LV : 15
เช้ามืดวันเสาร์อยู่ดี ๆ พี่ผมก็โทรบอกให้ลงไปรับ ผมก็งงว่ารับอะไรวะ? ปรากฏว่ามันอยู่หน้าหอผม เชี่ย!
ผมเลี่ยงไม่ได้เลยต้องพามันขึ้นมาบนห้อง แล้วมันก็เสือกตาดีเห็นรูปถ่ายของผมกับพี่ตากับเปอร์ตอนไปเที่ยวสวนสัตว์เชียงใหม่!
“นี่ใครอะพี?”
“ก็... เพื่อน พีไปเที่ยวกับเพื่อนเลยถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึกไง”
“พีไปเชียงใหม่ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“เออน่ะพี่โอ แค่เชียงใหม่เอง”
“เอาตังค์จากไหนอะพี หอนี่อีก แม่ไม่ได้ให้ค่าขนมเพิ่มไม่ใช่เหรอ?”
พี่โอพูดพร้อมกับกวาดตามองข้าวของในห้องที่แตกต่างกับตอนผมอยู่หอเก่าลิบลับ ทั้งทีวีสามสิบสองนิ้ว เครื่องเกมเพลย์สี่ ตู้เย็นขนาดเล็ก ไมโครเวฟ คอมเซ็ตใหม่ เชี่ย! เพราะมึงแท้ ๆ เลยไอ้พี่ตา!
“พีไม่ค่อยได้ใช้อะไรไง เงินเก็บเหลือเลยอยากอยู่สบายขึ้น”
กูว่าแล้วว่าพี่กูต้องสงสัย เชี่ย!
“พีไม่ได้แอบทำอะไรไม่ดีแน่นะ?”
“เฮ่ย! พี่โอคิดว่าพีขายยารึยังไง? พีติดเกมนะพี่ไม่ได้ติดยา ก็... พอดีพีหาเงินกับเกมได้นิดหน่อย”
“อย่าให้พี่รู้ว่าแอบทำตัวเหลวไหลนะ”
“เออน่า”
เชี่ยแล้ว! มาตอนไหนไม่มาเสือกมาวันนี้ พี่ผมบอกว่ามีงานแต่งเพื่อนเลยขอมานอนห้องผม แต่ปกติเสาร์อาทิตย์ผมมีคนมานอนด้วยอยู่แล้วนี่ดิ เวร!
ตอนพี่ผมอาบน้ำผมเลยพยายามโทรหาพี่ตา พี่ตาเสือกปิดเครื่อง! ขึ้นเครื่องบินแล้วชัวร์ ผมจะทำยังไงดีวะเนี่ย?
“โทรหาใครอะพี?”
“เปล่าพี่ พี...พีว่าจะโทรหาแม่บอกว่าพี่มาหา”
“เออดี เดี๋ยวพี่ขอคุยด้วย”
แล้วผมก็ต้องสวมบทบาทน้องชายที่ดีต่อหน้าพี่โอ
อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมาก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมกำลังจะขยับไปเปิดแต่พี่โอเสือกไวกว่า
ทันใดนั้นก็มีเสือน้อยพุ่งเข้ามาเกาะขาพี่ผมพร้อมกับพูดว่า
“คิดถึงอาพีจังเลยค้าบ”
เหมือนโดนสกิลติดสตันหมู่กันไปทั้งแมป! พี่ตากับพี่ชายผมยืนอึ้ง ต่างคนต่างเงียบจ้องตากันไม่กระพริบ เชี่ย! ซวยแล้วกู
“สรุปว่าคุณเป็นเพื่อนพี?”
“ครับ”
ก้มหน้าไว้ครับ ผมเนียนลากเปอร์มานั่งเล่นเกมกับผมปล่อยให้พี่ตารับหน้าพี่โอคนเดียว ผมเชื่อว่าพี่ตาเนียนกว่าผมเยอะ!
“ดูคุณกับลูกสนิทกับน้องผมมากเลยนะ”
“พอสมควรครับ”
“พ่อชอบพาเปอร์มาหาอาพีบ่อย ๆ ค้าบ”
เชี่ย! เอาแล้วไอ้เปอร์ โพล่งไม่ดูตาม้าตาเรือไม่สมชื่อสายซุ่มเลย ซีดกันทั้งตี้ดิงานนี้!
“เทพพาเปอร์ไปซื้ออะไรกินไป พี่ฝากซื้อปาท๋องโก๋หน่อยสิ”
อ้าว? นี่ผมโดนพี่ตาไล่เหรอวะ?
“เอ่อ...”
พี่ตาคนเดียวจะรับมือพี่โอไหวเหรอ?
“ปาท๋องโก๋ เปอร์อยากกิน ไป ๆ อาพีไปซื้อปาท๋องโก๋กัน”
แล้วผมก็จูงลูกเลี้ยงออกมาซื้อปาท๋องโก๋...
นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะ! ตอนนี้ผมโคตรงง โคตรสับสนชีวิต พี่ผมจะรู้มั้ยวะ? ไม่ดิมันต้องรู้แน่ ๆ พี่โอโคตรฉลาด แล้วผมกับพี่ตาอะ? เกิดพี่ผมสั่งห้ามไม่ให้คบกับพี่ตา ผม... ผมทำให้พ่อกับแม่เสียใจป่าววะ?
“อาพีเป็นอะไรค้าบ อาพีโกรธอะไรเปอร์เหรอ? อาพีหน้าบึ้ง”
ผมหน้าบึ้งเหรอวะ?
“เปอร์ยกปาท๋องโก๋ให้อาพีหนึ่งตัวก็ได้ อาพียิ้มนะ”
ปัญญาอ่อนพอกันทั้งพ่อทั้งลูก!
แต่มือเล็ก ๆ ที่จับมือผมอยู่ก็ทำให้ผมอุ่นใจ มืออีกข้างของเปอร์ยื่นถุงปาท๋องโก๋ให้ ถึงตอนแรกผมจะช็อกแต่ตอนนี้ผมผูกพันกับสไนเปอร์มาก เปอร์น่ารักจะตายใครอยู่ใกล้ก็ต้องหลง ไม่รวมว่ามันเป็นลูกของคนที่ผมรักอีกนะ
“เปอร์ ถ้าอีกหน่อยเปอร์กับพ่อจะไม่ได้เจออาอีกเปอร์จะคิดถึงอามั้ย?”
“ไม่ได้เจอ... แบบที่เปอร์ไม่ได้เจอแม่แล้วเหรอคับ?”
เออลืมไปเลยว่ะ!
“เออ แบบนั้นแหละ”
“คิดถึงค้าบ แต่ไม่เป็นไรหรอก ถ้าอาพีไม่ยอมมาหาเปอร์กับพ่อเดี๋ยวเปอร์จะบอกให้พ่อพาไปหาอาพีเอง แต่ถ้าพ่อไม่ยอมพาเปอร์ไปไว้เปอร์โตเมื่อไหร่เปอร์จะแอบไปหาอาพีให้ได้เลย”
ไอ้เด็กคนนี้หัวแหลมเหมือนพ่อมันเลยว่ะ ฮ่า ๆ
“เก่งจัง ใครสอนให้พูดแบบนี้เนี่ย? เป็นเด็กเป็นเล็ก”
“แม่ค้าบ แม่บอกว่าพ่อห้ามแม่มาหาเปอร์ แม่บอกให้เปอร์โตไว ๆ แล้วจะได้ไปหาแม่”
อึ้งเลย!
“เปอร์คิดถึงแม่มั้ย?”
“คิดถึงค้าบ”
เปอร์ตอบผมเสียงใส แล้วมันก็เงียบ สีหน้าของลูกเลี้ยงผมหงอยเหมือนตอนที่รู้ว่าไม่มีขนมเค้กในตู้เย็นเหลือแล้ว แต่อยู่ๆ เปอร์ก็พูดต่อ
“แต่แม่ชอบทำให้พ่อเสียใจ แม่ชอบเสียงดังใส่พ่อแล้วพ่อก็จะสูบบุหรี่ เหม็น เปอร์ไม่ชอบ พี่บิวบอกว่าบุหรี่ทำลายสุขภาพ มันไม่ดี เปอร์รักพ่อ ไม่อยากให้พ่อเสียใจแล้วสูบบุหรี่”
นาทีนี้ผมไม่สนใจพี่ผมแล้ว ผมไม่รู้ว่าพี่ตาเลี้ยงลูกยังไง ผมไม่รู้ว่าเปอร์โตมาแบบไหน แต่ผมสงสารเปอร์ ผมอยากรักสองพ่อลูกนี่! มันปล่อยให้เด็กตัวแค่นี้รับรู้เรื่องงี่เง่าพวกนั้นได้ยังไงวะ!
ผมย่อตัวลงแล้วกอดเปอร์ ๆ ก็กอดตอบผม การอุ้มเด็กห้าขวบมันไม่ง่ายเลย หลังผมแทบหัก เปอร์ตัวหนัก แต่ผมก็อุ้มมัน น้ำหนักในแขนเกือบยี่สิบกิโลทำให้ผมนึกถึงสิ่งที่พี่ตาแบกรับ ถ้าเพียงแต่ผมจะเป็นกำลังให้มันได้บ้าง...
“อาพีจะไปไหนเหรอค้าบ จะไม่อยู่กับเปอร์กับพ่อแล้วเหรอ?”
“อาไม่ไปไหนหรอก แต่บ้านอาไกล กลัวอีกหน่อยจะไม่ได้เจอกัน”
“งั้นอาพีก็มาอยู่บ้านเปอร์สิ บ้านเปอร์ใหญ่ อาพีมาอยู่ด้วยกันได้”
ผมอดหัวเราะให้กับความไร้เดียงสาของเปอร์ไม่ได้
“อาพียิ้มแล้ว!”
เปอร์ใช้มือเล็ก ๆ ของมันมาจับแก้มผม เปอร์ดึงแก้มผมเลียนแบบเหมือนที่ผมชอบดึงแก้มมัน ผมก็เลยแก้แค้นเด็กด้วยการหอมแก้ม ลูกเลี้ยงของผมน่ารักว่ะ!
ผมตัดสินใจแล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นผมก็จะไม่เลิกกับพี่ตาเด็ดขาด ผมรักพี่สตาร์ รักสไนเปอร์ด้วย ผมจะไม่ปล่อยให้สไนเปอร์ต้องโตแบบเกรียนๆ เพราะขาดความอบอุ่นเหมือนพี่ตาเด็ดขาด!
แต่ไหงพอผมกลับมาถึงห้องแล้วผัวผมถึงได้หน้าช้ำละว้อย! ปากแตกด้วยอะ เดจาวูชัด ๆ
“พี่โอ!”
“พี เดินไปส่งพี่ที่ป้ายรถเมล์หน่อย”
“พี่ทำอะไรเพื่อ-”
“พี! พี่สั่งให้ไปส่งพี่ เดี๋ยวนี้!”
เวร! เสียงโคตรดังเลย ทำไมต้องตะคอกกันด้วยวะ!
“แง้!”
ซวยแล้ว! เปอร์ร้องเลย พี่ผมน่ากลัวโคตร!
“เทพไปส่งพี่เถอะ เดี๋ยวพี่จัดการเปอร์เอง”
ครับ ก็ได้ครับ นี่ตกลงกูโดนมึงไล่อีกแล้วใช่ม้าย! ใช่ดิมึงเป็นคนจ่ายค่าเช่าห้องให้กูนิ!
แล้วผมก็เดินออกมาส่งพี่โอ มันเงียบมาตลอดทาง แต่ไม่ได้อะ ยังไงผมก็ต้องเคลียร์
“พี่ชกเพื่อนพีทำไม”
“พี่ไม่เอามันตายก็บุญแล้ว!”
“เพื่อนพีไปทำอะไรให้? อย่าพาลเอานิสัยนี้ไปใช้กับคนอื่นดิ มีอะไรก็มาลงที่พีนี่!”
“พีกับมันทำอะไรกันล่ะ? โดนแค่นั้นยังน้อย”
“พี... พีทำอะไร”
หรือพี่โอจะรู้อะไรวะ!
“พี่เคยเตือนแม่แล้วว่าอย่าให้พีอยู่หอนอก หึ ๆ พี่ไม่คิดเลยว่าพีไม่ได้อยู่กับผู้หญิงแต่อยู่กับผู้ชายเนี่ยนะ? แถมยังเป็นพ่อม่ายอีก แกคิดอะไรของแกฮะพี!”
“พี่ตาก็แค่แวะมาเฉย ๆ ไม่มีอะไรซักหน่อย”
“แวะมาบ่อยจนมีแปรงสีฟันสามอันในห้องน้ำ แกใช้ยาสีฟันเด็กเหรอพี!”
เชี่ย! ผมลืมเก็บของในห้องน้ำ!
เอาวะ! ยังไงก็ความแตกแล้ว
“เออ! แล้วไง? แค่พีรักผู้ชายแล้วมันผิดมากเหรอพี่โอ พวกเราก็ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีนี่หว่า”
“พี่เลี้ยงแกไม่ดีเหรอพีแกถึงกลายเป็นแบบนี้”
“มันไม่เกี่ยวกันเว้ย พีก็ยังเป็นพีเหมือนเดิมแหละ แค่พี-”
“รักผู้ชาย! พี่ผิดหวังในตัวแกจริง ๆ พี”
“แค่พีรักผู้ชายพี่ก็ทำเหมือนพีเลวเลยเหรอพี่โอ! พี่ตาไม่ดีตรงไหน? มันรักลูกมันจะตาย หาเงินโคตรเก่ง ทั้งเรียนทั้งทำงานหนัก มันจะเอาใครก็ได้ไม่ต้องถ่อจากเชียงใหม่มาหาพีบ่อย ๆ หรอก แต่มันก็มา แล้วมันก็เอาลูกมันมาด้วย ถึงมันจะเป็นผู้ชายแต่มันก็เป็นคนดีไม่ใช่เหรอ? พีรักคนดี ๆ แบบนี้พี่โอน่าจะดีใจกับพีดิ!”
“แกเป็นไปได้ถึงขั้นนี้เชียวเหรอพี?”
สายตาผิดหวังของพี่หมายความว่าอะไร? ทำไมพี่โอต้องทำให้ผมรู้สึกผิดด้วย!
“เออ! พีรักพี่ตา รักไอ้เปอร์ด้วย”
พี่โอท่าทางโกรธจัดเดินหนีผมไป ผมเห็นพี่โอน้ำตาไหล ผมก็ไหล จำไม่ได้แล้วว่าพี่โอร้องไห้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ อาจจะตอนปู่เสีย ถึงเราจะเถียงกันบ่อยแต่พี่ผมไม่เคยร้องไห้ให้ผมเห็นหรอก พี่ชอบบอกผมว่าชายชาติทหารเขาไม่ร้องไห้กัน แต่ทหารคนนั้นกลับร้องไห้ตอนรู้ว่าน้องชายเป็นเกย์...
แค่ผมรักพี่ตาทำไมพี่โอต้องว่าผมขนาดนี้ด้วยวะ!
ผมกลับหอ พี่ตาเปิดประตูให้ผมเข้าห้อง เปอร์นั่งกินปาท๋องโก๋จิ้มนมข้นดูการ์ตูนเช้า สงบสุขจนไม่อยากเชื่อว่าพายุพึ่งลง
“พี่ตา”
ผมกอดพี่ตา มันก็สวมกอดผม เรายืนกอดกัน พี่ตาลูบหลังปลอบผม ผมน้ำตาไหล เปอร์หันมามอง แต่ตอนนี้ผมอยากกอดผัวผม
“ผมขอโทษ”
“ขอโทษทำไม เทพไม่ได้ทำอะไรผิด”
“แต่พี่ผม”
“เราจะผ่านมันไปด้วยกันนะเทพ ไม่เป็นไร”
พี่โอไม่ได้บอกให้ผมเลิกกับพี่ตา แต่รับรองว่าไม่เห็นด้วยร้อยเปอร์เซ็นต์ พี่โอไม่อยากให้ผมคบกับพี่ตา แต่ผมไม่อยากเลิก แล้วผมก็บอกได้จากแรงรัดที่ส่งผ่านอ้อมกอดว่าพี่ตาเองก็ไม่ยอมเลิกกับผมแน่นอน!
ถึงพี่ตาจะปลอบผม แต่ยังไงผมก็เครียดว่ะ พอสาย ๆ ผมเลยโทรหาแม่ ตั้งใจจะสารภาพทุกอย่าง ตายเป็นตาย! ถึงผมไม่บอกเดี๋ยวพี่โอก็ต้องบอกอยู่ดี
บ้านผมที่สุราษฎร์ทำสวนผลไม้ แต่พี่โอเป็นทหารเรือตามปู่ โคตรโหด! ผมรู้ดีว่าผมไม่เหมือนพี่โอ ผมสู้พี่โอไม่ได้ซักอย่าง เรียนก็ไม่เก่ง นิสัยก็ไม่เอาไหน แต่ผมหวังว่าพ่อกับแม่จะให้อภัยผม
ปรากฏว่าแทนที่แม่จะด่าเรื่องที่ผมเป็นเกย์ แม่กลับว่าเรื่องอื่น แม่บ่นว่าถ้าไม่มีเรื่องผมก็ไม่โทรหาแม่ แล้วก็บอกให้ผมพาแฟนไปไหว้พวกท่าน แม่พูดว่ากล้าทำต้องกล้ารับถึงจะสมเป็นลูกผู้ชาย แต่แม่จะรู้มั้ยว่าผมไม่ใช่คนทำ ผมโดนมันทำ เศร้าว่ะ!
คิดไว้ไม่ผิดว่าแม่สังเกตเรื่องบัญชี ดีใจใหญ่ว่าผมได้แฟนรวย บางทีผมก็เกลียดอำนาจเงินของพี่ตาว่ะ!
ดังนั้นปิดเทอมถัดมาพี่ตาเลยแพ็กกระเป๋าพาเปอร์กลับสุราษฎร์กับผม เปอร์ตื่นเต้นดีใจใหญ่อยากไปทะเล ทำไมพวกมันชิลจังวะ ผมงี้โคตรเครียดเลย!
ปกติเวลาพี่ตาอยู่กับผมมักแต่งตัวสบาย ๆ แต่งวดนี้มันฟูลออปชั่นเลยเว้ย! เสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์แบรนด์เนมไปจนถึงรองเท้า เซ็ตผมหล่อเนี้ยบผิดปกติ
ยิ่งเห็นทองที่คอมันแล้วหมั่นไส้จริง ๆ ว่ะ มันไม่กลัวโจรใต้เลยรึไงวะ! ทองสิบบาทห้อยพระเครื่องตั้งสามองค์ พระเกจิดัง ๆ ของภาคเหนือทั้งนั้น ถ้ามาทำหายแถวบ้านกู ๆ ไม่รับผิดชอบนะมึ้ง!
พ่อกับแม่มารับพวกเราที่สนามบิน ทันทีที่แม่เห็นพี่ตาก็ตาลุกวาว สีทองบนคอพี่ตาสะกดแม่ผมซะเคลิ้ม!
พี่ตาก็เนียนจัดส่งยิ้มไปคอมโบ มันยกมือขึ้นไหว้ ชิงแนะนำตัว
“สวัสดีครับ คุณพ่อ คุณแม่ ผมชื่อสตาร์ครับ เป็นแฟนเทพ นี่ลูกชายผมชื่อน้องสไนเปอร์ครับ”
เป็นอันรู้กันว่าผมพาเขยเข้าบ้าน...
ส่วนพ่อผมพอโดนเปอร์กระโดดเข้าไปเกาะก็ใจอ่อนยวบ ลูกเลี้ยงผมเงยหน้าขึ้นมองทำตาปิ๊ง ๆ ใส่จนพ่อผมหลง
“สวัสดีค้าบคุณปู่คุณย่า”
มันเรียกพ่อกับแม่ผมว่า “ปู่” กับ “ย่า” เรียบร้อย! เนียนเหมือนพ่อมันเลยวุ้ย!
“เปอร์ไม่มีย่า ๆ เสียไปนานแล้ว ปู่ก็ไม่สนใจเปอร์กับพ่อ รักผู้หญิงคนอื่นมากกว่าเปอร์ ๆ ไม่มีใคร ปู่กับย่าของอาพีมาเป็นปู่กับย่าให้เปอร์น้าค้าบ เปอร์อยากมีปู่กับย่า”
ผมคิดมาตั้งนานแล้วว่าเปอร์เป็นเด็กฉลาดช่างพูด แต่วันนี้ผมยอมซูฮกเลย เด็กอะไรวะเลียเก่งโคตร ๆ พ่อแม่ผมเลยถูกใจหลานเลี้ยงคนนี้สุด ๆ ไปเลย ยิ่งเจอดราม่าของพี่ตาที่แหลซะโคตรน่าสงสาร ตอนนี้ความรักของผมเลยผ่านฉลุย
เฮ้อ... ทำไมบทจะง่ายก็ง่ายงี้วะ
“น้องพีมาทำอะไรในครัวมืด ๆ ”
“หิว”
“อ้าว งั้นเดี๋ยวแม่อุ่นข้าวให้ ทอดไข่กินมั้ยลูก?”
“ไม่ต้องหรอกแม่ พีหากินเองได้ แม่ไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องเข้าสวนแต่เช้าอีก”
“ตามใจ ปิดแก๊สให้สนิทด้วยนะลูก”
ผมพยักหน้าให้แม่ ... แต่มันคาใจอะ ก็แม่ผมทำตัวง่ายเกิ๊น! นี่ลูกแม่กลายเป็นเกย์เชียวนะ
“เดี๋ยวแม่! คือ ... แม่เสียใจป่ะที่พีคบกับพี่ตา”
หวั่นใจเหมือนกันนะครับ ผมกลัวที่สุดก็คือกลัวพ่อกับแม่เสียใจนี่แหละ ถึงทั้งคู่จะทำเหมือนรับได้ก็เถอะ แต่ว่า...
“พ่อกับแม่ก็เสียดายที่ไม่ได้อุ้มหลานของพี แต่จะว่าไปเปอร์มันก็น่ารักดีนะ ถ้าพีกับตารักกันจริงพ่อกับแม่ก็ไม่ขัดหรอก ขอให้เขาดูแลลูกแม่ดี ๆ พ่อกับแม่ก็สบายใจ”
เพราะเงาจากแสงไฟ จากตรงที่ผมยืนอยู่นี้เลยมองหน้าแม่ไม่ชัด ผมไม่เห็นสีหน้าของแม่ แต่จากน้ำเสียงผมบอกได้เลยว่าแม่ยังคงรักผมเหมือนเดิม ผมโชคดีจริงๆ ที่ได้เกิดมาในครอบครัวนี้ จะยังคาใจก็แต่...
“แต่พี่โอ...”
“เดี๋ยวพี่เขาก็ทำใจได้เองแหละลูก ไม่ต้องไปคิดมากหรอก ฮ้าว... แม่ไปนอนก่อนนะ น้องพีอย่าลืมปิดแก๊สนะลูก”
“ครับ”
นี่สรุปว่าผมรอดมาได้เพราะเปอร์ใช่มั้ย? เฮ้อ...
ผมต้มมาม่าได้ซักพักก็มีคนมาแจม
“ขอด้วยสิ พี่หิว”
“เออเอาดิ ว่าเสร็จละจะยกไปให้พอดี ละเปอร์อะ?”
“หลับไปแล้ว”
ผมเทมาม่าใส่ชามส่งให้พี่ตา กะแล้วว่ามันกินอาหารบ้านผมไม่ได้ กับข้าวเย็นวันนี้มีแต่ของโปรดผมที่เป็นแกงใต้ พี่ตากินเผ็ดไม่เก่งเท่าผมแต่กับข้าวไม่เผ็ดอย่างไข่เจียวก็เสร็จเปอร์ มันไม่แย่งลูกตัวเอง คงกินไม่อิ่ม ผมสงสารมันนะ ทั้งอาหารการกิน การใช้ชีวิต เข้าสวนกับบ้านผม เหนื่อยน่าดู แต่พี่ตาก็ยังยิ้ม
“พี่ตา ลำบากป่ะ?”
“พอไหว ถ้าพี่ไม่ไหวยังไงก็มีเทพคอยช่วยอยู่แล้ว”
วันนี้พี่ตามันทำเป็นเก่งช่วยพ่อผมขนผลไม้ขึ้นท้ายรถกระบะไปขายครับ ได้ข่าวเมื่อเช้ามันพึ่งออกดันตอนตีห้า! โชคดีชะมัดที่ไม่เป็นลมล้มพับต่อหน้าคนงานในสวนผม มันยิ่งความดันต่ำอยู่ด้วย ผัวผมชอบฝืนตัวเองจริงๆ ให้ตาย!
“เออ ไม่ช่วยพี่ละจะให้ไปช่วยใครวะ”
“อิ ๆ แต่ก็ดีนะ สนุกไปอีกแบบ เปอร์ชอบน่าดู”
สีหน้าเวลาพี่ตาพูดถึงเปอร์โคตรมีความสุข ผมเลยพลอยยิ้มตามพี่ตา
“แย่หน่อยนะพี่ เป็นแฟนกับลูกชาวสวน พี่ตาต้องถึก ๆ กว่านี้หน่อยละ ฮ่า ๆ ”
“จำเป็น? พี่เป็นลูกเจ้าของตลาด ใช้สมองก็พอ ที่เหลือให้แฟนลุยแทนไง เทพถึกอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”
“โห กินแรงว่ะ!”
พี่ตายักคิ้วกวนผมอะ แฟนใครวะ! กวนสัส!
“แต่รับรองว่าเป็นแฟนพี่สบายแน่นอน พี่ไม่ปล่อยให้เทพลำบากหรอก รีบ ๆ เรียนให้จบแล้วไปช่วยพี่นับเงินป่ะ”
“เออ รู้แล้ว”
เขินว่ะ! รู้สึกเหมือนตัวเองถูกขอแต่งงานเลย ความจริงผมกะว่าเรียนจบแล้วจะสมัครงานเป็น GM จะได้เล่นเกมทั้งวัน แต่เป็นแฟนกับเจ้าของร้านเกมก็ไม่เลววุ้ย
เอาวะ! อนาคตไม่แน่ไม่นอน ผมจะลุยกับมันซักตั้ง อุตส่าห์ล่มหัวจมท้ายมาขนาดนี้แล้ว
ไม่อยากจะเชื่อว่ายัยเมจสาวที่ผ่านมาปาร์ตี้กันในเกมจะกลายมาเป็นผัวที่ผมฝากชีวิตด้วย ยัยน้องดาวเอ๊ย... ทำเอาผมหลงรักหัวปักหัวปำ
“พี่ตา พีรักพี่ตานะ” พี่สตาร์ทำหน้าแปลกใจก่อนจะยิ้มกว้าง ผมนึกว่าพี่ตาจะพูดว่า “พี่ก็รักพี” อะไรทำนองนั้นตามที่มันเคยตื้อให้ผมแทนตัวเองว่า “พี” กับมัน แต่พี่ตากลับคีบเส้นมาม่ามาจ่อตรงปากผม
ถึงผมจะบอกรักมันแล้วแต่ป้อนกันแบบนี้ก็เขินว่ะ
แต่... มาม่ามันหอมอะ ขอซักคำแล้วกัน...
“อิ ๆ พีนี่เลี้ยงง่ายเนอะ ให้อะไรก็เอาหมด”
“อ้าว? หมายความว่าไงวะ?”
“เปล๊า! พี่แค่ชมว่าพีหลอกง่ายดี ฮ่า ๆ ”
ไอ้พี่สตาร์เอ๊ย!
แล้วผมกับพี่ตาก็นั่งกินมาม่าอย่างมีความสุข
- END - STR/INT : Love Trick ปิ๊งรักหนุ่มเกมเมอร์ - END -
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาม่าอร่อยมั้ย? ไม่ได้โกหกจริงๆ นะเห็นมั้ย? ต้มกันจะๆ เอิ้กๆ 
*พาร์ทพีทะเลาะกับพี่โอ กรุณาอ่านด้วยสำเนียงทองแดง จะอินมาก (เนื่องจากเราพูดสำเนียงใต้ไม่เป็นเลยไม่ได้ลงแบบคำอ่านไว้อ่ะ ขอโทษค่ะ)
พื้นฐานครอบครัวของพีดีมาก อบอุ่นสุดๆ คือถึงอีเทพมันจะเกรียนแต่รู้เลยว่าคนๆ นี้ถูกเลี้ยงมาด้วยความรักความอบอุ่น เทพรักพ่อรักแม่มาก รักพี่โอมากด้วย แม่ก็เป็นคุณแม่แบบที่ยอดเยี่ยม เสียก็แต่เรียก "น้องพี" ทุกคำ ฮ่าๆ เอาน่ะ เห็นได้ชัดว่าเลี้ยงกันมาดีนะคะ วิธีพูดภายในครอบครัวฟังดูก็รู้แล้วว่าครอบครัวนี้โคตรจะน่ารัก แม่เรียก "น้องพี" กับ "พี่โอ" เพราะมีกันสองพี่น้องพอดี พี่โอเองเผลอๆ อาจจะแทนตัวเองว่า "โอ" เหมือนพีก็ได้นะ ฮ่าๆ
อยากตะโกนบอกพี่ตาดังๆ ว่า "เค้าห้ามใช้นมข้นหวานเลี้ยงลูกว้อย!" แต่น้องสไนเปอร์น่ารักมาก แววมาแต่เด็ก เมะเอ้ย! อ้วนแน่นอนค่ะน้องคุณพ่อเลี้ยงแบบนี้
พยายามเขียนให้ดูเป็นเด็กฉลาด แต่ก็ยังไร้เดียงสาอยู่ จนบางมุมก็เหมือนแอบเกรียนนิดๆ แต่รับประกันโตแล้วแสบแน่นอน หึๆ ต้องมีคนหลงรักน้องเปอร์เพิ่มขึ้นแน่ๆ
คนเล่นเกมออนไลน์ ถ้าแบ่งเวลาได้ก็ไม่เป็นไหรอก แต่หลายๆ ครั้งเรามักจะโทษเกมออนไลน์จนเวอร์ ทำให้ภาพของคนที่ติดเกมดูไม่ดี ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วเกมไม่ผิด ผิดที่คน
นิยายเรื่องนี้พยายามถ่ายทอดโดยมุมมองของเด็กติดเกม ก็หวังว่าคงถึงอารมณ์เกรียนละเนอะ มีทั้งดีและไม่ดี อะไรที่ไม่ดีก็อย่าเลียนแบบล่ะ "เล่นเกม แต่อย่าให้เกมเล่นเรา" แต่ถ้าคนเขียนหายไป... ก็รู้กันนะ เก็บเวลอยู่ แหะๆ
อา... อะไรอีกดีล่ะ เอาเป็นว่าไม่มีแล้วแฮะ อ่านเองยังฮาเองเงิบเองกับหลายๆ ฉาก แต่ก็นะ "จบแล้วล่ะ" 
จบแล้ว คิดยังไงบ้าง? มากรี๊ด มาด่า มาฮา อิพี่ตาน้องพีกันได้นะ แต่เชื่อว่ามีคนอ่านดิ้นแน่นอน มันไม่จุใจใช่มั้ย? เราก็คิดแบบนั้น แต่ด้วยนิสัยคุณปานเทพ ฮีไม่ค่อยคิดมาก ไม่เก็บรายละเอียด จะให้มานั่งเล่าทุกช็อตก็ยาก มันเลยออกมาแบบนี้ (ถ้าเปลี่ยนเป็นคุณน้องต้น เหตุการณ์แบบนี้ฮีจะพล่ามได้เป็นสิบๆ บท)
ดังนั้น เตรียมพบกับภาคต่อของพี่สตาร์
STR/INT : Love Trick แผนรักลวงเกรียน ได้เลย ฮ่าๆ
มันจบแบบยังไปต่อได้ แล้วก็มีหลายๆ ฉากที่ไม่ใช่เหตุการณ์ของเทพ แต่เขียนจากมุมของพี่สตาร์ได้ เราเลยตัดสินใจว่าจะเขียน
แต่เชื่อมั้ย ความตั้งใจแรกเราแต่งไว้แค่นี้จริงๆ นะ ฮ่าๆ
แบบว่า ก็ไม่คิดเหมือนกันว่ามันจะมีคนติดตามมากขนาดนี้ ทั้งคนที่อ่าน ไม่ว่าจะเป็นนักอ่านเงา หรือคนที่คอมเมนท์ รู้มั้ยว่าคอมเม้นท์ของพวกคุณที่บอกว่า
"อยากอ่านเพิ่ม" นั่นแหละ ทำให้เราตัดสินใจแต่งต่อ
#ขอบคุณนะแต่ข่าวร้ายล่ะ เพราะพึ่งมาตัดสินใจว่าจะแต่งต่อเอาตอนท้ายๆ เลยยังไม่ได้ลงมือพิมพ์อะไรเลย แหะๆ
ดังนั้น อาจจะขอลาไปเขียนตอนต่อยาวๆ นะ ซักเดือนสองเดือน เพราะเรื่องนี้เราวางโครงเรื่องเอาไว้แล้ว ต้องเล่าขนานกับฝั่งของพีด้วย อยากเขียนให้จบทั้งหมดแล้วค่อยเอามาลง
#รอหน่อยนะ #แล้วเราจะกลับมาเจอกันแน่นอนระหว่างนี้ขอเชิญชวนไปเสพเรื่องใหม่กันก่อน
\|∵|/ 『"ตูดผมไม่ฟิตจริงเหรอพี่?"』 \|∵|/ ดราม่าสไตล์บั่นทอนปัญญา(อย่างแรง)
เมะเกรียนพอๆ กับอีเทพ เอ๊ะ! หรืออาจจะหนักกว่า? แต่พี่ตาแบ๊วกว่าเคะเรื่องโน้นนะเออ!
งงแมะ? งงอ่ะสิ ฮ่าๆ
แล้วก็มาถึงเรื่องสำคัญ เรารบกวนปรึกษาหน่อยจ้า
ตอนแรกตั้งใจไว้ว่า จะทำนิยายเรื่องนี้เป็นหนังสือ เอาไว้ให้ตัวเองสะสม แบ่งปันคนอ่านที่รักพี่สตาร์กับน้องพีด้วย แต่ยังไม่แน่ใจว่าจะทำทั้งหนังสือกับ Ebook มั้ย?
แต่ตอนนี้ตั้งใจว่าจะทำ E-book แน่ๆ ล่ะ เพราะจ้างคนวาดปกแล้ว มีภาพประกอบด้วยนะ!
ตั้งใจว่ามีเนื้อหาทั้ง 2 พาร์ท มีตอนพิเศษเยอะกว่า มากกว่าที่ลงให้อ่านฟรี มีภาพประกอบในเรื่อง (ถ้าทำได้)จะมีการ์ตูนสี่ช่องจบด้วย แต่ยังไม่แน่ใจว่าจะเสร็จเมื่อไหร่ เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ ไม่มีให้จอง ไว้เสร็จแล้วค่อยสมัครไอดีขายของโพสขายไปเลยทีเดียว
ทีนี้ เราลังเลว่าจะเอาฉากไหนดี? มีอยู่สองฉากคือ
1. ฉากที่เทพนัดเจอกับน้องดาวในร้านไก่ทอดแล้วปรากฏว่าเป็นไอ้แว่นหัวยุ่ง (บทที่6)
2. ฉากที่พี่สตาร์กับสไนเปอร์และเทพในสนามบินตอนกลับสุราษฏร์ (บทที่15)
พี่สตาร์ 2 ลุคซะด้วย เอาฉากไหนดีอ่ะ? ฉากแรกก็จะเห็นพี่สตาร์สีหน้าเจ้าเล่ห์กับเทพทำหน้าซึ่นเขินๆ แต่ฉากหลังก็จะเห็นพี่สตาร์แบบหล่อเฟี้ยว ... อืม คิดไม่ออกว่าเอาฉากไหนดี คนที่รอเก็บนิยายเรื่องนี้อยากเห็นฉากไหนมากกว่ากันเอ่ย?
ถามเพราะอยากให้ถูกใจคนอ่าน(ที่ต้องเสียเงิน)มากที่สุด แต่ถ้าไม่มีคนออกความเห็น(ก็แปลว่าไม่มีใครซื้อ) ก็คงตามอารมณ์คนเขียน เอาที่ตัวเองอยากเห็นที่สุด
ช่วยกันออกความเห็นหน่อยน้า 
หัวข้อ: STR/INT : Love Tricks [END] แจ้งข่าว-ฉบับรูปเล่มVer.2 หน้า17 (อ่าน 198607 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก