เมนท์อีกรอบ
เรื่องแบบที่อิภูมันทำ
อันนี้ไม่ได้เข้าข้างมันนะ
แต่ในชีวิตจริงมีให้เจอถมเถไป
ตัวอย่าง เด็กต่างจังหวัดมาทำงานที่กทม
ว่าจะส่งเงิน ว่าจะโทรหาที่บ้าน แต่ชีวิตจริงมันเยอะเกิน
ที่ว่าจะทำก็ผลัดๆไปก่อน กว่าจะมารู้ตัวบางทีก็เป็นปีๆไปแล้ว จนคนที่บ้านโทรมาบอกว่าแม่ตาย นึกขึ้นได้ว่าครั้งสุดท้ายเจอแม่หรือพูดกับแม่เมื่อ 3 ปีก่อน 5 ปีก่อน บางคนจากลูกมาตอนลูกอยู่ประถม นึกออกอีกทีลุกจบมัธยมแล้ว
อิภูนี่คือท่าจะเพลินกับชีวิตที่วุ่นวาย
พื้นเพก็เป็นลูกคนรวยอยู่แล้ว
ก็คงเบื่อสิงหาแหละ ถ้าเป็นคนอื่นเขาก็ไปนานจนลูกบวชแล้วมั๊ง
แต่สิงหาก็รออยู่นั่นแหละ
ทำหน้านิ่งๆตอนอ่านข้อความก็อาจจะโกรธ - กล้าดียังไงมาเลิกจากกรู เมิงเป็นแค่ของตายของกรูนะ
ไม่ก็ในที่สุดก็ไปแล้ว
ที่กลัวก็คือกลัวใจของสิงหา ถ้าหากภูผามันไปง้อก็จะใจอ่อนยอมให้นอนด้วย
แล้วจะเป็นแค่คู่นอนแก้ขัด
ท่าทางสิงหาก็คงยังไม่สะบัดบ็อบในตอนนี้เป็นแค่จุดเริ่มต้น
งานนิเทศน์กับคุรุศาสน์ก็คงจะไม่มีมาเจอกันหรอกนะ
อยากให้แบบพอไปจากพี่แล้วน้องดูดี
วิธีแก้แค้นที่ดีที่สุดก็คือมีอยู่อย่างความสุขโดยที่ไม่มีมัน
ไม่ต้องทำตัวร้าย ไม่ต้องไปวิ่งหาทางเยาะเย้ยมัน
แค่เรามีความสุข มันก็ดิ้นพลาดๆ จุกอกไปแล้ว