ความลับที่เก้า
พี่เพลิงผละออกไป ผมยกมือข้างที่ยังว่างเช็ดปากแรงๆหลายที มองพี่เพลิงด้วยสายตาที่บอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าพี่เพลิงจะเป็นแบบนี้ทำไม จะมาจูบผมเพื่ออะไร ไหนบอกจะทำให้เรื่องมันเหมือนเดิมไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำแบบนี้มันไม่แย่ไปกว่าเดิมหรอกหรอ แล้วแพรก็นอนป่วยอยู่บนห้องเนี่ยนะ ผมอยากรู้จริงๆว่าพี่เพลิงคิดบ้าอะไรอยู่
แต่ผมรู้แค่ตอนนี้ผมกำลังรู้สึกแย่มากจริงๆ
“ลมเจ็บ… ปล่อย” ผมพูดเสียงเรียบพร้อมกับจ้องหน้าพี่เพลิงตรงๆ พี่เพลิงปล่อยมือผมออกอย่างว่าง่าย ท่าทีพี่เพลิงเริ่มเปลี่ยนไป ดูลนลานต่างไปจากทุกที ผมหัวเราะขึ้นมาเบาๆ เพิ่งจะคิดได้หรอ
“พี่ขอโทษครับ แต่ฟังพี่ก่อนได้มั้ย” ผมสะบัดหน้าหนีทันที แล้วไม่ฟังผมพูดบ้างล่ะ อยู่ดีๆก็มาตวาดกันเพื่ออะไร
“ทีพี่เพลิงฟังลมบ้างมั้ยล่ะ!! อยู่ดีๆก็ต่อยพี่เอิร์ธ แล้วก็…มาทำแบบนี้”
“พี่เห็นท่าไม่ดีเลยแอบตามมา เห็นมันขู่น้องลมพี่ปล่อยไปไม่ได้จริงๆ พี่จะบอกอะไรให้นะครับ น้องลมไม่เห็นจะต้องทำตามที่มันบอกเลย ถึงพี่จะบอกไปว่าให้ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ถ้ามันบอกเรื่องนี้กับแพรไปจริงๆน้องลมคิดสิครับว่าแพรจะเชื่อหรอ”
“ยังไงคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็มีแค่เราไม่ใช่หรอครับ?” ผมคิดตามจริงอยู่ที่ต่อให้บอกแพรไปแพรคงไม่เชื่อพี่เอิร์ธหรอกแต่จะให้ผมบอกว่า เฮ้ย ผมโดนผู้ชายวางยานะ โทรเรียกพี่เพลิงมาช่วยด้วยล่ะ ผมก็ไม่อยากให้แพรรู้อยู่ดี ผมก็ยังอยากมีอะไรดีๆบ้าง
“เออลมโง่เองแหละ” ผมพูดประชดออกไปยกมือขึ้นเช็ดปากแรงๆอีกครั้ง
“พี่ไม่ได้หมายความแบบนั้นครับ” พี่เพลิงถอนหายใจออกมาแผ่วเบา ยกมือขึ้นเสยผมตัวเองช้าๆ
“ลมถามเถอะพี่จะมาจูบลมทำไม” ผมถามสิ่งที่ผมสงสัยออกมาอย่างหน้าด้านๆ ผมอยากรู้จริงๆครับ พี่เอิร์ธน่ะผมยังพอเข้าใจว่าพี่เอิร์ธชอบผม แต่กับพี่เพลิงมันไม่ใช่ พี่เพลิงไม่ได้ชอบผมสักหน่อย จูบปิดปากรึไง เหอะๆ
“พี่ไม่ชอบให้ลมพูดแบบนั้น” ตอบเหมือนจะตรงคำถามแต่ก็ไม่ตรงเลยสักนิด ผมกัดปากแน่นอย่างขัดใจ
ผมหลงคิดว่าพี่เพลิงเป็นคนดีสุภาพบุรุษมาตลอด แต่ทำไมช่วงนี้มันไม่ใช่ ที่ผ่านมามันก็แค่ภาพลวงตาที่สร้างมาให้แพรดูหรอ หรือต้องเป็นแพรถึงจะมีคนอ่อนโยนด้วยแบบนั้น ผมเคยบอกว่าอยากให้พี่เพลิงกลับมากวนผมแบบเดิม และตอนนี้ผมก็ยังคิดแบบนั้นอยู่ ผมรู้สึกเหมือนพี่เพลิงในตอนนี้กำลังปั่นหัวผมจนรู้สึกอ่อนล้าไปหมด ผมเหนื่อย ผมไม่อยากจะทนอะไรอีกแล้ว แต่มันเลี่ยงได้ที่ไหน
“ไม่ชอบแล้วจะทำอะไรก็ได้หรอ” ผมพูดออกไปเสียงดัง ผมไม่พอใจจริงๆ แถมไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำว่าพี่เพลิงต้องการอะไรจากผม
“พี่ขอโทษครับ พี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ พี่โกรธมากที่ลมพูดแบบนั้นและพี่ก็ไม่รู้ว่าทำไปได้ยังไง” พี่เพลิงเหมือนพูดออกมาจากความรู้สึกจริงๆจนผมเกือบจะให้อภัยไปง่ายๆ ผมก็ผิดที่ประชดไปแบบนั้น แล้วพี่เพลิงจะมาโกรธผมเรื่องอะไรล่ะ
“ลมไม่เข้าใจพี่เพลิงเลยว่ะ ทำไมต้องมาปั่นหัวลมด้วย” ผมจ้องหน้าพี่เพลิงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินหนีออกมาอย่างหงุดหงิด
“เอ้า พี่ลม” ผมกำลังกดลิฟต์ขึ้นห้องก็ต้องหันไปมอง เสียงไอ้พัดครับ มันถือเป้ใบใหญ่ที่คงมีเสื้อผ้าผมกับมัน ข้างๆมันคือตัวหอมที่ยืนบ่นเป็นหมีกินผึ้งว่า กูบอกแล้วว่าตึกนี้ สงสัยจะหลงตึกกันมั้งครับ ตัวหอมยังคงหอมสมชื่อ ขนาดอยู่ในชุดนักเรียนแถมตอนเย็นขนาดนี้ยังมีกลิ่นหอมจางๆมาแตะจมูกเลยครับ อยากรู้จริงๆว่าใช้น้ำหอมยี่ห้ออะไร ไอ้พัดมันก็ได้กลิ่นทั้งวันเลยสิ
“พี่แพรเป็นไงมั่ง” ไอ้พัดถามผมตอนอยู่ในลิฟต์
“เห็นว่าเป็นไข้ธรรมดา แต่ไข้ขึ้นสูงมาก” ผมพูดเสียงเรียบเดินนำพวกมันไปที่ห้อง พยาบาลมาถามอะไรแพรไม่รู้แล้วก็เดินออกไป
ไอ้พัดวางกระเป๋าไว้ที่โซฟาก่อนชี้นิ้วสั่งให้ตัวหอมนั่งเฉยๆ เพราะตัวหอมมันซนเดินไปดูนู้นดูนี่เปิดตู้เย็นเล่นบ้างดูปุ่มสารพัด นิสัยตัวหอมเหมือนเด็กเล็กๆที่ไม่รู้จักโตเลยครับ ส่วนไอ้พัดก็เหมือนพ่อคอยดูแลลูกไม่มีผิด
“พี่เพลิงกลับแล้วหรอลม” แพรถามขึ้นมาท่ามกลางเสียงดุตัวหอมของไอ้พัด ผมหัวเราะอย่างอ่อนใจ
“ลมก็ไม่รู้” ผมยักไหล่ใส่แพร
“คนไข้ทานอาหารนะคะ” ผมโดนไอ้พัดดึงออกมาจากข้างเตียงเพราะมีแม่บ้านเอาอาหารมาให้แพร เห็นแล้วก็เริ่มหิวครับเพราะผมยังไม่ได้กินอะไรเลย
“มึงกินอะไรมายัง?” ผมถามไอ้พัดที่นั่งเอาตัวพิงไหล่ตัวหอมอยู่บนโซฟา มองดูแล้วแปลกๆครับที่ผู้ชายตัวควายๆแบบไอ้พัดเป็นฝ่ายพิงตัวหอม สูดกลิ่นเต็มปอดเลยสิมึง
“กินแล้ว พี่ลมอะ”
“ลมกินอะไรมารึยัง กินกับแพรมั้ย” แพรหันมาถามผม แม่บ้านจัดที่เตียงให้แพรนั่งเรียบร้อยแล้ว ผมรู้สึกเกะกะเลยเดินมานั่งข้างๆตัวหอมกับไอ้พัด ส่ายหน้าไปมาเบาๆ จะให้แย่งข้าวคนป่วยกินได้ยังไง
“ผมก็หิว หิวจะกินควายยยได้ทั้งตัวแล้ว พี่ลมไปเซเว่นกัน” ประโยคแรกพูดกับผมแต่ว่าหันไปลากเสียงใส่ไอ้พัดครับ ผมพยักหน้างึกงักเห็นด้วย
“งั้นกินมันเลยจะได้ไม่เปลืองตัง” ตัวหอมมันเชื่อฟังผมมากครับ หันไปกัดไหล่ไอ้พัดจนไอ้พัดตบเกรียนมันดังลั่น แพรหัวเราะออกมาเบาๆทันทีครับ มันหลุดยิ้มทะเล้นออกมาตอนที่เห็นรอยน้ำลายบนเสื้อไอ้พัด ผมส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ตัวหอมนี่มันตัวหอมจริงๆ ตัวป่วนอีกต่างหาก
“พี่ลมไม่หวงน้องหรอ” ผมส่ายหน้าไปมาแรงๆ
“แพร เดี๋ยวลมพาตัวหอมไปหาอะไรกินก่อนนะ พัดเฝ้าแพรด้วย” ผมลุกขึ้นจากโซฟากวักมือเรียกให้ตัวหอมลุกตามมันก็ลุกขึ้นอย่างว่าง่าย
ผมเดินนำมันมาที่ลิฟต์ เอื้อมมือไปกดแล้วยืนรอสักพักประตูลิฟต์ก็เลื่อนเปิดออกพี่เพลิงเดินสวนออกมาจาในลิฟต์ผมหลุบตามองพื้นทันที
“พี่เพลิงหวัดดีค้าบ” ตัวหอมยกมือไหว้พี่เพลิงลวกๆ พี่เพลิงพยักหน้าเบาๆ ผมมองอย่างเบื่อหน่ายแล้วดึงตัวหอมผ่านตัวพี่เพลิงเข้ามาในลิฟต์
“พี่ลมเป็นอะไรหน้าตึงว่ะ อย่ามาดึงหน้า” ผมขมวดคิ้วใส่ตัวหอม ศัพท์แต่ละคำของมันเนี่ยน่าปวดหัวจริงๆ
“เออ แล้วตัวหอมจะกลับบ้านกี่โมง จะมืดแล้วกลับได้แล้ว” ผมพูดไปเรื่องอื่น พร้อมๆกับเดินออกมาจากลิฟต์โดยมีตัวหอมเดินตามมาติดๆ
“ผมก็มีชื่อนะพี่ลม เจ้า เจ้า เจ้า เจ้า ได้ยินมั้ย เจ้าอ่ะ” มันเดินบ่นน่ารำคาญจนถึงเซเว่นผมอยากจะเอามือปิดปากตัวหอม เอ้ย เจ้าไปตลอดทางเลยครับ
“กินอะไร”
“ผมกินได้ทุกอย่างถ้าพี่ลมเลี้ยง” มันทำท่าบิดไปบิดมาอย่างน่าหมั่นไส้ ดีอย่างที่หน้าตามาน่ารักน่าเอ็นดูครับ ถ้าเป็นผมทำคงดูว้อนตีนน่าดู
