ขอโทษนะคะที่มาอัพช้า พอดีวันนี้ไม่ค่อยสบายแถมยังเป็นวันนั้นของเดือนด้วย งานก็เข้า วันนี้มรสุมชัดเลยๆค่ะ เลยมาอัพช้ากว่าปกติ พรุ่งนี้ถ้าไหวจะมาอัพตามเวลาปกตินะคะ ขออภัยอีกครั้งค่า 
# อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#
ตอนที่ 29
อยากรู้...
วันจันทร์วนกลับมาอีกเช่นเคย วันทำงานวันแรกที่ใครๆต่างก็พากันเกียจคร้าน เอยเดินเข้าไปยังแผนก คิดอยู่แล้วว่าตนต้องมาคนแรกอย่างเช่นเดิม แต่วันนี้กลับคิดผิดถนัด วันนี้เอยไม่ได้มาเป็นคนแรก
“พะ...พี่ขาว” เอยร้องออกมาอย่างตกใจ ที่เห็นพี่ขาวมาก่อนตนได้ ภาพในวันนั้นในวันเกิดของพี่ขาวผุดขึ้นมาในหัวทันที
“เอย...” พี่ขาวเอ่ยเรียกเอย เอยได้แต่ยิ้มแหยๆออกไป เพราะยังคงตั้งรับพี่ขาวไม่ทัน
“วันนี้ทำไมมาเช้าจังครับ?” เอยถาม ก่อนที่จะรีบเดินไปยังโต๊ะทำงานของตนเอง
“พี่ว่าจะมาคุยกับเอย” พี่ขาวบอก
“มีเรื่องอะไรเหรอครับ?” เอยถม ก่อนที่จะเปิดคอมพิวเตอร์ ทำตัวเองให้ดูยุ่งๆวุ่นๆ
“พี่ขอโทษนะ...ตอนวันเกิด..พี่จำเรื่องที่ทำกับเอยได้” พี่ขาวก้มหน้าลง เอยหันไปมองพี่ขาวที่กำลังรู้สึกสลดกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“พี่ขาวทำอะไรลงไป รู้ตัวไหมครับ?” เมื่อได้ยินอย่างนั้นแล้วเอยจึงกล้าที่จะเผชิญหน้ากับพี่ขาวมากขึ้น
“พี่ขอโทษจริงๆเอย คือพี่....” พี่ขาวพยายามจะอธิบาย
“ผมไม่รู้หรอกครับว่าพี่กำลังคิดอะไรตอนนั้น แต่ที่พี่ทำไปผม...รู้สึกแย่มาก ผมเห็นพี่เป็นพี่ชายนะครับ” เอยพูดออกมา
“พี่รู้เอย พี่ขอโทษ พี่สัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก...พี่จะตัดใจจากเอย” พี่ขาวบอก
“ผมเองก็ขอโทษพี่ขาวครับ ที่ผมไม่สามารถจะรับความรู้สึกนั้นได้ และเรื่องที่เกิดขึ้น...ผมจะลืมมันให้หมด” เอยว่า ตัดสินใจแล้วว่าจะอย่างไรก็ให้อภัยพี่ขาว
“ขอบคุณนะเอย....พี่จะเป็นพี่ชายที่ดีให้เอย พี่จะทำให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม” พี่ขาวพูดก่อนที่จะยิ้มออกมา พอกันทีกับรักข้างเดียว ตั้งแต่ต่อจากนี้ไปจะต้องตัดใจให้ได้
“ถ้าพี่ขาวยืนยันแบบนั้น...ผมก็สบายใจครับ” เอยว่า ก่อนจะยิ้มออกมา
“อืม” พี่ขาวพยักหน้ารับก่อนที่จะเดินไปยังโต๊ะทำงานของตนเอง
หลังจากที่ได้คุยกับพี่ขาว เอยก็รู้สึกดีมากขึ้น อย่างน้อยก็ไม่ต้องอึดอัดเวลาเจอหน้าพี่ขาว ตั้งแต่ตอนนี้ไปทุกอย่างจะเหมือนเดิม เหมือนตอนที่พี่ขาวไม่ได้บอกว่าชอบเอย พี่แปงที่มาเช้าอีกคนก็แอบตกใจไม่น้อยที่เห็นพี่ขาวมาก่อนตนได้
“มาไวจังนะขาว” พี่แปงทักขึ้น
“ก็นะ” พี่ขาวพูดสั้นๆ ก่อนจะหัวเราะ
“พี่แปงก็มาไวนะครับ” เอยว่า
“จ้า”
ทั้งสามคุยกันเรื่อยเปื่อย เรื่องงานบ้าง เรื่องนั่นนี่บ้าง จนถึงเวลาเริ่มงานจริงๆ ทั้งสามคนก็ต่างก็แยกย้ายกันไปทำงานตามหน้าที่ที่ได้รับผิดชอบ
...
..
.
เวลาพักเที่ยงก็มาถึง เอยพี่แปงและพี่ขาว ตัดสินใจว่าจะไปทานส้มตำร้านที่อยู่ใกล้ๆบริษัท ภายในร้านก็มีแต่พวกพนักงานบริษัทเดียวกันทั้งนั้น พี่แปงที่รู้จักคนเยอะก็หันไปทักทายคนนั้นคนนี้ตลอด ด้านพี่ขาวก็สั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ โดยบอกว่าวันนี้จะเป็นคนเลี้ยงเอง
“เจ๊แปง ได้ข่าวที่คนเขาเม้ากันตอนนี้รึยัง?” พนักงานโต๊ะข้างๆสะกิดพี่แปงที่ตอนนี้นั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่
“เม้าเรื่องอะไรกัน?” พี่แปงหันไปถาม
“ก็เรื่องท่านประธานอาจจะมีคู่หมั้นแล้วไงล่ะ” เธอคนนั้นพูด เอยนั่งฟังอย่างนิ่งๆ แม้ความรู้สึกตอนนี้จะเริ่มแย่ลงแล้วก็ตาม
“จริงเหรอ? ใครที่ไหนล่ะ?” พี่แปงถามต่อ
“ก็คุณมินตรา ลูกสาวประธานบริษัทซีเอ็มไง”
“คุณมินตราที่ช่วงนี้มาบ่อยๆนะเหรอ?” พี่ขาวพูดขึ้นบ้าง
“ใช่ เขาลือกันว่าที่บ้านทั้งสองเปิดไฟเขียวให้ทั้งสองคบกัน แล้วก็จะให้เป็นว่าที่สะใภ้คนที่สองของเศวตเจริญด้วย” เธอคนนั้นยังคงพูด
“คนที่สอง...แปลว่าท่านประธานมีพี่ชายด้วยเหรอ?” พี่แปงถามอย่างสงสัย
“พี่ชายท่านประธาน แต่งงานแล้วเมื่อสองปีที่แล้วค่า” เธอพูดอีก
“เธอนี่รู้มากจริงนะ ทั้งๆที่ท่านประธานเพิ่งมาทำงานแท้ๆ” พี่แปงว่าก่อนจะหัวเราะ
“แน่นอนสิคะเจ๊ หนูน่ะแฟนคลับท่านประธานเชียวนะ”
ทั้งหมดพากันหัวเราะ ยกเว้นเอยที่นั่งนิ่ง กวินบอกว่ามินตราเป็นแค่เพื่อน แต่ทำไมถึงมีข่าวลือเช่นนี้ออกมา และอีกอย่าง....เอยไม่รู้จักอะไรในตัวกวินเลย ครอบครัว พี่น้อง ความชอบ เรื่องอะไรก็แล้วแต่ เอยไม่รู้อะไรสักอย่างพลางนั่งขบคิดอยู่ในใจ จนอาหารที่สั่งเริ่มมาเสิร์ฟแล้ว เอยนั่งทานไปเหม่อไป หลายครั้งที่พี่แปงและพี่ขาวต้องสะกิดบ่อยๆ เรื่อยไปเช่นนั้นจนจบมื้ออาหาร...
...
..
.
เวลาเลิกงานก็มาถึง เอยเก็บข้าวของปิดคอมพิวเตอร์ทันที พี่ขาวและพี่แปงกลับไปแล้ว ตอนนี้ทั้งแผนกเหลือเอยเพียงคนเดียวเท่านั้น เอยนั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ก่อนที่จะถอนหายใจออกมา
เอยนั้นเชื่อในคำพูดของกวินเสมอ แม้ที่ผ่านมาเอยจะเห็นกวินไปกับผู้หญิงมากหน้าหลายตาก็ตาม แต่ตอนนี้กวินบอกว่าคบกัน มันก็คือคบกันไม่มีอย่างอื่น หรือแม้กระทั่งเรื่องครอบครัว เรื่องชีวิตส่วนตัวของกวิน เอยเองก็ไม่กล้าละลาบละล้วงเช่นกัน คิดไปคิดว่า คำว่า คนรักกันของเอยกับกวินช่างดูว่างเปล่าพอสมควร
คิดไปก็เท่านั้น เอยจึงลุกขึ้นเดินออกจากแผนกไป ตรงไปยังลิฟต์กดลงยังชั้นล่างสุด ลิฟต์เลื่อนลงไปเรื่อยๆจนถึงชั้นล่างสุด เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก เอยก็เห็นกวินยืนอยู่
“คุณกวิน” เอยเรียกขึ้น กวินหันหน้ามา แต่เพียงสักครู่มินตราที่เดินมาจากไหนไม่รู้ก็เดินมาหากวินเช่นกัน
“กวินคะ...รอมินด้วย” เธอพูดขึ้น เอยแทบก้าวขาไม่ออกเมื่อเห็นมินตราเดินมา แต่กวินก็ยังคงมองเอยอยู่เช่นนั้น
“มินตรา ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ว่าง” กวินว่าโดยที่ไม่หันไปมองมินตรา ก่อนที่จะเดินมาหาเอยที่ยังคงยืนนิ่งอยู่
“ก็คุณแม่ของมินบอกว่าวันนี้กวินจะพามินไปทานข้าวเย็นนี่คะ” มินตราพูด พลางเดินตามกวินมา
“ฉันมีนัดแล้ว” กวินว่าก่อนจะดึงมือเอยแล้วพาเดินออกไป ทิ้งให้มินตรายืนงุนงงอยู่คนเดียวโดยกวินไม่เหลียวหลังหันไปมองเลย
“คุณกวิน ทิ้งคุณมินตราแบบนั้นไว้ไม่ได้นะครับ” เอยพยายามบอกกวิน
“ช่างหัวมินตราสิ ไม่ใช่แฟนฉันเสียหน่อย” กวินพูดด้วยใบหน้านิ่งๆ
“แต่เธอเป็นผู้หญิงนะครับ ทำแบบนั้นมัน....” เอยยังคงไม่เห็นด้วยที่กวินทิ้งมินตรามาแบบนี้
“เธอไม่ต้องไปสนใจมินตรา สนใจแค่ฉันก็พอ” กวินพูด ก่อนที่จะดันเอยให้ขึ้นรถ และตนเองก็ขึ้นรถเช่นกันและขับออกไปทันที
“จะไปไหนครับ” เอยถาม
“ไปบ้านเธอ....” กวินว่า
“ไปบ้านผม...ตอนนี้น่ะเหรอครับ?” เอยถามย้ำ
“ใช่” กวินเองก็ยืนยันคำตอบเดิม เอยจึงเงียบไปเพราะไม่รู้จะห้ามอย่างไรดี
เมื่อมาถึงบ้านของเอย กวินก็เข้าไปในบ้านทันที แม่ของเอยตอนนี้ขายข้าวแกงเสร็จแล้ว จึงนั่งเตรียมของเล็กๆน้อยๆ พร้อมดูทีวีไปด้วย
“กลับมาแล้วเหรอเอย..อ้าว กวินมาด้วยเหรอลูก?” แม่ของเอยเอ่ยทักทายทั้งสอง
“ครับแม่” เอยพูด ก่อนที่จะเอากระเป๋าวางไว้บนโต๊ะ แล้วเดินเข้าไปในครัวเพื่อหยิบหาน้ำให้กวินดื่ม
“เดี๋ยวอยู่ทานข้าวเย็นกันนะลูก” แม่ของเอยบอก
“ครับ” กวินพยักหน้ารับ ก่อนที่จะรับแก้วน้ำจากเอยพร้อมดื่มมัน
“ทั้งสองคนนั่งกันไปก่อนนะ แม่ขอไปซื้อของที่ร้านชำหน่อย เดี๋ยวมา” แม่ของเอยว่าพร้อมวางมือจากการเด็ดใบกระเพรา
“เอยทำต่อเองครับแม่” เอยว่า ก่อนที่จึงเลื่อนมานั่งแทนที่แม่ของตนเอง แล้วเริ่มทำต่อ กวินนั่งมองเอยทำงานด้วยรอยิ้มบางๆ
“ไม่คิดจะเปิดร้านอาหารเหรอ?” กวินเอ่ยถามขึ้น
“เคยคิดครับ...แต่แม่ชอบขายแบบนี้มากกว่า ร้านอาหารวุ่นวายไปครับ” เอยตอบ กวินเงียบไม่พูดอะไรกลับนั่งดูโฆษณาในทีวีอยู่
“เอ่อ....ผมได้ยินมา” จู่ๆเอ่ยก็เกริ่นๆขึ้นมา กวินละสายตาจากทีวีมามองเอยที่กำลังจะเอ่ยถามอะไรสักอย่าง
“ได้ยินอะไรมา?” กวินถาม
“คุณมินตรา...เป็นคู่หมั้นใช่ไหมครับ?” เอยถามขึ้นมา ก่อนที่จะออกแรงเด็ดใบกระเพราแรงขึ้น กวินเงียบไปอึดใจก่อนจะตอบออกมา
“มันเป็นเรื่องเมื่อนานมาแล้ว และฉันปฏิเสธไปตั้งนานแล้ว” กวินบอก
“อย่างนั้นเหรอครับ”
“ใช่ ไปได้ยินอะไรมาจากไหน?” กวินถาม
“คือ...เอ่อ...ผมได้ยินพนักงานเขาพูดกันครับ” เอยตอบ
“เก่งกันจริง ไปรู้เรื่องนี้กันได้” กวินพูด
“ที่ผ่านมา ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคุณเลย ความชอบ เรื่องที่บ้าน หรือเรื่องของคุณที่ผมสมควรรู้...แต่ผมกลับไม่รู้เลย ทั้งที่เป็น...แฟนคุณแท้ๆ” เอยก้มหน้าลงพร้อมพูดออกมา เมื่อได้ยินอย่างนั้น กวินก็ลุกขึ้นไปนั่งข้างๆเอย ก่อนที่จะโอบเอวของเอยดึงเข้ามาใกล้ๆตัว
“อยากรู้เรื่องอะไรก็ถามฉันมา” กวินว่า เอยหน้าแดงนิดๆ ก่อนที่จะขยับตัวน้อยๆ เพราะกลัวแม่จะมาเห็นเข้า
“คุณ...มีพี่ชายเหรอครับ?” เอยถาม
“ใช่ พี่ชายกับน้องชาย ฉันคนกลาง” กวินตอบ
“ชื่ออะไรกันบ้างครับ?”
“พี่ชายฉันชื่อกฤศแต่งงานแล้วมีลูกชายฝาแฝด ส่วนเจ้ากรินตอนนี้เรียนอยู่ปีสาม” กวินตอบ
“คุณมีหลานฝาแฝดด้วยเหรอครับ”
“ตอนนี้ขวบกว่าๆ ซนเหมือนลิง” กวินว่า
“น่ารักออกครับ” เอยยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงเด็กผู้ชายที่หน้าตาเหมือนกันสองคน
“ถ้าอย่างนั้น อาทิตย์นี้ฉันจะพาเธอไปบ้าน แล้วเธอจะรู้ว่าลิงในร่างคนเป็นยังไง” กวินบอก
“เดี๋ยวนะครับ...ให้ผมไปบ้าน แบบนั้นมันจะไม่ดีนะครับ” เอยละล่ำละลักพูด
“ไม่ดียังไง เธอเป็นแฟนฉัน ฉันก็ต้องพาเธอไปบ้านสิ” กวินหันมามองหน้าด้วยสายตานิ่งๆ
“ที่บ้านคุณ...เอ่อ...คือผม...เป็นผู้ชายนะครับ” เอยไม่เห็นด้วยเลยหากกวินจะพาตนเองไปแนะนำที่บ้านในฐานะแฟน
“ผู้ชายแล้วยังไง?” กวินเริ่มแสดงสีหน้าโมโหขึ้นมา จนเอยไม่รู้จะทำอย่างไรดี
“เกรงว่า...จะไม่เหมาะ..ที่บ้านคุณ คือระดับนั้น...ผมคนธรรมดา”
“เธอไม่เชื่อมั่นในการคบกับฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?” กวินถามขึ้นมา
“เปล่าครับ...แต่ผม ...กลัวที่บ้านคุณจะรับไม่ได้” เอยพูดออกมาเสียงเบา
“เธอยังไม่เข้าไปแล้วจะรู้อะไร อย่าตัดสินบ้านฉันเพราะนามสกุลหรือฐานะ” กวินบอก
“ขอโทษครับ...” เอยตอบ
“ไม่เป็นไร” กวินบอกด้วยใบหน้านิ่งๆ ทั้งสองคนนั่งเงียบๆอยู่เช่นนั้นจนแม่ของเอยมา
“โทษทีลูก แม่คุยกับเจ้าของร้านเพลิน” แม่ของเอยว่าพร้อมหัวเราะ
“ไม่เป็นไรครับ เสร็จพอดี” เอยว่าก่อนที่จะลุกขึ้นเอาใบกระเพราเข้าตู้เย็น
“เดี๋ยวแม่ทำกับข้าวให้นะ รอหน่อยได้ไหมกวิน” แม่ของเอยหันไปถามกวิน
“รอได้ครับคุณแม่” กวินตอบ
“นั่งคุยกันไปพลางๆนะ แม่ไปเข้าครัวก่อน” แม่ของเอยว่า ก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในครัว
เอยนั่งนิ่งๆ พอๆกับกวินที่นั่งนิ่งเช่นเดียวกัน เอยได้แต่คิดในใจว่าจะทำอย่างไรดีหากต้องไปบ้านของกวินจริงๆ มีพ่อแม่ที่ไหนจะรับความรักแบบนี้ได้ ใครจะรับได้ที่ลูกชายมีแฟนเป็นผู้ชาย อีกทั้งยังเป็นบ้านเศวตเจริญ เศรษฐีระดับต้นๆของประเทศเสียด้วย เอยเริ่มคิดหนัก เรื่องสังคม ฐานะ เป็นไปได้ยากสำหรับเอย
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ” กวินเป็นผู้ทำลายความเงียบขึ้นมา เอยพยักหน้ารับ ก่อนที่จะลุกไปยังห้องของตนเอง
กวินที่เห็นเอยเดินขึ้นห้องไปแล้ว จึงลุกขึ้นจากโซฟาเดินไปยังห้องครัว เจอแม่ของเอยกำลังผัดอะไรสักอย่างอยู่บนเตา กวินเดินเข้าไปใกล้ๆแม่ของเอย ก่อนที่จะยกมือไหว้พร้อมกับพูดอะไรสักอย่าง แม่ของเอยจึงรีบปิดเตา หันมาฟังคำพูดของกวินที่ทำเอาอ้าปากค้างอย่างน่าตกใจ สีหน้าแม่ของเอยดูตกตะลึงไม่น้อย
กวินยังคงพูดไปเรื่อยๆด้วยใบหน้านิ่งๆของตนเอง ก่อนที่จะยกมือไหว้แม่ของเอยอีกครั้งราวกับขอโทษ แม่ของเอยที่ดูจะตกใจ ค่อยๆเปลี่ยนสีหน้าที่ดูสงบขึ้นเรื่อยๆ เธอถอนหายใจเบาๆออกมา ก่อนที่จะค่อยยิ้มให้กวิน และพูดอะไรออกมาสักอย่างที่มีแต่กวินเท่านั้นที่ได้ยิน กวินพยักหน้ารับ รอยยิ้มบางๆของกวินเผยให้เห็นออกมา
“ผมสัญญาครับคุณแม่” กวินว่า ในขณะที่เอยกำลังเดินลงมาพอดี
“เอ่อ...มีอะไรกันรึเปล่าครับ?” เอยที่เห็นกวินยืนอยู่ในครัว จึงเอ่ยถามอย่างสงสัย
“เปล่าจ้ะ เอยไปเตรียมจานไป แม่ใกล้จะทำเสร็จแล้ว” แม่ของเอยบอก กวินจึงหันไปหยิบจานมาวางให้ ก่อนที่จะเดินออกมาหาเอยที่ยืนรออยู่หน้าครัว
“ไปช่วยแม่เตรียมสิ” กวินบอกเอย ที่ยังคงงงๆก็เดินเขาไปในครัวไปช่วยแม่เตรียมกับตักกับข้าว
ตอนนี้ทั้งเอย กวิน และแม่ของเอยนั่งทานข้าวกันพร้อมกันบนโต๊ะอาหาร วันนี้เป็นอีกวันที่กวินดูจะเจริญอาหาร เพราะกวินเติมข้าวถึงสองครั้ง แม่ของเอยมองกวินด้วยรอยยิ้มบางๆ ก่อนที่ตักกับข้าวให้กวินเสียเต็มจาน และกวินก็ทานมันจนหมด เอยได้แต่มองอย่างสงสัย หรือเมื่อครู่ตอนที่เอยขึ้นห้องไปทั้งสองคงจะคุยกันถูกคอ
“เป็นไปไม่ได้” เอยพึมพำกับตนเอง เพราะกวินไม่ใช่คนที่จะชวนใครคุย ใบหน้าก็นิ่ง พูดก็น้อย ไม่มีทางที่จะชวนแม่ของตนเองพูดคุยได้
“บ่นอะไรเอย รีบกินสิลูก เดี๋ยวเย็นหมด” แม่ของเอยว่า
ในที่สุดก็ทานจนหมด เอยเป็นคนเก็บกวาดล้างจานเช่นเคย แต่คราวนี้แปลกไป กวินกลับมาช่วยเอยด้วย
“ทำเป็นเหรอครับ?” เอยถาม
“ทำไมจะไม่เคย” กวินว่า ก่อนที่จะช่วยเอยเช็ดจาน เอยได้แต่หัวเราะออกมา
“ตลกเหรอ?” กวินถาม
“เปล่าครับ..แค่นึกสภาพคุณทำงานแบบนี้ไม่ออก” เอยว่าพลางยิ้ม
“อยู่กับฉันก็หัวเราะเยอะๆ อย่าเอาแต่ทำท่าอาย” กวินว่า และช่วยเอยเช็ดจานจนเสร็จ
กวินและเอยมานั่งดูทีวีต่อ โดยที่มีแม่ของเอยเล่าเรื่องนั้นนี่ รวมไปถึงเล่าเรื่องเอยตอนเด็กด้วย ระหว่างที่เล่า กวินได้แต่ยกยิ้มมุมปาก เอยสะกิดแม่ให้หยุดหลายครั้งแต่แม่ดูจะสนุกสนานกับการเผาเอย งานนี้จบ เวลาก็ปาไปสามทุ่มเห็นจะได้แล้ว
“เริ่มจะดึกแล้วล่ะลูก กลับบ้านได้แล้วกวิน” แม่ของเอยบอก
“ครับ ผมกลับนะครับ” กวินว่าก่อนที่จะยกมือไหว้แม่ของเอย
เอยเดินออกมาส่งกวินถึงที่รถ กวินเดินขึ้นรถแล้วสตาร์ทเครื่อง และลดกระจกลงพร้อมกับเรียกเอยให้เข้าไปหา
“ครับ?” เอยเดินเข้าไปใกล้ๆ กวินก็ดึงเอยเข้ามาก่อนที่จะจูบปากของเอยแผ่วเบา เอยผละตัวเองออกมาอย่างรู้สึกตกใจ พลางมองซ้ายมองขวาอย่างใจเต้นแรง
“คุณกวิน!!” เอยร้องออกมาเบาๆ กลัวเหลือเกินหากใครมาเห็นเข้า
“กลับละนะ” กวินว่า
“ขับรถดีๆนะครับ เอ่อ ถ้าถึงแล้วโทรบอกผมได้ไหมครับ ถ้าไม่เป็นการรบกวน..” เอยพูดออกมา
“อืม ถึงแล้วฉันจะโทรหา” กวินบอก ก่อนที่จะปิดกระจกรถแล้วขับรถออกไป
เอยเดินข้าไปบ้านพบว่าแม่ยังคงนั่งอยู่หน้าทีวี เอยเดินเข้าไปหาแม่ก่อนที่จะนั่งลงข้างๆแม่ และโอบเอวของแม่หลวมๆอย่างอ้อนๆ
“ทำงานเหนื่อยไหมลูก?” แม่ถามเอย
“ไม่เหนื่อยครับ” เอยบอก
“เอย....อะไรที่เป็นความสุขก็ไขว่คว้าให้กับตัวเองบ้างนะลูก ใช้ชีวิตเราให้คุ้มที่สุด” แม่ของเอยพูดก่อนที่จะลูบหัวเอยเบาๆ
“ทำไมพูดแบบนั้นครับแม่?” เอยถามออกมาทั้งที่ยังคงกอดเอวแม่อยู่
“ลูกเหนื่อยเพื่อแม่มาตลอด ถึงเวลาที่จะต้องหาความสุขใส่ตัวเองนะ”
“ทุกวันนี้เอยก็มีความสุขครับแม่” เอยบอก
“เอย...ไม่ว่าเอยจะเป็นอะไร เอยจะเป็นแบบไหน จะรักจะชอบอะไร ยังไงเอยก็เป็นลูกของแม่นะ ให้เอยจำไว้เสมอ...ว่าแม่ไม่มีทางจะไม่รักลูก ต่อให้ลูกจะเป็นอะไรก็ตาม” แม่ของเอยบอก
“ครับแม่...เอยรักแม่ครับ” เอยกอดแม่โยกตัวเบาๆ ก่อนจะยิ้มออกมา รู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้กอดแม่..
เอยและแม่คุยกันต่อเรื่อยๆพักใหญ่ จากนั้นเอยก็ขอตัวกลับห้อง เมื่อเดินเข้าห้องโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นพอดี กวินเป็นคนโทรมา
“ถึงแล้วเหรอครับ?”
“ถึงแล้ว” กวินว่า
“ถ้าอย่างนั้นฝันดีนะครับ” เอยว่า
“เธอก็ด้วย” กวินพูด เอยจึงวางสายไป
เอยปิดไฟ ถอดแว่นพร้อมกับสวดมนต์ก่อนนอนเช่นเคย นึกถึงตอนที่กวินหอมแก้มก่อนออกรถทำให้อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา เอยยิ้มอยู่เช่นนั้นก่อนที่จะค่อยๆหลับไปโดยที่ใบหน้ายังคงระบายด้วยรอยยิ้มอยู่...
++++++++++++++++++
หัวข้อ: #อย่าบอกใคร...ว่า...ฉันรักเธอ?#...Special Part...(21/12/15) P.136 (อ่าน 1477681 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก