มาต่อแล้วค่ะ ขอบคุณที่ชอบเรื่องนี้กันนะคะ ถ้าตอนนี้มีอะไรผิดพลาด หรือคำผิดใดๆ ก็ขออภัย ณ ทีนี้ด้วยค่ะ 
# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#
ตอนที่ 50
ในกล่องใบนั้น...
กวินขับรถพาเอยมาถึงที่บ้านเศวตเจริญ ตอนนี้ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า ทั้งคุณเกริก คุณวิดา กฤศ ชมพู ฝาแฝด และกรินด้วย ทั้งหมดนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ดูทีวีจอยักษ์กันอยู่
“มาแล้วหรอ?” คุณเกริกถาม
“อ้าว..เอย” ชมพูร้องขึ้น ฝาแฝดก็ร้องอ้อแอ้ขึ้นมาทันที
“มาเสียทีพี่เอย” กรินว่าพลางยิ้มกว้าง
“ขอโทษทุกๆคนด้วยครับ” เอยว่าก่อนที่จะยกมือไหว้
“ช่างเถอะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว มานั่งนี่มาเอย” คุณวิดาว่า
“กริน...ไม่ไปเรียนเหรอ?” กวินถาม
“วันนี้ขี้เกียจ” กรินว่า พลางยิ้มแฉ่ง
“ระวังเถอะ” กวินพูดแค่นั้น
“ดีใจด้วยนะพี่เอย จะได้มาเป็นพี่ชายผมอีกคน” กรินไม่สนใจคำพูดของกวิน ก่อนที่จะหันไปพูดกับเอย
“เอ่อ....” เอยทำท่างงๆ
“ก็เรื่องที่จะจัดงานแต่งไง แม่บอกพวกเราแล้วนะ” กรินว่า
“เอย..เดี๋ยวพี่ช่วยเลือกชุดนะ” ชมพูว่า ทุกคนดูจะดีใจกับเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นมาก
“รู้กันหมดแล้วเหรอ?” กวินถามขึ้น ทุกคนพร้อมใจกันพยักหน้า
“แล้วนี่ พวกเรากำลังศึกษาด้วยการดูวีดิโองานแต่งอยู่” คุณวิดาว่า เอยจึงหันไปดูทีวีนั่น เป็นวีดิโอนำเสนอในงานแต่งที่จะเปิดให้แขกดู และไม่ใช่ของใครที่ไหน..เป็นของกฤศและชมพูนั่นเอง
“จะเอาแบบนี้ไหมกวิน?” กฤศถาม
“มันมีตัวเลือกเยอะเหรอ?” กวินถาม เพราะตนไม่สันทัดเรื่องพวกนี้เลย งานแต่งก็ไม่เคยไปสักงาน
“คือเขาจะเอาเรื่องราวของแต่ละคู่ แบบพบรักกันตอนไหน มาเจอกันได้ยังไง แล้วมาทำเป็นเรื่องราวสั้นๆ นำเสนอในงานแต่งอะไรแบบนี้ไง?”ชมพูอธิบาย
“ว่าแต่..พวกพี่เจอกันตั้งแต่เมื่อไหร่?” กรินถามขึ้นมา เอยนั่งนิ่งๆ หน้าแอบแดงน้อยๆ...เมื่อนึกถึงตอนม.หก
“ก็ตอนม.หกนะสิ” คุณวิดาว่า
“หา!! ตั้งแต่ตอนนั้นเลยเหรอ ร้ายไม่เบานะพี่กวิน” กรินแหย่กวินที่นั่งหน้านิ่งอยู่
“จริงเหรอ ตั้งแต่ตอนนั้นเลยเหรอ...เล่าให้ฟังหน่อยได้ไหม?” ชมพูอยากรู้ขึ้นมาบ้าง กฤศนั่งยิ้มกว้าง เพราะตนรู้เรื่องนี้ดี แม่เป็นคนเล่าให้ฟังทั้งหมด
“เหมือนนิยายวัยรุ่นเลยล่ะ” กฤศว่า กวินหันมองหน้ากฤศทันที
“อยากรู้ๆ” กรินพูดอย่างตื่นเต้น
“เอาน่า เอาไว้รู้ตอนวีดิโอออกมาก็แล้วกัน” คุณวิดาว่า คุณเกริกนั่งนิ่งๆไม่พูดอะไร
“คุณวิดาครับ นี่แกงมัสมั่น แม่ผมให้เอามาฝาก” เอยว่า ก่อนที่จะหยิบถุงหิ้วที่ใส่กล่องแกงที่พาติดมาด้วย
“ขอบใจจ้ะ เดี๋ยวเอาขึ้นโต๊ะตอนมื้อเย็นเลย” คุณวิดาว่า ก่อนที่จะเรียกเด็กรับใช้ให้มารับแกงไปเก็บ
“แล้วนี่พรุ่งนี้จะกลับไปทำงานเลยไหมทั้งสองคน?” คุณวิดาหันมาถาม
“คงจะอย่างนั้นครับ” กวินตอบ
“ไม่พักกันหน่อยเหรอ?” คุณเกริกถาม
“ต้องดูก่อนครับ” กวินว่า
“เอย...ไปเล่นกับเจ้าแฝดข้างนอกไหม?” ชมพูถาม
“ครับ” เอยพยักหน้ารับ
“ไปเถอะจ้ะ” คุณวิดาว่า เอยจึงลุกขึ้นไปหาชมพู พร้อมกับอุ้มกริมขึ้นมา ส่วนกริฟชมพูเป็นคนอุ้มไป
“เดี๋ยวจะตามออกไป” กวินบอก เอยพยักหน้า ก่อนที่จะออกไปยังสนามหญ้าข้างบ้าน เห็นเด็กรับใช้ปูเสื่อวางของเล่น เตรียมพร้อมรอฝาแฝดมานั่งเล่น
เอยนั่งลงก่อนที่จะปล่อยกริมลง ชมพูเองก็นั่งลงเช่นกัน ก่อนที่จะปล่อยให้กริฟนั่งเล่นกับกริม เอยนั่งยิ้มเมื่อเห็นกริฟเริ่มแย่งของเล่นกริมอีกแล้ว
“เอย...พอจะบอกพี่ได้ไหมว่าตอนหนีไปคิดอะไรอยู่?” ชมพูถาม เธอพอจะรู้เรื่องจากกฤศแล้ว เมื่อเช้า เอยนิ่งเงียบไปก่อนตอบ
“ผม...ผมคิดว่า...ผมกับคุณกวิน เราไม่น่าจะ..คบกันได้ตั้งแต่แรก” เอยบอก
“ทำไมถึงคิดแบบนั้น?” ชมพูถามอีก
“เรา...เราต่างกันเกินไปครับ ผมมาจากครอบครัวธรรมดา แต่คุณกวิน...เขามาจากครอบครัวคนรวยอันดับต้นๆ ใครๆก็นับหน้าถือตา” เอยบอก
“รู้ไหมเอย...ครอบครัวพี่ก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรหรอก พี่เป็นแค่เจ้าของร้านดอกไม้เล็กๆเอง” ชมพูว่า
“เหรอครับ?” เอยถามอย่างแปลกใจ คิดว่าชมพูเป็นลูกสาวของคนไฮโซเสียอีก
“ตอนพี่กับคุณกฤศเจอกัน คุณกฤศก็เห็นพี่ในสภาพคนธรรมดา ขายดอกไม้ในร้านเล็กๆ รายได้ก็พอมีพอใช้พอเก็บ พี่ก็สงสัยนะว่าทำไมคุณกฤศถึงมาซื้อดอกไม้ร้านพี่ทุกวัน”
“พี่ไม่รู้หรอกว่าคุณกฤศเป็นเศรษฐีจากที่ไหน แต่ตอนที่เขาเข้ามาหาพี่ เขามาด้วยใจ ด้วยความรู้สึก ไม่ได้เข้ามาด้วยเงิน” ชมพูว่า
“แล้ว...คบกันได้ยังไงครับ?” เอยถาม เริ่มอยากรู้ความรักของกฤศและชมพู
“เขาก็พูดตรงๆกับพี่เลย แบบไม่อ้อมค้อมด้วย ว่าชอบพี่ มาคบกันไหม นึกแล้วยังตลกเลย” ชมพูว่าพลางหัวเราะ
“ตรงๆแบบนั้นเลยเหรอครับ?” เอยตกใจ รู้สึกว่านิสัยแตกต่างกับกวินลิบลับ เพราะรายนั้นไม่พูดไม่จา หน้าก็นิ่ง ไม่มีพูดตรงๆแบบกฤศอย่างที่ชมพูเล่าเลย
“พี่ก็งงนะ งงกับความตรงของเขา แต่พี่ก็ตอบตกลง เพราะพี่ชอบเขาที่เขาเป็นคนตรงๆ คบกันได้สักพักถึงจะรู้ว่าเขาเป็นคนบ้านเศวตเจริญ” ชมพูเล่าต่อ
“พอคบๆได้ไม่ถึงปี พ่อกับแม่ของคุณกฤศก็มาหาพี่เลย มาขอพี่ให้ตกลงแต่งกับลูกชายเขา...บ้านนี้เขาแปลกๆกันทั้งบ้านละนะ” ชมพูว่าพลางหัวเราะอีก เอยเห็นด้วยกับชมพูที่ว่าแปลก แปลกกันทั้งบ้านจริงๆ
“นิสัยคนละเรื่องกันเลย ทั้งคุณพ่อ ทั้งคุณแม่ ทั้งคุณกฤศ ทั้งกวินและกริน คนละมุมคนละโลกเลยละจ้ะ” ชมพูว่า
“ตอนแรกพี่ก็หวั่นๆ ว่าจะเข้ากับคนในบ้านนี้ไม่ได้ เพราะพี่มาจากครอบครัวธรรมดา พ่อแม่พี่ก็เสียตั้งนานแล้ว พี่เลยอยู่แต่กับญาติ แต่พอได้เข้ามาอยู่...คนบ้านนี้เขาไม่ได้รวยแค่เงิน แต่เขารวยน้ำใจ อีกทั้งไม่เคยดูถูกคนที่ด้อยกว่าเลย” ชมพูบอก
“และนิสัยนั้น....เป็นนิสัยเดียวที่เหมือนกันทั้งบ้านจ้ะ พี่เลยอยากบอกเอย..เลิกคิดมากเรื่องความต่างเหล่านั้น คนเราจะรักกันรักที่ความรู้สึก ที่ตัวเขา เงินหรือฐานะไม่ใช่ตัวตัดสิน” ชมพูบอกก่อนจะแตะหลังมือเอยเบาๆ
“คุณกฤศเคยบอกพี่....กวินทุ่มเททุกอย่างเพื่อจะได้คบกับเอย ระหว่างที่เรียนอังกฤษไม่เคยมองใครเลย ไม่เคยคบใคร เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาเรียน และศึกษางานเพื่อที่จะก้าวขึ้นเป็นผู้บริหาร ในบริษัทที่คุณพ่อถือหุ้นใหญ่ คือบริษัทที่เอยทำงานอยู่นั่นแหละ” ชมพูบอก
“ผม...ผมไม่เคยรู้เลยครับ คุณกวินไม่เคยบอกอะไรผมเลย ว่าที่ผ่านมาต้องเจอกับอะไรบ้าง” เอยว่า
“พี่เลยบอกเอยไง...อย่าสงสัยในความรักที่กวินมอบให้เอย เพราะเขาตั้งใจทุ่มเทมากจริงๆ ต่อไปหากเกิดอะไรขึ้น..อย่าหนี ต้องเดินหน้า ต้องพูด ต้องฟังในสิ่งที่เขาจะบอก เพื่อที่เอยจะได้อยู่เคียงข้างเขาไง” ชมพูพูดราวกับจะสั่งสอนเอย
“ผม..ผมจะพยายามครับ” เอยก้มลงก่อนพูด
“ต้องทำให้ได้ ผู้ชายบ้านนี้รักแรงหึงแรง แต่ไม่เคยวอกแวกนอกลู่นอกทางนะเอย เชื่อพี่ได้พี่รับประกัน ต่อไปก็หนักแน่นกว่านี้นะ ให้สมกับที่กวินเขารักเอยมากนะรู้ไหม” ชมพูว่า
“ผม...ผมจะต้องดีพอเพื่ออยู่ข้างๆคุณกวินครับ”
เอยให้สัญญากับชมพู รวมทั้งตนเองด้วยเช่นกัน ถึงเวลาแล้วที่ต้องเข้มแข็งกว่านี้ เพื่อตอบแทนที่กวินรักตนมากถึงขนาดนี้ จะไม่ทำให้กวินหนักใจหรือเสียใจอีก เอยตั้งมั่นเอาไว้แบบนั้น
“คุยอะไรกัน?” กวินเดินมาพร้อมกับถาม
“เรื่อยเปื่อยจ้ะ” ชมพูตอบ กวินนั่งลงข้างเอย และเอื้อมไปอุ้มกริฟมานั่งบนตัก กวินจับกริฟเขย่ารัวๆ ดูเหมือนเด็กน้อยก็ชอบมากๆ หัวเราะเสียงดังใหญ่
“ถ้าอย่างนั้นฝากเจ้าแฝดหน่อยนะกวิน เอย พี่ไปเอาน้ำส้มคั้นมาให้เจ้าแฝดดื่มก่อน ถึงเวลาแล้ว” ชมพูว่า
“ครับ” เอยพยักหน้ารับ ชมพูจึงลุกขึ้นกลับไปยังในบ้าน
“เรื่องงานแต่ง..เธออึดอัดรึเปล่า?” กวินถาม
“ไม่นี่ครับ ถ้าคุณกวินอยากแต่ง ผมก็จะแต่ง” เอยว่า ก่อนจะยิ้มออกมา กวินมองตาเอยก่อนจะยกยิ้มมุมปาก
“ตามใจฉันถึงขนาดนั้น?” กวินถาม
“ผม..ไม่ขัดใจคุณหรอกครับ” เอยบอก
“ทุกเรื่อง..ใช่ไหม?” กวินถามย้ำ
“ครับ” เอยพยักหน้ายืนยัน
“คืนนี้ก็เตรียมตัวไว้ด้วย” กวินบอกเท่านั้น เอยก็มองหน้ากวินอย่างงงๆ
“คืนนี้ทำไม....” พูดไม่ทันจบประโยค ก็นึกได้ทันทีว่ากวินกำลังพูดถึงเรื่องอะไร
“คุณกวิน!!” เอยร้องออกมาเบาๆ กวินยกยิ้มมุมปาก ก่อนที่จะชูกริฟสูงๆ จนน้ำลายกริฟทำท่าจะหยดลงมา เอยจึงรีบเอื้อมมือไปเช็ดน้ำลายนั้นเสียก่อนที่มันจะหยดลงบนหน้ากวิน...
...
..
.
ทั้งหมดมานั่งทานอาหารมื้อเย็นพร้อมหน้าพร้อมตา ดูท่าคุณเกริกจะชอบมัสมั่นมาก ออกปากบอกเอยว่าครั้งหน้าทำให้ทานอีก เอยก็รับปากว่าจะมาทำให้ทาน ทุกคนต่างทานข้าวกันอย่างชื่นมื่น เต็มไปด้วยรอยยิ้ม กวินเองแม้จะมีสีหน้านิ่งๆตามแบบฉบับของตนเอง แต่แววตานั้นชัดเจนว่ามีความสุขกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“อิ่ม...”
กวินพูด ตอนนี้ทั้งสองกลับมาอยู่ที่ห้องแล้ว ตอนแรกเอยว่าจะไปเล่นกับฝาแฝดเสียหน่อย แต่ดูเหมือนฝาแฝดงอแงง่วงนอน ชมพูเลยต้องเป็นคนจัดการ สุดท้ายเอยเลยต้องมานั่งอยู่ที่ห้องของกวินแทน
“ผม..อ่านหนังสือนี่ได้ใช่ไหมครับ?” เอยถาม
“ได้สิ” กวินว่า ตอนนี้กวินกำลังเปิดโน้ตบุ๊ก คงจะทำงาน
เอยนั่งลงหน้าชั้นหนังสือ ก่อนที่จะเปิดหนังสืออ่านทีละเล่ม พยายามหาหนังสือที่น่าอ่าน หาไปเรื่อยๆก็เจอกล่องกระดาษเก่าๆสีฟ้าซีดๆ ซ่อนอยู่ข้างหลังหนังสือบนชั้น เอยหันมองกวินที่กำลังสวมแว่นตา นั่งทำงานอย่างตั้งอกตั้งใจ เอยรู้ดีกว่าหากเปิดกล่องนี้โดยไม่ขออนุญาตกวินนั้น แลดูไร้มารยาทพอสมควรแต่เอยกลับอยากรู้ว่าในกล่องนั้นมีอะไร ถึงมาซ่อนอยู่เช่นนี้ เอยหันมองกวิน ก่อนที่จะค่อยๆนั่งหันหลัง เอาตัวบังกล่องนั้นเอาไว้และเปิดมันออกมา
สิ่งที่เอยเห็นทำเอยตาค้างตกใจ ในนั้นมีรูปของเอยเต็มไปหมด ตอนเจอรูปที่คอนโดก็ว่าน่าแปลกใจแล้ว ตอนนั้นมันแค่รูปเดียวแต่ในนี้รูปเกือบเต็มกล่อง แต่ละรูปถูกเคลือบพลาสติกไว้อย่างดี มันเป็นรูปตั้งแต่เอยเพิ่งเรียนจบ ม.หก เพราะผมของเอยยังสั้นติดหัว อีกทั้งรูปแอบถ่ายต่างๆ ทั้งในมหาวิทยาลัย ทั้งร้านที่ทำงานพิเศษ รูปเดิน รูปนั่งทานข้าว รูปนั่งหาวก็ยังมี แถมมีรูปที่เอยในมุมเผลอต่างๆมากมาย ระยะเวลาของรูปที่ถ่ายนั้นยาวนานจนเอยเรียนจบ และกระทั่งเอยเริ่มทำงานตอนใหม่ๆ กวินก็ยังมี และข้างหลังรูปพวกนั้นจะมีวันที่ สถานที่ที่เอยอยู่ ราวกับรับรู้ความเป็นไปของเอยอย่างใกล้ชิด
ในกล่องนี้ไม่มีเพียงแค่รูปเท่านั้น ยังมีเอกสารการเรียนที่มีลายมือของเอยอยู่สองสามแผ่น มีทั้งบัตรนักศึกษาที่ถ่ายเอกสารไว้ และการ์ดปีใหม่...การ์ดใบนั้นที่เอยให้กวิน ก็ยังอยู่ในนี้เช่นกัน
แต่ที่น่าตกใจไปกว่านั้นก็คือ...เอกสารการฝึกงานของเอย เอยพอจะนึกได้ลางๆว่าตอนฝึกงานอาจารย์เป็นคนแนะนำให้เอยมาที่นี่ รวมถึงช่วยจัดการให้เอยได้ฝึกงานที่บริษัทด้วย แปลว่ากวินต้องมีส่วนรู้เห็นในการฝึกงานที่บริษัทด้วยแน่ๆ
เอยรู้สึกเหมือนที่ผ่านมานั้นโดยกวินคอยแอบมองมาตลอดก็ไม่ผิด เหมือนกวินเป็นคนชักพาให้เอยตามเส้นทางที่กำหนด ที่ผ่านมาไม่รู้ตัวเลย ถึงการที่ได้มาทำงานที่บริษัท เพียงเพราะคิดว่าตนเองได้เข้าทำงานที่นั่นเพราะผลการฝึกงานของตนเองเท่านั้น
เอยเก็บกล่องนั้นไว้ที่เดิม พอจะรู้แล้วว่าที่ผ่านมากวินเป็นคนจัดการเรื่องการทำงานทั้งหมด เพราะชมพูบอกว่าบริษัทนั้นคุณเกริกถือหุ้นใหญ่ และนั่นกวินคงจะสามารถดึงเอยให้มาทำงานที่นั่นก็ได้ เอยแอบรู้สึกไม่ดีนิดๆว่าที่ผ่านมา กวินอยู่เบื้องหลังทั้งหมด แต่เพราะกวิน...คงจะเฝ้ามองตนมาตลอด แม้ส่วนหนึ่งจะรู้สึกไม่ดี แต่สิ่งที่มากกว่านั้นคือรู้สึกเหมือนถูกกวินรักมากอย่างบอกไม่ถูก เหมือนว่าการกระทำของกวินจะทำให้ตนมีกำลังใจที่จะใช้ชีวิตอยู่ได้อีกยาวนาน เพียงเพราะรูปแค่นั้น เอยกอดกล่องนั้นไว้ รู้สึกหน้าแดงขึ้นมาเสียดื้อๆ เอยลุกรีบขึ้นยืน เก็บกล่องนั้นไว้ที่เดิมและเดินไปหากวินที่นั่งทำงานอยู่
“คุณ...คุณกวิน” พูดเท่านั้น ก่อนที่จะยื่นมือออกไปอย่างเก้กังแล้วโอบรอบคอของกวิน ซุกใบหน้าลงบนไหล่ของกวิน กวินสะดุ้งตัว แปลกใจไม่น้อยที่เอยมากอด ก่อนที่จะยิ้มบางๆออกมาและลูบแขนของเอยเบาๆ
“อ้อนฉันเหรอ?” กวินถาม
“ผม....ผมเห็นของในกล่องนั้นแล้วครับ” เอยบอกเสียงเบาๆ
“กล่อง....กล่องนั่นน่ะเหรอ?” กวินถาม พลางนึกถึงกล่องที่ชั้นหนังสือ ต้องเป็นกล่องเดียวกันแน่ๆ
“ครับ...ขอโทษที่แอบเปิดดู..ผมเห็นทุกอย่างแล้ว” เอยบอก
“ฉันดูเหมือนคนโรคจิตใช่ไหม...ที่สั่งให้กี้ตามเก็บภาพเธอ เก็บของๆเธอเท่าที่จะหามาได้ไว้อย่างนั้น” กวินถามขึ้น
“ไม่ครับ...ผม..ดีใจ ที่คุณเฝ้ามองผมมากถึงขนาดนั้น” เอยว่า
“ฉันเก็บของพวกนั้น เฝ้ามองภาพของเธอ มองลายมือเธอ มองความเป็นไปของเธอ แม้จะทำอย่างนั้นมาตลอด แต่รู้อะไรไหม...ฉันกลับรู้สึกไม่ดี” กวินพูด
“ทำไมครับ?” เอยถาม ก่อนที่จะผละออกมา กวินถอดแว่นออก ก่อนที่จะดึงเอยให้มานั่งตัก
“เพราะยิ่งมอง ฉันก็ยิ่งอยากทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างแล้วมาหาเธอ ยิ่งเห็นฉันก็ยิ่งอยากอยู่ใกล้เธอมากขึ้น ฉันต้องอดทนมากเพราะทำได้เพียงแค่กอดรูปจูบกระดาษเท่านั้น” กวินบอกก่อนจะสวมกอดเอย
“ตอนนั้นคุณทำอะไรอยู่ครับ?” เอยถามถึงช่วงระหว่างที่ตนกำลังเรียนมหาวิทยาลัย
“ฉันตั้งใจเรียนอย่างหนักสามปีจบบริหารปริญญาตรี จากนั้นเรียนปริญญาโทรบริหารอีกหนึ่งปี ตอนนั้นเธอเรียนจบพอดี” กวินว่า
“แล้วยังไงต่อครับ?”
“ฉันคิดจะกลับไทยตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แต่ดูเหมือนคุณเกริกอยากให้ฉันเริ่มต้นทำงานที่อังกฤษก่อนจะมาทำที่ไทย ตอนนั้นอดทนถึงที่สุด เริ่มทำงานตั้งแต่พนักงานระดับล่าง ทำเสียแทบจะทุกตำแหน่ง เพราะคุณเกริกอยากให้ฉันลองเข้าใจถึงการเป็นพนักงานธรรมดา” กวินบอก
“ต้องทำถึงขนาดนั้นเลยเหรอครับ?” เอยถาม แปลกใจไม่น้อยกับการทำงานแบบนั้นของกวิน
“ใช่ ชั้นต้องทำทุกอย่างให้เป็น เพราะฉันสัญญากับคุณเกริกไว้” กวินยังคงเล่าต่อ
“สัญญา..เกี่ยวกับผมรึเปล่าครับ?” เอยถาม
“ใช่....หากฉันจะกลับมาไทย มาหาเธอ ฉันต้องก้าวถึงขั้นผู้บริหารแล้วเท่านั้น ฉันถึงจะกลับมาได้ และ....ฉันจะได้คบกับเธอ แต่ฉันมารู้ทีหลัง”
“รู้อะไรครับ?” ยิ่งรู้ก็ยิ่งน่าสงสัย
“คุณเกริกกับคุณวิดาเขาสืบถึงเรื่องของเธอแล้ว และคุณวิดาไฟเขียวตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ฉันเรียนปริญญาโทจบ แต่คุณเกริกต้องการทดสอบฉัน ว่าฉันรักเธอจนพร้อมจะยอมทำทุกอย่างรึเปล่า” กวินเล่าถึงความจริงทั้งหมด
“คงลำบาก...มากสินะครับ” เอยว่า ก่อนที่จะแตะใบหน้าของกวินเบาๆ รู้สึกว่าความรักของตนดูน้อยนิดมาก เมื่อเทียบกับสิ่งที่กวินมอบให้ มันช่างมหาศาลจนเกินกว่าจะหยั่งถึง
“ฉันเองก็อยากรู้ ว่าเธอจะเป็นแรงขับเคลื่อนให้ฉันได้มากขนาดไหน และฉันก็ได้รู้...ขอบคุณพีระนัม ถ้าไม่ใช่เพราะความรู้สึกที่มอบให้เธอ ฉันคงจะไม่มีวันนี้ได้ วันที่ได้เป็นประธานบริหาร วันที่ได้อยู่ข้างๆเธอ” กวินบอกพลางมองเข้ามาในดวงตาของเอย
“ผมสิต้องขอบคุณคุณ....คุณทุ่มเทให้ผมมากขนาดนี้แท้ๆ แต่ผมกลับลังเลในความรักของคุณมาโดยตลอด มองเห็นแต่มุมของตัวเอง แต่ไม่เคยมองมุมของคุณที่ยากลำบากเลย..ผมขอโทษครับ”
เอยว่าก่อนที่จะกอดกวินจนแน่น กอดราวกับเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย ตอนนี้พูดได้เต็มปากว่าคนที่เอยรักรองจากแม่คือกวินนี่เอง คนที่เอยพร้อมจะมอบทุกอย่าง พร้อมจะฝากทุกสิ่งให้อย่างไม่คิดจะลังเลอีกแล้ว จะไม่มีเอยคนเก่าคนนั้น เอยคนที่เอาแต่โลเล เอยคนที่เอาแต่หวาดกลัว ไม่กล้าเผชิญหน้าต่อความเป็นจริง ต่อจากนี้ไปจะมีแต่เอยที่เข้มแข็ง เอยที่พร้อมจะยืนเคียงข้างกวินได้อย่างแท้จริง เอยตั้งมั่นเอาไว้ก่อนที่จะผละจากการกอดกวิน
“วันนี้...เธอกล้าเริ่มก่อนเลยเหรอ?” กวินถามพลางยกยิ้มมุมปาก
“อะไรครับ?” เอยขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“ก็ปกติฉันต้องเริ่มเรื่องพวกนี้ก่อนแท้ๆ” กวินว่า เอยหน้าแดงขึ้นมา
“ผม...ผมทำไม่ได้เหรอครับ?” เอยถามพลางก้มหน้างุด
“เริ่มบ่อยๆสิ จะดีมาก” กวินว่าก่อนที่จะดึงเอยเข้ามากอดไว้ ก่อนที่จูบริมฝีปากนั้นช้าๆ
ความรักอบอวลไปยังคนทั้งสอง เอยกอดคอของกวิน รับจูบนั้นอย่างเต็มใจ จูบรุกล้ำไล้ลึก จูบที่โหยหาอีกทั้งหอมหวาน ทั้งสองจูบกันอยู่เนิ่นนาน กว่าจะผละออกมาได้ เอยก็หายใจหอบเสียแล้ว กวินอุ้มยกตัวเอยขึ้นมาก่อนที่จะจูบอีกครั้ง ก่อนที่จะลุกขึ้น โดยที่เอยยังอยู่บนตัว กวินอุ้มเอยขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย จนเอยตกใจ
“คุณกวิน!!” เอยร้องออกมาอย่างตกใจเพราะกลัวหล่น รีบคว้าไหล่ของกวินได้ทันท่วงที ตอนนี้ขาของเอยจึงคร่อมเอวของกวินเอาไว้ เพราะอารามตกใจจึงหนีบขาเสียแน่น
“ตกใจอะไร?” กวินถาม โอยสะโพกเอยดันตัวให้เอยขึ้นมาแล้วรั้งแขนไว้ใต้สะโพกเอย
“มะ...ไม่ครับ” เอยส่ายหน้า กวินหอมแก้มเอยเสียดังฟอดทั้งสองข้าง
“คืนนี้เธอเสร็จฉันแน่”...
+++++++++++++++++++++
หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136 (อ่าน 1505473 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก