเงินกับโทรศัพท์อ่ะดิ แม่ง!! ซวยฉิบหาย!!" ผมแถต่อไปครับ


"แล้วพวกเพื่อนๆ มึงอยู่ไหน ทำไมปล่อยพวกมันถึงปล่อยให้มึงโดยซ้อมคนเดียวแบบนี้ ห๊ะ!!"


"พวกมันเอางานไปส่ง กูเลยกะว่าเดินออกไปซื้อของกินให้พวกมันซะหน่อย แต่เสือกมาโดยกระทืบซะก่อน"


"แล้วทำไมไม่โทรหากู แล้วนี่มึงกลับมายังไงห๊ะมิน!!" ไอ้ป๋ายังคงเสียงดังอย่างต่อเนื่อง กูว่าแล้วมันต้องอารมณ์เสียแน่ๆ ที่เห็นผมร่างแหลกมาขนาดนี้


"พวกไอ้ทีนขับรถมาส่ง กูบอกให้มันกลับไปก่อนพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน"


"มึงจำหน้าพวกมันได้ไหม? มันมากันกี่คน บอกกูมาเร็ว!!"


"กูจำหน้ามันไม่ได้ทิว ตอนนั้นมันมืด แล้วแม่งก็หลายคนฉิบหาย กูก็มัวแต่สู้มันกลับ กูจำหน้าพวกมันไม่ได้หรอก"


"เหี้ยเอ้ย!! แม่งอย่าให้กูหาตัวเจอนะมึง!!!" ไอ้ทิวแม่งทำหน้าโกรธสุด โคตรน่ากลัวเลยครับ กูขอโทษนะทิว ที่กูไม่ได้บอกความจริงกับมึง


"อย่าเพิ่มอารมณ์เสียดิวะ ตอนนี้มึงทายาให้กูหน่อยดิทิว เจ็บฉิบหายเลย"


"ไหน... มึงเจ็บตรงไหนบอกกูมาดิ"


"แหะๆ เจ็บที่หัวอ่ะ"


"เฮ้ย!!! นี่หัวมึงแตกป่าวเนี้ยะ!! ไปๆ เดี๋ยวกูพาไปโรงพยาบาล"


"โห... ไม่ต้องหรอกทิว ไม่เป็นอะไรมากหรอก แผลนิดเดียวเอง"


"ไม่ได้!! ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลยมิน!!"



สรุปผมก็ต้องไปโรงพยาบาลครับ แต่เป็นโรงพยาบาลของพี่เนย์ครับ ไอ้ป๋ามันก็บ่นผมไม่หยุด พี่เนย์ก็ทำแผลให้ผมไปฟังไอ้ป๋ามันบ่นไปครับ ผมกับพี่เนย์พากันส่ายหัวหนักๆ มันก็ยังบ่นไม่หยุด



"ทิว ยืมโทรศัพท์โทรหาไอ้ทีนหน่อย"


"อืม... หายเจ็บหัวรึยัง?" ไอ้ป๋ามันยื่นโทรศัพท์ให้ผม อีกมือหนึ่งก็เปิดดูแผลที่หัวของผมครับ


"ดีขึ้นแล้ว เดี๋ยวออกไปโทรหาไอ้ทีนแป๊ปนะ เดี๋ยวมา"


"คุยตรงนี้ก็ได้ จะออกไปคุยข้างนอกทำไม!!"


"เฮ้ยๆๆ ใจเย็นไอ้สัสทิว ให้น้องมันออกไปคุยข้างนอกก็ไม่เห็นเป็นไรเลย แค่นี้ทำไมต้องเสียงดังด้วยวะ!!" พี่เนย์พูดแล้วหันมายิ้มให้ผม


"เออใช่ เดี๋ยวออกไปคุยแป๊ปเดียวเอง เดี๋ยวมา" ไอ้ป๋าขมวดคิ้วจนคิ้วชนกัน


"เออ!! รีบๆ คุยแล้วเข้ามา"


"คร๊าบบบ...." ผมตอบเสียงทะเล้นใส่มันครับ พี่หมอเนย์ก็ขำกับท่าทางของผมทันที พอผมเดินออกมากจากห้องตรวจของพี่เนย์ผมก็รีบไล่หาเบอร์ไอ้ทีนทันที ไอ้ป๋ามันมีเบอร์เพื่อนผมทุกคนแหละครับ





อ่านต่อด้านล่างค่ะ.....

[Star_ss]

อ่านต่อจากด้านบนค่ะ....




Tru.... Tru....



"เอ่อ... สวัสดีครับเฮีย" ไอ้ทีนรับสายด้วยน้ำเสียงสั่นๆ


"ไอ้ทีน... กูเอง"


"เอ่อ... ครับเฮีย ผมจำเฮียได้ครับ"


"ไอ้เหี้ย!! กูเอง.... มิน"


"อ้าว!! ไอ้สัส!! มึงอยู่ไหนไอ้เหี้ย!! แล้วนี่ทำไมใช้เบอร์เฮียโทรมาหากู แม่ง!! กูตกใจหมด!!"


"เออ!! พอดีกูมีเรื่องวะ!! พวกมึงเอางี้ก่อน ถ้าไอ้ทิวมันถามให้พวกมึงบอกมันว่าก็โดนวัยรุ่นแถวมอรุมกระทืบนะ"


"เฮ้ย!! เอาจริงดิ แล้วสรุปมึงไปไหนมาไอ้เหี้ย พวกกูนั่งรอมึงอยู่ที่เดิมเนี้ยะ โทรหามึงก็ไม่ติด สัส!!"


"เออ... ถ้ายังไม่เจอกูอย่างเพิ่งเล่าอะไรให้มันฟังโดยที่ไม่จำเป็น มึงเปิดโฟนดิ ไอ้บี้กับไอ้นันจะได้ฟังพร้อมกันเลยทีเดียว"


"เออแป๊ปนะ...." แล้วผมก็ได้ยินเสียงกุกักๆ ดังมาตามสาย


"เฮ้ย!!!! ไอ้เหี้ยมิน มึงหายหัวไปไหนสัส!! ปล่อยให้พวกกูนั่งรอ ติดต่อก็ไม่ได้ โคตรเครียดเลยไอ้เหี้ย แม่ง!!" ไอ้บี้พูดขึ้นทันทีหลังจากไอ้ทีนเปิดโฟนครับ


"เออ!! กูรู้แล้ว โทษทีๆ เดี๋ยวกูจะเล่าให้พวกมึงฟังคร่าวๆ ก่อน แล้วอย่าเสือกหลุดให้เฮียพวกมึงจับได้ว่ากูโกหกนะมึง ไม่งั้นได้ตายหมู่แน่!!" ผมพูดบอกพวกมันครับ


"เออๆ มึงเล่ามา พวกกูรอฟังอยู่" ไอ้นันพูดครับ


"คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ว่ะ......"




ผมเล่าเรื่องที่ผมโดยดักทำร้ายที่ห้องน้ำให้พวกมันฟังครับ แล้วเล่าว่าคนที่จับตัวผมไปเป็นผู้หญิงชื่อดรีม ผมบอกพวกมันว่าผมคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร เล่าให้พวกมันฟังว่าเธอขู่ผมให้เลิกกับไอ้ป๋าครับ แล้วก็เล่าให้มันฟังว่าผมโกหกไอ้ป๋ามันว่ายังไง พวกมันก็เข้าใจแล้วรับปากว่าจะทำตามที่ผมบอกครับ แต่พวกมันก็อยากให้ผมเล่าให้ไอ้ป๋าฟังมากกว่า แต่ผมบอกพวกมันไปว่าผมขอเวลาอีกหน่อย ตอนนี้ยังไม่อยากให้มันเครียดเรื่องของผมครับ เดี๋ยวมันจะโทษตัวเองว่าเป็นความผิดของมันอีกครับ



แกร๊ก....




ผมหันไปมองที่ประตูก็เห็นว่าไอ้ป๋าเปิดประตูออกมายืนมองผมอยู่ครับ


"มิน คุยอะไรนักหนา หรือมึงกำลังปิดบังอะไรกูอยู่?"


"ป่าว ไม่มีอะไร แค่ถามไอ้ทีนว่ามันส่งงานเรียบร้อยรึยัง จะวางแล้วเนี้ยะ!!"


"เข้ามาคุยข้างใน..." ไอ้ป๋ามันทำเสียงนิ่งๆ แต่แม่งโคตรดุเลยครับ


"เออๆ ไอ้ทีนแค่นี้ก่อนนะเว้ย เฮียมึงมาตามกูล่ะ" แล้วผมก็กดวางไปเลย


"มีพิรุธนะมึง เข้ามาข้างใน!!"


"คร๊าบ.... ดุว่ะ!!" ผมเดินตามมันเข้าไปในห้องครับ


"มาๆ มินมานั่งนี่เร็ว เดี๋ยวพี่จะเช็คแผลให้อีกครั้งก่อนกลับบ้าน"


"อ้าว!! ก็เย็บเรียบร้อยแล้วนิครับ ทำไมต้องเช็คอีกอ่ะ?"


"ก็ไอ้ทิวมันให้พี่เช็คอีกที มาๆ เดี๋ยวพี่ดูให้ อย่าเพิ่งไปขัดใจอะไรมันตอนนี้เลย ดูหน้ามันดิ! จะแดกหัวพี่อยู่แล้ว" จริงของพี่เนย์พูดแหละครับ ไอ้ป๋าแม่งหน้าโคตรน่ากลัวเลยตอนนี้ นี่ถ้ารู้ว่าคนที่ทำผมเป็นแบบนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับมันนะ ผมนี่ไม่อยากคิดเลยครับว่ามันจะโหดเลเวลไหน


"แผลที่หัวก็โอเคแล้วนะ อย่าให้แผลโดนน้ำจนกว่าแผลจะแห้งก็พอ ยาแก้ปวดพี่เขียนในใบสั่งยาให้แล้ว ส่วนแผลฟกช้ำก็ทายาเอาเดี๋ยวก็หาย โดนกระทืบมาขนาดนี้ยังรอดมาได้ พี่ว่าเราเกินเส้นตายมาแล้วแหละเนอะ หึหึ" พี่หมอแม่ง!!! หล่อแต่กวนตีนฉิบหาย!!


"ขอบคุณครับพี่" ผมยกมือไหว้พี่เนย์ครับ


"แล้วข้างในมันล่ะ มีอะไรตรงไหนน่าเป็นห่วงรึป่าววะ?" ไอ้ป๋ามันถามครับ


"ปกติดี แสดงว่ามือกับตีนพวกมันยังไม่หนักพอว่ะ พวกมึงสองคนนี่ขยันหาเรื่องกันจังวะ เดี๋ยวไอ้ทิวหายตัวไป แถมน้องสะใภ้กูโดนกระทืบกลับมาอีก พรุ่งนี้จะมีเรื่องอะไรอีกป่าววะ กูจะได้เตรียมใจไว้รอเลย หึหึ"


"ปากดีไอ้เหี้ย!! ขอบใจมึงมากนะไอ้หมอ เดี๋ยวกูพามันกลับบ้านก่อน ต้องเคลียร์กันยาว" พี่เนย์ได้แต่ส่ายหัว แต่ผมนี่ซิคืนนี้ไม่รอดแน่ครับ


"ขอบคุณมากครับพี่เนย์" ผมยกมือไหว้พี่เนย์อีกครั้ง แม่งยิ่งอยู่ในชุดสีขาวยิ่งโคตรเท่เลยวะ


"อืม... ไม่เป็นไร ต่อไปก็ดูแลตัวเองดีๆ ล่ะ เพื่อนพี่มันเป็นห่วง"


"ครับ....." ผมตอบ


"ป่ะมิน กลับบ้าน" ไอ้ป๋าลุกขึ้นยืน ผมก็รีบลุกตามไอ้ป๋าไปครับ




ผมกับไอ้ป๋าเดินไปที่ช่องรับยาก็มีพี่พยาบาลคนสวยวิ่งเอายามาให้เป็นการส่วนตัว มีเพื่อนเป็นลูกเจ้าของโรงพยาบาลมันดีอย่างนี้นี่เอง หึหึ แต่ของผมเป็นแค่เคยเล็กๆ ไงครับ ถ้ามากกว่านี้ก็คงต้องทำตามขั้นตอนเหมือนคนอื่นๆ ระหว่างทางที่เดินกลับมาที่รถ ไอ้ป๋าก็มองผมตลอดทาง แม่ง!! มันได้กลิ่นโกหกจากผมป่าววะ กูเครียดนะเนี้ยะ!! ถ้าจะโดนมองแบบจับผิดแบบนี้ อร๊ากก...




"หิวไหม?" ไอ้ป๋ามันถามหลังจากนั่งเงียบกันอยู่นาน ตอนนี้มันกำลังขับรถออกจากโรงพยาบาลครับ


"หิว ที่ห้องมีอะไรกินป่ะ?"


"อยากกินอะไร?" มันดูเป็นห่วงผมนะครับ แต่น้ำเสียงมันนี่โคตรน่ากลัวเลย


"อะไรก็ได้ แต่กูเจ็บปากอ่ะทิว" อ้อนแม่เล๊ย!! เบี่ยนเบนความสนใจมันหน่อย เดี๋ยวหลุด....


"เจ็บมากไหม?" นั่นไง!! ได้ผลร้อยเปอร์เซ็นต์ครับ ไอ้ป๋าเสียงอ่อนลงทันที


"อืม... ก็เจ็บ แต่หิวข้าวมากกว่า" ผมอ้อนมันต่อครับ


"งั้นเดี๋ยวทำโจ๊กให้กิน หรือจะกินข้าวต้ม?"


"เอาข้าวต้มดีกว่า ไม่อยากกินโจ๊ก"


"อืม... เดี๋ยวถึงห้องจะทำให้กิน" มันเอื้อมมือมาจับมือผมไปวางไว้บนตักของมัน แล้วมันก็ขับรถต่อจนมาถึงคอนโดเลยครับ


"มิน มึงเข้าไปอาบน้ำก่อนไป เดี๋ยวออกมากินข้าวแล้วจะได้กินยา"


"อืม... งั้นเดี๋ยวกูมานะ"




ผมก็เข้าไปอาบน้ำตามที่ไอ้ป๋าบอกครับ คิดถึงเรื่องที่ผู้หญิงคนนั้นพูดขู่ผมเอาไว้ผมยิ่งเป็นห่วงมัน ผมคิดจนหัวแทบแตกก็คิดไม่ออกครับว่าจะเอายังไงต่อดี ผมไม่อยากเลิกกับมันครับ ผมรักไอ้ป๋ามากพอๆ กับที่มันรักผม จะเห็นแกตัวไปไหมถ้าผมจะไม่เลิกกับมันตามคำขู่ของผู้หญิงคนนั้น แล้วถ้าผมไม่ยอมทำตามคำขู่จะเกิดอะไรขึ้นกับไอ้ป๋าของผมล่ะครับ ผมอาบน้ำเสร็จก็ออกมาแต่งตัวด้วยชุดนอนที่ไอ้ป๋าวางไว้ให้ปลายเตียง




"ออกไปกินข้าวได้เลยนะ กูตักใส่ชามไว้ให้แล้ววางไว้ที่โต๊ะหน้าทีวี เดี๋ยวกูอาบน้ำเสร็จจะตามออกไปทายาให้" แม่ง!! ผมอยากจะร้องไห้วะ ไอ้ป๋ามันดูแลผมทุกอย่างจริงๆ ครับ


"อืม..." ผมตอบ




ผมนั่งกินข้าวต้มรอไอ้ป๋าที่หน้าทีวีครับ ปกติไอ้ป๋ามันจะชอบให้ผมนั่งกินในครัว กินเสร็จแล้วค่อยมานั่งดูทีวี เพราะถ้าผมมัวแต่นั่งดูทีวี ผมจะห่วงแต่ดูไงครับเลยไม่ค่อยกินข้าว แต่นี่ไอ้ป๋ามันโคตรตามใจผมเลยครับ ผมคิดผิดหรือคิดถูกวะที่โกหกมันไปอย่างนั้น เฮ้ออ... เหนื่อยใจฉิบหายเลยว่ะ



"เอาข้าวต้มเพิ่มไหม?" ไอ้ป๋ามันเดินมาแล้วนั่งลงข้างๆ ผมครับ


"ไม่เอา อิ่มแล้ว"


"อืม... อิ่มแล้วก็กินยาซะ ปวดหัวไหม?" มันลูบที่หัวผมเบาๆ มองดูแผลที่หัวผมด้วยสายตาที่โคตรอ่อนโยน


"ไม่ค่อยปวดแล้ว" ผมวางชามข้าวต้มไว้ที่โต๊ะแล้วเริ่มกอดมันก่อน ซบหน้าลงที่อกอุ่นๆ ของมัน กอดมันแล้วโคตรอุ่นใจเลยครับ ผมรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้กอดไอ้ป๋าของผม


"หึหึ มึงเนี้ยะน้า... ชอบทำให้กูเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย ถ้ามึงเป็นอะไรไปกูจะทำยังไง หื้ออ..."


"กูไม่เป็นอะไรหรอกน่า... กูหนังเหนียวพอๆ กับมึงนั่นแหละ"


"ระวังตัวให้มากๆ หน่อยซิมิน กูเห็นมึงเจ็บตัวแบบนี้กูแทบคลั่งเลยมึงรู้ไหม มึงแม่งดื้อวะ!!"


"เออ... รู้แล้ว ต่อไปกูจะระวังตัวให้มากขึ้นกว่าเดิม มึงก็ด้วยนะทิว กูก็เป็นห่วงมึงมากเหมือนกัน"


"คร๊าบ... กูรู้แล้วครับ จะกอดกูอีกนานไหม กูจะทายาให้ หึหึ"


"อีกนาน... กูจะกอดมึงอีกนาน มึงเตรียมใจได้เลย" ผมพูดเสียงสั่น!!


"หึหึ กูให้มึงกอดกูได้ทั้งชีวิตของกูเลยไอ้แห้ง แต่ตอนนี้มึงต้องให้กูทายาให้มึงก่อน แผลเต็มตัวไปหมดแล้วเนี้ยะ!"



ฟอดดดด.....



ไอ้ป๋ามันหอมที่หัวของผมครับ แม่ง!! มึงทำอย่างนี้กูยิ่งรักมึงเลยสัส!!
ผมนั่งให้ไอ้ป๋ามันทายาให้ผมครับ ก็พวกรอยฟกช้ำดำเขียวจากมือจากตีนไอ้พวกนั่นไงครับ ดีนะที่ผมแกล้งสลบไปก่อน ไม่งั้นผมคงได้หยอดน้ำข้าวต้มที่โรงพยาบาลแน่ๆ



พอทายาเสร็จไอ้ป๋ามันก็มันก็เก็บชามไปล้างให้ผมครับ เรานั่งดูบอลด้วยกันสักพักผมก็เริ่มง่วงนอน ผมขอขี่หลังไอ้ป๋าเข้าไปในห้องนอนครับ ไอ้ป๋ามันก็ได้แต่ขำหึหึแล้วนั่งลงให้ผมขี่หลังมัน



"ถ้ากูแก่แล้วมึงยังจะขี่หลังกูอยู่ป่าววะ?" ไอ้ป๋ามันถามผมหลังจากทั้งห้องตกอยู่ในความมืด ตอนนี้เราสองคนนอนกอดกันอยู่บนที่นอนแล้วครับ


"มึงจะให้กูขี่หลังมึงจนแก่ป่ะล่ะ?"


"ถ้ามึงอยากขี่กูก็ไม่ขัดคร๊าบบ..."



ฟอดดดด.....



"งั้นกูก็จะขี่หลังมึงจนมึงแบกกูไม่ขึ้นแล้วกัน" ผมกอดมันแน่นขึ้นกว่าเดิม เสียงหัวใจผมแม่งเต้นโคตรแรงเลยครับ


"อืม... ถ้ามึงต้องการอย่างนั้นกูก็จะทำเพื่อมึงนะไอ้แห้ง"


"ขอบคุณนะทิว"


"เป็นอะไรเนี้ยะ พูดหวานกับกู เอาซะกูใจหายเลย"


"กูรักมึงนะทิว" ผมโคตรอยากบอกมันให้รู้เลยครับ


"หึหึ กูก็รักมึงเหมือนกัน"



ฟอดดดด.....



"ฝันดีนะไอ้แห้ง"



ฟอดดดดดด.....



"ฝันดีเหมือนกันนะไอ้ป๋า.... จุ๊บบบ...."




ผมนอนกอดมันอยู่สักพักไอ้ป๋าของผมก็นอนหลับสนิท ฟังจากเสียงหายใจของมันที่ผมคุ้ยเคยดีกว่าใคร ผมกอดมันแน่นที่สุดเท่าที่จะแน่นได้ ทำไมผมไม่เคยรู้สึกอึดอัดกับอ้อมกอดนี้เลยสักครั้ง ยิ่งกอดแนบแน่นเท่าไหร่หัวใจผมแม่งก็ยิ่งพองโต หรือผมจะเสพติดอ้อมกอดของมันไปแล้วครับ




"ขอโทษนะทิว"




TBC.
[/size]

ฮ่าๆๆ ชื่อตอนก็นะ มันเหมาะกับวันแรกของปีไหม กร๊ากก..
แต่ยังไงก็ขออวยพรให้ทุนคนมีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรง รวยๆ เฮงตลอดทั้งปี 2559 นะคะ

ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจและแรงสนับสนุนที่มีให้ด้วยดีตลอดมา ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ
 

เปิดจอง ไอ้ป๋าขาโหดแล้วจ้า..❤ คลิ๊กเลย❤

[aom2529]

มินสู้ๆ..อย่าไปฟังคำขู่..เราต้องสู้กลับ

[iceman555]

ง่าาาาา. สงสารมิน. มินอย่าทำไรบ้าๆนะ  คุยกะทิวก่อน

[❣☾月亮☽❣]

โชคดีนะมิน.  อย่าเจ็บตัวอีก.  สู้กลับให้มันรู้ซะบ้างว่าเรารักกันจริง

[Nus@nT@R@]

ความจริงน่าจะบอกป๋านะ

[BlueCherries]

เอ้าๆๆๆ

มินน่าจะเล่าให้ป๋าฟังมากกว่านะ ป๋าจะได้รับมือถูก

[makone]

ใครเป็นนายใหญ่ที่จะทำร้ายทิวกันนะ
ไมมินไม่บอกป๋าเลยอะว่านางครีมเป็นคนทำร้ายหนูล่ะจ้ะ

[titansyui]

 

[Myrtle]

มินขอโทษทำม้ายยยยยยยย แง้งงงงง ไม่ได้คิดจะทำอะไรใช่ม้ายยยย