คอมเม้นท์เยอะแยะเลย ด่ากวินเยอะแยะเลย ฮ่าๆ รู้สึกดีใจนะคะ แม้พระเอกจะโดนด่าเกือบทุกคอมเม้นท์ก็ตาม ฮ่าๆ #ทีมพ่อไทป์ มาแรงจริงๆ ขอบคุณที่ให้กำลังและชอบนิยายเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ 
# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#
ตอนที่ 17
ความรู้สึกที่แท้จริง
เอยอาบน้ำเสร็จพอดี พร้อมๆกับไทป์มาถึงที่บ้านเช่นกัน เอยลงมารับไทป์ แม่ของเอยดีใจใหญ่ยกใหญ่ที่ไทป์มาบ้าน
“แม่ไม่ได้เจอไทป์นานแล้ว สบายดีใช่มั้ยลูก” แม่ของเอยถาม
“สบายดีครับแม่ วันนี้มาฝากท้องนะครับ ผมไม่ได้กินกับข้าวฝีมือแม่นานแล้ว” ไทป์พูดอ้อนๆจนเอยอดขำไม่ได้
“แม่ทำใกล้เสร็จแล้วลูก เดี๋ยวแม่จะเรียก” แม่เอยว่า ไทป์กับเอยเลยไปนั่งหน้าทีวี ไทป์นั่งลงก่อนที่จะดึงให้เอยนั่งลงข้างๆ หน้าตาจริงจังของไทป์ทำให้เอยรู้สึกได้ว่าไทป์มีเรื่องจะพูดด้วย จึงมาถึงที่บ้านเช่นนี้
“เอย...กูมีเรื่องจะถามมึง”
“เรื่องอะไรหรอไทป์?” เอยถามกลับ
“มึง...รู้สึกยังไงกับไอ้กวิน...เอาตรงๆเลย อย่าปิดบังกู ถ้ายังเห็นกูเป็นเพื่อนมึง” น้ำเสียงของไทป์ไม่ได้ดูโมโหหรืออะไรเลย กลับนิ่งและดูใจเย็นจนเอยกล้าที่จะพูดคุยด้วย ที่คิดๆไว้ว่าจะนำเรื่องนี้ไปปรึกษาพี่แปงคงจะไม่ทัน เพราะตอนนี้เอยคงต้องพูดกับไทป์เสียแล้ว
“คือ...เราไม่รู้หรอก เราไม่มั่นใจเลยว่ามันคืออะไร?” เอยก้มหน้าลงอย่างสับสนในใจ ที่ผ่านยังถามตนเองอยู่เสมอ ว่าทำไมเอาแต่แอบมองกวิน และทำไมถึงใจเต้นรัวทุกครั้งที่อยู่ใกล้
“มึง...ใจเต้นไหม รู้สึกทำตัวไม่ถูกเวลาอยู่ใกล้หรือเจอหน้ามัน” ไทป์ถาม
“อะ..อืม รู้สึกแบบนั้น” เอยตอบ ไทป์ถอนหายใจเบาๆ ก่อนพูดต่อ
“เอย..มึงรู้ตัวไหมว่าแบบนั้นเค้าเรียกว่าชอบ”
“........”
เอยนิ่งเงียบไป คำพูดของไทป์เป็นดั่งกุญแจที่ไขกล่องปิดตายให้เปิดออกมา ที่ผ่านมาสำหรับเอยนั้นจะเรียกว่าไม่รู้สึกตัวเสียทีเดียวก็ไม่ใช่ เพียงแต่แค่ไม่มั่นใจอีกทั้งยังพยายามหลีกเลี่ยงคำตอบในใจมาตลอด ทุกครั้งที่เจอกวินเอาแต่พูดกับตนเองว่าไม่ใช่ความชอบ มันเพียงแต่เพราะตนกลัวการเผชิญหน้ากับกวินเท่านั้น...เอยบอกตนเองเช่นนั้นมาตลอด ว่ามันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นเพียงความกลัวเท่านั้น
“เฮ้อ...มึงเป็นแบบนี้ จะไม่กูห่วงได้ไง มึงไม่รู้ตัวเลยว่าชอบมัน” ไทป์ว่าพลางถอนหายใจ
“เรา...คิดว่ามันไม่น่าจะใช่สิ่งนั้นหรอกไทป์” เอยตอบเสียงเบา
“แล้วมึงคิดว่ามันคืออะไร?” ไทป์ถาม
“.....” เอยเงียบอีกครั้ง ไทป์ถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะพูด
“มึงรู้ไหม ว่ามึงแอบมองมันมาตลอดตั้งแต่ ม.หก สายตาของมึงไม่มองใครเลยนอกจากมัน” ไทป์ว่า เอยหันมองหน้าไทป์อย่างตกตะลึง ที่ไทป์สังเกตเห็นถึงขนาดนั้นเลยหรือ
“ไทป์....รู้มาตลอดเลยเหรอ?” เอยถาม
“กูเป็นเพื่อนมึงนะ กูรู้จักมึงมากกว่าตัวมึงเองซะอีก” ไทป์ว่า ก่อนจะยิ้มบางๆให้
“ความจริงก็คือ....มันเป็นแค่ความรู้สึกข้างเดียว”
เอยว่าเช่นนั้น ไม่มีทางที่กวินจะมาสนใจคนธรรมดาอย่างเอยได้ อีกอย่างเอยเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิงสวยๆที่กวินจะเหลียวมอง แม้แต่จะเป็นของเล่นชั่วคราวก็ยังเป็นไปไม่ได้ เรื่องจูบก็เช่นเดียว กวินแค่ต้องการกำราบให้เอยไม่กล้าขัดคำสั่งเพียงเท่านั้น ไม่ใช่เพราะความรู้สึกเช่นเดียวกันอย่างที่เอยเป็น
“กูไม่รู้หรอกนะ ว่าจะข้างเดียวหรือยังไง แต่เอย....ถ้ามึงชอบผู้ชายคนอื่น กูจะไม่ว่ามึงเลย แต่สำหรับไอ้กวิน...มันอยู่คนละโลกกับมึง คนอย่างมันไม่ใช่ผู้ชายที่จะตอบรับความรู้สึกของมึงได้” ไทป์พูด สีหน้าของไทป์เองก็ดูแย่มาก คล้ายไม่อยากทำให้เอยรู้สึกเสียใจไปมากกว่านี้
“ต้องตัดใจสินะ” เอยเม้มริมฝีปาก เหมือนมีก้อนอะไรสักอย่างมาจุกอยู่ที่คอ
“กูรู้...ว่าที่กูพูดน่ะมันดูใจร้ายเกินไป แต่ถ้าขืนปล่อยให้มึงรู้สึกกับมันมากกว่านี้ มึงจะเจ็บปวดเข้าสักวัน ให้กูมองมึงอยู่เฉยๆไม่ได้หรอกนะ” ไทป์ว่าอย่างเป็นห่วง
“เราจะทำมันได้ไหมไทป์ เราจะตัดใจได้จริงๆเหรอ?” เอยถามอย่างไม่มั่นใจในตนเอง รู้สึกหมดเรี่ยวแรงอย่างบอกไม่ถูก
“มึงต้องผ่านมันให้ได้ จำไว้ยังมีกูยังมีดาว ยังมีแม่มึง มึงไม่ได้ตัวคนเดียว สักวันมึงจะตัดใจได้ แต่ก่อนอื่นมึงต้องอยู่ให้ห่างจากมันมากที่สุด ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องข้องเกี่ยว” ไทป์บอก
“อืม...เราจะพยายาม” เอยพยักหน้าช้าๆ รู้สึกร้อนผ่าวตรงกระบอกตาเหลือเกิน ราวกับน้ำตาจะทะลักออกมาให้ได้
“เอย ไทป์ กินข้าวลูก” เสียงแม่ตะโกนเรียก ทั้งสองจึงลุกไปทานข้าว ตลอดมื้อเอยได้แต่เขี่ยข้าวอย่างเหม่อลอย จนโดนแม่ดุ ด้านไทป์ก็ได้แต่มองอย่างเป็นห่วง
“ทำใจลำบากสินะไอ้เอย...” ไทป์พึมพำคนเดียว ก่อนที่จะกินข้าวต่อ...
...
..
.
ไทป์กลับไปแล้ว ตอนนี้เอยเดินขึ้นมายังห้องนอนของตนเอง ในที่สุดน้ำตาที่กลั้นไว้ก็พากันไหลออกมา เพิ่งจะยอมรับความรู้สึกตนเองอย่างจริงจังก็คราวนี้ ความรู้สึกตื่นเต้น ใจเต้นแรง หน้าแดงเหมือนเป็นไข้ ทั้งเวลาที่ได้สบตาของกวินและเมื่อยามถูกสัมผัส หรือตอนที่ถูกจูบ ความรู้สึกเหล่านี้...มันมากกว่าชอบเสียแล้ว จะบอกกับไทป์ได้อย่างไรว่าความรู้สึกเหล่านี้ ค่อยๆสะสมจนมากกว่าความชอบไปเสียแล้ว
กวิน....เสมือนอยู่สุดขอบฟ้า ไกลเกินกว่าจะเอื้อมถึง ได้แค่มองเห็นแต่จับต้องไม่ได้ ความเสียใจตอนนี้เอ่อล้นออกมาจนเอยคิดว่ามันช่างเจ็บปวดอะไรเช่นนี้ น้ำตายังคงไหล พอๆกับความรู้สึกเสียใจที่ค่อยๆทะลักออกมา เหตุใดการมีความรักถึงเจ็บปวดเช่นนี้
“ทำไมมันเจ็บขนาดนี้...”
ร้องไห้อยู่เช่นนั้นจนกระทั่งหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เมื่อเข้าสู่นิทรา ความฝันก็เข้ามาเยือน ฝันซ้ำๆถึงเรื่องราวในสมัยนั้น มันคือสิ่งตอกย้ำว่าเอยไม่เคยลืมเรื่องราวเหล่านั้น และความรู้สึกที่มีก็ไม่เคยเลือนหายไปไหนเช่นกัน...
วันนี้เป็นวันที่โรงเรียนจัดงานวัฒนธรรม เป็นงานที่จัดให้นักเรียนโรงเรียนอื่นๆและผู้ปกครองเข้ามาเที่ยวชมได้ ภายในงานจะมีเวทีใหญ่อยู่ตรงกลางหน้าลานเสาธง ที่จะจัดการแสดงต่างๆให้แขกที่เข้ามาชม โดยแต่ละชั้นเรียนจะต้องส่งการแสดงหนึ่งชุดเพื่อทำการแสดง และแต่ละห้องจะมีการออกร้านเพื่อเป็นสีสันของงานด้วย
ห้องของเอยประชุมกันแล้วว่าจะออกร้านขายเค้ก คุกกี้ ขนมต่างๆ รวมถึงชากาแฟ เรียกได้ว่าเป็นร้านขายเบเกอรี่ย่อมๆเลยทีเดียว ขนมต่างๆนำมาจากร้านของเพื่อนในห้อง ซึ่งเป็นของที่บ้านและซื้อมาด้วยราคาส่ง
เมื่อวานเอยและเพื่อนร่วมห้องใช้เวลาตกแต่งร้านกันอย่างเต็มที่ ผู้ชายก็ออกแรงไป ผู้หญิงก็ทำของตกแต่งกันไป จนวันนี้ร้านพร้อมเปิดแล้ว ตอนเช้าหลังเคารพธงชาติก็เริ่มพิธีเปิด จากนั้นทางโรงเรียนก็อนุญาตให้คนนอกเข้าชมได้
กวินและไทป์ สำหรับสองคนนี้เรียกได้ว่าเป็นตัวเรียกแขกเลยทีเดียว สาวๆจากโรงเรียนอื่นมาที่ร้านกันเยอะแยะ ชนิดทุกคนในห้องวิ่งกันเสิร์ฟกันให้วุ่น ปล่อยให้กวินและไทป์นั่งนิ่งๆ เท่านั้นก็เรียกลูกค้าได้แล้ว
“แว่นๆ ชงกาแฟสามแก้ว” เพื่อนในห้องตะโกนบอกเอย ที่มือตอนนี้แทบจะพันกันแล้ว เพื่อนผู้ชายหลายคนก็วิ่งกันเสิร์ฟบ้าง ชงชากาแฟกันบ้าง เอยเองก็เป็นอีกคนที่อยู่ข้างหลังร้าน ชงกาแฟและชาต่างๆส่งให้เพื่อนที่ทำหน้าที่เสิร์ฟกัน
“ให้กูช่วยไหม?” ไทป์เดินมาถาม พลางมองเอยที่กำลังเทผงกาแฟใส่แก้วอยู่
“ไม่ต้องหรอกไทป์ ไปนั่งให้สาวๆเห็นก็พอแล้ว” เอยพูดไปคนกาแฟไป ก่อนจะยื่นให้เพื่อนผู้หญิงในห้องไปเสิร์ฟ
“มันน่าเบื่อนี่หว่า ให้นั่งเฉยๆ เหน็บจะแดกก้นกูแล้ว” ไทป์ว่าพลางทุบสะโพกตนเอง
“กะ...กวินยังนั่งได้เลย” เอยพูด พลางหันไปมองกวิน ที่ตอนนี้นั่งนิ่งๆพร้อมกับทำหน้าขรึม โดยที่สาวๆเอาแต่จ้องมองไปกินเค้กไป ดูจะมีความสุขเอามากๆ
“กูไม่ใช่มันนะเอย ที่จะเป็นรูปปั้นได้น่ะ” ไทป์แหวขึ้น เอยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
“ไทป์ มาทำอะไรตรงนี้ ไปนั่งข้างกวินสิ ลูกค้าถามหานายกันใหญ่แล้ว” เพื่อนผู้หญิงในห้องเรียกไทป์ พร้อมกับลากไทป์ให้ไปนั่งข้างกวินต่อ สีหน้าของไทป์ตอนนี้หงิกงอจนเอยต้องยิ้มออกมาอย่างขำๆ
“แว่น ไปล้างแก้วหน่อยดิ แก้วจะหมดแล้ว” เพื่อนผู้ชายอีกคนยกถังที่เต็มไปแก้วชากาแฟที่ยังไม่ได้ล้าง เอยจึงวางมือจากการชงกาแฟ แล้วยกถังใบนั้นไปยังอ่างก๊อกน้ำหน้าห้องน้ำที่อยู่ห่างจากร้านพอสมควร
“หนักจัง..” เอยบ่นคนเดียว พยายามยกถังนั่นจนมาถึงหน้าห้องน้ำ ก่อนที่จะลงมือล้าง
ล้างไปล้างมาจนในที่สุดก็เสร็จ เอยค่อยๆเรียงแก้วลงในถัง ก่อนจะยกเพื่อพากลับไปยังร้าน ด้วยความรีบร้อนเพราะกลัวเพื่อนๆจะรอนาน เอยเลยพยายามก้าวยาวๆ และทันใดนั้นเอยดันสะดุดก้อนหินทำท่าจะล้ม
“แก้วแตกแน่ๆ” เอยคิดในใจ แต่แล้วกลับมีใครดึงเอยขึ้นมาได้ทันเวลา พร้อมกับดึงถังแก้วน้ำออกจากมือเอย
วงแขนของใครคนหนึ่งกำลังรั้งเอวของเอยจากด้านหลังไว้ไม่ให้ล้มหน้าทิ่มลงไป อีกมือก็ถือถังแก้วน้ำไว้ เอยรีบยืนทันทีขึ้นทันที ก่อนที่จะหันหลังไปพบว่าเป็น....กวิน เมื่อเห็นอย่างนั้น ใบหน้าของเอยก็ร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ และอาจจะเพราะเมื่อครู่นี้กำลังจะหกล้ม เอยเลยรู้สึกตกใจเสียใจเต้นระรัวอยู่เช่นนี้ ดวงตาของทั้งสองสบกันอยู่หลายวินาที ก่อนที่เอยจะเริ่มอ้าปากพูด
“ขะ...ขอบคุณ” เอยบอกออกไป กวินกลับนิ่งเฉย ถือถังเดินกลับไปยังร้านแทนเอย
เอยเดินตามกวินไปจนถึงร้าน พบว่าเพื่อนๆกำลังชะเง้อมอง ราวกับมองหาใครสักคนอยู่ ฉับพลันพอเห็นกวินก็รีบโบกไม้โบกมือเรียก
“กวิน..หายไปไหนมา ลูกค้าตามหากันอยู่” เสียงของเพื่อนผู้หญิงในห้องพูดขึ้น กวินชักสีหน้าเบื่อหน่ายออกมาแค่เพียงแวบเดียวเท่านั้น ก่อนจะกลับมาหน้านิ่งเหมือนเช่นเคย
“มายกทำไมแก้วน้ำเนี่ยะ ให้เอยยกไปสิ” เธอพูดแบบนั้น ก่อนจะดึงถังน้ำออกจากมือกวินแล้ววางมันลง บ่งบอกว่าเอยต้องเป็นคนยกไปเก็บไม่ใช่กวิน
“ชั้นจะทำงานหลังร้าน” กวินบอกแบบนั้น ก่อนจะคว้าถังแก้วน้ำ และเดินดุ่มๆตรงไปยังหลังร้าน ไม่ฟังเสียงคัดค้านของเพื่อนผู้หญิงคนนั้นเลย เธอดูจะหงุดหงิดมาก เลยหันมาพาลเอยที่ยืนอยู่
“เพราะนายนั่นแหละ” เธอพูดอย่างใส่อารมณ์ ก่อนที่จะผลักเอยแล้วเดินกลับไปยังหน้าร้าน ทิ้งให้เอยยืนงงอยู่กับสิ่งที่เกิดขึ้น
“มึงเป็นอะไรไหม?” ไทป์วิ่งมาหาเอย ดูก็รู้ว่าไทป์เห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น
“ไม่เป็นไรหรอกไทป์” เอยยิ้มให้
“แล้วไอ้กวินมันทำไม?” ไทป์ถาม
“คะ...เค้ามาช่วยเรายกถังแก้ว แต่เพื่อนคนนั้นจะให้กวินไปอยู่หน้าร้าน เลยหงุดหงิดที่กวินมาช่วยเราน่ะ”
“แล้วยัยคนนั้นมาเสือกอะไรด้วยวะ ไม่มีเหตุผลสักนิด” ไทป์ต่อว่าพลางหันไปมองเพื่อนคนนั้นที่ผลักเอย
“ช่างเถอะ...กลับไปช่วยที่ร้านกัน” เอยว่า
เวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงบ่าย ถึงเวลาปิดร้านเพื่อไปชมการแสดงแล้ว เพื่อนๆในห้องต่างโยนข้าวของวางกองระเนระนาด ไม่มีใครสนใจที่จะช่วยกันเก็บของเลย เพราะต่างพากันไปจับจองที่นั่งเพื่อชมการแสดง ไทป์เองอาจารย์ก็เรียกตัวไปเพื่อมอบรางวัลในฐานะนักกีฬาดีเด่นประจำโรงเรียน ตอนนี้จึงเหลือแต่เอยคนเดียวที่กำลังเก็บของ แม้จะรู้สึกน้อยใจอยู่บ้างที่เพื่อนๆไม่ช่วย แต่เอยรู้ดีว่าในสายตาเพื่อนๆ เอยมันก็แค่คนที่ดูไร้ค่า คงจะต้องยอมรับชะตากรรมและก้มหน้าทำต่อไป
เก็บไปเรื่อยๆ ก็พบว่ากวินเองก็กำลังเก็บของอยู่อีกมุมหนึ่ง ตอนนี้กำลังเก็บแก้วที่ยังไม่ได้ล้างใส่ถัง เอยรู้สึกใจชื้นขึ้นมา อย่างน้อยก็ไม่ได้ทำงานอยู่คนเดียว จนในที่สุดก็เก็บข้าวของหมดแล้วเหลือเพียงเต็นท์กับโต๊ะว่างที่ภารโรงจะมาเก็บทีหลัง เอยกับกวินทำงานกันอย่างเงียบๆ โดยยกของทั้งหมดไปเก็บไว้ในห้องเรียน จนสุดท้ายเหลือแก้วกาแฟที่ต้องเอาไปล้าง
“ดะ...เดี๋ยวเราเอาไปล้างเอง” เอยบอกแบบนั้น แต่กวินก็ทำหน้าเมินเฉย ดึงถังแก้วแล้วเดินตรงไปยังก๊อกหน้าห้องน้ำ สุดท้ายทั้งสองจึงต้องช่วยกันล้าง
“โอ๊ย!!” เสียงกวินร้องขึ้น เอยหันไปมองพบว่าปากแก้วใบหนึ่งขอบบิ่น และมันได้บาดมือของกวินเลือดไหลออกมาพอสมควร
“เลือดออกนี่” เอยร้องออกมา อารามตกใจเอยรีบดึงมือของกวินมาดู ก่อนที่จะดึงไปใต้ก๊อกน้ำเพื่อล้างเลือดออก
“เจ็บไหม?” เอยถาม โดยที่ยังมองแผล กวินจ้องหน้าเอย ไร้ซึ่งคำตอบใดๆออกมาจากปาก
“ไปห้องพยาบาลเถอะ” เอยบอกเช่นนั้น แต่กวินส่ายหน้า
“เลือดหยุดแล้ว” กวินพูดแค่นั้น
“แต่ต้องปิดแผลนะ เดี๋ยวจะติดเชื้อ” เอยว่า ก่อนที่จะวิ่งหายไปและกลับมาพร้อมกับพลาสเตอร์ที่ไปเอามาจากห้องพยาบาล
เอยค่อยๆปิดแผลของกวินด้วยพลาสเตอร์อันนั้น โดยที่ไม่รู้เลยว่าการกระทำเหล่าอยู่ในสายตาของกวินทั้งหมด รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นมา เอยไม่อาจจะได้เห็นรอยยิ้มที่ยากจะได้พบของกวิน นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่กวินยิ้มออกมาอย่างตั้งใจ
เมื่อปิดแผลให้กวินเสร็จ เอยจึงเป็นคนล้างแก้วที่เหลือ และกวินเป็นคนยกไปเก็บให้ วันนี้เอยรู้สึกว่ามีความสุขอย่างบอกไม่ถูก อาจจะเพราะไม่ได้ถูกทิ้งให้ทำงานคนเดียว อย่างน้อยก็มีกวิน เป็นเพื่อนคนหนึ่งที่ไม่ได้เห็นเอยไร้ค่าจนขนาดไม่ยื่นมือมาช่วยเหลือ วันนี้เป็นอีกวันที่เอยยิ้มกว้างตั้งแต่กลับมาจากโรงเรียนจนถึงที่บ้าน....
+++++++++++++++++++++++++
หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136 (อ่าน 1462735 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก