Chapter 22ภายในรถโตโยต้าสุดโทรมดูไฮโซขึ้นมาทันใดเมื่อนภเกตน์ก้าวขึ้นไปนั่ง เขาหันไปคุยกับเจ้าของรถที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน “รบกวนหน่อยนะ... คุณต้องขับไปขับมาแบบนี้”
ชิส์... บอกว่าขอไปค้างด้วยตั้งหลายรอบ ไม่สนใจกันเลยนะครับเจ้านาย... แต่เอาเหอะ นอนออฟฟิศก็ยังได้เห็นระเบียงห้องเจ้านายวะ “แหม สำหรับหัวหน้า ไม่เรียกว่ารบกวนหรอกครับ ผมเต็มใจเสมอ” ใบหน้าคมเข้มหันไปทางคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน “ผมก็เรียกคุณว่าหัวหน้าได้เหมือนคนอื่นๆ ใช่มั้ย”
นภเกตน์นิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเบือนหน้าไปทางหน้าต่าง “...เรียกว่านภเฉยๆ ก็พอ”
“ฮะ!?” ตฤณไม่แน่ใจว่าเขาหูแว่วหรือหูฝาดไปหรือเปล่า ชายหนุ่มหันขวับไปทางอีกฝ่าย “...คุณ... ว่าไงนะครับ”
ริมฝีปากสีแดงเม้มแน่น “......”
“คุณนภ” ร่างสูงลองเรียกดู แล้วพบว่าการเรียกชื่อตัวเช่นนี้ทำให้คนหน้าด้านๆ แบบเขารู้สึกเขินได้ไม่ใช่น้อย “คุณนภครับ”
“มีอะไร”
ตฤณยิ้มกว้าง พลางลอบมองพวงแก้มสีชมพูระเรื่ออย่างชอบใจ “คุณนภ”
“ขับรถก็มองทางสิ จะมองมาทางนี้ทำไมนัก”
ร่างสูงหัวเราะ คำพูดแบบมะนาวไม่มีน้ำของเจ้านายน่ะ เขาชินแล้ว แค่นี้ไม่ระคายผิวหน้าตฤณหรอก แต่เพราะเห็นว่าอีกฝ่ายคงจะกำลังเขิน ชายหนุ่มจึงชวนเปลี่ยนเรื่องคุย “ว่าแต่... คุณนภไม่ขับรถเหรอครับ”
“...ที่เมกาก็ขับอยู่ แต่ที่กรุงเทพฯ นี่ อาพีไม่อยากให้ผมขับเอง”
...แอร๊ว!! ได้โอกาสแว้วกู~ “ถ้าอย่างงั้น เวลาที่คุณนภอยากไปไหน จะให้ผมขับไปให้ก็ได้นะครับ” ...พูดแบบไม่เจียมสภาพรถเลยนะกูเนี่ย
“ใจดีจังนะ”
“จะชมว่าผมเป็นสุภาพบุรุษก็ได้นะครับคุณนภ”
“เฮ้อออ...” ร่างโปร่งหยุดต่อปากต่อคำพลางถอนหายใจดังๆ กลบเสียงของตฤณ เขาเหนื่อยที่จะเถียงกับเจ้าผู้ช่วยหน้าแมวนี่แล้วจริงๆ ปล่อยให้อีกฝ่ายหัวเราะชอบอกชอบใจต่อไปก็แล้วกัน ดวงตากลมใสทอดมองออกไปด้านนอกตัวรถไปเรื่อยๆ พลันก็นึกถึงงานชิ้นใหญ่โตที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นในอีกไม่ช้า “...พรุ่งนี้คุณกับผมคงจะเหนื่อยกันน่าดู”
“ตื่นเต้นมั้ยครับ ออกไซต์ในประเทศครั้งแรก”
“ไม่หรอก ก็คงเหมือนที่เคยทำนั่นแหละ” ร่างโปร่งตอบโดยไม่หันหน้ากลับมาทางคนถาม “แต่ได้ออกไปเปลี่ยนบรรยากาศที่ต่างจังหวัดบ้างก็คงดีเหมือนกันนะ ว่ามั้ย”
“ครับ” ตฤณยิ้มพลางหันไปทางคนที่นั่งข้างๆ กัน “เอ้อ... คุณนภชอบต่างจังหวัดมั้ยครับ”
“...ถามทำไม”
คนถามหัวเราะแหะๆ “ที่จริง... บ้านผมก็อยู่ต่างจังหวัดนะครับ แถวบ้านผมน่ะ มีไร่ผลไม้กับสวนดอกไม้สวยๆ เพียบ”
บรรยากาศระหว่างคนทั้งสองเป็นไปอย่างสบายๆ นภเกตน์เปิดใจพูดคุยกับอีกฝ่ายมากขึ้นอีกเล็กน้อย ส่วนตฤณนั้น เขาเป็นคนเปิดเผย ชายหนุ่มจึงเล่าเรื่องอะไรเกี่ยวกับตนเองไปเรื่อยเปื่อย ตั้งแต่เรื่องบ้านของบิดามารดาที่ต่างจังหวัด และเหตุผลที่เขาต้องย้ายมาอยู่ในกรุงเทพฯ
“พ่อกับแม่ก็บ่นอยู่บ่อยๆ ครับ ผมดันสอบเข้าคณะวิศวะคอมฯ แทนที่จะเรียนทางด้านเกษตร พอจบแล้วงานดีๆ ก็มากระจุกรวมกันอยู่แต่ในเมืองกรุง ผมเลยต้องย้ายมาอยู่ที่นี่”
“แม่บอกว่าเสียดายที่ผมไม่ได้ไปช่วยดูแลไร่ ทั้งๆ ที่เกิดมาถึกกว่าคูโบต้าขนาดนี้แล้ว”
“แต่ผมรักงานของผม รักที่ทำงานด้วย ลูกน้องทุกคนก็เป็นคนดี...”
คนฟังหัวเราะเบาๆ “อาพีคงดีใจถ้าได้ยินคุณพูดแบบนี้”
ตฤณชำเลืองมองเจ้านาย... เขาเล่าเรื่องเกี่ยวกับตัวเขาจนเกือบจะหมดเปลือกอยู่แล้ว แต่เจ้านายน่ะสิ ไม่หลุดพูดอะไรเกี่ยวกับตัวเองออกมาบ้างเลย เขาแทบไม่รู้อะไรสักอย่างเกี่ยวกับเจ้านาย นอกจากเคยทำงานในบริษัทใหญ่ยักษ์ที่อเมริกา กับเป็นหลานของเจ้าของบริษัทเท่านั้น... คงจะต้องใช้เวลาอีกสักพัก กว่าเจ้านายจะสนิทใจกับตนขึ้นอีกสักนิด ถ้าให้เปรียบเทียบ เจ้านายคงเหมือนหัวหอม ที่เขาต้องปอกเปลือกออกทีละชั้นไปเรื่อยๆ
“ร้านอาหารอยู่ข้างหน้าแล้วครับ”
“อืม...”
...แล้วเจ้านายก็กลับไปพูดน้อยเหมือนเดิม
รถทั้งสี่คันเคลื่อนเข้าไปจอดในลานจอดรถในระยะเวลาไล่เลี่ยกัน จากนั้นพวกเขาจึงทยอยกันเข้าไปภายในร้านอาหาร การตกแต่งร้านเป็นสไตล์ยุโรป มีแสงสลัวจากโคมไฟคริสตัลและเทียนที่จัดไว้อย่างสวยงามบนโต๊ะกับเก้าอี้ที่เข้าชุดกัน พวกเขานั่งรวมกันที่โต๊ะใหญ่สำหรับหกที่นั่งซึ่งจองไว้เป็นพิเศษ
หลังจากนั่งลงไม่นาน อาหารตามคอร์สก็ถูกนำมาเสิร์ฟ เริ่มจากออร์เดิฟเป็นขนมปังบรูเช็ตต้า ซุป สลัด ตามมาด้วยอาหารจานหลัก
ทั้งห้าหนุ่มใช้เวลาไม่นานนักในการจัดการอาหารมื้อเย็นของตน พอท้องอิ่ม ความเร็วในการจ้วงอาหารก็ลดลงทีละน้อย พร้อมๆ กับบทสนทนาที่เพิ่มมากขึ้น
บวรวิทย์ รุ่นน้องคนเล็กเกือบสุดเปิดประเด็นก่อน “เมื่อตอนที่ผมมาทำงานวันแรก เจอพี่ตฤณกับพี่กิตตินอนอยู่บนโต๊ะที่เอามาเรียงๆ ต่อกัน... นึกว่าเข้าห้องผิดซะแล้ว นอนอืดกันแถมส่งกลิ่นเบาๆ ด้วย”
“อ้าว! ไอ้ตูด ไหงขายกันแบบนั้น!” กิตติหันไปต่อว่า “ก็พวกผมเพิ่งกลับมาจากไซต์งานตอนตีห้า ง่วงอะครับ ขับรถกลับบ้านไม่ไหว ห้องนอนที่บริษัทจัดไว้ให้ก็มีคนนอนอยู่ก่อนแล้ว”
“ครั้งหนึ่งพี่ตฤณสั่งให้ผมถอดเสื้อตอนทำงานด้วยนะ” ภูริณัฐเล่าบ้าง
ตฤณที่กำลังตักอาหารใส่ปากหยุดกึก “เฮ้ย!” พร้อมกับหันขวับไปทางนภเกตน์ ซึ่งกำลังขมวดคิ้วเป็นปม
“ทำไมต้องถอดเสื้อ?” นภเกตน์ถามเสียงเรียบ แต่แฝงไว้ด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย
ร่างสูงรีบแก้ตัว ก่อนที่เจ้านายจะเข้าใจผิด คิดว่าเขาหาเศษหาเลยกับรุ่นน้อง “วันนั้นผมกับภูริณัฐอยู่กันคนละไซต์นะครับ ฝั่งหนึ่งเป็นโรงงาน กับอีกฝั่งเป็นออฟฟิศ เรากำลังตรวจรับงานกันอยู่ แต่ไซต์ของไอ้หน้าหมีที่โรงงานนี่ คนเซ็นรับเป็นผู้หญิงอายุค่อนข้างเยอะ และยังโสด เขาเอาแต่ถามคำถามไร้สาระ แล้วก็ไม่ยอมเซ็นรับโพรเจกต์ทั้งๆ ที่การตรวจสอบผ่านเรียบร้อยไปแล้ว... ผมก็เลย... บอกให้ไอ้หมีแกล้งทำเป็นร้อน แล้วถอดเสื้อเดินไปเดินมา”
“กว่าเจ้าหล่อนจะยอมเซ็น ผมต้องให้เบอร์โทรไปด้วย!” ภูริณัฐเล่าต่อ
กิตติรีบพูดขึ้นแทรก “แต่มันให้เบอร์ผมไปอะหัวหน้า! ไม่กี่วันหลังจากวันนั้น ผมต้องเปลี่ยนเบอร์หนีเลยอ้ะ”
นภเกตน์หัวเราะ เขาไม่เคยมีประสบการณ์ทำงานแบบนี้มาก่อน เพราะถ้าเป็นที่อเมริกา เมื่อโพรเจกต์เสร็จสิ้นและทำงานได้ตรงตามสัญญาแล้ว แต่อีกฝ่ายยักแย่ยักยันไม่ยอมเซ็นปิดโพรเจกต์ ก็คงต้องย้ายไปคุยกันในศาลแทน “พวกคุณทำงานกันน่าสนุกดี”
“แต่ว่ามีอยู่ครั้งที่ผมเจองานด่วนเพราะฝ่ายเซลส์ประสานงานผิดพลาด ผมต้องแบกกล่องอุปกรณ์ไปติดตั้งเองตอนกลางคืน ผมมีเวลาไม่กี่ชั่วโมง ก่อนการตรวจรับในตอนเช้าจะเริ่มขึ้น... ผมรีบทำงานให้เร็วที่สุด ติดตั้งอุปกรณ์ใส่ตู้แล้วแต่ซอฟต์แวร์ดันมีปัญหา แถมยังต้องติดต่อกับบริษัทอื่นที่ต้องรอให้เข้ามาทำงานร่วมกัน...” กิตติเล่าเสียงเศร้า “ผมแทบจะร้องไห้อยู่ที่ไซต์ จะโทรหาใครก็เห็นว่าดึกมากแล้ว... แต่ว่าตฤณโทรมาถาม แล้วออกจากบ้านมาช่วยผมตอนตีสี่ เราทำงานกันจนถึงเช้าเลยล่ะครับ”
ตฤณมองกิตติอย่างซาบซึ้ง... พูดดีๆ ก็ได้นะมึงเนี่ย ให้เขาได้เครดิตต่อหน้าเจ้านายบ้าง นัยน์ตาสีเข้มชำเลืองมองผู้เป็นนายที่กำลังยิ้มมุมปากเล็กน้อยขณะนิ่งฟัง ก่อนจะหันมาสบตากับตน
“ผมดีใจ ที่พวกคุณทำงานร่วมกันได้ดี...”
“แล้วหัวหน้าล่ะครับ! ทำงานที่เมกาสนุกมั้ย?” บวรวิทย์ถามเสียงใส
“...ที่นี่ดีกว่าเยอะเลย” นภเกตน์ตอบเพียงสั้นๆ
ภูริณัฐที่กำลังเคี้ยวหยุบหยับยกมือขึ้นขอพูดบ้าง “พี่ตฤณจะกลับบ้านนอกอีกเมื่อไหร่อะ อยากกินส้มอร่อยๆ อยากกินมันสดๆ ต้มด้วย”
“ฮื้ยยย! กินอยู่ยังจะคิดถึงเรื่องกินอีกนะมึงนี่” บวรวิทย์หันไปเหน็บ
“หัวหน้าครับ! ไร่ของบ้านตฤณน่ะ มีของกินเยอะแล้วก็อร่อยเมิ้กกกเลยละครับ มีทั้งมันฝรั่ง มันเทศ ไร่ผลไม้ก็มี ตฤณจะกลับไปเยี่ยมบ้านตอนช่วงวันลอยกระทงของทุกปี พวกผมเคยไปด้วยล่ะครับ!” กิตติเล่าบ้าง
“หลังๆ ผมไม่ชวนพวกมันไปน่ะครับ มันกินกันทีหมดครึ่งไร่” ตฤณหันไปกระซิบกับเจ้านาย ที่จริงเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรที่ไอ้พวกตัวป่วนนี่จะไปถล่มบ้านเขาหรอกนะ ติดที่ว่าช่วงหลังๆ เขาไม่อยากพาเพื่อนร่วมงานไปพร้อมกับปิ่นหยกสักเท่าไหร่น่ะสิ
“โธ่! พวกผมก็เกรงใจอยู่หรอก แต่เพราะคุณลุงคุณป้าคะยั้นคะยอให้กินต่างหาก พี่ตฤณอะ งก!”
“อ๊ะๆ หัวหน้าครับ ดูรูปพี่ตฤณที่ไร่มั้ยครับ หุหุ” บวรวิทย์ทำหน้าเจ้าเล่ห์ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือซึ่งเป็นแบบสมาร์ตโฟนขึ้นมา แล้วกดไล่หารูปที่ว่า รูปนั้นเป็นรูปตฤณใส่งอบ เสื้อแขนยาวลายสก็อตมีผ้าขาวม้าคาดพุงคล้ายชุดคนงานในไร่อ้อย กำลังก่อไฟเตาถ่านสำหรับทำอาหารหม้อใหญ่ให้กับพวกลูกน้องที่ไปเยี่ยมเยียนไร่ด้วยกัน
“เฮ้ยยย!!! พวกเอ็งเก็บรูปนี่ไว้ทำมั้ยยยย!!” เจ้าของรูปร้องลั่น
“เอาไว้แบล็กเมลพี่ตฤณไง ฮ่าๆๆๆ”
นภเกตน์ชะโงกหน้าไปดูรูปในโทรศัพท์ของบวรวิทย์ แล้วหลุดขำพรืด “ฮ่าๆ”
“หัวหน้าครับ รูปนี้พี่ตฤณนั่งเล่นกีต้าร์ให้พวกเราฟังตอนนั่งล้อมกองไฟครับ!”
ร่างโปร่งหัวเราะจนแทบจะหมดแรง น้ำหูน้ำตาไหลจนเช็ดออกแทบไม่ทัน ก็คนในรูปน่ะ ผมยาวฟูรุงรัง แต่งตัวอย่างกับใครไปเผาป่าไล่ออกมายังไงยังงั้น แล้วหน้าตาก็เหมือนไม่ได้ล้าง มีรอยดำจากถ่านเป็นปื้นๆ นอกจากรอยยิ้มจนแก้มบุ๋มแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่จะทำให้เขาจำได้เลยว่าเป็นผู้ช่วยของตน
“เฮ้ย!!! ลบทิ้งไปเดี๋ยวนี้เลยนะพวกเอ็งงงง!” ตฤณนึกอยากจะนั่งไทม์แมชชีนไปแก้ไขอดีตอันสวยงามของตนซะเดี๋ยวนั้น เขายื้อโทรศัพท์จากในมือบวรวิทย์เป็นพัลวัน แล้วหันไปแก้ตัวกับผู้เป็นนาย “ตอนนั้นบรรยากาศมันพาไปครับ ผมชื่อตฤณ แปลว่าหญ้า บางครั้งก็เลยทำตัวรากหญ้าให้สมชื่อ”
“หัวหน้า หัวหน้าครับ เอาไว้ช่วงวันลอยกระทง ไปบ้านพี่ตฤณกันดีมั้ยครับ! จะได้เห็นพี่ตฤณแบบในรูปนี่ของจริงยังไงล่ะครับ!!”
“เฮ้ยๆ ถามเจ้าของบ้านก่อนรึยัง!” ร่างสูงติง ขณะที่กำลังจัดการลบรูปสมัยก่อนของตนออกจากโทรศัพท์ของบวรวิทย์ แต่บวรวิทย์ทำท่าไม่ใส่ใจ ก็เพราะว่าเขาจัดการก๊อบปี้ไว้เรียบร้อยแล้วน่ะซี
“พี่ตฤณก็ไม่ใช่เจ้าของบ้านสักหน่อย” สองหนุ่มที่เหลือบ่นพึมพำ
“หึหึ... ก็น่าสนุกดีนะ ผมเองก็ยังไม่เคยไปไร่ผักผลไม้ของจริงเลย” ผู้เป็นนายยิ้มน้อยๆ
ตฤณเบิกตาโพลง... แบบ... แบบว่า... เขาจะปฏิเสธได้ยังไงกันล่ะเนี่ย จะได้พาเจ้านายไปให้พ่อกับแม่ได้รู้จักทั้งที! “ถ้าคุณนภอยากจะไปดูไร่กับภูเขาล่ะก็ ผมยินดีต้อนรับมากเลยล่ะครับ จะเป็นไกด์ส่วนตัว พามะ... เอ๊ย คุณนภไปพบพ่อกับแม่”
นภเกตน์มองผู้ช่วยสุดเจ้าเล่ห์ด้วยหางตา ก่อนเอ่ยตอบ “ไม่ได้บอกว่าอยากไปสักหน่อย ผมบอกแค่ว่ายังไม่เคยเห็นไร่ผลไม้”
“แหม คุณนภล่ะก็ ทำเป็นเขินไปได้” ผู้ช่วยตัวแสบยักคิ้วใส่ระรัว
ผู้เป็นนายทำหูทวนลม แล้วหันไปพูดคุยกับลูกน้องคนอื่นๆ “แล้วบ้านของพวกคุณอยู่ที่ไหนกันบ้างล่ะ”
ภูริณัฐชี้ไปที่ตนเอง “ผมเกิดที่กรุงเทพครับ ส่วนกิตติมาจากสงขลา แล้วบวรวิทย์มาจากนครสวรรค์...” ยังไม่ทันบอกของรุ่นพี่ อีกคนก็ชิงตอบก่อน
“บ้านผมอยู่เลยครับ ใกล้กับภูเขา วิวก็สวย อากาศดี๊ดีนะครับ” ตฤณนำเสนอ
หลังจากนั้น สี่หนุ่มก็พูดคุยกันต่อไปเรื่อยๆ โดยมีเจ้านายเป็นผู้ฟัง เมื่อนาฬิกาบอกเวลาใกล้เที่ยงคืนเข้าไปทุกที พวกเขาก็เห็นว่าสมควรแก่เวลากลับบ้านกันแล้ว จึงแยกย้ายกันกลับไปที่พักของตน
ตฤณเดินเคียงคู่กับนภเกตน์ไปยังรถโตโยต้าบุโรทั่งที่จอดสนิทอยู่ในลานจอดรถ เมื่อกดสวิตช์เปิดล็อกรถ เจ้านายก็เปิดประตูเข้าไปนั่งตรงที่นั่งข้างคนขับคู่กับเจ้าของรถ ส่วนร่างสูงก้าวเข้าไปนั่งประจำที่ตน “...วันนี้สนุกมั้ยครับ” เขาหันไปถามอีกฝ่ายที่กำลังดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาด
“อืม... อาหารก็อร่อยด้วย”
“เอ้อ...” ร่างสูงอ้ำอึ้ง พลางลอบสังเกตท่าทางของเจ้านาย ซึ่งก็ยากเสียเหลือเกินที่จะคาดเดาว่าเจ้านายกำลังรู้สึกแบบไหน คิดอะไรอยู่ “...ผมรู้ว่านี่ก็ดึกมากแล้ว แต่ว่า... คุณนภอยากไปเดินเล่นริมน้ำย่อยอาหารหน่อยมั้ยครับ ผมรู้จักที่ดีๆ ไม่ไกลจากคอนโดฯ ของคุณนภ”
นภเกตน์เงียบไปครู่ใหญ่ จนร่างสูงคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่อยากไป เขาเลยพูดขึ้นมาอีกครั้ง “...งั้นผมขับไปส่งคุณนภเลยดีกว่านะครับ”
“ไปก็ได้” หากร่างโปร่งกลับตอบกลับมาอีกแบบซะงั้น
“หา! ไป... ไหนครับ”
“ไปที่ดีๆ ที่คุณว่าน่ะสิ”
“อ้อ... อ่าๆ ครับๆ” ตฤณเบิกตากว้างแล้วชะงักค้างไปสามวินาที ก็แบบว่าเขาลองถามดูไปยังงั้น ไม่นึกว่าเจ้านายจะตอบตกลงจริงๆ นี่!!!
รถโตโยต้าเก่าเก็บเคลื่อนออกไปช้าๆ แล่นไปตามถนนที่สว่างไสวด้วยแสงจากเสาไฟที่ตั้งอยู่ตลอดสองข้างทาง สักพักก็เลี้ยวเข้าไปยังถนนเส้นเล็กซึ่งขนานกับแม่น้ำเจ้าพระยา และเข้าไปจอดในที่จอดรถไม่ไกลจากท่าน้ำขนาดเล็กนัก
ท่าเรือที่ทำจากไม้ยื่นออกไปในแม่น้ำ มีทุ่นหนุนให้ลอยและกระเพื่อมไปตามแรงของกระแสน้ำ มีเสาไฟที่ให้แสงพอสลัวตั้งเป็นระยะๆ ตรงก่อนถึงท่าเรือมีบ้านเก่าๆ ที่ทำจากไม้ตั้งเรียงราย กับสวนหย่อมที่มีต้นไม้และดอกไม้จัดวางไว้อย่างสวยงาม
หากท้องฟ้าเบื้องบนมีเมฆสีดำหนาตา สายลมอบอุ่นพัดเอื่อยๆ ก่อนสายฝนบางเบาจะโปรยปรายลงมาเมื่อทั้งสองคนกำลังจะก้าวลงจากรถที่จอดสนิทพอดิบพอดี
ตฤณเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า “เวรกรรม ผมไม่นึกว่าฝนจะตก” ก่อนจะหันไปทางคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน “คุณนภจะกลับเลยมั้ยครับ”
“น่าเสียดาย... มาถึงที่แล้วแท้ๆ”
“เอ่อ... ผมมีร่มกับเสื้อกันฝนนะครับ ถ้าคุณนภอยากจะลงไปเดิน...”
“มีเหรอ”
เจ้าของรถยิ้มกว้าง รีบก้าวลงจากรถแล้ววิ่งไปเปิดกระโปรงหลัง เขาก้มงุดรื้อหาข้าวของสักพัก จึงหยิบเสื้อกันฝนกับร่มขึ้นมากางออก แล้วเดินวนไปเปิดประตูให้กับเจ้านายพร้อมกับกางร่มให้ “คุณนภใส่เสื้อกันฝนไว้ด้วยนะครับ”
มือขาวรับเสื้อกันฝนนั้นมาใส่ จากนั้นจึงก้าวลงมาจากรถ “แล้วคุณตฤณ...”
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมกะโหลกหนา แค่ร่มก็พอแล้ว” ทั้งสองยืนอยู่ภายใต้ร่มคันเดียวกัน มือหยาบช่วยดึงฮู้ดที่ติดอยู่กับเสื้อกันฝนขึ้นมาคลุมศีรษะเล็กให้ “เสื้อกันฝนนี่มันอยู่ท้ายรถผมมาห้าปีแล้วยังไม่เคยใส่เลย ดูสิครับ ป้ายราคายังห้อยอยู่เลย”
“ฮะ... ฮ่าๆๆๆ” ...ผู้ช่วยของเขานี่สุดยอดจริงๆ เป็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลกสินะเนี่ย
ตฤณยิ้มตาม เขาคิดว่าเวลาที่เจ้านายยิ้มหรือหัวเราะเนี่ย น่ารักและดูไร้เดียงสาเหมือนเด็กๆ ทำให้ทั้งโลกดูสว่างไสวไปด้วย “ผมชอบเวลาคุณนภยิ้มมากเลยล่ะครับ”
ร่างโปร่งชะงัก ใบหน้าน่ารักเบือนหลบสายตาของอีกฝ่าย ที่จริงเขาคิดว่าตนเองไม่ใช่คนที่ยิ้มแล้วน่ามองสักเท่าไหร่ ต่างกับตฤณที่มีลักยิ้มและรอยยิ้มจริงใจ
แขนแกร่งยกขึ้นโอบไหล่เล็ก แล้วพาเดินไปพร้อมๆ กัน “คุณนภเดินช้าๆ อย่าออกไปนอกร่มนะครับ”
เม็ดฝนพรั่งพรูลงมาจากท้องฟ้าเบื้องบนไม่ขาดสาย ทั้งสองคนก้าวเดินออกไปเป็นจังหวะเชื่องช้าใกล้เคียงกัน ตรงไปยังแถวท่าเรือไม้ ระหว่างทางนั้นร่างสูงเงียบไปชั่วครู่ พอทั้งคู่เดินไปหยุดอยู่ริมแม่น้ำแล้ว เขาจึงหันไปสบสายตากับอีกฝ่ายพลางพูดต่อ “...จะว่าไป ผมชอบเวลาที่ทำงานกับคุณ... ชอบที่ได้อยู่ใกล้ๆ กับคุณ... ผมคงจะชอบคุณเอามากๆ เลยนะครับเนี่ย”
“คุณตฤณกำลังสารภาพรักกับผมรึเปล่าเนี่ย” ผู้เป็นนายถามกลั้วหัวเราะ
“ก็คงจะใช่มั้งครับ... ถ้างั้นคุณนภจะรับรักผมได้มั้ยล่ะ”
“ผมจะลองคิดดูแล้วกันนะ” ...นภเกตน์คิดว่าผู้ช่วยสุดป่วนคงหาเรื่องแกล้งเขาอีกเหมือนทุกที แต่สมมติว่า... ถ้านี่เป็นเรื่องจริง เขาก็อาจจะไม่ได้รังเกียจตฤณก็ได้
ส่วนร่างสูงเอง เขาพูดออกไปตามความรู้สึกจากใจจริง เพราะถ้าหากเขาไม่ได้มีใจปฏิพัทธ์ต่ออีกฝ่าย คงจะไม่อยากใกล้ชิดหรือผูกพันทางร่างกายด้วย ทั้งที่เป็นผู้ชายด้วยกันแบบนี้ ชายหนุ่มผิวสีแทนก้าวเข้าไปยืนประจันหน้า แล้วเอื้อมมือไปจับไหล่ของผู้เป็นนายเอาไว้ “คุณนภ คือ...”
“หืม?” ร่างโปร่งเงยหน้าขึ้นประสานสายตาด้วย
“ผม... ยังไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับคุณสักเท่าไหร่เลย ผมอยากจะรู้จักคุณให้มากกว่านี้”
“...เรื่องของผม... มันไม่น่าสนใจเท่าเรื่องของพวกคุณหรอกน่ะ”
“แต่ผมอยากรู้ เล่าให้ผมฟังสักนิดสิครับ”
ร่างโปร่งเบือนหน้าหลบ ก่อนจะพรูลมหายใจออกยาว เขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ดูมืดมิด เมื่อเปรียบเทียบกับแสงไฟจากในเมืองเบื้องล่าง “ผมเกิดที่เมกา... เติบโต เรียน และทำงานที่นั่น ผมมีเพื่อนบ้าง แต่ไม่มีเพื่อนสนิท เพราะในแวดวงโรงเรียน มหาลัย และที่ทำงานมีแต่การแข่งขัน... จนยากที่จะไว้ใจใครสักคน” นภเกตน์ยิ้มบาง พลางหันหน้ากลับไปทางคนถือร่มอยู่ “...ยังอยากจะฟังต่อมั้ย”
“อยากครับ” ตฤณตอบโดยไม่ลังเล “แล้วครอบครัวของคุณล่ะครับ”
“ครอบครัวของผม... ผมมีอาพีเป็นผู้ปกครองเพียงคนเดียว พ่อแม่ของผมเสียไปตั้งแต่สมัยเรียนไฮสคูลแล้ว ผมมีน้องสาวอีกคน เธอชื่อนันท์ลินี แต่ตอนนี้เธอทำงานอยู่ที่อังกฤษ เราได้พบกันปีละไม่กี่หนเท่านั้น”
“อา... คุณนภคงจะเหงาแย่”
“ไม่หรอก ผมชินแล้ว”
...เพียงเท่านี้ร่างสูงก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้ว ว่าทำไมนภเกตน์ถึงเป็นคนนิ่งเฉย และพูดน้อยแบบนี้ เพราะนภเกตน์เติบโตขึ้นมาตามลำพังนี่เอง เขาดึงร่างโปร่งเข้ามากอดไว้หลวมๆ แล้ววางคางบนไหล่เล็ก พร้อมกระซิบบอก “แต่ว่าตอนนี้คุณนภไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้วนะครับ คุณนภมีผม มีไอ้พวกลิงในบริษัท”
ผู้เป็นนายอมยิ้ม แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
“...ผมขอโทษ ถ้าคำถามของผมทำให้คุณรู้สึกไม่ดี ผมแค่อยากจะรู้จักคุณให้มากกว่านี้ อยากจะเป็นคนพิเศษที่แตกต่างไปจากลูกน้องคนอื่นๆ ของคุณ”
“คนอื่นๆ ไม่มีใครได้เข้ามาใกล้และกอดผมไว้อย่างคุณตฤณแน่” ผู้เป็นนายเอ่ยเสียงเบา
คำตอบของเจ้านายส่งผลให้หัวใจแมวๆ เต้นรัว สติสตังเริ่มจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว... เป็นอย่างนี้มันทุกทีไป ทุกครั้งที่อยู่กับเจ้านาย เขาจะรู้สึกเบลอๆ เหมือนกำลังอยู่ในความฝัน เขากระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น แล้วซุกใบหน้ากับลำคอระหง
สายลมอุ่นพัดวูบ พาเม็ดฝนสาดเข้ามากระทบสองร่างที่ยืนกอดกันแนบชิด หากร่างโปร่งก็ไม่ได้รู้สึกอยากจะขยับหนี คงเป็นเพราะอ้อมแขนแกร่งที่กอดรัดตนอยู่นั้น ทำให้รู้สึกดีจนไม่อยากสนใจสิ่งอื่นใด ดวงตาสีน้ำตาลค่อยๆ ปิดลง ก่อนเจ้าตัวจะวางหน้าผากลงบนบ่ากว้าง
“คุณนภโดนฝนรึเปล่าครับ” เจ้าของเสียงทุ้มกระซิบถาม
“นิดหน่อย”
ตฤณขยับไปขวางทิศทางลม เบี่ยงร่มไปทางที่นภเกตน์ยืนอยู่มากขึ้น โดยไม่สนใจว่าตนเองจะเปียก “โอเคนะครับ”
นภเกตน์ไม่ปฏิเสธความใจดีนั้น เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย แล้วซบใบหน้ากับแผ่นอกแกร่ง “ขอบใจ”
เมื่อผู้เป็นนายยอมยืนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดแบบนั้น หัวใจของร่างสูงก็ชักจะเต้นแรงขึ้นทุกที ไม่ต่างกับปริมาณความหื่นที่กำลังเพิ่มมากขึ้น เขาอยากใกล้ชิดกับอีกฝ่ายให้มากกว่านี้ แต่ก็ไม่อยากจะแสดงอาการออกไปในตอนนี้ ก็แบบว่าบรรยากาศกำลังโรแมนติกเลยนี่นา
“คุณตฤณหัวใจเต้นแรงมากเลยนะ”
“คิดว่าเป็นเพราะใครล่ะครับ” ตฤณพรูลมหายใจออกมาหนักๆ
...เป็นเพราะเขางั้นหรือ? คำพูดนั้นส่งผลให้หัวใจดวงน้อยไหวหวั่น ทั้งๆ ที่เจ้าตัวไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีวันรู้สึกแบบนี้กับผู้ชายด้วยกันได้ มือขาวดันอีกฝ่ายออกแผ่วเบา “...เรากลับกันเถอะ พรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้า”
“ครับ” ตฤณตอบรับเสียงอ่อย เขายังไม่อยากปล่อยเจ้านายออกจากอ้อมแขนเลย แต่ก็ต้องทำตรงข้ามกับที่ใจต้องการ ชายหนุ่มคลายอ้อมแขนก่อนจะผละออก หากผู้เป็นนายยังยืนนิ่งแล้วหันหน้าไปอีกทาง เขาจึงเชยคางมนขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับดันให้หันกลับมาทางตน “คุณนภ?”
แววตากลมใสไหวระริก นภเกตน์เริ่มจะไม่มั่นใจกับตัวเอง เพราะทันทีที่ตัวเขาหลุดออกจากอ้อมแขนแข็งแรง เขารู้สึกโหวงเหวงและเย็นเยือกอย่างน่าประหลาด... ร่างโปร่งเสตาหลบ แล้วปัดมือหยาบออกจากตัว “ไปกันเถอะ” จากนั้นก็ก้าวขาออกไปช้าๆ
TBC~*
ขออภัยเอามาลงซะดึกเลย ตอนนี้ชีวิตฮัสกี้วุ่นวายมากค่ะ เวลานอนติดๆ ดับๆ 55555
สำหรับนิสรีนขอติดไว้ก่อนนะคะ แงงงง 
สำหรับตอนนี้ สองหนุ่มก็หวานดีใช่มั้ยล่าาา เจอคนอย่างพี่ตฤณเข้าไป น้องนภไม่ใจอ่อนก็บ้าแล้ววว 55555
#สปอยล์แรงๆ ตอนหน้าเขาจะสนิทกันยิ่งขึ้นกว่านี้ค่ะ
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่แวะมาอ่านนะค้า จุ๊บๆ 
หัวข้อ: ยังเบลอ... [Ch.13 : จบแบบหวานๆ][p.60][290316] (อ่าน 616178 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก