หัวข้อ: หนีรัก[END] + เคียงรัก[100%] 05/03/2015

[sabastane]

     ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
     เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
     กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
 
     http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ


...

INTRO

# หนีรัก#

.

.

.

....สมัยราชวงศ์หนึ่งในโบราณกาล....

จักรพรรดิหนุ่มรูปงามนาม คาโล ดัลลัส เดรโกลัส ปกครองอาณาจักรด้วยความผาสุก พระองค์ทรงเป็นจักรพรรดิผู้ปรีชาสามารถในทุกๆด้าน ทั้งร่างกายกำยำล่ำสัน พาให้ผู้คนชื่นชมปนอิจฉา ใบหน้างดงามราวกับเทพสงครามกลับชาติมาเกิดก็ไม่ปาน  เสียงหรือก็นุ่มทุ้มชวนฟัง พาลให้ผู้คนน้อยใหญ่ยินดีรับฟังเป็นอย่างยิ่ง


.....ทว่าองค์จักรพรรดิผู้สูงศักดิ์นั้นกลับไร้ซึ่งมเหสีเคียงคู่....

.....ด้วยใจรอเพียงคนๆเดียวเท่านั้น...

.....ดอกระฆังขาวผู้งดงาม....


.

.

.

..............
ต่อครับ


ดวงตาคู่สวยสีนิลกาฬแต่ทว่าไร้แววเดินไปตามทางอย่างเหม่อลอย รอบกายเต็มไปด้วยพฤกษานานาพรรณ ด้วยที่ว่าอุทยานหลวงย่อมคัดสรรพรรณงามแก่จักรพรรดิตน


พฤกษาสวยงาม....

....ทว่าบุคคลเบื้องหน้างามยิ่งกว่า....

....งานเสียจนเหล่าพฤกษาจำต้องโน้มกิ่งก้านลง....


ร่างตรงหน้าเป็นบุรุษ แต่ทว่ากลับงดงามเกินสตรี ใบหน้าหวานแลดูโศกศัลย์ ดวงตาคู่งามฉายแววอมทุกข์ตลอดเวลา ผ้าคลุมผืนบางถูกหยิบยกขึ้นคลุมเกศาสีดำสนิท จงใจให้ผ้าบางส่วนละลงปรกหน้าราวกับจะปิดกันตนจากโลกภายนอก อาภรณ์บนร่างมีเพียงสีฟ้าจางประดับลายอ่อนช้อยราวกับสายน้ำไว้เท่านั้น

“ท่านบลูเบลขอรับ” ทหารในองค์พระมารดาของจักรพรรดิเอ่ยเรียกนามแฝงของเขาจากด้านหลัง

“องค์พระมารดาว่างจากการรับเสด็จแล้วหรือ” ...น้ำเสียงโศกแต่ทว่าใสราวกับแก้วเจียระไนเอ่ยแย้มเป็นคราแรก หลังจากที่เดินอยู่ภายในอุทยานหลวงตามลำพังมาสักพัก

“ขอรับท่านบลูเบล จะเข้าไปกันเลยหรือไม่ขอรับ”

“...อืม...ไปสิ”

ตำหนักขององค์พระมารดาอยู่ติดกับอุทยานหลวง เนื่องด้วยทรงโปรดปรานพรรณพืชเป็นการมาก องค์จักรพรรดิจึงทรงสั่งให้มีการสร้างตำหนักให้องค์พระมารดาประทับถาวรข้างอุทยานหลวง และตำหนักขององค์เองคนละฝากฝั่ง ซึ่งนานทีปีหนจะทรงเสด็จมาพักเสียที

“องค์จักรพรรดิเสด็จ.....” เหล่าทหารขุนนางต่างพากันก้มหน้าเคารพด้วยความเลื่อมใส แม้แต่ดอกไม้นานาพรรณยังยอมโน้มกิ่งให้จักรพรรดิผู้ปรีชา

บลูเบลชะงักตัวแข็งค้างเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเดินมาทางตน

นายทหารยืนทำตัวลำบากใจ ครั้นจะหลบก็หลบไม่ทัน ครั้นจะเรียกบุรุษงามที่ตามหลังก็เกรงจะเสียมารยาทต่อบุคคลที่องค์พระมารดาทรงชมชอบในความงามของนัยน์ตา จึงทำได้เพียงเร้นกายออกด้านข้าง หมอบมององค์จักรพรรดิก้าวเดินเข้าหาบุรุษงามอีกเพียงไม่กี่ก้าวก็จะถึงตัว

องค์จักรพรรดิขมวดคิ้วแน่น นึกฉงนพระทัยยิ่ง

บุรุษงามยืนตัวสั่นเทาราวกับลูกนก ดวงตาโศกปริ่มหยาดน้ำ ใต้ผ้าผืนบางฉายแววกังวลเกรงกลัว ราวกับองค์ตรงหน้าเป็นมัจจุราชคร่าวิญญาณ


....ทำเช่นไรดีหนอ

ใจข้าเจ็บปวดเกินทน....


เมื่อนึกขึ้นได้ว่าบุคคลเบื้องหน้าเป็นถึงจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ เท้าบางก้าวถอยหลังอย่างลืมตัว ก่อนตั้งสติแล้ววิ่งผ่านองค์เบื้องหน้าไปยังตำหนักองค์พระมารดาอย่างรวดเร็วราวสายลมหอบหนึ่ง...

จักรพรรดิคาโลชะงักตัวแข็งค้าง เมื่อแลเห็นเสี้ยวหน้าของบุคคลที่วิ่งผ่านหน้าพระองค์ไป


.....นั่นเจ้าหรือ

หลินหลางซื่อ.....


“องค์จักรพรรดิพะย่ะค่ะ....” ราชองครักษ์คนสนิทกล่าวเรียกหาเบาๆ เมื่อพระองค์ชะงักได้ครู่หนึ่ง

“เจ้า....” จักรพรรดิคาโลหันพระพักตร์มายังทหารที่หลบถอยออกมาคราวแรก “เมื่อครู่นี้คือผู้ใด”

“ท่านนั้นเป็นนักทอผ้าพะย่ะค่ะ ใช้นามแฝงว่าบลูเบล องค์พระมารดาทรงโปรดในฝีมือของท่านบลูเบลยิ่งนัก ชุดทรงหลายชุดที่พระองค์สวมใส่ก็เป็นฝีมือของท่านนั้นพะย่ะค่ะ”

องค์จักรพรรดิพยักพระพักตร์เล็กน้อย แววตาฉายความทุกข์ใจ ก่อนก้าวเดินไปยังตำหนักของพระองค์


.....เป็นเจ้า

ดอกไม้น้อยของข้า.....

......จักหนีข้าไปไยหนอ

....ใจข้ายังทุกข์ตรมไม่มากพออีกหรือ....

.

.

.



[attachment deleted by admin]

[sabastane]

.

.

.

“ท่านบลูเบลมาแล้วเพคะ...” นางกำนัลคนสนิททูลกล่าวแก่องค์พระมารดา พระองค์พยักพระพักตร์เล็กน้อย บุรุษรูปงามพลันก้าวเข้ากอดซบพระอังสาด้วยน้ำตาไหลริน

องค์พระมารดาตกพระทัยไม่น้อย แต่ยังคงตั้งสติได้ ทรงสั่งนางกำนัลให้รั้งรออยู่ภายนอก พระหัตถ์สองข้างลูบปลอบประโลมลงผมเส้นผมราวกับปลอบลูกตน

“เจอคาโลหรือ...” บุรุษงามพยักใบหน้าหนักๆ ลงกับพระอังสา ฝ่ามือกอดกายพระองค์แน่นราวกับโหยหาอ้อมกอดมารดา

“ข้ากลัว....ข้าเกือบจะ....ฆ่า......ฮึก..” องค์พระมารดาประคองร่างบลูเบลไปยังฟูกหนาสำหรับประทับเล่นของพระองค์ พระหัตถ์ก็เอื้อมหยิบผ้าผืนนุ่มซับน้ำตาจากดวงตาสีหม่น

“ใจเย็นๆเถิด...เด็กดี...” พระหัตถ์ลูกปลอบโยนแผ่นหลังบางราวกับอิสตรี จนไหล่ที่สั่นสะท้านค่อยสงบลง

มือเรียวซับหยาดน้ำออกจากขอบตาตนเอง ดวงตาแดงช้ำผินขึ้นมองพระพักตร์ช้าๆ

“ข้าอยากให้เจ้าไปพบเขานะ...หลินหลางซื่อ ข้าเชื่อว่ากาลเวลาคงทำให้ลูกข้าลืมเรื่องราวพวกนั้นไปจนสิ้นแล้ว...”

“ข้าไม่มีหน้าไปพบเขาหรอก...เป็นเพียงแค่คนทอผ้าทรงส่วนพระองค์ แค่นี้....ก็ดีมากแล้ว...” ดวงตาโศกฉายแววพึงพอใจในสิ่งที่ตนเองได้ทำ


.....ได้ถักทอชุดให้คนรักของตนทุกชุด

เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว.....


หลินหลางซื่อรั้งรออยู่ในตำหนักองค์พระมารดาจนย่ำเย็น สนทนาพูดคุยเรื่องชุดทรงอย่างสนุกสนาน แล้วรีบร้อนจากไปเมื่อออกแบบชุดทรงจักรพรรดิในวัดคล้ายพระราชสมภพจนเป็นที่พอใจ

ฝีเท้าแผ่วเบาก้าวไปตามทางมุ่งสู่ประตูวังอย่างคุ้นเคย ในมือถือชุดภาพที่ออกแบบได้ประณีตงดงามราวกับชุดทรงของเทพยดาจากสรวงสวรรค์

พลั่ก!

“อ๊ะ!” เสียงหวานอุทานแผ่วเบาเมื่อไม่คิดว่าจะมีใครยืนขวางทางอยู่ กายเกือบเสียหลักล้มไปด้านหลัง ทว่ามือแกร่งกลับโอบเกี่ยวกายบางไว้ เขาเงยหน้าขึ้นขอบคุณ แต่เมื่อเห็นเจ้าของมือแกร่งก็ต้องลนลานถอยออกห่างจากผู้ที่ยืนตรงหน้า

“..ท่าน....” เสียงแผ่วเบาในลำคอสั่นเครือคล้ายกลั้นก้อนสะอื้น ใบหน้าสวยงุมลงราวกับหวาดกลัว มือเรียวยกขึ้นประสานตรงหน้า “ขอประทานอภัยองค์จักรพรรดิ...กระหม่อมไม่ทันระวัง...”

“ไม่เป็นไร...” น้ำเสียงนุ่มทุ้มชวนฟังตรัสออกจากโอษฐ์ ดวงตาของหลินหลางซื่อพลันพร่ามัว หยาดน้ำเอ่อล้นที่ขอบตา

“เจ้าเป็นคนทอผ้าของเสด็จแม่หรือ...”

“พะย่ะ...ค่ะ...” เสียงหวานแทบขาดเป็นห้วงๆ การยืนต่อหน้าพระพักตร์เป็นอะไรที่อยากยิ่งเสียเหลือเกินสำหรับเขา ใจดวงน้อยแทบหล่นหายละลายไปกับผืนปฐพี


....ไม่...ข้ายังไม่พร้อม...

ฟ้าแกล้งข้าหรือไรกันนี่...ข้าหลบหนีมาตลอด 10 ปี มิใช่แค่เพียงมองเขาอยู่ตรงนี้หรอกหรือ.....

เหตุใดฟ้ากลั่นแกล้ง...ให้เขาพบเจอข้าเล่า....


โอษฐ์องค์จักรพรรดิแย้มขึ้นเล็กน้อยหากไม่ตั้งใจมอง ดวงตาคมคายฉายแววเจ้าเล่ห์


.....เจ้าดอกระฆังขาวนี่ช่างซุกซนเสียจริง ทิ้งให้ข้าตามหาอยู่หลายปี....แท้จริงกลับอยู่ใต้เงาเสด็จแม่แค่เอื้อม...

...เห็นทีสมควรลงโทษเสียหน่อยกระมัง...


“ดีเลย...ข้าอยากตัดชุดฉลองพระองค์ใหม่ เจ้าช่วยตัดให้ข้าสักชุดที...” ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววเอ็นดูราวกับเห็นคนตรงหน้าเป็นเพียงกระต่ายขาวสั่นตัวน้อยที่หนีความผิดจนถูกจับได้เท่านั้น

“อะ...เอ่อ....ก..กระหม่อมเกรงวะ...ว่า...ฝีมือจะสะ...สู้..นักทอผ้าหลวงไม่ได้...” เนื้อตัวบุรุษงามสั่นเทาราวกับลูกนก ยิ่งสร้างความสำราญที่หาได้ยากยิ่งแก่องค์จักรพรรดินัก

“หึหึ...ข้าเชื่อในฝีมือเจ้า คนโปรดของเสด็จแม่ย่อมมีอะไรไม่ธรรมดาแน่นอน...เอาล่ะ ไปกันเถิด” หัตถ์แกร่งเอื้อมกระชับมือบาง ออกแรงกระตุกเล็กน้อยเป็นเชิงให้ตามไป

หลินหลางซื่อกระตุกตัวแข็งค้าง เนื้อตัวสั่นด้วยความกลัวที่ปกปิดไม่มิด

“..ป..ปะ...ปะ...ไป...ไปไหนหรือพะย่ะค่ะ” เสียงหรือก็สั่นราวจับไข้ มือไม้แข้งขาก็แทบจะอ่อนเปลี้ยเพลียแรงจนสิ้น

“เอ้า! ไปวัดตัวข้าอย่างไรเล่า!” จักรพรรดิคาโลเบื้องพระพักตร์กลับมาเล็กน้อย ก่อนจะตั้งใจฉุดรั้งบุรุษงามไปยังตำหนักตนอีกครั้ง

“พ....พะ..พะ...พระอะ...องค์....ทรง..หะ..ให้คนส่งขะ...ขนาด...พระวงกายของ..พะ...พระองค์มาให้กระหม่อมที่หลัง..กะ..ก็ได้พะย่ะค่ะ!” เสียงติดขัดหวาดกลัวยิ่งทำให้องค์จักรพรรดินึกอยากจะหัวร่อเสียเต็มประดา

บัดนี้บุรุษคนงามผู้เคลื่อนไหวราวกลีบเมฆที่เหล่านางกำนัลชื่นชมหนักหนา กลับหวั่นกายสั่นกลัวเมื่ออยู่ต่อหน้าองค์จักรพรรดิเพียงผู้เดียว

“อะ...เอ่อ..เอ่อ....ละ...แล้ว....แล้วกระหม่อมจะรอคนจากพระองค์พะย่ะค่ะ! กะ...กระหม่อมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีธุระเร่งด่วน...ขะ...ขอตัวพะย่ะค่ะ!” ไม่ทันได้รับคำอนุญาต ร่างเพรียวบางก็วิ่งจากไปเสียแล้ว

องค์จักรพรรดิงอตัวกุมท้องหัวเราะร่า เสียงนุ่มทุ้มเต็มไปด้วยความสุขพาให้เหล่าพฤกษาพากันออกดอก หมู่เมฆเคลื่อนหายเผยให้เห็นแสงจันทร์สะคราญ สายลมเคลื่อนคล้อยรอบตัวราวกับแสดงความยินดี

ราชองครักษ์คนสนิทเองก็เผยสีหน้าดีใจ เมื่อองค์จักรพรรดิที่ตนเคารพได้หัวเราะเต็มเสียงเป็นคราแรกตั้งแต่ดอกระฆังขาวของพระองค์หนีหายไปหลายปี

หลินหลางซื่อวิ่งมาจนถึงบ้านไม้หลังน้อยของตน ร่างกายสั่นเทาจากความเหนื่อยล้าและขลาดกลัว ตาคู่โศกฉายแววดีใจที่ได้ใกล้ชิดคนที่ตนรักเป็นคราแรกหลังจากได้มองเพียงไกลๆหลายต่อหลายปี แต่กลับต้องแปรเปลี่ยนเป็นเศร้าสร้อยเมื่อคนที่ตนรักนั้นไม่มีทีท่าจะจำตนเองได้เลย


....จำข้าไม่ได้จริงหรือ....


ใบหน้าหวานซบลงแนบเข่า ดวงใจรันรัดจนแทบบ้า แต่ทว่าตนเป็นฝ่ายเลือกหนีหน้ามาเอง จะมีสิทธิ์อะไรไปเรียกร้องได้

ร่างเพรียวบางค่อยๆโน้มลงแนบกับฟูกหนานุ่มช้าๆ ก่อนจะหลับไปด้วยใจที่ทั้งเป็นสุขและเป็นทุกข์

.

.

.

[สายลมที่หวังดี]

รอติดตามเรื่องใหม่นะคะ

[sirin_chadada]

เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

[blanchet]

อยากรู้เรื่องราว เกิดอะไรขึ้นน ทำไมต้องกลัวจักพรรดิขนาดนั้นน้า

[sabastane]

.

.

.

รุ่งเช้า องค์จักรพรรดิทรงออกตรวจบ้านเมืองด้วยสภาพของชาวบ้านธรรมดา แกล้งลัดเลาะสอบถามเรื่องทั่วไปของชาวบ้านอย่างเป็นกันเอง ไร้ซึ่งความถือตัวเหมือนอย่างที่กษัตริย์บางพระองค์มี

ยามช่วงสายก็ทรงหยุดที่บ้านหญิงชราคนหนึ่ง สนทนาพาทีด้วยอัธยาศัยดี ก่อนที่หญิงชราจะชวนทานอาหารที่ชานหน้าบ้านนาง

“ท่านยาย ข้ามาแล้ว ขออภัยที่ช้า....” เสียงหวานปนโศกลอยกระทบโสต ครั้นเมื่อหันไปทอดพระเนตรมองก็พบเจอเจ้าดอกระฆังขาวดอกเดียวกับที่หนีพระองค์ไปเมื่อคืนก่อน


.....หึหึ เจ้าดอกระฆังน้อย...

กลัวข้าถึงขนาดตัวสั่นเลยหรือนี่....


“...อะ..เอ่อ...ท่านยาย ท่านกำลังมีแขก...ไว้ข้ามาใหม่ตอนบ่ายๆดีกว่า” หลินหลางซื่อกำลังจะเตรียมตัวหันหลังกลับ หญิงชราก็พูดแทรกขึ้นห้าม

“เอ้อ ไม่ต้องๆ....พ่อหนุ่มคนนี้เขาหลงทางน่ะ ข้าใจดีเลยบอกทางก็เท่านั้นเอง....กฤษณา....มาทางนี้สิข้าเตรียมของที่เจ้าต้องใช้ปักชุดฉลองพระองค์ไว้แล้ว....” หญิงชรากล่าวขณะเดินนำเข้าไปในบ้าน

บุคคลคนที่ถูกเรียกว่ากฤษณาหน้าซีด ตัวสั่น ต่อดวงตาคมที่จ้องมองมา เมื่อชื่อจริงที่ปกปิดผู้อื่นมานานกลับถูกหญิงชรา ผู้เปรียบเสมือนญาติเพียงคนเดียวเปิดเผย แล้วยังเป็นต่อหน้าบุคคลที่ตนหลบลี้หนีหายมาตลอดเสียด้วย


....แต่เขาจำข้ามิได้ไม่ใช่หรือ....


คิดดั้งนั้นหัวใจดวงน้อยพลันบีบรัดแน่น กายที่สั่นสะท้านพลันสงบลงด้วยความหดหู่ จนองค์จักรพรรดิในคราบคนหลงทางอดขมวดคิ้วน้อยๆเสียมิได้ โดยที่คนตัวบางไม่ทันสังเกต เดินตามหญิงชราเข้าไปในบ้านด้วยท่าทางหงอยเหงา

ครั้นได้รับของที่ต้องใช้ทอชุดจนครบครันแล้ว กฤษณาก็เร่งฝีเท้าตรงไปยังบ้านหลังน้อยของตนเองทันที องค์จักรพรรดิในคราบคนหลงทางนึกติดใจที่อยู่ของร่างบาง รีบรุดขึ้นลาหญิงชรา แล้วตามเจ้าดอกระฆังขาวออกไปทันที

เดินตามเจ้าดอกระฆังขาวล่องลอยไปได้สักพัก ก็ทรงทอดพระเนตรเห็นบ้านไม้ที่ล้อมรอบไปด้วยพฤกษานานาพรรณ ตัวเรือนมีขนาดกลาง พอดีสำหรับครอบครัวเล็กๆหนึ่งครอบครัวเลยทีเดียว

พระองค์ทรงนึกเสียพระทัยขึ้นอีกครา


....ตามหาเจ้าดอกระฆังน้อยมานานเสียหลายปี น่าเจ็บใจท่านแม่นัก หลอกให้ข้ากระวนใจ แต่กลับตามใจลูกสะใภ้ ช่วยปกปิดข้า....เห็นทีคงต้องยึดกล้วยไม้ที่ทรงโปรดไว้บ้างเสียแล้วกระมัง...

.....มิฉะนั้น ป่านนี้ข้าคงได้กกกอดเจ้าดอกระฆังขาวไว้ในอ้อมกอดข้าเสียนานแล้ว....


...ยามเมื่อรัตติกาลมาเยือน ท้องฟ้าเปิดโล่ง ดวงดาราต่างพากันออกมารายล้อบวงเดือนงาม วรกายแกร่งที่เฝ้ารั้งรออยู่ไม่ห่าง ค่อยๆแทรกกายาไปตามเงาจันทร์ เร้นกายเข้าหาร่างบางแสนสวยราวกับเทพธิดาแห่งดวงจันทร์ที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงนิ่ม ที่ดูขัดตาตรงขิ้วที่ขมวดขมนแน่นราวกับท่องอยู่ในฝันร้าย

“...จะหนีข้าไปถึงไหนกัน....หลินหลางซื่อของข้า...” หัตถ์หยาบไล้ตามนวลแก้มใสเบาๆ ราวกับเกรงว่าจะทำภาพที่อยู่ตรงหน้าสลายไปตามลม

“....ปล่อยเจ้าไว้คงไม่ดีอีกแน่ หากหนีข้าไปอีก ครานี้คงยากจะจับเจ้าเสียกระมัง....” สุรเสียงทุ้มฉายแววขบขันกับตนเอง ก่อนจะใช้สองหัตถ์ช้อนร่างนุ่มนิ่มราวกับก้อนสำลีไว้แนบอก

“อืม....” เสียงใสครางอื้ออึ้งในลำคอ คิ้วน้อยพลันคลายขมวด เนื้อตัวหอมซุกลงในอ้อมกอดแกร่งราวกับหาที่สุขใจเจอ

ร่างสูงยิ่งรัดร่างนิ่มไว้กับอกแกร่งราวกับหวงแหนสุดชีวิต ก่อนจะทะยานหายไปยังที่ประทับส่วนพระองค์

.

.

.

ยามย่ำรุ่งสาง แสงอรุณล้อมกรอบเมฆาสีคราม เหล่านกน้อยพากันออกหากิน พฤกษานาพรรณผลดอกออกใบยั่วยวนพาให้เหล่าแมลงพาผสมเกสร มัจฉาหลากสีว่ายวนไปมาตามกอบัวสวย กระต่ายป่าตัวน้อยประเดี๋ยวผลุบประเดี๋ยวโผล่ไปมาตามแปลงผักที่ปลูกอยู่รอบอุทยานหลวง

วรกายแกร่งตะกองกอดกายนิ่มไว้แนบพระอุสา คล้ายกลัวว่าคนในอ้อมกอดจะหนีหายไป ลมหายใจสอดประสานนิ่งราวกับคนๆเดียวกัน มือบางทาบทับวางไว้ที่อกแกร่งตำแหน่งเดียวกับหัวใจที่เต้นระรัว ใบหน้าสวยคลายลงจากฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนมานานหลายปี


.......ต้นฤดูหนาวก่อนหน้านั้นหลายปี เหล่ากองทหารหลวงพากันจัดเตรียมเทศกาลล่ากวาง ก่อนเข้าสู่ฤดูหนาวที่แท้จริง

ท่ามกลางการจัดเตรียมงานที่ชุลมุนวุ่นวาย หนุ่มน้อยสองคน หนึ่งสูงใหญ่ราวกับภูผาลูกหนึ่ง อีกหนึ่งงดงามราวกับดอกระฆังขาวแสนบริสุทธิ์ พากันกันวิ่งเล่นไปมา เป็นที่น่าเอ็นดูของบรรดาทหารนางในในระแวกนั้นเป็นอย่างยิ่ง

ทั้งสองวิ่งหาสิ่งตื่นตาตื่นใจไปมาไม่หยุด ทว่ายิ่งเล่นซนเท่าใดก็ยิ่งมุ่งหน้าลึกเข้าไปจากชายป่าเท่านั้น จวบจนรู้สึกตัวอีกทีป่ารอบกายพลันคล้ายกันไปหมด

“...คาโล ทำเช่นไรดี....ข้ากลัว...” เสียงใสของระฆังแสนสวยสั่นระรัวด้วยความกลัว จนร่างสูงกว่าต้องปลอบโยนด้วยความรักใคร่

“หลินหลางซื่อเด็กดี...อยู่ใกล้ข้าไว้เสีย ข้าจะไม่ให้สิ่งใดทำร้ายเจ้าหรอก” เสียงทุ้มอ่อนโยนปลอบประโลม หัตถ์ทั้งสองโอบกกายเล็กเข้าหาอ้อมกอดมิให้ห่างไปไหน

“บอกกี่หนแล้ว ข้าชื่อกฤษณา....กฤษณาที่แปลว่าดอกไม้...” เสียงเจื้อยแจ้วประท้วงชื่อของตนที่คนตรงหน้าแปรเปลี่ยนโดยพลการ

“หลินหลางซื่อที่ข้าเรียกก็แปลว่าดอกไม้ แล้วมันต่างจากกฤษณาที่แปลว่าดอกไม้เช่นกันอย่างไรเล่า?” ว่าที่จักรพรรดิตัวน้อยหาเรื่องเบี่ยงประเด็นที่จะทำให้คนในอ้อมกอดกลัว ก่อนจะโอบประคองพากับนั่งพิงกับต้นไม้สูงใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล

“เอ๊ะ จริงด้วย....แต่ชื่อกฤษณาของข้าเป็นไม้เนื้อหอม แล้วหลิน....”

โฮกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!   

“หวาาาา!!” ไม่ทันที่เสียงใสจะจบลง เสือโคร่งตัวใหญ่พลันกระโดดมายืนตรงหน้าทั้งสอง กฤษณากอดคนตัวโตกว่าแน่น ตัวสั่นราวกับจับไข้สูง คาโลเองก็โอบประคองร่างน้อยไปด้านหลัง ดันตัวเองขึ้นปกป้องร่างบางทั้งที่ขาตนเองก็สั่นอยู่น้อยๆ

“ชู่ว....อยู่ข้างหลังข้าไว้...” เสียงทุ้มกว่ากระซิบส่งผ่านไปยังร่างน้อยด้านหลัง

“...คะ...คาโล...ข้ากลัว....” เสียงที่ตอบกลับมาก็เบาสั่นระรัวไม่แพ้กัน

เสือโคร่งตัวโตเดินพลิกร่างไปมา เสียงคำรามดังก้องในลำคอ สร้างความหวาดระแวงให้เด็กทั้งสองที่เพิ่งเข้าสู่วัยหนุ่มได้รุ่นได้ไม่นาน

กระทั่งเสือโคร่งตัวใหญ่หยุดนิ่งหน้าเด็กหนุ่ม ประชันหน้าจ้องตากัน ฝ่ายหนึ่งกระหายหิวในเลือดเนื้อ อีกฝ่ายหวาดกลัวแต่ทว่ายังต้องสู้เพื่อร่างน้อยที่แนบอยู่ข้างหลัง

มือใหญ่กว่าเอื้อมกลับไปรั้งมือน้อยอย่างเงียบเชียบ แต่ทว่าไม่อาจรอดสายตาพ้นเสือโคร่งตรงหน้าไปได้ ทันทีที่มันรับรู้ถึงการขยับเยื้อน พลันกระโจนเข้าหาทันที

โฮกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”

ร่างน้อยที่ถูกผลักออกจากวงต่อสู้ นั่งมองคนตัวโตกว่าด้วยสายตาเบิกกว้าง ร่างทั้งร่างพลันชะงักค้าง เมื่อร่างโตกว่าชุ่มโชกไปด้วยเลือด บนร่างถูกคร่อมทับด้วยเสือร้ายที่กำลังขย้ำกัดกินร่างข้างใต้อย่างเอาเป็นเอาตาย

รู้สึกตัวอีกครั้งโลกที่สดใสพลันดับวูบลงกับตา....


เฮือก!

หลินหลางซื่อพลันสะดุ้งตื่นขึ้นเมื่อฝันร้ายตามหลอกหลอนอย่างไม่จบไม่สิ้น ก่อนชะงักกายหันไปมองรอบๆตัว เครื่องเรือนที่ดูราวกับของชนชั้นสูง ตู้และโต๊ะถูกแกะสลักอย่างประณีต เตียงหลังใหญ่ปกคลุมด้วยม่านห้อยระย้าจากด้านบน

คนตัวบางไม่เข้าใจนัก เรียวคิ้วขมวดมุ่น ก่อนจะตระหนักว่ามีอะไรหนักๆพาดผ่านเอวของตนอยู่

“อ๊ะ.....” ในหัวพลันมืดบอก เมื่อเจ้าของสิ่งที่พาดเอวอยู่เป็นแขนของบุคคลที่คิดว่าทั้งชาติคงไม่มีทางได้อยู่อย่างนี้เป็นแน่ มือเรียวข้างหนึ่งค่อยๆจับแขนอีกฝ่ายยกขึ้น ส่วนอีกข้างปิดปั้นเสียงสะอื้นที่กำลังจะเล็ดลอดออกมาในไม่ช้า


....ทะ...ทำไม...ทำไมกัน...เหตุใดข้าจึงมาอยู่ที่นี่?.....

....ฟ้ากลั่นแกล้งให้ข้าทุกข์ระทมอีกแล้วหรือ....


เมื่อยกแขนแกร่งออกจากเอวตนได้ ทำนบน้ำตาที่กลั้นมาตลอดก็กลับพรั่งพรูลงมาไม่ขาดสาย เมื่อแลเห็นรอยขย้ำจากเขี้ยวเล็บของสัตว์ร้ายบนร่างกายของอีกฝ่าย.....ที่ตนเองสำควรได้รับมันแทน...

“....อย่าร้อง” เสียงนุ่มทุ้มกระซิบลอยมาตามลมทั้งที่แผ่นตายังคงปิดอยู่

เฮือก!

หลินหลางซื่อสะดุ้งสุดตัว ไม่นึกว่าคนที่หลับอยู่จะรู้สึกตัวเร็วถึงเพียงนี้ เมื่อตั้งสติได้ร่างเล็กพลันร้อนรน ตะเกียดตะกายลุกจากเตียงวิ่งไปทางประตูทันที แต่ทว่าวรกายแกร่งรวดเร็วยิ่งกว่า เพียงพริบตาเจ้าดอกระฆังขาวตัวน้อยก็ถูกกักอยู่ในอ้อมกอดแกร่งเสียแล้ว

“ปละ....ปล่อยข้าเถิด...อึก...” เสียงสั่นระรัวเอ่ยร้องขอ ดวงตาคลอด้วยหยาดน้ำใสอีกครา

“ไม่...”

“ดะ...ได้..ได้โปรดเถิด...ฮึก....ข้าไม่....” กายน้อยสั่นระรัวในอ้อมกอดพลางขืนออกสุดชีวิต เสียงใสสะอื้นฮักปานจะขาดใจตาย

“ไม่! ไม่มีวัน!! ได้ยินหรือไม่ ข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าไปอีก! ไม่มีวัน!!”

“ฮึก...ฮือ....” หลินหลางซื่อพลันทรุดกายลง เมื่อแลเห็นแววตาตัดพ้อ โหยหา และแสนจะรักใคร่ตนจากอีกฝ่าย วรกายแกร่งอุ้มร่างบางกลับไปวางไว้ที่เตียงอย่างแผ่วเบาและโอบกอดไว้ด้วยความหวงแหน


....ข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าไปอีกเด็ดขาด....


“...ฮึก....อึก..”

“...อย่าจากข้าไปอีก หากต้องการให้ข้าสุข จงอยู่เคียงข้างข้า...” จักรพรรดิคาโลเอ่ยเป็นคราแรกหลังจากที่ตระกองกอดร่างนิ่มมาสักพัก

“...ไม่..อึก....ข้าไม่คู่ควร...ไม่เลย....” ดวงตาโศกหลุบลงต่ำเมื่อตาเหลือบไปเห็นรอยแผลที่กระจายอยู่ทั่วกายสูง มือน้อยถูกรั้งมาวางไว้บนรอยแผลยาวพาดตั้งแต่ไหล่ขวาจนถึงบั้นเอวซ้าย ถึงแม้เวลาจะล่วงเลยมาหลายปีแต่ทว่าแผลกลับดูสดใหม่อย่างไม่น่าเชื่อ ดวงตาใสเงยขึ้นมองพระพักต์อย่างไม่เข้าใจ

“เจ้าคู่ควรกับข้าทุกอย่าง....แผลนี่...คือเกียรติยศ...” มือเรียวถูกจับให้ลูบไปตามรอยแผลช้าๆ “...ว่าข้าได้ปกป้องคนรักด้วยตัวข้าเอง” ดวงตาฉายแววรักหวานซึ้งถูกส่งหา พลันน้ำตาที่แห้งเหือดกลับทะลักรินไม่ขาดสาย กายบางโผเข้าอ้อมกอดที่โหยหามาแสนนาน


.....เขาไม่เคยโกรธข้าเลย...ไม่เคยเลย....ไม่เคยเลยสักนิด....

....แล้วข้าทำอันใดอยู่นี่!?...กลับหนีหายไปโดยไร้คำกล่าว...ข้าช่างโง่เง่าเสียจริง...


“...ข้าขอโทษ....ข้าขอโทษ....ขอโทษที่ทิ้งเจ้าไป....ขอโทษที่หนีหาย....ขอโทษที่ไม่อยู่เคียงข้างเจ้า....ข้า....” คำขอโทษไหลออกจากปากบางไม่ขาด ร่างแกร่งเพียงโอบกอดไว้ ไร้ซึ่งคำพูดใดๆหลุดออกจากโอษฐ์

“....ขอแค่เจ้าสัญญา” หัตถ์หยาบเอื้อมทัดปอยผมนิ่มช้าๆ โอษฐ์หนาประทับลงหน้าผากเนียนด้วยความรักใคร่ “อย่าหนีหายไปจากข้าอีก...คราวนี้ข้าคงเจียนตาย หากเจ้าไป...”

เสียงใสรีบละลักละล้ำตอบ เมื่อเห็นแววเจ็บเจียนตายของร่างสูง

“สัญญา! สัญญา....ข้าสัญญา ข้าจะไม่ไหนอีกแล้ว...ข้าสัญญา..ข้าจะอยู่กับเจ้า...จะอยู่เคียงข้างเจ้า..” นิ้วเรียวบางลูบไล้พระพักต์ช้าๆด้วยความคะนึงหาสุดใจ


....ข้าจะไม่ไปไหนอีกแล้ว...


เนตรคมจ้องมองดวงหน้าหวานด้วยความคะนึงหา หลายปีที่พ้นผ่านทรงอยู่กับเงาของคนตัวบางตลอดเวลา เฝ้ารอเฝ้าค้นหาไปทุกหนแห่ง ทว่ากลับไร้ข่าวคราว จนตอนนี้เจ้าดอกระฆังขาวผู้งดงามกลับมาอยู่ตรงหน้าพระองค์แล้ว ดุจดวงใจที่หนีหายกลับเข้าร่าง หล่อเลี้ยงร่างกายให้มีชีวิตอีกครา

“ข้ารักเจ้า หลินหลางซื่อ ....เด็กดีของข้า” ดวงตาคู่สวยปิดลง ปากบางเผยอรับจุมพิตหวาน ดวงใจพลันเกี่ยวกันแน่น โอบกอดกันด้วยใจเป็นสุขกว่าที่ทุกข์มาหลายปี


.....ข้ารักเจ้า....

.

.

.

หนีรักจบแล้ว เดี๋ยวต่อเคียงรักให้ครับ

เกร็ดความรู้
 **หลินหลางซื่อ = 铃兰属 = lily of the valley = ดอกระฆังขาว
บลูเบล = ระฆังแห่งความเหงา = ความถ่อมตน ตราบจนสิ้นรัก

[สายลมที่หวังดี]

อ่าจบไวจัง  รอตอนใหม่นะคะ


ปล.ลืมบอกเลย รบกวนลงกฏให้ครบด้วยจ้า 18 ข้อในลิ้งเลย

[sabastane]

INTRO#

#เคียงรัก#

.

.

.

ท่ามกลางหมู่ดาวแห่งห้วงราตรีอันแสนงดงาม เมฆาเคลื่อนคล้อยหลบลี้หนีหาย กระเรียนขาวพลอดรักกันท่ามกลางแสงดาวไสว เหล่าทหารองครักษ์เดินตรวจตราแน่นหนา อีกทั้งพยัคฆาดุร้ายสามตัวออกหากินบริเวณป่ารอบราชวัง ทำให้ไม่ว่าโจรหรือกบฏหน้าไหนต่างพากันหวั่นเกรง

“อะ...คาโล....อา....ข้า..ไม่....ไม่ไหว...แฮ่ก...อ๊า....” สองร่างกอดก่ายไปมาบนเตียงใหญ่ วรกายหนากระแทกกระทั้นเข้าหาช่องทางสีหวานอย่างไม่ปราณี คนตัวบางได้เพียงบิดกายเร่าไปมา ครวญครางอย่างไม่เป็นภาษา

“...อา...ฮึ่ม......” จวบจนถึงจุดสุดยอด คาโลซบลงบนแผ่นอกบางที่บัดนี้แต่งแต้มเต็มไปด้วยรอยบดจูบที่ถูกทำขึ้นอย่างตะกรุมตะกราม ยอดอกบวมแดงราวกุหลาบแรกแย้มต้องน้ำค้าง ลมหายใจหอบถี่จากความเหนื่อยที่สะสมมาค่อยคืน ดวงตาฉ่ำน้ำด้วยแรงสวาทของคนรัก กายนุ่มนิ่มขยับเล็กน้อย เพราะจากน้ำหนักที่กดทับลงมานั้นไม่เบาเลยทีเดียว แต่เพียงแค่ออกแรงเพียงน้อยนิดวรกายแกร่งที่สงบลงไปแล้วพลันลุกขึ้นทันที


..........................................

มาแบบน้ำจิ้มๆฮะ ช่วงนี้ใกล้สอบแล้ว

กว่าจะมาต่อคงอีกยาว ขออภัยล่วงหน้าเลยฮะ

(ถ้าไม่ติดว่ามันคัดห้องใหม่ละก็ผมคงว่างกว่านี้.....  )

[สายลมที่หวังดี]

เห็นว่าชื่อคาโล พระเอก นายเอกคนเดิมแต่เป็นตอนใหม่หรือเปล่าคะ


ติดตามตอนต่อไปนะคะ 

[fay 13]

 

[Ice_Iris]

เหมือนจะสั้นจัง(มันแอบหื่น)

รอต่อดีกว่า

[sabastane]

“อะ คาโล...ข้าไม่ไหวแล้ว....” เสียงหวานร้องปราม เงยหน้าขึ้นมองสวามีด้วยใบหน้าอ้อนวอนฉ่ำน้ำตาวาว หารู้ไม่ว่า ยิ่งเป็นการจุดเพลิงสิเน่หาให้มอดไหม้ขึ้นไปอีก

“อีกรอบ....” เสียงนุ่มทุ้มกระซิบชิดใบหู ไรขนอ่อนบนร่างนุ่มนิ่มลุกซู่ แก่นกายตั้งชันปริ่มหยาดน้ำใส วรกายแกร่งเริ่มขยับเขยื้อนสร้างเสียงคราญหวานได้เป็นอย่างดี

“..อ๊ะ ฮ๊ะ....อ๊า! อ๊า!....คะ...คาโล...อ๊ะ..อื้อ..อ๊า......” เมื่อรู้ว่าประท้วงก็ไร้ประโยชน์ แขนบางเลยแปรเปลี่ยนเป็นเกาะเกี่ยวคอหนาไว้แน่นราวกับหาที่ยึดเหนี่ยว

ชิวหาร้อนไล้เลียไปตามซอกคอหอมกรุ่น ราวกับมัวเมาในรสสุราชั้นเลิศ หัตถ์ซ้ายทั้งสะกิด บีบดึงยอดอกสีสวยจนอกบางแอ่นสะท้าน หัตถ์ขวากระชับสะโพกสวยไว้แน่น กระแทกกระทั้นเข้าหาอย่างไม่ปราณี จนเสียงหวานครวญร้องขอไม่ขาดสาย

“...อืม....อา..สวย...หลางซื่อ....เจ้าสวยเหลือเกิน...” เสียงนุ่มทุ้มแตกพร่าด้วยแรงสิเน่หากระซิบชิดริมใบหู ยิ่งปลุกให้เพลิงสวาทลุกไหม้ยิ่งขึ้นไปอีก

สะโพกสอบหมุนวนคว้านไปมา ก่อนจะขยับออกเนิ่นช้า แล้วกระแทกเข้าหาอย่างรุนแรง ร่างสวยกระตุกเกร็งค้างไร้เสียงครวญ จนต้องแหงนเงยใบหน้าไขว่คว้าอากาศหายใจ

“ฮะ...อ่ะ..อ่ะ...อ๊า.......เฮือก! อ๊า! อ๊า! อ๊ะ!...อึ้ก...อิ๊...อ๊า.....” หน้านวลหวานประดับประดาด้วยหยาดเหงื่อแพรวพราวขึ้นสีเปล่งปลั่ง แก้วตาสีสวยคลอไปด้วยหยาดแก้วสีวาว อกบางแอ่นสะท้านเข้าหาริมฝีปากหยาบที่กำลังดูดดึง มือบางฉุดดึงผ้าห่มผืนข้างตัวอย่างไม่ปราณี ความเสียวกระสันแล่นแปลบปลาบไปทั่วทั้งตัว จนสมองขาวโพลน

“...อ๊ะ...ฮะ...อ่ะ..อา อา....อ่ะ..คา..โล....อา...” โอษฐ์หนาผละออกจากยอดอกบวมแดงชื้นแฉะ สะโพกเปลี่ยนเป็นขยับเชื่องช้าเชิงหยอกเย้า หัตถ์ร้อนลูบไล้ไปทั่วตัวบาง จนอีกฝ่ายต้องบิดเร้าด้วยความกระสันอยาก


.....อยาก...อยากได้.....


“อยากได้หรือ....ตอบข้าสิ เด็กดี..” เสียงแหบพร่ากระซิบด้วยแรงอารมณ์ ยิ่งทำให้ร่างบางบิดครวญ ร้องขอร่างสูงด้วยเสียงเร้าอารมณ์

“อา...อยาก...คาโล ข้าอยาก....อ๊ะ...ได้โปรด...โปรด...ขยับ...อา...”

“...แรงๆหรือ” สะโพกสอบขยับตามที่เสียงหวานร้องขอ แต่ทว่าเนิ่นช้ากว่าเดิมนัก จนเอวบางต้องขยับเข้าหาเสียเอง

 “....อา..แรง....แรงๆ..คาโล.....ได้โปรด...ข้าต้องการเจ้า....อ๊ะ...อา...” สิ้นเสียงหวานใส สะโพกสอบที่ขยับเนิ่นช้าแปรเปลี่ยนเป็นรัวเร็วเข้าหาช่องทางสีสวย ความเสียวกระสันที่จู่โจมอย่างมิทันตั้งตัวทำให้เอวบางแอ่นผวา ร่อนเข้าหาแก่นกายใหญ่อย่างไม่รู้ตัว

“เฮือก! อ๊ะ!...อ๊า! อ๊า! อ๊า!...อิ๊..อ๊ะ...อ๊า! อ๊า! อ๊ะ! อึ๊ก...อ๊า....” เสียงหวานครวญครางอย่างไม่เป็นภาษา มือสวยจิกทึ้งหมอนนิ่มอย่างไม่ปราณี  แผ่นหลังบางแอ่นสะท้าน เอวคอดสวยเด้งเข้าหากายใหญ่อย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว

ใบหน้าหวานเชิดขึ้นเปิดลำคอสวยระหง จนคนด้านบนต้องโน้มตัวลงมาขบเม้ม สร้างรอยรักแสดงความเป็นเจ้าของ หัตถ์หนากระชับสะโพกนิ่มกระชากเข้าหาแก่นกายแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกคราที่กระแทกกระทั้นเข้าหาก็กระทบจุดกระสันภายใน จนร่างบางกระตุกเกร็งหลายครั้งหลายคราด้วยความเสียวกระสันอยาก

“ฮ๊ะ! อ๊ะ! เฮือก!...อ๊า! อ๊า!...อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊า! ฮ๊า...อ๊า...เฮือก...อ๊า.....” เสียงใสลากยาวแผ่วเบาในช่วงท้าย สะโพกบางกระตุกเกร็งหลายครั้งหลายครา หยาดน้ำสีนมพ่นออกจากแก่นกายจนถึงยอดอกสีหวาน

สายตาเร่าร้อนจดจ้องอย่างไม่กระพริบตา ยิ่งแลเห็นคนตัวบางแสนรักเย้ายวนมากเท่าไหร่ สะโพกสอบยิ่งกระแทกเข้าหาช่องทางสวยมากขึ้นเท่านั้น

“..อืม...หลางซื่อ...ข้ารักเจ้า....หลางซื่อของข้า....” เสียงแหบพร่ากระซิบพร่ำรัก แก่นกายกระแทกเข้าหาร่างบางจนปลดปล่อยออกมาล้นช่องทางสีสวย คนตัวบางกระตุกเกร็งรับน้ำสีขุ่นจากอีกฝ่าย พร้อมบอกรักกลับด้วยเสียงเบาไม่แพ้กัน

“.....ข้าก็รักเจ้า....คาโล.....” ก่อนจะหลับตาพริ้มลงในอ้อมกอดอุ่นที่ตระกองกอดร่างบางไปจนถึงรุ่งเช้า...

.

.

.

.........................................

ท้อแท้กะการสอบ...

ลาออกไปทำนาดีมะเนี่ยยยย -3-

(ล้อเล่ง)




[attachment deleted by admin]

[สายลมที่หวังดี]

มาแบบสั้นจุงเบย

[sabastane]

.

.

.


อาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้า วิหคหลากพันธุ์ออกหาอาหาร เหล่าบุปผาแสนสวยผลิดอกรับน้ำค้างยามรุ่งอรุณ ร่างบอบบางอาบไล้ด้วยแสงตะวันจาง อิงซบอกแกร่งขององค์จักรพรรดิผู้เป็นสวามี

“คาโล...ตกลงทำไมเจ้าถึงเรียกข้าว่าหลินหลางซื่อหรือ?” ใบหน้าหวานแหงนมองสวามีด้วยความสงสัย

องค์จักรพรรดิมองหน้าหวานด้วยความรักใคร่ ก่อนก้มลงจุมพิตแก้มนวล “หลินหลางซื่อแปลว่าดอกระฆังขาว มันเป็นดอกไม้ประจำราชวงศ์เดรโกลัส....และเป็นดอกไม้ประจำตัวข้า”

“งั้นหรือ...” เสียงใสตอบอ้อมแอ้ม สายพระเนตรที่ทอดมองมาหวานเชื่อมจริงจังเสียจนร่างบางเอียงอาย แก้มนวลขึ้นสีแดงจัด แลดูน่ารักใคร่


......รักเหลือเกิน....


“องค์จักรพรรดิพ่ะย่ะคะ....” หนึ่งในราชองครักษ์คนสนิทเอ่ยหาจากด้านนอกห้องบรรทม

“มีเรื่องอันใด” เสียงทุ้มน่าฟังตอบกลับด้วยน้ำเสียงแฝงความสุขใจอย่างปิดไม่มิด

ราชองครักษ์ลอบยิ้มยินดีกับองค์จักรพรรดิ ก่อนทูลบอกสิ่งที่ตนได้รับแจ้งมา “ขณะทูตจากอาณาจักรซาร์สเดินทางมาถึงแล้วพ่ะย่ะคะ”

“เปิดตำหนักปักษิณให้คณะทูตเข้าพัก จัดคนไปปรนนิบัติอย่าให้ขาด”

“พ่ะย่ะคะ”

“ท่านวิเรมาด้วยรึเปล่า?”

“ได้ยินมาว่าติดกิจธุระสำคัญ จะเสด็จมาวันงานฉลองพระราชสมภพเลยพ่ะย่ะคะ”

“อืม ไปได้แล้ว”

“พ่ะย่ะคะ” เสียงฝีเท้าของราชองครักษ์ดังแผ่วออกไป วรกายหนาลุกขึ้นสวมใส่เสื้อคลุมอุ่น ตัวบางทำท่าจะลุกตาม แต่หัตถ์แกร่งกลับปรามไว้รั้งตัวบางลงนอนอย่างเดิม โอษฐ์หนาคลี่ยิ้มอุ่น

“เจ้าพักเถิด...มื้อกลางวันข้าจะกลับมากินกับเจ้า” เสียงใสตอบรับ เอนกายลงกับเตียงนุ่ม ก่อนจะผลอยหลับด้วยความเพลียจากคืนที่ผ่านมา

วรกายแกร่งสรงน้ำแร่อย่างดี ก่อนจะแต่งชุดทรงเต็มยศออกว่าราชการตามปกติ ครั้นตกเที่ยงก็กลับมาเสวยพระกระยาหารกับราชินีคู่บัลลังก์

สองพระองค์นั่งคลอเคลีย เสวยพระกระยาหารริมอุทยานหลวง เป็นที่น่ารักใคร่แก่บรรดาทหารนางในที่ผ่านไปมาเป็นอย่างมาก ด้วยรอยยิ้มนี้เป็นคราแรกที่ได้เห็นหลังจากเจ้าดอกระฆังขาวของพระองค์หนีหายไปหลายปีก่อน

เหล่าภมรบินหาน้ำหวานจากบุปผชาติหลากพันธุ์ ปักษาหลากเสียงแว่วเสียงร้องคล้ายขับกล่อม มัจฉาหลากสีว่ายวนใต้กอบัวสวย พระพายพัดผ่าน หอบเอากลีบดอกเหมยล่องลอยมาตามลม ราวกับจะยินดีที่คู่ได้เคียงกันอีกครา....

.

.

.

...หลายราตรีพ้นผ่าน วันคล้ายวันพระราชสมภพจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ทั้งราชอาณาจักรประดับไปด้วยไฟโคมหลากสี ร้านรวงต่างครึกครื้นยิ่งกว่าทุกวัน ลานกลางราชอาณาจักรถูกจัดเป็นเวทียกสูงสำหรับองค์จักรพรรดิและคณะทูต เพื่อชมความงามของการแสดงต่างๆที่ถูกจัดถวายองค์จักรพรรดิโดยเฉพาะ

 ประชาชนทั่วทุกสารทิศทั้งเหนือ ใต้ ออก ตก ต่างพากันเดินทางมายลโฉมจักรพรรดิผู้ปรีชา  นักโทษที่ไม่ได้ทำความผิดร้ายแรงนักต่างถูกประทานอภัยโทษ เหล่าขุนนางต่างพากันหยิบจับตัวลูกสาวขึ้นประทินโฉมอวดสายตา เผื่อว่าองค์จักรพรรดิจะสะดุดตา ประทานตำแหน่งในวังหลังแก่ลูกสาวตนบ้างหรือจะมีคณะทูตอาณาจักรใดอาณาจักรหนึ่งตบแต่งออกไปเป็นแม้เพียงอนุก็มีกินมีใช้ไปตลอดชาติ

“องค์จักรพรรดิและราชินีเสด็จ....” ขันทีรับใช้คนสนิทป่าวประกาศก้อง องค์จักรพรรดิทรงชุดที่ราชินีทอขึ้นกับมือ อาภรณ์สีขาวบ่งบอกความโอบอ้อมอารีแก่ประชาชน ประดับด้วยดิ้นและเครื่องขัตติยะสีทองอันเป็นแสดงถึงผู้ปกครองแผ่นดิน ทรงเคียงคู่มากับราชินีในชุดมรกตสีอ่อนดังวาโยธาตุรายล้อมปกป้องสวามีอยู่ไม่ห่าง เกศาสีดำประด้วยรัดเกล้าสีขาวและปิ่นมุกกลมเกลี้ยงจากเจ็ดคาบสมุทร


....งดงาม....ราวกับมังกรเคียงคู่หงส์....


สองพระองค์เดินเคียงคู่มายังเวทียกสูง คราที่บาทย่ำไปทางใดเหล่าผู้คนกลับก้มหัวแสดงความเคารพในพระปรีชาสามารถและความอารีที่ทรงมีแก่พวกตน อีกทั้งยังได้ราชินีคู่บัลลังก์ที่เพียบพร้อมไปทุกด้าน

เมื่อก้าวขึ้นยังเวที คณะทูตจากหลายอาณาจักรต่างลุกขึ้นยืนแสดงความเคารพตามแบบฉบับของตนทันที องค์จักรพรรดิทรงผินพระพักตร์เล็กน้อยอันเป็นมารยาทตามกฎมลเฑียรบาล

ครั้นก้าวจนถึงพระที่นั่งส่วนพระองค์ ชายใบหน้าคมสันสวมอาภรณ์สีขาวคลุมทับด้วยเสื้อคลุมสีแดงก็ก้าวเข้ามาต้อนรับด้วยท่าทีเป็นมิตร แต่ทว่าสายตากลับแลดูเจ้าเล่ห์ปลิ้นปล้อนทั้งยังหยาบโลนเมื่อเห็นราชินีคู่บัลลังก์

“ถวายบังคมฝ่าบาท....” ชายผู้นั้นทำความเคารพแบบอาณาจักรตน ก่อนเบือนหน้าไปทางองค์ราชินี “....องค์ราชินี” มือหยาบถูกผายออกด้านหน้าเป็นเชิงให้วางมือ สายตาที่มองมานั้นโลมเลีย หวังจะได้แตะต้องมือเรียวสวยของผู้หญิงในองค์จักรพรรดิบ้าง

แต่ทว่าใบหน้าถือดีต้องแปรเปลี่ยนเป็นโกรธเคือง เมืององค์ราชินียังคงเมินเฉย มือเรียวบางยังคงคล้องแขนสวามีไม่เปลี่ยน


....กล้าดีอย่างไร!.....


“หึหึ...ขอโทษด้วยท่านวิเร ราชินีแห่งอาณาจักรนี้ถือเป็นผู้หญิงของข้า ชายใดก็แตะต้องมิได้” เสียงนุ้มทุ้มชวนฟังออกจากโอษฐ์หนา พระหัตถ์ผายออกเป็นเชิงชวนให้นั่ง

“ต้องขอขอบคุณเหล่าคณะทูตจากต่างแดนที่ให้เกียรติมาร่วมงานนี้” สุรเสียงทุ้มกังวานเอ่ยออกให้ได้ยินกันทั่ว

“หามิได้ๆ องค์จักพรรดิคาโลมีพระปรีชาสามารถ อาณาจักรน้อยใหญ่ล้วนน้อมนอบ ยังต้องขอคำปรึกษาจากพระองค์บ่อยๆ เป็นทางฝั่งเราเสียอีกที่รู้สึกเป็นเกียรติ” หนึ่งในคณะทูตานุทูตเอ่ยขึ้น ผู้อื่นก็พลอยเห็นดีตามไปด้วย

โอษฐ์หนาทรงแย้มขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงพึงพอใจ “เช่นนั้นชมการแสดงกันเถิด....การแสดงทุกชุดราชินีของเราตามฝึกไม่ห่าง หวังว่าทุกท่านจะชมชอบ”

สิ้นเสียง ดนตรีไพเราะพลันบรรเลงขึ้น การแสดงหลากชุดต่างเผยโฉม กลองรัวขึ้นสามชุด เป็นการเปิดงานคล้ายพระราชสมภพอย่างเป็นทางการ เสียงหัวเราะพูดคุยดีใจแซ่ซ้องไปทั่ว ทั้งราชอาณาจักรคล้ายไม่มีวันหลับใหลไปอีกนาน

“...คาโล ข้าง่วงจัง” มือบางกระตุกอาภรณ์สีขาวเล็กน้อย เสียงใสกังวานดังออกเบาๆ แฝงความง่วงและเพลียจากค่ำคืนเร่าร้อนที่เกิดแทบจะทุกคืน

โอษฐ์หนาคลี่ยิ้มเอ็นดู เอื้อมพระหัตถ์ลูบเกศาสวยเบาๆด้วยความรักใคร่ จนร่างบอบบางผล็อยหลับซบไหล่แกร่งไปในที่สุด

เหล่าคณะทูตที่แวะเวียนมาพูดคุยอยู่เนื่องๆ เมื่อมองเห็นราชินีหลับตาพริ้มซบพระอังสา ดังวาโยกำลังหลับใหล ต่างเห็นพ้องตรงกันด้วยความชื่นชม พากันขนานนามราชินีแห่งองค์จักรพรรดิลับหลังว่า ‘พระพายแห่งราชวงศ์ระฆังขาว’

ทว่าแววตาคู่หนึ่งกลับผิดแปลก ความโลภเกาะกุม นึกฝันว่าทำไมไม่เป็นตน ที่ได้ครองคู่ราชินีที่แสนงดงามผู้นี้ ความทะเยอทะยานแผ่ออก อยากได้บุคคลที่เคียงคู่องค์จักรพรรดิจับจิต

....วิเร แห่ง ซาร์ส...


.

.

.

วันต่อมา งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นเป็นการภายใน ห้องราชพิธีการตกแต่งเป็นงานเลี้ยงขนาดใหญ่ องค์จักรพรรดิประทับนั่งบนบัลลังก์คู่บารมี เหล่าคณะทูตต่างอาณาจักรพากันถวายเครื่องบรรณาการอย่างต่อเนื่อง แต่ล่ะสิ่งล้ำการเกินพรรณนา

องค์ราชินีผู้เลอโฉมกลับประทับริมสระบัวหลวง ปักผ้าด้วยความสำราญ สายลมล่องลอยแผ่วเบา กลิ่นหอมของบุปผาเจือแผ่ว นางกำนัลยืนก้มหัวอยู่ไม่ห่างนักคอยเฝ้ารับใช้

ดวงตาวาวโรจน์จ้องมองอย่างนึกกระหยิ่มย่องผยองเกล้า นึกใฝ่สูงถึงองค์ราชินีผู้เลอโฉม

“เจ้าออกไปก่อน ข้ามีเรื่องจะทูลแก่องค์ราชินี” น้ำเสียงเจ้าเล่ห์น่ารังเกียจของวิเรดังขึ้น นางกำนัลที่คอยรับใช้กระส่ายไปมา ไม่รู้จะอยู่หรือไปดี

องค์ราชินีเพียงปรายตาไปมอง ผินพระพักตร์ให้นางกำนัลออกไป แล้วหันกลับมาปักผ้าต่อ

“จะไม่หันมาคุยกับข้าหน่อยรึ” เสียงถือดีหยาบโลนเอ่ยอย่างผยอง นึกโกรธแค้นที่แม้ตนอยู่หน้ากลับไม่แม้จะหันมอง


.....หึ! ประเดี๋ยวเจ้าจะต้องมานอนครางอยู่ใต้ร่างข้า!! องค์ราชินีแสนสวย!....


“ท่านต้องการสิ่งใด...” เสียงใสกังวานน่าฟัง ทำให้วิเร่อึ้งในน้ำเสียงไพเราะจับใจ ยิ่งคิดโลภอยากได้บุคคลนี้ยิ่งขึ้นไปอีก

“หึ...ถ้าข้าบอกว่าอยากได้เจ้าเป็นเมียเล่า!” มือหยาบโลนพยายามเอือมแตะเกศาหอมจรุงใจ แต่ทว่าร่างบางกลับเอนหลบ

“เช่นนั้นท่านคงต้องบอกกล่าวองค์เอง” ดวงตาหวานซึ้งจ้องตอบโต้อย่างมิเกรงกลัว ยิ่งทำให้วิเรต้องการมากขึ้นเป็นเท่าตัว สายตาที่โลมเลียทั่วทั้งตัวทำร่างบางนึกขยะแขยง


....น่ารังเกียจ....ขยะแขยง.....


....แซ่ก แซ่ก...โฮกกก!!...

เสือขาวตัวใหญ่กระโจนดักหน้า เขี้ยววาวเตรียมงับลงบนมือหยาบช้า แต่ทว่าชักกลับได้ทัน เสือขาวกระโจนเข้าหา พยายามพุ่งตะครุบเหยื่อด้วยทีท่าดุดัน จนวิเรล้มลุกคลุกคลานหนีหายแทบไม่ทัน

เสือขาวหันมาหาองค์ราชินี แล้วเดินมานอนหมอบข้างด้วยท่าทีเชื่องเป็นมิตร มือเรียวสวยละลงลูบหัวแผ่วเบา ดวงตาสัตว์สีขาวพลันหลับตาพริ้มอิ่มใจ

...พลบค่ำใกล้เข้า ผืนนภาสีทมิฬเข้าไล่ล้อมกรอบแสงอาทิตย์สีส้มสว่าง ปักษีนาพันธุ์บินกลับรัง ดอกราตรีบานหอมฟุ้ง แสงจันทร์สว่างเริ่มย่ำกลายเข้าหา อ้อมกอดอุ่นสวมกอดร่างบางอย่างชื่นใจ

“มันทำอะไรเจ้าบ้าง หลางซื่อ” โอษฐ์หนาปะพรมลงบนเส้นผมสีนิลคล้ายปลอบประโลม ร่างบางหันกายเข้าหา กอดสวามีเต็มรัก

“ไม่ทันได้ทำอันใดหรอก ไลท์มาช่วยข้าได้ทันพอดี” ใบหน้าคมดูพึงพอใจ หัตถ์หนาเอื้อมไปยีหัวเจ้าเสือขาวเป็นว่ามันทำดีมาก เจ้าสัตว์สีขาวเองก็หลับตาพริ้มรับการยีหัวจากนาย

ร่างแกร่งตระกองกอดเจ้าดอกระฆังขาวแนบพระอุระ โอษฐ์หนาคลอเคลียข้างแก้มหอมใส ก่อนช้อนตัวร่างบางขึ้นก้าวไปยังห้องบรรทมที่อยู่อีกด้าน

ครั้นถึงเตียงใหญ่ โอษฐ์หนาตามกระชั้นชิดริมฝีปากบางสวยไม่ห่าง เสียงหยาบโลนดังก้องภายในห้องบรรทม

หัตถ์แกร่งปลดอาภรณ์จากร่างบางอย่างรวดเร็ว ลูบไล้ตามเนื้อตัวบางไม่ขาด เสียงครางหวานดังสะท้อนไปมาแทบจะตลอดเวลาที่รัตติกาลมาเยือน....

“อ๊ะ...อ๊ะ...คาโล...อ๊า...ฮ๊าาา...พอ...”

“อีกรอบนะ เด็กดี...”

“เฮือก!...อึก...อ๊ะ..คาโล...คาโล...อ๊า....”

“อีกรอบ...”

“อ๊า!...อ่ะ อ๊ะ อ๊ะ!...อ๊า...อ๊า....”

“อีก....”

“...อ๊า...”

.

.

.

วันคืนหมุนผ่าน ฤดูกาลผันแปร...ฤดูหนาวเยือนทั่วทั้งอาณาจักร เหล่าสัตว์น้อยใหญ่ต่างจำศีล พฤกษาต้องเกล็ดหิมะ ไม่ว่ามองไปทางไหนสีขาวก็เกาะกุมเข้าสู่สายตา

ร่างสองร่างตระกองกอดกันไม่ห่าง เกศาสีนิลตัดกับทัศนีย์สีขาวสว่างให้ดูเด่นขึ้นมาทันที ท้องที่แบนราบบัดนี้กลับนูนขึ้นน้อยๆ บ่งบอกถึงชีวิตใหม่ที่กำลังจะเริ่มขึ้นในไม่ช้า

“...คาโล หากลูกเป็นบุรุษเจ้าจะให้เขาชื่ออะไรหรือ?” หัตถ์แกร่งวางลงบนมือบางที่เกาะกุมท้องอยู่

“เขาจะเกิดในฤดูฝน....ให้ชื่อวิลเดรดีมั้ย? แปลว่าเมืองแห่งน้ำ”

“อื้อ! แล้วหากเป็นสตรีเล่า?”

“...อควาเป็นไง”

“อืม....” หัวทุยเอียงน้อยๆ แลดูน่ารักใคร่เสียจนวรกายแกร่งต้องโน้มลงจุมพิตริมฝีปากบาง

“หรือไม่....ก็มีหลายๆคนเสียเลย ทั้งชายหญิง เจ้าจะได้ตั้งชื่อลูกได้หลายชื่อ”

“เอ๊ะ!?” หน้าเรียวแหงนขึ้นหาอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจนัก แต่ก็ต้องรีบก้มหน้าลงตามเดิมทันทีที่เห็นสายตาจากร่างแกร่งที่มองมา


....สายตาที่หวานเชื่อมเสียจนน้ำตาลสู้ไม่ได้...


ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงจัด น่ารักใคร่เสียจนโอษฐ์หนาตามเคลียแก้มนวลไม่ห่าง มือแกร่งกอบกุมมือเรียวไม่ห่าง แสดงออกอย่างตรงไปตรงมาว่ารักเสียจนไม่อาจห่างหาย


....รักเสียจนรักใครไม่ได้อีก....


...หลายเดือนผ่านไป ถึงคราฤดูฝนมาเยือน ท้องนาอุดมสมบูรณ์ ผืนดินชุ่มฉ่ำไปทุกหย่อมหญ้า เสียงชีวิตใหม่ที่กำเนิดขึ้นทำให้วังหลวงรู้สึกตื่นตัวตลอดเวลา

“...อ๊ะ...แอ้...” ทารกเพศชายร่างสมบูรณ์ร้องร่าอย่างอารมณ์ดีในอ้อมกอดของพี่เลี้ยง ผู้เป็นมารดานอนมองอยู่ไม่ห่าง ข้างๆกันเป็นสวามีที่คอยให้ไม่ขาด

“....คาโล” เสียงใสดูอ่อนแรง แต่แฝงด้วยความปิติยิ่งนัก

“หืม? จะเอาอะไรหรือ” หัตถ์หนาไล้ไปตามมกรอบหน้าเรียวสวยอย่างรักใคร่ ปากบางคลี่ยิ้มหวาน

“...ข้ามีความสุขจัง” โอษฐ์หนาคลี่ยิ้มกว้างกลับคืน โน้มกายลงจุมพิตหน้าผากนวล

“ข้าก็มีความสุขเช่นกัน...ยอดรักของข้า”

“แอ๊ะ...แอ๊ะ...” มือน้อยเอื้อมหามาทางผู้เป็นบิดา จนต้องเอื้อมพระหัตถ์ไปรับมาแนบอก ก่อนช้อนตัวบุตรชายให้นอนลงเคียงข้างมารดา

นางกำนัลยกกล่องเครื่องประดับขึ้นถวาย ภายในเป็นสร้อยรูปหยดน้ำ ด้านหลังสลักชื่อบุตรชายตัวน้อยไว้ พระหัตถ์หยิบสร้อยขึ้นสวมให้เจ้าตัวน้อย ความเย็นของสร้อยทำเอาเสียงใสหัวเราะคิกคัก เป็นที่น่าเอ็นดูของบุคคลภายให้ห้อง ไม่นานนักทั้งแม่และลูกก็หลับตาพริ้มด้วยความเหนื่อยอ่อนไปตามๆกัน

องค์จักรพรรดิเหยียดวรกายลุกขึ้นยืน เนตรคมทอดมายังราชินีและบุตรมีแต่แววอ่อนโยนรักใคร่ ทรงสั่งให้นางกำนัลรอรับใช้ด้านนอก พระหัตถ์หยิบผ้าอุ่นขึ้นห่ม แล้วเสด็จออกราชการอย่างที่เคยทำประจำ

.

.

.

ฤดูกาลหมุนเวียนอีกครั้ง หลายปีผ่านไป องค์ชายตัวน้อยเติบใหญ่ เปี่ยมด้วยคุณธรรมและปรีชาสามารถไม่แพ้ผู้เป็นบิดา อาณาจักรสงบสุข วังหลวงเจือด้วยความสุขอบอวล น้อยสาวตัวน้อยลืมตาดูโลกโดยมีบิดาและพี่ชายคอยดูแลไม่ห่าง องค์จักรพรรดิและราชินีครองรักอย่างสุขสม พี่ชายน้องสาวรักใคร่ ประชาชนปรองดองไร้เรื่องทุกข์ร้อน


.....อาณาจักรเจริญรุ่งเรื่องหลายร้อยปี....วังหลวงไร้วังหลัง...

...จักรพรรดิและราชินีครองรักกันตราบนานเท่านาน...

.

.

.

END


...............................

จบแล้วครับ

ขอบคุณทุกคอมเม้นมากครับ ^+++^

[Tsubamae]

คาโล ชอบชื่อนี้ๆๆๆๆ มาจิ้มก่อนอ่าน อิอิ

[oilzaza001]

ตอนแรกนึกว่าเรื่องนี้จะมีดราม่าแบบเป็นผู้ชายละเป็นราชินีได้ไงอย่างที่เห็นในนิยายเรื่องอื่นๆไรงี้ แต่ไม่นึกว่าจะเป็น mpeg (แนวผู้ชายท้องได้) แอบสงสัยแต่ภาษาสวยดีค่ะ ชอบ    เนื้อเรื่องก็น่ารักมุ้งมิ้งมากค่ะ โดยเฉพาะฉากปั้มลูกชอบมากเป็นพิเศษ อิอิอิ

ปล.ถ้าเป็นเรื่องสั้น+แนว mpeg เค้าแนะนำให้ใส่หัวว่าเป็นเรื่องสั้น (mpeg) ไว้ด้วยก็ดีนะคะ 

[moobarpalang]

อยากให้เป็นเรื่องยาวจังเลยค่ะ

[dahlia]

อ่านเพลินเลย จบแบบไม่รู้ตัว สนุกดี

[สายลมที่หวังดี]

เป็นเรื่องแรกที่เก๊าอ่านแนวผู้ชายท้องได้ง่ะ  ชอบภาษาของเรื่องนี้นะคะแบบอธิบายถึงความงาม ถึงอารมณ์อะไรต่างๆได้ไพเราะแต่เสียดายสั้นไปหน่อยค่ะ  แต่หวังว่าคงจะมีตอนอื่นๆต่อไปเนอะ






 

[mukmaoY]

หว๊านหวาน

[บูมเบส]

เป็นเรื่องที่น่ารักที่สุดเลย

[oaw_eang]

คราวหน้าลงให้ถูกห้องนะคะ. ห้องนี้ไว้ลงนิยายเรื่องยาว

[Gatjang_naka]

ผิดคาดแหะ เสือปกป้อง ตอนแรกคิดว่า คาโล จะมาทัน ฉากในตำนาน555

[PYonG]

น่ารักก
 

[arij-iris]

อ่านรวดเดียวจบ รู้อย่างเดียวพระเอกโค-ต-รหื่นเลยอ่ะ

[TheWanFah]

ดีมากค่ะ
ชอบมาก
มีตอนพิเศษไหมคะ

[twinmonkey0311]

 

[Petit.K]

สนุกดีค่า ชอบๆ แต่เรื่องเดินเร็วไปนิดแอบงงๆบางช่วง แต่ภาษาสวยมากเลยค่ะ

[aoihimeko]

 

[Keane]