ถ้าตอนนี้มีคำผิด หรือข้อผิดพลาดอะไร ก็ขออภัย ณ ทีนี้ด้วยนะคะ อ่านกันให้สนุกนะคะ ขอบคุณทุกๆกำลังใจค่า 
# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#
ตอนที่ 51
บทลงโทษ....
“คืนนี้เธอเสร็จฉันแน่” กวินว่า ก่อนที่จะเดินเข้าไปยังห้องนอน
“ดะ...เดี๋ยวก่อนครับ” เอยรีบร้องขึ้นทันที
“ห้ามไม่ทันแล้ว” กวินว่า ก่อนที่จะหย่อนตัวเอยให้นอนลงบนเตียง
“คุณกวิน...เอ่อ...ผมยังไม่ได้อาบน้ำ” เอยบอก เพราะรู้สึกว่าตนเองตอนนี้ไม่ได้สะอาดเท่าไหร่นัก
“ต่อให้เธอไม่อาบน้ำสามวันฉันก็จะทำ” กวินว่าก่อนที่จะโน้มตัวลงไป
“คุณกวิน.....”
กวินยกยิ้มมุมปาก ก่อนที่จะก้มลงจูบเอยแผ่วเบาๆ และเริ่มรุกไล่หนักขึ้นเรื่อยๆ มือนั้นก็ว่องไว ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเอยออกจนหมด ก่อนที่จะถอดของตนเองออกเช่นกัน
ตอนนี้ทั้งสองเปลือยเปล่าโดยฝีมือของกวิน กวินจูบอย่างหยอกเย้า ลิ้นกระหวัดเกี่ยวลิ้นของเอย ลิ้มรสความหวานที่ไม่ว่าจะชิมกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อหน่าย จูบอยู่เนิ่นนาน ก่อนที่จะผละออก สบมองดวงตาฉ่ำปรือของเอย และริมฝีปากวาวชุ่มจากากรจูบ ยิ่งกระตุ้นเร้าให้อารมณ์ของกวินลุกโชนขึ้น
กวินไล่จูบไปทั้งลำคอ ก่อนที่จะจูบลงต่ำไปเรื่อยๆ มือนั้นลูบไล้หน้าอกที่แบนราบของเอย ก่อนที่จะก้มลงดูดดันยอดอกที่เริ่มชูชันขึ้น ลิ้นนั้นระรัวเร็วเร้าจนเอยเริ่มบิดร่างกายอย่างทนไม่ไหว กวินทำไปเหลือบมองเอยไป จนครบทั้งสองข้าง ก่อนที่จะไล้จูบที่หน้าท้อง จูบหนักๆตรงแอ่งสะดือ จนเอยผวาตัวขึ้นมา กวินมองส่วนนั้นของเอยที่เริ่มชูชัน กวินแกล้งเอานิ้วเขี่ยมันน้อยๆ เอยก็สะดุ้งตัวทันที พอเห็นแล้วยิ่งรู้สึกอยากแกล้ง จึงก้มลงครอบครองมันด้วยริมฝีปาก แลบลิ้นเลียมันจนเอยเริ่มเกร็งไปทั้งตัว
“อือ....” เอยเริ่มส่งเสียงร้อง กวินเร่งขึ้นเรื่อยๆ จนเอยเริ่มจะไม่ไหวแล้ว มือนั้นจิกผ้าปูแน่น สะบัดหน้าไปมา แต่แล้ว...กวินก็หยุดทุกอย่างลง
“ถึงเวลาทำโทษเธอแล้ว” กวินพูดเบาๆ เอยที่เหมือนถูกปล่อยค้างกลางอากาศ รู้สึกมึนงงที่กวินไม่ทำต่อ
“อ้อนฉันสิ..” กวินว่า ก่อนที่จะสบตาเอยอย่างเจ้าเล่ห์
“คุณ...กวิน”
เอยร้องออกมาเบาๆ กวินก้มหน้าลงรดลมหายใจตรงส่วนนั้น เอยยิ่งสะดุ้งตัว เพราะเหมือนถูกมีอะไรมากระตุ้น เอยหายใจถี่ขึ้น จนในที่สุดเอยจำต้องเอื้อมมือไปจับส่วนนั้นไว้ แต่กวินกลับจับมือของเอยไว้ได้ทัน
“ห้ามทำเอง” กวินบอกพลางยกยิ้มมุมปาก เอยหน้าแดงก่ำเมื่อกวินพูดออกมาเช่นนั้น รู้สึกอายมากอีกทั้งยังรู้สึกคั่งค้างอยู่ด้วย
“บอกฉันสิ...” กวินยังคงยืนยันคำเดิม
เอยรู้สึกว่าถูกกวินแกล้งผิดเวลาไปจริงๆ แต่อย่างไรก็ไม่มีทางจะชนะกวินได้อยู่แล้ว จึงดันตนเองให้ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล ก่อนที่จะกอดรอบคอของกวินพร้อมพูดออกมาด้วยเสียงสั่นๆ
“คะ..คุณกวิน...ช่วยผมที..ครับ” เอยพูดออกมา กวินยกยิ้มมุมปากก่อนที่จะดึงแขนของเอยออก แล้วดันเอยให้นอนลง เอื้อมมือไปหยิบขวดสีส้มที่เอยจำได้ว่ามันคืออะไร
ครั้งนี้กวินเทของเหลวนั้น ราดมันลงบนส่วนนั้นของตนเอง เอยมองความแข็งแกร่งที่มันกำลังจะเข้ามาในร่างกายของตนเองอย่างรู้สึกตกใจ เห็นมากี่ครั้งก็ยังตกใจกับขนาดของมันอยู่ดี
กวินโน้มตัวลงมาจูบริมฝีปากเอย ไล่จูบลงมาเรื่อยๆจนถึงส่วนนั้นของเอยอีกครั้ง แต่คราวนี้กวินไม่แตะต้องมันแต่อย่างใด แต่กลับแลบลิ้นเลียตรงช่องทางนั้นของเอย
“อ๊ะ...คุณ...กะ..กวิน ยะ...อย่า”
เอยร้องออกมาเสียงหลง พยายามหุบขาไป ไม่ให้กวินใช้ลิ้นกับส่วนนั้น เพราะตนรู้สึกว่าไม่สะอาดพอจะให้กวินทำ แต่กวินไม่รับฟัง กลับรั้งขาของเอยให้อ้ากว้างขึ้น ฉกลิ้นระรัวตรงช่องทางนั้น จนเอยต้องเด้งตัวขึ้นมาอย่างรู้สึกวาบหวิว
ผ่านไปสักครู่เมื่อส่วนนั้นเรื่อยมีการตอบรับมากขึ้น กวินจึงผละออก เงยหน้าขึ้นมา ก่อนที่จะแทรกตัวเข้าไปตรงกลางระหว่างขาของเอย ใช้มือข้างหนึ่งนั้นค้ำยันร่างกายไว้ ส่วนอีกข้างจับส่วนนั้นของตนเองถูไถไปกับร่องสะโพกของเอย เอยถอยร่างกายอย่างไม่ค่อยเคยชิน แต่กวินก็รุกไล่จนสอดใส่เข้าไปจนได้
เพราะความแข็งขืนบวกกับช่องทางของเอยยังไม่ผ่อนคลายมากนัก กวินจึงดึงมันออกมาอีกครั้ง ก่อนที่จะสอดใส่เข้าไปทีละนิด ดันตนเองเข้าไปจนในที่สุดก็มิดกลางกำลังตัว เอยหายใจผะแผ่ว มือนั้นจิกผ้าปูเอาไว้แน่นราวกับจะขาดติดมือ
“อื้อ....อือ”
กวินเริ่มขยับตัวพร้อมๆกับที่เอยเริ่มส่งเสียงออกมา เสียงนั้นกระตุ้นอารมณ์ของกวินได้เป็นอย่างดี ยิ่งเอยร้องขึ้นมาเท่าไหร่ กวินยิ่งขยับเข้าออกมากขึ้นเท่านั้น กวินยังคงขยับอย่างเป็นจังหวะ ก่อนที่จะเร่งขึ้นมาเรื่อยๆพร้อมกับความรุนแรงที่ทวีคูณขึ้น
“อ๊ะ!! อ๊ะ”
เอยร้องเสียงหลงเมื่อปลายส่วนนั้นของกวินกระทบเข้าจุดอะไรสักอย่างในร่างกายของเอย เอยเกร็งตัวขึ้น เริ่มรู้สึกซาบซ่านกับการขยับตัวของกวินมากขึ้น กวินขยับเร็วขึ้นเรื่อยๆ เอยเองทำท่าจะเริ่มไม่ไหว แต่แล้ว...กวินก็หยุดลงอีกครั้งหนึ่ง กวินยกยิ้มมุมปาก ก่อนที่จะดึงส่วนนั้นออกมาอย่างช้าๆและอ้อยอิ่ง จนเอยแถมลุกตามไปหากวิน
“ไม่ไหวแล้วใช่ไหม?” กวินถาม เอยพยักหน้ารัวๆ บิดกายอย่างรู้สึกทรมานกับการถูกปล่อยให้ค้างอีกครั้ง
“อยากทำต่อก็ต้องทำเอง” กวินพูดเช่นนั้น ก่อนที่จะดึงให้เอยลุกขึ้นนั่ง ส่วนตนลงไปนอนแทน
“ทะ...ทำ ทำยังไงครับ?” เอยถามเสียงสั่น ทรมานเหลือเกิน...โดนกวินทำโทษอย่างแท้จริง
“อยู่ข้างบน ขยับเอง” กวินบอกพลางยิ้มบางๆออกมา
“ผม...ผมทำไม่เป็น” เอยบอก พลางก้มหน้าลง ร่างกายตอนนี้ร้อนรุ่มไปทั้งตัว
“ฉันจะสอนเอง”
พูดจบ กวินก็ลุกขึ้นดึงเอยให้ขึ้นมานั่งคร่อมบนตัวของตนเอง ก่อนที่จะจับส่วนนั้นสอดเข้าไปในช่องทางของเอยอีกครั้ง เอยนั่งทับส่วนนั้นของกวิน รู้สึกคับแน่นกว่าครั้งที่ผ่านๆมา ตอนนี้เอยนั่งทับกวินแล้วกวินจึงดันร่างของเอยให้ขยับขึ้นขยับลง
“ลองขยับดู” กวินว่า
แม้จะอายมากกับสิ่งที่กวินสั่งให้ทำ แต่เอยก็จำยอมทำตาม เอยขยับตัวลงช้าๆ ก่อนที่จะดึงตนเองให้ขึ้นมาจนส่วนนั้นเกือบจะหลุดออก ทำอย่างนั้นไปเพียงไม่กี่ครั้งก็รู้สึกเสียวซ่านอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกว่าการทำครั้งนี้ทำเอยใจเต้นแรงแทบจะหลุดออกมานอกอก
“อ๊ะ...อ๊ะ”
เอยร้องออกมา พลางขยับร่างกายขึ้นลงโดยมีกวินคอยประครองไว้ กวินขมวดคิ้วอย่างเกร็งไปทั้งตัว ยอมรับว่าท่านี้ของเอยทำตนพอใจไม่น้อย
จังหวะเริ่มเร็วขึ้นถี่ขึ้น จากที่เอยขยับงกๆเงิ่นๆ ตอนนี้กลับเริ่มขยับเข้าที่เข้าทางมากขึ้น เอยเริ่มร้องออกมา ในขณะที่เสียงเนื้อกระทบเนื้อก็เริ่มดึงขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน แม้กวินกำลังเพลิดเพลินกับสิ่งที่เอยทำ แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะแกล้งคนตรงหน้า ด้วยการเด้งสวนขึ้นไปจนเอยร้องเสียงหลงไปหลายครั้ง กวินยังคงเย้าแหย่เอยอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
“มะ...ไม่ไหว...แล้ว”
เอยร้องออกมาเริ่มใกล้ถึงจุดนั้นเต็มทน กวินจึงรีบดันกายขึ้น ดึงส่วนนั้นของตนเองออกจากช่องทางของเอย และพลิกร่างของเอยลงไปยังด้านล่าง โดนที่มีตนขึ้นคร่อม ก่อนที่จะสอดใส่ใหม่อย่างรวดเร็ว และเป็นคนขับเคลื่อนบรรเลงเองบ้าง
“อืม....”
เสียงของกวินครางในลำคอ เอยจิกผ้าปูเสียแน่นอีกครั้ง กวินสวนเข้าสวนออกอย่างเร็วแรงถี่ รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ มือนั้นรั้งต้นขาของเอยให้อ้ากว้างมากขึ้น ก่อนที่จะกระแทกตนเองเข้าไป
“อ๊า.....”
เอยร้องออกมา ตาพร่า หัวสมองขาวโพลน การทำครั้งนี้รุนแรงและรู้สึกมากกว่าครั้งที่ผ่านๆมา เอยหอบหายใจถี่ ราวกับเล่นเครื่องเล่นในสวนสนุก ที่ถูกเหวี่ยงขึ้นที่สูง ก่อนที่จะถูกเหวี่ยงให้ลงจุดต่ำสุด ร่างกายเริ่มสั่นคลอนจากการขยับของกวิน เพียงขยับไม่กี่ครั้ง กวินก็ปลดปล่อยเข้าในยังช่องทางของเอย มันมากมายเสียไหลลงบนผ้าปู ส่วนนั้นของเอยไม่ต่างกัน เปรอะเปื้อนหน้าท้องของกวินแต่ไม่มากมายเท่าของคนที่อยู่ข้างบนอย่างกวิน
“อีกรอบไหม?” กวินถาม ทั้งๆที่ไม่ทันจะหายใจหายคอดีจากครั้งแรก กวินก็ขอครั้งต่อไปเสียแล้ว
“คุณกวิน...พักเถอะครับ” เอยบอก
“อีกครั้งเถอะ” กวินขอ อีกแล้วกับน้ำเสียงอ้อนๆที่เอยรู้สึกได้ว่าเหมือนกับครั้งที่แล้ว
“พอเถอะครับ ค่อยวันหลัง” เอยบอกอย่างรู้สึเหนื่อย
“ฉันยังไม่อิ่มเลย” กวินว่า ก่อนที่จะก้มลงจูบริมฝีปากเอยอย่างหยอกล้อ มือนั้นลูบไล้สีข้างของเอย
“แต่ว่า...” เอยทำท่าจะท้วง แต่ดูเหมือนกวินก็รีบประกบปากของเอยอย่างไม่รีรอ
จากจูบธรรมดา แปรเปลี่ยนเป็นจูบที่ร้อนแรงขึ้น กวินเริ่มปลุกปั่นอารมณ์ของเอยอีกครั้ง ก่อนที่จะเริ่มบรรเลงเพลงหวานต่อไปอีกครั้งและอีกครั้ง...
...
..
.
เช้าวันใหม่มาเยือนแล้ว แต่เอยยังคงลุกไม่ขึ้น แม้ว่าจะลืมตาขึ้นมาแล้วก็ตาม มองนาฬิกาฝาผนัง ซึ่งตอนนี้ก็ปาไปเก้าโมงกว่าแล้ว ไปทำงานก็คงไม่ทันแล้ว อีกทั้งท่านประธานบริษัทก็ยังคงนอนหลับอุตุอยู่ข้างๆตน โดยที่แขนนั้นยังกอดเอยไม่ปล่อยตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้
รู้สึกคอแห้งไม่น้อย เมื่อคืนกว่าจะได้อาบน้ำนอนก็ดึกดื่น ขาเมื่อยล้าสะโพกปวดรวดร้าวไม่ใช่เล่น ตอนนี้เอยยังไม่มีแรงลุกจึงนอนนิ่งๆอยู่เช่นนั้น โชคยังดีที่ได้โทรลาเอกภพแล้ว จึงไม่ค่อยเป็นห่วงเรื่องงานเท่าไหร่นัก
แต่ในที่สุดเอยก็นอนอยู่นิ่งๆได้ไม่นานนัก ก็อยากลุกขึ้นเข้าห้องน้ำเสียแล้ว เอยจึงค่อยๆดึงแขนของกวินออก ก่อนที่จะแบกร่างที่หนักอึ้งของตนเองไปยังห้องน้ำ ถ้าไม่อยากเข้าห้องน้ำจริงๆเอยคงจะไม่ลุกขึ้นมาแน่ๆ เพราะยังเมื่อยไปทั้งตัว โดนเฉพาะข้างหลัง....ราวกับสะโพกจะหักเป็นท่อนๆก็ไม่ผิด
เอยอาบน้ำออกมาแล้ว แต่ไม่ได้สวมเสื้อผ้า เพราะไม่ได้หยิบเข้าไป เอยออกมาโดยที่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เอยเดินช้าๆเท่าที่จะไหว ไปหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ ก่อนที่จะหันมามองกวินที่ยังคงหลับอยู่ ด้วยเพราะไม่อยากกวนคนที่กำลังหลับอยู่
“ตื่นแล้วเหรอ?” เสียงกวินดังขึ้นมา กวินคงจะตื่นแล้ว
“ตื่นแล้วครับ...คุณกวินจะนอนต่อไหม?” เอยถาม ก่อนที่จะนั่งลงบนเตียงช้าๆ กวินจึงขยับตัวมากอดเอวของเอยไว้
“ลงไปพร้อมกัน ขอฉันอาบน้ำก่อน” กวินว่า
“ผมจะรอครับ” เอยบอก กวินจึงลุกขึ้นไปอาบน้ำ ก่อนจะเข้าห้องน้ำก็หันหลังกลับมาหอมแก้มเอยหนึ่งที ก่อนที่จะเข้าห้องน้ำไป
ระหว่างรอ เอยก็จัดผ้าปูที่นอนให้เข้าที่เข้าทาง ระหว่างนั้นเหลือบไปเห็นรอยบนที่นอน เอยหน้าแดงขึ้นมาฉับพลันรีบดึงผ้าปูพวกนั้นออกโดยทันที อายไม่น้อยที่มีรอยพวกนั้นบนเตียง กวินเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี เห็นเอยกำลังดึงผ้าปูอยู่จึงถามขึ้น
“ทำอะไร?” กวินถามอย่าสงสัย ตอนนี้กำลังเช็ดผมที่เปียกอยู่
“เอ่อ...เอาไปซักที่ไหนครับ?” เอยถามรีบกอดผ้าปูพวกนั้นไว้ เพราะกลัวกวินจะเห็น หากรายนี้เห็นเข้าคงตะแกล้งแหย่ตนแน่ๆ
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวให้แม่บ้านมาทำ” กวินบอก
“ยะ..อย่าดีว่าครับ” เอยปฏิเสธ
“กลัวแม่บ้านเห็นเหรอ?” กวินถามพลางยิ้มออกมาบางๆ ไม่ผิดอย่างที่เอยคิดไว้...กวินเริ่มแกล้งตนอีกแล้ว
“คะ...ครับ” เอยพูด
“เห็นก็ช่างสิ วางไว้เถอะ ไปหาอะไรกินกันได้แล้ว”
กวินว่า ก่อนที่จะจูงมือเอยให้เดินตามตนไป เอยจึงจำต้องปล่อยผ้าปูกองไว้ที่พื้น แล้วเดินตามแรงจูงของกวินออกไปจากห้อง
ลงมาก็ไม่เห็นใครแล้ว เด็กรับใช้บอกกับกวินว่า คุณเกริกกับคุณวิดาและคุณกฤศไปด้วยกันตั้งแต่เช้า น่าจะเข้าบริษัทอสังหาริมทรัพย์ ที่กฤศเป็นคนดูแลอยู่ ส่วนกรินก็ไปมหาวิทยาลัยแล้ว ด้านชมพูไปบ้านญาติพร้อมกับพาฝาแฝดไปด้วย ทั้งบ้านจึงเงียบเชียบ
“ทานข้าวกันเถอะ” กวินบอก ก่อนที่จะนั่งลงที่โต๊ะอาหาร เอยจึงนั่งลงข้างๆ
มื้อเช้าก็มีข้าวต้มปลา กวินกับเอยทานกันเสร็จแล้ว ไม่รู้จะทำอะไรต่อไปดี กวินเปิดทีวีดูข่าวเล็กน้อย โดยที่เอยก็นั่งดูด้วย นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกไม่เร่งรีบ ไม่ต้องทำงาน เอื่อยเฉื่อยได้อย่างสบายๆ
“ไปเที่ยวกันไหม?” กวินถามขึ้น
“จะไปไหนครับ?” เอยถามกลับ เพราะนึกไม่ออกว่าจะไปไหนดี
“เธออยากไปไหนบ้าง?” กวินถาม
“อืม....คุณกวินชอบแบบไหนครับ?” เอยถามซ้ำ
“ฉันชอบไปที่ที่มีของกินแปลกๆเยอะๆ” กวินบอก
“ถ้าอย่างนั้นไปตลาดน้ำกันไหมครับ ในกรุงเทพมีหลายที่ ของกินก็เยอะ คุณคงชอบ” เอยบอก เอยเห็นในนิตยาสารแนะนำที่เที่ยวในกรุงเทพ
“ไปสิ” กวินว่า
สุดท้ายทั้งสองคนก็ตัดสินใจที่จะไปตลาดน้ำแห่งหนึ่งในกรุงเทพ โดยที่กวินขับรถไป เอยก็หาเส้นทางโดยใช้โทรศัพท์มือถือเปิดอินเตอร์เน็ตตามหาเส้นทางการขับรถให้กวิน
ใช้เวลาสองชั่วโมงกว่าจะมาถึงตลาดน้ำแห่งนี้ ตอนนี้ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว แม้จะรู้สึกเมื่อยๆเหนื่อยๆอยู่บ้าง แต่เอยก็พอเดินไหว
ตลาดน้ำแห่งนี้ผู้คนไม่เยอะแยะจนเกินไป เดินเล่นได้สบายๆ สองข้างทางมีอาหารเต็มไปหมด ดูเหมือนกวินจะชอบทานมากๆ เพราะสายตาเอาแต่จับจ้องมองไปยังของกินทั้งคาวหวาน ขนมไทยแปลกตาต่างๆ ทั้งสองเดินกันไปเรื่อยๆ มื้อเที่ยงนี้ตัดสินใจที่จะทานก๋วยเตี๋ยวเรือ ราคาถูกมากจนกวินทานเสียสี่ชาม เอยเห็นถึงกับหัวเราะออกมา กระเพาะของกวินทำด้วยอะไร ถึงทานได้มากขนาดนั้น
พอนั่งจนย่อย ก็ออกเดินต่อ เดินไปยังร้านขายต้นไม้ มีกล้วยไม้เล็กๆสีสันสวยงาม เห็นแล้วก็นึกถึงแม่ เอยจึงควักเงินซื้อมาสองสามต้น แม้กวินจะอยากจ่ายให้แต่เอยก็ไม่ยอม
จนตอนนี้ทั้งสองเดินมาเรื่อยๆถึงสวนพฤกษา กวินที่ถือต้นไม้ให้เอยก็นั่งลงตรงมุมที่ให้คนถ่ายรูป เอยจึงควักโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปกวินไปสองสามรูป ก่อนที่กวินจะดึงเอยให้มานั่ง แล้วหยิบโทรศัพท์ของตนเองมาถ่ายรูปคู่ของทั้งสองคนไว้
วันนี้เอยรู้สึกสนุกมาก แม้จะยังเหนื่อยๆเมื่อยๆ ตอนนี้ทั้งสองมายืนอยู่ร้านขายน้ำดื่มต่างๆ ชากาแฟ รวมถึงน้ำหวานหลายสี กวินสั่งกาแฟเย็น ไปสองแก้ว ทั้งเอยและกวินมือไม้เต็มไปด้วยถุงขนมอาหารคาวหวานที่ซื้อเพื่อจะไปฝากคนที่บ้าน ระหว่างที่ยืนๆอยู่ เอยถูกคนๆหนึ่งเดินชนเข้า
“โอ๊ย!!”
ชนเอยเข้าอย่างจัง เอยที่รู้สึกปวดๆเมื่อยๆตามตัวอยู่แล้ว จึงทำท่าจะล้มกองลงไป พอดีกับกวินที่กำลังจ่ายเงินอยู่ กวินรีบมาคว้าตัวเอยไว้พร้อมกับมีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาจับเอยเอาไว้ทันพอดี ทั้งๆที่ผู้ชายคนนั้นสูงกว่าเอยไม่มากมายนัก แต่ดูจะว่องไวใช่เล่นที่สามรถจับเอยไว้ทันได้
“ขะ..ขอบคุณครับ” เอยพูด กวินกันไปมองผู้ชายคนนั้น
“คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?” ชายคนนั้นถามพร้อมรอยยิ้มหวาน
“ไม่เป็นไรครับ” เอยตอบ กวินมองผู้ชายคนนั้นด้วยสายตาไม่ชอบใจนักที่เห็นผู้ชายคนนั้นจับแขนของเอยอยู่
“ปล่อยได้แล้ว” กวินบอก ชายคนนั้นจึงปล่อยเอยทันที
“ผมไปนะ” ชายคนนั้นว่า ก่อนที่จะโบกมือให้เอย กวินมองตามไป ด้วยสายตาขวางๆ
“เธอเจ็บตรงไหนไหม?” กวินถาม
“ไม่ครับ” เอยตอบพร้อมกับยิ้มกว้าง
“ถ้าอย่างนั้นกลับกันเถอะ”
กวินและเอยกลับบ้านเศวตเจริญอีกครั้ง เอาขนมทั้งหมดที่ซื้อให้เด็กรับใช้ไปเก็บ กรินที่กลับมาจากมหาวิทยาลัยแล้ว ก็ตรงลงทานขนมพวกนั้นจนกวินต้องปรามว่าให้เหลือเผื่อคนอื่นด้วย กวินดูอารมณ์ไม่ดีเท่าที่ควร ตั้งแต่ทั้งสองกลับมาจากตลาดน้ำแล้ว
“เป็นอะไรครับ?” เอยถาม ระหว่างที่กำลังเอาต้นกล้วยไม้แขวนไว้ตรงสวนข้างบ้านของกวิน คิดว่าถ้ากลับบ้านจะพากลับไปด้วย แต่แขวนฝากไว้ที่นี่ก่อน
“ฉันไม่ชอบผู้ชายคนนั้น” กวินบอก
“คนไหนครับ?” เอยถามอย่างสงสัย
“ก็คนที่ช่วยเธอที่ตลาดน้ำ” กวินบอกพลางทำหน้าหงุดหงิด
“ช่างเถอะครับ คงไม่เจอกันอีกแล้ว” เอยพูดให้กวินอารมณ์ดีขึ้น
“ฉันรู้สึกไม่ถูกชะตา” กวินยังคงยืนยันเช่นเดิม
“ช่างเถอะครับ ไปเล่นกับฝาแฝดดีกว่า” เอยว่า ตอนนี้ชมพูกับฝาแฝดกลับมาแล้ว ยังคงเหลือคุณเกริก คุณวิดา และกฤศที่ยังไม่กลับมา
“ฉันเป็นคนขี้หวง เคยบอกเธอรึยัง?” กวินถามเอยด้วยสีหน้านิ่งๆ
“ไม่ต้องบอกผมก็ทราบครับ” เอยตอบพร้อมยิ้ม ก่อนที่กวินจะหอมแก้มเอย แล้วพากันเดินไปหาฝาแฝดข้างในบ้าน....
++++++++++++++++++++++++
หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136 (อ่าน 1462886 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก