เสพติดอันตราย...รักผู้ชายพันธุ์โหด
ตอนที่ 10
อีก 10 นาทีจะ บ่ายโมง ซึ่งมันจะหมดเวลาพักเที่ยงของพวกเขาแล้ว แต่พัฒน์ก็ยังทานข้าวไม่เสร็จ ทั้งๆ ที่ใช้เวลาไป 10 นาทีกว่าๆ แล้ว ธีร์เองก็รู้ว่าอีกคนต้องกลั่นแกล้งเขาแน่ๆ
“ไอ้พัฒน์ มึงจะกินอีกนานไหม”
“กูกำลังกินอยู่นี่ไงวะ”
“อย่าช้าได้ไหม! กูก็หิวเป็นนะเว้ย” ธีร์โวยวาย
“ใกล้แล้วล่ะ”
“เออ...ให้มันจริง กูให้เวลามึงแค่อีก 3 นาทีเท่านั้น ถ้าไม่เสร็จกูจะไปกินข้าวแล้ว!!!” ธีร์ยื่นคำขาด ซึ่งมันก็ไม่ได้น่ากลัวเลยสัก
นิด ตรงกันข้ามแล้วยังชวนให้แกล้งต่ออีกด้วยซ้ำ
“มึงมีสิทธิ์สั่งกูหรือไง ตอนนี้กูคือเจ้านายมึง”
“รีบแดกไป อย่าพูดมาก” ธีร์นั่งเงียบๆ เพราะกลัวว่าจะเป็นการไปชวนอีกคนคุยอีก เดี๋ยวจะทานกันไม่เสร็จไปกันใหญ่ แล้วคนที่
ซวยก็จะเป็นเขา ที่ไม่ได้ทานข้าว
แต่ดูเหมือนจะมีลางบอกกลายๆ แล้วว่าเขาอดข้าวแน่นอน
“เสร็จแล้ว เอาไปเก็บ แล้วบ่ายโมงตรงมาหากูด้วย ห้ามเลท” พัฒน์วางแก้วน้ำเปล่าลงบนถาดแล้วหันไปสั่งธีร์ด้วยแววตาและ
สีหน้าที่บ่งบอกว่าสะใจเป็นอย่างมากให้กับอีกคน
ธีร์มองนาฬิกาที่ข้อมือปรากฏว่า เหลือเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้นจะบ่ายโมงตรง ร่างโปร่งบางขี้เกียจจะต่อว่าพัฒน์แล้วเพราะใกล้จะ
หมดแรงเต็มที ถอนหายใจแล้วเดินไปเก็บถาดช้าๆ
ไม่กงไม่กินแม่งแล้ว รอข้าวเย็นทีเดียวก็ได้วะ
“เดินช้าแบบนั้น ระวังจะไม่ได้กินข้าวนะเว้ย หึ!”
“เรื่องของกู”
“ก็แล้วแต่...ห้ามเข้างานสายก็แล้วกัน เพราะงานมึงยังมีอีกเยอะ” พัฒน์กำชับ
“รู้แล้ว! เดี๋ยวมา!!” สะบัดเสียงห้วนๆ ด้วยความไม่พอใจ แล้วเดินออกจากห้องพร้อมกับถาดที่ใส่จานข้าวกับแก้วน้ำไปเก็บทันที
ทางด้านร่างสูงก็ยกยิ้มอย่างพึงพอใจ จะว่าเขาเลวก็ได้ แต่เขาก็ตั้งใจจะให้มันอดข้าวจริงๆ จะแกล้งมันจนกว่ามันจะเข็ดนั่นแหละ
ว่าการที่พยศกับเขามันเป็นยังไง
ไม่นานอย่างที่บอก ร่างโปร่งบางเดินเข้ามาในห้องทำงานของเขาอีกครั้งหลังจากที่ออกไปได้เพียงไม่กี่นาที และยังไม่หมดเวลา
พักเสียด้วย
“เหลืออีกตั้งสามนาที มึงไม่กินข้าวก่อนล่ะ” น้ำเสียงเยาะเย้ยของพัฒน์ไม่ทำให้ธีร์รู้สึกอะไรไปมากกว่าความโมโห แต่ปลดปล่อย
ไม่ได้
“มีอะไรอีกก็ว่ามา” ธีร์เลี่ยงไม่ตอบคำถาม แต่ถามถึงงานใหม่ทันที เรียกเสียงหัวเราะต่ำๆ จากพัฒน์ได้เป็นอย่างดี
“ลองขอร้องกูดู กูอาจจะให้มึงไปกินข้าวก็ได้” พัฒน์แนะนำ
ซึ่งเป็นคำแนะนำที่ธีร์ไม่มีทางทำแน่นอน เขาอาจจะขอร้องคนอื่นได้ แต่กับมันเขาไม่มีทางทำแน่นอน ให้ตายก็ไม่เด็ดขาด
“ต่อให้กูกำลังจะตาย และเหลือมึงเพียงคนเดียวในตอนนั้น กูก็ไม่มีวันขอร้องให้มึงช่วย” ธีร์พูดบอกเสียงแข็งกร้าว แววตาเต็มไป
ด้วยความโกรธและความเกลียด
“ก็ดี มุ่งมั่นได้แบบนี้ก็ดี แล้วถึงตอนนั้นอย่ากระเสือกกระสนให้กูช่วยก็แล้วกัน”
“ไม่มีทาง!!”
ทั้งสองจ้องตากันอย่างเงียบๆ อย่างไม่มีใครยอมแพ้ใคร พัฒน์มองด้วยสายตานิ่งๆ ไม่แสดงอารมณืใดๆ ออกมา ส่วนธีร์ก็จ้องเอาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
อีกคนอยากเอาชนะ
อีกคนก็กลับไม่ยอม
เกมนี้...ใครจะเป็นฝ่ายชนะกัน
...
...
“คุณธีร์ครับ ตรงนี้ควรจะจัดวางแบบไหนดีครับ”
“เอ่อ...เอาแบบนี้ก็แล้วกัน ผมคิดว่า...” ร่างโปร่งอธิบายงานพร้อมกับมองแปลนที่ใช้ในการสร้างสิ่งก่อสร้าง พร้อมกับปาดเหงื่อที่
ผ่านด่านของขอบหมวกนิรภัยสีเหลืองลงมาได้
ให้ตายสิ...นี่ไม่ใช่วิศวกรนะ ถามอยู่นั่นแหละ แล้วไอ้วิศวกรเฮงซวยสองคนที่ดูงานนี้ดันป่วยพร้อมกันไปได้ แต่ก็เอาเถอะ โชคดี
หน่อยที่เขาชอบงานด้านนี้ เลยมีความรู้เรื่องนี้พอสมควร
“ตามที่คุณธีร์บอกนะครับ เอ่อ...คือว่า” ช่างก่อสร้างมีท่าทีที่อึกอักเล็กน้อย ราวกับไม่กล้าพูดความต้องการของตนไป
“มีอะไรหรือเปล่า” ธีร์ขมวดคิ้วสงสัย
“คือว่าตัวอุปกรณ์ที่จะใช้ยึดเสาหมดน่ะครับ ทางคุณเอกที่เป็นคนดูแลเรื่องนี้ไม่ยอมเบิกให้เสียที เห็นทีว่าผมจะเริ่มงานไม่ได้น่ะ
ครับ”
“ทำไมถึงไม่เบิก”
“ผมไม่ทราบครับ แต่เป็นแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว ของมาช้าตลอดแล้วทำให้พวกผมเริ่มงานช้ามาก”
“คุณเอกคนเดียวหรือเปล่า”
“ครับ คุณเอกเป็นคนดูแลการเบิกจ่าย ส่วนคุณเอ็มจะคุมหน้างาน วันนี้ทั้งสองคนไม่ได้มา พวกเขาแจ้งว่าป่วยใช่ไหมครับ”
“ใช่ครับ คุณเพลิงโทรให้ผมมาคุมงานที่นี่แทนน่ะ แต่ทำไมเขาสองคนถึงได้ทำงานช้า มีอะไรที่ต้องทำเร่งด่วนก่อนหรือเปล่า
อาจจะเป็นการลืมก็ได้นะ” ธีร์ถาม ไม่อยากจะคิดในทางที่ไม่ดี
“คุณเอ็มไม่ค่อยกล้าขัดคุณเอกเท่าไหร่ ทางด้านคุณเอกก็พยายามจะเปลี่ยนวัสดุจากแบบหลายครั้งด้วยนะครับ พยายามที่จะเอา
สินค้าของที่อื่นมาสร้างแทน พวกผมก็ไม่กล้าที่จะขัดด้วย เลยต้องทำตามไป”
“ของที่เอามาเปลี่ยนที่ว่านี่ของที่ไหน คุณภาพเหมือนกันหรือเปล่า ทำแบบนี้มันเข้าข่ายทุจริตแล้วนะ”
“ผมไม่ทราบครับ” ช่างก่อสร้างบอกด้วยสีหน้าที่ไม่รู้จริงๆ
แต่แค่นี้ก็เป็นข้อมูลสำหรับธีร์ได้มากแล้วล่ะ
“ถ้างั้นผมขอไปตรวจดูที่หน้างานหน่อยนะครับ จะได้สั่งรื้อ สั่งแก้ได้ทัน ส่วนเรื่องของคุณเอก ผมจะระงับการทำงานของเขา แล้ว
จะหาคนใหม่มาคุมงานให้นะครับ”
“แบบนั้นจะดีมากเลยครับ ผมจะได้ทำงานนี้เสร็จเร็วยิ่งขึ้น ที่จริงงานนี้ใช้เวลาครึ่งปีก็เสร็จ แต่นี่เลยมา เดือนกว่าๆ แล้ว เสายังลง
ไม่ครบเลยครับ” ทางช่างเล่าไปด้วยพร้อมๆ กับเดินพาธีร์ไปยังที่พื้นที่สร้างโรงแรมใหม่ของ PLEUNG
“ผมก็คิดว่าแบบนั้น เพราะทีมงานของเราเยอะมากๆ เครื่องจักรกับอุปกรณ์ก็ครบ ไม่น่าจะทำงานช้าแบบนี้” ธีร์หยุดเดินแล้วมอง
ไปรอบๆ อย่างสังเกต
“ทำไมถึงไม่แจ้งผู้จัดการที่ดูแลเรื่องนี้อยู่”
“ผมไม่กล้าหรอกครับ คุณเอกชอบพูดว่า ได้รับคำสั่งมาแบบนี้ ทางพวกผมก็ไม่อยากจะเถียง แต่พอมองวัสดุบางอย่างที่ไม่ใช่
ของเราแล้วมันก็อดสงสัยไม่ได้”
“คุณทำดีแล้วล่ะครับ ผมไม่ว่าอะไรหรอก”
“ขอบคุณนะครับ ได้คุณธีร์มาวันนี้ พวกผมต้องได้เริ่มทำงานกันสักที”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ว่าแต่คุณเอกนี่ทำงานมานาหรือยัง”
“งานนี้เป็นงานแรกครับ เห็นว่าใช้เส้นของผู้จัดการเข้ามา” ธีร์พยักหน้ารับรู้ เดินไปมองเสาบางต้นถูกเปลี่ยนเป็นของที่อื่นซึ่งไม่มี
บอกว่าเป็นของที่ไหน แต่ดูเนื้อแล้ว ไม่ใช่ของบริษัทฯ แน่ๆ
“ขอเวลาสักครู่นะครับ” ธีร์หันไปบอก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ต่อสายไปยังเจ้านายของตนทันที
(ว่าไง ทางนั้นเป็นไงบ้าง)
“งานไม่เดินเลยครับ แล้วเหมือนจะจับการทุจริตได้ด้วย”
(มีด้วยหรือวะ แล้วเป็นไง)
“ก็คุณเอกวิศวกรจบใหม่นั่นแหละครับ มีพฤติกรรมพิรุธ แต่เดี๋ยวผมจะตรวจสอบทีหลัง ตอนนี้รบกวนคุณเพลิงช่วยเบิกเสาสำหรับ
โครงการนี้มาใหม่ประมาณ 50 ต้นได้ไหมครับ รู้สึกว่าสินค้าจะโดนเปลี่ยนไปเกือบครึ่ง”
(ขนาดนั้นเลยหรือวะ โอเค เดี๋ยวฉันจะให้คุณฉัตรแฟกซ์ส่งไปให้ พร้อมกับให้คลังส่งสินค้าภายใน 1 ชั่วโมง รอรับได้เลย มีอะไร
อีกไหม) อัคนีถามกลับมา
“อุปกรณ์ที่อย่างครบชุดครับ เพราะมีแต่อุปกรณ์เกรดแย่ๆ ทั้งนั้นเลย”\
(ได้! เดี๋ยวฉันจะจัดการให้)
“ขอบคุณครับ” ธีร์วางสายแล้วหันมามองช่างด้วยรอยยิ้มนิดๆ แล้วเอ่ยบอกอีกคนไป
“ของจะมาภายใน 1 ชั่วโมง ตอนนี้อะไรทำได้ก็ทำไปก่อนนะครับ”
“ขอบคุณนะครับคุณธีร์ เดี๋ยวถ้ามีอะไรผมจะรีบแจ้งนะครับ”
“โอเค เดี๋ยวผมจะไปตรวจเอกสารในห้องทำงานของคุณเอกเสียหน่อย มีอะไรก็ไปหาผมได้นะครับ” ธีร์พูดบอกก่อนจะเดินปลีก
ตัวออกมา
ร่างโปร่งเดินไปที่ห้องทำงานของหัวหน้าวิศวกรด้วยความรวดเร็ว อากาศก็ร้อน ไหนจะยังไม่ได้ทานข้าวอีก เขาออกจาก DINZ
ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ทานข้าวเลยสักนิด แต่อัคนีก็ติดต่อมาก่อนว่าหน้างานของโครงการนี้มีปัญหา ให้เขาช่วยแก้ไขให้หน่อย ซึ่งพัฒน์
ก็ไล่ร่างโปร่งไปทันที
เดี๋ยวก็ไล่ เดี๋ยวก็เรียก
ขอบคุณสำหรับคุณค่าในตัวกูนะ...
ก่อนจะมาที่นี่...
‘คุณเพลิงโทรมา’ พัฒน์บอกร่างโปร่งที่กำลังตั้งใจเรียงเอกสารอยู่ ก่อนที่ธีร์จะหันมาเลิกคิ้วใส่
‘แล้ว?’
‘เขาบอกให้มึงไปคุมหน้างานให้หน่อย โครงการที่ทำอยู่น่ะ เห็นไม่คืบหน้าเสียทีแล้ววิศวกรที่คุมงานลาป่วยพร้อมกัน เขาเลยโทร
มาบอกให้มึงไป กูต้องอธิบายอะไรอีกไหม?’ ถามกลับด้วยสีหน้ากวนๆ
ไอ้คนที่หงุดหงิดเพราะหิวอยู่แล้ว กับคิ้วกระตุกเมื่อโดนหาเรื่องอีก
‘ไม่ต้อง กูเข้าใจแล้ว’
‘เข้าใจ? ก็ไปดิ รอคนขับรถหรือไง’
‘ก็ทำงานอยู่เนี่ย’
‘เดี๋ยวกูจัดการต่อเอง’
‘เออๆ เดี๋ยวใช้ เดี๋ยวไล่ กูอยากจะกระทืบมึงให้หายแค้นจริงๆ’ ธีร์บ่นเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน มองพัฒน์เล็กน้อยก่อนจะเดินออก
จากห้องมาเมื่อพัฒน์ไม่สนใจ
‘บ่นมาก เดี๋ยวก็ถูกทำโทษหรอกมึง’ เสียงพัฒน์ดังไล่หลัง แต่ธีร์ก็ไม่หันไปมองแต่อย่างใด
‘หุบปากไป’
‘หึหึ ไปทำงานนะมึง ไม่ใช่ไปอู้ ไซต์งานเลิก 5 โมง ให้มึงกลับมารับกูที่นี่ด้วย’
‘ทำไมวะ?’
‘อ้าว! มึงมารถกูนะครับ แล้วไม่ต้องคิดทิ้งกูด้วย เพราะกูเอาเรื่องมึงเต็มที่แน่’ พัฒน์พูดขัดราวกับรู้วี่ร์แอบบยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่ทั้งๆ ที่ธีร์
กำลังหันหลังให้
‘เออ ไอ้คุณชาย’
ธีร์รับคำสั่งก่อนจะเปิดประตูออกมาจากห้องด้วยความหงุดหงิด แต่ก็ต้องเดินกลับเข้าไปคืนเพราะลืมกุญแจรถ
‘กูอุตส่าห์พูดให้รู้แล้วนะ มึงยังจะโง่ไม่คิด’ พัฒน์ด่ายิ้มๆ
‘ก็กูลืม เอามาดิ’ ยื่นมือไปด้านหน้า ก่อนจะแบมือรอกุญแจรถ
‘มาเอาเองดิวะ’
‘ไอ้บานี่ แล้วมันอยู่ไหนวะ’
‘กระเป๋า...กางเกงกู’
‘ถ้าอยู่ในนั้น มึงก็เอาออกมาดิวะ เสียเวลาฉิบหายเลยแม่ง’ ร์บ่น แต่ก็เดินอ้อมไปหลังโต๊ะเพื่อจะไปเอากุญแจอย่างช่วยไม่ได้ รู้
อยู่แล้วว่าคำสั่งแรกของมันคือศักดิ์สิทธ์สุด ก็คือมันไม่กลับกลอกนั่นแหละ
คำไหนคำนั้น เถียงไป โวยวายไป ก็ต้องทำอยู่ดี
‘ข้างขวาใช่ไหม’ ถามห้วนๆ
‘เออ’ ตอบสั้นๆ แล้วนั่งอ่านเอกสารต่อแบบไม่สนใจว่าอีกคนจะทำอะไร
‘เฮ้อ’ ถอนหายใจเสียงดัง ก่อนนั่งย่อเข่าแล้วมือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงด้วยมือที่สั่นอย่างประหม่า เขาก้มีตื่นเต้นบ้างเถอะ
ไม่ใช่ของตัวเองนะเว้ย! ชีวิตก็ไม่เคยต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย
มือบางๆ ค่อยๆ ล้วงเข้าไปลึกๆ เพื่อหากุญแจที่คิดว่าอยู่ แต่จนสุดแล้ว ก็ไม่เจอ ร่างบางดึงออกมาอย่างโมโห เพราะหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ
‘มึงมันโกหก’
‘กูลืมไป มันอยู่ฝั่งซ้าย’ พัฒน์ตอบอย่างไม่หยี่ระ
ธีร์กระฟัดกระเฟียดลุกขึ้นเดินไปอีกฝั่งหนึ่ง คราวนี้เขาล้วงเข้าไปแรงๆ อย่างโมโห แล้วหยิบกุญแจออกมาอย่างเร็ว ในจังหวะที่
ร่างโปร่งกำลังจะเดินหนีไป ร่างสูงก็ลุกขึ้นแล้วดึงร่างโปร่งเข้ามาหาตัว พร้อมๆ กับประกบริมฝีปากลงไปที่ริมฝีปากบางแรงๆ ลิ้น
ร้อนสอดเข้าไปเกาะเกี่ยวความหวานในจังหวะที่ธีร์ยังคงตกใจอยู่ พัฒน์อาศัยความชำนาญและความเร็วของตัวเองในการสอดลิ้น
เข้าไปควานหาความร้อนแรงที่กำลังเรียกร้องการตอบสนองจากอีกคนอยู่ แต่ดูเหมือนว่าธีร์ไม่เล่นด้วย เพราะมือเล็กกว่าทั้งดันอก
เขาออก แล้วพยายามจะหันหนีอีกต่างหาก พัฒน์ก็ไม่สนใจ เพราะตัวเขาใหญ่กว่า แรงเยอะกว่า เพราะฉะนั้น การที่จะทำให้อีก
คนหยุด เป็นเรื่องที่ง่ายมาก
ไม่นานธีร์ก็ต้องหยุดอยู่ในอ้อมกอดที่รัดแน่น ก่อนจะเปลี่ยนมาตอบสนองอย่างเคลิบเคลิ้มในรสจูบของพัฒน์ พัฒน์ยิ้มในใจอย่าง
พอใจ
ร่างโปร่งไม่เข้าใจ...ว่าทำไมพัฒน์ถึงต้องจูบกับเขาด้วย แน่นอนว่าคนอย่างมันไม่พิศวาสอะไรในตัวเขาแน่ๆ ถ้าไม่เป็นเพราะ
ทำโทษ
ก็ต้องเป็นเพราะมันแค่อยากจะจูบ
สำหรับพัฒน์แล้ว เห็นร่างโปร่งทำสีหน้าแบบไม่ค่อยพอใจ แล้วรู้สึกหมั่นเขี้ยวจนอยากจะระบางออกมา ก็แค่อยากจูบ ไม่เห็นจะมี
อะไรมาก
หน้าที่ของมันอยู่แล้ว
‘อื้อ’
ร่างสูงถอนริมฝีปากออกมาก่อนจะผลักร่างบางออกไปเบาๆ
‘ไปได้แล้ว กูหายอยากแล้ว’
‘ขอบคุณที่ตอกย้ำ’ ธีร์ตวัดสายตามองพัฒน์อย่างไม่พอใจ แต่ก็ทำได้เพียงแค่เดินกระแทกเท้าออกมาจากห้องทำงานของพัฒน์
ธีร์ยกแขนขึ้นมาใช้แขนเสื้อเช็ดปากตัวเองแรงๆ
โดยมีร่างสูงยิ้มไล่หลังน้อยๆ อย่างสะใจ
‘ห้ามมาช้าล่ะ กูให้เวลามึงเดินทาง 1 ชั่วโมง 6 โมงเย็นกูไม่เห็นมึง คงจะรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น บางที อาจจะไม่จบแค่จูบเหมือน
เมื่อกี้’ พัฒน์พึมพำเบาๆ คนเดียว
‘เอาเถอะ ค่อยส่งข้อความไปบอกมันก็แล้วกัน’
ร่างสูงก้มหน้าทำงานต่อด้วยรอยยิ้มที่ตนก็ไม่รู้ว่ายิ้มออกมาเพราะอะไร
…
…
…50%
ดีจ้า....ก่อนอื่นต้องขอโทษจริงๆ ที่หายหน้าไป 10 วันกว่า ช่วงนี้เป็นช่วงสัปดาห์สุดท้ายของการเรียนแล้ว วันที่ 18-22 เป็นการสอบปลายภาค ซึ่งจะหายไปอีกเพื่ออ่านหนังสือ 555+ ต้องขอร้องให้รอไปก่อนน้า จากนั้นก็จะปิดเทอม และเป็นมหกรรมการอัพนิยายอย่างจริงจัง ย้ำอีกทีว่าปีนี้ไม่ได้ไปทำงาน เพราะเหนื่อย...ก็เลยจะแต่งนิยายให้ทุกคนอ่านกัน อาจจะแอบหนีเที่ยวบ้างแต่ก็จะแจ้งให้ทราบ...
ติดตามข่าวสารการอัพนิยาย หรือพูดคุยกับยูกิได้ที่
https://www.facebook.com/sawachiyuki ลงชื่อจองพัฒน์ธีร์ สำหรับคนที่สนใจจริงๆ นะคะ จะนับยอดคร่าวๆ เฉยๆ และเป็นแค่ฟอร์มสอบถามเนาะ
https://docs.google.com/forms/d/1idrlfw66Jlae4ZMsfbj0H4qS4il-rEVmhFnDrp0FFKk/viewform 
หัวข้อ: เสพติดอันตราย...รักผู้ชายพันธุ์โหด >> พิเศษ Out Door [7000 ไลค์] P:69 > 21-6-59 (อ่าน 615613 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก