เมื่อผมกับคนที่ชอบคบกัน... 
"พี่วินโด้นี่ ถึงมีแฟนก็เนื้อหอมเหมือนเดิม"
ไอ้ฟลุ้คท้าวคางมองพี่วินที่โชว์ฝีเท้าอยู่กลางสนามบอล
ผมมองไปรอบๆก็เห็นผู้หญิงมาเชียร์พี่วินเต็มไปหมด
"มึงก็พูดไม่คิดเลยไอ้ฟลุ้ค มีใครรู้บ้างล่ะว่าแฟนเขานั่งหัวลีบอยู่ตรงนี้อะ"
ไอ้ท็อปมันเบะปากพูด ก่อนจะโยนขนมเข้าปาก
"พวกมึงพูดซะกูเริ่มคิดแล้วเนี้ย เห็นกูนั่งเงียบๆไม่ใช่กูไม่หึงนะเว้ย"
ผมพูดบ้าง วันๆนึงผมต้องทนเห็นพี่วินอยู่กับผู้หญิงตั้งกี่ครั้ง มันเจ็บตรงที่จี๊ดแต่ทำอะไรไม่ได้นี่แหละ ขืนทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ คงโดนเขี่ยทิ้ง
"หึงก็ประกาศตัวสิวะ เริ่มจากเช็ดเหงื่อให้พี่วิน ไปสิ มาแล้วน่ะ"
ไอ้ฟลุ้คโยนผ้าขนหนูผืนเล็กให้ผม ผมก็กำลังจะเข้าไปเช็ดเหงื่อให้พี่วิน แต่ก็ต้องชะงักแล้วนอนลงกับพื้นหญ้าก่อนจะเอาผ้าขนหนูผืนนั้นมาปิดตาไว้
คงไม่เหลือที่ให้ผมเช็ดแล้วละมั้ง
"มึงนี่มันขี้ป็อดของแท้เลย"
ไอ้ท็อปบ่น พลางเคี้ยวขนมหยับๆ
"มึงไม่เป็นกูไม่รู้หรอก กูเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่ะ ว่าตอนที่กูแอบชอบพี่เขา หรือตอนคบกับพี่เขา อันไหนกูมีความสุขกว่ากัน"
ผมพูดเท่านั้นก็เงียบไป เพื่อนผมก็ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก
"แปง.........."
"................"
"ไอ้แปง!!!!"
"ห๊ะ! ครับพี่วิน"
"มึงเหม่ออะไรนักหนาวะ"
พี่วินพูดแล้วจ้องหน้าผมนิ่ง ผมตีหน้าโง่แล้วส่ายหัว
"เปล๊า ผมกำลังคิดถึงพี่อยู่ต่างหาก"
แหม เสี่ยวฉิบหาย หลังจากคบกันมาสองเดือน ความเขินที่มีตอนแรกเริ่มหมดไป เหลือไว้แต่ความเกรียนเท่านั้น
"ให้มันจริง ช่วงนี้มึงแปลกๆ อย่าให้กูรู้นะว่ามีชู้"
"ชู้เช้อไร ไม่มี"
ผมบ่นงึมงำ คือพี่วินแม่ง โคตรของความขี้หึงเลยครับ พี่วินชอบแสดงความเป็นเจ้าของมาก คำพูดคำจาแม่งแบบ.............เหมือนผมกับพี่มันได้กันมาแล้ว20ที แต่ในความเป็นจริงคือ..........ยัง
ถึงพี่วินจะขี้เหวี่ยง อารมณ์ร้อน และขี้หึง แต่มันก็ตามใจผมเสมอ อย่างเช่นตอนนี้ ผมอยากกินไอติม พี่มันก็พามา ทั้งๆที่มันไม่ชอบ พี่วินขี้ร้อน แต่เสือกไม่ชอบไอติม
"พี่วิน"
"อะไร"
"พี่รักผมไหม"
"..............แล้วมึงถามทำเหี้ยไรวะ"
พี่วินหันหน้ามองไปนอกร้าน
กูรู้นะ ว่าพี่เขิน..............ฮั่นแน่!!!!
"รักผมไหม......"
"..............."
"ตอบมาเร็วๆสิ"
"ก็ตอบแล้วไง"
"ไม่ได้ยินนนนน"
เขาว่าความรักจะทำให้คนเด็กลง ผมว่าจริงนะ แต่ไอ้ที่เด็กลงมันไม่ใช่หน้า ดันเป็นปัญญานี่สิ เหอะๆ
"แปง............อย่าแกล้งกู" พี่วินตีหน้าดุ ผมเอียงหัวไปมา ตีหน้าซื่อ แกล้งไม่รู้เรื่อง
"ก็ผมอยากมั่นใจนี่ เร็วๆสิ รักผมไหม"
พี่วินถอนหายใจกับท่าทางปัญญาอ่อนของผม ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"รักสิไอ้ปัญญาอ่อน เด็กเอ๋อแบบมึงจะไปหาที่ไหนได้อีกวะ"
ไม่โรแมนติก แต่ปลื้มมาก น้ำตาเกือบไหล
พี่วินกลับไปนั่งที่ตัวเองแล้วกอดอกมองผม ก่อนจะยิ้มมุมปาก มาดแบบนี้แหละแม่งทำสาวตกหลุมรักมาหลายต่อหลายราย
และทุกคนต้องเห็นใจผมด้วยนะครับ เพราะผมเห็นพี่แกแทบทุกวัน ทุกคนเชื่อไหม ผมตกหลุมรักคนคนเดิมมาหลายสิบรอบแล้ว!!!!
โคตรน้ำเน่าเลยแปง
"คืนนี้ไปกับกู"
"ไปไหนพี่ งานเต้นรำอ๋อ"
"รำเหี้ยไร ไปผับ"
"ผมไม่อยากไป"
"วันเกิดเหี้ยอาร์ท กูก็ไม่อยากไปหรอก แต่เดี๋ยวมันงอนอีก"
อย่างพี่อาร์ทมันงอนเป็นด้วยหรอวะครับ เออ อยากเห็นเหมือนกัน คงตลกพิลึก
"แล้วถ้าเขางอน พี่ง้อยังไงอะ"
ผมท้าวคางถาม พี่วินมองหน้าผมแล้วยิ้มมุมปาก
"กูไม่ง้อ มันไม่แมน"
อือ.........คำตอบสมกับที่เป็นพี่วินมาก และนี้คือสาเหตุที่ผมไม่เคยงอนพี่วินเลยสักครั้ง คือผมคิดไว้แล้วแหละว่าคนอย่างมันจะง้อใครเป็น
และถ้าผมงอนมันคงไม่ง้อ พาลจะทะเลาะกัน เลิกกันอีก ผมไม่อยากเลิกกับคนที่ผมรักนะครับ โอ้โห เสี่ยวมาก
"ถ้ามึงไม่ไป กูก็ไม่อยากไป"
โอ้โห แฟนใคร? น่าร๊ากกกกกกก ><
"ไปก็ได้"
ผมตอบยิ้มๆ ก้มลงกินไอติมที่เกือบละลายอย่างเขินๆ
"ยิ้ม ยิ้ม เขินอะดิมึง"
พี่มันพูดอย่างอารมณ์ดี ผมไม่ตอบแค่ยิ้มกว้างเห็นฟันครบ32ซี่ให้พี่แกไป
"โอ้โหเหะ ดูสิ เพื่อนเราพาใครมา"
พี่อาร์ทแซวพวกผมตั้งแต่ยังเดินไม่ถึงโต๊ะ
"ทำไม อย่ามาเสือกให้มาก"
พี่วินตอบเพื่อนแล้วกอดไหล่ผมพาไปนั่งที่โซฟาด้านใน
"แม่งชวนใครมาเยอะแยะวะ"
พี่แกบ่นงึมงำ
พี่แทมป์กับพี่อาร์ทเล่าให้ผมฟังว่า พี่วินมันป็อบมาก สาวๆเข้าหาตลอด แล้วพี่วินก็เฟลนลี่กับสาวๆด้วย
แต่ช่วงที่คบกับผมมา สวยขั้นดาวมหาลัยพี่แกยังไม่แลตามอง แหม ฟังไปก็เขินไป
"แบบนี้ไงถึงไม่อยากมา มีแต่ผู้หญิง"
พี่วินก้มลงมาพูดกับผม ผมเลิกคิ้วสงสัย หันไปมองหน้าคนข้างๆ แล้วถาม
"ทำไมอะ พี่ไม่ชอบผู้หญิงแล้วหรอ"
พี่วินมองหน้าผมแล้วกรอกตาไปมา
"เดี๋ยวผู้หญิงก็มาวุ่นวายกับกูอีก กูไม่อยากให้มึงหึง มึงรู้ไหมเวลาที่กูมองมึงตอนมึงหึงกูแล้วไม่ทำอะไรเลย กูหงุดหงิดแค่ไหน"
ผมมองพี่วินอึ้งๆ ไม่คิดว่าพี่แกจะรู้และแคร์ความรู้สึกของผมขนาดนี้
"พี่รู้?"
"รู้ดิ บางทีกูอยากจะแกล้งให้มึงหึงกูมากๆ แต่ก็กลัวมึงจะไปคิดมากปัญญาอ่อนไม่บอกกู พาลทะเลาะกันอีก"
คุณผู้อ่านครับ ผมบอกว่าหลังจากคบกันมา2เดือนความเขินที่มีเริ่มหายไปใช่ไหมครับ
แต่ตอนนี้ความเขินแม่งกำเริบอีกแล้ว พี่วินน่ารักมากกกกกกกก >///<
"กูไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองมีเหตุผลขนาดนี้มาก่อน วินาทีแรกที่กูรู้ว่ามึงชอบกู มันทำให้กูคิดว่า กูจะทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้มึงเสียใจ กูจะไม่เหวี่ยงใส่มึงตอนที่มึงคุยกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่กู
กูจะไม่โมโหใส่มึงตอนที่มึงซุ่มซ่าม สะดุดนู้น ชนนี่ให้ตัวเองเจ็บตัวตลอด
กูจะทำให้มึงรู้สึกเป็นตัวของตัวเองเวลาที่อยู่กับกู ให้มึงรู้ว่า ไม่ว่ามึงจะเป็นแบบไหน กูก็รับได้เสมอ
ไม่รู้ว่ากูรักมึงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่กูจะทำทุกอย่างที่ไม่เคยทำ เพื่อมึง....."
ผมเป็นคนขี้เล่นนะครับ ผมควรจะยิ้มแล้วบอกพี่วินว่า 'ขอบคุณความรู้สึกที่มีให้กันมากมายขนาดนี้' ผมควรจะยิ้มเหมือนคนบ้าเมื่อคนโหดๆอย่างพี่วินพูดประโยคที่โคตรน้ำเน่าขนาดนี้
แต่น้ำตาผมดันไหลทำไมก็ไม่รู้ ผมซบหน้าลงบนไหล่กว้างที่คอยให้ความอบอุ่นผมมาตลอด อยากจะบอกว่าผมก็รักพี่วินมากเหมือนกัน
แต่คงพูดไม่จบประโยค คงได้ร้องไห้งอแงซะก่อน
ผมกำชายเสื้อพี่วินไว้แน่น อยากจะกอดให้แน่นอยู่เหมือนกัน แต่ถ้าทำแบบนั้น คนอื่นก็คงจะรู้หมด พี่วินจะเสียหายเพราะผม
"แปง มึงรู้ไหม มึงทำอะไรกูจะไม่โกรธมึงเลย ยกเว้นแต่มึงจะทำร้ายตัวเอง
ถ้ามึงไม่พอใจอะไรกู มึงแสดงออกมาได้ ถ้าเป็นมึง กูไม่เคยโกรธเลย"
ยิ่งพูดกูก็ยิ่งจะร้องไห้ โถ่เว้ย ทำไมกูอ่อนไหวแบบนี้วะ
"พี่........ฮึก........วินนนนนนนน"
จะบอกว่า พี่วิน ผมรักพี่ แต่ดันร้องไห้โฮซะก่อน ทำเอาพี่ๆที่กินเหล้าอยู่ หันมามองอย่างงงๆ
"เฮ้ยวิน! มึงทำไรแปงวะ แกล้งน้องหรอ"
พี่แทมป์ปาอะไรสักอย่างมาใส่พี่วิน แต่พี่แกหลบได้
"มึงอย่าเสือก กูคุยกับแปงอยู่"
"คุยห่าไรน้องมันร้องขนาดนั้น"
พี่อาร์ทเสริมทัพให้พี่แทมป์ พี่วินถอนหายใจเฮือก
"กูไม่ได้แกล้งแปงแล้วกันน่ะ"
พี่วินตอบเพื่อนแล้วหันมาเช็ดน้ำตาให้ผม
"หยุดร้องได้แล้ว เช็ดน้ำตาสิ ที่ผ่านมากูเถื่อนใส่มึงขนาดนั้นเลยรึไง พอกูหวานใส่มึงถึงร้องเนี้ยหืม"
พี่วินพูดยิ้มๆ ผมเช็ดน้ำตาด้วยหลังมือแล้วมองหน้าพี่วิน
อยากกอดแน่นๆสักที แต่ต้องอดใจไว้ มันไม่งาม
"วินไม่เห็นบอกแน็ตเลย ว่ามีน้องชายน่ารักขนาดนี้"
พี่ผู้หญิงในกลุ่มพูดขึ้นมา ผมมองไป พี่เขาก็ยิ้มหวานหยดย้อยในมือถือแก้วเค็อกเทลไว้ด้วย
"น้องชายผมมีนะ แต่ไม่ได้อยู่ที่นี้"
พี่วินพูดชิวๆแล้วยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม ทำเอาสาวเจ้านามว่าแน็ตนั่งคว้างอย่างงงๆ ประมาณว่า อ่าว แล้วเด็กสัดที่นั่งข้างๆมึงนั่นคือใคร
"แปง มึงก็แนะนำตัวให้พี่ๆเขารู้จักหน่อยสิ เห็นไหม ทุกคนเขาอยากรู้จักมึงน่ะ"
อ่าว โยนขี้มาให้กูซะงั้น ไหงทิ้งให้กูอธิบายเองอ่า
ผมมองหน้าพี่วินสลับกับพวกพี่ๆที่หยุดแดกเหล้าแล้วหันมามองหน้าผมแทน
เอาวะ ในเมื่อพี่วินให้โอกาสผมแสดงความกล้าของตัวเอง ก็เอาซะหน่อย
"เอ่อ..............ผมชื่อลูแปงฮะ เป็น...............เป็นแฟนพี่วินครับ!"
ผมหลับหูหลับตาพูดประโยคหลังออกไป กลัวพี่ๆแม่งช็อคตาย โดยเฉพาะพี่ผู้หญิง คงอยากจะลงไปดิ้นตายกับพื้นน่าดู
ผลที่ได้ก็คือ พี่แทมป์กับพี่อาร์ทตบมือชอบใจ ส่วนพี่ๆที่เหลือต่างพากันทำหน้าตาประหลาดๆ คือ หน้าแต่ละคน ฮามากครับ
บางคนแม่งตาเหลือกจะเท่าตาโดราเอม่อนอยู่แล้ว บางคนก็ปากเบี้ยว ปากกว้าง หน้าบิด
เอ่อ คือพวกพี่ไม่จำเป็นต้องทำหน้าประหลาดๆปบบนั้นกันก็ได้ปะ?
"โอ้โห กูลุ้นตั้งนาน อยากเห็นฉากน้องแปงแสดงความเป็นเจ้าของแทบแย่ นี่จัดว่าเด็ด เอาไป10กะโหลก"
พี่อาร์ทชูนิ้วโป้งถูกอกถูกใจ
"ส่วนกูให้9.5ว่ะ คือถ้าจะเด็ดกว่านี้ต้องหอมแก้มไอ้วินด้วย"
พี่แทมป์เสริม พี่วินส่ายหัวยิ้มๆ
"เอาไว้ทำกันสองคนพอ ไม่ชอบโชว์"
ดูพี่แกจะพอใจมากกับคำตอบของผม ยิ้มกว้างเชียว
ส่วนผมก็นั่งมองนู้นมองนี่อย่างเขินๆ
"เฮีย โทรมาก็ไม่รับ นี่เดินหาจนทั่วผับ กว่าจะเจอ"
ผมมองหน้าเด็กผู้ชายที่ยืนท้าวสะเอวทำหน้าเซ็งเป็ดอย่างงงๆ
"อ่าว โทษๆ เสียงมันดัง กูไม่ได้ยิน ไหนอะของที่ฝากซื้อ"
พี่วินหันมาพูดกับเด็กคนนั้น
"อยู่กับไอ้แกรมม่า ผมเดินเข้ามาดูลาดเลาก่อน นู้นไง ไอ้ม่า!!! ทางนี้ วู้!!!"
"ใครอะพี่วิน"
ผมกระซิบถามเบาๆ พี่วินมองหน้าผมแล้วชี้ไปที่เด็กคนนั้น
"เพื่อนน้องกู ชื่อพอเพียง ส่วนน้องกูอยู่นู้น ชื่อแกรมม่า และไอ้นั้นชื่อจิ๊กซอว์ เพื่อนน้องกูอีกคน"
ผมพยักหน้ารู้เรื่อง แล้วหันไปยิ้มทักทายน้องๆ
"แล้วไอ้มะยมไม่มาหรอวะ"
พี่แทมป์ถาม พอเพียงหัวเราะหึ ก่อนจะแย่งแก้วเหล้าพี่แทมป์ไปดื่ม
"สามีมันดุ"
พอเพียงตอบ ผมนี่งงไปแปปนึง มะยมนี่ ผู้หญิงหรอกหรอ?
"พูดเป็นเล่นไอ้เพียง ไอ้มะยมนั่นพันธุ์ดีดนะเว้ย ไม่น่าจะเป็น"
พี่อาร์ทยื่นหน้ามาพูดอีกคน พอเพียงยักไหล่แล้วเบะปาก
"เหตุจำเป็นเฉยๆ ถ้าเจอช่องเมื่อไหร่มันก็คงจะแหกกรงออกมานั่นแหละ"
จิ๊กซอว์พูดเรียบๆ
"พี่วิน มะยมนี่........."
"ผู้ชาย"
"อะ..........อ๋อ"
"นี่ของที่เฮียสั่ง อย่าลืมจ่ายตังค์ด้วย"
น้องชายของพี่วินวางถุงกระดาษใบเล็กไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเหลือบตามามองผม แล้วมองหน้าพี่วิน
"ลูแปง แฟนกู"
พี่วินตอบแบบไม่ใส่ใจ ส่วนผมก็ยิ้มเขินๆแล้วพยักหน้าทักทาย ถ้าน้องพี่วินไม่ชอบผม บอกผมสิครับว่ามันจะไม่ต่อยผมหมอบตรงนี้
"โอ้โหเหะ!!! คาถาบทไหนที่พี่ใช้ปราบเฮียวะเนี้ย นับถือเลย"
น้องจิ๊กซอว์มันแซว ทำหน้าตกใจซะโอเว่อร์ แต่น้องมันน่ารักดีนะครับ หน้าตาทะเล้นๆดี
"หึ เฮียผมโหดไปหน่อย แต่ปราบไม่ยากหรอก อ้อนนิดอ้อนหน่อยก็ถวายหัวแล้ว"
แกรมม่าพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
"ไอ้ม่า มึงอย่าเสี้ยม แค่นี้กูก็แทบจะยกสมบัติให้มันได้หมดแล้ว"
พี่วินพูดแล้วผลักหัวผมเบาๆก่อนจะหยิบถุงกระดาษที่แกรมม่าเอามาให้ โยนไปให้พี่อาร์ท
"เฮ้ย ไรวะ"
พี่อาร์ทถามอย่างงงๆ ปนตื่นเต้น
"สุขสันต์วันเกิด ไอ้เพื่อนเหี้ย กูขอตัวกลับเลยแล้วกัน"
พี่วินพูดเสร็จสรรพ แล้วดึงผมขึ้น
"อ่าว กลับเลยหรอเฮีย หนีพวกผมหรอ"
พอเพียงโวย พี่วินยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะก้มลงไปกระซิบบางอย่างกับพอเพียง
พอเพียงทำหน้าโอเว่อร์แล้วพยักหน้าหงึก ก่อนที่พี่วินจะดึงผมออกมาจากผับ
"พี่วิน เมื่อกี้พี่วินบอกอะไรน้องอะ"
ผมถามตาแป๋ว พี่วินกรอกตาไปมา แล้วยิ้มมุมปาก ไม่ตอบคำถามผม ก่อนจะดึงผมขึ้นรถไป
หัวข้อ: [[เรื่องสั้น]] ก็ผมชอบพี่(18+) จบ (อ่าน 23190 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก