Chapter 7
ดวงอาทิตย์สีส้มเคลื่อนลงต่ำจรดปลายฟ้า เงาของมันทอดยาวลงไปบนท้องทะเลสีน้ำเงินเข้ม สายลมยามเย็นพัดเอื่อย เสียงของใบไม้เสียดสีกันดังคละเคล้ากับเสียงของเกลียวคลื่นที่ม้วนวนสาดซัดขึ้นสู่ชายหาด
เด็กหนุ่มที่ก้าวเดินไปบนหาดทรายอย่างเชื่องช้าถอนหายใจหนักๆ เพราะระยะหลังนี่... เขาเอาแต่คิดถึงเจ้านายอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าจะทำอะไร อยากให้เวลากลางคืนมาถึงโดยเร็วที่สุด อยากพบ อยากเจออีกฝ่าย ทว่าวันนี้เจ้านายบอกว่าติดธุระทำให้ต้องมาช้า
“เฮ้อ... ทำอะไรฆ่าเวลาดีวะ” เร็นบ่นพึมพำด้วยความหงุดหงิด
เมื่อท้องฟ้ามืดลง ร่างสูงจึงเดินไปนั่งเล่นในศาลากลางสวน สักพักแม่บ้านก็นำโทรศัพท์มือถือและขนมกับเครื่องดื่มมาเสิร์ฟให้ “มีโทรศัพท์มาถึงคุณคิมุระ จากคุณเลขาค่ะ”
เร็นเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์มา “ขอบคุณครับ... สวัสดีครับคุณเลขา”
“พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปเยี่ยมคุณคิมุระนะครับ ไม่ทราบว่าต้องการให้ผมนำอะไรเข้าไปให้รึเปล่า”
“อ๋า ผมอยากได้หนังสือเรียนของผมมาอ่านทบทวน อยู่บนโต๊ะในห้องเช่าของผมน่ะครับ” เด็กหนุ่มระบุชื่อหนังสือไปสี่ห้าเล่ม อย่างน้อยมีหนังสือเรียนให้อ่าน ดีกว่าอยู่เฉยๆ ไปวันๆ
“ได้ครับ แล้วพรุ่งนี้สักบ่ายสี่โมงพบกันครับ”
เด็กหนุ่มกดวางสายแล้ววางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าแม่บ้านยืนยิ้มหวานให้กับเขาอยู่ เธอเลื่อนถาดใส่ขนมมาตรงหน้า “คุณคิมุระทานอะไรสักหน่อยสิคะ”
“ขอบคุณครับ คุณแม่บ้าน... นั่งเป็นเพื่อนผมสักแป๊บสิครับ”
เธอหัวเราะ แล้วนั่งลงตามคำเชิญของเด็กหนุ่ม “นั่งได้ค่ะ แต่ห้ามถามเรื่องของคุณท่านนะคะ”
“โธ่! คุณแม่บ้านนี่ รู้ทันผมไปซะหมดเลย! ว่าแต่ ตอนนี้กี่โมงละครับ”
แม่บ้านล้วงหยิบนาฬิกาเรือนเล็กจากในกระเป๋าเสื้อออกมาดู “สามทุ่มแล้วค่ะ”
“อา... ดึกขนาดนี้แล้ว” เร็นซบใบหน้าลงกับโต๊ะ
“เหงาเหรอคะคุณคิมุระ” แม่บ้านหัวเราะ แต่แล้วเธอก็พ่นลมหายใจออกหนักๆ “กลับดึกแบบนี้ คุณท่านคงจะเหนื่อยน่าดูเลย”
“นั่นสิครับ ตอนเช้าก็ออกไปตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสาง”
แม่บ้านอมยิ้ม “ดิฉันดีใจที่คุณคิมุระมาช่วยดูแลคุณท่านนะคะ... ท่านเป็นคนน่ารักมากจริงๆ เลยใช่มั้ยล่ะคะ”
“ครับ... ผมเห็นด้วยกับคุณแม่บ้านนะ” เร็นยิ้มกว้าง “แต่ผมอิจฉาคุณแม่บ้านชะมัดเลย... เพราะคุณแม่บ้านเคยเห็นหน้าเจ้านาย”
“ดิฉันเข้าใจคุณคิมุระนะคะ แต่ว่า...”
“ผมรู้ครับว่าห้ามถามถึง... เฮ้อ...” ร่างสูงพูดแทรก ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างแรง “...ว่าแต่... คุณแม่บ้านอยู่กับเจ้านายมานานแล้วรึยังครับ”
“อยู่มาตั้งแต่คุณท่านยังเด็กน่ะค่ะ น่าจะเป็นสิบปีได้แล้ว ตอนนั้นดิฉันยังสาวกว่าตอนนี้เยอะ” เธอเล่าต่อไปเรื่อย “ตอนที่ได้พบคุณท่านครั้งแรก ดิฉันเพิ่งจะเรียนจบจากโรงเรียนสอนทำอาหารเองค่ะ ส่วนคุณท่านน่ะ ท่านหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก ออกแววหล่อมาตั้งแต่เด็ก ดิฉันทำอาหารอะไรไปให้ท่านก็ทาน ไม่เคยเลือก ไม่เคยบ่น”
เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย... จากที่แม่บ้านพูด เธอน่าจะได้พบกับเจ้านายตอนที่โตขึ้นมาสักหน่อยแล้ว ว่าแต่ออกแววหล่อมาตั้งแต่เด็กเลยยังงั้นหรือ แปลว่าเจ้านายของเขานี่คงหน้าตาดีไม่ใช่เล่น แต่คนหน้าตาดีๆ ก็น่าจะมีคนเข้ามาหาให้เลือกคบมากมายไม่ใช่รึไง จะมาซื้อตัวเขาไปเพื่ออะไร? หรือว่าแม่บ้านนี่จะอยู่ในวัยที่ขอแค่เป็นผู้ชายหนุ่มๆ ก็หล่อไปหมดกัน เขาหรี่ตาลง “...ตอนนี้คุณแม่บ้านก็ยังสาวอยู่เลยนะครับ ดูๆ แล้วน่าจะสัก... สี่สิบได้มั้ยครับ”
“ตายจริง! คุณคิมุระ! มาชวนผู้หญิงคุยเรื่องอายุได้ยังไงกันคะ!” แม่บ้านเอื้อมมือไปตีไหล่หนาเบาๆ
ดวงตาคมกริบจับจ้องหญิงวัยกลางคน เขาเดาว่าแม่บ้านน่าจะอายุสักสี่สิบห้าปีได้ละมั้ง แล้วถ้าหากพบกับเจ้านายเมื่อสักสิบปีที่แล้วและเจ้านายยังเด็ก... ถ้างั้น... เจ้านายก็ยังอายุไม่มากเท่าไหร่เลยน่ะสิ อาจจะมากกว่าเขาไม่กี่ปีเท่านั้น
พวกเขานั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ก่อนแม่บ้านจะชักชวนให้เด็กหนุ่มเข้าบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ทว่าพอเด็กหนุ่มอาบน้ำเสร็จ เธอก็ไปรายงานกับเขาว่าเจ้านายจะกลับดึกมาก ให้เขานอนไปก่อนได้เลย
“ผมจะไปนอนที่ห้องไหนดีครับ”
“ห้องคุณท่านสิคะ ท่านมาถึงเจอคุณ จะได้หายเหนื่อย”
เร็นนั่งรอชายหนุ่มบนโซฟาจนกระทั่งผล็อยหลับไป เขาไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าบานประตูห้องเปิดออกเมื่อไหร่
ผู้เป็นนายก้าวเข้าไปยืนตรงหน้าของเด็กหนุ่ม จากนั้นจึงเอื้อมมือออกไปแตะแก้ม พอเห็นว่าอีกฝ่ายหลับไม่รู้เรื่อง เขาก็หัวเราะออกมาเบาๆ “เร็น”
“หือ...” เร็นลืมตาขึ้น “เจ้านาย!”
“รอนานมากเลยใช่มั้ย”
“นานครับ” เด็กหนุ่มลุกขึ้นสวมกอดเจ้านาย “ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะครับ”
ร่างผอมบางนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะยกมือขึ้นกอดตอบ “ขอบใจ”
“เจ้านายคงจะเหนื่อยมากแน่ๆ” เร็นจัดการถอดเนกไทกับเสื้อสูทออกให้เหมือนทุกวัน พอถอดเสร็จ เจ้านายก็เดินไปนั่งลงบนเตียง
มือขาวจับหมอนวางซ้อนกันแล้วคว่ำตัวลงทับหมอนเหล่านั้นไว้ “เร็น... นวดไหล่ให้หน่อยสิ”
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง “ได้เลยครับ” เขาก้าวตามขึ้นไปบนเตียง แล้วลงมือนวดให้ทันที
“อืม... อา...”
“ตรงนี้ใช่มั้ยครับ”
“อื้ม... ดี... อา...”
เสียงครางเบาหวิวนั่นทำให้เลือดในกายของเด็กหนุ่มร้อนระอุ แต่ก็อดทนกดเคล้นต่อไปอีกสักพักใหญ่ จนกระทั่งเจ้านายบอกให้พอ เขาจึงเคลื่อนมือไปโอบกอดอีกฝ่ายไว้หลวมๆ แล้วแนบแก้มลงบนแผ่นหลังบาง
“อ้อ... มีข่าวดีเรื่องคุณแม่ของคุณนะ หมอบอกว่าการผ่าตัดผ่านไปด้วยดี”
“โอ้ ดีจังครับ ขอบคุณมาก” เร็นกระซิบติดกับใบหูขาวแล้วขบลงไปอย่างแผ่วเบา จากนั้นจึงสอดปลายลิ้นเข้าไปไล้เลียภายในใบหู “เจ้านาย...”
“เร็น... วันนี้ขอนอนก่อนนะ ผมเหนื่อย”
ราวกับร่างกายดิ่งลงไปในหุบเหว เร็นขมวดคิ้ว “...แต่...”
“เอาไว้พรุ่งนี้นะ”
เสียงที่ตอบมาเบาหวิว ชายหนุ่มคงจะเหนื่อยมากจริงๆ ก็นั่นสินะ กว่าจะได้นอนแต่ละคืน แล้วยังต้องรีบออกไปแต่เช้าตรู่ มือหยาบจับเจ้านายพลิกตัวนอนราบลงไปบนเตียง เอื้อมไปหยิบหมอนมาหนุนศีรษะให้ เขาดึงผ้าห่มขึ้นมาแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ กัน
“เจ้านายครับ”
“......”
...เร็นคิดว่าเจ้านายคงจะหลับไปแล้วด้วยความเหนื่อยอ่อน “...ผมคิดถึงคุณทั้งวันเลยรู้มั้ย... พรุ่งนี้... อย่ามาช้านะครับ” หากไม่มีคำพูดใดๆ ตอบกลับมา เขาจึงโน้มใบหน้าเข้าไปจูบแก้มนิ่ม “...ราตรีสวัสดิ์นะครับ” แล้วนิ่งค้างไว้แบบนั้น ดวงตาคมกริบราวกับตาเหยี่ยวจับจ้องใบหน้าเรียวเล็กของเจ้านาย เขายกมือขึ้นใช้ปลายนิ้วลูบสัมผัสอย่างแผ่วเบาที่สุด จากหน้าผาก ผ่านนัยน์ตาที่ปิดสนิทลงมายังปลายจมูกโด่ง แล้วไปลูบไล้ริมฝีปาก
...อยากเห็นหน้า... อยากสบสายตากับเจ้านาย
มือหยาบขยับขึ้นไปลูบเส้นผมนุ่มนิ่มที่เป็นลอนน้อยๆ ในขณะที่พยายามจินตนาการภาพของเจ้านายไปด้วย แต่ก็เดาได้ยากมากเต็มที
เด็กหนุ่มโอบร่างผอมบางไว้หลวมๆ พลางซบใบหน้าลงบนหัวไหล่เล็ก เขาชอบกลิ่นหอมจากผิวกายของเจ้านาย ชอบที่จะรู้สึกว่ามีอีกฝ่ายอยู่ใกล้ชิด อยู่ภายในอ้อมกอด
“เจ้านาย...” เร็นเพ้อเสียงแผ่ว แล้วจึงหันมาบอกกับตัวเองให้ข่มตาหลับลงไปเสียที
วันใหม่ของเร็นเริ่มต้นขึ้นด้วยมื้อเช้า ตามด้วยการฝึกซ้อมเบสบอลกับว่ายน้ำเฉกเช่นทุกวัน ทว่าวันนี้แปลกไปอยู่สักหน่อยตรงที่เขาจะมีคนมาเยี่ยม การได้พบได้เห็นหน้าคนนอกบ้างก็คงจะดีไม่ใช่น้อย
เลขาหนุ่มมาถึงตรงตามเวลาที่นัดไว้พอดิบพอดี ซึ่งเร็นนั่งรอเขาอยู่ที่ห้องนั่งเล่นเรียบร้อยแล้ว เมื่อเขาเดินเข้าไปในห้อง เด็กหนุ่มจึงยืนขึ้นทักทาย
“สวัสดีครับคุณคิมุระ สบายดีนะครับ” เลขาหนุ่มยิ้มมุมปาก เขานั่งลงบนโซฟาอีกตัว พร้อมกับส่งกระเป๋าเป้ใส่หนังสือกับถุงขนมให้กับเร็น
“สวัสดีครับคุณเลขา ขอบคุณมากนะครับ” เร็นเอื้อมมือไปรับของมาจากมืออีกฝ่าย เขาเปิดกระเป๋าเป้ตรวจสอบหนังสือ ซึ่งดูเหมือนว่าเลขาหนุ่มจะขนมาจนเกือบครบทุกวิชา
“ผมเห็นว่าคุณคิมุระคงจะมีเวลาว่างเยอะ เลยหยิบมาเผื่อด้วยน่ะครับ”
เด็กหนุ่มพยักหน้า “อ่า... ครับ” เขาเปิดถุงขนมดู นึกแปลกใจเล็กน้อยที่ขนมในถุงนั้นเป็นของร้านที่เขาชอบพอดี แม้จะไม่เคยซื้อเอง แต่สมัยอยู่ไฮสคูลก็มีคนซื้อมาให้บ่อยๆ
“ถูกใจมั้ยครับ”
เร็นเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับคนถาม “...ครับ”
“แล้วก็... ที่มานี่ก็เพื่อจะเอาสิ่งนี้มาให้คุณคิมุระครับ” เลขาหนุ่มล้วงหยิบซองจดหมายออกมาจากเสื้อสูท แล้วส่งให้กับเร็น
มือหยาบแกะจดหมายออก เขายิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าภายในซองจดหมายนั้นเป็นรูปถ่ายของมารดาสองสามใบ สีหน้าของเธอสดใสขึ้น ยังคงแฝงไว้ด้วยความอ่อนเพลียเล็กน้อย แต่ก็มีแรงพอที่จะชูสองนิ้วได้ในรูปหนึ่ง “อา... ขอบคุณครับ! ขอบคุณมาก”
“...ไว้ขอบคุณเจ้านายเถอะครับ”
หัวใจของเด็กหนุ่มพองโต... เจ้านาย... ใส่ใจกับทุกคำพูดที่เคยพูดคุยกับเขาเลยจริงๆ ชายหนุ่มคงจะต้องเป็นเทวดาของเขาแน่ๆ แค่นึกถึงก็อยากจะกอดเจ้านายแน่นๆ จนแทบจะรอให้ถึงเวลากลางคืนไม่ไหวแล้ว
“คุณคิมุระ คืนนี้เจ้านายคงจะมาถึงที่นี่ช้านะครับ ท่านไปประชุมที่ต่างเมือง”
สีหน้าดีใจของเร็นสลดลงทันที “...งั้นเหรอครับ”
เลขาหนุ่มชำเลืองมองท่าทีของอีกฝ่าย เขากลอกตาไปมาอย่างครุ่นคิดแล้วกระแอมเบาๆ “อะแฮ่ม... เอ้อ... คุณคิมุระ... ยังไม่เคย... กับผู้ชายใช่มั้ยครับ”
ดวงตาสีเข้มเบิกโพลง “...หา!”
“รู้ใช่มั้ยครับว่าต้องทำยังไง เตรียมอะไรยังไงบ้าง”
“เอ่อ...” เร็นเสตาหลบ เขาพอจะรู้มาบ้างล่ะว่าการร่วมรักของผู้ชายกับผู้ชายจะใช้ช่องทางเบื้องหลัง แต่... คงจะเจ็บน่าดูเหมือนกันนะ
เลขาลุกขึ้น แล้วพูดรัวเร็วโดยไม่หันไปทางเด็กหนุ่ม “คุณต้องใช้เจลเยอะๆ แล้วก็ก่อนจะใส่เข้าไป ใช้นิ้วสอดเข้าไปก่อน ต้องใจเย็นๆ สอดนิ้วเข้าออกจนกว่าที่ตรงนั้นจะขยายขนาดพอ ไม่งั้นจะเจ็บมาก เข้าใจนะครับ... เอาล่ะ หมดหน้าที่ผมแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ”
“หา! จะไปแล้วเหรอครับ เดี๋ยวสิครับ!” เร็นชะงัก ถ้าจะถามว่าใครควรเป็นฝ่ายรุกหรือฝ่ายรับ แล้วที่บอกให้เตรียมนั่น คือให้เขาเตรียมตัวเองหรือให้เขาเตรียมให้เจ้านาย อีกฝ่ายจะหัวเราะเยาะเอามั้ย แต่พอเห็นเลขาก้าวฉับๆ ออกไปก็ตะโกนถามพร้อมลุกขึ้นพรวด “...แล้ว... ไอ้พวกเจลอะไรนั่น! ผมจะไปหามาจากไหน!”
“...ของพวกนั้น เจ้านายมีพร้อมแล้วครับ” เลขาหนุ่มค้อมศีรษะ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
เร็นชะงัก “มีพร้อม?” ...เขารู้สึกตกใจกับคำตอบเล็กน้อย... มีพร้อมงั้นเหรอ? ทำไมเจ้านายถึงมีของแบบนั้นกันล่ะ เจ้านาย... บอกว่าไม่เคยพาใครมาที่นี่ไม่ใช่เหรอ
...แต่ไม่เคยพาใครมาที่นี่ ก็ใช่ว่าเจ้านายจะไม่เคยผ่านเรื่องอย่างว่ามาก่อนนี่หว่า... หากเพียงแค่คิดว่าคนอื่นๆ เคยได้กกกอดเจ้านาย เคยได้สัมผัสผิวนุ่มหอมละมุนเช่นเดียวกันกับตัวเขา หัวใจก็เจ็บแปลบขึ้นมาทันที
“เจ็บ... งั้นเหรอ” มือหยาบยกขึ้นวางบนแผ่นอก เด็กหนุ่มตกใจกับตนเองยิ่งกว่าที่ตัวเขารู้สึกเจ็บปวด รู้สึกราวกับ... หวง เจ้านาย และไม่อยากให้อีกฝ่ายเคยเป็นหรือเป็นของใครๆ ทั้งสิ้น
เร็นทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาอีกครั้ง สมองมึนงงไปหมด เพราะความรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างในหัวใจที่ค่อยๆ ปะทุขึ้นมาทีละน้อย ราวกับว่าตัวเขากำลังจมดิ่งลงในห้วงน้ำที่เชี่ยวลึกและดูเหมือนว่ายากที่จะปีนกลับขึ้นไปยังจุดที่เคยยืนอยู่ได้ซะแล้ว
..
......
..
สามวันหลังจากการมาเยี่ยมของเลขาหนุ่มผ่านพ้นไปแล้ว โดยที่ความสัมพันธ์ของเร็นกับเจ้านายยังคงอยู่กับที่ เนื่องจากหลายคืนที่ผ่านมานั้น เจ้านายกลับมาหลังเที่ยงคืนทุกวัน พอมาถึงก็แทบจะคลานขึ้นเตียงแล้วหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว เด็กหนุ่มจึงทำได้แค่เพียงโอบกอดอีกฝ่ายขณะที่นอนหลับอยู่เท่านั้น เขานึกเห็นใจ... ถ้าสามารถมองเห็นใบหน้าของเจ้านายในตอนนั้นได้ คงจะเห็นว่าอิดโรยและซูบซีดมากขนาดไหน เจ้านายคงทำงานหนักมากจริงๆ
ทว่าวันนี้เจ้านายบอกว่าจะกลับมาเร็วขึ้น เด็กหนุ่มจึงรอการกลับมาของอีกฝ่ายอย่างใจจดใจจ่อ
เมื่อท้องฟ้ามืดลงและไฟฟ้าในบ้านดับสนิท เร็นพาตัวเองเข้าไปนั่งรออยู่บนโซฟาในห้องของเจ้านายเรียบร้อยแล้ว เขาเอนหลังพิงพนักโซฟาแล้วฮัมเพลงไปอย่างอารมณ์ดี ไม่นานก็ได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังตรงมาที่ห้องคละเคล้าไปกับเสียงพูดคุยเป็นภาษาต่างชาติ เด็กหนุ่มขมวดคิ้วอย่างสงสัย แต่ก็รีบลุกขึ้นยืนรอต้อนรับอีกฝ่าย
“แค่นี้ก่อนนะครับ” บานประตูห้องเปิดออกพร้อมกับคำพูดบอกลาคนที่อยู่ปลายสาย ชายหนุ่มเก็บโทรศัพท์มือถือลงในกระเป๋าเสื้อสูท พอเงยหน้าขึ้น เขาก็ถูกดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงซะแล้ว “เร็น” ผู้เป็นนายหัวเราะเบาๆ
“ผมคิดถึงเจ้านาย” เร็นซบใบหน้าลงบนไหล่เล็ก
มือขาวยกขึ้นลูบหลังเด็กหนุ่ม “ปากหวานจริง”
“ผมพูดจริงๆ นะครับ... เจ้านายมาซะดึกหลายคืน ไม่มีเวลาให้ผมเลย”
“ช่วงนี้งานเยอะน่ะ... เร็น... ปล่อยได้แล้วล่ะ”
เด็กหนุ่มคลายอ้อมแขนออกอย่างอิดออด แล้วช่วยถอดเสื้อสูทกับเนกไทให้เหมือนทุกวัน ถ้าทำได้เขาก็อยากจะอุ้มเจ้านายไปที่เตียง แล้วกอดฟัดให้สมกับที่รอคอยมาหลายวัน แต่ใจไม่กล้าพอ...
“เหนื่อยมั้ยครับ”
ผู้เป็นนายเดินไปนั่งลงบนโซฟา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่เดินตามเขาไปติดๆ “เหนื่อย แต่กลับมาบ้านแบบนี้ ก็ค่อยยังชั่ว” มือขาวยกขึ้นกระตุกแขนแกร่งให้เด็กหนุ่มนั่งลงข้างกัน
เร็นยิ้มกว้าง เขารีบนั่งลงแล้วโน้มใบหน้าเข้าไปหาเจ้านาย “เจ้านายครับ... ผมขอบคุณมากเรื่องของแม่”
“อืม... สบายใจแล้วใช่มั้ย”
“สบายใจแล้วครับ” เด็กหนุ่มเอื้อมมือออกไปกุมมือขาว “เจ้านายครับ”
“หืม”
“...ผม... ขอจูบเจ้านายหน่อยได้มั้ยครับ”
ชายหนุ่มหัวเราะ “ไม่เห็นต้องขอเลย อื้ม...”
เมื่อเจ้านายอนุญาต ร่างสูงก็แนบจูบริมฝีปากนุ่มทันที ลิ้นเรียวสอดแทรกเข้าไปไล้วนทุกซอกทุกมุมในโพรงปากอุ่น มือหยาบผลักหัวไหล่เล็กเบาๆ ให้เจ้านายเอนหลังนอนราบลงไปกับเบาะโซฟา ทว่ายังไม่ทันได้ทำอะไรต่อ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นขัดจังหวะ ทั้งสองจึงชะงักไปเล็กน้อย เด็กหนุ่มละเรียวปากออกอย่างไม่เต็มใจนัก “...โทรศัพท์...”
“ช่างมันเถอะ เดี๋ยวก็เงียบไปเอง” ร่างผอมบางตอบ แขนเรียวขาววาดขึ้นโอบลำคอใหญ่แล้วดึงเข้าหาตัว ริมฝีปากทั้งสองหลอมรวมกันอีกครั้ง เช่นเดียวกันกับสองลิ้นที่กอดรัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
โทรศัพท์เงียบเสียงไป แต่ไม่ช้าก็ดังขึ้นอีก ในที่สุดผู้เป็นนายก็จำใจต้องสะกิดเด็กหนุ่มให้ผละออก
“เจ้านาย” เร็นพูดเสียงอ้อน
ชายหนุ่มแตะปลายนิ้วลงบนเรียวปากหยักได้รูป “รอเดี๋ยวนะ”
“แต่...” ...เขารอมาหลายวันแล้วนะ เจ้านายยังจะใจร้ายให้เขาอดทนรออีกเหรอเนี่ย... เร็นพ่นลมหายใจออกหนักๆ
ร่างผอมบางลุกขึ้นแล้วเดินออกไปรับโทรศัพท์ที่บนระเบียง เนื่องจากแสงจากบนหน้าจอโทรศัพท์สว่างพอควร สักพักจึงกลับเข้ามาภายในห้อง ซึ่งเด็กหนุ่มยังคงนั่งรออยู่ที่เดิม เขาก้าวเข้าไปหยุดตรงหน้าอีกฝ่าย “เร็น ผมต้องออกไปธุระแป๊บนึง เดี๋ยวจะรีบกลับมา”
“เจ้านาย! ดึกขนาดนี้แล้วนะครับ” เด็กหนุ่มโวยวายทันที เขาคว้าแขนเรียวไว้ “ไม่ไปไม่ได้เหรอครับ”
“มีธุระสำคัญน่ะ” เจ้านายโน้มลงไปจูบเรียวปากหยักพร้อมกับเอื้อมไปหยิบสูทมาสวม “แล้วผมจะรีบกลับมา... รอผมก่อนนะ”
เร็นเบือนหน้าหนี “ผมจะทำยังไงได้ล่ะครับ เจ้านายบอกให้รอก็ต้องรอ”
“อย่าเพิ่งงอนสิ” มือขาวลูบเส้นผมสีดำขลับของเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน “แล้วจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุดนะ” ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป
เด็กหนุ่มนั่งหน้ามุ่ยอยู่บนโซฟา เขาหงุดหงิด ยิ่งคิดก็ยิ่งกระสับกระส่าย... ใครกันนะที่โทรมาตามเจ้านายดึกดื่นขนาดนี้ แล้วสำคัญขนาดที่เจ้านายต้องรีบออกไปหา โดยทิ้งเขาไว้ตามลำพัง
...เมื่อนึกถึงว่าตนเองไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับเจ้านายเลยแม้แต่น้อย อารมณ์ของเร็นจึงคุกรุ่นขึ้นเรื่อยๆ
การรอคอยสิ้นสุดลงหลังจากเวลาสองชั่วโมงเต็มๆ ผ่านพ้นไป เด็กหนุ่มรู้ว่าเขาไม่ควรจะโกรธหรืองอนเจ้านาย เพราะคนที่ซื้อมาได้ง่ายๆ ด้วยเงินอย่างเขา เจ้านายคงจะไม่ง้อหรอก หากเมื่อยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจมากขึ้นทุกที
ผู้เป็นนายเปิดประตูห้องออกช้าๆ แล้วหรี่ตาเพ่งมองไปในความมืด “...เร็น”
เด็กหนุ่มยังคงนั่งนิ่งอยู่บนโซฟา เขาพยายามระงับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านแล้วยืนขึ้นต้อนรับคนที่มาถึง “ครับ”
ร่างผอมบางตรงเข้าไปหาเร็น “รอนานมากมั้ย... อ๊ะ!”
กลิ่นน้ำหอมที่แปลกไปลอยมาเตะจมูก ทำให้เร็นชะงัก เขาลุกขึ้นคว้าแขนเรียวเข้าหาตัวเพื่อสูดดมบนเสื้อสูท... นี่เจ้านายไปหาใครมากัน ถึงได้ใกล้ชิดกันจนกลิ่นน้ำหอมติดตัวมาได้แบบนี้
“มีอะไรเหรอ”
มือที่แข็งแกร่งราวกับกรงเล็บของราชสีห์ขยุ้มหัวไหล่ของเจ้านายอย่างแรง แล้วถามเสียงดัง “...นี่คุณไปหาใครมากัน!”
“เร็น! เดี๋ยว โอ๊ย! ปล่อยก่อน!” มือขาวผลักร่างสูงออก แต่นั่นกลับทำให้อีกฝ่ายออกแรงบีบหนักขึ้น “เร็น! นี่มันเรื่องส่วนตัวของผมนะ!”
เร็นปล่อยมือจากเจ้านายแล้วเบือนหน้าหนี “...นอกจากผมแล้ว คุณยังซื้อคนอื่นไว้อีกงั้นสิ!”
“เร็น!”
แม้จะรู้ตัวว่าไม่มีสิทธิโกรธ เขาไม่มีสิทธิใดๆ ในตัวเจ้านายเลยด้วยซ้ำ แต่เพราะหัวใจที่มันเจ็บ การรอคอยและความผูกพันที่เพิ่มขึ้นทุกวัน ส่งผลให้เร็นไม่อาจควบคุมอารมณ์ได้ เด็กหนุ่มสาวเท้าออกไปยังระเบียง มือหยาบทุบลงไปบนราวระเบียงอย่างแรงด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะยกสองมือขึ้นกุมใบหน้าไว้
ท้องนภาค่ำคืนนี้มืดครึ้มไปด้วยเมฆหนา บดบังจันทร์เสี้ยวและดวงดาราบนฟากฟ้าไปหมดสิ้น สายลมพัดมาเพียงแผ่วเบา จึงทำให้เสียงคลื่นที่สาดเซาะบนหาดทรายเบาบางกว่าทุกที
ร่างผอมบางให้เวลากับเด็กหนุ่มสักพัก จากนั้นจึงก้าวตามออกไป หากหยุดยืนอยู่แค่ตรงบานประตูห้องเท่านั้น “...เร็น... คุณเข้าใจผิดแล้ว” แต่อีกฝ่ายยังไม่ยอมขยับเขยื้อน “...คุณเห็นผมเป็นคนที่ใช้เงินซื้อใครก็ได้มาสนองความต้องการงั้นเหรอ”
....ตัวเขาก็เป็นหนึ่งในนั้นไม่ใช่รึไง... เร็นคิดในใจพลางกัดฟันกรอด
“ผมออกไปพบกับเพื่อนคนสำคัญมา เขาต้องการความช่วยเหลือ... ก็เท่านั้นเอง”
ดวงตาสีดำขลับอ่อนแสงลง เด็กหนุ่มยังคงไม่โต้ตอบอะไร เขายืนเฉยเป็นรูปปั้น แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อแขนเรียวขาวเข้ามาโอบกอดจากทางด้านหลัง ไออุ่นจากลมหายใจของอีกฝ่ายตกกระทบบนต้นคอ ก่อนเจ้านายจะกระซิบบอกเสียงค่อย
“ถ้าหากคุณเป็นเพียงใครก็ได้... ผมคงไม่สนใจว่าคุณจะคิดยังไง”
เร็นหันขวับไปทางเจ้าของอ้อมกอด ค่อยๆ หมุนตัวไปเผชิญหน้ากัน “...เจ้านาย...” เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย ประคองมือขาวขึ้นมาตรงหน้า แล้วจูบลงไปบนหลังมือ “...ผมคิดว่าผมเป็นคนพิเศษของเจ้านายได้มั้ย”
“ยังต้องถามอีกรึไง... ผมง้อคุณขนาดนี้แล้ว”
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง หัวใจเต้นโครมครามราวกับกลองใหญ่ที่ถูกตีรัว เขาเชยคางเรียวขึ้น ในเวลาเดียวกันก็โน้มใบหน้าเข้าไปจูบริมฝีปากของเจ้านายอย่างแผ่วเบาที่สุด “...ถ้างั้น... ผมขอให้คืนนี้ปิดมือถือได้มั้ย”
มือขาวสอดเข้าไปภายในกระเป๋าเสื้อสูทเพื่อกดปิดโทรศัพท์แล้วจึงหยิบออกมาให้อีกฝ่ายดู “เชื่อได้รึยัง”
“เชื่อแล้วครับ” เร็นดีใจจนลืมตัว เขาอุ้มเจ้านายลอยหวือ พาไปวางลงบนเตียงแล้วจัดการถอดเสื้อผ้าที่ขวางกั้นระหว่างเขากับชายหนุ่มออกทีละชิ้น จนเหลือแต่ร่างกายเปลือยเปล่าจึงขยับตัวขึ้นไปคร่อมร่างผอมบางไว้ เรียวปากหยักจุมพิตเบาๆ บนใบหน้าเรียวเล็ก แล้วมาหยุดคลอเคลียบนกลีบปากนุ่มนิ่ม “ขอบคุณนะครับ ที่ไม่ปล่อยให้ผมต้องอกแตกตายเพราะคิดมากเรื่องของคุณ”
“...คุณนี่เข้าใจพูดให้ผมอารมณ์ดีอยู่เรื่อย”
เร็นหัวเราะ “...ผมไม่คิดว่าสิ่งที่ผมทำอยู่นี่เป็นงานหรอกนะครับ... ไม่งั้นผมคงไม่ตั้งใจขนาดนี้” ก่อนจะบดจูบริมฝีปากหอมหวานตรงหน้าอย่างหิวกระหาย ลิ้นเรียวเหนี่ยวรั้งลิ้นเล็ก สัมผัสจนครบทุกซอกมุม จนกระทั่งหยาดน้ำใสเอ่อล้นและไหลลงจากมุมปาก ผ่านลงไปตามลำคอระหง
มือขาวเอื้อมออกไปช่วยปลดกระดุมและรูดซิปกางเกงของร่างสูงลง “เกะกะจัง ถอดออกสิ”
“รับคำสั่งครับ” เด็กหนุ่มจับชายเสื้อสเวตเตอร์ที่สวมอยู่ดึงออกทางศีรษะ ถอดกางเกงทั้งชั้นนอกและในออกให้เหลือแต่ร่างกายที่เปลือยเปล่า ตามด้วยจับมือเจ้านายไปวางลงบนท่อนเนื้อที่ร้อนผ่าว “ดูสิครับ... เจ้านายทำให้ผมเป็นแบบนี้อีกแล้ว”
“ปากดี”
เสียงเบาหวิวที่ฟังดูเคอะเขินแบบนั้นส่งผลให้หัวใจของเร็นพองโตเต้นแรง เขายิ้มกริ่ม “...ให้ผมพิสูจน์มั้ยว่าดีจริงรึเปล่า” เด็กหนุ่มขยับเข้าไปอยู่ตรงกลางระหว่างสองขาของเจ้านาย แล้วใช้ฝ่ามือหยาบกดเคล้นตรงส่วนที่ไวต่อการสัมผัส
(มีต่อค่ะ)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
