เดือนเกี้ยวเดือน #34
ผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมเพิ่งประกวดเดือนเมื่อวานนี้เอง แต่เอาเข้าจริงๆใกล้จะสอบมิดเทอมแล้วครับ วันเวลาผ่านไปอย่างไวชิบหายแบบที่ผมเองก็ไม่ได้คาดคิด อีกสองอาทิตย์จะสอบ ความรู้ที่มีอยู่ในหัวเท่ากับศูนย์ ไม่สิ อย่าว่าแต่เท่ากับศูนย์เลยครับ ผมว่าติดลบเลยล่ะ
ผมเป็นคนเรียนหัวปานกลางใช้ได้ ชอบเรียนชีววิทยามากที่สุดในบรรดาวิชาวิทยาศาสตร์แต่ว่าพอได้มาสัมผัสการเรียนของคณะวิทยาศาสตร์เอกนี้ บอกตามตรงที่ผมเคยชอบมัน ผมกลับต้องมองมันติดลบไปซะฉิบ ขออภัยบิดาแห่งวิชานี้ด้วยที่ผมต้องบอกว่าผมไม่ชอบ เอ๊ย ชอบน้อยลงกว่าตอนมอปลายเยอะ
นี่แค่พื้นฐานนะเนี่ย ไบโอพื้นฐาน เคมีพื้นฐาน...และได้ข่าวว่าตัดเกรดรวมกับทุกคณะที่เรียน(แพทย์เอย ทันตแพทย์เอย...)...กูจะรอดมั้ยเนี่ย
“เว้ยยยยยย!”
หลังจากที่ทำใจนั่งอ่านเคมีไปชีทสองชีท บอกตามตรงว่ามันทั้งอึนทั้งมึน สาบานตอนเข้าเรียนผมตั้งใจนะ แต่พอเอามันออกมาอ่านทั้งๆที่เรียนไปได้แล้วหลายอาทิตย์แม่งทำไมดูยากไปหมดแบบนี้
นี่ผมโง่หรือผมโง่...
“เชี่ย กูว่าอ่านเองแบบนี้ ไม่รอดว่ะ ไม่รอด” อิมนเองก็มีอาการไม่แตกต่างจากผม “ต้องให้ใครสักคนช่วยติว”
“อิโย เลือกมาในสต๊อกสักหนึ่งคนซิ เดือนคนไหนที่เก่งเคมี...” อิช้างออกความเห็นก่อนที่จะทำเป็นหน้าช้างงง “เดือนที่ควรจะเก่งเคมีต้องเป็นเดือนคณะวิทยาศาสตร์ดิ...แต่อิดอกโย มึงเป็นเดือนคณะวิทยาศาสตร์ - -“ แล้วมันก็กลอกตาขึ้นด้านบน “...ไร้ประโยชน์จริงๆ”
“ไอ้สัด” ผมด่ามัน
“พี่ป่าผัวมึงน่ะ เรียกมา ด่วนๆเลย” อิมนพูด ตกลงพวกมันอยากได้คนติวหรืออยากได้เดือนมานั่งพูดให้พวกมันได้มองเล่นๆวะครับ
“เขาเรียนอยู่” ผมบอกโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด
“มึงกั๊กรึเปล่า อิหอย ตอนกลางวันอ่านกับพวกกู ตอนกลางคืนนอนกกพี่ป่า ติวไป ’ตำ’ ไปงี้”
“อิช้างฟาด พี่เขาไม่ว่างจริงๆ บล็อคนี้ยาก เรียนตั้งสามอาทิตย์แน่ะ”
“แหมดูทำหน้า น้อยอกน้อยใจเหรอจ๊ะ มีผัวไม่ค่อยมีเวลาให้”
“อืม...เขาก็มาหากูทุกวันนะ”
“นั่นไงมนตรี กูบอกแล้วว่าอิโยน่ะกั๊ก!”
“อิช้างงงงงงงงงงงงงงง”
นอกจากจะอ่านกันได้ไม่ถึงไหนและก็ไม่เข้าใจแล้ว ยังจะต้องมาเสียเวลาเพื่อเถียงกันในเรื่องปัญญาอ่อนอีก เอาเป็นอย่างที่อิมนบอกแหละครับ ต้องมีใครสักคนช่วยติว แต่ผมนึกไม่ออกจริงๆว่าจะให้ใครช่วย
จนกระทั่ง...
“ดูเครียดๆกันนะ...”
เสียงหนึ่งดังขึ้นที่หัวโต๊ะ ผมกับเพื่อนเงยหน้าขึ้นจากกองชีทเป็นภูเขา ก่อนที่ผมจะหลบสายตาลงต่ำอย่างรวดเร็ว
ผมจะกลัวมันไปทำไมวะ...ในเมื่อปรับความเข้าใจกับมันแล้วว่าเป็นเพื่อนร่วมคณะกัน
“กรี๊ดดด เดือนฟิสิกส์ก็ได้ฟะ ในเมื่อเดือนไบโอมันไม่ได้เรื่อง” อิช้างฟาดหันหาง เอ๊ย หัวไปหาไอ้ปาร์คที่อยู่ในชุดไปรเวท “อ่านเคมีอยู่ งงจุงกระเบย ช่วยเค้าหน่อยสิ” มันพูดอย่างงั้นจริงๆครับ จุงกระเบย...
ว่าแต่ไปสนิทกับไอ้ปาร์คตั้งแต่เมื่อไหร่ อิมนก็เหมือนกัน เกาะแขนอีกข้างที่ว่างของปาร์คทันที เพราะอีกแขนหนึ่งเป็นของอิช้าง
ผมเดาว่าใครหล่อนางฟ้าเพื่อนผมแม่งรู้จักหมดนั่นแหละ
“เคมีเหรอ เรื่องไหนล่ะ”
“ทุกเรื่อง”
“หือ”
“ช่วยได้ป่ะ”
ปาร์คมองไปทั่วโต๊ะ ก่อนที่จะมองหน้าผมแล้วยิ้มมุมปากเบาๆ “ไอ้ช่วยอ่ะ ช่วยได้นะ แต่คนบางคนบนโต๊ะเนี้ย จะอนุญาตรึเปล่าน่ะสิ”
“เขาหมายถึงมึงป่ะมนตรี”
“หมายถึงมึงมั้งอิงาขัดเงา”
ผมทำหน้าไม่ถูกเมื่อโดนปาร์คมันจ้อง และแล้วเพื่อนทั้งสองมันก็หันมาหาผมพร้อมกับส่งสายตาข่มขู่
“อย่ามาเรื่องมากนะมึง มึงไม่ได้สวยเลือกได้ขนาดนั้น เรามีตัวเลือกไม่มาก เพราะงั้นตอนนี้ต้องให้ปาร์คเขาช่วยกัน มึงต้องโอเคนะ ถ้ามึงโอเค ชีวิตพวกกูก็โอเคด้วย ถ้ามึงไม่โอเค พวกกูก็ม่ายยยโอเค”
อิมนกับอิช้างมองผมด้วยสายตาที่บอกได้ว่าถ้าผมปฏิเสธมันคงจะฆ่าผมตรงนั้นด้วยการนั่งทับผม เพราะงั้นผมก็เลยต้องพยักหน้า ในเมื่อพวกมันขู่ผมซะขนาดนี้อ่ะ
อีกอย่างก็ตกลงกันกับไอ้ปาร์คแล้วไงว่าเพื่อนก็คือเพื่อน ผมก็บอกมันไปแล้วว่าผมมีแฟนแล้ว
แต่ทำไมผมยังกลัวอะไรอยู่ล่ะ
คนที่แปลกคือผมเองนั่นแหละ ไม่ใช่มันหรอก
ไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อ
เชี่ยปาร์คมันกินหนังสือเคมีเข้าไปเหรอ ไหนบอกมันเอกฟิสิกส์ไง ทำไมเคมีมันเทพงี้ล่ะ ผมมองมันที่ติวอยู่ที่หัวโต๊ะอย่างอึ้งๆ ส่วนอิช้างกับอิมนเพื่อนผมมองดูมันซะเคลิ้มเชียว ไม่รู้ตั้งใจฟังที่มันพูดหรือเปล่า แต่ความเทพของไอ้ปาร์คนั้นสามารถดึงดูดเพื่อนร่วมคณะที่เรียนตัวเดียวกันซึ่งกำลังอ่านหนังสือใกล้ๆมาร่วมฟังได้ จากโต๊ะที่มีแค่สี่คน ตอนนี้ยาวเฟื้อยไปจนเกือบสิบคนแล้ว
ทุกคนมองว่ามันเป็นฮีโร่ ผมยอมรับว่ามันเก่ง แต่ผมไม่แสดงออกมาก เพราะมันตอนที่มันติว หลายครั้งตอนที่มันเว้นช่วงให้เพื่อนทำความเข้าใจ แม่งส่งสายตาเจ้าชู้มาให้ผมตลอดเลย
มึงก็หล่อเฟ้ย แต่แฟนกูหล่อกว่านี้เยอะ
#ไม่ใช่
เทคสอง
กูมีแฟนแล้วมึงยังจะมาทำแบบนี้กับกูอีกเนอะ...
“พักก่อนสักสิบนาทีเนอะ ดูไม่ค่อยไหวกันแล้วอ่ะ”
ทันทีที่ไอ้ปาร์คมันประกาศ ทุกคนที่โต๊ะถอนหายใจเสียงดังแล้วก็พากันยืดเส้นยืดสาย บางคนลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ ส่วนบางคนพากันคุยว่าควรจะไปซื้อของกิน
เพื่อนผมเองนี่แหละครับ มันขอตัวไปซื้อน้ำมาเซ่นไหว้ติวเตอร์เคมีจากเอกฟิสิกส์(ไม่รู้ซื้อมาเซ่นหรือซื้อมาจีบ) หลังจากนั้นก็หายจ๋อมไปจากโต๊ะ โต๊ะนั้นเหลือเพียงสามสี่คนรวมผม
ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาทันที ชิบหายแล้ว พี่ป่าช่วงพิโรธวาทัง
PHANA : ออกมาฉี่ อิอิ
PHANA : โยทำไรอยู่ครับ
PHANA : เงียบ...
PHANA : อ่านหนังสืออยู่เหรอ
PHANA : ตอบพี่หน่อยดิ
PHANA : ตอบนะ
PHANA : นะ
PHANA : นะ
PHANA : นะ
PHANA : วาโย
PHANA : อย่าให้พนาต้องโดดเรียนไปหา
ข้อความจากไลน์ของพี่ป่าแต่ละอันนั้นส่งมาในเวลาที่ต่างกันหน่วยเป็นหลายสิบนาทีเลยครับ...ผมนี่ขนลุกซู่...รีบพิมพ์ตอบยิกๆกลัวพี่เขาจะโกรธเอา จริงๆอยากโทรมากกว่า แต่กลัวพี่เขาจะทำแลปอยู่
“นี่โย” เพื่อนผู้หญิงจากเอกไรไม่รู้สะกิดแขนผม “ถามไรหน่อยสิ”
“หือ” ผมส่งเสียงรับ แต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากจอ
“เป็นไรกับปาร์คป่ะ”
เพราะคำถามนั้นแหละที่ทำให้ผมต้องเงยหน้า “หา”
“เป็นไรกับปาร์คป่าว” เธอมองผมยิ้มๆ “ตอบเรามาเลยไม่ต้องอายหรอก นี่มันสมัยอะไรแล้ว”
“เดี๋ยวๆ อะไรทำให้คิดแบบนั้น”
“ก็เขาลือกันมา” เธอกระซิบ กลัวไอ้ปาร์คที่นั่งหัวโต๊ะซึ่งกำลังพลิกชีทไปมาได้ยิน “ปาร์คจีบโยอยู่”
“หาาา ไม่หรอก มั่วละๆ ไปเอามาจากไหน”
“เขาพากันพูดออกเยอะแยะ โยอ่ะดังมากเลยนะ ข่าวเยอะมากๆ แต่ไม่ต้องกังวลหรอกไม่มีข่าวเสียหาย ส่วนใหญ่จะเป็นข่าวคนนั้นก็ชอบโย คนนี้ก็ชอบโย มีแต่คนดังๆทั้งนั้นเลย”
ข่าวนั้นจะมีคนดังที่ชื่อว่าพนามั้ยนะ...คิดแบบคนขี้สงสัย
“มีปาร์คด้วยคนนึง” เธอกระซิบ “ตอนติวตอนที่โยเผลอ ปาร์คก็เอาแต่มองโยนะ ถามจริง ไม่ชอบปาร์คมั่งเหรอ เหมาะกันดีนะ”
ผมนี่รีบส่ายหัวไปมาอย่างไวจนหัวจะหลุดออกมาจากคอ
“ไม่อ่ะ ไม่ๆๆ”
“ทำไมอ่า”
“ไม่ครับ ยังไงก็ไม่” นี่เธอจะสถาปนาตัวเองเป็นทีมปาร์คโยเหรอ
“แต่เราเชียร์นะ...” เธอยิ้มจนแก้มบุ๋ม ผมยิ้มแหยๆให่้เธอก่อนที่จะสนใจโทรศัพท์ต่อ เวรละ พี่ป่าแม้แต่จะอ่านยังไม่อ่านเลย ผมกลัวว่ามันจะนำพาเข้าสู่ความดราม่าในไม่ช้า
โทรหาแม่งเลยดีกว่า ทำแลปอยู่ก็ช่างละ ปล่อยให้เป็นเรื่องของแลปไปละกัน(?)
ตอนที่ผมจะกดโทรไป ไอ้ติวเตอร์มันดันลุกขึ้นมาหา แล้วก็แตะหลังผมสองสามครั้งราวกับต้องการเรียก ผมก็เลยต้องเงยหน้าขึ้นไปมองมันก่อน
“หิวว่ะ พาไปหาไรกินหน่อยดิ ไม่ไหวละ”
มันทำหน้าไม่ค่อยสบายกายสักเท่าไหร่ น่าสงสารมันอยู่นะครับ เอาแต่พูดๆๆอยู่คนเดียวนานเกือบชั่วโมงครึ่ง ผมมองโทรศัพท์กับไอ้ปาร์คยังลังเล ในที่สุดผมก็ต้องยัดโทรศัพท์เข้ากางเกงและก็ลุกขึ้นพาเชี่ยปาร์คออกไปหาอะไรกิน
ท่าทางแม่ยกปาร์คโยที่มองตามอยู่จะนั่งฟินอยู่คนเดียว อยากบอกเธอเหลือเกินว่าฟินผิดคู่แล้วล่ะ...
ไอ้ปาร์คพาเดินไปร้านลูกชิ้น แล้วมันก็ยืนกินอยู่หน้าร้านนั่นแหละโดยไม่สนใจสายตาชาวบ้านชาวช่องที่มองมา อ้อ หลังจากที่ใช้ชีวิตอยู่มหาลัยนี้มาได้สักพักและจากคำบอกเล่าของพวกนางฟ้า ผู้ชายที่ยืนคู่กับผมโดยเฉพาะหน้าตาดีๆนี่คนส่วนใหญ่จะมองไปในทางชู้สาวหมด ไม่สิ ต้องเรียกว่าชู้หนุ่มป่าววะ
อะไรทำให้คิดแบบนั้นวะครับ อยากจะเดินเข้าไปยื่นไมค์ถามคนที่คิดแบบนั้นจริงๆ หน้าตาผมก็ไม่ได้มุ้งมิ้งน่ารักน่าหยิกอะไรขนาดนั้นนะ
“เอาอะไรป่าว กินเลย กูจ่ายให้”
ผมส่ายหน้าปฏิเสธคำชวนของปาร์ค “ไม่ล่ะ ไม่ค่อยหิวว่ะ”
“กูติวเป็นไงบ้าง”
“ดีนะ...อนาคตมึงอาจจะเป็นอาจารย์ได้” ผมบอกความจริง “แล้วทำไมไม่เรียนเคมีล่ะ เก่งขนาดนี้”
“ชอบฟิสิกส์มากกว่า” มันพูดไปเคี้ยวไป ก่อนที่จะเหล่มามองผมด้วยสายตากวนๆ “แต่ตอนนี้...ชอบชีวะที่สุด”
ผมกระแอม...คนที่มองมาต้องเข้าใจว่าผมกิ๊กกับไอ้นี่แน่ๆ ก็ดูมันสิครับ ทำท่าทางอย่างงั้นใส่ผมเพื่ออะไร ผมถอนหายใจอย่างทำอะไรไม่ได้ และหลังจากนั้นถึงนาที...
…พี่ป่าก็เดินมายืนข้างผมเฉยเลย
มาจากไหนวะ...มาได้ไง...มาเมื่อไหร่
บรรยากาศเย็นยะเยือกเกิดขึ้นทันทีทั้งๆที่แดดแม่งร้อนสัดๆ
“หายมากินลูกชิ้นนานเนอะ เป็นชั่วโมงเลย” พี่ป่าพูดยิ้มๆให้ผม ยิ้มแบบนี้น่ากลัวมากเลยครับ
“พี่ป่าไม่อ่านไลน์อ่ะ” ผมรีบพูด “ติวอยู่ เพิ่งมีเวลาจับโทรศัพท์”
“ตอนที่พี่่ผ่าท่านอาจารย์ใหญ่อยู่พี่ยังถอดถุงมือมาตอบโยได้” เอ่อ ไอ้พี่ป่า... “แล้วไอ้นี่ใคร”
เหมือนจะถามผมแต่เสียงดังซะจนไอ้ปาร์คได้ยิน มันยังเคี้ยวลูกชิ้นด้วยท่าทางสบายอกสบายใจเหมือนตั้งแต่แรกที่มันได้กินคำแรกนั่นแหละ
“พี่ป่า หวัดดีครับพี่ หล่อจริงๆนะเนี่ย”
พี่ป่าไม่ทักทายตอบ จ้องหน้าไอ้ปาร์คเขม็ง
“เพื่อนในเอก?”
“คณะครับ” ผมตอบ “มันติวให้โย เอ๊ยไม่สิ ให้พวกมนและก็ช้างด้วย มีเด็กเอกอื่นด้วยนะ” พี่ป่าจะให้ผมเขียนเรียงความเรื่องนี้มั้ยอ่ะ ผมเขียนได้นะ ถ้ามันจะทำให้พี่แกอารมณ์ขุ่นมัวน้อยลง
แต่ผมรู้ว่าพี่เขาไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลกับผม แต่กับคนอื่น...ผมไม่รับประกันชีวิตมันครับ... #ปาร์คกูขอโทษ
“อย่างน้อยก็ควรจะบอกพี่สิ ไม่ใช่เงียบหายแบบนี้” พี่ป่าเอ็ดเบาๆ ก่อนที่จะเปลี่ยนสีหน้า “เป็นห่วงรู้มั้ย ยิ่งหน้าตาน่าโดนลักไปทำเมียอยู่ด้วย”
พระเจ้า...เขาพูดจนแม่ค้าลูกชิ้นถึงกับทำหน้าประหลาดไปเลย
ไอ้ปาร์คเอาแต่ยิ้มไม่พูดอะไร...และในที่สุดมันก็บอกให้ผมเข้าไปในหอสมุดก่อนแล้วเดี๋ยวมันจะตามไป
พี่ป่าเดินตามผมมาเฉย... “แล้วไม่มีเรียนหรือทำแลปอะไรต่อเหรอครับ”
“หนีออกมาแล้วจะเข้าไปอีกได้ยังไงล่ะ ‘จารย์ป้าด่าตายห่า” พี่ป่าพูด “จะไปเฝ้า เอ๊ย ดูโยติวกับเพื่อน”
“พี่ป่าจะทำคนอื่นเสียสมาธิน่ะสิ” ไม่ใช่ว่าเขาจะมากวนครับ แต่หล่อเกินไปที่จะมานั่งดูพวกผมติวหนังสือกัน ผมนี่ยังไม่มีสมาธิแน่ๆ เพราะงั้นไม่ต้องพูดถึงแก๊งนางฟ้า...
“หึ...ก็อยากจะรู้ว่าไอ้เชี่ยนั่นมันจะเทพมากมั้ย”
ท่าทางพี่ป่าจะไม่สบอารมณ์กับไอ้ปาร์คจริงๆ ผมเดินข้างๆพี่เขาจนมาถึงที่โต๊ะ ยัยแม่ยกปาร์คโยทำหน้าอึ้งไปเลยครับ...เอางี้ล่ะกัน ผมจะบอกให้เธอฟินคู่ที่มันเรียลกว่านี้ให้
หมับ...
ผมคว้ามือพี่ป่าทันที “นั่งไหนดี”
ไอ้พี่ป่าดูงงไปสักนิดที่อยู่ๆผมก็จับมือ “โอ้โห หวงพี่ขนาดนั้นเลยเหรอ”
ผมยิ้มก่อนที่จะพาพี่ป่าไปลากเก้าอี้มานั่งข้างๆผม(นี่ผมก็ร้ายเหมือนกันนะเนี่ย) จับมือพี่ป่าทีได้นกสองตัว หนึ่งคือยัยนั่นฟินถูกคู่(ตอนนี้ช็อคแดกไปเรียบร้อยแล้ว) สองคือพี่ป่ามองผมอย่างปลื้มๆอีกต่างหาก
ออสการ์ปีนี้เป็นของนายวาโย อิอิ
“ไหนดูซิ” พี่ป่ารื้อชีทในชื่อผมมาดู “อืม อืม อืม” เปิดไปไวมาก “ยากตรงไหน...”
ผมกระพริบตาปริบๆมองหน้าไอ้พี่ป่าอย่างเคืองๆ “คนมันไม่ได้เกิดมาอัจฉริยะทุกคนนะเว้ย”
แทนที่พี่ป่าจะยักไหล่ภาคภูมิใจ แต่พี่เขากลับเอามือลูบหัวผมเบาๆ “ขอโทษนะไม่มีเวลามาสอนให้ นี่มีเวลาแล้ว เดี๋ยวพี่สอนให้เองนะ...”
แม่งทำผมเขิน ไอ้พี่ป่าก้มหน้าก้มตาดูชีทแล้วก็อธิบายให้ผมฟังช้าๆ
บอกตามตรง...เข้าใจกว่าไอ้ปาร์คสอนเยอะเลย #ปาร์คกูขอโทษ เพราะพี่ป่ารู้ว่าพูดแบบไหนให้คนฟังเขาเข้าใจ ท่าทางจะติวให้เพื่อนหมอเถื่อนบ่อยมากสิท่าเลยเทพซะขนาดนี้
แฟนผมเก่งมากขนาดนี้เลยเหรอ หล่อมากอีกต่างหาก ผมควรอิจฉาเขาหรืออิจฉาตัวผมเองดีที่มีแฟนดีขนาดนี้...
เสียงใครอ้วกอ่ะ?
จนอิช้างกับอิมนกลับมาจากซื้อน้ำ ไอ้ปาร์คก็ยังไม่กลับมา ในระหว่างนี้พี่ป่าก็เลยพูดไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ และก็เรื่อยๆ จนคนเริ่มมาฟัง และแม่งก็กลายเป็นกลุ่มใหญ่มากกว่าเดิมอีก ไม่รู้เพราะคนติวมันเป็นเดือนมหาลัยรึเปล่า
“เท่เนอะแก” ผมได้ยินเสียงผู้หญิงที่มาใหม่ยืนคุยกันอยู่ไม่ไกล
“ยิ่งมองยิ่งเท่อ่ะ อยากได้”
“เสร็จนี่อ่อยเลยมั้ย เผื่อจะได้ขึ้นมา”
“เออใช่ ลองอ่อยดูเลยแก ท่าทางเจ้าชู้ใช่ย่อยเหมือนกัน”
“ได้คุยไลน์ก็ฟินแล้วเหอะ”
ตกลงมาติวหรือมาดูคนติว...ผมที่เริ่มไม่มีสมาธิกำหมัดแน่นอยู่บนตัก(ผมว่าคู่ผมแม่งขี้หึงพอๆกัน) พี่ป่าชะงักไปแป๊บหนึ่งหยุดพูดกลางประโยค เขาเหลียวมองหน้าผมที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างฉงน
ยิ้มมุมปากให้ผม และก็เอื้อมมือมาจับมือผมไว้แน่นใต้โต๊ะ
จากนั้นก็ติวต่อทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คงจะได้ยินเหมือนที่ผมได้ยิน และก็คงอยากให้ผมรู้ล่ะมั้งว่าเรื่องที่พวกผู้หญิงคิดกันไปเองน่ะไม่มีทางเกิดขึ้น
สงสัยต้องไปลงทะเบียนเข้าคอร์สวิชา ‘งดหึงนายพนา’ สักหน่อยละ...เผื่อจะช่วยได้บ้างไรบ้าง หล่อเหลือเกิน ฮอตเหลือเกิน
“สนุกดีนะ...นี่ถ้าคิดตังค์คงเลี้ยงหนังโยได้หลายเรื่องเลย” พี่ป่าพูดขำๆ เดินเคียงข้างผมไปยังลานจอดรถ
“ไม่เห็นสนุกเลย คนมารุมพี่ป่าอย่างกับคนมารุมดารา” ผมพูดเรื่องจริง อีกนิดจะกลายเป็นเวทีปราศรัยของพี่่ป่าอยู่แล้วถ้าไม่จบชีทก่อน
“หวงก็บอก ไม่เคยห้ามให้หวงหรอก”
“เออ”
เจอผมยอมรับตรงๆพี่ป่าดูเงิบไปนิดหน่อย “อุ้ย น่ากลัว” เขาผลักผมให้หลังผมไปติดกับรถเขาทันที
“ไอ้พี่ป่า ทำเหี้ยไรเนี่ย คนเยอะนะ”
“มืดจะตาย” พี่ป่าหรี่ตามองผมก่อนจะค่อยๆเขยิบหน้ามาใกล้ “บอกมา ไม่รับสายไม่ตอบไลน์พี่ ไม่ได้มีซัมติงอะไรกับไอ้เหี้ยหน้ายาวนั่นใช่มั้ย”
“หน้ายาว?”
“ไอ้หน้ายาวแดกลูกชิ้นอ่ะ”
เออ ปาร์คมันหน้ายาวจริงๆด้วย “ไม่มี”
“แน่นะ”
“เชื่อใจกันป๊ะล่ะ” ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้พี่เขาบ้าง ไอ้พี่ป่าตกใจเขยิบหน้าหนีออกไปนิดหน่อย
แม่งร้ายพอกันทั้งคู่...
“เออ ก็ได้ ไม่มีก็ไม่มี” ฟึ่บ...เขาจุ๊บปากอย่างรวดเร็วแล้วปล่อยผมไป เห็นอย่างงี้ก็คงจะให้เกียรติสถานที่อยู่แหละครับ(นี่ไอ้พี่ป่ามันให้แล้วเหรอ?) เขาทำหน้ายิ้มๆใส่ผมตอนที่ผมจับปากตัวเอง ก่อนที่จะเปลี่ยนสีหน้าเป็นใบหน้าที่น่ากลัวที่สุด
“เหี้ยไหนมันทำ!” พี่ป่าร้องเสียงดังลั่น ผมหันไปมองตามสาเหตุที่ทำให้พี่เขาโกรธจนลมออกหูแบบนี้
ฝากระโปรงรถสีขาว...มีสเปรย์สีแดงถูกฉีดเป็นตัวอักษรเด่นหราว่า
‘ไอ้เหี้ย" ใครกล้ากระตุกหนวดพี่ป่าวะ
ผมมองอย่างอึ้งๆ ในขณะที่เจ้าของรถระบายอารมณ์โกรธด้วยการเตะนั่นเตะนี่ไปทั่ว พยายามมองหาตัวคนร้ายแต่แถวนี้มันมืดจนมองไม่เห็นใครจริงๆ
รู้สึกโกรธตาม...ผมเข้าใจความรู้สึกพี่ป่าดี ใหญ่ขนาดนี้ดีไม่ดีอาจต้องทำสีใหม่ทั้งฝากระโปรง และถ้าโชคร้ายอาจจะได้ทำใหม่ทั้งคัน
“พี่ป่า...”
“ใครวะจะมาทำ”
“ใจเย็นๆนะ”
“ครับ...พยายามอยู่”
รู้สึกดีที่พี่เขาไม่เหวี่ยงใส่ผมแบบพาลๆ ผมไม่รู้ว่าจะหาวิธีไหนมาทำให้เขาเย็นลงได้นอกจากยืนอยู่ข้างๆ ไม่นานนักพี่คิทก็ขับรถมาหาพร้อมๆกับพี่บีม ทั้งคู่มองดูสภาพรถแล้วอ้าปากค้าง
“มึงว่าใครทำ” พี่ป่าพูดกับเพื่อน
“มึงไม่มีศัตรูแบบนี้ไม่ใช่เหรอ” พี่บีมออกความเห็น
“กูพอเดาออก” พี่คิทเอ่ยเบาๆ ทุกคนหันไปหาพี่เขาพร้อมๆกับรอคอยคำตอบ “ทำรถมึงก็แสดงว่าแอนตี้มึง เพราะงั้นคนทำต้องชอบน้องโยอ่ะ”
ถึงแม้จะช่วยให้กระจ่างขึ้นมานิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้พี่ป่าอารมณ์เย็นขึ้นมาเลยครับ ดีไม่ดีร้อนขึ้นมากกว่าเดิม เพื่อนพี่ป่ายังหวั่นๆพี่เขาในตอนนี้เลย
รู้สึกผิดแฮะ...ถ้ามันเป็นอย่างที่พี่คิทพูดจริง ผมก็มีส่วนผิดในเรื่องนี้ไม่ใช่เหรอ...
ใครแม่งมาทำวะ...มึงเป็นปัญญาชนเรียนมหาวิทยาลัยแน่เหรอ?
“เอาน่า จอดทิ้งไว้ พวกกูมารับแล้ว อย่าเพิ่งทำอะไรเพราะมึงไม่รู้เลย” พี่คิทพยายามปลอบพี่ป่า
ไอ้พี่ป่าเอาแต่เงียบ เย็นชาที่สุดเท่าที่จะสุดได้
พี่คิทมองหน้าผมอย่างขอความช่วยเหลือ ผมรู้สึกหวาดกลัวนิดหน่อย ถ้าพี่ป่ากินหัวผมขึ้นมาล่ะ ดูก็รู้ว่าอารมณ์แบบนี้กินหัวทุกคนได้แน่ๆ
เอาวะ เป็นไงเป็นกัน...
ผมเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าพี่ป่า ก่อนที่จะรวบรวมความกล้า ค่อยๆพูดกับพี่เขา
“พี่ป่า...กลับเถอะ พี่บีมพี่คิทมารับแล้ว”
พี่ป่ามองหน้าผม แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา
“ไม่หิวข้าวเหรอ”
ผมคิดได้เท่านั้นแหละ
พี่ป่าส่ายหน้า ผมก็เลยพูดอีกคำออกมาเผื่อจะฟลุค
“แต่โยหิวนะ...นะ...นะ...ไปกินข้าวกัน”
คราวนี้พี่่ป่ามองหน้าผมอีกครั้ง ก่อนที่จะโอบไหล่ผม และก็เดินนำผมไปยังรถของพี่คิททันที
พี่คิทยกนิ้วโป้งให้ผมลับหลังพี่ป่า ในขณะที่พี่บีมยกนิ้วโป้งให้ผมสองนิ้วจากสองมือเลย
“ท่าทางพี่จะเจอศึกหนักแล้วล่ะ...” พี่ป่ากระซิบกับผม
“…”
“…แต่พี่รักโย...พี่จะไม่แคร์เหี้ยไหนทั้งนั้น”TBC*
Talk : สาส์นท้าดวลส่งถึงนายพนา ก้องธานินทร์แล้ว...
ไอ้คนส่งก็ส่งมาทำไมไม่รู้ รู้ทั้งรู้ว่าจะแพ้ 
#ทีมพระเอก #ทีมหมอป่า #ทีมป่าโย #ทีมคนอ่าน
หัวข้อ: { เดือนเกี้ยวเดือน } [END] (อ่าน 8506514 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก