หัวข้อ: (เรืองสั้น) จิตโลกันตร์ โดยป้ามหา(หื่น) 28/1/58

[BP109]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

[BP109]

จิตโลกันตร์

ตอนที่ 1

สมบัติผลัดกันชม

[/b]


โครม! ตูม! สองเสียงดังในเวลาไล่เลี่ยกัน เมื่อรถปิ๊กอัพกลางเก่ากลางใหม่พุ่งเข้าชนDucati 1199 Superleggera ที่จอดติดไฟแดงเต็มแรงจนคนขับและรถกระเด็นตกน้ำ

ก่อนที่รถปิ๊กอัพคันนั้นจะเร่งเครื่องขับหนีไปในความมืดโดยปราศจากผู้รู้เห็นเหตุการณ์ ยกเว้น...

‘หึหึ อย่างนี้ก็เจตนาฆ่าสินะ’

เด็กชายวัย 5 ขวบที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่บนอพาร์ตเมนต์ห่างออกไปราว 500เมตร ปีนขึ้นไปบนราวกั้นระเบียงชั้น4 ชะโงกมองผ่านความมืดและผิวน้ำดำปี๋ในคลองที่เคยลึกแต่ตอนนี้ตื้นเขินด้วยขยะเหลือความลึกเพียง4-5 เมตรที่ทอดผ่านหน้าอพาร์ตเมนต์ไปถึงจุดเกิดเหตุ

สายตาพิเศษที่เห็นในระยะไกลได้ใกล้และกระจ่างชัดร่าวกับอยู่ตรงหน้ามองผ่านผืนน้ำสกปรกลงไปสำรวจใบหน้าของหนุ่มเคราะห์ร้ายที่ถูกชนอย่างสนใจ

แม้กระโหลกจะยุบเข้ามา และกร้ามหักเบี้ยวผิดรูป แต่ก็ยังเหลือเค้าความหล่อเหลาคมคายของเหยื่อมรณะได้ชัดเจน เรียกรอยยิ้มกว้างอย่างถูกใจบนใบหน้าเล็กๆได้ทันที

ร่างกลมป้อมโหนตัวจนเอวพ้นขอบระเบียงแล้วทิ้งตัวจากชั้น4 ลงบนลานจอดรถชั้นล่างสุดอย่างรวดเร็ว

ตุ้บ! โพละ! สองเสียงดังติดๆกัน เมื่อร่างเล็กๆกระแทกกับซีเมนต์ ศีรษะแตกอ้าจนเลือดและสมองกระจายเต็มพื้น เลือดเนื้อบางส่วนกระเด็นไปแปะอยู่กับกระจกร้านสะดวกซื้อชั้นล่าง

เจ้าของร้านที่กำลังอ้าปากหาว อ้าค้างด้วยความตกตะลึง ก่อนจะผุดลุกขึ้นร้องตะโกนโหวกเหวก ด้วยความตกใจ ไม่นานไทยมุงทั้งตึกก็วิ่งพรูออกมาดูร่างไร้ชีวิตของเด็กน้อยบนพื้น

ในขณะที่ห่างจากอพาร์ตเมนต์ออกไป ร่างสูงใหญ่เปียกโชกด้วยน้ำสกปรก กำลังเข็นรถจักรยานยนต์ที่ล้อบิดเบี้ยว ก้าวขึ้นจากคลองดำปี๋อย่างคล่องแคล่ว

ใบหน้าคมเข้มนั้นปราศจากร่องรอยความเสียหาย ดวงตาสีทองสว่างเรือง กวาดมองรอบๆเมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครเห็น เขาก็ก้มลงจัดการดัดล้อที่คดงอเพราะแรงกระแทกกลับคืนที่เดิมด้วยพละกำลังมหาศาล

แล้วสตาร์ทรถ พาเจ้าสองล้อราคาเรือนล้าน พุ่งทะยานจากไปอย่างรวดเร็ว ไม่แยแสต่อเสียงร้องไห้คร่ำครวญจากอพาร์ตเมนต์เก่าเบื้องหลัง


   ยามรักษาการณ์ของทางโรงแรมถึงกับเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นสภาพเปียกโชกของคนขับและรอยถลอกเป็นทางยาวบนรถมอเตอร์ไซค์คันหรูที่เลี้ยวเข้ามายังที่จอด วีไอพีในเวลาเกือบตี1

“เกิดอะไรขึ้นครับท่าน” หัวหน้าฝ่ายรักษาความปลอดภัยรีบปรี่เข้าไปดูแลแขกคนสำคัญของโรงแรม

“โดนรถเฉี่ยวตกน้ำ” น้ำเสียงราบเรียบ ไร้อาการเกรี้ยวกราดเจ้าอารมณ์อย่างเคย ทั้งที่เกิดเรื่องค่อนข้างร้ายแรง ทำเอาคนฟังยิ่งระวังตัวหนักกว่าเดิม...ใครๆก็รู้ว่าถ้าทำให้คนๆนี้โกรธ อาจจะได้เดือดร้อนมากกว่าตกงาน

“แล้วท่านบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ ผมตามหมอให้นะครับ” ชายวัยกลางคนรีบบอกอย่างร้อนรน แต่ยังไม่ทันยกวิทยุสื่อสารขึ้น แขกคนสำคัญก็โบกมือว่อนเป็นเชิงปฏิเสธ

“ไม่เป็นไร แค่ตกน้ำสกปรกเท่านั้น” เขาตอบพร้อมกับส่งกุญแจรถให้แล้วเข้าลิฟต์ไป

ทิ้งให้ยามรักษาการณ์ยืนจ้องมองตามด้วยความงุนงง ก่อนจะก้มลงสำรวจรอบรถคันหรูด้วยสีหน้าเสียดายเมื่อเห็นร่องรอยความเสียหาย

ลิฟต์เปิดที่ชั้นบนสุด ซึ่งมีผู้พักเพียง 4 ห้อง แต่ละห้องจึงมีขนาดเท่ากับบ้านหนึ่งหลัง ร่างสูงใหญ่เดินผ่านตูเข้าไปโดยไม่ต้องหยุดแสกนม่านตาให้เสียเวลา...ไม่มีระบบรักษาความปลอดภัยใดหยุดเขาได้อยู่แล้ว

เสื้อผ้าเปียกโชกถูกถอดโยนลงถังขยะอย่างไม่แยแส ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนกลายเป็นสีทองสว่างจ้าราวกับดวงไฟกวาดมองร่างเปล่าเปลือยที่ตนครอบครองอย่างพึงพอใจ

นอกจากใบหน้าหล่อเหลาจับตา ร่างนี้ยังงดงามทุกสัดส่วน กล้ามเนื้อทุกมัดเรียงกันแน่นสวย ด้วยความพยายามในการหมั่นออกกำลังกายมาตลอดหลายปี

รวมไปถึงสัดส่วนความเป็นชายกึ่งกลางกายที่มีขนาดไม่ธรรมดา ถูกใจผู้ครอบครองเป็นอย่างยิ่ง

แม้ว่าเคยได้ครอบครองเรือนร่างสวยงามมาแล้วนับหมื่นนับแสนร่าง แต่ก็ใช่ว่าจะได้ถูกใจไปหมดทุกอย่างแบบนี้เสมอไป

‘ถูกใจแบบนี้ สงสัยต้องเก็บไว้ใช้นานๆซะแล้ว’ เขายักคิ้วใส่เงาในกระจก แล้วเข้าห้องน้ำเพื่อชำระสิ่งสกปรกที่ติดมาตอนที่ตกน้ำ

ร่างที่ก้าวออกจากห้องน้ำมีเพียงผ้าขนหนูผืนใหญ่ที่ซับน้ำออกจากเส้นผมสีน้ำตาลแกมทอง เรือนร่างงดงามที่สะท้อนจากกระจกถูกอกถูกใจผู้ครอบครองเสียจนไม่อยากให้มีสิ่งใดปกปิดความงดงามนี้

เขาเหลือบมองเงาสะท้อนในกระจกครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินตรงไปที่เตียง

 ‘มีนัดตอนบ่าย3’  โน้ตเล็กๆบนฐานโคมไฟ ทำให้เขาต้องหยิบมาอ่าน สมองที่เคยเป็นของเจ้าของร่างแล่นปราด

ใบหน้าสวยหวาน อ่อนใสของหนุ่มเอเชียสว่างวาบในหัว ทำให้เขาเบ้ปากเมื่อเห็นอิริยาบถอ่อนหวานเปี่ยมจริตของคนๆนั้น

เขาขยำกระดาษโน้ตในมือแล้วปาทิ้งถังขยะก่อนจะชะงักเมื่อภาพในความทรงจำภาพสุดท้ายคือผู้ชายร่างสูง ผิวสีทองแดง ดวงตาดุดัน จ้องมองเขาอย่างขึ้งโกรธ...

“หึหึ คนนี้ต่างหากน่าสนใจ...บ่ายสามงั้นเหรอ...หึ!” มุมปากอิ่มกระตุกรอยยิ้มอย่างพึงพอใจ

เขาทิ้งตัวลงบนเตียงและชะงักเมื่อพบว่านั่งทับลงไปบนซองเอกสารแข็งๆจึงเปิดออกดู ข้างในเป็นนิตยสารดังของฝรั่งเศสเล่มที่กำลังจะวางแผง

ปกเป็นภาพของเขา และบทสัมภาษณ์ยาวเหยียดถึงความสำเร็จในฐานะนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์อายุน้อยที่ก้าวขึ้นมาเป็นมหาเศรษฐีติดอันดับโลกโดยใช้เวลาไม่ถึง 10 ปี พร้อมลงประวัติของเขาอย่างละเอียด

แน่นอนว่าด้วยตำแหน่งอดีตนายแบบดัง ประวัติของแดเนียล จิแบร์โต้ ชาน ย่อมเป็นเรื่องที่คนทั่วไปพอจะรู้กันอยู่แล้ว

โดยเฉพาะสายเลือดโดดเด่น 3สัญชาติทั้งละติน รัสเซียและจีน ของเขานั้น มาจาก 3 ตระกูลใหญ่ที่มีอิทธิพล ทำให้เขาแทบถูกเทิดทูนเลิศลอยประหนึ่งเจ้าชาย

ทั้งที่คงมีคนข้องใจกับสิ่งดำมืดที่ซุกซ่อนอยู่หลังหน้ากากสวยหรู แต่ใครจะกล้าเอาคอมาพาดเขียงหากไม่หลักฐานเพียงพอ

แดเนียลโยนหนังสือลงบนพรม แล้วทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง...ไม่เพราะธุรกิจดำมืดที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังนี่หรอกหรือ ที่ทำให้มีคนต้องการให้แดเนียลตาย...เขาถึงมีโอกาสได้ครอบครองร่างงดงามนี้

ถึงจะถือกำเนิดมาไล่เลี่ยกับสิ่งมีชีวิตที่ชื่อว่ามนุษย์ หากแต่เขาปราศจากร่างกาย สิ่งที่ยึดโยงเอาไว้ด้วยกันคือกลุ่มพลังงาน หรือจะเรียกว่าเป็นโอปปาติกะ ก็คงจะได้

เพียงแต่โอปปาติกะแบบเขามีจำนวนน้อยเกินกว่าที่จะมนุษย์จะมีโอกาสได้เรียนรู้ เขาจึงอาศัยครอบครองร่างของมนุษย์มาได้นับแสนๆปี

แรกๆนั้นเขาใช้ร่างเดิมซ้ำๆ แต่เมื่อนานเกินกว่าอายุขัยของมนุษย์ทั่วไป เขาก็กลายเป็นสิ่งประหลาดในสายมนุษย์จนก่อให้เกิดปัญหาตามมา

เขาจึงต้องยึดครองแล้วทิ้งร่างสังขารไปเรื่อยๆ จากความจำเป็นกลับกลายเป็นความสนุกสนาน กับการใช้ร่างใหม่ๆ

กระนั้นการยึดครองร่าง ‘คนเป็น’ มิอาจทำได้ง่ายดายนัก ต้องใช้พลังมหาศาลในการ ‘หลอมรวม’ หรือ ‘กำจัด’ จิตวิญญาณในร่างเดิม

แต่หากร่างนั้นเสียชีวิต หรือ อยู่ในภาวะกึ่งโคม่าอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ใหญ่ ย่อมเป็นเรื่องง่ายดายที่จะเข้าครอบครอง

สายเลือดทั้งตะวันตกและตะวันออกที่ไหลเวียนอยู่ในร่างนี้ ยิ่งทำให้เขาใช้พลังได้เต็มที่

   เสียงเคาะประตูเป็นสัญญาณแผ่วเบาในตอนที่ล่วงเข้าวันใหม่มาถึง 2 ชั่วโมงแล้วนั้น กระตุกคิ้วเข้มให้ขยับยกอย่างประหลาดใจในแวบแรก

และจุดรอยยิ้มในวินาทีถัดมาเมื่อดวงตาสีทองมองผ่านผนังออกไปเห็นคนที่ลับๆล่อๆอยู่หน้าประตู...

หาทางหลบหลีกกล้องวงจรปิดขึ้นมาหาเขาตอนตี2 เนี่ยนะ? แต่ก็ดี เพราะเขากำลัง ‘หิว’อยู่พอดี

ดวงตาสีทองเป็นประกายวาบ ก่อนที่ร่างเปลือยจะปรากฏอยู่ที่หน้าตูชั่วพริบตา พร้อมๆกับเสียงปลดล็อกของระบบ ทำให้ผู้มาเยือนเปิดประตูเข้ามาในห้องอย่างง่ายดาย

“คุณแดเนียล...อุ๊บ!” เสียงผู้มาใหม่อุทานเบาๆเมื่อถูกกระชากเข้ามาในห้อง ประตูถูกเหวี่ยงกลับและล็อกเองทันทีโดยอัตโนมัติ แทบจะในจังหวะเดียวกับที่ปากของผู้มาเยือนถูกบดขยี้อย่างรุนแรงจนแตกเลือดซึม

“อาห์...คุณแดเนียล...ซี๊ดดด” ผู้มาเยือนส่งเสียงครางอย่างตื่นเต้นเมื่อปากนุ่มละจากปากเขาลงไปฝังรอยฟันบนลำคอ กางเกงยีนส์และกางเกงชั้นในของเขาถูกกระชากรวดเดียวลงไปกองอยู่ที่หัวเข่า

ปลายนิ้วยาว เย็นเฉียบ ลากผ่านร่องหลืบด้านหลัง และกดวนที่ซ่องทางแคบ เพียงแค่แรงกดหนักๆ ก่อให้เกิดอาการเสียวปลาบรุนแรงจนสะโพกเขากระตุกไหว

ท่อนเนื้อด้านหน้าตั้งชันขึ้นอย่างรวดเร็ว ทุกส่วนที่แดเนียลสัมผัสจุดความรู้สึกเสียวซ่าน รุนแรงจนเขาแทบทรงตัวไม่ได้

“คะ...คุณแดเนียล...อ๊ะ” เสียงอุทานหลุดออกมาอย่างแปลกใจซ้ำเมื่อเขาถูกผลักให้หันหน้าเข้าหาผนัง...แต่ก็ไม่คิดจะปฏิเสธเมื่อรู้ว่าแดเนียลจะ 'เล่น' กับเขาตรงหน้าประตู

“อู้ว...ใจร้อนจริงๆเลยครับ...ซี๊ดดดด” สะโพกขาวกระตุกเมื่อแดเนียลบีบขยำก้นแน่นแรงๆ 

“เข้ามาเลยครับ...อ๊า...” ร่างหนาสั่นกระตุกทั้งตัว เมื่อท่อนเนื้อกำยำดันผ่านช่องทางแคบคับที่ไมได้ถูกเตรียมไว้ล่วงหน้า

อาการเจ็บปวดจากแรงฉีกขาดถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกเสียวปลาบรุนแรงในทุกพื้นที่ที่ท่อนเนื้อกำยำแทรกผ่านทำให้เขาตัวสั่นกระตุก ขากางออกกว้าง สะโพกแอ่นหยัดรับอย่างอัตโนมัติ

“คุณแดเนียล โอ๊ย!...” ร่างหนากระตุกซ้ำก่อนที่หยาดน้ำขุ่นจะฉีดพ่นออกมาอย่างแรงทั้งที่แดเนียลเพียงแค่แทรกตัวเขาไปจนสุดเท่านั้น

อาการถึงจุดสุดยอดอย่างรุนแรงจนหน้ามืด เพิ่งเคยเกิดกับตัวเองเป็นครั้งแรกทำให้เข่าอ่อนยวบ แต่ติดที่มือขาวที่คว้าเอวเขาเอาไว้

“ฉันแค่ใส่เข้าไปเองนะ ถึงซะแล้วเหรอภพ...หึหึ” แดเนียลกระซิบแล้วเลียที่ใบหูแข็งเบาๆ ผ่านภพถึงกับตัวสั่นระริก

ความต้องการที่พลุ่งพล่านปั่นป่วนขึ้นในช่องท้องอย่างรวดเร็ว ราวกับเสพยาปลุกรุนแรงเข้าไป หรือน้ำหอมกลิ่นใหม่ของแดเนียลจะเป็นยาปลุก?

“อ๊า...โอ้ว...” ผ่านภพร้องเสียงหลง ข้อสงสัยใดๆในสมองเลือนหายไปหมด เมื่อแดเนียลถอนกายออกจนเกือบสุดแล้วกระแทกกลับเข้ามาอย่างแรง ต้นขาเขาสั่นระริก สะโพกส่ายรับแรงเสียดเสียวที่อัดเข้ามาอย่างกระหาย

ทุกครั้งที่แดเนียลขยับตัว ความรู้สึกเสียวซ่านที่บังเกิดก็จะรุนแรงจนแทบทนไม่ได้

ความรู้สึกที่ไม่เคยสัมผัสนี้ทำให้ผ่านภพไม่อาจเก็บกลั้นเสียงไว้ได้ เขากรีดร้องครวญครางด้วยความสุขสม ท่อนเนื้อด้านหน้าฉีดพ่นหยาดน้ำครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อเขาถึงจุดสุดยอดซ้ำๆ

สะโพกเขาส่ายรับอย่างเร่าร้อน ช่องทางแคบคับบีบรัดท่อนเนื้อกำยำที่สวนเข้าออกแน่นราวกับจะกลืนกินไว้

แดเนียลขยับมือที่วางไว้บนศีรษะของผ่านภพอย่างพึงพอใจ ทุกครั้งที่ผ่านภพถึงจุดสุดยอด พลังงานบางอย่างจะถูกดึงจากท้ายทอยของอีกฝ่ายเข้าสู่ปลายนิ้วยาวเรียว

มันคือวิธี ‘กิน’ ในแบบของเขา ยิ่งผ่านภพถึงจุดสุดยอดรุนแรงเท่าไหร่ อะดรีนาลีนก็ยิ่งถูกขับออกมามากเท่านั้น ทำให้เขายิ่งต้องเร่งแรงกระแทกกระทั้นของสะโพก ขยับส่ายหาจังหวะให้สัมผัสจุดกระสันของอีกฝ่ายมากยิ่งขึ้น

จนผ่านภพแทบจะกรีดร้องตลอดเวลาด้วยความทรมานจากความสุขสมที่เกิดขึ้นซ้ำๆ

แต่ร่างกายมนุษย์ยังไงก็มีขีดจำกัด เพราะทันทีที่หลังน้ำปริมาณเพียงเล็กน้อยออกมาเป็นครั้งสุดท้าย ผ่านภพก็ล้มลงไปกองกับพื้น ทับน้ำขาวขุ่นบนพื้นที่ตนเองปลดปล่อยนองพื้นอย่างสิ้นเรียวแรง

“แฮ่กๆๆ อึก” ร่างหนาที่หอบหายใจรุนแรงสั่นกระตุก ดวงตาเหลือกลาน ใบหน้าขาวซีดเพราะหัวใจทำงานหนักจนหยุดเต้นไปดื้อๆ

แดเนียลถอนใจอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงแตะปลายนิ้วบนหน้าอกแบนหนา เพียงแค่ปลายนิ้วสัมผัส ร่างหนาก็กระตุกเฮือก หัวใจถูกช็อต ให้กลับมาทำงานอีกครั้ง

แดเนียลยืดกายตรง หมุนตัวกลับเข้าห้องนอนทิ้งร่างหายใจรวยรินของผ่านภพไว้ที่เดิม

แสงไฟในห้องนอนที่ยังสว่างจ้า สะท้อนร่างกายขาวเนียนที่เปล่งประกายระยิบระยับราวกับแสงสะท้อนจากเพชร แต่ไม่ใช่ มันคือการไหลเวียนอย่างรวดเร็วของพลังงานที่แดเนียลเพิ่งกินมา

เซลล์ทุกเซลล์ในร่างกายได้รับการหล่อเลี้ยงให้สมบูรณ์แข็งแรงเต็มที่ จนกลับมาคึกคักสดใส ชดเชยกับพลังงานที่เขาใช้ในการซ่อมแซมร่างกายนี้จากอุบัติเหตุ

แดเนียลนั่งขัดสมาธิกลางเตียง ดึงพลังงานทั้งหมดมาไว้ที่ช่องท้อง รวมถึง ‘กลิ่น’ ฟีโรโมนที่เขาต้องควบคุมให้มันสงบนิ่งอยู่ภายใน เพื่อเว้นไว้ใช้กับเหยื่อที่ต้องการ

ริมฝีปากอิ่มหยักยิ้มเมื่อใบหน้าคมเข้มดุดันฉายขึ้นในสมอง น่าเสียดายที่เขากลับมีความทรงจำถึงกลิ่นของอีกฝ่ายเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

แต่ก็ต้องยอมรับว่า ฆานประสาทของเจ้าของร่างเดิมต้องดีเป็นพิเศษ เขาถึงสัมผัสบางอย่างที่น่าสนใจในตัวของอีกฝ่ายได้

ท่าทางแม้แต่แดเนียลคนเก่า ก็คงจะสนใจหมอนี่เช่นกัน ในสมองจึงบันทึกกระทั่งกลิ่นไอของอีกฝ่ายไว้ทั้งที่ตอนเจอกัน แดเนียลคนเดิมนั้นตกอยู่ในสภาวะที่หวาดกลัว 
.
.   
.
กว่าผ่านภพจะรู้สึกตัวอีกครั้งก็เกือบเที่ยงวัน เขาค่อยๆขยับร่างไร้เรี่ยวแรงช้าๆ ดวงตากวาดมองรอบตัวอย่างงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง แสงสว่างเจิดจ้าที่ลอดรอยแยกของม่านเข้ามา บ่งบอกว่านี่ไม่ใช่ยามเช้าของวันใหม่อีกแล้ว

ผ่านภพหลับตาลงแล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง พยายามคิดทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเอง และทำไมเขาถึงมานอนอยู่บนพื้น กระทั่งเหลือบไปเห็นร่างสูงใหญ่ที่อยู่ในเครื่องแต่งกายอย่างพร้อมจะออกไปข้างนอก

แสงสว่างที่สะท้อนอยู่ด้านหลังทำให้แดเนียลหล่อเหลางดงามราวกับเทพเจ้า ใบหน้าคมสันจุดรอยยิ้มน้อยๆ และดวงตาสีน้ำตาลทองคมกริบที่เพียงแค่มองร่างกายเขาก็ร้อนรน พลุ่งพล่านด้วยความต้องการ

“คุณแดเนียลจะไปไหนครับ?” ผ่านภพถามเสียงแหบแห้ง คงเพราะเมื่อคืนเขาส่งเสียงครวญครางไม่หยุด จนเสียงหาย

เขาค่อยๆดันตัวเองลุกขึ้นช้าๆเพราะยังอ่อนเปลี้ยไร้เรี่ยวแรง...บทรักเร่าร้อนเมื่อคืนทำให้เขารู้สึกเหมือนกล้ามเนื้อและกระดูกอ่อนเหลวไปหมด

“ฉันมีนัด...เธออาบน้ำแล้วใช้เสื้อผ้าของฉันก็ได้ เสื้อผ้าเธอเลอะหมดแล้วนี่นะ” แดเนียลพูดพร้อมกับเดินมาหยุดยืนตรงหน้า ก้มลงมองราวกับอีกฝ่ายคือทาสผู้ภักดี

“ไม่ไปได้ไหมครับ วันนี้ผมอยากอยู่กับคุณ” ผ่านภพคว้ามือขาวมาจูบอย่างหลงใหล บทรักที่เอร็ดอร่อยอิ่มเอมขนาดนี้เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน

จริงอยู่ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกระหว่างเขากับแดเนียล แต่ความรู้สึกเสียวซ่านรุนแรงแบบนี้ เพิ่งเคยพบเจอ มันทำให้เขาลุ่มหลงในตัวแดเนียล จนไม่คิดจะทำอะไรทั้งนั้น นอกจากอ้าขาให้แดเนียลเพียงอย่างเดียว

“ตลกน่าผ่านภพ บ่ายนี้เธอต้องเซ็นสัญญากับบริษัทหนังไม่ใช่เหรอ...ไม่รีบกลับไปเตรียมตัว ระวังจะเกิดปัญหา”

“ถ้าคุณแดเนียลต้องการให้ผมอยู่ ผมก็จะอยู่ครับ”

“แล้วหนังเรื่องใหม่ของเธอล่ะ?”

“ไม่มีอะไรสำคัญเท่าความต้องการของคุณแดเนียลหรอกครับ”

“หึหึ...อย่าเลย ฉันยังไม่อยากทำลายอนาคตของเธอหรอกนะ...มนตรีเขาจะว่าเอาได้ ว่าฉันทำให้เธอเสียคน”

ใบหน้าของผ่านภพบิดเบ้อย่างรังเกียจเมื่อได้ยินชื่อมนตรี

“ถ้าคุณแดเนียลรับปากว่าจะให้ผมเป็นผู้ติดตาม ผมจะฉีกสัญญากับเขาทันทีเลย” ผ่านภพยืนยันหนักแน่น แต่แดเนียลกลับหัวเราะชอบใจแล้วเดินไปทิ้งตัวลงที่โซฟา ทำให้เขาต้องพยายามยันตัวเองลุกขึ้นยืน

เสื้อผ้าของเขายังอยู่ในสภาพเดิม ทั้งเสื้อเชิ้ตที่ยังไม่ได้ถูกแตะต้อง และกางเกงที่โดนแดเนียลถลกลง ก็พันอยู่ที่ข้อเท้า เซ็กส์ดุดันเร่าร้อนเมื่อคืนทำเขาหมดสติไปแทบจะทันที ที่น่าน้อยใจคือแดเนียลปล่อยเขาทิ้งไว้อย่างนี้

ผ่านภพถอดเสื้อผ้าออก เหลือแต่ร่างกายเปล่าเปลือยแล้วดันตัวลุกขึ้น แม้อาการเจ็บปวดจากช่องทางด้านหลังจะยังคงอยู่และร่างกายก็อ่อนเปลี้ยแทบไร้เรี่ยวแรง

แต่ผ่านภพก็ยังประคองตัวไปหยุดยืนเบื้องหน้าแดเนียล สบตาสีน้ำตาลทองคมกริบอย่างท้าทาย ยั่วยวน

คราบคาวเหนียวเหนอะหนะที่เขานอนเกลือกอยู่จนสว่าง ทำให้ไม่กล้าทรุดลงนั่งบนโซฟาราคาแพง และการได้ยืนอวดเรือนร่างเช่นนี้ น่าจะเป็นการยั่วยวนให้แดเนียลตัดสินใจเรื่องเขาได้เร็วขึ้น

แต่ก็ดูจะไม่ได้ผลเพราะแดเนียลเพียงแค่ปรายตาไปยังห้องน้ำ ทำให้ผ่านภพต้องประคองตัวเองโผเผไปยังห้องน้ำด้วยความจำนน

เมื่อออกมาจากห้องน้ำ ผ่านภพก็พบเพียงห้องที่ว่างเปล่า และเช็คเงินสดบนหัวเตียงเท่านั้น เขาสบถเบาๆอย่างขุ่นเคือง ก่อนจะรีบแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่ดูเรียบที่สุดของแดเนียล เพื่อไม่ให้เป็นที่สะดุดตา แล้วรีบออกจากห้องพักสุดหรูลงไปที่ลานจอดรถ

ผ่านภพเหลียวซ้ายแลขวา เมื่อแน่ใจว่าปลอดภัยก็รีบขับรถออกไป โดยไม่รู้ว่าตั้งแต่ก้าวออกจากลิฟต์เขาก็ถูกถ่ายภาพไว้ทุกอิริยาบถและไฟล์ภาพก็ถูกส่งไปให้ผู้ว่าจ้างที่ปลายทางทันที
.
.
Ducati 1199 Superleggera ถูกขับเข้าจอดในลานจอดรถของร้านกาแฟชื่อดัง แม้จะมีรอยถลอกเป็นทางยาวแต่ความหรูหราและโดดเด่นของรถราคาเรือนล้าน ก็ดึงสายตาผู้ชายทุกคนให้หันมามอง

โดยเฉพาะคนที่รู้จักและชื่นชอบในเจ้าสองล้อราคาแสนแพงคันนี้ ถึงกับจ้องมองด้วยความตื่นตาตื่นใจ

แต่ทันทีที่หมวกกันน็อกใบใหญ่ถูกถอดออก อวดโฉมเจ้าของรถคันหรู สายตาทุกคู่ก็จับจ้องไปที่ใบหน้าหลอเหลาอย่างตื่นตะลึง

ดวงตาสีน้ำตาลทองเป็นประกายคมปลาบ รอยยิ้มมุมปากนิดๆทำให้ใบหน้าหล่อเหลายิ่งน่าหลงใหล

เรือนร่างสูงใหญ่ ท่วงท่าสง่างามขณะก้าวยาวๆเข้าไปในร้าน สะกดทุกสายตาให้จับจ้องเขาแทบลืมหายใจ

และเพียงแค่ดวงตาสีแปลกนั้นแลปราดไปทางใด ก็ทำให้คนที่ถูกมองผ่านแทบหลอมละลายด้วยความรู้สึกร้อนรุ่ม โหยหา ที่รุนแรงขึ้นทุกทีจนบรรยากาศรอบกายเขาร้อนระอุขึ้นอย่างรวดเร็ว

แต่ก่อนที่จะมีใครสักคนได้สติ ร่างโปรงเพรียวบางของผู้ชายหน้าสวยคนหนึ่ง ลุกพรวดถลาเข้าไปโถมกอดแดเนียลแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ จนได้ยินเสียงทอดถอนใจด้วยความเสียดายจากสตรีทั้งร้าน

“แดเนียล...ผมมารอคุณตั้งนานแล้ว”

“ผมเลท?” แดเนียลเลิกคิ้วอย่างกวนๆเพราะรู้ดีอยู่แก่ใจว่าเขามาตรงเวลา อีกฝ่ายต่างหากที่พยายามจะแสดงความเป็นเจ้าของเขาให้คนอื่นๆได้รับรู้

“ไม่รู้แหละ คุณช้าก็แล้วกัน” น้ำเสียงกระเง้ากระงอด กึ่งงอนกึ่งอ้อน กลับไม่ได้เรียกร้องความสนใจได้เหมือนเคย ทำให้หน้าเง้างอนเปลี่ยนเป็นจืดเจื่อนเมื่อแดเนียลผละจากเขาไปที่เคาเตอร์อย่างไม่แยแส

“ขอลาเต้ร้อน 1 ที่ครับ”

“ครับ” บาริสต้าหนุ่มรับคำแล้วทอดสายตาอ้อยอิ่งให้แดเนียลอย่างจงใจ เรียกรอยขุ่นเคืองในดวงตาของหนุ่มหน้าสวยที่ตามมาประกบแดเนียลอย่างหวงแหน

“แดเนียล มานั่งเถอะ” เขาลากแขนแดเนียลไปที่โต๊ะ แล้วทรุดลงนั่งเบียดชิด จนแดเนียลต้องปรามด้วยสายตาเยือกเย็นว่างเปล่า อีกฝ่ายถึงรู้ตัว ยอมขยับเว้นระยะจากเขาเล็กน้อย

“มีอะไร?”

“คุณนั่นแหละเป็นอะไรไป เมื่อวานก็รีบร้อนกลับมาโดยไม่อยู่รอผมก่อน”

“จะให้ผมอยู่รอแฟนคุณกลับมาเล่นงานเอาหรือไงวาโย?”

“มะ...ไม่ใช่สักหน่อย ตอนนี้ผมไม่ได้คบกับพี่...กับเขาแล้ว”

“แต่ดูเหมือนเขาจะไม่คิดอย่างนั้นนะ เมื่อวานเขาเกือบจะชกหน้าผมด้วยซ้ำไป”

“ผมไม่รู้ว่าเขาทำหยาบคายใส่คุณ...ผมขอโทษนะ”

“อืม” แดเนียลรับคำส่งๆ สายตาเขากวาดไปรอบร้านอย่างไม่ค่อยใส่ใจคนตรงหน้านัก

กระทั่งเหลือบไปเห็นคนที่ยืนลับๆล่อๆอยู่หลังแนวรั้วของโรงแรมฝั่งตรงข้าม รอยยิ้มจางก็จุดขึ้นที่มุมปาก

“แดเนียล...คุณโกรธผมเหรอ? จริงๆมันไม่มีอะไรเลยนะ ผมอยากให้คุณมั่นใจว่าผมกับเขา จบกันไปแล้ว”

“ผมว่าคุณควรบอกเขานะ ไม่ใช่บอกผม”

“แดเนียล...” ปากแดงเม้มแน่น เมื่อบริกรยกเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ ขัดจังหวะการสนทนา รอจนบริกรถอยออกไป เขาถึงได้ขยับเขาหา แต่แดเนียลกลับหยุดเขาไว้ด้วยสายตาเย็นชา

“คุณยังโกรธผมอีกเหรอ?”

“เปล่า”

“เปล่า?...เปล่าแล้วทำไมคุณทำเย็นชากับผม...ทำไมวันนี้ถึงทำเหมือนไม่สนใจกันเลย” วาโยตัดพ้อ น้ำตาคลอเจียนหยด

“เฮ้อ!...เอางี้นะวาโย ผมว่าคุณไปเคลียร์กับแฟนคุณให้ได้ก่อนดีกว่า แล้วค่อยมาตกลงกัน ว่าเราจะคบกันดีหรือเปล่า...อ้อ...ขอฟังผลภายใน 24 ชั่วโมงนะ เพราะเย็นพรุ่งนี้ ผมจะบินไปมิลาน”

“แดเนียล! ทำไมคุณพูดอย่างนี้ คุณก็รู้ว่าผมไม่ได้คบ...”

“ถ้าไม่กล้าเลิกกับเขาให้เด็ดขาด ก็อย่ามาให้เห็นหน้าอีก โอเคนะ”

ร่างสูงลุกออกจากโต๊ะแล้วออกมายังลานจอดรถข้างร้าน ควบเจ้าสองล้อคันหรูกลับไปยังโรงแรมที่พัก ซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่กี่ร้อยเมตร

ทันทีที่เขาก้าวเข้าไปในล็อบบี้ ใครบางคนก็ทะลึ่งลุกพรวดด้วยสีหน้าตกใจสุดขีด พลอยให้คนอื่นๆที่นั่งร่วมโต๊ะหันมามองตามเป็นตาเดียว

หนึ่งในนั้นรีบโบกมือทักทายเขาอย่างยินดี ผิดกับคนที่ยืนหน้าขาวซีด

ท่าทีแบบนั้นทำให้เขาต้องเบนเป้าหมาย เดินตรงรี่เข้าไปหาอย่างนึกสนุก

“ไฮแดเนียล ไหนว่าคุณไปมิลานแล้วไง?”

“กำหนดเดินทางของผมเป็นคืนพรุ่งนี้น่ะ”

“ตกลงคุณจะไม่รับงานที่ปารีสจริงๆเหรอ? ผมนึกว่ามนตรีพูดเล่นเสียอีก”

“ผมว่ามันน่าเบื่อ...อีกอย่าง ถ้าผมรับงานนี้ มนตรีก็ลำบากแย่สิ อุตส่าห์...หึหึ”

“จะพูดอะไรแดเนียล!” มนตรีตะคอกเสียงเกรี้ยวกราด ผิดหวังอย่างรุนแรงที่แดเนียลยังมีชีวิตอยู่

“จะให้พูดจริงๆเหรอมนตรี...ต่อหน้าทุกคนเนี่ยนะ?”

“ก็พูดมาสิ แน่จริงพูดมาเลย!” มนตรีท้าอย่างเดือดดาล แต่ใบหน้าแดงก่ำกลับเผือดซีดชั่วพริบตาเมื่อแดเนียลชะโงกไปกระซิบข้างหูเขาเบาๆ

“ผมพูด คงสู้กล้องที่สี่แยกนั่นพูดไม่ได้หรอก เพราะภาพมันชัดกว่าเยอะ หึหึ” แดเนียลถอยห่างทันทีที่พูดจบ แต่คนอื่นๆจ้องมองพวกเขาอย่างสงสัย

“พวกคุณมีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า?” ผู้ร่วมโต๊ะคนอื่นๆหันมองแดเนียลกับมนตรีสลับไปมาอย่างสงสัย แต่จะซักถามก็เกรงใจ เพราะหนึ่งก็เป็นนักธุรกิจระดับโลก อีกคนก็เป็นไฮโซผู้ทรงอิทธิพลในประเทศ

“ก็...ไม่มีอะไรหรอก หึหึ...ผมขอตัวไปพักผ่อนก่อนดีกว่า ไว้เจอกันนะครับ”
   .
   .
ไม่ถึง 10 นาที เสียงโทรศัพท์ในห้องพักก็ดังขึ้น แดเนียลเดินไปหยุดยืนที่ผนังกระจก สายตาจับจ้องลงไปยังรถเก๋งสีบรอนซ์เงินคันหนึ่งในลานจอดเบื้องล่าง

“ว่าไง” แดเนียลส่งเสียงตอบรับราบเรียบโดยที่ยืนห่างจากโทรศัพท์คนละมุมห้อง แต่ปลายสายกลับได้ยินเสียงเขาชัดเจนราวกับสนทนาอยู่ข้างๆ

“คุณแดเนียลคะ คุณกฤตต้องการขึ้นไปพบที่ห้องค่ะ” ประชาสัมพันธ์สาวรีบตอบอย่างกระตือรือร้น

“เขามากับใคร?” แดเนียลย้อนถามด้วยสีหน้าเกลื่อนรอยยิ้มมาดหมาย

“คนเดียวค่ะ”

“ให้เขาขึ้นมา”

“ค่ะ”

[BP109]

ไม่กี่อึดใจเสียงกดกริ่งก็ดังระรัว ประตูเปิดรับทันควัน ทำเอาคนกดกริ่งชะงักค้างเมื่อพบว่าหลังประตูไม่มีใคร

แต่ความโกรธมีมากเกินกว่าจะมัวสงสัย เขาเดินลิ่วๆเข้าไปภายใน และเผชิญหน้ากับคนที่สร้างความร้าวฉานให้ชีวิตรักของตน

“สวัสดี คุณกฤต...เชิญนั่งสิครับ...จะรับเป็นกาแฟ หรือจะดื่มอะไรเบาๆดี?”

“ผมไม่ได้มาเจรจาธุรกิจกับคุณ แต่ผมมาเรื่องของวาโย...ผมเคยเตือนคุณแล้วว่าอย่ายุ่งกับคนของผม แต่ดูเหมือนคุณจะไม่ฟัง”

แม้จะพยายามสะกดน้ำเสียงให้ราบเรียบ แต่ความเกรี้ยวกราดโกรธแค้นของกฤต ก็เหมือนเปลวไฟที่แผ่ไอร้อนพลุ่งออกมาจากดวงตาดุดัน

“ผมไม่ชอบปฏิเสธเวลาที่มีคนเสนอมานอนกับผมถึงเตียง”

“อย่าให้มันเกินไปนักนะ คิดว่าถิ่นคุณแล้วผมจะไม่กล้าหรือไง!”

“ผมว่านะ...คุณควรบอกคนของคุณมากกว่า เพราะเขาลงทุนจ่ายไปตั้งหลายหมื่น เพื่อขอขึ้นมารอผมที่หน้าห้อง...เห็นแก่ความพยายามหรอกนะ ผมถึงได้ยอมนอนด้วย ทั้งๆที่เขาไม่ใช่สเปคผมเลย...ถ้าเป็นแบบคุณ ก็ว่าไปอย่าง”

“ไอ้สารเลวเอ๊ย!” กฤตกระชากคอเสื้อของแดเนียลอย่างเกรี้ยวกราด แต่ด้วยรูปร่างที่แทบไม่แตกต่างกันทำให้แดเนียลเพียงแค่เซเข้าหากฤต ไม่ถึงกับถูกยกลอยอย่างที่คนข่มขู่ต้องการ

“ใครล่ะที่เลว? ผม? หรือว่าแฟนคุณ?” แดเนียลย้อนถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

ใบหน้าที่อยู่ห่างแค่คืบขยับเข้าใกล้กฤตจนลมหายใจอุ่นจัดเป่ารดใบหน้า ก่อให้เกิดความรู้สึกร้อนวาบ แล่นทั่วร่างจนกฤตยังสะดุ้ง เขาเผลอดันอีกฝ่ายออกจนแทบเป็นผลักด้วยความตกใจ

แม้ร่างกายจะแยกห่างจากกันแล้ว แต่ความรู้สึกร้อนวาบที่แล่นแปลบปลาบตลอดไขสันหลังยังคงอยู่ จนกฤตต้องรวบรวมสติอยู่ครู่หนึ่ง ถึงกล้าจ้องมองใบหน้าหล่อเหลา คมคายของศัตรูหัวใจตรงหน้า

“คุณจะเอายังไง?”

“เรื่องอะไร?” แดเนียลย้อนถาม แล้วจงใจเดินเฉียดออกอีกฝ่ายไปยังบาร์เครื่องดื่ม

มุมปากอิ่มกระตุกเป็นรอยยิ้มอย่างถูกใจเมื่อเห็นกฤตสะดุ้ง รีบถอยห่างเพียงเพราะไหล่เฉียดไหล่

“เรื่องวาโยไง” กฤตตอบเสียงห้วน หลังจากควบคุมอารมณ์ได้แล้ว นึกเคืองตนเองที่ถอยหนีลนลานราวกับกลัวอีกฝ่าย

“ผมไม่เอายังไง เรื่องผมกับวาโยมันจบไปแล้ว”

“จบแล้ว! จบแล้วทำไมวาโยขอเลิกกับผม”

“หืม?“ แดเนียลเหลียวกับไปมองหน้าอีกฝ่ายด้วยสีหน้าพิศวง แต่แฝงรอยยั่วเย้ากวนอารมณ์ด้วยการเดาะลิ้นเบาๆ ดวงตาสีน้ำตาลแกมทองเป็นประกายวาบเมื่อเห็นอาการเผลอมองปากเขาแล้วลอบกลืนน้ำลายของกฤต

“วาโยเขาขอเลิกกับคุณจริงๆนะเหรอ?” แดเนียลถามย้ำขณะก้าวเข้าไปประชิดตัวกฤต

อีกฝ่ายก็เผลอถอยหลังหลบไปหนึ่งก้าว แล้วยั้งตัวเองไว้อย่างคนไม่ชอบแพ้ ทำให้ร่างกายของทั้งคู่แทบจะแตะสัมผัสกัน

ไออุ่นร้อนผ่าวจากร่างของกฤตทำให้แดเนียลถึงกลับสูดลมหายใจลึกอย่างพึงพอใจ

“...จริง” กฤตเค้นเสียงแหบพร่าออกมาอย่างยากเย็น ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

ทั้งที่เมื่อวานเขาเผชิญหน้ากับแดเนียลด้วยความรู้สึกชิงชังรังเกียจ และเกือบถลุงหน้าหล่อๆนี้ให้แตกยับ หากไม่ติดว่าเกรงใจเจ้าของร้านที่เป็นหุ้นส่วนกัน

แต่วันนี้ นับตั้งแต่สบตากัน เขากลับรู้สึกเหมือนถูกช็อต ใจเขาชา ตัวเขาเบาหวิว ทุกสัดส่วนบนใบหน้าหล่อเหลาดึงดูดสายตาเขาไว้จนไม่อาจถอนสายตา

ยิ่งแดเนียลเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นหอมจางๆ เขาก็เกือบเผลอกระชากคนตรงหน้ามากอดหลายต่อหลายครั้ง ความรู้สึกเร่าร้อน หิวกระหายที่เต้นเร่าในอกนี้ทำให้เขาเกือบเป็นบ้าเมื่อรู้ตัวว่าเขาต้องการอะไร!

“ก็ดีนะสิ...” รอยยิ้มละมุนบาดตา จนกฤตเกือบลืมตัว หากไม่ติดที่คำพูดของอีกฝ่ายฉุดสติเขากลับคืนมาเสียก่อน

“ดี?...แน่ล่ะ แมวขโมยอย่างคุณมันจ้องอยู่แล้วนี่ คิดเหรอว่าผมจะปล่อยให้คุณแย่งวาโยไปง่ายๆ”

ทั้งที่ต้องการข่มขู่อีกฝ่าย แต่กฤตเองยังรู้สึกได้เสียงเขาอ่อนลงจนปราศจากความดุดัน...เขาต้องพยายามเรียกสติตัวเองอยู่หลายครั้ง กว่าจะนึกได้ว่าตั้งใจจะมาพูดเรื่องอะไร

“ผมไม่สนใจวาโย”

“เอ๊ะ! แล้วทำไมคุณ...”เสียงของกฤตขาดหายเมื่อใบหน้าหล่อเหลาชะโงกเข้ามาใกล้จนปลายจมูกแทบสัมผัสกัน

ลมหายใจอุ่น ร้อน และหอมจัด ช็อตสมองของกฤตให้ว่างเปล่าไปทันที

“ผมสนใจคุณต่างหาก...กฤต” เสียงพร่าเบาที่กระซิบเรียกชื่อเขาในพยางค์สุดท้าย ทำให้สติที่ควบคุมไว้แตกพ่าย

กฤตกระชากเอวคนตรงหน้าเข้าหา มือหนึ่งตรึงศีรษะของแดเนียลไว้ ขณะที่แนบริมฝีปากลงไปบดเคล้าหนักหน่วง ปลายลิ้นอุ่นที่เสียดสีบดเบียดกลับ ก่อให้เกิดความรู้สึกหวานแหลมบาดลึกราวกับโดนน้ำกรดราดในลำคอ

หากแต่ความร้อนระอุ เสียวซ่านที่แล่นแปลบปลาบทั่วร่างทำให้เขายิ่งบดเบียดดูดกลืนลิ้นของแดเนียลแรงขึ้นเพื่อลิ้มรสชาติของอีกฝ่ายได้ถนัดกว่าเดิม

แต่ยิ่งจูบก็ยิ่งเหมือนจะยังไม่พอ ความกระหายหิวที่ทวีขึ้นจนหน้ามืด ทำให้กฤตฉีกกระชากเสื้อผ้าออกจากร่างในอ้อมแขนอย่างร้อนรน เช่นเดียวกับที่แดเนียลก็ดึงทึ้งเสื้อผ้าเขาออกไป พริบตาเดียวพวกเขาเปล่าเปลือย

ทันที่ผิวเปลือยสัมผัสกัน กฤตก็หลุดเสียงคำรามด้วยความรู้สึกที่พลุ่งพล่านจนไม่อาจควบคุม เขากระชากแดเนียลกดลงกับพื้นพรมหนานุ่ม ปล่อยปากบวมเจ่อให้เป็นอิสระ เพื่อก้มลงกัดและดูดเม้มที่ผิวขาวเนียนละลานตาอย่างคลั่งไคล้

“อาห์...” แดเนียลส่งเสียงคราง พลางแหงนหงายลำคอสูงเพื่อให้กฤตฝังรอยฟันลงบนผิวขาวได้ถนัด

กฤตกดจมูกและปากลงผิวหอมจัด หอมจนมึนเมา ร่างกายยิ่งร้อนรนราวกับเลือดในตัวเขาจะเดือด

กฤตตะโบมฝ่ามือขยี้ผิวขาวใต้ร่างไปทุกที่ ผิวของแดเนียล ตึงแน่น ด้วยกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ หากแต่ลื่นมือเหมือนผ้าไหม และก่อให้เกิดความรู้สึกเสียวปลายยามปลายนิ้วลากผ่าน ราวกับมีประจุไฟฟ้าอยู่ใต้ผิวขาวเนียนนี้ 

กฤตชะงักเมื่อปากเขาเลื่อนลงมาถึงเนินอกนูนแน่นด้วยกล้ามเนื้อแข็งตึง ยอดอกเม็ดใหญ่แดงก่ำ ชูชันท้าทายให้เขาลงลิ้น เพียงแค่ไล้เลีย เสียงครางสะท้ายของแดเนียลก็ปลุกความฮึกเหิมให้เต้นเร่าในอก

กฤตลงลิ้นและฟันดูดกลืนยอดแดงก่ำอย่างกระหาย ขณะที่ปลายนิ้วบีบคลึง บดขยี้ยอดอีกข้างด้วยความเสียดายที่เขาไม่สามารถลิ้มรสมันได้พร้อมๆกันทั้งสองข้าง

ท่อนขาของแดเนียลโอบรัดรอบเอวเขา บีบเข้าหาเป็นจังหวะ ทำให้เขาต้องผละออกจากยอดอกแดงก่ำอย่างเสียดาย

แต่เมื่อยันตัวขึ้นจ้องมองใบหน้าแดงระเรื่อ ดวงตาสีทองที่หรี่ปรือเย้ายวน และเรือนร่างตึงแน่นด้วยกล้ามเนื้อเนียนแน่นที่บัดนี้มีรอยจ้ำแดงที่เขาทำกระจายทั่วแผ่นอกและซอกคอ ความรู้สึกร้อนรุ่มก็เหมือนตีเข้าแสกหน้า

กฤตลากสายตาจากยอดอกบวมแดงที่ตั้งชันยั่วสายตา ลงมาสู่หน้าท้องที่เป็นล่อนกล้ามเรียงสวย ไล่ลงมายังขนอุยเส้นเล็กๆสีทองที่เป็นไรบางๆลงไปสู่หัวเหนา ท่อนเนื้อกำยำสีขาวปลายบานแดงก่ำขนาดใกล้เคียงกับเขา ชูชันท้ายทายสายตา

กฤตเหลือบตาขึ้นสบตากับแดเนียลอีกครั้ง เห็นรอยยิ้มยั่วกึ่งท้าทายราวกับเขาเป็นเด็กหนุ่มริรักที่ขลาดเขลา ทำให้เขาลดปากลงบนหน้าท้องขาวช้าๆ

กฤตแตะปลายลิ้นลงบนแอ่งตื้นๆของสะดือ แล้วลากผ่านกลุ่มขนอ่อนนุ่มลงไปหาท่อนเนื้อขาวที่ขยับระริกอย่างตื่นเต้น

“อาห์...ซี๊ดดดด” แดเนียลหลุดเสียงครางอย่างเสียวกระสันเมื่อลิ้นสากตวัดไล้ส่วนไวสัมผัสแรงๆ ลีลาการดูดกลืนของกฤตทำเอาแดเนียลหลังไม่ติดที่นอน

ความเสียวซ่าน ร้อนรน และแฝงด้วยกลิ่นไอดิบเถื่อนของกฤตทำให้เขาพึงพอใจจนไม่คิดจะแย่งชิงอะดรีนาลีนจากอีกฝ่าย เพราะอยากรู้ว่ากฤตจะมีดีสักแค่ไหน

แต่ดูจากลีลาการใช้ปากที่กำลังฉุดกระชากเขาจนเกือบปีนถึงสวรรค์นี่ก็ใช่ย่อยแล้ว

“อ๊ะ!” แดเนียลอุทานเบาๆ เมื่อเสียวปลาบที่ช่องทางด้านหลัง ไม่ใช่ทุกคนหรอกที่กล้าลงลิ้นเล่นกับส่วนนี้ แต่ดูเหมือนกฤตจะเชียวชาญไม่น้อย

ลีลาพลิกลิ้นลากไถล และฟันคมที่กดครูดถากๆ ฉุดกระชากสติเขาให้กระเจิดกระเจิงได้อย่างไม่น่าเชื่อ

“อุก!” แดเนียลหลุดเสียงครางอย่างลืมตัวเมื่อรู้สึกถึงท่อนเนื้อกำยำที่จู่ๆก็ถูกกดเข้ามาในตัว

เขารีบผ่อนคลาย เพื่อให้อีกฝ่ายแทรกเข้ามาได้โดยไม่เกิดบาดเจ็บ และความเจนสนามทำให้กฤตไม่ได้ดึงดันจะพรวดพราดเข้ามา หากแต่ค่อยๆขยับ เบียด แทรกเข้ามาทีละน้อย

จนเมื่อเขารู้สึกเหมือนจุกแน่นจนแทบขยับไม่ได้ ขนหยาบๆก็เสียดสีกับผิวอ่อนนุ่มเขาเบาๆเป็นสัญญาณว่ากฤตฝังตัวเข้ามาสุดแล้ว

แดเนียลจ้องมองใบหน้าคร้ามคมของหนุ่มเอเชียตาดุ ที่บัดนี้แดงก่ำและดุดันยิ่งกว่าเดิม

โดยเฉพาะยามที่เขาค่อยๆถอนกายออกช้าๆ ให้เส้นเลือดปูดโปนบนท่อนเอ็นแข็งเสียดสีกับผนังไวสัมผัสอย่างจงใจ

จนแดเนียลต้องส่งเสียงครางกระเส่าด้วยความเสียวซ่านที่แล่นปลาบไปตามไขสันหลัง และปั่นป่วนพลุ่งพล่านในช่องท้องเมื่อกฤตดันตัวกลับเข้ามา

“อ๊ะ!...กฤต” แดเนียลจงใจเรียกชื่อของอีกฝ่าย และรู้สึกได้ถึงแรงกระตุกของท่อนเนื้อที่ฝังอยู่ในร่างเขา

ใบหน้าของกฤตเหมือนจะคล้ำลงอีกด้วยแรงราคะ เขาขยับสะโพกออกจนเกือบหลุดแล้วกระแทกกลับเขามาแรงจนแดเนียลไหวเยือกทั้งกาย

ส่วนปลายของท่อนเนื้อแข็งกดครูดจุดกระสันภายในแรงจนแดเนียลเผลอสติ เขาร้องลั่น ขณะที่เผลอบีบรัดอีกฝ่ายเต็มแรงเพื่อลดความเสียวกระสันของตนเอง

“อา...ให้ตายเหอะ...” กฤตสบถลั่น เขาช้อนต้นขาแดเนียลขึ้นพาดบา มือแข็งคว้าเอวแดเนียลแรงจนเจ็บขณะที่เขาเร่งจังหวะกระแทกกระทั้นสะโพกเข้าออก

ช่องทางอ่อนนุ่มไวสัมผัส บีบรัดท่อนเนื้อแข็งกระด้างร้อนจัดที่ทิ่มแทงเข้าออกหนักหน่วงอย่างปรีดา แดเนียลปล่อยกายและใจให้เพลิดเพลินไปกับรสร้อนแรงของกามา

คลี่คลายต้อนรับยามท่อนเนื้อกำยำแทรกเข้ามา และบีบรัดแรงจนอีกฝ่ายร้องครางยามถอนตัวออก

เสียงเนื้อเข้าออกดังสวบสาบไปทั้งห้อง หน้าขาของกฤตกระแทกเข้ากับเนินเนื้อแน่นดังสนั่น กลิ่นของตัณหาอบอวลทั่วห้อง เร่งเร้าให้สองร่างที่กำลังขยับเข้าหากับอย่างเร่งร้อน ทวีความหิวกระหายมากยิ่งขึ้น

กฤตเสยเอวถี่ยิบ ความเสียวซ่านร้อนรนในช่องท้องทำให้เขาแทบหน้ามืด เขาเร่งจังหวะสะโพกเข้าหาช่องทางคับแคบที่บีบรัดแรงจนแทบปลดปล่อย ต้องกัดฟันทนไว้ เพื่อยืดระยะความทรมานที่สุขสมนี่ให้ยืดยาวออกไปเรื่อยๆ 

รูป รส และกลิ่นของผิวขาวสะอาดทำให้อารมณ์ของกฤตยิ่งกระเจิง เขาอดใจไม่ไหวที่จะกัดลงบนต้นขาแน่นเนียนที่พาดอยู่บนไหล่

แดเนียลบิดกายเร่าๆ ท่อนเนื้อแข็งขึงส่ายไหวระริกตามแรงกระแทก สะโพกตึงส่ายรับอย่างเจนเชิง ทั้งบีบรัดและดูดรั้งราวกับจะกลืนเขาเข้าไป ทำให้กฤตแทบคลั่ง ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขามีเซ็กส์ที่ทำให้บ้าคลั่งได้ถึงเพียงนี้

ปลายนิ้วยาวเรียว บีบคลึงยอดอกตัวเองนั้นดูร่านร้อน ยั่วยวนจนกฤตทนไม่ได้

เขาปัดมือของแดเนียลออก แล้ววางมือของตนเองลงบนเนินอกแข็งตึง บีบขยำหนักมือจนสะสาแก่ใจ ก่อนจะฉกจูบลงบนปากบวมแดงก่ำที่ขยันแลบเลียด้วยปลายลิ้นจนวาววับชุ่มชื้น

“อืม...” เสียงใครสักคนครางอย่างพึงพอใจเมื่อต่างดูดกลืนปลายลิ้นของกันและกันอย่างหนักหน่วง

กฤตแทบไม่อยากผละปากจากลิ้นนุ่มหวานจัดนี้เลย แต่แรงบีบรัดของต้นขาที่โอบเอวเขาแน่นทำให้เขาต้องยอมปล่อยปากนุ่มๆเป็นอิสระ แล้วช้อนตัวแดเนียลขึ้นนั่งพร้อมกับเสยสะโพกเข้าหา

และแดเนียลก็ไม่ทำให้เขาผิดหวัง สะโพกขาวตึงขยับยกร่อนรับแรงกระแทกของเขาอย่างถูกจังหวะ เสียงท่อนเนื้อแหวกผนังเปียกชุ่มดังถี่ยิบคละเคล้ากับเสียงครางกระเส่าของทั้งคู่

“กฤต...แรงอีก...อะ...จะถึงแล้ว”

กฤตกัดฟันกรอด เขาวางแดเนียลลงบนที่นอน แล้วล็อกไหล่ของอีกฝ่ายไว้แน่น เพื่อเร่งแรงกระแทกระรัว เสียงแดเนียลร้องลั่น ผนังอ่อนนุ่มบีบรัดแรงจนกฤตตัวกระตุก เขาแตะขอบหฤหรรษ์ในวินาทีนั้นเอง

ความร้อนที่อัดแน่นอยู่ในช่องท้องทะลักทลายออกไปแรงจนตัวสั่น สมองขาวโพลน กฤตรัดร่างในอ้อมแขนแน่นเมื่อผนังนุ่มแน่นยังบีบรัดราวกับจะรีดทุกหยดจากร่างเขาให้หมดสิ้น

เสียงหอบหายใจรุนแรงของทั้งคู่ก้องไปทั้งห้องเงียบกริบ กลิ่นคาวฟุ้งของราคะทำให้ประสาทยังตื่นเร่า ทั้งที่เพิ่งปลดปล่อย ต่างฝ่ายต่างจ้องมองกันด้วยสายตากระหายหิว

แดเนียลเป็นฝ่ายพลิกตัวกฤตลงบนพื้น เขาท้าวคร่อมตัวกฤตไว้ แล้วก้มลงไปจ้องมองตาสีดำสนิทเหมือนท้องฟ้ายามค่ำ หัวใจเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นประกายโชนแสงด้วยความต้องการจากดวงตาของอีกฝ่าย

แดเนียลแตะปลายจมูกบนหน้าผากชื้นเหงื่อของกฤต จับจ้องดูแววตาประหลาดใจที่ผุดขึ้นมาในดวงตาสีดำ และจงใจที่จะละเว้นปากบวมแดงที่พยายามหันมาแลกจูบ แต่เลือกที่จะแตะปากลงบนสันกรามชื้นเหงื่อ

สูดกลิ่นเหงื่อและกลิ่นแห่งความต้องการที่กรุ่นอวลอยู่บนผิวของอีกฝ่ายอย่างหลงใหล ก่อนจะลากปากลงไปตามผิวเนื้อแข็งตึง หยุดแวะหยอกเย้ากับยอดเม็ดเล็กสีอ่อนที่ตังชันขึ้นเมื่อเขาขบกัดเบาๆ

เสียงหายใจของกฤตเริ่มกระชั้นอีกครั้ง ดวงตาสีดำจับจ้องทุกอิริยาบถของเขาเขม็งราวกับกลัวจะพลาดไปสักวินาที

แดเนียลจึงจงใจจ้องตาตอบ ขณะที่ลงลิ้นชิมรสชาติบนกล้ามเนื้อแข็งตึงของกฤต  ไล่จากหน้าอกลงมาหาลอนกล้ามที่อดใจไม่ให้หยุดแวะฝากรอยฟันไว้บนลอนเนื้อแข็งตึงเหล่านี้ไม่ได้

หน้าท้องของกฤตเกร็งเขม็งขึ้นเป็นลูกเมื่อแดเนียลเป่ารดเบาๆด้วยลมหายใจ และฝากรอยกัดครูดเป็นแนวยาว เขาหยุดที่ท่อนเนื้อแข็งขึง ละสายตาจากดวงตาของ กฤต เพื่อพิจารณาท่อนเนื้อสีคล้ำกว่าผิวตัวเล็กน้อยของอีกฝ่าย

ส่วนปลายที่เบ่งบานผงกทักทายเขาราวกับกลัวว่าเขาจะละเลยมัน และเมื่อเขาลงลิ้นลูบไล้ ก็ได้ยินเสียงกฤตสูดปากเบาๆด้วยความเสียวซ่าน

แต่แดเนียลไม่ได้กลืนกินกฤต เขาเพียงแค่ลูบไล้ หยอกเย้า และลากปลายลิ้นลงมาชิมรสถุงเนื้อแฝดที่กระตุกเป็นก้อนเมื่อเขาดูดก้อนเนื้อนุ่มเข้าปากทีละลูก

เสียงกฤตครางยาว ราวกับคำราม ทำให้แดเนียลยิ่งกระหยิ่ม เขาหยอกเย้าจนส่วนปลายท่อนเอ็นเปียกชุ่มวาววับด้วยหยาดน้ำที่ซึมออกมา แล้วดันต้นขากฤตขึ้นจนเข่าแนบกับอก

ดวงตาสีดำเป็นประกายหวั่นวิตกแวบหนึ่ง ก่อนจะจางหายไปเมื่อแดเนียลลดตัวลง ส่งปลายลิ้นไปสัมผัสช่องทางปิดสนิทสีแดงระเรื่อยเช่นเดียวกับยอดอก

เขากดปลายลิ้นลงบนรูเล็กที่หดเกร็งแล้วหมุนวน ตวัดไล้เลียหยอกเย้า พร้อมกับนวดคลึงรอบๆรอยจีบพับที่หดแน่นให้คลายตัว

“อาห์...” เสียงกฤตครางกระเส่าอย่างหมดความอดกลั้น ทำแดเนียลยิ่งต้องเร่งมือ

เขาขยับปลายนิ้วเบาๆ เจลหล่อลื่นก็ปรากฏที่มือ แดเนียลผุดลุกขึ้นนั่ง เขาช้อนสะโพกกฤตวางบนตัก แล้วชโลมเจลลงบนปลายนิ้ว ลูบไล้ช่องทางกลางร่องเนื้อจนชุ่ม แล้วกดนิ้วเข้าไปช้าๆ

แรงต่อต้านทำให้เขาอดเหลือบไปสบตากฤตไม่ได้ เขาได้เห็นความหวาดหวั่นในดวงตาสีดำคู่นั้น ทำให้ยิ่งนึกขัน

“กลัวเหรอกฤต?”

“ใครกลัว...”

“นั่นสิ ทีผมยังยอมให้คุณเปิดซิงผมเลย” แดเนียลบอกยิ้มๆ และแทบหลุดหัวเราะกับสีหน้าพิศวงของอีกฝ่าย

“มิน่า...ถึง...อ๊ะ!” กฤตหลุดเสียงครางแล้วรีบกลั้นไว้ ใบหน้าแดงก่ำเมื่อแดเนียลสอดนิ้วกลางลึกเข้าไปจนสุด ก่อนจะหมุนควงช้าๆ เพื่อปรับให้อีกฝ่ายคุ้นชิน

แดเนียลขยับนิ้วแทรกเพิ่มเข้าไปเรื่อยๆ แม้กฤตจะไม่เคยรับ แต่ของแบบนี้มันอยู่ที่สัญชาตญาณ ไม่นานช่องทางแคบคับก็ค่อยๆคลี่คลายอ่อนนุ่มลง

“ไปทีเตียงกัน” แดเนียลเป็นฝ่ายดึงมือกฤตให้ลุกขึ้น แล้วจูงไปที่เตียง แต่ยังไม่ทันถึง แดเนียลกลับดันกฤตจนหลังชนกับผนังกระจก

“จะ...จะทำอะไร?” กฤตหลุดปากถามอย่างตกใจแกมงุนงง เมื่อแดเนียลผลักให้เขาหันหน้าเข้าหาผนังโปรงใสนั้น แล้วแนบตัวเข้ามาทาบตรึงไว้แน่นจนเขาขยับไปไหนไม่ได้

“ทำรักไง” แดเนียลตอบด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เขาบิดใบหน้าของกฤตให้หันมาจ้องตา ขณะดันต้นขากฤตขึ้นจนเข่ากดเข้ากับผนังกระจกเย็นเฉียบ ท่อนขาที่ถูกยกจนสูง เผยทำให้ช่องทางสีแดงที่หดเกร็งด้วยความตื่นเต้น

“มะ...ไม่ได้ เดี๋ยวคนอื่นเห็น...”

“เห็นแล้วไง...ตื่นเต้นดีออก” แดเนียลกระซิบแล้วขยับสะโพก เบียดท่อนเอ็นแข็งขึงเสียดสีกับช่องทางเปียกเยิ้มอย่างเจตนาเร้าอารมณ์

กฤตทำท่าเหมือนจะค้าน แต่กลับเป็นฝ่ายคว้าต้นคอแดเนียลไปจูบดูดดื่ม ดูเหมือนกฤตจะติดใจปากของเขาเอาจริงๆจังๆ

อาการรีบร้อนดูดกลืนลิ้นนุ่มอย่างตะกรุมตะกราม ทำให้แดเนียลต้องเกี่ยวรัดปลายลิ้นตอบสนอง พร้อมๆกับการลูบไล้ท่อนเอ็นแข็งขึงของกฤตเพื่อปลุกเร้าให้ยิ่งร้อนรนมากขึ้น

“ซี๊ดดดด อาห์...” กฤตหลุดเสียงครางอย่างลืมตัวเมื่อปลายนิ้วของแดเนียลรูดรั้งนวดเฟ้นท่อนเนื้อของเขาไปพร้อมๆกับการใช้ท่อนเอ็นถูไถกับร่องหลืบด้านหลัง

ส่วนปลายที่เบียดกระแซะถูไถช่องทางไวสัมผัสราวกับจะแหวกเข้ามา แต่ไม่ยอมเข้านั้น ยิ่งกระตุ้นให้ประสาทสัมผัสตื่นเพริดด้วยความต้องการ คาดหวัง จนกลายเป็นความทรมาน

สะโพกที่ส่ายรับของกฤตจุดรอยยิ้มสมใจให้แดเนียล เขาหยุดมือที่เล้าโลมด้านหน้า และจับเอวกฤตไว้แน่น ขณะที่ค่อยๆชำแรกกายเข้าไปช้าๆ

เสียงกฤตกัดฟันกรอด ท่อนแขนแข็งแรงที่เท้าผนังกระจกสั่นระริก แต่ปากทางคับแน่นที่พยายามคลายตัวรับทำให้แดเนียลยิ่งกระหยิ่ม เจลหล่อลื่นและการเบิกทางไว้ก่อนทำให้เขาฝังตัวเข้าไปในตัวกฤตได้ในที่สุด

แดเนียลปล่อยมือจากต้นขาของกฤตแล้วกอดรัดเอวแน่นกล้ามไว้แทน เขาก้มลงกัดบนกล้ามเนื้อไหล่ของกฤตเบาๆเป็นเชิงหยอกล้อ ขณะที่กฤตยังตัวสั่นเหงื่อเปียกชุมเพราะพยายามผ่อนคลายอาการจุกแน่นที่เกิดขึ้น

ท่อนเนื้อแข็งกระด้างร้อนจัดที่ฝังอยู่ในตัวแม้จะไม่ขยับ แต่แค่แรงเต้นตุบของชีพจรก็ทำให้กฤตต้องกัดฟันด้วยความเสียวซ่าน

แดเนียลลูบฝ่ามือไล้จากเอวขึ้นไปหาแผงอกตึงแน่น บีบคลึงกล้ามอกเป็นก้อนแข็งของกฤตช้าๆ แล้ววางสองมือล็อกไหล่ของกฤตเอาไว้ เมื่อกฤตหันมาเขาก็แนบจูบกับปากแดงก่ำ ขณะที่สะโพกเริ่มขยับวนช้าๆ ทุกครั้งที่ปลายท่อนเนื้อกดครูดเข้าผนังด้านบน ลิ้นของเขาก็จะถูกกฤตดูดแรงจนเจ็บ

อารมณ์ที่พุ่งทะยานขึ้นสูงของกฤต ทำให้แดเนียลเองก็เริ่มกระหายหิวเช่นกัน เขาสอดเท้าเข้าไปเกี่ยวปลายเท้ากฤตให้แยกกว้าง ขณะรั้งสะโพกตึงแน่นให้แอ่นยกมาด้านหลัง แล้วค่อยๆถอนกายออกช้าๆ

“อ๊ะ...อื้อออ” เสียงกฤตครางกระเส่า แล้วเปลี่ยนเป็นกัดฟันคำรามหนักๆในลำคอเมื่อท่อนเนื้อแข็งของแดเนียล ดันพรวดกลับเข้าไป จุดกระสันที่ถูกกระแทกโดนโดยตรงทำให้กฤตขาสั่นพั่บ

เขาไม่เคยรู้เลยว่าอาการเสียวปลาบจะมีอนุภาพให้แข้งขาอ่อนแรงถึงเพียงนี้ แดเนียลยังดึงสะโพกออกช้าๆ และเน้นแรงกระแทกกลับที่ดุดันหนักหน่วง จงใจสัมผัสจุดกระสันของกฤตซ้ำๆ

จนกระทั่งรู้สึกได้ถึงหยาดหล่อลื่นที่ร่างกายกฤตหลั่งออกมาจนสามารถเคลื่อนไหวได้สะดวก ดวงสีน้ำตาลทอง เปลี่ยนเป็นสีทองเจิดจ้า เมื่อเขาดันกายเข้าไปจนสุดอีกครั้ง

“โอ๊ะ! อึก...” กฤตหลุดเสียงอุทานอย่างตื่นตระหนกเมื่อจู่ๆท่อนเนื้อที่เบียดแทรกกายเขาก็ขยายพรวดขึ้นมาคับแน่นจนจุกเหมือนไม่มีอากาศให้หายใจ แรงเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่งของชีพจรอีกฝ่าย กระตุ้นเขาร้อนจนสั่นไปทั้งตัวเช่นกัน

“มะ....ไม่ๆ อย่าขยับ...” กฤตอ้าปากหอบหายใจ ใบหน้าแดงก่ำด้วยความทรมาน จากความเจ็บปวดและอาการเสียวปลาบบาดลึกในช่องท้องที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังจะขาดใจ

ช่องทางของเขาถูกขยายจนขึงตึง และกฤตคิดว่ามันกำลังจะระเบิดออกในไม่ช้า

“โอ๊ยยย” กฤตกรีดร้องอย่างสุดกลั้นเมื่อจู่ๆแดเนียลก็ยกขาเขาขึ้น แล้วจับเขาพลิกตัวกลับมา ท่อนเนื้อมหึมาในกายเขาบิดครูดกับผนังอ่อนนุ่มแรงจนกฤตน้ำตาไหล และสั่นไปทั้งตัว

ความเจ็บปวดกับความเสียวสะท้านผสมปนเปกันจนแยกไม่ออก

“อื้มมม” กฤตได้แต่คว้าต้นคอแดเนียลไว้เพื่อจูบปากอิ่มนั้นระบายความทรมาน รสหวานซ่านมัวเมาของจูบช่วยให้เขาหลงลืมความเจ็บปวดเบื้องล่างไปได้ชั่วคราว

แต่ก็เพียงชั่วคราวเท่านั้น เพราะไม่นานความทรมานอย่างใหม่ก็บังเกิดขึ้น เมื่อความเจ็บปวดค่อยคลายตัวลง ความรู้สึกกระหายหิวในบางอย่างที่เขายังตะเกียกตะกายไปไม่ถึง ก็ทำให้กฤตยิ่งทุรนทุราย

“แด...อ๊า” กฤตร้องเสียงหลงเมื่อแดเนียลช้อนตัวเขาขึ้น แผ่นหลังเขาพิงอยู่กับผนังกระจกเย็นเยียบ ส่วนขาถูกรั้งให้พันรอบเอวแข็ง จนเขาต้องรีบคว้าต้นคอแดเนียลไว้ไม่ให้ทิ้งน้ำหนักทั้งหมดลงไปบนสะโพก

ท่อนเนื้อร้อนจัดที่เหมือนจะหลอมละลายช่องท้องของเขาได้นั้น ยังเต้นระริกอย่างบ้าคลั่งอยู่ข้างในตัวเขา

“พร้อมนะที่รัก...” แดเนียลกระซิบบอกเสียงพร่า แล้วถอนสะโพกออกช้าๆ ขณะที่ยกตัวกฤตขึ้น

ความแข็งแรงจนน่าตื่นตะลึงนี้เกิดขึ้นเพียงแวบเดียวก่อนที่สมองของกฤตจะพร่าเลือนไปเมื่อท่อนเนื้อร้อนจัดจะแหวกผ่านร่างของเขากลับเข้ามา

“อ๊า” กฤตร้องเสียงหลง เขารู้สึกเหมือนหน้ามืดไปวูบหนึ่ง เมื่อความเสียวกระสันพุ่งแรงจากช่องท้องขึ้นมาจุกตื้ออยู่ในอกแล้วดันพรวดเดียวขึ้นถึงสมอง

สติของเขาหายวับไป สิ่งเดียวที่หลงเหลืออยู่คือความรู้สึกของประสาทสัมผัส ท่อนเนื้อที่ร้อนจัดแทรกผ่านเข้าออกร่างกายเขาเร็วและแรงขึ้นเรื่อยๆจนกฤตเหมือนถูกโยนขึ้นลงในอากาศ

กฤตรับรู้ได้ถึงอุณหภูมิที่ร้อนจัดจนเขาคิดว่าช่องทางตัวเองคงกำลังลุกไหม้ และหลอมละลาย แดเนียลไม่ยอมให้เขาพักหายใจด้วยซ้ำ กฤตคิดว่าเขาร้องครางดังจนเป็นเสียงตะโกน ร่างกายเขาถึงจุดสุดยอดซ้ำๆ

มันรุนแรงจนเหมือนทุกเซลล์ของเขาถูกความเสียวซ่านหลอมละลาย ฉีกทึ้งร่างกายเขาจนแทบสิ้นสติ ดวงตาพร่าเลือนของเขามองเห็นแต่ดวงตาสีทองลุกวาวราวกับเปลวเพลิงจับจ้องเขาไม่วางตา

ทุกอณูในตัวเขากรีดร้อง ดิ้นเร่าด้วยความทรมานจากความสุขสมที่เหมือนจะมากเกินร่างกายจะรับไหว มันเกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระทั่งม่านสีดำมืดทาบทับดวงตาดับความรับรู้ทั้งมวล

[BP109]

สัมผัสนุ่มนวลบนริมฝีปากทำให้กฤตต้องฝืนลืมตาอย่างยากเย็น ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนใสสีอำพัน ทำให้กฤตเผลอจ้องมองค้างอยู่ครู่หนึ่ง นึกทบทวนไปถึงสิ่งที่เขาเห็นก่อนจะหลับไป

ตอนนั้นเขาเห็นดวงตาคู่นี้เป็นสีทองสว่างจ้า!

กฤตถอนใจเฮือก รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโรคประสาท เขาขยับจะลุกขึ้น แต่ติดที่คนท้าวคร่อมตัวเขาไว้ ยังยื่นหน้ามาใกล้จนขยับไม่ได้

“ผมอยากเข้าห้องน้ำ” กฤตบอกเสียงเรียบ น่าแปลกที่ความรู้สึกขุ่นเคืองเกรี้ยวโกรธเมื่อวานสลายไปราวกับไม่เคยบังเกิด

คนตรงหน้าจุดรอยยิ้มยั่วเย้า และยังคงคร่อมตัวเขานิ่งๆ โดยไม่มีที่ท่าจะขยับ นอกจากกฤตจะจ่ายค่าผ่านทางที่เหมาะสม

กฤตกรอกตาอย่างระอา ก่อนจะแตะจูบลงบนปากอิ่มเบาๆ เท่านั้นแดเนียลก็อมยิ้ม ยอมขยับถอยหลบให้เขาลุกขึ้นนั่ง

กฤตยันตัวลุกขึ้นแล้วชะงักนิ่งไปอย่างแปลกใจ เขาคิดว่าจะต้องเจ็บระบมจนแทบเดินไม่ไหว แต่กลับไม่มีความเจ็บปวดใดๆเลย นอกจากความรู้สึกร้อนวูบวาบที่เหมือนยังมีแดเนียลค้างคาอยู่ในกายเท่านั้น

กฤตยักไหล่ แล้วลุกเดินตัวปลิวเข้าห้องน้ำ

แดเนียลรอจนได้ยินเสียงน้ำไหล เขาก็จ้องมองโทรศัพท์สั่งให้ต่อสายลงไปข้างล่าง

“มีอะไรให้รับใช้คะคุณแดเนียล”

“ให้คนขึ้นมาจัดโต๊ะดินเนอร์ได้เลย”

“ได้ค่ะ สักครู่นะคะ”

กฤตเงยหน้าขึ้นรับสายน้ำเย็นเฉียบ ความเย็นกระตุ้นสมองให้กลับมาแจ่มใสรวมถึงเรียกความกระปรี้กระเปร่ากลับคืนมา เช่นเดียวกับความรู้สึกละอายแก่ใจ

เขาตั้งใจจะมาเอาเรื่องแดเนียลที่เป็นต้นเหตุให้เขากับวาโยต้องเลิกรากัน แต่กลับกลายเป็นว่าเขาดันมามีเซ็กส์กับแดเนียล

ไม่เพียงเท่านั้น เขายังยอมให้แดเนียลรุกล้ำเข้ามาอย่างง่ายดาย ทั้งที่ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะต้องเป็นฝ่ายรับมาก่อน

‘นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกับเรากันแน่...ทั้งโดนแย่งแฟน ทั้งเสียตูดให้มัน ทำไมไม่ยักโกรธวะ’

กฤตถอนหายใจยาว ปิดน้ำแล้วผละไปที่หน้ากระจก แกะแปรงสีฟันอันใหม่ในกล่องออกมาแปรงฟัน สายตาดุคม จ้องมองเงาสะท้อนของตนเองแล้วได้แต่ขมวดคิ้วมุ่น...คิดไม่ตกว่าควรทำยังไงกับชีวิตดี...

เรื่องกลับไปคืนดีกับวาโยนั้นตัดไปได้เลย เขาคงมองหน้าวาโยไม่สนิทใจอีกต่อไปที่ทำเหมือนแมวขโมย ย่องมากินแฟนใหม่ของคนรักเก่าแบบนี้

ทั้งรถและบ้านที่ผ่อนร่วมกัน เขาคงยกให้วาโยทั้งหมด แต่หลังจากนี้เขาจะไปอยู่ที่ไหน...ถ้ากลับไปทำงานก็ต้องเจอหน้าวาโยทุกวัน

กฤตถอนหายใจซ้ำแรงๆ...เห็นทีเขาคงต้องตอบรับคำชวนของพี่สาว ไปช่วยดูแลร้านอาหารเปิดใหม่ที่อิตาลี ชีวิตใหม่ในดินแดนอื่น อาจให้อะไรกับเขามากกว่าย่ำอยู่ที่เดิม
.
.
“รูมเซอร์วิสครับท่าน” เสียงจากเครื่องติดต่อภายใน เรียกรอยยิ้มสมใจ

เพียงแค่กะพริบตา ประตูห้องชุดสุดหรูก็เปิดรับสองบริกรหนุ่มที่ช่วยกันเข็นรถเข็นบรรทุกอาหารค่ำมื้อพิเศษเข้ามา

ทั้งสองคนมองร่างเปล่าเปลือยของแดเนียลที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟาแล้วหน้าแดงก่ำ มือไม้สั่นจนแทบจัดโต๊ะดินเนอร์สุดหรูไม่ไหว

แดเนียลเหลือบมองไปทางห้องน้ำ เพื่อสำรวจให้แน่ใจว่ากฤตจะยังไม่ออกมาตอนนี้ ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปใกล้สองบริกรหนุ่มแล้วปล่อยฟีโรโมนให้กระจายออกไป

บริกรหนุ่มทั้งสองปล่อยของในมือแล้วหันกลับมาจ้องแดเนียลด้วยดวงตาเบิกกว้าง ใบหน้าแดงก่ำ กึ่งกลางกายดันกางเกงที่สวมจนโป่งพอง

แดเนียลกระตุกยิ้มเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของบริกรทั้งสองคน ทันทีที่ปลายนิ้วเขาสัมผัสโดนทั้งคู่ก็สั่นไปทั้งตัว ต่างฝ่ายต่างก็ผวาเข้ากอดรัด แลกลิ้นดูดปากของเพื่อนร่วมงานอย่างรุนแรงกระหายหิว

“ออกไปข้างนอก” แดเนียลสั่งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ร่างที่กอดรัดกันพัลวัน ลากกันออกไปนอกห้อง และทันที่ที่พ้นประตู ทั้งคู่ก็กระชากกันจนล้มคว่ำลงไปกับพื้น ต่างฝ่ายต่างปลดกางเกงของกันและกันอย่างร้อนรน

และด้วยสัญชาตญาณ ผู้ที่อ่อนแอกว่าก็ถูกกดให้อยู่เบื้องล่าง ขณะที่อีกคนขึ้นคร่อมและสอดใส่อย่างรุนแรง

ทั้งคู่ต่างครวญครางเสียงกระเส่าด้วยความกระหายหิว ร่างกายกระแทกเข้าหากันหนักหน่วง สติสัมปชัญญะถูกสัญชาตญาณดิบบดบังจนหมด สิ่งเดียวที่รับรู้คือความต้องการที่จะไปให้ถึงจุดสุดยอด

เสียงร้องครวญครางกับเสียงหายใจที่หอบกระชั้นบ่งบอกว่าทั้งคู่กำลังจวนเจียนถึงฝั่ง

แดเนียลเดินตามออกมายืนดูที่หน้าประตูห้อง รอจนทั้งคู่เกร็งกระตุกค้างจึงก้มลงแตะที่ต้นคอของทั้งสองคน ดึงฮอร์โมนและพลังงานที่เกิดขึ้นตอนทั้งคู่ถึงจุดสุดยอดออกมา

เมื่อเขาถอนปลายนิ้วออก ร่างของบริกรหนุ่มทั้งสองก็ทรุดฮวบลงกองกับพื้น สิ้นสติลงแทบจะทันที

แดเนียลกลับเข้าห้องอย่างสบายตัวเมื่อได้กินจนอิ่ม...เขาใช้พลังกับกฤตไปมาก เพราะความถูกใจในตัวอีกฝ่ายทำให้เขาตัดสินใจเลือกกฤตไว้ข้างกาย จึงไม่ยอมดึงพลังงานจากกฤตมา แต่หาแหล่งพลังงานจากที่อื่นมาชดเชย

อีกสักครู่บริกรสองคนนั่นก็จะรู้สึกตัวและจะเหลือความทรงจำเพียงแค่มีอารมณ์จนทนไม่ได้ต้องมีเซ็กส์กันเท่านั้น

“คุณดูอารมณ์ดี?” เสียงทุ้มนุ่มที่ดังขึ้นใกล้ๆทำให้แดเนียลประหลาดใจที่เขาไม่รับรู้ถึงการมาของกฤต...ปรกติแล้ว เขาจะรู้สึกได้ทันทีเมื่อมีคนเข้ามาใกล้ แต่ไม่ใช่กับครั้งนี้

“ก็จะได้ดินเนอร์กับคุณ” แดเนียลหันไปตอบยิ้มๆ และเบียดร่างเปล่าเปลือยเข้าหาเพื่อแนบจูบหนักหน่วงร้อนรุ่มกับปากบางเฉียบ

ดวงตาสีอำพันเปล่งประกายสีทองวาบหนึ่ง เมื่อรับรู้ถึงสิ่งที่อยู่ในสมองของกฤต...ไม่มีวันเสียละที่เขาจะปล่อยกฤตไปง่ายๆ

“เอ่อ...ขอโทษนะ...ผมคงอยู่กินข้าวกับคุณไม่ได้” กฤตปฏิเสธทันทีที่ถอนริมฝีปากออก

“ยังไงคุณก็ต้องกินมื้อเย็น จะกินกับผม หรือออกไปกินข้างนอก ก็ไม่เห็นจะต่างกัน”

“แต่ผมต้องไปธุระ...” กฤตพูดไม่ทันจบปลายนิ้วร้อนผ่าวก็ยื่นมาแตะปากเขา ปรามไม่ให้ปฏิเสธ

“แค่ทานข้าวไม่เกินครึ่งชั่วโมง คงไม่เสียเวลาคุณสักเท่าไหร่หรอก...เชิญครับ” แดเนียลผายมือไปที่โต๊ะอาหาร กฤตชะงักเมื่อเห็นอาหารค่ำสุดหรูจัดไว้เรียบร้อยแล้ว

“ครับ...ก็ได้ งั้นผมขอไปแต่งตัว...แดเนียล! คุณจะทำอะไร?” กฤตอุทานเบาๆเมื่อผ้าขนหนูที่นุ่งอยู่ถูกกระตุกออกไป

“ก็ผมเสียเปรียบ แฟร์ๆหน่อยสิครับ” แดเนียลพูดยิ้มๆ โยนผ้าขนหนูในมือทิ้ง ดวงตาสีอำพันลดลงมองท่อนเนื้อกำยำที่เหยียดตึงด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วลากกฤตไปนั่งที่โต๊ะ

แต่แทนที่จะไปนั่งฝั่งตรงข้าม แดเนียลกลับลากเก้าอี้มาจนชิดกับเก้าอี้ของกฤต แล้วแย่งป้อนอาหารให้กฤตเสียเอง

“มานั่งผมเลยดีกว่าไหม?” กฤตถามอย่างประชดแกมขัน

“แหม ผมกลัวจะกวนคุณนี่นา”

“หึ ทำอย่างนี้แล้วผมควรจะกินอาหาร หรือควรจะกินคุณมากกว่า?”

“แล้วคุณอยากกินอย่างไหนมากกว่ากันล่ะ?” แดเนียลถามยิ้มๆ เขาหัวเราะชอบใจเมื่อถูกกฤตดึงขึ้นไปนั่งบนตัก

แดเนียลคล้องแขนรอบต้นคอกฤต และเป็นฝ่ายเบียดริมฝีปากเข้าหา แนบจูบดูดกลืนลิ้นของกฤตอย่างหยอกเย้า ด้วยต่างฝ่ายต่างเปลือยเปล่า เพียงแค่จูบดูดดื่มรุกเร้า ก็ปลุกให้ไฟตัณหากระพือโหมอย่างง่ายดาย

“อืม...” แดเนียลครางเบาๆ ขณะหยัดกายไปด้านหลังเพื่อให้กฤตลงปากลิ้นกับยอดอกของตนเองได้อย่างเต็มที่ เช่นเดียวกับช่องทางด้านหลัง ที่เปียกเยิ้มตอดรัดปลายนิ้วของกฤตอย่างปรีดาจนกฤตไม่คิดจะรั้งรออีก

เขายกสะโพกแน่นตึงขึ้น แล้วจับปลายอาวุธที่ร้อนจัดสอดเข้าไปในช่องทางแคบรัดแน่นช้าๆ

ความเปียกลื่นทำให้สอดแทรกเข้าไปได้ แม้จะคับแคบแน่นหนา แต่สุดท้ายกฤตก็ฝังตัวอยู่ในช่องทางร้อนผ่าว ตอดรัดแรงจนเขาเสียวปลาบไปทั้งท้อง

กฤตระบายลมหายใจพรูเมื่อสามารถควบคุมไม่ให้ทะลักทลายได้สำเร็จ ยอดอกแดงก่ำลอยเด่นเบื้องหน้ายั่วปากยั่วลิ้นเกินห้ามใจ

กฤตระบายความกระหายอยากลงกับยอดเม็ดแดงก่ำหนักหน่วง ทั้งกัดและดูดแรงจนได้ยินเสียงครางกระเส่าของแดเนียลก็ยิ่งลงลิ้นแรงขึ้น

“อาห์ ซี๊ดดด” กฤตเป็นฝ่ายหลุดเสียงครางเบาๆ เมื่อแดเนียลขยับสะโพกวนอย่างยั่วเย้า และเป็นฝ่ายหย่งตัวขยับโยกขึ้นลงเบาๆ เหมือนยั่วหยอกให้ยิ่งต้องการ แต่กลับไม่ไปถึงไหนเพราะแรงขยับเบาๆนั้น

“แดเนียล!”กฤตคำรามเบาๆเมื่อหมดความอดทน เขากวาดจานอาหารบนโต๊ะออกแล้วช้อนสะโพกแดเนียลขึ้นวางบนโต๊ะแทน

กฤตช้อนขาของแดเนียลขึ้นพาดบ่า ก่อนจะเสยร่างเข้าหาความคับแน่นร้อนจัดที่ดูดกลืนเขาแรงราวกับรีดให้ทะลักทลายไปเดี๋ยวนั้น

“อ๊า...ดีจัง กฤต แรงๆ อู้วววว” แดเนียลผวาคว้าต้นคอกฤตไว้ สะโพกที่เปิดโล่ง กับช่องทางเปียกเยิ้มเปิดรับท่อนเนื้อร้อนจัดที่กระแทกกระทั้นเข้าหาหนักหน่วง พร้อมกับขมิบตอดรัดแรงๆทุกครั้งที่ท่อนเนื้อร้อนจัดนั้นขยับออก

เสียงสูดปากเร่าด้วยความเสียวซ่านดังระงม เมื่อต่างฝ่ายต่างพยายามงัดเชิงกามออกมาใช้กันเต็มที่ ไม่ว่ากฤตจะขยับเสียดแทงแรงเท่าไหร่ แดเนียลก็ส่ายสะโพกร่อนรับและบีบรัดอย่างรู้เชิง

เสียงท่อนเนื้อเสียดสีกับผนังเปียกลื่นดังสวบสาบ คละเคล้าไปกับเสียงครวญคราง กลิ่นไอแห่งตัณหายิ่งแรงเท่าไหร่ก็ยิ่งกระตุ้นให้สองร่างควบทะยานเข้าหาถี่รัวขึ้นเท่านั้น

“ซี๊ดดด ให้ตายเหอะแดเนียล...” กฤตหลุดเสียงครางยาว เขาสาวสะโพกกระชั้นเมื่อร่างกายกำลังจะถึงขีดสุด

แรงตอดรัดกระตุ้นเร้าจนเขาหูอื้อ และร้อนไปหมดทั้งร่าง ฝ่ามือเขาจิกกำสะโพกตึงแน่นของแดเนียลไว้แน่นและกระชากเข้าหาตัวขณะเสยสะโพกออกไปสุดแรง

ยิ่งได้ยินเสียงครวญครางด้วยความสุขสมของแดเนียลเขาก็ยิ่งเร่งกายกระชั้น

“อ๊า” เสียงแดเนียลหวีดสูง ร่างร้อนจัดในอ้อมแขนเขาสั่นกระตุก ผนังแน่นนุ่มตอดรัดเขาแรงและถี่ยิบ ก่อนที่หยาดน้ำร้อนๆจะฉีดพุ่งขึ้นมาเปียกรดถึงอกเขา เช่นเดียวกับที่กฤตหยัดกายค้างปลดปล่อยธารน้ำร้อนๆเข้าไปในช่องทางรัดแน่น

“อื้ม...” แดเนียลประกบปากและดูดปลายลิ้นเขาแรงพร้อมกับส่งเสียงครางในลำคออย่างพึงพอใจ แม้จะปลดปล่อยออกไปจนรู้สึกสมองโล่ง แต่ความกระหายหิวในตัวแดเนียลยังไม่หมด

กฤตช้อนสะโพกตึงแน่นกระชับกับเอวแล้วอุ้มแดเนียลไปยังเตียง ทันทีที่หลังแตะที่นอน แดเนียลก็ปล่อยต้นคอเขา แล้วยกเข่าขึ้นจรดกับอก มือขาวๆจับข้อเท้าไว้แน่น อวดช่องทางแดงก่ำที่มีหยาดน้ำรักเปียกเยิ้ม

ทั้งที่เพิ่งปลดปล่อยไป แต่กึ่งกลางกายของกฤตยังแข็งขึงเหยียดเกร็งด้วยความกระหาย

กฤตโถมกายเข้าหาช่องทางสีแดงก่ำนั้นอย่างไม่ลังเล เสียงหัวเราะเบาๆของแดเนียลนั้นฟังดูร่านร้อน ยั่วยวน ชวนให้ลุ่มหลง และกฤตก็ปล่อยกายใจให้เพริดไปกับราคะหวานหอมนั้นอย่างไม่ลังเล

เสียงเนื้อกระทบเนื้อ เสียงครวญครางกระเส่า ดังต่อเนื่องยาวนานอยู่เกือบเที่ยงคืน กว่าพายุตัณหาจะสงบลง
.
.
วาโยชะเง้อชะแง้ไปทางลิฟต์อย่างหงุดหงิด มองยังไงก็ไม่มีโอกาสแอบขึ้นไปชั้นบนได้เลย ประชาสัมพันธ์คนที่เคยรับเงินแล้วเปิดโอกาสให้เขาขึ้นไปหาแดเนียล ก็ไม่ได้อยู่ที่เคาเตอร์เหมือนเคย

ส่วนคนที่อยู่ก็ดันเข้มงวดซะจนเขาหงุดหงิด ได้แต่นั่งรออยู่ตรงล็อบบี้หวังว่าแดเนียลจะลงมาเอง เพราะหน้าลิฟต์ที่จะขึ้นไปชั้นบนสุด มียามยืนเฝ้าอยู่ ทำให้เขาแอบย่องขึ้นไปไม่ได้...ไม่รู้จะเข้มงวดอะไรนักหนาสิน่า!

จู่ๆประตูลิฟต์ของชั้นบนสุดก็เปิดออก และคนที่เดินออกมาทำเอาวาโยต้องรีบหลบอย่างลนลานด้วยความตกใจ...ทำไมกฤตมาที่นี่ แถมยังลงมาจากชั้นบนสุดอีก

วาโยมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินหายไปทางลานจอดรถด้วยความสับสนว้าวุ่น แกมหวาดหวั่น...หรือว่ากฤตขึ้นไปเอาเรื่องกับแดเนียล! พอคิดได้แบบนั้น วาโยก็รีบวิ่งตามอดีตคนเคยรักไปทันที

“กฤต...นายกฤต! หยุดเดี๋ยวนี้นะ”

กฤตชะงักเมื่อได้ยินเสียงตวาดแหวๆจากด้านหลัง เขาหันไปเผชิญหน้ากับอดีตคนรักแล้วสะอึกกับสีหน้าโกรธแค้นของวาโย

“นายขึ้นไปทำไมชั้นบน ไปหาเรื่องแดเนียลมาใช่ไหม ทำไมถึงพูดไม่รู้เรื่องหา! ก็บอกแล้วไงว่าเราเลิกกัน หูแตกหรือไง หรือจะต้องให้ฉันแจ้งตำรวจ?”

กฤตเม้มปาก สูดหายใจลึกแล้วลอบผ่อนออกช้าๆ เยื้อใยสุดท้าย รวมถึงความรู้สึกละอายใจที่เขาดันเผลอไปมีความสัมพันธ์กับแดเนียล มลายไปในพริบตาเมื่อได้ฟังความรู้สึกของวาโย

“นิ่งอยู่ทำไมล่ะ! จะเอาไงก็พูดมาเลย” วาโยตวาดแหว ทั้งที่ยังนึกหวั่นๆ ด้วยรู้ดีว่ากฤตนั้น บทโกรธขึ้นมาน่ากลัวปานใด แต่เพราะมั่นใจว่าหากกฤตคิดจะทำร้ายเขา ยามรักษาการณ์ของที่นี่ต้องแจ้งไปที่แดเนียลอย่างแน่นอน

“ผมจะโอนบ้านกับรถให้คุณ พรุ่งนี้ทำเอกสารเสร็จจะส่งไปให้พร้อมกุญแจ” คำตอบราบเรียบ ติดจะเย็นชาของกฤตทำเอาวาโยนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะตะคอกสวนกลับไปด้วยความหยิ่งผยอง

“ไม่จำเป็น แดเนียลน่ะเขารวยมาก เขาไม่สนเศษเงินเล็กๆน้อยๆพวกนี้หรอก” วาโยตอบเน้นเสียงเยาะหยันเต็มที่ เพราะนึกขุ่นเคืองที่กฤตยอมเลิกกับเขาง่ายๆ ไม่ได้ทำท่าอ้อนวอนเสียดายเขาอย่างที่คิด

“ไม่เป็นไร คุณเอาไปเถอะวาโย เผื่อ...คุณจะเอาไว้ยกให้พี่น้องคุณ” กฤตเกือบหลุดปากว่าเผื่อแดเนียลไม่คิดจะจริงจังออกไป แต่นึกขึ้นได้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะเตือน รังแต่จะทำให้วาโยเยาะหยันเขาไปมากกว่านี้

“ก็ดี...แต่อย่าคิดนะว่ายกของให้แล้วฉันจะเห็นใจนาย เลิกก็คือเลิก จบก็คือจบ อย่าได้มารบกวนกันอีก เข้าใจไหม ไม่งั้นฉันจะแจ้งความ” วาโยขู่สำทับด้วยท่าทางหยิ่งๆ

เขาอยากให้กฤตเจ็บ ให้กฤตอาย และจดจำไปจนวันตายว่าเคยถูกสลัดทิ้งอย่างไม่ใยดี

“ครับ จบก็จบ ผมก็ไม่คิดจะยุ่งเกี่ยวอะไรกับคุณอีกแล้ว” กฤตยอมรับด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย กำลังจะหันหลังกลับแต่วาโยกลับขยับเข้ามาขวาง

“ถ้าคิดอย่างนี้แล้วมาหาแดเนียลทำไม...อ้อ! คงโดนตอกหน้าหงายกลับมาสินะ ถึงได้สำนึกว่านายกับเขาต่างกันแค่ไหน ก็ดีที่รู้ตัว...เอ่อ...กลับไปได้แล้วไป”

หางเสียงเยาะหยันเปลี่ยนเป็นอึกอักเมื่อเห็นกฤตจ้องมองนิ่ง ดวงตาดุคมทำให้รู้สึกขนลุกวาบด้วยความหวาดหวั่น จนต้องเป็นฝ่ายเดินหนีเสียเอง

[BP109]

กฤตเพียงแต่มองตามหลังอดีตคนรัก ด้วยความรู้สึกหม่นหมอง...เพียงเพื่อจะเลิกกับเขา วาโยถึงกับต้องใช้คำหยามเหยียดกันขนาดนี้เชียวหรือ วาโยคนขี้อ้อน ชอบทำหน้าใสซื่อคนเดิมหายไปไหนกัน?

ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะขึ้นรถขับออกมา เขากลับมาจัดการเรื่องเอกสารเตรียมไว้พร้อมสรรพ จัดการเก็บข้าวของ เฉพาะของที่ติดตัวเขามาก่อนจะมาอยู่กับวาโยเท่านั้น

แล้วโทรเรียกรถ มาขนของไปฝากไว้ที่โกดังของเพื่อนสนิท แม้ของทั้งหมดจะมีจำนวนไม่มากนัก แต่กว่าทุกอย่างจะเสร็จเรียบร้อยฟ้าก็สาง

กฤตย้อนกลับไปที่บ้าน ที่เคยเป็นรังรัก อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้ววางกุญแจรถไว้บนโต๊ะ เขาเข้าบริษัทก่อนเป็นที่แรกเพื่อลาออกจากงาน แวะไปรษณีย์เพื่อส่งกุญแจบ้านให้วาโย แล้วไปที่สถานทูตเพื่อขอวีซ่าไปอิตาลี

“เอกสารของคุณไม่ครบนะคะ กลับไปเตรียมมาใหม่พรุ่งนี้ค่ะ ท่านต่อไปเชิญค่ะ”

“อ้าว! แล้วขาดอะไรครับคุณ...เอ่อ...เอกสารผมขาดอะไรครับ?”

“คุณไปติดต่อที่เคาท์เตอร์โน้นนะคะ แล้วเขาจะบอกให้ เชิญท่านต่อไปค่ะ”

กฤตเดินออกมายืนคว้าง เพราะโต๊ะตัวที่เจ้าหน้าที่ให้ไปติดต่อนั้นว่างเปล่า ไม่มีใครให้เขาคุยด้วยได้

ชายหนุ่มถอนใจเฮือกใหญ่ แล้วตัดสินใจกลับไปตั้งหลักก่อน เพราะไม่ได้นอนทั้งคืน ทำให้เขามึนหัวจนคิดอะไรไม่ออกแล้วตอนนี้

“เฮ้! ทางนี้”

กฤตชะงักเมื่อแขนเขาโดนรั้งไว้ และเอกสารในมือก็ถูกฉกไปอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มหมุนตัวกลับไปแล้วยืนนิ่งเมื่อเห็นว่าคนที่แย่งเอกสารเขาไปเป็นใคร

“คุณมาทำอะไรที่นี่แดเนียล?”

“มารับคุณไง” แดเนียลตอบยิ้มๆ ใบหน้าหล่อเหลาหลังแว่นกันแดดทรงเพรียวบาง ทำให้ใบหน้าของแดเนียล ยิ่งโด่ดเด่น

“รับผม?” กฤตย้อนถามอย่างงุนงง

“ใช่...มารับคุณ ไปเถอะ จอดรถไว้ตรงที่ห้ามจอด เดี๋ยวโดนตำรวจเล่นงาน” แดเนียลลากกฤตไปที่รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ของตน แล้วยื่นหมวกกันน็อกให้ กฤตรับมาสวม ก่อนจะขึ้นรถไปกับแดเนียลอย่างง่ายดาย

“นี่เราจะไปไหน?” กฤตอดถามไม่ได้เมื่อแดเนียลจอดรถหยุดยื่นบัตรให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ป้อม หน้าเขตเช่าจอดเครื่องบินเอกชนแห่งหนึ่ง

“หาที่ให้คุณอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็นอนพักไง” แดเนียลตอบแล้วรับบัตรคืนจากเจ้าหน้าที่ ก่อนจะขับรถพุ่งปราดไปยังลานจอดเครื่องบินส่วนบุคคล

ชายสูงวัยในชุดสูทสุภาพ ยืนรออยู่แล้วข้างเครื่องแอร์บัส เอซีเจ319 ทันทีที่รถจอด แดเนียลก็ส่งซองเอกสารของกฤตให้ชายสูงวัยคนนั้น

“เสร็จทันใช่ไหม?”

“แน่นอนครับ ผมขอตัวเลยนะครับ” ชายสูงวัยค้อมศีรษะให้แดเนียล ก่อนจะเดินเร็วๆไปที่รถเก๋งซึ่งจอดอยู่ไม่ไกล แล้วขับออกไป

กฤตมองตามอย่างอึ้งๆ ยังไม่ทันพูดอะไร แดเนียลก็ลากเขาขึ้นไปบนเครื่องบินเสียก่อน ห้องโถงโล่งโปร่งที่มีชุดรับแขกหรูหราต้อนรับเป็นห้องแรก คือสิ่งที่ทำให้กฤตต้องอึ้งเป็นคำรบสอง

แดเนียลลากแขนเขาเดินเลยไปด้านใน ผ่านห้องอาหาร ห้องประชุม ก่อนจะเปิดเข้าไปในห้องสุดท้าย

กฤตหันมามองหน้าแดเนียลเมื่อเห็นห้องนอนหรูหรา ที่มีทุกอย่างพร้อมสรรพไม่ต่างอะไรกับห้องสูทหรูๆในโรงแรม เพียงแต่ไม่กว้างขวางเท่าห้องของสูทของแดเนียล เท่านั้น

“อาบน้ำก่อน เดี๋ยวออกมากินข้าวกัน” แดเนียลบอกยิ้มๆแล้วทำท่าจะผละไป แต่กฤตคว้าตัวเขาไว้เสียก่อน

“เดี๋ยว...ผมงง นี่มันอะไรกันแดเนียล?” กฤตถามซ้ำอย่างงุนงง เขาชักไม่สบายใจกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นแล้ว

“คุณกำลังจะไปมิลานกับผมไง” แดเนียลตอบยิ้มๆ และเป็นคำตอบที่ทำให้กฤตยิ่งไม่เข้าใจ

“หืม? คุณจะไปอิตาลีเหรอ?” กฤตย้อนถาม ทั้งที่รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนบ้า ที่เฝ้าถามย้ำทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว

“ช่าย และคุณก็ขอวีซ่าไม่ผ่านถูกไหม?”แดเนียลเป็นฝ่ายย้อนถามบ้าง และส่งยิ้มกว้างเมื่อกฤตพยักหน้ายอมรับแต่โดยดี

“ก็...คือ เดี๋ยวนะ ผมงงไปหมดแล้ว” กฤตยกมือขึ้นห้าม ก่อนจะเปลี่ยนเป็นนวดขมับแรงๆ...อดหงุดหงิดกับอาการมึนงงจนคิดอะไรไม่ออกของตัวเองไม่ได้

“ไม่ต้องงง ไม่ต้องสงสัยอะไรทั้งนั้น ไปอาบน้ำให้สบายตัว แล้วมาทานข้าวกัน คุณไม่ได้นอนเลยทั้งคืนสินะ”

“คุณรู้ได้ยังไง...ไม่สิ เดี๋ยวก่อน คือผมไม่ได้เอาเสื้อผ้าอะไรมาเลยนะแดเนียล” กฤตพยายามคัดค้าน ทั้งที่รู้ว่าไม่มีประโยชน์เมื่อเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของแดเนียล

“ไม่จำเป็น คุณไม่รู้เหรอว่าผมเป็นเจ้าของแบรนด์เสื้อผ้าผู้ชายระดับโลก แล้วคุณจะกลับไปเอาเสื้อผ้าทำไมให้เสียเวลา ไปอาบน้ำครับ ไม่ต้องเถียงอะไรอีกแล้ว”

กฤตได้แต่ยอมทำตามด้วยอาการลอยๆเบลอๆ โดยไม่รู้ตัวว่าถูกควบคุมความรู้สึกไว้เขาถึงได้ไม่เป็นตัวของตัวเองอย่างนี้

แดเนียลเดินไปทิ้งตัวบนเตียงนุ่ม มุมปากอิ่มมีรอยยิ้มสมใจ ในที่สุดเขาก็เอาตัวกฤตมาได้โดยไม่ต้องใช้กำลังอย่างที่คิด

เมื่อคืนหลังจากกฤตออกจากห้องไป เขาก็ให้คนลงไปเรียกวาโย และผ่านภพขึ้นมาพร้อมกันเพื่อมอบเช็คของขวัญให้คนละใบ โดยให้ทนายเป็นคนชี้แจงว่าเขาทนพฤติกรรมของทั้งคู่ไม่ไหว ขอให้เลิกยุ่งเกี่ยวกับเขา

ผลก็คือทั้งคู่ต่างโทษว่าอีกฝ่ายทำให้เขารำคาญ จึงลงไม้ลงมือกัน ส่วนจะยับเยินแค่ไหนนั้นเขาไม่จำเป็นต้องอยู่ดูผล เพราะแน่ใจว่าเรื่องคงไม่จบง่ายๆ

วาโยต้องเล่นงานผ่านภพโดยใช้สื่อโจมตีเรื่องอีกฝ่ายเป็นเกย์ ในฐานะพระเอกดาวรุ่งที่กำลังดังหากโดนข่าวนี้คงกระทบกับงานแน่ ส่วนผ่านภพที่มีมนตรีหนุนหลัง ก็คงไม่ยอมให้วาโยได้อยู่อย่างเป็นสุข...แค่คิดก็สนุกแล้ว

5 ชั่วโมงหลังจากนั้น เครื่องบินแอร์บัส เอซีเจ319 ของนักธุรกิจหนุ่มก็ทะยานขึ้นฟ้า พาสองคน สามชีวิตไปจากเมืองไทย ทิ้งคนผิดหวัง พลาดหวัง ไว้เบื้องหลังอย่างไม่ใยดี
.
.
รถสปอร์ตสีน้ำเงินเข้ม ตีวงเข้าจอดเทียบหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ เพื่อรับร่างสูงสง่าที่ก้าวขึ้นรถด้วยท่าทางมึนตึง จนผู้ที่อยู่หลังพวงมาลัยอดทอดถอนใจไม่ได้ แต่ก็ยอมออกรถไปยังจุดหมายปลายทางโดยดี

ปีกว่าหลังจากมาอยู่กับแดเนียลที่อิตาลี กฤตก็รู้สึกว่าเขาเริ่มหมดความอดทน

ไม่ใช่ไม่รักแดเนียล แต่เพราะเขาเหนื่อยใจ อ่อนใจกับเสน่ห์อันร้อนแรงของแดเนียล และธุรกิจฟอกเงินของอีกฝ่ายที่สร้างปัญหาให้เขาอยู่เสมอ

ราวกับว่าชีวิตเขานั่งอยู่บนเปลวไฟร้อนๆตลอดเวลา ไม่เคยสงบสุข ไม่เคยสบายใจเลยแม้แต่วันเดียว

แม้ทุกอย่างจะหรูหรา สะดวกสบาย พรั่งพร้อมเสียจนไม่มีสิ่งใดที่ต้องการแล้วไม่ได้ แต่หลายครั้งที่กฤตกลับรู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในโรงละครฉากใหญ่ ที่มีแดเนียลเป็นผู้กำกับ และเขาเป็นเพื่อนนักแสดงตัวจ้อย ในฉากอันยิ่งใหญ่ของแดเนียล

ทุกอย่างมันสมบูรณ์แบบเกินไป จนราวกับไม่ใช่ชีวิตของมนุษย์จริงๆ

แดเนียลผู้เร่าร้อน ทรงเสน่ห์อยู่ตลอดเวลา เพียงแค่เข้าใกล้ก็ราวกับจะถูกหลอมละลายอยู่ในเปลวเพลิงแห่งราคะ ความสุขอันน่าตื่นเต้น รัดรึง หากแต่กฤตกลับรู้สึกว่า หัวใจเขาว่างเปล่ามากขึ้นทุกที

“เป็นอะไรไป หน้านิ่วคิ้วขมวด?” แดเนียลถามเสียงเย็น ขณะปลายนิ้วยาวเรียวลูบไล้รอยพับเล็กๆบนสูทอย่างระมัดระวังไม่ให้เกิดรอย เนื่องจากงานเลี้ยงที่กำลังจะไปร่วมคืนนี้ มีแต่นักธุรกิจและมาเฟียหลายชาติมาร่วมงาน เขาจึงต้องดูดีที่สุด

“...เสร็จงานคืนนี้แล้ว ผมขอไปเยี่ยมพี่สาวสักอาทิตย์นะ” กฤตบอกเสียงเรียบ พี่สาวของเขาทำร้านอาหารอยู่จังหวัดเล็กๆติดทะเล ที่แม้จะคลาคล่ำไปด้วยนักท่องเที่ยว แต่กฤตกลับรู้สึกเหมือนหายใจได้เต็มปอดมากกว่าอยู่กับแดเนียล

“พูดแบบนี้แปลว่าไม่ให้ผมไปด้วยสินะ” แดเนียลย้อนถามพร้อมกับยกแขนขึ้นกอดอกด้วยสีหน้าเย็นชาอย่างน่าประหลาด ดวงตาสีอำพันอ่อนจางลงเรื่อยๆ เพียงแต่กฤตไม่มีโอกาสได้เห็นเพราะขับรถอยู่

“มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอกแดเนียล ผมแค่อยากพักสมอง อยากชาร์ตแบต”

“ถ้าบอกว่าไม่ให้ไปล่ะ? จะขอเลิกกับผมเลยไหม?” น้ำเสียงของแดเนียลยังคงราบเรียบ แต่อะไรบางอย่างในนั้นบอกกฤตว่า ความสัมพันธ์ของพวกเขากำลังจะพังทลาย

“เราอย่าทะเลาะกันเลยแดเนียล...ผมเหนื่อย” กฤตตอบด้วยน้ำเสียงท้อแท้ หมดแรง เขารักแดเนียล รักมากเสียจนไม่เคยคิดจะมีใครอื่นอีกเลยในชีวิต แต่ตอนนี้เขากลับล้าเกินกว่าที่จะเดินเคียงข้าง

“หึหึ เริ่มจะเบื่อกันแล้วหรือไง...ไหนว่ารักผมนักหนา?” น้ำเสียงกึ่งเยาะ กึ่งขันนั้นทำให้กฤตเจ็บแปลบในอก

“ผมยังยืนยันว่าผมรักคุณ” กฤตย้ำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เขาไม่เคยหมดรักแดเนียล แต่รักกับการอยู่ด้วยเคียงข้างกัน ดูจะเป็นถนนที่เริ่มแยกออกจากกันทีละน้อย

ทั้งคู่ต่างเงียบไปชั่วขณะ สีหน้าของกฤตเจ็บปวด หม่นหมอง แต่สีหน้าของแดเนียลนั้นเย็นชา แววตากระด้างนั้นวาวโรจน์

“...จบๆไปก็ดีนะ” น้ำเสียงติดจะขี้เล่น เอ่ยยั่วเย้า มุมปากอิ่มเป็นรอยยิ้มจางๆ

“แดเนียล..” กฤตหลุดปากครางด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ในอกโหวงเหวงวังเวงเมื่อคิดว่าเขากับแดเนียลจะต้องเลิกกัน

“รับไม่ได้หรือไง หรือคนจะบอกเลิกต้องเป็นคุณเท่านั้น?”

“มันไม่ใช่แบบนั้น...” กฤตหันไปมองคนข้างตัวแล้วสะดุ้งเมื่อเห็นใบหน้ายิ้มเย็น และดวงตาสีอ่อนที่สว่างราวกับจะเปล่งแสง

“หึหึ...” ดวงตาสีอำพันเป็นประกายสว่างวาบ ก่อนที่รถบรรทุกซึ่งขับสวนมาในเลนส์อีกฝั่งจะแฉลบอย่างรุนแรงเมื่อยางระเบิดพร้อมกันตลอดแนว

เอี๊ยดดดดดดดดดด เสียงคำรามของล้อที่บดถนน และรถขนาดใหญ่ที่พุ่งข้ามเลนส์ตรงเข้าหา เรียกสติของกฤตให้กลับคืนมา

เขาพยายามหักพวงมาลัยหลบทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีทางพ้น จู่ๆแดเนียลที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็พุ่งตัวพรวดมากอดเขาเอาไว้

“แดเนียล!” กฤตตะโกนออกมาสุดเสียงพร้อมกับกอดคนรักไว้แน่น

ปัง! โครม! เสียงเหล็กกระทบกัน เสียงถุงลมนิรภัยที่ระเบิดออกมาเพื่อปกป้องห้องโดยสาร และแรงเหวี่ยงหมุนที่รุนแรงจนเหมือนโลกตีลังกาพลิกหลายตลบก่อนที่ทุกอย่างจะดับมืดไป
.
.
เพดานห้องสีขาว และกลิ่นยาฆ่าเชื้อจางๆในอากาศ เป็นคำยืนยันว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความฝัน กฤตขยับตัวแล้วสูดปากเบาๆด้วยความเจ็บ ชายหนุ่มผวาลุกพรวดเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“แดเนียล!” กฤตตะโกนด้วยเสียงแหบพร่า เขาพยายามตะกายลงจากเตียง แต่มีมือนุ่มๆเย็นๆมายึดตัวเขาไว้เสียก่อน

“อย่าเพิ่งลุกขึ้นสิกฤต รอหมอตรวจก่อน” สตรีร่างท้วม ผู้มีใบหน้าคมสวย ละม้ายคล้ายคลึงกับกฤต กดไหล่เขาให้นอนลงกับเตียง

“พี่กรรณ...แดเนียลละครับ?” กฤตรีบถามอย่างร้อนใจ เขาใจหายวาบเมื่อเห็นสีหน้าอึดอัด เศร้าสลดของพี่สาว

“แดเนียลยังอยู่ในไอซียู” กรรณิการ์ตอบตรงๆ เพราะมั่นใจว่าน้องชายของเธอมีสติพอจะรับมือกับเรื่องนี้

“อะไรนะ!” กฤตอุทาน เขาดันตัวเองลุกขึ้นอย่างร้อนรน แม้จะมีอาการเจ็บแปลบในอก เขาก็ดันตัวเองลุกขึ้นจนได้

“แดเนียลบาดเจ็บที่สมอง หมอต้องผ่าตัดด่วน...ตอนนี้ยังรอดูอาการ...กฤต! จะไปไหน” กรรณิการ์ร้องเสียงหลงเมื่อน้องชายดันตัวลงจากเตียง จนเสาน้ำเกลือทำท่าจะโค่นลงมา เธอต้องรีบรั้งตัวกฤตไว้สุดความสามารถ

“ไปหาแดเนียล ผมต้องเห็นกับตาว่าเขาเป็นยังไง” กฤตยังพยายามจะออกจากห้อง ไม่สนใจว่าเลือดของเขากำลังไหลย้อนเข้าไปในสายน้ำเกลือเพราะเขาขืนตัวเดินจนสายที่รั้งไว้ตึงจนเกือบหลุดออก

“ใจเย็นๆ รอหมอตรวจก่อน แล้วจะไปพี่ก็ไม่ห้าม” กรรณิการ์ปรามแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อหมอกับพยาบาลเข้ามาในห้องพอดี ทำให้กฤตต้องยอมกลับขึ้นไปบนเตียงเพื่อตรวจอาการอย่างละเอียดอีกครั้ง

หลังจากแพทย์ตรวจแล้ว กฤตก็รีบไปหาแดเนียล โดยไม่ยอมนั่งรถเข็นเพราะเกรงจะช้า ร้อนถึงพี่สาวต้องรีบเดินตามมาด้วยความเป็นห่วง

กฤตเกาะกระจกจ้องมองเข้าไปในห้องไอซียูด้วยความปวดร้าว กรรณิการ์เล่าว่า เพราะแดเนียลโถมมากอด ทำให้เหล็กจากรถบรรทุกคันนั้นแทงทะลุไหล่ของแดเนียลก่อนจะถึงอกของกฤต

หากไม่เพราะมีไหล่ของแดเนียลรองรับไว้ เหล็กแหลมอันนั้นต้องแทงทะลุอกเขาอย่างแน่นอน

กฤตรอจนหมออนุญาตในที่สุดเขาก็ได้สวมชุดปลอดเชื้อ เข้าไปนั่งข้างๆเตียงของแดเนียลในห้องไอซียู ใบหน้าขาวซีดไร้สีเลือดของแดเนียล ทำให้เขาดูอ่อนแอ ไร้เสน่ห์ดึงดูดใจเหมือนเคย

แต่สำหรับกฤต ใบหน้าของคนรักงดงามเสมอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งความห่วงใยที่แดเนียลมีให้ ทำให้เขาละอายแก่ใจที่นึกเหนื่อยหน่ายจนคิดจะไปจากแดเนียล

“ที่รัก...ตื่นเร็วๆนะ ผมอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีคุณ”

กฤตกระซิบชิดปากอิ่มที่บัดนี้แห้งผาก แล้วแนบจูบแผ่วเบา เขาจะดูแลแดเนียลให้ดีที่สุด ต่อให้แดเนียลฟื้นขึ้นมาแล้วไม่เหมือนเดิมอย่างที่หมอบอก เขาก็ยินดีจะดูแลแดเนียลไปชั่วชีวิต

ขอเพียงให้แดเนียลฟื้นขึ้นมาอีกครั้งเท่านั้น
.
.
“กฤต...” กฤตผวาเฮือกทั้งตัวเมื่อได้ยินเสียงเรียกและรู้สึกว่ามือนุ่มร้อนผ่าวลูบไล้ใบหน้าเขา แต่เมื่อเขาตื่นเต็มตา กลับพบว่าแดเนียลยังคงหลับใหลไม่ได้สติอย่างเดิม

ล่วงเข้าวันที่ 7 แล้วที่แดเนียลเอาแต่นอนนิ่ง ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ และนี่ก็เป็นครั้งที่ 3 ที่เขาได้ยินเสียงแดเนียลเรียกชื่อเขา ทั้งที่จริงๆแล้วแดเนียลยังไม่ฟื้น

“ที่รัก...เมื่อไหร่คุณจะตื่น...ผมรออยู่นะคนดี ถึงคุณจะฟื้นขึ้นมาแล้วไม่เหมือนเดิม ผมก็ไม่สนใจ ขอแค่ให้คุณตื่นขึ้นมาอยู่กับผม ก็พอแล้ว...ที่รัก ได้ยินผมไหม...กลับมาหาผมนะแดเนียล”

กฤตกระซิบบอก แล้วกดจูบบนหลังมือขาวซีด ที่เขาเพิ่งสังเกตเห็นว่ามันหม่นหมองไม่สว่างใสราวกับมีแสงสว่างจากภายในอย่างเดิม

อาจจะเพราะอาการบาดเจ็บ ทำให้ร่างกายแดเนียลทรุดโทรมลง คาดว่าเมื่อฟื้น แดเนียลจะต้องลากเขาเข้าสปาผิวอย่างแน่นอน

“เล็บคุณเริ่มยาวแล้ว...เดี๋ยวผมตัดให้นะ คุณตื่นขึ้นมา จะได้ไม่งอน ว่าผมไม่ใส่ใจดูแล” กฤตพูดกับแดเนียลราวกับเจ้าตัวตื่นอยู่ เขาหวังเพียงให้เสียงของเขา ไปกระตุ้นให้แดเนียลตื่นขึ้นมาอีกครั้งเท่านั้น

“เล็บคุณสวยจังเลยน้า...ผมเพิ่งเคยเห็นผู้ชายนิ้วสวยมากๆก็คุณคนแรกนี่แหละ...สีเหมือนอะไรนะ...เหมือน...”

“...มุก” น้ำเสียงแหบพร่า ตอบกลับมาแผ่วเบา

“ใช่เหมือนมุก...แดเนียล! คุณฟื้นแล้ว” กฤตอุทานลั่นด้วยความดีใจ เขาหันไปกดเรียกหมอ แล้วก้มลงจูบบนหน้าผากซีดเซียวของคนรักแผ่วเบา

“ที่รัก คุณตื่นเสียที คุณปล่อยให้ผมรอนานมากเลยรู้ไหม?” กฤตถามด้วยรอยยิ้มกว้าง ทั้งที่ดวงตาร้อนผ่าวด้วยความตื้นตันใจ

“แต่คุณก็รอใช่ไหม” แม้น้ำเสียงจะแหบแห้ง แต่ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนใสนั้นจ้องมองกฤตด้วยความคาดหวัง จนกฤตอดไม่ได้ที่จะแนบจูบบนแก้มซีดเผือดเบาๆ

“แน่นอนครับที่รัก ผมต้องรออยู่แล้ว ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ก็จะรอ...แต่ขอให้คุณฟื้นเร็วๆดีกว่านะ”

แดเนียลส่งยิ้มให้เขา ทั้งที่ใบหน้าบิดเบ้เพราะร้องไห้ กฤตเช็ดน้ำตาจากแก้มคนรักด้วยความตกใจ ตั้งแต่คบกันมา เขาไม่เคยเห็นน้ำตาแดเนียลเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่คราวนี้แดเนียลกลับร้องไห้

“กฤต...คุณสัญญานะ...ว่าต่อให้ผมไม่เหมือนเดิมแล้ว...คุณก็จะไม่ทิ้งผมไป”

ร่องรอยความหวาดหวั่น และหวงแหนนั้นยิ่งทำให้กฤตแปลกใจ ที่ได้เห็นแดเนียลอ่อนแอเช่นนี้ แต่ลึกๆในใจเขากลับยินดี...ยินดีที่รู้ว่าเขากำลังเป็นที่พึ่งพาของคนรัก ไม่ใช่เพียงคู่นอนที่มีไว้ใช้บนเตียงเพียงอย่างเดียว อย่างที่ผ่านมา

“ผม...” กฤตขยับจะตอบแล้วต้องชะงัก เมื่อหมอกับพยาบาลเข้ามาในห้อง

“ขอดูอาการคุณแดเนียลหน่อยครับ” หมอวัยกลางคนบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม...ในที่สุดคนไข้วีไอพีของทางโรงพยาบาลก็ฟื้นจากอาการโคม่าเสียที

“ครับ” กฤตจำต้องผละจากข้างเตียง เพื่อให้หมอเข้าไปตรวจอาการคนรัก

แดเนียลเหลียวมามองเขาด้วยสีหน้าแตกตื่น ลนลาน ราวกับเด็กน้อยขวัญเสีย จนกฤตต้องยอมเสียมารยาท แทรกกลับเข้าไปกุมมือเย็นเฉียบเอาไว้

“อาการโดยรวมดีมากครับ...ถ้าภายใน12 ชั่วโมงนี้ไม่มีปัญหาอะไร ก็ย้ายไปห้องพิเศษได้เลยครับ”

“ขอบคุณมากครับหมอ” กฤตหันกลับมายิ้มให้แดเนียล ที่ไม่ได้สนใจฟังหมอ เอาแต่จ้องหน้าเขาด้วยสายตาหวงแหน คาดหวัง
.
.
กฤตเข็นรถเข็นพาคนรักของเขาเดินเล่นในสวนร่มรื่นของโรงพยาบาล แน่นอนว่าโรงพยาบาลเอกชนชั้นนำระดับโลกแห่งนี้ ย่อมต้องจัดทุกที่ให้งดงามราวกับสวนสวรรค์

แดเนียลดูหน้าตาสดใสขึ้นมากจนกฤตโล่งอก และมั่นใจว่าอีกไม่นานคงออกจากโรงพยาบาลได้ เพราะอาการโดยทั่วไปของแดเนียลเป็นปกติดีทุกอย่าง

จะมีบ้างก็ตรงที่กฤตรู้สึกว่าแดเนียลเปลี่ยนไป...เหมือนอะไรบางอย่างหายไป...ราวกับว่าแดเนียลคนนี้ เป็นคนละคนกับคนรักของเขา

ราวกับรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แดเนียลเงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้างให้เขา...นี่เป็นอีกอย่างที่กฤตรู้สึกว่าแปลกไป

แดเนียลคนเดิมไม่เคยยิ้มกว้างขวางเปิดเผยแบบนี้ ไม่ว่าจะถูกใจแค่ไหน ก็จะมีเพียงรอยยิ้มที่ถูกปรุงแต่งให้งดงาม ยั่วยวน และน่ามอง

แต่แดเนียลในวันนี้ ยิ้มง่าย หัวเราะง่าย และแสนงอนง่ายดายหากถูกขัดใจ ราวกับลดวัยลงไปเป็นเด็ก มาดสุขุม มากเล่ห์หายไปหมด เสียจนกฤตอดแปลกใจไม่ได้

แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของศัลยแพทย์สมองมือหนึ่งที่ผ่าตัดให้แดเนียล ว่าคนรักของเขาอาจจะมีอาการต่างไปจากเดิมเมื่อฟื้นขึ้นมา กฤตก็วางใจ

“แดเนียล! เป็นอะไรไป” กฤตอุทานอย่างแปลกใจ เมื่อจู่ๆ แดเนียลก็ผวาเฮือก หน้าซีดเผือด แล้วหันกลับมากอดเขาไว้แน่น

ชายหนุ่มกวาดตาไปรอบๆเพื่อหาสาเหตุที่ทำให้คนรักตกใจขนาดนี้ แต่กลับไม่พบอะไรเลย นอกจากเด็กสาวชาวอิตาลีใบหน้าสวย รูปร่างอวบอัด ที่เข็นรถพาเด็กหนุ่มร่างผอมบางเดินสวนมาช้าๆ

“ที่รักครับ คุณกลัวอะไร บอกผมสิ?” กฤตถามคนรักด้วยความกังวล เขาไม่รู้ว่าแดเนียลกลัวอะไร เพราะในสนามโล่งโปร่งนี้ ไม่มีอะไรเลย นอกจากคู่วัยรุ่นที่เข็นรถเข้ามาใกล้พวกเขาทีละน้อย

“กอดหน่อยกฤต กอดผม อย่าไปไหนนะ อย่าไปจากผม” น้ำเสียงของแดเนียลสั่นเครือ เนื้อตัวสั่นเทาจนกฤตต้องขยับวงแขนที่โอบรัดคนรักให้แน่นขึ้น แม้จะเห็นสีหน้าบิดเบ้แกมเหยียดของเด็กสาวที่เดินเข้ามาใกล้ แต่เขาก็ไม่สนใจ

“ผมไม่ไปไหนหรอก...ผมกอดคุณไว้แบบนี้ ดีไหม?” กฤตถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ลูบหลังลูบไหล่คนในอ้อมแขนด้วยความเป็นห่วง

“กฤต...ห้ามทิ้งผมนะ อย่าทิ้งผมไป”  ในน้ำเสียงคาดคั้นนั้นเจือแววตื่นตระหนกเกินกว่าที่จะเป็นเพียงการอ้อนของแดเนียล ทำให้กฤตต้องรับปากอย่างแข็งขัน

“ครับๆ งอแงเป็นเด็กน้อยเลยนะเนี่ย หึหึ” กฤตหัวเราะเบาๆ แล้วโยกตัวเล็กน้อย เพื่อหยอกเย้าและปลอบประโลมคนในอ้อมแขน

เขาก้มลงจูบบนหน้าผากอุ่น แล้วทอดสายตาไปข้างหน้า ทำให้เผลอไปสบตากับเด็กหนุ่มในรถเข็นที่กำลังผ่านเขาไปช้าๆ

ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน สุกสว่าง...กลิ่นหอมยั่วยวนชวนให้เลือดเดือดพล่าน...และรอยยิ้มมากเล่ห์ที่มุมปากแดงสดนั่น...กฤตหัวใจกระตุก เขาประสานสายตากับเด็กหนุ่มคนนั้นนิ่ง จนกระทั่งรถคันนั้นถูกเข็นผ่านไป

กฤตบังคับตัวเองไม่ให้มองตาม เขาก้มลงกดริมฝีปากกับผมนุ่มละเอียดของคนรักแผ่วเบา

ตรงนี้ต่างหากที่ของเขา และคนในอ้อมแขนต่างหาก คือคนที่เขาจะรัก และห่วงใยตลอดไป

ทันทีที่บอกตัวเองอย่างนั้น อะไรบางอย่างที่เคยหนักอึ้งอยู่ในอก ก็พลัดหลุดออก ราวกับปลิวหายไป กฤตก้มลงมองคนในอ้อมแขน เช่นเดียวกับแดเนียลที่ช้อนตาขึ้นมองเขาพอดี

“ผมรักคุณ” สองเสียงที่พูดประโยคเดียวกัน ชะงัก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะสดใส ด้วยความสุข

แดเนียลซบหน้าลงกับซอกคออุ่น สายตามองผ่านไหล่ของกฤตไปยังร่างผอมบางบนรถเข็น...ในที่สุดเขาก็แย่งคนรักและร่างของตนเองกลับคืนมาได้

ที่ผ่านมาเขายอมอยู่ในร่างนี้นิ่งๆ ปล่อยให้ ‘มัน’ อาศัยร่างเขาทำอะไรต่อมิอะไรมาตลอดโดยไม่ต่อต้าน เพราะรู้ดีว่าเจ้านั่นมีพลังมากแค่ไหน แต่วินาทีที่รู้ตัวว่า ‘มัน’ คิดจะฆ่ากฤต เขาก็เอาร่างเข้าปกป้องคนรักทันที

แม้จะอยู่อย่างเงียบเชียบ แต่เขาเองก็รับรู้และอาศัยดูดกลืนพลังจากมันมาด้วยเช่นกัน สิ่งใดที่มันรู้ เขาก็รู้

ตราบใดที่มันยังไม่ออกจากร่างเขา ตราบนั้นมันจำต้องปกป้องร่างที่อาศัยอย่างเต็มที่ กฤตและเขาถึงรอดตายมาได้อย่างฉิวเฉียด และแดเนียลก็อาศัยช่วงที่ร่างกายเจ็บปวดถึงขีดสุดนี้ ผลักดันมันออกไปจากร่างของตนเอง

สิ่งที่เขากลัวที่สุดจนยอมปล่อยให้มันครอบครองร่างมาตลอด ก็คือกลัวกฤตจะเลิกรักเขา...แดเนียลไม่เคยแน่ใจเลยว่า กฤตอยู่กับเขาเพราะรัก หรือเพียงเพราะถูก มัน ครอบงำไว้เท่านั้น

แต่เมื่อเขาฟื้นขึ้นมา กฤตก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า กฤตรักเขาที่เป็นเขาได้ ไม่ใช่เพราะลุ่มหลงในกามราคะที่มันปรนเปรอ แค่นี้เขาก็ดีใจที่สุดแล้ว

แดเนียลสัญญากับตนเองเงียบๆ ว่าเขาจะโยนธุรกิจด้านมืดทุกอย่างทิ้ง เพื่อกฤต อาศัยข้ออ้างเรื่องที่เขาได้รับบาดเจ็บที่สมองจนไร้ความสามารถจะกลับไปทำธุรกิจมืดเหล่านั้น แค่นี้เขากับกฤตก็พ้นจากปัญหาทุกอย่าง

จะว่าไปก็ต้องขอบคุณเจ้านั่นสินะ ที่ทำให้กฤตเห็นเขาอยู่ในสายตา และกลายมาเป็นคนรักกันในที่สุด ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้กฤตเกลียดเขาจนแทบฆ่าให้ตาย

เขาเคยเสียใจ เสียดายที่เจอกฤตช้าไป แต่ตอนนี้เขาก็ได้กฤตมาครองสมใจแล้วและเขาจะไม่มีวันปล่อยมือจากกฤตเป็นอันขาด...ต่อให้ต้องแย่งชิงกับปีศาจอย่าง ‘มัน’ เขาก็พร้อมจะทำ
.
.
ปากบางเฉียบยกยิ้มอย่างรู้เท่าทัน

น่าเสียดายที่ต้องปล่อยเหยื่อชั้นดีและร่างที่แสนงดงามนั้นไป

แต่ในเมื่อไม่สามารถคุมจิตของร่างเดิมที่สามารถฝ่าฝืนจนถึงกับโถมเข้ากำบังให้คนรักได้โดยที่เขาไม่สามารถขัดขวางได้แล้วละก็ ร่างนั้นย่อมไม่ใช่ร่างที่เหมาะสมอีกต่อไป

จะว่าไปเขาก็เหมือนกามเทพ ที่ทำให้คนทั้งคู่ได้มารักกันสินะ...

ไม่เป็นไร ร่างใหม่นี้ ก็น่ารัก น่าใช้งานออกจะตายไป โดยเฉพาะเหยื่อรายใหม่ของเขานั้น ท้าทายและดุดันกว่ากฤตหลายเท่านัก!
 

[BeeRY]

ยาวจุใจมากฮะ เลือดไหลเป็นทางเยย

[Rafael]

หู่ยยยยยยย
ได้เสียเลือดกันมากมายเลยทีเดียว

ขอบคุณคนเขียนที่นำมาลงนะคะ

[aiyuki]

สนุกมากกก อ่านแล้วลุ้นตั้งแต่ต้นจนจบเลย

[aorpp]

สนุกมากๆๆๆเลยค่ะ อ่านไปลุ้นไป
พล็อตเรื่องเทพจริงๆ
+1 

[VentoSTAG]

ตกลงเจ้าโอปปาติกะ ตนนี้มันคือตัวอะไรอ่า อยากรู้ๆๆๆ 

[koikoi]

สุดยอดน่าจะมีเพิ่มอีกเป็นตอนๆโดยให้เจ้าโอปาติกะตนนี้เป็นตัวเดินเรื่อง

[sirin_chadada]

สุดยอดเลยอ่ะ สรุปว่าแดนเนียลตัวจริงก็ยังไม่ตาย แถมได้แฟน(ที่เคยเล็งไว้)อีกต่างหาก
อืม ก็เหมือนว่าจะเป็นคล้ายๆกามเทพจริงๆอ่ะนะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ (และขอบคุณที่เอามาลงให้อ่านกันด้วยค่ะ)

[rule]

แสดงว่าเหยื่อรายใหม่ต้องมาดแมนสุดแซ่บแน่

[ender_m]

เพิ่งดูโอปปาติกะมาเลย แหม่มาแนวนี้ได้ด้วย เก๋ไก๋ๆ สุดยอดจ้า ทั้งฉากและตัวละคร

[КίmY]

อ่านแล้วชอบเลย 
 

[bloodั]

   อยากอ่านต่อจัง 

[boworange]

    อยากได้ภาคต่อจร้า 

[fuku]

แจ่มมากค่ะ อยากให้ต่อแบบเป็นซีรีส์เลยเปลี่ยนตัวละครไปเรื่อยๆ

[hello_lovestory]

จบสวยอ่ะ กรี๊ดดด

[วัวพันปี]

 o13สุดยอดมาก อ่านแล้วมันหลอน ตอนจบหักมุมเป็นชิงรักหักเหลี่ยมกัน
ดีนะที่"คน"ขอคืนพื้นที่ได้

[Chichi Yuki]

กรี๊ดๆ รุนแรง! ดิบ! เถื่อน! ได้อารมณ์จริงๆ ค่ะป้า
อยากอ่านเป้าหมายใหม่ที่ยิ่งกว่ากฤตจังเลยค่ะ
ไม่มีต่อเหรอคะ T-T

[chaoyui]

 
สนุกมากเลยค่ะ

ปล.เห็นด้วยกับหลายๆรีว่าน่าจะทำเป็นตอนๆ เปลี่ยนตัวเอกใหม่

[nolirin]

 
ดุเดือดเลือด(เราเอง)พล่านมาก +กันไปเลย
ยาวจุใจ สนุก น่าติดตาม และจบแฮปปี้ด้วย เค้าชอบบบบ

[nimfadora]

สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดด
สนุกมาก//เป็นแนวลึกลับ แอบมีดราม่านิดๆ ฉากร้อนแรงเซ็กซี่ดี
เอาโอปปาติกะมาเล่นได้ดีมากเลยอ่ะ แลดูมีที่มา เนียนแล้วก็ไม่ทำให้อ่านสะดุดเลย
ชอบ <3

[Psycho]

"มัน"คืออะไร ลึกลับจริงๆ

[PHA_]

งานดีอ่ะ ดีมากกกกก ชอบมากกกก
ประทับใจ ไหลลื่น มีการหักมุม
มีความลับ มีลึกลับ มีดราม่า
สนุกกกกกกกก ฮรือออออ ปลื้ม
 

[cinquain]

ดีใจที่แดเนียลผลักเจ้าจิตป่วนนั่นออกจากร่างได้สำเร็จ
แต่ดูมันจะพอใจกับร่างใหม่มิใช่น้อย จะมีตอนต่อไปของร่างใหม่ไหมคะ
ท่าทางจะสนุก ^^
ขอบคุณป้ามากค่า 

[KKKwanGGG]

สนุกมากครับ เนื้อเรื่องแปลกดีแต่ชอบมาก (แปลกนะผมชอบแดเนียลในตอนเป็นปีศาจมากกว่า)

ขอบคุณครับ

[magarons]

ชอบอ่ะกรีีดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แบบทั้งเลือดไหลเป็นทางทั้งซึ้ง(?)อ่ะ

[Mintny14891]

เลือดหมดตัวแล้ว