“เลี้ยงอยู่แล้วน่า หยิบเลย” มันทำหน้าตาดีใจจนเกินความจำเป็น ผมเลยเบ้ปากใส่ด้วยความหมั่นไส้ มันเริ่มหอบขนมชนิดที่ผมแอบคิดในใจว่ามันกินหมดจริงๆหรอ
คนผ่านมาแถวมุมนี้แทบไม่มีเลยครับ เขาคงเห็นคนบ้าในชุดนักศึกษากับเด็กบ้าในชุดนักเรียนตีกันเลยไม่อยากเข้าใกล้ ผมล่ะเพลียกับความซนของมันจริงๆ
ที่ทำให้ผมต้องหันขวับทันทีที่จ่ายตังก็ตอนที่พี่พนักงานถามว่าเอาเพิ่มอีกขวดมั้ยคะ สองขวดยี่สิบ มันทำตาปริบๆแบบงงๆเอียงคอถามกลับไปทันทีเลยครับว่า “ลดทำไมอะ” พี่พนักงานงงไปสักพักก็ตอบมันได้ รู้สึกเหมือนกำลังดูเด็กห้าขวบเลยครับ ผมดูโตขึ้นเป็นกองทันทีที่อยู่กับมัน
“เจ้ามึงกลับบ้านได้แล้ว” ผมเดินออกมาจากเซเว่นก็เจอไอ้พัดยืนรออยู่ข้างหน้า ตัวหอมงอแงให้แบ่งขนมครับ ผมจำไม่ได้ว่าหยิบอะไรมาบ้างก็เลยหยิบกล่องข้าวออกมาแล้วยกขนมให้มันหมด ตัวหอมมันก็ส่ายหน้าไม่เอา จนสุดท้ายต้องดูทีละอันว่าเป็นของใคร
“พี่ลมรออยู่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวผมมา” ผมพยักงึกงักยืนพิงระเบียงหน้าเซเว่นรอมัน อากาศหนาวนิดหน่อยครับดีที่ผมใส่ชุดนักศึกษาอยู่เลยไม่ค่อยรู้สึกอะไร
ผมรื้อถุงขนมหยิบขนมซองเล็กๆออกมาแกะกินรอไอ้พัด สักพักมันก็เดินมาหาผมครับ
“ตัวหอมกลับบ้านแล้วหรอ” ผมถามมันแล้วออกตัวเดินไปตามทาง มันตอบเออออเบาๆ
“พี่เพลิงกลับไปรึยัง” ผมถามขึ้นอีกครั้งตอนที่กำลังรอลิฟต์
“ยัง” มันดันตัวผมให้เข้าไปในลิฟต์ก่อนจะกดชั้นให้เสร็จศัพท์ ผมยืนพิงกระจกด้านหลังของลิฟต์และถอนหายใจออกมา
ผมชอบบรรยากาศในลิฟต์นะครับ ถึงมันจะอึดอัดจนน่าหงุดหงิดก็ตาม แต่ความรู้สึกวูบๆหน่วงๆในอกมันก็ทำให้รู้สึกดีพิลึก ผมหัวเราะกับตัวเองขึ้นมาเมื่อนึกถึงความรู้สึกต่อใครบางคนที่มีอาการคล้ายกัน มันเป็นความรู้สึกที่ทุกๆอย่างตีรวนกันจนมั่วไปหมด หลายๆครั้งมันวูบโหวงเหมือนกับลิฟต์
“พี่ลม อย่าเพิ่งเข้าไปเลย” ผมพยักหน้าเออออเข้าใจ มันคงไม่อยากให้ผมไปกวนพี่เพลิงกับแพรล่ะมั้ง มันกวักมือเรียกให้ผมเดินตามมันไป ผมลังเลว่าจะเอาขนมไปเก็บเลยดีรึเปล่าแต่ก็เดินตามไอ้พัดไปแบบงงๆครับ
ผมไม่รู้ว่าตรงนี้มันเรียกอะไรมันคล้ายๆดาดฟ้าครับแต่ว่าอยู่ทางปีกของตึก ลมเย็นๆกระทบผิวผมทันทีครับ พอเริ่มมืดญาติคนไข้ก็เริ่มอยู่ในห้องกันแล้ว มีแค่ผมสองคนยืนชมวิวตอนกลางคืนกันอยู่แบบนี้ ไอ้พัดยกโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่น ผมไม่รู้จะทำอะไรเลยเป่าลมเบาๆสวนกระแสลมที่พุ่งพัดผ่านมาอย่างแรง สนุกดีเหมือนกันครับ
“เออ พี่ลม” ผมเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามว่ามีอะไร
“พี่ลมกับพี่เพลิงมีอะไรกันรึเปล่า” ผมตกใจไม่รู้จะแสดงสีหน้าอะไรออกไปจนได้แต่มองหน้าไอ้พัดค้างอยู่อย่างนั้น
“ผมเห็นพี่ลมยืนเถียงกับพี่เพลิงแต่เห็นไกลๆ แล้วช่วงนี้พี่ลมเปลี่ยนไป คิดอะไรอยู่เล่าให้ผมฟังก็ได้นะ” ผมก้มหน้ามองพื้นชั้นล่าง
ผมต้องเข้มแข็งผมจะไม่ทำให้มันคิดว่าผมอ่อนแอเด็ดขาด แต่ผมก็ต้องการให้ใครสักคนรับฟังผมบ้างเหมือนกัน ผมอยากจะร้องไห้ออกมาเสียงดังๆ แต่ผมไม่อยากจะมาร้องกับน้องชายตัวเองแบบนี้หรอกนะ ผมฝืนตัวเองพูดปฏิเสธออกมาอย่างยากลำบาก
“ไม่มีอะไร ไม่มี…เลย จริงๆนะ”
“ถ้าอยากร้อง ก็ร้องเลย” เพราะประโยคสั้นๆประโยคเดียวมันทำให้ความอดทนที่ผ่านมาของผมพังทลายลง
ผมทิ้งข้าวของทุกอย่างลงกับพื้นคว้าตัวไอ้พัดเข้ามากอดจนแน่น ไอ้พัดตกใจไปพักนึงแล้วก็กอดผมตอบ มันเป็นน้องชายผมแท้ๆแต่ทำไมผมกอดแล้วหัวผมซบลงบนไหล่มันได้พอดี ขอบตาผมเริ่มร้อนผ่าว ผมอัดอั้นมานานพอแล้ว ผมปล่อยให้น้ำตาไหลลงบนเสื้อไอ้พัดจนชุ่มอย่างไม่อายน้อง มันลูบหัวผมอย่างแผ่วเบานั่นทำให้ผมร้องออกมามากกว่าเดิม
“เดี๋ยวกูจะเหมือนเดิม ฮึก แล้ว”
ผมกำเสื้อด้านหลังมันจนแน่น สะอื้นจนเหนื่อยไปหมดน้ำตามันก็ไม่หยุดไหลสักที ความหนักอึ้งในตัวผมดูผ่อนคลายลงไปมาก ความกดดัน ความเครียด อารมณ์หลายๆอย่างของผมถูกระบายออกมาด้วยการร้องไห้ฟูมฟาย
…………………………
“พี่ลมยังมีผมนะเว้ย”
“ก็ต้องมีอยู่แล้วกูไม่ได้หัวล้าน”
ผมขยี้ตาพร้อมยิ้มเผล้ออกมา ให้ทายว่ากว่าผมจะหยุดร้องจริงๆปาไปนานเท่าไหร่? ชั่วโมงนิดๆเลยนะครับ เสื้อไอ้พัดเปื้อนรอยน้ำตาแทบจะขึ้นขี้เกลือ แต่ได้ร้องออกมาแล้วมันสบายมากจริงๆนะครับ แม้ว่ามันจะทำให้ผมแสบจมูกแล้วก็ปวดหัวจิ๊ดขื้นมา แต่ผมก็รู้สึกว่าตัวผมได้สร้างเกราะป้องกันตัวเองขึ้นมาได้อย่างหนาแน่น…ล่ะมั้ง?
“ข้าวกู!!!ฟึดดด” ผมอุทานออกมาเสียงดังแล้วสูดน้ำมูกยาวๆเพราะเพิ่งจะเห็นสภาพข้าวกล่องที่กระเด็นออกมาจากถุง ขอบคุณคนออกแบบผลิตภัณฑ์มากครับที่ทำให้มันแกะยากข้าวผมเลยไม่แหมะลงกับพื้น
ผมหอบข้าวของขึ้นมาอย่างวุ่นวายแล้วก็ต้องตกใจเพราะไอ้พัดมันเอามือมาปาดคราบน้ำตาที่หน้าผม นี่ถ้าผมเป็นสาวน้อยไวใสนะ กรี๊ดแตกไปแล้วครับ หล่อเหลือเกินนนน เหอะๆ
“ทำไมไปกันนานจังเนี่ย” ดูจากชดแล้วพยาบาลคงจะเข้ามาเช็ดตัวให้แพรแล้ว แพรสีหน้าดูดีขึ้นนิดหน่อยแต่ก็ยังไม่ดีซะทีเดียวครับ แต่แพรก็ยังฝืนตัวเองให้พูดอยู่ตลอด
ผมเดินหลบหลังไอ้พัดงุดๆ เพราะผมร้องไห้มาชั่วโมงเต็มๆ สภาพหน้าผมยังไม่หล่อเหมือนเคยแน่นอนครับ พี่เพลิงที่นั่งหันหลังให้พวกผมหันกลับมามองทันที ก่อนจะฉายสีหน้าลำบากใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่ผมจะไม่คิดอะไรแล้ว ผมจะกลับไปเป็นไอ้ลมคนเดิม
ผมวางของลงกับโต๊ะทานข้าวที่อยู่ปลายเตียง แล้วชิงเดินเข้าห้องน้ำที่อยู่ใกล้ๆทันทีอย่างแนบเนียน ผมมองหน้าตัวเองในกระจกนิ่ง น้ำตาที่เปรอะเลอะไปทั้งหน้าทำให้เหนียวหน้าไปหมด ตาผมบวมแดงไม่หาย แต่จมูกที่ขึ้นสีแดงหน่อยๆเริ่มจางลงแล้ว ผมกวักน้ำขึ้นล้างหน้าทันที น้ำเย็นๆสัมผัสกับหน้าผมทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมากๆ ผมกัดปากอย่างขัดใจที่ยังไม่ผมก็ลืมเรื่องวันนั้นกับเมื่อเย็นไม่ลง
ถึงยังไงก็เถอะ สภาพจิตใจผมตอนนี้ดีกว่าหลายๆวันที่ผ่านมาเยอะครับ อย่างน้อยๆผมก็ฉีกยิ้มให้พี่เพลิงได้แล้วกัน ส่วนไอ้เหี้ยพี่เอิร์ธ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะกลัวไปทำไม แล้วเมื่อเย็นผมทำบ้าอะไร
ผมออกจากห้องน้ำก็เดินดุ่มๆไปที่โซฟา ไอ้พัดมันยืนพาดผ้าเช็ดตัวแล้วครับสงสัยมันจะชิงอาบน้ำก่อนผม ผมหยิบข้าวกล่องมาเปิดแล้วทิ้งตัวลงข้างพี่เพลิงที่นั่งอยู่บนโซฟา ให้ทายผมกินอะไร? ข้าวผัดกุ้งครับ แต่พี่เพลิงไม่ได้สนใจจะว่าผมเหมือนอยู่บนรถคราวนั้น
“ชู่ววว” เพราะผมแกะกล่องเสียงดังพี่เพลิงเลยดุผมให้เงียบ แพรจะนอนมั้งครับ แต่ผมก็เห็นว่าแพรก็ดูทีวีก่อน พี่เพลิงคงอยากให้แพรพักผ่อน และผมก็เหมือนกัน
“กินป่ะ” ผมหันไปยื่นถุงเลย์ให้พี่เพลิงที่นั่งจ้องทีวีอยู่
“ไม่เป็นไรครับ ดูท่าน้องลมไม่น่าจะอิ่มนะ” พี่เพลิงดูผ่อนคลายขึ้น ผมก็โล่งไปด้วยครับ ต่างคนต่างผิดนั่นแหละ ผมไม่ถือ โธ่
“งั้นแกะ” ผมยัดเยียดเลย์ให้พี่เพลิง พี่เพลิงส่ายหัวเบาๆไปมาก่อนหยิบไปแกะให้ พี่เพลิงล้วงหยิบเลย์จะกิน ผมขมวดคิ้วมองตามเลย์ที่ออกมาจากถุง พี่เพลิงหลุดหัวเราะออกมาผมเลยหัวเราะตาม
“ไหนบอก…ไอ้อิน” ผมเลิกคิ้วถามยังไม่ทันจบประโยคพี่เพลิงยัดเลย์เข้าปากผมซะงั้น ผมงับนิ้วพี่เพลิงทันด้วยครับพี่เพลิงรีบชักมือออกทันที ผมหัวเราะออกมาเบาๆอย่างถูกใจ พี่เพลิงผลักหัวผม หัวผมไปตามแรงผลักเลยครับพี่เพลิงเล่นแรงมากจริงๆ
ผมบ่นอุบอิบแล้วยกมือขึ้นเกาหัวไปตักข้าวไป อยู่ดีๆพี่เพลิงก็คว้าแขนผมไปมอง ผมจิ๊ปากออกมาเพราะที่พี่เพลิงมองอยู่มันคือรอยแดงที่พี่เพลิงบีบข้อมือผม ก็ผมขาวอะนะ แล้วก็เพราะอะไรไม่รู้ แค่โดนบีบนิดหน่อยผิวผมก็จะขึ้นสีแดงจัดแถมหายยากอีกต่างหาก
“เจ็บรึเปล่าครับ” พี่เพลิงแตะอย่างแผ่วเบา มันจะไปเจ็บได้ไงครับ มันก็แค่รอยเฉยๆ แต่ตอนที่โดนบีบสิเจ็บจริง
“ไม่เจ็บ” ผมจ้องหน้าพี่เพลิงนิ่งแล้วพูด
“ลม…เอาน้ำให้แพรหน่อยสิ”
ผมสะดุ้งเฮือกเลยครับเพราะคิดว่าแพรหลับไปแล้ว พี่เพลิงก็ไม่ต่างกันแต่ยังดูตกใจน้อยกว่าผมมากๆ พี่เพลิงปล่อยมือผม ผมเลยเอื้อมมือไปหยิบน้ำเปล่าที่ผมซื้อมาเปิดฝาใส่หลอดให้พร้อมก่อนช่วยพยุงแพรให้นั่งกินน้ำ
“แพรนอนได้แล้วนะ” ผมนั่งลงผมเก้าอี้ข้างเตียง ไอ้พัดก็ออกมาจากห้องน้ำพอดีครับ ผมคิดว่ามันตายคาห้องน้ำแล้วซะอีก
“เอ้อ แพรนอนได้แล้วครับพี่ว่าจะกลับแล้วด้วย”
“ค่ะ” พี่เพลิงลุกจากโซฟามายืนข้างผมก้มลงไปหยิกแก้มแพรจนยืด แพรทำหน้ามุ่ยเลยครับ
“ฝันดีนะครับ รีบหายไวๆ” ผมแกล้งเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ ไอ้พัดนอนเหยียดยาวบนโซฟาครับ เอ้า แล้วคืนนี้ผมจะนอนที่ไหนวะเนี่ย พื้นหรอ ไอ้น้องเวร
พี่เพลิงออกไปจากห้องแล้วครับผมเลยเดินหยิบข้าวของไปเข้าห้องน้ำ ขออาบน้ำบ้างครับเหนียวไปหมดทั้งตัวเลย
…………………………………………………….
ผมขยี้หัวอย่างงงๆ มึนครับ ผมลุกขึ้นนั่งหน้าเมาอยู่บนโซฟา นี่ยังเช้ามากๆอยู่เลย ผมใช้ตีนเขี่ยไอ้พัดที่นอนอยู่ด้านล่าง เมื่อคืนผมแย่งโซฟามานอนได้ครับ ส่วนไอ้พัดนอนกับพื้น อิอิ ผมเบื่อเวลาตื่นเช้าๆมากเลยครับ รู้สึกสมองผมยังคิอะไรไม่ได้ ได้แต่นั่งมึนเงียบๆ ไอ้พัดบิดขี้เกียจพร้อมโยนผ้าห่มที่มันปูนอนขึ้นมาใส่ผมเต็มๆ ผมพับเก็บให้พร้อมลงไปซุกผ้าห่มมันต่อ
“พี่ลมไปอาบน้ำดิ”
“ไม่เอา มึงอาบก่อน”
“เออๆ” ไอ้พัดโยนหมอนใส่หัวผม ผมมึนหนักกว่าเดิมเลยครับ หมอนโรงพยาบาลที่มันแข็งๆอะครับ โยนมาได้ไอ้น้องเชี่ยนี่
จนถึงตอนนี้แพรก็ยังไม่ตื่นนะครับ ดีแล้วจะได้พักผ่อนเยอะๆ ผมขยี้หัวแรงๆจนหัวฟูไปหมด ลุกขึ้นยืนกอดอกมองหาโทรศัพท์ มันวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ผมเลยย่องไปหยิบมากดๆจิ้มๆรอไอ้พัดอาบน้ำ
ผมรู้สึกว่ามีคนเข้ามาในห้องผมเลยหันไปมอง พี่เพลิงครับ แต่งตัวธรรมดาสงสัยจะไม่ได้ไปทำงาน ผมเหล่มองแว๊บนึงก่อนที่จะนั่งกดโทรศัพท์แบบเดิม
“แพรยังไม่ตื่นหรอครับ” ก็เห็นๆกันอยู่จะมาถามทำไม ผมมองค้อนแล้วยกมือขึ้นปิดปากพูด ผมมีจิตสำนึกครับ กลัวปากเหม็น
“ยังเลย” ผมพูดเสร็จพี่เพลิงก็ลุกขึ้นไปย่องๆมองๆอยู่ข้างเตียงแพร เขี่ยผมแพรเล่นจนแพรลืมตาตื่นขึ้นมาอมยิ้มเลยครับ
“พี่เพลิงมาแต่เช้าเลยนะคะ”
“เมื่อคืนไข้ขึ้นสูงหรอครับ รู้มั้ยว่าต้องนอนอีกคืนนึง”
“รู้ค่า” แต่ผมไม่ยักกะรู้ครับ ผมหลับไม่รู้เรื่องว่าพยาบาลเข้ามาเลยครับ เรียกได้ว่าหลับเป็นตายเลยทีเดียว
“นี่แพรว่าแพรหายแล้วด้วยน้า” น้ำเสียงแพรดูดีขึ้นมากๆครับ แต่หมอคงให้ดูอาการคืนนี้ด้วย
“อ้าว” ผมร้องออกมาเบาๆเพราะไอ้พัดมันเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดธรรมดาไม่ใช่ชุดนักเรียน
“อ้าวอะไรพี่ลม วันนี้พัดเฝ้าพี่แพร” มันยักไหล่ใส่ผม
“หาเรื่องโดดเรียนล่ะสิ” แพรพูดติดตลกขึ้น
พัดมันหยุดได้แต่ผมหยุดไม่ได้ ช่วงใกล้สอบต้องกอบโกยครับ ผมถอนหายใจยาวๆแล้วหยิบเสื้อผ้าและผ้าขนหนูจะเข้าไปอาบน้ำบ้าง
“น้องลมครับให้พี่ไปส่งมั้ย” ผมเอียงคองงๆประมวลผลอยู่พักนึง งงครับตอนนี้ใครอย่าเพิ่งมาพูดกับผมนะครับ ผมมึนที่นอน
“อือ” ผมเกาหัวเดินเข้าห้องน้ำไป
--------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้ย๊าววววยาวววค่ะ55555
สลัดความหน่วงออกบ้างแล้ว....มั้ง? เพราะมีตัวหอมมาช่วย อ้อ ตอนที่แล้ว เห็นคนอ่านอินก็ดีใจแล้วล่ะค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามกันมาจริงๆค่าาา ขอบคุณทุกๆข้อความทุกๆยอดวิวเลยนะค้า
หัวข้อ: ผมกับแฟนพี่สาว♡ ความลับสุดท้าย (ผมกับแฟนของผม) P.19 06/06/58 (อ่าน 195087 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก