หัวข้อ: END★:.*ซ่าดีนัก..กูรักมึงก็ได้ว่ะ!*:.★ตอนพิเศษส่งท้าย 3 (เท็น+ฟรอนท์) 1/3/16_P18

[iceman555]

ง่าาาาา. สงสารเท็นกะฟร้อนท. อีพ่อเห็นแก่ตัว พอใจรึยังที่เรื่องเป็นแบบนี้

[sunipum]

สงสารทั้งคู่จัง  พี่เท็นรีบๆฟื้นนะ
คุณพ่อจะมาขอโทษน้องทำไมมันไม่ช่วยไรเลย น่าจะรู้ว่าไม่ควรทำอย่างนี้ตั้งแต่แรก   

[seaz]

สงสารน้องฟรอนท์มากกว่าเดิมอีกอ่ะ ปวดใจเหลือเกิน

[a_n]

ฟรอนท์กับเท็น VS ทิวกับมิน --> เศร้าเหมือนกันเลย เฮ้อออ

[บูมเบส]

ไม่รู้จักละอายเลยเป็นพ่อที่แย่มากที่อย่างนี้ทำมาขอโทษฉันว่า
คนอย่างนายไม่ควรเป็นพ่อของใครหรอกเพราะคุณคนเดียวที่ทำให้เรื่องวุ่นวาย
ขนาดนี้เป็นฉันจะไม่ให้อภัยคุณเลยทำลายชีวิตคู่คจอื่นยังไม่พอยังทำลายชีวิตลูกตัวเองอีก
พูดว่า"เลว"คำเดียวคงพูดถึงคุณได้ไม่มีวันหมดจริงๆ

[yowyow]

 

[nicksrisat]

ไม่รู้จะพูดอะไร ตัดใจไปดีกว่า

[AMINOKOONG]

ไม่รู้จักละอายเลยเป็นพ่อที่แย่มากที่อย่างนี้ทำมาขอโทษฉันว่า
คนอย่างนายไม่ควรเป็นพ่อของใครหรอกเพราะคุณคนเดียวที่ทำให้เรื่องวุ่นวาย
ขนาดนี้เป็นฉันจะไม่ให้อภัยคุณเลยทำลายชีวิตคู่คจอื่นยังไม่พอยังทำลายชีวิตลูกตัวเองอีก
พูดว่า"เลว"คำเดียวคงพูดถึงคุณได้ไม่มีวันหมดจริงๆ

อยากกระทืบไลค์ซกพันครั้งให้ม้นท์นี้เลย ไม่อยากให้ยกโทษให้ง่ายๆเลยจริงๆ
คนเลวๆสมควรได้รับโทษ แม้จะขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อก็ตาม 



~ไปๆ ไปลงนรกซะเถอะที่รัก ชั้นจะลงโทษเธอ เวลาของเธอหมดแล้ว ไปๆ~ อิๆๆๆ

[a_n]

 

[Star_ss]

★.:***♡มหาลัยวุ่นรัก♡...เดอะ ซีรี่ย์❥***:.★
เรื่อง
★.:*ซ่าดีนัก....กูรักมึงก็ได้ว่ะ! *:.★★彡
♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

ตอนที่ 31 (เท็น+ฟรอนท์) คืนรัก



ผมรู้สึกตัวขึ้นมาอีกทีก็รู้ว่าตัวเองนอนอยู่โรงพยาบาลแล้วครับ ผมขยับตัวเล็กน้อยรู้สึกเจ็บไปทั้งตัวและที่สำคัญปวดหัวมากเลยครับ


"เท็น....เท็นตื่นแล้วเหรอลูก" ย่ารีบเดินเข้ามากอดผมทันที


"ย่าครับ....."


"โอ๋.....เท็นหลานย่าปลอดภัยแล้วนะครับลูก หลานย่าปลอดภัยแล้ว" ย่าผมทั้งพูดทั้งร้องไห้ครับ


"เท็นหลับไปนานจนย่าตกใจเลยนะครับ....อย่าทำอย่างนี้อีกนะลูกย่าใจจะขาดเห็นเท็นเป็นอย่างนี้ย่าแทบจะทนไม่ไหวนะลูก"


"เท็นขอโทษครับย่า....เท็นขอโทษ"


"ไม่เป็นไรลูก....ไม่เป็นไรครับ ย่าเห็นเท็นฟื้นย่าก็ดีใจแล้วครับ"


"ผมนอนไปนานแค่ไหนครับย่า....วันนี้วันที่เท่าไหร่ครับ"


"วันนี้วันที่....ครับ ย่ารู้ๆๆ รอเท็นหายก่อนนะครับ ย่าจะพาไปเอง ย่าจะไม่รอพ่อของหลานแล้ว"


"ย่าครับ....เท็นอยากไปหาฟรอนท์ ฟรอนท์คงเสียใจมาก เท็นอยากไปหาน้องครับย่า พาเท็นไปนะครับ"


"ครับๆ ย่ารู้ๆ รอให้เท็นหายดีก่อนนะลูกแล้วย่าจะพาไปเอง ย่าจะพาเท็นไปหาน้องเอง"


  ผมกับย่าต่างกอดกันแล้วพากันร้องไห้ เวลาสามเดือนของผมนานยิ่งกว่าสามปีอีกครับ ผมทั้งทรมารทั้งสงสารฟรอนท์แต่ผมกลับทำอะไรไม่ได้ ผมโทษตัวเองทุกวัน บอกกับตัวเองว่าต้องอดทนภาวนาให้ฟรอนท์ยังรอผมอยู่ ภาวนาให้ฟรอนท์อย่าเลิกรักผมให้ฟรอนท์เชื่อใจผมว่าผมจะทำทุกอย่างเพื่อฟรอนท์ ทำทุกอย่างจริงๆ






"พ่อครับ......"



"หยุด!!.....แกไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว"


"พ่อครับ.....ผมรักฟรอนท์มากครับพ่อ ผมรักน้องมากพ่อเข้าใจผมได้ไหมครับ"


"งั้นแกก็ต้องพิสูจน์ให้พ่อเห็นว่าทุกสิ่งที่แกบอกพ่อคือความรักไม่ใช่เป็นเพียงความหลง เพราะถ้าแกบอกว่ารักผู้ชายด้วยกันเพียงแค่หลงเขาชั่วครั้งชั่วคราวแกรู้ไหมว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง?"


"ผมรักน้องจริงๆ ครับ พ่อจะให้ผมพิสูจน์ยังไงก็ได้ครับ ผมยอมทำทุกอย่าง"


"งั้นแกห้ามพูดคุยหรือแม้กระทั่งทักทายกับคนที่แกบอกว่ารักเป็นเวลาสามเดือนแล้วแกต้องทำตัวปกติ ส่วนเรื่องหนูเนยพ่อจะไม่บังคับแกให้แกแต่งงานถ้าแกไม่ได้รักกัน แต่แกต้องคุยถ้าหนูเนยเข้ามาทักแกหรือว่าชวนแกไปไหนเพราะอย่างน้อยเขาก็เป็นลูกสาวเพื่อนพ่อ แกเข้าใจพ่อใช่ไหม?"


"ครับพ่อ....ผมเข้าใจครับ"


"ถ้าแกผิดสัญญากับพ่อภายในสามเดือนนี้ พ่อจะถือว่าแกไม่ได้รักเขาจริงๆ อย่างที่แกพูด"


"ครับพ่อ....ผมจะทำครับ ผมจะทำให้พ่อเห็นว่าผมรักฟรอนท์จริงๆ ไม่ใช่แค่ความหลงไหลชั่วครั้งชั่วคราวแต่มันคือความรักจริงๆ ครับ"


"งั้นก็ดี....พ่อจะคอยดู"


นี่แหละครับสิ่งที่ผมสัญญากับพ่อถึงมันจะทำให้ผมและฟรอนท์ต้องทรมารแต่ผมจะทำเพื่อความรักของเรา ผมเชื่อ...เชื่อว่าฟรอนท์ต้องรอผมได้ถ้าเรารักกันจริง



Tru...... Tru.........


"พี่ฟรานซ์ครับ....ผมเท็นเองครับ"


"ว่าไง!! จะมารับน้องพี่เมื่อไหร่"


"หึหึ....ผมคงต้องฝากพี่ฟรานซ์นานนิดนึงนะครับ แล้วผมจะไปรับฟรอนท์แน่ๆ ครับ"


"อืม....เดี๋ยวพี่ดูแลแทนเอง แต่พี่หวังว่าคงไม่นานมากนะ เพราะพี่คงรอนานมากไม่ได้เหมือนกัน พี่สงสารน้องพี่"


"ครับพี่....ผมจะไปรับฟรอนท์แน่นอนครับ แล้วเรื่องนี้ผมขอให้มีแค่พี่กับผมที่รู้เรื่องนะครับ พี่อย่าบอกเรื่องนี้กับใครแม้กระทั้งฟรอนท์ ผมกลัวใจตัวเองจะทนเห็นฟรอนท์เศร้าเพราะผมไม่ได้"


"พี่รู้แล้ว....เดี๋ยวพี่จะดูแลน้องพี่เอง นายก็ไปจัดการเรื่องของนายให้เรียบร้อยแล้วกัน"


"ขอบคุณมากครับพี่ฟรานซ์"





3 วันสุดท้ายก่อนครบเวลาที่กำหนดไว้สามเดือน ณ มหาลัยวุ่นรัก


"เนย....ผมว่าเนยตัดใจจากผมเถอะนะ ผมรักฟรอนท์ผมไม่ได้รักเนย เราเป็นแค่เพื่อนกันเถอะนะ ผมขอร้อง"


"แต่เนยรักเท็นนะ รักมานานแล้วด้วย ทำไมค่ะเท็นเนยดีไม่พอสู้เด็กคนนั้นไม่ได้ตรงไหนค่ะ"


"เนยเป็นคนดี แต่เท็นคิดกับเนยแค่เพื่อน คนที่เท็นรักคือฟรอนท์คนเดียว ฟรอนท์เท่านั้นเนย"


"เนยจะบอกคุณพ่อ ว่าเนยรักเท็น เนยอยากแต่งงานกันเท็น เท็นเข้าใจไหมค่ะ"


"ไม่เนย!! มันจะไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น ผมสัญญามันจะไม่เกิดขึ้นเด็ดขาด"


   ผมเดินหนีเนยเพื่อไปที่รถผมจะไปหาฟรอนท์ครับ ผมจะไม่รออะไรแล้ว ถ้าพ่อไม่อนุญาตเรื่องของผมกับฟรอนท์ต่อให้ผมต้องคุกเข่าขอร้องหรือให้ทำอะไรผมก็ยอมแค่ขอให้ฟรอนท์อยู่ข้างๆ ผมก็พอ


"เท็นค่ะ!!! รอเนยด้วยค่ะ เท็น!!"


  ผมไม่ฟังเสียงร้องตามหลังของเนย ตอนนี้ผมแค่อยากจะไปหาฟรอนท์ให้เร็วที่สุด ไอ้ดิวมันบอกว่าฟรอนท์ไม่สบายบ่อยหลังจากผมกับฟรอนท์ห่างกัน ฟรอนท์เสียใจมากแต่ผมก็ไม่ต่างจากฟรอนท์เลยซักนิด ผมเป็นคนเงียบขึ้นกว่าเดิม ผมไม่ค่อยพูดคุยกับใคร ผมแค่นับเวลาให้ครบสามเดือนเร็วๆ ผมร้องไห้แทบจะทุกคืนคิดถึงฟรอนท์จนแทบทนไม่ไหวจนผมต้องออกจากคอนโดแล้วกลับมาอยู่ที่บ้าน เผื่อจะทำให้ดีขึ้นแต่ไม่เลย ผมยังคงคิดถึงฟรอนท์เหมือนเดิม มากกว่าเดิม รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ อ้อมกอด ริมฝีปาก ทุกอย่างที่เป็นฟรอนท์มันทำให้ผมคิดถึงอยากอยู่ใกล้ๆ ตลอดเวลา


"ฟรอนท์....พี่ขอโทษ รอพี่ก่อนนะครับ"


ครืดดดดด..... ครืดดดดด.....


สายเข้า..... เนย


"โถ่เว้ย!!!!" ผมสถบกับตัวเองก่อนที่ทุกอย่างจะดับวู๊บและมืดสนิท




เอี๊ยดดดด!!!!  โครม!!!!!!







"เท็น.....เท็นเป็นอะไรครับลูก คิดอะไรอยู่ครับ" ผมหลุดจากความคิดเพราะได้ยินเสียงย่าที่เอ่ยถามผม


"เปล่าครับย่า....เท็นไม่ได้เป็นอะไรครับ"


"เดี๋ยวย่าตามคุณหมอก่อนนะลูก ให้มาดูอาการให้เท็นก่อนนะครับ"


"ย่าครับ....ถ้าเท็นหายแล้ว เท็นจะไปหาฟรอนท์ได้ใช่ไหมครับ"


"ได้ซิครับ....ใครมาขวางย่าจะจัดการให้เอง เท็นครับ...ตอนที่เท็นยังไม่ฟื้นน้องมาหาเท็นทุกวันเลยนะ มานั่งมอง มานั่งเฝ้าเท็นเกือบสองชั่วโมงแล้วก็กลับบ้านไป ย่าเห็นแล้วสงสารหนูฟรอนท์มาก ย่าก็ได้แค่กอดปลอบใจน้องกลับไปครับ"


"ฟรอนท์มาหาเท็นเหรอครับย่า....ฟรอนท์มาหาเท็นจริงๆ เหรอครับ?"


"จริงซิลูก....น้องมาหาทุกวันเลยนะ น้องบ่นว่าพี่เท็นผอม น้องบอกย่าว่าถ้าพี่เท็นฟื้นให้ย่าทำอาหารอร่อยๆ ให้พี่เท็นกินเยอะๆ ด้วยนะครับ น้องน่ารักมากใช่ไหมลูก?"


"ครับย่า....น้องน่ารักมากครับ" ผมตอบย่าทั้งที่น้ำตาไหลไม่หยุด


"งั้นเท็นก็หายเร็วๆ นะลูก เราจะได้ไปหาน้องกัน"


"วันนี้ฟรอนท์จะมาไหมครับย่า?"


"น้องมาไม่ได้ครับ....น้องต้องไปธุระกับคุณพ่อคุณแม่สามสี่วัน น้องฝากให้ย่าดูแลพี่เท็นแทนน้องครับ"


"เท็นจะรีบหายไวๆ ครับย่า เท็นอยากไปหาฟรอนท์"


"ดีมาครับ....งั้นเดี๋ยวย่าไปตามหมอมาดูอาการก่อนนะ"


"ครับย่า..."


"อ่าว!!! พ่อหลานมาพอดีเลย จะได้ดูเท็นแทนย่า ย่าจะได้ไปตาหมอ"


"สวัสดีครับแม่ แม่พักผ่อนบ้างรึยังครับ? เฝ้าเจ้าเท็นทั้งวัน"


"จ๊ะ...พ่อลูกชาย แม่ฝากดูหลานแม่หน่อยนะ แม่จะไปตามหมอ"


"หึหึ ครับผม"


"ไง!! ตื่นแล้วเหรอไอ้ตัวแสบ นอนซะนานเลยนะ ทุกคนเป็นห่วงแกจนแทบไม่ทำอะไรกันแล้วรู้รึเปล่า?"


"ขอโทษครับพ่อ"


"อืม....ตื่นขึ้นมาก็ดีแล้ว เจ็บตรงไหนรึเปล่า? พ่อจะได้บอกหมอให้"


"ปวดหัวนิดหน่อยครับ พ่อครับ...เรื่องของ...."


"หายแล้วค่อยคุยกัน ตอนนี้รักษาตัวให้หายดีก่อน"


"แต่พ่อครับ....ผม..."


"พ่อรู้แล้ว!! แกนี่ดื้อจริงๆ เดี๋ยวพาไป ไปคุยกับพ่อแม่เขาให้เป็นกิจจะลักษณะ อย่ามาแอบคบกันอย่างนี้มันไม่ดี ผู้ใหญ่ควรได้รับรู้เข้าใจไหม?"


"พ่อครับ....ขอบคุณมากครับพ่อที่เข้าใจผม"


"ฉันมีแกเป็นลูกอยู่คนเดียว แกคิดว่าฉันมีความสุขมากนักเหรอที่เห็นแกเป็นแบบนี้ ฉันแค่อยากแน่ใจว่าแกมั่งคงในคำพูดและพวกแกรักกันจริงๆ ก็แค่นั้นเอง"


"พ่อครับ...."


"เรียกพ่อครับๆๆ อยู่ได้!! ฉันรู้แล้วว่าฉันเป็นพ่อแก ดูไปแล้วหนูฟรอนท์ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ พ่อเห็นครั้งแรกนึกว่าเป็นทอมซะอีก ไม่เห็นเหมือนเด็กผู้ชายเลย"


ฮ่าๆๆๆๆ


  เสียงพ่อของผมหัวเราะ แล้วก็ให้ผมเล่าเรื่องเกี่ยวกับฟรอนท์ให้ฟังคุณย่าก็เข้ามาร่วมวงด้วยอีกคน ผมดีใจครับที่พ่อชอบฟรอนท์ เราพูดคุยกันจนคุณหมอเข้ามาตรวจร่างกายผม คุณหมอบอกว่าพักอีกสองวันก็ออกจากโรงพยาบาลได้ครับ ผมดีใจมาก อีกแค่สองวัน แค่สองวันผมก็จะได้ไปหาฟรอนท์แล้วครับ






"ย่าครับ....ย่าครับ เสื้อเท็นอยู่ไหนครับ เท็นจะเปลี่ยนชุดรอ"


"รีบร้อนจริงๆ เลยหลานฉัน อยู่นี่จ้า...ย่าวางไว้ตรงนี้ครับลูก"


ฟอดดดดด....


"ขอบคุณมากครับย่า"


"จ๊ะ....พ่อหลานรัก"


ฟอดดดดด....


"คุณแม่ครับ....เจ้าเท็นแต่งตัวเสร็จรึยังครับ"


"เสร็จแล้ว.....เสร็จแล้วครับพ่อ!!!"


"ฮ่าๆๆๆๆ ไม่ค่อยรีบเลยนะครับแม่ลูกชายผม"


"ก็เหมือนตอนแกบอกให้ฉันไปขอเมียแกนะแหละ!!! พ่อลูกชาย"


"โถ่...แม่ก็พูดไป แต่ว่าไปแล้วก็เหมือนเห็นตัวเองตอนหนุ่มๆ นะครับ ฮ่าๆๆๆ"


"ผมพร้อมแล้วครับ"


"เท็น....ค่อยๆ เดินซิลูก น้องไม่ไปไหนหรอก น้องลงเครื่องตอนสิบโมงนิครับ กว่าจะถึงบ้านน้องเราก็ถึงก่อนอยู่ดี"


"คร๊าบบบ....เราไปกันเลยนะครับ พ่อ คุณย่า"


"ป่ะๆๆ คุณแม่ไปครับ ผมจอดรถไว้หน้าบ้านแล้วครับ"

  ผมตื่นเต้นครับ พวกเรากำลังจะไปหาฟรอนท์ที่บ้านของฟรอนท์ครับ ผมโทรไปหาพี่ฟรานซ์พี่เขาบอกว่าฟรอนท์จะกลับมาวันนี้ แต่ยังไม่รู้ว่าผมจะไปหาที่บ้าน ดีเหมือนกันครับผมอยากเซอร์ไพรส์ฟรอนท์ อยากกอดฟรอนท์จะแย่แล้ว พ่อผมเป็นคนขับรถครับเพราะพ่อยังไม่อยากให้ผมจับรถตอนนี้ เราใช้เวลาเดินทางไม่นานก็มาถึงบ้านของฟรอนท์ มีพี่ฟรานซ์กับพี่ฟรอสต์ออกมาต้องรับ


"สวัสดีครับ....ผมชื่อฟรานซ์ครับพี่ชายคนโตของที่บ้าน ส่วนนี่ฟรอสต์น้องผมอีกคนครับเป็นพี่ชายของฟรอนท์ด้วยเช่นกัน เชิญเข้าไปนั่งรอในบ้านก่อนครับ"


"พี่ฟรานซ์, พี่ฟรอสต์ครับ นี่คุณย่ากับคุณพ่อของผมเองครับ"


"สวัสดีจ๊ะ..."


"สวัสดี....พ่อหนุ่มชื่อฟรอสต์คนจะจำพ่อได้?"


"สวัสดีครับ ผมฟรอสต์ครับ ผมจำคุณพ่อได้ครับ, ส่วนคุณย่าฟรอนท์เล่าให้ฟังบ่อยๆ ครับว่าคุณย่าใจดีกับน้องผมมาก ขอบคุณมานะครับ"


"ยินดีจ๊ะ เพราะหนูฟรอนท์น่ารักต่างหาก ย่าซะอีกที่ดีใจที่ได้รู้จักหนูฟรอนท์"


"เดี๋ยวฟรอนท์กับคุณพ่อคุณแม่ก็จะมาถึงแล้วครับ เพราะลงเครื่องกันได้สักพักแล้วครับ"


"ไม่เป็นไรจ๊ะ พวกเรารอได้"



  หลังจากนั้นคุณพ่อก็พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องงานบริษัทกับพี่ฟรานซ์อย่างถูกคอ ส่วนคุณย่าก็คุยกับพี่ฟรอสต์เช่นเดียวกัน ได้หลานชายเพิ่มอีกคนแล้วซินะย่าผม ส่วนผมนะเหรอครับนั่งรออย่างใจจดใจจ่ออยากเจอฟรอนท์เร็วๆ คุยไปก็มองไปที่ประตูอยู่เรื่อยๆ ว่าฟรอนท์มาถึงรึยัง



"พี่ฟรานซ์ พี่ฟรอสต์.....ฟรอนท์กลับมาแล้วฮ่ะ"


  เสียงร่าเริงที่ผมอยากฟังมาตลอดส่งเสียงมาแต่ไกลทั้งที่ตัวยังมาไม่ถึง ผมได้ยินเสียงฝีเท้าที่วิ่งเข้ามาที่ห้องรับแขกที่ผมกำลังนั่งอยู่แล้วเสียงนั้นก็หยุดชะงักลง พร้อมกับเด็กน้อยของผมที่ยืนตาค้างมองมาที่ผมอย่างตกใจ



"พี่เท็น....."




"ฟรอนท์........"




"อ่าว!! ฟรอนท์เป็นอะไรครับลูก ทำไมยืนอยู่ตรงนี้ล่ะครับ? อ่าว!! ตาฟรานซ์มีแขกเหรอลูก?"


"สวัสดีครับ....ผมชื่อ กฤษณ์จา เป็นพ่อของตาเท็นครับ ส่วนนี่คุณแม่ของผม ย่าของตาเท็นครับ"


"สวัสดีค่ะๆ เชิญนั่งก่อนค่ะ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรเหรอค่ะ?"


"คือผมจะมาคุยเรื่องลูกชายผมกับหนูฟรอนท์นะครับ"


"ห๊ะ!!! อะไรนะค่ะ เรื่องลูกชายคุณกับลูกชายฉัน?"


"ครับ....คือว่า" พ่อผมกำลังจะอธิบาย


"เดี๋ยว!!! เดี๋ยวก่อนนะค่ะ ฟรอสต์ไปตามคุณพ่อมาลูก ส่วนฟรอนท์มานั่งข้างๆ แม่ครับ ฟรานซ์แม่ขอยาดมหน่อยครับลูก"



    แม่ของฟรอนท์คงจะตกใจมาก ผมมองฟรอนท์ไม่ละสายตาไปไหน ฟรอนท์นั่งลงข้างๆ แม่ตรงข้ามกับที่ผมนั่งอยู่พอดี คุณพ่อฟรอนท์เดินเข้ามาพร้อมกับพี่ฟรอสต์แล้วนั่งลงอีกฝั่งของคุณแม่ พี่ฟรานซ์ยื่นยาดมให้คุณแม่แล้วนั่งลงข้างพี่ฟรอสต์ ส่วนผม คุณย่า คุณพ่อนั่งอยู่โซฟายาวตัวเดียวกัน


"คุณค่ะ ลูกเรา ลูกเรา.....ชอบกับตาเท็น กรี๊ดดดดด.... คุณกฤษณ์จา จะบอกอิฉันว่าอย่างนี้ใช่ไหมค่ะ"


"เออ!! ใช่ครับ คุณแม่หนูฟรอนท์จะว่ายังไงบ้างครับ ถ้าผมจะขอให้ลูกชายผมคบกับหนูฟรอนท์อย่างเป็นทางการหน่อยนะครับ"


"ดาค่ะ อิฉันชื่อดา ดานิล ส่วนนี่สามีฉันค่ะ ชื่อ ภพ ก้องภพค่ะ"


"ครับ...สวัสดีครับ คุณดานิล คุณก้องภพ ส่วนนี่คุณแม่ผมครับ ย่าของตาเท็น"


"สวัสดีจ๊ะ อิฉันชื่อ ปานวาดค่ะ เป็นย่าของตาเท็น"


"คุณค่ะ....คุณ เอายังไงดีค่ะ ฉันบอกคุณแล้วๆ ใช่ไหมค่ะ ว่าเนี๊ยะลูกเขยฉันแน่ๆ คุณเชื่อฉันรึยังค่ะ"


"หึหึ เชื่อแล้วคร๊าบบ....คุณภรรยา"


"คุณแม่ครับ....นี่มันอะไรกันครับ พวกผม "งง" กันไปหมดแล้วนะครับ" พี่ฟรอสต์ถาม


"ก็จะอะไรซะอีกล่ะ แม่แกมาพูดให้พ่อฟังอยู่เลยว่าเด็กชื่อเท็นต้องมาเป็นลูกเขยเขาแน่ๆ ให้พ่อฟังทุกวัน นี่ก็คงจะสมใจแม่แกแล้วนะซิ"


"พ่อฮ่ะ...แม่ฮ่ะ" ฟรอนท์เรียกพ่อกับแม่


"ฟรอนท์ ลูกรักกับพี่เท็นเขาใช่ไหมครับ? บอกความจริงแม่มานะ"


ฟรอนท์หน้าแดงจัดก่อนที่จะตอบมาว่า "ครับแม่....ผมรักพี่เท็นครับ"


"คุณพระ!!! ลูกชายฉัน" แม่อุทานอย่างตกใจพร้อมกับทำตาโต


"คุณกฤษณ์จาค่ะ ฉันโอเคค่ะ ยอมรับให้คบกันได้ ต๊ายๆๆๆ ตาย ฉันว่าแล้วว่าฉันดูคนไม่เคยพลาด คุณค่ะ...ฉันตกลง คุณว่าไงค่ะ"


 คุณแม่ฟรอนท์หันไปบอกคุณพ่อผมก่อนจะหันไปถามความคิดเห็นของสามีตัวเอง ส่วนพี่ฟรานซ์ก็นั่งยิ้มนิดๆ พี่ฟรอสต์ทำหน้าตาไม่พอใจเล็กน้อยแต่ไม่ได้ขัดอะไร ผมก็นั่งมองฟรอนท์ไม่ให้ห่างสายตา ฟรอนท์นั่งอายหน้าแดงมองมาที่ผมด้วยมีน้ำตาคลอที่ตานิดๆ ครับ


"จะให้ผมว่าอะไรล่ะ หึหึ คุณตอบตกลงไปแล้วนิครับคุณภรรยา"


"ชิส์....ฉันก็แค่ถามตามมารยาทค่ะ เท็น...แม่ฝากน้องด้วยนะลูก" คุณแม่พูดพร้อมรอยยิ้ม


"ครับ....ผมจะดูแลฟรอนท์ให้ดีที่สุดครับ ผมสัญญา"


"งั้นผมถือว่ารับรู้กันทั้งสองฝ่ายแล้วนะครับ มีอะไรก็ว่ากล่าวตักเตือนเจ้าเท็นได้เต็มที่เลยนะครับ คิดซะว่าเป็นลูกชายอีกคนนึงแล้วกันนะครับ"


"ได้ค่ะ ส่วนดาก็ฝากดูน้องฟรอนท์ด้วยนะค่ะ ลูกชายคนเล็กของดาออกจะบอกบางนิดนึงค่ะ คิคิ"



     หลังจากนั้นพวกผู้ใหญ่ก็คุยกันเรื่องธุรกิจ ตีกอล์ฟ ทำอาหารตามประสาผู้ใหญ่คุยกันนะแหละครับ ส่วนตอนนี้ผมดึงฟรอนท์ออกมาจากตรงนั้นเรียบร้อยแล้วครับ



"พี่เท็น....เดี๋ยวพี่เท็นจะไปไหน พี่หายดีแล้วเหรอ"



หมั่บ!!! ผมคว้าตัวฟรอนท์เข้ามากอด กอดไว้ทั้งตัว ร่างนี้ที่ผมอยากสัมผัสตลอดเวลาสามเดือนเต็ม ผมโหยหาแต่เด็กคนนี้ตลอดเวลาและวันนี้ผมก็ทำสำเร็จถึงจะต้องเจ็บปวดหัวใจถึงสามเดือนเต็ม มันเป็นเวลาที่ยาวนานมากครับแต่ในที่สุดผมก็ได้กอดคนที่ผมรักอีกครั้ง


"ฟรอนท์.....พี่ขอโทษ ขอโทษที่ทำให้ฟรอนท์ร้องไห้ ขอโทษที่ทำให้ฟรอนท์เสียใจ ขอโทษที่ทำให้ฟรอนท์ต้องเจ็บปวดกันเรื่องนี้ พี่ขอโทษ....พี่ขอโทษ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือพยายามที่จะกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา


"พี่เท็น.....อย่าทำอย่างนี้อีก อย่าเจ็บ อย่าป่วย ถึงพี่จะไม่รักฟรอนท์ยังไงแต่พี่ห้ามเจ็บตัวแบบนี้อีก....ฮือ...ฮือ...เข้าใจไหม?"


"เข้าใจครับ....พี่เข้าใจแล้ว พี่รักฟรอนท์มากนะ ไม่เคยมีวันไหนที่พี่ไม่รักฟรอนท์เลยนะครับ"


"ฟรอนท์ก็รักพี่เท็น....อึ่ก...รักมาก รักมากที่สุดเลย"


        ผมกอดฟรอนท์แน่นขึ้นเพราะคำที่ฟรอนท์พูดว่ารักผมมากทั้งๆ ที่เพิ่งเสียใจกับเหตุการณ์ที่เราต้องแยกจากกัน ต่อไปนี้จะไม่มีอีกแล้วครับ ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้เราได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้ตลอดไป


"ฟรอนท์....พี่จูบฟรอนท์ตรงนี้ได้ไหมครับ?"



"บ้าเหรอพี่เท็น...นี่มันกลางบ้านเลยนะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า ฟรอนท์อาย..."


"ไม่มีใครเห็นหรอกน่า....ผู้ใหญ่เขาคุยกันอยู่ข้างในเขายังไม่เลิกคุยกันง่ายๆ หรอก นะๆๆ ให้พี่จูบทีนึงนะ นะคร๊าบบบ..."


"ที่อื่นไม่ได้เหรอ? ตรงนี้มัน....มัน"


"โห.....ฟรอนท์ง่าาาา....พี่คิดถึงฟรอนท์มากเลยนะ นะๆๆ ตรงนี้แหละ!! ย้ายสถานที่มันเสียเวลา"


"บ้า!!! พี่เท็นพูดบ้าอะไรเนี๊ยะ!!!"


"ฟรอนท์ง่าาา....."


        ผมอ้อนแบบสุดๆ จัดหนักไปเลยครับ ก็นะอยู่ใกล้แค่นี้แต่ทำอะไรไม่ได้ผมก็อยากจะบ้าตาย ถ้าเป็นที่คอนโดฯ ป่านนี้ผมคงจับฟรอนท์กดแบบจัดหนักไปแล้ว ก็คนมันคิดถึงอ่ะ....



"พี่ว่าตรงนี้คงจะไม่เหมาะนะเท็น....หึหึ"


"พี่ฟรานซ์!!!, พี่ฟรานซ์!!!"


"ฟรอนท์!!! มาหาพี่ก่อนซิ!!" พี่ฟรอสต์พูดขึ้น


"พี่ฟรอสต์ฮ่ะ..."


"อะไรอ่ะพี่....ผมเพิ่งได้เจอฟรอนท์นะ อย่าเพิ่งขัดซิคร๊าบบบ.... ไม่เห็นใจกันบ้างเลย เนอะฟรอนท์เนอะ"


"พี่เท็น!!! อย่าเถียงพี่ฟรอสต์ซิ เดี๋ยวก็โดนต่อยอีกหรอก คึคึ"


"อะไรอ่าาา....ฟรอนท์ต้องเข้าข้างพี่ซิ!!!"


"พอกันทั้งสองคนนั้นแหละ....เอานี่กุญแจรถพี่ แต่ขับระวังหน่อยนะเพิ่งออกจากโรงพยาบาลมาอย่าเพิ่งซ่าให้มาก พี่บอกพ่อกับแม่ให้แล้ว" พี่ฟรานซ์พูดครับ


"พี่ฟรานซ์!!!!! ให้ทำไม?!!! ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละ!!! อยู่ที่นี่ให้หมดทุกคน!!" พี่ฟรอสต์พูดขึ้นเสียงดัง แต่....


"ขอบคุณนะคร๊าบบบ....พี่ฟรานซ์ แล้วผมจะตอบแทนพี่ทีหลังนะคร๊าบบ...." ผมวิ่งไปคว้ากุญแจที่พี่ฟรานซ์อย่างไวกลัวพลาดโอกาสทองครับ




"ป่ะ!!! ฟรอนท์.....วิ่ง!!!"





"พี่ฟรานซ์...พี่ฟรอสต์ ขอบคุณนะฮ่ะ"






"เห้ย!!!! เดี๋ยวก่อน!!! หยุดนะฟรอนท์!!!!" เสียงพี่ฟรอสต์ตะโกนตามหลังพวกผม





"ฮ่าๆๆๆๆ...."



เราสองคนจับมือวิ่งออกมาจากบ้าน หัวเราะและยิ้มด้วยกันอย่างมีความสุข ผมไม่สนอะไรแล้วครับ ตราบใดที่ข้างกายผมยังมีฟรอนท์ ผมก็จะมีความสุข เราจะมีความสุขด้วยกันตลอดไป



********************************* TBC.

คึคึ....มาคนเรียกร้องถามหานิยายทั้งในเพจและในเล้า...ปลื้มมากค่ะ
 
ขอบคุณที่ยังคิดถึงกันเสมอจ้าา....อ่านแล้วอย่าลืมเม้น กดบวกเป็ดเป็นกำลังใจให้เขาด้วยน้าา...
 

ปล.ยังคิดถึงคนอ่านเหมือนเดินนะจ๊ะ แอบหยอดคำหวานก่อนไป  ฟิ้ววว......

[a_n]

บททดสอบ 3 ตอน เอ๊ย 3 เดือน ทำคนอ่านลุ้นว่าจะลงเอยกันไหม สุดท้ายก็ผ่านฉลุย แถมหวานสุดๆ น้องเจอจัดเต็มแน่ๆ พี่ฟรานไฟเขียวซะขณะนี้. รอลุ้นคู่พี่ฟรานต่อ

[❣☾月亮☽❣]

   อ้ะ อ้ะ พ่อคนใจร้อน จะลากกันไปไหนล่ะนั่น
แหม อย่าเพิ่งซ่ามากนะ กายภาพบำบัดเค้าห้ามหักโหม

[koikoi]

สามเดือนทำอะไรกันอยู่เหรอในนินายอาจดูไม่นานนะแตเรื่องจริงขอบอกว่าตายทั้งเป็นเห็นเท็นก็ดูว่ารักน้องมากทำอะไรเพื่อน้องบ้างไม่ใช่ว่าพ่อบอกให้ห่างกันเพื่อพิสูจน์ความรักก็ยอมทำตามโดยที่ไม่ยอมบอกอะไรให้น้องรู้เลยส่วนคุณพ่อไม่รอให้ลูกตายก่อนล่ะถึงจะคิดได้

[iceman555]

พี่เท็นหายแว้วว ดีกันแล้ :katai1:ว อิอิอิอิอิอิ

[sunipum]

ฟรอนต์น่าจะงอนอิพี่เท็นต่ออีกนิดนะ แต่คืนดีกันก็ดีแล้ว ^^

[บูมเบส]

ขอบคุณที่ทุกอย่างราบรื่นและผ่านไปได้ด้วยดี แต่ยังแอบเคืองพ่ออยู่เลยคนอะไรบ้าจริงๆ
แต่จะรอตอนต่อไปนะครับ

[aom2529]

  หลังจากมีหัวเรื่องที่ทำให้เราเครียด..เลยหยุดอ่านรอให้หายเศร้าก่อน..ค่อยกลับมาอ่านต่อ..คริคริ..

[Star_ss]

วันหลังจะไม่ใส่หัวข้อเรื่องดีกว่า หลอกคนอ่าน อิอิ 

[boonpa]

  ในที่สุดผู้ใหญ่ก็รับรู้ทั้งสองฝ่ายดีใจจัง

[yowyow]

 

[seaz]

กว่าจะได้กลับมารักกันอีกครั้ง ขอให้จับมือฝ่าฟันอุปสรรคไปให้ได้นะครับ

[poohanddew]

ได้รักกลับคืนมาแล้วซิน่ะ หุหุ
 

[nicksrisat]

ในที่สุดก็เข้าใจอะไรได้สะทีนะ

[miya_pp]

 

[a_n]

ปูเสื่อรอ....บทหวานๆจากเท็นกับฟอร์ท

[Star_ss]

★.:***♡มหาลัยวุ่นรัก♡...เดอะ ซีรี่ย์❥***:.★
เรื่อง
★.:*ซ่าดีนัก....กูรักมึงก็ได้ว่ะ! *:.★★彡
♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

ตอนที่ 32 (เท็น+ฟรอนท์) คิดถึง





ในที่สุดวันที่ผมรอมานานก็มาถึง คนที่นั่งยิ้มหวานอยู่ข้างผมจะไม่ร้องไห้อีกต่อไป ยิ่งผมมองฟรอนท์เท่าไหร่ผมก็ยิ่งปวดใจเมื่อคิดถึงตอนที่ฟรอนท์เสียใจเรื่องของผมตอนที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน ผมแอบไปดูฟรอนท์หลายต่อหลายครั้งที่คณะ ฟรอนท์ที่นั่งตาบวมแดง หน้าตาดูอิดโรยจากการร้องไห้อย่างหนัก บางครั้งที่นั่งรอเพื่อนตอนพักเที่ยงเวลาที่อยู่คนเดียวก็นั่งน้ำตาไหลผมอยากจะเดินเข้าไปกอดแล้วเช็ดน้ำตาให้ทุกครั้งแต่ผมก็ทำไม่ได้ผมทำได้แค่ยืนแอบมองอยู่ห่างๆ ผมนึกโกรธตัวเองทุกครั้งว่าทำไมผมถึงทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้ ทำไมผมต้องทำให้ฟรอนท์เจ็บปวดได้มากมายขนาดนี้ ผมกลับบ้านไปด้วยความสิ้นหวังแต่ก็ยังมีย่าที่คอยปลอบผม บอกผมว่าผมจะต้องทำได้น้องจะต้องเข้าใจ น้องรักผมมากน้องจะต้องรู้ว่าผมทำดีที่สุดแล้ว แต่ถ้าจะให้ผมคิดว่าผมทำดีที่สุดแล้วผมควรจะทำให้น้องไม่ต้องร้องไห้ซิถึงจะถูกแต่นี่มันไม่ใช่ ตลอดสามเดือนมานี้ผมเห็นฟรอนท์ร้องไห้ตลอดจนผมต้องร้องตามเพราะโกรธตัวเอง ผมโทษตัวเองเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างมากแต่หลังจากนี้ผมจะทำทุกอย่างให้ฟรอนท์มีความสุข ทำทุกอย่างให้ฟรอนท์ยิ้มได้ ทำทุกอย่างให้เราได้อยู่ด้วยกัน ผมสัญญา.....



"พี่เท็น....อย่าขับรถเร็วซิฮ่ะ"


"ไม่เร็วคร๊าบบบ.....แค่ 80 เองนะ ถ้าช้ากว่านี้พี่ว่าเราเปลี่ยนไปนั่งเต่ากันดีไหม?"


"พี่เท็นเพิ่งออกจากโรงพยาบาลนะฮ่ะ....จะรีบไปไหน ทำไมต้องรีบขนาดนี้ด้วย!!" ฟรอนท์พูดพร้อมกับกอดอกมองหน้าผมอย่างครดโทษ


"ก็พี่อยากให้ถึงคอนโดเร็วๆ นี่พี่คิดถึงฟรอนท์ อยากกอดฟรอนท์จะแย่อยู่แล้วนะครับ" ฟรอนท์หน้าแดงมากแต่ยังคงทำหน้านิ่งอยู่ครับ


"ฟรอนท์ก็ไม่ได้ไปไหนซะหน่อย....ทำไมต้องรีบด้วย" ประโยคที่พูดอย่างเขินอายทำให้ฟรอนท์ดูน่ารักมาก


"ครับๆๆ พี่จะตั้งใจขับช้าๆ นะครับ" ผมพูดพร้อมกับยิ้มให้ฟรอนท์


"ดีมากฮ่ะ....คึคึ" ฟรอนท์พูดพร้อมกับยิ้มกว้าง


ผมขับรถอย่างระมัดระวังตามที่ฟรอนท์บอกไม่อยากดื้อกับแฟนครับเดี๋ยวแฟนไม่รัก ฮ่าๆๆ ผมใช้เวลาขับรถอีกไม่สักพักก็ถึงที่หมายอย่างปลอดภัย หลังจากจอดรถผมก็จูงมือฟรอนท์เดินขึ้นห้องทันทีเราจับมือกันไว้แน่นเหมือนไม่อยากที่มือนี้หลุดจากกันอีก ผมใช้มืออีกข้างที่เหลือเปิดห้องครับพอเราเข้ามาในห้องแล้วผมก็รีบล็อคห้องทันที


"ฟรอนท์ครับ...."


"ฮ่ะ......."



ผมอ้าแขนออกเพื่อรอรับร่างเล็กให้เข้ามาสู่อ้อมกอดของผม ฟรอนท์หน้าแดงด้วยความเขินอายก่อนจะเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าผม มองมาที่ผมแล้วยิ้มให้กับผมก่อนที่จะเข้ามากอดผมด้วยแขนเล็กๆ นั้น ผมโอบกอดฟรอนท์ไว้แน่นรู้สึกคิดถึงอยากกอดคนนี้ไว้นานๆ ยิ่งกอดเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่พอ ผมก้มลงไปหอมที่หัวฟรอนท์เบาๆ ทำให้ฟรอนท์กอดผมแน่นขึ้นกว่าเดิม


"พี่รักฟรอนท์นะครับ....รักมาก...รักที่สุด"


"ฟรอนท์ก็รักพี่เท็นมากฮ่ะ...."



 ผมย่อตัวลงเล็กน้อยแล้วอุ้มฟรอนท์ขึ้นฟรอนท์เปลี่ยนจากกอดเอวผมมาเป็นคล้องแขนไว้ที่คอของผมขาก็เกี่ยวรัดรอบเอวของผมไว้กันตกครับ หน้าของเราอยู่ในระดับที่มองเห็นกันอย่างชัดเจนเราต่างยิ้มให้กัน รอยยิ้มของฟรอนท์บ่งบอกว่ามันคือรอยยิ้มแห่งความสุขซึ่งผมก็เช่นกันครับ



"จูบพี่หน่อยซิครับ"



 ฟรอนท์ค่อยๆ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมลมหายใจเราส่งผ่ายถึงกัน ปากเล็กที่ผมโหยหากำลังประกบลงที่ปากของผมอย่างนุ่มนวล ผมรับสัมผัสนุ่มจากปากเล็กที่พยายามจูบผมด้วยตัวที่สั่นเล็กน้อย ผมปล่อยให้ฟรอนท์เป็นคนจูบแล้วมีผมเป็นผู้ตามที่ดี ลิ้นเล็กค่อยๆ สอดเข้ามาเกี่ยวรัดลิ้นร้อนของผมอย่างไม่รีบร้อน เราจูบกันอยู่สักพักฟรอนท์ก็ละปากออกจากปากของผม จูบลงที่ปากผมอีกครั้งแบบไม่ล่วงล้ำ ก่อนจะมอบมาที่ผมแล้วซบหน้าลงที่ซอกคอของผมด้วยความอาย



"เก่งมากครับ....คนดีของพี่" ผมพูดพร้อมกับลูบที่หลังของฟรอนท์เบาๆ แล้วกอดฟรอนท์ไว้แน่น



 ผมอุ้มฟรอนท์เดินเข้าไปในห้องนอนค่อยๆ วางฟรอนท์ลงบนที่นอนแล้วจูบลงที่หน้าผากของฟรอนท์ก่อนจะไล่ลงไปจูบที่หางคิ้วตามด้วยตา จมูก คางแล้วจบลงที่ปากเล็กที่คุ้นเคย น้ำตาคนตัวเล็กกว่าก็ไหลลงอาบแก้มทั้งสองข้าง ผมใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาที่ไหลออกมาแล้วจูบลงที่แหล่งที่มาของน้ำตานั้น ฟรอนท์หลับตาลงอย่างรู้งานก่อนจะลืมตาขึ้นมามองผม



"ร้องไห้ทำไมครับ....." ผมถาม


"ฟรอนท์แค่ดีใจ....ดีใจที่ได้อยู่ข้างๆ พี่เท็น ดีใจที่พี่เท็นไม่ลืมฟรอนท์ ดีใจที่พี่เท็นกลับมาหาฟรอนท์ ดีใจที่พี่เท็นยังรักฟรอนท์....พี่เท็นจะไม่ทิ้งฟรอนท์ไปอีกใช่ไหมอ่ะ...อึ่ก!! เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นอีกฟรอนท์คงจะ.....ฟรอนท์คงจะ....." น้ำตาฟรอนท์ก็ไหลอีกครั้ง



"ไม่ครับ....จะไม่มีวันนั้นอีก พี่สัญญา"


"ฮือออ.....พี่เท็น" ฟรอนท์ลุกขึ้นกอดผมไว้แน่น ผมกอดฟรอนท์ไว้แน่นเช่นกัน


"ไม่ร้องนะครับ....ฟรอนท์ก็ได้ยินแล้วนิครับ เรื่องที่พ่อพี่ไปพูดกับพ่อแม่ฟรอนท์วันนี้ หือออ..."


"ได้ยิน....ฟรอนท์ได้ยินแต่ฟรอนท์กลัวว่าฟรอนท์จะแค่ฝันไปเอง"


"ฟรอนท์ไม่ได้ฝันไปเองหรอกครับ....มันคือเรื่องจริง แต่ถ้ามันจะเป็นเพียงความฝันในฝันนั้นฟรอนท์ก็จะมีพี่อยู่ข้างๆ อย่างนี้ตลอดไป พี่จะไม่ทำให้ฟรอนท์ต้องเสียงใจอีกแล้วครับ"


"จริงๆ นะฮ่ะ พี่เท็นพูดจริงๆ นะฮ่ะ"


"หึหึ....จริงซิครับคนดีของพี่ ถ้าพี่ทำให้ฟรอนท์เสียใจอีกพี่ฟรานซ์กับพี่ฟรอสต์เล่นงานพี่จนกระอักเลือดตายแน่"


"คึคึ....พี่เท็นอย่าโกรธพี่ฟรานซ์กับพี่ฟรอสต์เลยนะฮ่ะ พี่ชายฟรอนท์แค่เป็นห่วงฟรอนท์มากนะฮ่ะ"


"ไม่โกรธครับ...พี่ไม่ได้โกรธเพราะถ้าเป็นพี่ๆ ก็คงจะทำอย่างพี่ชายฟรอนท์เหมือนกันหรืออาจจะทำมากกว่านั้นอีก"


"ขอบคุณมากฮ่ะ....ที่ไม่โกรธพี่ชายฟรอนท์"


"พี่ก็ต้องขอบคุณฟรอนท์เหมือนกันครับ....ที่ยังรักพี่ทั้งที่พี่ทำให้ฟรอนท์เสียใจมากขนาดนี้"


"พี่เท็นทำเพื่อฟรอนท์....แล้วจะให้ฟรอนท์โกรธพี่ได้ไงฮ่ะ แล้วที่สำคัญ...."


"ที่สำคัญ....? อะไรครับ" ผมถามต่อ


....


....



"ว่าไง....เงียบอย่างนี้เดี๋ยวพี่จะเค้นเอาคำตอบนะ...หึหึ"



"ที่สำคัญฟรอนท์รักพี่เท็นมาก....ฟรอนท์ลืมพี่เท็นไม่ได้ ฟรอนท์.....ฟรอนท์"


"ครับ...พี่รู้แล้วครับ ต่อไปนี้เราจะอยู่ด้วยกัน พี่จะเกาะติดฟรอนท์จนฟรอนท์เบื่อหน้าพี่เลยดีไหม? เอ๊ะ!! ไม่ดีๆ เดี๋ยวฟรอนท์เบื่อพี่แล้วเลิกรักพี่อย่างนี้พี่ก็แย่ซิ"


"คึคึคึ...."


"ขำอะไร....หือออ....แอบขำพี่เหรอครับ?"


"เปล่าซะหน่อย....ฟรอนท์ไม่ได้ขำพี่เท็นน้าาา....จริงจริ๊งงง......"


"เจ้าเล่ห์นักนะเรา.....เดี๋ยวพี่ต้องสั่งสอนซะหน่อยแล้ว"


"ฮ่าๆๆๆ พี่เท็น อย่าแกล้งฟรอนท์ ฟรอนท์จั๊กจี้ ฮ่าๆๆๆ"


"หึหึ.....ล้อพี่ดีนักอย่างนี้ต้องโดนทำโทษ"


"ฮ่าๆๆๆ พี่เท็น..."




ครืดดดดดด...... ครืดดดดด......



"พี่เท็นฮ่ะ....หยุดเล่นก่อนโทรศัทพ์ฮ่ะ"


"ช่างดิ....พี่ไม่อยากรับตอนนี้...เสียเวลา"


"พี่เท็น!!!....เสียเวลาอะไร? พี่เท็นเพิ่งจะออกจากโรงพยาบาลนะฮ่ะ ร่างกายยังไม่แข็งแรงเลยนะ"


"ฟรอนท์รู้ได้ไงว่าพี่ไม่แข็งแรง....อย่างนี้พี่จะพิสูจน์ให้ดูดีไหม? ว่าพี่แข็งแรงรึเปล่า"


"บ้า!!!....." ฟรอนท์พูดอย่างเขินอายแล้วมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มครับ



ครืดดดด..... ครืดดดดด.....



"พี่เท็น....รับโทรศัพท์ก่อนซิฮ่ะ เผื่อใครมีธุระด่วน" ฟรอนท์พูดบอกผมทั้งที่ตัวทั้งตัวอยู่ใต้ผ้าห่มนวมผืนใหญ่ ผมเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าคือใครที่โทรเข้ามาขัดจังหวะผมกันตอนนี้



"ครับพ่อ...."


"เจ้าเท็น....แกพาน้องออกจากบ้านไม่บอกพ่อแม่น้องเขาสักคำเลยเหรอ เดี๋ยวเหอะ!!"


"โหหห....พ่อครับ ก็พ่อเล่นคุยยาวซะขนาดนั้นแล้วผมจะบอกตอนไหนล่ะครับ" ฟรอนท์โผล่ออกมาจากผ้าห่มแล้วยิ้มเมื่อรู้ว่าเป็นพ่อของผมที่โทรเข้ามา


"แหม!! แกนี่แสบจริงๆ เหมือนใครว่ะเนี๊ยะ!!?"


"ผมคงเหมือนพ่อนั่นแหละครับ...หึหึ"


"เออ....สงสัยจะใช่!! นี่!!! พาน้องมาหาพ่อที่บ้านด้วยล่ะ พ่อกับย่ากำลังจะกลับบ้านจะไปรออยู่ที่บ้าน ปูแกก็กลับมาแล้ว....รอเจอแฟนแกอยู่"


"ครับพ่อ....แต่ผมขออยู่ก็ฟรอนท์สองคนก่อนนะครับ แล้วค่ำๆ จะพาฟรอนท์ไปหานะครับ"


"อืม....โอเค งั้นเจอกันที่บ้านนะไอ้ลูกชาย"


"ครับพ่อ....ฝากบอกย่าด้วยนะครับ ว่าจะพาหลานรักอีกคนไปหาครับ"


"ได้ๆ เดี๋ยวพ่อบอกให้..."





"พ่อครับ......"




"อืม..........ว่ามา"




"ขอบคุณมากนะครับ....."





"รู้แล้ว!!! พาน้องมาบ้านด้วย!! แค่นี้นะ"




ตู๊ดๆๆๆๆๆ



   แล้วสายก็ตัดไป ฟรอนท์ค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้ผมแล้วกอดผมเหมือนรู้ว่าผมต้องการอ้อมกอดนี้ เวลานี้



"พ่อพี่ให้พาฟรอนท์ไปหาที่บ้าน"



"ฮ่ะ...."



"พี่ขอโทษแทนพ่อพี่ด้วยนะ....กับทุกๆ เรื่อง"



"ฮ่ะ....."



"ไปหาพ่อกับพี่นะ....ย่าก็อยู่ ปู่พี่ก็ใจดี ฟรอนท์ไม่ต้องกลัวนะครับ"



"ฮ่ะ.....ฟรอนท์จะไปกับพี่เท็นฮ่ะ"





"ขอบคุณนะครับ....."



    ผมกับฟรอนท์นอนกอดกันจนเผลอหลับไปทั้งคู่ตื่นขึ้นมาอีกที่ก็ตอนเย็นพอดีแต่ฟรอนท์ยังคงหลับอยู่ในอ้อมกอดของผม พอฟรอนท์ตื่นเราสองคนก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อพาฟรอนท์ไปหาพ่อผมที่บ้านครับ ฟรอนท์ดูตื่นเต้นมาก ผมใช้เวลาขับรถไม่นานก็มาถึงบ้านของผม ฟรอนท์ยิ่งตื่นเต้นหลนักกว่าเดิมผมเลยจับมือฟรอนท์แน่นแล้วพาเดินเข้าไปในบ้านพ่อกับปู่ของผมนั่งคุยกันอยู่ที่ห้องรับแขกของบ้าน



"อ่าว!! มากันแล้วเหรอ? มาๆ มานั่งนี่ก่อน" พ่อผมเรียกฟรอนท์ให้ไปนั่งข้างๆ ฟรอนท์หันหน้ามามองผม ผมพยักหน้าแล้วยิ้มให้ฟรอนท์เป็นการบอกว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว....พี่จะอยู่ข้างๆ ฟรอนท์เสมอ


"สวัสดีฮ่ะ...., สวัสดีฮ่ะ" ฟรอนท์ยกมือไหว้พ่อกับปู่ของผม


"เออ!! เหมือนทอมจริงๆ ด้วย ฮ่าๆๆๆ ไม่เห็นเหมือนเด็กผู้ชายอย่างที่แกบอกจริงๆ ด้วย" คุณปู่ผมครับ


"ฮ่าๆๆ ใช่ป่ะพ่อ ผมบอกแล้วว่าแฟนเจ้าเท็นเหมือนทอมมากกว่าผู้ชายซะอีก"


"หยุด!!! อย่ามาว่าหลายฉันนะ ฟรอนท์มานี่ครับลูก...มาหาย่าครับ" ย่าผมเดินออกมาจากครัวครับสงสัยจะเตรียมอาหารไว้รอผมสองคน ฟรอนท์เดินเข้าไปหาย่าทันที


"สวัสดีฮ่ะ....คุณย่า"


"มาครับ....มาให้ย่ากอดให้หายคิดถึงหน่อย" ฟรอนท์เดินเข้าไปให้ย่ากอด ส่วนผมเดินไปนั่งลงที่โซฟาข้างๆ พ่อของผม


"ผอมลงรึเปล่า? ทำไมย่ากอดแล้วรู้สึกฟรอนท์ผอมลงนะลูก"


"นิดหน่อยฮ่ะ...."


"ไม่ได้ๆ อย่างนี้ย่าต้องทำของอร่อยๆ ให้กินเยอะๆ ฟรอนท์จะได้ไม่ผอมเกินไปดีไหมครับ?"


"ดีฮ่ะ....คุณย่าทำอาหารอร่อย ฟรอนท์ชอบ"


"โหหห....คุณแม่ แย่งซีนผมหมดเลยนะครับ"


"ก็หลานรักของแม่....ใช่ไหมครับ" คุณย่าตอบพ่อผมแล้วหันไปถามฟรอนท์ ฟรอนท์ก็ยิ้มกว้างให้ย่าผมเป็นคำตอบ


"เท็น....แกเสียตำแหน่งหลานรักแล้วรู้ตัวรึเปล่า" ปู่ผมหันมาพูดกับผมครับ


"ไม่เป็นไรครับปู่....ถ้าเป็นฟรอนท์ ผมยอมครับ"


"ไปทานข้าวกันได้แล้วค่ะ ฉันให้เด็กจัดโต๊ะเรียบร้อยแล้วค่ะ ป่ะครับฟรอนท์ย่าทำของอร่อยๆ ไว้ให้เพียบเลย วันนี้ต้องทานเยอะๆ นะครับ"


"ฮ่ะ...คุณย่าฟรอนท์จะทานเยอะๆ ฮ่ะ"


      ย่าหลานพากันเดินไปที่โต๊ะอาหารทิ้งให้ผม พ่อและคุณปู่เดินตามอย่างไม่ใยดี หึหึ คุณปู่นั่งอยู่หัวโต๊โดยมีคุณย่านั่งอยู่ทางด้านซ้ายของคุณปู่ตามคุณพอ่ครับ ส่วนผมกับฟรอนท์นั่งอยู่ทางด้านขวาของคุณปู่อีกที ทุกคนต่างพากันตักอาหารให้ฟรอนท์จนแทบจะกินไม่ทัน ฟรอนท์ยิ้มอย่างมีความสุขกินอาหารที่คุณย่าทำอย่างเอร็ดอร่อย หลังจากทานข้าวเสร็จเราก็มารวมตัวกันอยู่ที่ห้องรับแขกครับ



"ฟรอนท์....." ผมเรียกฟรอนท์แล้วจูงมือฟรอนท์ไปนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าพ่อปู่และย่าของผม เราก้มลงกราบพวกท่านพร้อมกัน


"ขอบคุณมากครับ....ที่ยอมรับเรื่องของผมกับฟรอนท์ ขอบคุณพ่อที่เข้าใจผมยอมให้ผมกับฟรอนท์คบกัน ขอบคุณย่านะครับที่เป็นกำลังใจให้ผมและอยู่ข้างผมกับฟรอนท์มาตลอด ขอบคุณปู่ที่ไม่คัดค้านเราเช่นกันครับ"


"ฟรอนท์ก็ขอบคุณมากฮ่ะ....ที่ยอมรับฟรอนท์ เอ็นดูฟรอนท์ ฟรอนท์จะเป็นเด็กดีจะเชื่อฟังตามที่พี่เท็นบอกทุกอย่างเลยฮ่ะ"


"ฮ่าๆๆๆ เหมือนรับลูกสะใภ้เข้าบ้านเลยนะครับแม่"


"แกก็ดูแลน้องให้ดีตามที่แกพูดไว้แล้วกันนะ ส่วนฟรอนท์พ่อต้องขอโทษด้วยสำหรับวิธีทดสอบโง่ๆ ของพ่อเลยทำให้ฟรอนท์ต้องเสียใจ ทำให้เจ้าเท็นต้องเจ็บตัว ต่อไปนี้ฟรอนท์ก็เหมือนลูกอีกคนของพ่อ มีอะไรก็บอกพ่อได้เลยนะถ้าเจ้าเท็นมันรักแกเดี๋ยวจะจัดการให้"


"ฮ่ะ....ขอบคุณมากฮ่ะ คุณพ่อ" ฟรอนท์พูดขอบคุณพร้อมกับยิ้มกว้างอย่างถูกใจ


"โหหห....ผมไม่ได้จะแกล้งอะไรฟรอนท์ซะหน่อย" ผมพูดบอกพ่อ


"ย่าก็ด้วยจ๊ะ....มีอะไรฟรอนท์ก็มาบอกย่าได้เลยนะ เดี๋ยวย่าจัดการให้จ๊ะ ส่วนปู่ก็เหมือนย่าจ๊ะ คิดว่านี่เป็นอีกครอบครัวหนึ่งของฟรอนท์นะครับ" ย่าพูดฟรอนท์กับยิ้มส่งให้ฟรอนท์อย่างอบอุ่น


"ปู่ก็เหมือนย่านั่นแหละ ย่าพูดไปหมดแล้วปู่ก็เลยไม่รู้จะพูดอะไร หึหึ ว่างๆ ก็ลากเจ้าเท็นกลับมาที่บ้านบ้างนะ เมียปู่เขาคิดถึงแต่ปู่ว่าหนูฟรอนท์มาคนเดียวดีกว่าเพราะเจ้าเท็นน่าจะตกกระป๋องไปเรียบร้อยแล้ว ฮ่าๆๆๆ"


"ฮ่ะ...คุณปู่ฟรอนท์จะมาเยี่ยมคุณย่าบ่อยๆ ฮ่ะ"


"แล้วคืนนี้นอนที่นี่กันรึเปล่า?" พ่อผมพูดขึ้น


"โหห...พ่อครับ ขอผมอยู่กับฟรอนท์สองคนบ้างนะครับ ไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งนานแนะ"


เพี๊ยะ!!!


"พี่เท็น!! พูดอะไรเนี๊ยะ นอนฮ่ะ ฟรอนท์จะค้างที่นี่คืนนี้ พรุ่งนี้จะได้กินอาหารที่คุณย่าทำอีก...ได้ไหมฮ่ะ คุณย่า"


"ได้ซิจ๊ะ....ฟรอนท์อยากทานอะไรบอกย่าได้เลยนะครับ เดี๋ยวย่าทำให้ทานพรุ่งนี้ครับ"


"งั้นก็ดีแล้วเพราะนี่ก็ดึกมากแล้วค้างกันที่นี่แหละ..."


"ฟรอนท์อ่ะ...ไม่ถามพี่ก่อนเลยนะ" ผมพูดทำเสียงงอนๆ แกล้งฟรอนท์แต่ค้างที่บ้านก็ดีเหมือนกันครับได้อยู่เป็นเพื่อนคุณย่าด้วยครับ


"คึคึ....งั้นพี่เท็นกลับไปนอนคอนโดก็ได้ฮ่ะ พรุ่งนี้ค่อยมารับฟรอนท์ที่นี่นะฮ่ะ"


"ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้าเจ้าเท็นมัน หนูฟรอนท์ไม่เข้าข้าง...."


"คุณปู่ครับ...ทำไมพูดแบบนี้ล่ะครับ"



         ฮ่าๆๆๆ นานแล้วครับที่ผมไม่ได้หัวเราะแบบนี้ ฟรอนท์เข้ามาเติมเต็มให้ผมจริงๆ เราคุยกันต่ออีกสักพักก็แยกย้ายกันไปนอน เราอาบน้ำเสร็จก็เตรียมตัวเข้านอน ผมเดินไปปิดไฟแล้วเดินไปนอนลงข้างๆ ฟรอนท์ รวบตัวฟรอนท์เข้ามาแนบไว้ในอ้อมกอด จูบลงที่หน้าผากฟรอนท์เพื่อให้หลับฝันดี



จุ๊บบบบ.....





"ฝันดีนะครับ....เดี๋ยวพี่ค่อยคิดบัญชีทีหลังแล้วกัน"





จุ๊บบบบ.....





"ฝันดีเหมือนกันนะฮ่ะ....คึคึ"




"ฟรอนท์รักพี่เท็นนะฮ่ะ...."





"พี่ก็รักฟรอนท์ครับ....เจอกันในฝันนะครับคนดีของพี่"




********************************* TBC.

[yowyow]

 

[seaz]

ฮ่าๆ ชอบบรรยากาศแบบนี้จัง ครอบครัวยอมรับ และรักคนที่เรารัก
อยากมีแบบนี้บ้างอ่ะ T^T

[❣☾月亮☽❣]

ตอนนี้หวานอบอุ่น.  ขั้นต่อไปก็หวานร้อนแรงสินะ. 

ชอบมากๆค่ะ. เวลาที่คนที่เรารักเข้าใจและสนับสนุนเราเนี่ย ถึงมันจะต้องแลกมาด้วยอะไรก็ตามเชื่อว่ามันเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องการ

[บูมเบส]

รอครับ