มาแว้ววววววววว
ละก็เตรียมตัวโนนนนนนนนนนนนนนน :เตะ1:
Part XVI
หลังจากทุกอย่างจบสิ้นลง รู้สึกตัวอีกทีผมนอนอยู่บนชายหาดข้างโขดหินใหญ่ ขาแช่น้ำตัวอยู่บนทราย เจ็บหลังโคตร ๆ ใครบอกว่าทรายมันนุ่มวะ สงสัยคน ๆ นั้นถ้าจะชอบซาดิส ในหนังมันก็มีฉากในป่าเขา ทะเล น้ำตกเหมือนกัน แล้วมันดี สนุก มันส์ตรงไหนวะเนี่ย ไอ่แซกมันก็นอนอยู่ข้าง ๆ เหมือนมันใช้ความคิดไรสักอย่าง แล้วผมหละ ก็เริ่มคิด เริ่มประมวลผลมั้งละ สิ่งต่าง ๆ เริ่มโหมกระหน่ำขึ้นมา ไรวะเนี่ยผ่านมายังไม่ทันจะข้ามวัน ไมเราต้องมีไรกะใครอีกเนี่ย แถมเพิ่งเป็นเด็กคนนึงที่เพิ่งเจอซะด้วย อะไรจะไวไฟปานนี้วะเราหรือมันเนี่ยเป็นคนเริ่ม คิดไม่ออก
“สนุกมั้ยพี่”
“...............” โห ตรงไปมั้ง
“เพิ่งครั้งแรกของผมนะเนี่ย ไม่รู้ถูกใจพี่ปะ”
“..................” เชื่อตายละมรึง
“จริง ๆ” อ้าว ทายใจคนเก่งเหมือนกันนี่
“คิดดีแล้วเหรอ ที่ทำแบบนี้”
“ไม่ได้คิดไรนี่ อยากทำก็ทำเลย” อ้าวไอ่นี่หวังแค่นี้เองเหรอ
“ผมชอบ ผมก็บอกว่าชอบ”
“ผมอยากทำ ก็บอกว่าอยากทำ”
“แล้วผมก็คิดว่าที่ผมทำไปครั้งนี้ ผมไม่ได้ผิดไร และผมก็ไม่เสียใจที่ทำลงไป”
“ผมมีความสุขดีอีกต่างหาก สบายตัว โคโดโมะ” ไอ่เด็กเปรต
“ว่าแต่พี่เหอะ รู้สึกดีมั้ย”
“..................” ไม่มีไรหรอก ไม่กล้าพูด อาไรมันจะพล่ามตรงปานนั้น
“ไม่พูดไม่เป็นไร เอาเป็นว่ารู้สึกดีกับผมแล้วละกัน” อ้าวเข้าข้างตัวเองซะงั้น
“พี่เป็นของผมแล้วนะ ต่อไปนี้ห้ามไปมีไรกะใครด้วย ต้องเป็นของผมคนเดียว” จาบ้าเหรอยังไม่ได้เป็นไรกันเลย แค่จูบกัน แล้วกอดกันกลิ้งไปมาบนทรายสักพักเจ็บหลังก็เจ็บมึงก็เสร็จเฉยเลย ประสาทละผมก็ขี้เกียจพูดไร เด็กมันคงตื่นเต้นมั้งอายุเพิ่งจะ 17 ย่างกำลังสุกพอดี ก็จะครบ 18 มันไม่รู้ไรเลยจริง ๆ หรืองัยเนี่ย ว่าคนที่เป็นของกันและกันจริง ๆ หนะ มันต้องมากกว่านี้ หรือว่ามันทำเป็นหมาหยอกไก่วะ คิดไม่ออกบอกไม่ถูกไม่รู้ใจเด็ก ๆ เลยจริง ๆ
เราก็นอนตีขาเล่นน้ำไปเรื่อย ๆ ตอนนี้จากที่เมื่อกี้อุ่น ๆ มันก็เริ่มหนาวมากแล้วดิ ผมก็บอกมันกลับเหอะเย็นมากละ ป่านนี้แม่เป็นห่วงเอา แล้วก็ลุกโดดน้ำล้างทรายอีกรอบก็ใส่เสื้อผ้าเดินกลับไปที่ไร่ ขณะกำลังเดินกลับก็พอดีไอ่มิกซ์โทรเข้ามา มันจารีบแย่งไปรับแต่เสียใจไม่ได้กินผมหร้อก
“โหล มุย อยู่ไหนแล้ว”
“อยู่ที่ไร่อะ กำลังกลับเข้าบ้าน”
“อืม เรารออยู่ที่บ้านแล้ว รีบมานะ จะได้เข้าไปกินข้าวในเมืองกันก่อน”
“อืม ได้สิคับ”
วางสายยังไม่ถึงอิดใจ
“ใคร”
“เพื่อน”
“โทรมาทำไม”
“มารับกลับแล้ว”
“ไม่ให้กลับ กินข้าวเย็นก่อน เดี๋ยวไปส่งเอง” มันชักจะเริ่มหวงของแล้วนะเนี่ย
“ไม่ได้เพื่อนมารอแล้ว พรุ่งนี้ต้องทำงานแล้วด้วย”
“ก็ให้เพื่อนพี่กินด้วยกันก็ได้นิ กินก่อนกลับงัย ไม่นานหรอก ไม่ดึกด้วย”
“พี่ยังไม่ได้ซักเสื้อผ้าเลย” จริง ๆ นะคับ ยังไม่ได้ซักเลย 555
“สรุปจะกินมั้ยเนี่ย”
“ไม่กิน” ชักเริ่มโมโหละ เจอกันไม่เท่าไหร่ นี่ถ้านานกว่านี้สงสัยจะจ้างดาวเทียมลับของสหรัฐคอยติดตามทุกฝีก้าวเลยมั้งเนี่ย
“งั้นเดี๋ยวรู้กัน” แล้วมันก็เงียบไป ผมก็เงียบขี้เกียจคุยกะมันละ หงุดหงิด สักพักก็เห็นแม่ยืนรออยู่ที่ไร่
“ไปเล่นน้ำอะไรกันตั้งนานลูก น้ำมันเย็นนะ เดี๋ยวก็เป็นหวัดไปหรอก” แม่นุ่นใจดีจัง
“เพี้ยะ” ชะอุย ไอ่แซกโดนตีที่แขนอะคับ
“อะหยังอะแม่”
“ปาปี้เขาไปเล่นน้ำเมินมะใจ๋ ฮู้ก่อน้ำมันเย็น เป็นไข้เป็นเหน็บขึ้นมาจะยะจะได”
“ปี้กาบ่อใจ่ละอ่อนแล้ว บ่เป็นหยังก้า”
“บ่เป็นหยังได้จะได เปิ้นยังบ่เกยกับน้ำต้าบ้านเฮา น้ำมันเย็นขนาดเป็นไข้ขึ้นมากะจะยะก๋านบ่ได้กะ” ก่อนที่เรื่องมันจะเริ่มไปกันใหญ่เพราะแม่นุ่นเริ่มเอ็ดไอ่แซกเสียงดัง
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับแม่ ผมเล่นสนุกอะครับเพลินไปหน่อยคับ ก็เลยช้าไปหน่อย ขอโทษด้วยนะครับ” ก่อนที่อะไรมันจะไปกันใหญ่
“มุย ก็เหมือนกันคราวหลังก็อย่าตามใจเจ้าแซกมากหละ เล่นเป็นเด็ก ๆ กันไปได้ โต ๆ กันแล้วนะ” อู้ยยยยยยยยยย โดนเลยผม สงสัยจะห่วงมากจริง ๆ คงกลัว เหตุการณ์จะซ้ำรอยเดิมมั้งผมว่านะ แม่นุ่นเลยเป็นห่วงมาก ๆ อืมจริงด้วยสิ ซิงก์ก็เสียเพราะน้ำเหมือนกัน เรานี่นาทำให้ผู้ใหญ่เป็นห่วงจริง ๆ พอคิดได้หน้าผมก็สลดลง กำลังจะเอ่ยคำขอโทษ แม่นุ่นก็ตัดหน้าก่อนเลย
“แม่ ขอโทษนะจ๊ะ มุย แม่เป็นห่วงมากไปหน่อยนะก็เลยตวาดออกไปแบบนั้น” พร้อมกับน้ำตาเริ่มจะคลอ ๆ
“เอ่อ ผมต่างหากครับที่ต้องขอโทษ ที่ทำให้แม่เป็นห่วงและกลัวว่า เอ่อ ว่า” คิดไม่ออกอะครับว่าจะใช้คำพูดยังงัยได้แต่อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ อะคับ ผมสองคนทั้งไอ่แซก ยืนสงบนิ่งเรียงหน้ากระดานเลยครับ ตอนนี้ไม่มีใครพูดไรเลยอะคับ แม่นุ่นก็ร้องไห้เงียบ ๆ ผมก็ทำไรไม่ถูกอะคับ เหมือนผมเข้ามาตอกย้ำสิ่งที่มันเคยเกิดขึ้นกับครอบครัวนี้มาก่อนยังงัยไม่รู้ ผมไม่น่ามาเลย ผมไม่น่าจะมีไรกะแซกเลย ผมไม่น่าจะอะไรต่ออะไรอีกหลายอย่าง ทำไมครอบครัวผมไม่สมบูรณ์เหมือนครอบครัวแซก ทำไมพ่อแม่ผมต้องหย่ากันด้วย ทำไมเมื่อคืนต้องมีเรื่องเกิดขึ้นกับผมด้วย ทำไมเพิ่งจะมาปะเดปะดังกันตอนนี้ ทำไมต้องมีคนร้องไห้เพราะเราด้วย น้ำตาผมเริ่มไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวแล้วผมก็สะอื้นเบา ๆ จนไอ่แซกสังเกตเห็นอะคับ มันก็เลย กอดไหล่ผม
“มุย ไม่ต้องร้อง เรื่องมันแล้วไปแล้ว ชีวิตต้องดำเนินต่อไปดิ” บ่อน้ำตาผมทำไมต้องแตกตอนนี้ก็ไม่รู้ นานทีปีหนจะสักครั้งนึง
“ปะกลับกันดีกว่า หิวแล้วละสิ วันนี้แม่จะทำกับข้าวอร่อย ๆ ให้ทานนะ” แม่นุ่นก็เปลี่ยนเรื่องทันที เพราะบรรยากาศชักไม่ค่อยดีละ ผู้ใหญ่เนี่ยคุมเกมเด็ก ๆ อยู่ชะมัด เอ่อ เอางัยดีละเนี่ย
“ครับ” ในหัวเบาโหวง ไม่ได้คิดอะไรแล้วค้าบ ชีวิตมันก็ต้องมีขึ้นมีลง สุข ทุกข์ เศร้า เหงา ท้อแท้ สิ้นหวัง มีพลัง มีกำลังใจ เยอะแยะ งั้นมันจะเรียกว่าสีสันของชีวิตเหรอ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
